Tag: ηπα

Ότι πεις αφεντικό!

Τρίτη 28 Ιούλη. Τα σκονάκια του σίγουρα τα σνιφάρει – σιγά μην την βγάζει με τσάγια. Οπότε η δήλωση μπορεί να του ξέφυγε: τα σύνδρομα μεγαλείου είναι ανεξέλεγκτα.

Ο γνωστός (απατεώνας; πλυντήριο; σαν επιχειρηματίας εμφανίζεται πάντως) Musk, της Tesla, θύμωσε όταν κάποιος του τιτίβισε ότι το πραξικόπημα στην βολιβία και η ανατροπή το Morales έγιναν για να βάλει χέρι ο ίδιος στα τεράστια κοιτάσματα λιθίου της βολιβίας. (Το λίθιο είναι βασικό για τις ανάλογες μπαταρίες).

Η απάντηση του παρμένου δισεκατομυριούχου είχε αυτήν την ωμότητα που διέκρινε άλλα, λιγότερο κομψευάμενα αφεντικά του παρελθόντος: «Θα κάνουμε πραξικοπήματα όπου θέλουμε! Πάρτο χαμπάρι!»

Είναι η βεβαιότητα του νικητή; Η έπαρση ενός τύπου που έχει καταφέρει να βγάζει λεφτά απ’ το χρηματιστήριο αλλά όχι απ’ τα αυτοκίνητα που πουλάει, οπότε είναι θέμα χρόνου το επιχειρηματικό κηδειόχαρτο για πάρτη του; Όπως και νάχει η παραδοχή του ότι πράγματι το πραξικόπημα στη βολιβία έγινε (και) για τις μπαταρίες του μπορεί, κάποια στιγμή, να του στοιχίσει…

(Το να βάζει κάποιος χέρι σ’ ένα στρατηγικό εμπόρευμα, όποιο κι αν είναι, δεν είναι μια ατομική, προσωπική υπόθεση. Δεν πάει ο Elon, κρυφά, τις νύχτες, να σκάψει για να φορτώσει με λίθιο το σακίδιό του και να το μεταφέρει πάντα νύχτα στα εργοστάσια που φτιάχνουν τις μπαταρίες του! Επιπλέον, δεν είναι μια εκστρατεία για να πληρώνεται το στρατηγικό εμπόρευμα σε κανονική τιμή, «τιμή ελεύθερης αγοράς» – αν ήταν έτσι θα μπορούσε ο Musk να αγοράζει λίθιο και απ’ τον Morales.

Κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος και ό,τι αυτά βάζουν στον τραπέζι απ’ τις πολυσχιδείς δραστηριότητές τους είναι το πραγματικό νόημα του «θα κάνουμε πραξικοπήματα όπου γουστάρουμε!» Αλλά κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο. Και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς που θα υπάρχουν όταν θα αποκαλυφθούν τα εγκλήματα του Musk…)

Ο πόλεμος των προξενείων

Δευτέρα 27 Ιούλη. Το ψοφιοκουναβιστάν το χοντραίνει διαρκώς και εναντίον των πάντων· με πρώτο στόχο το Πεκίνο. Χρειάζεται μεγάλη αφέλεια ή καλοπιστία για να ελπίζει κανείς ότι ενώ η αντιπαράθεση χοντραίνει θα έρθει κάποια στιγμή που θα αμβλυνθεί. Κι όλα θα ηρεμήσουν. Ο δρόμος της σύγκρουσης έχει ανοίξει, και δείχνει προς πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Μαζί και επιπλέον του “οικονομικού πολέμου”, το ψοφιοκουναβιστάν ξεκίνησε έναν καινούργιο πόλεμο: τον πόλεμο των προξενείων. Πριν λίγες ημέρες έδωσε ένα τελεσίγραφο 72 ωρών στο προσωπικό του κινεζικού προξενείου στο Huston να εγκαταλείψει τις ηπα, με την πρόφαση ότι κάποιος ή κάποιοι απ’ το προσωπικό κάνουν τεχνολογική κατασκοπεία. Κι ενώ ως αυτό το σημείο θα έλεγε κάποιος ότι τουλάχιστον τηρούνται τα τυπικά των διπλωματικών απελάσεων, πριν περάσει το 72ωρο, την περασμένη Παρασκευή τα χαράματα, το fbi έκανε ντου, κανονική εισβολή στο προξενείο (καλυπτόταν ακόμα απ’ την διπλωματική ασυλία, σαν κινεζικό έδαφος) σπάζοντας πόρτες – ενόσω μέσα οι υπάλληλοι μάζευαν ή/και κατέστρεφαν το υλικό της υπηρεσίας. Το συγκεκριμένο προξενείο ήταν εκεί επί 30 χρόνια, και είχε τουλάχιστον 200 υπάλληλους, εκ των οποίων οι 150 ντόπιοι.

Σαν απάντηση και αντίποινα το Πεκίνο διέταξε το Σάββατο την εκκένωση του αμερικανικού προξενείου στο Chengdu, ενώ το κτίριο περικυκλώθηκε απ’ την κινεζική αστυνομία. Δεν μπούκαρε, τουλάχιστον ως τώρα. Η δε καθεστωτική κινεζική global times ήταν χτες όλο γλύκες:

… Η Κίνα αμύνεται. Αλλά αν η Ουάσιγκτον είναι τόσο αποφασισμένη να σπρώξει τις σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας στην χειρότερη κατεύθυνση, η Κίνα δεν θα μπορέσει να αλλάξει μόνη της την πορεία των πραγμάτων. Από την στιγμή που η Ουάσιγκτον μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με αχαλίνωτους τρόπους, ο 21ος αιώνας θα είναι σκοτεινότερος και ακόμα πιο εκρηκτικός απ’ την εποχή του Ψυχρου Πολέμου. Ατυχήματα μπορεί να οδηγήσουν σε ανείπωτες καταστροφές…. Ο κόσμος δεν πρέπει να πέσει θύμα πειρατείας από μια ομάδα πολιτικών ψυχοπαθών. Οι τραγωδίες των δεκαετιών του 1910 και του 1930 δεν πρέπει να επαναληφθούν…

Μμμμμ! Μια ομορφιά!! “Πολιτικοί ψυχοπαθείς” – τέλεια!

Οι απελάσεις διπλωματών με την κατηγορία της κατασκοπείας δεν είναι ασυνήθιστες στις διακρατικές (αντίπαλες) σχέσεις. Το κλείσιμο προξενείων (ή και πρεσβειών) είναι λιγότερο συνηθισμένο. Αλλά το πρόβλημα με το ψοφιοκουναβιστάν είναι πολύ σοβαρότερο. Δεν ψάχνει να εντοπίσει κινέζους κατασκόπους. Θεωρεί όλο και πιο συστηματικά οτιδήποτε κινέζικο «κομμουνιστική απειλή». Αν και είναι γελοία η προσπάθεια κάτι φιλελλήλων σαν τον Πομπηία να ζωντανέψουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», ακόμα κι αυτή η γελοιότητα είναι μέτρο της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η παρακμιακή Ουάσιγκτον: ψάχνει στο παρελθόν της, να ξεθάψει καμμιά “καλή ιδέα”…

Κάποιοι θέλουν ακόμα να ελπίζουν ότι το ψοφιοκουναβιστάν βρίσκεται σε μια «ανώμαλη» περίοδο, λόγω εκλογών, και ότι τα πράγματα θα ηρεμήσουν μετά. Ωστόσο η συμπεριφορά της πρώην υπερδύναμης είναι «ομαλότατη» αν την κρίνει κανείς με τα μέτρα της επιταχυνόμενης συρρίκνωσης της ηγεμονίας της. «Ανωμαλία» με το Πεκίνο, «ανωμαλία» με την Μόσχα, «ανωμαλία» με την Τεχεράνη.. «Ανωμαλία» και με το Βερολίνο; Εμμμμ… δεν γίνεται αλλιώς… Τόσες πολλές «ανωμαλίες» συγκροτούν μια σαφή «ομαλότητα»: αυτήν την κατηφόρας.

