Tag: ιράν

Οι έγνοιες της παρακμής

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Είναι εύλογο ότι αν (οποιαδήποτε) κρατική πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) διαμορφώνεται με βάση τα συμφέροντα ομάδων αφεντικών, καπιταλιστικών κλάδων και την πρόβλεψη για τις αντιδράσεις όσων θίγονται, αυτή η διαμόρφωση μπορεί να εμφανιστεί σαν εξαιρετικά σύνθετη. Κάποιος που, ακολουθώντας την θεωρία του χάους, θα κατέγραφε συμφέροντα, συμπεριφορές, επιλογές, σχεδιασμούς, ακόμα και αυταπάτες ως την πιο μικρή κλίμακα, την κλίμακα του ατόμου (του ατόμου αφεντικού, ceo, μετόχου, πολιτικού, παρατρεχάμενου, ανώτερου ασφαλίτη, κατώτερου ασφαλίτη, αρχικαραβανά, μεσαίου καραβανά, ειδικού κοινωνιολόγου, ειδικού οικονομολόγου, κλπ κλπ) θα κατέληγε ίσως στο συμπέρασμα ότι είναι πρακτικά αδύνατο να υπάρξει σύνθεση συμφερόντων και, άρα, σταθερή διαμόρφωση κρατικής πολιτικής.

Παρότι, ωστόσο, μια τέτοια εξονυχιστική καταβύθιση στις «ατομικές» τροχιές των αφεντικών και των λακέδων τους θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον πέρα απ’ την αναπαράσταση του «χάους και της τυχαιότητας», στην πραγματικότητα η διαμόρφωση κρατικής πολιτικής είναι λιγότερο σύνθετη. Το παράδειγμα της αμερικανικής παρακμής είναι χαρακτηριστικό.

Καθώς το ένα μετά το άλλο τα διάφορα «όχι ανοικτά πολεμικά μέσα» της Ουάσιγκτον αχρηστεύονται (ή έχουν πολύ μικρότερη αποτελεσματικότητα απ’ την επιδιωκόμενη) τα αφεντικά στην Ουάσιγκτον βρίσκονται όλο και πιο κοντά σ’ ενα σημείο «κρίσης» του διλήματος: να προχωρήσουμε σε στρατιωτικά μέσα ή όχι; Το «όχι» ήταν αυτό που εκπροσωπούσε (χρησιμοποιούμε παρελθόντα χρόνο…) το ψόφιο κουνάβι, σαν τακτική αντιμετώπισης των αντιπάλων, που έχουν προσδιοριστεί με ακρίβεια προ πολλού: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη – και Βερολίνο… Το «όχι στρατιωτικά μέσα» ήταν / είναι οι «κυρώσεις», οι «τιμωρίες», οι δασμοί· ακόμα και οι απειλές για στρατιωτικά μέσα.

Μετά από 3 πυκνά και εντατικά χρόνια εφαρμογής αυτών των «εναλλακτικών» (2017, 2018, 2019) είναι ξεκάθαρο πως είτε απέτυχαν εντελώς, είτε δεν είχαν τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Οι οικονομικές «κυρώσεις» κατά της Τεχεράνης δεν προκάλεσαν την εξέγερση της ιρανικής μεσαίας τάξης και την ανατροπή του καθεστώτος, ούτε μια μόνιμη αποσταθεροποιητική ένταση στο ιράν – όπως ήταν ο στόχος. Οι οικονομικές «κυρώσεις» και οι δασμοί κατά του Πεκίνου γυρίζουν εν πολλοίς μπούμεραγκ· και σε κάθε περίπτωση απλά «φρενάρουν λίγο και για λίγο» την κινεζική καπιταλιστική επέκταση – ο στόχος, όμως, ήταν και παραμένει πολύ μεγαλύτερος. Οι οικονομικές «κυρώσεις» κατά της Μόσχας δεν την εμπόδισαν να αυξάνει την επιρροή της στη μέση Ανατολή και όχι μόνο…

Απομένουν, όλο και πιο καθαρά, τα «στρατιωτικά μέσα»… Εκεί, φυσικά, ανοίγονται διάφορα ενδεχόμενα, ανάλογα με την επιλογή στόχων. Για παράδειγμα η βόρεια κορέα σαν στόχος θα ήταν μια επιλογή all out πολέμου. Το ίδιο προκύπτει και με το ιράν, παρότι η Ουάσιγκτον (και το Τελ Αβίβ) θα ήθελε κάτι «μέτριο», που να μην μοιάζει (και να μην είναι) «κανονικός πόλεμος», αλλά να έχει σίγουρα αποτελέσματα. Αντίθετα η βενεζουέλα μπορεί να μοιάζει μια πιο «εύκολη» και «φτηνή» υπόθεση: ένας στρατιωτικός θαλάσσιος αποκλεισμός και μια εισβολή «μυστηριωδών οπαδών της δημοκρατίας» απ’ την κολομβία (η cia τους εκπαιδεύει έτσι κι αλλιώς) θα μπορούσε να είναι μια επιλέξιμη (προς το παρόν) «επίδειξη πυγμής». Και, κυρίως, μια κάποια διαχείριση του πετρελαϊκού προβλήματος που απασχολεί έντονα την αμερικανική ηγεμονία. (Γι’ αυτό περισσότερα προσεχώς – δεν είναι μόνο όσα φαίνονται…).

