Tag: ηπα

Πολυδιάστατες παρτίδες

Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Όσο η Μόσχα υποστήριζε τον Haftar κι αυτό ήταν όλο, μπορούσε μεν να το δείχνει, αλλά δεν μπορούσε να επικαλεστεί (στο όνομα του και στο δικό της) την «διεθνή νομιμότητα». Φυσικά αυτή η «διεθνής νομιμότητα» είναι ένα κουρελόχαρτο. Αλλά πότε εδώ και πότε εκεί έχει ακόμα μια χρησιμότητα, ειδικά σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο που τα λιγότερο δυνατά κράτη / κεφάλαια (ας πούμε στην αφρική…) ξαναψάχνουν τις συμμαχίες τους.

Η Μόσχα εγκαινίασε πρόσφατα (στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη) μια πολυεπίπεδη (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική) εκστρατεία «γοητείας» των αφρικανικών κρατών. Ακολουθώντας τα βήματα του Πεκίνου που ήδη βρίσκεται πιο μπροστά, η Μόσχα εμφανίζεται στην αφρική σαν ηγεμονική – δύναμη – για – το καλό. Για την καπιταλιστική ανάπτυξη· και την «ασφάλεια» (εδώ συμπληρώνει την κινεζική επέλαση)… Στη «δύση» αυτά υποτιμώνται ή και γίνονται αντικείμενο ειρωνείας: οι αμερικάνοι (και οι γάλλοι, άντε και λίγο οι γερμανοί) έχουν στρατό και βάσεις στην αφρική· ποιος θα τους εμποδίσει;

Εντάξει… Πέραν του ότι και αυτή η ήπειρος γίνεται γρήγορα πεδίο σύγκρουσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου (έχει πάμπολλες και πολύτιμες πρωτές ύλες για την 4η βιομηχανική επανάσταση) κανείς δεν αναρωτήθηκε: αν η Μόσχα σκοπεύει να «κάνει δουλειές» διαφόρων ειδών με τις τωρινές αφρικανικές κυβερνήσεις πόσο κι ως πιο σημείο ταιριάζει να υποστηρίζει έναν παράνομο σαν τον Haftar στην λιβύη; Πόσο πειστικό είναι κάτι τέτοιο όταν τα περισσότερα αφρικανικά κράτη έχουν ή είναι εύκολο να αποκτήσουν «αντάρτικες δυνάμεις» που θα υποστηρίζει πότε το Παρίσι, πότε η Ουάσιγκτον και πότε το Λονδίνο;

Αφήνουμε σ’ εσάς τον προβληματισμό… Γιατί αν οι συσχετίσεις της ασταμάτητης μηχανής είναι σωστές (κάτι που είτε θα αποδειχθεί είτε όχι…) έχει ισχυρή γεωπολιτική βάση το να θέλει η Μόσχα την Άγκυρα στην «άλλη πλευρά» της «λιβυκής εξίσωσης». Αυτό που γράφαμε χτες για τους «πόλους ενός μαγνητικού πεδίου»… Με έναν στρατό της προκοπής στην Tripoli, και με τα όνειρα του Haftar για κατάληψή της να καταρρέουν, η Μόσχα μπορεί να βγει απ’ το ημίφως της υποστήριξής του, και να σταθεί στο κέντρο της σκηνής σαν βασικός ειρηνοποιός. (Άσχετα με το πόσο πραγματική θα είναι η ειρήνη στην κινούμενη λυβική άμμο… Υποθέτουμε όχι περισσότερο απ’ ότι στο Donbass…)

Αυτό είναι πράγματι θεαματική αλλαγή δεδομένων! Όχι απλά στη λιβύη αλλά στη λιβύη σαν Παράδειγμα – στην – αφρική (ίσως και πιο πέρα). Εκεί που πριν γινόταν ένας εμφύλιος ο οποίος σιγά μην μας απασχολεί (όπως θα έλεγε κι ένας διάσημος ισραηλινός: «σκουρόχρωμοι σκοτώνουν σκουρόχρωμους· και τι μας νοιάζει εμάς;»), ένας απ’ τους πολλούς που γίνονται στην αφρική, τώρα διαγράφονται οι βασικές γραμμές μιας σύνθετης και επίσημης απόβασης δύο «αναθεωρητικών» δυνάμεων: της Άγκυρας και της Μόσχας… Φωτιά στα μπατζάκια διάφορων!!