Κι εκεί η ασταμάτητη μηχανή εξακολουθεί να προβλέπει την καθαρή εμφάνιση εκείνου που έχει ονομάσει «γραμμή Pence». Το έχει δει γραμμένο στον τοίχο…

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 2

Κυριακή 26 Ιούλη. Γιατί επιστρατεύεται τώρα η “αγιασοφιά”; Σε ποια ατζέντα; Επειδή, μόνο, το κυβερνόν AKP ξαναέκανε το μνημείο τζαμί, εξασφαλίζοντας ωστόσο ότι θα συνεχίσει να είναι και τουριστικό αξιοθέατο;

Ας αρχίσουμε ανάποδα. Γιατί το AKP επέλεξε αυτήν την συμβολική και εύκολη ενέργεια; Κατ’ αρχήν πρόκειται για το σύνολο του AKP, μαζί με τις ρεζέρβες του, και καθόλου για έναν “παρανοϊκό” Erdogan όπως βολεύονται διάφοροι ντόπιοι και δυτικοί ψυχωσικοί! Το αποδεικνύει η επαινετική στάση των «αμφισβητιών» (διαγραμμένων, με δικά τους κόμματα πια) Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Αν και ορισμένοι ντόπιοι “αναλυτές”, εθνικόφρονες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βολεύονται να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι “ο Erdogan έκανε μια ενέργεια εσωτερικής κατανάλωσης”, η εμβέλεια αυτής της “ιστορικής αποκατάστασης” είναι πολύ μεγαλύτερη. Γιατί πολύ μακρύτερα φτάνει τόσο η στρατιωτική όσο, κυρίως, η soft power του τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Προφανώς τόσο το ντόπιο όσο και το δυτικό αντι-μουσουλμανικό φασισταριό δυσκολεύεται να θυμάται όσα δεν το βολεύουν. Ωστόσο το AKP ποτέ δεν έκρυψε ούτε την ιδεολογία του ούτε την γεωπολιτική του. Να θυμίσουμε μόνο ότι μετά την θριαμβευτική του νίκη στις εκλογές του 2011 (πάνω από το 50% των ψήφων, 326 έδρες στο 550 εδρών κοινοβούλιο), στον επινίκειο λόγο του, ο Erdogan ξεκαθάρισε ότι η υπό τους ισλαμοδημοκράτες τουρκία θα είναι η «φωνή της μέσης Ανατολής και των μουσουλμάνων» απέναντι, κόντρα στη Δύση. Είχε πει τότε:

…Πιστέψτε με, σήμερα νίκησε το Sarajevo όσο η Istanbul, η Beirut όσο η Izmir, η Damascus όσο η Ankara, η Ramallah, η Nablus, η Jenin, η West Bank, η Jerusalem νίκησαν όσο το Diyarbakir…

Προσκλητήριο πολύ συγκεκριμμένων εκκρεμοτήτων… Μεγαλοϊδεατισμός; Ναι. Με περισσότερα του ενός νοήματα! Και χωρίς «αγιασοφιάδες»! Οι δυτικοί τρόμαξαν τότε. Η Ουάσιγκτον προσέφερε στην Άγκυρα ένα δηλητηριώδες δώρο: μια θέση στη διάλυση της συρίας (χρειάστηκαν 4 χρόνια για να επιβεβαιώσουν οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες τον πραγματικό αμερικανικό σχεδιασμό!). Το 2016 διάφοροι μηχανισμοί οργάνωσαν βιαστικά ένα πραξικόπημα…

Έχει ενδιαφέρον, σίγουρα για την εργατική αντικρατική / αντικαπιταλιστική κριτική στη μεγάλη κλίμακά της. Σύμφωνα με το manual «διαχείρισης του πλανήτη» που εξέδωσε το 1993 ο «πολύς» Samuel Huntington με τίτλο «η σύγκρουση των πολιτισμών», ένα βιβλίο που διαβάστηκε πολύ στα ‘90s, κράτη (μαζί με τους μεγαλοϊδεατισμούς / ιμπεριαλισμούς τους) σαν το τουρκικό (σε ότι αφορά το σουνιτικό ισλάμ) ή το ιρανικό (σε ότι αφορά το σιιτικό ισλάμ) θα έπρεπε να θεωρούνται κομβικά και απαραίτητα για τις παγκόσμιες (υπό δυτική ηγεμονία πάντα) ισορροπίες· στο βαθμό που οι απειλές θα προέρχονταν από «αδέσποτους» και γι’ αυτό ανεξέλεγκτους παράγοντες… Με δυο λόγια: τα κράτη – περιφερειακοί φύλακες που θα ήταν τέτοιοι με ιδεολογικά και πολιτικά μέσα και όχι με στρατούς και χούντες, θα ήταν πολύ προτιμότερα για τις παγκόσμιες ισορροπίες μετά το «τέλος της ιστορίας» και την «οριστική νίκη του νεοφελελευθερισμού» σε σχέση με μια επίπλαστη δυτική ηγεμονία που θα γεννούσε ανεξέλεγκτους «αμφισβητίες»… Κάποιος ισχυρός “συγγενής” θα έπρεπε να υπάρχει κάθε φορά, για να τους μαζεύει…

Το AKP της εποχής Davutoglu, των “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες” και του στρατηγικού βάθους, ήταν απ’ το 2001 έτοιμο να αναλάβει αυτόν τον ηγεμονικό, περιφερειακό ρόλο καπιταλιστικής ισορροπίας στον πλανήτη, τόσο στον Καύκασο όσο και στην μέση ανατολή… Δέκα χρόνια μετά, το 2011, με τις αραβικές εξεγέρσεις / δημοκρατικές επαναστάσεις στο μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου, με τις νίκες τους στην Τύνιδα και στο Κάιρο, η πολιτική και ιδεολογική “κεντρικότητα” των τούρκων ισλαμοδημοκρατών έμοιαζε πια αναγνωρισμένη και δεδομένη.

Αλλά όχι! Στις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές “ζώνες επιρροής” τέτοιου είδους “περιφερειακοί” αλλά και καπιταλιστικά ικανοί παράγοντες, σαν την Άγκυρα και την Τεχεράνη, θεωρούνται από “πρόβλημα” έως “απειλή”. Απ’ την Ουάσιγκτον ως το Λονδίνο και απ’ το Παρίσι ως την Αθήνα προτιμητέες είναι πετροχούντες σαν αυτές του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι· ή χασάπηδες σαν τον Sisi. Καθεστώτα, δηλαδή, χωρίς σοβαρή εσωτερική έδραση, με στήριγμα μόνο την βία, τους διεθνείς πελάτες τους και τα πάντρεμα των κυρίαρχων τάξεων με τα συμφέροντα αυτών των συμμάχων…

Συνεπώς, αυτό που κατά τον Huntington ήταν στρατηγικά απαραίτητο έγινε (για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς) απαράδεκτο, εχθρικό. H Άγκυρα έλαβε την προειδοποίηση απ’ το δυτικό προγεφύρωμα στη μέση Ανατολή, το ρατσιστικό Τελ Αβίβ, με την σφαγή στο mavi marmara, στα τέλη Μάη του 2010. Η «πολιτισμένη και φιλελεύθερη» δύση έβγαλε τον σκασμό, αφήνοντας το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να κάνει την βρώμικη δουλειά. Αν το AKP επέμενε στα «μηδενικά προβλήματα» άλλοι θα φρόντιζαν να του τα δημιουργούν.

