Tag: ιράν

… όμως άλλοι γουστάρουν ακόμα περισσότερο!

Τετάρτη 9 Μάη. Στην Τεχεράνη έχουν ξεκινήσει πάρτυ!!! Τέτοια ανατροπή συσχετισμών (σε σχέση με το 2004 ή το 2005) ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν θα μπορούσαν να έχουν φανταστεί!

Στην άμεση ανακοίνωσή του ο Rouhani δεν κήρυξε κανέναν «πόλεμο»! Είπε κάτι πολύ απλούστερο και λογικότερο: … Απ’ την συμφωνία των 5+1 κρατών μαζί μας έφυγε ένας. Συνεπώς έγινε συμφωνία 5 κρατών με το ιράν. Θα σεβαστούμε κατ’ αρχήν την συμφωνία. Τις επόμενες εβδομάδες θα συζητήσουμε με τα ευρωπαϊκά κράτη, την ρωσία και την κίνα, που την έχουν υπογράψει, για το πως θα επιλύσουμε μαζί τα προβλήματα που θα προκύψουν στις μεταξύ μας οικονομικές σχέσεις, στα χρηματοπιστωτικά ζητήματα, και ότι άλλο χρειαστεί…

Σαν επαρχιακός πολιτευτής που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους οπαδούς του γλύφοντάς τους (την ίδια στιγμή που τον ακούει και τον βλέπει όλος ο πλανήτης), το ψόφιο κουνάβι είπε τερατώδη ψέμματα και έπεσε σε τρελές αντιφάσεις «δικαιολογώντας» την απόφαση της Ουάσιγκτον. Απ’ την μια «…η Τεχεράνη δεν τήρησε τις υποχρεώσεις της με βάση την συμφωνία, και όπως απέδειξε ο κύριος Netanyahu πριν μια βδομάδα βρίσκεται ελάχιστα πριν την κατασκευή πυρηνικής βόμβας» («όμοιος ομοίω αεί πελάζει»!!!), κι απ’ την άλλη, λίγο μετά «… μπορούμε να διαπραγματευτούμε μαζί με τους συμμάχους μας μια άλλη συμφωνία, που θα εξασφαλίσει ότι το ιράν δεν θα φτιάξει πυρηνική βόμβα…» Είναι αμφίβολο πια αν οποιοσδήποτε στον πλανήτη παίρνει στα σοβαρά την Ουάσιγκτον. Όχι μόνο το ψόφιο κουνάβι, αλλά συνολικά την αμερικανική διοίκηση.

Κι αυτό είναι ιδιαίτερα ευχάριστο όχι μόνο για την Τεχεράνη αλλά και για μια σειρά «αναθεωρητικές δυνάμεις» (όπως τις χαρακτηρίζει το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» των ηπα), ασχέτως μεγέθους.

Αποδεικνύονται ολοταχώς οι ηπα «κράτος παρίας». Πυρηνικός παρίας όμως!!! Κι αυτό…

(φωτογραφία: Το να φύγουμε απ’ την JCPOA [σ.σ.: την συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν] σημαίνει ότι η αμερική γυρίζει την πλάτη της στους πιο στενούς της συμμάχους και σε μια συμφωνία την οποία διαπραγματεύτηκε η αφρόκρεμα των διπλωματών, των επιστημόνων και των πρακτόρων μας. Σε μια δημοκρατία πάντα μπορεί να υπάρχουν αλλαγές στην πολιτική και στις προτεραιότητες ανάμεσα σε διαφορετικές διοικήσεις. Αλλά η διαγραφή συμφωνιών στις οποίες η χώρα μας είναι μέλος διακινδυνεύει την αξιοπιστία της αμερικής και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου… Δεν πρόκειται για μια συμφωνία ανάμεσα στην δική μου κυβέρνηση και την ιρανική…. Αλλά για μια πολυμερή συμφωνία ελέγχου όπλων, που εγκρίθηκε ομόφωνα απ’ το συμβούλιο ασφαλείας του οηε.

Αυτά τιτίβισε ο πρώην Obama. Το ξέρει όμως ότι δεν συμβαίνουν «αλλαγές» απλά. Η δική του («πολυμερής») πολιτική απέτυχε να εξασφαλίσει την αμερικανική ηγεμονία. Οπότε αυτή που την αντικαθιστά λέγεται μονομερής δράση· ανοικτοί εκβιασμοί (όπου είναι δυνατόν)· κλιμάκωση του μιλιταρισμού…)

Στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης

Τετάρτη 9 Μάη. Για άγνωστο λόγο, ενώ το ψόφιο κουνάβι κατηγορούσε με κάθε «κοσμητικό» το ιρανικό καθεστώς και είχε ήδη ανακοινώσει το σκίσιμο της αμερικανικής υπογραφής, πετάχτηκε (κυριολεκτικά) στην κορεατική χερσόνησο. … Ο σύμβουλός μου Pompeo βρίσκεται ήδη καθ’ οδόν προς την βόρεια κορέα (είπε) για να κανονίσει τις λεπτομέρειές της συνάντησής μου με τον Kim-Jong un… Και συνέχισε λέγοντας τι σπουδαία πράγματα θα γίνουν για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία, «αν…» (φυσικά).

