Tag: ιράν

Παρασκευή 28 Ιούλη. Επιφανειακά, και μόνον έτσι, η ιστορία ξεκίνησε σαν επιχείρηση gentrification. Η σαουδαραβική χούντα ανακοίνωσε στις αρχές της χρονιάς ότι θα “αναβαθμίσει” μια φτωχογειτονιά της πόλης al-Awamiyah, στα ανατολικά, στον περσικό κόλπο, λίγο βορειότερα απ’ το κατάρ, καμιά 400ριά χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Ριάντ. Θα ισοπέδωνε την γειτονιά al-Mosara, με σκοπό να την ξανακτίσει σαν οικονομική / εμπορική ζώνη, με την γνωστή αρχιτεκτονική που καλοπληρώνουν οι σεΐχηδες. Αλλά η gentrification ήταν πρόσχημα. Το πραγματικό πρόβλημα που έχει το Ριάντ με την al-Awamiyah είναι ότι κατοικείται απ’ την καταπιεσμένη, β διαλογής σιιτική μειονότητα της σαουδικής αραβίας. Κι εκεί υπάρχει σοβαρό θέμα, διαρκές, για τους ουαχαβίτες του Ριάντ (και των λοιπών εμιράτων…).

Οι κάτοικοι της al-Mosara και ολόκληρης της πόλης αντέδρασαν στα σχέδια κατεδάφισης της γειτονιάς· όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο. Η αστυνομία του καθεστώτος δεν κατάφερε να τους στείλει πίσω στα σπίτια τους. Και απ’ τις 10 του περασμένου Μάη ανέλαβε ο (μισθοφορικός) στρατός της χούντας. Που κατέλαβε την πόλη, αλλά δεν μπορεί να «αναπτυχθεί» στα σοκάκια της al-Mosara. Οπότε τα βομβαρδίζει. Ανέλαβε την κατεδάφιση μαζί με την δολοφονία των κατοίκων…

Η al-Mosara είναι μια γειτονιά 400 χρόνων και θεωρείται urban μνημείο απ’ τον οηε. Που έσπευσε να «διαμαρτυρηθεί» στα τέλη Μάη για τις καταστροφές και την προσπάθεια εξανδραποδισμού. Never mind, η πολιορκία συνεχίζεται. Εννοείται ότι για να είναι πετυχημένη έχουν «κοπεί» όλες οι ιντερνετικές επικοινωνίες της περιοχής με τον υπόλοιπο κόσμο.

Τι σημασία έχει το τι γίνεται στο εσωτερικό της σαουδικής αραβίας; Μπορεί και καμία… Μπορεί όμως να αποδειχθεί ότι έχει… (Ενστικτώδικα το λέμε…)

(Στην al-Awamiyah ζούσε και δρούσε ο σιίτης ιμάμης Nimr al-Nimr, που προσπάθησε να γίνει ένα είδος άραβα Γκάντι, παρακινώντας τον κόσμο υπέρ μιας ειρηνικής δημοκρατικής επανάστασης στη σαουδική αραβία. Η χούντα, φυσικά, το είδε αλλιώς. Το κατηγόρησε για «τρομοκράτη» και τον απαγχόνισε στις 2 Γενάρη του 2016 – παρά τον σαφή ειρηνισμό του και την διεθνή κατακραυγή. Ο ανηψιός του έχει καταδικαστεί επίσης σε θάνατο, για τους ίδιους λόγους… Κάτι μας λέει ότι Τελ Αβίβ χαίρεται ιδιαίτερα με την σαουδαραβική «δημοκρατία»… Ίσως και η Αθήνα – γιατί όχι; Αν είναι να γίνουν εμίρηδες κι οι έλληνες οι κακομοίρηδες, γιατί να κακολογούν το πρ(ωτ)ότυπό τους;)

