Tag: ηπα

Το θείο πτώμα απ’ την αμερική 1

Παρασκευή 1 Νοέμβρη. Εντάξει λοιπόν. Το ψόφιο κουνάβι δεν το εννοούσε σοβαρά ότι ένας σκύλος είναι «american hero» και ότι θα μπορούσε να τον παρασημοφορήσει… Έκανε πλάκα – απλά. (Με τι ακριβώς αστειευόταν το ψόφιο κουνάβι;). Αν, τέλος πάντων, το αστείο είναι το άλλοθι του γελοίου, ας κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε κι ας πάμε παρακάτω.

Ενώ ιστορικές αναλύσεις για άλλες εποχές υπάρχουν πολλές, με το πλεονέκτημα του «εκ των υστέρων», ειδικά για την παρακμή των «μεγάλων δυνάμεων» αυτών των άλλων εποχών, η κριτική – και μάλιστα η εργατική – ανάλυση σε «πραγματικό χρόνο» είναι, πράγματι, δύσκολο έργο. Τι νόημα έχει όμως οποιαδήποτε αναλυτική εργατική εργαλειοθήκη αν δεν λειτουργεί συγχρονικά; Η κριτική απ’ τις θέσεις της τάξης δεν προορίζεται για απομνημονεύματα και μαυσωλεία!

Η παρακμή της «μόνης (μόλις απ’ το ’90 και μετά) υπερδύναμης» δεν είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται μόνο σε πεδία διπλωματικών ελιγμών, κελαηδισμάτων και δευτερεουσών μαχών. Είναι, επίσης (και από μερικές απόψεις κυρίως) μια διαδικασία που εξελίσσεται στην πολιτική καρδιά της υπερδύναμης· στο κέντρο του συστήματος εξουσίας στις ηπα. (Να θυμίσουμε ότι τέλος της σοβιετικής ένωσης δεν ήταν η πτώση του τείχους στη γερμανία, αλλά το αποτυχημένο μεν πραξικόπημα δε στις 21 Αυγούστου του 1991 – στην καρδιά της Μόσχας: τα τανκς που κύκλωσαν το Κρεμλίνο…)

Στη διάρκεια της «χρυσής εποχής» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (και της αμερικανικής ευδαιμονίας), ας πούμε στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, ο πυρήνας των κανόνων πολιτικής διεύθυνσης στο εσωτερικό διαμορφώθηκε άμεσα ή έμμεσα με βάση τις επιτυχίες (ή τις αποτυχίες) εκτός συνόρων. Ο πόλεμος και η ήττα στο βιετνάμ είναι η επιτομή του πως το «έξω απ’ τα σύνορα» και το «μέσα στα σύνορα» έχουν διαλλεκτική σχέση για κάθε ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σχηματισμό. Ωστόσο ακόμα και τότε, η αμφισβήτηση των κανόνων πολιτικής διεύθυνσης απ’ τα κάτω, έφτασε (όσο έφτασε) έμμεσα στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας. To «σκάνδαλο Watergate», απ’ το 1972 ως το 1974, που οδήγησε στην παραίτηση του τότε προέδρου Nixon (προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα) τον Αύγουστο του 1974, ήταν η κορυφαία εκδήλωση αυτής της έμμεσης κορύφωσης της μαζικής, κινηματικής αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος στις ηπα απ’ τα κάτω. Γιατί δεν επρόκειτο για την αντιπαράθεση μεταξύ «συντηρητικών» και «δημοκρατικών», παρότι αυτή ήταν η φανερή ύλη του «σκανδάλου». Ήταν η σύγκρουση ανάμεσα στο σύστημα διεύθυνσης και σε μια δημοσιογραφία που, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, θεωρούσε ακόμα ότι πρέπει να υπηρετεί το κοινό συμφέρον και όχι τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των πολιτικών βιτρινών.

Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, δεν θα έπρεπε να διαφύγει απ’ τον ιστορικό υλιστή η καθόλου σύμπτωση: την ημέρα του ο πρόεδρος των ηπα αναγκαζόταν να γονατίσει μπροστά στην κοινωνική δύναμη της δημοσιότητας, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στην ανατολική ασία είχε ήδη γονατίσει, αφενός εξαιτίας της πετυχημένης αντίστασης των βορειοβιετναμέζων βιετκόνγκ και αφετέρου εξαιτίας της κοινωνικής δύναμης της δημοσιότητας που είχε εκτοξεύσει το αντιπολεμικό / αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην καρδιά του κτήνους.

(φωτογραφία: Αυτή η φωτογραφία, με το γυμνό κοριτσάκι καμμένο απ’ τις αμερικανικές ναπάλμ να τρέχει κλαίγοντας ανάμεσα σε αμερικάνους πεζοναύτες, δημοσιεύτηκε στις ηπα στις 12 Ιούνη του 1972. Προκάλεσε σοκ σε μια κοινωνία που δεν είχε μπει ακόμα στην ωριμότητα του θεάματος του θανάτου των Άλλων. Ο Nixon αμφισβήτησε την αυθεντικότητα της φωτογραφίας, αλλά είναι αμφίβολο αν υπήρχε έστω και ένας μη φασίστας αμερικάνος που να μην ανατρίχιασε.