Αν τα πιο πάνω είναι σωστά, τότε δεν είναι όλα τα τηλεφωνήματα ίδιας αξίας! Οι κουβέντες του Putin με τον Conte έχουν εντελώς διαφορετική αξία απ’ τις κουβέντες του Sisi με τον Trump. Οι πρώτοι προσπαθούν να διαμορφώσουν το «μπλοκ της Σύρτης», που έχει (θέλει βάσιμα να έχει) την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ο χουντοκαραβανάς της αιγύπτου αντίθετα (όπως και τα φιλαράκια του στην Αθήνα, στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ) αμύνονται· για να μην πούμε ότι έχουν βρεθεί ξαφνικά στα σκοινιά. (Αυτό δεν τους κάνει καθόλου λιγότερο επικίνδυνους!!). Όπως στην Αθήνα έτσι και στο Κάιρο παρακαλάνε για την πιο άμεση εμπλοκή του ψοφιοκουναβιστάν στο λιβυκό πεδίο μάχης… Έχουν πέσει, βέβαια, στην περίπτωση: όντας υπό εξέταση για καθαίρεση το ψόφιο κουνάβι δεν θα μπορούσε να πουλήσει «στρατό στη λιβύη» – ούτε καν «ειρηνευτικό» – στα μέτρα που θέλουν η Αθήνα, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ… Κι άλλωστε Αθήνα ‘n’ friends τον Haftar υποστηρίζουν: θα έστελνε το ψόφιο κουνάβι στρατό υπέρ του, όπως έχει κάνει με τους ypg στη συρία; Για να προστατέψει τα πετρέλαια απ’ … τον isis; Τολμηρό, πολύ τολμηρό σαν προσδοκία…

Προς το παρόν, λοιπόν, η Άγκυρα (και, επιμένουμε, η Μόσχα πίσω της) έχει στείλει το «μήνυμα»: η Tripoli δεν θα πέσει στον Haftar και, φανερά, επίσημα, με τις σημαίες του, ένα κράτος – μέλος του νατο (ακόμα μέλος…) φυτρώνει εκεί που δεν το σπείρανε. Διαμορφώνει κι ένα χρονοδιάγραμμα: «Θα συζητήσουμε και θα αποφασίσουμε οριστικά για το θέμα… (λέει το τουρκικό καθεστώς) … της αποστολής στρατιωτικής βοήθειας στην αναγνωρισμένη κυβέρνηση της λιβύης στις 7 Γενάρη, που θα ανοίξει απ’ τις διακοπές το κοινοβούλιό μας. Δεν βιαζόμαστε, εσείς βιαζόσαστε…»

Σα να λέει: ειρηνοποιοί, έχετε κατ’ αρχήν 10 μέρες να τηλεφωνηθείτε, να τα πείτε (αν θέλετε υπογράψτε και καμμιά συμφωνία για eastmed σωλήνες…). Και τα λέμε…

(φωτογραφία: Άποψη της ρωσο-παναφρικανικής διάσκεψης στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη…)

Υπενθύμιση 1

Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Χωρίς κανέναν συναισθηματισμό και χωρίς καμμία συμπάθεια, με σκέτο και καθαρό ρεαλισμό, η ασταμάτητη μηχανή πρέπει να σας θυμίσει κι αυτό: οι ίδιες ακριβώς «αναθεωρητικές δυνάμεις», δηλαδή η Μόσχα, το Πεκίνο, η Άγκυρα και η Τεχεράνη, στήριξαν – και το έκαναν αποτελεσματικά ως τώρα – το καθεστώς Μαδούρο στη βενεζουέλα. Στην «πίσω αυλή» και στη μύτη του ψοφιοκουναβιστάν. Βραχυκυκλώντας έναν σχεδιασμό τον οποίο διάφοροι (συμπεριλαμβανομένων ανόητων εχθρών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού) είχαν θεωρήσει 100% σίγουρο ως προς την αποτελεσματικότητά του.

Ο τρόπος που έγινε εκείνο το βραχυκύκλωμα (όπως, με άλλους όρους, ο τρόπος που βραχυκύκλωσε σε μεγάλο βαθμό το σχέδιο του άξονα στο συριακό πεδίο μάχης) δεν είχε σχήμα ευθείας. Δεν ήταν «μοντέρνος» με την έννοια των στάνταρτς του 20ου αιώνα. Ο Maduro δεν έδεσε τον Guaido, ούτε τον έριξε στο πιο βαθύ μπουντρούμι, όπως θα είχε κάνει άλλος στη θέση του πριν 50 χρόνια. Αντίθετα τον άφησε να κινείται ελεύθερα, να οργανώνει τις προβοκάτσιές του· έτσι ώστε «φαινόταν» σαν αυτός (και οι σύμμαχοί του στην Ουάσιγκτον) να έχει το πάνω χέρι. Κι όμως: φρόντιζε να αποτυγχάνει σε κάθε επιμέρους βήμα του… Κι έτσι το εγχείρημα / πραξικόπημα δεν κτυπήθηκε – κατά – μέτωπο. Μεθοδεύτηκε το σάπισμά του, αργά, σταθερά και υπομονετικά…

