Tag: ιράν

Hijab

Παρασκευή 29 Δεκέμβρη. Σε μια σταθερή και επίμονη αμφισβήτηση του πουριτανισμού του ισλαμικού drees code για τις γυναίκες (υπάρχει κάτι ανάλογο και για τους άντρες, αλλά γι’ αυτό – φυσικά! – δεν έχετε ακούσει ποτέ τίποτα στον «φεμινιστικό» υποτίθεται πρώτο κόσμο…) ένα 30% με 35% των ιρανών, κυρίως νεαρές και κυρίως στις πόλεις, φοράει το hijab κάθε άλλο παρά με τον τρόπο «του νόμου». Το επιβεβαιώνουμε «ιδίοις όμμασι»: ο συνδυασμός αμφισβήτησης και γυναικείας φροντίδας του εαυτού είναι τόσο φανερός στους δημόσιους χώρους του ιράν ώστε η πρωτοσμική ιδέα για τις αληθινές, ζωντανές γυναίκες σε ένα ισλαμικό καθεστώς (το ιρανικό είναι επίσημα τέτοιο) είναι, το λιγότερο, πολύ φτωχή και λαθεμένη.

Μια μικρή νίκη λοιπόν: η αστυνομία της Τεχεράνης ανακοίνωσε χτες ότι δεν θα είναι πλέον «στην αρμοδιότητα του νόμου και των κυρώσεών του» όσοι / όσες δεν τηρούν τον αυστηρό ισλαμικό ενδυματολογικό κώδικα. Αυτό δεν σημαίνει, αυτόματα, κατάργησή του, εφόσον στην ίδια ανακοίνωση περιλαμβάνεται και η προειδοποίηση ότι οι σοβαρές παραβιάσεις του θα συνεπάγονται ένα είδος “κηρύγματος” σε κάποιο αστυνομικό τμήμα… Ωστόσο η αστυνομία (και οι συντηρητικοί οπαδοί του καθεστώτος) είχαν ήδη συμφιλωθεί πρακτικά με το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των γυναικών φορούν το hijab με τρόπο ελάχιστα μακρινό απ’ το να το ξεφορτωθούν εντελώς…

Οπωσδήποτε υπάρχουν άλλα ζητήματα, πιο σοβαρά, σχετικά με την πειθάρχηση των γυναικών (αλλά και των αντρών) σε ένα καθεστώς που έχει σαν ανώτατη πολιτική αρχή παπάδες, αυτοδιορισμένους. Όμως η ιρανική καπιταλιστική κοινωνία αποκτάει σταθερά την αυτοπεποίθηση που της στερούσαν οι οικονομικές κυρώσεις της Ουάσιγκτον και οι στρατιωτικές απειλές του Τελ Αβίβ· μια κατάσταση του είδους «η πατρίς κινδυνεύει», πραγματική μεν, αλλά που στήριζε και ενίσχυε τα πιο συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας, μαζί με τις ιδέες και τις θεσμίσεις τους.

Πράγμα που σημαίνει πως τον κόσμο που βρίσκεται κάτω απ’ τα πρωτοκοσμικά όπλα δεν μπορεί κανείς να τον κρίνει με τα ίδια κριτήρια όπως τον κόσμο που τα κρατάει…

Αφγανιστάν 2018 – 2

Πέμπτη 28 Δεκέμβρη. Πιο πρόσφατα (19 Νοέμβρη, αφγανιστάν 1) σημειώναμε: … Ήταν το κινέζικο καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua που, σε μια ανάλυσή του στις 13 Νοέμβρη, υποστήριξε ότι είναι η κίνα, η ρωσία, το ιράν, το πακιστάν και τα κεντροασιατικά κράτη που μπορούν να μεσολαβήσουν για να γίνουν πετυχημένες διαπραγματεύσεις μεταξύ των ταλιμπάν και της Καμπούλ· και όχι οι ηπα και οι συμμαχοί τους…

Αυτό ακριβώς συμβαίνει ήδη! Σε παράλληλα επίπεδα. Ένα απ’ αυτά: την περασμένη Κυριακή (24 Δεκέμβρη) στην πακιστανική πρωτεύουσα, στην Islamabad, έγινε διήμερη «σύνοδος για την περιφερειακή ασφάλεια». Με την συμμετοχή των προέδρων των κοινοβουλιών από: το πακιστάν (φιλοξενούσε τη σύνοδο), το ιράν, την τουρκία, το αφγανιστάν, την ρωσία και την κίνα… Η ιδέα της «περιφερειακής ασφάλειας» σημαίνει: τα προβλήματα της γειτονιάς θα τα λύσουν οι γείτονες, και όχι αυτοί που σκάνε με αλεξίπτωτα από μακριά… Δηλαδή οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους…

Εκ μέρους του ρωσικού κοινοβουλίου ήταν ο πρόεδρός του Vyacheslav Volodin (πρώην εκπρόσωπος τύπου του Πούτιν). Αυτό που ακολουθεί είναι τμήμα της ενημέρωσης που έκανε στον Πούτιν, όπως έγινε δημόσια γνωστό:

