Tag: ιράν

Μπλοκ της Αστάνα 3

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Οι ντόπιοι δημαγωγοί, «ειδικοί» και ανειδίκευτοι, θα θυμώνουν μιας και κανένα απ’ τα παραμύθια τους δεν βρήκε αληθινό. Κάποιοι, για παράδειγμα, θα συνεχίσουν να τραυλίζουν ότι «ο Erdogan ηττήθηκε» … επειδή δεν κατέλαβε όλη την βόρεια συρία. Λες και θα ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο: να καταλάβει μια ζώνη μήκους σχεδόν 1.000 χιλιομέτρων. Λες και άμα λέγεσαι Erdogan απαγορεύεται να μαξιμάρεις προπαγανδιστικά…

Δεν «τσακίστηκε» λοιπόν ο Erdogan, δεν «κατέρρευσε» το τουρκικό καθεστώς, δεν έγινε «σφαγή» αμάχων κούρδων· κανένα αντιτουρκικό όνειρο δεν ευωδόθηκε… Ξεσπιτώθηκαν, πράγματι, περίπου 180.000 κούρδων αμάχων στις περιοχές που έχει καταλάβει το συριακό πεζικό του τουρκικού στρατού. Αλλά στο βαθμό που θα σταματήσουν οι όποιες μάχες (μισο-μάχες και σε ελάχιστα σημεία έγιναν πραγματικά) θα γυρίσουν στα σπίτια τους· με εγγυήσεις είτε απ’ την Μόσχα, είτε απ’ την Δαμασκό, είτε κι απ’ τους δύο – και χωρίς τουρκικές αντιρρήσεις. Θα επιστρέψουν χωρίς όπλα – καμμιά απ’ τις «εγγυήτριες δυνάμεις» δεν θα το διαπραγματευόταν αυτό.

Πέρα απ’ το τι πρόκειται να γίνει με τον θύλακα του Idlib, μ’ ένα μεγάλο κομμάτι της ακόμα ypg/αμερικανοκρατούμενης ανατολικής συρίας και με έναν σχετικά μεγάλο θύλακα στα νότια στα σύνορα συρίας ιορδανίας (καθόλου δευτερεύον κανένα απ’ αυτά τα θέματα)· πέρα απ’ το πως θα ξεκινήσουν και θα προχωρήσουν οι διαδικασίες για το καινούργιο σύνταγμα, συμπεριλαμβανόμενης της ένταξης σ’ αυτές τις διαδικασίες και εκπροσώπων των σύριων κούρδων (μια ιστορία που προβλέπεται να είναι πιο χρονοβόρα απ’ το brexit…), το μπλοκ της Αστάνα έδειξε εδώ και πάνω από 4 χρόνια το πόσο αποτελεσματικά μπορεί να ελιχθεί σε εχθρικό τερραίν και με όχι ευνοϊκούς συσχετισμούς κατ’ αρχήν, και να αξιοποιήσει οτιδήποτε είναι στη διάθεσή του, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του στο συριακό πεδίο μάχης (και όχι μόνο).

Προφανώς το μπλοκ της Αστάνα δεν έχει μια έτοιμη λύση για κάθε πρόβλημα στη μέση Ανατολή. Οι διαδηλώσεις, για παράδειγμα, στον λίβανο και στο ιράκ, με αιτίες καθ’ όλα δικαιολογημένες, ζορίζουν πράγματι τα εκεί καθεστώτα. Αυτό επιτρέπει σε διάφορους να τις θεωρούν υποκινούμενες απ’ τον άξονα. Όμως ακόμα κι αν υποθέσει κανείς ότι διάφορες υπηρεσίες βάζουν το χεράκι τους (παλιά τους τέχνη!), τα περιθώρια που βρίσκουν να το κάνουν οφείλονται, κυρίως, στα χαρακτηριστικά αυτών των καθεστώτων. Γιατί, για παράδειγμα, και στο Χονγκ Κονγκ είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον έχει βάλει όχι μόνο το χέρι της αλλά και τα πόδια της· τι έχει πετύχει όμως; Τίποτα.

Εννοούμενα σαν καπιταλιστικά κράτη τόσο ο λίβανος όσο και το ιράκ χρειάζονται οπωσδήποτε μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση», το καθένα με βάση την κοινωνική σύνθεση και την ταξική διαστρωμάτωση στο εσωτερικό του. Οι απειλές και οι σχεδιασμοί του άξονα λειτουργούν, πράγματι, σαν σοβαρά εμπόδια· τραβώντας πόρους και προσανατολισμούς σε πολεμικά ενδεχόμενα αντί για κοινωνικά χρήσιμα project· στην “άμυνα” αντί για την “υγεία”. Ωστόσο ο κόσμος, και ειδικά οι πληβείοι, ακόμα κι αν καταλαβαίνουν τον ρόλο του άξονα, δεν μπορούν να περιμένουν επ’ αόριστο μέχρι να φύγει και ο τελευταίος αμερικάνος στρατιώτης απ’ την μέση Ανατολή, και μέχρι το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς να καταρρεύσει σαν τέτοιο. Η σίγουρη ειρήνη θα αργήσει· αλλά η ζωή υπό καθεστώτα προσοδικά είναι ένας καθημερινός εσωτερικός πόλεμος διαρκείας…

Μια στέρεη «θεσμική ολοκλήρωση» είναι που θα μπορέσει να αξιοποιήσει, εν τέλει, και την κινεζική επέκταση… Μπορεί ο κινέζικος καπιταλισμός να αδιαφορεί για τα διαπιστευτήρια της “δημοκρατίας”, αλλά δεν πετάει τα λεφτά και τα σχέδιά του σε πηγάδια χωρίς πάτο.

