Tag: ιράν

Κυριακή 16 Σεπτέμβρη. Τηρουμένων των αναλογιών (και με δεδομένο, πάντα, ότι αναφερόμαστε σε προσωρινές καταστάσεις) φαίνεται πως και σε ότι αφορά την εκκαθάριση του θύλακα του Idlib το μπλοκ της Αστάνα ακολουθεί μια παρόμοια, «διαφορική», «μη γραμμική» τακτική.

Το μπλοκ της Αστάνα είναι σαφώς πιο επίσημο και διεθνώς γνωστό απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, και εμφανίζεται δημόσια σαν τέτοιο. Ταυτόχρονα όμως παράγει το θέαμα «εσωτερικών διαφοροποιήσεων». Δεν επιτίθεται ως τώρα κατά μέτωπο (αν και κάνει και τέτοιου είδους κινήσεις μικρής εμβέλειας, αφήνοντας ανοικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σαν απειλή) αλλά μάλλον προσπαθεί να πλαγιοκοπήσει τους proxies του Ριάντ που στηρίζονται (είναι ολοφάνερο πια) στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στο Τελ Αβίβ. Οι πλευρές των καθαρά στρατιωτικών κινήσεων (του μπλοκ της Αστάνα) είναι συνυφασμένες με ψυχολογικές και (διεθνούς εμβέλειας) προπαγανδιστικές επιχειρήσεις – με επιδιωκόμενο στόχο κάποιου είδους είτε παράδοση είτε, στη χειρότερη περίπτωση, εδαφική υποχώρηση των proxies του Ριάντ.

Κάτι ανάλογο προσπαθεί να κάνει και ο άξονας Ουάσιγκτον – Ριάντ, με ανάποδο στόχο. Και με ένα μειονέκτημα κατά τη γνώμη μας: δεν έχει επίσημα στρατό επι τόπου, συνεπώς εκτός απ’ τους «εργολάβους» δεν έχει άλλα πιόνια πάνω στο ταμπλώ. Απειλεί με βομβαρδισμούς («απ’ έξω») πράγμα που σημαίνει ότι η επί τόπου «command line» έχει κενά. Σε αντίθεση με τις αμερικανικές απειλές (απ’ τον ουρανό) οι απειλές (και οι προτάσεις συμβιβασμού) απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα είναι στο χώμα. Προφανώς οι πρώτες παίζουν ρόλο· μπορούν όμως να βραχυκυκλώσουν την τακτική πυκνότητα των δεύτερων;

Παρακολουθούμε, μαθαίνουμε – για να καταλάβουμε…

(Αλλά δεν περιμένουμε κάτι ευοίωνο…)

Πέμπτη 13 Σεπτέμβρη. … Οι ηπα σήμερα είναι στη χειρότερή τους κατάσταση παγκόσμια, κι ακόμα και διεθνείς οργανισμοί όπως οι unesco, ο οηε, η διεθνής υπηρεσία ατομικής ενέργειας (IAEA) και το διεθνές δικαστήριο εγκλημάτων δεν αποδέχονται την αμερικανική πολιτική…

Ως εδώ τα χθεσινά λεγόμενα του ιρανού προέδρου Hassan Rouhani θα μπορούσαν να θεωρηθούν αναμενόμενα. Να, όμως, τι είπε αμέσως μετά:

… Μόνο λίγα κακόφημα κράτη στηρίζουν τώρα την Ουάσιγκτον…

Αμάν!!! Είπε ο ιρανός πρόεδρος το ελλαδιστάν «κακόφημο κράτος»; Είπε τέτοιο πράγμα; Για το ελλαδιστάν; Που έδωσε στο σύμπαν «τα φώτα του πολιτισμού»; Που «όταν οι άλλοι ήταν στα δέντρα εμείς φτιάχναμε μπαλαντέζες»;

Ωιμέ!!! «Κακόφημο» ε;… Γι αυτό έχουν αρχίσει να σκάνε με τα ντάλαρς στο χέρι τα πελατάκια του αμερικανικού ναυτικού;

(φωτογραφία: Είμαι σίγουρος ότι εσύ δεν είσαι απ’ αυτούς που με κοντράρουν, τους “αντιστασιακούς” – κακό ψόφο νάχουν! Πάμε λοιπόν να σου δείξω την συλλογή των τιτιβισμάτων μου!)