Αν τα «στρατιωτικά μέσα», κατ’ αρχήν σε μια κάπως περιορισμένη έκταση και ένταση, είναι ο μόνος τρόπος που έχει απομείνει στην Ουάσιγκτον για να εμποδίσει (;) ή να μετριάσει (;) την παρακμή της, τότε είναι εύλογο ότι το «διάλειμμα μη πολέμου» του ψόφιου κουναβιού έχει φτάσει στο τέλος του. (Πράγματι, το ψόφιο κουνάβι δεν ξεκίνησε κάποιον επιπλέον πόλεμο σε σχέση μ’ αυτούς που κληρονόμησε απ’ την διοίκηση Ομπάμα· ούτε, όμως, σταμάτησε κανέναν, παρότι στα λόγια ήταν σκέτος ειρηνοποιός. Το ότι δεν τα κατάφερε δείχνει όχι μόνο το όριο που είχε πίσω απ’ τις πλάτες τους, αλλά και την ιμπεριαλιστική «μέθοδο», τον «τρόπο», που παρέμενε αυτά τα τρία χρόνια σαν εφεδρεία).

Κι αν αυτό το «διάλειμμα» τέλειωσε, τέλειωσε μαζί και η βιτρίνα του: το ψόφιο κουνάβι. Ο Pence είναι πιο κατάλληλος. Όχι μόνο για τους μήνες της προεδρίας που απομένουν ως τις εκλογές, αλλά και σαν υποψήφιος των συντηρητικών, με βάσιμες ελπίδες εκλογής του τον Νοέμβρη…

Θα αναρωτιόταν κάποιος αν τα πράγματα έχουν γίνει τόσο επείγοντα ώστε το ψόφιο κουνάβι να πρέπει να σχολάσει το γρηγορότερο. Ναι, έχουν γίνει επείγοντα – το δείχνουν διάφορες εξελίξεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, σε όλα τα επιμέρους μέτωπα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Εξίσου σημαντικό μπορεί να είναι, ωστόσο, και το ότι αν το ψόφιο κουνάβι φτάσει ως τις εκλογές του Νοέμβρη έχει πιθανότητες επανεκλογής· πράγμα που (φαίνεται ότι) πρέπει να αποφευχθεί…

Τόσους πρόλαβε να απολύσει στα 3 χρόνια της «βασιλείας» του· φαίνεται ότι έρχεται η δική του η σειρά!

Στέρεες εκτιμήσεις

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. …Τους ρώτησα σε ποια βάση και με ποιές αποδείξεις διατυπώνουν τέτοιες κατηγορίες κατά του ιράν. Τίμια και καθαρά τους είπα να μου στείλουν τα στοιχεία που έχουν, γιατί τα χρειάζομαι…

Αυτά είπε ο ιρανός πρόεδρος Ruhani επιστρέφοντας απ’ τη Ν. Υόρκη, όπου συνάντησε τους λογικούς ευρωπαίους που είχαν ήδη αποφανθεί πως «δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση απ’ το ότι για την επίθεση ευθύνεται το ιράν». Μπορεί και πρέπει ο καθένας να έχει τις αμφιβολίες του για το κατά πόσον ο Ruhani θα μετέφερε σωστά τέτοιου είδους συζητήσεις… Απ’ την άλλη μεριά τα πράγματα είναι υπερβολικά «καρφωμένα», έτσι ώστε στη συγκεκριμένη περίπτωση να μπορεί να θεωρηθεί ανεκτά ακριβής.

… Απάντησαν ότι με βάση τις έρευνες που έκαναν οι ειδικοί τους, οι δυνατότητες των υεμενιτών, ή όπως τους ονομάζουν των Houthis, είναι κατώτερες απ’ αυτές που χρειάζονταν για μια τέτοια επιχείρηση.

Τους είπα εντάξει, ας πούμε ότι αυτοί δεν μπορούσαν να το κάνουν. Αλλά τότε ποιος το έκανε; Μου είπαν ότι δεν ξέρουν, αλλά ότι η επίθεση έγινε απ’ τον βορρά και απ’ την δύση.

