Tag: ηπα

Καπιταλισμός και καπιταλισμός

Τετάρτη 19 Αυγούστου. Όπως συμβαίνει και με άλλες εθνικότητες (π.χ. την ελληνική) υπηκοότητα λιβανέζικη έχουν μερικοί απ’ τους πιο βαθύπλουτους ανθρώπους του καπιταλιστικού πλανήτη. Ο πλουσιότερος τραπεζίτης του κόσμου, για παράδειγμα, ονόματι Joseph Safra, έχει (και) λιβανέζικο διαβατήριο. Οι μεγάλες τραπεζικές αλυσίδες που ελέγχει βρίσκονται στη λατινική αμερική (βραζιλία και μεξικό) ενώ έχει μια βάση και στην ελβετία. Ελέγχει επίσης το 50% της γνωστής chiquita…

Ή η οικογένεια Mikati, που «έβγαλε λεφτά» στη διάρκεια του εμφύλιου στο λίβανο (με τους γνωστούς τίμιους τρόπους που γίνονται οι καλές μπάζες σε τέτοιες περιπτώσεις), επίσης οίκος δισεκατομυριούχων, έχει μεγάλες μπίζνες με τηλεφωνικές εταιρείες σε διάφορα μέρη του κόσμου, real estate στις πιο ακριβές γωνιές του, χρηματιστηριακά παιχνίδια (ξεπλύματα οπωσδήποτε) κλπ κλπ. Ή η οικογένεια Hariri, που έχει την δική της συστηματική «επιρροή» στη λιβανέζικη κοινωνία και κατά περιόδους κυβερνάει (ή το παριστάνει) έχει πολύ μεγάλες μπίζνες με ακίνητα και κατασκευές, οπωσδήποτε και στη μέση Ανατολή (: και ειδικές σχέσεις με τον τοξικό του Ριάντ).

Ο κατάλογος είναι μεγάλος, αλλά δεν θα βοηθούσε να τον ξεδιπλώσουμε αναλυτικά. Το γεγονός είναι πως το μεγαλύτερο μέρος της λιβανέζικης ελίτ (δεν μιλάμε ούτε γι’ αστείο για «αστική τάξη»!) είναι διεθνοποιημένο ως προς τις μπίζνες και τα είδη της καπιταλιστικής συσσώρευσης που πετυχαίνει. Αυτό σημαίνει ότι αντιμετωπίζει την επικράτεια και τις δομές κρατικής εξουσίας του λιβάνου σαν αποικία, σαν σημαία ευκαιρίας, σαν οτιδήποτε άλλο εκτός από την οργανική βάση της ύπαρξής της μέσα στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό (το ίδιο ακριβώς κάνει και το 1 εθνικό κεφάλαιο του ελλαδιστάν, οι εφοπλιστές).

Όταν η οικονομική / καπιταλιστική ελίτ μιας «εθνικής ταυτότητας» δεν είναι εδαφικοποιημένη (ούτε καν ιστορικά) στην κρατική επικράτεια που αντιστοιχεί σ’ αυτήν την «εθνική ταυτότητα», τότε η μορφή κράτος και οι δομές της δεν συγκροτούνται με τον ιστορικό τρόπο της «αστικής εξουσίας». Κι αν εμφανιστούν οποιεσδήποτε σοβαρές αντιθέσεις στο εσωτερικό της κρατικής επικράτειας, οι όποιοι εξουσιαστές τις διαχειρίζονται σαν μαφιόζοι παρά σαν μια ενιαία τάξη που οφείλει να βάλει στην άκρη τις εσωτερικές της διαφωνίες για να προστατέψει την βάση της συσσώρευσής της και τον δικό της πολιτικό και ιδεολογικό ρόλο μέσα και πάνω σ’ αυτήν. Και πάλι για καπιταλισμό πρόκειται. Δεν είναι όμως του είδους που διάφοροι αγαπούν να νομίζουν ότι ξέρουν το τρόπο της λειτουργίας του… (Η «κρατικοποίηση του εγκλήματος» θα τους βοηθούσε να ξεστραβωθούν – αλλά δεν θέλουν…)

