Tag: ιράν

Σάββατο 21 Απρίλη. Έχουν υπάρξει στη διάρκεια των διακρατικών ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών του 20^ου αιώνα «προβοκατσιάρες» (αν επιτρέπεται αυτή η διατύπωση υπερθετικού βαθμού) που έγιναν, μεθοδεύτηκαν, για να νομιμοποιήσουν προειλημμένες αποφάσεις και πολεμικούς σχεδιασμούς μεγάλης κλίμακας. Ο εμπρησμός του Ράιχτανγκ τον Φλεβάρη του 1933· και η υποτιθέμενη επίθεση και κατάληψη ενός γερμανικού συνοριακού ραδιοσταθμού στα τέλη Αυγούστου του 1939, ήταν δουλειές των ναζί… Η υποτιθέμενη επίθεση βιετναμέζων κατά αμερικανικών τορπιλακάτων στον κόλπο του Τονκίν στις αρχές Αυγούστου του 1964 και η περιβόητη 11^η Σεπτέμβρη του 2001, ήταν αμερικανικές (ή και αμερικανική, η δεύτερη…) δουλειές… Οι βόμβες στο ψαχνό στην ιταλία ήταν ιταλικές παρακρατικές δουλειές, και είχαν έμμεση αλλά ουσιαστική σχέση με τον εξελισσόμενο τότε 3^ο παγκόσμιο («ψυχρό») πόλεμο.

Μπροστά σ’ αυτά τα ιστορικά κατορθώματα, η υποτιθέμενη «χημική επίθεση στη Douma» της συρίας είναι μια μικρομεσαία, και πολύ πρόχειρα στημένη προβοκάτσια. Όσο περνούν οι μέρες (και χωρίς να έχουν αποφανθεί ακόμα οι ειδικοί του οηε) διάφορα δυτικά μήντια (καθόλου ύποπτα για «φιλοΑσαντισμό» ή «φιλοΠουτινισμό») παρουσιάζουν ρεπορτάζ που επιβεβαιώνουν την συριακή (και ρωσική) άποψη. Ότι δεν έγινε καμία επίθεση με χημικά στη Douma, και πως όλα ήταν ένα βιαστικό (και πολύ φτηνό) «στήσιμο» απ’ τους “white helmets”.

Μετά τον βρετανικό independent και το ρεπορτάζ του Fisk, το γνωστό γαλλικό πρακτορείο agence france-presse και το γερμανικό rtl group, σε χωριστά ρεπορτάζ, έχουν παρουσιάσει συνεντεύξεις με σύριους αυτόπτες της «επίθεσης». Που, φυσικά, την διαψεύδουν. Και μιλάνε για ήπια προβλήματα δύσπνοιας που οφείλονταν στην σκόνη και στους βομβαρδισμούς, που «μασκαρεύτηκαν» και σερβιρίστηκαν σαν «χημική επίθεση». (Φυσικά κάποιος θα υποστηρίζε ότι έχουν «δασκαλευτεί» πια…) Εν τω μεταξύ η πυραυλική επίθεση για την «τιμωρία» του Άσαντ ήταν οριακή, και δεν έφερε την επίσημη κήρυξη του 4^ου παγκόσμιου.

Όλα καλά λοιπόν, αφού η προβοκάτσια στην Douma ήταν τόσο «ερασιτεχνική»; Όχι. Εκείνο που μας ανησυχεί είναι ότι εκείνοι που την έστησαν (και, με βεβαιότητα: εκείνοι που την αξιοποίησαν όπως και όσο μπορούσαν) είναι πραγματικά στριμωγμένοι στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· ακόμα κι αν έχουν κάποιο χώρο στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι στριμωγμένοι όχι στρατιωτικά – τουλάχιστον όχι ακόμα. Αντιλαμβάνονται όμως ότι οι «τάσεις» (και ο χρόνος) είναι εναντίον τους.

