Tag: ιράν

Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή 2

Τι νομίζετε ότι χειροκροτούσαν;

Δευτέρα 5 Αυγούστου (1.04) >> Θα ρωτήσει κάποιος, μάλλον αφελώς: «Και τι σχέση έχει η δολοφονία του Haniyeh στην Τεχεράνη με τον λίβανο και την Χεζμπ’ Αλλάχ»; Η τυπική σχέση έγκειται στην σχεδόν ταυτόχρονη δολοφονία του Fuad Shokor στην Βηρυτό… Η ουσιαστική σχέση βρίσκεται (εκτιμάμε…) αφενός στο ότι η δολοφονία του Haniyeh είχε ένα «μήνυμα» και για το Πεκίνο και για τον «αραβικό σύνδεσμο» (κι αυτό ήταν ένα «μήνυμα» με πολλές δυτικές υπογραφές…)∙ αφετέρου στην «παγκόσμια ανακούφιση» για την περίπτωση που δεν γίνει ένας «μεγάλος» πόλεμος Τελ Αβίβ – Τεχεράνης αλλά «μόνο ένας μεσαίος» Τελ Αβίβ – Βηρυτού… «Πόλεμος»; Μάλλον το μόνο που μπορεί να κάνει το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς: ισοπέδωση – ισοπέδωση – ισοπέδωση του λιβάνου… (πάντα για λόγους «αυτοάμυνας»…)

Εδώ και 10 μήνες οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί υποστηρίζουν ανοικτά και καθαρά την μαζική σφαγή των Παλαιστινίων στη Γάζα (και την διαρκή επέκταση της κατοχής και των εποίκων στη δυτική Όχθη…) ενώ το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου καπιταλιστικού πλανήτη είναι εναντίον. Φραστικά και θεσμικά (οηε, ICJ). Αυτό, σε συνδυασμό με την δυτική αποτυχία / ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης έχει προκαλέσει σημαντικό «κόστος» στη γενική δύση∙ όχι μόνο άμεσο αλλά και μεσοπρόθεσμο.

Ως εδώ τα δεδομένα είναι σχετικά εύκολα κατανοητά – σωστά; Σωστά.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Hijab

Δευτέρα 8 Ιούλη>> Ενώ η (δυτική / πρωτοκοσμική) προσοχή στρέφεται προς την «ακυβερνησία», εν προκειμένω προς τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές (αλλά και στις επερχόμενες αμερικανικές…), οι πραγματικά ενδιαφέρουσες αλλαγές γίνονται σε άλλα σημεία του πλανήτη. Για παράδειγμα: οι προεδρικές εκλογές στο ιράν…

Για αυτές δυο λόγια στη συνέχεια. Εδώ μια ενδιαφέρουσα ιστορική (καθόλου) λεπτομέρεια: ο συμβολισμός του hijab.

Στη διάρκεια της επανάστασης κατά του σάχη (: βασιλιά…) του ιράν, που ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1979, δεκάδες χιλιάδες ιρανές συμμετείχαν στις διαδηλώσεις (κάποιες λίγες και στο αντάρτικο). Οι γυναίκες που θα χαρακτηρίζαμε κοινωνική αριστερά (εκεί στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70), δηλαδή γυναίκες της μεσαίας τάξης, φεμινίστριες, φοιτήτριες, διαδήλωναν σταθερά φορώντας το hijab. Εκδήλωναν μ’ αυτόν τον τρόπο την αντίθεσή τους στην πραγμοποίηση του φύλου τους και στον «δυτικό τρόπο ζωής» (που συστηματικά προωθούσε ο σάχης…), και την αλληλεγγύη τους στις πληβείες, λαϊκές, «επαρχιώτισσες» γυναίκες που σε γενικές γραμμές ήταν πιο συντηρητικές:

Μετά την έξωση του σάχη και τον ερχομό του Χομεϊνί απ’ την εξορία (στο Παρίσι…) τα ιδεολογικά δεδομένα άρχισαν να αλλάζουν ραγδαία. Ξεκίνησε σταδιακά μια αιματηρή εκστρατεία «εκκαθάρισης» των κομμουνιστών, των σοσιαλιστών, ακόμα και των μετριοπαθών ισλαμιστών – έτσι ώστε να διαμορφωθεί εκείνο που ονομάστηκε ισλαμική δημοκρατία του ιράν.

