Tag: ηπα

Αυπνίες;

Σάββατο 21 Δεκέμβρη. Μέσα στα χαράματα η ελβετική allseas που έχει αναλάβει την πόντιση των «τελευταίων μέτρων» του nord stream 2 ανακοίνωσε ότι διακόπτει το έργο πειθαρχώντας στις αμερικανικές απειλές, οι οποίες – παρεπιπτόντως – δεν έχουν υπογραφτεί ακόμα τελεσίδικα απ’ το ψόφιο κουνάβι. Ταυτόχρονα βέβαια δηλώνει ότι θα κάνει χρήση του περιθωρίου 30 ημερών που έχει (πάλι απ’ τις αμερικανικές απειλές) – διάστημα που θα μπορούσε να είναι κρίσιμο αν εννοεί ότι «διακόπτει μεν, αλλά όχι άμεσα».

Το ζήτημα είναι σοβαρό έτσι κι αλλιώς. Θα επανέλθουμε αναγκαστικά…

Λίγη Tripoli ακόμα

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Το «λιβυκό προεδρικό συμβούλιο» στην Tripoli (του τρισκατάρατου Sarraj δηλαδή) ενέκρινε τα δύο «μνημόνια συνεργασίας» με την Άγκυρα – η οποία απ’ την μεριά της είναι έτοιμη να στείλει στρατιωτική βοήθεια στην Tripoli μόλις της ζητηθεί. (Αυτό έχει γίνει ήδη…).

Το ενδιαφέρον, όμως, της χθεσινής απόφασης του «λιβυκού προεδρικού συμβουλίου», βρίσκεται αλλού: στα αιτήματα που έστειλε σε τρία κράτη για την παροχή στρατιωτικής υποστηρίξης – με όπλα. Ποια είναι αυτά τα τρία κράτη που ο Sarraj θεωρεί συμμαχικά τόσο ώστε να τους ζητάει όπλα, και με ποιο επιχείρημα τους τα ζητάει; Είναι η Ρώμη, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον (η ασταμάτητη μηχανή δεν σας παραμυθιάζει!). Όσο για το επιχείρημα νομιμότητας ενός τέτοιου αιτήματος; Το ότι σαν αναγνωρισμένη απ’ τον οηε κυβέρνηση της λιβύης επιτρέπεται να εισάγει όπλα, καθώς δεν της το απαγορεύει το εμπάργκο όπλων στη λιβύη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, του 2011… Πρόκειται για το επιχείρημα που χρησιμοποιεί και η Άγκυρα.

Το να διατυπωθεί ένα αίτημα δεν σημαίνει ότι θα ικανοποιηθεί. Αλλά οι αποδέκτες του αιτήματος, δηλαδή το ιταλικό, αγγλικό και αμερικανικό κράτος, έχουν και μια διαφορετική χρησιμότητα, πέρα απ’ το να στείλουν τανκς, βλήματα (ή και μισθοφόρους). Μορφοποιούν την μια πλευρά των συσχετισμών δύναμης στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κι έτσι φαίνεται ο ρόλος, ο χαρακτήρας και η σημασία της τουρκικής σφήνας σ’ αυτήν ακριβώς την μεριά, δίπλα στον Sarraj και απέναντι στον Haftar και τους δικούς του συμμάχους… Μια σφήνα που όσο περνάει ο καιρός γίνεται σαφέστερο στην ασταμάτητη μηχανή ότι έχει γίνει σε συνεννόηση με την Μόσχα…

(φωτογραφία: Η Ρώμη στηρίζει «ανεπίσημα» τον Sarraj, και δεν το κάνει από αγάπη. Ήταν σύμμαχός του έτσι κι αλλιώς. Αλλά η έντονη εμφάνιση της Άγκυρας την υποχρεώνει να κάνει «κάτι παραπάνω»…)

Γάιδαροι και σαμάρια

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Επειδή το ελλαδιστάν δεν μπορούσε να βαρέσει τον γάιδαρο (την Άγκυρα) δοκίμασε να βαρέσει το σαμάρι (την Tripoli), κάνοντας στο πόδι έναν μάλλον παρανοϊκό αλλά πάντως ιμπεριαλιστικό υπολογισμό: αν νικήσει ο «αντιτούρκος» Haftar στη λιβύη, τότε θα ηττηθεί η Άγκυρα…. (Πού;)

