Tag: ιράν

With help from some friends

Σάββατο 31 Αυγούστου. Η σύνδεση του ιρανικού καπιταλισμού με την «ευρασιατική οικονομική ένωση» είναι γεγονός. Η σχετική συμφωνία υπογράφτηκε χτες στη Μόσχα, και θα αρχίσει να «τρέχει» κανονικά σε 2 μήνες.

Αν δεν το θυμάστε: η «ευρασιατική οικονομική ένωση» (με τωρινά μέλη την ρωσία, την αρμενία, την λευκορωσία, το καζακστάν και το κιργιζιστάν) ήταν η «πέτρα του σκανδάλου» απ’ την οποία ξεκίνησε (ή επωφελήθηκε) το φασισταριό και η Ουάσιγκτον στην ουκρανία, στα τέλη του 2013 και στις αρχές του 2014: όταν ο τότε πρόεδρος Yanukovych «παιζόταν» για το αν θα δεχτεί τους αποικιακούς όρους της ε.ε. (για να συνδεθεί μαζί της) ή την μεγάλη αγκαλιά της ε.α.ε…

Χάρη στη χθεσινή συμφωνία η Τεχεράνη θα μπορεί να εξάγει προς την ε.α.ε. 70 είδη χωρίς δασμούς, και άλλα 503 με χαμηλούς τέτοιους. Είτε χερσαία (μέσω αρμενίας) είτε – κυρίως – μέσω της Κασπίας (προς ρωσία και καζακστάν). Η επίσημη υποδοχή του 6ου μέλους θα γίνει με την συμμετοχή του ιρανού προέδρου Rouhani στη σύνοδο της ε.α.ε. στο Yerevan, στα τέλη Σεπτέμβρη.

Αν και είναι κάτι λιγότερο απ’ την σημερινή ε.ε. (μια ε.ε. σε προηγούμενο στάδιό της) η ε.α.ε. έχει αυξήσει σημαντικά το εμπόριο μεταξύ των μελών της (εσωτερική αγορά 183 εκατομμυρίων ανθρώπων – χωρίς να υπολογιστούν τα 80 εκατομμύρια ιρανών) και έχει συμβάλει στην αύξηση των εξαγωγών συνολικά του μπλοκ, αλλά και στην κατασκευή κοινών υποδομών (από ηλεκτρικά δίκτυα ως δίκτυα οπτικών ινών, και από δρόμους μέχρι αεροδρόμια). Επιπλέον, σαν καπιταλιστικό «μπλοκ ελεύθερης μετακίνησης ανθρώπων, εμπορευμάτων, κεφαλαίων και υπηρεσιών» βρίσκεται στην κατάλληλη γεωγραφική θέση για να επωφεληθεί απ’ τους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού» ενισχύοντάς τους.

Το ότι η ε.α.ε. κατεβαίνει ως τις “θερμές θάλασσες” είναι σημαντικό από οικονομική και γεωπολιτική άποψη. Το κατά πόσον η Τεχεράνη θα επωφεληθεί απ’ την συμμετοχή της στην ε.α.ε. για να παρακάμψει, και σε ποιο βαθμό, τα εμπόδια στις εξαγωγές υδρογονανθράκων, μένει να φανεί. Αλλά ο οικονομικός αποκλεισμός που προσπαθεί να της επιβάλλει η Ουάσιγκτον δείχνει να μπαίνει σε τροχιά φανερής αποτυχίας. Η συμμετοχή σ’ ένα οικονομικό / εμπορικό μπλοκ σαν την ε.α.ε. είναι μεγάλη ανάσα για τον ιρανικό καπιταλισμό – και δεν είναι καν αυτό το τέλος του δρόμου.

Υπάρχει και το (στρατιωτικό) “σύμφωνο της Σαγκάης”…

Πού είναι το oil;

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Πως θα σας φαινόταν αν το επικηρυγμένο ιρανικό τάνκερ Adrian Darya 1, έχει ξεφορτώσει το πετρέλαιο που κουβαλούσε, εν πλω, σε μικρότερα τάνκερ – τα οποία μεταφέρουν (ή έχουν ήδη μεταφέρει) το staff στον τελικό του προορισμό;

Μια ερώτηση κάνουμε… Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά επειδή η Τεχεράνη ανακοίνωσε πριν μέρες ότι τα 2,1 εκατομύρια βαρέλια πετρελαίου «πουλήθηκαν» (σε άγωνστο αγοραστή…)· κι αυτό μπορεί κάλιστα να είναι κυριολεκτικό: τα πήρε… πάνε…

Εν τω μεταξύ όσο το Adrian Darya 1 κινείται μέσα ή κοντά στα τουρκικά χωρικά ύδατα, ο Pompeo (και το ψοφιοκουναβιστάν) έχουν βγάλει τον σκασμό σε σχέση με απειλές για τιμωρίες, κλπ. Κάτι πρέπει να δείχνει αυτό – έτσι δεν είναι;

