Tag: ιράν

Αυτά είναι τα ωραία!

Τρίτη 7 Γενάρη. Τι γεμάτη από αμερικανική δράση η χθεσινή ημέρα, ε; Στην αρχή το ψόφιο κουνάβι κελάηδησε σαν τσίχλα που βρυχάται: Να φύγουμε απ’ το ιράκ; Δεν πάμε πουθενά αν δεν μας πληρώσουν τα δισεκατομύρια που δώσαμε για να φτιάξουμε τις βάσεις μας! Κι αν αναγκαστούμε να φύγουμε θα τους βάλω κάτι ξεγυρισμένες κυρώσεις που δεν θα ξέρουν από που τους έρχονται!!! Σκέφεται κανείς: ε, βέβαια, ένας real estater, ακόμα και δολοφόνος, παραμένει real estater…

Ύστερα το reuters κυκλοφόρησε (παγκόσμια) το πιο πάνω γράμμα. Που στάλθηκε απ’ τον επικεφαλής του στρατού ημικατοχής του ιράκ στρατηγό William H. Seely III στον ιρακινό στρατηγό Abdul Amir Yarallah: σεβόμαστε την εδαφική σας κυριαρχία, κι αφού δεν μας θέλετε τα μαζεύουμε και φεύγουμε! Δώστε μας μόνο λίγο χρόνο, ημέρες ή το πολύ βδομάδες…. Το ότι αυτό το γράμμα περιγράφει τεχνικές λεπτομέρειες της αποχώρησης / αναδίπλωσης δείχνει ότι υπάρχει ένα σχέδιο, πράγματι. Αλλά στο γράμμα δεν υπάρχει υπογραφή…

Και στο τέλος βγήκε η πρωτεύουσα, το αμερικανικό πεντάγωνο και το υπ.αμ., για να ξεκαθαρίσουν: Σιγά μη φύγουμε! Ξεχάστε το!!!… Έγινε κάποιο λάθος, και στάλθηκε ένα «σχέδιο κειμένου» που δεν είχε αποφασιστεί… Αυτές οι συνοριακές φρουρές έχουν γίνει απρόσεκτες… 

Δεν ξέρουμε πόσο πρόλαβαν να χαρούν ακόμα και οι αμερικάνοι πεζοναύτες που έχουν παρκάρει στο ιράκ – και θα ήθελαν, ανθρώπινο είναι, να τους ξαναδούν οι μανούλες τους… Δεν ξέρουμε πόσο πρόλαβε να χαρεί ο γραμματέας αμερικάνος λοχίας που βρήκε πάνω σε κάποιο τραπέζι το «σχέδιο κειμένου» και βιάστηκε να το αποστείλει, όλο χαρά, στον παραλήπτη του – και στα media…

Λίγο κράτησε τελικά…

Η ρημαδο-αρμάδα 1

Τρίτη 7 Γενάρη. Ο ρημαδοΚούλης και το συνάφι του ψάχνουν στην Ουάσιγκτον αυτό που έψαχνε πριν ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας και το δικό του σκυλολόι: την γεωπολιτική αναβάθμιση του ελλαδιστάν, πληρωτέα τοις μετρητοίς. Έχει πέσει, όμως, σε κακές ημέρες και σε κακούς συσχετισμούς· κυρίως όμως έχει πέσει στην τρύπα που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να ανοίξει για άλλους στην περιοχή.

Έχοντας ανάψει πολεμική φωτιά εναντίον της Τεχεράνης και των συμμάχων της σ’ όλη τη μέση Ανατολή (συμμάχων που καθόλου δεν εξαντλούνται στην Hezb’Allah, στις ιρακινές pum, στον συριακό στρατό του Άσαντ και στους Huthis, αλλά περιλαμβάνουν την Μόσχα, το Πεκίνο, και …. χμμμ… μπορεί και την Άγκυρα) το ψοφιοκουναβιστάν θα ήθελε όσο περισσότερη τουρκία μπορεί να βρει. Ξέρει ότι δεν μπορεί να έχει 100% τουρκία – τρέμει ωστόσο στην πιθανότητα στην συγκεκριμένη φάση του πολέμου στο μεσανατολικό πεδίο μάχης να βρεθεί απέναντι σε μια τουρκία συγκρατημένα εχθρική.

Μιλώντας προχτές στο cnn turk ο Erdogan είπε (για την δολοφονία του Soleimani) κάτι λογικό: …Πιστεύω ότι η δολοφονία οποιουδήποτε αξιωματικού απ’ τα υψηλά κλιμάκια οποιασδήποτε χώρας δεν θα πρέπει να μένει χωρίς απάντηση… Έχοντας τέτοια άποψη το τουρκικό καθεστώς θα έκανε μεγάλη χάρη στο ψοφιοκουναβιστάν αν δρούσε μεσολαβητικά προς την Τεχεράνη, αν και όποτε κάτι τέτοιο γίνει εφικτό. Και, απ’ την άλλη μεριά, το τελευταίο που θα ήθελε να σκεφτεί ο αμερικανικός μιλιταρισμός είναι η σοβαρή πιθανότητα να χάσει την βάση του Incirlik σε περίπτωση ανάγκης…

