Tag: ιράν

Κι άλλη πρωτεύουσα;

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Η αναγνώριση, εκ μέρους της διάσκεψης του οργανισμού ισλαμικής συνεργασίας, της ανατολικής Ιερουσαλήμ σαν “υπό κατοχή πρωτεύουσας του παλαιστινιακού κράτους” έχει έναν συμβολισμό μεν, αλλά αναιμικό. Δεν υπάρχει “παλαιστινιακό κράτος”. Κι αυτό που εμφανίζεται σαν “παλαιστινιακή αρχή” δεν μπορεί να διεκδικήσει με κανένα πειστικό τρόπο έστω την απελευθέρωση (και) της ανατολικής Ιερουσαλήμ. Εφόσον κάνουν κουμάντο το Τελ Αβίβ και ο στρατός του είναι δύσκολο έως απίθανο να φτιάξουν εκεί πρεσβείες (στο “παλαιστινιακό κράτος”) αυτά τα 56 κράτη· η Άγκυρα (μόνο) έχει εκεί (στον ανατολικό τομέα της πόλης) την πρεσβεία της για την Παλαιστίνη.

Κατά τα λοιπά η έκτακτη διάσκεψη (στην οποία σαουδική αραβία, εμιράτα και αίγυπτος δεν συμμετείχαν σε «επίπεδο κορυφής» αλλά με τους υπ.εξ. τους – κράτησαν μούτρα…) καταδίκασε φραστικά τις ηπα… Θα μπορούσε αυτή η καταδίκη να χρησιμοποιηθεί σαν «ομπρέλλα» για την Άγκυρα, την Τεχεράνη (και την Ντόχα)· θα μπορούσε όμως και να τους δημιουργήσει προβλήματα κάθε φορά που το ένα ή το άλλο μέρος (του οργανισμού) θα διαφοροποιείται στο ζήτημα της Παλαιστίνης. Ερντογάν και Rouhani τα είπαν μεταξύ τους και μόνοι τους μετά το τέλος της διάσκεψης: μέσα σε 2 ημέρες όλα τα μέλη του «μπλοκ της Αστάνα» ξανασυζήτησαν, άμεσα ή έμμεσα…

Το γεγονός, πάντως, είναι καθαρό και σκληρό: εδώ και δεκαετίες το ρατσιστικό / μιλιταριστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ κάνει πρακτικές κινήσεις ιμπεριαλιστικής επέκτασης· όχι διακηρύξεις. Τις διακηρύξεις και τις αποφάσεις (ακόμα και του οηε…) τις έχει χεσμένες. Και η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι αν δεν υπάρξει έστω κάποιου είδους οικονομικός αποκλεισμός του, κατ’ αρχήν απ’ τα καθεστώτα που «ορκίζονται στα παλαιστινιακά δίκαια», δεν πρόκειται να σταματήσει.

Ο επόμενος παρακαλώ!

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Η “ευρασιατική ένωση”, ένα είδος “ενιαίου οικονομικού / εμπορικού χώρου” με κοινές προδιαγραφές και ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων, χρήματος και εργατών μεταξύ των κρατών μελών του, ήταν η αφορμή που η ουκρανία “σπρώχτηκε” στο χάλι που βρίσκεται τώρα. Θα μπορούσε να είναι μέλος, ήθελε όμως και την συμμετοχή στην ε.ε., και τα δύο μαζί δεν γίνονταν, τελικά δεν έγινε τίποτα…

Όμως σύντομα τα 5 μέλη (ρωσία, αρμενία, κιργιζιστάν, λευκορωσία και καζακστάν) θα γίνουν 6: στις αρχές του 2018 αναμένεται η υπογραφή της συμφωνίας προσχώρησης του ιράν στην ευρασιατική ένωση. Ο Πούτιν το είχε αναγγείλει απ’ τον περασμένο Αύγουστο, σαν μια κίνηση που πέρα απ’ τα υπόλοιπα θα ενισχύσει την στρατηγική συμμαχία ανάμεσα στη Μόσχα και στην Τεχεράνη.

