Tag: ιράν

Οι δρόμοι του μεταξιού

Σάββατο 11 Γενάρη. Αν δει κανείς τον κόσμο και τους χάρτες του από Πεκίνο μεριά, η μέση Ανατολή δεν είναι «μέση Ανατολή». Είναι μέση Δύση. Δεν υπάρχει για το Πεκίνο, επίσης, περσικός κόλπος. Υπάρχει κόλπος του ιράν. Τέλος, ας το τονίσουμε, δεν υπάρχει πια σύγκρουση Ουάσιγκτον – Τεχεράνης. Υπάρχει αμερικανική προσπάθεια να ελεγθούν οι πετρελαϊκές πηγές του κινεζικού καπιταλισμού· και οι δρόμοι του μεταξιού προς την ευρώπη: ο κόλπος του ιράν είναι συνέχεια του ινδικού ωκεανού, και η ιρανική επικράτεια (μαζί με τα κράτη της κεντρικής ασίας) είναι περάσματα, υποδομές, επενδύσεις, εργασία.

Στον τρόπο που (από δυτική πρωτοκοσμική συνήθεια…) «χαρτογραφείται» η μέση Ανατολή και οι προσπάθειες του ψοφιοκουναβιστάν, το Πεκίνο είναι ανύπαρκτο. Αυτό, προς στιγμήν, μπορεί να βολεύει το κινεζικό καθεστώς: δεν χρειάζεται να τραβάει την προσοχή, και σίγουρα όχι την προσοχή της δυτικής δημαγωγίας. Αλλά το σχέδιο για τεράστιες επενδύσεις (σε γουάν…) στο ιράν, αυτό το πλάνο των 400 δισεκατομυρίων (δολαρίων) εξακολουθεί να ισχύει.

Όπως και οι 5.000 κινέζοι στρατιώτες που, σαν «security», θα προστατεύουν αυτές τις επενδύσεις – είναι μέρος του σχεδίου… Συνεπώς απ’ την σκοπιά του Πεκίνου ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στη δολοφονία ενός ή δυο ιρανών στρατηγών. Αλλά στο ότι η Ουάσιγκτον ψάχνει να βρει τον τρόπο, την ευκαιρία και το «ανεκτό κόστος» για να κάνει ίσιωμα τις υπάρχουσες ιρανικές υποδομές. Και θα το κάνει ακόμα πιο έντονα αυτό το ψάξιμο όσο περνάει ο καιρός.

Δεν είναι μόνο το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ιρανικού καθεστώτος που το συμβουλεύει να συγκρατιέται όσο γίνεται στις αμερικανικές προβοκάτσιες (οι πρόσφατες δολοφονίες ήταν ακριβώς αυτό) και να δρα όσο πιο υπόγεια και έμμεσα μπορεί. Είναι και τα συμφέροντα του κινεζικού καπιταλισμού που συμβουλεύουν το ίδιο.

Κάποια στιγμή, όχι στο αόριστο μέλλον, με κάποιον τρόπο, τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι οι αμερικανικές βλέψεις, κινήσεις και προβοκάτσιες σ’ όλο αυτό το μέτωπο Μεσόγειος – Ινδοκούς θα έχουν τόσο μεγάλο κόστος ώστε θα ισοδυναμούν με κανονικό και πλήρη παγκόσμιο πόλεμο. Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά ότι η δολοφονία του Soleimani (άσχετα μ’ αυτόν τον ίδιο, την θέση και τα έργα του) έχει κτυπήσει έναν κάποιο σοβαρό συναγερμό στα αφεντικά του ευρασιατικού project.

Μένει να καταλάβουμε την δική τους απάντηση. Που δεν θα έχει πυραύλους και ρουκέτες.
(φωτογραφία: Θα ήταν πολύ καλό αν γινόταν τώρα… Δυστυχώς η διαδήλωση αυτή έγινε τον Μάρτη του 2012. Πριν σχεδόν 8 χρόνια. Ο καιρός περνάει – και οι κακούργοι προωθούνται…)

Σκόνη που σηκώνουμε μωρέ αδερφάκι μου!

Παρασκευή 10 Γενάρη. Υπάρχει (υπήρχε) μια μικρή σειρά παλιών ανέκδοτων, με πρωταγωνιστές τον ελέφαντα και το ποντίκι. Σ’ ένα απ’ αυτά τα ανέκδοτα ο ελέφαντας και το ποντίκι τρέχουν στην έρημο· κάποια στιγμή το ποντίκι γυρνάει το κεφάλι του πίσω· και σχολιάζει: σκόνη που σηκώνουμε μωρέ αδερφάκι μου!!!

Αν ο μικρομεγαλισμός του ποντικιού σαν αλληγορία έγινε κάποτε πηγή έμπνευσης για ανέκδοτα, η ελληνική, εθνική, ιμπεριαλιστική εκδοχή του μπορεί να γίνει κυριολεκτικά το ίδιο. Ή να είναι για κλάματα (ανάλογα τα γούστα). Δεν μετριούνται καν στα δάκτυλα του ενός χεριού τα κράτη που αφενός υποστήριξαν ανοικτά την δολοφονία του Soleimani (μόνο το Τελ Αβίβ, το Λονδίνο και η Αθήνα) και, στη συνέχεια, κατήγγειλαν την «απάντηση» της Τεχεράνης, με τις πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ. Αυτό το τελευταίο, αν δεν λαθεύουμε, ΔΕΝ το έκανε ούτε το ίδιο το ψόφιο κουνάβι!!