Η ερασιτεχνική και εξαιρετικά φτηνή προβοκάτσια στην Douma ήταν ουσιαστικά ένα σύντομο βίντεο. Πάτησαν πάνω σ’ αυτό, είπαν πολλά, απείλησαν περισσότερα, έκαναν ελάχιστα. Ας πούμε: «μια άσκηση» και μια «δήλωση παρουσίας» στη συρία. Η διάψευσή τους (και μάλιστα τόσο σύντομα) δεν τους αποκαλύπτει απλά σαν «ψεύτες». Τους γελοιοποιεί επιπλέον: ένα βίντεο, από εμπόλεμη ζώνη, στις κοινωνίες του ώριμου Θεάματος, να το θεωρούν «πειστήριο εγκλήματος», αυτοί οι υποτιθέμενοι «σοβαροί ηγέτες»;

Τι σημαίνει, λοιπόν, να αποδειχθούν και ψεύτες και γελοίοι οι πολιτικές βιτρίνες τριών απ’ τα όχι και τόσα πολλά καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, ειδικά όταν είναι ήδη στριμωγμένοι; Δεν θα πρέπει να βρουν κάτι για να ρεφάρουν;

Δευτέρα 16 Απρίλη. Η κυρία Nikki Haley, πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε, είχε την κρυφή ελπίδα ότι θα γινόταν υπ.εξ. μετά την απόλυση του Tillerson. Επιλέχτηκε ένας παρόμοιός της, κι έχασε την ευκαιρία. Όχι, όμως, και τα προσόντα της. Οπότε τώρα μπορεί να εκτελεί χρέη «αντ’ αυτού», σε ότι αφορά το ψόφιο κουνάβι. Κάτι σαν σκιώδης πρόεδρος των ηπα ένα πράμα.

Η ψοφιοκουναβική ιδέα περί «σύντομης, πολύ σύντομης αποχώρησης του στρατού μας απ’ την συρία» σχόλασε χτες. Την σχόλασε η κυρία Haley. Ας ξεκαθαριστεί πως αν φύγουμε, όταν φύγουμε, αυτό θα γίνει επειδή θα είμαστε σίγουροι πως όλα προχωρούν κανονικά δήλωσε. Δεκαοχτώ λέξεις αντί για τρεις: σιγά μην φύγουμε! Ίσως η κυρία Haley να είναι ένας θηλυκός «Νταρτανιάν» επιπλέον των «3 σωματοφυλάκων» πίσω απ’ την ψοφιοκουναβική βιτρίνα. Πάντως δεν τιτιβίζει.

Κατά την σκιώδη πρόεδρο Nikki τρεις είναι οι δουλειές που έχει ο αμερικανικός στρατός στην συριακή (ypgκρατούμενη κυρίως αν και όχι μόνο, υπάρχει και μια ζώνη στα σύνορα με την ιορδανία) επικράτεια, τρία είναι συστατικά του «όλα προχωρούν κανονικά». Να σιγουρευτεί ότι ο isis έχει ηττηθεί… Να εξασφαλίζει ότι δεν χρησιμοποιούνται χημικά όπλα… Και να επιβλέπει το ιράν…. (Ειδικά το τελευταίο μπορεί να είναι και αιώνιο έργο. Είναι επίσης μια δουλειά που χρειάζεται και τις αμερικανικές βάσεις στο ιράκ – ακούει η Βαγδάτη;).

Συνεννοούμαστε. Το μπαλάκι (επαληθεύεται, επιβεβαιώνεται ότι) βρίσκεται στα γήπεδα του μπλοκ της Αστάνα. Εκεί που είναι εδώ και πολλούς μήνες…

Απλά η ύαινα δεν έχει ιδέα από πόλεμο.

(φωτογραφία: Όπως τα είπαμε. Τόσα «χημικά» είχαν να καταστραφούν απ’ την πρώτη κοσμογονική σούπα στον πλανήτη. Να: αυτός ο σύριος φαντάρος προσπαθεί να σβήσει με την μάνικα τα αποκαΐδια του ερευνητικού κέντρου στην Barzah, όπως ακριβώς οι «white helmets» κατάβρεχαν τα πιτσιρίκια στο νοσοκομείο της Douma, στο γνωστό βίντεο. Όσα «χημικά» υπήρχαν στο ερευνητικό κέντρο, άλλα τόσα ήταν και στο νοσοκομείο – αλλά who cares? Στις ώριμες μέχρι σαπίλας κοινωνίες του Θεάματος η πραγματικότητα είναι ένα avatar που μόλις προσπέρασε ένα άλλο avatar, που μόλις προσπέρασε ένα άλλο avatar, που μόλις προσπέρασε….

Και στο τέλος κάθε “καλός πολίτης” λέει: Ωχ! Κουράστηκα με την παρέλαση των αναπαραστάσεων… Δώστε μου μια τρύπα να κρυφτώ!!!)