(φωτογραφία: Και μια ο λόγος για το Πεκίνο, να: ο Zhan Jun, ειδικός απεσταλμένος του κινεζικού κράτους για τις υποθέσεις της μέσης Ανατολής, πέρασε χτες απ’ την Τεχεράνη. Ταξίδι για δουλειές: πως θα προχωρήσει, για παράδειγμα, η συμφωνία των 400 δις δολαρίων…)

Μέση Ανατολή 2

Τρίτη 22 Οκτώβρη. Μην φάτε τα λεγόμενα του Graham – δεν τρώγονται!! Ο τύπος είναι επαγγελματίας προβοκάτορας. Πρώτον, η Τεχεράνη έχει τόσα πετρέλαια (και φυσικό αέριο) που το τελευταίο που θα την απασχολούσε θα ήταν να βάλει στο χέρι τα όποια κοιτάσματα στην συριακή ανατολική όχθη του Ευφράτη. Και δεύτερον, η “προστασία απ’ τον isis” μοιάζει με τον ατέρμονα στο κέντρο ενός δίσκου βινυλίου. Είναι η αναμενόμενη πολιτική κατάθλιψη όταν ένα σχέδιο για τη μέση Ανατολή έχει ηττηθεί, αλλά δεν υπάρχει άλλο, οπότε επαναλαμβάνονται χωρίς τέλος τα παλιά κλισέ. Διότι αν, λέμε «αν», τον έλεγχο αυτών των κοιτασμάτων τον απαιτήσει ο συριακός στρατός έχοντας εμπροσθοφυλακή ένα τάγμα του ένδοξου ρωσικού στρατού, τότε ο σκληροπυρηνικός Graham δεν θα μπορέσει (ούτε θα θελήσει καν) να προτάξει τα στήθια του αυτοπροσώπως υπέρ της «προστασίας»…. Υποψιαζόμαστε ούτε ο μέσος ένδοξος αμερικάνος πεζοναύτης θα έχει τέτοια όρεξη.

Όμως ο Graham (και το ψόφιο κουνάβι), πίσω απ’ την παρανοϊκή φιλολογία περί «προστασίας», λένε κάτι. Δύο πράγματα μαζί. Το πιο άμεσο είναι ότι απευθύνονται στο pkk/ypg με την υπόσχεση πως «μπορούμε να συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε, κι εμείς θα σας εξασφαλίσουμε τα έσοδά σας απ’ το λαθρεμπόριο των κλεμμένων συριακών πετρελαίων…» Το πιο σημαντικό είναι ότι το συριακό τρίγωνο που υποδείξαμε πριν 5 ημέρες (η πίσω όψη, 17 Οκτώβρη) είναι η τελευταία «γραμμή άμυνας» της συνεργασίας του pkk/ypg και του αμερικανικού πενταγώνου στη συριακή επικράτεια: μια περιοχή που δεν έχει καμμία σχέση με ντόπιους κουρδικούς πληθυσμούς· και επίσης μια περιοχή που βρίσκεται έξω απ’ την εμβέλεια των συνεπειών της εισβολής της τουρκίας (επιμένουμε, το ξέρουμε ότι φαίνεται υπερβολικό, αλλά κρατήστε το: του μπλοκ της Αστάνα μέσω της Άγκυρας…) στη βόρεια συρία.

Σημαίνουν αυτά τα δύο ότι εκεί, σ’ αυτό το τρίγωνο, ο αμερικανικός στρατός και οι κουρδικές βιτρίνες του είναι ασφαλείς; Η γεωγραφία, η πολιτική οικονομία, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός και (τελευταίο και καταϊδρωμένο το ένστικτο της ασταμάτητης μηχανής…) υποδεικνύουν πως όχι. Σημαίνουν όμως, και συγχωρείστε την επιμονή, ότι η τουρκική εισβολή στη βόρεια συρία ΔΕΝ είναι όλο το έργο όπως προσπαθεί να χώσει στα μυαλά η οργανωμένη καθεστωτική αποπληροφόρηση διεθνώς… Είναι μόνο ένα μέρος του.

Όταν θα έχει τελειώσει η «βρώμικη δουλειά» που ανέλαβε η Άγκυρα για λογαριασμό της και για λογαριασμό του συνόλου του μπλοκ της Αστάνα (συμπεριλαμβανομένης της Δαμασκού…) στη βόρεια συρία, θυμηθείτε μας: θα έρθει η σειρά μιας επόμενης ζόρικης αποστολής που δεν θα πέφτει στους ώμους των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και του στρατού τους…

Διαφορετικά η συριακή επικράτεια θα μείνει κολοβή· και, κυρίως, το αμερικανικο – ισραηλινο – σαουδαραβικό σχέδιο για τη μέση Ανατολή δεν θα έχει ηττηθεί ολοκληρωτικά. Θα έχει κρατήσει κάποια «φυλάκιά του»…

Go global 1

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Γιατί, λοιπόν, η Μόσχα «αυτοπεριορίστηκε» μόνο στην κατάληψη της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας το καλοκαίρι του 2008 όταν ήταν ορθάνοικτος ο δρόμος για την κατάληψη του Tbilizi και όλης της γεωργίας, και δεν υπήρχε κανένας για να σταματήσει τα ρωσικά τανκς; Γιατί, again, η Μόσχα «αυτοπεριορίστηκε» το 2014 μόνο στην Κριμαία, όταν είχε τον ουκρανό πρόεδρο Yanukovych κυνηγημένο φυγά στο έδαφός της, που θα μπορούσε να κάνει έκκληση στο ρωσικό αδελφικό ενδιαφέρον για την «σωτηρία της δημοκρατίας στην ουκρανία» νομιμοποιώντας έτσι την στρατιωτική κατάληψη ακόμα και όλης της ουκρανίας (και μάλιστα σε συνεργασία με τον ίδιο τον ουκρανικό στρατό), ε; Αν η απάντηση είναι «αναγκάστηκε απ’ το ενδεχόμενο διεθνούς κατακραυγής» είναι λάθος: το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ ονομάζει «εθνικό έδαφός» του τα συριακά υψώματα του Golan, όση και όποια κι αν είναι η «διεθνής κατακραυγή». Θα μπορούσε να το κάνει ο οποιοσδήποτε αν ήταν ένα παρηκασμένο, μοντέρνο, απαρτχάιντ κράτος σαν το ισραηλινό. Αλλά δεν είναι τέτοια η καπιταλιστική τάση.

Μπορεί να βρει (ή να φτιάξει) ο καθένας μια «μεσανατολική εξήγηση για ένα μεσανατολικό πρόβλημα»· μια «ουκρανική εξήγηση για ένα ουκρανικό πρόβλημα», μια «καυκάσια εξήγηση για ένα καυκάσιο πρόβλημα», και ούτω καθεξής… Πηγαίνοντας από γεωπολιτική ιδιαιτερότητα σε γεωπολιτική ιδιαιτερότητα θα έχει “ερμηνεύσει” στο τέλος, έτσι, έναν κόσμο αίματος και εκμετάλλευσης χωρίς καμμία συνοχή – και χωρίς Ιστορία… Θα έχει φτιάξει έναν κόσμο ηγεμονικών «ιδιοτροπιών» – χωρίς καπιταλισμό, χωρίς 4η βιομηχανική επανάσταση, χωρίς αρχή και τέλος…