Τι κατακεφαλιά έφαγε κι εκεί που έβριζε την Τεχεράνη ένοιωσε την ανάγκη να δηλώσει πόσο σκοπεύει να αγαπήσει την Πγιονγκγιάνγκ; Είναι παρανοϊκός; Ίσως του βγήκε η ανάγκη να σκιαγραφήσει κάτι «ευχάριστο» για να μην κατηγορηθεί σαν «άρχοντας του σκότους». Ή, είναι εξίσου πιθανό να αντιλαμβάνεται την διεθνή διπλωματία σα σέρφινγκ σε τηλεοπτικά κανάλια: λίγο σεξ εδώ, λίγο καράτε εκεί, να περνάει η ώρα…

Δείτε, λοιπόν, το ζήτημα απ’ την μεριά του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Ένα ψόφιο κουνάβι που το δείχνει σχεδόν όλος ο πλανήτης για την ακύρωση μιας αντιπυρηνικής συμφωνίας που ήταν επιβεβαιωμένα αποτελεσματική, πάει να συναντήσει τον Kim για να φτιάξει την «φήμη» του (ή, το πιθανότερο, για να βρει τη νέμεσή του…). Ο εκπρόσωπος ενός καθεστώτος (του αμερικανικού) που αποδεικνύει πανηγυρικά ότι δεν τηρεί καμία συμφωνία (και καμία «συνέχεια του κράτους») θα συναντηθεί με τον εκπρόσωπο ενός άλλου καθεστώτος (του βορειοκορεατικού), για να τον πείσει να υπογράψουν μια αντιπυρηνική συμφωνία… («Τι είναι αυτό; Το χαρτί με το οποίο μόλις σκουπίσατε τα οπίσθιά σας;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί ο οποιοσδήποτε…)

Εσείς, στη θέση της Πγιονγκγιάνγκ (αλλά και της Σεούλ, της Μόσχας και του Πεκίνου), τι άλλο θα κάνατε αν όχι να βρείτε «έξυπνους τρόπους» για να δουλεύετε ψιλό γαζί το ψόφιο κουνάβι; Ειδικά όταν το επιτελείο του δουλεύει για μια «αποτυχία» των όποιων συνομιλιών, με τρόπο που να μπορούν να την φορτώσουν στην Πγιονγκγιάνγκ, επεκτείνοντας κατά βούληση τους όρους που θα απαιτήσουν για τον «βορειοκορεατικό αφοπλισμό»… Σε ελληνικό στυλ δηλαδή…

Απ’ την μια μεριά ούτε αποθήκη σε υπόγειο ελληνικής πολυκατοικίας δεν μπορεί να νοικιάσει πια η κεντρική πολιτική βιτρίνα της Ουάσιγκτον…. όχι να κάνει διεθνή συμφωνία… Απ’ την άλλη μεριά όμως πρέπει να ενισχυθούν οι ναρκισσιστικές ελπίδες του ψόφιου κουναβιού ότι αυτός μπορεί να κάνει αυτά που δεν έκαναν οι προηγούμενοι· αφού, είναι ξεκάθαρο πια, ότι σαν άσχετος και άχρηστος κυνηγιέται απ’ τα φαντάσματα των προηγούμενων προέδρων· και ειδικά του Ομπάμα…

(φωτογραφία: Δεν πέρασαν 5 βδομάδες απ’ την προηγούμενη συνάντηση τους, και νάτους πάλι μαζί! Ο κινέζος Xi και ο βορειοκορεάτης Kim ξανασυναντήθηκαν για δυο μερούλες, προχτές και χτες. Στην κινεζική πόλη Dalian, κοντά στα σινο-κορεατικά σύνορα. Με θέα τη θάλασσα… Πανταχού παρούσα και η αδελφή / πριγκίπισσα Kim…

Και θα ξανασυναντηθούν! Αυτή τη φορά στην Πγιονγκγιάνγκ. Μάλλον πριν το ραντεβού Kim – ψόφιου κουναβιού… Τι κουβεντιάζουν; Ε: συνήθως για το ελληνικό μεγαλείο… Aλλά καμιά φορά και για τον καιρό…)

Εκβιασμοί και «διαπραγματεύσεις»

Τετάρτη 9 Μάη. Θα εφαρμόσει αμέσως το αμερικανικό κράτος κυρώσεις σε βάρος της Τεχεράνης; Εκτιμάμε «ναι». Θα εφαρμόσει αμέσως κυρώσεις σε οποιονδήποτε «κάνει δουλειές» με την Τεχεράνη; Εκτιμάμε «όχι». Είτε επειδή τέτοια είναι η τακτική, είτε επειδή υπάρχει ένα είδος δομικής σύγχισης στο «πολιτικό επιτελείο» των ηπα (προϊόν, προφανώς, ισχυρά αντιτιθέμενων εσωτερικών συμφερόντων), φαίνεται πιθανό να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία όπως με τους δασμούς σε διάφορα εισαγόμενα είδη.