Γιατί κάνουμε αυτήν την υπενθύμιση; Επειδή το θέαμα και η δημαγωγία κουρντίζουν τις «μοντέρνες» εννοήσεις της πραγματικότητας σαν αντιπερισπασμό ή/και συσκότιση· ας πούμε τις αναμονές «κατ’ ευθείαν συγκρούσεων». Δεν θα αργήσουν. Εν τω μεταξύ όμως μια καλή μερίδα των αφεντικών του πλανήτη ελίσσεται με τρόπους που εύκολα μοιάζουν «ανορθόδοξοι». Γενικά μιλώντας οι παλιές βεβαιότητες (συμπεριλαμβανόμενων των τρόπων σκέψης που, ακόμα και στις δόξες τους, ήταν ανεπαρκείς) επιβιώνουν για πολύ περισσότερο καιρό απ’ όσο τους αναλογεί από ιστορική άποψη. Κι έτσι ο καπιταλισμός γίνεται “ανεξήγητος”…

Ενώ οι αφελείς πιστεύουν ότι βλέπουν μια «κλασσική παρτίδα σκάκι», η παρτίδα δεν είναι πια διδιάστατη. Είναι τρι-, τετρα-, πεντα-διάστατη…

Υπενθύμιση 2

Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να υπενθυμίσει δυο ακόμα βασικά στοιχεία της (πρόσφατης) κριτικής αντιπληροφόρησής της – μιας και η χρονιά τελειώνει. Ή, αν το προτιμάτε, να τα φρεσκάρει.

Πρώτον, με έναν αμερικάνο πρόεδρο σαν το ψόφιο κουνάβι υπό κατηγορία (με ζητούμενο την εκπαραθύρωσή του) σε ένα εξαιρετικά πολωμένο περιβάλλον εντός ψοφιοκουναβιστάν και με τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο να είναι σε εξέλιξη και κλιμάκωση, υπάρχει ένα ορισμένο «κενό διεύθυνσης» της άλλοτε μόνης υπερδύναμης. Που είναι ιστορικά πρωτοφανές αν συνυπολογιστούν οι συνθήκες, η παγκόσμια κρίση / αναδιάρθρωση που βρίσκεται σε εξέλιξη, ο «εμπορικός» και «νομισματικός» πόλεμος, κλπ.

Οι ιστορικιστές και οι δημαγωγοί λένε: α, είναι ο τρίτος αμερικάνος πρόεδρος που βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση· ο πρώτος ήταν κάπου τον 19ο αιώνα, και ο δεύτερος, ο Clinton, την χρυσή για την αμερικανική ηγεμονία δεκαετία του ’90… Καμμία σχέση! Καμμία σχέση από οποιαδήποτε άποψη! Η «προσαγωγή» του ψόφιου κουναβιού είναι το κερασάκι στην τούρτα του ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός πόλεμος που μπορεί να κάνει η Ουάσιγκτον για να διασώσει ό,τι μπορεί. Σκέτος εμπορικός; Ή μήπως, μετά την ήττα των σχεδίων για την συρία, μια γερή επίθεση στο ιράν θα συγκρατούσε τόσο την Μόσχα όσο και το Πεκίνο για κάποιο διάστημα; Αυτή η εσωτερική πόλωση «γραμμής», για όσο κρατήσει, συνεπάγεται ένα είδος πρόσκαιρης «παράλυσης» – την οποία οι αντίπαλοί της Ουάσιγκτον θα αξιοποιήσουν με όποιον τρόπο κρίνουν καλύτερο. Είναι λογικό…

Ο ρημαδοΚούλης θα πάει λέει στην Ουάσιγκτον για να «ζητήσει βοήθεια» από αυτόν τον αμερικάνο πρόεδρο και αυτό το αμερικανικό κράτος… Δείχνει την απελπισία στην οποία βρίσκονται οι ειδικοί του ντόπιου ιμπεριαλισμού ως προς το πως πρέπει να κινηθούν το επόμενο διάστημα. Αν ζητούσαν βοήθεια απ’ την ‘Ndrangheta θα είχαν πιο στέρεες απαντήσεις· και πιο ταιριαστές στον χαρακτήρα του ελληνικού καθεστώτος…

Δεύτερον, δεν υπάρχει μια “λιβύη” κάπου εκεί, μια “συρία” κάπου πιο πέρα, μια “βόρεια κορέα” μακριά, μια “υεμένη” εδώ, ένα “αφγανιστάν” εκεί, μια “βολιβία” αλλού, κλπ. Δεν υπάρχουν “κομμάτια” του καπιταλιστικού πλανήτη, ανεξάρτητα μεταξύ τους. Ενώ τα πεδία μάχης είναι πράγματι επιμέρους, τα μέτωπα είναι ενιαία. Ή, καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται, έχουν την “φυσιολογική τάση” να ενοποιηθούν.