Υπάρχουν κάποιες νόστιμες λεπτομέρειες εδώ, που πρέπει να τις αναφέρουμε. Μετά την δολοφονία του Soleimani, οι σύμμαχοι της Αθήνας (τα μέλη του άξονα δηλαδή) στην αραβική χερσόνησο χέστηκαν πατόκορφα. Γιατί; Είναι απλό: επειδή είναι οι πολύ εύκολοι στόχοι για τους ιρανικούς πυραύλους. Όχι μόνο, λοιπόν, δεν βρήκαν να δηλώσουν αυτά που δήλωσε ο ρημαδοΚούλης, αλλά Ριάντ και Αμπού Ντάμπι κινητοποίησαν όλους τους ενδιάμεσους (λέγε με κουβέιτ…) για να διαμηνύσουν στην Τεχεράνη ότι δεν ήξεραν τίποτα, δεν έχουν καμμία σχέση, και please, δείξτε έλεος απέναντί μας!… Πλερέζες για τους φόνους όχι, δεν φόρεσαν. Απλά έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να βγουν απ’ τον χάρτη της ιρανικής απάντησης. Ακόμα και το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ: παρότι ανοικτά χαιρέτησε την δολοφονία του Soleimani, ο Netanyahu φρόντισε να διαβεβαιώσει τα μήντιά του ότι «το ισραήλ δεν έχει σχέση, και δεν συμμετείχε»… Την δολοφονία την ήθελε ο ισραηλινός μιλιταρισμός χωρίς αμφιβολία· αλλά όχι μόνη της. Μαζί με την ισοπέδωση του ιράν την ήθελε. Στις «μισές δουλειές» θα προτιμούσε να μην τον ανακατέψουν…

Αντίθετα η Αθήνα επεδίωξε να μπει στον χάρτη. Πιο σωστά: τα ελληνικά αφεντικά επεδίωξαν να μπουν στον χάρτη. Όχι μόνο της Τεχεράνης, όχι μόνο των συμμάχων της, αλλά ακόμα πιο μακρυά: το Πεκίνο παρακολουθεί από πολύ κοντά τις εξελίξεις στην περιοχή, μην έχετε καμμία αμφιβολία. Και επειδή η «υπόθαλψη εγκληματία» μέσω των δηλώσεων του ρημαδοΚούλη στο atlantic δεν ήταν αρκετή, βγήκε χτες και ο γύπας, μετά από ώριμη σκέψη (φαίνεται, άλλωστε, και στη φωτογραφία…), για να καταγγείλει το ιράν που έκανε ό,τι λιγότερο μπορούσε να κάνει σαν «απάντηση». (Ναι, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας «ανεβαίνει» συνεχώς!!! Έχει ξεπεράσει ήδη, σε ελάχιστους μήνες, τον ογκόλιθο Nick the greek, τον θρυλικό φαιορόζ υπ.εξ., που στο καιρό του ήταν πολύ ψηλά!)

Εντός συνόρων το αδιέξοδο και οι σπασμοί της ελληνικής εθνικής γραμμής μπορούν να κοροϊδευτούν σαν καιροσκοπισμός – και να ξεχαστούν γρήγορα – παρότι γεννούν τέρατα, και θα γεννήσουν ακόμα χειρότερα. Εκτός συνόρων νομίζει κανείς ότι τα άλλα αφεντικά και οι άλλες πολιτικές βιτρίνες δεν χαμπαριάζουν; Ένα παράδειγμα για κλαυσίγελω: “Θα μεσολαβήσει..” (λένε) το ψοφιοκουναβιστάν “… για να μειωθεί η ένταση μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας”! Μα η Αθήνα όχι μόνο προκάλεσε αυτήν την αντιτουρκική ένταση, όχι μόνο πόνταρε πάνω της, αλλά επεδίωξε να πάρουν διάφοροι το μέρος της για να την αυξήσουν ακόμα περισσότερο!!! Και τι κατάφερε; Κατάφερε να διαγνωστεί ότι σίγουρα χρειάζεται αντιπυρετικό!!! Καλό για την παγκόσμια ειρήνη, κακό για την θεία Λίτσα!

Την ίδια εποχή που κυκλοφορούσαν τα ανέκδοτα με τον ελέφαντα και το ποντίκι, υπήρχαν αρκετοί που θα ήθελαν το ελλαδιστάν να γίνει η 51η πολιτεία των united states, μπας και ευδοκιμήσει ο ελληνικός (αντιτουρκικός) ιμπεριαλισμός…

Σήμερα, πάντως, δεν κυκλοφορούν ανέκδοτα με ποντίκια και ελέφαντες. (Θεωρούνται, ίσως, σπισισμός…)

Αυτό ήταν, λοιπόν;

Πέμπτη 9 Γενάρη. Η Τεχεράνη είπε (ή άφησε να εννοηθεί) ότι η χθεσινοβραδυνή επίθεσή της σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ήταν η «αναλογική απάντησή» της στην δολοφονία του Soleimani… Και ύστερα απ’ την Ουάσιγκτον το ψόφιο κουνάβι άφησε να εννοηθεί ότι «εντάξει, δεκτό…» (Η Ουάσιγκτον είχε ήδη ανακοινώσει, πριν γίνει η επίθεση, ότι περίμενε κάτι τέτοιο για το επόμενο 48ωρο… ) Αυτό, λοιπόν, ήταν όλο κι όλο το ζήτημα;

Επιτρέψτε μας την άποψη: Όχι!! Σε μια σύγκρουση που κρατάει χρόνια, βρίσκεται σε εξέλιξη, και είναι κομμάτι ενός παγκόσμιου πόλεμου, δεν πρέπει να παρασύρεται κανείς απ’ τις εντυπώσεις. Δεν πρόκειται για ματς ποδοσφαίρου όπου το «Χ» μπορεί να είναι βολικό και για τις δύο πλευρές· δεν υπάρχει καν «Χ»! Ούτε μια μικρή παράταση, ούτε πέναλντι!