Μέση Ανατολή

Τρίτη 27 Αυγούστου. Ας το πούμε, λοιπόν, με το όνομά του· κατ’ αρχήν για να μην παραμυθιάζεται κανείς: το φασιστικό, απαρτχάιντ κράτος του ισραήλ έχει ξεκινήσει έναν ευρύ πόλεμο στη μέση Ανατολή. Όχι μόνο εναντίον των παλαιστινίων διαδηλωτών αλλά, επιπλέον, και οπουδήποτε αλλού θεωρεί – όπως άλλωστε το δηλώνει ανοικτά ο φασιστοNetanyahou – ότι «το παίρνει». Ακόμα και στην υεμένη… Αν οποιοδήποτε άλλο κράτος στον κόσμο έκανε το ένα δέκατο των επιθέσεων εναντίον άλλων κρατών απ’ αυτές που έχει κάνει το Τελ Αβίβ, οι πάντες θα το έδειχναν σαν «απειλή για την παγκόσμια ειρήνη». Ο ισραηλινός φασισμός έχει διεθνή ασυλία· αλλά δεν τελειώνει η ιστορία εκεί.

Η ισραηλινή εκστρατεία λογίζεται σαν «χαμηλής έντασης»… Αλλά αυτό μόνο αν πάρει κανείς τα ισραηλινά θεωρήματα στα σοβαρά. Κάποια απ’ αυτά ισχύουν από πρώτη ματιά. Περιμένει «κατανόηση» επειδή οι προεκλογικές εκστρατείες στο Τελ Αβίβ γίνονται με βόμβες και σφαίρες· φταίει η μιλιταριστική ιδιαιτερότητα της «μόνης δημοκρατίας»… Μπορεί να σκοτώνει, να σακατεύει, να τραυματίζει παλαιστίνιους, να γκρεμίζει τα σπίτια τους, να τους κλείνει φυλακή «έτσι», επειδή είναι αδύναμοι… Μπορεί να επιτίθεται στη συρία επειδή ο συριακός στρατός είναι απασχολημένος αλλού, και εξάλλου δεν είναι τόσο καλά εξοπλισμένος… Μπορεί να επιτίθεται στο ιράκ επειδή ο ιρακινός στρατός είναι μακρυά… Μπορεί να επιτίθεται στην υεμένη επειδή οι Houthis έχουν σοβαρότερο αντίπαλο να αντιμετωπίσουν· και είναι επίσης μακριά… Μπορεί να επιτίθεται στην κοιλάδα Bekaa στα σύνορα λιβάνου – συρίας επειδή το «λαϊκό μέτωπο για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» δεν έχει πολλές στρατιωτικές δυνατότητες… Μπορεί να επιτίθεται στην Βηρυττό επειδή η Χεζμπ’ αλλάχ δεν θα απαντήσει…

Χμμμ… Αυτό το τελευταίο είναι αυθαίρετο. Πάνω απ’ τον ισραηλινό μιλιταρισμό πλανιέται πάντα το μαύρο σύννεφο της ήττας του στο νότιο λίβανο το 2006, περίπου τέτοια εποχή. Είναι το «βιετνάμ του ισραήλ», παρότι δεν κράτησε πολύ· κράτησε αρκετά, ωστόσο, για να σχετικοποιεί σοβαρά και καθαρά τις πραγματικές δυνατότητες του ρατσιστικού ισραηλινού στρατού (και τις αντοχές της ρατσιστικής κοινωνικής πλειοψηφίας εκεί) απέναντι σε έναν μαζικό και πειθαρχημένο στον ανορθόδοξο πόλεμο «μη κρατικό στρατό» σαν αυτόν της Χεζμπ’ αλλάχ. Που μετά από 13 χρόνια είναι και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος και πολύ πιο έμπειρος (συρία γαρ…)

Αν η Χεζμπ’ αλλάχ μπορεί να κάνει καλά κάτι που δεν μπορεί να κάνει ούτε ο συριακός ούτε ο ιρακινός στρατός είναι η δική της εκδοχή πολέμου τριβής. Είναι κοντά (δίπλα) στο ισραήλ και έχει τον τρόπο. Αν η λιβανέζικη οργάνωση αποφάσιζε κάτι τέτοιο (στα λόγια το απειλεί…) θα μετέφερε στο Τελ Αβίβ το πρόβλημα της «κλιμάκωσης». Κι εκεί το φάντασμα του 2006 θα γινόταν ακόμα πιο βαρύ.

Το έχουμε ξαναπεί, ας το επαναλάβουμε: το ισραηλινό κράτος σε ένα όπλο υπερέχει καθαρά έναντι όλων των αντιπάλων του (εκτός του τουρκικού). Στην αεροπορία. Όμως όπως έχουν αποδείξει όλοι οι πόλεμοι των τελευταίων 30 χρόνων κανένας δεν κερδήθηκε έτσι! Αυτό σημαίνει ότι οι πύραυλοι και τα drones έχουν περιορισμένη αξία, για όσο ο όποιος αντίπαλος δεν αποφασίζει να κάνει τον πόλεμο και (ή κυρίως) χερσαίο, έχοντας μάλιστα ειδική γνώση και αντοχή στις «ανορθοδοξίες» του.

