Tag: ηπα

Η τελευταία νίκη…

Σάββατο 4 Γενάρη. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η δολοφονία του Soleimani (μαζί με άλλους 4 ιρανούς και 5 ιρακινούς καραβανάδες – επιπλέον χτες το βράδυ η Ουάσιγκτον ξανακτύπησε στο ιρακινό έδαφος σκοτώνοντας, με τον ίδιο τρόπο, 6 στελέχη των pmu) αποφασίστηκε απ’ το ψόφιο κουνάβι για να ανεβάσει τις μετοχές του εν όψει εκλογών (τον ερχόμενο Νοέμβρη…), λόγω και της παραπομπής του προς απόλυση. Αν ένα τέτοιο ενδεχόμενο το είχαν προβλέψει πριν γίνει η επίθεση θα μπορούσε κανείς να το εξετάσει τώρα. Αλλά κανείς δεν είχε κάνει τέτοια πρόβλεψη. Και ο λόγος είναι απλός. Η γραμμή του ψόφιου κουναβιού ήταν διαφορετική: αν το 2016 τον έκανε πρόεδρο η υπόσχεση απόσυρσης του αμερικανικού στρατού από διάφορα πεδία μάχης (το προσπάθησε και απ’ το συριακό πρόσφατα…) είναι παράλογο να ελπίζει ότι το 2020 θα ξαναεκλεγεί ξεκινώντας «τον δικό του πόλεμο» – ειδικά όταν ένας πόλεμος κατά του ιράν (ή του ιράκ…) θα έχει πολλά αμερικανικά σάβανα.

Η άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι ότι η συγκεκριμένη επίθεση, η επόμενη μετά από λίγες ώρες, μαζί με το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον «φορτώνει» με μερικές χιλιάδες επιπλέον πεζοναύτες (πού ακριβώς;) την μέση Ανατολή, ενέργειες που είναι αντίθετες με την 3ετή κυβερνητική «γραμμή Trump», ανήκουν σε αυτό που συμβολικά θα ονομάζαμε «γραμμή Pence».

Έχουμε τονίσει κάμποσες φορές την αποτυχία της «γραμμής Trump», μέσω «οικονομικού πολέμου». Έχουμε διατυπώσει επίσης την εκτίμηση ότι θα αντικατασταθεί απ’ την «γραμμή Pence», μιλιταριστική και επιθετική, επειδή πια δεν έχουν απομείνει στην αμερικανική παρακμή άλλα μέσα εκτός απ’ τον στρατό και τον πόλεμο. Πιθανολογήσαμε επίσης έγκαιρα πως αν γίνει μια τέτοια «αλλαγή γραμμής», ενώ οι πραγματικοί αντίπαλοι της Ουάσιγκτον είναι η Μόσχα και το Πεκίνο, ο «προτιμότερος στόχος πρώτης επιλογής» θα είναι η Τεχεράνη. Επειδή εντείνοντας το χάος (την αποσταθεροποίηση) στη μέση Ανατολή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ελπίζει να εμποδίζει την προέλαση του κινεζικού καπιταλισμού προς τα δυτικά: την Μεσόγειο και την ευρώπη.

Εκείνο που η ασταμάτητη μηχανή δεν είχε προβλέψει ήταν η πιθανότητα η «αλλαγή γραμμής» να γίνει με το ψόφιο κουνάβι στην καρέκλα του. Θεωρούσαμε ότι θα γινόταν όταν την άδειαζε. Να όμως που…

Είναι άγνωστο ποιος «σύμβουλος» ή παρατρεχάμενος πρότεινε, και με τι επιχειρήματα, στο ψόφιο κουνάβι να υπογράψει όχι απλά μερικές δολοφονίες τέτοιου είδους αλλά, κυρίως, την κήρυξη ενός πολέμου στον οποίο, αν εξελιχθεί, αυτός θα είναι ο «αρχιστράτηγος της καταστροφής». Και μόνο το γεγονός ότι, εκ των υστέρων, βγήκε να δηλώσει ότι διέταξε την δολοφονία του Soleimani «όχι για να ξεκινήσει αλλά για να σταματήσει τον πόλεμο» δείχνει ότι βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση…

Τώρα πολλά θα εξαρτηθούν απ’ το τι θα κάνει η Τεχεράνη (αλλά απ’ την μεριά της και η Βαγδάτη). Ό,τι και να κάνει θα είναι δικαιολογημένο κατ’ αρχήν· αλλά ανάμεσα στις πολλές πολεμικές επιλογές έχει και μία ελάχιστα στρατιωτική, που θα βραχυκυκλώσει και θα οδηγήσει σε ήττα και την «γραμμή Pence»: μετά τις δολοφονικές επίθεσεις στη Βαγδάτη το όποιο ιρακινό κοινοβούλιο έχει (επιτέλους!) κάθε λόγο να ζητήσει την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την ιρακινή επικράτεια· βρίσκεται εκεί με διακρατική συμφωνία. Αν αρνηθεί θα θεωρηθεί αυτόματα «κατοχικός» (όπως είναι άλλωστε…) επίσημα· και τότε η «γραμμή Pence» θα αναγκαστεί να κάνει πόλεμο … στο ιράκ και όχι στο ιράν. Αν αναγκαστεί να φύγει, τότε θα πρέπει να τα μαζέψει και απ’ την ανατολική συρία, αφού ανεφοδιάζει τις εκεί βάσεις του απ’ το ιρακινό έδαφος.

