Αυτό το δευτερεύον μέτωπο….

Τρίτη 24 Νοέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο έτρεξε να κλείσει “στρατηγική σχέση” με τον τοξικό των εμιράτων· αλλά η αλλαγή φρουράς (και τακτικών) από τον μεγάλο σύμμαχο μπορεί να περιπλέξει τις κινήσεις του άξονα στην περιοχή.

Δεν είναι η Susan Rice η καινούργια υπ.εξ. – είναι μια πιο άγνωστη στα μέρη μας εκδοχή της, ο Tony Blinken. Η «νέα γραμμή» του Joνυσταλεάν για την μέση Ανατολή είναι του είδους «το Τελ Αβίβ πάνω, το Ριάντ κάτω, η Τεχεράνη γύρω γύρω». Σε αντίθεση με την ωμή μεν αλλά σαφή προτίμηση του ψοφιοκουναβιστάν σε οποιονδήποτε θα ήταν διατεθειμένος να πληρώσει το αμερικανικό νταβατζιλίκι, το Joνυσταλεάν θέλει να ξανακάνει παιχνίδι με τα «ανθρώπινα δικαιώματα» (οπότε, ίσως, ο φίλος και αδελφός των ελλήνων χασάπης του Καΐρου να πάψει να είναι ο «αγαπημένος δικτάτορας» της Ουάσιγκτον, όπως ήταν επί ψόφιου κουναβιού), πράγμα που ανησυχεί ιδιαίτερα και το Ριάντ, που έχει τα δικά του πτώματα… Και ταυτόχρονα θέλει (το Joνυσταλεάν) να ξαναμπεί στην 5 + 1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν, αλλά σαν «νικητής», βάζοντας όρους!

Στην προηγούμενη φάση «γραμμής δημοκρατικών», επί Obama, η ανοχή σε μια κάποια «απελευθέρωση» του ιρανικού καθεστώτος απ’ τις αμερικανικές στρατιωτικές απειλές (σε συνδυασμό με τα σχέδια διάλυσης του ιράκ και της συρίας και κατασκευή ενός ουαχαβίτικου / isis κράτους σε μέρος των εδαφών τους υπό την σαουδαραβική κηδεμονία…) είχε σαν σκοπό την δημιουργία μιας ασταθούς, «προβληματικής» και σε διαρκή (αλλά ελεγχόμενη) ένταση μέσης Ανατολής, που σαν τέτοια θα εμπόδιζε την προώθηση του ευρασιατικού project προς τα εκεί… Έτσι ώστε η Ουάσιγκτον να ασχοληθεί, «απελευθερωμένη» από δευτερεύουσες έγνοιες, με το κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, το «μέτωπο του Ειρηνικού». Δηλαδή, κατ’ αρχήν, την κίνα.

Τώρα πια, όμως, το μπλοκ της Αστάνα έχει πάρει το «πάνω χέρι» στην περιοχή. Έτσι ώστε η απομίμηση (το 2021) των τακτικών του 2011 και του 2014, μπορεί να επιταχύνει εκείνο που τότε γινόταν προσπάθεια να εμποδιστεί. Για παράδειγμα, αν η πετροχούντα του Ριάντ νοιώσει ότι μπαίνει στο περιθώριο απ’ την Ουάσιγκτον και άρα κινδυνεύει, είναι αρκετά οππορτουνιστική ώστε να ζητήσει «προστασία» απ’ την Μόσχα (και το Πεκίνο) εγκαταλείποντας τις ιμπεριαλιστικές της φιλοδοξίες με αντάλλαγμα την απλή επιβίωση. Το ίδιο και ο χασάπης του Καΐρου – αποδεχόμενος, αναγκαστικά, μια πιο ρεαλιστική σχέση με την Άγκυρα. Θα ήταν αρκετές αυτές οι εξελίξεις για να σωριάσουν, για άλλη μια φορά, τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα για αντιτουρκική «συνδιαχείριση» της ανατολικής Μεσογείου…

Μπορεί να είναι ακόμα νωρίς για τέτοιες προβλέψεις· αλλά φαίνεται όλο και περισσότερο ότι η αλλαγή φρουράς στο άσπρο σπίτι ξεκινάει σαν «αναβίωση» παλιότερων (και προ πολλού ηττημένων) τακτικών παρά σαν εφεύρεση καινούργιων. Εν τω μεταξύ υπάρχουν διάφοροι που επιμένουν ότι ο επί ψόφιου κουναβιού άξονας θα προσπαθήσει (μέσω κάποιου είδους επίθεση στο ιράν) να εμποδίσει αυτήν την «αναβίωση» (που δεν αρέσει ούτε στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ…) – αλλά, πια, σαν road to nowhere!

Ομιχλώδη τα πράγματα…

(φωτογραφία: Άλλοι να δείτε τι θέλουν!…)