… Φυσικά, όλοι όσοι συμμετείχαν στο συνέδριο μοιράστηκαν μία βασική έγνοια, που είναι η ανάγκη να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία που έχει εγκατασταθεί στο αφγανιστάν. Αποκτάει πόρους μέσω του εμπορίου ανρκωτικών… Το πακιστάν και το ιράν πιστεύουν ότι από τότε που κατέφθασαν οι αμερικανοκρατούμενες δυνάμεις οι εκτάσεις όπου καλλιεργείται όπιο αυξήθηκαν κατά χιλιάδες φορές, και ο αριθμός των εργαστηρίων επεξεργασίας του πολλαπλασιάστηκαν πολλές φορές… Απ’ αυτή την άποψη, οι χώρες που πήραν μέρος έχουν σοβαρές ανησυχίες. Απ’ την άποψη της θετικής συνεργασίας – οι κινέζοι, οι ιρανοί και εμείς το δηλώσαμε καθαρά – όλοι μίλησαν για την θετική εμπειρία που απέκτησε ο κόσμος στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του isis στη συρία, που θα μπορούσε να έχει φτιάξει εκεί ένα τρομοκρατικό κράτος…

Απ’ τους 6 που συμμετείχαν οι 3 συγκροτούν ήδη το «μπλοκ της Αστάνα» στο συριακό πεδίο μάχης· και ο τέταρτος (το Πεκίνο) παρακολουθεί από πολύ κοντά (μα πάρα πολύ κοντά). Οι άλλοι δύο του συνεδρίου ήταν ένας εκπρόσωπος του πακιστάν… και ο πρόεδρος του αφγανικού κοινοβουλίου, βουλευτής ουζμπέκικης καταγωγής (κρατείστε το αυτό…), της αντιπολίτευσης. Ο (φύλαρχος / πολέμαρχος της Hezb-e-Islami) Abdul Rauf Ibrahimi.

Συμφώνησαν, λοιπόν, αυτοί α) ότι η καταπολέμηση της τρομοκρατίας στη συρία (απ’ το “μπλοκ της Αστάνα”) ήταν πολύ πετυχημένη, και β) ότι υπάρχει πρόβλημα τρομοκρατών στο αφγανιστάν, που πρέπει να αντιμετωπιστεί το ίδιο πετυχημένα. Ποιοί είναι αυτοί οι τρομοκράτες στο Ινδοκούς; Μήπως οι ταλιμπάν; Όχι βέβαια!!! Τρομοκράτες που χρήζουν πετυχημένης αντιμετώπισης στο αφγανιστάν (όπως στη συρία) είναι ο isis… Πούσαι αμερικανική αντιτρομοκρατία που νόμιζες ότι έχεις το μονοπώλιο!!!

Ο πρόεδρος του ιρανικού κοινοβουλίου Ali Larijani το είπε στη σύνοδο τόσο καθαρά που περισσότερο δεν γίνεται: Είναι αναγκαίο να ενισχύσουμε τις συμμαχίες, όπως αυτή ανάμεσα στο ιράν, την ρωσία και την τουρκία, γιατί έτσι θα αποκτήσουν νόημα αυτές οι συναντήσεις, κι αν η κίνα και το πακιστάν βοηθήσουν σ’ αυτό το θέμα [: την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας του isis στο αφγανιστάν] είναι σίγουρο ότι θα πετύχουμε.

Υεμένη 2

Τρίτη 26 Δεκέμβρη. Τι έχει απομείνει στον τοξικό; Μία απ’ τα ίδια, ακόμα περισσότερο: βομβαρδισμοί μέχρι τα κτίρια να γίνουν μπάζα και τα μπάζα σκόνη. Το πρόβλημα του είναι ότι τώρα οι Houthi σημαδεύουν τα παλάτια του με τους πυραύλους του. Ως τώρα τους αναχαιτίζει, αλλά ένας αν περάσει…

Εν τω μεταξύ ένα τουλάχιστον τμήμα του στρατού του Saleh φαίνεται πως είτε τα έχει παρατήσει είτε έχει αλλάξει πλευρό μετά την δολοφονία του. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να πετύχει ο τοξικός μια γρήγορη νίκη στην υεμένη· ίσως ούτε καν νίκη. Οι Houthi κρατάνε την πρωτεύουσα Sana’a, και οποιαδήποτε προσπάθεια κατάληψής της απ’ τους μισθοφόρους του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι θα γυρίσει μπούμεραγκ.

Σε κάθε περίπτωση, στην φυλετική υεμενίτικη κοινωνία, οι Houthis δεν πρόκειται να εξαφανιστούν· ακόμα κι αν η Sana’a γινόταν ένας σωρός ερείπια. Η Τεχεράνη δηλώνει ανοικτά πια ότι τους υποστηρίζει, αν και αρνείται ότι τους έχει δώσει πυραύλους. Αυτό δεν την εμποδίζει να τους δώσει άλλου είδους και αποτελεσματικότητας όπλα· αν βρει τρόπο να τα μεταφέρει μέχρι τα λιμάνια που ελέγχουν.

