Tag: ηπα

Λιβύη

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Χαμένος για χαμένος ο αγαπημένος του ελλαδιστάν «τζενεράλ» πριν κανά μήνα προσπάθησε να κάνει κάτι που θα ονομαζόταν πραξικόπημα αν στη λιβύη είχαν ισχύ οι κλασσικοί όροι περί «πολιτικής νομιμότητας». Ενώ, τυπικά, ο Haftar είναι απλά ο στρατηγός του «αυτοεξόριστου κοινοβουλίου της λιβύης» που έχει έδρα το Tobruk (τα περισσότερα μέλη του οποίου έχει διορίσει ο ίδιος ο Haftar…) και άρα, πάλι τυπικά, θα έπρεπε να υπακούει στις εντολές του, ο “τζενεράλ” ακύρωσε την όποια ύπαρξη αυτού του κοινοβουλίου, και αυτοανακηρύχτηκε “ηγέτης της λιβύης”.

Αν νικάς μπορείς να αυτοανακηρυχτείς ακόμα και αυτοκράτορας της Ρώμης (που λέει ο λόγος…) Αν χάνεις όμως δεν έχεις πολλά περιθώρια. Ο ηλικιωμένος εκπρόσωπος των ελληνικών συμφερόντων στο συνέδριο του Βερολίνου για την λιβύη (το θυμάστε; έγινε μόλις στις 19 του περασμένου Γενάρη!!!) δεν πρόκειται να δει τον εαυτό του στο θρόνο του άλλοτε πανίσχυρου Καντάφι, στην πρωτεύουσα Tripoli, όπως ονειρευόταν… (Θα είναι τυχερός αν επιζήσει σαν συνταξιούχος…).

Ελλείψει καλύτερης εναλλακτικής, το άστρο του συνομίλικου με τον «τζενεράλ» (76 χρονών) Aguilla Saleh Issa έχει αρχίσει να αναδύεται (μπορεί το ρημοδογκουβέρνο να προσπαθήσει να τον διπλαρώσει κι αυτόν…). Ο Issa είναι πρόεδρος αυτού του «κοινοβουλίου» που κατάργησε ο «τζενεράλ». Και αυτοσυστήνεται σαν «άνθρωπος της Μόσχας» – πράγμα που είναι στα όρια του βέβαιου. Εμφανίζεται σαν πιστός οπαδός της (ρωσικο-τουρκικής) ιδέας για μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με τον Saraj (αυτή που δεν υπέγραψε ο Haftar τον περασμένο Γενάρη, αλλά τώρα, φυσικά, με πολύ χειρότερους όρους για το Tobruk).

Για να φανεί πόσο χάλια έχουν πάει τα πράγματα για το ρημαδογκουβέρνο, τον ιμπεριαλισμό που εκπροσωπεί και για τον αγαπημένο μας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, την περασμένη Πέμπτη (ενόσω ο Saraj βρισκόταν στην Άγκυρα…) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov συναντήθηκε στη Μόσχα με δύο υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους του … Saraj! Τον υπ.εξ. Mohammed Sayala και τον τουρκο-λίβυο επιχειρηματία Ahmed Omar Maiteeq, που είναι αντιπρόεδρος του «προεδρικού συμβουλίου» του Saraj. Επίσημα η συζήτηση ήταν για δουλειές – “μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση” όπως δήλωσε ο Lavrov.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η στρατιωτική κατάρρευση του «τζενεράλ» και η «πολιτική συνταξιοδότησή» του είναι το κερασάκι της επιτάχυνσης των μεθοδεύσεων Άγκυρας, Μόσχας (αλλά και κάποιων ευρωπαίων συμμάχων τους) στη λιβύη. Μιλάμε για «ευρωπαίους συμμάχους» επειδή: α) η Ρώμη δεν μπορεί παρά να συμφωνεί με αυτές τις εξελίξεις· β) το Παρίσι, που υποστηρίζε τον Haftar, έχει αρκετό ρεαλισμό για να συμβιβαστεί και να επωφεληθεί απ’ αυτές· γ) το Βερολίνο, διακριτικά, συμφωνεί επίσης, για παραπάνω από έναν λόγους.

Αυτοί που έχουν μείνει απ’ έξω είναι … ο άξονας… Η Ουάσιγκτον (που τρέχει μπας και προλάβει να χωθεί, αν και ο τρόπος που διαθέτει, ο στρατιωτικός, είναι ο πιο ακατάλληλος πια), το Λονδίνο, και η Αθήνα… Υποψιαζόμαστε όμως ότι κανένας απ’ το «μπλοκ της Σύρτης» δεν στεναχωριέται για τις δυσκολίες του ψοφιοκουναβιστάν και των συμμάχων του στη Μεσόγειο…

Τι έχει απομείνει στο ελλαδιστάν; Χμμμ…. Τα εμιράτα. Αν δεν κάνουμε λάθος είναι απ’ τις πιο παλιές και γνωστές δυνάμεις της Μεσογείου… Ε;