Δευτέρα 16 Απρίλη. Νωρίς το καλοκαίρι του 2012 η ισραηλινή καθεστωτική Jerusalem Post είχε στην ύλη της και την πιο πάνω είδηση: ότι το ιράν, η ρωσία, η κίνα και η συρία πρόκειται να κάνουν τις μεγαλύτερες ever στρατιωτικές ασκήσεις στη μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο. Οι «πηγές» του ισραηλινού καθεστωτικού μήντιου ήταν συριακές και ιρανικές, και δεν ήταν τόσο κατηγορηματικές. Ανέφεραν πάντως την πιθανολογούμενη συμμετοχή (σ’ αυτές τις ασκήσεις) 90.000 στρατιωτών απ’ τα τέσσερα κράτη, 400 αεροπλάνων, 1.000 τανκς και άγνωστου αριθμού πλοίων.

Η άσκηση αυτή δεν έγινε ποτέ. Για το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς και τον ιμπεριαλισμό του, για τις ηπα και άλλες «δυτικές δυνάμεις» και τους δικούς τους ιμπεριαλισμούς, ο εφιάλτης υπήρξε σύντομος. Τότε. Ωστόσο η γεωγραφία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν άλλαξε. Οι εντάσεις ανεβαίνουν, αλλά ο πλανήτης παραμένει ο ίδιος, τόσο μεγάλος / τόσο μικρός όσο και πριν 1000 ή 2000 χρόνια.

Λέγεται ότι το Πεκίνο έχει στείλει αξιωματικούς του στη συρία· ίσως και μερικές «ειδικές δυνάμεις»… Για εκπαιδευτικούς λόγους προφανώς, αλλά όχι μόνο: η μέση Ανατολή βρίσκεται στα ραντάρ του, χωρίς να το φωνάζει. Σχετικές φωτογραφίες δεν υπάρχουν, ούτε αναφορές ρουτίνας. Αλλά γιατί να το αποκλείσει κανείς όταν «οι δρόμοι του μεταξιού» φτάνουν οπωσδήποτε μέχρι την ανατολική Μεσόγειο (π.χ.: λιμάνι του Πειραιά…) κι όταν είναι πασίγνωστο ότι το Πεκίνο έχει global στρατηγική;

Το Πεκίνο έχει φτιάξει ήδη μια βάση στην Ερυθρά Θάλασσα (στο Τσιμπουτί). Κι αν ασχοληθεί κανείς με τον χάρτη και δει την απόσταση αυτής της βάσης απ’ τα κινεζικά σύνορα, θα πρέπει να σκεφτεί ότι η ανατολική Μεσόγειος είναι «ένα τσιγάρο δρόμος».

Με την τελευταία τους πυραυλική «συμβολική επίθεση» Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Παρίσι έκαναν κάτι αναπόφευκτο: προσπάθησαν, μέσω της ευχέρειας «πολεμικών κινήσεων» στην Ερυθρά Θάλασσα και στην ανατολική Μεσόγειο, να επιβεβαιώσουν «δικαιώματα κυριαρχίας» σ’ όλη αυτή τη θάλασσια ζώνη / διαδρομή. Λέμε ότι αυτό ήταν αναπόφευκτο απ’ την μεριά τους επειδή κάποιοι μέσα στα αντίστοιχα κράτη καταλαβαίνουν ότι αυτά τα δικαιώματα βρίσκονται υπό σοβαρή αμφισβήτηση.

Αν, ωστόσο, πυροβολώντας (ουσιαστικά με άσφαιρα) τον Άσαντ πυροβολούσαν «προληπτικά» την Μόσχα, την Τεχεράνη και το Πεκίνο (πράγμα που στην ασταμάτητη μηχανή δεν φαίνεται καθόλου παράλογο!…) τότε πυροβολούσαν στον αέρα! Κυριολεκτικά. Γιατί το «ευρασιατικό μπλοκ» έχει αποδειχθεί ως τώρα ιδιαίτερα προσεκτικό στο πως και πότε «ανοίγεται». Δείχνει υπομονή και σταθερότητα. (Προφανώς, για παράδειγμα, δεν θεωρήθηκε σημαντικό ότι το Πεκίνο κατήγγειλε την επίθεση στη συρία….)