Πέμπτη 13 Σεπτέμβρη. Ωραία, πολύ ωραία το παίζει ο Erdogan (στα διαλείματα των συζητήσεων του μπλοκ της Αστάνα) για φύλακας των αντικαθεστωτικών ενόπλων (αν και όχι όλων) στο Idlib. Με τα σχόλια και τις εκκλήσεις του στην «παγκόσμια κοινότητα» να «αποτρέψει την σφαγή» έχει γίνει πιστευτός· κι αυτή είναι η δουλειά που του αναλογεί στο θέμα “Idlib”. Άλλωστε κανείς δεν θέλει «σφαγή», για λόγους πολύ σοβαρότερους απ’ τον «ανθρωπισμό».

Να τώρα η πραγματική βάση, η καλοκουρδισμένη συνεννόηση του μπλοκ της Αστάνα. Πριν δύο μέρες συναντήθηκαν στη Γενεύη αντιπροσωπείες των «3 εγγυητριών δυνάμεων» στη συρία (φαίνεται πως άτυπα το μπλοκ της Αστάνα έχει αναγνωριστεί…) με εκπροσώπους του οηε. Με θέμα: την δημιουργία μιας κοινά αποδεκτής λίστας των εκπροσώπων της συριακής αντιπολίτευσης που θα συμμετάσχουν (μαζί με τον Άσαντ) στη διαμόρφωση του καινούργιου συριακού συντάγματος.

Τέτοια προσπάθεια είχε γίνει και στην αρχή της χρονιάς, στην Αστάνα. «Κόλλησε» στο θέμα της αντιπροσώπευσης των κούρδων: ενώ η Άγκυρα και η Τεχεράνη απέρριπταν μετά βδελυγμίας τις ypg/pkk, η Μόσχα ήταν πιο διαλλακτική, ελπίζοντας να τους ρυμουλκήσει μακρυά απ’ την Ουάσιγκτον…

Το γεγονός ότι μετά την συνάντηση της 11^ης Σεπτέμβρη του 2018 ανακοινώθηκε η καταρχήν συμφωνία για τα «χαρακτηριστικά των υποψηφίων» σημαίνει ότι το ζήτημα με τις ypg/pkk έχει λήξει – σίγουρα σ’ αυτή τη φάση. (Και τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Κάθε βδομάδα γίνονται ακόμα πιο proxies της Ουάσιγκτον). Επιβεβαιώνει επιπλέον ότι με την τύχη του θύλακα του Idlib να είναι πάνω στον πάγκο, το μπλοκ της Αστάνα παραμένει πάντα συμπαγές· όσο θέατρο «αντιθέσεων» στο εσωτερικό του κι αν χρειάζεται, πότε εδώ και πότε εκεί.

Σάββατο 8 Σεπτέμβρη. Σε μια μη αναμενόμενη (από εμάς…) εξέλιξη, οι κεφαλές του μπλοκ της Αστάνα αποφάσισαν χτες στην Τεχεράνη να απευθυνθούν στη λογική των τρομοκρατών (του Idlib) καλώντας τους να καταθέσουν τα όπλα τους… Χωρίς εισβολή στο θύλακα (έστω προς το παρόν)… Που οφείλεται αυτό το “give peace a chance»;

Δεν υπάρχει επίσημη (ή «επίσημη») εξήγηση, εκτός απ’ το ότι ο Erdogan επέμεινε ότι μια δυναμική εισβολή θα προκαλέσει την προσφυγιά αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων προς την τουρκική επικράτεια. Πέρα απ’ τους αριθμούς είναι σαφές ότι η Άγκυρα δεν θα ήθελε καθόλου να φιλοξενήσει τις οικογένειες και τους συγγενείς των proxies του Ριάντ, που κουβαλάνε την ίδια ιδεολογία. Όμως είναι αυτή η αιτία της αναβολής; Γιατί αν η απάντηση είναι «ναι», τότε το μπλοκ της Αστάνα διακινδυνεύει την ενίσχυση της «αυτοπεποίθησης» των αντιπάλων του στο Idlib. Με ότι αυτό θα μπορούσε να σημαίνει.