Τι κάνει, λοιπόν, ο στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν, που έχει εκπαιδεύσει την αεροπορία του στα μέρη μας, κτυπώντας όπου και όποτε γουστάρει; Παίζει με τα σπίρτα; Ξύνεται στη γκλίτσα;

Ναι. Ο Netanyahou απειλεί ξανά (όπως ο Olmert το 2006…) ότι θα «ισοπεδώσει τον λίβανο» και ότι «θα γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω»… αν κουνηθεί η Χεζμπ’ αλλάχ…

Όπως όλοι οι φασιστοκαραγκιόζηδες νομίζει ότι η Ιστορία είναι το ακριβό μαραφέτι που φοράει… Ότι «την έχει στο χέρι»…

(φωτογραφίες: Πάνω, η “ορθή στάση” ενός ισραηλινού τανκ στο νότιο λίβανο, το καλοκαίρι του 2006. Κάτω, ακόμα και ερείπια στηρίζουν τις βάσεις των ρουκετών – πάλι το καλοκαίρι του 2006, στο νότιο λίβανο…)

Το πρόβλημα της γεωγραφίας

Παρασκευή 23 Αυγούστου. Δεν θα χρειαζόταν. Αλλά η εισβολή στην υεμένη ήταν μια τρανταχτή απόδειξη της συμμαχίας των δύο τοξικών της αραβικής χερσονήσου – σίγουρη “επένδυση”. Εκείνου του Ριάντ και του άλλου του Αμπού Ντάμπι. Πετροδικτάτορες και οι δύο, με βαθιά πίστη πως ότι κουνιέται αγοράζεται και πως “πληρώνουμε και σκοτώνουμε”.

Οι μισθοφόροι τους μπούκαραν στην υεμένη τον Μάρτη του 2015, όταν οι αντάρτες Houthis μαζί με τον στρατό της υεμένης κατέλαβαν το Aden διώχνοντας τον εκλεκτό της δύσης Hadi. Αυτή η «δύση» δεν θα είχε (και δεν είχε) κανένα πρόβλημα μ’ έναν εμφύλιο στην υεμένη· άλλωστε δεν ήταν ο πρώτος. Αλλά να χαθεί το λιμάνι του Aden; Αυτό ήταν too much! Συνεπώς οι μισθοφόροι των δύο τοξικών εισέβαλαν υπό τις επευφημίες της Ουάσιγκτον, του Παρισιού, του Λονδίνου, του Τελ Αβίβ… Κι όχι μόνο τις επευφημίες. Αλλά και την τεχνική στρατιωτική βοήθεια. Και κάποιους έξτρα ειδικούς…

Κανονικά η «επιχείρηση αποφασιστική καταιγίδα» θα έπρεπε να είναι ένας γρήγορος και νικηφόρος πόλεμος. Οι εισβολείς τα είχαν όλα και κυρίως απεριόριστη δύναμη αεροπορικού πυρός. Οι αμυνόμενοι είχαν μεν τα όπλα του υεμενίτικου στρατού, αλλά μάλλον παλιομοδίτικα. Και βέβαια όχι αεροπλάνα. Σ’ αυτόν τον γρήγορο πόλεμο θα έπρεπε να ανακαταληφθεί η πρωτεύουσα Sana’a, και να διωχτούν οι Houthis στα βουνά του βορρά…

Μετά από 4 χρόνια το σχέδιο έχει αποτύχει. Τα βομβαρδιστικά της τοξικής συμμαχίας αποδεκάτισαν τους αμάχους, κτυπώντας τζαμιά, αγορές, σχολεία – ό,τι εύρισκαν…. Από στρατιωτική άποψη οι Houthis (υποστηριζόμενοι διακριτικά και απ’ την Τεχεράνη και από την Χεζμπ’ αλλάχ) αποδείχθηκαν σκληροτράχηλοι. Εδώ και κάποιους μήνες έχουν περάσει στην αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας εδάφη. Ακόμα χειρότερο: κτυπάνε στόχους βαθιά μέσα στη σαουδική αραβία (με drones και «πειραγμένους» πυραύλους παλιάς τεχνολογίας) δείχνοντας ικανοί να ισοπεδώσουν ακόμα και τα παλάτια των τοξικών… Η «καταιγίδα» έχει αρχίσει να γυρίζει ανάποδα.

Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, αλλά η ήττα είναι ορφανή. Σαν μην έφτανε το στραπάτσο της εισβολής στην υεμένη, απ’ τον Μάρτη του 2015 ως τους τελευταίους μήνες πολλά άλλαξαν επί τα χείρω για τους πετροχουντικούς Mohammed. Πρώτον, ηττήθηκαν στη συρία. Δεύτερον, ηττήθηκαν στο κατάρ. Τρίτον ηττήθηκαν στον λίβανο. Τέταρτον ηττώνται στην υεμένη. Και πέμπτον… Πέμπτον το ψοφιοκουναβιστάν κάνει αντι-ιρανική φασαρία στα στενά του Ορμούζ. Στο «αντι-ιρανική» συμφωνούν και οι δύο τοξικοί εταίροι. Αλλά στα στενά του Ορμούζ; Τα παλάτια του ενός τοξικού στο Abu Dhabi βλέπουν απέναντι το ιρανικό λιμάνι Bandar Abbas, γεμάτο “φρουρούς της επανάστασης” – πολύ κοντά, σα να λέμε, για μαγκιές. O άλλος στο Ριάντ μπορεί να ελπίζει ότι οι “patriot” που έχει ψωνίσει θα προλάβουν να δουλέψουν μέχρι να κρυφτεί σε τίποτα υπόγεια… in case of…

Κατά συνέπεια οι δύο τοξικοί, χαμένοι για χαμένοι σχεδόν παντού όπου προσπάθησαν να γίνουν χρήσιμοι και διάσημοι σαν χρηματοδότες πιστολέρος, έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν διαφορετικές προσεγγίσεις για το θέμα «υεμένη». Τόσο διαφορετικές που οι μισθοφόροι τους πολεμούν τώρα μεταξύ τους, για τον έλεγχο του Aden…

Οι ίδιοι οι τοξικοί δεν έχουν τσακωθεί φανερά μεταξύ τους. Τους ενώνουν πολλά, και πάνω απ’ όλα ο ανομολόγητος φόβος της παρακμής τους. Καλή η συμμαχία και με το ψοφιοκουναβιστάν και με το φασιστοΤελ Αβίβ. Αλλά…

Αλλά οι πολύ πλούσιοι, που έμαθαν πως όλα αγοράζονται, έχουν ένα μοναδικά ατομικίστικο ένστικτο αυτοσυντήρησης. Δεν γλυτώνουν πολλοί μαζί· προσπαθούν να γλυτώσουν κατά μόνας. Με χωριστά νταραβέρια· ο καθένας το δικό του κεφάλι. Ο τοξικός του Abu Dhabi έριξε τα μούτρα του και πήγε μέχρι την Τεχεράνη για να δει τι παίζει… Δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστος, αλλά οι ιρανοί δεν τον κρέμασαν. Τον κουβεντιάζουν…

Οι ήττες, όσο γεμάτα κι αν είναι τα θησαυροφυλάκια, φέρνουν γκρίνια…

(φωτογραφία κάτω: Είναι φίλοι, συνεργάτες, και κάτι παραπάνω. Ο αριστερά τοξικός είναι ο βασιλοδιάδοχος των εμιράτων, κάπως ώριμος είναι αλήθεια για να είναι ακόμα διάδοχος, ονόματι Mohammed bin Zayed al-Nahayan. Ο δεξιά είναι ο γνωστός τοξικός του Ριάντ, φρεσκαδούρα σκέτη, βασιλοδιάδοχος εδώ και κάτι χρόνια, ονόματι Mohammed bin Salman. Ο αριστερά είναι μέντορας του δεξιά. Αλλά ο καθένας το μαγαζί του first, σωστά;)

Όλα τα εύφλεκτα καίγονται…

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Πίσω, τώρα, στην επικήρυξη του Adrian Darya. Είναι ένα κουίζ που αυτή την στιγμή ούτε η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να απαντήσει με 100% σιγουριά. Πάει κάπως έτσι: οι πιστοί σύμμαχοι είναι πιστοί σύμμαχοι και ξέρουν από μόνοι τους τι να κάνουν, ειδικά όταν τα δεδομένα είναι απλά. Όμως ο Pompeo μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει βγάζει φωτιές. Οπότε όταν ο Πομπηίας φωνάζει απ’ την Ουάσιγκτον και δίνει κάτι σαν “εντολές” στην Αθήνα θυμίζοντάς της ότι το ιρανικό τάνκερ είναι wanted, το κάνει αυτό:

Α) Για να διαφημίσει διεθνώς έναν σκύλο που έχει στην περιοχή (το ελλαδιστάν)…

Ή

Β) Το κάνει επειδή δεν είναι εντελώς σίγουρος ότι ελέγχει το νέο γκουβέρνο, ανησυχεί μήπως δεν είναι 110% αφοσιωμένο στους αμερικανικούς σχεδιασμούς όπως το προηγούμενο φαιορόζ, και δεν είναι σίγουρος μήπως του κάνει τίποτα «νερά», όχι βέβαια για το τάνκερ αλλά αλλού; Ας το θυμίσουμε: μετά την απελευθέρωσή του το Adrian Darya μπορούσε να κάτσει σ’ ένα ευρωπαϊκό λιμάνι (το γιβραλτάρ) όσο έκρινε ο καπετάνιός του… Γιατί όχι σε οποιοδήποτε άλλο επίσης ευρωπαϊκό;