Τους ρώτησα αν καταλαβαίνουν το νόημα των κατηγοριών που κάνουν. Σημαίνουν χάος και ενίσχυση της φωτιάς στην περιοχή. Δεν είπαν κάτι γι’ αυτό. Τους είπα ότι έχουν πολλές πληροφορίες για τους εχθρούς των υεμενιτών, αφού αυτοί τους προμηθεύουν με όπλα. Αλλά δεν ξέρουν τίποτα για τις δυνατότητες των υεμενιτών και των Houthis….

… «Επειδή αυτοί μαθαίνουν από εμάς» θα μπορούσε να συμπληρώσει. Αυτό, ωστόσο, θα έπρεπε να θεωρείται εύλογο και νόμιμο – με βάση τους «κανόνες του πολέμου». Η προβοκατόρικη «λογική» της ενοχοποίησης της Τεχεράνης απ’ το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο χωρίς κανένα στοιχείο όχι μόνο δεν αίρεται με τους διάφορους διπλωματικούς ελιγμούς που έκαναν ή θα κάνουν μετά, αλλά προϊδεάζει και για μελλοντικές τους «στέρεες εκτιμήσεις».

Το μια στο καρφί και μια στο πέταλο σημαίνει ότι κάποιος κρατάει (ή προσπαθήσει να κρατήσει) σφυρί· και δεν είναι σίγουρος πως να το χρησιμοποιήσει…

(Εν τω μεταξύ ο τοξικός φέρεται να συμφώνησε με τους Houthis σε «περιορισμένη εκεχειρία», που αφορά την πρωτεύουσα Sanaa… Είναι λίγο. Επιπλέον μοιάζει αργά πια…)

Κινήσεις επί του εδάφους 1

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Άσχετα με το τι πιστεύουν ποιοί (για την επίθεση στις σαουδαραβικές πετροεγκαταστάσεις πριν 2 βδομάδες), τόσο οι καθαροί εχθροί του μπλοκ της Αστάνα όσο και οι “αμφίθυμοι παρατηρητές” (εδώ βάζουμε οπωσδήποτε το Βερολίνο) βρέθηκαν σε μια θέση δύσκολη, τόσο από “πολιτική” όσο και από “στρατιωτική” άποψη. Δεν είναι καθόλου εύκολο στον καπιταλιστικό κόσμο να κατηγορείται ένα κράτος (το ιρανικό) γι’ αυτήν την επίθεση που διαταράσσει υποτίθεται την παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου, αλλά κανείς να μην τολμάει να το “τιμωρήσει”. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε γράψει έγκαιρα: το να αποδοθεί ολόκληρη η ευθύνη της επίθεσης στους Houthis είχε μεν ζόρικες συνέπειες αλλά τουλάχιστον θα είχε απαλλάξει τις δυτικές πρωτεύουσες, και οπωσδήποτε την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) απ’ την επίδειξη μεγαλοστομίας και αδυναμίας ταυτόχρονα. Σε τελευταία ανάλυση, έτσι όπως έχει εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, θα είχε δίκιο όποιος θα υποστήριζε ότι το πετρέλαιο δεν είναι πλέον στρατηγικής σημασίας εμπόρευμα για τον δυτικό καπιταλισμό…

Απ’ την μεριά της η Τεχεράνη (διακριτικά και οι υπόλοιποι του μπλοκ της Αστάνα) δεν έμεινε να απολαμβάνει την επιτυχία αυτή. Δυο μέρες μετά την επίθεση, στις 16 Σεπτέμβρη ο επικεφαλής των επίλεκτων (Quds force) των «φρουρών της επανάστασης» στρατηγός Qassem Soleimani (μακράν ο πιο ικανός, χωρίς δεύτερον, αρχικαραβανάς στον πλανήτη σήμερα…) φέρεται να πήγε στη Βαγδάτη για να συντονίσει τις κινήσεις της σιιτικής φιλοϊρανικής πολιτοφυλακής Hashd Al-Shaabi. (Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι περίπου το ανάλογο της Χεζμπ’ αλλάχ στο ιράκ – και φτιάχτηκε στη διάρκεια της αμερικανικής κατοχής, κάτω απ’ την μύτη των κατοχικών…).

Στις 18 Σεπτέμβρη ξεκίνησε (και τέλειωσε εντυπωσιακά γρήγορα, μέσα σε 3 ημέρες) η επιχείρηση Θέληση για Νίκη της Hashd Al-Shaabi, υπό την διεύθυνση αξιωματικών της Quds force. Η επιχείρηση είχε στόχο τον έλεγχο όλων των συνόρων του ιράκ προς την σαουδική αραβία και την ιορδανία. Τυπικά αμυντική αυτή η επιχείρηση, δεν θα μπορούσε όμως να αφορά το ενδεχόμενο χερσαίας εισβολής οποιουδήποτε στο ιράκ. Κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Το νόημα της διάταξης (που ας το τονίσουμε: είναι εντός των συνόρων του ιράκ) φαίνεται απ’ τον επιπλέον εξοπλισμό της Hashd Al-Shaabi: δεκάδες βαλιστικοί πύραυλοι (ιρανικής κατασκευής) και άλλα όπλα (πιθανότατα και drones) μεταφέρθηκαν απ’ το ιράν στην οργάνωση και, μέσω αυτής, στην περίμετρο της ιρακινής επικράτειας.