Το hijab δεν επρόκειτο να μείνει «απ’ έξω». Σε μια πρώτη φάση, όταν ο Χομεϊνί ανακοίνωσε ότι θα γίνει υποχρεωτικό σε δημόσιους χώρους, υπήρξε τεράστια αντίδραση απ’ τις ίδιες ακριβώς γυναίκες που το φορούσαν επί μήνες κατά του σάχη. Στις 8 Μάρτη του 1979, διεθνή ημέρα της γυναίκας, πάνω από 100.000 διαδήλωσαν στην Τεχεράνη κατά της υποχρεωτικότητας:

Οι διαδηλώσεις κράτησαν σχεδόν μια βδομάδα. Ο Χομεϊνί αναγκάστηκε να υποχωρήσει,

μόνο για προχωρήσει ένα χρόνο μετά σε «σαλαμοποίηση» της επιβολής. Ξεκινώντας απ’ τις δημόσιες υπαλλήλους και το ντύσιμο στις δημόσιες υπηρεσίες.

Ένα ρούχο σύμβολο λοιπόν, με δύο τόσο αντίθετα νοήματα μέσα σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο! Εκείνο ωστόσο που ο δυτικός (κρατικός ή κρατικοποιημένος) «φεμινισμός» προτιμάει να ξεχνάει όταν υιοθετεί ως «δικαιολόγηση» του αντι-μουσουλμανισμού του την “καταπίεση των γυναικών στο ιράν / το hijab” είναι πως οι γυναίκες εκεί δεν χρειάστηκαν ποτέ ούτε τις δυτικές οδηγίες για το πως πρέπει να ντύνονται, ούτε την δυτική βοήθεια για την απελευθέρωσή τους (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Ξέρουν πολύ καλά το τι να κάνουν και πότε να το κάνουν∙ έχουν την δική τους ιδιαίτερα σημαντική αγωνιστική ιστορία και συλλογική μνήμη!

Τα εντελώς πρόσφατα νέα λοιπόν (για όσους / όσες ανησυχούν…) είναι τα εξής. Ένα 3% με 5% των ιρανών γυναικών, κυρίως (αν και όχι αποκλειστικά) νεαρών, έχουν καταργήσει ήδη το hijab – στην πράξη. Απλά δεν το φορούν! Κι ούτε καν υποκρίνονται ότι το κάνουν, όπως συμβαίνει με το 60% – 70% (ανάλογα με την πόλη) των υπόλοιπων. Αυτό ενώ ισχύει ακόμα (τυπικά) η νομοθεσία της υποχρεωτικότητας και ενόσω υπάρχει (τυπικά) η «αστυνομία ηθών» που έχει υποτίθεται την ευθύνη επιτήρησης του σωστού dress code, τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άντρες.

Το σημαντικό είναι πως αυτές οι αντάρτισσες δεν τραβούν καμία προσοχή στους δρόμους και στους δημόσιους χώρους γενικά. Κανένα στραβοκοίταγμα, καμιά υπόδειξη, κανένας σχολιασμός: θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό απ’ τον υπόλοιπο πληθυσμό, άντρες και γυναίκες (που μπορεί να το φορούν και κανονικά). Δεν είναι καν παράξενο να κάνουν βόλτες «μικτές» παρέες νεαρών γυναικών, άλλες με hijab κι άλλες χωρίς.

Θα αναρωτηθείτε: και το «θεοκρατικό καθεστώς τι κάνει;» Η απάντηση δόθηκε (ανώνυμα) από έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο: Το φαινόμενο είναι πολύ μαζικό για να το καταστείλουμε, και πολύ διάσπαρτο για να το ελέγξουμε. Με δυο λόγια: «δεν ασχολούμαστε πια».