Οκτώ μήνες μετά την παραίτηση του Nixon ο αμερικανικός στρατός αποχωρούσε ηττημένος έως ταπεινωμένος απ’ το βιετνάμ…)

Το θείο πτώμα απ’ την αμερική 2

Παρασκευή 1 Νοέμβρη. Επιφανειακά δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο τώρα. Δεν υπάρχουν φωτογραφίες απ’ τα εγκλήματα του αμερικανικού στρατού στην μέση Ανατολή και στο ινδοκούς (απαγορεύονται!), ούτε απ’ τα εγκλήματα της αστυνομίας εντός αμερικανικής επικράτειας· τα mainstream media ασχολούνται μόνο με αυτό που θα ασχολούνταν κάθε επιχείρηση, δηλαδή τα κέρδη τους· κι όσο για την στρατιωτική ήττα της Ουάσιγκτον είτε στο αφγανιστάν είτε στη μέση Ανατολή, αυτή κουκουλώνεται ακόμα.

Όμως η κρίση, η κρίση πλανητικής ηγεμονίας, αυτή τη φορά πολύ πιο δομική, κτυπάει ΚΑΙ εκεί: στην καρδιά του κτήνους. Εκδηλώνεται με την διαδικασία καθαίρεσης του ψόφιου κουναβιού· με τα επιχειρήματα υπέρ της ενοχής ή της αθωώτητάς του για την προσπάθεια «εισαγωγής προεκλογικών όπλων» απ’ το Κίεβο· και, τελικά, με το πως διαδίδεται και το πως προσλαμβάνεται αυτή η υπόθεση απ’ το «κοινό». Αυτά, σ’ ένα διανοητικό και αισθητικό περιβάλλον (3η και 4η βιομηχανική επανάσταση) πολλαπλών πραγματικοτήτων· όπου ο καθένας διαλέγει όποιαν «πραγματικότητα» γουστάρει.

Αν εκτιμήσει κανείς τους τρόπους, τις μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται αυτή η κρίση αποκόβοντάς την απ’ την ένταση και την ιστορική κρισιμότητα των αιτίων της, μπορεί να πει πως όλα όσα μνημονεύουμε πιο πάνω λειτουργούν εκτονωτικά, εξομαλυντικά. Η μεταμοντέρνα σχετικοποίηση μειώνει την ένταση· σε σχέση με την μοντέρνα (στα ‘70s) αυστηρότητα στις εννοήσεις περί αλήθειας και ψέμματος. Αλλά η διακύβευση δεν βρίσκεται στα επιφαινόμενα, παρά μόνο για τους καταναλωτές του Θεάματος. Η διακύβευση βρίσκεται στις αιτίες – και στα αδιέξοδα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας.

Και τώρα, που δεν υπάρχουν φωτογραφίες με καμμένα κορίτσια και τα μήντια, παλιά και νέα, είναι τόσα πολλά ώστε ο εκδημοκρατισμός της απάτης να είναι κοινοτοπία, τώρα που ένας αμερικάνος πρόεδρος – βιτρίνα (δηλαδή αυτοί που σπρώχονται για να κουνάνε την μαριονέτα) δηλώνει ανοικτά ότι «ναι, θα κρατήσουμε τα πετρέλαια κάποιων άλλων για να πληρώνονται οι μπράβοι μας» («καθότι δεν είμαστε πλέον διατεθειμένοι να τους πληρώνουμε εμείς…») η καθαίρεση του ψόφιου κουναβιού είναι απλά μια μορφή της εσωτερικής κοινωνικής / πολιτικής / ιδεολογικής πόλωσης των ηπα. Όχι όμως, δυστυχώς, ανάμεσα σε οπαδούς και αντιπάλους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού! Αλλά ανάμεσα στο φάντασμα της «εθνικής αυτάρκειας» με μόνο τις «αναγκαίες» ιμπεριαλιστικές κινήσεις (: θα έχουμε μπράβους, αρκεί να μην τους πληρώνουμε απ’ τους φόρους του αμερικάνου κοκκινόσβερκου – ας κάνουμε πλιάτσικο!)· και το φάντασμα του μόνιμα αναγκαίου πλανητικού ιμπεριαλισμού με μόνο τις «αναγκαίες» εσωτερικές διαταξικές ρυθμίσεις.

Ορισμένοι λανσάρουν την έσχατη κατευναστική ιδέα: ότι αυτή η κατάσταση, όπου οι οπαδοί του ψόφιου κουναβιού αμφισβητούν όχι απλά την ενοχή του αλλά κατηγορούν σχεδόν το σύνολο του θεσμικού οικοδομήματος πολιτικής διεύθυνσης (που προσπαθεί να τον ενοχοποιήσει μέσα από τυπικά έγκυρες διαδικασίες…) είναι ο προθάλαμος ενός εμφυλίου στις ηπα. Συγκινητικό! Θα μπορούσαν να υπάρχουν λόγοι για «εμφύλιο» (λευκοί προτεστάντες εναντίον μη λευκών και μη προτεσταντών…) – αλλά το ψόφιο κουνάβι και η τύχη του δεν είναι μέσα σ’ αυτές.

Ειδικά όταν υπάρχει η κατάλληλη ρεζέρβα: ο Pence.

Το θείο πτώμα απ’ την αμερική 3

Παρασκευή 1 Νοέμβρη. Το τι σημαίνει (αν σημαίνει κάτι ακόμα..) το παλιό θεσμικό (επ)οικοδόμημα στις ηπα (και όχι μόνο) αποδείχθηκε οριστικά και αμετάκλητα με τον «αντιτρομοκρατικό» patriot act. (Και η γαλλία έχει μια τέτοια «νομοθεσία έκτακτης ανάγκης» που από «έκτακτη» έγινε μόνιμη, όπως στις ηπα… Ενδιαφέρουσα σύμπτωση…) Δεν γίνονται μαζικές διαδηλώσεις υπέρ της κατάργησής του· οι όποιοι κινηματικοί στις ηπα βρίσκονται πολύ πιο πίσω πολιτικά σε σχέση με το αντιπολεμικό κίνημα στα ‘60s και στα ‘70s.