Μένοντας σε αμυντικό σχηματισμό, η Τεχεράνη και οι ιρακινοί σύμμαχοί της έφτασαν καλά εξοπλισμένοι όχι μόνο πιο κοντά στο Ριάντ απ’ τα βόρεια και στις αμερικανικές βάσεις κοντά στα σύνορα ιορδανίας / συρίας, αλλά και πιο κοντά στο Τελ Αβίβ απ’ τα ανατολικά: το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς «προκάλεσε την τύχη του», αφού πριν λίγες εβδομάδες είχε «κτυπήσει» δυο φορές θέσεις της Hashd Al-Shaabi στο ιράκ…

Κινήσεις επί του εδάφους 2

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη. Στην αραβική χερσόνησο η Τεχεράνη έχει ενάμισυ σύμμαχο (κατάρ, Houthis / προσεχώς «βόρεια υεμένη»), δύο σχετικά ουδέτερα κράτη (κουβέιτ και ομάν) και τρεις δηλωμένους εχθρούς: σαουδική αραβία, εμιράτα, μπαχρέιν. Παρότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ προσπαθεί να αμφισβητήσει την πραγματική ιρανική υπεροχή στον περσικό κόλπο, η Τεχεράνη δεν κάνει ό,τι κάνει για να κρατήσει αυτήν την υπεροχή. Την θεωρεί δεδομένη, και έχει δίκιο (εκτός, ίσως, από έναν γενικευμένο πόλεμο με πλήρη αμερικανική συμμετοχή). Ακόμα και χωρίς αεροπορία ο ιρανικός στρατός δεν έχει υπολογίσιμο τοπικό αντίπαλο γύρω απ’ αυτήν την θαλάσσια ζώνη.

Το forward, εκείνο που ενδιαφέρει το ιρανικό ιμπεριαλισμό και στο οποίο στερεώνεται η συμμαχία του με την Άγκυρα, την Μόσχα και το Πεκίνο, είναι η “ασφαλής έξοδος” στην ανατολική Μεσόγειο. Είναι ακριβώς το αντίθετο «βέλος» σε σχέση με εκείνο του ισραηλινού ιμπεριαλισμού, που επιδιώκει να κατοχυρώσει σαν «συνοριακή» ζώνη του την γραμμή απ’ την κασπία ως τον περσικό.

Η αμερικανική εισβολή στο ιράκ το 2003 και η από τότε στρατοπέδευση του αμερικανικού στρατού εκεί· και η δημιουργία αμερικανικών βάσεων στη συρία υπό την ζεστή φιλοξενία των ypg, έχει πολύ μικρότερη σχέση με τον περσικό και πολύ μεγαλύτερη μ’ αυτήν την χερσαία ζώνη, απ’ το ιράν μέχρι απέναντι απ’ την κύπρο. (Το ίδιο ισχύει για τις αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν, παλιές και καινούργιες… Αλλά γι’ αυτά άλλη φορά…)

Ακριβώς αυτός ο αμερικανο-αγγλο-ισραηλινός-σαουδαραβικός σχεδιασμός είναι που υπέστη στρατηγική ήττα στις 14 Σεπτέμβρη. Γιατί; Επειδή το εμπόδιο για να «τιμωρήσει» η Ουάσιγκτον την Τεχεράνη είναι, ακριβώς, αυτές οι βάσεις και το πόσο εκτεθειμένες είναι στους ιρανικούς πυραύλους! Αν η Ουάσιγκτον απέσυρε όλο της τον στρατό απ’ το ιράκ, την συρία, τη σαουδική αραβία, το κατάρ και το αφγανιστάν, «θα λύνονταν τα χέρια της» για να ισοπεδώσει το ιράν· αλλά θα έχανε τον έλεγχο όσο και όπως τον κρατάει ακόμα σ’ αυτές τις περιοχές. Αν, απ’ την άλλη μεριά, κρατήσει αυτές τις βάσεις, δεν μπορεί να ισοπεδώσει την ιρανική επικράτεια: αποτελούν, κόντρα στον αμερικανικό σχεδιασμό, την εγγύηση ασφάλειας του ιράν!

Ταυτόχρονα ο ιρανικός και ο ρωσικός στρατός, οι τοπικοί σύμμαχοι και οι μισθοφόροι τους, μπορούν να κινούνται αν όχι εντελώς ελεύθερα σίγουρα με σχετική άνεση σ’ όλη αυτήν την περιοχή.