Μόλις τους ανακοίνωσε, το ψόφιο κουνάβι άρχισε τις «δίμηνες» ή «τρίμηνες καθυστερήσεις» στην εφαρμογή τους. Πότε για τον καναδά, πότε για την ε.ε., πότε για τη νότια κορέα… Αυτό δημιουργεί μια «ομιχλώδη ατμόσφαιρα» σε κρίσιμες πλευρές της καπιταλιστικής συσσώρευσης / αξιοποίησης: προφανώς καμία σοβαρή επιχείρηση δεν μπορεί να δουλέψει με «δίμηνες και τρίμηνες παρατάσεις» και ασάφειες στο τι ισχύει σχετικά με τις εξαγωγές ή τις εισαγωγές της.

Είναι πιθανό ότι η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να κάνει το ίδιο με τις «δευτερογενείς κυρώσεις» κατά των (αρκετών) γαλλικών, ιταλικών, γερμανικών, κινεζικών, ρωσικών, ιαπωνικών και λοιπών επιχειρήσεων και τραπεζών που έχουν ξεκινήσει (ή σκοπεύουν να ξεκινήσουν) μπίζνες στο ιράν. Πάρτε 90 μέρες τράτο, πάρτε 60 ημέρες τράτο, άντε κι άλλες τόσες επειδή είμαστε large… Αυτό θα προκαλεί μεν μια θολούρα στη δημοσιότητα (με δηλώσεις διαφόρων περιεχομένων, που θα αλληνοαναιρούνται…) αλλά θεωρούμε αδύνατο να γίνει δεκτό πρακτικά.

Aκόμα και η απειλή τέτοιων κυρώσεων (ούτε καν οι ίδιες δηλαδή) θα επιταχύνει και θα ενισχύσει τις ήδη υπαρκτές κινήσεις απο-δολαριοποίησης του παγκόσμιου εμπορίου. Αν δεν χρησιμοποιείται το δολάριο στις διεθνείς συναλλαγές ο προσδιορισμός των «στόχων για τις δευτερογενείς κυρώσεις» απ’ το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών δυσκολεύει. Αν, επιπλέον, εγκαταλειφθεί το αμερικανο-ελεγχόμενο swift και αρχίσει να δουλεύει το ρωσο-κινεζικό σύστημα τραπεζικών εκκαθαρίσεων (ή δημιουργήσει η ευρωζώνη το δικό της…) οι «δευτερογενείς κυρώσεις» θα αχρηστευτούν.

Ώρα Ουάσιγκτον

Τρίτη 8 Μάη. Το ψόφιο κουνάβι ανακοίνωσε ότι (δεν μπορεί να περιμένει ως το Σάββατο, που ο Μάης έχει 12, αλλά βιάζεται, οπότε) θα ανακοινώσει σήμερα τις βουλές του για την συμφωνία περί το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Φαίνεται ότι τον εκνεύρισε ιδιαίτερα όχι μόνο η συνάντηση του πρώην υπ.εξ. Kerry με τον ιρανό υπ.εξ. Zarif πριν δύο βδομάδες στη Ν. Υόρκη (στο περιθώριο συνόδου του οηε) αλλά και ο σχολιασμός του ιρανικού υπ.εξ. για την συνάντηση:

…Δεν βλέπουμε τις ηπα απλά σαν τον κύριο Trump· οι ηπα δεν είναι μόνο η τωρινή διοικητική δομή, και υπάρχουν πολλά πρόσωπα που έχουν διαφορετική άποψη στα διεθνή και περιφερειακά ζητήματα… δήλωσε ο εκπρόσωπος του ιρανικού υπ.εξ. Bahram Qassemi.

Να θυμίσουμε ότι ο Kerry ήταν υπ.εξ. του Ομπάμα όταν είχε υπογραφτεί η συμφωνία 5+1, και λέγεται ότι την υποστηρίζει ακόμα.

Αυτό λοιπόν; Τέτοιο ιρανικό θράσος; Αυτό είναι χειρότερη «παρέμβαση στα εσωτερικά ξένης χώρας» απ’ την ρωσικής προέλευσης «νοθεία» στις αμερικανικές εκλογές!!! Αυτό σημαίνει ότι η Τεχεράνη σκοπεύει να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις (τακτικής…) μέσα στο αμερικανικό establisment!!! Αμφισβητεί ο Zarif ότι ΟΙ ΗΠΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΟΦΙΟ ΚΟΥΝΑΒΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ;

Τώρα θα δει!!!

(φωτογραφία: Εν τω μεταξύ οι προετοιμασίες για την μετεγκατάσταση της αμερικανικής πρεσβείας απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, συνεχίζονται κανονικά. Ήδη τοποθετούνται οι ταμπέλες: είτε επειδή θα ορμήξει πολύ κόσμος για να αγγίξει το καινούργιο ιερό μνημείο της πόλης, είτε επειδή μπορεί να χαθούν οι επίσημοι που θα πάνε για τα εγκαίνια: ο προεδρικός γαμπρός και σύμβουλος – άνθρωπος του Τελ Αβίβ – Jared Kushner και η προεδρική θυγατέρα, σύμβουλος και πριγκίπισσα Ivanka Trump… Να χαθούν και να πέσουν στα χέρια τίποτα ενόπλων; Α πα πα!

Φαίνεται ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θα κοσμήσει με την παρουσία του την αφορμή (αν και όχι την αιτία) για την γένεση του επόμενου An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub.

Δείλιασε!…. )

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 7 Μάη. Ενώ η Ουάσιγκτον ζει με τις οποιες δυσκολίες της σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου (κανείς δεν είναι τέλειος!), οι αντιπαλοί της τα καταφέρνουν καλύτερα. (Ή, έστω, έτσι δείχνουν).

Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει εδώ και πολύ καιρό ότι η «αντιπαλότητα» ανάμεσα στην Άγκυρα και την Δαμασκό είναι «για τα μάτια του κόσμου» – ουσιαστικά για τα μάτια των σουνιτών αντικαθεστωτικών που έχουν περάσει υπό την «προστασία» της Άγκυρας. Με δεδομένο ότι Άγκυρα και Ντόχα έχουν αποκτήσει μια ιδιαίτερη συμμαχία, ποιές είναι οι σχέσεις της Ντόχα με την Δαμασκό, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι για αρκετά χρόνια η Ντόχα (μαζί με το Ριάντ) χρηματοδοτούσε τις αντι-Άσαντ οργανώσεις, ειδικά τις πιο «σκληροπυρηνικές» τύπου al-Nusra ή και isis, σε αρμονία με το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο;

Πριν μερικές ημέρες (μεταδίδει ο γνωστός Robert Fisk) ο Άσαντ κάλεσε σε ιδιωτική συνάντηση τους σύριους δημοσιογράφους. Για να τους ενημερώσει ότι «οι σχέσεις του με την Ντόχα βελτιώνονται» – αν και προς το παρόν κινούνται σε «χαμηλά επίπεδα». Που σημαίνει ότι ο Άσαντ και ο εμίρης του κατάρ Tamin δεν θα συναντηθούν ούτε θα αγκαλιαστούν σύντομα… Δεν χρειάζεται άλλωστε…

Αν ο Άσαντ θεώρησε σωστό να ενημερώσει «ιδιωτικά» τους δημοσιογράφους του (που σήμαινε: δεν θα έπρεπε να δημοσιοποιήσουν αυτά που τους είπε…) αυτό μόνο μια λογική εξήγηση έχει: οι σχέσεις Δαμασκού – Ντόχα έχουν προχωρήσει σε πιο ψηλά επίπεδα, οπότε αργά ή γρήγορα «κάτι θα φανεί». Συνεπώς οι επαγγελματίες δημαγωγοί του συριακού καθεστώτος θα πρέπει να είναι έτοιμοι, και να προετοιμάζουν το έδαφος της «κοινής γνώμης»… (Το al Jazeera θα κάνει φυσικά το μέρος της δουλειάς που του αντιστοιχεί…)

Η στροφή 180 μοιρών του κατάρ έγινε όταν ξεκαθαρίστηκε ότι το «κόλπο isis» θα αποτύχει στη συρία και στο ιράκ λόγω της ρωσικής εμπλοκής· και πάντως πριν η ήττα γίνει οφθαλμοφανής. Αυτή η στροφή εκνεύρισε αφάνταστα το Ριάντ και τα εμιράτα, που αφού προσπάθησαν να οργανώσουν πραξικόπημα στην Ντόχα και απέτυχαν, περιορίστηκαν τελικά σε κάτι σαν «σιωπηλό ημι-πόλεμο», με «κυρώσεις», «αποκλεισμό» και άλλα τέτοια ωραία και αμερικάνικα.

Σε κάθε περίπτωση η Ντόχα πέρασε με την μεριά του «μπλοκ της Αστάνα», διακόπτοντας την χρηματοδότηση των αντι-καθεστωτικών· ενώ δέχτηκε πλουσιοπάροχη ανθρωπιστική βοήθεια απ’ την Τεχεράνη και στρατιωτική απ’ την Άγκυρα όταν ο τοξικός άρχισε να «μαρσάρει» εναντίον της. Προφανώς θα χρηματοδοτήσει / επωφεληθεί απ’ την συριακή ανοικοδόμηση, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Το σημαντικότερο είναι ότι η διανομή των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου (σίγουρα προς την ευρώπη) φαίνεται ότι θα γίνεται σε συνεργασία και όχι σε ανταγωνισμό με την Τεχεράνη… Υπό την τεχνική επίβλεψη (τίνος άλλου;) της ρωσικής gazprom… (Να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά, ε;…)

Αυτά θα μπορούσαν να ονομαστούν «αργές αλλά σταθερές κινήσεις τεκτονικών πλακών» στη μέση Ανατολή… Όταν τέτοιες τεκτονικές πλάκες αρχίσουν να σπρώχνονται, είναι η χειρότερη στιγμή τόσο για την Ουάσιγκτον όσο και για το Τελ Αβίβ και το Ριάντ να αυξάνουν τους αντιπάλους τους εκεί…

Ε;

(φωτογραφία: Ένας τουρίστας αυτοφωτογραφίζεται μπροστά στο μουσείο ισλαμικής τέχνης στην Ντόχα, με φόντο μια απ’ τις πολλές αναπαραστάσεις του εμίρη του κατάρ… Παρά τα σχέδια του τοξικού και του μέντορά του των αραβικών εμιράτων, το κατάρ εμφανίζεται live ‘n’ kicking στην αρένα του δευτερεύοντος πεδίου μάχης – και όχι μόνο…)

Κλόουν 2

Κυριακή 6 Μάη. Δεν είναι εντυπωσιακό που τόσο το «εθνικό κεφάλαιο» όσο και οι λακέδες υπήκοοί του δεν ξέρουν να σχεδιάζουν· πρόκειται για σταθερά του ελληνικού κράτους, εδώ και 180 χρόνια. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν έχουν συναίσθηση της ανικανότητάς τους· το ότι νομίζουν ότι «ξέρουν»! Κι έτσι καταλήγουν, ανάμεσα στα υπόλοιπα, να συμμαχούν με όμοιούς τους, εξίσου παρακμιακούς τακτικιστές.