Η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει πως όχι ο Erdogan σαν «δαίμονας» (έχει ικανότητες, αυτό είναι αναμφίβολο…) αλλά οι ισλαμοδημοκράτες της τουρκίας σαν μοντέλο διακυβέρνησης / εξουσίας υπήρξαν παράδειγμα, έμπνευση για εκατοντάδες χιλιάδες παρόμοια ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα απ’ το μαρόκο ως το ιράκ. Το παράδειγμα του akp δεν αφορούσε το πρόγραμμα της «οικονομικής» ή της «κοινωνικής» πολιτικής του στενά εννοημένα. Αφορούσε κάτι πολύ σημαντικότερο: την δυνατότητα να ασκήσουν εξουσία (ή να συμμετάσχουν στην άσκησή της) και μάλιστα μέσα από δυτικού τύπου «δημοκρατικές διαδικασίες» (: κανονικές εκλογές, ανεμπόδιστη ύπαρξη κομμάτων, κλπ) μαζικά κοινωνικά υποκείμενα καταπιεσμένα, περιθωριοποιημένα, αποκλεισμένα επί δεκαετίες από διάφορες καθαρές ή κουκουλωμένες δικτατορίες, που λίγο πολύ όλες είχαν ξεκινήσει σαν «σοσιαλιστικές επαναστάσεις» για να καταλήξουν πολιτικά προσοδικές φεουδαρχίες.

Το 2011 και το 2012 το «τουρκικό παράδειγμα», το «παράδειγμα των τούρκων ισλαμοδημοκρατών» είχε πολύ μεγάλη ακτινοβολία στην βόρεια αφρική και στη μέση Ανατολή· ήταν ηγεμονικό… Κι ωστόσο, για χάρη αυτής της ακτινοβολίας, η Άγκυρα δεν είχε μετακινήσει ούτε έναν στρατιώτη έξω απ’ τα σύνορά της· δεν είχε κατακτήσει ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο εδάφους… Δεν είχε προκαλέσει σπαζοκεφαλίες σε κάνενα ανήσυχο πνεύμα της δύσης…

Ας το τονίσουμε κι αυτό: υιοθετώντας το «παράδειγμα των τούρκων ισλαμοδημοκρατών» όλες αυτές οι κοινωνίες της αραβικής άνοιξης δεν σκόπευαν να γυρίσουν σε κάποια μυθική (θρησκευτική) αυθεντικότητα. Σε μυθικούς «dark ages»! Η θεωρούμενη σαν αναχρονιστική μουσουλμανική αδελφότητα μπορεί μεν να ηγεμονεύει μέσα από τον θρησκευτικό συντηρητισμό, αλλά δεν στελεχώνεται από ηλίθιους που επιδιώκουν την ummah του 622! Ήλπιζαν, σκόπευαν, επιθυμούσαν, να ανέβουν σαφώς ψηλότερα στις καπιταλιστικές ιεραρχίες του πλανήτη απ’ ότι ήταν πριν, με ευρύτερο κοινωνικό όφελος! Ήλπιζαν, σκόπευαν, επιθυμούσαν τα δικά τους οικονομικά και κοινωνικά «θαύματα» για τον 21ο αιώνα… Γι’ αυτό και παντού, τις βαθιά μεταρρυθμιστικές ατζέντες των αραβικών εξεγέρσεων, στήριζαν δια-ταξικές και δια-ηλικιακές συμμαχίες…

Το ντόπιο φασισταριό και οι τσατσορούφιανοι δημαγωγοί των διεθνών συμμάχων του δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν τι πέτυχαν (πάντα από καπιταλιστική άποψη) οι ισλαμοδημοκράτες στην τουρκία απ’ το 2001 και μετά. Το πολύ πολύ να πετάξουν φευγαλέα κάποια νούμερα «ρυθμών ανάπτυξης». Το ποια ήταν η κοινωνική και ιδεολογική γεωγραφία αυτών των «ρυθμών ανάπτυξης» και το πως η τουρκική επικράτεια, από «συνοριακή ζώνη» της δύσης στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου βρέθηκε ακριβώς μέσα στο διευρυμένο κέντρο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης / ανάπτυξης της κεντρικής ασίας αξιοποιώντας τη νέα θέση της, δεν πρόκειται ποτέ να το καταλάβουν. Είναι τόσο ρατσιστές ώστε…

Δεν τρέχει τίποτα: τους ηλίθιους, αργά ή γρήγορα, τους ξερνάει η Ιστορία (μέχρι να σκάσουν οι επόμενοι…)

Go global 2

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Παρά αυτήν την ακτινοβολία των ισλαμοδημοκρατών της τουρκίας, ή ίσως εξαιτίας της (σε τελευταία ανάλυση, ακόμα και χωρίς στρατιωτικές δράσεις, για ιμπεριαλισμό πρόκειται) το 2011 το τουρκικό καθεστώς βρέθηκε μπροστά σ’ αυτές τις δύο εξελίξεις: πρώτον, στην «τροπή» που πήρε η εξέγερση στη λιβύη (μετατροπή σε εμφύλιο χάρη στην κρυφή και φανερή επέμβαση του Παρισιού, του Λονδίνου και, τελικά, της Ουάσιγκτον)· και στο ότι η εξέγερση στη συρία έμοιαζε να παίρνει τον ίδιο δρόμο, τον δρόμο του εμφυλίου, πάλι με τους ίδιους κρυφούς παράγοντες, plus το Ριάντ και την Ντόχα – κι αυτό παρότι η Άγκυρα (μαζί με την Τεχεράνη και την Μόσχα, το τωρινό μπλοκ της Αστάνα – σημειώστε το…) συμβούλευε μέχρι τέλους τον Άσαντ να κάνει αξιόλογες μεταρρυθμίσεις στο καθεστώς του· και να τις κάνει έγκαιρα και πειστικά… Η προοπτική της ειρηνικής μετάβασης από αυταρχικά καθεστώτα σε δημοκρατίες στον αραβικό / μουσουλμανικό κόσμο τσακιζόταν κάτω απ’ την αντεπίθεση των πρωτοκοσμικών αλλά και, βασικό, των ντόπιων αφεντικών· το τουρκικό παράδειγμα έπρεπε να μείνει εξαίρεση· συνεπώς η σχετικά φρέσκια τουρκική soft power έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει με τον εαυτό της.