Από τις 2 Γενάρη ως χτες έγιναν διαδοχικά 3 πράγματα, το καθένα με τα δικά του χαρακτηριστικά και με το δικό του βάρος, που ωστόσο έχουν «ανεβάσει το επίπεδο» της σύγκρουσης στο μεσανατολικό πεδίο μάχης, με τόσο κατηγορηματικό τρόπο ώστε μόνο μετά την ολοκλήρωσή της (όποια κι αν είναι αυτή, όποτε κι αν γίνει, όσο αίμα κι αν χρειαστεί για να γίνει…) θα μπορεί να μιλήσει κανείς για «ηρεμία». Οφείλουμε να μετρήσουμε το καθένα, αλλά και την αλληλουχία τους. (Τα υπόλοιπα βορειότερα και δυτικότερα από αύριο…)

Γεγονός 1ο: η δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων ιρανών και ιρακινών καραβανάδων. Γεγονός 2ο: η «ανταπόδοση» της Τεχεράνης με τα πυραυλικά κτυπήματα σε αμερικανικές βάσεις. Γεγονός 3ο: η απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου να απαιτήσει την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού…

Οι δολοφονίες

Πέμπτη 9 Γενάρη. Αν η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Ριάντ ή οποιοσδήποτε άλλος θεωρεί ότι «καθαρίζοντας» τον Soleimani θα βραχυκυκλώσει ή θα εμποδίσει τις συμμαχίες της Τεχεράνης (και το αξιόμαχό τους) είναι επιεικώς ηλίθιος. Δεν είναι ο Soleimani που διαμόρφωσε την στρατηγική του ιρανικού κράτους (και διάφορων οργανώσεων / κομμάτων στα αραβικά κράτη) αλλά το ανάποδο: η στρατηγική αναγκαιότητα βρήκε στην περίπτωσή του έναν εξαιρετικά ικανό πολιτικό/καραβανά εφαρμοστή της. Ασφαλώς ο Soleimani ήταν ιδιαίτερα καλός στις δουλειές που αναλάμβανε. Αφήνοντας στην άκρη την πιθανότητα ότι στη διάρκεια αυτής της 30ετίας υπήρχαν (και υπάρχoυν) συνθήκες για να έχουν διαμορφωθεί και ακόμα καλύτεροι, αξίζει να τονίσουμε ότι ο Soleimani ολοκλήρωσε το ιστορικά δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς: το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο στάδιό της.

Εδώ και καιρό το αν, για παράδειγμα, η λιβανέζικη Hezb’ Allah ή οι υεμενίτες Huthis είναι αξιόμαχοι δεν εξαρτιόταν απ’ τον Soleimani. (Κανένας μα κανένας, όσο έξυπνος και ικανός κι αν είναι, δεν μπορεί να κάνει είτε λίγους είτε πολλούς ικανούς να πολεμούν με επιτυχία σε άνισες αναμετρήσεις. Ο Soleimani δεν έδωσε κάποιο «μαγικό φίλτρο» στην Hezb’ Allah το 2006 εναντίον του ισραηλινού στρατού· και δεν έδωσε κανένα «μαγικό φίλτρο» στους Huthis το 2019 εναντίον των μισθοφόρων του Ριάντ, του Αμπού Ντάμπι, αλλά και του Παρισιού, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον. Μπορεί να συνέβαλε οργανωτικά ή εξασφαλίζοντας όπλα· αλλά ως εκεί…) Το ίδιο ισχύει και για τις συμμαχίες και τις κοινές δράσεις μεταξύ τους.

(Στη διάρκεια των αραβικών εξεγέρσεων, με τις πολλές εκατοντάδες δολοφονημένους, μας ζάλισαν με το θέωρημα ότι ήταν τα social media που έκαναν τόσες χιλιάδες άντρες και γυναίκες όχι απλά να επαναστατήσουν αλλά να αντέξουν την τόσο απίστευτα αιμοβόρα καταστολή. Απ’ ότι φαίνεται τα ίδια social media δεν έχουν καμμία επαναστατική επίδραση και αποτελεσματικότητα στους πρωτοκοσμικούς… Τώρα πρέπει να πεισθούμε ότι ήταν ένας δαίμονας, ο Soleimani, που έκανε χιλιάδες σε διάφορα μέρη της μέσης Ανατολής αποτελεσματικούς κατά των πρωτοσμικών σχεδιασμών… Οι παλαιστίνιοι πώς αντέχουν να αγωνίζονται εδώ και 70 χρόνια παρά τα συστηματικά και μαζικά εγκλήματα σε βάρος τους; Θα φταίει ότι περίμεναν έναν Soleimani, ε;)

Στα 62 του ο Soleimani, παραμένοντας πάντα εύστροφος και έμπειρος, μετά από 45 χρόνια θητείας, είχε ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικο-στρατιωτικού κύκλου / έργου του. Προφανώς δεν είχε «ξοφλήσει». Ωστόσο είναι τόση και τέτοια η δουλειά που έχει γίνει ήδη υπό την εποπτεία του, και είναι τέτοια η αυξανόμενη ένταση σ’ όλη τη μέση Ανατολή και το πως αυτή εκπαιδεύει εκείνους που βρίσκονται από κάτω («η παγκόσμια Παλαιστίνη» όπως σωστά λένε κάποιοι…) ώστε είναι αδύνατο η ιστορία να γυρίσει πίσω. (Πάντως είναι πολύ πιθανό ότι οι βιτρίνες του άξονα ελπίζουν σε κάτι τέτοιο!… Bring back good old days!!!)

Αντίθετα, ο τρόπος της δολοφονίας του θα βρυκολακιάζει για πολλά χρόνια στα μυαλά (και στις επιλογές) τόσο των φίλων όσο και των εχθρών του μπλοκ της Αστάνα (διότι και στη δική του δημιουργία ο Soleimani είχε παίξει ρόλο). Το τι μπορεί να πετύχει η μυθοποίηση είναι απρόβλεπτο· και ο Soleimani είναι ήδη θρύλος για πολλά εκατομμύρια μουσουλμάνων, σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου.

Το πέρασμα του χρόνου ενισχύει τέτοιους θρύλους – και την σχέση των οπαδών τους μ’ αυτούς.

Η δολοφονία του Abu Mahdi al-Muhandis είναι διαφορετικό ζήτημα. Ο 65χρονος ιρακινός μηχανικός Jamal Ja’far Muhammad Ali Al Inrahim (: το al Muhandis είναι παρατσούκλι και σημαίνει «ο μηχανικός») ήταν “παλιά καραβάνα”. Σαν σιίτης συνδέθηκε με την νεαρή ιρανική επανάσταση στη διάρκεια του πολέμου με το ιράκ, στα ‘80s, όντας φυγάς απ’ το ιράκ. Το ότι καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο απ’ το καθεστώς του κουβέιτ το 1983 για βομβιστικές επιθέσεις στις πρεσβείες των ηπα και της γαλλίας (που στήριζαν τον Χουσεΐν στον πόλεμο) δείχνει ότι δεν καθόταν ήσυχος.