Υπάρχει κάποιος άλλος στα πέριξ που θα μπορούσε να ενδιαφερθεί στο όχι μακρινό μέλλον για κάποια “αμοιβαία επωφελή” σχέση με την ε.α.ε., κάποιος που το είχε πάντα ξεκάθαρο ότι δεν σκοπεύει να ενταχθεί στην ε.ε.; Μάλλον ναι – ή κάνουμε λάθος;

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον, μόνο του κάθε καθεστώς, σε συνδυασμό, ή το ένα μέσω του άλλου, έκαναν μεγάλο κόπο εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες για να απονευρώσουν, πρώτα ουσιαστικά και μετά ακόμα και τυπικά (λέγε με toxic prince…) την υποστηρίξη των αραβικών καθεστώτων στους παλαιστίνιους. Η επιχείρηση αυτή μια δυσκολία είχε μόνο: το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα των πληβείων αυτών των καθεστώτων, απ’ τον Ατλαντικό (μαρόκο) ως και την Μεσοποταμία (ιράκ), δύσκολα (if ever) θα ακολουθούσαν τον «ρεαλισμό» των αφεντικών τους. No problem: χωρίς στιβαρή ηγεσία θα σώπαιναν…

Εν έτει 2017 αποδεικνύεται ότι τα κατάφεραν μεν εν μέρει, όμως με πολύ ακριβό και δυσάρεστο τίμημα: η υπόθεση της Παλαιστίνης, μετά την τοξική απόφαση της Ουάσιγκτον, δεν είναι πια μόνο (ή, ίσως καν και καν) «αραβική». Έχει γίνει μουσουλμανική – με δεδομένα 21ου αιώνα. Και οι εγγυητές της «μουσουλμανοποίησης» (αντί της χρεωκοπημένης «αραβοποίησης») της κατοχής της Παλαιστίνης δεν είναι δευτεράτζες. Δύο μη αραβικά καθεστώτα: το τουρκικό και το ιρανικό. Σουνιτικό το ένα, σιϊτικό το άλλο, στη συμμαχία τους απαντούν επιπλέον και στον σεχταριστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, να κρατήσουν μόνιμα «ζεστό» το θέαμα της αντίθεσης σουνιτών – σιιτών.

Η Ιστορία θα αποφανθεί ότι η έμπνευση του αμερικανικού βαθέος κράτους όπως μεθοδεύτηκε απ’ τον ανεπίσημο μεν υπ.εξ των ηπα, γαμπρό δε του ψόφιου κουναβιού (τον Jared Kushner – αμάν η οικογένεια / παλάτι!) για την “αναγνώριση” της ισραηλινής ιδιοκτησίας πάνω στην Ιερουσαλήμ έγινε την χειρότερη στιγμή που θα ήταν δυνατόν τα τελευταία 30 χρόνια: όταν ένα κράτος μέλος του νατο και ένα κράτος πρώην παρίας είχαν ήδη νικήσει, από κοινού με το αιώνια διαβολικό καθεστώς της Μόσχας (στο συριακό πεδίο μάχης). Σε μια στιγμή, επιπλέον, που όχι μόνο οι ριζοσπάστες παλαιστίνιοι αλλά οι όποιοι ριζοσπάστες στα υπόλοιπα αραβικά κράτη, έχουν κουραστεί απ’ την ενδοτικότητα των αφεντικών τους, πριγκήπων, σεΐχηδων, κλπ. – εξού και η σχετικά εύκολη επιρροή του project isis… (Το ότι θα επιτραπούν οι σινεμάδες στο Ριάντ απ’ τον ερχόμενο Μάρτη, προφανώς με ανδρωνίτες στην πλατεία και γυναικωνίτες στον εξώστη, είναι συγκινητικό για τους έμμισθους δυτικούς υποστηρικτές του τοξικού πρίγκηπα του Ριάντ· αλλά δεν θα λύσει τις κοινωνικές και ιδεολογικές εντάσεις σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου που βουλιάζει στην ιστορική παρακμή της…)