Συμμαχικά αναμμένα κάρβουνα

Δευτέρα 2 Νοέμβρη. Οι οπαδοί και οι συνήγοροι του ψόφιου κουναβιού υποστηρίζουν ότι, σαν ένοικος του άσπρου σπιτιού, δεν ξεκίνησε κανέναν (καινούργιο) πόλεμο· σε αντίθεση μ’ εκείνους που ξεκίνησε στην οκταετία του ο Obama. Λένε ψέμματα. Το ψόφιο κουνάβι ξεκίνησε έναν κανονικό πόλεμο όταν διέταξε την δολοφονία του επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων του ιρανικού στρατού Qasem Soleimani (και του επικεφαλής των ιρακινών PMF Abu Mahdi al-Muhandis), στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στις 3 του περασμένου Γενάρη. Το γεγονός ότι η άμεση αντίδραση του ιρανικού καθεστώτος στις 8 Γενάρη (πυραυλική επίθεση σε δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ) είχε «μόνο» πάνω από 100 αμερικάνους πεζοναύτες τραυματίες και κανέναν νεκρό (σίγουρα δεν ανακοινώθηκε τέτοιος), και ότι το ψόφιο κουνάβι με την εμπορική του λογική είπε «εντάξει», δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος Ουάσιγκτον – Τεχεράνης ήταν / είναι … λιγότερο πολεμικός! Πρακτικά αυτός ο πόλεμος συνεχίστηκε τους επόμενους μήνες στο ιρακινό έδαφος, αναγκάζοντας τον αμερικανικό κατοχικό στρατό να αναδιπλωθεί από 3 τουλάχιστον βάσεις του. Και θα συνεχιστεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όποιος και να εκλεγεί στις 3 Νοέμβρη…

Η λογιστική του ποιός έχει κάνει τους περισσότερους πολέμους ένα πράγμα δείχνει: ότι το αμερικανικό κράτος μόνο για τέτοιους ζει. Κι αυτό θα ισχύει και στις 4 Νοέμβρη, όποιος κι αν νικήσει στο ελ Πάσο… Πέρα απ’ αυτό έχει την σημασία της η ασυνήθιστη πόλωση στο εσωτερικό του ψοφιοκουναβιστάν: και οι δύο πλευρές ετοιμάζονται να αμφισβητήσουν την ήττα τους· και πιθανόν όχι μόνο με λόγια… Τι είναι αυτό που πολώνει το αμερικανικό «εκλογικό σώμα» στα τέλη του 2020, ως το σημείο απειλών για ένοπλες συγκρούσεις; Όχι, πάντως, η γοητεία του ψόφιου κουναβιού και του νυσταλέου Jo!!

Είναι πολλές οι αιτίες αυτής της πόλωσης, και σχεδόν όλες συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την παρακμή της άλλοτε υπερδύναμης. Το επιχείρημα των υποστηρικτών του ψόφιου κουναβιού ότι δεν είναι πολεμοχαρής είναι μεν έωλο αντικειμενικά· είναι όμως βάσιμο αν συγκριθεί με τις βλέψεις της συμμαχίας των δεξιών «δημοκρατικών» με τους «νεοσυντηρητικούς» του Μπους του Β, που υποστηρίζουν τον νυσταλέο Jo σαν βιτρίνα τους.

Ο τρόπος που οι μεταπολεμικές αμερικανικές κυβερνήσεις μπορούσαν να ελέγχουν (όσο και όπως…) τις εσωτερικές αντιθέσεις, ταξικές, φυλετικές, ακόμα και πολιτισμικές, ήταν το «american dream», ή αλλιώς η αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Παρότι υπήρχε και υπάρχει φτώχια (και άρα σκληρή ταξική διαστρωμάτωση) στο αμέρικα, ακόμα και η σχετική αξία του δολαρίου οφειλόταν σ’ αυτήν την ηγεμονία.

Όμως όλα αυτά τελειώνουν. Και το τέλος τους εκφράζεται στο εσωτερικό είτε με διάφορες «υπο-κρίσεις» (απ’ τα σπουδαστικά δάνεια ως τις σχιστολιθικές εξορύξεις), είτε με διάχυτους συλλογικούς φόβους διάφορων και διαφορετικών προελεύσεων. Οι δεξιοί / ακροδεξιοί κοκκινόσβερκοι φοβούνται ότι σύντομα σαν «λευκοί» θα είναι μειονότητα στο ψοφιοκουναβιστάν· οι πιο κοσμοπολίτες των δύο ακτών φοβούνται τον covid και τους κοκκινόσβερκους· κι όλοι φοβούνται ένα (κατ’ αρχήν οικονομικό) μέλλον αβέβαιο. Όλο και πιο έντονα διαγράφεται στον ορίζοντα κάτι του είδους βγάλτε τα πέρα μόνοι σας! Την τελευταία φορά που τα “κατάφεραν μόνοι τους” μέσα σ’ αυτή την εδαφική ζώνη που σήμερα είναι οι ηπα ήταν εξοντώντας τους αυτόχθονες. Τώρα μπορεί να πρέπει να αλληλοεξοντωθούν.

Αν το αμερικανικό «μερίδιο» εσόδων από την εκμετάλλευση εκτός συνόρων περιοριστεί (κι αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο: κίνα ‘n’ friends…) κι αν επρόκειτο να διατηρηθεί μια κάποια εσωτερική ισορροπία, αυτό θα ήταν ίσως εφικτό μόνο μέσω της γενναίας φορολόγησης των αμερικάνων ζάμπλουτων. Οι οποίοι θα μετακόμιζαν ακαριαία σε φορλογικούς παραδείσους. Εκτός απ’ την αριστερή (και μάλλον «στριμωγμένη» προς το παρόν) πτέρυγα των «δημοκρατικών» αυτό δεν το προτείνει κανένας, κι ούτε πρόκειται να το κάνει. Η παρακμή της παγκόσμιας ηγεμονίας μεταφέρεται έτσι σαν όξυνση της αβεβαιότητας (και της «καθοδικής κοινωνικής / οικονομικής πορείας») στο εσωτερικό· κι απέναντι σ’ αυτήν οι μικροαστοί αντιδρούν με τους γνωστούς τρόπους… Αυτή η αβεβαιότητα θα γίνει ακόμα χειρότερη όταν αρχίσει να ξεδιπλώνεται σ’ όλο το μεγαλείο της η 4η βιομηχανική επανάσταση και στις ηπα. Πού θα εξάγονται οι αμερικανικές κρίσεις; Πού θα είναι η χωματερή των βομβών τους; Ο κόσμος μικραίνει και γίνεται πιο ακριβός…