Μια σύντομη δόση μνήμης απ’ τα ντόπια μεγαλεία της pro covid-19 εποχής εδώ:

Η δύναμη των εντυπώσεων

Παρασκευή 5 Ιούνη. Τι συνέβη στη Ν. Υόρκη στις 11 Σεπτέμβρη του 2001; «Οι πάντες το ξέρουν»: δύο αεροπλάνα έπεσαν πάνω σε δύο ουρανοξύστες και τους γκρέμισαν… Πάνω από 3.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν… Αυτή είναι η κοινότοπη βεβαιότητα: υπήρξε live μετάδοση, που χάρη στην ψηφιακή αποθήκευσή της έχει ειδωθεί και ξαναειδωθεί εκατομμύρια φορές. Συνεπώς: αυτό που φάνηκε να συμβαίνει, αυτό πράγματι συνέβη…

Ξέρουμε όμως ότι καθόλου δεν είναι έτσι! Ξέρουμε ότι η εικόνα είναι εικόνα κι όχι εξήγηση… Ξέρουμε ότι δεν κατέρρευσαν 2 αλλά 3 ουρανοξύστες· στον τρίτο δεν έπεσε κανένα αεροπλάνο… Ξέρουμε ότι οι ουρανοξύστες δεν κατέρρευσαν εξαιτίας των αεροπλάνων και των πυρκαγιών που προκλήθηκαν, αλλά κατεδαφίστηκαν κανονικά, καθώς ο μεταλλικός σκελετός τους ήταν παγιδευμένος με υψηλής τεχνολογίας εκρηκτικά – τέτοια που αποκλείεται να είχαν οι «τζιχαντιστές»… Ξέρουμε ότι μεγάλο μέρος των νεκρών ήταν πυροσβέστες, που είχαν τοποθετηθεί απ’ τους διοικητές τους στην περίμετρο του πρώτου ουρανοξύστη· ένα γιγαντιαίο λάθος εκτίμησης των κινδύνων εκ μέρους αυτών των διοικητών… Ξέρουμε, τέλος, ότι ο bin Laden δεν είχε καμμία σχέση μ’ αυτά τα γεγονότα· οι μυστικές υπηρεσίες του Ριάντ όμως είχαν και παραείχαν…

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά σε σχέση με την αλήθεια; Πολλές χιλιάδες σοβαροί και αξιοπρεπείς άνθρωποι στις ηπα ψάχνουν χιλιοστό χιλιοστό αυτήν την αλήθεια, και έχουν πλησιάσει πολύ. Είναι οι οικογένειες των νεκρών, είναι δικηγορικές ενώσεις, είναι το «τεε» των ηπα (αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί), είναι κατασκευαστές ουρανοξυστών. Ωστόσο, σχεδόν 19 χρόνια μετά, οι εντυπώσεις απ’ την 11η / 9ου στις ηπα παραμένουν τόσο ισχυρές ώστε να διεκδικούν την θέση της «αλήθειας» – ενώ αυτές οι εντυπώσεις είναι ένα τεράστιο, βρώμικο ψέμα!

Γιατί τα θυμίζουμε αυτά; Επειδή πρόκειται για μια τρανταχτή απόδειξη ότι στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος εκείνοι που είναι σε θέση να παράξουν έντονες συγκινησιακές εντυπώσεις κατασκευάζουν την «αλήθεια» στα μέτρα τους, προς υιοθέτηση απ’ την μεριά εκατομυρίων υπηκόων. Οι οποίοι είναι σίγουροι πως «έτσι έγιναν τα πράγματα» επειδή τα είδαν… Το ποιοί μπορούν να παράξουν τέτοιες έντονες εντυπώσεις δεν είναι γρίφος: οι διάφορες μορφές (φράξιες, κλπ) «κεντρικής εξουσίας». Η δυνατότητα, όμως, πρόκλησης έντονων συγκινήσεων (κυρίως ή και αποκλειστικά μέσω της επίδειξης του θανάτου…) έχει αποδειχθεί πολύ ισχυρό εργαλείο ελέγχου των πληθυσμών και των συνειδήσεων.

Για τον εργατικό ανταγωνισμό αυτή η τόσο αποδοτική συγκινησιακή πανούκλα είναι ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο. Συχνά αξεπέραστο. Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να χρησιμοποιεί μέσα ψυχολογικού πολέμου (psyops) ακόμα κι αν θα μπορούσε· απαγορεύεται να κάνει ψυχοσυναισθηματικούς εκβιασμούς· απαγορεύεται να παραποιεί τα γεγονότα. Ο εργατικός ανταγωνισμός απευθύνεται (κι αυτό είναι που πρέπει να κάνει) στη λογική, επειδή η λογική είναι βασικό συστατικό της συνείδησης (γενικά) και της εργατικής συνείδησης (ειδικά). Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να δημιουργεί παραισθήσεις· απαγορεύεται να επιδιώκει τον ατομικό ή συλλογικό υπνωτισμό. Ο εργατικός ανταγωνισμός θέλει να είναι χειραφετικός, απελευθερωτικός· οι εξουσίες είναι που χειραγωγούν, που υποδουλώνουν ακόμα και τις αισθήσεις.

