Tag: ιμπεριαλισμός

Σάββατο 12 Γενάρη. …H πολιτική που ακολουθήθηκε απ’ την δεκαετία του ’60 και μετά, η πολιτική της αποχώρησης απ’ τις περιοχές «ανατολικά του Σουέζ», τελειώνει τώρα καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο έχει την ευκαιρία να ξαναδιαμορφώσει τον ρόλο του στην παγκόσμια σκηνή…

Αυτή τώρα είναι η σημαντικότερη στιγμή για το έθνος μας απ’ το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου, καθώς μπορούμε να αναδιαρθρωθούμε, μπορούμε να παίξουμε πρακτικά έναν ρόλο στην παγκόσμια σκηνή, τον ρόλο που ο κόσμος περιμένει από εμάς…. Επί δεκαετίες το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού προσανατολισμού μας χρωματίστηκε απ’ τις συζητήσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα είναι η στιγμή μας να γίνουμε μια πραγματική παγκόσμια δύναμη για άλλη μια φορά – και νομίζω ότι οι ένοπλες δυνάμεις μας έχουν πραγματικά σημαντικό ρόλο σαν μέρος αυτής της δύναμης…

Μπορεί (θα έπρεπε) να ανατριχιάσετε: οι «φιλόδοξοι» μάγκες του (πολυπολικού) πλανήτη έχουν αρχίσει και να εκδηλώνονται, και να εξοπλίζονται, και να απλώνονται όπου μπορούν. Μιλώντας για την παλιά ήπειρο, μετά το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο, που ακονίζει όλο και πιο έντονα τον ιμπεριαλισμό του, να και το αγγλικό. Σιγά μην έλειπε!

Αυτός που δήλωσε τα πιο πάνω, συνεντευξιαζόμενος με την καθεστωτική sunday telegraph στις 30 του περασμένου Δεκέμβρη (σχεδόν πριν 2 βδομάδες) είναι ο άγγλος υπ.αμ. Gavin Williamson. Και δεν έμεινε στη “γενική θεώρηση”. Ξεκαθάρισε ότι το Λονδίνο ψάχνει επειγόντως για να δημιουργήσει μόνιμες στρατιωτικές βάσεις “τόσο στην Άπω Ανατολή όσο και στην Καραϊβική”. “Υποψήφιες” θέσεις στην Άπω Ανατολή είναι είτε η σιγκαπούρη είτε το μπρουνέι – στη μύτη του Πεκίνου. Υποψήφια για την Καραϊβική είναι η γουιάνα (άλλοτε αγγλική αποικία).

Ο ιμπεριαλιστικός προσανατολισμός του Λονδίνου είναι σαφής για την ασταμάτητη μηχανή. Τον μισό (αλλά μόνο τον μισό) περιέγραψε περιληπτικά ο Williamson: το Λονδίνο επιδιώκει να δέσει οικονομικά / στρατιωτικά τις παλιές ζώνες «αυτοκρατορικής» επιρροής του (αυτές που έχασε απ’ την Ουάσιγκτον, οριστικά με τον Β παγκόσμιο): αυστραλία, καναδά, νέα ζηλανδία, πρώην αποικίες στην Καραϊβική και στην Αφρική. Η έντονη ανάμνηση των χρυσών καιρών της αποικιοκρατίας ξαναζωντανεύει!

Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν “άδεια εδάφη” για να κατακτηθούν απ’ τον αγγλικό στρατό!! Σχεδόν παντού (στις “περιοχές ενδιαφέροντος”) το Λονδίνο επιδιώκει (ή θα υποχρεωθεί σε) “αντιπαράθεση” τόσο με το Πεκίνο όσο και με την Μόσχα – και τους συμμάχους τους.

Κι εκεί έρχεται το δεύτερο μισό του αγγλικού ιμπεριαλισμού, αυτό που δεν λέγεται, επειδή είναι προβληματικό: το Λονδίνο θέλει να επωφεληθεί απ’ την σχετική παρακμή της Ουάσιγκτον ώστε να πάρει πίσω ένα μέρος απ’ αυτά που έχασε (και κέρδισαν οι ηπα) τα τελευταία 70 χρόνια· ταυτόχρονα όμως χρειάζεται οπωσδήποτε την αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη για να υλοποιήσει αυτόν τον (ιμπεριαλιστικό) “επαναπατρισμό” (if….)!! Αξίζει να σημειωθεί αυτό, που ίσως είναι το πιο απλό, είναι όμως χαρακτηριστικό: τα αγγλικά υποβρύχια που μπορούν να εκτοξεύσουν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές ΔΕΝ βρίσκονται σε αγγλικά λιμάνια αλλά (υποχρεωτικά) σε αμερικανικά, υπό την υψηλή εποπτεία του αμερικανικού πενταγώνου. Ο αγγλικός στρατός πρέπει να ζητήσει την αμερικανική άδεια για να τα χρησιμοποιήσει…

