Tag: ιράν

Η αμερικανική νομιμοποίηση του ισραηλινού απαρτχάιντ 2

Παρασκευή 10 Μάη. Το ψοφιοκουναβιστάν είναι ιμπεριαλιστικό, εντελώς ηλίθιο όμως δεν είναι. Ακόμα. Ούτε ο βασιλογαμπρός, που μοστράρεται σαν ο εμπνευστής και προαγωγός του πιο πάνω σχεδίου, είναι εντελώς ηλίθιος. Ο σκοπός του σχεδίου δεν είναι η αποδοχή του απ’ τους Παλαιστίνιους· ακόμα κι αυτή η τσατσορουφιάνικη «παλαιστινιακή αρχή» του Αμπάς δεν μπορεί να το φάει και να το χέσει με τρόπο αποτελεσματικό. Ζητούμενο είναι η απόρριψή του – εξού και η «διαρροή». Για να γίνει από τώρα. Έτσι ώστε ύστερα το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς (και ολόκληρος ο άξονας) να μπορεί να λέει: ε, αφού τίποτα δεν τους αρέσει, θα κάνουμε εμείς τα κουμάντα μας.

Επειδή, όμως, δεν πρόκειται για ιδιωτικό προικοσύμφωνο αλλά για ζήτημα διεθνούς σημασίας, το «θα κάνουμε εμείς τα κουμάντα μας» έχει πλέον νόημα μόνο σαν βατήρας του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Για να το κάνουμε λιανά: «γιατί οι Παλαιστίνιοι απορρίπτουν αυτό το σοφό σχέδιο; Επειδή η Χαμάς είναι όργανο της Τεχεράνης». «Ποιός είναι αυτός που προκαλεί προβλήματα στην ειρήνη στη μέση Ανατολή; Η Τεχεράνη». «Ποιός έχει τρομοκράτες; Η Τεχεράνη, το έχουμε πει ήδη».

Έχει πιθανότητες να δουλέψει ιδεολογικά αυτή η σαπισμένη μπλόφα, έτσι ώστε να αποκτήσει μια κάποια διεθνή νομιμοποίηση τόσο η ολοκλήρωση του ισραηλινού απαρτχάιντ όσο και η συγκεκριμένη στοχοποίηση της Τεχεράνης; Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ούτε μία στις εκατό – με την εξαίρεση της ισραηλινής φασιστικής κοινωνίας φυσικά. Κι ας πέσουν όλα τα καθεστωτικά ενσωματωμένα media στο κόλπο.

Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για τους εμπνευστές και τους υποστηρικτές του «deal του αιώνα». Θα έπρεπε να το ξέρουν: η ιδέα τους δεν έχει να κάνει μόνο με την Τεχεράνη. Έχει να κάνει με την συντριπτική πλειοψηφία του ισλαμικού κόσμου απ’ το μαρόκο ως την ινδονησία, plus το μπλοκ της Αστάνα, plus τους απείθαρχους της λατινικής αμερικής, plus τα κινήματα υποστηρίξης της παλαιστινιακής αντίστασης σε όλο τον πλανήτη.

Αλλά δεν φαίνεται να το ξέρουν. Έχουν υιοθετήσει την τακτική οπτική του φασιστικού Τελ Αβίβ – αντιλαμβάνονται δηλαδή την σημασία της παλαιστινιακής αντίστασης μόνο μέσα απ’ το σκόπευτρο των όπλων τους.

Οι νταβάδες του «deal του αώνα» αναβάλουν διαρκώς την επίσημη ανακοίνωσή του· αλλά τώρα έχει γίνει διεθνώς γνωστό. Ενάντια στους σχεδιασμούς τους πρέπει να κάνουμε αυτή τη γνώση ενισχυτή του δίκαιου στόχου: ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα!

Palestine libre: αυτό είναι το σωστό. Και μας αναλογεί η απαίτησή του, όχι μόνο για λογαριασμό της παλαιστινιακής αντίστασης, όχι μόνο για λογαριασμό της εχθρότητας στις συμμαχίες του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, αλλά και για έναν ακόμα λόγο: για να σηκώσουμε το μπόι μας στην αρένα, όχι σαν θύματα αλλά σαν ανταγωνιστικά υποκείμενα· σαν υποκείμενα ζωής.

Είναι αυτή η εργατική εχθρότητα που έχει ξεχάσει την αυτοπεποίθησή της. Όμως όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν έτσι και τώρα είναι ο διεθνισμός που μας δυναμώνει. Είναι ο εργατικός διεθνισμός που μας βάζει μέσα στον πραγματικό Κόσμο υποδεικνύοντας καθήκοντα και δυνατότητες.