Το κουίζ αυτό μοιάζει να μην λαμβάνει υπόψη του τα προηγούμενα σχόλια, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ειδικά αν η «εφοπλιστική γραμμή» είναι προοπτικά επικίνδυνη για την χερσαία επικράτεια ή για τα συμφέροντα άλλων τομέων του ντόπιου κεφάλιου… Κι αν ο ρημαδοΚούλης (αν όχι το κόμμα του συνολικά…) θα ήθελε να εκφράσει μια ιμπεριαλιστική γραμμή πιο «ισορροπημένη»… (Για την περίπτωση που το χάσμα ανάμεσα σε Βερολίνο ‘n’ friends και Ουάσιγκτον συνεχίσει να μεγαλώνει…)

Σας προτείνουμε λοιπόν να μην βιαστείτε να απαντήσετε. Σε μερικούς μήνες θα καταλαβαίνουμε περισσότερα…

Και να σας θυμίσουμε ότι οι «εθνικοί διχασμοί» στο ελλαδιστάν, που δεν είναι και λίγοι, πάντα είχαν στο κέντρο τους βασικά ζητήματα «εξωτερικής / ιμπεριαλιστικής πολιτικής»….

(φωτογραφία: Στις 12 Δεκέμβρη 1916, με επικεφαλής τους αρχιτράγους, πλήθος αθηναίοι βασιλόφρονες διαδηλωτές κατέληξαν στο Πεδίο του Άρεως, που υπήρχαν ήδη σωροί από πέτρες, για να αναθεματίσουν τον «σατανά» της πολιτικής ζωής του ελλαδιστάν. Τον Βενιζέλο… Οι πέτρες έπεσαν εκεί που είναι τώρα το άγαλμα της Αθηνάς, και ένας ένας οι διαδηλωτές έριχναν την πέτρα τους και επαναλάμβαναν: Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδα, ανάθεμα έστω. Θα πρέπει να ήταν πολύ ωραία φάση…

Έτσι το Πεδίο δικαιωματικά το κοσμεί το άγαλμα του βασιλιά Κων/νου…)

Στη θάλασσα δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Τι έχουμε λοιπόν που προκαλεί πονοκέφαλο (;) στο ελληνικό υπ.εξ.; Το κατηγορητήριο κατά του Grace 1 άλλαξε μαζί με τ’ όνομα και τη σημαία του. Πριν η κατηγορία ήταν ότι πάει μυρωδάτο πετρέλαιο στον Άσαντ. Μετά την απελευθέρωσή του απ’ το αγγλοΓιβραλτάρ, το ψοφιοκουναβιστάν το κατηγορεί ότι είναι βαποράκι (: μας αρέσουν τα λογοπαίγνια!) των ιρανών φρουρών της επανάστασης – που κατά την Ουάσιγκτον είναι τρομοκράτες. Δεν είναι πια, λοιπόν, το θέμα ο Άσαντ ως παραλήπτης. Όποιος κι αν αγοράσει αυτά τα 2,1 μύρια βαρέλια ιρανικού πετρελαίου συμβάλει στη «χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης». Βαρύ, πολύ βαρύ… Το Adrian Darya είναι “καταζητούμενο” κι όποιος απλά το κοιτάξει είναι “υποθάλπτης”…

Ένα πράγμα που κάνουν διάφορα τάνκερ στον ινδικό και στον ειρηνικό, που επίσης συμβάλουν στη «χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης» μεταφέροντας ιρανικό πετρέλαιο, είναι ότι κλείνουν τα συστήματα επικοινωνιών τους για όσο καιρό χρειάζεται, οπότε εξαφανίζεται και το στίγμα μαζί με την ταυτότητά τους (δύο νούμερα με σύνολο 16 ψηφία). Γίνονται «πλοία φαντάσματα». Κανείς δεν ξέρει που είναι, εκτός κι αν πέσει επάνω τους. Σ’ αυτό το ενδιάμεσο της εξαφάνισης ξεφορτώνουν το φορτίο τους. Απομακρύνονται αισθητά και τότε ξαναδίνουν στίγμα, ξαλαφρωμένα πια.

Αν δεν κάνει αυτό το κόλπο ο καπετάνιος του Adrian Darya, κι αν επιμένει ότι θέλει να πιεί κάποια στιγμή τον πρωϊνό καφέ του χαζεύοντας τον Ταΰγετο, τότε υπάρχει κι άλλη λύση, εθνικά ωφέλιμη. Να βουλιάξουν το τάνκερ οι σύμμαχοι αμερικάνοι, προσεκτικά, χωρίς να χυθεί το stuff… Και μετά να πάει ένα γεωτρύπανο να το τρυπήσει και να φωνάξει η πατρίς, όλο χαρά, ότι βρέθηκε κοίτασμα στον μεσσηνιακό κόλπο! Δύο εκατομμύρια βαρέλια με τη μία είναι καλή μπάζα!