Ακούγεται πολύ καλό μέσα στον ζόφο… Όμως αυτή θα είναι η τελική νίκη του Soleimani!

(φωτογραφία: Δεξιά ο Soleimani, στη μέση ο άλλοτε «πιο επικίνδυνος άνθρωπος στο ιράκ» Moqtada al-Sadr, και αριστέρα ο αρχιτράγος Khamenei).

Ο μεγάλος σύμμαχος πάει καλά…

Παρασκευή 3 Γενάρη. Είναι κάτι που δεν θα σας απασχολούσε ποτέ. Ίσως («ίσως» λέμε) σας απασχολήσει στο όχι μακρινό μέλλον.

Πρώτα η «ξεκάρφωτη» ερώτηση: τι συμβαίνει όταν η κεντρική τράπεζα ενός κράτους δανείζει αυτό το κράτος; Ας πούμε όταν πρόκειται για «κοντοπρόθεσμο δανεισμό» όπως είναι τα έντοκα γραμμάτια; Κανονικά σ’ αυτόν τον δανεισμό προστρέχουν ιδιώτες (τράπεζες ή funds) επειδή θεωρείται σχετικά ασφαλής «επένδυση». Απ’ την άλλη μεριά απαγορεύεται γενικά στις κεντρικές τράπεζες των κρατών να δανείζουν τα ίδια τα κράτη τους.

Ξανά η ερώτηση: τι σημαίνει όταν η κεντρική τράπεζα ενός κράτους δανείζει αυτό το κράτος; Σημαίνει κάτι απλό: ελάχιστοι αλλά όχι επαρκείς ιδιώτες ενδιαφέρονται να δανείσουν αυτό το κράτος…

Σ’ αυτήν την κατάσταση μπήκε το αμερικανικό κράτος, με επιταχυνόμενο ρυθμό μέσα στο 2019. Η fed (η κεντρική τράπεζα του ψοφιοκουναβιστάν) έφτασε να αγοράζει ακόμα και το μισό των εκδόσεων έντοκων γραμματίων που εκδίδει το αμερικανικό κράτος. Μπορεί και παραπάνω πρόσφατα. Κάτι που απαγορεύεται… Και για να παρακάμψει την απαγόρευση η fed έχει κάποιους «traders» που αγοράζουν αυτοί τα έντοκα, τα κρατάνε 3 ή 4 μέρες, και μετά τα πουλάνε στην fed – με σημαντικό κέρδος…. Έτσι ώστε η κεντρική αμερικανική τράπεζα να ισχυρίζεται ότι δεν δανείζει απευθείας την Ουάσιγκτον, αλλά αγοράζει τα χρέη της στη «δευτερογενή αγορά».

Το ότι το αμερικανικό κράτος ζορίζεται όλο και περισσότερο να δανειστεί από ιδιώτες (απ’ την διεθνή αγορά χρήματος) και ότι αναγκάζεται η κεντρική του τράπεζα να «τυπώνει χρήμα» για να το δανείζει, είναι για κάποιους «ειδικούς» ο άγγελος του επερχόμενου τέλους… Παίζει ρόλο η στάση διάφορων κεντρικών τραπεζών άλλων κρατών, που είτε έχουν ξεφορτωθεί τα αμερικανικά χρεώγραφα (Μόσχα) είτε περιορίζουν σημαντικά τις αγορές τους (Πεκίνο και όχι μόνο).

Παίζει όμως ρόλο και κάτι ακόμα: καθώς το αμερικανικό δημόσιο χρέος αυξάνεται διαρκώς, έχουν αρχίσει να αυξάνονται (διακριτικά και προσεκτικά) και οι αμφιβολίες αν θα ξεπληρωθεί ποτέ με οτιδήποτε άλλο εκτός από πληθωριστικά δολάρια…

Το 2020 αναγγέλεται σαν χρονιά παράξενη…

Ζήτω οι μεγάλοι σύμμαχοι!

Πέμπτη 2 Γενάρη. Τι “κωλοπηλάλα” έπιασε πρώτα τον Netanyahu και μετά τον Αναστασιάδη και τον ρημαδοΚούλη και, άρον άρον, τρέχουν να βάλουν τις τζίφρες τους σε κάτι που ξέρουν ότι δεν γίνει ποτέ πραγματικότητα; Η «κωλοπηλάλα» τους έχει όνομα. Λέγεται Eastern Mediterranean Security and Energy Partnership Act 2019, ψηφίστηκε τον περασμένο Οκτώβρη, και αφορά, ουσιαστικά την αμερικανική “αντιμετώπιση” της ρωσο-τουρκικής συνεργασίας / συμμαχίας στην ανατολική Μεσόγειο! Μέσω (προσέξτε παρακαλούμε) μιας “νέας συνεργασίας ασφαλείας με την Λευκωσία, το Τελ Αβίβ και την Αθήνα”, που περιλαμβάνει την “οικονομική υποστήριξη στρατιωτικών εξοπλισμών της ελλάδας” (αυτή, υποθέτουμε, θα υπογράψει τρέχοντας ο ρημαδοΚούλης σε 5 μέρες στην Ουάσιγκτον…)· ακόμα και την πώληση όπλων στη νότια κύπρο… Παράλληλα η Ουάσιγκτον σκοπεύει να δημιουργήσει ένα “ενεργειακό κέντρο ηπα-ανατολικής Μεσογείου” για να “συντονίζει” την “ενεργειακή” συνεργασία / συμμαχία ανάμεσα στα τέσερα κράτη (ηπα, ισραήλ, νότια κύπρο και ελλαδιστάν) και να “αναπτύξει μια στρατηγική” κατά των κακόβουλων ενεργειών της ρωσίας και άλλων κρατών στην περιοχή.