Από ένα σημείο και μετά (ειδικά μετά το 2015 και την διαμόρφωση του μπλοκ της Αστάνα) η μεθοδολογία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών άλλαξε. Απέναντι στους δυτικούς εργολάβους τύπου σαουδική αραβία, εμιράτα, αίγυπτος και στις μεθόδους τους, προστέθηκαν τα όπλα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το τουρκικό κράτος άρχισε δικούς του πολέμους εκτός συνόρων. Δικαιούται να υποστηρίζει “εσείς ξεκινήσατε”!

Ο κυρ Βασίλης ζορίζεται κάπως 1

Σάββατο 25 Ιούλη. Η θυματοποίηση είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια – θα πρέπει να ασχοληθούμε και μ’ αυτήν κάποια στιγμή… Το βέβαιο είναι ότι ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, νοιώθει κι αυτός θύμα. Των social media – και των θεωριών συνωμοσίας που διαδίδονται μέσω αυτών σε βάρος του. Αυτά δήλωσε προχτές συνεντευξιαζόμενος φιλικά στο cnn… Και επειδή το «βίωμα» είναι η άλλη μόδα της εποχής, αν ο κυρ Βασίλης νοιώθει θύμα κανείς δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει. Μόνο να δακρύσουμε μπορούμε γι’ αυτόν τον άδικο και αχάριστο κόσμο…

Σε ένα πράγμα ο κυρ Βασίλης έχει δίκιο: αν τον κατηγορούν ότι έφτιαξε τον covid-19, τότε όχι!!! Αν ποτέ κατασκευαστεί ένας ιός για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα είναι, σίγουρα, πολύ πιο φονικός απ’ τον covid-19! Όχι λοιπόν. Αυτός ο τσαχπίνης είναι έργο της μάνας φύσης· ξεκίνησε από λάθος μέρος (την κίνα…) και, όπως έχουν δηλώσει διάφοροι, «δεν είναι αυτός που περιμέναμε… θα έρθει άλλος».

Παρόλη την αθωώτητά του στο συγκεκριμένο θέμα ο κυρ Βασίλης έχει κανά δυο σοβαρά προβλήματα. Κατ’ αρχήν, σαν ομιλητής / προπαγανδιστής, είναι ελαφρά μόνο καλύτερος απ’ το ψόφιο κουνάβι, με ελαφρά μόνο πλουσιότερο λεξιλόγιο. Δεν το έχει ο άνθρωπος – μόνο αν είσαι θαυμαστής του μπορείς να ακούσεις τις βλακώδεις κοινοτοπίες του! Αν δεν ήξερε κάποιος περί ποίου πρόκειται θα έλεγε στη δεύτερη φράση του «καλά, ποιός κόπανος είναι;» Πράγμα που δεν θα ήταν πρόβλημα αν παρέμενε ο ιδιοκτήτης της microsoft (στον τομέα αυτό το λέγειν δεν είναι απαραίτητα πλούσιο)· είναι όμως σοβαρό πρόβλημα για κάποιον που είναι «ο πιο powerfull γιατρός στον κόσμο» (και εντελώς ανίδεος από ιατρική…)· μια βιτρίνα δηλαδή δεκάδων άλλων εταιρειών, φαρμακευτικών, ασφαλιστικών, νέων τεχνολογιών, που προτιμούν να μην φαίνονται. Με άλλα λόγια: δεν πείθει, και κάθε φορά που μιλάει για το φιλανθρωπικό του έργο, κάμποσες χιλιάδες επιπλέον καταλαβαίνουν ότι άλλα έχει στο μυαλό του…

Το άλλο πρόβλημα του κυρ Βασίλη είναι πως δεν μπορεί, κι ούτε θα μπορέσει ποτέ να εξηγήσει τι καλό για τον καθένα έχει το (ατομικό) ψηφιακό φακέλωμα υγείας, το οποίο προωθεί με τόσο πάθος. Αν όχι όλες, η ασταμάτητη μηχανή έχει παρακολουθήσει με προσοχή τις περισσότερες απ’ τις συνεντεύξεις του στην covid-19 φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού, καθώς και κάποιες παλιότερες. Πουθενά δεν υπεραμύνεται του project παγκόσμιου ψηφιακού φακελώματος υγείας ID2020 (ή, του χρόνου, ID2021…), ούτε ασχολείται να πείσει για τα καλά του quantum dot, που επίσης προωθεί με πάθος, σε άμεσο συνδυασμό με τους εμβολιασμούς.

Η ασταμάτητη μηχανή έχει παρακολουθήσει διάφορους cyberpunk τύπους να υπερασπίζονται σχεδόν μανιακά πολύ πιο ασήμαντα βήματα προς την singularity και τον post human κόσμο. Ο κυρ Βασίλης όμως δεν είναι cyberpunk. Μοιάζει 110% με τους σοφούς της «σχολής του Σικάγο», που έψαχναν να εφαρμόσουν τα δικά τους γιατρικά στα ‘70s… και – καθόλου τυχαία – βρήκαν πρόθυμη να τους εξυπηρετήσει μια απ’ τις πιο αιματοβαμένες χούντες στην ιστορία της ανθρωπότητας (γενικά) και της λατινικής αμερικής (ειδικά): την χούντα του Pinochet στη χιλή. Έτσι και ο κυρ Βασίλης, μέσω το παραμάγαζού του που λέγεται «παγκόσμιος οργανισμός υγείας», ψάχνει να ξεκινήσει το ψηφιακό φακέλλωμα στη ζούλα, σε περιοχές του πλανήτη όπου αν ο κόσμος αντιδράσει θα τον περιμένει ο στρατός. Και ως τότε παραμένει σεμνός και σιωπηλός…

Με τούτα και με τ’ άλλα ο καϋμένος ο κυρ Βασίλης χάνει διαρκώς «επιρροή» στο αμέρικα και όχι μόνο. Και νοιώθει «θύμα». Τόσα δισεκατομύρια και να κινδυνεύεις να αποτύχεις; Πόρκα μιζέρια!!!

(φωτογραφία: Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος πορωμένος χριστιανός και να βλέπει το «χάραγμα του αντίχριστου» για να ανατριχιάσει με τις τεχνολογίες ενσωμάτωσης του ψηφιακού φακελώματος – σ’ αυτή τη φάση για «λόγους υγείας» – που είναι ήδη διαθέσιμες. Το Μ.Ι.Τ. περηφανεύεται για το quantum dot από πέρυσι… Ωστόσο θα βρει κανείς και πάλι τον κυρ Βασίλη να έχει προωθήσει, μέσω π.ο.υ. μια συμφωνία εφαρμογής του, με το κράτος του μπαγκλαντές. Δεν ξέρουμε αν οι υπήκοοι εκεί θα δεχτούν αυτό το «πείραμα»· έχουμε τις σοβαρές αμφιβολίες μας.