Ενώ το ρημαδογκουβέρνο βολευόταν να νομίζει (περί νομίσματος επρόκειτο) ότι η Άγκυρα χάνει πόντους επειδή στέλνει όπλα και στρατό στον Sarraj στην Tripoli, ο Erdogan κερδίζει πολλαπλάσιους επειδή μιλάει με όλους για το τι μπορεί να γίνει μετά την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis, και των υπόλοιπων καραβανάδων του ιράκ και του ιράν. Είναι ο ορισμός της “διπλωματικής απομόνωσης της τουρκίας” με την οποία κοιμούνται και ξυπνούν οι θείες Λίτσες του ελληνικού ιμπεριαλισμού: ο Erdogan μιλάει με την Μόσχα, την Τεχεράνη, το Παρίσι, την Βαγδάτη, το Βερολίνο, την Ουάσιγκτον… Μιλάει – δεν παρακαλάει. O Erdogan περιμένει αύριο τον Putin (για τα εγκαίνια του turk stream…) και μέσα στον Γενάρη την Merkel…

Την ώρα που ο ρημαδοΚούλης διαλαλεί στο αμέρικα ότι «κάνουμε ό,τι μπορούμε για να απομονώσουμε την τουρκία»· την ώρα που αύριο θα παρακαλάει το ψοφιοκουναβιστάν για κάτι αρκετά περισσότερο από φιλικά κτυπήματα στην πλάτη επιμένοντας στο «προβληματάκι του» («κύριε, κύριε, αυτός εκεί με σπρώχνει»…), είναι σίγουρο ότι κι αυτός κι όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα ζηλεύουν τον Erdogan. Έχει καταφέρει να είναι απαραίτητος (όχι υποχρεωτικά σαν φίλος· ακόμα και σαν «μη-εχθρός») στη μέση Ανατολή σε πολλούς και διάφορους.

Και, οπωσδήποτε, δεν διακηρύσσει ότι τον απασχολεί «η απομόνωση της ελλάδας»…

Yankees go home (when ?)

Δευτέρα 6 Γενάρη. Δεν φτιάχτηκαν γι’ αυτό. Ωστόσο τα social media προσθέτουν μια επικάλυψη φάρσας τον εντεινόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό, φυσικά, χάρη στο ψόφιο κουνάβι. Λέει, για παράδειγμα, η Τεχεράνη ότι έχει 35 αμερικανικούς στόχους στο πιάτο. Και κελαηδάει απαντώντας το ψόφιο κουνάβι «εμείς έχουμε 52» – λες και μετράει πόντους πάνω στην τσόχα. Κάποιος απ’ τους σφουγγοκωλάριούς του κοίταξε στο google έναν χάρτη του ιράν, και του είπε «έχουμε και μνημεία στο στόχαστρο», ίσως την πλατεία Naqsh-e Jahan στο Isfahan για παράδειγμα… Οπότε το ψόφιο κουνάβι, κελαηδο-τραυλίζοντας στα σπαστά αμερικανο-ψοφιοκουναβικά του, έβαλε κι αυτά στην 52άδα του. Όμως όσο γελοίες κι αν είναι οι πολιτικές βιτρίνες, οι πόλεμοι έχουν τους δικούς όρους.

Για παράδειγμα όλοι ξέρουν ότι η μόνη δύναμη που διαθέτει ο αμερικανικό στρατός (στην περιοχή, και όχι μόνο) είναι απ’ τον αέρα. Αεροπλάνα ή/και πύραυλοι. Προφανώς κανένας ιρανός δεν θα σημάδευε αμερικανικά μνημεία (υπάρχουν άφθονα ιμπεριαλιστικά μνημεία των ηπα την περιοχή)· θα προσπαθούσε αντίθετα να μειώσει τις από αέρα δυνατότητες του ψοφιοκουναβιστάν: αεροδρόμια, βάσεις εκτόξευσης πυραύλων, αεροπλανοφόρα – κι αν υπάρχουν υποβρύχια. Ίσως ακόμα σημαντικότερο είναι αυτό: να κοπούν οι γραμμές ανεφοδιασμού.

Όπως κάθε ιμπεριαλιστική στρατιωτική υπερπέκταση στην ιστορία έτσι και η αμερικανική (στη μέση Ανατολή) έχει σίγουρα ένα τουλάχιστον εξαιρετικά αδύναμο σημείο. Τις (χερσαίες ή ενάριες) γραμμές ανεφοδιασμού. Οι πεζοναύτες δεν τρώνε «ότι νάναι», δεν πλένονται με «ότι νάναι» – για να μη μιλήσουμε για τα πυρομαχικά τους.

Εκεί αποκτάει σημασία η κατ’ αρχήν απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου για να διωχτεί ο αμερικανικός στρατός απ’ την ιρακινή επικράτεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για απόφαση που βγάζει φωτιές: εξουσιοδοτεί τον πρωθ. να πει στους yankees να ξεκουμπιστούν, αφήνοντας ανοικτό το σε πόσο καιρό θα το κάνουν. Επιπλέον έχει ένα παραθυράκι για παραμονή ενός (μικρού) αριθμού ως «εκπαιδευτών»… Ίσως για να υπάρχουν στόχοι…

Η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής είναι ότι με τέτοιο «διακριτικό» τρόπο η Ουάσιγκτον έχει αρκετό περιθώριο να τρενάρει, να κάνει ελιγμούς, να αποφύγει την άμεση αποχώρηση. Και, αργότερα («βλέποντας και κάνοντας») να την αποκλείσει.