Κανείς δεν μνημονεύει εκείνο το ταξίδι του Erdogan στις ηπα τον Σεπτέμβρη του 2011, όπου η διοίκηση Obama του παρουσίασε τα αναθεωρημένα σχέδια για τη «νέα μέση Ανατολή», που υπόσχονταν σημαντική θέση για το τουρκικό καθεστώς αν υποστηρίζε την διάλυση της συριακής επικράτειας. Κάποια στιγμή (μπορεί στο μακρινό μέλλον) οι ιστορικοί θα το θυμηθούν και να το ψάξουν. Η ασταμάτητη μηχανή ωστόσο δεν ξεχνάει. Αν η πρόταση ήταν η συγ-χρηματοδότηση και η συν-εκπαίδευση των ενόπλων υπέρ της κατασκευής τριών κρατών στη θέση του ενός στη συρία, δίπλα και μαζί με την ουαχαβίτικη σαουδική αραβία (και το κατάρ – τότε...), το γεγονός είναι ότι ο Erdogan την αποδέχτηκε. Την θέωρησε ελκυστική και συμφέρουσα; Δεν μπορούσε να κάνει κάτι αλλο; Αυτοί οι σκαφτιάδες ιστορικοί του μέλλοντος ας μας απαντήσουν.

Κάποιοι πονηροί είπαν, τότε, πως αυτό το επέλεξε ο Erdogan για να στηρίξει την συριακή μουσουλμανική αδελφότητα. Βλακώδες, και πάντως άσχετο με την καπιταλιστική πραγματικότητα. Μουσουλμανική αδελφότητα υπήρχε στη συρία και πριν το 2011! Υπήρχε και το 2002, και το 2005, και το 2007, και το 2010. Όση ιδεολογική συμπάθεια κι αν είχε το akp προς αυτούς, σαν κυβέρνηση, με τον Άσαντ τα είχε καλά· κι ακόμα καλύτερα… Το τουρκικό καθεστώς έκανε το 2011 αυτήν την επιλογή (αλλάζοντας ουσιαστικά την εξωτερική του πολιτική) για να «μείνει μέσα στο παιχνίδι», ιμπεριαλιστικό και καθόλου παιχνίδι, στη μέση Ανατολή – στο βαθμό που έμοιαζε πως αυτό το κινούσαν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ – όχι αμελητέοι παράγοντες δηλαδή. Να μείνει στην ιστορική εξέλιξη της ευρύτερης περιοχής με ιμπεριαλιστικούς στόχους αλλά με όρους εντελώς διαφορετικούς από εκείνους της ιδεολογικής, πολιτισμικής, κοινωνικής ακτινοβολίας ενός δημοκρατικού παραδείγματος. Να μείνει όχι σαν soft power αλλά δια της βίας.

Όταν οι ισλαμοδημοκράτες αποφάσισαν να παίξουν το αμερικανικής και ισραηλινής έμπνευσης «παιχνίδι των proxies» στη συρία, ήξεραν, καταλάβαιναν, ότι γίνονταν «μέρος του προβλήματος». Ήλπιζαν γρήγορα να γίνουν και «μέρος της λύσης» – δηλαδή να κρατήσουν τις επιρροές τους στους αραβικούς (σουνιτικούς) πληθυσμούς της μέσης Ανατολής και της βόρειας αφρικής. Όταν όμως άρχισαν οι πρακτόρικες «βόμβες στο ψαχνό» στην τουρκία, με κορυφαία εκείνη στο Diyarbakir στις 5 Ιούνη του 2015 σε προεκλογική συγκέντρωση του HDP, και, στη συνέχεια, το pkk άρχισε να εφαρμόζει «τακτικές isis» σε τουρκικό έδαφος, οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες το κατάλαβαν: η επικράτειά τους προοριζόταν για το επόμενο «πρόβλημα»!.. Απλά, πολύ απλά και ωμά, η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ είχαν τους δικούς τους σχεδιασμούς για την «νέα μέση Ανατολή». Και σ’ αυτούς η τουρκική επικράτεια προοριζόταν για την «τύχη» της ιρακινής και της συριακής: να διαλυθεί. Παλιό, γνωστό σχέδιο των ‘90s, με καινούργια (isis) αλλά και παλιά μέσα…

Το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιούλη του 2016, αποτυχημένο μεν πραξικόπημα δε, ήταν το «καπάκι»… Σου περνάει ξώφαλτσα, και δεν έχεις πια αμφιβολίες…

Go global 3

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Αυτή η αναγκαστικά περιληπτική εξιστόρηση πολύ πρόσφατων γεγονότων και εξελίξεων είναι απαραίτητη (λέμε) για να υποστηρίξουμε την θέση ότι οι ισλαμοδημοκρατικές πολιτικές βιτρίνες της τουρκίας, εκπροσωπώντας ένα πολύ σύγχρονο και δυναμικό κράτος / κεφάλαιο (το έχουμε ξαναγράψει: την θέση στους G20 δεν την πήρε με μέσο η Άγκυρα!) επιχειρούν ως τώρα να ρεφάρουν απ’ την λάθος επιλογή τους το 2011· και τις συνέπειές της. Εξακολουθούν να θέλουν (λέμε…), κι αυτό είναι συνεπές με την εποχή, όχι έδαφος – αλλά επιρροή. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους στον πυρήνα της στρατηγικής της Άγκυρας όταν υποστηρίζει την παλαιστινιακή αντίσταση. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους που εμπνέει την διαχείριση της δολοφονίας του Khashoggi – ενάντια στην ουαχαβίτικη μαφία του Ριάντ. Είναι η επιρροή στους σουνίτες και όχι η κατάκτηση εδάφους που στηρίζει την στρατηγική συμφωνία «μοιρασιάς» με την σιιτική Τεχεράνη της ιδεολογικής / πολιτικής διαχείρισης των μουσουλμάνων απ’ το ιράκ ως το μαρόκο κι απ’ το σουδάν ως το… · την υποστηρίξη στην ανατροπή τους αιγυπτιακής χούντας· την υποστηρίξη της «διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης» στη λιβύη, ακόμα κι αν πρόκειται για σχεδόν «νομαρχία Τρίπολης»· και την κατά κύματα εισβολή στη βόρεια συρία με την σιωπηλή συγκατάθεση του καθεστώτος Άσαντ, άσχετα απ’ τους ρητορικούς βρυχηθμούς του τελευταίου.

Όλα αυτά έχουν μόνο γενεαλογική σχέση με την ιστορία του 20ου αιώνα στη μέση Ανατολή· με τα σύνορα στις ερήμους· με τις διεθνείς συνθήκες· με αυτά που θα χωρούσαν σε «μια μεσανατολική εξήγηση για ένα μεσανατολικό πρόβλημα». Ο 20ος αιώνας δεν είχε (ή δεν είχε φανερές) συγκρούσεις περιφερειακών αντιπάλων μεταξύ μουσουλμανικών κρατών στη μέση Ανατολή· ο πόλεμος ιράκ – ιράν ήταν στη πραγματικότητα ο πόλεμος της δύσης ενάντια στην χαμένη πετρο-αποικία του.