Αφήστε τους τσατσορούφιανους, τους λακέδες και τους τζιτζιφιόγκους κάθε είδους να συμβουλεύουν ότι πρέπει να κλείνουμε τα μάτια… Αφήστε τον μεταμοντέρνο βούρκο να φωνάζει «ο καθένας και η κάβλα του»…

Η τύφλωσή μας είναι η δουλειά τους…

Συμπτώσεις;

Παρασκευή 10 Μάη. Επειδή προβλέπεται μια ορισμένη «χρονική σύμπτωση» στις μεθοδεύσεις του άξονα για την Παλαιστίνη και σ’ εκείνες εναντίον του ιρανικού καθεστώτος, οφείλουμε να τονίσουμε κάτι που μπορεί (μπορεί και όχι…) να έχει σημασία.

Στο ψοφιοκουναβιστάν υπάρχει αυτήν την περίοδο ένα κάποιο «κενό εξουσίας», με βάση τα κλασσικά «δημοκρατικά» κριτήρια. Στην Ουάσιγκτον ΔΕΝ υπάρχει κανονικός «υπουργός άμυνας» (υπάρχει ένας υπηρεσιακός), όπως επίσης ΔΕΝ υπάρχουν πρεσβευτές σε διάφορες χούντες της αραβικής χερσονήσου.

Κάποιοι παρατηρούν ότι αυτές οι ελλείψεις διευκολύνουν τις μεθοδεύσεις των αιμοβόρων «σωματοφυλάκων» του ψόφιου κουναβιού, αφού υπάρχουν λιγότεροι αξιωματούχοι που θα μπορούσαν να έχουν αντιρρήσεις στις κινήσεις τους.

Από μόνο του είναι όντως παράδοξο γεγονός αυτές οι ελλείψεις· που κρατάνε ήδη κάποιους μήνες. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν μια ακόμα απόδειξη της παρακμής· ή ότι τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες της έχουν αναλάβει ανεπίσημα κάποια κυκλώματα των υπηρεσιών. Αν εξυπηρετούν και τα «σχέδια Bolton» θα φανεί αργά ή γρήγορα. Με μία ουσιαστική διαφορά: τα αμερικανικά φασιστόμουτρα νομίζουν (θέλουν να νομίζουν) ότι οι συσχετισμοί είναι ίδιοι με το 2003, όταν εισέβαλαν στο ιράκ.

Αν είναι έτσι, έχουν ακόμα ένα “σετ Guaido” στα ράφια τους…

Η ειρωνεία της ιστορίας

Τετάρτη 8 Μάη. Την 1η Μάη του 2003 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β ο νεώτερος, έστεινε μια παράσταση στο κατάστρωμα ενός αεροπλανοφόρου ελλιμενισμένου στο San Diego, για να δηλώσει ότι «αποστολή εξετελέσθη». Η «αποστολή» ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Χουσεΐν στο ιράκ… Που, κατά την γνώμη των τότε νεοσυντηρητικών, άνοιγε τον δρόμο για την «Νέα Μέση Ανατολή».

Δεκαέξι χρόνια μετά, το ίδιο αεροπλανοφόρο, το “Abraham Lincoln”, στέλνεται σε αποστολή στον περσικό κόλπο και στα πέριξ, υποτίθεται για να «νουθετήσει» τον πραγματικό νικητή εκείνης της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ: την Τεχεράνη. Τη Τεχεράνη που, απ’ ότι φαίνεται, παρά τις κυρώσεις, τις απαγορεύσεις και τις τιμωρίες, χρειάζεται και αεροπλανοφόρα για να «βάλει μυαλό»…

Ή, διατυπωμένο με σωστό τρόπο, το αμερικανικό αεροπλανοφόρο, τα συνοδευτικά πολεμικά, και 4 «στρατηγικά βομβαρδιστικά» (που στέλνονται τις επόμενες μέρες στην περίμετρο του ιράν) πάνε μήπως συμμαζέψουν την ως τώρα ήττα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της στη μέση Ανατολή – στα μάτια τρίτων. Συμμάχων…

Στην ίδια ιστορική συγκυρία μερικοί απ’ αυτούς τους συμμάχους, η Λευκωσία, η Αθήνα (με αυτοσυγκράτηση, ας το παραδεχτούμε) και το Τελ Αβίβ (με τσόντα Κάιρο – τι έγινε ρε Sisi; πού χάθηκες;) προσπαθούν να συμμαζέψουν την ως τώρα ήττα τους απ’ το μπλοκ της Αστάνα εστιάζοντας σ’ ένα τουρκικό γεωτρύπανο, που κινείται σε θέσεις που στην πραγματικότητα ανήκουν στην «δυσάρεστη» τουρκική αοζ στη Μεσόγειο, αν και όποτε επισημοποιηθεί σαν τέτοια…

Τα «κακά νέα» τα ξέρουν. Το τουρκικής κατασκευής ελικοπτερο-αεροπλανοφόρο Anatolou L400 έπεσε χτες στο νερό (νωρότερα απ’ το χρονοδιάγραμμα), και τους επόμενους μήνες θα είναι «αξιόμαχο». Για να γίνουν τα δεδομένα ακόμα χειρότερα, το τουρκικό ναυπηγείο το έφτιαξε (εκ του μηδενός) μέσα σε λιγότερο από 3 χρόνια· και υπάρχει πιθανότητα να φτιαχτεί και δεύτερο, αφού τώρα υπάρχει το know how… To τι σημαίνει αυτό για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό (και τις συμμαχίες του) δεν πρόκειται να το μάθετε, παρά μόνο ίσως σε κάποια «ψιλά»: πάνω απ’ όλα η «εθνική ανωτερότητα»!