Είναι μάλλον αναμενόμενο ότι ο τελευταίος παράγοντας που μπορεί να επιβάλλει (ή να μην επιβάλλει) το hijab στο ιράν δεν είναι το κράτος αλλά η οικογένεια. Υπάρχει επ’ αυτού το αντιπαράδειγμα: στην ιορδανική κοινωνία (το κράτος είναι κοσμικό: βασιλιάς, παλάτι κλπ) το 95% των γυναικών φορούν hijab χωρίς να «επιβάλλεται από πάνω»… (Και κανείς δυτικός δεν σκοπεύει να «απελευθερώσει» αυτές τις γυναίκες, αφού το Αμάν είναι σύμμαχος της δύσης…)

Πίσω στο ιράν: οι κινήσεις των από κάτω (ακόμα κι αν πρόκειται για τα πολυπληθή μεσοστρώματα) αλλάζουν πρακτικά τους ιδεολογικούς συσχετισμούς – κι αυτό έχει ήδη αντανάκλαση «στην κορυφή».

Τώρα που οι δυτικοί λευκοί (όλων των φύλων) απαλλάσσονται απ’ το «βάρος της ευθύνης» να απελευθερώσουν-τον-υπόλοιπο-πλανήτη θα τους κακοφανεί: δεν θα μπορούν να φτιάχνουν θεωρήματα και παραμύθια για να συνεχίσουν την κατάκτησή του…

Και φυσικά θα φτωχύνουν (υλικά, όχι μόνο ιδεολογικά…)

Ιράν 1

Δευτέρα 8 Ιούλη>> Το αποτέλεσμα των προεδρικών (αναγκαστικά πρόωρων εξαιτίας του θανάτου του προηγούμενου συντηρητικού προέδρου Raisi) εκλογών στο ιράν ήταν τέτοιο που κατά βάθος (ή μπορεί όχι και τόσο βαθιά…) δυσαρέστησε τους δυτικούς λευκούς, πολιτικές βιτρίνες, δημαγωγούς κλπ. Γι’ αυτό και το πέρασαν λίγο πολύ “ντούκου”:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Τεχεράνη

Δευτέρα 20 Μάη (00.07)>> Έχει κυλήσει πολύ νερό στα ποτάμια της ιστορίας απ’ την εποχή που ένας βασιλιάς μπορούσε να είναι τόσο κεντρικός και τόσο καθοριστικός για το καθεστώς του ώστε ο θάνατός του (ακόμα και η δολοφονία του) να προκαλεί σοβαρή καθεστωτική «κρίση» (εντός ή εκτός εισαγωγικών), εξεγέρσεις, αστάθεια, κλπ.

Το ιρανικό καθεστώς, δημιουργημένο μετά την επανάσταση κατά του Σάχη (: βασιλιά) το 1979 έχει μια δομή ασυνήθιστη, κατασκευασμένη ώστε να το εξασφαλίζει σε οποιαδήποτε περίπτωση (και μορφή) σοβαρής εξωτερικής επιβουλής. Όταν για παράδειγμα δολοφονήθηκε ο Soleimani, ένας απ’ τους πλέον σημαντικούς αξιωματούχους όχι μόνο για το ιράν αλλά για όλη τη μέση Ανατολή (κι ακόμα πιο πέρα) η στρατηγική της Τεχεράνης δεν κλονίστηκε ούτε στο ελάχιστο. Συνεχίστηκε απ’ τους διαδόχους του.

Μπορεί να σκανδαλίζει τις προσωποκεντρικές δυτικές αντιλήψεις για τους (αντίπαλους) «δαίμονες», αλλά σε διάφορα σημεία του πλανήτη, είτε για λόγους ιδεολογικούς είτε για λόγους ασφαλείας, είτε και τους δύο μαζί, αυτά που εμφανίζονται σαν κεντρικά πρόσωπα εξουσίας είναι σε μεγάλο βαθμό προσωποποιήσεις δομών που τους αναθέτουν ευθύνες και καθήκοντα και όχι εκφάνσεις …. φεουδαρχίας!

Το ατύχημα με την πτώση του ελικοπτέρου σε δάσος ανάμεσα στα σύνορα αζερμπαϊτζάν/ιράν και στην πόλη Tabriz σε συνθήκες βροχής και πυκνής ομίχλης, θα στερήσει μεν (το πιθανότερο την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές…) το ιρανικό καθεστώς από αναγνωρισμένα και αναγνωρίσιμα πρόσωπα (πρόεδρος Ebrahim Raisi, υπ.εξ. Hossein Amir Abdollahian), αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει κανένα «κενό» προς εκμετάλλευση από οποιονδήποτε. Κανένα “κενό” ούτε για το ιρανικό καθεστώς το ίδιο, ούτε για τους συσχετισμούς και τις τακτικές στην ευρύτερη περιοχή αναφορικά με την Παλαιστίνη και όχι μόνο.