Πέμπτη 27 Ιούλη. … Είναι δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στην Κίνα, Ρωσία και το Ιράν [σ.σ.: για το ποιος είναι ο κυριότερος εχθρός των ηπα] για να είμαι ειλικρινής. Υποθέτω ότι αν είχα να υποδείξω κάποιον που είναι λίγο πιο πάνω απ’ τους άλλους, πιθανότατα θα διάλεγα την Κίνα… Αυτό είπε ο διευθυντής της cia Mike Pompeo συνεντευξιαζόμενος. Και συνέχισε:

…Έχουν φτιάξει μια πραγματική οικονομία, σε αντίθετη με την Ρωσία που ζει και πεθαίνει ανάλογα με το πόσα βαρέλια πετρελαίου μπορεί να εξορύξει. Το Ιράν απ’την άλλη έχει περιορισμένη παραγωγή και σίγουρα δεν έχει τον πληθυσμό της κλίμακας της Κίνας…

Είναι πιθανά μέσα στα καθήκοντα ενός επικεφαλής μυστικής υπηρεσίας το να μην εκφράζεται με διπλωματική κομψότητα. Συνεπώς αυτό που λέει ο Pompeo είναι επιβεβαίωση μιας ενδοκαπιταλιστικής αντιπαλότητας που είναι ήδη γνωστή και δηλωμένη, ακόμα και με μέτριο (διπλωματικό) τακτ. Το ψόφιο κουνάβι, που δεν είχε μέχρι να γίνει πρόεδρος δουλειές στην κίνα ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικό για τις απειλές της.

Εκείνο ωστόσο που δεν λέει ο αρχιπράκτορας είναι πως δεν έχει να διαλέξει ανάμεσα στη Μόσχα, στο Πεκίνο ή στην Τεχεράνη: πρόκειται για συμμαχικά κράτη που πριονίζουν την (όλο και πιο φθίνουσα) αμερικανική υπεροχή / κυριαρχία από κοινού. Ο καθένας με τον τρόπο του και σε συνεργασία.

Στον σκόπιμα διαχωρισμένο τρόπο με τον οποίο μιλάει για αυτούς τους τρεις «μεσο-μακροπρόθεσμους» εχθρούς των ηπα, δεν παρέλειψε πάντως να πει μια «καλή κουβέντα» για εκείνον που κοιμάται και ξυπνάει πάνω σε βαρέλια πετρελαίου:

… Όταν ασκείς την δύναμή σου, την βελτιώνεις. Συνεπώς τώρα αυτοί [σ.σ.: οι ρώσοι] είχαν την ευκαιρία να κάνουν πραγματικές ασκήσεις με το ναυτικό τους. Είχαν την ευκαιρία να κάνουν πραγματικές ασκήσεις με τον στρατό τους. Είχαν την ευκαιρία να κάνουν συνδυασμένες επιχειρήσεις. Να χρησιμοποιήσουν πυραύλους κρουζ. Να κάνουν συνδυασμένες επιχειρήσεις με χρήση αεροπορίας… Κι έτσι θα είναι καλύτερα προετοιμασμένοι στην περίπτωση ενός ενδεχομένου όπου η αποτροπή μας θα έχει αποτύχει, είτε στην Ανατολική Ευρώπη είτε κάπου αλλού…

Αναφέρεται στην ρωσική στρατιωτική δράση στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου. Και πάλι παραλείπει να σημειώσει ότι αυτές οι ρωσικές «ασκήσεις» έγιναν με πολυεθνικό πεζικό: όχι μόνο ρώσους, αλλά και ιρανούς, ιρακινούς, σύριους και λιβανέζους… Κάτι που είναι μια κάποια αναβάθμιση αν μιλάει κανείς για «ασκήσεις». Στην διοίκηση, στον συντονισμό, στην επιμελητεία…