Η όξυνση του μιλιταρισμού είναι σε βάρος μας, οπουδήποτε στην περιοχή, στον πλανήτη ή στο ηλιακό σύστημα. Θα το συνειδητοποιήσουμε με την απαραίτητη ακρίβεια και ένταση μόνο όταν ξεφορτωθούμε τα εθνικά θεωρήματα των πολεμόκαβλων αφεντικών: αφού καμμία απ’ τις αντίπαλες συμμαχίες δεν έχει το αναγνωρισμένο «πάνω χέρι» (και) στην περιοχή, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τον τρόπο που σωστά έχει ονομαστεί η υγεία της μηχανής.

Και τότε αλλοίμονο στα βατράχια που θα είναι κοιμισμένα ή αγουροξυπνημένα…

«Άντρες με τα όλα τους»…

Τρίτη 7 Μάη. Μετά την κατάληψη του ιράκ το 2003, το ημιεπίσημο δόγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν «στη Βαγδάτη μπορεί να πάει ο καθένας, οι πραγματικοί άντρες πάνε στην Τεχεράνη». Σαν «πραγματικούς άντρες» το δόγμα εννοούσε, φυσικά, τον αμερικανικό στρατό…

Αυτό (που το Τελ Αβίβ επεδίωκε απ’ το 1996…) δεν έγινε ούτε το 2003, ούτε το 2004, ούτε το 2005, ούτε το 2006. Το 2015 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Obama αντέστρεψε το δόγμα, υπογράφοντας την συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Το διάλειμμα κράτησε λίγο…

Τώρα το φασιστόμουτρο Bolton ανακοινώνει ότι το πεντάγωνο στέλνει ένα αεροπλανοφόρο (με όλα τα συνοδευτικά του) «κοντά στο ιράν» για να στείλει ένα μήνυμα στην Τεχεράνη. Η οποία αντιδρά «ψύχραιμα» – πράγμα που σημαίνει ότι ανησυχεί… Πράγματι, ένα αεροπλανόφόρο είναι λίγο για εισβολή στο ιράν. Είναι όμως αρκετό για κάποια προβοκάτσια.

Όχι αβάσιμη η ανησυχία λοιπόν. Το ψοφιοκουναβιστάν κήρυξε τους «φρουρούς της επανάστασης» (δηλαδή ένα τμήμα του ιρανικού στρατού) σαν «τρομοκρατική οργάνωση» με απότερους στόχους. Ήδη απ’ το 2012 το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών είχε συνδέσει την «εθνική εταιρεία πετρελαίου» της Τεχεράνης και διάφορα πετροχημικά εργοστάσια με τους «φρουρούς της επανάστασης». Τώρα, μετά την ανακήρυξη των τελευταίων σε «τρομοκράτες», όλη η βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου του ιράν μετατρέπεται σε «περιουσιακά στοιχεία τρομοκρατών». Επιπλέον, όποιο τάνκερ οποιασδήποτε εθνικότητας μεταφέρει ιρανικό πετρέλαιο μπορεί να θεωρηθεί σαν «υποστηρικτής τρομοκρατικής οργάνωσης»…

Το ψοφιοκουναβιστάν πηγαίνει γυρεύοντας, αλλά οι συσχετισμοί είναι σε βάρος του, εντελώς αντίθετα απ’ το 2003 ή το 2004. Ωστόσο προχωράει· κι αυτό μπορεί μεν να είναι αναμενόμενο για μια «υπερδύναμη» που παρακμάζει, αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνο. Η ανακήρυξη των «φρουρών της επανάστασης» σαν «τρομοκρατών» θα ήταν άχρηστη αν η Ουάσιγκτον δεν είχε στα σχέδιά της κάποιους τρόπους να την αξιοποιήσει.

Το έχουμε ξαναπεί, θα το επαναλάβουμε. Το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως ενδιαφέρεται να ξαναεκλεγεί του χρόνου· αλλά αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο (και το 2016, άλλωστε, η εκλογή του ήταν αποτέλεσμα του ιδιόρρυθμου εκλογικού συστήματος των ηπα και μόνο…) Απ’ την άλλη τόσο το ισραηλινό όσο και το αμερικάνικο φασισταριό ενδέχεται να προσπαθήσουν να «αξιοποιήσουν στο μέγιστο» το διάστημα των επόμενων μηνών, στο οποίο οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού έχουν το πάνω χέρι.