Το θέμα είναι ότι η συνεχιζόμενη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία έχει κάνει αρκετά βήματα υπέρ του ψηφιακού φακελώματος, που μπορεί σ’ αυτή τη φάση, προσωρινά, να μην πάρει την μορφή του quantum dot, είναι όμως σχεδόν βέβαιο πως θα έχει την μορφή της «ψηφιακής κάρτας υγείας». Ενώ οι χειρουργικές μάσκες είναι τυραννικές, πρωτόγονες, και δεν αποφέρουν κανένα άμεσο όφελος στον καπιταλισμό της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, η «ψηφιακή κάρτα υγείας» που θα πιστοποιεί τον «εμβολιασμό» (και προοπτικά πολύ περισσότερα) έχει πολλά που ταιριάζουν στο καινούργιο καθεστώς εκμετάλλευσης και επιτήρησης· και θα «απελευθερώσει» απ’ την τυραννία του σημαδέματος (της εξαφάνισης) του προσώπου, που είναι η μάσκα… Και, φυσικά, στον δυτικό κόσμο, μπορεί να σερβιριστεί κατ’ αρχήν σαν «εθελοντική επιλογή» – αλλά με σαφή κίνητρα. Αν έχεις την «ψηφιακή κάρτα υγείας» που θα πιστοποιεί ότι δεν είσαι «φορέας» (δηλαδή μολυσματικός) θα μπορείς να μπαίνεις στα γήπεδα, στις συναυλίες, ή να ταξιδεύεις αεροπορικά… Αν δεν την έχεις επειδή την θεωρείς φακέλωμα (αυτό που είναι δηλαδή…) ε, τότε θα σου απαγορεύεται η παρουσία σε διάφορους δημόσιους χώρους… Τόσο απλά…

Αυτά ΔΕΝ είναι «θεωρίες συνωμοσίας»!! Μεθοδεύονται πολύ πριν εμφανιστεί ο covid-19· πολύ πριν αρπάξουν την ευκαιρία και τον μετατρέψουν τα αφεντικά σε πολιορκητικό κριό…)

Ο κυρ Βασίλης ζορίζεται κάπως 2

Σάββατο 25 Ιούλη. Φυσικά, όποιος παρουσιάσει τον κυρ Βασίλη σαν «συνωμότη» είναι απλά ηλίθιος. Ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων δρα ανοικτά, δημόσια, και δεν νοιώθει καμμία ανάγκη να κρυφτεί.

Χωρίς ιδιαίτερο κόπο μπορεί κάποιος να βρει ιντερνετικά τι πράγμα είναι η «φιλανθρωπική ναυαρχίδα» του κυρ Βασίλη, το Bill & Melinda Gates Foundation. Παρά τις απλόχερες χρηματοδοτήσεις και δωρεές για τις οποίες κλαψουρίζει ο κυρ Βασίλης, το Ίδρυμα έχει μεγάλα κέρδη· πράγμα που είναι το τελευταίο που θα περίμενε κανείς από αγαθοεργούς.

Στο Sarajevo 148a, τον περασμένο Απρίλη (: η βιοπολιτική της επιδημίας, δεύτερο μέρος) μεταξύ άλλων γράφαμε:

…Φέρεται σαν “ανθρωπιστικό ίδρυμα” που ιδρύθηκε το 2000 απ’ το αφεντικό της microsoft. Αν το ψάξει όμως κάποιος λίγο καλύτερα πρόκειται για επιχείρηση, κανονική επιχείρηση, ας την πούμε για χάρη γούστου “ανθρωπιστική επιχείρηση”, πιο σωστά “εταιρεία χαρτοφυλακίου με κουκούλα ανθρωπισμού”. Το ίδρυμα έχει μετοχές σε 18 μεγάλες επιχειρήσεις και ομίλους επιχειρήσεων (πέραν της microsoft), δηλαδή:

– στην θυγατρική franchise της McDonald’s (Arcos Dorados Holdings) που ελέγχει όλα τα McDonald’s στη λατινική αμερική,

– στην AutoNation (μια μεγάλη εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων στις ηπα),

– στον όμιλο Berkshire Hathaway (του Baffet) που ελέγχει την ιδιοκτησία δεκάδων εταιρειών, από την duracell μέχρι εταιρείες ρούχων, διαμαντιών και αεροπλάνων, ενώ έχει καλά μερίδια σε αμερικανικές τράπεζες και στην coca cola,

– στην Canadian National Railway, μια ιδιωτική εταιρεία τραίνων ψυγείων,

– στην Caterpillar,

– στην FedEx,

– στην UPS,

– στην αμερικανική Crown Castle (μεγαλη εταιρεία εγκατάστασης και διαχείρισης κεραιών κινητής τηλεφωνίας),

– στην επίσης αμερικανική Ecolab (εταιρεία εμπορίου νερού και άλλων υγιεινών εμπορευμάτων σ’ όλο τον κόσμο),

– στην Televisa (τον μεγαλύτερο ισπανόφωνο όμιλο μήντια στον κόσμο, με έδρα το μεξικό),

– στην πολυεθνική εταιρεία επικοινωνιών Liberty Global και στην λατινοαμερικάνικη θυαγατρική της,

– στην γνωστή Walmart,

– στον όμιλο Walgreens Boots Alliance, που ελέγχει δύο μεγάλες αλυσίδες φαρμακείων στις ηπα και την αγγλία, καθώς και φαρμακοβιομηχανίες, και άλλου είδους επιχειρήσεις,

– και στην Waste Management, μια μεγάλη αμερικανική εταιρεία διαχείρισης σκουπιδιών.

Με τέτοιο «βαρύ» περιουσιολόγιο – κι αυτό αφορά μόνο το συγκεκριμένο «ίδρυμα», όχι άλλα παρόμοια που εμφανίζονται σαν θυγατρικές του – το μόνο που πρέπει να σκεφτεί κανείς είναι ότι ο κυρ Βασίλης είναι απλά μια (ανθρώπινη) έκφραση, κάτι σαν «εκπρόσωπος τύπου», του ενδιαφέροντος / συμφέροντος που έχει πια για την υγεία του καθενός μας ο «συλλογικός καπιταλισμός» – ο καπιταλισμός και τα αφεντικά του σαν όλον!

Έχουμε κι εμείς λόγο να καταγγείλουμε την βλακεία που διακινείται με την ταχύτητα του φωτός στον κυβερνοχώρο, μέσω social media, αλλά είναι ο ακριβώς αντίθετος απ’ το κλαψούρισμα του κυρ Βασίλη: προσωποποιώντας την διαχείριση του covid-19, δαιμονοποιώντας τον σαν τον «κακό», διαστρέφεται με τρομακτικές συνέπειες η καπιταλιστική πραγματικότητα, την στιγμή που έχει ξεκινήσει την 4η βιομηχανική επανάστασή της!