Οι αρμόδιες δομές εξουσίας θα βρουν τους αντικαταστάτες τους.

Καλός μπάτσος, κακός μπάτσος

Δευτέρα 13 Μάη (00.15)>> Υπάρχουν αποκλίσεις στην τρέχουσα τακτική του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού; Ο νυσταλέος Jo παριστάνει τον «προβληματισμένο» απ’ τις θηριωδίες του θεοναζί, απαρτχάιντ χωροφύλακα των δυτικών συμφερόντων στη μέση Ανατολή: χρειάζονταν μήνες για να χαμπαριάσει ο καϋμένος… Απ’ την άλλη μεριά ο αρχιχασάπης του Τελ Αβίβ και η κυβερνητική συμμορία του παριστάνουν τους σκληρούς και αδιάλλακτους, αν και η στρατιωτική αποτυχία / ήττα στη Γάζα είναι ήδη εξώφθαλμη…

Η mainstream «ανάλυση» (τα εισαγωγικά στη λέξη είναι λίγα!!!) αποδίδει αυτές τις διαφοροποιήσεις σε συγκυριακά και λίγο πολύ τριτεύουσας σημασίας ζητήματα: ο νυσταλέος Jo και το κόμμα του έχουν εκλογές μπροστά τους, και ενώ οι αντίπαλοί τους είναι του ίδιου φυράματος, έχουν (οι δημοκρατικοί) σοβαρά προβλήματα με την βάση τους για την υποστήριξη που απλόχερα προσφέρουν στους θεοναζί… Απ’ την άλλη ο αρχιχασάπης έχει τις δικαστικές εκκρεμότητές του και – έτσι πάει η «ανάλυση» – συνεχίζει την σφαγή των Παλαιστινίων για να κρατήσει την καρέκλά του∙ φέρνοντας σε δύσκολη θέση τους συμμάχους του στην Ουάσιγκτον (αλλά μάλλον όχι στο Λονδίνο και στο Βερολίνο!!)

Προορίζονται αυτά για ενηλίκους; Όχι βέβαια! Η προσωποποίηση των κρατικών και καπιταλιστικών πρακτικών μπορεί να φτάσει μέχρι και να αποδώσει έναν κάποιο πόλεμο σε προηγούμενα σεξουαλικά όργια∙ προφανώς ταϊζει (η προσωποποίηση) την διανοητική νωθρότητα.

Η δική μας άποψη είναι εντελώς διαφορετική.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Παλαιστίνη 1…

Δευτέρα 13 Μάη (00.10)>> Τότε; Τότε έχουμε μπροστά μας την εντυπωσιακή και ακαριαία επίδειξη της αλλαγής των συσχετισμών δύναμης στην ευρύτερη περιοχή!! Και τότε ο δυτικός χωροφύλακας, που πήρε την έγκριση να σκοτώνει – να σκοτώνει – να σκοτώνει ως «αντίδωρο» για την όποια αξία του ως χωροφύλακας, την χάνει σχεδόν εντελώς!

Έχουμε γράψει ήδη ότι για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες οι κοσμικοί και θεοσεβούμενοι φασίστες του Τελ Αβίβ μαζί άρχισαν να «κτίζουν» μια ειδεχθή κρατική οντότητα / υποκειμενικότητα, ένα «θεοναζί κράτος για τον εαυτό του», πέρα απ’ την διαφαινόμενη πτωτική τάση της γεωπολιτικής του αξίας για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς και εξαιτίας της (Μεσανατολικό πεδίο μάχης – γεω-ιστορικές σημειώσεις 1 και 2, Δευτέρα 22 Απρίλη). Φυσικά δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι 100% αυτοδύναμο – κανένα κράτος δεν μπορεί! Σκόπευε ωστόσο να αποκτήσει την δική του «ανεξαρτησία κινήσεων» με βάση τα δικά του συμφέροντα, όχι ενάντια αλλά στα όρια των υπόλοιπων δυτικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Κι ως ένα σημείο το κατάφερε.