Αυτό αφορά πολλά· αφορά σίγουρα και τις επιλογές των ντόπιων αφεντικών. Είναι σαφείς: με την Ουάσιγκτον· ακόμα κι αν αυτή είναι “αντιφατική”, “ασαφής”, κλπ (“αντιφατικότητες” και “ασάφειες” που, έτσι κι αλλιώς, δεν θα κρατήσουν πολύ).

Μπορεί, για παράδειγμα, το ελληνικό καθεστώς (δηλαδή τα αφεντικά του και οι λακέδες τους) να θέλει “λίγο γαλλία” για να νοστιμίσει τον αντιτουρκισμό του· μπορεί ο “πολύς αμερικανισμός” του να μην δουλεύει στην κατεύθυνση που θα ήθελε· μπορεί οι συμμαχίες με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου να έχουν κάτι ανθελληνικές υποσημειώσεις (το Τελ Αβίβ δεν αφήνει τη Λευκωσία να εκμεταλλευτεί το γκαζοκοίτασμα “Αφροδίτη” και το Κάιρο δεν οριοθετεί την αοζ όπως συμφέρει την Αθήνα…), μπορεί να χτυπιέται υπέρ της “διεθνούς νομιμότητας” την οποία όμως φοβάται· αλλά ο καιρός περνάει και τα περιθώρια στενεύουν: το ελλαδιστάν μπαίνει όλο και πιο βαθιά, με “σταθερά βήματα”, σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο…

Το ξέρουμε ότι χρονιάρες μέρες αυτό είναι το τελευταίο που θα θέλατε να σας απασχολεί… Αλλά δεν φταίμε… Αυτοί που κυβερνούν φταίνε. Συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι. Μαζί με τους οπαδούς τους.

Αν είναι κάντε μια ευχή: να κάνουμε εντελώς λάθος…

Οι πειρατές του Ευφράτη

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Τα συριακά πετρελαιοπήγαδα στα ανατολικά του Ευφράτη, που προστατεύει ο αμερικανικός στρατός για να κάνουν το κομπόδεμά τους οι ypg proxie του, ήθελαν μια κάποια ανακαίνιση. Βελτίωση των υποδομών. Ειδικά οι εγκαταστάσεις που εκμεταλλεύονται το κοίτασμα στο al Omar, το μεγαλύτερο στη συρία.

Την δουλειά ανέλαβε, ποιος άλλος;, η σαουδαραβική aramco. Τεχνικοί της, μαζί με 30 φορτηγά εξοπλισμού, μπήκαν τις προηγούμενες ημέρες απ’ το ιράκ. Πριν όμως, με ελικόπτερα αποβιάστηκαν στην Deir ez Zor σαουδάραβες πεζοναύτες (πιθανόν μισθοφόροι). Που θα προστατεύουν τους τεχνικούς.

Δεν έχει ο τοξικός εμπιστοσύνη στον αμερικανικό στρατό; Ούτε στους ypg λακέδες του; Ή η χούντα του Ριάντ αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα για την δική της άμεση πολεμική συμμετοχή στην ευρύτερη μέση Ανατολή;

Nord stream 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Μετά την ανακοίνωση τα χαράματα του Σαββάτου (μάλλον ασαφή κατά την ταπεινή γνώμη της ασταμάτητης μηχανής) της ελβετικής Allseas ότι «θα σταματήσει τα έργα πόντισης των σωλήνων του nord stream 2» (εκμεταλλευόμενη ωστόσο το περιθώριο 30 ημέρων που της δίνεται απ’ τις αμερικανικές απειλές), ήταν σειρά του κονσόρτσιουμ να δηλώσει κάτι. Το οποίο «κάτι», δια στόματος του εκπροσώπου Jens Muller, ήταν ότι «… θα συνεχίσουμε τις εργασίες ως την ολοκλήρωση του έργου το συντομότερο δυνατόν, καθώς έχει εξαιρετική σημασία για την ενεργειακή ασφάλεια της ευρώπης».