Συνεπώς πέφτει βάρος στον ιρακινό στρατό, ειδικά στις pmu: να αποκλείουν ή να παρενοχλούν συστηματικά τον δρόμο (ή τους δρόμους) ανεφοδιασμού των αμερικανικών βάσεων στη συρία και στο ιράκ – και τις βάσεις τις ίδιες. Με στρατιωτικά μέσα.

Θα πρόκειται για πόλεμο τριβής, αναμφίβολα. Αλλά ίσως χρειάζεται χρόνος, ειδικά αν πρόκειται κινεζικός στρατός να αναλάβει την «περιφρούρηση των επενδύσεων» του Πεκίνου στην ιρανική επικράτεια. Αυτό θα είναι ικανή ασπίδα στους λεονταρισμούς του ψόφιου κουναβιού και στους «52 στόχους» του. Κάτι τέτοιο θα κάνει δηλητηριώδη την παραμονή του αμερικανικού στρατού στο ιράκ (και, άρα, και στη συρία) αφού η «γραμμή Pence» δεν στοχεύει σε (και δεν βολεύεται καθόλου με) έναν πόλεμο κατοχής του ιράκ. Τον έχει ξανακάνει, και τον έχασε…

Είναι υπερβολικό ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Θα φανεί. Να θυμίσουμε ωστόσο ότι πολύ πρόσφατα Μόσχα και Πεκίνο έκαναν ναυτικές ασκήσεις με την Τεχεράνη, στον κόλπο του ομάν. Η ουσιαστική τους συμμετοχή ήταν μικρή, αλλά ας μην ξεγελαστεί κανείς: δεν πήγαν εκεί για να αφήσουν την περιοχή στα όπλα του ψόφιου κουναβιού…

Να θυμίσουμε κι αυτό, που σε πολλούς δεν αρέσει: ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος δεν ξεκίνησε προχτές! Έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια. Αυτό που έγινε με την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων, είναι ότι η Ουάσιγκτον τον “όξυνε”. Ανέβασε την ένταση… Θεωρεί ότι το ιράν είναι ο αδύναμος κρίκος του ευρασιατικού project, και προσπαθεί να τον κάνει σκόνη. Αυτό, όμως, αφορά πια και τους υπόλοιπους κρίκους της αλυσίδας…

Gwadar port

Δευτέρα 6 Γενάρη. Εκτός απ’ τους σφουγγοκωλάριους είναι κι άλλοι που ασχολούνται με χάρτες και την (πολιτική) γεωγραφία του καπιταλισμού. Αν θέλετε, λοιπόν, μια απόδειξη του γιατί τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα δεν πρόκειται να αφήσουν τον «αδύναμο κρίκο» να σπάσει (το αντίθετο: η συμμαχία τους μαζί του επιλέχτηκε σε συνθήκες «κακοκαιρίας»…) και γιατί βρέθηκαν να κάνουν κοινές ασκήσεις με το ναυτικό των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», ιδού: το λιμάνι Gwadar.

Τα πακιστανο-ιρανικά σύνορα βρίσκονται μόλις 120 χιλιόμετρα στα δυτικά του. Θεωρείται το «διαμάντι» της σινο-πακιστανικής συμμαχίας, καθώς είναι η άκρη του «πακιστανικού διαδρόμου» των δρόμων του μεταξιού. Χρηματοδοτήθηκε και κατασκευάστηκε απ’ το Πεκίνο, και εγκαινιάστηκε το περασμένο καλοκαίρι. Λειτουργεί δηλαδή. Δεν είναι «σχέδιο»…

Αν αυτά δεν σας λένε κάτι, τα επόμενα θα σας πουν. Πριν την κατασκευή του Gwadar, τα κινεζικά εμπορεύματα που προορίζονται για την αφρική και την ευρώπη (και η ανάποδη διαδρομή) έπρεπε να πλεύσουν κάνοντας τον γύρο της νοτιοανατολικής ασίας, για να περάσουν απ’ τα στενά της Malacca, και να συνεχίσουν προς τα δυτικά, στον ινδικό ωκεανό, κλπ. Είναι μια εντελώς θαλάσσια διαδρομή που θα μπορούσαν κάποιοι ανταγωνιστές (υπάρχουν και τέτοιοι;) να την χαλάσουν κάπου… Μετά την κατασκευή του Gwadar τα ίδια εμπορεύματα μεταφέρονται χερσαία απ’ τη νότια κίνα μέσω πακιστάν για να φορτωθούν εκεί· «στα μούτρα» του κόλπου του ομάν. Αυτό είναι τεράστιο κέρδος και σε χρόνο (μεταφοράς), και σε κόστη· και, φυσικά, σε προφύλαξη απέναντι στους ανταγωνιστές (αν υπάρχουν τέτοιοι… Πάντως οι έλληνες εφοπλιστές σίγουρα θυμώνουν με τέτοια κόλπα… Χάνουν σημαντικό «μεταφορικό έργο»… ).