Σύμφωνοι. Όσο ο αμερικανικός στρατός δεν έχει στραπατσαριστεί με αδιαμφισβήτο τρόπο δικαιούται να θεωρεί εαυτόν τον καλύτερο του κόσμου. Το βιετνάμ έχει ξεχαστεί· το τωρινό αφγανιστάν προσπαθεί να το αποφύγει… Απ’ την άλλη μεριά, όταν και αν του συμβεί αυτό, ένα αδιαμφισβήτητο στραπάτσο, δεν θα έχει «επόμενη μέρα»…

Κι αυτό το ξέρουν τα επιτελεία. Γι’ αυτό και μπαλατζάρουν…

Τετάρτη 19 Ιούλη. Εκείνο που μπορεί να υποθέσει κανείς βλέποντας τι συμβαίνει “επί του εδάφους” είναι ότι στο συριακό πεδίο μάχης έχει γίνει ήδη μια κάποια “μοιρασιά” – αν και στην τωρινή φάση της αυτή η μοιρασιά δεν φαίνεται να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του Τελ Αβίβ (και του Ριάντ) για “αποκλεισμό” της Τεχεράνης και των συμμάχων της από την χερσαία πρόσβαση στον λίβανο και στη Μεσόγειο. Υπάρχουν αρκετές εκτάσεις που σ’ αυτή τη φάση δεν αμφισβητείται το ποιος τις ελέγχει. Υπάρχουν και άλλες, προς τα ανατολικά, γύρω απ’ την Deir ez-Zor, που είναι διεκδικούμενες. Και είναι κρίσιμες.

Το σημαντικότερο όπλο του Τελ Αβίβ και του Ριάντ σ’ αυτή τη φάση, μετά την σταδιακή κατάρρευση του isis και το πέρασμα των ένοπλων που ήλεγχε η Άγκυρα και η Ντόχα στη συμμαχία Δαμασκού – Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης είναι… ο αμερικανικός στρατός. Αλλά φαίνεται ότι το αμερικανικό πεντάγωνο (ή η cia, ή και οι δύο μαζί) πάσχουν από αξιόπιστους στρατιωτικά proxies – με την εξαίρεση, φυσικά, των ypg. Φαίνεται πως αυτή η αδυναμία έχει σκάσει ακόμα και στην επιχείρηση «εκκαθάρισης» της Raqqa, όπου (λέγεται ότι) οι άραβες μισθοφόροι των ηπα τα έχουν σπάσει με τους κούρδους, αδυνατίζοντας την επιχείρηση.

Για να υλοποιηθεί, λοιπόν, σύντομα η ισραηλινή επιθυμία, για να εμποδιστεί δηλαδή η ανακατάληψη της Deir ez-Zor απ’ τον στρατό του Άσαντ και τους συμμάχους του, δύο ενδεχόμενα υπάρχουν. Είτε να επιστρατευτούν εναντίον αυτού του θύλακα οι ypg με την αεροπορική κάλυψη των αμερικάνων· κάτι που θα ήταν εξαιρετικά χοντροκομμένο, αν και όχι το πρώτο στο συριακό πεδίο μάχης, με δεδομένο ότι στην Deir ez-Zor υπάρχουν ήδη αρκετές χιλιάδες συριακού στρατού. Είτε να αναλάβει την υπόθεση το ίδιο το αμερικανικό Πεντάγωνο, «φορτώνοντας» με αρβύλες στο χώμα το συριακό πεδίο. Μόνο που αυτό το τελευταίο θα απαιτούσε την έγκριση του κογκρέσσου, πράγμα εξαιρετικά απίθανο.

Υπάρχει, φυσικά, και το ενδεχόμενο να μην ικανοποιηθούν (άμεσα τουλάχιστον) οι ισραηλινές και σαουδαραβικές βλέψεις στη συρία. Δεν είναι άλλωστε πρωτοφανές να αναγκάζονται τα όποια επιτελεία να φτιάχνουν και δεύτερα ή και τρίτα σχέδια αν η εξέλιξη στο βασικό δεν τους βγαίνει.