Αν συγκεντρώσει κανείς την προσοχή του στην πραγματικότητα χωρίς αστερίσκους, είναι εύκολο να καταλάβει πως εκείνο που ενοχλεί τα μέγιστα τον ελληνικό ιμπεριαλισμό ΔΕΝ είναι η λιβυκή αοζ (έτσι όπως προσδιορίστηκε μεταξύ Άγκυρας και Tripoli) αλλά η τουρκική. Όμως ακόμα κι αν ο «στρατάρχης» καταλάμβανε την Tripoli (κάτι που είναι πολύ δύσκολο να συμβεί για διάφορους λόγους)· ακόμα κι αν αναγνωριζόταν διεθνώς αυτός σαν «η νόμιμη κυβέρνηση» (;;;;)· ακόμα κι αν εξαφάνιζε το μισητό memorandum, και πάλι η Άγκυρα την ίδια αοζ θα θεωρούσε δική της – και θα την υπερασπιζόταν με κάθε μέσο. Με απλά λόγια: όσο η Αθήνα κατάφερε να εμποδίσει τα τουρκικά τρυπάνια να κάνουν τρύπες εκεί που η Άγκυρα θεωρεί ότι είναι η δική της αοζ γύρω απ’ την κύπρο, άλλο τόσο θα μπορούσε να την εμποδίσει να κάνει τρύπες ανατολικά της Ρόδου ή της Καρπάθου…

Φυσικά – θα πει κάποιος – η συμφωνία της Άγκυρας με την Tripoli προσέθεσε διεθνές κύρος στις θαλάσσιες απόψεις του τουρκικού καθεστώτος· κι αυτό ήταν μια «μαχαιριά» παραπάνω στα ελληνικά όνειρα για την ανατολική Μεσόγειο… Όντως προστέθηκε «διεθνές κύρος», σε μια εποχή που πολλά παίζονται… Αλλά πρακτικά κανένας οπουδήποτε στον πλανήτη σχετικός με το τι είναι οι «ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης» (αοζ) και πως οριοθετούνται δεν αμφέβαλλε ότι η τουρκία, με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Μεσόγειο (και στην ανατολική) έχει και παραέχει μπόλικη αοζ εκεί!

Γιατί, λοιπόν, το ελλαδιστάν έχει «χωθεί» σ’ αυτήν την ιστορία (στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου) απ’ την οποία πρακτικά δεν πρόκειται να κερδίσει κάτι σημαντικό; Μια απάντηση είναι η παρακμή – που προκαλεί αλλοπρόσαλλες επιλογές.. το έχουμε ξαναδεί στα μέρη μας, στην ιστορία. Η άλλη απάντηση είναι η εκδούλευση: το ελλαδιστάν προσπάθησε να «πουλήσει γεωπολιτική χρησιμότητα» σε κάποιον ή κάποιους που συμμετέχουν ήδη στο λιβυκό πεδίο μάχης. Σε κάποιον που βρίσκεται όχι βέβαια με την μεριά του Sarraj (οπότε Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Ρώμη βγαίνουν απ’ έξω) αλλά με την μεριά του Haftar. Δεν μπορεί να είναι η Μόσχα. Οπότε μένει (και παραμένει!) το Παρίσι.

Προσπαθεί το ρημαδογκουβέρνο να πουλήσει εκδούλευση στον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Προσπαθεί να του πουλήσει εκδούλευση ώστε (πέρα απ’ την μάλλον συμβολική «ήττα της τουρκίας» απ’ τον «στρατάρχη Haftar», που θα ταίριαζε για εσωτερική κατανάλωση) να ελπίζει σε μια «καλύτερη τιμή» είτε για την αγορά είτε για την ενοικίαση γαλλικών φρεγατών;

Δεν θα έπρεπε να αποκλείσουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Για διάφορους λόγους αλλά και γι’ αυτόν: είναι μια ρημαδοΚουλική βαριάντα, μια παραλλαγή της εκδούλευσης που προσπάθησε να πουλήσει το φαιορόζ γκουβέρνο στην Ουάσιγκτον, με το σχέδιο για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»!

Και προαλείφεται να είναι το ίδιο πετυχημένη!

(φωτογραφία: Διαφήμιση των γαλλικών φρεγατών fremm πριν 1,5 χρόνο, όταν τις ποθούσε το φαιορόζ γκουβέρνο· κι εκείνος ο αμίμητος ο μπαρμπά Φώτης τις περίμενε κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο… Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αυτό το μοντέλο δεν πολυκάνει στο ελλαδιστάν, και θα ήθελε το επόμενο. Αλλά το επόμενο είναι ακόμα στα σχέδια, και θα χρειαστεί τουλάχιστον μια πενταετία για να ολοκληρωθεί…)

Η (ανατολική) Μεσόγειος είναι τρέλα 2!

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Τι επιδιώκει λοιπόν η Άγκυρα κάνοντας τέτοιες «ανήθικες προτάσεις» με γκαζοσωληνοτρέλες στο ρατσιστικό, απαρχτάιντ Τελ Αβίβ, το οποίο όμως έχει συμφέρον απ’ αυτές τις τουρκικές «ιδέες»;