Κάποιου είδους πολιτικο-ιδεολογική μεσολάβηση της Τεχεράνης, που θα έφερνε τους σιιτικής ιδεολογίας Houthis πιο κοντά στο σουνιτικό Islah (και το ανάποδο) και θα ξανάσπρωχνε ξανά στη συμμαχία με τους Houthi ότι έχει απομείνει απ’ το κόμμα και τους ένοπλους του Saleh, θα ήταν ίσως ακόμα πιο αποδοτική…

Εμπόριο όπλων…

Κυριακή 24 Δεκέμβρη. …«Για καλό σκοπό» όπως θα έλεγε και ο ψόφιος κοριός – αν ήξερε τι του γίνεται.

Η Ουάσιγκτον σπρώχνει όπλα. Στο ουκρανικό καθεστώς (και που θα τα χρησιμοποιήσει άραγε; εεεε;) αλλά και «στους συμμάχους μας στη συρία». Το ψόφιο κουνάβι έβαλε την υπογραφή του σε μια παροχή (αμφιβάλουμε αν θα είναι τσάμπα!!! κάποιος θα πληρώσει γι’ αυτά…) όπλων αξίας 393 εκατομμυρίων δολαρίων προς τις ypg. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται «ελαφρά» όπλα: 12.000 kalashnikov και 6.000 πολυβόλα, μαζί με μια πρώτη παρτίδα γεμιστήρων. Αλλά επίσης και χιλιάδες αντι-αρματικές ρουκέτες, πύραυλοι και εκτοξευτές ρουκετών.

Αφού ο isis έχει περιοριστεί σε μια ελάχιστη λουρίδα ερημικής γης στα σύνορα με το ιράκ, τι τα θέλουν τα επιπλέον πολυβόλα και τις αντιαρματικές ρουκέτες οι ypg; Έλα ντε!!! Μπορεί για να κάνουν παρελάσεις…

Το «μπλοκ της Αστάνα» σίγουρα θα θυμώσει· κι όχι μόνο η Άγκυρα…

(Βρε εκείνα τα 300 (χιλιάδες) παλιοβλήματα… Να μείνουν έτσι, αμανάτι… Κρίμα…)

Προπαγάνδα

Τετάρτη 20 Δεκέμβρη. Μιας που γράφουμε εδώ και κάτι καιρούς για τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο, θα μπορούσαμε, άραγε, να πάρουμε την αρθρογραφία (και το εξώφυλλο!!!) του καθεστωτικού newsweek σαν «απόδειξη»;

Όχι βέβαια!!! Πρώτον, επειδή το newsweek μιλάει, στα τέλη Δεκέμβρη του 2017, για «3ο» – έχει μείνει έναν παγκόσμιο πόλεμο πίσω. Και ύστερα επειδή το σχετικό άρθρο δεν λέει σχεδόν τίποτα σχετικό με τον τίτλο του!!! Πρόκειται για ένα (μάλλον φτηνό) παράδειγμα πρωτοκοσμικής προπαγάνδας: βάζουμε στο μπλέντερ διάφορα σχετικά και άσχετα, τα λιώνουμε, και τα σερβίρουμε χωρίς καμία συνοχή κάτω από έναν εντυπωσιακό τίτλο.

Δεδομένου ωστόσο ότι το newsweek είναι ευρείας κυκλοφορίας, η προπαγάνδα του έχει μια αξία, αν θεωρηθεί σαν αυτό που είναι: σκόπιμη παραπληροφόρηση.

Υπάρχει μέσα στον χυλό ένα πραγματικό γεγονός που θα μπορούσε να έχει σημασία· και ένα είδος απολογισμού που ομολογεί έμμεσα αλλά καθαρά την “ενόχληση” της Ουάσιγκτον. Το γεγονός είναι ότι πριν ένα μήνα, στα τέλη Νοέμβρη, ο Πούτιν ζήτησε (πράγματι) απ’ τις στρατηγικές ή απλά μεγάλες ρωσικές βιομηχανίες να έχουν σχέδια και ετοιμότητα να αυξήσουν την στρατιωτική τους παραγωγή· με μια διαταγή. Αυτό μοιάζει με προετοιμασία· αλλά όχι υποχρεωτικά με μεθόδευση!

Σ’ ότι αφορά τον απολογισμό; Το καθεστωτικό αμερικανικό περιοδικό βάζει μια φράση στο στόμα “ανώνυμου άγγλου αξιωματικού ασφαλείας”: …Η ρωσία δαπάνησε ένα πολύ μικρό ποσοστό αίματος και εξόδων σε σχέση μ’ αυτά που επένδυσαν οι ηπα και οι σύμμαχοί τους στο ιράκ· και κέρδισε σημαντικό διπλωματικό κεφάλαιο εκεί… Μ’ άλλα λόγια: ο ρωσικός ιμπεριαλισμός έχει επιτυχίες (έως και καθαρές νίκες) στη μέση Ανατολή με ελάχιστα έξοδα σε σχέση με τον αντίπαλο αμερικανικό. Αυτό, πράγματι, μπορεί να είναι απειλητικό γενικά!!!