Επειδή, δε, ο κινεζικός καπιταλισμός είναι large, δεν έφτιαξε μόνο αυτό το στρατηγικής σημασίας λιμάνι στην Gwadar. Έφτιαξε σχολεία, νοσοκομεία, εγκαταστάσεις αφαλάτωσης, νέα ηλεκτρικά δίκτυα (πριν η Gwadar ήταν ψαροχώρι…)· ενώ έχει ξεκινήσει την κατασκευή διάφορων υποδομών (από εργοστάσια συναρμολόγησης μέχρι …) σ’ όλο τον «διάδρομο», στην πακιστανική επικράτεια, από βορρά προς νότο. Θα φτιάξει, φυσικά, και μια δεκάδα «ειδικές οικονομικές ζώνες» – αν αυτό σας λέει κάτι για την εκμετάλλευση της εργασίας…

Για ποιον λόγο, λοιπόν, το Πεκίνο θα άφηνε την «τύχη» αυτού του giga-project στις ορέξεις των αμερικάνων και των συμμάχων τους; Για ποιον λόγο θα έκανε τόσα έξοδα για να τους παρακάμψει στη νοτιοανατολική ασία; Μόνο για να τους ξαναβρεί μπροστά του, μερακλωμένους μάλιστα, να πολιορκούν το ιράν;

 

Η αβάσταχτη βαρύτητα του κεφάλαιου

Δευτέρα 6 Γενάρη. Αν το ψόφιο κουνάβι και η «γραμμή» του έπασχε ασυγχώρητα από οικονομισμό, η «γραμμή Pence» πάσχει από τυφλό μιλιταρισμό. Όπως όλα τα χριστιανο-καθάρματα στην ιστορία του far west, έτσι και τύποι σαν τον Pence έχουν θρησκευτική πίστη στην ανωτερότητα και την φονικότητα των όπλων τους.

Είναι βέβαιο, απ’ αυτήν την άποψη, ότι σ’ έναν πόλεμο μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης, όπου η πρώτη θα βομβάρδιζε για την «χαρά του βομβαρδισμού» και της καταστροφής, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θα χαλιόταν ακόμα κι αν είχε 20 ή 30 χιλιάδες νεκρούς (αρκεί να είχε εξασφαλίσει την αποδοχή των «ιδεωδών του πολέμου» στα μετόπισθεν – πράγμα καθόλου σίγουρο…)

Αλλά η Τεχεράνη έχει πάψει προ πολλού να είναι μόνη της – και το εννοεί. Η δουλειά του Soleimani και του επιτελείου του ήταν «να καθαρίσει» τον χερσαίο δρόμο ως την Μεσόγειο (δηλαδή να διώξει τους αμερικάνους και τους κάθε είδους λακέδες τους) όχι μόνο για λογαριασμό του ιρανικού καπιταλισμού αλλά και του κινέζικου, και του ρώσικου. (Ως γνωστόν στο τέλος αυτής της χερσαίας διαδρομής υπάρχουν δύο ρωσικές βάσεις, που περιμένουν. Απο κει και μετά υπάρχουν θαλάσσιες διαδρομές, στη Μεσόγειο. Αφού το ελλαδιστάν αποφάσισε ότι τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού του κεφάλαιου είναι με την Ουάσιγκτον, το ξεκαθάρισμα στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου το ανέλαβε η Άγκυρα…)

Το θέμα είναι ότι για την Ουάσιγκτον ο μιλιταρισμός δεν είναι μία ανάμεσα σε άλλες επιλογές. Είναι η μοναδική της επιλογή. Έτσι έγινε «υπερδύναμη», έτσι υπερεπεκτάθηκε, έτσι συγκρότησε τις «εθνικές σχολές σκέψης» και τα διάφορα think tank της. Ακόμα και την παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου με τα όπλα την επέβαλε και την υποστηρίξε.

Τώρα λοιπόν, σκότωσε αυτούς που σκότωσε, ελπίζοντας πως χάρη στο μιλιταρισμό της θα κάνει σκόνη το ιράν. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι πλησιάζει εκείνη η στιγμή που θα πρέπει να αναθέσει σ’ αυτόν τον μιλιταρισμό να κάνει σκόνη τους πραγματικούς αμφισβητίες· αν μπορεί. Το ενοποιημένο (πια) πεδίο μάχης «ανατολική Μεσόγειος – Ινδοκούς» έχει γίνει ναρκοπέδιο όμως· με ή χωρίς Soleimani…

Η 3η Γενάρη

Κυριακή 5 Γενάρη. Κάποιοι απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος δεν θα αντέξουν στον πειρασμό, και θα περιγράψουν την σκηνή με μεγάλη ακρίβεια. Εκείνος κάνει τις πρωτοχρονιάτικες διακοπές του σ’ ένα απ’ τα ιδιόκτητα resort του, το Mar-o-Lago στη Florida. Εκείνοι αγρυπνούν για το καλό του “βασιλείου”. Εκείνοι τον πείθουν ότι πρέπει να ξεφορτωθούν επιτέλους το νο 1 κίνδυνο, να κάνουν το κράτος του να “πονέσει” για να “μάθει”… Ότι πρέπει, επιτέλους, να περάσουν στη δράση σαν αληθινοί άντρες, πάνω στη γενική ιδέα προηγούμενων μηνών, πριν χυθεί άλλο αμερικανικό αίμα… Εκείνος φαντάζεται τον εαυτό του στον αυτοκρατορικό εξώστη, να αποθεώνεται απ’ τον λαό στο Κολοσσαίο… Εκείνος γυρνάει τον αντίχειρα προς τα κάτω… Και πάει να συνεχίσει το δείπνο του…