Το πρώτο και ολοφάνερο είναι ότι καταθέτοντας τον χάρτη με την αοζ της στην ανατολική Μεσόγειο (άσχετα με το αν η Ρόδος και η Κάρπαθος έχουν αοζ 6 μίλια ή 16…) «έκοψε» οριστικά την παρανοϊκή ιδέα ενός αγωγού (του east med) που θα πήγαινε πάτο-πάτο απ’ την μυθική νοτιοκυπριακή αοζ κατευθείαν στην ακόμα μυθικότερη ελληνική, που (κατά τα όνειρα της κάθε θείας Λίτσας) «ακούμπαγε» κυπριακή αοζ…. Κάνοντας την (ανεπίσημη) πρόταση για αλλαγή πορείας των αγωγών στο Τελ Αβίβ, από ανατολή-δύση σε νότος-βορράς, η Άγκυρα θέλει να επιβεβαιωθεί και απ’ το ισραηλινό κράτος η σοβαρότητα των τουρκικών χαρτών. Κι αυτό είναι εύκολα και εύλογα αναμενόμενο: όσο και να χτυπιέται το ελλαδιστάν, ένα πράγμα δεν μπορεί να κάνει, κι ούτε καν δηλώνει ότι το επιδιώκει στα σοβαρά: να αλλάξει την θέση των αοζ-συνόρων μεταξύ τουρκίας και αιγύπτου. Το ενιαίο αοζ δόγμα Έβρος – Λευκωσία έχει πεθάνει λοιπόν, και μόνο το πτώμα του ακουμπάει στο πάτο της ανατολικής Μεσογέιου· το Τελ Αβίβ δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το αναγνωρίσει.

Το δεύτερο, και λιγότερο φανερό άμεσα αλλά δεδομένο, είναι ότι η Ουάσιγκτον θα «ευλογούσε» ένα τέτοιο deal μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ!! Γιατί μπορεί μεν ο Πομπηίας, σαν plus one, να μουρμούριζε διάφορα για τον east med, αλλά δεν είναι τόσο ηλίθιος. Κι αν είναι, υπάρχουν οι ceo των αμερικανικών ενεργειακών επιχειρήσεων να του εξηγήσουν πόσο πολύ συμφέρει το εμπόριο του ισραηλινού φυσικού αερίου μέσω τουρκικής επικράτειας.

Φυσικά οι αμερικανικές «ευλογίες» δεν συνεπάγονται και πραγματοποίηση! Πολύ περισσότερο που εκκρεμεί το σχέδιο μεταφοράς στην ευρώπη (πάλι μέσω τουρκικής επικράτειας – και πριν ιρακινής και συριακής…) του ιρανικού και του καταριανού φυσικού αερίου (τεράστιες ποσότητες), με την «ευλογία» της gazprom! Ωστόσο, κλείνοντας το μάτι το τουρκικό καθεστώς στην προοπτική συνεργασίας με το Τελ Αβίβ, αφενός βραχυκυκλώνει ακόμα περισσότερο τις φαντασιώσεις του ελληνικού ιμπεριαλισμού· αφετέρου «δείχνει» ότι θα πρέπει να «ασκηθούν πιέσεις» στη Λευκωσία, να εγκαταλείψει τους παραδοσιακούς μεγαλοϊδεατισμούς της, και να συμβιβαστεί με την βόρεια κύπρο….

Καλού κακού η gazprom έχει επίσης τις δικές της (καθόλου ανεπεξέργαστες…) ιδέες για την πώληση των ισραηλινών περισσευμάτων σε γκάζι…

‘Ενα μέρος του κόσμου που είναι κινούμενη άμμος

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Κανείς δεν θα έπρεπε να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα. Εκτός από αυτό το ένα: ο «αρμός» της σύγκρουσης μεταξύ αντίπαλων ιμπεριαλισμών Α κλάσης (και η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος / βαλκάνια είναι τέτοιος) είναι συχνά ρευστός. Είτε λόγω αβεβαιοτήτων, είτε λόγω τακτικών. Αυτό γίνεται για όσο καιρό ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν έχει φτάσει στην κορύφωση της όξυνσής του – οπότε «κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του». Έχει ξανασυμβεί στην καπιταλιστική ιστορία· δεν είναι καθόλου πρωτότυπη η τέτοιου είδους ρευστότητα…

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού (πρώτα και καλύτερα τα νο 1, οι εφοπλιστές) κυνήγησαν και έπιασαν (όσο έπιασαν) μια «θέση» αγκαλιά με τον αμερικανικό, όντας αν όχι τα ίδια τα συγκεκριμένα αφεντικά σίγουρα η επικράτεια και η κατάσταση του ελλαδιστάν σε θέση αδυναμίας. Και βαριάς γεωπολιτικής / γεωοικονομικής υποτίμησης. Όλα τα κόλπα και όλοι οι εκβιασμοί “γεωπολιτικής αξίας” που δοκίμασαν οι φαιορόζ στο πρώτο ηρωϊκό εξάμηνό τους, το 2015, έπεσαν στο κενό. Τι Μόσχες, τι brics, τι Πεκίνα… Κανείς δεν ενδιαφερόταν πια να “αγοράσει ελλάδα”…