Αυτό έφτασε να γίνει το «σημείο έκρηξης» μετά τις 7 Οκτώβρη του 2023: η θηριώδης γενοκτονική «τιμωρητική» δράση κατά των Παλαιστινίων (στο όνομα της «αντιτρομοκρατίας»…) ακόμα και στα όρια των υπόλοιπων δυτικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, οπωσδήποτε όμως με την άδεια και την υποστήριξή τους, ήταν η έκρηξη μιας ιστορικής αδυναμίας που προσπαθεί να δείξει ότι είναι το αντίθετο.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μεσανατολικό πεδίο μάχης

Επάνω: Μια νεαρή ιρανή κάνει στον φακό το σήμα της νίκης σε δρόμο της Τεχεράνης, μπροστά σε πανώ με το πυραυλικό οπλοστάσιο των «φρουρών της επανάστασης» – 15 Απρίλη 2024. Κάτω: άλλη ιρανή, μπροστά σε παρόμοιο πανώ, πάντα στην Τεχεράνη την ίδια ημέρα…

Όσοι / όσες ενδιαφέρονται για στρατιωτικά γκάτζετς έχουν μια κάποια ιδέα. Όσοι / όσες ενδιαφέρονται για το τυραννικό για τις ιρανές hijab, μπορούν στην πάνω εικόνα να τo αναζητήσουν μάταια – και στην κάτω να ανακαλύψουν την συνηθισμένη πια, μάλλον κομψή θέση του…

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.15) >> Αφού αποδείχθηκαν ικανοί να υποστηρίζουν για πάνω από 1,5 χρόνο ότι το φασιστοΚίεβο νικάει τον ρωσικό στρατό θα δυσκολεύονταν να φωνάζουν ότι την νύχτα 13 προς 14 Απρίλη το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς νίκησε την Τεχεράνη; Όχι. Απλά πράγματα: η «απόδειξη» αυτής της νίκης λέγεται 99%. «Το 99% των ιρανικών drones και πυραύλων καταρρίφθηκε – άρα νίκη!» (Επίσης, λίγο παλιότερα: «τα εμβόλια είναι κατά 99% αποτελεσματικά» – και «100% ασφαλή» – άρα σωτηρία!…)

Θα πρέπει να θυμίσουμε σ’ όλους αυτούς τους δυτικούς εραστές της στατιστικής κάτι που θα μπορούσε να έχει πει ένας βασιλιάς, πριν κάτι αιώνες: Αμυνόμαστε εξαιρετικά, τα τείχη μας έχουν αντέξει… μόνο μια μικρή πορτούλα βρήκαν για να μπουν… (Υποθέτουμε ότι καταλαβαίνετε για ποια περίπτωση πρόκειται…)

Αν το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς είχε νικήσει με οποιαδήποτε έννοια, τότε θα απολάμβανε την επιτυχία του – και δεν θα επεδίωκε καινούργια επίθεση κατά της Τεχεράνης. Η λύσσα του είναι από μόνη της απόδειξη μιας συγκεκριμένης ήττας: ΔΕΝ μπορεί πια να θεωρεί την επικράτειά του «ασφαλή», ακόμα και με την γεμάτη ζήλο βοήθεια των καλύτερων συμμάχων του. Κι εδώ είναι που ξεβράζονται οι «ιδιαιτερότητες» του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, από καπιταλιστική και κρατική άποψη.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μεσανατολικό πεδίο μάχης (γεω-ιστορικές σημειώσεις 2)

Δευτέρα 22 Απρίλη (00.10) >>Ας ανακεφαλαιώσουμε επιγραμματικά:

Απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα:

– ένα αμερικανικό σχέδιο (ιδιαίτερα φιλικό προς το απαρτχάιντ, θεοναζί καθεστώς…) για καταστροφή του ιράκ, του ιράν, της συρίας, και του λιβάνου – ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ!