Στην ιστορική περίοδο της ριζικής Αλλαγής (καπιταλιστικού) Παραδείγματος σαν αυτή που βρίσκεται σε εξέλιξη, με πολλές, κρίσιμες και αναπόφευκτες γεωπολιτικές αλλαγές / ανατροπές επίσης, τέτοιου είδους κράτη / κοινωνίες, στηριγμένα/ες στον πολιτικό και στον γεωπολιτικό προσοδισμό, εκδηλώνουν πολύ εντονότερα τους «κρισιακούς» σπασμούς της απώλειας προσανατολισμού. Η Χεζμπ’ αλλάχ έχει σχέδιο: την υπαγωγή του λιβανέζικου καπιταλισμού στους «δρόμους του μεταξιού», στο ευρασιατικό project δηλαδή. Υποθέτουμε ότι συμπεριλαμβάνει σ’ αυτήν την υπαγωγή και την αναδιάρθρωση (υπέρ της) των συσχετισμών μέσα στον λίβανο, παρότι είναι (αν δεν κάνουμε λάθος) το μεγαλύτερο κόμμα. Αντίθετα οι παραδοσιακοί νταβάδες της Βηρυτού, σαν την οικογένεια Hariri, προτιμούν το “ανήκουμε εις την δύση” που τους έχει επιτρέψει τον άγριο πλουτισμό. Τον Μάρτη του 2019, σαν πρωθ. ακόμα ο Hariri, προτίμησε να διαπραγματευτεί συμφωνία για δάνειο 10 δις δολαρίων με το δντ – με την ελπίδα ότι τα μέτρα του διεθνούς ταμείου ήταν στα μέτρα της δικής του ηγεμονίας. Ωστόσο λίγους μήνες αργότερα, στα τέλη Οκτώβρη, αναγκάστηκε να παραιτηθεί εξαιτίας των μαζικών διαδηλώσεων ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος…

Οι καταστροφές που προκάλεσε η έκρηξη στη Βηρυττό είναι ευκαιρία για «επενδύσεις» – ή ευκαιρία για χάος. Το δίλημα που με εκβιαστικό τρόπο (ή μ’ εμάς ή χάος) περιγράφουν οι αξιωματούχοι του ψοφιοκουναβιστάν έχει κάποια βάση, αν και το πόπολο δεν το αντιλαμβάνεται. Η Ουάσιγκτον δεν ενδιαφέρεται (και δεν μπορεί) να συμβάλει στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση του λιβάνου – ενδιαφέρεται μόνο να μην φτάσει το Πεκίνο ως εκεί. Και μπορεί να κάνει οτιδήποτε εύκολο και φτηνό για να το πετύχει. Το Πεκίνο, απ’ τη μεριά του (όπως και οι σύμμαχοί του) ενδιαφέρεται για μια κάποια δημιουργική ανασυγκρότηση και εκεί, όπως στη συρία και στο ιράκ. Αλλά δεν μπορεί να την επιβάλει με στρατιωτικά μέσα. Ασύμμετρος (προς το παρόν) πόλεμος…

Σαν σφήνα, ενδιάμεσα, προσπαθεί να χωθεί ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Αλλά αίφνης έχει καινούργιους πονοκέφαλους…

Η ωραία Ελένη…

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Θα ξεχαστεί θαμμένο κάτω απ’ τον βομβαρδισμό του εθνικο/ιμπεριαλιστικού λυρισμού και των «έχουμε το δίκιο με το μέρος μας» εντυπώσεων. Ποιά είναι η «ωραία Ελένη» του πολέμου που έχει ξεκινήσει το ελλαδιστάν εδώ και χρόνια κατά του αιώνιου εχθρού; Είναι το θεώρημα ότι το Καστελόριζο έχει αοζ, και μάλιστα απεριόριστη, αχαλίνωτη – ενώ η τουρκική στεριανή επικράτεια, με την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην ανατολική Μεσόγειο, έχει κάτι απολειφάδια· ότι περισσεύει απ’ την «αοζ του Καστελόριζου»…

Υπάρχει τέτοια αοζ; Όχι βέβαια! Πώς αποδεικνύεται αυτό; Από ανάλογες (ή σχετικά ανάλογες) αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης για παρόμοιες περιπτώσεις… Πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια ότι υπάρχει τέτοια αοζ; Αν εξαιρέσει κανείς τους πορωμένους ντόπιους εθνοφασίστες είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ακόμα και στα ανώτατα κλιμάκια του ελληνικού κράτους υπάρχει έστω και μισός που κατ’ ιδίαν υποστηρίζει ότι υπάρχει τέτοια αοζ…