(φωτογραφία πάνω: Η λατινική αμερική εξελίσσεται πολύ γρήγορα σε ένα ακόμα πεδίο αναμετρήσεων του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, καθώς δεν είναι «εκτός» ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο. Η ασταμάτητη μηχανή θα προσπαθήσει να αντι-πληροφορεί και επ’ αυτού, αλλά ζητάει προκαταβολικά κατανόηση: είναι πεισματάρα, αλλά κινείται, ήδη, πέρα απ’ τα όρια του αδύνατου σε ότι αφορά το εύρος των ζητημάτων που πρέπει να παρακολουθεί… Δεν θα παραιτηθεί – πάντως!

φωτογραφία κάτω: Ο Williamson επιθεωρεί τα κομμάντα του. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του κράτους του είναι σε μεγάλο βαθμό φαντασιώσεις – δεν διαθέτει «αξιόμαχο στρατό» εδώ και πολλές δεκαετίες. Στον β παγκόσμιο πόλεμο η συμμετοχή των άγγλων ήταν από μια βαθμίδα αξιωματικών και πάνω – οι απο κάτω ήταν ινδοί, πακιστανοί, αυστραλοί και καναδοί. Αυτοί μάτωναν τότε. Ψάχνει το Λονδίνο καναδούς ή αυστραλούς πεζικάριους για να πολεμήσουν κατά του κινεζικού στρατού;

Εκείνο, πάντως, στο οποίο διακρίθηκε τότε ο στρατός της αυτού μεγαλειότητας ήταν ο ελιγμός «τα πόδια στον ώμο». Σκεφτείτε ότι θεωρείται «εθνικό κατόρθωμα» του αγγλικού στρατού στον Β παγκόσμιο ότι ο γερμανικός στρατός του επέτρεψε να την κάνει και να σωθεί, δια θαλάσσης, απ’ την Δουνκέρνη…)

22/2/2017. Με τσακισμένα τα φτερά, φάντασμα του εαυτού του των ‘90s (και από οικονομική άποψη των ‘00s), ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (δηλαδή τα αφεντικά και οι λακέδες του) προσπαθούν να βρουν μια θέση, ας είναι και θεσούλα, στις κινούμενες τεκτονικές πλάκες της μέσης Ανατολής· μπας και ανεβάσουν την γκρεμοτσακισμένη γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου.
Οι κινήσεις τους δείχνουν την κατεύθυνση: συμμαχία με το Τελ Αβίβ και διαδοχικές κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (στην πράξη: προσφορά στο Τελ Αβίβ «χώρου» για να προπονεί την αεροπορία του..)· συμμαχία με την χούντα του Καΐρου και κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (όχι πάντως, απ’ όσο ξέρουμε, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος)· αναζήτηση «επενδυτών» στις χούντες της αραβικής χερσονήσου.
Όλα αυτά είναι τόσο εναρμονισμένα με την ιμπεριαλιστική πολιτική του Λονδίνου και, ακόμα περισσότερο, της Ουάσιγκτον, ώστε αποτελεί ανοικτό δωσιλογισμό το γεγονός ότι διαφεύγουν της προσοχής των συνηθισμένων ντόπιων «αντιϊμπεριαλιστών».
Φυσικά υπάρχει η εξήγηση: δεν τους περισσεύει καιρός απ’ το «εθνικοαπελευθερωτικό» ο Σόιμπλε και η Μέρκελ είναι οι εχθροί μας. Όχι, δεν τους περισσεύει…

(φωτογραφία: ο έλληνας πρόεδρος απ’ την μια, ο νονός βασιλιάς απ’ την άλλη, στη μέση κάτι που μοιάζει με καλαμπόκια, και στο καπάκι η ελληνική εξωτερική πολιτική μέσω των δηλώσεων του κυρ Παυλόπουλου: “σ’ αυτήν τη νέα περίοδο των σχέσεων με την Σαουδική Αραβία, η Ελλάδα προσέρχεται ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που βρίσκεται στην τόσο ευαίσθητη περιοχή της Μεσογείου. Το τονίζω αυτό, γιατί αυτή η συνεργασία δεν είναι μόνον οικονομική. Κάθε άλλο. Η Σαουδική Αραβία είναι ένα κράτος το οποίο διαδραματίζει κομβικό ρόλο στο πλαίσιο των Αραβικών Χωρών. Επιπλέον δε, ο ρόλος της ενισχύεται από την σταθερότητα η οποία την διακρίνει. Έτσι, μπορεί να διαδραματίσει επίσης σημαντικό ρόλο και στην εμπέδωση της ειρήνης στην περιοχή και κυρίως στην πάταξη της τρομοκρατίας. Και δη μιας τρομοκρατίας η οποία διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.)