Τα πιο πάνω παραείναι περιληπτικά για να έχουν την αξίωση κανονικής ανάλυσης. Υποδεικνύουν όμως το γιατί υπάρχει αυτή η έντονη πόλωση: ενώ ως προς την διατήρηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν υπάρχει πια κανένα σχέδιο που να εγγυάται αποτελέσματα (μετά την αποτυχία των «οικονομικών πολέμων» του ψόφιου κουναβιού), και ενώ ένας full out πόλεμος είναι όλο και περισσότερο η μοναδική (και επίφοβη…) option του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, στο εσωτερικό «δεν χωράνε όλοι». Όχι πληθυσμιακά· σαν προοπτικές.

Το «american dream» έχει συρρικνωθεί πολύ, και δεν είναι καθόλου ευρύχωρο πια…

Facial

Δευτέρα 26 Οκτώβρη. Πώς μπορεί ένα κράτος να «κουρντίσει» τα νέα ψηφιακά εργαλεία επιτήρησης και ελέγχου του πληθυσμού του; Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές. Ο covid έχει γίνει το άλλοθι για τις υπηρεσίες διάφορων κρατών, να μπουν ακόμα πιο βαθιά στην καταγραφή και στην επεξεργασία των στοιχείων που συγκεντρώνουν απ’ την προσωπική ζωή των υπηκόων τους – παράδειγμα το ισραήλ. Στην αγγλία αν βγεις απ’ την «φούσκα» σου (για να περάσεις ένα βράδυ με το ταίρι σου με το οποίο δεν συγκατοικείς) κινδυνεύεις από γερό πρόστιμο – η αστυνομία αγρυπνεί.

Στο ιράν βρήκαν άλλον τρόπο. Το μαντήλι στα μαλλιά (hijab). Πάει ο καιρός που ο μεταρρυθμιστής Rouhani είχε αποφασίσει να χαλαρώσει την εφαρμογή του σχετικού «θρησκευτικού νόμου». Τώρα «η αστυνομία ηθικής», που είναι γνωστή σαν hijab watch, για να τσεκάρει την λειτουργία ενός προγράμματος “αναγνώρισης προσώπου” μέσω καμερών, έβγαλε φιρμάνι ότι απαγορεύεται στις γυναίκες που είναι μέσα σε ι.χ. αυτοκίνητο να μην φοράνε το μαντήλι.

Ως εδώ θα σκεφτόταν “τυπικός συντηρητισμός”. Ναι, αλλά το ζήτημα είναι η τεχνική διάσταση του θέματος. Μέσω των καμερών ελέγχου της κυκλοφορίας η “αστυνομία ηθικής” καταγράφει τα πρόσωπα των γυναικών μέσα στα ι.χ., φτιάχνοντας μια βάση δεδομένων, εφόσον σε συνδυασμό με την πινακίδα, ταυτοποιεί (όταν δεν κάνει λάθη…) τόσο τις γυναίκες όσο και τους άντρες.

Το μέτρο έχει δημιουργήσει ένταση στην ιρανική κοινωνία. “Το ι.χ. είναι ιδιωτικός χώρος” υποστηρίζουν όσοι καταγγέλουν την “αστυνομία ηθικής” για εξτρεμισμό. “Όχι και τόσο” απαντούν οι υποστηρικτές της. “Αφού σε βλέπουν οι απέξω…”. Πράγματι σε βλέπουν οι απέξω: ο κύριος κράτος!

Να πούμε ότι την χρήση αυτού του εξοπλισμού το ιρανικό κράτος τον δικαιολόγησε, πριν μερικούς μήνες, σαν anticovid μέτρο; Κοινότοπο: δεν υπάρχει πουθενά τέτοιο «μέτρο» που να μην έχει (κρατική, επιχειρηματική) αξία εντελώς άσχετη με την καλή υγεία των πληθυσμών…

Τεχεράνη

Σάββατο 24 Οκτώβρη. Το ιρανικό καθεστώς απ’ την μεριά του πώς να βλέπει τις αμερικανικές εκλογές; Ο νυσταλέος Jo κατηγορεί το ψόφιο κουνάβι ότι αποχωρώντας απ’ την 5+1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν απομόνωσε την Ουάσιγκτον απ’ τους συμμάχους της – πράγμα που αυτός θα διορθώσει….

Είναι κάτι αισιόδοξο; Σε ένα άρθρο του στις 13 Σεπτέμβρη του 2020, με τίτλο υπάρχει εξυπνότερος τρόπος για να είμαστε σκληροί με το ιράν, ο νυσταλέος Jo δηλώνει ότι θα επιστρέψει μεν στην συμφωνία, αλλά με μόνο σκοπό να «διαπραγματευτεί» μια άλλη, που δεν θα περιορίζεται στο πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Θα περιλαμβάνει και πολλά άλλα, απ’ τα ανθρώπινα δικαίωματα ως το πυραυλικό δυναμικό της Τεχεράνης.

Για ποιόν λόγο το ιρανικό καθεστώς θα έμπαινε σε μια τέτοια διαδικασία; Ίσως για χάρη της άρσης των οικονομικών κυρώσεων, τιμωριών και αποκλεισμών σε βάρος του: θα έθετε αυτήν την άρση σαν προϋπόθεση. Όμως ο νυσταλέος Jo δεν προτίθεται να κάνει κάτι τέτοιο· αντίθετα βάζει αυτός (σαν μελλοντικός πρόεδρος) προϋποθέσεις για … να επιστρέψει!