Γιατί το ελλαδιστάν παριστάνει ότι υπάρχει; Επειδή θεωρεί ότι κοντράροντας την Άγκυρα θα μαζέψει συμμάχους που επίσης κοντράρουν το τουρκικό καθεστώς… Πόσους έχει μαζέψει ως τώρα; Τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, τον χουντοκαραβανά Sisi, τον θα-έπρεπε-να-είναι-βαθιά-στη-φυλακή Netanyahu και τους τοξικούς του Αμπού Ντάμπι και του Ριάντ. Πιστεύει κανένας από δαύτους ότι το ελλαδιστάν έχει δίκιο; Όχι – δεν είναι τόσο ηλίθιοι. Ο καθένας τους μοστράρεται πίσω απ’ το ελλαδιστάν για τους δικούς του λόγους. Ο βασιλιάς γαλλίας φοβάται την επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στην βόρεια αφρική· ο χουντοκαραβανάς και οι τοξικοί των πετροδικτατοριών φοβούνται την επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στους σουνίτες παγκόσμια· και ο υπόδικος πρωθ. του απαρχάιντ Τελ Αβίβ φοβάται την τουρκο-ιρανική υποστηρίξη (: «μπλοκ της Αστάνα») στη Χαμάς και στη Χεζμπ’ αλλάχ.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια οππορτουνιστική «συμμαχία», έναν ευκαιριακό συνασπισμό των πιο άθλιων καθεστώτων στην ανατολική ευρώπη (+ αραβική χερσόνησο) με τον βασιλιά Macron, έναν συνεταιρισμό από ύαινες που προσπαθούν να φρενάρουν τον τουρκικό στρατιωτικό, πολιτικό και ιδεολογικό ιμπεριαλισμό όπως αυτός ξεδιπλώνεται τα 4 τελευταία χρόνια, για να μην χάσουν τις εξουσίες και τα κεφάλια τους. Την «ωραία Ελένη» (την «αοζ Καστελορίζου») την αγνοούν οι πάντες· πιάνονται όμως απ’ τα μαλλιά της, τα μαλλιά που τους προσφέρει το ελλαδιστάν απ’ το 2015 και μετά, για να κρύψουν (απ’ τους υποτελείς του ο καθένας) τα πραγματικά κίνητρά του.

Πόσο μπορεί να κρατήσει αυτό το παραμύθι; Στην εποχή του ενσωματωμένου Θεάματος αυτό που πρέπει να υπολογίζει κανείς δεν είναι οι ρητορικές αλλά η τάση των συμφερόντων και της σύγκρουσής τους. Το ελλαδιστάν δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει μια «αοζ Καστελόριζου», είτε δια της βίας είτε μέσω κάποιας απόφασης της Χάγης! Η ελληνική ιμπεριαλιστική προσπάθεια έγκειται εδώ και χρόνια στο να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» για να «κτυπήσει» την Άγκυρα. Η προσπάθεια να είναι το ψοφιοκουναβιστάν αυτή η «μεγάλη δύναμη» απέτυχε ως τώρα. Απ’ την άλλη μεριά ο βασιλιάς Macron δεν είναι «μεγάλη δύναμη» – είναι μια «μεσαία» τέτοια, ειδικά αν συγκριθεί τόσο με την Μόσχα όσο και με το Πεκίνο που διακριτικά (ή όχι και τόσο) εξυπηρετούνται απ’ τον ανανεωμένο τουρκικό ιμπεριαλισμό. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να παριστάνει «επί μακρόν» (φίνο λογοπαίγνιο, ε;) τον μπαμπούλα της ανατολικής Μεσογείου εξάπτωντας, για παράδειγμα, το ιταλικό κράτος (που έχει επίσης «ιστορικές βλέψεις» και εκεί…) ή υπονοώντας ότι θα δημιουργήσει προβλήματα στην ρωσική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή…

Ο γεωπολιτικός προσοδισμός είναι πανούκλα. Αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά στο Ριάντ ή στο Άμπου Ντάμπι (για παράδειγμα) για να καταλάβει ότι η μόνη έξοδος απ’ αυτό το μοντέλο «αξιοποίησης της γεωγραφικής θέσης στον ενδοκαπιταλιστικό καταμερισμό εξουσίας» είναι η ριζική καταστροφή του! Απ’ αυτή την άποψη τα ντόπια αφεντικά, γαλουχημένα σε μια ιστορία σχεδόν 200 χρόνων γεωπολιτικού προσοδισμού, είναι αδύνατο να αλλάξουν πορεία και «λογική». Είναι ικανά να ελπίζουν ότι μια αλλαγή φρουράς στην Ουάσιγκτον θα κάνει τον αμερικανικό 6ο στόλο «προστάτη των ελληνικών συμφερόντων», δηλαδή της «ωραίας Ελένης» – ο χασάπης του Κιέβου Pyatt άνετα κουρντίζει τέτοιες ελπίδες.