Εδώ ξαναμπαίνουν στη σκηνή ο Netanyahu και το ψόφιο κουνάβι… Για τις ηπα, για παράδειγμα, κάποιοι εκτιμούν ότι βρίσκεται σε εξέλιξη υπόγειος αλλά έντονος «ενδοσυστημικός πόλεμος» στις γραμμές του σκληρού πυρήνα του αμερικανικού κράτους (στρατός και μυστικές υπηρεσίες) για την γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί μέσα στα όλα και πιο στενά περιθώρια που αφήνει η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Άλλοι, για παράδειγμα, υποστηρίζουν ότι ο κινέζικος καπιταλισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά ή κυρίως με «οικονομικά μέσα» (προστατευτισμός)· και άλλοι ότι μόνο μ’ έναν κανονικό πόλεμο θα γίνει η δουλειά. Το ότι οι δεύτεροι προέρχονται απ’ το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι γεγονός… Έχει σημασία ωστόσο ότι παραδέχονται ότι θα χρειαστούν χρόνια (πέρα απ’ τα μυθικά ποσά…) για να φτάσει ο αμερικανικός στρατός στο σημείο να μπορεί να κάνει με επιτυχία έναν πόλεμο εναντίον του κινέζικου έχοντας περιθώρια να πολεμάει και εναντίον των συμμάχων του Πεκίνου. Και μέχρι τότε τι φαντάζονται ότι θα κάνει το Πεκίνο;

Δική τους είναι, άλλωστε, η πρόβλεψη ότι ως το 2030 (δηλαδή μέσα στην επόμενη δεκαετία!) … η ενδυνάμωση των ιδιωτών και η διασπορά της δύναμης μεταξύ κρατών και απ’ τα κράτη σε ανεπίσημα δίκτυα θα έχει δραματική επίδραση, αντιστρέφοντας σε μεγάλο βαθμό την ιστορική άνοδο της Δύσης από το 1750, και αποκαθιστώντας το βάρος της Ασίας στην παγκόσμια οικονομία… Και ότι … Η Ασία θα ξεπεράσει την βόρεια Αμερική και την Ευρώπη μαζί, με κριτήρια την παγκόσμια δύναμη βασισμένη στο αεπ της, το μέγεθος του πληθυσμού, τις στρατιωτικές δαπάνες και τις τεχνολογικές επενδύσεις. Η Κίνα μόνη της θα είναι πιθανόν η μεγαλύτερη οικονομία, ξεπερνώντας τις ΗΠΑ μερικά χρόνια πριν το 2030… (Πρόκειται για δημοσιευμένη έκθεση 160 σελίδων, των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, στα τέλη του 2012).

Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, ο ισραηλινό «εθνικό κεφάλαιο» ονειρεύεται να συντρίψει το ιρανικό, σέρνοντας τον αμερικανικό στρατό σ’ αυτή τη δουλειά. Αγνοώντας ότι επί 8 χρόνια, την δεκαετία του ’80, αυτός ο πόλεμος έγινε! Με αιχμή τον ιρακινό στρατό, και πλάτη τους πάντες: τις ηπα, την τότε εσσδ, διάφορα ευρωπαϊκά κράτη… Ενόσω το ιράν ήταν πολύ πιο πίσω (με όρους καπιταλιστικής και ειδικά στρατιωτικής «ανάπτυξης»), και χωρίς συμμάχους… Έγινε αυτός ο πόλεμος που ονειρεύεται το ισραηλινό «εθνικό κεφάλαιο» και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι… Και τον κέρδισε η Τεχεράνη!!

Παρακμή αφεντικών! Λυσσασμένη και άρα εξαιρετικά επικίνδυνη!…

Υεμένη

Κυριακή 6 Μάη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν παρακολουθεί συστηματικά τι συμβαίνει στον πόλεμο μεταξύ Huthis και μισθοφόρων του τοξικού (και του μέντορά του, απ’ τα εμιράτα), στην υεμένη. Ωστόσο η πρόσφατη αναφορά των καθεστωτικών new york times αξίζει την προσοχή μας. Επειδή δείχνει ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση, της «αντιμετώπισης των Huthis», επαναλαμβάνεται κάτι γνωστό: μια εκστρατεία που αρχίζει σαν «περίπατος», για να συνεχιστεί με την εμπλοκή όλο και περισσότερων (και, κυρίως: «σοβαρότερων») στρατών.