Δεν βρωμάει απλά αυτή η ιστορία πόλεμο-σε-εξέλιξη. Ζέχνει!! Ο east med είναι μεν ένας αγωγός – των – ονείρων· αλλά φαίνεται ότι ελλείψει ενός καλύτερου άλλοθι για να ανασχεθεί η παρουσία (και η επιρροή) του ευρασιατικού project στη Μεσόγειο, καλός είναι και δαύτος. Για να τον ανεμίζει πότε ο ένας και πότε ο άλλος, σαν προπέτασμα καπνού στις προσπάθειες ακόμα πιο οξυμένης στρατιωτικοποίησης της ανατολικής Μεσογείου.

Μόνο που «άξονας» (με όλα του τα μέλη) έχει χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων προ πολλού· και έχει μπερδευτεί κυριολεκτικά στο λιβυκό πεδίο μάχης· με ό,τι αυτό σημαίνει. Εξού και η σπασμωδικότητα διάφορων καραγκιοζοκινήσεων «μεγάλου βεληνεκούς» σαν τις σημερινές τζίφρες. Μάλιστα τα επιμέρους «μπερδέματα», που είναι διαφορετικού χαρακτήρα ανά κράτος, επηρεάζουν το καθένα τα υπόλοιπα.

Ιράκ

Τρίτη 31 Δεκέμβρη. Μπορεί οι διαδηλωτές στο ιράκ να μην έχουν στοχοποιήσει την αμερικανική «ημικατοχή» του. Το κάνουν όμως διάφορες ένοπλες οργανώσεις, που συναπαρτίζουν τις «λαϊκές δυνάμεις κινητοποίησης» (popular mobilization forces) που, με την σειρά τους συνυπολογίζονται επίσημα στον ιρακινό στρατό – αν και έχουν χωριστή διοίκηση. Τους δύο τελευταίους μήνες έχουν κάνει έντεκα επιθέσεις με ρουκέτες σε αμερικανικές βάσεις ή σημεία που υπάρχουν αμερικάνοι πεζοναύτες. Η τελευταία, την περασμένη Παρασκευή, σε βάση στο Kirkuk, ήταν η πιο πετυχημένη: σκοτώθηκε ένας αμερικάνος «εργολαβικός» μισθοφόρος και αρκετοί πεζοναύτες τραυματίστηκαν.

Ήταν επόμενο ότι το ψοφιοκουναβιστάν θα αντιδρούσε: βομβάρδισε 5 θέσεις των pmu την περασμένη Κυριακή σκοτώνοντας 19 (κατ’ άλλους 25) μέλη τους. Τυπικά αυτές οι εξελίξεις λέγονται «πόλεμος μεταξύ Βαγδάτης και Ουάσιγκτον» – τονίζουμε, ωστόσο, προς το παρόν, την λέξη «τυπικά». Επειδή, κατά το ψοφιοκουναβιστάν, ο ουσιαστικός πόλεμος είναι με την Τεχεράνη…

Πράγματι, οι pmu είναι το αξιοσημείωτο (ως προς την μαχητική αποτελεσματικότητά του, άρα την οργάνωσή του) αποτέλεσμα της δουλειάς του ιρανού επικεφαλής των επίλεκτων Quds των ιρανών “φρουρών της επανάστασης” Qasem Soleimani, δουλειάς που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2014. Με τον επίσημο ιρακινό στρατό διαλυμένο και αποδεκατισμένο (αρκετοί απ’ τους αξιωματικούς του πέρασαν και ουσιαστικά έστησαν το στρατιωτικό σκέλος του isis) και αυτό το σαουδαραβικο-αμερικανο-ισραηλινό project (τον isis) να απλώνεται μέχρι λίγα χιλιόμετρα απ’ τα σύνορα του ιράν, ο Soleimani έφτιαξε από «σκράπ» έναν καινούργιο αντι-ουαχαβίτικο στρατό πολιτοφυλάκων με κυρίως (αν και όχι αποκλειστικά) ιρακινούς σιίτες.