Σύμφωνα με όχι διαστραυρωμένη (απ’ την ασταμάτητη μηχανή) πληροφορία ο Erdogan πρότεινε σε Putin και Rouhani ένα σχέδιο έξι σημείων. Ένα απ’ αυτά προβλέπει την δημιουργία «ασφαλούς περιοχής» μέσα στον θύλακα για εκείνους τους αντικαθεστωτικούς που δέχονται μια «πολιτική λύση» αφήνοντας τα όπλα. Με τα τωρινά δεδομένα ωστόσο, και με βάση το γεγονός ότι οι της HTS συλλαμβάνουν ή/και εκτελούν όσους εκδηλώνονται υπέρ της ειρήνης, για να μετακινηθούν σ’ αυτόν τον θύλακα κάμποσες χιλιάδες άνθρωποι χρειάζονται την προστασία στρατού. Μόνο ο τουρκικός θα μπορούσε να αναλάβει τέτοια δύσκολη δουλειά – είναι κάτι τέτοιο στις «σημειώσεις» της χθεσινής απόφασης;

Δύο άλλα σημεία του ίδιου σχεδίου προτείνουν τον βίαιο αφοπλισμό των μελών της Hayat Tahrir al-Sham και άλλων 12 ένοπλων οργανώσεων. Ακόμα κι αν γίνει εφικτό να «διαχωριστούν» χωροτακτικά οι «καλοί» απ’ τους «κακούς» αντικαθεστωτικούς στο Idlib (δύσκολο) θα απομείνουν αρκετές χιλιάδες ντουφέκια προς αφοπλισμό… Εννοείται μαζί και μέσα σε πολύ περισσότερους αμάχους. Συνεπώς;

Πιθανόν ένας παράγοντας αναβολής (και όχι ακύρωσης) της εκκαθάρισης του θύλακα, με ή χωρίς το ένα ή το άλλο τουρκικό σχέδιο, είναι η ανακατωσούρα στο γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον. Μετά από μερικές ημέρες όπου οι αμερικανικές απειλές (κατά του συριακού στρατού) είχαν αφήσει στην άκρη την “χρήση χημικών όπλων” σαν επιχείρημα, ο Bolton και η ύαινα Nikki Haley επανήλθαν χτες, στη συζήτηση με θέμα «συρία» που έγινε στον οηε.

«Απειλές as usual» θα έλεγε κανείς. Όμως ένα ψόφιο κουνάβι στριμωγμένο από «αντιστασιακούς» μέσα στα πόδια του και βιβλία αποκαλύψεων απέναντί του, θα μπορούσε πράγματι να διατάξει κάτι πολύ χειρότερο από μια συμβολική πυραυλική επίθεση, αξιοποιώντας μια fake (ή μυστηριώδη) «επίθεση με χημικά».

Σάββατο 8 Σεπτέμβρη. Σύμφωνα με χθεσινό άρθρο στο αγγλόφωνο site του γερμανικού καθεστωτικού spiegel:

… Το Κρεμλίνο μπορεί να ενδιαφέρεται να αποδεχθεί μια μοιρασιά του Idlib. Σ’ αυτό το σενάριο, η τουρκία θα ελέγχει ένα μέρος της περιοχής που θα την προσθέσει στο προτεκτοράτο που έχει ήδη δημιουργήσει βόρεια του Aleppo. Μερικοί αντάρτες θα μπορέσουν να βρουν άσυλο εκεί. Σε διακριτικές διαπραγματεύσεις που έχουν γίνει στην πρωτεύουσα του καζακστάν Αστάνα, η ρωσία, το ιράν και η τουρκία έχουν συζητήσει αυτό το κομμάτιασμα πολλές φορές. Σε μια τέτοια συμφωνία ο Άσσαντ θα ανακαταλάβει το δυτικό τμήμα της επαρχίας – συμπεριλαμβανομένης οπωσδήποτε μιας μικρής, στρατηγικής σημασάις πόλης, της Jisr al-Shughur. Η κωμόπολη βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Ansarieh, κοντά στην περιοχή που κατοικείται κυρίως απ’ την μειονότητα των Αλεβιτών, στην οποία ανήκει ο Άσαντ.