Θα έλεγε κανείς: εξαιτίας αυτής ακριβώς της θέσης αδυναμίας, που την ανάδειξε και την επέτεινε η 10χρονη (κι ακόμα βλέπουμε…) «διαχείριση της κρίσης / αναδιάρθρωσης» α λα ελληνικά, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βιάστηκε να πιάσει «θέση στο αμερικανικό παγκάρι». Τριμερής από δω και απο κεί, με κάθε κάθαρμα που έμοιαζε να έχει παρόμοια συμφέροντα· παρακάλια και ξαναπαρακάλια στην Ουάσιγκτον (ποιός μπορεί να ξεχάσει εκείνον το κτηνώδη όγκο πατριωτισμού, τον ψεκασμένο φαιορόζ υπ.αμ., που τον ένα μήνα έδινε στην Ουάσιγκτον πετρέλαια – του – Αιγαίου και τον άλλο μήνα έδινε βάσεις παντού; Και ποιός μπορεί να ξεχάσει τον άλλο, τον ογκόλιθο υπ.αμ. Κοτζιά, που έτρεχε με τους χάρτες παραμάσχαλα κάθε τρεις και λίγο στην Ουάσιγκτον, μόλις το ψόφιο κουνάβι ανέλαβε το χέσιμο στις τουαλέτες του άσπρου σπιτιού;)… Έχασε έτσι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός την «ευκινησία» που απαιτεί η ρευστότητα του να βρίσκεσαι στον αρμό… Στο ρήγμα… (Μπορεί να μην την έχασε για πάντα. Σίγουρα ως τώρα…)

Το τουρκικό καθεστώς, αντίθετα, όχι μόνο δεν έχασε την γεωπολιτική «ευκινησία» του, αλλά την αναβάθμισε σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί ακόμα και να κάνει προτάσεις, έστω διερευνητικές … πού; Στο Τελ Αβίβ!!! Oh mon Dieu!

Γράφαμε πριν λίγες ημέρες ότι την συμφωνία με την Tripoli η Άγκυρα την χρειαζόταν όχι μόνο για να αποκτήσει μια επίσημη σχέση με τη λιβύη (οικονομική και στρατιωτική)· αλλά κυρίως για να πρωθηθεί στο κέντρο της σκακιέρας αυτής της «ρευστής» περιοχής που λέγεται Μεσόγειος. Ενόσω το ελλαδιστάν και ο ιμπεριαλισμός του αναγορεύουν τον «στρατάρχη Haftar» σε, περίπου, συγγενή του … Κολοκοτρώνη (τόσο γελοίο όσο το ότι ο Γιάνης θα διέλυε την ευρωζώνη…) ο τουρκικός ιμπεριαλισμός συμπεριφέρεται σαν 5D: κοιτάει ταυτόχρονα στη Μεσόγειο, στα βαλκάνια, στο Ινδοκούς, στην ινδονησία, στην αραβική χερσόνησο – δηλαδή στο ευρασιατικό project (Πεκίνο – Μόσχα) συνολικά. Είναι γι’ αυτό που άλλοι ιμπεριαλισμοί τον παίρνουν στα σοβαρά…

Σαν εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή αντιλαμβάνεται τι «θα έπρεπε να γίνει» – αλλά δυστυχώς «δεν»: ευκαιρίας δοθείσης όλοι οι έλληνες πατριώτες (που δεν είναι λίγοι) να πάνε στη Βεγγάζη, υπό τις διαταγές του «στρατάρχη»… Και να κατοικηθεί η εδώ επικράτεια από μετανάστες και πρόσφυγες όλου του κόσμου… Μια χαρά θα ήταν…

Κατά τα υπόλοιπα ισχύει πάντα: ο κόσμος δεν θα ησυχάσει μέχρις ότου… (όσοι δεν ξέρετε την συνέχεια φροντίστε να την μάθετε!)

(Καταλαβαίνουμε ότι η διακρατική, ενδοκαπιταλιστική ρευστότητα προκαλεί ναυτία και πονοκεφάλους… Θα ήταν ευκολότερο αν όλα ήταν σταθερά και ακλόνητα – μια παλιά φενάκη των “απλών ανθρώπων” που καταλήγει σε συνεχιζόμενους μαζικούς πνιγμούς…)

Ατλαντικά σπρωξίματα

Τετάρτη 18 Δεκέμβρη. Διακομματικά, και με μεγάλες πλειοψηφίες, το αμερικανικό κογκρέσσο (γερουσία και βουλή των αντιπροσώπων) έβαλε μέσα στον πολεμικό προϋπολογισμό του ψοφιοκουναβιστάν για το 2020 τις κυρώσεις κατά των εταιρειών που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2. Δεν είναι ούτε μία ούτε δύο αυτές οι ευρωπαϊκές εταιρείες. Είναι 627 (!), απ’ τις πιο μεγάλες ως τους πιο μικρούς εργολάβους – και τους δανειστές / χρηματοδότες. Φαίνεται όμως ότι η προσοχή (φίλων και εχθρών του nordstream 2) συγκεντρώνεται στην ελβετική Allseas Group.