“Win – win” δε λέγεται αυτό;

(φωτογραφία / χάρτης: Αν δεν κάνει πειρατεία ο αμερικανικός 6ος στόλος κι αν το ιρανικό τάνκερ ξεφορτώσει το φορτίο του όχι σε λιμάνι αλλά σε άλλα τάνκερ κάπου στη Μεσόγειο, τότε μπορεί να γυρίσει άδειο και ήσυχο απ’ το Σουέζ. Μπορεί ενδιάμεσα να ξαναλλάξει το όνομα του σε «φούφουτος 2»…).

Δεν υπάρχουν και βλάκες – στην Τεχεράνη…

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Στα σοβαρά τώρα: γιατί το ιρανικό καθεστώς θα ήθελε να δοκιμάσει τις συμμαχικές δεσμεύσεις της Αθήνας προς την Ουάσιγκτον; Δεν βρίσκουμε τον λόγο να μπει το «τρομοκρατικό» Adrian Darya σε ελληνικά χωρικά ύδατα: ξεκίνησε πριν 3 ημέρες απ’ το Γιβραλτάρ και αποκλείεται την επόμενη βδομάδα να χρειάζεται οτιδήποτε σε ανεφοδιασμό. Κι αν το πλήρωμα από ινδούς και πακιστανούς ναύτες και ουκρανούς αξιωματικούς ήθελε να ψωνίσει το κατιτίς του, η αγορά του Γιβραλτάρ με το μαρόκο δίπλα είναι πολύ καλύτερη απ’ της Καλαμάτας…

Εκείνο που θα χρειαστεί (το πιθανότερο) το πρώην Grace 1 θα είναι να ξεφορτώσει το πετρέλαιο που κουβαλάει. Κανένα ευρωπαϊκό λιμάνι δεν προσφέρεται γι’ αυτή τη δουλειά υπό τις τωρινές συνθήκες. Δεν ορκιζόμαστε απ’ την άλλη ότι στους νέους μεταφορείς δεν θα περιλαμβάνονται και πλοία «ελληνικών συμφερόντων»: έχουν ταλέντο σ’ αυτή τη δουλειά…

Κατά τα υπόλοιπα, η αμερικανική επικήρυξη (γιατί περί αυτού πρόκειται) ενός τάνκερ με την κατηγορία της «συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση» αξίζει προσοχής. Όχι μόνο για αυτό καθαυτό το περιεχόμενό της, αλλά και για τον τύπο της. Για το γεγονός δηλαδή ότι μπορεί να γενικευτεί και να επεκταθεί προς οπουδήποτε. Από οποιονδήποτε έχει την εξουσία, «μικρή ή μεγάλη» να κάνει τέτοιου είδους επικηρύξεις.

Και μπαντονέτες να μετέφερε το συγκεκριμένο πλοίο και πάλι θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι «τα έσοδά του πάνε σε τρομοκράτες» – απλά και μόνο επειδή είναι ιρανικό· απλά και μόνο επειδή έτσι συμφέρει την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της. Με την ίδια έννοια που όποιος κάνει κριτική στο απαρτχάιντ καθεστώς του ισραήλ και υποστηρίζει τον παλαιστινιακό αγώνα είναι «φασίστας», όποιος σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με «οντότητες» (όχι απαραίτητα κρατικές) που το Χ ή το Ψ κράτος θεωρεί εχθρικές είναι «τρομοκράτης».

Δεν είναι θεωρία τα πιο πάνω. Για παράδειγμα έχει αρχίσει να κλιμακώνεται η λογοκρισία στον κυβερνοχώρο, ακριβώς με τέτοιου είδους επιχειρήματα. Κι όχι μόνο στις διακρατικές σχέσεις. Οπουδήποτε.

Δύσκολες εποχές.

Πιάστε το, πιάστε το!

Κυριακή 18 Αυγούστου. Το γκουβέρνο του Γιβραλτάρ (δηλαδή το Λονδίνο…) αποφάσισε προχτές να ελευθερώσει το ιρανικό τάνκερ Grace 1 (μεγάλη η χάρη του!) που είχε «κατασχέσει» για κανά μήνα. Και τότε, λαχανιασμένη η Ουάσιγκτον, εξέδωσε δικό της ένταλμα κατάσχεσης, για το ίδιο πλοίο, επικαλούμενη σχεδόν τα «7 θανάσιμα αμαρτήματα»: ξέπλυμα χρήματος, τραπεζική απάτη, τρομοκρατία, κλπ κλπ.