Οι pum πολέμησαν αξιόπιστα σε όλες τις μάχες κατά του isis επί χρόνια (κάποιες φορές με την αεροπορική υποστηρίξη των αμερικάνων…) και έχουν μεγάλη εμπειρία στο είδος του πολέμου που γίνεται στη μέση Ανατολή. Δεν έχουν αεροπορία ή ναυτικό, έχουν όμως ρουκέτες, πυραύλους, drones, τανκς και πυροβόλα. Από πολιτικο-στρατιωτική άποψη τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο (και στο ίδιο μπλοκ) με την λιβανέζικη Hezb’ Allah και τους υεμενίτες Huthis, αν και δεν είναι (και) κόμμα. Ωστόσο, λόγω εμβλημάτων, διάφοροι υποστηρίζουν οτι οι pmu είναι το πρόπλασμα της ιρακινής Hezb’ Allah.

Συνεπώς το ότι η Ουάσιγκτον «κτυπάει» στο ιράκ και στα σύνορα με την συρία, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάνει τον ίδιο ακριβώς πόλεμο το Τελ Αβίβ, λέγοντας δηλαδή (ο άξονας) ότι πρόκειται για «proxies της Τεχεράνης», δεν είναι εντελώς αβάσιμος ισχυρισμός. Όμως δεν πρόκειται για «proxies»: ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός παρερμηνεύουν σκόπιμα την πραγματικότητα, πιστεύοντας πως αν την φέρουν στα μέτρα τους μπορούν να την ελέγξουν νικώντας. (Το ότι ηττώνται σταθερά το απωθούν…)

Κάποιοι προβλέπουν (δυσοίωνα) ότι αν συνεχιστούν οι επιθέσεις κατά αμερικανικών στόχων στο ιράκ (ή και αλλού) από τους «proxies του ιράν» τότε το ψοφιοκουναβιστάν θα επιτεθεί στην «καρδιά του προβλήματος»… Και πως αν συμβεί κάτι τέτοιο θα αρχίσει «επίσημα» ο 4ος (τον λένε 3ο…) παγκόσμιος πόλεμος.

Εκεί βρισκόμαστε;

(φωτογραφία: Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η Ουάσιγκτον «καίγεται» και κτυπάει για τα ίδια γεωγραφικά σημεία που «καίγεται» και κτυπάει το Τελ Αβίβ: τα σύνορα και τα περάσματα μεταξύ ιράκ και συρίας, δίπλα στον Ευφράτη…)

Ιράν

Τρίτη 31 Δεκέμβρη. Η διάσημη φράση των σκληροπυρηνικών ακροδεξιών (πολιτικών και στρατιωτικών) της κυβέρνησης Μπους του Β ήδη πριν την εισβολή στο ιράκ, ότι «οποιοσδήποτε πάει στη Βαγδάτη αλλά οι αληθινοί άντρες πηγαίνουν στην Τεχεράνη», που εννοούσε πως ένας νικηφόρος αμερικανικός «αληθινός πόλεμος» (για «αληθινούς άντρες»…) θα ήταν αυτός εναντίον του ιράν και όχι του ιράκ (που θεωρούνταν … «για οποιονδήποτε»…), αυτό το κλισέ ιμπεριαλιστικής υπεροχής του 2003, βρυκολακιάζει ακόμα στην Ουάσιγκτον. Αλλά όχι στην Τεχεράνη.

Αν το 2003 οι θιασώτες του «21ου αμερικανικού αιώνα» αντί για την Βαγδάτη κατηγορούσαν την Τεχεράνη για κατοχή «χημικών και βιολογικών όπλων» και «συνεργασία με τους τρομοκράτες της αλ Κάιντα», μια εισβολή στο ιράν θα ήταν πράγματι εξαιρετικά δύσκολη· αλλά ίσως θα μπορούσε να σχεδιαστεί και να ξεκινήσει – με άγνωστη συνέχεια….

Φυσικά, στην πράξη, αποδείχθηκε πως ούτε η εισβολή στο ιράκ ήταν «παιδικό πάρτυ» – το αντίθετο… Το βέβαιο είναι ότι εκείνο που μπορούσε να φαντασιώσει ο αμερικανικός μιλιταρισμός / ιμπεριαλισμός το 2003 ή το 2004, τώρα πια, το 2020, μόνο σαν εφιάλτη το βλέπει. Εκείνο που απομένει «για τους άντρες» είναι αεροπορικοί και πυραυλικοί βομβαρδισμοί από απόσταση· κανείς από δαύτους δεν θα πατήσει ποτέ το πόδι του (δηλαδή: δεν θα αφήσει τα κόκκαλά του…) στην πλατεία της επανάστασης στην Τεχεράνη.

Είναι ωστόσο αλήθεια πως ούτε ένα carpet bombing είναι εύκολη υπόθεση για την Ουάσιγκτον. Με τόσες βάσεις στην γύρα, τόσο απ’ τα δυτικά όσο και απ’ τα ανατολικά της ιρανικής επικράτειας (στο αφγανιστάν), κάποιοι πρέπει να ζυγίσουν διπλά και τριπλά τα φέρετρα που θα άντεχαν τα μετόπισθεν σαν τίμημα για την «τιμωρία» της «μήτρας του κακού».