Που έγκειται, ακριβώς, η απειλή; Για δεκαετίες, τόσο στη διάρκεια του 3ου (ψυχρού) παγκόσμιου πολέμου όσο, ακόμα περισσότερο, μετά την λήξη του, η αμερικανική αυτο-επιβεβαίωση της απόλυτης παγκόσμιας στρατιωτικής υπεροχής προπαγανδιζόταν με βάση όχι μόνο (ή όχι τόσο) την “τεχνική πολεμική ανωτερότητα” αλλά την μεγάλη διαφορά στα ποσά που πηγαίνουν άμεσα και έμμεσα στον στρατό, στη συντήρησή του, στις πολεμικές βιομηχανίες, κλπ. Συγκρίνοντας τέτοια μεγέθη η Ουάσιγκτον ήταν σίγουρη νικήτρια. Και εξακολουθεί να αυτο-προβάλλεται έτσι, όχι μόνο απέναντι στη Μόσχα αλλά απέναντι και στο Πεκίνο.

Εκείνα που παραβλέπουν σκόπιμα τέτοιες συγκρίσεις είναι πολλά. Για παράδειγμα οι μόνιμες υπερκοστολογήσεις των όπλων που αυξάνουν θεαματικά τα κέρδη των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών· κάτι που δεν ισχύει αλλού, αν τα αντίστοιχα εργοστάσια και ερευνητικά γραφεία είναι κρατικής ιδιοκτησίας. Ή τις μεγάλες διαφορές στο “κόστος εργασίας”, ανειδίκευτης, ειδικευμένης ή υπερειδικευμένης. Ή, ακόμα, το είδος (και το πραγματικό κόστος) των ερευνών που γίνονται στα πεδία των νέων τεχνολογιών.

Η σχέση, λοιπόν, “κόστους – αποτελέσματος” είτε στην “ειρηνική” καπιταλιστική παραγωγή είτε στη στρατιωτική, ακόμα και στα πεδία μάχης, δεν είναι αυτή που θα βόλευε τις ηπα και τους συμμάχους τους: ανεβαίνει το πρώτο άρα θα ανέβει και το δεύτερο!!! Αντίθετα, πρώτα στο αφγανιστάν και μετά στο ιράκ ξαναείδε μπροστά της η Ουάσιγκτον (αλλά και οι σύμμαχοί της) εκείνο που είχε μάθει στο βιετνάμ, και προτιμούσε να απωθεί: ότι, δηλαδή, αντίπαλοι με χαμηλό έως πολύ χαμηλό budget, χρησιμοποιώντας πιο έξυπνα και πρακτικά το μυαλό τους, μπορούν όχι απλά να ζορίζουν μια “υπερδύναμη” αλλά ακόμα και να την αναγκάζουν σε ήττες. Στο κάτω κάτω αυτό ακριβώς έπαθε (και) η σοβιετική ένωση στο αφγανιστάν (απέναντι στη cia)!…

Όχι μόνο η Μόσχα· όχι μόνο το Πεκίνο· αλλά ακόμα και η Τεχεράνη είναι (ή μπορεί να αποδειχθεί) πολύ σκληρότερος αντίπαλος για τον αμερικανικό στρατό, αν χρειαστεί, απ’ ότι θα ήθελαν να πιστεύουν τα αμερικανικά μούσκλια…

Αυτός είναι ο κρυφός (;) φόβος της Ουάσιγκτον: ότι ενόσω βρυχάται και επιδεικνύει το οπλοστάσιό της δεν φοβίζει και δεν αποτρέπει πια τους αντιπάλους της!!! Και ότι ίσως αναγκαστεί τελικά να κάνει εκείνο το βήμα που θα την φέρει αντιμέτωπη με το ομολογημένα απρόβλεπτο αλλά και αναπότρεπτα επίφοβο: ένα δεινό καθολικό στραπάτσο…

Δόγμα 17 – 1

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. … Η ρωσία και η κίνα είναι αναθεωρητικές δυνάμεις … που επιδιώκουν να ανασχηματίσουν τον κόσμο ενάντια στα συμφέροντα και τις αξίες μας… Αυτή είναι η πρώτη απειλή στη λίστα, σύμφωνα με το αναθεωρημένο δόγμα «εθνικής ασφάλειας» των ηπα, όπως ανακοινώθηκε απ’ το ψοφιοκουναβικό στόμα χτες.

Δεν είναι ανεδαφικό: ο περιβόητος «πολυπολικός κόσμος» είναι πράγματι μια ενδιάμεση φάση πρακτικής αμφισβήτησης της αμερικανικής «μονοπολικότητας». Το ζήτημα είναι ότι αυτή η αμερικανική πλανητική κυριαρχία, βήμα βήμα, πρώτα ρίχνοντας την αγγλική απ’ το βάθρο της (1ος και 2ος παγκόσμιος πόλεμος), ύστερα με την μοιρασιά του κόσμου σε δύο μπλοκ (3ος παγκόσμιος) και, με το τέλος του 3ου και την ήττα του σοβιετικού μπλοκ, απ’ τα ‘90s και μετά, με την μέθη της «μόνης υπερδύναμης», αυτή λοιπόν η ιστορία ενός αιώνα, είναι η κορωνίδα της αμερικανικής ιστορίας. Τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά των ηπα δεν ξέρουν πως είναι να χάνεις αυτήν την κυριαρχία, δεν ξέρουν πως είναι να υποχωρείς στρατηγικά, δεν έχουν κάποιο ανάλογο παράδειγμα στην ιστορία τους για να το αξιοποιήσουν. Μοιάζουν με εκείνους τους «αστέρες» του θεάματος που όταν βρέθηκαν στην κορυφή οι μόνες μνήμες τους ήταν η άνοδος· «αστέρες» που δεν πέφτουν απλά αλλά γκρεμοτσακίζονται, μιας και δεν έχουν καμία εμπειρία πτώσης.