Όπως και απέναντι στο Πεκίνο ή στη Μόσχα έτσι και απέναντι στην Τεχεράνη το motto του νυσταλέου Jo είναι το ίδιο: να κινηθούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να ξαναβρούμε συμμάχους. Όμως κανένας απ’ τους rivals δεν πρόκειται να δεχτεί το να βρει η παρακμιακή αμερικανική αυτοκρατορία συμμάχους με δικά του έξοδα, άσχετα σε ποια θέση βρίσκεται. Ειδικά η Τεχεράνη, που έχει χρεωμένο το ψόφιο κουνάβι για την δολοφονία του Soleimani και έχει υποφέρει οικονομικά απ’ τις τιμωρίες και τις κυρώσεις της κυβέρνησής του, δεν βρίσκεται σε τόσο κακό σημείο ώστε να παρακαλάει για την αντικατάστασή του υπό οποιουσδήποτε όρους. Η συμμαχία της με την Μόσχα έχει προχωρήσει πολύ, όπως επίσης και οι συμφωνίες της (οικονομικές και στρατιωτικές) με το Πεκίνο. Θα μπορούσε κάποιος να εκτιμήσει ότι απ’ την στιγμή που τέλειωσαν οι περιορισμοί στις αγορές και στις πωλήσεις όπλων (που προβλέπονταν απ’ την συμφωνία 5 + 1) η Τεχεράνη δεν έχει κανένα λόγο να διαπραγματευτεί οτιδήποτε με μια επιθετική Ουάσιγκτον· και σίγουρα όχι μια καινούργια συμφωνία χειρότερη απ’ την προηγούμενη. Αν την ενδιαφέρει κάτι είναι η σταθεροποίηση (και) των οικονομικών σχέσεών της με το Βερολίνο και το Παρίσι, στη βάση της παλιάς συμφωνίας.

Και, οπωσδήποτε, το να μην υπάρξει καινούργια αμερικανο-ισραηλινή προβοκάτσια σε βάρος της. Αλλά με τους νεοσυντηρητικούς να στηρίζουν τον νυσταλέο Jo δεν έχει άδικο αν αντιλαμβάνεται την «αμερικανική εξωτερική πολιτική» όπως αρκετοί ακόμα: μία η άλλη…

Nagorno

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. … Ο λαός του Ναγκόρνο-Καραμπάχ αγωνίζεται για τη γη στην οποία ζει εδώ και αιώνες, για το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση… Αν ο πρόεδρος της αρμενίας Armen Sarkissian σταματούσε εκεί στη χθεσινή τηλε-συμμετοχή του στη συμμαχική προσπάθεια της εσηεα να εκπαιδεύσει τα μέλη της, θα μπορούσε να διεκδικήσει την ελληνική συμπάθεια. Αλλά δεν σταμάτησε. Συνέχισε: … Αλλά ο αγώνας του είναι ταυτόχρονα και αγώνας για την ενεργειακή και τη γενικότερη ασφάλεια της Ευρώπης…

Bingo! H «ενεργειακή και γενικότερη ασφάλεια της ευρώπης» σαν ενδιαφέρον τρίτων βρωμάει ψοφιοκουναβιστάν. Οπότε δεν τίθεται ζήτημα «αυτοδιάθεσης». Το ζήτημα είναι οι αμερικανικοί εκβιασμοί προς το Βερολίνο, την Μόσχα… δηλαδή ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Κι αφού το αναγνωρίζει ο κυρ Armen, δεν μπορεί να έχει παράπονο που εκτός (και μέσω) του αζέρικου στρατού πολεμάει στο Nagorno Karabakh και το υπόλοιπο ευρασιατικό project. Σίγουρα το μπλοκ της Αστάνα…

Το κακό με την Yerevan (που θα μπορούσε να είναι χρήσιμο μάθημα και για το ελλαδιστάν, αλλά δεν είναι…) βρίσκεται στο ότι πήρε πολύ ζεστά τον ρόλο της σαν «φύλακα της ενεργειακής και γενικότερης ασφάλειας της ευρώπης» – ρόλο που δεν της τον ανέθεσε καμμία ευρώπη αλλά η Ουάσιγκτον. Το θυμίζουμε: στις 12 και στις 14 του περασμένου Ιούλη, χωρίς καμμία αφορμή, ξύστηκε στην γκλίτσα του τσοπάνη κάνοντας επίθεση πυροβολικού στην περιοχή που είναι σε κόκκινο κύκλο στον πάνω χάρτη. Στην Tavuz. Φαίνεται καθαρά ότι η Tavuz δεν έχει καμμία σχέση ούτε με το Nagorno Karabakh ούτε με την αυτοδιάθεσή του. Έχει σχέση όμως με τα υπόλοιπα: από κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Triblisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Δεν επιτέθηκε τυχαία στην Tavuz ο αρμενικός στρατός…

Όταν ένα κράτος (το αρμενικό) αναλαμβάνει προβοκατόρικη δράση εναντίον ενός άλλου (αζερμπαϊτζάν) τι περιμένει άραγε να του συμβεί; Ό,τι και να νόμιζε το αρμενικό καθεστώς, το γεγονός είναι ότι ο αζέρικος στρατός με την υποστηρίξη του τουρκικού καθεστώτος και την ευμενή ουδετερότητα της Μόσχας και της Τεχεράνης προχωράει στο Nagorno Karabakh. Και παρότι ο αρμενικός στρατός μέσα στο θύλακα ετοιμάζει «μεγάλη αντεπίθεση», τα (τουρκικής κατασκευής) drones είναι σε πλήρη δράση και κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά εναντίον του· χωρίς να έχει τρόπο να τα αντιμετωπίσει.