Πώς μπορεί, λοιπόν, να αναμετρηθεί η (εργατική) λογική κριτική με την εξουσιαστική κατασκευή συγκινήσεων και εντυπώσεων; Είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολο. Για παράδειγμα εκείνη την ημέρα (την 11η Σεπτέμβρη του 2001) το αγγλικό bbc μετάδιδε live αυτά που συνέβαιναν στη Ν. Υόρκη. Η δημοσιογράφος είχε στην πλάτη της μια γιγαντοοθόνη που έδειχνε όρθιο το κτήριο 7 (τον 3ο ουρανοξύστη που κατέρρευσε μετά από ώρες χωρίς να πέσει επάνω του κανένα αεροπλάνο) ενόσω εκείνη ανάγγελνε ότι έχει γκρεμιστεί! Μετά από λίγο έγινε αυτό που είχε προφητεύσει! Η τυπική λογική και η αυστηρότητα της όρασης όλων όσων έβλεπαν το συγκεκριμένο πρόγραμμα (και ήταν εκατομμύρια) θα έπρεπε να «κολλήσει» μ’ αυτό το γεγονός! Πώς είναι δυνατόν να «προβλέπεται» η κατάρρευση ενός ουρανοξύστη, και μάλιστα αυτή τελικά να συμβαίνει χωρίς (προφανή) αιτία;

Φαίνεται πως στη διάρκεια της συγκινησιακής πλημμύρας ακόμα και ολοφάνερα λογικά «κενά» στην εξουσιαστική ρητορική «χάνονται». Καταστέλλονται… «Εξατμίζονται»… Η μόνη ελπίδα φαίνεται να είναι αυτή: μετά από καιρό (πόσο πολύ όμως;), όταν η συγκινησιακή πανούκλα έχει εξασθενίσει, να υπάρξει ένα κάποιο περιθώριο για την λογική επανεξέταση των εντυπώσεων – και την εκκαθάρισή τους.

Όμως αυτό το «μετά από καιρό» είναι μαχαιριά στον εργατικό ανταγωνισμό!! Το «μετά από καιρό» μπορεί ίσως να αποκαταστήσει την αλήθεια· δεν μπορεί όμως να αποκαταστήσει την πραγματική ροή της πραγματικής Ιστορίας. Αυτά που έγιναν έγιναν· αυτά που ακολούθησαν ακολούθησαν· οι σχεδιασμοί της εξουσίας επιτελέστηκαν… Όσο χρήσιμο κι αν είναι για την αποκατάσταση της αλήθειας, το «εκ των υστέρων» είναι συνήθως πολιτικά άχρηστο. Ούτε σαν παρηγοριά δεν αντέχει να σταθεί…

Ο εργατικός ανταγωνισμός χρειάζεται τη λογική και την λογική κριτική την στιγμή της φωτιάς! Μετά από καιρό; Μετά από καιρό συνήθως είναι πολύ αργά πια…

(Καθώς οι καπιταλιστικές κοινωνίες έχουν μπει για τα καλά στην εποχή των “πολλαπλών πραγματικοτήτων” η κατασκευή εντυπώσεων απ’ την μεριά των εξουσιών έχει γίνει, σχεδόν, παιχνιδάκι…)

Ο μεγάλος κρίκος 2

Πέμπτη 4 Ιούνη. Εν τω μεταξύ στους άλλους κρίκους του θρυλικού άξονα θα πρέπει να γεννιούνται πονοκέφαλοι με την κατάσταση του μεγάλου (αμερικανικού) κρίκου. Στο ελλαδιστάν σίγουρα. Δεν ανακοινώνεται έτσι, καθαρά, αλλά είναι γεγονός. Η ανατολική Μεσόγειος (η οποία θα περικυκλωνόταν χάρη στην φοβερή συμμαχία Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – ποιος το θυμάται;) έχει γίνει ρουτινιάρικο σούρτα-φέρτα για τους στρατούς της Άγκυρας και της Μόσχας. Πολεμικά πλοία και αεροπλάνα της πρώτης προς την Tripoli, πολεμικά αεροπλάνα της δεύτερης προς την Benghazi. Δεν υπάρχει τίποτα να τους εμποδίζει ή να τους ενοχλεί· ούτε καν εκείνο το θρυλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle, του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Επιπλέον η Μόσχα δεν χρειάζεται καμμία αοζ στην ανατολική Μεσόγειο για να την χρησιμοποιεί…

Χωρίς να έχει πέσει ούτε μισή σφαίρα τα potential της ιμπεριαλιστικής δυναμικής στην περιοχή έχουν ανατραπεί. Κρίμα τα σχέδια και τα όνειρα των φαιορόζ, κρίμα τα deal του ογκόλιθου (: Κοτζιάς) και του ψεκασμένου (: Καμμένος) με τα υπουργικά τους λιλιά. Κρίμα οι βάσεις που παραχωρούνταν στους Πομπηίες οπουδήποτε· κρίμα κι αυτές που κατοχυρώθηκαν. (Αλλά για την Αλεξανδρούπολη θα επανέλθουμε σύντομα).