Η δολοφονία του δεν έφερε ιδιαίτερη πολιτική υπεραξία στην Ουάσιγκτον… Έφερε όμως στις pum μια ικανή νομιμοποίηση για να ξεκινήσουν επίσημα αυτό που ήθελαν εδώ και καιρό (αφότου τα αμερικανικά και τα ισραηλινά βομβαρδιστικά άρχισαν να σκοτώνουν μέλη τους, ειδικά κοντά στα ιρακινο-συριακά σύνορα): έναν πόλεμο φθοράς κατά του αμερικανικού στρατού κατοχής. Σε αντίθεση με την Τεχεράνη, οι pmu δεν είπαν «αυτή ήταν η εκδίκηση» για την δολοφονία του Muhandis.

Κι ούτε θα το πουν. Έτσι κι αλλιώς ο λογαριασμός τους με τον κατοχικό στρατό είχε ανοίξει – τώρα θα αρχίσει να αποδίδει τόκο.

Η ανταπόδοση

Πέμπτη 9 Γενάρη. Με την εξαίρεση της κατάρριψης ενός αμερικανικού drone (που ωστόσο πετούσε μέσα στον ιρανικό εναέριο χώρο), η χθεσινή πυραυλική επίθεση είναι το πρώτο άμεσο κτύπημα των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» στον αμερικανικό στρατό – από το 1979!! Μετά από 40 χρόνια σύγκρουσης, το γεγονός ότι οι «φρουροί της επανάστασης» κτύπησαν για πρώτη φορά αμερικανικούς στόχους (και δεν έτρεξε τίποτα, εξαιτίας της δολοφονίας του Soleimani) είναι σημαντικό. (Όσο ζούσε ο Soleimani δεν έγινε – έγινε τώρα, στο όνομά του, post mortem).

Για παράδειγμα, η Ουάσιγκτον και το ψόφιο κουνάβι προσωπικά ξέχασαν ότι έχουν κηρύξει τους «φρουρούς της επανάστασης» τρομοκράτες! Αντέδρασαν ως εάν δεν επρόκειτο για επίθεση από «τρομοκράτες», αλλά από κανονικό στρατό – που απαντάει εύλογα στη δολοφονία ενός στρατηγού του. Με τους τρομοκράτες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) δεν ισχύουν τα «στρατιωτικά ήθη». Αν η (ανύπαρκτη…) al Qaeda εκδικούνταν την δολοφονία του bin Laden θα συγκέντρωνε πολλά πυρά… Ακόμα κι αν εκδικούνταν την δολοφονία του γυιού του….

Ξαφνικά (και όχι εξηγήσιμα με εύκολο τρόπο) οι «φρουροί της επανάστασης» όχι μόνο έπαψαν να είναι «τρομοκράτες» (για ένα βράδυ; για περισσότερο;) αλλά τους αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να πάρουν, έστω με συμβολικό τρόπο, το αίμα τους πίσω… Με 80 νεκρούς όπως λέει η Τεχεράνη; Με λιγότερους όπως δεν λέει η Ουάσιγκτον; Αυτό και τόσο…

Φαίνεται πως η Ουάσιγκτον δεν μπορούσε ή δεν ήθελε την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή να κάνει τίποτα άλλο (το «άλλο» είναι ένας all out πόλεμος…) . Πρόκειται γι’ αυτό που είπαμε πριν λίγες μέρες: για την προτελευταία νίκη του Soleimani. Αφού ο αμερικανικός στρατός αναγκάστηκε να υπογράψει μια δολοφονία που κανονικά δεν έπρεπε να κάνει «επώνυμα» για να μην έχει ευθύνη· κι αφού η κατακραυγή ήταν παγκόσμια και γενικευμένη, αναγκάστηκε έμμεσα, σιωπηλά, κατηγορηματικά (και απρόοπτα για εμάς! – θεωρούσαμε ότι ήταν μια all out επιλογή της «γραμμής Pence»…) να αναγνωρίσει ότι ο πόλεμος κατά των «φρουρών της επανάστασης» δεν είναι η μάχη της πάνκαλης νομιμότητας εναντίον των πάνκακων τρομοκρατών, αλλά η αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο (παρόμοιους) στρατούς (στην οποία θεωρεί εαυτόν συντριπτικά ανώτερο, αλλά δεν βιάζεται να το αποδείξει…)

Ακόμα και πριν 2 μήνες κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν αδιανόητο!

(φωτογραφία: Η αμερικανική αεροπορική βάση στην Ain al-Assad. Σε κύκλους τα σημάδια μιας “έντονης νύχτας”…)

Η αλληλουχία

Πέμπτη 9 Γενάρη. Εκείνο που οι δυτικοί «αναλυτές» (: δημαγωγοί) αποφεύγουν να παραδεχτούν όπως ο διάολος το λιβάνι είναι αυτό: μετά από πολλές δεκαετίες, κι αφού πρώτα η αραβική υπερηφάνεια (που σε διάφορες περιόδους βραχυκύκλωσε τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς) ξέμεινε όχι από διάθεση αλλά από σχέδιο, δύο μη-αραβικά αλλά μουσουλμανικά κράτη έχουν αναλάβει την «ηγεσία» – με διακηρυγμένο και ευνόητο στόχο της αναβάθμιση της τεράστιας μουσουλμανικής ζώνης του πλανήτη (της umma) στον πλανητικό καταμερισμό εξουσίας, κεφαλαίου και εργασίας: το περσικό (σιϊτικό) ιράν και η τουρκική (σουνιτική) τουρκία. Αν σ’ αυτά προστεθούν το (πυρηνικό) πακιστάν και η μαλαισία, τότε η αλλαγή θα έπρεπε να θεωρείται σεισμική! (Επειδή κατά καιρούς ακούμε βλακείες: όχι, δεν είναι αυτό που θα θέλαμε! Τις μαυροκόκκινες να ανεμίζουν θέλουμε! Αλλά δεν φοράμε “μαυροκόκκινα γυαλιά” όταν ασχολούμαστε με την πραγματικότητα. Γιατί αν το κάναμε θα απομέναμε θεόστραβοι – μεταξύ θεόστραβων…)