Η υπεράσπιση της Ιερουσαλήμ είναι το ιδανικό “δωρεάν γεύμα” που ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν περίμεναν η Άγκυρα και η Τεχεράνη. Το τουρκικό καθεστώς έχει ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, με πιο εμπρηστικό ανάμεσά τους την δίκη που έχει αρχίσει στη Ν. Υόρκη για το κατά παράβαση των αμερικανικών κυρώσεων εμπόριο φυσικού αερίου με το ιράν· και τις συνακόλουθες μίζες. Το ιρανικό καθεστώς έχει, επίσης, ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, για την πυρηνική του τεχνολογία, το πυραυλικό του πρόγραμμα, και την επιρροή του στη μέση Ανατολή. Τι καλύτερο και πιο πιασάρικο λοιπόν απ’ το να πετάνε στα μούτρα του αμερικανικού καθεστώτος, όποτε χρειάζεται, την νομιμοποίηση της κατοχής της Ιερουσαλήμ; Τι καλύτερο από μια γραμμή επίθεσης (εκεί που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μαστόρευαν το πρέσινγκ τους…) που θα απευθύνεται με μια ιδιαίτερη συναισθηματική γλώσσα στο ¼ του παγκόσμιου πληθυσμού;

Κάποιος αποφάνθηκε ότι τα διαδοχικά στραβοπατήματα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής τακτικής δεν πρέπει να αποδωθούν στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (τον θεωρεί ξεπερασμένο ο δόλιος…) αλλά στην ψοφιοκουναβική γελοιότητα. Έτσι είναι για όποιον κάτι τέτοιο τον βολεύει!!! Κατά τα άλλα δεν θα υπήρχε χώρος για «γελοία ψόφια κουνάβια» ούτε για «στραβοπατήματα» αν δεν υπήρχε ενδοκαπιταλιστική «πίεση» λόγω όξυνσης του ανταγωνισμού μεταξύ των αφεντικών στον καπιταλιστικό πλανήτη.

Το «μαλακία έγινε» ποτέ δεν συμβαίνει σε κενό… To «οι μαλακίες πληρώνονται» είναι κοινότοπα γνωστό…

(φωτογραφία: απ’ την “δεύτερη” ιντιφάντα, 2000 – 2004).

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Με δεδομένη την “τριπλή συνεννόηση” ανάμεσα σε Μόσχα – Άγκυρα και Τεχεράνη η καλλιέργεια μιας ορισμένης ασάφειας στο “και τώρα τι κάνουμε;” μετά την στρατιωτική νίκη μπορεί να εκφράζει αφενός μια τακτική, και αφετέρου μια ορισμένη αβεβαιότητα για το πως θα κινηθεί ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Η τακτική (θα πρέπει να) έγκειται στο ότι δεν θα πρέπει να αποξενωθούν οριστικά (απ’ την “τριπλή συνεννόηση”) άλλα κράτη της περιοχής… Παρότι επιμένουμε ότι η Άγκυρα θα έβλεπε με χαρά την ανατροπή του Sisi· και, γιατί όχι; θα βοηθούσε σ’ αυτήν· και η Τεχεράνη ευχαρίστως θα απολάμβανε τον σαουδάραβα τοξικό πρίγκηπα κρεμασμένο (όχι ανάποδα) και θα υποστήριζε όποιον θα έφτιαχνε την θηλειά.

Με βάση τις κινήσεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ η «σοφία – μέσα – στην – ρευστότητα» θα πρέπει να συμβουλεύει να μην χαριστούν εύκολα σύμμαχοι στον αμερικανο-ισραηλινό άξονα. Θα μπορούσε να εικάσουμε ότι στην παρούσα φάση το «μπλοκ της Αστάνα» δεν έχει λόγο να βιάζεται στη μέση Ανατολή, εκτός αν βρεθεί μπροστά σε κάτι επικίνδυνα εκρηκτικό. Εκείνοι που βιάζονται δείχνουν να είναι οι αμερικάνοι, οι ισραηλινοί, οι σαουδάραβες.

Αν αυτά που υποστηρίζουμε έχουν βάση, τότε το ότι ο Πούτιν έκανε «ταξίδι για δουλειές» σε τρεις πρωτεύουσες μέσα σε μια μέρα είναι ένας γρήγορος αποπροσανατολισμός (δεν μας φαίνεται ο τύπος του πλανόδιου…). Όχι και ανεδαφικός πάντως. Σε τελευταία ανάλυση και οι δουλειές μέσα στο λογαριασμό είναι…

Εκτός αν ήθελε να αποδείξει ότι “μια χαρά κρατιέται” στα 65 του…

(φωτογραφία: Μην μου πεις ότι εκτός απ’ τη Λωζάνη σε απασχολεί και η Γιάλτα;)

Η Ουάσιγκτον είναι ο εμπρηστής

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δείτε την φωτογραφία: η εικονικότητα σαν εξουσία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ανάβει τα φυτίλια; Πίσω του ακριβώς βρίσκεται αυτός που θα τον αντικαταταστήσει, αν και όταν χρειαστεί: ο αντιπρόεδρος Pence… Συνεπώς η απόφαση δεν είναι προσωπική (δεν θα μπορούσε άλλωστε!)· είναι όλης της συμμορίας.