Οι τούρκοι θα δώσουν εγγυήσεις στους ρώσους ότι οι αντάρτες που θα απομείνουν στο Idlib δεν θα ξαναεπιτεθούν στην κοντινή αεροπορική βάση του Hmeimin. Είναι υπό διαμόρφωση επίσης μια συμφωνία για τον σημαντικό εμπορικό δρόμο που συνδέει το τουρκικό Gaziantep μέσω του Aleppo με το νότο. Οι τούρκοι θα αναλάβουν την προστασία του βόρειου μέρους, οι ρώσοι του μεσαίου και ο στρατός του Άσαντ του νότιου….

Μπορείτε να γυρίσετε μερικές ημέρες πίσω, την περασμένη Δευτέρα (συρία 2) για να κάνετε μια σύγκριση των πιο πάνω με την εικασία μας.

Ωστόσο η «κάμψη» (για να το πούμε κομψά) της σαουντ-κινούμενης Hayat Tahrir al-Sham χωρίς να γίνει γενική σφαγή (ή/και γενική έξοδος) των αμάχων είναι Ο κρίσιμος παράγοντας. Το σίγουρο είναι ότι το μπλοκ της Αστάνα δεν βιάζεται· που σημαίνει ότι μπορεί να δοκιμάσει διάφορα. (Μπορεί, για παράδειγμα, η εισβολή να γίνει σε «αργή κίνηση»…)

Εν τω μεταξύ από χτες ως και τις 20 Σεπτέμβρη βρίσκεται σε εξελιξη στην ανατολική Μεσόγειο μια αεροναυτική άσκηση. Απ’ τον αμερικανικό στρατό ‘n’ friends…

Τετάρτη 5 Σεπτέμβρη. Εκτός απ’ την Δαμασκό (και την Μόσχα) και η Άγκυρα συγκεντρώνει στρατό στα σύνορά της με τον θύλακα του Idlib. Αν οι πρώτοι πρόκειται να εισβάλουν (οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί και οι βολές πυροβολικού είναι ρουτίνα τις τελευταίες ημέρες) ο τουρκικός στρατός γιατί μαζεύεται; Η επίσημη «εξήγηση» (ή, έστω, η πιο βολική εκτίμηση) είναι ότι η Άγκυρα θέλει να εμποδίσει τους πρόσφυγες απ’ το Idlib (εφόσον υπάρξουν τέτοιοι) να περάσουν σε τουρκικό έδαφος. Δεν μας πείθει.

Εν τω μεταξύ μεθαύριο Παρασκευή γίνεται στην Τεχεράνη συνάντηση Putin, Erdogan και Rouhani – με κύριο (αν όχι αποκλειστικό θέμα) το Idlib. Το αν σ’ αυτό το ραντεβού θα οριστικοποιηθούν και τα στρατιωτικά σχέδια είναι κάτι που δεν το ξέρουμε. Πιθανόν μια τέτοια «συνάντηση κορυφής» να έχει και ρόλο θεάματος: δείτε πόσο αποφασισμένοι είμαστε…

Οι φωτογραφίες επάνω ίσως να δείχνουν ένα «στοιχείο της υπόθεσης» με σημασία: προχθεσινές διαδηλώσεις στο Idlib υπέρ της τουρκίας… (Και «στημένες» να είναι, για κάποιο λόγο στήθηκαν…)

Τετάρτη 5 Σεπτέμβρη. Στην πυκνότητα των «επαφών» του μπλοκ της Αστάνα θα πρέπει (για λόγους ιστορικής ακρίβειας) να περιλάβουμε και την προχθεσινή Δευτέρα 3/9) μονοήμερη επίσκεψη του ιρανού υπ.εξ. Mohammad Javad Zarif στη Δαμασκό. Τέσσερεις μέρες νωρίτερα, στις 29 Αυγούστο, ο Zarif ήταν στην Άγκυρα.

Σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα (αλλά και την «λογική» της «κατάληψης» του θύλακα) οι ιρανοί ένοπλοι ή μισθοφόροι δεν θα συμμετάσχουν στην επιχείρηση. Ή, δεν θα το κάνουν με τρόπο που να φαίνεται. Ο λόγος είναι απλός: ο θύλακας είναι υπερπλήρης από σουνίτες αντικαθεστωτικούς, και μια (φανερή) εμπλοκή σιιτών εναντίον τους θα ήταν κλωτσιά σε σφιγκοφωλιά.

Είναι αυτή η special σύνθεση της περιοχής που κάνει απαραίτητη την εμπλοκή της Άγκυρας. Ως χτες το τουρκικό καθεστώς είχε πάρει «επίσημη αναστολή» της όποιας εισβολής, για να προσπαθήσει να μεταστρέψει όσους περισσότερους ένοπλους γινόταν. Ένα απ’ τα προβλήματα που συνάντησε αυτή η «επιχείρηση πειθούς» (ή εξαγοράς) ήταν ότι οι σκληροπυρηνικοί proxies του Ριάντ άρχισαν να εκτελούν τους «προδότες» – κάτι που είχε γίνει μόνο σε περιοχές ελεγχόμενες απ’ τον isis. Η μεταστροφή έγινε έτσι εξαιρετικά επικίνδυνη επιλογή…

Ενώ (προσχηματικά) η Άγκυρα έως πρόσφατα υποστήριζε ότι «δεν πρέπει να γίνει εισβολή στο Idlib» (επειδή θα υπάρξουν πολλοί νεκροί άμαχοι) τις τελευταίες ημέρες μιλάει την ίδια γλώσσα με τους υπόλοιπους του μπλοκ της Αστάνα: οι τρομοκράτες πρέπει να εξουδετερωθούν.

Εκείνο που προκύπτει από διάφορες μεριές είναι ότι το μπλοκ δεν θα ακολουθήσει τακτικές Aleppo (μαζικούς urban βομβαρδισμούς) εναντίον της πόλης του Idlib. Το τι θα κάνει όμως μένει να φανεί…

Τετάρτη 5 Σεπτέμβρη. Αν ο θύλακας του Idlib δείχνει σαν ένα «εύφλεκτο σημείο» στην πραγματικότητα σχεδόν το σύνολο της μέσης Ανατολής κάθεται πάνω σε «χαμηλή» (ή όχι και τόσο χαμηλή) φωτιά. Πρώτα απ’ όλα η Παλαιστίνη: η πρόσφατη δήλωση του φασίστα ισραηλινού υπ.αμ. Lieberman ότι «δεν έχουν νόημα οι διαπραγματεύσεις με τους παλαιστίνιους, το ισραήλ θα δώσει τις λύσεις που το ίδιο θεωρεί σωστές» μυρίζει αίμα, περισσότερο αίμα… Το ιράκ, όπου μετά από 3 μήνες διαπραγματεύσεων σχηματίζεται μια πολυκομματική κυβέρνηση· άγνωστο αν τα μεγαλύτερα κόμματα / συστατικά της θα επιμείνουν στην γρήγορη αποχώρηση των αμερικάνων απ’ την ιρακινή επικράτεια… Ο λίβανος, όπου η Χεζμπ’ αλλάχ είναι μόνιμος εφιάλτης για το μιλιταριστικό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ· που αντιλαμβάνεται την κατάσταση (στα λόγια τουλάχιστον) σαν «ένα πετραδάκι μέσα στο παπούτσι μου»… Η αιγυπτιακή χούντα, που προσπαθεί να κρατηθεί απ’ τα μαλλιά της… Η υεμένη… Οι «no future» πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου…