Ενώ ο nord stream 2 τραβάει το ενδιαφέρον (επειδή απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν στέκεται εκτός απ’ την Μόσχα και το Βερολίνο), είναι και ο turk stream 2 στο ίδιο ποινολόγιο. Και οι εταιρείες που εμπλέκονται στην κατασκευή του βρίσκονται ενώπιον των ίδιων τιμωριών με εκείνες που σχετίζονται με την χρηματοδότηση, την κατασκευή και την λειτουργία του nord stream 2.

Με δηλωμένη την κατ’ αρχήν απόφαση τόσο της Σόφιας όσο και του Βελιγραδίου να προεκτείνουν το 2020 τον turk stream 2 μέσα απ’ τις επικράτειές τους προς την κεντρική ευρώπη, σαν balkan stream (λαμβάνοντας, εννοείται, το δικό τους μερίδιο σε ρωσικό φυσικό αέριο), αυτή τη στιγμή το ψοφιοκουναβιστάν εμφανίζεται να κάνει πόλεμο εναντίον ενός μεγάλου αριθμού ευρωπαϊκών κρατών, συν – φυσικά – της Άγκυρας και της Μόσχας. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά: η Μόσχα κατά κύριο λόγο (και η Άγκυρα σε ότι αφορά τον turk stream 2) βρίσκουν ζεστούς ή χλιαρούς «ενεργειακούς συμμάχους» στο μεγαλύτερο μέρος της ευρώπης.

 

«Ενεργειακός» πόλεμος 1

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Απο μια πρώτη ματιά μοιάζει μάλλον υπερβολική η επιθετική επιμονή του ψοφιοκουναβιστάν κατά της διακίνησης είτε του ρωσικού, είτε του ιρανικού, είτε του βενεζουελάνικου γκαζιού και πετρελαίου. Μια επιμονή απαγορεύσεων δείχνει ατελέσφορη.

Η επιθετική «πολιτική πωλήσεων» του ψοφιοκουναβιστάν, το γεγονός δηλαδή ότι πρέπει ντε και καλά στην ευρώπη (και στην ασία) να αγοράζουν τους ακριβούς αμερικανικούς σχιστολιθικούς υδρογονάνθρακες (που εξορύσσονται με σκληρά αντιπεριβαλλοντικές μεθόδους) μοιάζει σαν μια παρανοϊκή εμπορική μανία. Είναι πολύ περισσότερα.

Πίσω απ’ την προέλευση των υδρογονανθράκων βρίσκεται η αχίλλεια πτέρνα της αμερικανικής (οικονομικής) ηγεμονίας: το νόμισμα της τιμολόγησής τους. Η Ουάσιγκτον αντιλαμβάνεται, και σωστά, ότι δεν υπάρχει άλλο «βασικό εμπόρευμα» στον 21ο αιώνα στο οποίο να μπορεί να επιβάλλει την δολαριακή τιμολόγηση, κρατώντας μ’ αυτόν τον τρόπο το «εθνικό νόμισμά» της σε παγκόσμια κυκλοφορία, με όλα τα οφέλη που συνεπάγεται αυτό για τον αμερικανικό καπιταλισμό. Το μόνο που διαθέτει την φαρέτρα της είναι το όπλο των μέσων της δεκαετίας του ’70: η τιμολόγηση των υδρογονανθράκων σε δολάρια (: «πετροδόλαρα»). Και ξέρουν καλά οι ειδικοί του ψοφιοκουναβιστάν πως αυτό το υπερόπλο ξεδοντιάζεται πια συστηματικά. Έτσι ώστε η μόνη «παράταση ζωής» στην παγκόσμια δολαριακή κυκλοφορία είναι να αναγκάζονται διάφορα κράτη πρώτης γραμμής να αγοράζουν υδρογονάνθρακες αμερικανικής προέλευσης· σε δολάρια. Οι τιμωρίες, οι απειλές ότι «θα σας λιώσουμε» με οικονομικές τιμωρίες αν δεν αγοράζετε από εμάς (και αγοράζετε απ’ τους ρώσους, τους ιρανούς, κλπ κλπ), απ’ αυτό προέρχονται: τον σταδιακό πνιγμό του δολαρίου.

