Tag: ιράν

Λατάκεια 2

 

Σάββατο 6 Απρίλη. Όμως, καθώς ο άξονας είναι μπροστά σε εξελίξεις που δεν μπορούσε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του να φανταστεί πριν από 4 χρόνια, θα “αρρωστήσει” ακόμα πιο βαριά. Ο νο 1 υποψήφιος υψηλού πυρετού με καντήλες είναι το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, και οι επόμενες (μετά τις εκλογές σε 3 μέρες) πολιτικές του βιτρίνες. Μπορεί να είναι ο αναγνωρισμένα φασίστας Netanyahou. Μπορεί να είναι ο «κεντρώος» φασίστας στρατηγός Gantz. Όποιος και νάναι, τους ίδιους αφρούς θα βγάζει.

Τον Μάη του 2018, σε μια απ’ τις γνωστές συναντήσεις της συμμορίας των 3 στη Λευκωσία, ο Netanyahou είχε προφητέψει ότι:

… Το ιράν ελπίζει να φτιάξει ναυτική βάση στη Μεσόγειο, για τα πολεμικά του και τα υποβρύχιά του, που θα αποτελούν «χειροπιαστή απειλή» για τους πάντες… Εννοείται (με τον Τσίπρα και τον Αναστασιάδη δίπλα του) ότι συνέχισε με το πόσο αποφασισμένος είναι να το εμποδίσει…

Αυτή θα είναι η «γραμμή» που θα παίξει ο άξονας, για να δικαιολογήσει τα «μέτρα» που θα πάρει (μέτρα στρατιωτικά προφανώς…), παρότι θα λέει ψέμματα: η συμφωνία Δαμασκού – Τεχεράνης μιλάει για την ενοικίαση μιας ζώνης του λιμανιού με 23 αποθήκες για οικονομικούς λόγους. Και εξηγήσαμε το γιατί δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Όμως – αυτή είναι η διακύβευση – αν εδραιωθεί η εμπορική χρήση του λιμανιού με ιρανική συμμετοχή και υπό την ρωσική στρατιωτική προστασία, απλά θα διευκολυνθεί να φτάσει εκεί κάποιος αγωγός. Πετρελαίου, αερίου… Όταν υπάρξει “ειρήνη”…
Δείτε, λοιπόν, τον χάρτη: η στιγμή που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα κληθεί να δώσει πρακτικά (δηλαδή: πολεμικά) τα διαπιστευτήριά του στους συμμάχους του, πλησιάζει. Και τα επείγοντα πολιτικά καθήκοντα που μας αφορούν γίνονται, και θα γίνουν, ακόμα πιο σημαντικά.

Σε ότι αφορά την ασταμάτητη μηχανή; Όσα έχουμε πει από εδώ τα τελευταία χρόνια, τηλεγραφικά ή αναλυτικά, ισχύουν…

Η «νέα μέση Ανατολή» 1

Δευτέρα 1 Απρίλη. Χτες, τελειώναμε το «παιχνίδια με το διάολο 3» μ’ αυτήν την παρατήρηση:

Ωστόσο δεν υπάρχει κανένας νόμος της φύσης που να εξασφαλίζει ότι αυτή η τακτική, που συμπυκνώνεται στο «καταστρέφω ή μπλοκάρω τις ενεργειακές εξαγωγές των ανταγωνιστών μου – ενισχύω τις δικές μου και των στενών συμμάχων μου» είναι και θα παραμείνει μονοπώλιο της Ουάσιγκτον!!! Μπορούν, κάλιστα, να την εφαρμόσουν (για τα δικά τους συμφέροντα) και οι ανταγωνιστές της… Και αυτό ακριβώς θα κάνουν. Προς το παρόν με μισο-ήπιο τρόπο…

Καιρός να ρίξουμε λίγο περισσότερο φως στις εξελίξεις στη μέση Ανατολή, εξελίξεις που έχουν στο κέντρο τους το μπλοκ της Αστάνα, ενισχυμένο (πάντα διακριτικά) απ’ το Πεκίνο. Θα μπορούσε πολύ εύκολα αυτές οι εξελίξεις να μπουν κάτω απ’ την επικεφαλίδα “η άλλη ενεργειακή σταθερότητα”… Αλλά δεν παίζουμε με τις λέξεις…

Κάποιοι (όχι τυχαίοι) μιλούν για την συγκρότηση μιας καινούργιας μεσανατολικής συμμαχίας (για την οποία σας ενημερώνουμε εδώ και δύο περίπου χρόνια) τώρα πια ανοικτά και επίσημα: ανάμεσα στην Άγκυρα, την Τεχεράνη και την Ντόχα.