Μέσα και μαζί με όλα αυτά: δίπλα στα αεροναυτικά γυμνάσια της Μόσχας ανάμεσα στην κύπρο και την συρία, και ο τουρκικός στρατός έκανε / κάνει τα δικά του… Με άγνωστο αριθμό πολεμικών, σίγουρα όμως πάνω από 10… (Η μεγαλοφυής ελληνική ιδέα της «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» έχει καταρρεύσει πανηγυρικά…). Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Η ανακοίνωση του Xi Jinping (στη συνάντηση με τα αφεντικά των αφρικανικων κρατών στο Πεκίνο) για ένα πρόγραμμα επενδυτικών δανείων και παροχών 60 δισεκατομυρίων δολαρίων απ’ το Πεκίνο προς την μαύρη ήπειρο, για τα επόμενα 3 χρόνια, προκάλεσε (αναμενόμενο) έναν ελάχιστα συγκρατημένο πανικό στο usa. Με δεδομένο ότι ο αμερικανικός στρατός έχει καμμιά 50αριά βάσεις στην ήπειρο, συν άλλες 30 «κρυφές», η αφρική μπαίνει πολύ γρήγορα στους λογαριασμούς του 4^ου παγκόσμιου πολέμου. Και μαζί της, πέρα απ’ τις δικές της πρώτες ύλες και την δική της φτηνή εργασία, θαλάσσιοι διάδρομοι σαν τον κόλπο του Aden, τα στενά του Bab al-Mandab ανάμεσα στην υεμένη και το τζιμπουτί (όπου ήδη το Πεκίνο έχει βάση), την Ερυθρά Θάλασσα (όπου διάφοροι παρκάρουν στόλους και αεροπλάνα), την διώρυγα του Σουέζ και την ανατολική Μεσόγειο, «θερμαίνονται» – στην προοπτική των πραγμάτων.

(Δεν θέλουμε να φρικάρουμε κανέναν. Αλλά η επιρροή του κινεζικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού και οι συμμαχίες του είναι σαν τεκτονική πλάκα που σπρώχνει όλο και πιο έντονα την άλλοτε «σίγουρη» αμερικανική…

Ζούμε πάνω ή γύρω σ’ ένα ρήγμα… Δευτερεύον μεν, αλλά ρήγμα…)

Δευτέρα 3 Σεπτέμβρη. …Σ’ αυτή τη φάση η δουλειά μας είναι να φτιάχνουμε βάλτους για την ρωσία και το συριακό καθεστώς, μέχρις ότου πάρουμε αυτό που θέλουμε… Αυτή είναι, κατά την καθεστωτική washington post, η δήλωση ενός αμερικάνου αξιωματούχου (με την προϋπόθεση ανωνυμίας).

Αφήνοντας στην άκρη το πόσο κατασκευάσιμοι και διαχειρίσιμοι είναι τέτοιοι «βάλτοι», τι θέλει η Ουάσιγκτον απ’ την Μόσχα (και τους συμμάχους της); Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι δρώντας για λογαριασμό του Τελ Αβίβ θέλει να φύγει ο ιρανικός στρατός απ’ την συριακή επικράτεια. Μοιάζει λογικό απ’ την μεριά του ισραηλινού καθεστώτος, αλλά είναι αδύνατο για διάφορους λόγους – σοβαρούς. Ο συριακός στρατός μπορεί να απέκτησε μεγάλη εμπειρία τα 3 τελευταία χρόνια της αντεπίθεσης, αλλά αριθμητικά παραμένει μικρός (νεκροί συν οι δεκάδες χιλιάδες λιποτάκτες που έφυγαν), πολύ μικρότερος απ’ όσο χρειάζεται για να κρατήσει την συριακή επικράτεια στο ενδεχόμενο σποραδικών αντάρτικων ενεργειών από πυρήνες αντικαθεστωτικών.