Αυτό που μας φαίνεται σίγουρο είναι ότι η μέση Ανατολή δεν θα ησυχάσει σύντομα, ακόμα κι αν ο συριακός στρατός με τους συμμάχους του πετύχουν την μέγιστη δυνατή νίκη…

Τετάρτη 5 Ιούλη. Ο 5^ος γύρος των «διαπραγματεύσεων της Astana» ξεκίνησε χτες· τα δυτικά μήντια δεν ασχολούνται γενικά με τέτοιες λεπτομέρειες. Σύμφωνα με δηλώσεις ρώσων καθεστωτικών, Μόσχα, Τεχεράνη και Άγκυρα συμφωνούν στην εγκατάσταση ρωσικού στρατού στις 4 «ζώνες αποκλιμάκωσης» στο συριακό έδαφος. Μία απ’ αυτές είναι ειδικού ενδιαφέροντος: στα νοτιοδυτικά, πάνω στο δρόμο μεταξύ Δαμασκού και Αμμάν, στην ευρύτερη περιοχή της Dara’a. Είναι η περιοχή που δρα το Τελ Αβίβ, προσπαθώντας να καταλάβει (σε βάρος της συριακής επικράτειας) μερικές χιλιάδες στρέμματα επιπλέον των υψωμάτων του Γκολάν…

Εγκατάσταση ρωσικού στρατού δεν σημαίνει κοιτώνες πεζοναυτών. Σημαίνει εγκατάσταση διάφορων όπλων και γκάτζετ, απ’ αυτά που κάνουν την ζωή δύσκολη σε αντίπαλα αεροπλάνα, πυραύλους ή πυροβολικό.

Το ότι η Μόσχα (σαν εκπρόσωπος και της Δαμασκού), η Τεχεράνη και η Άγκυρα έχουν μονιμοποιηθεί (πάντα με την παρουσία του ειδικού απεσταλμένου του οηε για την συρία Staffan de Mistura) σαν οι “υπεύθυνοι” της “αντιτρομοκρατίας” στη συρία, θα έπρεπε κανονικά να προβάλλεται σαν μείζον ζήτημα της διεθνούς καθεστωτικής πολιτικής και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθόλου. Για την δύση η συρία “υπάρχει” μόνο όταν τιτιβίζει γι’ αυτήν το ψόφιο κουνάβι ή απειλεί η κυβέρνησή του. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι ο δυτικός κόσμος ζει ήδη σε συνθήκες πολέμου: όπου είναι εύλογο ότι δεν μεταδίδονται “ειδήσεις” που αφορούν τον “εχθρό”, εκτός από (πραγματικές ή φανταστικές) ήττες και αποτυχίες του.

Σε ότι αφορά τους ντόπιους φασίστες, δεξιούς κι αριστερούς; Γι’ αυτούς είναι αδιανόητο ότι η τουρκία δεν διαλύεται· έχει κολλήσει το γραμμόφωνό τους στις ελπίδες των ‘90s. Το γεγονός είναι ωστόσο ότι το τουρκικό καθεστώς έχει εγκατασταθεί προσεκτικά, με ζόρια, αλλά στέρεα στην πρώτη σειρά του ιμπεριαλιστικού στερεώματος του 4^ου παγκόσμιου πολέμου (σίγουρα σε ότι αφορά τη μέση Ανατολή, αν και όχι μόνο), με όλες τις διακυμάνσεις και τα μπρος – πίσω που απαιτεί ή προκαλεί η συγκυρία και η ρευστότητά της. Δεν απειλεί άμεσα το ελλαδιστάν· δεν ασχολείται καν· δεν κοιτάει εκεί. Κοιτάει πολύ μακρύτερα. Γι’ αυτό φτιάχνει ευρύτερες συμμαχίες, πρακτικές. Που να επιβεβαιώνονται επί του εδάφους.