Στο κάτω κάτω, αν επρόκειτο γι’ αυτό, αν δηλαδή το συριακό πεδίο μάχης ήταν απλά και μόνο αυτό, η Μόσχα θα είχε ίσως και πάλι ένα ρόλο – αλλά το Πεκίνο; Γιατί το Πεκίνο στηρίζει διακριτικά αλλά μάλλον αποτελεσματικά, με επενδύσεις, το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο τώρα; Γιατί έστειλε «ειδικούς» να εκπαιδευτούν στο συριακό πεδίο μάχης; Μήπως επειδή η μέση Ανατολή δεν είναι καθόλου ένα «τοπικό πρόβλημα»; Και μήπως επειδή η επιρροή ξεπερνάει σ’ αυτήν τη συγκεκριμμένη ιστορική περίοδο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικου ανταγωνισμού, και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνάει κατά πολύ όταν πρόκειται για στρατηγικές των αρχών του 21ου αιώνα, την κατάκτηση εδάφους;

Και μόνη της η μάσκα που φόρεσαν οι ypg/pkk στην αμερικανική κατοχή επί του 1/3 της συριακής επικράτειας θα ήταν αρκετή για να αποδείξει ότι εδώ συγκρούονται global (και περιφερειακοί) ιμπεριαλισμοί – η «τοπική» ιστορία απλά είναι μέρος του ιδεολογικού υλικού της σύγκρουσης. Όχι, όμως, η αιτία της, ούτε η πηγή των βασικών (συχνά δυσδιάκριτων απ’ τους αφελείς και τους καλοπροαίρετους) βασικών χαρακτηριστικών της.

Απο εκεί και πέρα αρχίζουν τα (χειραγωγικά…) «γούστα»: αυτός ο ιμπεριαλισμός μου αρέσει, αυτός δεν μου αρέσει… Λάθος προσέγγιση, μοιραία προσέγγιση σε βάθος χρόνου, τραγική προσέγγιση από εργατική άποψη, το λέμε και το ξαναλέμε – αλλά συμβαίνει.

Έχει τις ευκολίες του…

Η αλεπού την έρημο

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Η παρακμή και η κατάρρρευση (αργή ή γρήγορη; αυτό είναι δεύτερο στη σειρά ζήτημα) του πετροβασιλείου του Ριάντ είναι μια απ’ τις βασικές παρενέργειες της συνεχιζόμενης ήττας των σχεδιασμών του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στο οποίο έχει ενταχθεί και η Αθήνα με την Λευκωσία…) για τη μέση Ανατολή. Αν αναφερόμαστε σ’ αυτήν τώρα, είναι επειδή ο Putin κάνει τουρνέ στην περιοχή· εκτός απ’ το Ριάντ, χτες πέρασε κι απ’ το Ντουμπάι.

Πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα (την κατάρρευση, δηλαδή, του σχεδίου του να κάνει το παλάτι του περιφερειακή στρατιωτική δύναμη μέσω μισθοφόρων) ο τοξικός έχει πολύ σοβαρά προβλήματα και για το άλλο σκέλος των φαντασιώσεών του. Την πώληση μεριδίου απ’ την aramco έτσι ώστε, απ’ τα έσοδα, να φτιάξει διάφορες υπερ-κυριλέ «λουτροπόλεις» για το διεθνές τζετ-σετ.

Το ζήτημα της aramco σχετίζεται με το μέλλον του πετρελαίου· αλλά και με το σαουδαραβικό καθεστώς το ίδιο. Η επίθεση των Houthis στις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις της εταιρείας ήταν η χαριστική βολή σε μια «εν μέρει ιδιωτικοποίηση» που ήδη πριν χαροπάλευε. Όσο περισσότερα γνωρίζουν οι επενδυτές για την σαουδική αραβία και την aramco τόσο χάνει την ελκυστικότητά του το να έχει κανείς οποιεσδήποτε δοσοληψίες μαζί τους είναι το πόρισμα διάφορων «ειδικών» στις διεθνείς πετρελαϊκές μπίζνες. Όχι αυθαίρετο!

Μια τέτοια «μερική ιδιωτικοποίηση» (μιλάμε για τεράστια ποσά) θα απαιτούσε την εισαγωγή της εταιρείας σε κάποια απ’ τα τρανά χρηματιστήρια, ώστε να υπάρχει «διαπραγμάτευση των μετοχών» της. Νέα Υόρκη ή Λονδίνο. Μόνο που για να μπεις στην Α κλάση τέτοιων χρηματιστηρίων είναι απαραίτητοι διάφοροι έλεγχοι στα λογιστήρια, στις επιχειρηματικές πρακτικές, στην ιστορία της «ανάπτυξης» της εταιρείας· και μια μόνιμη «λογοδοσία» στις διοικήσεις των χρηματιστηρίων. Η κρατική aramco όμως έχει πολλούς σκελετούς και ακόμα περισσότερες λοβιτούρες στα ντουλάπια της· κι έτσι η προοπτική αυτή άρχισε να χάνεται στην ομίχλη, πολύ πριν την επίθεση των Houthis.

Μετά ο τοξικός άρχισε να ψάχνει «επενδυτές» στο Πεκίνο: αυτοί δεν ρωτάνε πολλά για να κάνουν τις δουλειές. Σωστά: αυτοί κάνουν πολιτική όμως και, το λιγότερο, έχοντας ποντάρει στον ιρανικό καπιταλισμό, θα απαιτούσαν μεταξύ άλλων έναν τοξικό που να είναι αρνάκι. Το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ θα μπορούσε να είναι η λύση που έψαχνε ο τοξικός· εξάλλου είχε ήδη σχέσεις με το Ριάντ. Αλλά μετά ήρθαν οι διαδηλώσεις εκεί· και μια κάποια αβεβαιότητα.

Μέσα σ’ αυτά τα «γεωπολιτικά» συντρίμια και «οικονομικά» ζόρια για την πετροχούντα του Ριάντ, η επίσκεψη του Putin ήταν η παρέλαση του νικητή. Οι οικονομικές συμφωνίες και τα υπόλοιπα deal που κλείστηκαν θα μαθευτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όμως απ’ την στιγμή που ο τοξικός έχασε την «στρατιωτική αξία» που ονειρευόταν, οι σχέσεις του με τον ιστορικό «προστάτη» Ουάσιγκτον έχουν γίνει αμφίθυμες: σαν εξαγωγέας πετρελαίου το ψοφιοκουναβιστάν είχε αρχίσει ήδη να έχει «τριβές» με το Ριάντ (και τον οπεκ) για τις τιμές του εμπορεύματος. (Αυτό εκδηλώνεται μέσα στην αμερικανική πολιτική σκηνή με έναν διπολισμό στις σχέσεις Ουάσιγκτον – Ριάντ…) Το αφεντικό της Μόσχας τα έχει όλα με το μέρος του για να γίνει στρατηγικό σωσίβιο για ένα βασίλειο που είναι στο χείλος ενός ακόμα παλατιανού εμφύλιου· του τελευταίου…

