Tag: ιράν

Ο μοχλός

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Είναι γνωστό ότι επί χρόνια το ρατσιστικό / απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ προσπαθεί να πείσει το αμερικανικό να επιτεθεί στην Τεχεράνη· με άλλοθι το πυρηνικό πρόγραμμά της. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του (Ιούλης 2017, ynetnews) ο Ehud Barak, πρωθ. του ισραήλ απ’ το 1999 ως το 2001, επικεφαλής των «εργατικών» ως το 2011 και υπ.αμ. σε κυβέρνηση του νυν πρωθ. Netanyahu (ήταν στο πόστο, άρα επικεφαλής, στη σφαγή στη λωρίδα της Γάζας στα τέλη του 2008 και στις αρχές του 2009, που έμεινε γνωστή σαν “επιχείρηση καυτό μολύβι”…) δεν το κρύβει: …αυτό που ζητούσαμε απ’ τους αμερικάνους ήταν να εντείνουν τις κυρώσεις και να επιτεθούν.

Ούτε ο Μπους ο Β ούτε ο Ομπάμα συμφωνούσαν· αν και δεν θα εμπόδιζαν το ίδιο το ισραήλ να δράσει. Αλλά η στρατιωτική μηχανή του ισραηλινού καθεστώτος δεν θα μπορούσε να δράσει με επιτυχία από μόνη της. Ειδικά ο Ομπάμα, χωρίς να εκτείθεται πολύ, δεν έβλεπε με καλό μάτι τις ισραηλινές φιλοδοξίες στη μέση Ανατολή. Προχώρησε, τελικά, στη συμφωνία 5+1, χαλαρώνοντας (αν και όχι διαγράφοντας) τον κλοιό στο ιράν.

Το ψόφιο κουνάβι και η διοίκηση των συντηρητικών είναι πια αρκετά διαθέσιμοι να “ξανασφίξουν τα λουριά”. Όμως το τζίνι (και το ιρανικό, αλλά όχι μόνο αυτό) έχει βγει απ’ το μπουκάλι. Μια κατευθείαν αμερικανική επίθεση στο ιράν ίσως δεν είναι αυτή τη στιγμή “στο τραπέζι”. Μια ένταση των τριβών στη μέση Ανατολή είναι· με αβέβαια, όμως, αποτελέσματα. Τι θα κάνει, λοιπόν, ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός στο καινούργιο, ευρύτερο “πλαίσιο” της νέας αμερικανικής στρατηγικής;

Θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να “κάτσει ήσυχα”! Στο Τελ Αβίβ άναψαν αμέσως πυροτεχνήματα μετά την ανακοίνωση της αμερικανικής “στρατηγικής”. Ο υπουργός ασφάλειας και μεταφορών Yisrael Katz χέστηκε απ’ τη χαρά του, πηγαίνοντας σε χρόνο dt το πράγμα εκεί που θα ήθελε το καθεστώς του: η αμερικανική στάση (είπε) θα ολοκληρωθεί με στρατιωτική σύγκρουση, δεδομένης της αναμενόμενης ιρανικής αντίδρασης… Καθότι το ιράν είναι η καινούργια βόρεια κορέα. 

Μέση ανατολή 3

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Ο isis δεν «νομιμοποιήθηκε» ποτέ επίσημα, ούτε επεδίωξε να το κάνει, σαν εκφραστής κάποιου μελλοντικού «σουνιστάν». Ο συγκερασμός του τυπικού και του πραγματικού αμερικανικού (και ισραηλινού) σχεδιασμού είχε αυτήν την αναπόφευκτη συνέπεια: κάποιοι, εκεί, στη συρία και στο ιράκ, έπρεπε να είναι «κακοί» – για να δικαιολογείται η αμερικανική στρατιωτική παρουσία γύρω.