Το Καράκας απ’ την μια μεριά και η Τεχεράνη απ’ την άλλη συνδέονται απ’ τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό με αυτήν την μαύρη γραμμή: τον περιορισμό, το «πάγωμα» των «εχθρικών υδρογονανθράκων»…. Είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη το αμερικανικό φασισταριό επιδιώκει (και δείχνει να βιάζεται) μια «τοπική» καταστροφή διαρκείας. Η περίπτωση του Καράκας έμοιαζε «του χεριού» της Ουάσιγκτον, μέχρι που αποδείχθηκε «σκληρό καρύδι». Απ’ την άλλη μεριά είναι η Τεχεράνη και όχι το Καράκας που ενδιαφέρει το ισραηλινό φασισταριό και τον ιμπεριαλισμό του…

Εννοείται πως και στις δύο περιπτώσεις Μόσχα και Πεκίνο βρίσκονται απέναντι. Αλλά η πιθανότητα πυροδότησης ενός κανονικού παγκόσμιου πολέμου είναι κάτι που το θεωρούν εμπόδιο στο άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Ή πλησιάζουν στο σημείο του «όλα για όλα»;

(Η ανάλυσή μας δείχνει, δυστυχώς, το δεύτερο. Ευχόμαστε όσο δεν φαντάζεσθε να κάνουμε λάθος…)

Μπλοκ του Ινδοκούς

Παρασκευή 3 Μάη. Αν δεν το υπέγραφε ο Zalmay Khalilazd (δεξιά στην πάνω φωτογραφία), θα λέγαμε «το ψοφιοκουναβιστάν έχει στριμωχτεί και στο κεντρικό σημείο του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός». Αλλά το υπογράφει. Οπότε λέμε το ίδιο: «το ψοφιοκουναβιστάν έχει στριμωχτεί και στο κεντρικό σημείο του ενιαίου μετώπου Μεσόγειος – δυτικός Ειρηνικός»! Έχουμε “κολλήσει”;

Πριν μια βδομάδα, στις 25 – 26 Απρίλη, έγινε στη Μόσχα μια συνάντηση σχετικά με το αφγανιστάν που περιγράφεται σαν «βαρέων βαρών». Ο Deng Xijun, ειδικός αντιπρόσωπος του Πεκίνου, ο Zamir Kabulov, ειδικός αντιπρόσωπος της Μόσχας, και ο Zalmay Khalilazd, ειδικός αντιπρόσωπος της Ουάσιγκτον, συναντήθηκαν για να συμφωνήσουν (ή να διαφωνήσουν) για το μέλλον του αφγανιστάν. Ήταν ο “δεύτερος γύρος” – ο πρώτος είχε γίνει στην Ουάσιγκτον στις 20 και 21 Μάρτη.

Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς το ντοκουμέντο που συμφώνησαν και υπέγραψαν είναι κλωτσιά στο υπογάστριο για τις αμερικανικές μεθοδεύσεις. Τόσο πολύ ώστε η ασταμάτητη μηχανή εκφράζει την συγκρατημένη απορία της για το αν ο κυρ Khalilazd εκπροσωπεί πράγματι την ηγεμονική τάση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· ή για το αν όντως αυτή η “τριμερής συμφωνία” θα εφαρμοστεί απ’ την Ουάσιγκτον.

Το πρώτο και σημαντικότερο απ’ τα 5 σημεία της “συμφωνίας” είναι ότι η Ουάσιγκτον δεσμεύτηκε πως η αποχώρηση όλων των ξένων δυνάμεων (δηλαδή βασικά του δικού της στρατού) απ’ το αφγανιστάν θα είναι “μέρος της ειρηνευτικής διαδικασίας” και όχι κάτι για μετά απ’ αυτήν. Φυσικά – δεν είμαστε χαζοί – οποιαδήποτε “ειρηνευτική διαδικασία” μπορεί να είναι τόσο μακρόχρονη όσο το να νοικιάζεις γη για 99 χρόνια… Ωστόσο αυτή η “δέσμευση” δίνει πλεονεκτήματα τόσο στη Μόσχα όσο και στο Πεκίνο (σε ότι αφορά τον αμερικανικό κατοχικό στρατό) – ακόμα κι αν η αποχώρησή του κρατήσει… 99 χρόνια.

Το δεύτερο σημείο βάζει τον νυν δοτό (απ’ την Ουάσιγκτον) πρόεδρο Ashraf Ghani στην ίδια μοίρα με τους ταλιμπάν… Σ’ ένα τρίτο σημείο αναγνωρίζεται (από ηπα, ρωσία και κίνα) η δέσμευση των ταλιμπάν να αντιμετωπίσουν τον isis και λοιπές παρόμοιες ουαχαβίτικες οργανώσεις. Είναι σχεδόν εξουσιοδότηση! Ενώ ένα τέταρτο αναγνωρίζει την χρησιμότητα μιας ευρύτερης περιφερειακής και διεθνούς συμφωνίας για το αφγανιστάν – όπου περιλαμβάνεται τόσο η Τεχεράνη, όσο και το ανταγωνιστικό δίπολο Ισλαμαμπάντ – Νέο Δελχί.