Είναι αλήθεια ότι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού, αυτή του «οικονομικού στραγγαλισμού», προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι και να αποφύγει την εκδοχή με τα φέρετρα. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η τακτική απέτυχε, και ότι στην Ουάσιγκτον οι πιο βαρβάτοι πολεμοκάπηλοι (συνήθως άνω των 60 χρονών…) βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, έστω, οι «πραγματικοί άντρες βομβαρδίζουν την Τεχεράνη». Απ’ αυτήν την άποψη, ενισχυμένη απ’ τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι κάποιοι βλέπουν στον ύπνο τους ότι εξαφανίζουν το ιράν απ’ τον χάρτη, με ελάχιστες απώλειες…

Πρέπει, ωστόσο, να βγάλουμε απ’ τα κρανία τους τις κουκούλες. Όσο βρίσκεται ακόμα σε ημερήσια διάταξη η αποτυχημένη τακτική των οικονομικών τιμωριών (δηλαδή το ψόφιο κουνάβι), που σημαίνει πως όσο η άποψη «πάμε να τους ισοπεδώσουμε» είναι αντιπολίτευση στο “θα τους στραγγαλίσουμε”, είναι εύκολα όλα τα όνειρα και τα σχέδια. Αν, όταν, και εφόσον πάρουν οι real men τιμωροί το τιμόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα φανεί πόσο «σκληροί» είναι.

(φωτογραφία: Ο τότε αμερικάνος υπ.αμ. Colin Powel επιδεικνύει στον οηε στις 5 Φλεβάρη του 2003 τα «πειστήρια» των «βιολογικών όπλων» του ιράκ – συγγνώμη, του ιράν ήθελε να πει, αλλα ντράπηκε…

Όταν λέγαμε χτες πως χρειάζεται στ’ αφεντικά ένα ισχυρό και αδιαπραγμάτευτο κρατικό / επιχειρηματικό μονοπώλιο ως προς το ποιος ξεστομίσει τα «έγκυρα ψέμματα» είναι, μεταξύ άλλων, επειδή θυμόμαστε μερικές πρόσφατες αφετηρίες του εγχειρήματος… Το 2003 ήταν νωρίς για να διαδίδει ο καθένας το παραμύθι του ιντερνετικά· τώρα το πράγμα πρέπει να μαζευτεί, αν είναι «να κάνουμε δουλειά»… )

Αιμάτινη (αντί για εύφορη) ημισέλινος

Τρίτη 31 Δεκέμβρη. Αν, λοιπόν, οι θεωρούμενοι “proxies” του ιράν κτυπάνε με ρουκέτες και κανάν πύραυλο αμερικανικές κατοχικές εγκαταστάσεις στο ιράκ, σημαίνει αυτό ότι πηγαίνουν γυρεύοντας για μεγάλο καυγά; Η ασταμάτητη μηχανή λέει πως «όχι». Ζυγίζουν προσεκτικά τις αμερικανικές αντιδράσεις – όχι μόνο από την άποψη του καταστροφικού δυναμικού τους, αλλά και από την άποψη της intelligence τους. Και έμμεσα διαφημίζουν την αμερικανική αδυναμία που συνίσταται στο ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο απ’ το να αντιδρά.

Αυτό μπορεί να φαίνεται risky στα δικά μας μυαλά, αλλά για υψηλού επιπέδου τακτικιστές σαν τον Soleimani τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν είναι μόνο οι pmu που κάνουν επιθέσεις σε αμερικάνους πλέον· είναι και οι ταλιμπάν, στο αφγανιστάν. Ακόμα και απ’ τη λωρίδα της Γάζα «άγνωστοι» (πιθανότερο η «ισλαμική τζιχάντ») ρίχνουν καμμιά ρουκέτα αν βρουν σε απόσταση βολής τον Netanyahu· που απαντάει, φυσικά με τον ίδιον στρατηγικά αδιέξοδο (αμερικανικό) τρόπο: βομβαρδίζει προς τιμωρία… Ως και οι μακρινοί Huthis απειλούν (το Τελ Αβίβ)… Σα να εκδηλώνεται διακριτικά και προσεκτικά η συναστρία…

Μοιάζει σαν τοπική ισορροπία τρόμου, ή σαν “φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη”. Που μπορεί να έχει κι άλλα (στοχευμένα λιγότερο ή περισσότερο) επεισόδια… Αλλά (ποιός το ξεχνάει;) “αναθεωρητές” άλλων κυβικών, σαν το Πεκίνο, την Μόσχα, ακόμα και την Άγκυρα, ανταγωνιστές δηλαδή της Ουάσιγκτον, απέναντι στους οποίους δεν σκέφεται καν, κανένας εκεί στο αμέρικα, την “αληθινή αρρενωπότητα”, είναι δίπλα. Πολύ δίπλα.

Τόσο δίπλα ώστε το αμερικανικό υπ.εξ. να βγάζει αφρούς διατυπώνοντας έναν τόσο σοφό καϋμό: … Αυτές οι χώρες [που κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις αυτές τις μέρες με το ιρανικό καθεστώς, δηλαδή η Μόσχα και το Πεκίνο] στέλνουν ένα πολύ καθαρό μήνυμα στον ιρανικό λαό ότι βρίσκονται στο πλευρό των καταπιεστών και των δολοφόνων τους….