Η ήττα του isis μετά την ρωσική επέμβαση, και ειδικά μετά την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo (είναι κομβική στιγμή…) άρχισε να βγάζει απ’ τους χάρτες (και την σπέκουλα) την προοπτική, έστω μεσοπρόθεσμη, ενός «σουνιστάν». Όσο αυτή η προοπτική ξεθώριαζε, τόσο περισσότερο το τρίτο σκέλος του σχεδιασμού, το «κουρδιστάν», σπρωχνόταν στο κέντρο της σκηνής. Κι όχι μόνον αυτό: το «κουρδιστάν», ειδικά το συριακό τμήμα του (αφού στη συρία δρα ο ρωσικός και ο ιρανικός στρατός και η Χεζμπ’ αλλάχ) θα έπρεπε να είναι φανερά «αμερικάνικο», και όχι υπόγεια όπως ο isis ή άλλες αντι-Άσαντ ένοπλες ομάδες. Για πρακτικούς (επιχειρησιακούς) αλλά και συμβολικούς λόγους. Γι’ αυτό και εξοπλίζεται ανοικτά και συστηματικά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο: τα convoy με τις νταλίκες, φορτωμένα με κάθε τι που χρειάζονται οι ypg, περνάνε κάθε τρεις και λίγο απ’ το ιρακινό κουρδιστάν προς την συρία· κι όχι για να ενισχύουν την επιχείρηση ανακατάληψης της Raqqa που προχωράει με βήμα σημειωτόν· αν δεν έχει σταματήσει…

Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Το «κουρδιστάν» είναι η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα κατακερματισμού της ιρακινής και της συριακής επικράτειας. Αλλά και κάτι παραπάνω. Είναι σ’ αυτή τη φάση η μόνη δυνατότητα να κρατηθεί κοντά στο τραπέζι, να μείνει ανοικτή, η προοπτική μελλοντικής επανεμφάνισης διεκδικητών ενός «σουνιστάν»: αν οι κούρδοι έχουν δικαιώματα κρατικής οντότητας, γιατί να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα και οι σουνίτες του ιράκ και της συρίας;

Συνεπώς η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ (το Ριάντ δεν το υπολογίζουμε…) προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό τους αυτή τη φορά μέσω του κουρδικού εθνικισμού· αφού το project isis έχει αποτύχει. Μάλιστα, η τοποθέτηση του «κουρδιστάν» στην αιχμή της αποσταθεροποίησης (και) της μέσης Ανατολής έχει ένα πλεονέκτημα: απειλεί τόσο την Τεχεράνη όσο και την Άγκυρα.

Μέση ανατολή 4

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Αυτά τα ξέρουν όλοι. Τα ξέρει οπωσδήποτε το «μπλοκ της Astana»: Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός – και η Βαγδάτη. Η Μόσχα δεν μπορεί μεν να στραφεί ανοικτά κατά των ypg αυτή τη στιγμή, βλέπει όμως το πόσο «αμερικανικά» δρουν. Οι υπόλοιποι, και ειδικά Άγκυρα, Τεχεράνη και Βαγδάτη, έχουν μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων (ή/και δηλώσεων), ειδικά μετά το «ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα» στο ιρακινό κουρδιστάν, στις 25 Σεπτέμβρη. Σε πρώτο χρόνο κανένα απ’ αυτά τα κράτη δεν φαίνεται να θέλει έναν (ακόμη) πόλεμο. Εκείνο που οπωσδήποτε θέλουν είναι να εξασφαλίσουν ότι ένα μισο- (ή ψευτο-) ανεξάρτητο ιρακινό κουρδιστάν δεν θα είναι στους αμερικανικούς και ισραηλινούς στάβλους. Πράγμα που σημαίνει: δεν θα είναι safe heaven για αμφισβητήσεις ή/και επιχειρήσεις εναντίον τους. Είναι εύκολο κάτι τέτοιο; Όχι…