Όμως αυτό το ξέρουν και οι αντίπαλοι του ψοφιοκουναβιστάν. Ο Lavrov δήλωσε χτες ότι ο nord stream 2 θα ολοκληρωθεί πάση θυσία· επειδή, μεταξύ άλλων, αν σταματήσει, οι ευρωπαίοι θα νοιώθουν ταπεινωμένοι. Δεν πρόκειται όμως απλά για ζήτημα πρεστίζ. Η ε.ε. – και σίγουρα το Βερολίνο – κρατούν στα χέρια τους μια επιλογή «ατομικής βόμβας» εναντίον του «ενεργειακού πολέμου» που κάνει το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι η απαγόρευση εισαγωγής στην ε.ε. υδρογονανθράκων που έχουν εξορυχθεί με αντι-περιβαλλοντικούς τρόπους… Δηλαδή με fracking (: υδραυλική ρωγμάτωση), που είναι η μέθοδος μεγάλου μέρους της αμερικανικής εξόρυξης. Το ιδεολογικό έδαφος για μια τέτοια απαγόρευση είναι έτοιμο: η προστασία του περιβάλλοντος, ακόμα και εκτός επικράτειας του project europe. Η προστασία του παγκόσμιου περιβάλλοντος σα να λέμε (δεν σας ανατριχιάζει ο ευρωπαϊκός καπιταλιστικός αλτρουϊσμός;).

Ακόμα, πάντως, και χωρίς να γίνει πρακτικά μια τέτοια κίνηση (μπορεί να αιωρείται σαν απειλή) όταν το ψοφιοκουναβιστάν φτάνει στο σημείο μιας τέτοιας επίθεσης (κατά του nord stream 2) μην περιμένει κανείς πια «συμμαχίες» τύπου νατο…

«Ενεργειακός» πόλεμος 2

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Ας επανέλθουμε στη σκιά του γύπα υπ.εξ. Δεν είναι τόσο «διαχωρισμένο» ζήτημα σε σχέση μ’ αυτές τις εξελίξεις που θα οξυνθούν (αυτό είναι βέβαιο) το 2020 το πως ο ελληνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να «πλασσαριστεί στη Μεσόγειο – σε σχέση με «ενεργειακές ροές». Φυσικά είναι σκέτη κωμωδία το γεγονός ότι το ελλαδιστάν ΔΕΝ έχει να πουλήσει (σε οποιοδήποτε νόμισμα) οτιδήποτε σε gaz ή σε oil. Έχει βέβαια ελαιόλαδο, αλλά αυτό δεν πιάνεται… Εμπλέκεται όμως στους καυγάδες πουλώντας «αντιτουρκισμό» (και διακριτικά: «αντιρωσισμό») στο βαθμό που αυτές οι «αναθεωρητικές δυνάμεις» απειλούν ή αμφισβητούν ή μπορεί να αμφισβητήσουν μελλοντικά, μεταξύ άλλων, μέσω εμπορίου ενεργειακών πρώτων υλών, τη νομισματική «υγεία» του μεγάλου συμμάχου…

Και πάλι: ένα κράτος – μέλος της ευρωζώνης κάνει πλάτες στην Ουάσιγκτον και στο δολάριο; Δεν είναι αντιφατικό; Μα τι νομίζετε ότι προσπαθούσε να κάνει αυτό το «κράτος μέλος της ευρωζώνης» πριν λίγα χρόνια, υπό τους φαιορόζ, όταν το υπερόπλο Γιάνης ο Αδέσποτος απειλούσε να διαλύσει αυτήν την ευρωζώνη; Σε ποιο ταμπλώ του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού νομίζετε ότι έπαιζαν οι τότε πολιτικές βιτρίνες;

Αν σε σχέση με το συριακό πεδίο μάχης η ελληνική συμμετοχή ήταν έμμεση (: οι αμερικανικές βάσεις, με πρώτη εκείνη της Σούδας, και το εμπόριο / λαθρεμπόριο «αναλώσιμων»…), στο λιβυκό πεδίο μάχης το ελλαδιστάν κάνει πιο άμεσα βήματα συμμετοχής. Αυτά που φαίνονται είναι «διπλωματικά» – δεν παύουν ωστόσο να εγγράφονται στα ταμπλώ του εντατικοποιούμενου 4ο παγκόσμιου πολέμου.