Τι σημαίνουν (αν αποδειχθούν πραγματικές) αυτές οι αμερικανικές υποχωρήσεις; Στα τέλη του 2001 ο αμερικανικός στρατός (μετά συμμάχων) αποβιβάστηκε και κατέλαβε το αφγανιστάν για να εγκαταστήσει μόνιμες βάσεις στο «μαλακό υπογάστριο» τόσο της ρωσίας όσο και της κίνας. Μετά από 18 χρόνια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι αναγκασμένος να αναγνωρίσει ότι η Μόσχα και το Πεκίνο είναι πλέον παρόντα στο αφγανιστάν – και να διαπραγματευτεί (ή να παραστήσει ότι διαπραγματεύεται…) μαζί τους.

Οι τρικαράρατοι τρομοκράτες ταλιμπάν αναγνωρίζονται με τον πιο επίσημο τρόπο σαν νόμιμη πραγματικότητα στο αφγανιστάν. Αυτό είναι κυρίως επιτυχία δική τους – που όμως ίσως ήταν πολύ μικρότερη χωρίς την υπόγεια υποστηρίξη τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου (εκτός απ’ την Ισλαμαμπάντ…)

Μπορούμε να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι το τέλος του πολέμου στο αφγανιστάν είναι ακόμα μακριά. Οι «γείτονες» του αφγανιστάν έχουν ακόμα αντιτιθέμενα συμφέροντα – αν και διαχειρίσιμα στο βαθμό που το Πεκίνο υπόσχεται (και μπορεί) πολλά. Οι τοπικές διαφορές έως αντιθέσεις είναι αρκετές για να επιτρέπουν έστω και υπόγεια στην Ουάσιγκτον να συνεχίσει να «τροφοδοτεί» υπόγεια τον πόλεμο, προκειμένου να δικαιολογήσει την στρατιωτική της παρουσία στα υψίπεδα. (Ας μην ξεχνάμε ότι το συριακό Idlib παραμένει ακόμα εκτός οριστικού ελέγχου του μπλοκ της Αστάνα). Όμως αυτή η «υπόγεια» τακτική μπορεί να αξιοποιηθεί τόσο απ’ τη Μόσχα όσο και απ’ το Πεκίνο (και απ’ την Ισλαμαμπάντ): όσο μακραίνει «η ειρηνευτική διαδικασία» τόσο θα προωθούνται οι ταλιμπάν, που έχουν σαφή πλεονεκτήματα σε βάρος του «αφγανικού στρατού».

Αν η Ουάσιγκτον υπολογίζει ότι έχει ακόμα πολύ χρόνο παραμονής στο Ινδοκούς (και γι’ αυτό υπογράφει τέτοιες συμφωνίες) ίσως ανακαλύψει κάποια στιγμή τους ταλιμπάν έξω απ’ τις βάσεις της. Ήδη οι ρουκέτες τους πλησιάζουν…

Σε τελευταία ανάλυση η όποια «ειρήνη» διαμορφώνεται όλο και περισσότερο πολεμικά επί του εδάφους…

Μπλοκ της Αστάνα

Πέμπτη 18 Απρίλη. Ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif βρέθηκε χτες στην Άγκυρα, για τετ α τετ συνάντηση πρώτα με τον τούρκο υπ.εξ. Cavusoglu και μετά με τον Erdogan. Περιεχόμενο; Σύμφωνα με τον Zarif:

Είχα μια μακριά συζήτηση με τον Bashar Assad. Θα μεταφέρω τις λεπτομέρειες αυτής της συζήτησης στον κ. Erdogan. (Εύλογα, με την συγκατάθεση του Assad….)

Παρότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού εδώ και χρόνια «σε επίπεδο ειδικών αντιπροσώπων» είναι η πρώτη φορά, αν δεν κάνουμε λάθος, που η Τεχεράνη εμφανίζεται στο ανώτατο “επίπεδο” σαν ταχυδρόμος μεταξύ των δύο καθεστώτων.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια τις εξελίξεις. Θεωρούμε πιθανό ωστόσο ότι το μπλοκ της Αστάνα πρέπει να επιταχύνει την εξομάλυνση στο συριακό έδαφος, με πρώτο ζήτημα τον θύλακα του Idlib. Όσο η Δαμασκός έχει αυτήν την τρύπα στην αποκατάσταση της κυριαρχίας της (η βόρεια – βορειοανατολική συρία, υπό τις ypg και τον αμερικανικό στρατό, είναι διαφορετική ιστορία) τόσο ζητήματα όπως η ισραηλινή προσάρτηση του Golan θα δείχνει δευτερεύον ζήτημα. Αλλά αυτή η προσάρτηση (και ό,τι άλλο ακολουθήσει) είναι μέρος της αμερικανο-ισραηλινό-σαουδαραβικής (κάποια ερωτηματικά γι’ αυτήν την τελευταία) τακτικής· και, κατά συνέπεια, το να ξοδεύονται δυνάμεις στο Idlib εμποδίζοντας την πολιτική ομαλοποίηση στη επικράτεια του Άσαντ (ένα σχέδιο ειρήνευσης, εκλογές, κλπ) λειτουργεί αντικειμενικά υπέρ αυτής της τακτικής.