Κι αυτό είναι ένα ζήτημα απ’ την μεριά της τάξης μας και της ανταγωνιστικής, αντικαπιταλιστικής, αντικρατικής κριτικής: αν υπάρχει περίπτωση «πολεμικού ατυχήματος» αυτό δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνο από εκείνους που έχουν εθνικιστικές φαντασιώσεις· κόντρα στην πραγματικότητα.

Απ’ τους εφαψίες, δηλαδή, που κάνουν «επακουμβήσεις». Και καμαρώνουν…

Ο ωραίος Πομπηίας

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Αν δυσκολεύεσθε να τον αναγνωρίσετε, ναι, είναι αυτός! Πλέει μέσα στ’ άστρα, και είναι αυτός! Ο σύμμαχος, ο φίλος, ο αδελφός, που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας γονατιστός έτρεξε να συναντήσει στη Βιέννη, για να του κάνει τα παράπονά του για τον αιώνιο εχθρό.

Ε, λοιπόν, ο Πομπηίας, σαν εκπρόσωπος της παρακμιακής άλλοτε υπερδύναμης, εισέπραξε ένα ξεγυρισμένο «όχι» στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, όπου το ψοφιοκουναβιστάν προσπάθησε να παρατείνει το εμπάργκο στην πώληση όπλων στην Τεχεράνη, παραβιάζοντας τις πρόνοιες της συμφωνίας του 2015 (JCPOA), που προέβλεπαν ότι εφόσον το ιρανικό καθεστώς την εφαρμόζει η απαγόρευση πώλησης όπλων θα λήξει τον Οκτώβρη του 2020.

Την εκστρατεία για να βρει συμμάχους στο 15μελές (5 μέλη μόνιμα και 10 αιρετά) συμβούλιο ασφαλείας του οηε την ξεκίνησε ο Πομπηίας από πέρυσι. Ήθελε 9 ψηφουλάκια. Πόσα πήρε χτες; 2! (Ολογράφως: δύο!). Το δικό του και του άγιου Δομίνικου… Μόσχα και Πεκίνο ήταν καθαρά εναντίον, και τα υπόλοιπα 11 κράτη (συμπεριλαμβανόμενων της γαλλίας, της γερμανίας και της αγγλίας…) απείχαν…

Εννοείται ότι ο Πομπηίας θύμωσε. Και δεν ήταν ο μόνος σύμμαχος του ελλαδιστάν που το έπαθε αυτό. Θύμωσε και ο υπ.εξ. του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ Gabi Ashkenazi, που δήλωσε κάτι περί «αύξησης της αστάθειας στη μέση Ανατολή» (αν το ιράν αρχίσει να αγοράζει και όχι μόνο να φτιάχνει όπλα).

Πράγμα που είναι λογικό, εφόσον «αστάθεια» σημαίνει διακρατικός ανταγωνισμός, του οποίου ο ένας πόλος είναι ο άξονας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Αμπού Ντάμπι – Ριάντ.

Μα τι κάνει αυτός ο παλιοMacron απέχοντας; Έχει πέσει στα νύχια του μπλοκ της Αστάνα; Διαπραγματεύεται την θέση του στο λίβανο; Το ελλαδιστάν δεν το σκέφτεται;

Πώς να εκτροχιαστεί αυτό το τραίνο;

Παρασκευή 14 Αυγούστου. Προσπαθώντας να ανακόψουν την ορμή του κινεζικού καπιταλισμού υψηλής τεχνολογίας το ψοφιοκουναβιστάν, ως γνωστόν, έχει καταφύγει σε μαφιόζικες τακτικές: εκβιασμούς. Προκειμένου για τις 5G τεχνολογίες επικοινωνιών, οι εκβιασμοί σημαδεύουν τους κατασκευαστές των high tech μικροτσίπ που αγοράζει η Huawei και άλλοι κινέζοι κατασκευαστές. Το πρόβλημα είναι ότι ο κινεζικός καπιταλισμός δεν είχε ως πρόσφατα μεγάλες γραμμές παραγωγής τέτοιων μικροτσίπ, εφόσον προμηθευόταν τις μεγαλύτερες ποσότητες απ’ την διεθνή αγορά.

Ένας απ’ τους κύριους στόχους των αμερικανικών εκβιασμών ήταν η ταϊβανέζικη Taiwan Semiconductor Manufacturing Company, βασικός προμηθευτής της Huawei. Παρότι το να σταματήσει τις δουλειές της με την κινέζικη ναυαρχίδα των 5G της προκαλεί σοβαρή ζημιά, η TSMC αναγκάστηκε να συμβιβαστεί φοβούμενη τα χειρότερα απ’ τις αμερικανικές «κυρώσεις».