Ναι και όχι λοιπόν. Ναι με την έννοια πως είναι το ενεργούμενο, η μάσκα, ο εντεταλμένος, ο κλόουν – εκπρόσωπος της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όχι με την έννοια πως αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ναι και όχι με την έννοια ότι ο γαμπρός του είναι ο “σύνδεσμός” – αλλά, διάολε! Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν μεθοδεύεται από “σόγια”! (Ή, μήπως, στην εξέλιξή τους ορισμένες καπιταλιστικές ζώνες ξαναγίνονται φεουδαρχικές;)

Το ότι ανακήρυξε “πρωτεύουσα του ισραήλ” την Ιερουσαλήμ, “ξεπαγώνοντας” μια αμερικανική απόφαση του 1995 (“προληπτική” απόφαση!!!) είναι κατευθείαν συνέπεια της τωρινής ήττας του αμερικανικού (και ισραηλινού και σαουδαραβικού) ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την συρία και το ιράκ. Κι ενώ μιλάμε για ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι αυτό: ο 4ος παγκόσμιος. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανάβει ένα φυτίλι στη μέση Ανατολή, είναι – απλά – επειδή δεν είναι το πρώτο! Το project isis ήταν το προηγούμενο.

Η αντικατάσταση του isis με τις ypg φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Δεν είναι αρκετή για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ αφού το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η διακρατική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης, που έπρεπε να αποφευχθεί πάσει θυσία σύμφωνα με τον γκουρού Brzezinski, έχει εδραιωθεί – με αφορμή (αλλά όχι αιτία…) το συριακό πεδίο μάχης. Και, ακόμα χειρότερο, με την προσθήκη της Άγκυρας.

Η Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι μια πόλη – σύμβολο εδώ και δεκάδες αιώνες. Η ακτή της Μεσογείου δίπλα της είχε, όλους αυτούς τους αιώνες, γεωπολιτική σημασία πρώτης τάξης. Καθώς αυτή υποχωρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έκρινε (όχι άδικα απ’ την μεριά του) ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει σαν προσάναμμα – αφού απέτυχε με άλλες ιστορικές πόλεις, την Βαγδάτη, την Δαμασμό, το Χαλέπι… Ένα προσάναμμα στα μέτρα του χωροφύλακα: του μιλιταριστικού / ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Μιλήσε κανείς για “αποεδαφικοποίηση” του καπιταλισμού;

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Μετά από δύσκολη και αιματηρή αναμέτρηση με την γενναία οπισθοφυλακή του isis, ο συριακός στρατός ‘n’ friends (ίσως περισσότερο οι friends) πέτυχε να εξασφαλίσει την χερσαία διαδρομή απ’ την συνοριακή Abu Kamal στην Deir ez-Zor. Ήταν αναμενόμενο αργά ή γρήγορα· και μια τακτική αποτυχία της Ουάσιγκτον και των δικών της συμμάχων μέσα σε μια γενικότερη ήττα. Τώρα, θεωρητικά και κατ’ αρχήν τουλάχιστον, οι νταλίκες (φορτωμένες με οτιδήποτε….) μπορούν να ξεκινούν απ’ την Τεχεράνη και διασχίζοντας το ιρακινό έδαφος μέσω Βαγδάτης να περνάνε τα ιρακινο-συριακά σύνορα δίπλα στον Ευφράτη, να ανηφορίζουν προς την Deir ez-Zor, από κει στη Δαμασκό και, τελικά στον λίβανο και στη Μεσόγειο.