Την περασμένη Τετάρτη η αραβική (με έδρα το Λονδίνο) εφημερίδα Asharq al-Awsat δημοσίευσε συνέντευξη με τον ρώσο υπ.εξ. Sergei Lavrov. Ο οποίος τα έχωσε· όχι στους proxies ypg αλλά κατευθείαν στην Ουάσιγκτον:

… Σε μερικές περιπτώσεις οι ελεγχόμενες απ’ τις ηπα δυνάμεις έμμεσα ενθαρρύνουν άλλους τρομοκράτες να επιτίθενται σε στρατηγικά σημεία που δίκαια επανακαταλήφθηκαν απ’ την Δαμασκό, ή ηθελημένα εμπλέκονται σε αιματηρές προβοκάτσιες σε βάρος των δικών μας δυνάμεων…

Αναφερόταν στην Deir ez-Zor. Και συνέχισε:

… Καλώ όλους τους «παίκτες» στη συρία να εγκαταλείψουν τις γεωπολιτικές τους φιλοδοξίες και συμβάλλουν πλήρως στην αποκατάσταση της σταθερότητας και της ασφάλειας στην περιοχή… Η πρακτική μας συνεργασία με την τουρκία και το ιράν σε όλα τα επίπεδα δείχνει, με την πλήρη σημασία των λέξεων, τον κεντρικό ρόλο που έχουν στη σταθεροποίηση της κατάστασης στη συρία και το ιράκ…

Δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας σ’ αυτές οι κουβέντες, έτσι δεν είναι;

Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας στο περιεχόμενο της επίσκεψης του Ερντογάν στην Τεχεράνη πριν 2 ημέρες (4/10). Για «βάθεμα της συμμαχίας» μίλησε ο Ερντογάν, για προσπάθεια «ξένων δυνάμεων» και ειδικά του ισραήλ να κρατήσουν τα δύο κράτη στο περιθώριο των εξελίξεων στη μέση Ανατολή μίλησε ο Χαμενεΐ (ο αρχιπαπάς του ιράν)…

Συρία 3

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Πράγματι, σύριοι and friends έχουν ξεκινήσει αυτήν την αργή προέλαση. Θα πρέπει να ανακαταλάβουν απ’ τον isis μισή ντουζίνα παραποτάμια χωριά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για περίπατο (και σίγουρα όχι για την «θυελλώδη πρόοδο» τύπου «οι πολέμαρχοι του isis τα έχουν κάνει πλακάκια με τους αμερικάνους και τις ypg”). Αυτό είναι το μειονέκτημα: απέχουν αυτή τη στιγμή περίπου 80 χιλιόμετρα, που θα είναι δύσκολα. Το πλεονέκτημα είναι ότι η Δαμασκός κρατάει θέσεις και δυτικά της Abu Kamal, σε απόσταση κάτι παραπάνω από 40 χιλιόμετρα. Μπορεί, λοιπόν, να επιτεθεί από δύο μεριές.

Κάτω απ’ τα σύνορα, στην ιρακινή μεριά, οι περιοχές ελέγχονται απ’ τον isis. Οι ιρανικές / σιιτικές πολιτοφυλακές (PMU) ξεκίνησαν την ανάποδη επιχείρηση, πάντα προς το ίδιο συνοριακό σημείο, και έχουν ανοίξει έναν διάδρομο απέχοντας περίπου 50 χιλιόμετρα απ’ την al Qa’im. Αλλά τις τελευταίες μέρες έχουν σταματήσει, ασχολούμενες σε άλλο μέτωπο. Υποθέτουμε ότι κάποια στιγμή, όχι αργά, θα γίνει η συνδυασμένη / συντονισμένη επίθεση προς το σημείο Abu Kamal / al Qa’im, από βορρά, νότο και δύση.