Αν και όταν, όμως, κουβαληθεί για ασκήσεις στην περιοχή, πολύ θα θέλαμε να δούμε την φάτσα της κυρίας Nikki και κάθε άλλου με ανάλογο στόμα. Όπως πολύ θα θέλαμε να δούμε την χρησιμότητα των αμερικανικών βάσεων στην ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία και στο βόρειο ιράκ· «για τον έλεγχο του ιράν» πάντα…

Λέμε: είναι σαφές πως κινείται η Ουάσιγκτον και οι μόνιμοι ή ευκαιριακοί σύμμαχοί της. Δεν φαίνεται όμως να έχουν καλή επίγνωση του πως κινούνται οι αντίπαλοί τους μέσα απ’ τους δύσκολους και συχνά ανορθόδοξους ελιγμούς τους…

Θα πει κανείς: με τα παρακμιακά επιτελεία που έχουν, από που να προκύψει η καλή επίγνωση;

(Τα υπόλοιπα που υποστηρίζει η ασταμάτητη μηχανή ισχύουν: η γραμμή της παγκόσμιας ενδοκαπιταλιστικής αντιπαράθεσης είναι μεγάλη και ενιαία…)

Κυριακή 15 Απρίλη. Εκτός απ’ την ασταμάτητη μηχανή και κάποιοι άλλοι χαρακτήρισαν την χθεσινή πυραυλική επίθεση τιμωρίας του Άσαντ σαν φάρσα – αλλά με πόνο ψυχής. Ένας απ’ αυτούς είναι το πολιτικό αφεντικό της Jaysh al-Islam, της οργάνωσης που έμεινε στην Douma «μια μέρα παραπάνω» (ανάμεσα σε μία συμφωνία αποχώρησής της που σκίστηκε και σε μια ακόμα χειρότερη που υπογράφτηκε λίγες ώρες μόνο μετά την προβοκάτσια (;) ή την σκηνοθεσία της «χημικής επίθεσης»), ονόματι Mohamad Alloush. Έχει το δίκιο του να παραπονιέται ο άνθρωπος: έκανε (η οργάνωσή του) τόσο κόπο για να αρπάξει την ευκαιρία η Ουάσιγκτον και οι υπόλοιποι, κι αυτό ήταν όλο κι όλο; Ούτε μια ώρα δουλειά; Αφεντικό; Δεν είσαι ‘ντάξει!!!

Όντως εκείνο που προκύπτει με βεβαιότητα, όχι μόνο απ’ την περιορισμένη στόχευση των αμερικανο-αγγλο-γαλλικών πυραύλων αλλά και απ’ την συνέντευξη του αμερικανικού πολιτικού και στρατιωτικού επιτελείου αμέσως μετά την λήξη της επίθεσης, είναι ότι οι «τιμωροί» έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποφύγουν οποιαδήποτε πρακτική «ενόχληση» της Μόσχας και της Τεχεράνης. Αυτό ήταν κάτι λογικό απ’ την μεριά τους (αν υπάρχει ακόμα λογική στην όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων)· όμως για μερικές ημέρες, ειδικά η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, είχαν αφήσει να εννοηθούν άλλα. Περίπου ότι θα αδιαφορούσαν για την ρωσική (και ιρανική) «προστασία» του Άσαντ…

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η Ουάσιγκτον και οι συμμαχοί της (όχι μόνο το Λονδίνο ή το οππορτουνιστικό Παρίσι αλλά ακόμα περισσότερο το Τελ Αβίβ και το Ριάντ) θα έκαναν πολύ περισσότερα σε βάρος του Άσαντ και, ειδικά, του συριακού στρατού αν μπορούσαν! «Αν μπορούσαν» να αποφύγουν τώρα την αναμέτρηση με τα ρωσικά και τα ιρανικά όπλα και εκείνους που τα κουμαντάρουν. Η επίθεση που έκαναν «αποφεύγοντας» την Μόσχα και την Τεχεράνη ήταν ελάχιστη σε σχέση με τις «ευκαιρίες» που έδινε η προβοκάτσια / σκηνοθεσία στην Douma…

Κυριακή 15 Απρίλη. Θα αναρωτηθεί κανείς: μα αφού όλα ήταν δεδομένα, και η στάση της Μόσχας και η στάση της Τεχεράνης, τι την ήθελαν την προβοκάτσια / σκηνοθεσία; Για να ξεφορτωθούν μια κατοστάρα πυραύλους παριστάνοντας (σε ποιούς;) τους Ζορρό της παγκόσμιας δικαιοσύνης;