Η ελβετία δεν έχει θάλασσα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει να είναι εκεί η έδρα της εταιρείας που διαθέτει το μεγαλύτερο πλοίο «στρωσίματος» υποθαλάσσιων σωληνώσεων: του Pionnering Spirit. Σύμφωνα με ανακοίνωση της gazprom χρειάζονται ακόμα 5 βδομάδες για να τελειώσει η Allseas το «στρώσιμο» στον βυθό – ο σωλήνας θα είναι έτοιμος στα τέλη του ερχόμενου Γενάρη. Απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον εκκρεμεί η υπογραφή του ψόφιου κουναβιού για να μπει σε εφαρμογή η απόφαση της τιμωρίας. Έχει περιθώριο 60 ημερών για να συγκεκριμενοποιήσει τις εταιρείες και τις τιμωρίες τους· υποθέτουμε πως η λίστα είναι έτοιμη. Οι κατηγορούμενοι πρέπει να συμμορφωθούν μέσα σε 30 μέρες. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα «κενό» δουλειάς μιας βδομάδας, αν η Allseas Group αποφασίσει να αποσυρθεί τελευταία στιγμή για να γλυτώσει την «τιμωρία», πριν τελειώσει. Η gazprom δηλώνει πως ακόμα κι αν φύγει η ελβετική εταιρεία θα τελειώσει την δουλειά με δικά της πλοία: το τμήμα του αγωγού που είναι ακόμα υπό κατασκευή είναι η παράκαμψη του δανέζικου νησιού Bornholn, κι εκεί τα βάθη δεν είναι μεγάλα.

Αν έχει τελειώσει ο σωλήνας, έστω στο «τσακ», δεν θα πέσουν οι τιμωρίες; Δεν το ξέρουμε. Θα ήταν παράξενο πάντως αν το αμερικανικό καθεστώς άργησε τόσο ώστε, τελικά, να μην (προλάβει να) τιμωρήσει κανέναν. Σε κάθε περίπτωση το Βερολίνο (και πιθανόν όχι μόνο αυτό) είναι έτοιμο για αντίποινα αν, τελικά, πέσουν οι τιμωρίες: δασμούς στις εισαγωγές του αμερικανικού υγροποιημένου αερίου (LNG) έτσι ώστε να χάσει την γερμανική (ή/και την βορειοευρωπαϊκή) αγορά.

Με βάση τη νομοθεσία της η ε.ε. έχει ένα ακόμα βαρύτερο όπλο κατά της αμερικανικής παραγωγής και των εξαγωγών υδρογονανθράκων, είτε πρόκειται για πετρέλαιο είτε για φυσικό αέριο. Παράγεται μέσω fracking, μια μέθοδο εξόρυξης από σχιστολιθικά κοιτάσματα, που είναι καταστροφική για τα πετρώματα και επικίνδυνη με κριτηρία περιβαλλοντικής προστασίας. Πολλά ευρωπαϊκά κράτη απαγορεύουν αυτή τη μέθοδο εξόρυξης στο δικό τους έδαφος. Θα ήταν μάλλον απλό να απαγορευτεί η εισαγωγή στην ε.ε. υδρογονανθράκων που παράγονται μέσω fracking οπουδήποτε στον πλανήτη· αν και η Βαρσοβία είναι ικανή να μείνει μέχρι τέλους πιστή στην αμερικανική βιομηχανία…

Μέσα στον επόμενο μήνα θα φανεί αν η Ουάσιγκτον θα παραδεχτεί, έστω έμμεσα, ότι δεν μπορεί να κάνει καλά την ε.ε. στον ενεργειακό τομέα· ή αν θα οξύνει την σύγκρουση, έστω στο «και πέντε».

Το προτελευταίο κόλπο

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Τύφλα νάχουν οι αναλύσεις μας! Όταν το παραδέχεται κοτζάμ αμερικάνος υπ.οικ., τότε προφανώς έρχονται τα χειρότερα!

Τι είπε προχτές ο κυρ Steve Mnuchin ευρισκόμενος στην Doha, στο ομώνυμο οικονομικό φόρουμ; …Ο λόγος που επιβάλουμε οικονομικές κυρώσεις είναι επειδή αποτελούν μια σημαντική εναλλακτική σε σχέση με τις στρατιωτικές συγκρούσεις παγκόσμια. Και πιστεύω ότι έχουν δουλέψει..Υπέδειξε, μάλιστα, την βόρεια κορέα και το ιράν σαν περιπτώσεις που οι κυρώσεις «δούλεψαν».

Δήλωσε σίγουρος ότι «δούλεψαν», όχι όμως και τόσο για το αν θα «συνεχίσουν να δουλεύουν»: … Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αν δεν είμαστε προσεκτικοί, ο κόσμος θα αρχίσει να στρέφεται σε άλλα νομίσματα…

Αυτό το τελευταίο, δυστυχώς για τον κυρ Mnuchin και τον «ειρηνισμό» του, συμβαίνει ήδη. Όπως συμβαίνει και το άλλο: με τόσους (και τέτοιους) «τιμωρημένους» απ’ τις «κυρώσεις» (δεν είναι βέβαια μόνο η Πγιονγκγιάνγκ και η Τεχεράνη, αλλά και το Πεκίνο, η Μόσχα, η Άγκυρα, το Καράκας, και έρχεται σύντομα η σειρά του Βερολίνου και της ε.ε.), στην άλλη περίπτωση, η Ουάσιγκτον θα έπρεπε να πολεμάει εναντίον του υπόλοιπου πλανήτη. Συνεπώς: οι «κυρώσεις» δεν είναι η «πετυχημένη εναλλακτική» των κανονιών, αλλά το σχετικά ευκολότερο προηγούμενο στάδιό τους.