Αντίθετα, ελλείψει δομικού ανταγωνισμού, από τότε και μετά, δηλαδή από το 2001, το μόνο ερώτημα που αξίζει να γίνεται είναι το πως και κάτω από ποιες προϋποθέσεις, η «πολιτική κεντρική διοίκηση» της άλλοτε αυτοκρατορίας (εν τέλει και άλλων παρακμιακών κρατών) θα είναι «οικονομική» (ένας τραπεζίτης ή, έστω, ένας πλυντηριάς real estate)· «στρατιωτική» (ένας καραβανάς ή ένας επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών)· ή κάποια υβριδική εκδοχή.

Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά ότι jacta alea est – με αφορμή (αλλά όχι αιτία) εκείνη που έμοιαζε η λιγότερο πιθανή: ένα δευτερεύον πεδίο μάχης . Ο Ιούλιος Καίσαρας αποφάσισε να περάσει το ποτάμι με τον στρατό του, το “όριο της θεσμικά περιφρουρημένης δημοκρατίας” της Ρώμης, για να “σώσει την αυτοκρατορία”. Αλλά τότε δεν υπήρχε καπιταλισμός. Η στρατιωτική κατάληψη του Καπιτωλίου στη Ρώμη μπορούσε να μοιάζει σαν μια “δεύτερη ευκαιρία”.

Δεν ισχύει το ίδιο για το αμερικανικό Καπιτώλιο, παρότι αυτό φαίνεται ότι φαντάζονται διάφοροι. Κι ας βρίσκει το ψόφιο κουνάβι, ανεπαισθήτως, όσες συμμαχίες θέλει με την ρωμαϊκή αυτοκρατορία…

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι με τον ιταλό πρόεδρο “μοτσαρέλα” στο άσπρο σπίτι, στις 16 του περασμένου Οκτώβρη: θυμήθηκε τα «κοινά» τους εδώ και χιλιάδες χρόνια… Απ’ την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα…)

Συρία

 

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Θα μπορούσε, άραγε, να υπάρξει κάποια «λύση» σε ότι αφορά τις συριακές πετρελαιοπηγές στα ανατολικά του Ευφράτη που να μην μυρίζει μπαρούτι; Θεωρητικά ναι. Θα μπορούσε η Μόσχα να ενημερώσει την Ουάσιγκτον (σε επίπεδο κορυφής) ότι θα αναλάβει, με την έγκριση της Δαμασκού, την «φύλαξη των πετρελαιοπηγών για να μην πέσουν στα χέρια του isis” (λέμε τώρα…), την «φύλαξη των φυλακισμένων μελών του isis» και, αν χρειαστεί, την εξουδετέρωση οποιασδήποτε προσπάθειας «αναβίωσης» του isis. Δεν χρειάζεται να κουράζεσθε… θα μπορούσε να πει η ανεγκέφαλη ρωσική αλεπού στο ψόφιο κουνάβι …μπορείτε να γυρίσετε στα σπίτια σας… Θα ήταν πειστικό και, κυρίως, συμβατό με τις πρεμούρες του «ειρηνόφιλου» ψόφιου κουναβιού.

Θα ήταν απλό και θα μπορούσε να δουλέψει – αν, πράγματι, το ψόφιο κουνάβι μπορούσε όχι απλά να «αποφασίσει» (κελαηδώντας…) αλλά και να επιβάλει τις αποφάσεις του. Όμως δεν συμβαίνει έτσι. Το ψόφιο κουνάβι είναι μια πολιτική βιτρίνα που βρίσκεται καθοδόν προς το λογιστήριο (για την απόλυση). Και την ίδια ιστορική στιγμή που πανηγύριζε για την «αποχώρηση του στρατού μας απ’ την συρία – αρκετά πια – ας αναλάβουν οι πέριξ» ανακοίνωνε ότι «θα μείνουμε για να φυλάμε τα πετρέλαια, μην και κακοπέσουν». Οι καραβανάδες και ο υπ.αμ. έκαναν αυτό το τελευταίο πιο λιανά· τα ξέρετε.

Το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι είναι π.π.χ. («πρόεδρος περιορισμένης χρήσης») το ξέρει καλά η Μόσχα και όχι μόνο (όλο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) απ’ την εξέλιξη της (μη) ειρήνευσης στην κορεατική χερσόνησο· και (όλο το μπλοκ του Ινδοκούς) απ’ την εξέλιξη της (μη) αποχώρησης του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν.

Θα έπρεπε να μιλήσει κάποιος για «διπλή εξουσία» στην Ουάσιγκτον; Τυπικά ναι. Αλλά αν γίνει απολογισμός των 3 χρόνων του ψόφιου κουναβιού στο άσπρο σπίτι, είναι φανερό ότι σ’ όλα τα (στρατιωτικά) μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, δηλαδή στην ανατολική ευρώπη, στην ανατολική ασία, στην κεντρική ασία, στη μέση Ανατολή και στη λατινική αμερική, αυτό που έχει γίνει είναι (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ένα βήμα πίσω – τρία τέταρτα του βήματος μπροστά.