Η ερώτηση είναι εύλογη. Και δεν έχουμε ακόμα μια πλήρη απάντηση. Είναι σίγουρο, για παράδειγμα, ότι ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποίησε όχι μόνο τους «παλιούς» Tomahawk αλλά και ένα καινούργιο πυραυλικό μοντελάκι (agm-158 λέγεται) του οποίου η παραγωγή έχει στοιχίσει έναν περίδρομο λεφτά λόγω κακής αρχικής σχεδίασης και διάφορων προβλημάτων. Πρόκειται, κατά πάσα πιθανότητα, για τους “νέους, ωραίους και έξυπνους” που ανήγγειλε καμαρώνοντας το ψόφιο κουνάβι. Αν δει κανείς την επίθεση, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, σαν “άσκηση” για να δοκιμαστεί η απόδοση των συγκεκριμένων πυραύλων (σε αναμέτρηση, τελικά, κατ’ αρχήν με τα όχι ιδιαίτερα σύγχρονα συριακά συστήματα αεράμυνας) τότε ήταν πράγματι στο “σωστό μέγεθος”! Πιθανόν να ήταν και επιτυχημένη, αν οι 19 τέτοιου είδους πύραυλοι που εκτοξεύτηκαν απ’ τα 2 βομβαρδιστικά b-1b στόχευαν το ερευνητικό κέντρο στα περίχωρα της Δαμασκού: στους υπόλοιπους στόχους η συριακή ανάσχεση ήταν 100% πετυχημένη (σε 5 στόχους) και 55% πετυχημένη σ’ έναν (στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Mezzeh). Μόνο στο ερευνητικό κέντρο η αεράμυνα απέτυχε: απ’ τους 30 πυραύλους που το σημάδεψαν «πέρασαν» οι 23. Μπορεί ανάμεσά τους να είναι οι 19 «νέοι, ωραίοι και έξυπνοι»… (Σε κάθε περίπτωση δεν χρησιμοποιήθηκαν εναντίον τους ή εναντίον οποιωνδήποτε άλλων οι s-400. Και δεν θα μάθουμε αν τα ραντάρ του συγκεκριμένου συστήματος τους εντόπισαν… Αυτό είναι στρατιωτικό μυστικό της Μόσχας).

Την εκδοχή της άσκησης, που δεν είχε πραγματικό στόχο είτε τον Άσαντ είτε τα (ανύπαρκτα) «χημικά» του αλλά, όντως, την Μόσχα και την Τεχεράνη (έμμεσα αλλά σαφώς) υποστηρίζουν και κάποιοι «ειδικοί». Σύμφωνα μ’ αυτούς σκοπός της άσκησης ήταν ο «έλεγχος απόδοσης» για την περίπτωση αμερικανικής (ή και ισραηλινής) επίθεσης στο ιράν…

Αυτά είναι εκτιμήσεις και υποθέσεις… Εξηγούν όμως με λογική συνέπεια το γιατί οι «τιμωροί» χρησιμοποίησαν τόσο μεγάλο αριθμό πυραύλων για μια «μικρή» δουλειά που θα γινόταν με πολύ λιγότερους. Η απάντηση είναι προφανής: επειδή ήξεραν ότι πολλοί δεν θα φτάσουν στο στόχο τους… Είναι παράλογο, λοιπόν, να ήθελαν να δουν ποιοι και πως θα τα καταφέρουν, για μελλοντική (και πάντως όχι πολύ μακρινή) χρήση;

Παρασκευή 13 Απρίλη. Ενώ οι προετοιμασίες για την «τιμωρία» του Άσαντ και των συμμάχων του συνεχίζονται, φαίνεται να έχει προκύψει κάποιος προβληματισμός στην Ουάσιγκτον. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες (όχι της ασταμάτητης μηχανής!) αυτό που απασχολεί τόσο το αμερικανικό πεντάγωνο όσο και τον κύκλο περί το ψόφιο κουνάβι, είναι η πιθανότητα να «χοντρύνει» η ιστορία περισσότερο απ’ όσο θα το άντεχε (πολιτικά κατ’ αρχήν…) η επίδειξη «αμερικανικής δικαιοσύνης».