Οι «λεπτομέρειες» που μνημόνευσε χτες ο Zarif θα πρέπει να αφορούν οπωσδήποτε και τον θύλακα του Idlib, με τους υποστηριζόμενους απ’ την Άγκυρα ένοπλους…

Πού είναι οι τρομοκράτες;

Τρίτη 9 Απρίλη. Όπως είχε αναγγελθεί, το ψοφιοκουναβιστάν ανακήρυξε τους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”, τον βασικότερο στρατιωτικό μηχανισμό της Τεχεράνης (: μεταξύ των άλλων είναι ο εγγυητής του τωρινού πολιτεύματος…) σαν “τρομοκρατική οργάνωση”. Η Τεχεράνη απάντησε ανακηρύσσοντας την “κεντρική διοίκηση” του αμερικανικού στρατού (“κεντρική” σε κλίμακα πλανήτη, άρα την διοίκηση που είναι υπεύθυνη για την μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία / centcom) επίσης «τρομοκρατική». Αλλά δεν πρόκειται για συμμετρική απάντηση απ’ την μεριά του ιρανικού καθεστώτος.

Φαίνεται πως ο λόγος που το ψοφιοκουναβιστάν ανακάλυψε καινούργιους «τρομοκράτες» είναι πολύ απλός: για να νομιμοποιήσει την διατήρηση των βάσεών του στο ιράκ, ενόψει της αυξανόμενης πιθανότητας ότι η ιρακινή κυβέρνηση θα ζητήσει να ξεκουμπιστούν. Στο ιράκ οι «λαϊκές πολιτοφυλακές», που σε μέγεθος και εξοπλισμό αναλογούν με τον ιρακινό στρατό και τυπικά υπάγονται σ’ αυτόν αν και με ανεξάρτητη οργάνωση, έχουν εκπαιδευτεί και εξοπλιστεί απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης»· και είναι σαφώς εχθρικοί προς τις αμερικανικές βάσεις. Κάλιστα θα μπορούσαν να θεωρηθούν «τρομοκράτες» απ’ την Ουάσιγκτον. Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για το ψοφιοκουναβιστάν.

Η νομική βάση της στρατιωτικής παρουσίας των ηπα στο ιράκ είναι επίσημη συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Βαγδάτης, με σκοπό την αντιμετώπιση του isis. Ο isis έχει τελειώσει σχεδόν, κυρίως χάρη στη δράση των «λαϊκών πολιτοφυλακών» – συνεπώς δεν υπάρχει η αιτία της συμφωνίας. Ενώ αυτή δεν έχει καταγγελθεί ακόμα επίσημα απ’ την Βαγδάτη, η Ουάσιγκτον πρόλαβε να βρει καινούργιο σκοπό για τον στρατό της στο ιράκ: να “επιβλέπει” το ιράν. Μετά την πρόσφατη (11 – 13 Μάρτη) μάλλον επική επίσκεψη του ιρανού προέδρου Rouhani στο ιράκ (έκανε περιοδεία σε πολλές πόλεις…), και την υπογραφή συμφωνιών (συμπεριλαμβανομένων και στρατιωτικών) μεταξύ Βαγδάτης και Τεχεράνης, η Ουάσιγκτον στριμώχτηκε – και θεώρησε πως πρέπει να διακηρύξει μια καινούργια “αντιτρομοκρατική” νομιμοποίηση.

Θα αρχίσει, λοιπόν, να επιτίθεται ο αμερικανικός στρατός κατά των «λαϊκών πολιτοφυλακών» στο ιράκ; Ούτε κατά διάνοια – θα είναι αυτοκτονία! Θα γίνει το αντίθετο; Μάλλον όχι, τουλάχιστον προς το παρόν. Αν, τελικά, η Βαγδάτη ζητήσει απ’ τον αμερικανικό στρατό να μαζέψει τα μπογαλάκια του, είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον δημιουργεί έδαφος για να απαντήσει «όχι, υπάρχουν τρομοκράτες εδώ γύρω» – κι αυτό θα οδηγήσει σε πολιτικο-στρατιωτικό αδιέξοδο. Αν δεν επιχειρήσει κάποιος να διώξει τον αμερικανικό στρατό δια της βίας, θα προσπαθήσει να μείνει αξιοποιώντας το αδιέξοδο· ίσως με μακρόσυρτες «διαπραγματεύσεις» με την Βαγδάτη.