Προσεχώς και ο κινεζικός…

Νικητές

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Καθόλου συμπτωματικά, εκπρόσωποι των τριών του μπλοκ της Αστάνα, συναντήθηκαν πριν λίγες ημέρες στη Ν. Υόρκη με τον γ.γ. του οηε, ο οποίος ανήγγειλε την δημιουργία της «επιτροπής για το συριακό σύνταγμα» – με τις προδιαγραφές του μπλοκ και υπό την αιγίδα του.

Παρότι η αφετηρία αυτής της πολιτικής διαδικασίας για το μέλλον της συρίας δεν εξασφαλίζει ένα αίσιο και σχετικά σύντομο τέλος, από μόνο του το γεγονός είναι μια επίσημη επισφράγιση της νίκης του μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης. Πιο σωστά της «σχετικής» νίκης, αφού το ¼ της συριακής επικράτειας κατέχεται ακόμα απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του ypg.

Σύμφωνα με όσα έχει συμφωνήσει το μπλοκ της Αστάνα (και αποδέχτηκε ο γ.γ. Guterres) 150 σύριοι επιλεγμένοι απ’ τον Άσαντ, την αντιπολίτευση (εκτός εκείνων που συνεχίζουν τον πόλεμο στο Idlib) και διάφορες οργανώσεις πολιτών (από 50 κάθε πλευρά) θα αποτελέσουν το σώμα της επιτροπής. Κάθε 50άδα θα επιλέξει σύντομα 15 άτομα (συνολικά 45) που θα αρχίσουν την συγγραφή του νέου συντάγματος. Αξιωματούχοι των κρατών του μπλοκ της Αστάνα και του οηε θα υποστηρίζουν συμβουλευτικά την διαδικασία.

Δεν αποκλείεται το “συριακό” να “λυθεί” πριν το “κυπριακό”…

Η μοναξιά ενός τοξικού

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. …Έχουμε μείνει μόνοι… και πρέπει να πορευτούμε ανάλογα. Οι χθεσινοί σύμμαχοι δεν είναι πια οι ίδιοι όπως ήταν… Οι κουβέντες τους ότι θα είναι δίπλα μας σε καιρούς κρίσης αποδείχθηκαν κενές… Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θα ανακατευτεί για να σταματήσει το ιράν…

Πικρά μαύρα δάκρυα απ’ την εντελώς καθεστωτική εφημερίδα του Ριάντ Okaz. Που δεν καταγγέλει για «εγκατάλειψη βασιλείου» μόνο την Ουάσιγκτον και το Πεκίνο, αλλά ακόμα και τον γειτονικό τοξικό, των εμιράτων. … Δεν έχει μείνει κανένας… καταλήγει το άρθρο, μ’ έναν λυγμό. Μπορούμε να το φανταστούμε: η απέραντη σαουδαραβική έρημος κι ένας τοξικός πάνω σ’ ένα τανκ, μέσα στον ντάλα ήλιο, δεν ξέρει από που θα τούρθει… Εκεί έφτασαν τα πράγματα. Οπότε, θέλοντας και μη, μια αντιπροσωπεία της υποστηριζόμενης απ’ τον τοξικό πλευράς βρίσκεται στο Oman από προχτές, για διαπραγματεύσεις με τους Houthis. Τους ίδιους Houthis που ανέλαβαν την ευθύνη για τις μεγάλες ζημιές στις πετροεγκταστάσεις…

Βέβαια το ψόφιο κουνάβι έστειλε (ή θα στείλει) λίγες εκατοντάδες επιπλέον πεζοναύτες, μαζί με όλα τα απαραίτητα, για να παριστάνουν ότι προστατεύουν τα ανατολικά παράλια σύνορα του «βασιλείου» – εννοείται ότι τα έξοδά τους θα τα πληρώνει το παλάτι. Αλλά ο τοξικός δεν δείχνει να ψήνεται. Καταλαβαίνει ότι είναι «παρηγοριά στον άρρωστο». Ήθελε περισσότερα: στη «φάση» του μέσα ονειρευόταν καπνούς να υψώνονται απ’ τα ιρανικά παράλια, αμερικανικά πολεμικά να σκίζουν τον αέρα, κι αυτός, σε μια ταράτσα, να απολαμβάνει το θέαμα σα Νέρωνας.