Το πως έχει αντιμετωπίσει διαχρονικά ο πρώτος (δυτικός) κόσμος, τόσο οι ευρωπαϊκοί όσο και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια των μουσουλμάνων είναι γνωστό. Κι αν οι υπήκοοι της δύσης προτιμούν απ’ τη μια να το ξεχνούν και απ’ την άλλη να το ανανεώνουν μέσα απ’ τον αντι-μεταναστευτικό ρατσισμό τους, οι μουσουλμάνοι και οι μουσουλμάνες το ξέρουν. Κι αν ο «απλός κόσμος» στην μουσουλμανική ζώνη του κόσμου έχει τις καθημερινές αγωνίες του, οι διανοούμενοι και οι πολιτικά ενταγμένοι δεν ξεχνούν τίποτα. Δεν ξεχνούν την βοσνία – για παράδειγμα.

Τι σχέση έχουν αυτά τα γενικά με το μεσανατολικό πεδίο μάχης; Τι σχέση έχουν με τα τρία γεγονότα που βιαστικά σημειώσαμε πιο πριν; Έχουν και παραέχουν! Η κομβική αλυσίδα γεγονότων που προηγήθηκαν είναι αυτά που ονομάστηκαν αραβική άνοιξη· και συκοφαντήθηκαν στη δύση όσο δεν γινόταν! Η «αραβική άνοιξη» αλλού πέτυχε κι αλλού πνίγηκε στο αίμα· το ζήτημα, όμως, της θέσης τόσο των αράβων όσο και των μουσουλμάνων γενικά στον 21ο αιώνα παρέμεινε ανοικτό: αυτό ήταν που άνοιξαν μαχητικά και περήφανα οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες του 2011. Κι αυτό παραμένει η διακύβευση. Ο δυτικός κόσμος (οι μυστικές υπηρεσίες του σίγουρα) ήθελαν να κάνουν τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία αυτών των κοινωνιών ¨isis”. (Κάποιος έπρεπε να το σταματήσει αυτό – δυστυχώς δεν ήταν οι αγαπημένες μας μαυροκόκκινες…)

Οι δυτικοί θα ήθελαν να ελπίζουν ότι με χούντες α λα Sisi, με εξαγορές αξιωματούχων, με προκεχωρημένα φυλάκια σαν το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ, και με πιστούς του παρανοϊκού ουαχαβιτισμού χρηματοδοτούμενους από διάφορους τοξικούς πετροδικτάτορες της αραβικής χερσονήσου, θα κρατήσουν τον έλεγχο σ’ όλη αυτή την μουσουλμανική ζώνη. Απ’ την βόρεια αφρική ως την ινδονησία. Δεν έλαβαν όμως υπόψη τους δύο πράγματα. Πρώτον το πως η πολιορκία τους (γράφαμε χτες για το ιράν) μπορεί να παράξει έναν αποτελεσματικό, ορθολογικό και καθόλου θρησκόληπτο «ανορθόδοξο πόλεμο» με τεχνικούς όρους και αποτελεσματικότητα 3ης βιομηχανικής επανάστασης· κι όχι, απλά, έναν Soleimani…. (Τις επιθέσεις στα διυλιστήρια της Aramco, για παράδειγμα, όχι μόνο δεν τις είχαν προβλέψει αλλά ούτε μπορούσαν να φανταστούν ότι «αυτοί», οι «πρωτόγονοι», μπορούν να τις κάνουν!…) Και δεύτερον, δεν έλαβαν υπόψη τους το πως οι «νέες δυνάμεις» του παγκόσμιου κεφάλαιου, πρώτα και κύρια το Πεκίνο (άρα το ευρασιατικό project) μπορούν να εντάξουν στον (ιμπεριαλιστικό) σχεδιασμό τους όλη αυτή την τεράστια θάλασσα ανθρώπινου κεφαλαίου, εργασίας και κατανάλωσης, τους μουσουλμάνους και τις μουσουλμάνες – χωρίς κανέναν οριενταλισμό!

Να γιατί τίποτα δεν τέλειωσε στο μεσανατολικό πεδίο μάχης: δεν έχει ανακηρυχτεί ο οριστικός νικητής!!! Όχι ειδικά εκεί. Στον σε εξέλιξη παγκόσμιο πόλεμο συνολικά…

(Η ιδέα ότι «αν κόψεις το κεφάλι του αρχηγού» θα καταρρεύσει το σύστημα που ελέγχει εμφανίστηκε στους ρώσους μηδενιστές· και αποδείχθηκε αποτυχημένη. Εμφανίζεται ξανά και ξανά στις μαφίες· κι εκεί επίσης αποτυγχάνει: πάντα υπάρχουν διάδοχοι, που συχνά αποδεικνύονται το ίδιο ή και περισσότερο ικανοί…

Έχει το ενδιαφέρον του – για όποιον μπορεί να καταλάβει – ότι κρατικές / καπιταλιστικές δυνάμεις που βρίσκονται σε βαθιά παρακμή «ανακαλύπτουν και υιοθετούν» τέτοιες, προ πολλού χρεωκοπημένες ιδέες / πρακτικές… Ίσως επειδή είναι μαφιόζικες!)