Αλλά μπορεί να σταματήσει η καπιταλιστική τεχνολογική εξέλιξη με μέσα του Τρωϊκού πολέμου; Αφού η Huawei και οι υπόλοιποι κινέζοι κατασκευαστές δεν μπορούν πια να αγοράσουν μικροτσίπ απ’ τις ταϊβανέζικες κατασκευαστικές, αποφάσισαν να αγοράσουν κάτι άλλο: τους ίδιους τους τεχνικούς, τους σχεδιαστές και τους μηχανικούς παραγωγής αυτών των εταιρειών!

Τους τελευταίους μήνες πάνω από 3.000 τέτοιοι υπερεξειδικευμένοι τεχνικοί (τουλάχιστον οι 100 απ’ την TSMC) έχουν μετακομίσει στην κίνα, όπου τους προσφέρονται διπλάσιοι και τριπλάσιοι μισθοί, συν διάφορα bonus. Απ’ την άλλη μεριά οι κινεζικές εταιρείες κατασκευής μικροτσίπ αναδιοργανώνονται γρήγορα για να λύσουν το συντομότερο την έλλειψη αυτών των κρίσιμων εξαρτημάτων – με την βοήθεια τόσο των ντόπιων όσο και των εισαγόμενων τεχνικών.

Υπάρχει ηθικό δίδαγμα; Ναι: λαγός την πτέρην έσειε, κακό της κεφαλής του…

Ζήτω η θεία Λίτσα με τα μοιραία της! (3)

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Υπάρχει ωστόσο ένα ακόμα θέμα. Το ρημαδογκουβέρνο έχει μία «γραμμή» (μία και αλλοπρόσαλλη) ή δύο (με την μία να βάζει τρικλοποδιές στην άλλη), ε;

Είτε το παραδέχονται είτε όχι όλες οι βιτρίνες του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους διακομματικά, μας έχουν «χώσει» σε παγκόσμιο πόλεμο. Μπορεί η εξέλιξή του να είναι σχετικά αργή – αλλά είναι παγκόσμιος. Και το πότε θα επιταχυνθεί δεν εξαρτιέται ούτε απ’ τις κατάρες ούτε απ’ τις ευχές μας. (Θα είχε την σημασία του ο αντι-εθνικιστικός αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνα μας… Αλλά δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα…)

Στη μέση Ανατολή, στη βόρεια Αφρική, στο Sahel, σ’ ολόκληρη σχεδόν τη Μεσόγειο, στην ανατολική Ευρώπη, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο και στον Ινδικό ωκεανό (δεν υπάρχουν σύνορα στις ζώνες των παγκόσμιων αναμετρήσεων!) συγκρούονται άμεσα ή έμμεσα «μεγάλοι» και «μεσαίοι» καπιταλισμοί. Και οι «μικροί», αν ψοφάνε για αίμα, μπορούν να βρουν μια θέση… Όπως κάνει πάντα έτσι και τώρα το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, που διαμορφώνει τις βασικές γραμμές του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις περισσότερες (αν και όχι σε όλες) απ’ τις «περιπέτειες» του ελληνικού κράτους από τότε που φτιάχτηκε), θεωρεί ότι έχει «ευκαιρίες». Μαζί του θεωρούν πως έχουν «ευκαιρίες» όλοι οι ντόπιοι κύριοι οφελούμενοι απ’ τον γεωπολιτικό προσοδισμό: κοτσαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες.

Οι αιώνιες «ελληνοτουρκικές διαφορές» έχουν πάψει προ πολλού να είναι «ελληνοτουρκικές διαφορές» – είναι το μόνο στο οποίο έχουν δίκιο οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες. Έπαψαν να είναι τέτοιες από τότε που οι ροζ εθνικόφρονες (της Κουμουνδούρου), παρέα με τους οριτζινάλ του ψεκασμένου, ξεκίνησαν να πουλήσουν στην Ουάσιγκτον (στο ψόφιο κουνάβι – η προηγούμενη διοίκηση δεν αγόραζε…) το σχέδιο για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»… Έπαψαν από τότε που όλα αυτά τα κυβερνοκαθάρματα, με σχεδόν πλήρη διακομματική συναίνεση (εξαιρείται το κκε) παρακαλούσαν το ψοφιοκουναβιστάν να φτιάξει βάσεις κι άλλες βάσεις στην ελληνική επικράτεια…