Και, προφανώς, στη σχέση Μόσχας – Ριάντ (και Μόσχας – Ντουμπάι) τους όρους τους βάζει η πρώτη. «Λογικούς», όχι «μαξιμαλιστικούς», όχι «αποικοκρατικούς» – αλλά οπωσδήποτε ευρασιατικούς…

(φωτογραφία: Ανταλλαγή δώρων προχτές στο Ριάντ. Προσέξτε όμως τον τύπο με τα σταυρωμένα χέρια δεξιά στη φωτό. Πρόκειται για τον επικεφαλής, πρόεδρο σα να λέμε, της τσετσενίας Ramzan Kadyrov. Τί δουλειά είχε ο Kadyrov στην τουρνέ του Putin; Άγνωστο· αλλά ένα είδος που εξάγει η τσετσενία είναι σκληροτράχηλοι και πειθαρχημένοι ισλαμιστές μισθοφόροι. Ποιά είναι η ιδέα της παρουσίας του Kadyrov στο μαγαζί του τοξικού; Το «άσε την σαβούρα της αμερικανικής academi – πρώην blackwater – και έλα σε μας για νάχεις το κεφάλι σου ήσυχο;»)

Απλά μαθήματα γεωγραφίας (για νοήμονες) 3

Τρίτη 15 Οκτώβρη. Το τελευταίο καρφί εικάζουμε βάσιμα ότι μπήκε χτες, στην επίσκεψη του Putin στο Ριάντ.

Η “ανεγκέφαλη” αλεπού της Μόσχας (το επίθετο είναι αμερικανικός χαρακτηρισμός) πήγε στην πετροχούντα για δουλειές. Αυτό είναι το φανερό κομμάτι της επίσκεψης, και πάντως όχι προσχηματικό. Αλλά ακόμα και για τον εμπορικό κύκλο των υδρογανανθράκων, το ξεπεσμένο βασίλειο των Σαούντ είναι για την Μόσχα “μεζεδάκι”. Είναι τέτοιο επειδή είναι καταδικασμένο, πολύ περισσότερο απ’ τον ρωσικό καπιταλισμό, να εξαρτιέται απ’ τις τιμές ενός εμπορεύματος που άλλοτε ήταν στρατηγικό αλλά, σε λιγότερο από μια δεκαετία, θα βρίσκεται στην ίδια θέση που έχει τώρα το κάρβουνο.

Προφανώς ενδιαφέρουν τον Putin οι τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Αλλά ακόμα περισσότερο τον ενδιαφέρει να «κουμαντάρει», δηλαδή να μεσολαβήσει στην παγκόσμια αγορά, όσους έχουν αξιόλογα αποθέματα. Όχι λαθεμένα καταλαβαίνει ότι μελλοντικά, με μειωμένη ζήτηση, η διατήρηση ενός επιπέδου τιμών τόσο στο πετρέλαιο όσο, κυρίως, στο φυσικό αέριο απαιτεί κάποιου είδους κεντρική διαχείριση – κι αυτή δεν μπορεί να είναι ο ο.π.ε.κ. και κάθε πυροβολημένος σεΐχης…

Το έρμο βασίλειο των Σαούντ, με μια aramco να καίγεται πριν κάτι καιρούς και με μια στρατιωτική συντριβή απ’ τους υεμενίτες Houthis αμέσως μετά, βλέποντας την επιτυχία με την οποία η Μόσχα και οι σύμμαχοί της «καθαρίζουν το τοπίο» στη μέση Ανατολή (κι εκεί, στη συρία, οι εξελίξεις δεν διαφεύγουν της προσοχής τους) ενώ απ’ την άλλη η Ουάσιγκτον δυσκολεύεται να…, θέλει «στοργή και προστασία».

Κι αυτήν η Μόσχα δεν την προσφέρει σαν ψιλά γράμματα σε εμπορικά συμβόλαια. Ο Putin δεν είναι ούτε κτηματομεσίτης ούτε πλασιέ. Είναι πρώην καγκεμπίτης. Έχει διασχίσει ορθοπεταλιά πάνω από 35 χρόνια σύγχρονης καπιταλιστικής ιστορίας. Είναι εύλογο από «διπλωματική άποψη» και αποτελεσματικό αν διατυπωθεί με τις απαραίτητα μετρημένες λέξεις, να ζητήσει – να απαιτήσει πιο σωστά – το αφεντικό της Μόσχας απ’ τους κατεστραμμένους του σαουδαραβικού παλατιού να «μαζευτούν» απ’ την συρία και το ιράκ. Κατ’ αρχήν. Ας πούμε: να «ξεκολλήσουν» απ’ την συμμαχία με το Τελ Αβίβ…. Δεν είναι δα αμάρτημα καθοσίωσης! Για το καλό τους είναι…

Για τους αντικαθεστωτικούς του Idlib το γεγονός ότι εκείνος που τους βομβαρδίζει από αέρα κουβεντιάζει με το αφεντικό τους είναι, όπως και νάχει, ένα «μήνυμα» – σοκ. Από μόνο του ωστόσο θα μπορούσε να παρερμηνευτεί… Πακέτο με τις εξελίξεις στην βορειοανατολική συρία, αποκτάει βαρύ περιεχόμενο. Ακόμα πιο πακέτο με την αδυναμία του αφεντικού τους να προστατέψει τα asset του (την aramco) και τους μισθοφόρους του (στην υεμένη) το περιεχόμενο γίνεται ακόμα βαρύτερο.