Ένα χρονικό σημείο πύκνωσης είναι το καλοκαίρι του 2017, όταν η Ντόχα βρέθηκε «τιμωρημένη» απ’ το Ριάντ και τις συμμαχικές πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, αποκλεισμένο εμπορικά, και με την απειλή στρατιωτικής εισβολής. Τότε το καθεστώς της Ντόχα υπερασπίστηκαν πρακτικά και αποτελεσματικά τόσο η Τεχεράνη όσο και η Άγκυρα. Όχι μόνο έστειλαν φορτία με τα εμπορεύματα που έλειψαν ξαφνικά λόγω του εμπορικού αποκλεισμού· η Άγκυρα έστειλε και στρατό στην (υπαρκτή ήδη) βάση της στο κατάρ.

Στο φόντο των εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης, όπου και τα τρία κράτη βρίσκονταν ήδη απ’ το 2016 στην ίδια μεριά (μαζί με την Μόσχα και την Δαμασκό), η γρήγορη «φιλική ανταπόκριση στα ζόρια» του καταριανού καθεστώτος ήταν η απόδειξη ότι μια τέτοια συνεργασία μπορεί πράγματι να είναι αποτελεσματική: ο φιλόδοξος τοξικός του Ριάντ και ο επίσης φιλόδοξος μέντορας του απ’ το Ντουμπάι, έσπασαν τα μούτρα της στην εκστρατεία «τιμωρίας» των σεΐχηδων της Ντόχα…

Η «νέα μέση Ανατολή» 2

Δευτέρα 1 Απρίλη. Πέρασαν αρκετοί μήνες με υπόγειες συνεννοήσεις, και στα τέλη Νοέμβρη του 2018 (πριν 4 μήνες δηλαδή) τα τρία κράτη υπέγραψαν στην Τεχεράνη μια συμφωνία για την δημιουργία «κοινής ομάδας εργασίας για την εξασφάλιση της διακίνησης εμπορευμάτων» μεταξύ τους. Λίγο αργότερα, στα μέσα Δεκέμβρη του 2018, στο περιθώριο του φόρουμ της Ντόχα, οι τρείς υπ.εξ. (ο Mevlut Cavusoglu εκ μέρους της Άγκυρας· ο Mohammad Javad Zarif εκ μέρους της Τεχεράνης· και ο Muhammad bin Αbdulrahman al-Thani, της κυβερνητικής δυναστείας, εκ μέρους της Ντόχα) υπέγραψαν τα έγγραφα μιας νέας συμμαχίας που – κατά την Ντόχα – θα αντικαταστήσει το γέρικο (40 χρόνων) και ξεπερασμένο “συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου”. Πρόκειται για σκάνδαλο! Το ξεπερασμένο “συμβούλιο συνεργασίας του Κόλπου” ήταν μεταξύ των αραβικών πετροδικτατοριών. Αντίθετα, η τριμερής συνεννόηση, έχει μέσα “πέρσες” (ιρανούς) και “τούρκους”…

Στις 25 Φλεβάρη του 2019 ο Άσαντ αυτοπροσώπως επισκέφτηκε την Τεχεράνη, για να δηλώσει την συμμετοχή του σ’ αυτήν την “εγκάρδια συνεννόηση”. Στις αρχές Μάρτη υπογράφτηκαν ακόμα μερικές επιμέρους συμφωνίες, για κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις. Το γεγονός ότι ο διοικητής των επίλεκτων μονάδων των “φρουρών της επανάστασης” Qassem Soleimani έπαιξε έναν ιδιαίτερο ρόλο σ’ αυτές τις εξελίξεις (πράγμα που οδήγησε στη βράβευσή του στις 11 Μάρτη του 2019 απ’ τον Khamenei με ένα παράσημο που δεν έχει δοθεί ποτέ σε κανέναν απ’ την επανάσταση του 1979 και μετά) δείχνει ότι η στρατιωτική πλευρά αυτής της «εγκάρδιας συνεννόησης», στην οποία προσχώρησε και η Βαγδάτη (άρα πρόκειται για ένα μπλοκ Άγκυρας – Δαμασκού – Βαγδάτης – Ντόχα – Τεχεράνης) δεν είναι καθόλου αμελητέα… (Το Αμμάν επίσης κοιτάει προς τα εκεί…)

Στις 18 Μάρτη του 2019, οι αρχικαραβανάδες του ιράν, της συρίας και του ιράκ συναντήθηκαν στη Δαμασκό, υπό τις ευλογίες του Άσαντ, για να συζητήσουν (αυτό ανακοινώθηκε επίσημα) τις κοινές αντιτρομοκρατικές δράσεις τους. Τις ίδιες ημέρες, στην Άγκυρα, ο αντιπρόεδρος της ιρανικής κυβέρνησης Hussein Zulfiqari και ο τούρκος ομόλογος του Muhterem Ince κουβέντιαζαν και υπέγραφαν συμφωνία με αντίστοιχο «αντιτρομοκρατικό» περιεχόμενο. (Προσέξτε ότι η Άγκυρα αποφεύγει ακόμα μια απευθείας επαφή υψηλού επιπέδου με την Δαμασκό. Και ο λόγος είναι το Idlib…)