Την ενεργειακή και γενικότερη ασφάλεια της ευρώπης δεν θα την υπερασπιστεί το καθεστώς της Yerevan – δεν είναι γραφτό του. Γινόμενο πιόνι της Ουάσιγκτον θα χάσει κι άλλα. Υπάρχει κανάς άλλος που έχει πάρει τέτοιου είδους εργολαβία;

Ξέρετε κανέναν εδώ γύρω;

Άλλος ένας (ρωσοτουρκικός) πόλεμος που δεν λέει να γίνει!

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Αυτή τη φορά το είχαν για σίγουρο. Αφού η Άγκυρα υποστηρίζει το Baku και η Yerevan είναι χριστιανική όπως η Μόσχα, τότε δεν μπορεί: η Μόσχα και η Άγκυρα θα βρεθούν (επιτέλους!) στρατιωτικά αντιμέτωπες!!!

Τόσα ξέρουν, τόσα καταλαβαίνουν… Πέρα απ’ την έντονη (και ενοχλητική) φιλοαμερικανική «στροφή» που προσπαθεί η αρμενική κυβέρνηση του Nikol Pashinian απ’ το 2018 και μετά, ο Putin έχει πολύ καλές σχέσεις με τον αζέρο (πρόεδρο) Aliyev. Του έχει πουλήσει και διάφορα αναβαθμισμένα όπλα. Πρακτικά, αν έπρεπε να ζυγιστούν οι σχέσεις του ρωσικού καθεστώτος με τους δύο αντιπάλους γύρω απ’ το Nagorno Karabakh, η ζυγαριά γέρνει σαφώς προς την μεριά του Baku εδώ και καιρό. Ακόμα κι η θρησκευτική συγγένεια ρώσων – αρμενίων είναι μύθος: η αρμενική χριστιανική εκκλησία δεν είναι ορθοδόξη αλλά μια φράξια του μονοφυσιτισμού, μιαφυσίτικη. Εν τέλει το Nagorno Karabakh είναι διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφος του αζερμπαϊτζάν – κι αυτό μερικές φορές έχει την σημασία του.

Αλλά οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες των θεατών είναι αδιάφορες για την Ιστορία. Το γεγονός είναι ότι το ρωσικό καθεστώς κατάφερε να ρυμουλκήσει πριν λίγες ημέρες και τις δύο πλευρές σε μια συμφωνία σύντομης εκεχειρίας για ανθρωπιστικούς λόγους (ανταλλαγή νεκρών). Μπορεί να μην κρατήσει πολύ, μπορεί να αντικατασταθεί από μια επόμενη… Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο. Αλλά προκύπτει πως η Μόσχα έχει την εξουσιοδότηση τόσο του Baku όσο και της Άγκυρας για να μεσολαβήσει, στον βαθμό και με τον τρόπο που κρίνει. Που κρίνει τι; Ότι μπορεί να μαζέψει (ή να συμβάλει στην ανατροπή) του Pashinian.

Η Τεχεράνη επίσης, την οποία η διεθνής δημαγωγία εμφανίζει σαν «φίλη της Yerevan», είναι μια εφεδρεία δίπλα στη Μόσχα. Πόσο «φίλη» και τι «είδους» είναι απέναντι στην αρμενία; Περίπου 20 εκατομμύρια αζέροι ζουν στο ιράν (με ιρανική υπηκοότητα) και έκαναν μεγάλες διαδηλώσεις, ειδικά στην ιρανική επαρχία «νότια αζερμπαϊζάν» κατά της αρμενικής στρατιωτικής παρουσίας στο Nagorno. Η Τεχεράνη, το έχουμε ήδη πει, έχει εκνευριστεί με τις φιλο-αμερικανικές και φιλο-ισραηλινές πολιτικές επιλογές του αρμενικού καθεστώτος. Και εξ αντικειμένου συμφωνεί με το τράβηγμα των αυτιών του Pashinian.

Είναι εντυπωσιακό το ότι το μπλοκ της Αστάνα εξακολουθεί να θεωρείται μια συμμαχία με το ζόρι, έτοιμη να διαλυθεί, με τα μέλη της έτοιμα να αλληλοεξοντωθούν. Αυτή η μόνιμη παρανόηση είναι μεγάλη χάρη για τις ανορθόδοξες αλλά πετυχημένες τακτικές του.

Όσοι διψάνε για έναν ρωσο-τουρκικό πόλεμο σήμερα – αύριο (και στα μέρη μας αυτοί είναι πολλοί) θα πεθάνουν διψασμένοι…

Nagorno Karabakh

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Το σημείωμα αυτό είναι εμβόλιμο, επειδή οι πατριώτες όλων των αποχρώσεων λένε (όπως συνήθως) από ανακρίβειες μέχρι βλακείες. Ένα απ’ τα τελευταία διαμάντια τους είναι ότι (και) η Τεχεράνη «συμπαραστέκεται στην αρμενία» (σε λίγο το ιράν θα είναι «φίλος» τους…) οπότε…. ιδού (για άλλη μια φορά!) η «απομόνωση της τουρκίας»…

Λοιπόν. A) Το βόρειο τμήμα της ιρανικής επικράτειας (συνορεύει με τουρκία, αρμενία και αζερμπαϊτζάν) λέγεται, επίσημα, νότιο αζερμπαϊτζάν. Αυτή είναι η επίσημη ονομασία, στα πέρσικα. Χωρίζεται σε τρεις επαρχίες, το «δυτικό αζερμπαϊτζάν», το «ανατολικό αζερμπαϊτζάν» και την Ardabil προς την μεριά της Κασπίας.