– δεύτερο αμερικανικό σχέδιο (ιδιαίτερα φιλικό προς το απαρτχάιντ, θεοναζί καθεστώς…) για διάλυση του ιράκ και της συρίας και την δημιουργία ενός μεγάλου «κράτους isis» κλπ – ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ!

– τρίτο αμερικανικό σχέδιο (ιδιαίτερα φιλικό…) για την δημιουργία ενός μπλοκ αραβικών κρατών συμμαχικών προς το Τελ Αβίβ, ένα “αραβο-ισραηλινό” νατο εν τέλει, κατά του ιράν – ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ!!!

Σ’ όλο αυτό το διάστημα, μιας εικοσαετίας, το καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια!!! Η διαμόρφωση ενός «θεοναζί κράτους για τον εαυτό του», ενός κράτους αρκετά συμπαγούς από κάθε άποψη ώστε να συνεχίσει να υπάρχει ακόμα κι αν η δύση δεν είχε μεγάλη ανάγκη την χωροφυλακή του, είχε πολλές διαστάσεις. Εκτός και εντός συνόρων. Εκτός συνόρων βασική ήταν η εκστρατεία απονομιμοποίησης / απαγόρευσης οποιασδήποτε αναφοράς ή έστω μνείας στην κατοχή και στα δικαιώματα των Παλαιστινίων: μέσω της κατηγορίας του «αντισημιτισμού»… Οι ισραηλινές υπηρεσίες εξαγόρασαν στη δύση κάθε τι που ήθελε να πουληθεί, εκβίασαν, συκοφάντησαν και φρόντισαν να καταστρέψουν οτιδήποτε δεν πουλιόταν (θυμάστε εκείνον τον Jeremy Corbyn και τις συνοπτικές διαδικασίες με τις οποίες άνοιξε-η-γη-να-τον-καταπιεί επειδή τόλμησε να είναι υπέρ των παλαιστινιακών δικαίων; δεν ήταν κάποιος τυχαίος!…). Το κίνημα BDS πολεμήθηκε με κάθε μέσο εκτός από σφαίρες, και η προοπτική «άκρας του τάφου σιωπής» για την Παλαιστίνη (μια θανάσιμη διεθνής σιωπή που έδειξε σπουδαίες δυνατότητες στη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής στη Γάζα, απ’ τα τέλη Μάρτη του 2018 ως τα τέλη Δεκέμβρη του 2019…) ήταν πια σχεδόν κατακτημένη το 2020, το 2021, το 2022, το 2023… Κράτη και παρακράτη νομοθετούσαν υπέρ της προστασίας του απαρτχάιντ καθεστώτος από οποιαδήποτε κριτική, κλπ κλπ…

Ταυτόχρονα στο εσωτερικό του καθεστώτος η ιδεολογική, πολιτική και μιλιταριστική σκλήρυνση απογειωνόταν με λαμπρά αποτελέσματα, για λογαριασμό ενός «θεοναζί κράτους για τον εαυτό του». To καλοκαίρι του 2018

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μεσανατολικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 15Απρίλη (00.17)>> To 1991, στη διάρκεια της αμερικανικής «καταιγίδας της ερήμου» (της πρώτης επίθεσης στο ιρακινό καθεστώς), το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς κτυπήθηκε με πάνω από 40 ιρακινούς πυραύλους Scud (σοβιετικής κατασκευής). Οι Scud της εποχής δεν είχαν σπουδαία ακρίβεια, δεν έπαυαν ωστόσο να είναι ιδιαίτερα εκρηκτικοί. Χάρη στους έγκαιρους συναγερμούς σκοτώθηκαν άμεσα από εκείνους τους βομβαρδισμούς μόνο 2 άτομα∙ έπαθαν όμως σοβαρές ζημιές πάνω από 4.000 κτίρια, 30 απ’ τα οποία καταστράφηκαν εντελώς. Το Τελ Αβίβ δεν έριξε ούτε μισή σφαίρα κατά του καθεστώτος του Χουσεϊν: είχε πάρει αυστηρή εντολή απ’ την Ουάσιγκτον να μην αντιδράσει ούτε στο ελάχιστο∙ και υπάκουσε…

Άλλες εποχές θα πείτε. Σωστά. Άλλες εποχές, άλλοι συσχετισμοί – ίδιοι, ωστόσο, δυτικοί ιμπεριαλισμοί («στα καλύτερά τους»…).