(φωτογραφίες: Απ’ τα τέλη του 2010 και επί μήνες, ο ανθός των αραβικών κοινωνιών έκανε κομμάτια και θρύψαλα όλα τα πρωτοκοσμικά στερεότυπα για την δουλικότητα των μουσουλμάνων. Η “προσβολή” της πρωτοκοσμικής πολιτικής, πολιτιστικής, αισθητικής ανωτερότητας ήταν τεράστια, και δεν συγχωρέθηκε ποτέ. Ούτε απ’ τους φανερά ούτε απ’ τους κρυφά ρατσιστές (αυτοί οι τελευταίοι το παίζουν και “επαναστάτες”…) Απ’ το 2011 μόνο σαν πτώματα, είτε δικτατόρων, είτε proxy πολέμων, είτε πνιγμών στη Μεσόγειο “αναγνωρίζονται” αυτοί οι αμφισβητίες…

Ή σαν επαίτες της “πρωτοκοσμικής ανθρωπιάς”…)

Επί του πληκτρολογίου

Τετάρτη 8 Γενάρη. Χαράματα (λίγο πριν τις 2.00 π.μ. ώρα ελλαδιστάν) οι «φρουροί της επανάστασης» κτύπησαν με δεκάδες πυραύλους εδάφους–εδάφους μεσαίου βεληνεκούς την αμερικανική αεροπορική βάση στην Ain al-Assad στην επαρχία Αnbar, στα δυτικά του ιράκ (χάρτης επάνω, η μεγαλύτερη βάση στο ιράκ)· και δυο ακόμα, στο Erbil (στα βόρεια) και στην Taji, 27 χιλιόμετρα νότια της Βαγδάτης. Υπάρχει η εκτίμηση ότι επιλέχτηκε η ίδια ώρα μ’ εκείνη της δολοφονίας του Soleimani· ενώ η επίθεση ονομάστηκε “επιχείρηση μάρτυρας Soleimani”…

Τριάντα λεπτά αργότερα ακολούθησε δεύτερο (πιθανόν και τρίτο) κύμα όμοιων πυραυλικών επιθέσεων, κυρίως εναντίον της ίδιας αεροπορικής βάσης (στην Ain al-Assad). Παράλληλα οι ιρακινές pmu ανακοίνωσαν την έναρξη δικής τους στρατιωτικής επιχείρησης, χωρίς άλλες εξηγήσεις. Πιθανόν να πρόκειται για “γενική ετοιμότητα”…

Στις 3.00 π.μ. (ώρα ελλαδιστάν), και ενώ δεν είχε ξεκαθαριστεί αν υπάρχουν νεκροί ή τραυματίες (και πόσοι) απ’ τις επιθέσεις, οι ιρανοί «φρουροί της επαναστάσης» ανακοίνωσαν ότι αν η Ουάσιγκτον απαντήσει στην επίθεσή τους, θα κτυπήσουν οποιαδήποτε βάση χρησιμοποιήσουν, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται αυτή (με ειδική αναφορά στο Dubai και στην Haifa). Την συγκεκριμένη στιγμή αυτή η προειδοποίηση ερμηνεύτηκε σαν επιλογή (της Τεχεράνης) για μια περιορισμένη εκδίκηση για την δολοφονία του Soleimani. (Εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον συνεδρίαζε σε πλήρη απαρτία το “πολεμικό συμβούλιο” του ψοφιοκουναβιστάν).

Στις 4.00 π.μ. (ώρα ελλαδιστάν – 5.00 π.μ. ώρα Βαγδάτης) θα συμπέραινε κανείς ότι η ιρανική επίθεση έχει ολοκληρωθεί. Στο ψοφιοκουναβισταν (ώρα Ουάσιγκτον 9.00 μ.μ. της Τρίτης 7 Γενάρη) με τα νεύρα των υπηκόων τεντωμένα («είναι αλήθεια: ξανακάνουμε πόλεμο!…») το πολεμικό συμβούλιο δεν είχε ανακοινώσει οτιδήποτε – αλλά σίγουρα δεν έριχνε πασιέντζες…

(Εν τω μεταξύ η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει ετοιμαστεί ακόμα για ώρα – την – ώρα “πολεμικές ανταποκρίσεις” around the clock. Και δουλεύει σε λίγες ώρες…)

Συνεπώς συμμετέχει και το ελλαδιστάν…

Τετάρτη 8 Γενάρη. Είναι official που λένε και στη σομαλία: ο ρημαδοΚούλης ενέκρινε την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis, και μερικών ακόμα ιρακινών και ιρανών καραβανάδων (ευρισκόμενος στο αμέρικα, όσο πιο κοντά γίνεται στους δολοφόνους τους)… Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ελληνική επικράτεια είναι, απ’ τα δυτικά, η πιο φιλόξενη βάση για αμερικανικές επιθέσεις στο ιράν· επιπλέον σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το ελλαδιστάν κοκορεύεται για τον ομφάλιο pipe του με το Τελ Αβίβ και για την αγάπη του για τον φασίστα χασάπη του Καΐρου· και τέλος σε συνδυασμό με τις «φιλίες» του με τον τοξικό νο 1 (του Ριάντ) και τον τοξικό νο 2 (του Αμπού Ντάμπι) (οι “δεσμοί” που λέει ο ρημαδο-), καλό θα ήταν να βγουν οι τσίμπλες απ’ τα μάτια και τα μυαλά όσο πιο έγκαιρα γίνεται: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βρίσκεται σε κανονικό πόλεμο, στο πλευρό του ψοφιοκουναβιστάν και του ισραηλινού απαρτχάιντ, είναι απόλυτα συνειδητά τμήμα του άξονα, και θα πράξει ότι του ζητήσουν οι σύμμαχοί του (είτε αν το βολεύει και το συμφέρει, είτε αν δεν μπορεί να το αποφύγει).

Είναι υπερβολική η ασταμάτητη μηχανή; Μήπως απολαμβάνει την κινδυνολογία; Προσέξτε: δεν υπήρχε κανένας λόγος για να υποστηρίξει ο ρημαδοΚούλης τις δολοφονίες. Εκτός απ’ την επιλογή «ναι, συμμετέχουμε μαζί σας» υπάρχουν άπειρες διπλωματικές τρίπλες για να αποφύγει κανείς μια τόσο καθαρή συνηγορία. Υπάρχει και το τετριμμένο: «σαν μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης θα συζητήσουμε το θέμα στα αρμόδια όργανα».