Η «νέα μέση Ανατολή» 3

Δευτέρα 1 Απρίλη. Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών. (Ο χάρτης βοηθάει να φανταστείτε αυτές τις “γραμμές”…)

Χρειάζεται, άραγε, να το θυμίσουμε; Η κατασκευή (και η εκμετάλλευση) των αγωγών θα είναι δουλειά της αρμόδιας εταιρείας: της gazprom. Όσο για το σύνολο των project έχουν κάτι πολύ περισσότερο απ’ τις ευλογίες του Πεκίνου, σαν τμήμα των «δρόμων του μεταξιού». Έχουν, εύλογα, και τις προοπτικές της απαραίτητης χρηματοδότησης. Στις 19 Μάρτη του 2019 ο κινέζος υπουργός εμπορίου Zhong Shan δήλωσε ότι «το ιράν είναι στρατηγικός εταίρος της κίνας στη μέση Ανατολή»… Συμμπληρώνοντας ότι «… Η κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και εισαγωγέας ιρανικού πετρελαίου» – η έσχατη “αμαρτία”, αυτό που προσπαθεί να μπλοκάρει η Ουάσιγκτον… Το Πεκίνο όμως δεν κάνει δωρεάν φιλοφρονήσεις.

Εννοείται πως άμεσα ή έμμεσα η Μόσχα είναι παρούσα σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις. Είναι απαραίτητη, καθώς, μετά από έναν πόλεμο με τόσο αίμα στο ιράκ και στη συρία (που δεν έχει τελειώσει) στη βάση των αμερικανικών – ισραηλινών – σαουδαραβικών σχεδιασμών, κανείς δεν είναι αφελής: η ανατροπή των δεδομένων, και αυτή η «σπονδυλωτή» επέκταση του μπλοκ της Αστάνα, αργά ή γρήγορα θα ξαναοδηγήσει σε σύγκρουση· αυτή τη φορά ίσως πολύ χειρότερη.

Λέμε «άμεσα ή έμμεσα» η Μόσχα είναι παρούσα σ’ αυτές τις εξελίξεις. Για παράδειγμα στις 19 Μάρτη, ενώ συνεχιζόταν η συνάντηση των αρχικαραβανάδων ιράκ, ιράν και συρίας στη Δαμασκό, ο ρώσος υπ.αμ. Sergei Shoigu ταξίδεψε κι αυτός στη Δαμασκό. Εκτός απ’ τον Άσαντ και τους ρώσους καραβανάδες στη συρία, συναντήθηκε με όλο το συριακό επιτελείο. Και δεν κουβέντιασαν για τις προόδους των παιδιών τους στο σχολείο – το λέμε κατηγορηματικά.

Στις «τοπικές αντιπαλότητες» της μέσης Ανατολής, η Μόσχα ως τώρα κρατάει μια στάση παρόμοια μ’ εκείνη απέναντι στο Τόκιο, σαν μέλος του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ: προσπαθεί είτε να «αποσπάσει» είτε να «ουδετεροποιήσει» το Τελ Αβίβ. Με δεδομένο ότι εκτός απ’ τις ypg (και από στρατιωτική άποψη πολύ περισσότερο απ’ αυτές) η άκρη του αμερικανικού μιλιταριστικού βραχίονα στην μέση Ανατολή (όπως την κοιτάει κανείς απ’ την μεριά της Μεσογείου) είναι το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, η Μόσχα ξέρει (και οι πάντες καταλαβαίνουν) πως έχει μεγάλη σημασία οι όποιες συμμαχίες, επενδύσεις και εξελίξεις να προχωρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς περιττές «προκλήσεις» σε βάρος του Τελ Αβίβ. Φυσικά όλοι καταλαβαίνουν και το ανάποδο: ότι αυτές οι «προκλήσεις» έρχονται απ’ την μεριά του ισραήλ και των ηπα…

Εν τέλει, αυτές οι εξελίξεις, έχουν ηχηρές συνέπειες και στο Ριάντ. Ο πατέρας βασιλιάς Salman έχει μισο-απολύσει τον διάδοχο τοξικό γυιό του (και κολλητό του αμερικάνου σώγαμπρου Kushner), αφαιρώντας του κρίσιμες αρμοδιότητες… Και φαίνεται να ψάχνει τον τρόπο για να κάνει μια κάποια στροφή προς τη «νέα πραγματικότητα», χωρίς να διακινδυνέψει την οργή τόσο του Τελ Αβίβ όσο και της Ουάσιγκτον…

Τοξικό θα ψάχνουμε και τοξικό δεν θα βρίσκουμε… Αλλά όλο και περισσότερα γίνονται τοξικά!