Τώρα, μέσα στα σκονάκια του, περιμένει να ακούσει την επίσημη ιρανική πρόταση για «μια συμμαχία των κρατών του περσικού που θα εξασφαλίσει την ειρήνη», (homuz peace initiative / hope) που θα κάνει σήμερα ο Ruhani στην γενική συνέλευση του οηε. Ακόμα και μόνο του το γεγονός ότι το ιρανικό καθεστώς μπορεί να εμφανίζεται διεθνώς σαν ειρηνοποιό μετά τις επιθέσεις των Houthis στις πετροεγκαταστάσεις του (κι ας λένε ότι θέλουν διάφοροι εις τα ευρώπας) ενώ η aramco του αγοράζει πετρέλαιο απ’ το ιράκ για να μισοκαλύψει τους πελάτες της, είναι πολύ πικρό ποτήρι.

Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα: χωρίς συμμάχους πια που να του προσθέτουν ισχύ, ηττημένος παντού ο τοξικός, τσακισμένος στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, είναι στην πιο ετοιμόρροπη φάση της καριέρας του. Και είναι πολλοί και ισχυροί εκείνοι που ο τοξικός είχε κρεμάσει ανάποδα στο Ritz Carlton Hotel, το Νοέμβρη του 2017, για να τους πάρει τα λεφτά… Όσο και νάναι «κάτι του χρωστάνε» από τότε…

(φωτογραφία: Θα μείνει, φυσικά το μουσείο. Εδώ η αίθουσα με τίτλο «τα απομεινάρια μιας νύχτας»…)

Η μοναξιά ενός άξονα

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Δεν είναι όμως, τα βάσανα του τοξικού, αποκλειστικά εσωτερική υπόθεση του βασιλείου του. Ένας τοξικός “νικηφόρος” ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητος στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, για παραπάνω από έναν λόγους. Ένας τοξικός ηττημένος κόβει μεγάλο μέρος της λειτουργικότητας αυτής της συμμαχίας.

Σημαντικό ζήτημα: το «deal του αιώνα» που προσπαθεί να πουλήσει εδώ και 1,5 χρόνο το ψοφιοκουναβιστάν, μέσω του βασιλογαμπρού Jared Kushner, για να “νομιμοποιηθεί” το ισραηλινό απαρτχάιντ. Βασικό στοιχείο του σχεδιασμού ήταν / είναι ότι με τα φράγκα του τοξικού (και ίσως ακόμα μερικών σαν δαύτον) θα “αγοράζονταν η συναίνεση” των παλαιστίνιων στην υποδούλωσή τους. Ένα τμήμα της παραδοσιακής “μεσαίας τάξης” που περιστρέφεται γύρω απ’ το καθεστώς του Abbas («παλαιστινιακή αρχή») άνετα θα ξεπουλιόταν· όχι όμως οι παλαιστίνιοι πληβείοι… Κανένα πρόβλημα: ο άξονας θα μπορούσε να φωνάζει ότι οι «εξτρεμιστές» σαμποτάρουν την προκοπή των παλαιστινιακών μπαντουστάν.

Για τον τοξικό και το σόι του, η συμμετοχή στο «deal του αιώνα» ήταν έτσι κι αλλιώς ριψοκίνδυνη επιλογή· απέναντι στους αραβικούς πληβειακούς πληθυσμούς, ακόμα και μέσα στο «βασίλειό» του. Αλλά ένας κραταιός πρίγκηπας, που θα είχε επιβληθεί / νικήσει στην υεμένη και θα συμμετείχε σ’ ένα αντι-ιρανικό «αραβικό νατο», θα είχε περισσότερες ελπίδες και δυνατότητες να κρατήσει τον θρόνο και τις πόζες του.

Όχι πια! Αν η Τεχεράνη και η Άγκυρα λένε με κάθε ευκαιρία ότι η Ιερουσαλήμ / al Quds δεν θα γίνει ποτέ πρωτεύουσα του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους, δεν μπορεί πια το «βασίλειο» να υπονοεί το αντίθετο. Αν η Δαμασκός και η Μόσχα λένε ότι τα υψώματα του Golan δεν είναι ισραηλινό έδαφος, δεν μπορεί ο τοξικός να λέει ότι είναι. Κι αν έχει γίνει αξιολύπητος διεθνώς, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η εξαγορά των Παλαιστίνιων (οι «μεγάλες επενδύσεις» στα μπαντουστάν…) είναι ο.κ. για τους αιχμάλωτους του απαρτχάιντ.

Ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ χάνει, λοιπόν, την μία ρόδα του – σίγουρα με τα σημερινά δεδομένα. Και αδυνατίζει στρατηγικά. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα υποστηρίξουν ότι το μπλοκ της Αστάνα έκανε υποδειγματική δουλειά, «αθόρυβη» στο μεγαλύτερο μέρος της, θορυβώδη εκεί που έκρινε ότι «μας παίρνει», ουσιαστική τελικά για να φτάσει σ’ αυτήν την επιτυχία. Που έχει έρθει, ας το σημειώσουμε, χωρίς κάποιο απ’ τα κράτη του μπλοκ να κηρύξει πόλεμο στο «βασίλειο» του τοξικού. Αποδείχθηκε αρκετό για την αποτελεσματικότητα της τακτικής και για το βάρος των τελευταίων κτυπημάτων το να μετατραπεί η εισβολή στην υεμένη σε παγίδα.