Κατά τους n.y.t. ένας πύραυλος (ήταν ο πρώτος, τώρα τέτοιες επιθέσεις έχουν γίνει ρουτίνα…) που εκτόξευσαν οι αντάρτες Huthis κατά του αεροδρομίου στο Ριάντ (καλύπτοντας μια απόσταση 1000 χιλιομέτρων!), για τον οποίο ο τοξικός υποστηρίξε ότι «αναχαιτίστηκε» απ’ τους (αμερικανικούς) patriot, βρήκε κανονικότατα τον στόχο του! Οπότε ο τοξικός χέστηκε πατώκορφα! Και ζήτησε επείγουσα βοήθεια απ’ την Ουάσιγκτον…

Τι βοήθεια; Δεν είναι τα αμερικανικά αντιπυραυλικά συστήματα ΑΑ; Δεν είναι οι patriot το «αστέρι» της αντιπυραυλικής άμυνας; Όχι λένε οι n.y.t. σ’ ένα παλιότερο ρεπορτάζ τους. Και οι αμερικάνοι λένε ψέμματα για την αξιοπιστία αυτών των συστημάτων (επειδή, βέβαια, πρέπει να τα πουλάνε). Συνεπώς η βοήθεια που ζήτησε ο χεσμένος τοξικός δεν μπορούσε να είναι περισσότερα απ’ τα ίδια ανεπαρκή γκάτζετ.

Τι πήρε, λοιπόν; Πήρε αληθινούς, ζωντανούς αμερικάνους κομμάντο, για να βοηθήσουν όχι στον εντοπισμό και την ανάσχεση των (παλιομοδίτικων) πυραύλων που ρίχνουν οι Huthis, αλλά των βάσεων εκτόξευσής τους. Σε συνεργασία με ασφαλίτες του αμερικανικού στρατού, που βρίσκονται σε άλλη πόλη της σαουδικής αραβίας (τη Najran) και μαζεύουν πληροφορίες για τις κινήσεις των Houthis.

Μ’ άλλα λόγια: η “υψηλή τεχνολογία” πήγε στην άκρη, και η προστασία του τοξικού γύρισε στην παλιά τεχνολογία της κατασκοπείας – από – κοντά. Υποθέτουμε ότι εκτός απ’ τους Houthis και κάποιοι στην Τεχεράνη θα έχουν ανάμικτα αισθήματα γι’ αυτήν την εξέλιξη. Απ’ τη μια καλό που οι (σοβιετικής κατασκευής!) πύραυλοι κάνουν ακόμα την δουλειά τους. Απ’ την άλλη όμως ο usa army απλώνεται διαρκώς, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ποσότητες – κι αυτό μόνο κακό μπορεί να θεωρηθεί.

(Εν τω μεταξύ η αντι-Houthis συμμαχία των εμιράτων και του υεμενίτη Hadi αρχίζει να βρωμάει: οι μισθοφόροι των εμιράτων κατέλαβαν ένα υεμενίτικο νησί που λέγεται socotra, και είναι εντελώς άσχετο σαν θέση με την εκστρατεία κατά των Houthis. Υποθέτουμε ότι οι οπαδοί του Hadi δεν χαίρονται με το να καταλαμβάνουν οι “συμμαχοί” τους τα εδάφη τους…)

Το μάδημα της μαργαρίτας 1

Σάββατο 5 Μάη. Μια βδομάδα έχει απομείνει για να ανακοινώσει το αμερικανικό καθεστώς, δια στόματος ψόφιου κουναβιού, το «σκίσιμο» της υπογραφής του στην συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν… Και διάφοροι ειδικοί της δημαγωγίας μαδούν την μαργαρίτα για το τι, τελικά, θα ξεφουρνίσει η Ουάσιγκτον. Η οποία, υποτίθεται, «πιέζεται» απ’ τους συμμάχους της (το Λονδίνο και το Παρίσι) να μην εγκαταλείψει την συμφωνία, αλλά … να βολευτεί με κάποιο πανωσήκωμα…

Παρότι η Ουάσιγκτον έχει μερικά περιθώρια ελιγμών ακόμα (του είδους «να φύγει εντελώς» απ’ την συμφωνία, να «μισοφύγει», να «φύγει μεν αλλά να μην επιβάλλει αμέσως νέες κυρώσεις») οι υπόλοιποι 4 που έχουν βάλει την υπογραφή τους δεν αποτελούν ένα ενιαίο μπλοκ· ακόμα κι αν στα λόγια υποστηρίζουν και οι 4 ότι η συγκεκριμένη συμφωνία είναι ο.κ. Στην πραγματικότητα, και ανάλογα με το είδος των «δουλειών» που έχουν οι επιχειρήσεις τους με τις ηπα (και με το αμερικανικό δολάριο) απ’ την μια, και των άλλων δουλειών που έχουν ανοίξει ή σχεδιάζουν να ανοίξουν με την Τεχεράνη, προσπαθούν να βρουν που θα σταθούν.