Η «νέα μέση Ανατολή» 4

Δευτέρα 1 Απρίλη. Οι συμμαχίες είναι συμμαχίες και τα σχέδια είναι σχέδια. Οι πρώτες έχουν ωριμάσει αρκετά· τα δεύτερα όμως δεν θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει σα να έχουν υλοποιηθεί. Το γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ωστόσο (ή, αν το προτιμάτε, αυτή είναι η δική μας άποψη) είναι αυτό: η ανατολική Μεσόγειος κάθε άλλο παρά για μια περιοχή «για κρουαζιέρες» προαλείφεται.

Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση, που είχε ήδη την μορφή «πόλεμος στη συρία» (πράγμα που σημαίνει ότι είναι αδίστακτη, σίγουρα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ), τα γάντια έχουν βγει. Επιμένουμε ότι πρόκειται για δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου… «Δευτερεύον», όμως, καθόλου δεν σημαίνει «αναίμακτο»! Μάλλον το αντίθετο. Σημαίνει «φτηνό αίμα» – των άλλων.

Θα είναι ηλίθιος όποιος νομίζει ότι ένας πόλεμος που αρχίζει με το «φτηνό αίμα των άλλων», ας πούμε σαν proxy war,  σταματάει με έναν κάποιον «ειρηνικό» συμβιβασμό.

Δυστυχώς ζούμε σε συνθήκες υπερπαραγωγής ηλιθίων… Που νομίζουν ότι είναι τέρατα ευφυίας.

(φωτογραφία: Η επανάληψη του χάρτη γίνεται μπας – λέμε: μπας – και γίνει κατανοητό σε ποιο μέρος του κόσμου ζούμε. Καμμία σχέση με την γεωγραφία της φαντασίας του καθενός…)

Golan 1

Παρασκευή 29 Μάρτη. Αν το ψοφιοκουναβιστάν απλά «αναγνωρίζει τα δεδομένα επί του εδάφους» (και κάθε κατοχή είναι «δεδομένη επί του εδάφους» – για όσο διαρκεί!..) το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ έχει ένα πιο αναβαθμισμένο «επιχείρημα» για την παράνομη προσάρτηση συριακού εδάφους: «Είναι μια ζώνη ασφαλείας εναντίον του ιράν που χρησιμοποιεί την συρία σαν βάση» λένε οι αξιωματούχοι του. Είναι παρανοϊκό το τι δικαιολογίες μπορεί να εφεύρει κάθε ιμπεριαλιστής: η προσάρτηση του συριακού Golan είναι (για το Τελ Αβίβ) μέρος του πολέμου του κατά της Τεχεράνης!!… (Και η κατοχή το 1967; Και το 1968, το 1969 και το 1970 και το 1975 και το 1980; Το ίδιο ήταν;)

Παραδόξως υπάρχει μια αντεστραμμένη αλήθεια στο ισραηλινό θεώρημα. Απ’ το καλοκαίρι του 2011 και ύστερα, καθώς ο isis δημιουργούσε και επεξέτεινε το κράτος του και στο συριακό έδαφος, το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον ήταν πανευτυχείς. Η διάλυση του συριακού και του ιρακινού κράτους και η δημιουργία μιας σκληροπυρηνικής σαλαφιστικής «οντότητας» ελεγχόμενης οικονομικά (και πολιτικά) απ’ το Ριάντ και το Ντουμπάι και στρατιωτικά απ’ το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον ήταν το «τέλειο έγκλημα» – η “τέλεια νέα μέση Ανατολή”.