Το να κρατιέται το εθνικό κοπάδι σε κατάσταση υπνοβασίας είναι εύκολη δουλειά. Δεν χρειάζεται πολλά. Οι εθνο-ντρόγκες του είναι φτηνές. Τι επιδιώκει όμως το ρημαδογκουβέρνο; Την επιτάχυνση της πολυμερούς όξυνσης στην ανατολική Μεσόγειο και «ό,τι γίνει έγινε»; Σε τι ελπίζει άραγε; Ή ένα pause μπας και συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα στο εσωτερικό του παρακμιακού ελληνικού καπιταλισμού; Αν θέλει το δεύτερο θα έπρεπε να κάνει το αντίθετο απ’ ότι τώρα: να ξανάκανει τις “ελληνοτουρκικές διαφορές” διμερείς, να τις τραβήξει δηλαδή έξω απ’ το διεθνές μπλέντερ που βρωμάει μπαρούτι, και να συνεννοηθεί “αυτοπροσώπως” με το τουρκικό καθεστώς… Ο πολύ πιο έμπειρος Erdogan του το λέει εδώ και καιρό: άμα θες να πολεμήσεις πολέμα, άμα θες να μιλήσεις μίλα, να γκρινιάζεις μόνο πάψε!

Να το αναρωτηθούμε αλλιώς. Θέλει όντως ο ρημαδοΚούλης μια ρεαλιστική προσέγγιση με το τουρκικό καθεστώς, δηλαδή κάποια διαπραγμάτευση που θα καταλήξει στη Χάγη, διαπραγμάτευση βασισμένη ίσως στην έτοιμη συμφωνία επ’ αυτού που υπάρχει σε κάποια συρτάρια απ’ τις αρχές του 2004;

Αν η απάντηση είναι «όχι», αν η απάντηση είναι πως «παριστάνει τον ρεαλιστή αλλά είναι σκληροπυρηνικός εθνικιστής», τότε θα κρατήσει ίσως το κόμμα του αλλά θα χάσει όλα τα υπόλοιπα. Αν η απάντηση είναι «ναι», αν η απάντηση είναι ότι «όντως αποβλέπει σε κάποια λύση / εκτόνωση των τριβών», τότε ο υπουργός του επί των εξωτερικών (και όχι μόνον αυτός) τον υπονομεύει έως τον ρεζιλεύει.

Ως τώρα ο ρημαδοΚούλης εμφανίζεται στα λόγια μεν «ρεαλιστής» πρακτικά δε – σαν πρωθυπουργός – πυροβολημένος εθνικόφρονας (δεν υπάρχουν και άλλου είδους). Σε κάθε περίπτωση, είτε ισχύει το ένα (ο ρημαδοΚούλης είναι καμουφλαρισμένος φασίστας) είτε ισχύει το άλλο (είναι όμηρος του βαθέος ελληνικού κράτους) έχει ήδη «καεί» σε σχέση μ’ αυτό που λέγεται «εξωτερική πολιτική» – ή βρίσκεται πολύ κοντά σ’ αυτήν την απανθράκωση, που σημαίνει ότι σύντομα κανείς εκτός συνόρων δεν θα τον παίρνει στα σοβαρά. Μέσα σε λίγους μόνο μήνες πρωθυπουργίας έχει υπογράψει τρεις «φόλες» υψηλού επιπέδου:

Πρώτον, έφαγε την ιδέα του Netanyahu, και υπέγραψε πανηγυρικά στις αρχές του 2020 για την κατασκευή του θρυλικού σωλήνα east med – που δεν θα φτιαχτεί ποτέ! Το ξέρουν και οι ξιφίες της Μεσογείου…

Δεύτερον, έκανε χαρούλες και αγκαλιές με έναν τελειωμένο καραβανά, τον Haftar, ελπίζοντας ότι αυτός θα ισοπεδώσει την Tripoli, και μαζί της τον Sarraj και το τουρκο-λιβυκό «σύμφωνο».

Τρίτον, ανέλαβε απέναντι στο Βερολίνο την ευθύνη συζητήσεων με τον Erdogan, και στη συνέχεια αθέτησε ξετσίπωτα τον λόγο του αμολώντας (;;) τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα στο Κάιρο.

Αν ήταν ποδοσφαιριστής θα έψαχνε ομάδα. Στα εμιράτα…

(φωτογραφία: Τώρα αγαπιούνται με αγκωνιές…)

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 10 Αυγούστου. Ιράκ, συρία, λίβανος (πριν την έκρηξη στη Βηρυττό και μετά). Επίσης, με έναν άλλο τρόπο, το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ, η υεμένη· και σα συνέπεια οι πετροχούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι: στο βαθμό που όλη αυτή η περιοχή του κόσμου έχει γίνει “συνοριακή” ανάμεσα στην προέλαση του ευρασιατικού project και στην «άμυνα» του ψοφιοκουναβιστάν και των «παλιών» ιμπεριαλιστών (Παρίσι και Λονδίνο) η καταστροφή μοιάζει κάτι σαν «μοίρα».