Αλλά οι νταλίκες είναι κάπως αδιάφορες, ακόμα κι αν κουβαλούν όπλα. Θα τις αναλάβουν τα ισραηλινά βομβαρδιστικά… Ο αγωγός ιρανικού και καταριανού φυσικού αερίου (με κατασκευή της gazprom, με ό,τι αυτό σημαίνει…) που κοντά στη Δαμασκό θα αποκτάει ένα κλάδο προς τουρκία και, από εκεί, «μπαίνοντας» στον turk stream θα μπορεί να οδηγηθεί προς τα ανατολικά ή τα δυτικά βαλκάνια – αυτός είναι το ζήτημα!!

Οπότε «η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραήλ»!… Ή, για να το πούμε διαφορετικά, ο ισραηλινός στρατός αναλαμβάνει επίσημα να είναι η «μεσανατολική διοίκηση» του αμερικανικού πενταγώνου (και της “ενεργειακής πολιτικής” του). Παρακαλούμε, μην ρίξετε στην «τύχη» την ιστορική στιγμή της απόφασης της παρακμιακής αυτοκρατορίας: αναγκάζεται να «εσωτερικεύσει» τους μοχλούς της αποσταθεροποίησης όλης αυτής της ζώνης επειδή οι «εξωτερικές» προσπάθειές της απέτυχαν. Με δυο λόγια: η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του τοπικού μιλιταριστικού βραχίονα ΕΠΕΙΔΗ ο isis δεν έχει πια κράτος… Η Ιερουσαλήμ βαφτίζεται «πρωτεύουσα» επειδή «χάθηκε» το Aleppo και, στη συνέχεια, η Deir ez-Zor…

Η Ιερουσαλήμ, κηρυγμένη σαν “πρωτεύουσα” ενός παρακμιακού κράτους χωροφύλακα, είναι μια απ’ τις τελευταίες ζαριές της μεσανατολικής χωροφυλακής: μ’ έναν τρόπο που διαφεύγει απ’ το πόπολο οι σύμμαχοι της Αθήνας οπισθοχωρούν και οχυρώνονται σε ολοφάνερες (και όχι κρυμμένες) προβοκάτσιες. Και οι πόλεις (επιλεγμένες πόλεις…) είναι αναγκασμένες να τις υποστούν αυτές τις προβοκάτσιες…

Αυτό δεν ήταν που μάθαμε απ’ το απίστευτο και ηρωϊκό Sarajevo στο πρώτο μισό των ‘90s;

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Αυτό το καινούργιο μέτωπο το ανοίγει με ενεργητικό τρόπο το Τελ Αβίβ, απ’ την δυτική μεριά της συριακής επικράτειας. Ο ισραηλινός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον Ron Dermer, συνεντευξιαζόμενος στο site “politico” χτες, υποσχέθηκε ότι «δεν θα αφήσουμε το ιράν να πλησιάσει τα σύνορά μας»… Όπως είναι γνωστό αυτή η «ζώνη συνοριακής ασφάλειας» που θεωρεί δικαίωμά του το ρατσιστικό / μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς φτάνει ως τον ινδό ποταμό.

Σ’ αυτή τη φάση η ισραηλινή αεροπορία επιτίθεται σε «ιρανικούς στόχους» στο συριακό έδαφος: πιο σωστά, σε στόχους που το ίδιο έχει ονομάσει «ιρανικούς», για να διακοσμεί τις επιθέσεις του. Να υποθέσουμε ότι οι ασκήσεις που έχει κάνει η ισραηλινή αεροπορία στο ελλαδιστάν δεν πάνε χαμένες; Να το υποθέσουμε: με τον ψεκασμένο και τον ογκόλιθο μπροστάρηδες όλες οι φαιορόζ βιτρίνες (και πίσω τους το ελληνικό βαθύ κράτος) θα πρέπει να καμαρώνουν.

Δεν ξέρουμε όμως πόσο θα καμαρώσουν (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία…) αν σήμερα ο «μεγάλος σύμμαχός τους», η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον, αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ· όπως ανακοινωθεί ή έχει διαρρεύσει. Η ανατολική Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967 (στο «πόλεμο των 6 ημερών») και εδώ και χρόνια το ισραηλινό καθεστώς διώχνει τους άραβες / παλαιστίνιους απ’ την υπόλοιπη πόλη με κάθε δυνατό μέσο· πάντα δια της βίας.