Πριν, τις χρυσές εποχές της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου και των γκαζοεκβιασμών (σε βάρος της Άγκυρας αλλά και της Μόσχας) συνέβαινε, όλο δόξα κι όλο χάρη, αυτό:

Ο υποάξονας Αθήνας – Λευκωσίας έκοβε και έραβε «θαλάσσια οικόπεδα» κατά βούληση, μοίραζε άδειες ερευνών και γεωτρήσεων, και έτριβε τα χέρια του που είχε στριμώξει το τουρκικό καθεστώς απαγορεύοντάς του, αν και με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην ανατολική Μεσόγειο, να έχει αοζ… Αυτό γινόταν ακόμα και πριν 2 χρόνια…

Τώρα συμβαίνει αυτό:

Η Άγκυρα κόβει και ράβει «θαλάσσια οικόπεδα» κατά βούληση… Και δεν χρειάζεται ξένες εταιρείες για να κάνουν έρευνες· έχει τα δικά της τρυπάνια, συνοδεία των δικών της πολεμικών. «Αυτάρκης» σα να λέμε. Τα νοτιοκυπριακά «θαλάσσια οικόπεδα» κάπου έχουν πνιγεί. Κανείς δεν τα μνημονεύει πια.

Ο θεός της θάλασσας Ποσειδώνας θα πρέπει να είπε κάποια στιγμή στους υπερφίαλους ιμπεριαλιστές Αθηναίους: εσείς το ξεκινήσατε, στο τέλος θα κλαίτε. Στη ναυμαχία στις Συρακούσες οι κυρίαρχοι των θαλασσών στην (τότε) ανατολική Μεσόγειο Αθηναίοι έκλαψαν πικρά. Εκεί τελείωσαν οριστικά τα ιμπεριαλιστικά τους όνειρα, οι λεηλασίες τους, η χρηματοδότησή τους – και οι ίδιοι…

(φωτογραφία επάνω: Ένα στιγμιότυπο που αξίζει μια θέση στην ιστορία: στρατός – ή στρατοαστυνομία; – φυλάει το άσπρο σπίτι…)

Ω, η ομορφιά της προστασίας!

Τετάρτη 3 Ιούνη. Μέσα Μάρτη, ίσως 20 του μήνα ή μια μέρα πριν (το θανατόμετρο στα δεξιά της οθόνης είναι ακόμα χαμηλά…). Ο Πομπηίας συνεντευξιάζεται περί των κινεζικών ευθυνών για τον covid-19…. Και (γλώσσα είναι και ξεφεύγει!) δηλώνει για την πανδημία και τις κινεζικές ευθύνες:

… Δεν πρόκειται για αντίποινα [σ.σ.: μιλάει για την αμερικανική στάση]. Αυτό το θέμα πάει μακριά – βρισκόμαστε σε μια ζωντανή άσκηση, για να το δούμε σωστά…

Το ότι η αντιμετώπιση του covid-19 στις ηπα θεωρήθηκε άσκηση απ’ τον αμερικάνο υπ.εξ. αλλά και όλο το κύκλωμα εξουσίας εκεί αφήνει υπονοούμενα προς διάφορες μεριές. Το άσχημο για τους φίλους της καραντίνας (παντού, όχι μόνο στις ηπα) είναι ότι έδειξαν τέτοια ασυγχώρηση ευπιστία, επιπολαιότητα και κρατισμό ώστε ακόμα κι όταν τους έφτυναν στα μούτρα προτιμούσαν να μένουν αγκαλιά με τις ψευδαισθήσεις τους. Γιατί, διαφορετικά, αν έψαχναν χωρίς προκαταλήψεις, θα έβρισκαν τις σημαντικότερες απ’ αυτές τις «διάφορες μεριές» του σύγχρονου καπιταλισμού.

Εμείς ψάχνουμε. Κι αυτά που βρίσκουμε είναι όλο και χειρότερα…

Σωβιν….

Τετάρτη 3 Ιούνη. Παράξενα παιχνίδια. Ο φασιστοδολοφόνος μπάτσος του Geoarge Floyd λέγεται Derek Chauvin. Μπορεί η καταγωγή του να έχει μια μακρινή γαλλική ρίζα: Nicolas Chauvin είναι το όνομα ενός γάλλου στρατιώτη (ενδεχομένως μυθικού) που ήταν (λέει ο θρύλος) τόσο πολύ αφοσιωμένος στον Βοναπάρτη ώστε για χάρη του στρατηγού του τραυματίστηκε σε μάχες σχεδόν 20 φορές.

Απ’ το όνομα αυτό προέκυψε η λέξη σωβινισμός. Στην αρχή σήμαινε ανεξέλεγκτη, τυφλή προσήλωση στον εθνικό ηγέτη. Και, στη συνέχεια, σκέτο εθνικο-μιλιταρισμό….