Τα αμερικανικά αστέρια δεν είναι απλά του θεάματος. Είναι ένοπλα, ως τα δόντια. Είναι καταδικασμένα (με την ιστορική έννοια) να εμποδίσουν κάθε «ανασχηματισμό του κόσμου ενάντια στα συμφέροντά τους». Είναι καταδικασμένα επειδή έτσι είναι ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, και για έναν λόγο παραπάνω: δεν ξέρουν ούτε μπορούν να υποχωρήσουν στρατηγικά.

Συνεπώς όταν το ψόφιο κουνάβι, σαν προσωρινή βιτρίνα του αμερικανικού «forward με κάθε μέσο», λέει ότι «θα δουλέψει μαζί τους βάζοντας πρώτα την αμερική» (με τους «αναθεωρητές» και αμφισβητίες δηλαδή «θα δουλέψει») απλά ξεφυσάει το άσμα όχι του κύκνου αλλά του φιδιού.

(Μπορεί αυτά να τα διαβάζετε δυσοίωνα μεν αλλά σαν κάτι μακρινό. Το λέμε χρόνια, θα το ξαναπούμε: θα το πληρώσουμε ακριβά αυτό το ξεφύσημα, ακόμα περισσότερο όσο μένουμε αδρανείς… Ο χρόνος έχει μετρήσει ήδη ανάποδα…)

Δόγμα 17 – 2

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. … Για πολύ καιρό η σύγκρουση ανάμεσα στο ισραήλ και στους παλαιστίνιους θεωρούνταν σαν η κύρια πρόκληση που εμπόδιζε την ειρήνη και την ευημερία στην περιοχή… Σήμερα οι απειλές απ’ τις ριζοσπαστικές τζιχαντιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις και η απειλή του ιράν δημιουργούν την πεποίθηση ότι το ισραήλ δεν είναι η αιτία των προβλημάτων της περιοχής. Διάφορα κράτη έχουν βρει κοινά συμφέροντα με το ισραήλ στην αντιμετώπιση κοινών απειλών…

Το νέο δόγμα «εθνικής ασφάλειας» της Ουάσιγκτον, σ’ ότι αφορά τη μέση Ανατολή, μοιάζει σα να έχει γραφτεί στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποια είναι τα «διάφορα κράτη που…». Όπως είναι εύκολο να καταλάβει τι ο.κ. δίνει η αμερικανική «εθνική ασφάλεια» στην αντι-ιρανική στόχευση του ισραηλινού ιμπεριαλισμού μέσω της τοποθέτησης της Τεχεράνης σαν πηγής των «προβλημάτων στη μέση Ανατολή». Ως εάν η κατοχή απ’ το Τελ Αβίβ των (υποτίθεται αναγνωρισμένων απ’ τον οηε με άπειρα ψηφίσματα) παλαιστινιακών εδαφών και των συριακών υψωμάτων του Γκολάν, απ’ το 1967, και όσα αυτή η κατοχή έχει προκαλέσει, είναι ευθύνη … των ιρανών αγιατολάχ, που πήραν την εξουσία το 1980…

Η παγκόσμια ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση περιγράφεται, εν έτει 2017, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον έξω απ’ τα δόντια. Το 2001 μια άλλη συντηρητική διοίκηση, εκείνου του Μπους του Β, ξεκίνησε τον «προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» ελπίζοντας ότι θα εμποδίσει τους όποιους πιθανούς αντιπάλους της αμερικανικής ηγεμονίας να την αμφισβητήσουν… Το 2009 η διοίκηση των δημοκρατικών (Ομπάμα) συνέχισε μεν επί της ουσίας την προηγούμενη γραμμή αλλά απέφυγε να την κλιμακώσει φανερά, αλλάζοντας εχθρούς με ομολογημένο, “ανοικτό” τρόπο. Μετατόπισε την οπτική της εκεί που είναι το κύριο πεδίο του 4ου παγκόσμιου πολέμου (στον ειρηνικό / ανατολική ασία)· προσπάθησε να ανασχέσει την ενεργειακή (και όχι μόνο) διασύνδεση της ρωσίας με την ευρώπη (ουκρανία) αξιοποιώντας την γεωπολιτική μυωπία του Βερολίνου· και σ’ ότι αφορά τη μέση Ανατολή προσπάθησε να δαμάσει τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό δίνοντας μερικά credit στην Τεχεράνη (συμφωνία 5 + 1).

Τώρα η διοίκηση των αμερικάνων συντηρητικών (και’ απ’ αυτήν την άποψη, είναι αδιάφορο αν μιλάει εκ μέρους της το ψόφιο κουνάβι ή οποιοσδήποτε άλλος) εγκαινιάζει μια all out σύγκρουση. Θα είναι ηλίθιο να χαθεί κανείς στις λεπτομέρειες ή να φάει διάφορες ερμηνείες που θα σερβίρουν οι επαγγελματίες διεθνείς δημαγωγοί (και τα φερέφωνα του ελληνικού βαθέος κράτους, καθότι συμμαχικό με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ…) του είδους «δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου»!