(φωτογραφίες: Είναι μοναδικός, είναι άπαιχτος, είναι ο μόνος αληθινός punk, που μπήκε στο άσπρο σπίτι με τίμιες προθέσεις: να το ξεφτυλίσει! Σε μια χοντροκομμένη “παράλληλη πραγματικότητα”, βρήκε έτοιμη μια “photoshopιά” που συνδύαζε την φωτογραφία του “ηρωϊκού σκύλου” που υποτίθεται ξετρύπωσε τον αρχηγό του χαλιφάτου – ο σκύλος, πάντως, συνεχίζει να υπηρετεί στη μονάδα του, στο ιράκ… – και μια παλιότερη απονομή μεταλλίου σε βετεράνο του βιετνάμ… Του άρεσε, την αντέγραψε, την κελάηδησε (αναλαμβάνοντας και την “πολιτική ευθύνη”) – και την χρεώθηκε!!!

Είναι θεός! Είναι original ρωμαϊκή αυτοκρατορία στα τελευταία της! Ψόφιο κουνάβι μας αποτέλειωσες!!!)

Αμέρικα

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Ας το επαναλάβουμε. Όλη κι όλη η αποστολή του ψόφιου κουναβιού, είτε το είχε συναίσθηση είτε όχι, ήταν το ενδεχόμενο να ανασχέσει το Πεκίνο, την Μόσχα και τους συμμάχους τους με μη στρατιωτικά μέσα. Ταυτόχρονα όμως, αυτά τα αμερικανικά στρατιωτικά μέσα όπου και όπως χρησιμοποιούνται, δεν επρόκειτο να καταργηθούν!

Το ψόφιο κουνάβι απέτυχε στην αποστολή του, κι αυτό δεν οφειλόταν σε κάποια προσωπική αδυναμία· ήταν εκείνο που εύλογα θα μπορούσε να περιμένει κανείς απ’ τον χαρακτήρα των «οικονομικών τιμωριών». Απ’ το αρχικό (πριν τις προεδρικές εκλογές του 2016) σετ των εργαλείων του «make america first again» απέμεινε στο ψόφιο κουνάβι, εν όψει των εκλογών του 2020, ο επαναπατρισμός του στρατού, η αποχώρησή του απ’ τους φυλετικούς πολέμους (όπως τους εννοεί). Με δεδομένη ωστόσο την αποτυχία του «οικονομικού πολέμου» η καθαρή στρατιωτική οπισθοχώρηση των ηπα θα ήταν, απλά, επίσημη παραδοχή της πλήρους ήττας της ηγεμονίας τους. Σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο που δεν έχει φτάσει ακόμα στη στρατιωτική του κορύφωση.

Εκείνα τα κυκλώματα και οι μηχανισμοί του αμερικανικού καθεστώτος που έχουν σημαντικό μερίδιο πρακτικών αποφάσεων, δεν δέχονται αυτήν την οπισθοχώρηση· παρότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι διαθέτουν ρεαλιστικό σχέδιο στρατιωτικής προώθησης. Δεν έχουμε, λοιπόν, «διπλή εξουσία» στην Ουάσιγκτον αυτήν την περιόδο. Έχουμε δύο παράλληλες τακτικές: μία που απέτυχε (των οικονομικών κυρώσεων) και μια ακόμα (την στρατιωτική) που δεν μπορεί να πετύχει.

Το άθροισμα αυτών των δύο τακτικών παράγει ένα ασυνήθιστο «μπρος πίσω» στο συριακό πεδίο μάχης – αλλά ένα «μπρος πίσω» που παρακολουθεί πια τις πρωτοβουλίες των αντιπάλων της Ουάσιγκτον. Είναι ένα «μπρος πίσω» του οποίου το εύρος καθορίζεται ως τώρα αποκλειστικά απ’ το τι κάνει, πως και πότε το κάνει, το μπλοκ της Αστάνα.

Κι αυτό είναι που κάνει όχι απίθανη αλλά το λιγότερο πιθανή μια «ήρεμη συνολική αποχώρηση» του αμερικανικού στρατού απ’ την συρία (και, ενδεχομένως, απ’ το ιράκ). Εκεί που η γεωπολιτική μυωπία των «οικονομικών τιμωριών» εκφρασμένη απ’ το ψόφιο κουνάβι βλέπει tribal wars, η γεωπολιτική αδυναμία της «στρατιωτικής διαχείρισης» εκφρασμένη απ’ τον βαθύ αμερικανικό μιλιταρισμό ψάχνει να βρει τρύπες για να πιάσει πόστα.

Αποδεικνύεται ως τώρα ότι η πρώτη μπορεί να κουρντιστεί όλο και λιγότερο σε τέτοιο βαθμό ώστε να «σκουπίσει» την δεύτερη… Πρακτικά ο εκφραστής της πρώτης (το ψόφιο κουνάβι) πάει προς καθαίρεση· όχι οι εκφραστές της δεύτερης.