Σύμφωνα με τα πάμπολλα «ψηφίσματα του οηε» ο ισραηλινός στρατός θα έπρεπε να έχει φύγει (εξίσου πάμπολλες φορές…) απ’ την Ιερουσαλήμ, αφού είναι κατοχικός. Στο εντελώς θεωρητικό ενδεχόμενο μιας κάποιας μελλοντικής «λύσης» η Ιερουσαλήμ δεν θα ήταν πρωτεύουσα κανενός αλλά μια διεθνής – πολυθρησκευτική πόλη.

Οι φασίστες της κυβέρνησης του ισραήλ «πιέζουν» την Ουάσιγκτον να αναγνωρίσει την πόλη σαν πρωτεύουσά τους: έτσι θα νομιμοποιήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός την ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, και την «εθνοκάθαρση» των παλαιστινίων.

Αν όμως η Ουάσιγκτον νομιμοποιήσει αυτήν την ιστορική και πολλαπλά καταδικασμένη κατοχή, τότε οι έλληνες σύμμαχοι και των ηπα και του ισραήλ θα πρέπει να ξεγράψουν το ιδεολογικό παραμύθι τους περί «κατεχόμενης βόρειας κύπρου» και «αποχώρησης του τουρκικού στρατού» από εκεί. Πρακτικά, βέβαια, προτιμούν την διαίρεση του νησιού· το έχουν δείξει με κάθε τρόπο, κι όχι μόνο μία φορά. Όμως η στενή πολιτικοστρατιωτική συμμαχία τους με τους δυο «πρωταγωνιστές» αυτής της ελεεινής νομιμοποίησης θα τους στερήσει κάθε βάση για ιδεολογική προπαγάνδα.

Η ε.ε. (σε επίπεδο θεσμών) διαφωνεί με την αναμενόμενη διακήρυξη του ψόφιου κουναβιού. Στα λόγια το Βερολίνο (μέσω δηλώσεων του γερμανού υπ.εξ. Sigmar Gabriel) ήταν μάλλον «αυστηρό»:

…Η γερμανική στάση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα παραμένει σταθερή: η λύση στο θέμα της Ιερουσαλήμ μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών [σ.σ.: εννοεί παλαιστίνιους και ισραηλινούς]. Οτιδήποτε οξύνει την κρίση είναι αντιπαραγωγικό… Σε κάθε περίπτωση η γερμανία δεν μπορεί να περιμένει τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον ή απλά να περιμένει να ανακοινωθούν και ύστερα να τις σχολιάζει. Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τις δικές μας θέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις – ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στους συμμάχους μας – να ξεκαθαρίσουμε τα όρια της αλληλεγγύης μας απέναντί τους…

Υεμένη

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Πράγματι …η Σανα’α δεν είναι Πγιονγκγιάνγκ. Πριν πετύχουν κάποιο σοβαρό πλήγμα στους αντιπάλους τους στο Ριάντ και στο Αμπού Ντάμπι, οι υεμενίτες Houthi «καθάρισαν» έναν ως πρόσφατα σύμμαχό τους (και παλιότερα αντίπαλό τους): τον πρώην πρόεδρο της υεμένης Ali Abdullah Saleh. Πριν εγκαταλείψει αυτόν τον μάταιο κόσμο ο Saleh είχε αρχίσει να το «γυρίζει» (πιθανόν έναντι κάποιας σοβαρής αμοιβής), ζητώντας διαπραγματεύσεις με τον τοξικό πρίγκηπα. Οι Houthi πανηγυρίζουν αλλά μένει κάτι που θα επιβεβαιώσει ή θα διαψεύσει την ευφορία τους: το τι θα κάνουν αυτοί που ακολουθούσαν τον Saleh, σε μεγάλο βαθμό ο πρώην στρατός της υεμένης.

Σε κοινωνίες με ισχυρές πατερναλιστικές παραδόσεις (και η υεμενίτικη είναι τέτοια) η δολοφονία ενός οπλαρχηγού δεν σημαίνει υποχρεωτικά παράδοση των ενόπλων του. Πόσο μάλλον η δολοφονία ενός «πρώην προέδρου». Είναι στατιστικά απίθανο ότι οι οπαδοί του στο σύνολό τους θα ενσωματωθούν στους Houthi· πράγμα που σημαίνει ότι η μεριά της αντίστασης στην σαουδαραβική εισβολή θα αδυνατίσει. Πιθανόν οι Houthis να εκτίμησαν ότι αυτό θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς εφόσον ο Saleh το «γύριζε». Αλλά «το μη χείρον βέλτιστον» μπορεί να μην αντέξει μεσοπρόθεσμα.