Απόδειξη, αν χρειάζεται κάποια, είναι η ευρύτερη συριακή περιοχή της Dara’a στη νοτιοδυτική συρία: συνορεύει με τα κατεχόμενα απ’ το ισραήλ υψώματα του Golan. Για όσα χρόνια αυτή η κρίσιμη συριακή ζώνη ήταν υπό την κατοχή του isis ή οργανώσεων με την ίδια ιδεολογία θα υπέθετε κάποιος (άσχετος) ότι αυτή η γειτνίαση θα έπρεπε να είναι θανάσιμος κίνδυνος για το ισραηλινό κράτος: φανατικοί ισλαμιστές στα σύνορά του; Κι όμως: το ακριβώς αντίθετο συνέβαινε. Επρόκειτο για συμμάχους, κυριολεκτικά. Και τα υψώματα του Golan ήταν το έδαφος που τους προσέφερε το Τελ Αβίβ για επιμελητειακή υποστήριξη: νοσοκομεία, ανεφοδιασμός σε τρόφιμα, μεταφορά όπλων και πολεμοφοδίων, ξεκούραση… Τότε λοιπόν, «συνορεύοντας» με τους ένοπλους ουαχαβίτες του Ριάντ και του Ντουμπάι, το Τελ Αβίβ δεν είχε κανένα πρόβλημα κινδύνου, απειλών, «άμυνας»!!! Αν το σχέδιο της διάλυσης της συριακής επικράτειας ολοκληρωνόταν, το Τελ Αβίβ θα είχε το περιθώριο, οποτεδήποτε θα το ήθελε, να εισβάλει και στην Dara’a (προφασιζόμενο «απειλές») και να επεκτείνει την (κατοχική) επικράτειά του.

Ανατολική Μεσόγειος

Παρασκευή 22 Μάρτη. Όλα όσα έχουμε συγκεντρώσει στο Sarajevo 135a ισχύουν μέχρι την τελευταία τελεία. Ισχύει, όμως, κι αυτό: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος συνειδητά και συστηματικά τροφοδοτεί την δημαγωγία περί του γκαζοσωλήνα για να κρύψει το πραγματικό περιεχόμενο της συμμαχίας Αθήνας – Τελ Αβίβ. Και η απόκρυψη αποδίδει…

Αυτό, υποστηρίζουμε, αποδεικνύεται περίτρανα στην ως τώρα πιο πρόφατη σκηνή του έργου: ξεκίνησε με τα τρελά ζήτω στην διακρατική υπογραφή για τον eastmed που θα «ευλογούσε» το ψοφιοκουναβιστάν μέσω Pompeo, και τέλειωσε με την «άμυνα κατά των κακόβουλων επιρροών», που όντως χρειαζόταν Pompeo για να έχει βάρος… Αυτό ήταν το πραγματικό αντικείμενο της συνάντησης της συμμορίας των 3 plus τον εκπρόσωπο των capo di capi απ’ τις united states!!! Το παραμύθι είχε επί βδομάδες μεθυστικό γκάζι· αλλά το ραντεβού αφορούσε τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, και το μέτωπο που έχει αυτός ο παγκόσμιος εδώ, στα πέριξ. “Regional stability” λέγεται…

Δυστυχώς η απώθηση θα συνεχίσει να δουλεύει – έτσι συμβαίνει πάντα στα χασάπικα του πλανήτη. Είναι προτιμότερο να ελπίζει κανείς ότι όλα αυτά τα νταραβέρια, εδώ και χρόνια, μεταξύ Αθήνας, Λευκωσίας, Τελ Αβίβ, Καΐρου και Ουάσιγκτον αφορούν μπίζνες παρά ότι αφορούν σφαίρες (που δεν αποκλείουν τις μπίζνες, αλλά καθόλου δεν τελειώνουν σ’ αυτές)… Όπως, επίσης, είναι προτιμότερο να είναι σίγουροι οι «καλοπροαίρετοι» πως όταν καλούμε σε αγώνα κατά της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας και υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης είμαστε «πολιτικοί προικοθήρες», «κολληματίες», «κομπλεξικοί» (ή, ίσως ίσως, και «πράκτορες της Τεχεράνης»), σε κάθε περίπτωση «περιορισμένης ευθύνης», παρά ότι έχουμε μια συνεκτική ανάλυση αυτής της περιόδου της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, σε διάφορες κλίμακες, και επιδιώκουμε οδοφράγματα για να εμποδίσουμε, υποκειμενικά και αντικειμενικά, αυτό που ήδη έχει ξεκινήσει!

Εντάξει. Ακόμα κι αν είναι έτσι, από εδώ και από αλλού, από παντού όπου πρέπει και μπορούμε, θα συνεχίσουμε. Σκεφτείτε όμως για δυο λεπτά: πόση υποτίμηση μπορείτε να αντέξετε ακόμα, σε εποχιακές μεταμοντέρνες συσκευασίες; Κι αν έχετε μεγάλα περιθώρια αντοχής, που και πως νομίζετε ότι τελειώνει η υποτίμηση της ζωής απ’ τα αφεντικά;

Κατά τα άλλα, ισχύει αυτό: ο καιρός περνάει και δεν κοιτάει την δική σου την μελαγχολία…

(φωτογραφία: Η επάνω είναι απ’ τον περασμένο Δεκέμβρη…)