Χρειάστηκε η τουρκική στρατιωτική εισβολή στη συρία για να κάνει η Ουάσιγκτον, αρχικά, ένα βήμα πίσω. Τώρα που θέλει να κάνει τα τρία τέταρτα του βήματος μπροστά, η ασταμάτητη μηχανή έχει σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορεί να αντιστραφεί η κίνηση και πάλι «με ένα τηλεφώνημα»…

Ελευθερία είπατε;

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Η έρευνα (δειγματοληπτική…) έγινε στο ψοφιοκουναβιστάν απ’ την εκστρατεία για την ελευθερία του λόγου (“campaign for free speech”). Συνεπώς, απ’ αυτήν την άποψη, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για χειραγώγηση. Ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν αντίθετο: το 61% όσων ρωτήθηκαν θεωρούν ότι η (αμερικανική) κυβέρνηση πρέπει να βάλει όρια στην ελευθερία λόγου. Και πάνω απ’ τους μισούς πιστεύουν ότι η θεμελειώδης και θρυλική «πρώτη τροποποίηση» του αμερικανικού συντάγματος (απαγορεύει οποιονδήποτε περιορισμό στην έκφραση άποψης) πρέπει να αναδιατυπωθεί· για να ταιριάζει με τις τωρινές νόρμες (που επιδιώκουν απαγορεύσεις).

Πρόκειται για ανοικτή έκκληση / υποστηρίξη στη λογοκρισία! Τα ενδιαφέροντα σημεία της έρευνας είναι τουλάχιστον δύο. Πρώτον, ότι – ειδικά στις νεώτερες ηλικιακά ομάδες – υπάρχει πλειοψηφική καταδίκη των «λόγων μίσους», παρότι τα άτομα αυτών των ηλικιών δεν μπορούν να ορίσουν τι είναι οι «λόγοι μίσους». Είναι σίγουροι / ες ωστόσο ότι πρέπει το κράτος να φροντίσει για τον περιορισμό – εκείνου που δεν μπορούν να προσδιορίσουν, άρα θα το προσδιορίσει το κράτος… Δεύτερον, ανάλογα με τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά όσων απάντησαν, το κράτος πρέπει να απαγορεύσει την έκφραση απόψεων εναντίον τους. Εναντίον των ομοφυλόφιλων ή των trans· αλλά και εναντίον των «πατριωτών» που υπερασπίζονται την αμερικανική προτεσταντική λευκότητα… Γενικά μιλώντας όλοι (όσες αντιθέσεις κι αν έχουν μεταξύ τους, και ακριβώς εξαιτίας αυτών των αντιθέσων) θέλουν πια το κράτος στο πλευρό τους… Σα να λέμε: αρκετά πια με την “αυτοδιαχείριση” (και την σχετικότητα) των αντιθέσεων! Θέλουμε να γίνουμε όχι απλά νόμος αλλά Ο νόμος!!! Θέλουμε εξουσία – όχι ελευθερία για τους αντιπάλους μας! Αυτά τα παλιομοδίτικα της επαναστατικής μπουρζουαζίας του είδους “διαφωνώ μαζί σου αλλά θα υπεραπιστώ το δικαίωμά σου να εκφράζεις την άποψη του” πέθαναν! Τέλος!!

Η «δημοκρατική έκκληση» σ’ ένα απαγορευτικό κράτος θα είναι χρήσιμη σαν στοιχείο στην έρευνα των συντρόφων και των συντροφισσών (ξέρουν αυτοί κι αυτές ποιοί είναι…) Πρέπει να τονίσουμε ωστόσο ότι με την εξαίρεση των φοιτητών / φοιτητριών στις ηπα που είναι κατά πλειοψηφία αντίθετοι / ες στη λογοκρισία (όσες / όσοι απάντησαν στην έρευνα), η έκκληση προς το (αμερικανικό σήμερα, αύριο κι άλλα…) κράτος να περιορίσει την «ελευθερία του λόγου» είναι το αποτέλεσμα μιας καλοδουλεμένης εκστρατείας. Η οποία μπορεί να μην είχε απ’ την αρχή τον συγκεκριμένο στόχο, σίγουρα όμως τον απέκτησε πολύ γρήγορα. Σας βομβαρδίζουν με ψευδείς ειδήσεις μέσω social media λένε και ξαναλένε οι ειδικοί της παραπληροφόρησης και της αποπληροφόρησης. Θα σας προστατέψουμε για το καλό σας! (“Θα αποπληθωρίσουμε το ψέμα για να γίνουμε ξανά ολιγοπώλιο – και άρα πειστικοί”, λένε οι ειδικοί…)

Το γεγονός ότι η λογοκρισία εμφανίζεται (ή μπορεί να εμφανιστεί) σαν «αίτημα των απο κάτω» χωρίς να χρειάζεται να αποκαλυφθεί σαν στόχος των από πάνω, οφείλεται στην μαζική ενσωμάτωση της νηπιακότητας και της «αδυναμίας» των υποτελών μέσα στην υπερπληφοριοποιημένη φάση του καπιταλισμού. Αυτή η νηπιακότητα έχει πολλές ακόμα πλευρές, που δεν είναι τώρα η στιγμή να εξετάσουμε. Καταλήγει, ωστόσο, με μαθηματική ακρίβεια, στην αναζήτηση ενός πατερναλισμού και καλύτερα του κρατικού πατερναλισμού· που, καθόλου συμπωματικά, είναι συγχρονισμένη με άλλες ανάγκες μέσα στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Ανάγκες των αφεντικών βέβαια. Αλλά οι υποτελείς θεωρούν αρκετές απ’ αυτές δικές τους πια…

Μπλοκ της Αστάνα

Τετάρτη 30 Οκτώβρη. Lavrov, Cavusoglu, Zarif: η «μικτή» των υπ.εξ. του μπλοκ της Αστάνα συναντήθηκε χτες στη Γενεύη. Για μεταξύ τους κουβέντες, αλλά και επαφές με τον ειδικό απεσταλμένο του οηε για την συρία Geir Pedersen. Αφορμή η έναρξη των συναντήσεων της επιτροπής για το συριακό σύνταγμα.