B) Οι τουρκόφωνοι μεν αλλά σιίτες αζέροι κάτοικοι της περιοχής (όπως και οπουδήποτε αλλού στο ιράν) αναγνωρίζονται σαν μια απ’ τις εθνικές μειονότητες του κράτους. Γενικά μιλώντας το ιρανικό καθεστώς δεν έχει κανένα πρόβλημα στην αναγνώριση εθνικών ή/και θρησκευτικών μειονοτήτων.

Γ) Υπάρχει μια συνοριακή πόλη, μοιρασμένη μισή – μισή μεταξύ ιράν και αζερμπαϊτζάν. Λέγεται Astara.

Αυτά τα λίγα, εντελώς πρόχειρα, πιστοποιούν ότι η Τεχεράνη έχει πολύ καλές σχέσεις με το Baku. Όπως έχει και με την Yerevan. Το ζήτημα του Nagorno Karabahk για την Τεχεράνη δεν είναι ωστόσο ζήτημα «επιλογής πλευράς». Ούτε οι κινήσεις του Pashinyan. Το ιρανικό καθεστώς είχε καταγγείλει έντονα την πρόσφατη βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στην Yerevan και το Τελ Αβίβ – κανείς δεν είναι βλάκας στην περιοχή.

Η Τεχεράνη υποστηρίζει τα συμφέροντά της, κι αυτά δεν είναι συμβατά ούτε με τις επιλογές ούτε με τις προβοκάτσιες του Pashinyan. Δεν έχει λόγους να υποστηρίξει το Baku κατά της Yerevan (δεν χρειάζεται καν), ούτε την Yerevan κατά του Baku (είναι αντίθετο με τις στοχεύσεις του μπλοκ της Αστάνα). Θα κρατήσει τα όποια πλεονεκτήματα ενός ρόλου μεσολαβητή / ειρηνευτή, παρέα με την Μόσχα, ενόσω η Άγκυρα θα είναι πάντα στο πλευρό του Baku.

Πού είναι το παράξενο;

Προβοκάτορες

Κυριακή 20 Σεπτέμβρη. Τόσο για το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν όσο και το εξίσου παρακμιακό απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, ένας πόλεμος που θα μπορούσαν να τον πουλήσουν σαν «αμυντικό» στο εσωτερικό τους αλλά και στους συμμάχους τους (μην ξεχνάτε, το ελλαδιστάν είναι ένας απ’ αυτούς…) παραμένει πάντα μια ριψοκίνδυνη αλλά επιθυμητή επιλογή. Αυτό πάρτε το σαν δυσοίωνη πρόβλεψη, καθώς απ’ την μια μεριά ο ρωσικός στρατός ενισχύει τις θέσεις του (και όχι μόνο στην δυτική συρία αλλά και στην ανατολική), πράγμα που κάνει και ο αμερικανικός, στην ypgκρατούμενη ανατολική συρία… ενώ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ αποκτάει «δικαίωμα στρατιωτικών εξυπηρετήσων» στον περσικό, απέναντι απ’ τις ιρανικές ακτές.

Στην πιο πρόσφατη εξέλιξη, το ψοφιοκουναβιστάν έστειλε τις προηγούμενες ημέρες το αεροπλανοφόρο Nimitz με την συνοδεία του μέσα στον Περσικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Μπορεί όμως αυτή η φορά να είναι διαφορετική. Τι την κάνει τέτοια; Ότι σήμερα εκπνέουν οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις στην αγορά όπλων, σε βάρος της Τεχεράνης, που ίσχυαν με την 5 + 1 συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Από αύριο το ιρανικό καθεστώς θα μπορεί να αγοράζει όποιο όπλο θέλει, νόμιμα κι ωραία. Και θα το κάνει, με μια εύκολα εξηγήσιμη προτίμηση στα ρωσικά και στα κινεζικά οπλοστάσια.

Δεν είναι σήμερα ή αύριο η ημέρα που η Τεχεράνη θα είναι τόσο «αστακός» ώστε ούτε το φασιστικό Τελ Αβίβ ούτε οι πετροχουντικοί σύμμαχοί του στην αραβική χερσόνησο θα τολμούν κάτι άλλο απ’ το να καταπίνουν το σάλιο τους. Είναι όμως σήμερα και αύριο οι μέρες της αφετηρίας μιας πλήρους ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων στη μέση Ανατολή, σε βάρος του άξονα – αν αυτός δεν κάνει «κάτι». Η Τεχεράνη με δικές τις τεχνολογίες κτύπησε πυραυλικά αμερικανικές βάσεις στο ιράκ σαν αντίποινα για την δολοφονία του Soleimani, χωρίς η αμερικανική αντιπυραυλική άμυνα να πάρει χαμπάρι… Με δικές της τεχνολογίες και όπλα εξόπλισε την Χεζμπ’ αλλάχ και τους υεμενίτες Houthis που προελαύνουν σταθερά σε βάρος των μισθοφόρων των πετρουχουντικών… Υπάρχει αμφιβολία τι θα συμβεί αν αύριο ή μεθαύριο αγοράσει ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα S 400 ή τις θρυλικές υπερηχητικές / αντιαεροπλανοφορικές κινεζικές τορπίλες / πυραύλους; Υπάρχει αμφιβολία ότι οι «μεγάλες» δυνάμεις του ευρασιατικού project θα κάνουν φιλική τιμή και ευκολίες πληρωμής στην Τεχεράνη;