Και τα έχουν φάει τα ψωμιά τους. Είτε μέσω παράκαμψης του swift, είτε μέσω διμερών εμπορικών συμφωνιών ανάμεσα σε κράτη, είτε μέσω ψηφιακών νομισμάτων κεντρικών τραπεζών, το εμπορικό σύμπαν στο οποίο ηγεμόνευε το δολάριο και μέσα στο οποίο η «εναλλακτική» ήταν, απλά, το δολάριο να γίνει κάννη, αυτό το σύμπαν λοιπόν κομματιάζεται. Και οχυρώνεται κατάλληλα.

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε πόσο γρήγορα και πως η Ουάσιγκτον θα διακηρύξει ότι «εναλλακτικές τέλος!». Είναι βέβαιο ωστόσο ότι θα το κάνει – κι όχι μετά απο δεκαετίες. Πολύ πιο σύντομα…

Μέσω Πεκίνου

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Το πόσο πετυχημένα «δουλεύουν» οι «κυρώσεις» αποδεικνύεται απ’ την τελευταία («πρώτη φάση»…) συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου. Θα πρέπει να θεωρηθεί σαν προσωρινή εκεχειρία· αλλά στην πράξη το ψόφιο κουνάβι ακυρώνει δασμούς 15% που επρόκειτο να επιβάλει από χτες σε κινητά και laptop, παιχνίδια και ρούχα (οι αμερικανικές εμπορικές αλυσίδες το είχαν απαιτήσει), ενώ θα μειώσει στο μισό τους δασμούς 15% που είχε επιβάλλει την 1 Σεπτέμβρη σε άλλες κατηγορίες κινεζικών εισαγωγών. (Δασμοί 25% που ήταν το πρώτο κύμα θα συνεχίσουν να ισχύουν). Σε αντάλλαγμα το Πεκίνο δεν θα ανταποδώσει το τρίτο κύμα αμερικανικών δασμών (αυτό που ακυρώθηκε), θα αυξήσει τις εισαγωγές αμερικανικών αγροτικών και κτηνοτροφικών μέχρι ένα ποσό, και θα χαλαρώσει διάφορους περιορισμούς σε «ξένες επενδύσεις».

Το ψόφιο κουνάβι δηλώνει περίπου ενθουσιασμένο γι’ αυτήν την συμφωνία / εκεχειρία· κυρίως επειδή έχει στο μυαλό του την αμερικανική αγροτική βιομηχανία που είναι ψηφοφόροι του. Όταν, όμως, ξεκινούσε την «εναλλακτική» είχε πολύ πιο τρανταχτούς στόχους. Ανακάλυψε στο δρόμο ότι ο κινεζικός καπιταλισμός δεν φρενάρει, και ότι απ’ την «εναλλακτική» των δασμών του και τα κινεζικά αντίποινα θίγονται αρκετοί τομείς του αμερικανικού καπιταλισμού. Ακόμα χειρότερα: ένας απ’ τους δηλωμένους στόχους του ψόφιου κουναβιού το 2018 ήταν να «κλείσει» το αμερικανικό εμπορικό έλλειμμα με την κίνα, που τότε ήταν 419 δις δολάρια. Μετά από δύο γύρους κυρώσεων, τον Σεπτέμβρη του 2019, είχε φτάσει τα 500 δις…. (Χωρίς να υπολογίζονται τα «τιμωρημένα» κινεζικά εμπορεύματα που φτάνουν στις ηπα σαν made in vietnam…)

Ακόμα και σαν εκεχειρία η συμφωνία είναι επί μέρους. Η αμερικανική εκστρατεία κατά της Huawei συνεχίζεται κανονικά. Και δεν θα σταματήσει μέχρι ότου γίνει ολοφάνερη η αποτυχία της. Το κινεζικό κράτος έχει ξεκινήσει να ξεφορτώνεται όλα τα μη κινεζικής τεχνολογίας μηχανήματα (υπολογιστές, δίκτυα, κλπ) απ’ την δημόσια διοίκηση· και οι υπήκοοι δείχνουν έναν ευλαβή πατριωτισμό στην προέλευση των γκάτζετς που αγοράζουν. Σιγά σιγά ή γρήγορα το ψοφιοκουναβιστάν θα ξεμείνει σαν προμηθευτής πρώτων υλών τροφίμων στον κινέζικο καπιταλισμό· και πιθανότατα ούτε καν ο κυριότερος…

Ίσως, όμως, μέχρι τότε, με τις «παρτίδες» που έχει ανοίξει – κυρίως μέσω ταϊβάν – η Ουάσιγκτον σκεφτεί ότι θα πρέπει να κάνει το «τελευταίο βήμα»…

(φωτογραφία: Με την εκεχειρία το Πεκίνο θα αγοράζει περισσότερη αμερικανική σόγια. Αν, έτσι, είναι να γλυτώσουν τα δάση του Αμαζονίου, τα οποία οι βραζιλιάνικες τροφο-μπίζνες θα μετέτρεπαν σε χωράφια για να πουλάνε σόγια στην κίνα, τότε χίλιες φορές “εντάξει”!)

Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 1

Σάββατο 14 Δεκέμβρη. Η απελευθέρωση του βρετανικού λέοντα έχει διάφορες πλευρές. Οι μορφοποιήσεις τους θα έχουν πιθανόν διαφορετικούς ρυθμούς: για παράδειγμα η διαπραγμάτευση της καινούργιας οικονομικής / εμπορικής σχέσης του λέοντα με την ε.ε. θα πάρει καιρό· όχι μήνες, ίσως χρόνια.

Εκείνο που (κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής) θα εκδηλωθεί γρηγορότερα είναι η ιμπεριαλιστική πολιτική του λέοντα, στην ιστορική φάση της «εθνικά μοναχικής υπερηφάνειάς» του. Ο σκληρός μιλιταριστικός πυρήνας του κράτους της αυτού μεγαλειότητας έχει δήλωσει ήδη τις προθέσεις του επ’ αυτού, με όλη την έπαρση που θα περίμενε κανείς. Ο Gavin Williamson για παράδειγμα που τώρα είναι υπουργός παιδείας αλλά πέρυσι ήταν «άμυνας», συντηρητικός και φανατικός brexiter, είχε δηλώσει πριν ένα περίπου χρόνο (στις 30 Δεκέμβρη του 2018) συνεντευξιαζόμενος στη «sunday telegraph»:

… Αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή μας σαν έθνος απ’ το τέλος του Β παγκόσμιου πολέμου, όπου θα ξανα-αυτοπροσδιοριστούμε με διαφορετικό τρόπο, για να μπορέσουμε να παίξουμε ενεργά τον ρόλο εκείνο στην παγκόσμια σκηνή που ο κόσμος περιμένει από εμάς να παίξουμε.

Για τόσο καιρό, στην πραγματικότητα επί δεκαετίες, το μεγαλύτερο μέρος της εθνικής μας εστίασης χρωματιζόταν απ’ την συζήτηση για την ευρωπαϊκή ένωση. Τώρα είναι η δική μας στιγμή για να γίνουμε ένας πραγματικός παγκόσμιος παίκτης για μια ακόμα φορά – και νομίζω ότι οι ένοπλες δυνάμεις παίζουν έναν πραγματικά σημαντικό ρόλο σαν μέρος αυτού του ρόλου … Το brexit θα επιτρέψει στο ενωμένο βασίλειο να αλλάξει την πολιτική του της δεκαετίας του ’60 για απόσυρση απ’ τις περιοχές «ανατολικά του Σουέζ»…. Αναζητούμε τις ευκαιρίες όχι μόνο στην Άπω Ανατολή αλλά επίσης και στην Καραϊβική…

Ο απελευθερωμένος βρετανικός λέοντας ενδιαφέρεται και για την αφρική… Κι ούτε λόγος για το Σουέζ. Συνεπώς γι’ αυτόν η Μεσόγειος είναι στρατηγικής σημασίας· εφόσον θα ήθελε να βασιστεί (και) στα καινούργια του αεροπλανοφόρα…

«Μα…» (θα σκεφτείτε…) «… τι σχέση έχει αυτό με τις αοζ;» Ας πούμε πρόχειρα ότι «αοζ» είναι ένας (αλλά όχι ο μοναδικός) τρόπος κωδικοποίησης της κυριότητας επί (των βυθών) και της Μεσογείου – που μπορεί να έχει, αν χρειαστεί, αλυσιδωτές συνέπειες. Όπως, για παράδειγμα, η (στρατιωτική) καταστροφή θέσεων εξόρυξης αντιπάλων… (Γίνονται κι αυτά στον καπιταλιστικό κόσμο: «απαξίωση κεφαλαίου» είναι…)

Υπάρχει ωστόσο κάτι που δεν έχει τόσο συγκεκριμένη μορφή όσο το πετρέλαιο (ή το γκάζι) που καίγεται «ελεύθερα στην ατμόσφαιρα». Είναι η παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας και το πώς το Λονδίνο θεωρεί ότι έχει την ευκαιρία για να την αντικαταστήσει, εδώ κι εκεί. (Πράγματι: η «απόσυρση της δεκαετίας του ‘60» οφείλεται στην αμερικανική ηγεμονία· κι όχι, βέβαια, στην ε.ε.!) Συνεπώς η μεγαλομανία του άλλοτε υπ.αμ. Williamson στηρίζεται σ’ αυτό ακριβώς: στην επιθυμία να «κλέψει» το Λονδίνο σφαίρες επιρροής (και – αλλά όχι μόνο…) απ’ την Ουάσιγκτον.