Το αμερικανικό «δόγμα 17» έχει ιστορικότητα, είναι η λογική αμερικανική ιμπεριαλιστική συνέχεια των προηγούμενων φάσεων του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, είναι κλιμάκωση· και δεν χωράει ούτε παρεξηγήσεις ούτε απωθήσεις…

Συρία: δύσκολοι δρόμοι

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. Πανηγυρίζουν απ’ την Τεχεράνη ως την Βηρυττό: ένα πρώτο κομβόι με 20 φορτηγά άγνωστου φορτίου έκαναν την χερσαία διαδρομή απ’ το ιράν μέσω ιράκ, ύστερα μέσω της συνοριακής συριακής πόλης al – Bukamal και της Deir ez-Zor, για να φτάσουν στη Δαμασκό… Από εκεί ο λίβανος είναι δίπλα…

Όντως ο δρόμος έχει ανοίξει· αλλά απέχει πολύ απ’ το να είναι σίγουρος. Σίγουρος απέναντι στην Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και τους συμμάχους τους. Το ζήτημα της τροφοδοσίας της Χεζμπ’ αλλάχ με ιρανικά όπλα μέσω αυτής της χερσαίας διαδρομής είναι σοβαρό μεν αλλά τακτικό πρόβλημα· και αφορά μόνο το Τελ Αβίβ. Το στρατηγικό ζήτημα, που αφορά (κυρίως) την Ουάσιγκτον είναι ότι την ίδια διαδρομή μπορούν να (και ο στόχος είναι ΝΑ) ακολουθήσουν αγωγοί φυσικού αερίου (κατά κύριο λόγο, δευτερευόντως και πετρελαίου) που θα μεταφέρουν την ιρανική (πιθανόν και την καταριανή) παραγωγή στην ανατολική Μεσόγειο, και απο κεί, είτε δια θαλάσσης είτε μέσω τουρκίας και βαλκανίων στην κεντρική ευρώπη. Για να γίνει ακόμα χειρότερο αυτό το πρόβλημα: είναι η ρωσική gazprom που θα κάνει την δουλειά (και) αυτών των αγωγών αερίου· με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Θα ήταν ασυγχώρητη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι με τέτοιες διακυβεύσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ θα κάτσουν να παραδεχτούν την ως τώρα ήττα τους. Όπως είναι εγκληματικός καιροσκοπισμός (εγκληματικός σε βάρος μας ως εργατών φυσικά) το ότι το ελληνικό βαθύ κράτος και όλες οι πολιτικές του βιτρίνες θεωρούν ότι μπορούν να «χωθούν» σ’ αυτή τη εν εξελίξει σύγκρουση, με την μεριά των αμερικάνων· και να κερδίσουν… Για την ακρίβεια: εμείς θα πληρώσουμε ακριβά και τα πιθανολογούμενα (απ’ τα ελληνικά αφεντικά) κέρδη αλλά και τις ακόμα πιο πιθανές χασούρες τους.

Ο δρόμος άνοιξε μεν· αλλά (με την ευρεία έννοια) δεν θα τον αφήσουν εύκολα ανοικτό όσοι πόνταραν (και το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ανάμεσά τους…) στο να τον κρατήσουν κλειστό.

Η μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας θα συνεχίσει να απλώνεται στον αέρα…

Προετοιμάζονται, αλλά αυτή η φορά είναι διαφορετική

Κυριακή 17 Δεκέμβρη. Η αμερικανίδα πρέσβειρα στον οηε Nikki Haley, δρώντας ad hoc άλλοτε σαν υπ.εξ., άλλοτε σαν υπ.αμ., κι άλλοτε και τα δύο μαζί, έχει αναλάβει την προετοιμασία. Κάνει ότι καλύτερο μπορεί… διάφοροι ειρωνεύονται και αυτήν και την προσπάθεια… αλλά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν έχει χρόνο και σάλιο για πέταμα: το ιράν είναι παγκόσμιος κίνδυνος, τελεία και παύλα! (Και η ρωσία, και η κίνα επίσης).

Πριν 3 ημέρες η Haley μοστραρίστηκε μπροστά από συντρίμια ενός πυραύλου, σε κάποια αμερικανική βάση στην Ουάσιγκτον. Για να υποστηρίξει ότι είναι πύραυλος που έριξαν οι υεμενίτες Houthi κατά του ιερού βασιλείου του συμμάχου τοξικού πρίγκηπα, και ότι αυτός ο πύραυλος είναι ιρανικής κατασκευής. Το οποίο σημαίνει … κλπ κλπ…

Το σετ της εμφάνισής της ήταν τυπικά αμερικάνικο, πολύ φτωχό έως πρωτόγονο· αλλά έτσι είναι ο κόσμος: σχεδόν δακρυσμένη διατράνωσε για να την ακούσει όλος ο πλανήτης: Όταν κοιτάξετε αυτόν τον πύραυλο, είναι τρομακτικός, είναι εντελώς τρομακτικός. Φανταστείτε μόνο ότι ένας τέτοιος πύραυλος κτυπάει το αεροδρόμιο του Ντάλας ή της Ν. Υόρκης… ή του Παρισιού, του Λονδίνου ή του Βερολίνου…