Όχι πια, όχι για την μέση Ανατολή, όχι για την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού… Το ρημαδογκουβέρνο (δηλαδή τα αφεντικά του, που είναι τα ίδια που ήταν και στο φαιορόζ γκουβέρνο, και πιο πριν, και πιο πριν) έδωσε την έγκρισή του στην κλιμάκωση του 4ου παγκόσμιου πολέμου στο μεσανατολικό πεδίο μάχης έχοντας πλήρη γνώση ότι θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Πρόκειται για επιλογή, μακρόχρονη επιλογή, και όχι για τρικ της στιγμής. Πρόκειται για επιλογή που δουλεύεται χρόνια (με τις θρυλικές «τριμερείς») και τώρα ωριμάζει.

Επειδή η ασταμάτητη μηχανή μιλάει γι’ αυτές τις επιλογές εδώ και χρόνια, έχει φάει στα μούτρα την απώθηση. «Αν δεν σκάσουν πύραυλοι σε ελληνικό έδαφος δεν τρέχει τίποτα» θα μπορούσε να πει όποιος είναι ελάχιστα ειλικρινής σ’ αυτήν την απώθηση. «Όταν σκάσουν θα τρέχεις εσύ φουκαρά» απαντάμε. Και θα είναι αργά.

Τελεία και παύλα. Η αντιπληροφόρηση και η εργατική κριτική έχουν όρια!

Με αγάπη στη Υazd – και όχι μόνο 1

Τεταρτή 8 Γενάρη. Οι ιρανοί και οι ιρανές είναι απίστευτοι! Σαν άνθρωποι. Ευγενείς, φιλικοί, φιλόξενοι, ανοικτόκαρδοι, περήφανοι και περήφανες, καθόλου παραδόπιστοι… Αρκεί αυτό: αν η διασκέδαση ενός πληθυσμού είναι το να μαζεύονται οι παρέες στα πάρκα και να διαβάζουν ποιήματα (ναι, τόσο ξένο!!) τότε…

Το καθεστώς όμως είναι απολυταρχικό και συντηρητικό. Και μόνο το γεγονός ότι στην κορυφή της τριπλής δομής εξουσίας στο ιρανικό κράτος (κοινοβούλιο / φρουροί της επανάστασης / συνέλευση των ειδικών) βρίσκονται παπάδες που «αυτοεπιλέγονται» (αυτή είναι η «συνέλευση των ειδικών») είναι αρκετό. Σε τέτοιου είδους δομές εξουσίας οι πολιτικές πρόσοδοι (αυτό που λέγεται «διαφθορά») είναι κοινοτυπία. Υπάρχει μια οφθαλμοφανής ανισομέρεια στην ιρανική καπιταλιστική ανάπτυξη: πολλά κατορθώματα στον στρατιωτικό τομέα, περιορισμένα σε διάφορες μη στρατιωτικές κοινωνικές υποδομές. Πράγμα που σημαίνει ότι στο ιρανικό καπιταλισμό οι πληβείοι δικαιούνται πολύ περισσότερα· και οι «μεσαίες τάξεις» (συμπεριλαμβανόμενων των μικροαστών) περισσότερη ελευθερία. Ειδικά η τωρινή νεολαία, που είναι σε μεγάλο βαθμό “καλωδιωμένη”…

Δύο πρόσφατα διαδοχικά ταξίδια (διάρκειας ενός μήνα το καθένα) πάνω σε δύο ρόδες, και δυο καλές γύρες μ’ αυτόν τον τρόπο στο μεγαλύτερο μέρος του δυτικού μισού της ιρανικής επικράτειας σε πολλές μεγάλες και μικρές πόλεις, επιτρέπουν να σας διαβεβαιώσουμε ότι αυτό το καθεστώς το στηρίζει (υπολογίζουμε) το 40% του πληθυσμού. Υπάρχει ακόμα ένα 30% που, κατ’ αρχήν, θα διεκδικούσε ελευθερίες στην καθημερινή ζωή του· δεν του αρέσει καθόλου αυτή η απολυταρχία· και ψάχνεται. Ακόμα και πόντο πόντο. Οι υπόλοιποι ίσως παίζονται, με μια κλίση προς τον συντηρητισμό αν οι συσχετισμοί δύναμης τον ευνοούν.

Αλλά περισσότερο απ’ όλα το ιράν, τόσο σαν καθεστώς και εξουσία όσο και σαν πληθυσμός, κουλτούρα, πεποιθήσεις, είναι η ιστορία του. Αυτό το τριπλό σχήμα εξουσίας διαμορφώθηκε μετά την επανάσταση του 1979, στη βάση της πολιτικής εμπειρίας του ιράν τις προηγούμενες δεκαετίες: για να μην είναι εφικτό σε όποιον εποφθαλμιούσε τα πετρελαϊκά και εργασιακά πλούτη του ιράν να (ξανα)διαβρώσει την εξουσία. Πράγματι, τρεις δομές είναι πολύ δυσκολότερο να διαβρωθούν από μία. Επιπλέον, αφού πρώτα οι συντηρητικοί υπό τον Χομεϊνί εξόντωσαν το ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα (που συμμετείχε ολόψυχα στην επανάσταση), ανέλαβαν τον αδιαπραγμάτευτο κεντρικό έλεγχο σαν ένα είδος, ας μας επιτραπεί η έκφραση, «θρησκευτικής μαφίας»….

Τι είναι, όμως, εκείνο που στηρίζει αυτό το καθεστώς; Οι εξωτερικές (αμερικανικές κατά κύριο λόγο, και απ’ τις αρχές του 2000 αποκλειστικά) απειλές! Όταν οποιοδήποτε καθεστώς μπορεί να επικαλεστεί, κι ακόμα περισσότερο να αποδείξει, «εθνικές απειλές», τότε είναι βέβαιο ότι ενισχύονται άμεσα και έμμεσα τα πιο συντηρητικά στοιχεία (κοινωνικά, πολιτικά, θεσμικά) αυτού του καθεστώτος! Η ιαχή «το έθνος κινδυνεύει» στα μέρη μας είναι φάρσα. Στο ιράν όμως είναι πέρα για πέρα αλήθεια.