Ω ναι! Κι εμείς νομίζαμε ότι το “μήνυμα” και το ταχυδρομικό περιστέρι κίνησαν προς Ουάσιγκτον μεριά. Αλλά όχι… Πώς λένε “διασταυρούμενα πυρά”; Ε, υπάρχουν και “διασταυρούμενα μηνύματα”….

Αν στην παρούσα φάση (το τονίζουμε αυτό, για να μην πάρετε θάρρος!) το ισοζύγιο προσδιορίζεται όχι μόνο απ’ το “τι μπορούμε να καταστρέψουμε” αλλά και απ’ το “πόσες καταστροφές μπορούμε να αντέξουμε”, τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ οι “αληθινοί άντρες” μπορεί να συναντιούνται και να λένε τον καϋμό τους στα δημόσια ουρητήρια… (Όχι ότι θα τους ένοιαζαν μερικές ή αρκετές εκατοντάδες φέρετρα. Απλά … πρέπει να μοντάρουν κατάλληλα και τις προεκλογικές περίοδους τους…)

Απ’ την άλλη μεριά, κόντρα στις σχετικές δοξασίες, ποτέ οι πόλεμοι δεν ήταν αποκλειστικά το καταστάλαγμα ψύχραιμων και μετρημένων αποφάσεων… Η αμείλικτη Ιστορία δείχνει πολλά.

(φωτογραφία: Δεν ξέρουμε αν η στιγμή είναι μισό λεπτό πριν ή μισό λεπτό μετά το προηγούμενο στιγμιότυπο, με την χαιρετούρα. Αλλά σαν κάτι να δείχνει ο φίλος κι αδελφός στον περιχαρή φίλο κι αδελφό ρημαδοΚούλη, που σα να τρίβει τα χέρια του, με έκφραση γύπα – δε νομίζετε;

Οικόπεδα με θέα στην Αφρική; Ευκαιρίες για επενδύσεις; Τι άραγε;)

Πλαστογραφίες υψηλού επιπέδου 1

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Όσοι είχαν παρακολουθήσει τις «αποδείξεις» για την ενοχή του καθεστώτος Άσσαντ για την (μη) επίθεση με χημικά στην Douma, την άνοιξη του 2018 (7 Απρίλη), το καταλάβαιναν από τότε: το καθεστώς Άσσαντ δεν είχε κανένα λόγο να κάνει τέτοιου είδους μαζική δολοφονία, και επρόκειτο προφανέστατα για προβοκάτσια. Μια βδομάδα μετά, στις 14 Απρίλη, Λονδίνο, Παρίσι και Ουάσιγκτον τιμώρησαν τον Άσσαντ με πυραυλικές επιθέσεις σε διάφορες θέσεις του στρατού του. Ειδικά, μάλιστα, σε στόχο για τον οποίο ισχυρίστηκαν ότι ήταν «εργαστήριο κατασκευής χημικών όπλων»…

Το θέμα θα είχε λήξει εκεί. Ενάμισυ χρόνο μετά ο Άσσαντ ‘n’ friends έχει επεκτείνει την κυριαρχία του, και η υπόθεση θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία. Όμως η πρόσφατη μαρτυρία ενός απ’ τους ερευνητές της «επιτροπής του οηε για τον έλεγχο των χημικών όπλων» / OPCW (που αποφάνθηκε για την υποτιθέμενη επίθεση με χημικά) και μια σειρά διαρροών εσωτερικών εγγράφων του ίδιου οργανισμού (απ’ τα Wikileaks…) αποδεικνύουν ότι το ενοχοποιητικό πόρισμα «μαγειρεύτηκε». Και μάλιστα με χοντροκομμένο τρόπο.

Πρώτα οι συντάκτες του πορίσματος διέγραψαν την έκθεση του ειδικού συνεργάτη του OPCW Ian Henderson, που έκανε επιτόπια έρευνα στην Douma και συμπέρανε ότι οι 2 περιβόητοι «κύλινδροι με αέριο χλώριο» που, υποτίθεται, είχαν ριχτεί από αέρα (από αεροπλάνο ή ελικόπτερο του συριακού στρατού) είχαν στην πραγματικότητα τοποθετηθεί με τα χέρια, για να φωτογραφηθούν σαν «πειστήρια». Ύστερα απέκλεισε όλους τους επιτόπιους ερευνητές απ’ την σύνταξη του πορίσματος. Όταν κλήθηκαν να γνωματεύσουν ειδικοί τοξικολόγοι, κλινικοί φαρμακολόγοι και ένας βιοαναλυτής, ειδικευμένοι στις συνέπειες της χρήσης οποιουδήποτε χημικού, και αποφάνθηκαν ότι τα «συμπτώματα» που εμφανίστηκαν σε βίντεο σαν συνέπεια της «χημικής επίθεσης» δεν είχαν σχέση με οποιοδήποτε χημικό, ακόμα και χλώριο, οι γνώμες τους παραμερίστηκαν. Στο τέλος, η πιο πρόσφατη διαρροή, αποδεικνύει ότι η εντολή για την διαγραφή της έκθεσης του Henderson και «όλων των ηλεκτρονικών ιχνών της» δόθηκε απ’ την ηγεσία του OPCW.