Ποιοί ήταν Εκείνοι; Όλη η διαδικασία είχε τα χαρακτηριστικά συνωμοσίας· δεν εμπιστεύονταν ούτε καν τα ενδοκυβερνητικά τηλέφωνα υψηλής ασφαλείας… Ήταν εκεί, αυτοπροσώπως, στο Mar-o-Lago. Σημειώστε παρακαλούμε: πρόκειται για τον Robert O’ Brien (σύμβουλος εθνικής ασφάλειας), τον Mike Pompeo (υπ.εξ.), τον Mick Mulvaney (προσωπάρχης), τον Mike Pence (αντιπρόεδρος), τον Mark Milley (αρχιστράτηγος), και τον Lindsey Graham (ακροδεξιός βουλευτής του ψόφιου κουναβιού). Ένα team σκληροπυρηνικών αποκλειστικά, ορκισμένων στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ … Τυχόντες διαφωνούντες out!!! Θα μπορούσε να μιλήσει ο ιστορικός του μέλλοντος ακόμα και για ακαριαίο πραξικόπημα· αλλά αυτός ο ιστορικός του μέλλοντος είναι μακριά και δεν ανακατεύεται στο τώρα.

Δεν είχε άδικο η ασταμάτητη μηχανή για την «γραμμή Pence» που εμφανίστηκε όχι σαν αγιοΒασίλης απ’ την καμινάδα, αλλά σαν ο μουτζούρης ράμπο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Το ότι το ψόφιο κουνάβι (το πιθανότερο..) δεν καταλάβαινε τι διατάζει (τί μπορεί να καταλάβει ένας real estater / πλυντήριο; το πολύ πολύ να ζηλέψει λίγο την έξαψη του χουλιγκάνου που του λένε ότι θα γίνει προπονητής για δέκα λεπτά…, άσε που μπορεί να είχε πιει λίγο παραπάνω και να είχε μερακλώσει) όχι μόνο δεν μειώνει τις ευθύνες του αλλά, αντίθετα, τις πολλαπλασιάζει. Το επόμενο πρωί οι παρόντες στο θέρετρο λένε ότι το αυτοκρατορικό ψόφιο κουνάβι ήταν κάπως δύσθυμο· δεν πήγε για γκολφ· ήθελε να του ξαναπούν τι είχε γίνει· ήταν σίγουρο ότι έπαιξε σωστά το αυτοκρατορικό ρόλο του· και ήταν ανίδεο για το πως θα αντιδράσει η Τεχεράνη… Είχαμε την ευκαιρία να τον σκοτώσουμε και τον σκοτώσουμε – that’s it!

Πειράζει εάν μερικοί πόλεμοι κηρύσσονται από resorts;

(Φήμες θέλουν το αυτοκρατορικό ψόφιο κουνάβι, ελαφρώς χεσμένο εκ των υστέρων, να ζητάει από την Τεχεράνη, με την μεσολάβηση τρίτων (ελβετία), η απάντησή της να είναι «αναλογική». Δεν είναι κακή ιδέα. Για έναν ιρανό αρχιστράτηγο, πέντε ιρανούς και επτά ιρακινούς αξιωματικούς, τα κεφάλια ενός αμερικάνου αρχιστράτηγου, πέντε ισραηλινών και επτά άγγλων αξιωματικών…. Συν, bonus track, ένα βουλιαγμένο αεροπλανοφόρο με όλα του τα σέα. Όλα αυτά με πυραύλους φυσικά. Πάτσι. Εντελώς proportionate…

Άλλες φήμες, πάλι, λένε ότι το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε μέσω άλλου μεσολαβητή (κατάρ) άλλη προσφορά: να πνίξει τον πόνο της και να μην απαντήσει η Τεχεράνη και θα άρει τις εναντίον της κυρώσεις, ενώ θα της δώσει κι ένα καλό μπαχτσίσι σαν αποζημίωση. Αυτό το τελευταίο θα ταίριαζε σε έναν αμερικάνο έμπορο ακινήτων αν δεν είχε γίνει, εν τω μεταξύ, Ηρόστρατος…

Αλλά αυτά είναι φήμες βέβαια! Το ψόφιο κουνάβι έχει τον δυνατότερο, τεχνολογικά ανώτερο και πιο ατρόμητο στρατό στην ιστορία της ανθρωπότητας… Συνεπώς μπορεί να ζητήσει απ’ το ιρανικό καθεστώς αυτό: να μην επιτεθεί εναντίον του ίδιου, να τσακίσει μόνο τον στρατό του… Τότε μπορεί να βγει και να πει: δεν σας έλεγα να σηκωθούμε να φύγουμε; Να τώρα που καταστραφήκαμε!)