Και οι γλάστες χρήσιμες είναι 2

Πέμπτη 21 Μάρτη. Τι αποκόμησε, λοιπόν, ο πιστός λακές της ελληνικής ιμπεριαλιστικής γραμμής εξοχότατος π.ε.τ. απ’ το πολυδιαφημισμένο χθεσινό ραντεβού του; Στη σύντομη “κοινή δήλωση” της συμμορίας στην οποία έχει ενταχθεί το ελλαδιστάν οι λέξεις «east med» όχι απλά δεν υπάρχουν· δεν υπονοούνται καν. Υπάρχει δυο φορές αναφορά σε «ενεργειακή ασφάλεια», υπάρχει ένα «καλώς το» για το «πρόσφατο εύρημα φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο», αλλά υπάρχει κι αυτό:

… [Οι ηγέτες συμφώνησαν] να αμυνθούν εναντίον των εξωτερικών κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή…

Με δεδομένο ότι η Άγκυρα μπορεί να θεωρείται κακόβουλη αλλά «εξωτερική» δεν είναι (το ξεκαθάρισε, ρεαλιστικά μιλώντας, και ο «κόκκινος Κατρού»…), ο στόχος της «άμυνας» είναι η Μόσχα, η Τεχεράνη – ίσως και το Πεκίνο…

Με άλλα λόγια, όπως είχε προβλέψει η ασταμάτητη μηχανή (και όπως ήταν εύλογο να προβλέψει ο οποιοσδήποτε απλά σοβαρός), η παρουσία του «πομπηία» στο καθιερωμένο ραντεβού της συμμορίας των 3 δεν προσέθεσε μέτρα σωλήνα, ούτε ντάλαρς για την κατασκευή του. Προσέθεσε (ή, πιο σωστά, επικύρωσε) πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς. Κι ενώ δεν ξέρουμε τι ακριβώς «βάζει» στο καλάθι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού ο ελληνικός εκτός απ’ τις διευκολύνσεις, με πρώτη και λαύτερη την Σούδα (για την Λευκωσία είναι σαφές το τι!), είναι ξεκαθαρο για ποιο πράγμα κουβεντιάζει ο εξοχότατος π.ε.τ. (σαν υπηρέτης της ελληνικής «εθνικής γραμμής», τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο)· και ποιοι είναι οι στόχοι.

Ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος, μαζί με τον συνεργάτη του ψεκασμένο, δίνουν έτοιμη την εντατική πολεμοκάπηλη προεργασία που έκαναν μαζί επί πάνω από 4 χρόνια στον πιθανό επόμενο κυβερνήτη. Σε ότι αφορά συμμαχίες, επιλογές, προσανατολισμούς. Ο ρημαδοΚούλης θα πάρει καλή προίκα.

Φαίνεται πως αυτό αρκεί για να θεωρείται ο τενεκεδένιος «έξυπνος» και “ικανός”…

Ασύμμετρος πόλεμος

Τετάρτη 13 Μάρτη. Όταν ο αμερικανικός στρατός, το 2004 και το 2005, καθηλώθηκε στην κατοχή του ιράκ και δεν κατάφερε (η ηγεσία του…) να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, που ήταν η επίθεση κατά του ιράν, η τότε διοίκηση Μπους του Β αντιμετώπισε αυτήν την αποτυχία με τον “επαγγελματισμό” εκείνων που ακόμα κι αν δεν έχουν πρέπει να βρουν ένα δεύτερο σχέδιο. Το ζητούμενο των νεοσυντηρητικών, σύμφωνα με μεταγενέστερο δημοσίευμα, ήταν “η απαραίτητη τακτική εναλλακτική κίνηση, απ’ την στιγμή που ο πόλεμος στο ιράκ σαμποτάρισε την δυνατότητα έναρξης μιας ακόμα εισβολής”. Απ’ την αναζήτηση αυτής της εναλλακτικής γεννήθηκε στο σχέδιο «Nitro Zeus». Αφορούσε το ιράν.

Ήταν ένα μυστικό σχέδιο, που θα έμενε τέτοιο αν η διοίκηση Ομπάμα δεν προχωρούσε στην συμφωνία 5+1 για τα πυρηνικά της Τεχεράνης. Η συμφωνία εκείνη υπογράφτηκε το 2015. Το 2016 (επί Obama, που πάντως ήταν γνώστης του σχεδίου…) οι καθεστωτικοί new york times (κάποιοι, δηλαδή, μέσω αυτών) παρουσίασαν σε αδρές γραμμές το «Nitro Zeus». Ήταν ένα σχέδιο σαμποτάζ στην επικράτεια της Τεχεράνης: σε συστήματα αεράμυνας, σε συστήματα επικοινωνιών και (το τονίζουμε) σε κομβικά σημεία των δικτύων ηλεκτροδότησης. Στο μεγαλύτερο μέρος της αυτή η επίθεση (που ονομάστηκε «κυβερνοεπίθεση») θα γινόταν από μακρυά, και με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν «αμερικανικά αποτυπώματα». Σκοπός: Η αποσταθεροποίηση μεγάλης διάρκειας, που θα δυσκόλευε δραματικά των ζωή των υπηκόων, και θα τους οδηγούσε είτε σε μαζική αντίθεση στο καθεστώς είτε σε καταστάσεις «δημιουργικής κοινωνικής καταστροφής». Ας πούμε σε καταστάσεις κανιβαλισμού.