Η Ουάσιγκτον έχει στείλει 3.000 πεζοναύτες να φυλάνε την πετροχούντα. «Εκτιμητέο» δίχως άλλο· εξάλλου το παλάτι πληρώνει. Αλλά και στη συρία είχε τουλάχιστον 1.500 να φυλάνε τους ypg/pkk… Οπότε;

Οπότε; Εεεεε, αν χάνεις τον πόλεμό σου στην υεμένη δεν είναι μεγάλη ζημιά να σταματήσεις να πληρώνεις τους μισθοφόρους σου στο Idlib αφήνοντας ήσυχο τον Άσαντ… Ούτε το να σταματήσεις να πληρώνεις για αποσταθεροποίηση στο ιράκ είναι μεγάλη ζημιά…

(φωτογραφία πάνω: Χτες στο Ριάντ. Και, όσο κι αν σας φανεί παράξενο, το χέρι που εικονίζεται πίσω δεν είναι απ’ τα «βασιλική συλλογή τμημάτων Khashoggi»…

Κάτω: Με κάθε επισημότητα η υπογραφή μιας 20άδας εμπορικών / επιχειρηματικών συμφωνιών. Διότι αν απ’ την πετροχούντα περισσεύουν πετροδόλαρα τα οποία η Μόσχα έχει φροντίσει να ξεφορτωθεί, τότε γιατί να μην πάνε σε «καλούς σκοπούς» όπως, για παράδειγμα, σε εργοστάσια στη ρωσική ανατολή ή την βελτίωση του δορυφορικού συστήματος glonass;

Αν ο τοξικός θέλει να αγοράσει ρωσική προστασία θα πρέπει να πληρώσει· και να αφήσει τις νεανικές του τρέλλες…)

Ένα αδέσποτο ψόφιο κουνάβι;

Κυριακή 13 Οκτώβρη. Η πιθανότητα ένας αμερικάνος πρόεδρος να βγαίνει “εκτός γραμμής” και να συμπεριφέρεται “κατά βούληση” θα ήταν αδιανόητη· εκτός, ίσως, από εκείνη την ιστορική φάση όπου η άλλοτε “μόνη υπερδύναμη” παρακμάζει, δεν έχει σχέδιο συντεταγμένης υποχώρησης, οπότε οι μηχανισμοί του βαθέος κράτους που άλλοτε δούλευαν στοιχειωδώς συγχρονισμένοι έχουν αρχίσει τώρα να “διασπώνται”. Αυτό υπονοεί έμμεσα ο Tom Luongo, ένας απ’ αυτούς τους αμερικάνους δημοσιο-λόγους που είναι μόνιμα εχθρικός με τον αμερικάνικο μιλιταρισμό αλλά και, συνήθως, καλά πληροφορημένος.

Μεταφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα προχθεσινού άρθρου του με τίτλο “Pompeo can’t blame iran for attacking itself”, με αφορμή τις μυστηριώδεις εκρήξεις σε ιρανικό τάνκερ στην Ερυθρά Θάλασσα. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσει κανείς (ειδικά η ιδέα της «εξάρτησης» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απ’ τον ισραηλινό μας φαίνεται χοντροκομμένη το λιγότερο)· έχει, όμως, την λογική του. Επιπλέον δεν θα διαβάζετε ποτέ κάτι τέτοιο από ντόπιους «ειδικούς». Ο τονισμός με bold στο πρωτότυπο:

… Η πραγματικότητα είναι ότι η διάλυση της συρίας είναι ένα αμερικανικό νεοσυντηρητικό σχέδιο απ’ την έναρξη του εμφύλιου πολέμου εκεί. Το ισραήλ έδωσε βοήθεια και επιμελητεία στους ένοπλους του isis γύρω απ’ τα υψώματα του Γκολάν. Όμως αυτά δεν είναι καινούργια νέα μάγκες.

Και η αξιοποίηση των κούρδων για να αποσταθεροποιηθεί όχι μόνο η συρία, αλλά και το ιράκ, το ιράν και η τουρκία από εξωτερικούς παίκτες, όπως οι ηπα, η σαουδική αραβία και ΝΑΙ, το ισραήλ, είναι επίσης καλά τεκμηριωμένη.

Ο Pompeo βοήθησε πολύ στέλνοντας στους κούρδους πάνω από 30.000 φορτία όπλων. Ποιός πλήρωσε γι’ αυτά, παρεπιπτόντως;

Εμείς.

Πόσοι απ’ αυτούς τους ένοπλους του sdf είναι κάτι παραπάνω από ξένοι μισθοφόροι που πληρώνονται από εμάς για να κατέχουν στρατηγικές περιοχές της συρίας – τα πετρελαιοπήγαδα και τα συνοριακά περάσματα – ώστε να ρίξουν τον Άσαντ;

Είναι εδώ και καιρό παραδεκτό ότι η αμερικανική παρουσία στη συρία δεν μπορεί να διατηρηθεί. Αλλά ποιός εξακολουθεί να πιέζει τον Trump πολιτικά για να διατηρηθεί αυτή κατάσταση; Το ισραήλ.

Έρχεται λοιπόν μια στιγμή όπου οι αποδείξεις της επιρροής είναι υπερ-αρκετές και όπου η κατάσταση του ταμπλώ όπου παίζονται τα παιχνίδια τόσο διαλυμένη ώστε κάποιος πρέπει να βάλει τις φωνές και να αλλάξει τακτική.

Αν οι νεοσυντηρητικοί και οι οπαδοί του «το ισραήλ πρώτο» στο κογκρέσσο (ακόμα και στο υπουργικό του συμβούλιο) έχουν στραφεί εναντίον του Trump ως το σημείο να αρχίσουν την διαδικασία της καθαίρεσής του επειδή δεν κάνει πόλεμο με το ιράν, τότε ο Trump είναι ελεύθερος να τα τινάξει όλα στον αέρα…. Γεμίζουν το όπλο της καθαίρεσης. Αλλά έτσι δεν εξουδετερώνουν τον Trump· έτσι τον αμολάνε. Επειδή, πολύ απλά, δεν έχει τίποτα να χάσει πια…

Διαλυτικά φαινόμενα;

Κυριακή 13 Οκτώβρη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει εκθέσει και εξηγήσει την άποψή της ότι η διαδικασία καθαίρεσης του ψόφιου κουναβιού (με σκοπό να τον οδηγήσει σε παραίτηση και σε αντικατάστασή του απ’ τον πολύ πιο hard core αντιπρόεδρο Pence), παρότι είναι πράγματι θεμελειωμένη, δείχνει μια «εσωτερική σύγκρουση» στις ηπα, μετά την αποτυχία της μεθόδου «κυρώσεις / δασμοί / τιμωρίες» να φρενάρει το Πεκίνο, την Τεχεράνη και την Μόσχα. Η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι ήταν, το θυμάστε, η επίθεση στην aramco…

Το ψόφιο κουνάβι, για όσο παραμένει στην καρέκλα του, ελπίζει πως μπορεί να επιδείξει επιτυχίες της μεθοδολογίας του, ειδικά στους κοκκινόσβερκους ψηφοφόρους του. Για παράδειγμα είναι αναγκασμένος να δείξει σαν επιτυχία μια μερική εμπορική συμφωνία με το Πεκίνο (στη θέση μιας πλήρους και γενικής την οποία ανέμιζε ως πρόσφατα), μιας συμφωνίας της οποίας το μενού καθόρισε όχι η δική του απαράμιλλη σοφία αλλά οι κινέζικες επιλογές. Πρόκειται για ήττα του ψοφιοκουναβικού μαξιμαλισμού· αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Το ψόφιο κουνάβι πανηγυρίζει με τον γνωστό, αμίμητο τρόπο του: “η μεγαλύτερη συμφωνία ever” – για την σόγια και τα μπιζέλια. (Ευτυχώς θα ανέβουν και τα χρηματιστήρια…)