Φυσικά το Τελ Αβίβ θα ήταν εξαιρετικά ευχαριστημένο και με την συριακή (στρατιωτική) λειψανδρία. Όμως ποιος βάλτος είναι τόσο αποτελεσματικός ώστε να γίνει το χατίρι στο ισραηλινό καθεστώς να μπορεί να συνεχίσει να δρα διαλυτικά στην συριακή επικράτεια μέσω διάφορων εργολάβων / proxies του;

Το Τελ Αβίβ έπαιξε και έχασε (ως τώρα) στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι χαρακτηριστικό εκείνων που πιστεύουν ότι είναι αήττητοι το να είναι ανίκανοι να διαχειριστούν τις ήττες τους. Τις απωθούν, κάνουν ότι δεν υπήρξαν, ελπίζουν ότι θα ρεφάρουν με κάποιο φτηνό τρικ.

Το να είσαι ανίκανος να διαχειριστείς έντιμα την χθεσινή σου ήττα κάνει την αυριανή ακόμα πιο πιθανή. Το Τελ Αβίβ (και η Ουάσιγκτον) θέλει να πιστεύει ότι αν η Μόσχα πέσει σε «βάλτο» θα υποχωρήσει στις στρατηγικές συμμαχίες της, και θα πείσει την Τεχεράνη πως όσο αίμα κι αν έδωσαν στη συριακή υπόθεση (όχι οι πεζικάριοι αλλά) οι κάμποσοι αξιωματικοί των «φρουρών της επανάστασης» πρέπει να το «ξεχάσει»… Επειδή το Τελ Αβίβ έχει υπαρξιακά άγχη. Αν είναι έτσι, ούτε το ισραηλινό ούτε το αμερικανικό καθεστώς έχουν ιδέα από την ιστορία – και πολλά άλλα.

Και σαν ανίδεοι διακινδυνεύουν να γίνουν μοιραίοι.

(φωτογραφία: ψόφιο κουνάβι στην κεφαλή, αλλά στο στόμα βάτραχος…)

Δευτέρα 3 Σεπτέμβρη. Σε ότι αφορά την «τύχη» του θύλακα του Idlib θα ρισκάρουμε μια εικασία, ένα ενδεχόμενο, που δεν είναι αυθαίρετο αλλά ούτε μπορούμε να τεκμηριώσουμε με βεβαιότητα: μια κοινή επιχείρηση ανάμεσα σε Δαμασκό ‘n’ friends απ’ το νότο και Άγκυρα απ’ τον βορρά, με στόχο την «μοιρασιά» του θύλακα ανάμεσα σε μια ζώνη στο βορρά όπου θα κάνει κουμάντο στους «ζόρικους» σουνίτες ενόπλους η Άγκυρα και μια ζώνη στο νότο που θα περάσει στον έλεγχο του καθεστώτος Άσαντ.

Σε μια τέτοια περίπτωση το ενδιαφέρον, χρήσιμο και απαράιτητο «σύνορο», που θα περιφρουρούν και οι μεν και οι δε, είναι ο δρόμος Aleppo – Latakia (Μ5 και Μ4 για όσους διαβάζουν χάρτες), που χωρίζει τον θύλακα στα δύο, προσφέροντας μια αξιοσημείωτη (εμπορικά και στρατιωτικά) πρόσβαση του Aleppo στη Μεσόγειο, σε καλά φρουρούμενη θέση. Ο δρόμος περνάει απ’ τα νότια περίχωρα του Idlib, άρα η κατάκτησή του δεν θα χρειαστεί υπέρμετρη βία κατά της πόλης και των κατοίκων της….

Μια κουβέντα είπαμε, ε;

(φωτογραφία: το μεγαλύτερο μέρος του θύλακα του Idlib – πράσινο -, και ο σημαντικός δρόμος: Μ5, που στο Saraqib συνεχίζει δυτικά σαν M4, διασχίζοντας τα νότια της πόλης του Idlib, μέσω Muhanbal και Jisr ash-Shugur, πριν περάσει στην (ήδη) ελεγχόμενη – ροζ – απ’ το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του περιοχή, προς Latakia).