Το σημειώναμε από χτες: η θέση της Ουάσιγκτον είναι λεπτή και δύσκολη. Χρειάζεται, μεν, επειγόντως μια επίδειξη πυγμής στη μέση Ανατολή· γι’ αυτό και στήθηκε η «χημική αφορμή». Απ’ την άλλη μεριά όμως το να επιτίθεται κάποιος (όποια δικαιολογία κι αν χρησιμοποιεί) νομιμοποιεί τον αμυνόμενο να πράξει όπως κρίνει αναγκαίο· η άμυνα, ακόμα κι ενός «ζώου», δεν μπορεί να απαγορευτεί. Αν, λοιπόν, ο «τιμωρός» έχει κάποιο ανώτατο όριο ως προς το τι μπορεί να δικαιολογήσει στον εαυτό του και στους υποστηρικτές του σαν «εύλογες απώλειες», ο αμυνόμενος διατηρεί το δικαίωμα να ανεβάσει τον πήχυ, ακόμα κι αν πληρώσει κι αυτός το ανάλογο τίμημα. Η πιθανότητα αυτή δεν μπορεί να αποκλειστεί απ’ τα αμερικανικά επιτελεία. Ειδικά εφόσον έχει αναγγελθεί τόσο απ’ την Μόσχα όσο και απ’ την Τεχεράνη.

Ειπωμένο διαφορετικά το πρόβλημα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και των όποιων ακόμα συμμάχων τους, είναι ότι δεν μπορούν να επικαλεστούν απειλές ούτε εναντίον τους ούτε εναντίον του πλανήτη. Μετά από 500.000 νεκρούς (σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις) στο συριακό πεδίο μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου και κάμποσα εκατομμύρια εσωτερικούς και εξωτερικούς πρόσφυγες, η «τιμωρία» της χημικής δολοφονίας μερικών δεκάδων (ακόμα κι αν υπέθετε κανείς ότι πράγματι έκανε τέτοιο το καθεστώς Άσαντ…) μοιάζει στην κοινή λογική σα να «έσταξε η ουρά του γαϊδάρου». Προφανώς, ενάντια το στάξιμο της γαϊδουρινής ουράς μόνο ένας υγιεινός περίπατος νέων, ωραίων και έξυπνων πυραύλων θα ήταν επιτυχία. Οτιδήποτε με απώλειες, του ενός ή του άλλου είδους, θα προκαλούσε εύλογα την εξής σκέψη: αν για την χημική δολοφονία μερικών δεκάδων σύριων κάναμε τέτοια εκστρατεία, για τα πλήγματα των αμυνόμενων εναντίον του δικού μας στρατού δεν θα πρέπει να τα ισοπεδώσουμε όλα; That’s the question…

Και η μεν αγγλίδα θλιβερή πρωθ. και η κυβέρνησή της ποντάρει ότι θα δράσει με υποβρύχια, και ίσως την γλυτώσει (την ερώτηση). Αλλά τα αμερικανικά πλοία επιφανείας και τα αεροπλάνα; Γι’ αυτά τι μνημόσυνο θα ταίριαζε;

Το ζυγίζει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον…

Πέμπτη 12 Απρίλη. Τα πιο πάνω δεν έχουν συνυπολογίσει ρωσικά αντίποινα. Για την ακρίβεια: η ανάλυσή μας δεν τα χρειάζεται.

Υπάρχει όμως κάτι που έχουμε υποχρέωση απέναντί σας να το θυμήσουμε: το «βαρύ οπλοστάσιο» των united states είναι το πλωτό ιππικό τους. Οι στόλοι τους – ποιος δεν το ξέρει; Κάποιοι το ξέρουν τόσο καλά ώστε να έχουν φροντίσει για την «ασύμμετρη» αντιμετώπισή του. Δύο τουλάχιστον κράτη έχουν αναπτύξει ειδικές πολεμικές τεχνολογίες για να τα βάλουν με το αμερικανικό θαλάσσιο πυροβολικό. Έχουν και τα δύο ένα κοινό: μακρυά παράλια εκτεθειμένα σε αντίπαλο ναυτικό. Το ένα κράτος λέγεται κίνα. Πείτε ότι δεν εμπλέκεται άμεσα στην αντιμετώπιση του αμερικανικού στόλου στην ανατολική Μεσόγειο. Το άλλο λέγεται ιράν. Το αφορά το θέμα;

Το αφορά – και πολύ. Για 1 + 1 λόγο. Πρώτον επειδή κρέμεται στο κλαρί: σε μερικές βδομάδες το ψόφιο κουνάβι θα ανακοινώσει αν θα κηρύξει (έμμεσα αλλά σαφώς) τον πόλεμο στην Τεχεράνη, όπως άλλωστε επιθυμεί με μεγάλη κάψα ο σύμμαχος ισραήλ. Και δεύτερον επειδή ο καυγάς στη συρία και στη ανατολική Μεσόγειο γίνεται (και) για το ιρανικό φυσικό αέριο (ή/και πετρέλαιο): να μην φτάσει ποτέ προς ευρώπη μεριά.