Είναι πράγματι ανατριχιαστικό που υπάρχουν τέτοια τέρατα που έχουν τέτοιους πυραύλους, άσχημους και χοντροκομμένους· χωρίς την «ομορφιά» που κατά το ψόφιο κουνάβι διαθέτουν τα αμερικανικά όπλα. Παρά την παγκόσμια ανατριχίλα είτε για τους τενεκέδες πίσω της είτε για την ίδια μπροστά τους, υπήρξαν διάφοροι που περιγέλασαν την συγκεκριμένη προσπάθεια της Haley: δεν προκύπτει από πουθενά ότι ο πύραυλος κατασκευάστηκε στο ιράν ούτε, κυρίως, προκύπτει από πουθενά πότε έφτασε στην υεμένη… Μέχρι πριν λίγα χρόνια η Sana’a ήταν πρωτεύουσα ενός «κανονικού κράτους» και μπορούσε να αγοράζει τέτοιους πυραύλους απ’ την νόμιμη αγορά· και ο επίσημος στρατός της υεμένης πολεμάει ως τώρα μαζί με τους Houthi, δίνοντάς τους το οπλοστάσιό του…

Θα ήταν για γέλια όντως η αμερικανική και ισραηλινή εκστρατεία να ξαναεπικηρυχτεί η Τεχεράνη, αν δεν υπήρχε στο παρελθόν μια παρόμοια, επίσης με τερατώδη ψέμματα, κατά του ιράκ και του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Κράτησε ένα, ενάμισυ χρόνο, “παίχτηκε” όπου μπορούσε να παιχτεί, απ’ τον οηε μέχρι τα αμερικανικά, αγγλικά, ισπανικά και αυστραλέζικα μήντια, οι “αποδείξεις” για τα “όπλα μαζικής καταστροφής” αν δεν ήταν προκατασκευασμένες ήταν γελοίες, η διεθνής επιτροπή ατομικών όπλων του οηε που έκανε επι τόπου ελέγχους στο ιράκ αποφαινόταν ότι δεν υπάρχουν τέτοια στο ιράκ… Αλλά η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έκαναν αυτό που σχεδίαζαν από χρόνια.

Οι ουσιαστικές διαφορές τώρα είναι δύο. Πρώτον, το 2003 οι αμερικάνοι ήξεραν τα πάντα για τα όπλα και τον στρατό του Χουσεΐν· ήταν συμμαχοί και προμηθευτές του ως το 1991… Και δεύτερον, δεν υπήρχε κανένας αξιόλογος στρατιωτικά να συμμαχήσει μαζί του ώστε να αναγκαστεί η Ουάσιγκτον να το ξανασκεφτεί και να το ξανασκεφτεί…

Το οπλοστάσιο του ιράν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ το αγνοούν. Και υπάρχουν οι συμμαχίες του που όπως και να το δει κανείς έχουν το βάρος τους.

Όμως παρόλα αυτά η Ουάσιγκτον επιμένει. Κάτι θα πρέπει να έχουν σχεδιάσει οι “αρμόδιοι”…

(φωτογραφία πάνω: Στις 5 Φλεβάρη του 2003 ο τότε αμερικάνος υπ.εξ. και πρώην αρχικαραβανάς Colin Powel ανέμισε αυτό το μπουκαλάκι μπροστά στα μούτρα των υπόλοιπων μελών του συμβουλίου ασφαλείας του οηε: τους είπε ότι είναι «άνθρακας», ένα βιολογικό όπλο, απ’ τα εργαστήρια του Χουσεΐν… Δεν έπεισε ούτε πήρε την συγκατάθεση της ρωσίας και της κίνας, οπότε η Ουάσιγκτον προχώρησε στο plan b; με τους «πρόθυμους» συμμάχους της.

Εννοείται ότι μετά την κατάκτηση του ιράκ δεν βρέθηκαν πουθενά «εργαστήρια βιολογικού πολέμου». Δεν υπήρχαν, κι όλη η ιστορία ήταν μία απ’ τις αμερικανικές κατασκευές. Ωστόσο κανείς απ’ όσους την έφτιαξαν και την προώθησαν δεν πήγε στο απόσπασμα, όπως θα έπρεπε.