Κρατάμε μια δήλωση του Lavrov – για την αμερικανική πειρατεία στα συριακά πετροκοιτάσματα:

…Η δήλωση ότι ο αμερικανικός στρατός είναι απαραίτητος για την προστασία του πετρελαϊκού πλούτου της συρίας είναι αλαζονική. Είναι σαν οι ηπα να προστατεύουν την συρία απ’ τον εαυτό της… Πρόκειται για παράνομη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων ενός κυρίαρχου κράτους. Επιμένουμε σ’ αυτό. Οι αμερικάνοι εταίροι μας είναι ενήμεροι για την θέση μας, την οποία πρόκειται να υπερασπιστούμε….

Από μόνη της αυτή η (σταθερή έως μονότονη) επανάληψη της θέσης του μπλοκ της Αστάνα (και όχι απλά της Μόσχας) για τα συριακά πετρέλαια μπορεί να μην λέει κάτι ιδιαίτερο. Αλλά η ρωσική «εξωτερική (ιμπεριαλιστική) πολιτική» το έχει σαν μέθοδο: όταν απ’ τα λόγια προχωράει στα έργα, βάζει το δάκτυλο στον κρόταφο θυμίζοντας ότι «το είχαμε πει». Σας είχαμε προειδοποιήσει – και μας γράψατε.

Αν, τώρα, σε διαφοροποίηση με το ζήτημα της βόρειας συρίας (όπου βγήκε μπροστά η Άγκυρα…) είναι η Μόσχα που κάνει ξανά και ξανά τις σχετικές δηλώσεις, αυτό οφείλεται στο ότι (έτσι εκτιμάμε) αυτή θα κάνει την «βρώμικη δουλειά» αν και όποτε. Φτιάχνει κλίμα – κατά συνέπεια.

(Στην ίδια συνέντευξη τύπου μετά τις επαφές, από Γενεύη μεριά, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif είχε χιουμοριστική διάθεση: Επιτέλους, ο πρόεδρος Τραμπ είναι ειλικρινής ως προς τι δουλειά κάνουν οι ηπα στη συρία… είπε.

Ο.Κ., σωστό. Αλλά ποιός θα γελάσει;)

Συρία

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Ο αμερικανικός στρατός (οι 1.000 πεζοναύτες που έφυγαν απ’ τις βάσεις του βορρά) επιστρέφει στη συρία… Σύμφωνα με όσα έχουν ειπωθεί και η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να διασταυρώσει, η επιχείρηση «κρατάμε τα πετρέλαια μαζί με τους ypg/pkk συμμάχους μας» χρειάζεται οπωσδήποτε ένα, ίσως και δύο αεροδρόμια – αμερικανικές βάσεις. Για επιμελητειακούς αλλά και επιθετικούς λόγους. Προς το παρόν (για χτες δηλαδή) η «επιστροφή» φαίνεται να αφορά την «ανακατάληψη» απ’ τον αμερικανικό στρατό μιας βάσης στα βόρεια, πάνω απ’ την Hasakah. Δεν στάθηκε ωστόσο δυνατό να βεβαιωθούμε αν αυτή η βάση έχει περάσει στα χέρια του συριακού στρατού ή έχει μείνει κενή.

Την ίδια στιγμή στην Deir ez Zor, που βρίσκεται νοτιότερα αλλά έχει στρατηγική θέση, το ρωσικό μηχανικό ξανάφτιαξε μια πλωτή γέφυρα, που επιτρέπει την κίνηση οχημάτων στις δύο όχθες του Ευφράτη. Η ασταμάτητη μηχανή ήξερε ότι τα χωματουργικά έργα (απαραίτητα για την γέφυρα) είχαν ξεκινήσει λίγο πριν την τουρκική εισβολή στα βόρεια· προφανώς υπάρχει ένας κάποιος συντονισμός, αν ληφθεί υπόψη πως όλες τις γέφυρες στην συγκεκριμένη περιοχή τις είχε βομβαρδίσει η αμερικανική αεροπορία. Για να εμποδίσει την μεταφορά «βαρέων οχημάτων» (τανκς δηλαδή…) απ’ την δυτική στην ανατολική όχθη.

Χτες η καινούργια γέφυρα ήταν έτοιμη και σε χρήση. Είναι θέμα χρόνου (αν δεν βομβαρδιστεί κι αυτή…) να περάσει στρατός (συριακός ‘n’ friends) στα ανατολικά.

Εν τω μεταξύ το «φιλειρηνικό» ψόφιο κουνάβι που άγεται και φέρεται, δείχνει μαστουρωμένο. Προσέξτε χθεσινό κελάιδισμα:

Αυτό που σκοπεύω να κάνω, ίσως, είναι μια συμφωνία με την ExxonMobil ή κάποια άλλη απ’ τις μεγάλες μας επιχειρήσεις να πάει εκειπέρα και να κάνει την δουλειά σωστά… και να μοιράσει τον πλούτο.