Η επίθεση σε πολιτικές (όχι σε στρατιωτικές) υποδομές βρίσκεται εδώ και χρόνια στα manual των «πενταγώνων» του πλανήτη…. Σε ανοικτή στρατιωτική σύγκρουση το πράγμα είναι απλό: βομβαρδισμοί. Οι ηλεκτρομαγνητικές βόμβες θεωρούνται ένα απ’ τα «απόλυτα όπλα»: δεν σκοτώνουν κανέναν άμεσα, καταστρέφουν όμως τόσο ριζικά τα ηλεκτρικά (άρα και τα ψηφιακά) δίκτυα, ώστε οποιαδήποτε πρωτοκοσμική κοινωνία επιστρέφει απότομα σε συνθήκες 19ου αιώνα…

Αν, όμως, το πράγμα πρέπει να παραμείνει ασαφές, ώστε να μην είναι εύκολο (ή να είναι αδύνατο) να εντοπιστεί καθαρά ο επιτιθέμενος, υπάρχουν διάφορες τεχνικές δυσκολίες, που δεν τις ξέρουμε συγκεκριμένα αλλά μπορούμε να τις φανταστούμε. Η διαμόρφωση του σχεδίου “Nitro Zeus” (λέγεται ότι) απασχόλησε χιλιάδες αμερικάνους ειδικούς, σε διάφορους τομείς, και κόστισε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Δεν πρέπει να τα πάρουμε αυτά τοις μετρητοίς: είναι γνωστή η αμερικανική (και όχι μόνο…) ροπή τέτοιων μηχανισμών προς τις προσόδους και τις κρατικές χρηματοδοτήσεις. Ωστόσο είναι εύλογο το να υπήρξε κάποιου είδους “παναστρατιά” ειδικών: το να κρύψεις τα ίχνη ενός φόνου μπορεί να είναι δυσκολότερο απ’ τον φόνο τον ίδιο.

Αν το θυμίζουμε τώρα αυτό το σχέδιο είναι επειδή στις ηπα διάφοροι “αιρετικοί” υποστηρίζουν ότι οι ζημιές στο δίκτυο ηλεκτροδότησης της βενεζουέλας είναι εφαρμογή προσαρμοσμένων κεφαλαίων του «Nitro Zeus» – ή κάποιου παρόμοιου σχεδίου.

Λογικό ακούγεται. Ωστόσο αν ένα αμερικανικό σχέδιο τέτοιου τύπου γίνεται γνωστό το 2016· κι αν όσα κράτη βρίσκονται εν δυνάμει στο στόχαστρο τέτοιων σχεδιασμών θα έπρεπε να έχουν το νου τους από πολύ νωρίτερα (μιας και ο ρόλος των δικτύων ηλεκτρισμού και επικοινωνιών θεωρείται στρατηγικός εδώ και μισό αιώνα…), το να δείξει κανείς την ιμπεριαλιστική μοχθηρότητα είναι το μισό μέρος της ιστορίας. Το άλλο μισό αφορά την προετοιμασία (και τα μέτρα) αντίκρουσης μιας τέτοιας επίθεσης, οποτεδήποτε συμβεί. Αυτό αφορά τους (όποιους) αμυνόμενους.

Από τότε που μάθαμε πέντε πράγματα απ’ την ιστορία των βιετκόγκ, έχουμε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο πνεύμα και την εφευρετικότητα των αμυνόμενων – απέναντι σε ανοικτές ή κουκουλωμένες επιθέσεις «υπέρτερων δυνάμεων». Σε οποιαδήποτε κλίμακα· ακόμα και στις urban διαδηλώσεις. Απαραίτητη προϋπόθεση: η μόνιμη και εναργής ετοιμότητα. Η δύναμη των αδυνάτων περιλαμβάνει κι αυτό: την δημιουργικά αποτελεσματική “ανορθοδοξία” που προκύπτει απ’ την διαρκή ετοιμότητά τους.