(φωτογραφία: Το Mar-o-Lago. Να πάει και ο ρημαδοΚούλης εκεί. Να ξεναγηθεί! Να μυρίσει την μπόχα της ιστορίας που τον καλεί…)

Τα φτερά της εκδίκησης

Κυριακή 5 Γενάρη. Αναμφίβολα ο Soleimani, o Abu Mahdi al-Muhandis και οι υπόλοιποι που δολοφονήθηκαν προχτές ήταν σημαντικοί έως πολύ σημαντικοί. Ποιος μπορεί όμως να πει στα ίσια ότι οι πάνω από 300 δολοφονημένοι Παλαστίνιοι διαδηλωτές, οι εκατοντάδες (σχεδιασμένα) σακαταμένοι και οι χιλιάδες τραυματισμένοι, στον κάτι παραπάνω από 1,5 χρόνο των διαδηλώσεων της Μεγάλης Επιτροφής στη Γάζα ήταν/είναι ασήμαντοι;

Αν τα φτερά της εκδίκησης κτυπάνε σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, είναι επειδή εκατομμύρια άντρες και γυναίκες, γέροι, νέοι και παιδιά, έχουν υποστεί επί δεκαετίες όλες τις γνωστές και άγνωστες μορφές βίας: απ’ την ταπείνωση του εκβιασμένου ξεριζωμού μέχρι την εν ψυχρώ δολοφονία· απ’ τα βασανιστήρια σε γνωστά και άγνωστα μπουντρούμια, μέχρι το να πεθαίνεις σαν «παράπλευρη απώλεια»· απ’ την επιβεβλημένη φτώχια μέχρι την λεηλασία του περιβάλλοντός τους.

Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει το δυναμικό αυτού του συσσωρευμένου, γιγάντιου, δικαιολογημένου αλλά συχνά ακατέργαστου μίσους. Είναι ένα δυναμικό που μπορεί να φτιάχνει «ήρωες» και «αρχηγούς» διαρκώς· που μπορεί να σούρνεται υπόγεια και απροειδοποίητα να εκρήγνυται· ένα δυναμικό που σα να βρήκε έναν πυκνωτή στον δολοφονημένο ιρανό καραβανά.

Διάφοροι απ’ τους «καλά του έκαναν, καλά τους κάνουν» γράφουν επικήδειους για τον Soleimani τονίζοντας το πόσο εντυπωσιακά ικανός ήταν. Θέλουν μ’ αυτόν τον τρόπο να δοξάσουν τους δολοφόνους του – που είναι οι ίδιοι, απλά με διαφορετικά πρόσωπα, με τους δολοφόνους των αφγανών, των ιρακινών, των σύριων, των παλαιστίνιων ή των βόσνιων. Απλά το να σκοτώνεις στο σωρό “ασήμαντους” δεν σε δοξάζει.

Το πρώτο φανερό βήμα της τελικής νίκης του Soleimani είναι ότι οι δυνάστες του άξονα τον φοβούνται πια περισσότερο… Τώρα φοβούνται το πόσοι νεκροί μπορεί να αναστηθούν στη σκιά του…

Οδηγίες για κατρακύλα

Κυριακή 5 Γενάρη. Αυτό που είναι το βασικό στο εγχειρίδιο της καταστολής κι αυτό που συστήνουν οι επικοινωνιολόγοι του συστήματος, είναι ότι προκειμένου να φτάσεις να εξοντώσεις κάποιον ή κάποιους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει να τον / τους έχει συκοφαντήσει / δαιμονοποιήσει συστηματικά.

Η περίπτωση του Osama bin Laden είναι η πιο γνωστή τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Οι λέξεις «Laden» και «αλ Κάιντα» σερβιρίστηκαν σε άπειρες δόσεις και συνταγές κατηγορητηρίων, παρότι η δεύτερη ήταν ανύπαρκτη σαν οργάνωση (ήταν μόνο ένα γλωσσικό εύρημα / σύμβολο των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, τέτοιο που να ταιριάζει στις λεκτικές / ακουστικές δυνατότητες των πρωτοκοσμικών – αντί για τα σύνθετα, περίεργα και δύσκολο να θυμάται κανείς πραγματικά ονόματα διάφορων ισλαμιστικών / αραβικών οργανώσεων…)· ενώ ο Laden ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που εικογραφήθηκε.

Η συστηματική δαιμονοποίηση έχει την λειτουργία της εκ των προτέρων νομιμοποίησης του εκτελεστή, του δήμιου, χωρίς δίκες, δικαστήρια και παρόμοιες περιττές πολυτέλειες.

Στην περίπτωση όμως του Soleimani είτε από βιασύνη (έως πανικό) είτε από αδιαφορία (έως απελπισία) δεν προηγήθηκε κάποια συστηματική κατασκευή του “δαίμονα”. Η συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοκοσμικών αγνοούσε το όνομα και την ύπαρξή του καν και καν, μέχρις ότου ένα πρωΐ “ενημερώθηκε” ότι “οι αμερικάνοι σκότωσαν κάποιον σημαντικό ιρανό στρατηγό”, κι ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο… Έτσι, ξερά! Μάλιστα, αντί να δουν οι πρωτοκοσμικοί στις φωτογραφίες κάποιον μαυριδερό με τουρμπάνι και κελεμπία (η οριενταλιστική αναπαράσταση του απολίτιστου, άρα μοχθηρού ανατολίτη που θέλει σκότωμα όποιος κι αν είναι…) είδαν μια κλασσική φυσιογνωμία καραβανά, μάλλον “λευκού”, που σαν φάτσα θα μπορούσε να κάνει καριέρα σε οποιονδήποτε πρωτοκοσμικό στρατό. Εκ των υστέρων, κι αφού είχε σκάσει το πρώτο μεγάλο κύμα έκπληξης ανάμικτης με φόβο, άρχισαν να διαδίδονται διάφορα, του είδους «αυτός έχει σκοτώσει χιλιάδες αμερικάνους» κλπ κλπ.