Κάποιοι, κοιτώντας τον χάρτη, μπορεί να σκεφτούν: αααα, αυτό είναι deal! Η Ουάσιγκτον «να αφήσει» τελικά το συγκεκριμένο πέρασμα / χερσαία επικοινωνία μεταξύ Βαγδάτης και Δαμασκού, με αντάλλαγμα να έχει παρουσία αρκετά κοντά, στα εδάφη που έχουν καταλάβει οι αδελφοί ypg. (Έχει γραφτεί ότι η Ουάσιγκτον θα δημιουργήσει βάση κάπου εκεί· και η Μόσχα στο αεροδρόμιο της Deir ez Zor). Πράγματι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε μια τέτοια συνεννόηση! Μόνο που, αν ισχύει, την θεωρούμε προσωρινή. Το γιατί θα το εκθέσουμε τις επόμενες ημέρες.

Κάπου εδώ γύρω

Τετάρτη 4 Οκτώβρη.… Στο βόρειο μέτωπο αντιμετωπίζουμε τους Ρώσους, τους Ιρανούς, κι επίσης τους Τούρκους και την Hezbollah. Ο λαός δεν ξέρει τι γίνεται κι αυτό είναι καλό, αλλά πρόκειται για μια προσπάθεια που γίνεται 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την βδομάδα…. Ελπίζουμε ότι οι ΗΠΑ θα δραστηριοποιηθούν περισσότερο στην αρένα της Συρίας και στη μέση Ανατολή γενικά…

Ποιος τα λέει αυτά; Ο σύμμαχος των ελλήνων, ο ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεντευξιαζόμενος. Δεν ζητάει την ελληνική βοήθεια (όχι περισσότερη απ’ όση απολαμβάνει…) αλλά ζητάει να «καθαρίσει» η Ουάσιγκτον…

Έχουμε παραμελίσει τις αναφορές στο τι συμβαίνει στη μέση Ανατολή, εξαιτίας όσων έγιναν στην Καταλωνία. Από αύριο θα φροντίσουμε να επανορθώσουμε.

(φωτογραφία: διαδήλωση στο ιρακινό κουρδιστάν, υπέρ του δημοψηφίσματος που έγινε, στις 25 του περασμένου Σεπτέμβρη. Κάποιος δεν μπορεί να κρύψει την συμμαχική χαρά του, αλλά και οι υπόλοιποι γύρω δεν δείχνουν ενόχληση ή δυσφορία.

Οι κούρδοι σύμμαχοι / υποτελείς σε ποιο μέτωπο δρουν κυρ Αβιγκντόρ;)

Η “μάχη του Κιρκούκ”

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Ένα άλλο δημοψήφισμα δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους (ή κάτι τέτοιο…), ανατολικότερα, πριν καμιά 10αριά ημέρες, δεν κηρύχτηκε αντισυνταγματικό· ίσως επειδή στο ιράκ η έννοια “σύνταγμα” είναι σχετική. Ούτε, επίσης, προσπάθησαν ένοπλοι με διαταγές απ’ την Βαγδάτη να κλέψουν τις κάλπες και τα ψηφοδέλτια. Ο κουρδικός πληθυσμός του βόρειου ιράκ αποφάσισε ότι θέλει κράτος· αλλά είναι πολύ πιθανό ότι (σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον) πρόκειται για “διαπραγματευτικό χαρτί” απέναντι στην κεντρική ιρακινή κυβέρνηση.

Μέχρι τώρα οι κουρδοκρατούμενες περιοχές του βόρειου ιράκ την βγάζουν (οικονομικά) με λαθρεμπόριο. Πετρελαίου. (Το ίδιο ισχύει για τις αντίστοιχες περιοχές της βόρειας συρίας). Το λαθρεμπόριο γίνεται μέσω τουρκίας: το τουρκικό καθεστώς επιτρέπει διακριτικά στα βυτιοφόρα (μέχρι πρόσφατα ανάμεσά τους και σ’ εκείνα του isis) να μεταφέρουν το λαθραίο πετρέλαιο μέσω του εδάφους του επειδή απ’ αυτό επωφελούνται και δικά του αφεντικά. Όσο απομένει αδιάθετο στην τουρκία, φορτώνεται σε τάνκερ από λιμάνια της νότιας τουρκίας (στο σχετικό νταραβέρι διαπρέπουν και έλληνες εφοπλιστές…)