Κι έτσι στην ιρανική κοινωνία και στο μοντέλο διεύθυνσής της έχει συμβεί το εξής: η αμερικανική πολιορκία έχει εμποδίσει τους μετασχηματισμούς ΠΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΙ εάν αυτή δεν υπήρχε!… Στα δύο καλοκαίρια των ταξιδιών στο ιράν (2016 και 2017), όταν αυτή η πολιορκία είχε χαλαρώσει αισθητά, είδαμε με τα μάτια μας αυτούς τους μετασχηματισμούς να εξελίσσονται αθόρυβα (μερικές φορές και επίσημα) από χρονιά σε χρονιά. Είναι απόλυτα λογικό. Στο ιράν έχει καπιταλισμό. Έχει μια μεγάλη εργατική τάξη, έχει μια μεγάλη μικροαστική τάξη, έχει επίσης μια μεγάλη «μεσαία» αστική τάξη, που είναι προϊόντα όλες της καπιταλιστικής ανάπτυξης (ανισομερούς όμως) που πέτυχε η επανάσταση του 1979. Είναι αδύνατο να μην μπουν σε κίνηση οι διεκδικήσεις και τα συμφέροντα όλων αυτών των υποκειμένων όταν δεν υπάρχει ένας ισχυρός παράγοντας που να τα παγώνει.

Με αγάπη στη Υazd – και όχι μόνο 2

Τεταρτή 8 Γενάρη. Το ιράν είναι μια κοινωνία υπό διπλή πολιορκία εδώ και 40 χρόνια – κοντά δυο γενιές. Η βασική πολιορκία είναι εξωτερική: το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον ποτέ δεν παραδέχτηκαν ότι έχασαν αυτό το τόσο σημαντικό (από οικονομική και γεωπολιτική άποψη) οικόπεδο. Η μνήμη του βρώμικου πολέμου που έκανε ο Χουσεΐν στη δεκαετία του ’80, σαν εκπρόσωπος των πάντων στην δύση (plus την τότε εσσδ…) είναι πολύ ζωντανή στο ιράν: οι σακατεμένοι εκείνου του πολέμου κυκλοφορούν πάντα στις λεωφόρους και στα σοκάκια, και θυμίζουν ότι στη γενιά που ο Soleimani και εκατομμύρια άλλοι ήταν πιτσιρικάδες αντιμετώπισαν όλον τον κόσμο μόνοι τους!!! Και νίκησαν! Το Παρίσι (η Μόσχα απ’ την δεκαετία του ’00 και το Πεκίνο πιο πρόσφατα) στηρίζουν πια· αλλά η πολιορκία κλιμακώνεται διαρκώς όσο προχωράει η διεθνοποίηση του ιρανικού καπιταλισμού προς τα ανατολικά. (Μια διεθνοποίηση που είναι ολοφάνερη στις βιτρίνες των μαγαζιών: ελάχιστα ευρωπαϊκά, καθόλου αμερικάνικα, άπειρα ασιατικά εμπορεύματα πρώτης γραμμής…)

Αυτή η εξωτερική πολιορκία ταΐζει την εσωτερική πολιορκία. Κάθε κοινωνία έχει ένα καλό ποσοστό του πληθυσμού συντηρητικούς (οι πρωτοκοσμικές πρώτες και χειρότερες). Αλλά στο ιράν ο «ιστορικός συντηρητισμός», με την μορφή των τράγων, που εδραιώθηκε γρήγορα (έχοντας κάποιους εσωτερικούς συσχετισμούς μετά την επανάσταση του 1979), είναι ανιστόρητα ακλόνητος. Μπορεί αυτοί οι αρχιτράγοι του «συμβουλίου των ειδικών» (που εκλέγουν και τον «ανώτατο ηγέτη», τώρα είναι ο Hamenei) να έχουν αναπτύξει ένα είδος «συνείδησης των εθνικών συμφερόντων», αλλά είναι ανεξέλεγκτοι. Δεν είναι ενιαίο μπλοκ· έχουν εσωτερικές αντιθέσεις· όμως αυτές δεν αναφέρονται ούτε αναλογούν στο τι γνώμη έχουν οι κοινωνικές τάξεις. Είναι μάλλον φράξιες του «κράτους / κόμματος», παρότι δεν πρόκειται για «κόμμα» αλλά για «ιερή σύνοδο». Λειτουργούν περίπου όπως το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα· χωρίς, καν, τις εσωκομματικές εκλογές.

Η νομιμοποίηση αυτής της δομής εξουσίας βρίσκεται πολύ λιγότερο στο εσωτερικό του ιράν (ακόμα και αν ο μισός πληθυσμός στηρίζει τον πατερναλισμό της) και πολύ περισσότερο στην Ουάσιγκτον. Είναι ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός (όπως συμβαίνει πάντα με τους ιμπεριαλισμούς) που καθηλώνει την πολιτική και ιδεολογική εξέλιξη στο ιράν! Είναι η επίκληση της μόνιμης (και καθόλου φανταστικής) κατάστασης έκτακτης ανάγκης απ’ τις ιρανικές δομές εξουσίας που συντηρεί αυτήν την καθήλωση… Είναι εύκολο οι μεταρρυθμιστές του κοινωνικού στο ιράν να κατηγορηθούν σαν «πράκτορες του εχθρού» ακριβώς επειδή ο εχθρός αυτό ακριβώς ψάχνει και χρηματοδοτεί («μεταρρυθμιστές» – σε εισαγωγικά… σαν αυτούς στο Χονγκ Κονγκ…). Όχι για να απελευθερώσει τον ιρανικό καπιταλισμό απ’ την πολιορκία που ο ίδιος κάνει, αλλά για να τον νικήσει ξανα-αποικοποιώντας τον.

Όμως: τους ιρανούς και τις ιρανές τους αγαπήσαμε! Απλά: είναι απίστευτοι! Και αξίζουν πολύ πολύ περισσότερα απ’ το να είναι κρέας για τους αμερικανικούς πυραύλους…. Η υπερηφάνεια και η ευγένειά τους και η βαθιά ιστορική τους κουλτούρα θα είχε να μας μάθει πολλά – αν ο ιμπεριαλιστικός πρώτος κόσμος τους άφηνε στην ησυχία τους…

Αλλά δεν τους αφήνει.