Θα ήθελε, επίσης, απο κάπου «να φέρει πίσω τον στρατό». Η συρία ήταν πρώτη επιλογή, που την είχε εκφράσει ήδη πέρυσι· τον φρέναραν τότε οι σωματοφύλακες. Το γεγονός πως τώρα την ξανάβαλε στον πάγκο υποστηρίζοντας με κατηγορηματικότητα ότι «νικήσαμε τον isis, τα υπόλοιπα ας τα βρουν μεταξύ τους τα κράτη της περιοχής» είναι, όντως, εντελώς «εκτός γραμμής». Κι ενώ θα έπρεπε να χαιρετιστεί από οποιοδήποτε «αντιπολεμικό / αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα» (αν υπήρχε τέτοιο…) έχει εκνευρίσει αφάνταστα όχι μόνο τους εσωτερικούς υποστηρικτές της «γραμμής» (οι οποίοι, ωστόσο, δεν ξέρουν πως και πότε θα την τραβήξουν ως τα όριά της…) αλλά και τους συμμάχους τους. Το Τελ Αβίβ σίγουρα. Και, απ’ όσο καταλαβαίνουμε, τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Γιατί αν το ψόφιο κουνάβι λέει «βρείτε τα μεταξύ σας» για την συρία, τότε λέει το ίδιο και για όλη τη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο.

Έτσι εξηγούνται οι αφροί που βγάζουν πολλά στόματα στα μέρη μας… Τα οποία, παρεπιπτόντως, ελεεινολογούν τώρα το ψόφιο κουνάβι επειδή θέλει να κάνει στη συρία το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που έκανε ο Κλίντον, τον οποίο επίσης ελεεινολογούσαν σαν «φονιά των λαών», τότε, σχετικά με το κόσοβο…

Δεν βγάζεις άκρη, όμως, με τις θείες Λίτσες…

(φωτογραφία: Πού είναι ο στιβαρός ηγέτης που θα τσακίσει το «κακό»; Μόνο στα παραμύθια; Να γιατί απ’ τo «V for Vendetta» ως το «Joker» τα άλλα παραμύθια, της ατομικής τρομοκρατίας, συγκινούν τόσο πολύ τις μικροαστικές μάζες… Αλλά όχι. Τα σοφά αφεντικά δεν θα αφήσουν ανεκμετάλλευτο αυτό το συσωρευμένο κεφάλαιο θανάτου…)

Περί προδοσίας και παγκοσμίου πολέμου 1

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Η κατηγορία ότι «ο Trump προδίδει τους κούρδους» έχει πιάσει: είναι πολύ βολική και πολύ μελό, ώστε να παρακάμπει συγκινησιακά οτιδήποτε σοβαρό στο συριακό πεδίο μάχης (του 4ου παγκόσμιου). Όποιος πιστεύει πως η καπιταλιστική ιστορία και οι διακρατικές σχέσεις είναι μια αλληλουχία «βαθιών συναισθημάτων» είναι τόσο ηλίθιος ώστε καλύτερα να βρει κάποια τρύπα να κρυφτεί απ’ τις συνέπειες της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Αν υπάρχει κάτι προδοτικό, αυτό αφορά την επιλογή του pkk/ypg να γίνει το «πεζικό» του αμερικανικού πενταγώνου στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτή η επιλογή επισφραγίστηκε με την μάχη για την ανακατάληψη της Raqqah το καλοκαίρι του 2017.

Οφείλουμε να θυμίσουμε τα πραγματικά περιστατικά, και άρα να φωτίσουμε αυτήν την “συμμαχία”. Γιατί δεν ήταν μια “συμμαχία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας”! Ήταν μια συμμαχία για την κατάληψη εδαφών της συρίας…

Όλα ξεκίνησαν από την πετυχημένη κατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του 2016. Ως τότε ο isis (το «κρυφό» παιδί της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) έμοιαζε ανίκητος ή, έστω, πολύ δύσκολος αντίπαλος, ειδικά σε συνθήκες urban πολέμου. Και ήταν. Η τότε κυβέρνηση Obama και όλο το επιτελείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που είχαν ανησυχήσει σοβαρά με την εμφάνιση του ρωσικού στρατού στο συρία τον Σεπτέμβρη του 2015, έτριβαν τα χέρια τους τον Ιούλη του 2016 όταν ξεκίνησε η επίθεση για την ανακατάληψη του ανατολικού Αleppo, που βρισκόταν στα χέρια του isis και άλλων μικρότερων αντικαθεστωτικών οργανώσεων. Θεωρούσαν (ήλπιζαν) ότι στο Aleppo η Μόσχα (και όλη η συμμαχία…) θα σπάσει τα μούτρα της, θα ηττηθεί, κι έτσι η συρία θα μετατραπεί σε «νέο αφγανιστάν» για την Μόσχα.

Δεν έγινε έτσι… Παρά την σθεναρή αντίσταση των «τζιχαντιστών», χάρη σε τολμηρούς ελιγμούς των επιτιθέμενων, το ανατολικό Aleppo «έπεσε» τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς. Το κυριότερο: έπεσε χωρίς να ισοπεδωθεί αδιάκριτα, χωρίς δηλαδή να δοθεί ευκαιρία για την γνωστή προπαγάνδα περί «αθώων ζωών που χάνονται απ’ την συριακή και την ρωσική βαρβαρότητα». (Είναι πιθανό πως μέσα στους αιχμαλώτους «τζιχαντιστές» που πιάστηκαν μετά την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης, ήταν και κάμποσοι «σύμβουλοι»: γάλλοι, άγγλοι και ισραηλινοί…)

Η νίκη εκείνη ήταν, για τα μέχρι τότε δεδομένα, ένα πολύ δυνατό χαστούκι στους σχεδιασμούς του άξονα για τη «νέα μέση Ανατολή». Η «πτώση του Aleppo» αποδείκνυε ότι εξαιτίας της ρωσικής συμμετοχής και, επιπλέον, της σημαντικής βοήθειας τόσο απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και τους μισθοφόρους τους όσο και απ’ την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ, το κόλπο isis θα τέλειωνε αργά ή γρήγορα· και θα τέλειωνε στρατιωτικά και αδιαμφισβήτητα. Κάτι έπρεπε να κάνει ο άξονας.

(φωτογραφία: Αμερικάνος καραβανάς ανάμεσα σε καραβανάδες του pkk, στην Hasakah).