Αυτό το ξέρουν οι πάντες, στην περιοχή και όχι μόνο· το ξέρουν πολύ καλά στο Αρμπίλ. Ό,τι και να διαπραγματευτεί η φεουδαρχικού τύπου πολιτική εξουσία του με την Βαγδάτη, ό,τι και να συμφωνήσει, δεν μπορεί να σταθεί οικονομικά χωρίς την συγκατάθεση της Άγκυρας. Επιπλέον, απ’ την στιγμή που το άλλο μακρύ χέρι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού στη μέση Ανατολή, οι συριακές ypg, έχουν επεκταθεί και εξοπλιστεί δίπλα στο ιρακινό κουρδιστάν (καταλαμβάνοντας εδάφη που δεν έχουν ούτε καν κουρδικές μειονότητες· έχουν όμως πετρέλαιο…), απ’ την στιγμή δηλαδή που οι «φιλοκουρδικές» μεθοδεύσεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι εκτεθειμένες στο φως της ημέρας, είτε αρέσει στους κούρδους του ιράκ είτε όχι, οι εθνικιστικές κινήσεις (ή ελιγμοί) τους αφορούν όχι μόνο την Βαγδάτη και την Άγκυρα αλλά και την Τεχεράνη και την Δαμασκό.

Έτσι, απέναντι στο «διαπραγματευτικό χαρτί» του δημοψηφίσματος της 25 Σεπτέμβρη, έχει παραταχτεί ένα αντίπαλο «διαπραγματευτικό χαρτί», από βορρά, νότο και ανατολή: στρατοί της Άγκυρας, της Βαγδάτης και της Τεχεράνης. Η απειλή εισβολής είναι πραγματική αλλά όχι άμεση: εξαρτιέται απ’ το πως θα κινηθεί το καθεστώς των Μπαρζανί (που έχει και τις εσωτερικές του κόντρες). Στο βαθμό που δεν έχει την ανοικτή και δημόσια υποστηρίξη της Ουάσιγκτον (την υπόγεια την έχει, όπως έχει την φανερή του Τελ Αβίβ), το γήπεδο των ελιγμών του έχει μικρύνει σημαντικά. Όσο για τους ypg; Έχουν γίνει απόλυτα proxie της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, θεωρούμε μάλιστα πολύ πιθανό μονάδες τους να διοικούνται κατευθείαν από αμερικάνους. Το να γίνεσαι εγκάθετος μιας «μεγάλης δύναμης» προσφέρει σιγουριά… μέχρι να αναποδογυρίσει το τραπέζι και να βρεθείς πλακωμένος στα σίγουρα.

(Το Κιρκούκ είναι απ’ τις βασικές πετρελαιοπαραγωγές περιοχές / πόλεις του ιράκ, που έχει καταληφθεί και ελέγχεται απ’ τους πεσμεγκρά, αν και ο κουρδικός πληθυσμός της πόλης είναι μειονότητα. Αν το Ερμπίλ σκοπεύει να το κρατήσει για καιρό, σε βάρος της Βαγδάτης, – δείχνει απαραίτητο για την οικονομική του επιβίωση – θα χυθεί πολύ αίμα…)

Γεράκια στο μεροκάματο

Κυριακή 27 Αυγούστου. Η πρόθεση της διοίκησης του ψόφιου κουναβιού (και όχι μόνον του ίδιου) είναι δηλωμένη: θέλει να «σπάσει» την διεθνή συμφωνία για τον έλεγχο των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, για να λυθούν τα χέρια του μιλιταριστικού βαθέος κράτους των ηπα· αλλά και του ισραήλ. Το εμπόδιο που αντιμετωπίζει είναι οι επιθεωρήσεις της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας (iaea) στις πυρηνικές εγκαταστάσεις που είναι τακτικές, και οι εκθέσεις της (ακόμα και των αμερικάνων επιθεωρητών) σταθερά καθησυχαστικές: η Τεχεράνη τηρεί την συμφωνία.