Κάτι συμπτώσεις!

Ο μεγάλος κρίκος 1

Τετάρτη 3 Ιούνη. Η αφορμή είναι σοβαρή. Οι αιτίες ακόμα πιο σοβαρές. Αλλά η ευκολία με την οποία η αντιρατσιστική / αντιμπάτσικη εξέγερση στις ηπα πέταξε απ’ το κέντρο της δημαγωγίας (σίγουρα τον πρώτο καπιταλιστικό κόσμο) τα θανατόμετρα, κάνοντας την συμπαράσταση στις διαμαρτυρίες το must κρατών, celebrities, media κλπ έχει κάτι το ιδιαίτερο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια εξέγερση αφροαμερικάνων (αλλά και άλλων πληβείων) τραβάει την διεθνή προσοχή. Είναι όμως ίσως η πρώτη φορά που τα συλλυπητήρια προς τους οικείους του δολοφονημένου είναι συσκευασμένα σ’ ένα «μνημόσυνο» για την υπερδύναμη. Η χαρά των rivals του ψοφιοκουναβιστάν δύσκολα κρύβεται. Αλλά και η αποστροφή των άλλοτε συμμάχων το ίδιο. Είναι κοινοτοπία: η εξέγερση δεν θεωρείται απλά η δίκαιη αντίδραση των κατατρεγμένων του αμερικανικού καπιταλισμού· αλλά κι ένα ακόμα καρφί στο πολιτικό του φέρετρο.

Η παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας είναι δεδομένη· και δεν χρειαζόταν καμμιά μπάτσικη δολοφονία για να επιδειχθεί. Αλλά όσοι πιστεύουν ότι η (άλλοτε) «μόλη υπερδύναμη» απλά θα καταρρεύσει μ’ έναν πνιχτό κρότο όπως κάποτε η ε.σ.σ.δ. αγνοούν τραγικά την ιστορία – και την πολιτική γεωγραφία. Η γενική στρατιωτικοποίηση μιας υπερδύναμης που χάνει μεν τα παγκόσμια ερείσματά της αλλά διαθέτει ακόμα όχι μόνο φονικά όπλα πρώτης κατηγορίας αλλά και αρκετούς τόνους «πατριωτικού μιλιταρισμού» είναι πάντα μια έξοδος κινδύνου. Τα ρεβόλβερ ίσως είναι το μόνο είδος «πατριωτισμού» που μπορεί να δημιουργηθεί σε μια εποικιστική αποικιοκρατία· και τέτοια ήταν πάντα η «λευκή ψυχή» των ηπα. Το μόνο που άλλαξε απ’ την εποχή του let’s go west είναι το διαμέτρημα και ο ρυθμός πυροβολισμών….

Εν τω μεταξύ ίσως η σοβαρότερη ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του ψοφιοκουναβιστάν δεν βρίσκεται στους δρόμους και στα ξηλωμένα πεζοδρόμια των πόλεων, αλλά στην χρηματοπιστωτική καρδιά της: στην fed. Η κεντρική ομοσπονδιακή τράπεζα των ηπα, αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να “μαζέψει” τα δολάρια που “εκτυπώθηκαν” για να γίνουν δάνεια και χρέη επούλωσης της κρίσης του 2008 / 2009 αυξάνοντας τα επιτόκια, έκανε απ’ το 2019 και μετά στροφή 180 μοιρών. Και συνεχίζει να ρίχνει “νομισματικό αέρα”, μέσω τραπεζών αλλά και ράτους, στις ακόμα μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές φούσκες που δημιουργήθηκαν στη 10ετία “διαχείρισης της κρίσης”. Το τέλος αυτού του δρόμου είναι γνωστό: ένα πληθωριστικό δολάριο που θα χάνει σταδιακά τον διεθνή κύκλο της κυκλοφορίας του. Υπέρ αυτής της κατάληξης δουλεύουν άλλωστε προσεκτικά αλλά σταθερά και μεθοδικά και οι rivals του ψοφιοκουναβιστάν.

Θα φανεί ίσως παράξενο: η τελευταία ευθεία της αμερικανικής παρακμής θα έχει αρχίσει όταν κάποιοι πεζοναύτες, σε κάποιο «συνοριακό φυλάκιο» της άλλοτε αυτοκρατορίας (σε κάποια στρατιωτική βάση δηλαδή), διαπιστώσουν ότι τα ντάλαρς του μισθού τους δεν πολυπερνάνε στα τοπικά μπαρ και μπουρδέλα…

(η συνέχεια του μεγάλο κρίκου αύριο)

No future

Τρίτη 2 Ιούνη. Ορισμένοι αποδίδουν την γενικευμένη πληβειακή εξέγερση στο ψοφιοκουναβιστάν σε οικονομικούς παράγοντες. Κυρίως στο γεγονός ότι πρώτα η φτώχια και ο ουσιαστικός αποκλεισμός των μειονοτήτων απ’ τις όποιες δομές δημόσιας υγείας, ύστερα οι γενικευμένες απαγορεύσεις και η ανεργία και, στο τέλος, η post covid-19 «νέα κανονικότητα» κτυπάει ακόμα πιο έντονα εκείνους που έχουν τα λιγότερα μέσα να επιβιώσουν.