(φωτογραφία: Την μία μέρα – την περασμένη Δευτέρα – δηλώνει ότι η Τεχεράνη είναι υπεύθυνη για τις επιθέσεις στο «βασίλειο»· πράξη απρόκλητου πολέμου δηλαδή… Την επόμενη ημέρα – χτες – συναντιέται με τον Rouhani, για να κουβεντιάσουν πως θα μειωθούν οι εντάσεις στην περιοχή. Υπό οποιοδήποτε κοινό λογικό κριτήριο θα χαρακτηριζόταν απατεώνας. Αλλά όχι: είναι η κεντρική πολιτική βιτρίνα του Παρισιού, και «κάνει διπλωματία»…

Τώρα: το που περνάνε αυτά τα κόλπα και που όχι θα το δείξει η νεκροψία…)

Το ξεχαρβάλωμα;

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Το αδυνάτισμα, η γεωπολιτική χρεωκοπία του “βασιλείου” της σαουδικής αραβίας, έχει κόστος τόσο για το ισραηλινό καθεστώς όσο και για το ψοφιοκουναβιστάν – αν και με διαφορετικό τρόπο. Τυπικά το Ριάντ παραμένει σύμμαχος του Τελ Αβίβ, και εξακολουθεί να έχει γεμάτο το θησαυροφυλάκειό του. Όμως ο τοξικός είναι “με αναστολή” αφεντικό. Πέρα απ’ αυτόν (και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων, που όμως κάνει πια δεύτερες σκέψεις) το Τελ Αβίβ δεν έχει άλλο σύμμαχο στην ευρύτερη μέση Ανατολή – εκτός απ’ το ελλαδιστάν και τους ypg. Δείτε τα γύρω κράτη: τουρκία, λίβανος, ιορδανία, συρία, ιράκ, ιράν, κουβέιτ, κατάρ, σαουδική αραβία, αίγυπτος: ποια αφεντικά έχουν συμφέροντα (όχι οικονομικά αλλά γεωπολιτικά) συγχρονισμένα με εκείνα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / ρατσισμού; Κι αν δεν υπάρχουν αποτελεσματικοί σύμμαχοι αλλά μόνο αντίπαλοι και εν δυνάμει αντίπαλοι, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο του “μεγάλου ισραήλ” πώς θα ευωδοθεί;

Για την Ουάσιγκτον αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται “ευρύτερη μέση Ανατολή” είχε (και έχει) αξία κυρίως υπό το πρίσμα του γενικότερου 4ου παγκόσμιου. Ο σκοπός ήταν να εμποδιστεί η επιρροή (σ’ αυτήν την ζώνη) της Μόσχας και του Πεκίνου. Η Μόσχα είναι ήδη στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου· και το Πεκίνο έχει φτάσει στην οροσειρά του Zagros (και στην Ερυθρά Θάλασσα, μέσω τζιμπουτί) και στον μιχό του περσικού κόλπου επίσημα.

Αυτό έκανε ακόμα πιο αναγκαίο το σετάκι «Τελ Αβίβ – Ριάντ» plus· όχι, όμως, για να ανακατευτεί επίσημα ο αμερικανικός στρατός σ’ έναν πόλεμο κλίμακας στην περιοχή. Μάλλον για να λειτουργεί απειλητικά / αποτρεπτικά. Τώρα; Μετά την αποτυχία του σχεδίου των αμερικάνων «δημοκρατικών» (Obama) που είχε κεντρικό εργαλείο τον isis, αποτυγχάνει πια και το σχέδιο των «συντηρητικών» (Trump) που είχε κεντρικό εργαλείο μια διακρατική συμμαχία γύρω απ’ το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Το plan B μαστορεύτηκε μέσα απ’ την ήττα του plan A. Μπορεί τώρα απ’ την ήττα του plan B να προκύψει κάποιο plan C; Με άμεση αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή; Υπάρχει χώρος και χρόνος για ένα plan C ροντέο; Ακόμα κι αν υπάρχει έντονη φαγούρα για κάτι τέτοιο εδώ ή εκεί, πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει αυτό το «ροντέο»;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα.