Απέναντι σ’ αυτήν (ή σε οποιαδήποτε παρόμοια εξέλιξη) η Τεχεράνη δεν έχει να κερδίσει τίποτα κηρύσσοντας τον αμερικανικό στρατό «τρομοκρατική οργάνωση»! Θα πρέπει, μάλλον, να υποστηρίξει το ιρακινό καθεστώς για να εξασφαλίσει την μέγιστη διεθνή διπλωματική υποστήριξη ώστε να θεωρηθεί ο αμερικανικός στρατός εκεί «κατοχικός». Αν και δεν είναι σίγουρο ότι έτσι θα θορυβηθεί το ψοφιοκουναβιστάν (έτσι κι αλλιώς το ψόφιο κουνάβι απευθύνεται σε εντός ηπα κοινό…) αυτό φαίνεται το μέγιστο δυνατό – με τα τωρινά δεδομένα.

Τα υπόλοιπα, τις επιπλέον αμερικανικές κυρώσεις εναντίον της, η Τεχεράνη θα πρέπει να βρει τρόπο να τις αντιμετωπίσει· έτσι κι αλλιώς.

Μέση Ανατολή – και όχι μόνο

Τρίτη 9 Απρίλη. Όταν η Τεχεράνη έκλεινε την συμφωνία με την Δαμασκό για το λιμάνι στη Λατάκεια, υποθέτουμε ότι δεν περίμενε ένα ζεστό χειροκρότημα απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ!

Ωστόσο, απ’ την μια μεριά το στρίμωγμα του άξονα και των συστατικών του κρατών· κι απ’ την άλλη η πολύπλευρη αξιοποίηση της ως τώρα νίκης στο συριακό πεδίο μάχης απ’ το μπλοκ της Αστάνα, (εκτιμάμε ότι) προκαλεί την επέκταση (και την εντατικοποίηση) της γραμμής αντιπαράθεσης “ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός”.

Κατ’ αρχήν, στη δυτική άκρη της, αυτή η γραμμή φτάνει ήδη στη λιβύη – σχεδόν με συνεχή τρόπο. Στο κέντρο της, στα υψίπεδα του Ινδοκούς, οι ταλιμπάν, είτε με είτε χωρίς διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον είναι σε θέση μεσοπρόθεσμα να “σπάσουν” την αμερικανική διάταξη. Και πέρα απ’ την κορεατική χερσόνησο (που ήταν ως τώρα η φανερή ανατολική άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης) προστίθεται τώρα και η ταϊβάν. Ενώ, στην άλλη άκρη του πλανήτη, η βενεζουέλα (και το μπλοκ του Καράκας).

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρκετά μειονεκτήματα σ’ αυτή τη φάση, έχει όμως ένα τακτικό πλεονέκτημα: ένα μόνο (τυπικά τουλάχιστον) κέντρο σχεδιασμού και αποφάσεων, στην Ουάσιγκτον. Χάρη σ’ αυτό μπορεί να προκαλεί “τριβές” σε διάφορα σημεία όλων των γραμμών αντιπαράθεσης (συνήθως αποτυχημένες μεν, δημιουργώντας “εκκρεμότητες” δε…) σχετικά εύκολα. Απ’ την άλλη μεριά, οι αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί, πρέπει να συντονίζουν τις προτεραιότητες (και τις δυνατότητές) τους μέσα απ’ την συνεννόηση πολλών και διάφορων πρωτευουσών. Πεκίνο, Μόσχα, Σεούλ, Πγιονγιάνγκ, Τεχεράνη, Βαρδάτη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός, Τομπρούκ (για τον λίβυο Haftar), Καράκας, Αβάνα, Μανάγκουα…

Στο βαθμό που δεν υπάρχει ενοποιημένο «κέντρο αποφάσεων» απ’ αυτήν την μεριά, είναι πιθανό να εμφανίζονται κάποιες «ασυνέχειες» πρακτικά. Αυτό αφορά ειδικά τη μέση Ανατολή, όπου το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μοιάζει να προσπαθεί – με βιασύνη – να αξιοποιήσει τα όποια «τακτικά κενά» εμφανίζει το μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα: επειδή η Μόσχα (κατ’ αρχήν στρατιωτικά) και το Πεκίνο (κατ’ αρχήν οικονομικά) βρίσκονται παντού, σε όλα αυτά τα επιμέρους μέτωπα, η όποια ενοποίηση (των τακτικών κινήσεων) ή/και ο συντονισμός τους θα προκύψει κατ’ αρχήν γύρω απ’ αυτά τα καθεστώτα, στο βαθμό που μια δράση σε ένα σημείο (θα) επηρεάζει την κατάσταση σ’ ένα άλλο. Κι αυτό οδηγεί την ασταμάτητη μηχανή στο ερώτημα αν υπάρχει περίπτωση ο ρωσικός στρατός να εμφανιστεί (πάντα μέσα από διακρατικές συμφωνίες…) είτε στο ιράκ, είτε στο λίβανο, είτε και στα δύο κράτη…

Τρομοκράτες

Κυριακή 7 Απρίλη. Είναι γελοίο: ποτέ ως τώρα ένα κράτος δεν ανακήρυξε τον στρατό ενός άλλου “τρομοκρατική οργάνωση”! Αλλά για την “πολιτική” του ψοφιοκουναβιστάν η γελοιότητα είναι οργανικό στοιχείο. Πολύ περισσότερο που υπάρχει τεράστια δυσκολία να κατασκευαστούν καινούργιες λέξεις / έννοιες που να δαιμονοποιούν τον εχθρό.