Δεν είναι γελοίο κοτζάμ «υπερδύναμη» (πρώην…) να κυνηγάει, σαν κολλημένη, ένα τάνκερ; Προφανώς το ψοφιοκουναβιστάν κάνει τον εξής λογαριασμό: αν απελευθερωθεί το Grace 1 και η Τεχεράνη απελευθερώσει, σε αντάλλαγμα, το υπό βρετανική σημαία Stena Impero, τότε τι στο διάολο «ομάδα δέλτα» θα φτιάξω για να επιβάλω το νόμο και την τάξη στα στενά του Ορμούζ; Τι δικαιολογία θα χρησιμοποιήσω για να πείσω και κανά άλλον (εκτός απ’ τα φιλαράκια του αγγλικού και του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού) να έρθει να το παίξουμε η «επιπλέουσα παγκόσμια κοινότητα in arms»;

Λογικό μεν, αλλά… Αν «τσακώσει» το ψοφιοκουναβιστάν το καταραμένο τάνκερ (πράγμα που μόνο με εντελώς Πειρατεία, με κεφαλαίο το “Π”, μπορεί να γίνει…) πόσους θα πείσει ότι είναι ο υπεράνω υποψίας και ιδιοτέλειας ναυτοφύλακας; Κανέναν – έτσι κι αλλιώς.

Ακόμα και στη «λογική» της η παρακμή δεν παύει να είναι παρακμή…

(λεπτομέρεια: Το Grace 1 άλλαξε όνομα και σημαία. Ονομάζεται πια Adrian Darya, και αντί για σημαία παναμά έχει τώρα την ιρανική. Τις έχουν εύκολες τις μεταμφιέσεις τα πλεούμενα…

Εκείνο που δεν ξέραμε ότι έχουν τα υπουργεία δικαιοσύνης (το αμερικανικό εν προκειμένω…) είναι να κάνουν προχτές αίτηση κατάσχεσης ενός πλοίου με ημερομηνία …«16 Νοέμβρη»… Λαθάρα λόγω βιασύνης; Ή λόγω διοικητικής κατάρρευσης; Ποιός ξέρει;

Αφού είναι έτσι, θα εξεταστεί τότε… Yavas yavas…)

Πεκίνο – Τεχεράνη ένας αγωγός δρόμος

Πέμπτη 15 Αυγούστου. Ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί να βρει συμμάχους για να κατοχυρώσει τον «αστυνομικό έλεγχο» των στενών του Ορμούζ και δεν βρίσκει (το Λονδίνο μόνο υπό τον Bor-Duk θα μπορούσε να μπει στην κατηγορία «πρόθυμοι», αλλά πόσο θα κρατήσει αυτό;), το Πεκίνο προχωράει την συμμαχία του (και τις πετρομπίζνες) με την Τεχεράνη με τρόπο που απλά τονίζει τα αμερικανικά αδιέξοδα.

Η υπόθεση με την εκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στο «νότιο pars» είναι η πιο γνωστή. Αν και την δουλειά την είχε πάρει η γαλλική total αποχώρησε μετά τις αμερικανικές κυρώσεις και απειλές (ή παριστάνει ότι έφυγε)· στη θέση της μπήκε η china national petroleum corporation, που τώρα φέρεται να κατέχει το 80% της εκμετάλλευσης τους.

Η εκμετάλλευση πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο βόρειο Αzadegan και στο Yadavaran (και τα δύο κοντά στα σύνορα με το ιράκ) είναι λιγότερο γνωστή αλλά όχι λιγότερο ενδιαφέρουσα. Η εκμετάλλευση και των δύο έχει ανατεθεί σε κινεζικές εταιρείες. Υπό νορμάλ συνθήκες τα τάνκερ θα φόρτωναν μέσα στον Περσικό. Αλλά τώρα Πεκίνο και Τεχεράνη προωθούν την κατασκευή εγκαταστάσεων αποθήκευσης και θαλάσσιας φόρτωσης στην πόλη Jack, που βρίσκεται «εκτός» των επίδικων δρόμων, στη θάλασσα του ομάν. Όπου, επίσης, η Τεχεράνη έχει αεροναυτική βάση… Το έργο είναι φιλόδοξο, καθώς περιλαμβάνει πέρα από μεγάλα καζάνια αποθήκευσης έναν αγωγό 1000 χιλιομέτρων απ’ τα κοιτάσματα ως το λιμάνι, αλλά και διυλιστήρια. Φιλόδοξο το έργο, αλλά η χρηματοδότηση εξασφαλισμένη: κινεζική.

Θα πει κάποιος: θα χρειαστεί καιρός όμως… Ναι. Με τον τρόπο που δουλεύει ο κινεζικός καπιταλισμός ίσως όχι περισσότερο από δυο χρόνια – για τα πετρέλαια. Για το φυσικό αέριο το πράγμα είναι διαφορετικό μιας και προορίζεται και για την ευρώπη.

Τι θα έπρεπε να ισοπεδώσει το ψοφιοκουναβιστάν; Το ιράν, την κίνα – ή και τους δύο μαζί; Είναι ένα ερώτημα κι αυτό…

Το καρφί και το πέταλο

Κυριακή 4 Αυγούστου. Ο ιρανός υπ.εξ. Mohammad Javad Zarif βρέθηκε στη Ν. Υόρκη στα μέσα του περασμένου μήνα, για δουλειές στον οηε. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν τον υποδέχτηκε με κόκκινα χαλιά – το αντίθετο: επέβαλε περιορισμούς στις μετακινήσεις του…. Χοντράδα· αλλά για ψόφια κουνάβια το πράγμα είναι «λογικό».