(φωτογραφία: Μπορεί ο τοξικός να λείπει απ’ τις χαιρετούρες, αλλά σίγουρα ήταν ωσεί παρών – η φωτο είναι πρόσφατη, 20 του περασμένου Μάρτη. Τώρα ο δεξιά είναι πρώην· αλλά πως τον βλέπετε τον άξονα των κρατών τους;)

Ευρωπαϊκά νήπια

Τρίτη 24 Σεπτέμβρη. …Καταδικάζουμε με μεγάλη αποφασιστικότητα τις επιθέσεις που είχαν σαν στόχο πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στο σαουδαραβικό έδαφος, στις 14 Σεπτέμβρη του 2019, στο Abqaiq και στο Khurais, και ξαναεπιβεβαιώνουμε την πλήρη αλληλεγγύη μας στο βασίλειο της σαουδικής αραβίας και στον λαό του… Είναι σαφές σ’ εμάς ότι το ιράν είναι υπεύθυνο για την επίθεση. Δεν υπάρχει άλλη εύλογη εξήγηση. Στηρίζουμε τις εν εξελίξει έρευνες… Είναι καιρός να αποδεχθεί το ιράν ένα μακροπρόθεσμο πλαίσιο διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό του πρόγραμμα, όπως επίσης για ζητήματα περιφερειακής ασφάλειας, που περιλαμβάνουν το πυραυλικό του πρόγραμμα…

Αυτά υπογράφουν ο Macron, η Merkel και ο Bor-Duk (Johnson). Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς αν ήπιαν κάτι ληγμένο. Αλλά όχι. Αφού αυτά τα τρία ευρωπαϊκά κράτη σιγουρεύτηκαν ότι η Ουάσιγκτον δεν θα επιτεθεί στην Τεχεράνη· αφού άφησαν να περάσουν 9 μερόνυχτα, βγήκαν να πουλήσουν «αλληλεγγύη» στο βασίλειο που η μόνη του χρησιμότητα είναι να αγοράζει τα όπλα τους για να σκοτώνει, όπου μπορεί. Και επειδή αυτή η «έκφραση αλληλεγγύης» δεν τους φάνηκε αρκετή, κάλεσαν και την Τεχεράνη να επαναδιαπραγματευτεί το πυρηνικό της πρόγραμμα (κι εκείνη η συμφωνία που στηρίζουν; αααα, ναι! έτσι κι αλλιώς θα λήξει το 2025…) plus το πυραυλικό της πρόγραμμα… (Κάτι που η Τεχεράνη έχει αποκλείσει προ πολλού).

Είναι μια οφθαλμοφανώς φτηνή προσπάθεια να δηλώσουν «παρών» σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου· όταν τα δικά τους συμφέροντα είναι αντίπαλα και εκεί! Ποιός δεν ξέρει ότι το Παρίσι και το Λονδίνο συμμετέχουν στον πόλεμο κατά των Huthis; Και ποιός, άραγε, δεν καταλαβαίνει ότι το καθένα απ’ αυτά τα κράτη, για τους δικούς του λόγους, προσπαθεί να βγει «πιο εξτρέμ» απ’ το ψοφιοκουναβιστάν, υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δεν θα κάνει τίποτα κατά του «υπεύθυνου της επίθεσης»;

Την προηγούμενη φορά, στην εισβολή στο ιράκ, η Ουάσιγκτον προσπάθησε να τους κοροϊδέψει· το Λονδίνο δεν ήθελε βοήθεια, ήταν «πρόθυμο». Αυτή τη φορά είναι απλά οι διπλωματικοί ελιγμοί τους που γεννάνε ιδέες και δηλώσεις…

Όπως, για παράδειγμα, όταν αναγνώρισαν τον Guaido σαν «πρόεδρο»…. Έξυπνη διπλωματία, με προοπτικές…

Η αισθητική της ήττας

Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Υπάρχει κάτι κωμικά οξύμωρο σ’ αυτήν την φωτογραφία. Ο σαουδάραβας συνταγματάρχης Turki al-Malik επιδεικνύει στη διεθνή κοινή γνώμη (δηλαδή στα media) τα πειστήρια της εμπλοκής της Τεχεράνης στην επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ…

Χωρίς καμμία ένταση, χωρίς κανένα δράμα… Όλα τα υπολείμματα των drones και των πυραύλων είναι καθαρισμένα με προσοχή· τακτοποιημένα· χωρισμένα σε κατηγορίες· τοποθετημένα πάνω σε βάθρα ντυμένα με ύφασμα· με τα ταμπελάκια τους. Με μια κορδέλα γύρω, “μην αγγίζετε”… Αισθητική μουσείου, ίσως αρχαιολογικού.

Θα μπορούσε η πετροχούντα του Ριάντ να τα αφήσει έτσι για τους ιστορικούς και τους τουρίστες του μέλλοντος. Σαν μόνιμη έκθεση ευρημάτων από ένα βασίλειο που υπήρξε κάποτε…

(Σ’ ένα άλλο δωμάτιο του ίδιου μουσείου θα μπορούσαν να εκτίθενται τα πολύ προσωπικά αντικείμενα του τοξικού. Όπως, π.χ., το κεφάλι του Khashoggi…)