Πλαστογραφίες υψηλού επιπέδου 2

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Για την δική μας και την δική σας πάγια καχυποψία, η αποκάλυψη αυτής της ιστορίας θα μπορούσε να είναι «σιγά τ’ αυγά!» Αλλά για το τι συμβαίνει σε διεθνείς οργανισμούς «υψηλού κύρους» (και η «επιτροπή του οηε για τον έλεγχο των χημικών όπλων» είναι σίγουρα τέτοια) το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό. Οι συγκεκριμένοι χρυσοκάνθαροι δεν είχαν βγάλει το πόρισμά τους όταν οι φύλακες του καλού έριξαν τους πυραύλους. Το έβγαλαν εκ των υστέρων. Μπορεί να μην χρέωσαν κατευθείαν το καθεστώς Άσσαντ για την επίθεση, είπαν όμως το βασικό (ότι πράγματι έγινε χημική επίθεση) αφήνοντας τα υπόλοιπα στα καθεστωτικά μήντια και στις κυβερνήσεις. Εν ολίγοις «νομιμοποίησαν» αναδρομικά τους φίλους της ειρήνης και της αγάπης.

Προκύπτει ωστόσο ότι ήξεραν πως επίθεση με χημικά δεν είχε γίνει καν και καν! Πως η ιστορία ήταν σκηνοθετημένη απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους στην Douma αλλά και – αυτό είναι το λογικό συμπέρασμα – τους διεθνείς προστάτες τους. Οι οποίοι έχουν τους ανθρώπους τους στην κοτζάμ «επιτροπή» έτσι να εξαφανίζονται στοιχεία, άλλα να χαλκεύονται, και στο τέλος να βγαίνουν τα σωστά «επιστημονικά και αδιάβλητα συμπεράσματα».

Κάποιοι ίσως θυμηθούν πως όταν ο Μπους ο δεύτερος ήταν έτοιμος να επιτεθεί στο ιράκ το 2003, με την κατηγορία ότι διαθέτει «χημικά και βιολογικά όπλα», κατασκεύασε και τα υποτιθέμενα πειστήρια. Αλλά σ’ εκείνο το show η συγκεκριμένη επιτροπή είχε μείνει απ’ έξω· υποστηρίζε μάλιστα ότι ο Χουσεΐν δεν είχε τέτοια όπλα. Μετά από 15 χρόνια αυτή η «έλλειψη συνεργασίας» εκ μέρους της είχε διορθωθεί, προφανώς με αλλαγή σύνθεσης.

Συνεπώς, με άξονα περιστροφής το τι (δεν) έγινε στην Douma πριν 1,5 χρόνο ξετυλίγεται το κουβάρι των αποδείξεων για την χειραγώγηση υποτιθέμενα «ανεξάρτητων μηχανισμών». Και μπαίνουν άλλη μια χούφτα καρφιά στο φέρετρο της «διεθνούς νομιμότητας» – πράγμα αναμενόμενο όταν βρίσκεται σε εξέλιξη ένας παγκόσμιος πόλεμος….

Διασπορά ψευδών ειδήσεων

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ αυτά – που δεν είναι καθόλου ασήμαντα – αναδεικνύεται και κάτι ακόμα. Κάτι που πιθανότατα έχετε σκεφτεί κατ’ αρχήν· αλλά οι συνέπειές του πηγαίνουν πολύ μακριά.

Είναι γεγονός ότι πρώτα το internet και στη συνέχεια τα social media έκαναν παιχνιδάκι την διασπορά φημών και ψευδών ειδήσεων, με ταχύτητα, ένταση και εμβέλεια πρωτοφανή στην ιστορία του είδους μας. Εμφανίζονται τώρα πια τόσο οι εταιρείες (που βγάζουν πολλά λεφτά απ’ αυτή τη διασπορά) αλλά και το ένα μετά το άλλο τα καπιταλιστικά κράτη, σαν κυνηγοί των ψεμμάτων και φύλακες της αλήθειας.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι τα κράτη (και τα αφεντικά) επιδιώκουν να ανακτήσουν το μονοπώλιο στη διασπορά φημών και ψευδών ειδήσεων, «εθνικοποιώντας» τον έλεγχο του τι είναι τι! Ένα μονοπώλιο που πράγματι έχασαν απ’ την στιγμή που ο κάθε πυροβολημένος μπορούσε να διαδώσει (μερικοί με επιτυχία) ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι.

Μια εκδοχή της ανάκτησης του κρατικού ελέγχου πάνω στην «πιστοποίηση της αλήθειας» είναι και εκείνη η έκθεση της επιτροπής του οηε για την επίθεση με χημικά στην Douma, μια επίθεση που δεν έγινε ποτέ. Ένα ανύπαρκτο γεγονός ανακηρύχτηκε με την βούλα του οηε σαν πραγματικό… Δεν είναι η μοναδική εκδοχή, είναι όμως χαρακτηριστική: οποιοσδήποτε την αμφισβητούσε θα χαρακτηριζόταν σαν διασπορέας «fake news», και θα είχε τις συνέπειες.