φωτογραφία κάτω: Η Haley δεν κραδαίνει μπουκαλάκια. Όχι ακόμα τουλάχιστον…)

Σπασμωδικές κουβέντες;

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη. Η ρωσία και η κίνα είναι “αναθεωρητικές δυνάμεις που προσπαθούν να αποσπάσουν συμμάχους των ηπα και υπονομεύουν την διεθνή τάξη”… Το ιράν και η βόρεια κορέα είναι “καθεστώτα εκτός νόμου που υποστηρίζουν την τρομοκρατία και προσπαθούν να αποκτήσουν όπλα μαζικής καταστροφής”… Η τουρκία και το κατάρ “είναι υποστηρικτές μιας ριζοσπαστικής ισλαμικής ιδεολογίας που ολοφάνερα αποτελεί απειλή για όλους τους πολιτισμένους λαούς”…

Αυτή είναι η πανοπτική άποψη του αμερικάνου συμβούλου εθνικής ασφάλειας McMaster (του ενός απ’ τους τρεις σωματοφύλακες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας) όπως την διατύπωσε πριν μερικές μέρες αγορεύοντας σε think tank στην Ουάσιγκτον (αναφερθήκαμε και χτες: τρομοκράτες;). Έχει την σημασία του: στην μεν τουρκική επικράτεια (μέλος του νατο…) ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποιεί σαν στρατηγικής σημασίας την αεροπορική βάση του το Incirlik κοντά στα Άδανα, ενώ υπάρχει και ο ναύσταθμος στην Izmir, επίσης νατοϊκής χρήσης· ενώ στην Doha έχει μεγάλη βάση και το αρχηγείο της «κεντρικής διοίκησής» του. Με δυο λόγια: η ανησυχία της Ουάσιγκτον για τις απώλειές της στη μέση Ανατολή εκδηλώνεται επιθετικά και εναντίον συμμάχων της (έστω με την τυπική έννοια).

Τι σημαίνουν αυτά; Η σιωπή των δημαγωγών στην ελλάδα εξηγείται: είναι σύμμαχοι του McMaster και δεν σχολιάζουν. Ωστόσο το ότι η Ουάσιγκτον δείχνει διατεθειμένη να τσακωθεί με τον μισό πλανήτη δεν σημαίνει καθόλου ότι έχει τον άλλο μισό με το μέρος της.

Και what about nato; Η αμφισβήτηση (για να το πούμε κομψά) της αμερικανικής πολιτικής στη μέση Ανατολή απ’ την Άγκυρα δεν θα ήταν για χαμό αν δεν συνέπιπτε με τις (δειλές, εκ των πραγμάτων) προσπάθειες πολλών ευρωπαϊκών κρατών να χειραφετηθούν στρατιωτικά απ’ την Ουάσιγκτον (: «καιρός να τραβήξουν τους δικούς ιμπεριαλιστικούς δρόμους”)· και την επέκταση των ζωνών επιρροής της Μόσχας και του Πεκίνου.

Στο μέρος του κόσμου που συμβαίνει να ζούμε αυτά δεν είναι εντελώς καινούργια. Μ’ ένα τρόπο κυοφορούνται από τότε που το επιτελείο του Μπους του Β χώρισε την ευρώπη σε «παλιά» (και παρακμιακή) και «νέα» (και ρωμαλέα), τοποθετώντας στη δεύτερη τα αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης – πριν την εισβολή στο ιράκ. Τότε, το 2003, ο φρέσκος πρωθ. της τουρκίας Ερντογάν έκανε κάτι χειρότερο απ’ την άρνηση του Παρισιού και του Βερολίνου να συμμετάσχουν στην επίθεση στο ιράκ: εμπόδισε την εισβολή και απ’ το βορρά, απ’ την επικρατειά του, λέγοντας το δικό του «όχι» στο σχετικό αίτημα της Ουάσιγκτον. Κι έτσι δυσκόλεψε σημαντικά την αμερικανική επιχείρηση (που είχε σχεδιαστεί σαν «γρήγορος πόλεμος» με διπλή εισβολή ενώ έγινε τελικά μόνο απ’ το νότο). Εκείνο το «όχι» δεν είχε σαν πρόσχημα ούτε τον Γκιουλέν ούτε το πραξικόπημα. Ήταν το καθαρό «όχι» των τουρκικών γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, όπως τα εννοούσαν οι ισλαμοδημοκράτες. Ειπωμένο απλά: η ισλαμοδημοκρατική Άγκυρα δεν σκόπευε να δώσει στην Ουάσιγκτον περισσότερη γη και ουρανό απ’ όσο δικαιολογούσε μια αεροπορική βάση, στο Incirlik.

Τότε η Άγκυρα βρέθηκε αντικειμενικά στο πλευρό της «παλιάς» ευρώπης. Μετά από 15 χρόνια, και πίσω απ’ τους (συχνά «στημένους») καυγάδες, μήπως το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται πάντα κοντύτερα στο Βερολίνο και στα συμφέροντα της κεντρικής ευρώπης απ’ ότι, ας πούμε, η Αθήνα;

Εν τω μεταξύ οι επικηρυγμένοι απ’ την Ουάσιγκτον κάθε άλλο παρά δευτεράτζες είναι…

(φωτογραφία: Τον περασμένο Μάη μια φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα απαιτούσε το κλείσιμο της βάσης του Incirlik. Μοιάζει σαν την “κόντρα”, οπότε την παίρνει ή δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά ανάλογα με την γωνία που την κοιτάει.

Θα θέλαμε ωστόσο να συμβεί (το κλείσιμο), για το απόλυτο χάζι εκείνου που θα ακολουθούσε: οι έλληνες πατριώτες της δεξιάς και της αριστέρας να υπερασπίζονται την αρτιότητα του νατο και τα δικαιώματα της αμερικανικής μιλιταριστικής μηχανής…)