Ορισμένοι φιλότιμα αναρωτιούνται αν η έκρηξη στη Βηρυτό ήταν ατύχημα ή δόλια ενέργεια… Το να υπάρχουν 2.700 τόνοι νιτρικού αμμωνίου παρατημένοι σε κατοικημένη περιοχή επί χρόνια υποδεικνύει όμως την πραγματική κατάσταση του λιβανέζικου καθεστώτος. Η απορία θα έπρεπε να είναι πώς δεν έσκασε αυτή η μεγαβόμβα ως τώρα…

Το συγκεκριμένο λιμάνι φέρεται ως ελεγχόμενο από κρατικούς υπαλλήλους και μαφιόζους συνδεδεμένους με το σουνιτικό (και φιλικό προς το Ριάντ) κόμμα του προηγούμενου πρωθ. Hariri υιού. Αλλά αυτό δεν λέει κάτι, πέρα απ’ την αδιαφορία, την διοικητική δυσκαμψία και τον πολιτικό προσοδισμό που ήταν γνωστά στο λίβανο πολύ πριν το «μπουμ».

Στην ανατολική Μεσόγειο η ασιατική έξοδος (όποια μορφή κι αν έχει) του ευρασιατικού project είναι, κατά σειρά, ο λίβανος, η συρία και η τουρκία. Μπορούν οι όποιες καταστροφές, πολεμικές ή ατυχήματα, να κρατήσουν μακριά για καιρό αυτήν την «έξοδο»; Άμεσα ναι. Μεσομακροπρόθεσμα όμως η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά προς όχι.

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θα προσπαθήσει να επωφεληθεί απ’ την ισοπέδωση της Βηρυτού και απ’ την πιθανή όξυνση των διαμαρτυριών. Αλλά το «αγκάθι» που ενοχλεί κι αυτόν και τους υπόλοιπους «παλιούς κύριους» όλης αυτής της ζώνης, την Χεζμπ’ αλλάχ, δεν μπορεί να το ξεφορτωθεί. Είναι καλά εδραιωμένη στον λιβανέζικο νότο· και, παράδοξο ή όχι, πολύ καλύτερα οργανωμένη (τόσο στρατιωτικά όσο και κοινωνικά) απ’ το υπόλοιπο λιβανέζικο κράτος / κοινωνία. Η Χεζμπ’ αλλάχ έχει κανονικό στρατό, με εμπειρία πολέμου στη συρία· το λιβανέζικο κράτος έχει κάτι σαν στρατό με εμπειρία τροχονόμων κι ούτε καν… Μπορεί το Παρίσι να καταγγείλει την Χεζμπ’ αλλάχ όσο δυνατά θέλει σαν «τρομοκρατική οργάνωση» – συνηθισμένα… Να την αφοπλίσει όμως δεν μπορεί.

Μ’ αυτά τα δεδομένα το πιο πιθανό για την λιβανέζικη επικράτεια είναι να της συμβεί, παρά το μικρό της μέγεθος, περίπου ότι συμβαίνει ήδη στη συρία και στο ιράκ. Να υπάρχει μια αδύναμη κυβέρνηση, να υπάρχει γαλλική στρατιωτική «ανθρωπιστική» (ή ότι άλλο παρατσούκλι της δώσει ο βασιλιάς) παρουσία κάπου στο κέντρο ή βορειότερα, να υπάρχει η Χεζμπ’ αλλάχ στο νότο, να υπάρχει κάπου στο βάθος το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο (όπως και το ρωσικό)…

… και όλοι να περιμένουν πότε θα ξεκαθαριστούν οι χοντροί, παγκόσμιοι λογαριασμοί…

(φωτογραφία: Είναι απ’ την Βηρυττό… κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ή στις αρχές εκείνης του ’80… Όταν το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του πολεμούσαν εκεί τους παλαιστίνιους πρόσφυγες και τους δικούς τους συμμάχους, για να «διαλύσουν το μαγαζί», με σκοπό να πάρει το μισό το ισραήλ…

Απο εκείνα τα ερείπια γεννήθηκε η Χεζμπ’ αλλάχ…)

Όξυνση…

Δευτέρα 10 Αυγούστου. Κάτω απ’ τον υγιεινιστικό θόρυβο (αλλά όχι ανεξάρτητα απ’ την βίαιη αναδιάρθρωση που επιχειρούν, με αβέβαια εξέλιξη και κατάληξη οι δυτικοί καπιταλισμοί) ο παγκόσμιος “εμπορικός” πόλεμος συνεχίζεται. Ειδικά στη νομισματική εκδοχή του.