Eξοπλισμός…

Δευτέρα 23 Δεκέμβρη. Έχουν περισσότερα ναυπηγεία απ’ ότι όλος ο υπόλοιπος πλανήτης. Ναυπηγούν τα αεροπλανοφόρα τρία – τρία, τα υποβρύχια τέσσερα – τέσσερα, και τα αντιτορπιλικά σε δεκάδες. Πρόκειται για το κινεζικό καθεστώς… Και είναι μόνο ένα θαύμα της ανθρώπινης βλακείας η ερώτηση «λέτε να υπερφαλαγγίσει το Πεκίνο την Ουάσιγκτον στη θάλασσα;». Λέτε να συμβεί τέτοιο πράγμα;

Ο θρύλος της αγγλικής ναυτικής υπερδύναμης (η αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ…) τέλειωσε «όμορφα κι ωραία»· αν και έχουμε το βαρύ προνόμιο να ζούμε σ’ ένα μέρος του πλανήτη όπου αυτό το τέλος είχε πολύ αίμα… Ο θρύλος της αμερικανικής ναυτικής υπερδύναμης συνεχίζει, αν και δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ πρακτικά εδώ και εφτά δεκαετίες. Όλο κι όλο το «ψωμί» αυτού του θρύλου είναι οι ποσότητες: αν η Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, διαθέτει 12 αεροπλανοφόρα με όλο τους το σόι το καθένα, τότε θα θεωρηθεί ισάξιος και αμφισβητίας όποιος έχει, χμμμ, τουλάχιστον 10. Το Πεκίνο απέχει αρκετά ακόμα απ’ αυτό το νούμερο (έχει έτοιμα 2 και 1 ακόμα στα τελειώματα…) – οπότε μπορεί η κουβέντα να συνεχιστεί για αρκετά χρόνια.

Αν βλέπει κανείς μοχθηρούς σχιστομάτηδες, τότε μπορεί ακόμα και να τους απωθήσει. Αν, όμως, βλέπει το καπιταλιστικό δυναμισμό μιας κοινωνίας της οποίας ο πληθυσμός είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ το άθροισμα όλων των δυτικών, και η οποία έχει (και «αναπτύσσει») know how παντού, σ’ όλους τους τομείς τεχνοεπιστημονικής αιχμής, με διαρκείς, συνεχόμενες και πολλαπλασιαζόμενες επιτυχίες πρώτης γραμμής, τότε το ζήτημα του στρατιωτικού εξοπλισμού του Πεκίνου έχει άλλα χαρακτηριστικά. Όπως και η (τεχνολογική μεταξύ άλλων) σχέση του με την Μόσχα.

Ωστόσο η απορία «μήπως μελλοντικά το Πεκίνο υπερφαλαγγίσει…» έχει μια δόλια σκοπιμότητα. Την ιδέα ότι αφού δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα μπορεί ακόμα να εμποδιστεί. Δεν έχουμε υπόψη κάποιο παράδειγμα στην ιστορία των 2 τελευταίων αιώνων όπου ένας εξαιρετικά δυναμικός καπιταλισμός «εμποδίστηκε» απ’ τους ανταγωνιστές του χωρίς πόλεμο και εκτεταμένη καταστροφή.

Και πως άραγε, ένας καπιταλιστικός τόσο δυναμικός ώστε να έχει βάσιμες προοπτικές (παγκόσμιας) ηγεμονίας χωρίς να ρίξει μια σφαίρα, θα αναχαιτιστεί μ’ έναν πόλεμο που δεν θα γίνει μόνο στα δικά του εδάφη αλλά και σ’ εκείνα όσων προσπαθούν να τον φρενάρουν;

Ο εκλεκτός του θεού 1

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Θα αντέξει, λοιπόν, το ψόφιο κουνάβι την διαδικασία καθαίρεσής του και θα βγάλει το 2020 σαν υποψήφιος για έναν ακόμα νόστιμο τετραετή γύρο προεδρικής εξουσίας;

Η ασταμάτητη μηχανή είχε την άποψη ότι όχι μόνο οι «δημοκρατικοί» αλλά και διάφοροι «συντηρητικοί» θα πετύχαιναν την απόλυση του ψόφιου κουναβιού, και την αντικατάστασή απ’ τον πολύ πιο σκληροπυρηνικό φασίστα (νυν αντιπρόεδρο) Pence. Η εκτίμηση αυτή δεν βασιζόταν στα στοιχεία του «ukrainegate» αλλά στην αποτυχία της γραμμής «αμυνόμαστε και περνάμε στην αντεπίθεση μέσω οικονομικών μέσων / κυρώσεων» που εξέφραζε, και έχει προσπαθήσει να υλοποιήσει το ψόφιο κουνάβι. Η εκτίμηση αυτή εξακολουθεί να ισχύει.

