Κυριακή 12 Γενάρη. Ο πιο πάνω χοντροκομμένος χάρτης δείχνει ότι το ιρανικό καθεστώς έχει και παραέχει τις (τεχνικές) δυνατότητες να κτυπήσει οποιαδήποτε αμερικανική βάση σε ελληνικό έδαφος. (Μάλιστα αυτός ο χάρτης παίρνει σαν αφετηρία του βεληνεκούς των ιρανικών πυραύλων κάποιο «κέντρο του ιράν» και όχι την βορειοανατολική άκρη του, κοντά στα σύνορα με την τουρκία, που είναι κοντύτερα στα μέρη μας….)
Ωστόσο πριν απ’ το ζήτημα της τεχνικής δυνατότητας να γίνει πράξη η ιρανική προειδοποίηση, υπάρχει κάτι άλλο: το πως οι ντόπιοι (και όχι μόνο) αντιλαμβάνονται την συμμετοχή του κράτους τους (άρα, έμμεσα ή άμεσα και των ίδιων…) σε ένα πόλεμο. Όταν ακούγεται η λέξη «πόλεμος» τα κυρίαρχα ανακλαστικά και οι κυρίαρχες αναπαραστάσεις προέρχονται απ’ τα φιλμ (για τους ηλικιωμένους ενδεχομένως και απ’ την εμπειρία) του … 2ου παγκόσμιου πολέμου. Μάχες με τανκς (κάπου μακριά), αεροπορικοί βομβαρδισμοί (και καταφύγια), ναυμαχίες. Εφόσον αυτά δεν συμβαίνουν (ή δεν γίνονται εκεί που θα θεωρούνταν το «έδαφός μας») οι υποτελείς βολεύονται να πιστεύουν ότι ΔΕΝ συμμετέχουν ούτε οι ίδιοι ούτε το κράτος τους σε πόλεμο.
Όταν, για παράδειγμα, οι ισραηλινοί πιλότοι εκπαιδευόνται και ξανακεκπαιδεύονται στα μέρη μας, και κάποια άλλη στιγμή βομβαρδίζουν στη συρία ή/και στο ιράκ, αυτά τα εκατομμύρια των υποτελών είναι σίγουρα ότι ΔΕΝ συμμετέχουν σε κάποιον πόλεμο. Ή, όταν τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα ανεφοδιάζονται (και «ξεκουράζουν» τα πληρώματά τους) στη Σούδα έχοντας γυρίσει από «επιχειρήσεις» στη μέση Ανατολή, και πάλι το ίδιο: «η ελλάδα είναι μια χώρα που αγαπάει την ειρήνη» (γι’ αυτό, άλλωστε, συμμετέχει στους βιασμούς της…)
Αν στη Λάρισα υπάρχει «κέντρο πιλοταρίσματος» αμερικανικών drones που δρουν στο ιράκ, στη συρία (ή μελλοντικά πιθανόν στο ιράν) αυτή η βάση συμμετέχει ή όχι στον πόλεμο; Κατά την μικροαστική βλακεία όχι· συνεπώς κάθε «απάντηση» (κτύπημα αυτής της βάσης ή και οποιασδήποτε άλλης) θα θεωρηθεί αναίτια επίθεση στο ελλαδιστάν. Μια χαρά αφορμή για ακόμα πιο βαθιά συμμετοχή σ’ έναν πόλεμο.
Το τι είναι ένας πόλεμος (και το ήταν πάντα ένας πόλεμος) δεν έχει όμως σχέση με τις φαντασιώσεις και τις απωθήσεις των υπηκόων! Ένα παράδειγμα πολύ πρόσφατο. Υπάρχει ακόμα η ψευδαίσθηση ότι ένα κράτος συμμετέχει σ’ έναν πόλεμο μόνο απ’ την στιγμή που θα τον «κηρύξει επίσημα»… Λάθος! Η Ουάσιγκτον δεν έχει κηρύξει επίσημα κανέναν πόλεμο εναντίον του ιράκ (όπως ούτε το Τελ Αβίβ). Ωστόσο βομβαρδίζουν τακτικά και κατά βούληση θέσεις των ιρακινών pmu, με την «δικαιολογία» ότι είναι «proxies του ιράν», εναντίον του οποίου επίσης δεν έχουν κηρύξει επίσημα κανέναν πόλεμο… Αποκορύφωμα ως τώρα ήταν η δολοφονία του (ιρανού) Soleimani και του (ιρακινού) Abu Mahdi al-Muhandis· χωρίς καμμία επίσημη κήρυξη πολέμου.
Τι λέει ο κάθε ντόπιος μικροαστός άραγε; Κάνει ήδη η Ουάσιγκτον πόλεμο κατά της Βαγδάτης και της Τεχεράνης χωρίς να τον έχει κηρύξει – ή όχι; Κι αν κάνει, η παροχή διευκολύνσεων και επιμελητείας στον αμερικανικό στρατό εκ μέρους του ελληνικού κράτους είναι συμμετοχή σ’ αυτόν την “ακήρυχτο” πόλεμο – ή όχι; Δικαιούνται όσοι υφίσταται αυτές τις επιθέσεις να κτυπήσουν έναν στόχο στο ελλαδιστάν ή πρόκειται για ιερό μέρος που κανείς δεν πρέπει να αγγίζει;
Γραφείο τύπου σε πρεσβεία στην Αθήνα δεν έχουν όλοι πάντως…