Η «πατέντα» που έχει βρει η Ουάσιγκτον είναι η απαίτησή της να επεκταθούν οι αντι-πυρηνικοί έλεγχοι και σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις – των «φρουρών της επανάστασης» κατά κύριο λόγο. Δεν παρουσιάζει κάποιες «μυστικές πληροφορίες» ότι στους στρατώνες η Τεχεράνη φτιάχνει βόμβες· ούτε καν πλαστές. Απλά «πιέζει» απαιτώντας κάτι που είναι εκτός της αποστολής των επιθεωρητών (οι θέσεις που κάνουν τους ελέγχους τους είναι δεδομένες)· και κάτι που κανένα πεντάγωνο στον κόσμο δεν θα επέτρεπε. Άρα ούτε το ιρανικό.

Προχτές η αμερικανίδα πρέσβης στον οηε Nikki Haley (θεωρείται «γεράκι» και προαλείφεται για υπ.εξ. στην περίπτωση που ο Tillerson παραιτηθεί, εντός ή εκτός εισαγωγικών), σε συνέντευξή της στη Ν. Υόρκη, δήλωσε:

Ενθαρρύνουμε την ΙΑΕΑ να χρησιμοποιήσει όλες τις εξουσίες που έχει και να αξιοποιήσει κάθε πιθανή γωνία μέσα στην JCPOA [σ.σ.: η διεθνής συμφωνία της Τεχεράνης με ηπα, ρωσία, κίνα, γαλλία, γερμανία και αγγλία, απ’ τις 14 Ιούνη του ’15). Αυτό μεταφράζεται σε … ας ερμηνεύσει πιο «πλατιά» την συμφωνία…

Είναι απίθανο ότι οι υπόλοιποι 5 συνυπογράφοντες θα υιοθετήσουν την επιθετική στάση της Ουάσιγκτον. Αλλά η ιμπεριαλιστική γραμμή των ηπα έχει και plan B: αν οι διεθνείς οργανισμοί ή οι πολυμερείς συμφωνίες δεν μας κάνουν, τους ελεεινολογούμε και αποχωρούμε. Το «πρόβλημα» με το ιρακινό καθεστώς είναι ότι έχει επεκτείνει σημαντικά στην ζώνη επιρροής του, ως την Μεσόγειο (λίβανος)· κι αυτό ενοχλεί βαθιά τόσο το Ισραήλ όσο και τα πολεμόκαβλα κυκλώματα του αμερικανικού κράτους / παρακράτους.

Συνοριακές επιχειρήσεις

Τετάρτη 23 Αυγούστου. Ο Ερντογάν το ανακοίνωσε προχτές (στις 21/8) αλλά εσείς το ξέρετε ήδη απ’ τις 17/8: οι συζητήσεις με τον αρχιστράτηγο του regular ιρανικού στρατού αφορούσαν πράγματι την αντιμετώπιση των (λίγων μεν, με «γερές πλάτες» δε) ανταρτών του pjak, του «ιρανικού κλάδου» του κουρδικού pkk.

Απ’ τα λεγόμενα του τούρκου προέδρου (αλλά και τις ανακοινώσεις του Bagheri όταν γύρισε στο ιράν) καταλαβαίνουμε ότι Άγκυρα και Τεχεράνη θα κλιμακώνουν ευκαιριακά, όταν κρίνουν πως χρειάζεται, αυτό που έχουν ξεκινήσει, κοινές επιχειρήσεις δηλαδή στα σύνορα ιράκ / ιράν, στη μεριά του ιράκ, στα ορεινά κρησφύγετα του pjak. Προκύπτει επίσης καθαρά ότι το κτίσιμο του τείχους των σχεδόν 200 χιλιομέτρων στα σύνορα τουρκίας / ιράν γίνεται εν γνώσει και με την συμφωνία της Τεχεράνης.