Συνεπώς, κατά πάσα πιθανότητα αύριο Δευτέρα (8 Απρίλη) το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών, δηλαδή ο “πομπηίας” (θα το θυμίζουμε: είναι ο plus 1 της συμμορίας των 3, σύμμαχος του ελλαδιστάν…), θα ανακηρύξει τους ιρανούς φρουρούς της επανάστασης «τρομοκρατική οργάνωση». Γιατί, στη βάση «υπολογισμών» που έγιναν μόλις το 2019, το ιράν – μέσω των φρουρών της επανάστασης – είναι υπεύθυνο για τον θάνατο τουλάχιστον 608 αμερικάνων στρατιωτών στο ιράκ, απ’ το 2003 ως το 2011…

Υπονοείται ότι η Τεχεράνη παρείχε υποστήριξη σε κάποιες ένοπλες αντικατοχικές ιρακινές οργανώσεις; Ναι. Αλλά δεν χρειάζονται συγκεκριμένες αποδείξεις· ας αφήσουμε το γεγονός ότι η ένοπλη αντίσταση εναντίον κατοχικού στρατού ως τώρα θεωρούνταν «τρομοκρατία» βασικά απ’ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ (οι παλαιστινιακές οργανώσεις) και τους συμμάχους του.

Δεν χρειάζονται συγκεκριμένες αποδείξεις, όπως δεν χρειάζονταν το 2001 ότι ο bin Laden είχε οργανώσει την επίθεση με τα πολιτικά αεροπλάνα, ή το 2003 ότι ο δικτάτορας του ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν είχε πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα. Η Ουάσιγκτον τραβάει την τελειωμένη πολιτικά «δικαιολογία της αντι-τρομοκρατίας» πέρα απ’ τα όριά της. Ενισχύοντας το πολεμικό, ιμπεριαλιστικό «πλαίσιο δράσης» της.

Σίγουρα ο διοικητής των επίλεκτων «Guds Force» Qasem Soleimani έχει γίνει μεγάλος μπελάς για όλο τον άξονα, όχι σκέτα σαν στρατιωτικός αλλά (αυτό είναι το χειρότερο) σαν στρατιωτικός / στρατηγικός διπλωμάτης. Και θα τον «καθάριζαν» με μεγάλη ευχαρίστηση, αν μπορούσαν να τον πλησιάσουν… κάπως…

Τώρα που θα ανακηρυχτεί «επικεφαλής τρομοκρατικής οργάνωσης» θα μπει επίσημα στη λίστα προς εξόντωση…

Ίσως και να επικηρυχτεί.

Λατάκεια 1

Σάββατο 6 Απρίλη. Γράφαμε μόλις πριν 5 ημέρες, την Δευτέρα 1 Απρίλη (η “νέα μέση Ανατολή”) μεταξύ άλλων:

…Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών…

Συνεπώς δεν ξαφνιαστήκαμε (το ίδιο ευχόμαστε και σ’ εσάς!) με την χθεσινή ανακοίνωση: η Δαμασκός νοικιάζει ένα τμήμα του λιμανιού της Λατάκειας στην Τεχεράνη – για εμπορική χρήση. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, κάτι παραπάνω: το λιμάνι είναι δίπλα στην ρωσική αεροπορική βάση στο Hmeimin, και λίγο νότια απ’ την ρωσική ναυτική βάση στην Tartus…

Δεν ξαφνιαστήκαμε ούτε με τις οιμωγές που άρχισαν να ακούγονται (δημαγωγικά) με το άκουσμα της είδησης: η Τεχεράνη (λένε οι ατζέντηδες του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) θα χρησιμοποιήσει το λιμάνι για στρατιωτικούς σκοπούς. Είναι, απλά, γελοίο: για να πηγαινοέρχονται ιρανικά πολεμικά στη Λατάκεια θα πρέπει να πλέουν σ’ όλη την Ερυθρά Θάλασσα, να διασχίζουν την διώρυγα του Σουέζ (υπό τον έλεγχο του εχθρικού προς την Τεχεράνη χουντοκαραβανά Sisi…), να περνάνε στα ανοικτά του ισραηλινού κράτους… Που σημαίνει: άστο!!!

Δεν θέλει, λοιπόν, στρατιωτική βάση στη Λατάκεια η Τεχεράνη (και, σίγουρα, δεν μπορεί να την αποκτήσει). Ούτε το μπλοκ της Αστάνα έχει ανάγκη μια τέτοια βάση εκεί. Φτάνουν οι ρωσικές. Όμως…