Δεδομένων των θέσεων (δηλαδή των εδαφών) που βρίσκονται στον πάγκο του χασάπη στην υεμένη (μια ματιά στο χάρτη είναι αρκετή) υποθέτουμε ότι θα χρειαστεί κάτι περισσότερο απ’ την (συζητήσιμη) «ανθρωπιστική βοήθεια» στους υεμενίτες της δυτικής ζώνης για να μην καταρρεύσουν συν τω χρόνω· για να μην αποκτήσουν, δηλαδή, οι σύμμαχοι (και οι proxies) των ηπα, της αγγλίας και της γαλλίας τον μονοπωλιακό έλεγχο εισόδου / εξόδου ανάμεσα στον κόλπο του Άντεν και την Ερυθρά Θάλασσα.

Το Πεκίνο έχει φτιάξει βάση ακριβώς απέναντι, στο Djibouti. Φτάνει αυτή; Μας φαίνεται πως όχι…

Υεμένη

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη. Το ότι η σαουδαραβική χούντα δεν ψώνισε, τελικά, τα 100.000 βλήματα πυροβολικού μπορεί να είναι μόνο ελληνικό δράμα· ειδικά αν τα ψώνισε απ’ αλλού, φτηνότερα. Αλλά το ότι οι υεμενίτες Houthi ρίχνουν πύραυλο με στόχο έναν πυρηνικό αντιδραστήρα στο Abu Dhabi, των εμιράτων, τίνος δράμα μπορεί να είναι;

Πρώτ’ απ’ όλα: αν δεν ανακοίνωναν οι ίδιοι ποιος ήταν ο στόχος κανείς δεν θα τον μάθαινε: ο πύραυλος δεν κατάφερε όχι να φτάσει στην άλλη μεριά της αραβικής χερσονήσου αλλά ούτε καν να φύγει απ’ τον υεμενίτικο εναέριο χώρο· έπεσε λόγω τεχνικού προβλήματος. (Άλλα λένε οι ίδιοι, βέβαια, αλλά “δεν”…) Έπεσε στη ζώνη που ελέγχουν οι μισθοφόροι του Ριάντ και του Abu Dabi. Οπότε όλοι είδαν ότι ήταν ιρανική διασκευή παλιότερων (σοβιετικών) πυραύλων. Θα είναι δύσκολο τώρα πια στην Τεχεράνη να υποστηρίζει ότι δεν εξοπλίζει τους Houthi.

Αυτά τα δύο μπορεί να συνδέονται: αφού οι Houthi κατάλαβαν ότι τώρα το Ριάντ έχει ένα καλό αντι-ιρανικό χαρτί, δήλωσαν ότι σκοπεύουν να φτιάξουν ένα μανιτάρι πάνω απ’ τα εμιράτα, την σαουδική αραβία, κι όπου πάει (το εργοστάσιο μπορεί να έχει μόλις αρχίσει να λειτουργεί· ή να πρόκειται σύντομα – δεν το ξέρουμε σίγουρα). Ριψοκίνδυνο· ακόμα κι αν έχουν την τεχνική δυνατότητα, ακόμα κι αν την επόμενη φορά είναι πιο τυχεροί με τα τεχνικά προβλήματα: ένα ραδιενεργό σύννεφο πάει όπου θέλει κι όχι εκεί που θέλεις.

Αν αυτή η αποτυχημένη επίθεση εξελιχθεί σε μια πετυχημένη εκστρατεία του τοξικού πρίγκηπα και των συμμάχων του κατά της Τεχεράνης οι υεμενίτες, δυστυχώς, δεν θα μπορούν να επικαλεστούν το εύλογο δικαίωμά τους στην άμυνα. Δεν υπάρχουν πολλοί να τους ακούσουν· ειδικά στην «δύση». Το να προκαλέσουν μια σοβαρή ζημιά στις σεϊχο-χούντες (και πάντως όχι σε πυρηνικό αντιδραστήρα που λειτουργεί!!!) είναι νόμιμη επιδίωξη απ’ την μεριά τους. Μόνο που είναι κάτι που θα έχει αξία αν γίνει γρήγορα· κι όχι αν πλανάται σαν απειλή.