Ο αμερικάνος υπ.εξ. Mark Esper το δήλωσε όσο πιο καθαρά μπορούσε. Πρώτον, με τα έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο πετρελαίου θα χρηματοδοτούνται οι κούρδοι ένοπλοι (για να προσέχουν τους κρατούμενους του isis στις φυλακές…) Και, δεύτερον, όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την αμερικανική κατοχή στην ανατολική συρία, συμπεριλαμβανόμενου του συριακού ή του ρωσικού στρατού, θα “αντιμετωπιστεί με υπερβάλουσα στρατιωτική δύναμη”. Γελοίες δηλώσεις παρακμιακών: είναι σίγουρος αυτός ο φουριόζος υπ.αμ. ότι θέλει να αρχίσει έναν πλήρη, κανονικό και προφανώς πυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο υπερασπιζόμενος τα έσοδα του pkk/ypg; Ας έλεγε, τουλάχιστον, την αλήθεια: θα μείνουμε εκεί για να εμποδίσουμε τους κινέζικους “δρόμους του μεταξιού”!…

Η Μόσχα υποστηρίζει ότι αυτός ο πλούτος είναι 30 μύρια δολάρια με τιμή βαρελιού στη μαύρη αγορά στα 38 δολάρια (αισθητά χαμηλότερα απ’ την επίσημη τιμή). Με 30 μύρια δολάρια τον μήνα μοιρασμένα ανάμεσα στο pkk/ypg και το αμερικανικό παρακράτος (δεν ξέρουμε σε ποια αναλογία) μπορούν και οι δύο μεριές να κάνουν τις δουλειές τους επ’ αόριστον – φαίνεται ότι αυτός είναι ο τσαμπουκάς τους…. Αλλά 30 μύρια δολάρια τον μήνα, δηλαδή πάνω από 1 δις τον μήνα (σε κανονικές τιμές) είναι ένα μεγάλο ποσό για να λείπει απ’ τα ταμεία του Άσαντ· καθότι ο Άσαντ έχει νικήσει.

Πού ακούστηκε ότι «ο ηττημένος τα παίρνει όλα»; Πού ακούστηκε ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να νομιμοποιήσει το πλιάτσικο παρότι έχει ηττηθεί; Σε ποιον πλανήτη ακριβώς σερβίρει η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη αυτό το κόλπο;

Μακρυά απ’ τα φώτα της δημαγωγίας γίνονται φανερές και λιγότερο φανερές προετοιμασίες σύγκρουσης για το συριακό oil. Αύριο; Σε ένα μήνα; Σε έξι; Θα φανεί. Αλλά η μεθόδευση της Ουάσιγκτον και των κούρδων λακέδων / μισθοφόρων της της είναι πολύ χοντρή για να περάσει. Είναι πολλοί αυτοί που είναι αντίθετοι· είτε το λένε είτε όχι…

(φωτογραφία πάνω: Μία απ’ τις δύο αμερικανικές βάσεις, είτε στην Tal Tamir είτε στην Tal Baydar φαίνεται πως είναι στόχος επανα-κατοχής. Δεν αποκλείεται ωστόσο η νέα εισβολή να αφορά την αεροπορική Rmeilan, στα βορειοανατολικά. Ο χάρτης είναι παλιότερος.

Κάτω: η γέφυρα στον Ευφράτη, στην Deir ez Zor, χτες….)

The hook

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Είναι σπάνια και (επιφανειακά τουλάχιστον) απροδόκητη εκείνη η ιστορική στιγμή που μια άλλοτε υπερδύναμη, που μεσουράνησε σαν κυρίαρχη στον πλανήτη μέσα απ’ την ρητορική της υπεράσπισης «δικαιωμάτων» και «ελευθεριών», απ’ τα ατομικά μέχρι τα κρατικά· μια υπερδύναμη που το 1991 έκανε μια εκστρατεία στη μέση Ανατολή για να υπεραπιστεί (υποτίθεται) το κράτος του κουβέιτ απ’ την πειρατική εισβολή του συμμάχου της Χουσεΐν που είχε στόχο να βάλει χέρι στα κουβετιανά πετρέλαια και τα έσοδα απ’ αυτά, είναι λοιπόν σημαντική η στιγμή που αυτή η υπερδύναμη αναγκάζεται να το ρίξει στην πειρατεία η ίδια. Και το κάνει ανοικτά, το διαφημίζει, θεωρώντας το «δικαίωμά» της· και, επιπλέον, μια επιλογή που κανείς δεν θα τολμήσει να της την αμφισβητήσει…

Καταλαβαίνουμε πως είναι δύσκολο να καταλάβει, να εννοήσει κανείς την κρίσιμη ιστορικότητα της στιγμής· αν δεν καταλαβαίνει καν και καν τι σημαίνει «ιστορικότητα». Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να υποστηρίξει καθαρά ότι αυτή η στιγμή σημαδεύει το τέλος των ηνωμένων πολιτειών. Προσοχή: όχι το τέλος της παγκόσμιας ηγεμονίας τους· αυτό κάποιοι, με σοβαρά και ισχυρά επιχειρήματα, το τοποθετούν στα 2003, όταν εισέβαλλαν μεν στο ιράκ, αλλά απέτυχαν σε όλους τους στόχους τους.

Όχι. Το τέλος της ηγεμονίας είναι γεγονός εδώ και 15 τουλάχιστον χρόνια. Τώρα μιλάμε για το τέλος των ηπα σαν «μοντέλο», που με μερικές διορθώσεις θα μπορούσε ίσως να συνεχίσει να έχει κάποια ισχύ στον 21ο αιώνα.