Προφανώς δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα είτε σε χίλιες πηγές ψεμμάτων είτε σε μία και καλή! Ωστόσο η εξελισσόμενη με διάφορους τρόπους «κρατικοποίηση της αλήθειας», σε περιβάλλον γενικευμένης δικτύωσης, δεν στοχεύει ούτε ξώφαλτσα σε «ψευδείς ειδήσεις». Στοχεύει σε οτιδήποτε μπορούν τα αφεντικά της «αλήθειας» να χαρακτηρίσουν «ψέμα»! Στοχεύει, εν τέλει, στην κριτική αποκάλυψη των καθεστωτικών αποπλανήσεων.

Είναι ένα δυναμικό είδος λογοκρισίας, που έχει στα υπέρ του το γεγονός ότι μπορεί να κατασκευάζει τα ψέματά του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνονται τα ίχνη της προέλευσής τους. Αυτό μας αφορά και σας αφορά. Και δεν είναι καθόλου απλό να αντιμετωπιστεί. Δεν είναι σα να κρατάς τη μύτη σου σε κάτι που βρωμάει…

Στην περίπτωση της (μη) επίθεσης στην Douma (όπως και σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις «ισλαμικής τρομοκρατίας» στον πρώτο κόσμο…) όπου το «κρατικό μονοπώλιο αλήθειας» εμφανίζεται με όλα του τα μέσα, το μόνο όπλο απέναντί του ήταν και είναι οι λογικές επεξεργασίες στη συσχέτιση αιτίων, προθέσεων και αποτελεσμάτων. Η εμπειρία της ασταμάτητης μηχανής (και του Sarajevo) δείχνει ωστόσο ότι η επιστράτευση της λογικής γίνεται όλο και δυσκολότερη σε κοινωνίες που οι συγκινήσεις και οι εντυπώσεις (αδιάφορο ποιές…) έχουν την πρώτη και την τελευταία κουβέντα.

Συνεπώς μπορεί να έρθει μια στιγμή που η κριτική, η αιχμηρή, αποφασιστική εργατική κριτική (και η ανάλογη αντιπληροφόρηση) θα αναγκαστεί να κρύβεται. Να σκάβει λαγούμια και υπόγειες στοές, σαν τον τυφλοπόντικα του subcomandante Marcos. Όχι απ’ τον φόβο της «τιμωρίας» της (ως «διασπορέα»…) όσο, κυρίως, εξαιτίας του εξοστρακισμού της απ’ την «ευπιστία» και τις «αλήθειες» της μαζικής συγκινησιακής πανούκλας.

Το έχετε σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο;

Βαθιά δυσαρέσκεια

Σάββατο 28 Δεκέμβρη. …Αυτές οι στρατιωτικές ασκήσεις πρέπει να απασχολήσουν όλα τα κράτη που ενδιαφέρονται για την εξασφάλιση της ελευθερίας ναυσιπλοΐας στην περιοχή… το ιράν πρέπει να σκεφτεί δυο φορές τι σημαίνει να συμμετέχει σ’ αυτές…

Χωρίς την δεύτερη φράση, θα μπορούσε η δήλωση – αμερικανική φυσικά – να αφορά τη νότια θάλασσα της κίνας. Αλλά η δεύτερη δείχνει μια κάποια σύγχιση: το ιράν είναι ο οικοδεσπότης!

Δεν είναι παράλογο που η Ουάσιγκτον (και οι σύμμαχοί της) δεν έχουν χαρεί καθόλου με τα ιρανο-ρωσο-κινεζικά αεροναυτικά στρατιωτικά γυμνάσια (που ξεκίνησαν χτες) στα στενά του Ορμούζ και στα πέριξ. Κατά τους καθεστωτικούς financial times:

Η ρωσία, η κίνα και το ιράν ξεκίνησαν τις πρώτες κοινές ναυτικές ασκήσεις στον κόλπο του ομάν την Παρασκευή, σε μια ευθεία πρόκληση της αμερικανικής επιρροής στη μέση Ανατολή. Η κίνηση αντανακλά την αυξανόμενη συνεργασία ανάμεσα στους δύο βασικούς αντιπάλους των ηπα και την ισλαμική δημοκρατία, που βρίσκεται σε καθεστώς κυρώσεων απ’ την Ουάσιγκτον…

Σίγουρα είναι πρόκληση, σίγουρα είναι και ευθεία… Αλλά δεν συμβαίνει δα και στην Καραϊβική! Από κάποιες απόψεις δείχνει μια διάθεση «οικειοποίησης» της περιοχής, και όχι μόνο. Ειδικά επειδή το ψοφιοκουναβιστάν, με την «νηοπομπή των προθύμων», προσπαθεί να κατοχυρωθεί σαν ο μπάτσος των στενών. Ε, σ’ έναν “πολυπολικό” κόσμο οι ενδιαφερόμενοι για προστασία είναι πολλοί. Και δεν χωράνε…

Εκεί που θα ανάψουν όλα τα λαμπάκια στην Ουάσιγκτον (και όχι μόνο, ξέρουμε και κάποιους εδώ που είναι στην μπρίζα) είναι όταν τέτοιες ασκήσεις γίνουν στα ανοικτά της συρίας….

Μην το αποκλείετε.