Ισχύουν αυτά. Όπως ισχύει ότι το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν έχει τον πιο φασίστα πρόεδρο (και τους ανάλογους σωματοφύλακες, βουλευτές, γερουσιαστές, μήντια) που είχε το 2016 στη διάθεσή του το καθεστώς. Και, σε προεκλογική περίοδο, ο αντίπαλός του (ο Beiden) είναι τόσο βαθυκρατικός με την σειρά του, ώστε ούτε κατά φαντασίαν δεν θα μπορούσε να εικονογραφεί μια κάποια «ελπίδα» – όπως άλλοτε ο Obama.

Μ’ άλλα λόγια, σε μια άλλοτε υπερδύναμη που καταρρέει (και εξοπλίζεται) το no future δεν είναι καν μια πάγια κατάσταση για τους περιθωριοποιημένους. Είναι ένας διαρκής κατήφορος. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι πια ένα καπιταλιστικό σύστημα επιδεκτικό σε βελτιώσεις· αν υπάρχει τέτοιο πράγμα σήμερα. Οι διαδηλωτές δεν το αναλύουν· απλά το μισούν, με τον τυφλό τρόπο που τους επιτρέπει να ανταποδώσουν έστω συμβολικά τον τρόπο που τους μισεί. Κι ούτε λόγος ότι οι διαδηλωτές δεν έχουν βγάλει όπλα. Πράγμα που σημαίνει ότι στην πιο οπλοκρατούμενη κοινωνία του πλανήτη κρατιούνται ακόμα πολύ κοντά στα όρια της νομιμότητας.

Πρέπει να θυμόμαστε πάντως ότι αυτή δεν είναι η πρώτη εξέγερση της «covid φάσης» του 2020. Είναι η δεύτερη. Είχε προηγηθεί μια ανάλογη στη γαλλία. Επί πολλές ημέρες, ξεκινώντας στις 18 Απρίλη, όταν ένα ασφαλίτικο κτύπησε έναν 30χρονο με μηχανάκι που προσπάθησε να αποφύγει ένα κορονο-μπλόκο στη Villeneuve-la-Garenne. Δεν σκοτώθηκε – θα έπρεπε; Ωστόσο ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron είπε για εκείνη την εξέγερση (σε διάφορες πόλεις) περίπου αυτά που λέει το ψόφιο κουνάβι· στο πιο εκλεπτυσμένο…

Η πρόσφατη αντιlockdown εξέγερση στα Παρισινά προάστια αλλά και σε μερικές πόλεις ακόμα παρά την διάρκειά της δεν προκάλεσε συμπάθεια, συγκεντρώσεις συμπαράστασης, έστω ιντερνετικούς επαίνους απ’ τας ευρώπας (και απ’ τα μέρη μας). Φταίει που ήταν αντι-καραντίνα; Ή που δεν υπήρξε νεκρός;

Τότε που να οφείλεται άραγε η απόλυτη πρωτοκοσμική αδιαφορία για την δολοφονία πάνω από 220 διαδηλωτών, το σακάτεμα πολύ περισσότερων, τον τραυματισμό πάνω από 15.000, επί 1,5 χρόνο (απ’ τις 30 Μάρτη του 2018 ως τις 27 Δεκέμβρη του 2019); Μήπως επειδή δεν υπήρχαν video απ’ τις δολοφονίες; Υπήρχαν και παραϋπήρχαν… Μήπως στο ότι ήταν Παλαιστίνιοι, άραβες, στη λωρίδα της Γάζα; Ίσως αυτό: τα απαρτχάιντ δεν θεωρούνται όλα εχθρικά· υπάρχουν κάποια που βολεύουν…

Υπάρχουν πολλά no future. Οι πρωτοκοσμικοί με τις επιλεκτικές αντιρατσιστικές ευαισθησίες, έχουν τα δικά τους…

(φωτογραφία επάνω: Κοντά στο άσπρο σπίτι, στην Ουάσιγκτον, πριν 3 ημέρες.

Στη μέση: οι κροτίδες είχαν την τιμητική τους στην πρόσφατη εαρινή εξέγερση στη γαλλία.

Κάτω: Εκτός απ’ τα όπλα και την τεχνολογία δολοφονίας αμάχων, το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ εξάγει και τις μπατσικές τακτικές του. Μία απ’ αυτές είναι το «γονάτισμα πάνω στο κεφάλι ή στο λαιμό», που σκότωσε τον Floyd. Πάνω ισραηλινοί στρατόμπατσοι «ακινητοποιούν» και ξυλοκοπούν έναν παλαιστίνιο διαδηλωτή έξω απ’ το al Aqsa, στις 12 Μάρτη του 2019. Κάτω η ειρωνική έκπληξη ενός άραβα για την πρωτοκοσμική δήθεν μυωπία…

Είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα ιδρώσει κανενός το αυτί για την προέλευση των αμερικανικών μπατσοφονικών μεθόδων… Ειδικά στα μέρη μας… Είναι όμως απόλυτη αλήθεια ότι και οι αμερικάνοι και οι έλληνες μπάτσοι εκπαιδεύονται από ισραηλινούς…

Όπως το είπαμε: Μερικά φασιστικά καθεστώτα είναι χρήσιμα. Είναι σύμμαχα…).