Ε, μεθαύριο που ο Ερντογάν θα είναι στo Αμβούργο, σαν g20, στην Αθήνα ο εξοχότατος (και πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα) θα πρέπει να δει τι θα κάνει με το «άνοιγμα του επαγγέλματος των μηχανικών». Για να πέσει, με το καλό, η θρυλική δόση· μην έχουμε τίποτ’ άλλα.

Για καθεστωτικό που μόλις πέρυσι βρέθηκε μπροστά σε ένα εναντίον του πραξικόπημα δεν είναι άσχημα τα πράγματα. Για καθεστωτικό που πόλις πριν ένα μήνα πανηγύριζε ότι «πήραμε αυτά που θέλαμε» (απ’ το eurogroup) δεν θα έλεγε κανείς «όλα καλά»….

Τα υπόλοιπα πατριωτικά και ψυχωσικά τα κρίνει η ιστορία.

Τρίτη 13 Ιούνη. Ο επικεφαλής του ρωσικού στρατού στη συρία στρατηγός Sergey Surovikin δεν μασάει τα λόγια του:

– Η υπό την ηγεσία των ηπα συμμαχία αφήνει τους ένοπλους του isis να φεύγουν απ’ την Raqqa αντί να τους σκοτώνει… Η συμμαχία αυτή έχει έρθει σε συνεννόηση με τους τοπικούς αρχηγούς του isis, που εγκαταλείπουν αμαχητί τις θέσεις τους και προωθούνται σε περιοχές όπου δρουν οι κυβερνητικές δυνάμεις… Η ρωσική δύναμη στη συρία παρατηρεί ότι στις αρχές Ιούνη οι τρομοκράτες του isis εγκατέλειψαν χωρίς αντίσταση περιοχές που κατείχαν 19 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Raqqa και προωθήθηκαν προς την μεριά της Palmyra.

– Οι αμερικάνοι χρησιμοποιούν τον isis για να μπλοκάρουν την προώθηση των κυβερνητικών δυνάμεων… Η αεροπορία αυτής της συμμαχίας εμποδίζει τον αγώνα των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων εναντίον των τρομοκρατών… Έχουν κλείσει τον δρόμο στην προώθηση αυτών των δυνάμεων και έχουν φτιάξει εγκαταστάσεις συνοριακού ελέγχου στα σύνορα με το ιράκ, βορειοανατολικά της Al-Tanf.

Λοιπόν; Το ρωσικό επιτελείο είπε (πριν 4 ημέρες) ότι η Ουάσιγκτον έχει μια “κρυφή (;) ατζέντα”, να αξιοποιήσει τον isis και άλλους αντικαθεστωτικούς σχηματισμούς για να κατακτήσει έδαφος στην συριακή επικράτεια…

Αυτό το ξέρουν πια και οι πέτρες· όσες, τέλος πάντων, ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου. Κι αν η Μόσχα κάνει διάφορες δηλώσεις, είτε από πολιτικά είτε από στρατιωτικά στόματα, για να «προειδοποιήσει» την Ουάσιγκτον, υπάρχει το ανάλογο και απ’ την άλλη μεριά. Μόνο που ακούγεται απ’ το Τελ Αβίβ και διάφορα φιλικά του (αμερικανικά) think tanks: «προειδοποιούν» την Μόσχα για σοβαρές συνέπειες αν εμποδίσει τις αμερικανικές προσπάθειες για έλεγχο (μέσω «φιλικών δυνάμεων») του δρόμου προς την Deir ez-Zor και, γενικά, τα συροϊρακινά σύνορα.

Επιβεβαιώνεται λοιπόν καθαρά και εκατέρωθεν ότι στο συριακό πεδίο μάχης εξελίσσεται ένα μέρος του 4^ου παγκόσμιου. Εκείνο που δεν λέει ακόμα η Μόσχα είναι το τι σκοπεύει να κάνει, εφόσον είναι ξεκαθαρισμένο πια το τι επιδιώκει και τι προωθεί η Ουάσιγκτον και οι συμμαχοί της.

Θα φανεί στην πράξη λοιπόν… Ε;