Αυτά είναι δεδομένα αναμφισβήτητα – εκτός αν ο άξονας «κάνει κάτι» τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες, ή λίγους μήνες. Τι είναι αυτό το «κάτι» που μπορεί να κάνει; Κάποια προβοκάτσια! Να αρχίσει, για παράδειγμα, να «δένει» ιρανικά πετρελαιοφόρα μέσα στον Περσικό, («εμείς συνεχίζουμε να επιβάλλουμε κυρώσεις»…) προκαλώντας μια οποιαδήποτε αντίδραση εκ μέρους της Τεχεράνης. Ακόμα και κατασκευάζοντας μία, αν το ιρανικό καθεστώς δείξει θηριώδη αυτοσυγκράτηση. Εννοείται ότι ένα «θερμό επεισόδιο» στον περσικό είναι ριψοκίνδυνο, και δεν θα μοιάζει καθόλου με αυτά που συνηθίζεται να πουλιούνται σαν ενδεχόμενα μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Ο άξονας θέλει να προκαλέσει στρατηγικές καταστροφές στην ιρανική επικράτεια (κι αυτό, επιπλέον, σαν προειδοποίηση και προς «άλλους», μιας και ο οικονομικός πόλεμος με τις κυρώσεις και τις τιμωρίες έχει φάει τα ψωμιά του), ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα κτυπηθούν βάσεις του στο ιράκ ή/και στη σαουδική αραβία.

Γιατί όμως να επείγεται αυτό που έχουμε ονομάσει «γραμμή Pence»; Δεν θα μπορούσε να περιμένει τον επόμενο πρόεδρο, απ’ τις αρχές του 2021; Θα μπορούσε… ανάλογα με το ποιές είναι οι εκτιμήσεις για τον καινούργιο τρόφιμο του άσπρου σπιτιού. Έτσι κι αλλιώς το πολεμοκάπηλο «team Μπους Β» βρίσκεται ήδη στο πλευρό του νυσταλέου Jo, κι αυτός στο δικό του…

Είτε πριν είτε μετά τις αμερικανικές εκλογές, μοιάζει να έχει «γραφτεί στον τοίχο»: Et preterea censeo Carthago delenda est!

(φωτογραφία: Και η νότια κύπρος θέλει ένα κομματάκι απ’ τις προσπάθειες του άξονα. Κι έτσι γεμίζει βάσεις, βασούλες, κέντρα εκπαίδευσης – όλα τα καλούδια του μιλιταρισμού… Επιπλέον, όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν, ακόμα κι αν την κρύβουν για λόγους δημόσιων σχέσεων!)

Ζόρια και συμμαχίες 2

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Το ελλαδιστάν μπαίνει τσόντα σ’ αυτές τις καθεστωτικές αραβικές αγωνίες. Κι αυτή είναι η στρατηγική διαφορά απ’ την πάγια και διαρκή στάση του ελληνικού κράτους / παρακράτους άσχετα από κυβερνήσεις και χούντες ως το τέλος της δεκαετίας του ’80. Τότε ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας, που πήγαζε άμεσα απ’ τις μπίζνες των ελλήνων εφοπλιστών με τα αραβικά πετρέλαια και ορισμένων ελληνικών κατασκευαστικών σε αραβικά καθεστώτα συμπεριελάμβανε και την υποστηρίξη των παλαιστινίων – ήταν μια «αναπτυξιακή» (με την καπιταλιστική έννοια) επιλογή. Και, φυσικά, υπήρχε το υπονοούμενο του κοινού αντιτουρκισμού, που για τα αραβικά καθεστώτα ήταν κυρίως ιστορικός (λόγω οθωμανικής αυτοκρατορίας).

Τώρα, αντίθετα, που τα αραβικά πετρέλαια σταδιακά θα χάνουν τον ρόλο τους και οι κατασκευαστικές μπίζνες θα μειώνονται υποχρεωτικά, ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας και ο «φιλελληνισμός» καθεστώτων σαν του Αμπού Ντάμπι ή του Ριάντ, που περιλαμβάνει την οργανική συμμαχία με το Τελ Αβίβ, έχει πολύ περισσότερη αντιτουρκική συγκολλητική ουσία· και είναι παρακμιακός. Ο τωρινός αντιτουρκισμός των πετροχουντικών είναι αγχωμένος, φοβισμένος, καθώς καταλαβαίνουν ότι απειλείται η ίδια η ύπαρξη των καθεστώτων τους. Όχι απ’ την Άγκυρα, αλλά απ’ την συμμαχία της μουσουλμανικής αδελφότητας με όλο και περισσότερους ριζοσπάστες δημοκράτες. Και (αυτό δεν τολμούν να το παραδεχτούν) απ’ το ευρασιατικό project.

Υπάρχει περίπτωση να σωθούν αλλάζοντας σωσίβια, από αμερικανικά σε γαλλικά; Καθεστωτικοί που πάντα έβλεπαν τον κόσμο σαν την εξουσία των πετροδολαρίων τους είναι αδύνατο να επιβιώσουν κάνοντας ηλιοθεραπεία στο κατάστρωμα του charles de gaulle…

Μέση Ανατολή

Σάββατο 29 Αυγούστου. Τι έχει να προσθέσει το Αμπού Ντάμπι στον λογαριασμό του Τελ Αβίβ; Τα λεφτά; Δεν έχει ανάγκη το ισραηλινό κράτος… Την επιρροή του στους άραβες; Αστεία πράγματα! Μπορεί όμως να του προσφέρει έδαφος. Στρατιωτικές βάσεις – ναι, αυτό είναι σοβαρό!