Ποτέ τέτοιας κλίμακας, έντασης και έκτασης αναδιαρθρώσεις δεν ήταν έργο ενός μόνο ανθρώπου. Μπορούμε να μιλάμε για «φορντισμό» και «ταιηλορισμό» όταν αναφερόμαστε στην 2η βιομηχανική επανάσταση, αλλά αυτό είναι χρήσιμο μόνο για να ερευνήσει κανείς τις συγκεκριμένες συνεισφορές μέσα στο γενικό κοινωνικό, πολιτικό, και ιδεολογικό περιβάλλον τους! Αν αυτό δεν είναι το κύριο ενδιαφέρον της κριτικής ανάλυσης, τότε τόσο ο μηχανικός Taylor όσο και ο αυτοκινητοβιομήχανος Ford μοιάζουν σα να έπεσαν απ’ τον ουρανό…

Θα ήταν πολύ απλό αν αυτή η θηριώδης τρομοεκστρατεία και οι σκοποί της που βρίσκονται πάντα σε εξέλιξη άρχιζαν και τέλειωναν στον Gates! Αλλά όχι… Κι ούτε ο ίδιος είναι κάτι σπουδαίο. (Το τι μεθόδους χρησιμοποίησε για να κάνει εμπορικά κυρίαρχο ένα τόσο κακό (επί χρόνια) λειτουργικό σαν τα windows το ξέρουν όσοι κατέχουν καλά την ιστορία της 3ης βιομηχανικής επανάστασης…)

Διαχειρίζεται ωστόσο τα λεφτά (και τους στόχους) πολύ περισσότερων…. Και, φυσικά, υπάρχουν αρκετές ακόμα συμμορίες αφεντικών, με μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες στη σύνθεσή τους, που έχουν τους ίδιους σκοπούς.

Η πρώην υπερδύναμη ξύνεται…

Παρασκευή 24 Ιούλη. Το στρώσιμο των τελευταίων χιλιομέτρων του αγωγού nordstream 2, που θα παροχετεύει ρωσικό φυσικό αέριο στη γερμανία και μέσω αυτής στην κεντρική ευρώπη, έχει ξεκινήσει – από 2 ρωσικά πλοία αυτή τη φορά. Αλλά στην Ουάσιγκτον συνεχίζουν να ξύνουν τα νύχια τους για καυγά· τόσο για τον nordstream 2 όσο και για τον turkstream 2.

Πριν 4 ημέρες μπήκε στα νομοθετικά σώματα του ψοφιοκουναβιστάν προς διακομματική έγκριση ένας καινούργιος γύρος «κυρώσεων» κατά της κατασκευής του αγωγού. Αυτή τη φορά η γκάμα των στόχων έχει μεγαλώσει. Αφού ο κατασκευαστής είναι ρωσική εταιρεία (που δεν θα ιδρώσει το αυτί της…) στη λίστα έχουν προστεθεί και οι εταιρείες ή τα φυσικά άτομα που παρέχουν πιστοποιητικά, ασφάλιση και λιμενικές διευκολύνσεις στα ρωσικά πλοία…

Ο Frank Kracht, για παράδειγμα, δήμαρχος της μικρής γερμανικής πόλης Sassnitz στο λιμάνι της οποίας δένουν τα ρωσικά πλοία (για να φορτώσουν σωλήνες), θα φάει την τιμωρία του πανηγυρικά. Αναδεικνύεται πλέον σε όλο της το μεγαλείο η γελοιότητα του αδιέξοδου του οικονομικού πολέμου με τον οποίο το ψοφιοκουναβιστάν προσπαθεί να κρατήσει την παγκόσμια ηγεμονία του.

Σε λίγο θα φάει τιμωρίες και το μπακάλικο της Sassnitz απ’ όπου ψωνίζουν οι ρώσοι ναυτικοί και τεχνικοί, το καφενείο που πίνουν μπύρες, κι όποιος τους χαιρετάει στο δρόμο… Aαα: κι αυτή η γιαγιά που έβγαλε τον σκύλο της Ivan μη νομίζει ότι θα την γλυτώσει!

(φωτογραφία: Φόρτωση σωλήνων του nordstream 2 στο λιμάνι της Sassnitz).

Αυτός είναι ο αληθινός πατριωτισμός!

Παρασκευή 24 Ιούλη. … Η Αλεξανδρούπολη, όπως και ο Έβρος όλος, βιώνει απο χθες – με ψυχραιμία σε ό,τι αφορά την ένταση με τους απέναντι – την αμερικανονατοϊκή κινητικότητα γύρω από τη μεταφορά εξοπλισμού αλλά και ανθρώπινου δυναμικού προς τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας (Ρουμανία), για τη μεγάλη στρατιωτική άσκηση «Atlantic Resolve» της Βορειοατλαντικης Συμμαχίας.

Πλέον είναι σαφές ότι η Αλεξανδρούπολη με το λιμάνι της και ο ακριτικός νομός με το οδικό και σιδηροδρομικό του δίκτυο καταχωρίζονται στους στρατιωτικούς χάρτες της Δύσης ως υψίστης σημασίας δίαυλος για την μεταφορά στρατευμάτων και οπλισμού προς και από τη Μαύρη Θάλασσα…

Θριαμβολογεί στην χθεσινή καθεστωτική «καθημερινή» ο πατριώτης δημοσιογράφος: η Αλεξανδρούπολη και ο νομός Έβρου συνολικά έγιναν αμερικανική βάση – ωσαννά εν τοις υψίστοις!

Υπάρχουν ωστόσο ορισμένα ζητηματάκια, που καλύτερα να μην τα πολυξέρουν οι αφελείς πατριώτες υπήκοοι. Σοβαρά ζητηματάκια.

Α) Η (ετήσια) άσκηση «atlantic resolve» είναι επίσημα και δηλωμένα αντιρωσική. Όπως και όλες οι υπόλοιπες στρατιωτικές / νατοϊκές ασκήσεις που γίνονται κατά καιρούς σ’ όλη την ανατολική ευρώπη, μπροστά στα ρωσικά σύνορα…

Β) Στη ρουμανική επικράτεια ο αμερικανικός στρατός έχει βάσεις. Όχι μόνο χερσαίες ή/και αεροπορικές, αλλά και ναυτική, στην Κοστάντζα. Στη Μαύρη Θάλασσα.

Γ) Το ρουμανικό καθεστώς είναι αυτήν την περίοδο το πιο «φιλοαμερικανικό» στα βαλκάνια, μετά το ελληνικό φυσικά… Πρόσφατα έκλεισε deal για αγορά διάφορων αμερικανικών όπλων, αξίας 1,5 δις.

Δ) Η Αλεξανδρούπολη και ο νομός Έβρου συνολικά βρίσκονται κοντά, επικίνδυνα κοντά στα Δαρδανέλια. Που είναι η θαλάσσια είσοδος και έξοδος στη Μαύρη Θάλασσα.

Ε) Δυτικά αυτής της ευρείας αμερικανικής βάσης βρίσκεται η τουρκική Θράκη, η Edirne, η Istanbul…

ΣΤ) Η Μόσχα και η Άγκυρα είναι «σύμμαχοι in arms» στην ανακατανομή των ζωνών επιρροής στη μέση Ανατολή, την βόρεια Αφρική και την ανατολική Μεσόγειο. Είναι σύμμαχοι, επίσης, στο «πριόνισμα» και στη μείωση (έως εξαφάνιση) της αμερικανικής, της αγγλικής και της γαλλικής επιρροής στις ίδιες περιοχές. Οποιοσδήποτε ενισχύει, υπηρετεί ή συνεργάζεται στην αυξανόμενη αμερικανική παρουσία σ’ όλη αυτήν την περιοχή, είναι da facto εν δυνάμει στόχος· αν και όταν τα πράγματα αγριέψουν…

Με απλά λόγια: αυτό για το οποίο κάθε γνήσιος πατριώτης θριαμβολογεί, η καινούργια αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη και στον Έβρο συνολικά, είναι μια σαφέστατα επιθετική επιλογή των ντόπιων αφεντικών (και, οπωσδήποτε, του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου», των εφοπλιστών) εναντίον του ευρασιατικού project, δηλαδή σε πρώτο πλάνο της Μόσχας και της Άγκυρας, και στη συνέχεια των υπόλοιπων εταίρων αυτού του project, ως το μακρινό Πεκίνο.