Αν θυμίζουμε το 1991 είναι επειδή το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει περάσει (μόνο από πρώτη ματιά…) χειρότερα σε σχέση με την προχθεσινή απάντηση της Τεχεράνης. Η ιρανική στρατηγική υπομονή κράτησε μόνο 12 μέρες (υποθέταμε ότι θα ήταν αισθητά πιο μακρόχρονη…) και αντικαταστάθηκε με κάτι που μοιάζει (και είναι) στρατηγική προειδοποίηση. Σε τωρινές εποχές, τωρινούς συσχετισμούς, τωρινούς δυτικούς ιμπεριαλισμούς σε παρακμή∙ και, κυρίως, τωρινά όπλα.

Στο μυαλό κάποιου εντελώς άσχετου μ’ αυτά τα «νέα όπλα» η απάντηση της Τεχεράνης μοιάζει λίγο πιο σοβαρή από επίθεση με … ταχυδρομικά περιστέρια! Drones (: shahed 136) που πρέπει να καλύψουν (και μάλιστα μετά από έγκαιρη προειδοποίηση!) μια απόσταση γύρω στα 1.300 χιλιόμετρα πετώντας με ταχύτητα 150 χιλ. την ώρα (δηλαδή σε 8 ή 9 ολόκληρες ώρες!!!): είναι αυτό κάτι «φοβερό και τρομερό»; Η απάντηση δεν βρίσκεται στο αν την εποχή των υπερχητικών πυραύλων (η Τεχεράνη υποστηρίζει ότι διαθέτει τέτοιους) τέτοιου (ή παρόμοιου είδους) drones είναι πραγματικά επικίνδυνο όπλο∙ αλλά μάλλον στο πόσο πυκνή είναι η όποια αεράμυνα (εν προκειμένω του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος), ή, ειπωμένο διαφορετικά, πόσο παχύ και γρήγορο στις αντιδράσεις του είναι το «στρώμα» που πρέπει (και πώς;) να «τρυπήσει» οποιουδήποτε είδους ιπτάμενο εκρηκτικό για να κτυπήσει τον στόχο του.

Όντως, διαφορετικές εποχές απ’ το 1991 των 42 Scud: εδώ είναι που μετριέται η προχθεσινή επιτυχία (ή αποτυχία…) των … «ταχυδρομικών περιστεριών», άρα και η σοβαρότητα της (ιδιαίτερα συγκρατημένης) απάντησης της Τεχεράνης!!!

Το «στρώμα» που έπρεπε να διαρρηχτεί απ’ τον αέρα ως το έδαφος του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος από τόσο μεγάλη απόσταση (οι πολύ πιο κοντινές πυραυλικές επιθέσεις της Χεζμπ’ Αλλάχ είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση) είναι ίσως το πιο πυκνό που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον καπιταλιστικό πλανήτη! Ένα τριπλό ή τετραπλό σύστημα αντιαεροπορικής, αντιπυραυλικής και αντιdrone άμυνας (για χρήση έναντι εισερχόμενων στόχων σε διαφορετικά ύψη) + (αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό!) η αμερικανική και η αγγλική αεροπορία στον αέρα (με τα δικά τους αντιπυραυλικά όπλα…) + όλα τα ραντάρ που υπάρχουν στις διάσπαρτες αμερικανικές βάσεις σ’ όλη αυτή την έκταση που μεσολαβεί ανάμεσα στα δυτικά ιρανικά σύνορα και το θεοναζί έδαφος: ιράκ, συρία… (ακόμα και η αγγλική βάση στο νοτιοκυπριακό Ακρωτήρι έπαιξε τον ρόλο της) + τις δυτικές δορυφορικές δυνατότητες έγκαιρης προειδοποίησης…

Οι καινοτομίες απέναντι σε τόσο «πυκνές» διατάξεις αεράμυνας, και ουσιαστικά η ανακάλυψη και η αξιοποίηση των αδυναμιών τους, έγινε από τον ρωσικό στρατό στο ουκρανικό πεδίο μάχης. Οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» αξιοποίησαν αυτό το know how!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.