Το Ριάντ δεν είναι Ουάσιγκτον, και η Σανα’α δεν είναι Πγιονγκγιάνγκ.

Κυρώσεις…

Κυριακή 3 Δεκέμβρη. Τα αμερικανικά δικαστήρια έχουν την φήμη ότι δεν δουλεύουν με πολιτικά κίνητρα. Δεν ισχύει καθόλου το ίδιο για την cia και την δική της δουλειά. Αυτή ήταν που έβαλε στο χέρι τον τουρκο-ιρανό έμπορο χρυσού Reza Zarrab και τον έπεισε να ταξιδέψει στις ηπα· ουσιαστικά να παραδοθεί στην αμερικανική «δικαιοσύνη». Ο μέθοδος της πειθούς δεν είναι γνωστή. Αλλά αν υπολογίσει κανείς ότι Zarrab ήταν έμπιστος του καθεστώτος Ερντογάν και τώρα έχει αρχίσει (απ’ την περασμένη Παρασκευή) να καταθέτει εναντίον του, μπορεί να σκεφτεί διάφορα.

Όπως και νάχει η χρησιμότητα του Zarrab για την Ουάσιγκτον είναι ότι ξέρει το κύκλωμα μέσω του οποίου η Άγκυρα παραβίαζε τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν, αγοράζοντας κρυφά μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου· τον τρόπο που η πληρωμή αυτών των ποσοτήτων παρέκαμπτε τις τραπεζικές απαγορεύσεις· και τα «δωράκια» που έκαναν υψηλόβαθμοι τούρκοι αξιωματούχοι στους εαυτούς τους γι’ αυτό το κόλπο. Φαίνεται ότι αυτές οι μίζες φτάνουν ως το οικογενειακό περιβάλλον του Ερντογάν.

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο σκέλη στις μαρτυρίες του Zarrab στο δικαστήριο στη Ν. Υόρκη: η παραβίαση των αμερικανικών κυρώσεων κατά του ιράν και οι δωροδοκίες. Για το πρώτο το τουρκικό καθεστώς θα μπορούσε να δηλώσει ακόμα και περήφανο: αντίσταση στην Ουάσιγκτον και φιλία στην Τεχεράνη. Για το δεύτερο όμως; Γι’ αυτό και η δυτική (αμερικανική κατ’ αρχήν) δημαγωγία θα εστιάσει στις μίζες (για τις οποίες, ας το πούμε, δεν έχουμε καμία αμφιβολία…): προφανώς η cia δεν έκανε αυτή τη δουλειά τυχαία. Αφενός θέλει να στραπατσάρει τον Ερντογάν. Και, απ’ την άλλη, να δώσει υλικό στην αμερικανική κυβέρνηση για να «τιμωρήσει» την Άγκυρα επιβάλλοντας διάφορες κυρώσεις: σε τράπεζες, αξιωματούχους, κλπ. Ο Zarrab έχει ήδη κατονομάσει τον πρώην υπ.οικ. Zafer Caglayan σαν συμμέτοχο στο κόλπο και παραλήπτη μίζας 60 μυρίων δολαρίων· και την τράπεζα Aktif Bank σαν κρίκο διακίνησης των (απαγορευμένων απ’ τις ηπα) πληρωμών στην Τεχεράνη. Η Aktif ανήκει σ’ όμιλο ιδιοκτησίας του γαμπρού του Ερντογάν Berat Albayrak, που είναι ο τωρινός υπουργός ενέργειας…

Καθώς η δίκη θα εξελίσσεται και οι μαρτυρίες του Zarrab θα διαρρέουν είναι αναμενόμενο ότι το τουρκικό καθεστώς θα σκληρύνει τη στάση του απέναντι στις ηπα. Κατ’ αρχήν στα λόγια· στη συνέχεια όχι μόνο: έχει σημαντικά περιθώρια να κάνει ζημιά στα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περίοχη, κυρίως στους όρους της στρατο-παρουσίας των αμερικάνων μέσα κι έξω απ’ την τουρκία.