Η περίπτωση του Έβρου

Παρασκευή 24 Ιούλη. Όταν, προς τα τέλη του περασμένου Φλεβάρη, μερικές χιλιάδες πρόσφυγες / μετανάστες συγκεντρώθηκαν (με σαφή υποστήριξη του τουρκικού καθεστώτος) κοντά στα τουρκοελληνικά σύνορα στο πιο “συμβολικό” πέρασμα (στις βόρειες Καστανιές όπου υπάρχει ο φράχτης κι όχι στο βασικό, στους Κήπους…) ο εθνικός κορμός φρόντισε, όπως κάνει πάντα, να αδειάσει τον οχετό του, παρουσιάζοντας τον Erdogan σαν «ανθέλληνα παράφρονα»…

Είναι βέβαιο ότι το τουρκικό καθεστώς αξιοποίησε στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο τους πρόσφυγες / μετανάστες· όπως, άλλωστε, εργαλειοποιεί τις ίδιες φιγούρες κατά κόρον το ρατσιστικό ελληνικό καθεστώς εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά «παράφρων» ο Erdogan; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο, που να είναι λογικότερο;

Είναι εύλογο ότι το τουρκικό καθεστώς (εντελώς άσχετα απ’ τον Erdogan ή οποιονδήποτε άλλο στη θέση του) δεν αντιμετωπίζει καθόλου θετικά μια αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη· ούτε, φυσικά, την αμερικανική στρατιωτικοποίηση (προς το παρόν κατά περιόδους) όλης της ζώνης του νομού Έβρου, λίγα χιλιόμετρα απ’ τα ελληνοτουρκικά σύνορα. (Λίγα χιλιόμετρα απ’ τον turkstream 2…) Είναι μια στρατιωτική εγκατάσταση για την οποία καταλαβαίνει καλά την γεωπολιτική μιλιταριστική χρήση της, τωρινή ή μελλοντική. Είναι κάτι απέναντι στο οποίο δεν μπορεί να αντιδράσει ανοικτά υπό τις τωρινές συνθήκες. Μήπως, όμως, θα μπορούσε να αντιδράσει υπόγεια, έμμεσα;

Λέμε ναι. Αν και περιστασιακά διάφορες μικρές ομάδες προσφύγων / μεταναστών προσπαθούσαν να περάσουν σε ελληνικό έδαφος απ’ τον έβρο, για πολλά χρόνια ο προτιμότερη (απ’ τα κυκλώματα, τουρκικά και ελληνικά) διαδρομή ήταν προς τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Ο Έβρος ξαναέγινε επιλογή μόνον αφού πρώτα επισημοποιήθηκε η παραχώρηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης στον us army! Σύμπτωση!… (Για να είμαστε πιο ακριβείς: όταν ξεκαθαρίστηκε ότι το λιμάνι θα ιδιωτικοποιηθεί και θα το αγοράσει αμερικανική εταιρεία…)

Τι, όμως, θα μπορούσε να πετύχει το καθεστώς Erdogan μαζικοποιώντας και υποστηρίζοντας (για ένα μικρό, άρα συμβολικό χρονικό διάστημα) τις προσπάθειες των μεταναστών / προσφύγων να διασχίσουν αυτήν την υπό αμερικανική στρατιωτικοποίηση ζώνη; Η απάντηση ήταν φανερή σε μας ήδη από τότε: εκείνο που θα μπορούσε να πετύχει ήταν / είναι περισσότερη ευρωπαϊκή και ειδικά περισσότερη γερμανική (άμεση ή έμμεση) παρουσία εκεί: με την μορφή της frontex ή οποιαδήποτε άλλη…

Φαίνεται «μακιαβελικό»; Υπερβολικό; Παράλογο; Το πρώτο ναι. Τα υπόλοιπα όχι. Το Βερολίνο είναι ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος της Άγκυρας στην ευρώπη. Όχι μόνο επειδή υπάρχουν εκατομμύρια τούρκοι μετανάστες στο γερμανικό οικονομικό θαύμα. Όχι μόνο επειδή υπάρχουν μεγάλες και διαφόρων επιπέδων συνεργασίες των γερμανικών και των τουρκικών αφεντικών. Αλλά και για έναν ακόμα σοβαρό και επίκαιρο λόγο: το Βερολίνο είναι ίσως το μόνο ισχυρό ευρωπαϊκό κράτος του οποίου τα συμφέροντα είναι πολύ κοντά στο ευρασιατικό project· κι άρα δεν έχει κανένα λόγο να θεωρεί εχθρούς ή αντιπάλους είτε την Μόσχα είτε την Άγκυρα… Αντίθετα έχει πολλούς λόγους να θεωρεί εχθρική την Ουάσιγκτον – και επειδή αυτή η εχθρότητα είναι αμοιβαία δεν κρύβεται…

Θα έλεγε κάποιος ότι η εργαλειοποίηση των μεταναστών / προσφύγων απ’ το τουρκικό καθεστώς (σαν προσπάθεια ενίσχυσης της ιδέας ότι η δυτική, ελληνική Θράκη είναι ε.ε. και όχι η.π.α.!) απέναντι στην στρατιωτικοποίηση της περιοχής απ’ την συμμαχία Αθήνας – Ουάσιγκτον, έχει μεν μια λογική κρατικών αντιπαλοτήτων μεγάλης κλίμακας, αλλά είναι μάλλον αδύναμη. Ό,τι κι αν καταλαβαίνει το Βερολίνο για όσα συμβαίνουν στα ανατολικά βαλκάνια, στη Βαλτική και – καθόλου ασήμαντο – στην ουκρανική επικράτεια (και τα καταλαβαίνει όλα) έχει αποδειχθεί ανίκανο ως τώρα να αποτρέψει τις αμερικανικές κινήσεις. (Στην ουκρανία, μάλιστα, τους άνοιξε την πόρτα. Ο Pyatt, με τα χέρια του στο αίμα της σφαγής / προβοκάτσιας στην πλατεία Maidan του Κιέβου, ξέρει καλά. Και η παρουσία του στην Αθήνα είναι απλά μια ακόμα υπενθύμιση των σχεδιασμών του άξονα).

Το Βερολίνο δεν μπορεί λοιπόν να πετύχει κάτι χειροπιαστό – μέχρι τώρα. Αν το μόνο που απομένει είναι απλά να «παρατηρεί» (δηλαδή να κατασκοπεύει εκτός νατοϊκών δομών) τα σούρτα – φέρτα του αμερικανικού στρατού από και προς την Αλεξανδρούπολη, ε, αυτό δεν είναι αξιόλογο σαν αποτέλεσμα…

(φωτογραφία: Η Nulan και ο Pyatt μοιράζουν μπισκότα στην πλατεία Maidan. Αργότερα μοίραζαν δολάρια και σφαίρες. Αυτό που ήταν η αμερικανική γραμμή για την ουκρανία το είχε εξηγήσει η πρώτη στον δεύτερο: να πάει να γαμηθεί η ε.ε.! Εκπροσωπώντας αυτήν ακριβώς την γραμμή ο Pyatt έγινε, μετά το Κίεβο, πρεσβευτής στην Αθήνα το 2016. Οι φαιορόζ όχι απλά συμφώνησαν μαζί του, όχι απλά τον αγκάλιασαν, όχι απλά του έστρωσαν παντού κόκκινα χαλιά, αλλά τον παρακαλούσαν να μεσολαβήσει στον Obama για περισσότερες αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν.