Κι εδώ προκύπτει ένα απ’ αυτά που δεν σας (μας) λένε: το Λονδίνο και η Άγκυρα καλοβλέπονται μεταξύ τους!… Όσο ο σκληρός καθεστωτικός πυρήνας στην Ουάσιγκτον επιμένει να «τιμωρεί» το τουρκικό καθεστώς, κι όσο η ε.ε. (αν και όχι το Βερολίνο…) επιμένει να κάνει δηλώσεις «καταδίκης», τόσο «τα συμφέροντα των μη μελών της ε.ε.» στις δύο άκρες της ηπείρου μπορεί να βρίσκουν κοινούς τόπους…

Το πιάνεται το υπονοούμενο; «Καλοβλέπονται», “φλερτάρουν” – δεν πάνε για γάμο… Η σχέση θα εξαρτηθεί από διάφορα…

Πολεμικά διαγγέλματα!

Παρασκευή 13 Δεκέμβρη. Κι έτσι οι καινούργιες πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού αποφάσισαν να γίνουν μέρος του «λιβυκού προβλήματος»… Ο «πρόεδρος του λιβυκού κοινοβούλιου» (που το έχει κόψει και ράψει στα μέτρα του ο στρατηγός Haftar) ονόματι Aguila Saleh Issa, αναγνωρίστηκε χτες επίσημα απ’ την Αθήνα σαν ο “ένας και αυθεντικός εκπρόσωπος” της λιβύης· της “αληθινής λιβύης”, αυτής που γουστάρει το ελλαδιστάν… Μπορεί να είναι και η μοναδική τέτοιου είδους παγκόσμια αναγνώρισή του, αφού ισχύει ακόμα ότι η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση (απ’ τον οηε) είναι αυτή του Sarraj, στην Tripoli. (Για να το πιάσετε: είναι σαν να γίνεται επίσημα και με τιμές δεκτός στο Βερολίνο ο πρόεδρος του “ψευδοκοινοβουλίου” των τουρκοκυπρίων, σαν ο μόνος και αληθινός εκπρόσωπος της κύπρου…) Πλέον, τα πολεμικά ανακοινωθέντα του Haftar είναι επίσημο τμήμα του μενού της ελληνικής δημαγωγίας (των μήντια)· και μάλιστα ψηλά ψηλά.

Διότι ο στρατηγός διέταξε τον στρατό του να καταλάβει την Tripoli, πράγμα που θεωρείται χαρμόσυνο γεγονός για το ελλαδιστάν. (Περίεργο… Υπάρχει ιστορική εμπειρία ελληνικής κυβέρνησης που αναγνωριζόταν σαν η μόνη νόμιμη, ακόμα κι όταν βρισκόταν εντελώς εκτός επικράτειας, εξόριστη…) Βέβαια, το γεγονός είναι ότι ο Haftar προσπαθεί να καταλάβει την Tripoli απ’ τον περασμένο Απρίλη… Κι ενώ τότε οι συσχετισμοί έμοιαζαν εξαιρετικά ευνοϊκοί υπέρ του, απέτυχε – μέχρι σήμερα. Θα πετύχει τώρα ή τσάμπα η ελληνική ρημαδοχαρά;

Δεν ξέρουμε. Υπάρχει όμως ένα λογικό κενό. Αν το ελλαδιστάν έχει τέτοια και τόση «διεθνή υποστηρίξη» όπως λένε οι ντόπιοι δημαγωγοί, καθώς πρέπει και κυριλέ υποστήριξη δηλαδή, γιατί να μπλέκεται με τον στρατηγό και να χαίρεται με την επίθεσή του στην Tripoli, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είναι σφαγή αμάχων; Ο ρημαδοΚούλης παίρνει γραμμή από κάποιον γνωστό του εφοπλιστή που κάνει λαθρεμπόριο πετρελαίων απ’ τα λιμάνια του Haftar;

Η λογική λέει ότι για να θέλει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός να κρεμαστεί απ’ τα genitals του στρατηγού (που προοπτικά δεν θα είναι καθόλου του χεριού του!) πάει να πει ότι νοιώθει μια αδυναμία, μια κομμάρα, μια ζαλάδα, κάτι τις τέλος πάντων…

Ας ηχήσουν, λοιπόν, οι σάλπιγγες όπως παλιά: «Η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στον κόλπο της Σύρτης!» Ή ακόμα καλύτερα: «Τρίπολη, 3.000 χρόνια γη ελληνική!» (με υποσημείωση: «το όνομά μας είναι η ψυχή μας»). Μήπως είναι καιρός για συλλαλήρια με σύνθημα “η λύση είναι μία – σύνορα με τη λιβύα”;

(Εν τω μεταξύ η θεία Λίτσα έχει αρχίσει να χάνει ύψος… Προσέξτε μήπως και σκάσει πουθενά – επάνω σας….)