Στη μια μεριά, με την πιο καθαρή στάση υπέρ της συμφωνίας όπως είναι, βρίσκεται η Μόσχα. Λογικό, αφού ήδη η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις σε βάρος της κατά βούληση: ο «βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται». Ο «μικρός Ναπολέων» Macron προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή να μην τα σπάσει ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με την Τεχεράνη: ο γαλλικός καπιταλισμός πάντα είχε δουλειές στο ιράν (και καλές σχέσεις με το τωρινό καθεστώς), και τώρα ελπίζει σε περισσότερες (λέγε με: total…). Χρειάζεται όμως την αμερικανική υποστήριξη στην υποσαχάρια αφρική… Η δυστυχισμένη αγγλίδα πρωθυπουργός May, μέσα στους μπελάδες της διαχείρισης του brexit, είναι σε ζόρικη θέση: θέλει να εμφανίζεται ανεξάρτητη απ΄την Ουάσιγκτον, αλλά το «ποινικό μητρώο» του Λονδίνου στο ιράν έχει μεγάλα εγκλήματα (λέγε με: anglo-iranian oil, μετέπειτα british oil, bp εν συντομία). Πράγμα που δεν είναι το καλύτερο διαβατήριο για μπίζνες στο ιράν (ειδικά όταν το Λονδίνο πουλάει όπλα στο Ριάντ…) Όσο για το Βερολίνο; Θα πρέπει να αναρωτιέται αν πλησιάζει η ώρα μιας ανοικτής ανταρσίας απέναντι στις ηπα, κι αν το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν είναι η προτιμότερη αφορμήή όχι…

Η υπόθεση έχει (για την δική μας εργατική αντίληψη του καπιταλιστικού κόσμου και της συστηματικής εντατικοποίησης του ανταγωνισμού στο εσωτερικό του) πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι φαίνεται. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι αυτά τα 2,5 χρόνια που η συμφωνία ίσχυε, το αμερικανικό κράτος απειλούσε συστηματικά τις ευρωπαϊκές τράπεζες (με «κυρώσεις», «πρόστιμα» κλπ) για να μην μεσολαβούν σε χρηματοδοτήσεις «επενδύσεων» ευρωπαϊκών εταιρειών στο ιράν· μια τακτική που έφερνε τα ευρωπαϊκά αφεντικά στα πρόθυρα ανοικτών γαμοσταυρισμάτων! Και είναι εδώ και ένα χρόνο φανερό ότι ένα καλό μέρος του τωρινού αμερικανικού εκβιασμού, ΔΕΝ αφορά το ιράν, αλλά τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα διάφορα κύματα μονομερών αμερικανικών κυρώσεων κατά της Μόσχας, πότε για το ένα και πότε για το άλλο…

Συνεπώς η έλλειψη μιας σθεναρής «ανεξαρτησίας» (ή «χειραφέτησης») απ’ την Ουάσιγκτον εκ μέρους διάφορων «ευρωπαϊκών δυνάμεων», σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» τους (τον οικονομικό ή/και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό τους), δεν είναι καινούργια· και πρέπει να σημειωθεί. Το «πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν» δεν είναι μόνο του στον πάγκο του χασάπη. Πάει μαζί με την «ουκρανία», τις «κυρώσεις κατά της Μόσχας» ή τις «πλάτες στο Τελ Αβίβ»: πρόκειται για μια συλλογή ζητημάτων όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, στα οποία την πρωτοβουλία των κινήσεων του λεγόμενου «δυτικού κόσμου» εξακολουθεί να την έχει η παρακμάζουσα Ουάσιγκτον (λόγω στρατού…), σπρώχνοντας τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη είτε στο να κρατάνε τα χέρια τους κοντά (ακόμα κι αν τα συμφέροντά τους είναι για μακρύτερα), είτε να γελοιοποιούνται στην «διεθνή σκηνή», σαν ουρά του ψόφιου κουναβιού.

Θα κρατήσει πολύ ακόμα αυτό; Δεν ξέρουμε.

Το μάδημα της μαργαρίτας 2

Σάββατο 5 Μάη. Διάφοροι διεθνείς δημαγωγοί διαφόρων κατηγοριών υποστηρίζουν ότι αν η Ουάσιγκτον αποχωρήσει απ’ την 5+1 συμφωνία, τότε η Τεχεράνη θα θεωρήσει ότι η συμφωνία έχει ακυρωθεί, και θα ξαναρχίσει το πολεμικό πυρηνικό της πρόγραμμα· και τότε θα επιτεθεί το Τελ Αβίβ… Οπότε (λένε): στον ορίζοντα μεγάλος πόλεμος στη μέση Ανατολή…

Πράγματι αυτό απειλεί η Τεχεράνη: να ξαναρχίσει τον εμπλουτισμό ουρανίου…. Αλλά δεν βρίσκουμε τον λόγο που θα την συνέφερε να κάνει κάτι τέτοιο φανερά! Έχει μαζί της δύο σταθερούς συμμάχους (την Μόσχα και το Πεκίνο) που υποστηρίζουν (χωρίς υπόγεια «ναι μεν αλλά») ότι η συμφωνία είναι μια χαρά. Έχει, επίσης άλλους 3 που την έχουν υπογράψει (Παρίσι, Βερολίνο και Λονδίνο) που δεν θέλουν να συνταχτούν με την Ουάσιγκτον, και στα λόγια τουλάχιστον θεωρούν την συμφωνία ο.κ. Ακόμα κι αν κάποιοι απ’ αυτούς ή και 3 θέλουν να βάλουν «πανωσήκωμα» (προσθήκες για το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης) αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να το δεχτεί, και σίγουρα μπορεί να το τραινάρει για καιρό.