Ιχνηλάτηση

Τρίτη 2 Ιούνη. Ακούγεται οικείο; Ναι. Η αστυνομία της Μιννεσότα χρησιμοποιεί μεθόδους contact-tracing για να εντοπίσει ταραξίες διαδηλωτές… Καταλαβαίνετε: είναι κάτω απ’ αυτό το όνομα που προτείνεται η ψηφιακή υγιεινιστική συνήθεια, για την μετα-πραξικοπηματική «νέα κανονικότητα». Μόνο που η υγεία δεν είναι εκείνων που νομίζουν…

Μα έχουν εγκαταστήσει οι αμερικάνοι στα κινητά τους εφαρμογές τύπου “stop covid” σαν αυτές που λανσάρονται στας ευρώπας (π.χ. την γαλλία); Όχι φυσικά! Απλά, πολύ απλά, η ιχνηλάτηση δεν χρειάζεται ούτε συγκαταθέσεις ούτε εφαρμογές που απλά εκμαιεύουν συγκαταθέσεις! Γίνεται κι αλλιώς. Γι’ αυτό και η μπατσαρία στη Μιννεσότα ανακοίνωσε μεν όλο υπερηφάνεια ότι είναι τεχνολογικά εξοπλισμένη, αλλά δεν μπήκε σε λεπτομέρειες. Ίσως επειδή υπάρχει (τυπικά) ζήτημα ιδιωτικότητας…

Όμως υπάρχει ακόμα τέτοιο πράγμα σαν την ιδιωτικότητα, στ’ αλήθεια, όταν ο μηχανικός ρουφιάνος έχει γίνει ων ουκ άνευ για την καθημερινή ζωή; Εκείνος ο έρμος ο Snowden έχει ξελαρυγκιαστεί να προειδοποιεί ότι τα κίνητα μόνο με την ιδιωτικότητα δεν είναι συμβατά.

Ίσως έχει ξεπεραστεί η ιδιωτικότητα… Ή ίσως το πάθος για την μεσολαβημένη «επικοινωνία» είναι το δυνατότερο κελί….

Πιο original!

Τρίτη 2 Ιούνη. Μ’ ένα διάγγελμα hard core law and order (αργά τη νύχτα ώρα ελλάδας) το ψόφιο κουνάβι, ακολουθώντας τις συμβουλές (και) του βασιλικού γαμπρού του, ανακοίνωσε την «ανάπτυξη του στρατού» σ’ όλη την αμερική, με βάση ένα νόμο του 1807… Για την «αντιμετώπιση των αναρχικών» όπως δήλωσε… Ήδη πολλοί μιλούν για προσπάθεια δικτατορίας…

Η αρχή έγινε ήδη απ’ την πρωτεύουσα, όπου κηρύχτηκε απαγόρευση κυκλοφορίας. (Είναι η original εκδοχή, την οποία αντέγραψαν όσο πιο πιστά γινόταν τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα…). Η ίδια απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ κηρύχτηκε – για πρώτη φορά στην ιστορία! – και στη Ν. Υόρκη. Νωρίτερα (γύρω στις 3.30 τη νύχτα ώρα ελλάδας) στη Ν. Υόρκη βρισκόταν σε εξέλιξη μεγάλη αντιμπάτσικη διαδήλωση· και η καταστολή της…

Μια καλή δόση carpet bombing απ’ την αμερικανική ανατολή ως την αμερικανική δύση θα τους «τακτοποιήσει» αυτούς τους “επαγγελματίες” παλιοαναρχικούς… Και όχι μόνον αυτούς. Θα αυξήσει επίσης θεαματικά τους «νεκρούς από covid-19»…. Κι αν δυσκολεύεται ο αμερικανικός στρατός να κάνει την δουλειά όπως πρέπει, ας ζητήσει την βοήθεια των strategic rivals του. Υποθέτουμε ότι θα ανταποκριθούν…

(Η χρήση του στρατού για εσωτερικά ζητήματα απαγορεύεται απ’ το αμερικανικό σύνταγμα, απ’ όσο ξέρουμε. Για δουλειές δημόσιας τάξης φτιάχτηκε η «εθνοφρουρά», που έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές. Ποιός ξέρει τι «τρύπα» βρήκαν οι σωματοφύλακες στο 1807;… Εν πάσει περιπτώσει η κατάργηση των συνταγμάτων λόγω “έκτακτων αναγκών” έγινε ήδη must διεθνώς, με άλλοθι τον covid-19…

Απ’ την άλλη υπάρχει εδώ ένας συμβολισμός: μην έχοντας μέλλον η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη κινείται ολοταχώς προς τα πίσω… Αρχές του 19ου αιώνα; Not bad…)