H “πρώτη φορά”, το ψιλικατσίδικο δηλαδή της Κουμουνδούρου, εξοφλούσε έτσι τα γραμμάτια που του επέτρεψαν να χαρεί τις γλύκες της εξουσίας… Τι μισθοί, τι ταξίδια, τι λούσα, τι κόλπα περίεργα…)

Βορειοανατολικά της Σύρτης 3

Παρασκευή 24 Ιούλη. Δεν είναι η πρώτη φορά τους τελευταίους 6 μήνες που οι επαγγελματίες της εθνικής δημαγωγίας έβαλαν δυνατά στα μεγάφωνά τους “τα τύμπανα του πολέμου”, έτσι, μόνοι τους, χωρίς (φανερό) λόγο! Είναι η δεύτερη ή τρίτη… Απλά αυτά τα εθνικιστικά overdose σκοτώνουν αργά και σταθερά· οπωσδήποτε το μυαλό, τις αισθήσεις και την μνήμη.

Το ότι τις προάλλες έκαναν το ίδιο, μερακλώνοντας το εντόπιο φασισταριό, και πάλι “στον αέρα”, η ασταμάτητη μηχανή το ήξερε – έχει τους τρόπους της. Γι’ αυτό και χτες ειρωνευόταν:

(Τι ωραία όμως κι αυτή η σαβουροκαθεστωτική γερμανική bild, ε; Το Βερολίνο (λέει…) πρόλαβε στο “τσακ” τον ελληνοτουρκικό πόλεμο! Πολύ αρέσει αυτό στο ρημαδογκουβέρνο… αλλά στο “τσακ”; Δεν θα προλαβαίναμε, δηλαδή, να πάρουμε ούτε πατατάκια ούτε και καμμιά μπύρα να θρονιαστούμε να τον απολαύσουμε;)

Εκείνο που είναι πιο σοβαρό και ενδιαφέρον είναι η 2η (μέσα σε λίγες ημέρες) εμφάνιση του Βερολίνου, διπλωματική / πολιτική φυσικά, στην ευρύτερη ανατολική Μεσόγειο, σαν «ειρηνοποιού» μεταξύ της Αθήνας και της Άγκυρας… (Παίζει ρόλο και η έξτρα ευθύνη: εξάμηνη προεδρία της ε.ε…. Αλλά αυτό είναι η συσκευασία· όχι τα κίνητρα). Την έκανε ακόμα πιο σοβαρή και ενδιαφέρουσα αυτήν την διπλή εμφάνιση η κωμικογελοία έως ψωραλέα προσπάθεια ρελάνς απ’ τον βασιλειά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron!!! (φωτογραφία στη μέση).

Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε σε σχέση με την εξωτερική πολιτική του γερμανικού κράτους είναι ότι ΔΕΝ «συμπαθεί» (για να το πούμε κομψά) την χούντα της αιγύπτου – άλλη μια (καθόλου) σύμπτωση του Βερολίνου με την Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο… Το Βερολίνο είχε εξαρχής δηλώσει ότι η ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Morsi (της μουσουλμανικής αδελφότητας) απ’ τον Sisi ήταν πραξικόπημα· είχε ζητήσει επίσημα την απελευθέρωση του Morsi· κι όταν ο τότε γερμανός υπ.εξ. Guido Westerwelle πήγε στο Κάιρο στα τέλη Ιούλη του 2013, λίγο μετά το πραξικόπημα, και ζήτησε να δει τον φυλακισμένο Morsi, ο Sisi του το απαγόρευσε· οπότε ο Westerwelle έφυγε κακήν κακώς. Με άλλα λόγια ο Sisi έδειξε την απέχθειά του προσβάλοντας το Βερολίνο…

Το δεύτερο αφορά τους προσανατολισμούς του ελληνικού ιμπεριαλισμού, τώρα που είναι στα σκοινιά. Πέρα απ’ την σταθερή συμμετοχή του στον άξονα είναι σαφές ότι το ρημαδογκουβέρνο ψάχνει κάποια ευρωπαϊκά «στηρίγματα».* Υποτίθεται πως έχει βρει ένα – τον βασιλιά γαλλίας – το οποίο όμως δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον… Απ’ την άλλη μεριά δεν (μας) είναι καθόλου σαφές το πως αντιμετωπίζει τις γερμανικές πρωτοβουλίες: ούτε την συνάντηση στο Βερολίνο ούτε τα τηλέφωνα της Μέρκελ τα ανακοίνωσε η Αθήνα. Η Άγκυρα ήταν που τα δημοσιοποίησε, αναγκάζοντας την Αθήνα να έρθει δεύτερη…

Το τρίτο είναι η αντίδραση του βασιλιά Macron στις κινήσεις του Βερολίνου. Αυτό το «μήνυμα στα ελληνικά» ήταν πολύ συγκινητικό! (Ο Αναστασιάδης το έγραψε;). Και γεμάτο σπόντες. Η πιο κραυγαλέα; Ότι ο βασιλιάς Macron θα συγκαλέσει (λέει…) «διάσκεψη των χωρών του Νότου» της ε.ε. – για να μην αφήσει την ασφάλειά του στη Μεσόγειο «στα χέρια άλλων παραγόντων»… Απλή γνώση γεωγραφίας δείχνει ότι μιας και η γερμανία δεν είναι «χώρα του νότου», ο βασιλιάς Macron τα πήρε στο κρανίο που το Βερολίνο εμφανίστηκε εκεί που θεωρεί πως κάνει μόνος του παιχνίδι… και δεν θα την καλέσει για να πει τη γνώμη της για την Μεσόγειο· ίσως ίσως, μάλιστα, να την θεωρεί «άλλο παράγοντα»!! Γιατί όχι;

Αλλά ο καϋμένος ο βασιλιάς Macron φαίνεται πως ρετάρει όταν θυμώνει. Η Ρώμη έχει εντελώς αντίθετη άποψη απ’ το Παρίσι για την λιβύη· βρίσκεται πρακτικά μαζί με την Άγκυρα· το έχει δείξει ξανά και ξανά· συνεπώς αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά τα καπιταλιστικά της συμφέροντα (: κωδικός «τα ενεργειακά θέματα και τα ζητήματα ασφάλειας»). Μήπως ούτε η ιταλία είναι «χώρα του νότου»;

Μήπως ο βασιλιάς να καλέσει σε σύσκεψη μόνο τις υπερδυνάμεις του νότου; Την μάλτα, τη νότια κύπρο, και φυσικά το ελλαδιστάν; Μήπως;

* Σε συνθήκες παρακμής της άλλοτε υπερδύναμης είναι εύλογο ότι οι περιθωριοποιημένοι reallos του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα αναζητήσουν ευρύτερη βάση πολιτικής και ιδεολογικής στήριξης – στο εσωτερικό. Αυτό θα οδηγήσει (αν δεν οδηγεί ήδη) σε μια διπολική σύγκρουση, ανάμεσα στους εθνικιστές / προσοδικούς / αγγλόφιλους / αμερικανόφιλους / οπαδούς του άξονα και τους ρεαλιστές / εκσυγχρονιστές / ευρώφιλους / γαλλό- ή γερμανό-φιλους. Σ’ όλο το πολιτικό φάσμα…

Δεν ξέρουμε αν υπάρχει ήδη μια τέτοια υπόγεια σύγκρουση μέσα στο ίδιο το ρημαδογκουβέρνο. Πρέπει να σημειώσουμε ωστόσο ότι οι εθνικιστικοί αντιτουρκικοί συναγερμοί, τα «ετοιμαζόμαστε για πόλεμο» και τα λοιπά εμβατήρια μοιάζουν έντονα ως προς την μεθοδολογία τους με τα «συλλαλητήρια για την μακεδονία». Τα βασικά εσωτερικά συστατικά εκείνης της εποχής (ένας φιλογερμανός / φιλοευρωπαίος Μητσοτάκης και ένας φιλοαμερικάνος Σαμαράς) μπορεί να υπάρχουν ακόμα, εξελιγμένα κάπως· και σε πολύ πιο ζόρικους συσχετισμούς.