Γιατί, λοιπόν, η Τεχεράνη να «τσιμπίσει» στα αμερικανικά κόλπα και, φωνάζοντας «αρχίζω τον πυρηνικό εξοπλισμό μου» να δώσει χώρο και χρόνο στην «στρατιωτική απάντηση» είτε της Ουάσιγκτον είτε του Τελ Αβίβ; Γιατί να σπρώξει ακόμα περισσότερο στην «αμερικανική αγκαλιά» τους 3 της ευρώπης, και γιατί να συμβάλει στην απομόνωση της Μόσχας, που είναι επίσης μέρος της συμφωνίας;

Όχι, δεν στέκει με καμία έννοια!!! Ό,τι κι αν είναι το ιρανικό καθεστώς δεν θέλει έναν «μεγάλο πόλεμο στη μέση Ανατολή» – μια χαρά έχει αξιοποιήσει ως τώρα τους «μικρούς»… Εκείνος που καίγεται για έναν τέτοιο «μεγάλο πόλεμο» αλλά δεν μπορεί να τον κάνει μόνος του (δηλαδή: χωρίς την πλήρη συμμετοχή της Ουάσιγκτον) είναι γνωστός: το Τελ Αβίβ.

Όπως, όμως, αποδεικνύει η «σοφή» κορεατική σχολή (ή, ευρύτερα, η τακτική του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) δεν κάνεις δώρο στον αντίπαλό σου τον πόλεμο που θέλει, την ώρα που τον θέλει!!! Αντίθετα, του πριονίζεις έξυπνα και αποτελεσματικά τα πόδια…

Κορεατική χερσόνησος

Πέμπτη 3 Μάη. Όσο πλησιάζει το ραντεβού του ψόφιου κουναβιού με τον Kim, τόσο εκδηλώνεται το βαθύ αμερικανικό κράτος πίσω του: προκειμένου να πάρει η Ουάσιγκτον την χαμένη πρωτοβουλία των κινήσεων (ή να μπορεί να πουλήσει ότι κάτι τέτοιο πέτυχε) θα πρέπει να απαιτηθεί απ’ το βορειοκορεατικό καθεστώς κάτι περισσότερο έως πολύ περισσότερο απ’ αυτά που έχει ανοικοινώσει ως τώρα. Και χωρίς ανταλλάγματα: σαν «απόδειξη της καλής του θέλησης»… Αυτή είναι η «σοφία» που έχει αρχίσει να κυκλοφορεί, με την μορφή δημοσιογραφικών άρθρων, ανώνυμων δηλώσεων, κλπ…

Μπορεί να δουλέψει αυτό; Αν στη θέση του ψόφιου κουναβιού ήταν ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. (και πρώην αρχιασφαλίτης) Mike Pompeo κάτι τέτοιο θα έκανε… Αλλά δεν είναι αυτός. Είναι κάποιος που διψάει για ένα νόμπελ ειρήνης· ένα λάφυρο που δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί σαν «επιχειρηματίας», δηλαδή σαν πλυντήριο (και ρωσικού «μαύρου» χρήματος…) και νταβατζής.

Πέρα, ωστόσο, απ’ την προσωπικότητα του αμερικάνου προέδρου, υπάρχει κάτι ακόμα, που στην ουσία του είναι πολύ σημαντικότερο: η Σεούλ, η Πγιονγκγιάνγκ, η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν μάθει όλα τα κόλπα της Ουάσιγκτον, απ’ τους παλιότερους γύρους «διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα της βόρειας κορέας». Αυτά που το ψόφιο κουνάβι λέει ότι θέλει να ξεπεράσει (τις αποτυχίες των προηγούμενων αμερικάνων προέδρων…) μπορούν να τα κολλήσουν στα μούτρα του σαν κίνητρο «υπέρβασης»… Όμως σε κάθε περίπτωση αποτελούν προεξοφλημένο υλικό της τακτικής / στρατηγικής του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, και όλων των εναλλακτικών τους.

Έτσι, για παράδειγμα, αν στις 12 Μάη ή κάπου εκεί γύρω η Ουάσιγκτον «αποσύρει» την υπογραφή της απ’ την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης (όπως αναμένεται, ακόμα κι αν γίνει με κάποια θολούρα…), ο Kim (και, ακόμα σημαντικότερο: ένα κάρο διαμορφωτές της κοινής γνώμης στον πρώτο κόσμο) θα μπορεί να ρωτήσει όσο πιο γλυκά γίνεται: και ποιος μας εγγυάται, ω κύριε ψοφιοκούναβε, ότι ακόμα κι αν δείξουμε την καλή θέληση που μας ζητάτε, εσείς θα ακολουθήσετε for ever;

Όχι μόνο η γραμμή αντιπαράθεσης “Μεσόγειος – Ειρηνικός” είναι ενιαία, τόσο όσο χρειάζεται για να την διατρέχουν αποφάσεις, επιλογές, συσχετισμοί, αναμετρήσεις, ή αδιέξοδα· αλλά, επιπλέον, χάρη στην σκακιστική τακτική του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, ο χωρίς ιδιαίτερες εναλλακτικές αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι καταδικασμένος να μπλοφάρει όλο και περισσότερο, όλο και πιο φανερά· προσπαθώντας να ξεχαστεί εκεί αυτό που μαγειρεύει εδώ.

Φυσικά κρατάει πάντα μια ορισμένη υπεροχή στα όπλα. Το αν αυτό είναι αρκετό θα αποδειχθεί κάποια στιγμή· και θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά, είτε έτσι είτε αλλιώς…