Η ιρανική πολεμική τεχνολογία είναι γνωστό απ’ το 2015 ότι έχει «αναπτύξει» (ακριβώς εναντίον αμερικανικών πλωτών στόχων) την τορπίλλη “hoot”, βασισμένη στην ρωσική va-11 Shkval. Η τορπίλη “hoot” κινείται με ταχύτητα μεγαλύτερη από 360 χιλιόμετρα την ώρα, αξιοποιώντας το φαινόμενο της «υπερσπηλαίωσης» δηλαδή την δημιουργία «θύλακα ατμού» γύρω απ’ την τορπίλη ώστε να μειώνονται σημαντικά οι τριβές της με το νερό. Ποιές είναι οι νεώτερες τεχνολογικές εξελίξεις που είναι διαθέσιμες προς χρήση δεν ξέρουμε. Όμως τι θα συνέβαινε αν κάποιες τέτοιες updated τορπίλες, με «συριακή σημαία» ασφαλώς, κτυπούσαν κάποιο ή κάποια απ’ τα αμερικανικά πλωτά πυροβολεία, μετά από μια αμερικανική πυραυλική επίθεση;

Η Τεχεράνη ίσως πολύ θα ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο, για παραπάνω από έναν λόγους. Απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον θα το απευχόταν με κάθε τρόπο. Όπως συνέβη διαδοχικά πρώτα μ’ ένα ισραηλινό f-35 και ύστερα μ’ ένα f-16 που τα «κατέβασε» η συριακή αντιαεροπορική άμυνα, έτσι και με τον αμερικανικό στόλο, η υπεροψία της υπεροπλίας έχει ένα αδύνατο σημείο: ακόμα και οι «γρατζουνιές» (που χαλάνε την ιδέα της απόλυτης υπεροχής…) γίνονται λόγος σοβαρός οπισθοχώρησης. Αν ο συριακός στρατός (με ιρανικές και, ενδεχομένως ρωσικές αλλά όσο γίνεται πιο αφανείς βοήθειες) μπορεί έστω να «γρατζουνίσει» τον αμερικανικό στόλο στην ανατολική Μεσόγειο, τότε αυτός ο στόλος δεν είναι ασφαλής. Κι αν δεν είναι ασφαλής ακόμα και απέναντι σ’ έναν σαφώς υποδεέστερο αντίπαλο, τότε…

Τα παραπάνω δεν είναι πρόβλεψη. Είναι «άσκηση σκέψης» όσο πιο κοντά γίνεται στα πραγματικά δεδομένα του συριακού πεδίου μάχης του 4^ου παγκόσμιου πολέμου. Αν είναι «νόμιμο», για παράδειγμα, τα αγγλικά υποβρύχια να πιάνουν θέσεις στην ανατολική Μεσόγειο, άλλο τόσο «νόμιμη» είναι η αντιμετώπιση της αμερικανο-αγγλο-ισραηλινής κατοχής αυτής της θαλάσσιας περιοχής… (Kι ας μην πούμε για το πόσο συντρίμια θα έκανε μια τέτοια τορπίλη τα ελληνικά όνειρα / σχέδια για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»).

Είναι άσκηση σκέψης (κάποιος μπορεί να την χαρακτηρίσει ακόμα και «ευφάνταστη»…) για κάτι που είναι πολύ πραγματικό: ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου είναι, για μεν την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ (ακόμα και το Παρίσι – άντε και για την Αθήνα…) μια θέση οπισθοχώρησης / άμυνας μετά την ήττα στη συρία· για δε το «ευρασιατικό μπλοκ» ένα ακόμα μέτωπο προώθησης. Αφού τα γάντια έχουν βγει, κι αφού ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» έχει χάσει το «κατά της τρομοκρατίας» και εμφανίζεται όλο και περισσότερο σαν αυτό που ήταν πάντα, γυμνός, ωμός, σαν ενδοκαπιταλιστικός δηλαδή, δεν θα έπρεπε να αποκλείσει κανείς εκείνες τις κινήσεις που είναι game changers.