Πώς, όμως, ήταν δυνατόν «αυτός να έχει σκοτώσει χιλιάδες αμερικάνους» και να μην έχει εξαπολυθεί εναντίον του μια τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία όσο καιρό «αυτός σκότωνε χιλιάδες αμερικάνους»; Πώς ήταν δυνατόν η πάντα έτοιμη προς τρομοκράτηση «κοινή γνώμη» στις ηπα (και όχι μόνο) να αγνοεί το όνομα και την ύπαρξη ενός τέτοιου serial killer; Πώς ήταν δυνατόν ο λαός να έχει μείνει σε βαθιά σκοτάδια για το «απόλυτο κακό»;

Στις κοινωνίες του θεάματος δεν μπορεί κανείς να αντιστρέψει τα μοτίβα και τις αλληλουχίες της ιδεολογικής ενσωμάτωσης ελπίζοντας ότι θα έχει βολικά και «παραδοσιακά» εγγυημένα αποτελέσματα. Δεν ανατινάζεις σαν κρατική εξουσία ένα σπίτι και μετά δικαιολογήσε με ένα «έλα μωρέ, κάτι παλιάνθρωποι έμεναν εκεί» – όλοι θα καταλάβουν ότι κοροϊδεύεις.

Για το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη το ψόφιο κουνάβι είναι, απλά, ένας γελοίος τύπος που λέει διαρκώς βλακείες κελαηδώντας. Κι αν αυτός ο γελοίος τύπος διατάζει την πισώπλατη δολοφονία κάποιου άγνωστου, τότε είναι πολύ πιθανό ότι αυτός ο άγνωστος άξιζε περισσότερο απ’ τον γελοίο τύπο.

Το ότι οι υποτιθέμενοι μετρ της προπαγάνδας (εκεί, στην Ουάσιγκτον) έχασαν μέσα σε λίγες ώρες τον «επικοινωνιακό πόλεμο», και ότι σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο χρόνο αυτό που κυριάρχησε σε ανατολή και δύση, σε βορρά και νότο, ήταν η προβοκατόρικη σκοπιμότητα των δολοφονιών (και, μάλιστα, χωρίς το ιρανικό καθεστώς και οι σύμμαχοί του στην περιοχή να έχουν ιδιαίτερη επιρροή στην δύση) οφείλεται σ’ αυτό το τεράστιο κενό της συστηματικής και έγκαιρης προκαταβολικής δαιμονοποίησης. Που με την σειρά του είναι μια ακόμα απόδειξη της ραγδαίας παρακμής της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης» και των συμμάχων της.

Πριν καλά καλά ταφούν οι δολοφονημένοι, οι δολοφόνοι άρχισαν να οχυρώνονται από φόβο… Δεν είναι καθόλου αυτό που συμβαίνει όταν ο «καλός» σκοτώνει τον «κακό»! Όχι. Σ’ όλα τα παραμύθια που το «καλό» είναι πολύ καλό και το «κακό» πολύ κακό, μόλις το πρώτο εξοντώσει το δεύτερο ακολουθεί ο γύρος του θριάμβου!!

Τώρα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: ο καθεστωτικός μανιχαϊσμός έχει κρασσάρει… Το «καλό» δεν φαίνεται για τέτοιο, ούτε το «κακό» φαίνεται για τέτοιο… Και, επιπλέον, παρακαλείται θερμά το «κακό – όχι και τόσο κακό» να δείξει προσόντα που πλέον δεν αναμένονται απ’ το «καλό – όχι και τόσο καλό»: ανωτερότητα, νηφαλιότητα και αυτοσυγκράτηση…

(φωτογραφία: Αριστέρα ο πιο διάσημος ιρανός στον πλανήτη. Δεξιά ο ιρακινός Abu Mahdi al-Muhandis, των pmu. Δεν θα μπορούσαν να είναι ακόμα και πανεπιστημιακοί κάπου στη δύση;)

Ένας πυλώνας σταθερότητας, ίσα με τον east med!..

Κυριακή 5 Γενάρη. Η Ουάσιγκτον κήρυξε πόλεμο στο ιράν αλλά και στο ιράκ. (Και βλέπουμε..). Το πολεμικό της φωτογραφίας είναι ελικοπτεροφόρο / αποβατικό, και κουβαλάει 2000 αμερικάνους πεζοναύτες. Πλέει στη Μεσόγειο από μαρόκο μεριά, και θέλει να φτάσει στη θάλασσα του ομάν.

Είναι πιθανό να κάνει μια στάση στη Σούδα, για ανεφοδιασμό και τα λοιπά; Αμέ! Η βάση είναι βασική – για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στις μεσανατολικές εκστρατείες του.

Είναι αυτή η βασική βάση νόμιμος στόχος εκείνων στους οποίους το ψοφιοκουναβιστάν κήρυξε τον πόλεμο; Αμέ!