Η «συνεργασία» σ’ αυτό το σημείο της μέσης Ανατολής, δείχνει ότι παρά τις (προφανώς σκόπιμες) αντίθετες φήμες, Άγκυρα και Τεχεράνη είναι καλά συγχρονισμένες και στο συριακό πεδίο μάχης.

(Οι «φρουροί της επανάστασης» δήλωσαν ότι δεν έχουν συμφωνήσει για επιθέσεις εκτός συνόρων, στο ιρακινό έδαφος δηλαδή… Αλλά την δουλειά του πυροβολικού μπορεί να την κάνει και ο regular στρατός! Οπότε ο καθένας στον τομέα του…)

Μεσανατολικές διευθετήσεις

Τετάρτη 23 Αυγούστου. Σημασία έχουν οι ευρύτεροι συσχετισμοί, τους οποίους έρχεται να μπλέξει σοβαρά το ανακοινωμένο για τις 25 Σεπτέμβρη ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα στο ιρακινό κουρδιστάν. Είναι βέβαιο ότι ακόμα κι αν γίνει, ακόμα κι αν είναι «θετικό», κανείς δεν θα αναγνωρίσει επίσημα αυτό το «κράτος». Όπως είναι βέβαιο ότι η Άγκυρα ελέγχει ως ένα βαθμό, οικονομικά κατ’ αρχήν, αυτήν την κουρδική ζώνη.

Υπάρχει όμως και η επίσημη – με – διαφορετικό – τρόπο διάσταση. Κι αυτή λέγεται Ουάσιγκτον. Έχει φυτέψει ήδη βάσεις στην ελεγχόμενη απ’ τις ypg βόρεια συρία· όπως και στο ιράκ. Θα είναι πολύ δύσκολο να ξεριζωθούν από ‘κει, χωρίς ανοικτό πόλεμο.

Συνεπώς Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός (αλλά και Βηρυτός, η Χεμπ’ αλλάχ οπωσδήποτε) κερδίζουν μεν τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά το σχέδιο για την διάλυση της συριακής επικράτειας, βρίσκονται όμως μπροστά στην αμερικανική κατοχή τμημάτων του εδάφους, που προσυπογράφεται από τους proxies τους. Δεν μπορούν να την ακυρώσουν, μπορούν όμως να την «σχετικοποιήσουν». Ή να το επιχειρήσουν.

Για να κρατήσουν, επί του εδάφους, τα δικά τους συμφέροντα, χρειάζεται μια αξιόπιστη συμμαχία, ικανή να αντέξει σε βάθος χρόνου. Κι όχι μόνο στρατιωτική: το Κάιρο, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βάζουν τρικλοποδιές σ’ αυτήν την «πολλαπλή συνεννόηση» που αλλάζει σε βάρος τους τα δεδομένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή…

Άγκυρα – Τεχεράνη

Παρασκευή 18 Αυγούστου. Ανακοινώθηκε εκ των υστέρων, αλλά αφού χτες σχολιάσαμε το θέμα πρέπει να το αναφέρουμε. Ο αρχιστράτηγος του ιρανικού τακτικού στρατού Mohamed Baqeri δεν πήγε μόνος του στην Άγκυρα. Συνοδευόταν απ’ τον αρχιστράτηγο του πεζικού των «φρουρών της επανάστασης» Mohammad Pakpour, και διάφορους άλλους καραβανάδες. Σημειώνουμε ανάμεσά τους τον στρατηγό Qasem Rezaei, της ιρανικής συνοριοφυλακής.

Οπότε το ζήτημα που αναφέραμε χτες σίγουρα ήταν κύριο πιάτο των επαφών· το ότι δεν ανακοινώθηκε τίποτα είναι εύλογο. Ζητήματα σχετικά με το συριακό πεδίο μάχης επίσης μπορεί να συζητήθηκαν (με τον Pakpour).