Όμως στη διάρκεια της παραμονής του στην πόλη, και συγκεκριμένα στις 15 Ιούλη, ο καταραμένος υπ.εξ. συναντήθηκε με τον δεξιό γερουσιαστή Rand Paul, μετά από αίτημα του δεύτερου. Τα είπαν για καμιά ώρα. Ο Rand Paul θεωρείται του «περιβάλλοντος» του ψόφιου κουναβιού ενώ συμμετέχει στην «επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων» του κογκρέσσου· και σύμφωνα με προχθεσινό ρεπορτάζ του “the new yorker”, το ραντεβού έγινε με τις ευλογίες του. Όχι μόνο αυτό όμως… Ο Paul μετέφερε στον Zarif πρόσκληση (του ψόφιου κουναβιού) για συνάντηση (μεταξύ τους) στο άσπρο σπίτι! Με φωτογράφους και όλα τα λούσα!!!

Για την περίπτωση που έχετε λάθος ιδέα για το ιρανικό καθεστώς: ο Zarif δεν είναι “αγιατολάχ”! Είναι αμερικανοσπουδαγμένος για κάμποσα χρόνια, έχει διατελέσει πρεσβευτής της Τεχεράνης στον οηε για κάποια χρόνια, ξέρει από μέσα τα δυτικά κόλπα, και έχει φίλους στο αμέρικα στα «υψηλά κλιμάκια» του καθεστώτος. Το ότι το ιρανικό καθεστώς του εμπιστεύεται την “εξωτερική πολιτική” του έχει, προφανώς, σχέση και μ’ αυτά τα προσόντα. Και ενώ το ραντεβού του Paul θα μπορούσε να θεωρηθεί κλασσικό τμήμα «διπλωματίας», η πρόσκληση του ψόφιου κουναβιού είναι άλλης τάξης ζήτημα. Πολύ περισσότερο που ο Zarif δεν την απέρριψε (!) αλλά κομψά απάντησε ότι «πρέπει να πάρει οδηγίες επ’ αυτού απ’ την Τεχεράνη» – τον Χαμενεΐ δηλαδή…

Και τι έγινε μετά; Το ψοφιοκουναβιστάν πριν 3 ημέρες έβαλε «τιμωρία» τον Zarif («κυρώσεις») με βασικό πρακτικό μέτρο εναντίον του το ότι «θα εξετάζει κατά περίπτωση» αν θα του δίνει visa για να πηγαίνει στις συνελεύσεις του οηε… Η «κατηγορία» εναντίον του είναι ότι …. «υπηρετεί την ατζέντα του Χαμενεΐ, και είναι ο βασικός εκπρόσωπος τύπου του καθεστώτος σε όλο τον κόσμο»! Με δυο λόγια: η κατηγορία κατά του Zarif είναι ότι είναι ο υπ.εξ. του ιράν… (Εδώ σπάνε όλα τα κοντέρ!)

Υπάρχει σύγκρουση στα υψηλά κλιμάκια του ψοφιοκουναβιστάν σε ότι αφορά την «αντιμετώπιση του ιράν»; Ας πούμε: η «τιμωρία» του Zarif επιβλήθηκε στο ψόφιο κουνάβι απ’ τους σωματοφύλακες; Ή παίζει το έργο «καλός μπάτσος / κακός μπάτσος»; Στην πράξη αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να συμβαίνει ακόμα και χωρίς να είναι σχεδιασμένο. Στη γεωμετρία λέγεται συνισταμένη· στην κρατική πολιτική μπορεί να λέγεται “δεν ξέρουμε τι να κάνουμε”…

Είναι γνωστό ότι το ψόφιο κουνάβι για μέχρι «ξέπλυμα» είναι ικανό (επιχειρηματικά) – και πιθανόν να κάνει την ίδια δουλειά, θέλει δεν θέλει, σαν βιτρίνα των σωματοφυλάκων. Πολύ θα τους βόλευε να δημιουργηθεί κάποια «εσωτερική κρίση» στο ιρανικό καθεστώς, με τον Zarif να είναι ο «καλούτσικος» της ιστορίας και οι υπόλοιποι οι «τρομοκράτες». Η πρόσκληση στο άσπρο σπίτι θα μπορούσε να είναι τέτοια δηλητηριώδης προσφορά· αλλά ο Zarif είναι παλιά καραβάνα…

Συνεπώς βρισκόμαστε πάντα στο τετραγωνάκι νο 1: το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν ψάχνει να βρει τον πιο εύκολο και ανώδυνο τρόπο για να κάνει επίδειξη δύναμης· και δυσκολεύεται.

Κι ο καιρός περνάει…