Δεν κάνουμε προβλέψεις, αλλοίμονο. Αλλά καλή δουλειά φαίνεται να είναι η υπόθαλψη κρατικού εγκληματία… Δεν γουστάρετε; Δεν γεμίζετε εθνική υπερηφάνεια;

Η προτελευταία νίκη…

Σάββατο 4 Γενάρη. Οπωσδήποτε ο Soleimani δεν περίμενε ότι θα πεθάνει από βαθιά γεράματα. Κι άλλες φορές είτε η Ουάσιγκτον, είτε το Τελ Αβίβ, είτε το Ριάντ (κατά μόνας ή σε συνεργασία μεταξύ τους) είχαν προσπαθήσει να τον «καθαρίσουν». Πάντα μέσα από «μυστηριώδεις δράστες». Για τους οποίους κανένας δεν θα αναλάμβανε την ευθύνη, ούτε θα αναγκαζόταν να το κάνει. Οι απόπειρες είχαν αποτύχει· συνήθως εντοπίζονταν έγκαιρα. Αυτά μέχρι χτες.

Χτες ο Soleimani πέτυχε άθελά του την προτελευταία του νίκη: η Ουάσιγκτον τον σκότωσε, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει με την υπογραφή της. Με απλά λόγια: χτες η Ουάσιγκτον κήρυξε επίσημα πόλεμο στην Τεχεράνη – απ’ το έδαφος της Βαγδάτης… Αναγκάστηκε δηλαδή να δείξει ωμά την αδυναμία της, ακόμα και στο να τον βγάλει απ’ τη μέση “αόρατα”.

Πριν 4 ημέρες γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Είναι αλήθεια ότι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού, αυτή του «οικονομικού στραγγαλισμού», προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι και να αποφύγει την εκδοχή με τα φέρετρα. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η τακτική απέτυχε, και ότι στην Ουάσιγκτον οι πιο βαρβάτοι πολεμοκάπηλοι (συνήθως άνω των 60 χρονών…) βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, έστω, οι «πραγματικοί άντρες βομβαρδίζουν την Τεχεράνη». Απ’ αυτήν την άποψη, ενισχυμένη απ’ τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι κάποιοι βλέπουν στον ύπνο τους ότι εξαφανίζουν το ιράν απ’ τον χάρτη, με ελάχιστες απώλειες…

Πρέπει, ωστόσο, να βγάλουμε απ’ τα κρανία τους τις κουκούλες. Όσο βρίσκεται ακόμα σε ημερήσια διάταξη η αποτυχημένη τακτική των οικονομικών τιμωριών (δηλαδή το ψόφιο κουνάβι), που σημαίνει πως όσο η άποψη «πάμε να τους ισοπεδώσουμε» είναι αντιπολίτευση στο “θα τους στραγγαλίσουμε”, είναι εύκολα όλα τα όνειρα και τα σχέδια. Αν, όταν, και εφόσον πάρουν οι real men τιμωροί το τιμόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα φανεί πόσο «σκληροί» είναι.

Κι ακόμα:

Αν στην παρούσα φάση (το τονίζουμε αυτό, για να μην πάρετε θάρρος!) το ισοζύγιο προσδιορίζεται όχι μόνο απ’ το “τι μπορούμε να καταστρέψουμε” αλλά και απ’ το “πόσες καταστροφές μπορούμε να αποφύγουμε”, τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ οι “αληθινοί άντρες” μπορεί να συναντιούνται και να λένε τον καϋμό τους στα ουρητήρια… (Όχι ότι θα τους ένοιαζαν μερικές ή αρκετές εκατοντάδες φέρετρα. Απλά … είναι προεκλογική περίοδος…)

Απ’ την άλλη μεριά, κόντρα στις σχετικές δοξασίες, ποτέ οι πόλεμοι δεν ήταν αποκλειστικά το καταστάλαγμα ψύχραιμων και μετρημένων αποφάσεων… Η αμείλικτη Ιστορία δείχνει πολλά.

Φαίνεται πως η αναμενόμενη (από εμάς) «αλλαγή φρουράς» στη διεύθυνση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού γίνεται ήδη, πίσω απ’ την βιτρίνα του ψόφιου κουναβιού, και χωρίς να χάσει την καρέκλα του. Η κήρυξη πολέμου των ηπα κατά του ιράν δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ηλίθιους δημαγωγικούς όρους του είδους «αύξηση της έντασης», κλπ. Είναι σαφής και ξεκάθαρη. Απομένει τώρα στο ιρανικό καθεστώς το πως και πότε θα απαντήσει – επίσης με την υπογραφή του ή χωρίς, ανάλογα με το τι θα προτιμήσει. (Και φυσικά είναι βλακώδες το να περιμένει κανείς ότι η «αυτοσυγκράτηση» είναι η ενδεδειγμένη στάση όταν μια παρακμιακή υπερδύναμη αποφασίζει να δολοφονίσει ένα ανώτατο στέλεχος του στρατού του ιράν… Αν ένας πύραυλος ή ένα drone «καθάριζε» τον αμερικάνο αρχιστράτηγο Mark Milley θα πρότεινε κανείς στην Ουάσιγκτον «αυτοσυγκράτηση»;)

Αφού για κάποιες συγκεντρώσεις έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία / βάση στη Βαγδάτη η αμερικανική απάντηση ήταν η δολοφονία του Soleimani, «τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους»…