Ωστόσο, παρά το ότι ακόμα και πρόσφατα οι σκληροπυρηνικοί συντηρητικοί στράφηκαν έντονα εναντίον του ψόφιου κουναβιού (όταν έδωσε στον Erdogan το ο.κ. να εισβάλει στη βόρεια συρία, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι αποσύρει τον στρατό του συνολικά απ’ την ypgκρατούμενη βορειοανατολική συρία…), σε ότι αφορά την καθαίρεσή του δεν έχει εκδηλωθεί ως τώρα κάποιο «ρήγμα». Αν αυτό συνεχίσει, η συντηρητική πλειοψηφία στη γερουσία θα εμποδίσει την ολοκλήρωση της καθαίρεσης· και το ψόφιο κουνάβι θα παραμείνει στο πόστο του. (Μαζί με την τακτική του;)

Το γεγονός ότι ο σκληρός πυρήνας του αμερικανικού μιλιταρισμού έχει καταφέρει ως τώρα να «μαζεύει» το ψόφιο κουνάβι κάθε φορά που εκτροχιάζεται σε ότι αφορά τους πολέμους των ηπα σε διάφορα σημεία του πλανήτη (διακηρύσσοντας την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού) θα μπορούσε να δείχνει πως είναι ελέγξιμος. Και πως, κατά συνέπεια, δεν είναι απαραίτητη η αντικατάστασή του απ’ τον Pence. Απ’ την άλλη μεριά δεν είναι αυτή η δουλειά ενός αμερικάνου προέδρου σε περίοδο παρακμής της ηγεμονίας: να πηδάει απ’ το παράθυρο και να γαυγίζει «ειρηνόφιλα» τους περαστικούς κουνώντας χαρούμενος την ουρά του, μέχρι να τον ξαναδέσουν τα αφεντικά του…

Ο εκλεκτός του θεού 2

Κυριακή 22 Δεκέμβρη. Υπάρχουν μια σειρά ζητήματα (έως σοβαρά προβλήματα) που θα βραχυκυκλώνουν την mainstream αμερικανική «πολιτική ζωή» – πέρα απ’ την «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον και την αποτυχία του «δόγματος Trump» – αν δεν βρεθούν αρκετοί συντηρητικοί εθνοπατέρες να πείσουν το ψόφιο κουνάβι να παραιτηθεί υπέρ του Pence.

Το πρώτο είναι ο θεσμικός διχασμός στο κέντρο της αμερικανικής εξουσίας: οι μεν δημοκρατικοί ελέγχουν την βουλή των αντιπροσώπων και θέλουν την καθαίρεση· οι δε συντηρητικοί ελέγχουν την γερουσία και βρίσκονται ακόμα στο πλευρό του. Αυτά καθ’ οδόν προς τις εκλογές… Το δεύτερο είναι τα «διαδικαστικά» τα ίδια. Έχουν γίνει μόνο δύο τέτοιες «προσαγωγές / δίκες» προέδρων στην αμερικανική ιστορία, μία το 1868 (του Adrew Johnson) και μία το 1998 (του Bill Clinton) και δεν υπάρχει ένα συμπαγές σώμα διαδικαστικών κανόνων για το πως μπορεί να προχωρήση γρήγορα αυτή η διαδικασία – σε συνθήκες πόλωσης. Για την ακρίβεια υπάρχουν πολλές και διάφορες «τρύπες» που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από κάθε πλεύρα, «σούρνωντας» αυτήν την «δίκη».

Το τρίτο είναι οι «διεθνείς σχέσεις» της Ουάσιγκτον. Ήδη το ψόφιο κουνάβι αντιμετωπίζεται σαν «πρόεδρος περιορισμένης ευθύνης». Το να γίνει πρωταγωνιστής σ’ ένα (ακόμη…) σήριαλ σε παγκόσμια μετάδοση, μπορεί να μοιάζει διασκεδαστικό, αλλά πολύ πιθανόν να αφήσει ακόμα περισσότερο χώρο σε διάφορους αμερικανικούς μηχανισμούς (απ’ τις μυστικές υπηρεσίες ως κυκλώματα του βαθέος κράτους) να δρουν χωρίς πολιτική ευθύνη κανενός.

Το γεγονός ότι ο διεθνής πρώτος μάρτυρας υπεράσπισης του ψόφιου κουναβιού, η ανεγκέφαλη αλεπού – Putin, κατέθεσε ήδη (με δηλώσεις του κατά του ανυπόστατου κατηγορητηρίου…) είναι σίγουρο πως φυτιλιάζει τους αντι-ρώσους στο αμερικανικό καθεστώς· που δεν είναι λίγοι, ούτε ασήμαντοι.

Με το ψόφιο κουνάβι «υπόδικο» αλλά όχι έκπτωτο το αμερικανικό προεκλογικό 2020 έχει όλες τις προδιαγραφές να γίνει ροντέο…