Ο ισραηλινός μιλιταρισμός προωθείται επίσημα και “αυτοπροσώπως” στην αραβική χερσόνησο και στον Περσικό, επειδή – υποθέτουμε… – δεν έχει πια εμπιστοσύνη στον “αμερικανικό παράγοντα”.

Αυτά γράφαμε μεταξύ άλλων πριν δυο βδομάδες (: φτηνό θέατρο, αιμοβόρα παράσταση). Και να που τελικά «παραβιάσαμε ανοικτή πόρτα»… Οι προετοιμασίες μεταξύ ειδικών της πετροχούντας και του απαρτχάιντ έχουν ξεκινήσει – για την εγκατάσταση δύο ισραηλινών βάσεων ηλεκτρονικής κατασκοπείας στο νησί Socotra….

Το νησί έχει στρατηγική θέση – το δείχνει ο πάνω χάρτης. Μια λεπτομέρεια μόνο: δεν ανήκει στον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Ανήκει στην υεμένη… Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι οι μισθοφόροι του ενός τοξικού (των εμιράτων) αφού συγκρούστηκαν κάμποσες φορές με τους μισθοφόρους του άλλου τοξικού (του Ριάντ) αν και είναι σύμμαχοι στην κατοχή ενός τμήματος της υεμένης, κατέλαβαν το Socotra· και τώρα το «νοικιάζουν» επίσημα στους καινούργιους συμμάχους του bin Zayed… Προφανώς οι φύλακες του διεθνούς δικαίου βγάζουν τον σκασμό – έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια…

Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν για την πανηγυρική είσοδο των εμιράτων στον άξονα; Χμμμ… Προκύπτουν ορισμένα ζητηματάκια. Πρώτον, ότι το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ δεν προσάρτησε μεν προς το παρόν την δυτική Όχθη (την οποία θεωρεί πάντως ότι έχει στο πιάτο), «προσαρτά» όμως έμμεσα έδαφος άλλου κράτους, του υεμενίτικου. Απο εδώ και στο εξής οι Houthis έχουν νόμιμο δικαίωμα να κτυπούν ισραηλινούς στόχους…

Βέβαια στην υεμένη γίνεται πόλεμος. Από εδώ αρχίζει το δεύτερο ζητηματάκι. Οι Houthis (υποστηριζόμενοι απ’ την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ Αλλάχ) έχουν αρχίσει εδώ και μήνες αντεπίθεση, και προχωρούν σταθερά ανακαταλαμβάνοντας εδάφη απ’ τους κατοχικούς των δύο μισθοφόρων. Κτύπησαν και κτυπάνε βαθιά μέσα στην σαουδαραβική επικράτεια· έχουν δηλαδή ένα κάποιο know how τηλε-κτυπημάτων, που μπορεί να βελτιωθεί…

Έτσι ερχόμαστε στο τρίτο ζητηματάκι. Το Τελ Αβίβ θέλει το Socotra εναντίον ποίου; Εναντίον της χιλής ίσως; Ή μήπως εναντίον της βόρειας κορέας; Όχι. Εναντίον του ιράν σίγουρα. Και εναντίον των θαλάσσιων «δρόμων του μεταξιού» του Πεκίνου….Εκείνοι που υποστηρίζουν το ευρασιατικό project τι θα κάνουν άραγε; Θα σταυρώσουν τα χέρια;

Και τώρα η ερώτηση του ενός δισεκατομυρίου ή του μισού ευρώ, ανάλογα πόσο κοστολογείται το τομάρι σας: πώς σας φαίνονται τέτοιες εξελίξεις; Αν η ιδέα που έχετε περί παγκοσμίου πολέμου είναι οι epic σχετικές ταινίες του β παγκόσμιου, δεν έχετε πιάσει τίποτα. Η ισραηλινή εισβολή στην υεμένη (περί αυτού πρόκειται!) δεν μοιάζει με την γερμανική εισβολή στην πολωνία… Όμως «αθόρυβα» ή όχι και τόσο οι «τεκτονικές πλάκες» κινούνται. Με θέαμα και ιδεολογία, με παραπληροφόρηση ή σιωπές, η συγκρουσιακή κίνηση προχωράει.

Πώς σας φαίνονται αυτά; Προτροπή για λούφαγμα; Νηστεία και προσευχή;

(Υ.Γ. Για άγνωστους λόγους η Μόσχα «φορτώνει» τις τελευταίες ημέρες τις βάσεις της στη συρία. Όταν λέμε «φορτώνει» το εννοούμε: δεκάδες στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα, με άγνωστο (σ’ εμάς τους περιθωριακούς) φορτίο, πηγαινοέρχονται απ’ τη ρωσία στη συρία μέσω τουρκικού εναέριου χώρου.

Τί είναι αυτά που ξεφορτώνονται στη ρωσική βάση στο Khmeimim; «Κοιτάνε» προς το εσωτερικό της συρίας; «Κοιτάνε» προς την θάλασσα, προς την ανατολική Μεσόγειο; Όταν και αν μάθουμε θα σας πούμε.

Γίνονται και μερικά ακόμα «πραγματάκια» στο ξεχασμένο (;) συριακό πεδίο μάχης· γι’ αυτά προσεχώς.

Πού είχαμε μείνει; Αν ναι: σε ακριβές ή φτηνές ερωτήσεις…)