(φωτογραφία: Διαδηλώτριες παραβιάζουν το social distancing, αλλά διαδηλωτής ακολουθεί τον κανόνα της μάσκας καθώς ατενίζει το άσπρο σπίτι. Στις 30 Μάη, πάνω στις ευρύχωρες λαμαρίνες ενός περιπολικού…)

Πληρωμένη απάντηση…

Δευτέρα 1 Ιούνη. Ήταν οι προστάτες των διαδηλώσεων (και των οδομαχιών) στο Χονγκ Κονγκ, το περσινό καλοκαίρι… Τώρα; Τώρα εισπράτουν την απάντηση, μέσω του πιο καθεστωτικού απ’ τα καθεστωτικά διεθνή media του Πεκίνου, των global times:

Η πρόεδρος της αμερικανικής βουλής Nancy Pelosi αποκάλεσε κάποτε τις βίαιες διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κονγκ «ένα ωραίο θέαμα να αντικρίζει κανείς». Τώρα το «ωραίο θέαμα» έχει απλωθεί απ’ το Χονγκ Κονγκ σε πολλές αμερικανικές πόλεις. Τώρα οι πολιτικοί των ηπα απολαμβάνουν αυτό το θέαμα απ’ τα παράθυρά τους. Σε κάμποσα μέρη σ’ όλες τις ηπα οι διαμαρτυρόμενοι βάζουν φωτιά σε αστυνομικά τμήματα, σπάνε μαγαζιά, κλείνουν δρόμους, κάνουν επιθέσεις και καταστρέφουν δημόσιες υποδομές, λες και οι βίαιοι διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ κατάφεραν κάπως να μπουν στις ηπα και να προκαλέσουν ένα χάος όπως πέρυσι στο Χονγκ Κονγκ.

Μια σύντομη ερώτηση στην Pelosi και στον υπουργό εξωτερικών Mike Pompeo: θα έπρεπε η κινεζική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να εκδώσουν μια δήλωση υποστηρίξης των διαμαρτυριών των αφροαμερικάνων και των κινημάτων στην αμερικανική κοινωνία; Φαίνεται ότι αυτό θα έπρεπε να κάνει το Πεκίνο ακολουθώντας την τακτική της Ουάσιγκτον όταν επευφημούσε τους μπαχαλάκηδες στο Χονγκ Κονγκ. Αλλιώς, αν η κίνα δεν υποστηρίξει τις διαμαρτυρίες στις ηπα, πώς θα μπορέσουν αυτές να συνεχίζουν να παίζουν το χαρτί του Χονγκ Κονγκ;

… Η Ουάσιγκτον απέτυχε να καταλάβει πόσο γρήγορα θα επέστρεφε το μπούμεραγκ. Μπορεί να το σκεφτεί τώρα πάντως. Οι φυλετικές διακρίσεις και η κοινωνική ανισότητα στις ηπα ήταν πάντα σοβαρές. Δείτε πόσοι φτωχοί και κόσμος από εθνικές μειονότητες πέθαναν απ’ τον νέο κορονοϊό. Οι πιθανότητες να ξεσπούν βίαιες ταραχές στις ηπα είναι πολύ περισσότερες απ’ ότι στην κίνα. Πώς μπορούν οι πολιτικοί στην Ουάσιγκτον να χαρακτηρίζουν τις ταραχές σε άλλες χώρες «όμορφο θέαμα», και μάλιστα να το κάνουν δημόσια; Είναι βλακώδες, και το κάνουν επειδή απλά θέλουν να επιτίθενται στην κίνα. Ας κάτσουμε να δούμε λοιπόν ποια χώρα θα πέσει σε μεγαλύτερο χάος.

Το πολιτικό σύστημα των ηπα παρακμάζει. Ακόμα χειρότερα, αυτή η παρακμή επιταχύνεται, καθώς οι ηπα δείχνουν αδυναμία να κάνουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Τα αιτήματα των κινημάτων πέφτουν ακόμα σε ώτα μη ακουόντων. Κι αφού δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες τους, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη εναλλακτική απ’ το να καταφεύγουν σε ακραίες μεθόδους για να εκδηλώσουν την οργή τους…

Τι να πει τώρα ο κάθε Πομπηίας; Ότι «τα δικά μας μπάχαλα» είναι καλύτερα; Χειρότερα; Ότι «εμείς επιτρέπεται να τους σκοτώνουμε επειδή έτσι φτιαχτήκαμε σαν χώρα της ελευθερίας ενώ εσείς είτε παλιοκομμουνιστές και τύρρανοι»; Τι να πει;

Το ψόφιο κουνάβι κατηγορεί το αμερικανικό antifa (θέλει να το κηρύξει “τρομοκρατική οργάνωση”…) Κάποιοι πιο πονηροί κατηγορούν για τα μπάχαλα (ποιόν άλλον;) τον Putin… Επιτέλους το προφανές: η ανεγκέφαλη αλεπού είναι παντού!