Αν (a big “if”…) οι reallos θεωρούν τώρα σκόπιμη μια διαπραγμάτευση με την Άγκυρα (ή και μια προσφυγή στη Χάγη), τα τύμπανα των εθνικιστών για την … αοζ του Καστελόριζου (π.χ….) ή το «βυθίσατε το Oruc Reis» που τελικά μισοξεστόμισε χτες ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος (πρώην πρωθ., νυν κοινοτάρχης Κουμουνδούρου) είναι σαφέστατες τρικλοποδιές και ανανέωση της ιδεολογικής υπεροχής στο πόπολο του ορίτζιναλ εθνικισμού «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».

Θα φανεί αν είναι έτσι, αργά ή γρήγορα…

(φωτογραφία πάνω: Στις 10 Ιούλη του 2012, δέκα μόλις μέρες μετά την ορκωμοσία του νεοεκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου Mohamed Morsi, ο γερμανός υπ.εξ. βρισκόταν στο Κάιρο. Για να εκδηλώσει την υποστήριξη του Βερολίνου τόσο στον ίδιο όσο και στην διαδικασία εκδημοκρατισμού της αιγύπτου.

Το ότι το Βερολίνο αντιμετωπίζει την μουσουλμανική αδελφότητα σαν παράγοντα εκδημοκρατισμού και όχι σαν “υποψήφιους τρομοκράτες” είναι μια σταθερά στην εξωτερική πολιτική του γερμανικού κράτους…

Φωτογραφία μέση και κάτω: Τρικλοποδιές στο Βερολίνο και χαβάς διακρατικού επιπέδου…

Γυρίστε όμως 2 μέρες πίσω. Τί γράφαμε; …Η Άγκυρα θέλει να ξαναθυμίσει σε «κάποιον» ότι καλό είναι να προσέχει. Και σε «κάποιον άλλον» ότι καλύτερα να ξεχάσει ότι η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει χωράφι του. Ο πρώτος «κάποιος» είναι ο Sisi. Ο δεύτερος «κάποιος άλλος» είναι ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Μήπως τώρα φαίνονται καθαρότερα τα βασικά;)

Οδηγίες για πτώση απ’ το βάθρο

Τρίτη 21 Ιούλη. Μπορεί, σ’ έναν αγώνα δρόμου, να νικήσει κάποιος επειδή έβαλε τριπλοποδιά στον πρώτο; Το ψοφιοκουναβιστάν πιστεύει κάτι τέτοιο, και συνεχίζει τον “αγώνα” του κατά της Huawei, της 5G πρωτοπορείας – και, σταδιακά, εναντίον του συνόλου των κινεζικών τεχνολογιών αιχμής. Αυτά την στιγμή που τόσο οι κινεζικές εταιρείες (και όχι μόνο η Huawei) όσο και η νοτιοκορεατική Samsung (που έχει μια ορισμένη συμμαχία με την Huawei) έχουν ξεκινήσει τις έρευνές τους για την 6G τεχνολογία επικοινωνιών.

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που οι ΗΠΑ δεν είναι επικεφαλής στην επόμενη τεχνολογική εποχή δήλωσε πρόσφατα ο αμερικάνος γενικός εισαγγελέας William Barr. Έντρομος – προφανώς. Όμως δεν την ξέρει καλά την ιστορία. Ούτε στην εποχή του ατσαλιού ήταν επικεφαλείς οι αμερικανικές χαλυβουργίες· οι αυστρο-γερμανικές έκαναν τις καινοτομίες στον 20ο αιώνα…

Είναι αδύνατο με βάση τα καπιταλιστικά δεδομένα να εμποδίσει κανείς ένα κράτος / κεφάλαιο μεγέθου 1,3 δισεκατομυρίων ανθρώπων να αναπτύξει την «παραγωγικότητα της εργασίας» (συμπεριλαμβανόμενων των τεχνο/επιστημονικών καινοτομιών) που μπορεί· εκτός αν καταφέρει να το κάψει συθέμελα. Ο «οικονομικός πόλεμος» που έχει εξαπολύσει το ψοφιοκουναβιστάν κατά του κινέζικου καπιταλισμού είναι του ίδιου τύπου μ’ εκείνον που είχε εξαπολύσει και κατά του ιαπωνικού, πριν το Περλ Χάρμπορ. Κυρώσεις, εμπορικές απαγορεύσεις (στο πετρέλαιο τότε), κλπ. Αυτή είναι η ομοιότητα· από κει και μέρα οι διαφορές είναι πάμπολλες.

Ως τώρα το ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να ελπίζει στο όπλο του «οικονομικού αποκλεισμού». Ωστόσο αυτήν την στιγμή ο κινεζικός καπιταλισμός έχει ξαναμπεί σε τροχιά «ανάπτυξης»· και ο «ζωτικός χώρος» αυτής της ανάπτυξης είναι οπωσδήποτε στην ασία και στην αφρική, όπου οι αμερικανικές «τιμωρίες» μικρή σημασία έχουν, αν έχουν κάποια.

Η πρόσφατη επισημοποίηση της στρατηγικής συμφωνίας Τεχεράνης – Πεκίνου (είχαμε γράψει όταν έπεσαν οι πρώτες υπογραφές) που πέρα απ’ τα υπόλοιπα θα φέρει 5.000 «κινέζους σεκιουριτάδες» (;;;) στο ιράν δείχνει τους συσχετισμούς πάνω στον χάρτη.

Πέφτωντας απ’ το βάθρο το ψοφιοκουναβιστάν ξεμένει και από επιλογές… Ίσως γι’ αυτό το Τελ Αβίβ δείχνει να μην μπορεί να κρατηθεί πια…

(φωτογραφία: Μια αλυσίδα εκρήξεων και πυρκαγιών τις τελευταίες εβδομάδες στο ιράν, πρώτα σ’ έναν εργοστάσιο ηλεκτρικού στην Ahvaz, ύστερα κοντά σε μια στρατιωτική βιομηχανία στην Parchin και πριν 15 ημέρες στο πυρηνικό εργοστάσιο στη Natanz (φωτο) θα μπορούσαν να αποδοθούν σε πολεμικό σαμποτάζ. Ο χασάπης πρώην στρατηγός Benny Gantz, ισραηλινός υπ.αμ. και κυβερνητικός συνεταίρος του Ασύλληπτου (: Netanyahou) έριξε λάδι στη φωτιά δηλώνοντας ότι “Δεν σχετίζεται κάθε τι που συμβαίνει εντός ιράν υποχρεωτικά μ’ εμάς”.

Πράγματι… Αλλά όποιος παίζει με τη φωτιά τέτοιους καιρούς καίγεται υποχρεωτικά….)