Φυσικά οι πειρατές μπορούν να συνεχίσουν να έχουν δύναμη (ή να νομίζουν ότι έχουν) για κάποιο διάστημα. Επίσης είναι γεγονός ότι υπάρχουν κράτη σε διάφορες θέσεις του παγκόσμιου καταμερισμού, που θα ήθελαν να έχουν πειρατικές δραστηριότητες σε βάρος άλλων κρατών αν είχαν την στρατιωτική ισχύ να τις συντηρήσουν για καιρό. Όμως κανένα μα κανένα κράτος δεν θα δεχόταν να γίνει θύμα πειρατείας. Κι έτσι η Ουάσιγκτον, στο συριακό πεδίο μάχης όπου όλοι ξέρουν ότι ηττήθηκε (αν όχι άμεσα με στρατιωτικό τρόπο σίγουρα έμμεσα), αυτοανακηρύσσεται πανηγυρικά σε rogue state – με πυρηνικά.

Αυτό επιβάλλει σε όλο και περισσότερα κράτη του πλανήτη, που δεν ανήκουν στον πολύ στενό κύκλο των «ξεφωνημένων» συμμάχων του ψοφιοκουναβιστάν (ξέρετε ποιοί είναι αυτοί οι σύμμαχοι), να αναζητήσουν συμμαχίες έως και «προστασία» από άλλα πυρηνικά κράτη, που δρουν ακόμα by the book, και φαίνονται διατεθειμένα να αυτοσυγκρατούνται με βάση τις διεθνείς συνθήκες. Αυτές οι «νέες δυνάμεις» υπάρχουν· δεν είναι κάτι που θα αναδυθεί στο μέλλον…

Είμαστε σίγουροι πως αυτή την ιστορική στιγμή σε πολλές καπιταλιστικές πρωτεύουσες του πλανήτη διάφορες πολιτικές βιτρίνες και αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους. Έναντι 30 εκατομμυρίων δολαρίων την ημέρα (που δεν είναι καν και καν εξασφαλισμένα…) το ψοφιοκουναβιστάν χάνει τα πάντα…

Μεγάλη, μοναδική στιγμή!

Η ώρα της κορέας;

Τρίτη 29 Οκτώβρη. Όπως ξέρετε (όσες / όσοι παρακολουθείτε σταθερά την ασταμάτητη μηχανή) η προσπάθεια του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ να ρυμουλκήσει το ψόφιο κουνάβι σε κάτι που θα «ακύρωνε» μεσομακροπρόθεσμα τις αιτίες (της Ουάσιγκτον και του Τόκιο) για στρατιωτική πίεση στην κορεατική χερσόνησο έφτασαν ως ένα συμβολικό σημείο και μετά καθηλώθηκαν. Οι σωματοφύλακες στην Ουάσιγκτον φρόντισαν να «μαζέψουν» το ψόφιο κουνάβι. Εδώ και πολλούς μήνες έχει παγιωθεί κάτι σαν «ψυχρή ειρήνη»: η Ουάσιγκτον δεν ασχολείται φανερά με την Πγιονγκγιάνγκ και το αντίστροφο. Ωστόσο αυτή η κατάσταση απέχει πολύ απ’ αυτά που θα ήθελε το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· πρώτα απ’ όλα η Σεούλ και η Πγιονγκγιάνγκ

Η νοτιοκορεάτικη αριστερά (που υποστηρίζει τον Moon) προσπαθεί να βάλει το ζήτημα σε κινηματική βάση. Στις 18 Οκτώβρη 19 νοτιοκορεάτες φοιτητές έκαναν ντου στο καλά φυλασσόμενο σπίτι του αμερικάνου πρεσβευτή στη Σεούλ και κατάφεραν να μπουν μέσα. Η διαμαρτυρία τους αφορούσε αφενός την στάση του ψοφιοκουναβιστάν στο ζήτημα των διακρατικών σχέσεων των δύο κορεών, και αφετέρου την απαίτησή του να πληρώνει η Σεούλ 5 δις δολάρια τον χρόνο για την συντήρηση των σχεδόν 30.000 αμερικάνων πεζοναυτών που στρατοπεδεύουν σε βάσεις σε νοτιοκορεατικό έδαφος…

Άλλες οργανώσεις διαδηλώνουν τακτικά απαιτώντας απ’ τον Moon να ξαναρχίσει τις διαπραγματεύσεις με τον Kim αγνοώντας τα ψοφιοκουναβικά φρένα και τις τρικλοποδιές. Μια ομάδα φεμινιστριών / ειρηνιστριών απ’ την ασία και τις ηπα διαδήλωσε στις αρχές του μήνα έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία στη Σεούλ, ζητώντας την άρση των κυρώσεων κατά της Πγιονγκγιάνγκ.

Δεν πρόκειται για μαζικές διαδηλώσεις – αν αυτό είναι το ερώτημα. Μάλλον για συμβολικές κινήσεις πρόκειται, αν και το ντου στο σπίτι του πρεσβευτή θύμισε τον δυναμισμό κινηματικών δράσεων του νοτιοκορεατικού παρελθόντος. Υποθέτουμε πως ο Moon δεν «χαλιέται» μ’ αυτές τις ενέργειες. Αλλά αν πρόκειται να γίνουν κάποιες κινήσεις με νόημα σε επίπεδο κρατικής πολιτικής, δεν θα γίνουν από διαδηλωτές.

Υπάρχουν σχέδια του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ για το επόμενο δίμηνο – τρίμηνο; Υπάρχει Ιστορία έτοιμη για δρασκελιές σ’ αυτήν την περιοχή του καπιταλιστικού πλανήτη;