Ναι, οι «κακοί» αυτού του καπιταλιστικού κόσμου είναι πολύ κακοί! Όμως αυτό είναι ένας λόγος παραπάνω για να μην κοιμούνται ποτέ οι «καλοί» (όπως κι αν του ορίζει ο οποιοσδήποτε). Η θέση του ξαφνιασμένου θύματος δεν είναι τιμητική για κανέναν στις διακρατικές αντιπαλότητες… 

Δεν είναι καθόλου τιμητική ούτε στον ταξικό ανταγωνισμό!!! (Το ξέρουμε ότι αυτή μας η θέση δεν αρέσει, ωστόσο αυτήν ακριβώς υπηρετούμε…)

Μίνι απολογισμός

Τρίτη 12 Μάρτη. Η Ουάσιγκτον απαιτεί απ’ το Βερολίνο (και το Παρίσι) να φύγουν απ’ την συμφωνία για τα πυρηνικά της Τεχεράνης, απειλώντας με κυρώσεις.. Η Ουάσιγκτον απειλεί με κυρώσεις ευρωπαϊκές εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2… Η Ουάσιγκτον σκοπεύει να απαιτήσει απ’ το Βερολίνο (και το Τόκιο, και άλλους «συμμάχους») να πληρώνουν τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων συν ένα 50% «καπέλο» για το προνόμιο να υπάρχει us army στις επικράτειές τους… Η Ουάσιγκτον απειλεί το Βερολίνο (και το Λονδίνο και όποιον άλλον τολμήσει) με τιμωρίες αν κλείσουν δουλειές με την κινεζική Huawei… Απειλεί με δασμούς τις ευρωπαϊκές εξαγωγές στις ηπα…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον ανακηρύσσει «πρωτεύουσα του ισραήλ» την Ιερουσαλήμ / al Quds… Σταματάει την χρηματοδότηση των προγραμμάτων ανθρωπιστικής βοήθειας των παλαιστίνιων, και διώχνει τις δομές πολιτικής εκπροσώπησης της «παλαιστινιακής αρχής» απ’ τις ηπα… Ετοιμάζει «σχέδιο ειρήνης» που θα νομιμοποιεί την ισραηλινή κατοχή… Στηρίζει τον τοξικό, τον οποίο ακόμα και ακροδεξιοί ψοφιοκουναβικοί βουλευτές χαρακτηρίζουν πλέον «εντελώς γκάγκστερ»…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον απειλεί το Πεκίνο με ολοκληρωτικό πόλεμο δασμών… Ενώ ρίχνει τιμωρίες («κυρώσεις») επειδή η κίνα αγοράζει ρωσικά όπλα…

Κι ακόμα: η Ουάσιγκτον απειλεί την Άγκυρα με «κυρώσεις» επειδή αγοράζει ρωσικά όπλα… Απειλεί το Καράκας με «όλες τις options on the table»… Απειλεί την Αβάνα και την Μανάγκουα ότι «θα είναι οι επόμενες»…

Και φυσικά: η Ουάσιγκτον επιβάλει κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ, στη Μόσχα, στην Τεχεράνη, και απειλεί για ακόμα περισσότερες…

Δεν είναι πολλά μαζεμένα για να δικαιολογείται οποιοσδήποτε εφησυχασμός και οποιαδήποτε αδιαφορία; Μην το ξεχνάτε: πρόκειται για μακράν τον νο 1 σύμμαχο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου…

(Το ξέραμε. Αλλά οι καθεστωτικοί new york times το δημοσιοποίησαν προχτές, με στοιχεία: ο θρυλικός «εμπρησμός της ανθρωπιστικής βοήθειας» στα σύνορα κολομβίας – βενεζουέλας, έγινε απ’ τους οπαδούς του Guaido. Κατά λάθος είναι αλήθεια, καθώς οι μολότοφ που έριχναν απ’ το έδαφος της κολομβίας προς την αστυνομία της βενεζουέλας απέναντι, έπεσαν σε φορτηγό… Χρειάζονται εκπαίδευση ακόμα… Οι ψοφιοκουναβικοί που εν χορώ ανέμισαν αυτό το περιστατικό για να καταγγείλουν – έως και στον οηε – την βαρβαρότητα του Μαδούρο έγιναν ρόμπα· αλλά δεν ιδρώνουν τ’ αυτιά τους.

Τώρα πρέπει να μαθευτεί αν το black out στη βενεζουέλα είναι σαμποτάζ (όπως καταγγέλει το καθεστώς Μαδούρο) ή βλάβη λόγω κακής συντήρησης. Ο Guaido πήρε πάντως νέες εντολές: να επιδιώξει κήρυξη «έκτακτης ανάγκης», για να πάνε στο Καράκας όχι ηλεκτρολόγοι αλλά … ανθρωπιστική βοήθεια… Αλλιώς θα πάει στα σκουπίδια – ποιός όμως;)

(φωτογραφία: Κέφια, ε;)