Η άνοδος στην τιμή του χρυσού μπορεί και πρέπει να διαβαστεί σαν πτώση στην τιμή (δηλαδή στην συναλλαγματική θέση) του δολαρίου. Αυτό ενόσω η κεντρική ομοσπονδιακή τράπεζα συνεχίζει να τυπώνει δολάρια με τον τόνο, δανείζοντας άμεσα ή έμμεσα στο αμερικανικό κράτος. Ενόσω, επίσης, αργά, αθόρυβα αλλά σταθερά η χρήση του δολαρίου σαν “αποθεματικού νομίσματος” και σαν μέσου/μέτρου των τιμών στις διεθνείς συναλλαγές μειώνεται.

Πού και πού κάποιος “σούπερ ειδικός” πετάει ένα “αμάν!”. Για παράδειγμα στα τέλη του Ιούλη ο επικεφαλής στρατηγικός σύμβουλος για τις αγορές εμπορευμάτων της γνωστής goldman sachs Geffrey Currie έγραψε ότι «…έχουν αρχίσει σοβαρές ανησυχίες γύρω απ’ την βιωσιμότητα της παραμονής του δολαρίου στο καθεστώς του αποθεματικού νομίσματος».

Είναι προγνώσεις που γίνονται περιστασιακά εδώ και μια πενταετία. Όπως στο παρελθόν (: η απώλεια του καθεστώτος του παγκόσμιου νομίσματος απ’ την αγγλική στερλίνα και η αντικατάστασή της απ’ το δολάριο) από καπιταλιστική άποψη η «αλλαγή νομίσματος» δεν γίνεται όμορφα και ωραία. Οπότε εύκολα λέγεται η μισή πρόταση («το δολάριο χάνει τον παγκόσμιο ρόλο του» και το αμερικανικό κράτος όλα τα οφέλη που είχε απ’ αυτόν τον ρόλο), αλλά πολύ δύσκολα η άλλη μισή. Ποιός θα είναι ο διάδοχος;

Φυσιολογικά (όσο «φυσιολογικός» μπορεί να είναι ο καπιταλισμός) θα είναι το γουάν. Αυτό ΔΕΝ λέγεται: το γουάν απέχει ακόμα (τεχνικά και όχι μόνο) να πάρει αυτήν την σκυτάλη. Σωστά. Αλλά το ψηφιακό γουάν; Χμμμμ! Εδώ οι δυτικοί «ειδικοί» είτε ξεροκαταπίνουν είτε σηκώνουν τα χέρια. Ένα νόμισμα για διεθνή χρήση με την υπογραφή μιας δυνατής κεντρικής τράπεζας και ισχυρή κάλυψη από ένα καπιταλιστικό κράτος πρώτης γραμμής είναι πάντα ένα νόμισμα που μπαίνει στις διεθνείς συναλλαγές με τους συνηθισμένους ρυθμούς. Αλλά ένα ψηφιακό νόμισμα για διεθνή χρήση, με την υπογραφή του Πεκίνου και κάλυψη της «τιμής» του σε χρυσό, μπορεί να μπεί στις διεθνείς συναλλαγές με εκρηκτική ταχύτητα! Αν το Πεκίνο κάνει το ψηφιακό γουάν όχι “fiat” νόμισμα αλλά με σταθερή σύνδεση με τον χρυσό, τότε είναι πολύ πιθανό να πάρουν φωτιά τα τόπια.

Κάποιοι σχετικοί λένε ότι το ψηφιακό γουάν είναι μια απ’ τις «πυρηνικές δυνατότητες» του κινεζικού καπιταλισμού· απέναντι στις ηπα και σ’ όποιον άλλον αμφισβητεί την θέση του στον πλανήτη. Δεν την έχει εξαπολύσει ακόμα (τώρα γίνονται τα τελευταία δοκιμαστικά εντός κίνας)· αναμένεται το ερχόμενο φθινόπωρο…

Αν πράγματι εμφανιστεί το ψηφιακό γουάν στις διεθνείς συναλλαγές στο χρονοδιάγραμμα που έχει ανακοινωθεί (πριν τις αμερικανικές εκλογές) κι αν αρχίσει να χρησιμοποιείται πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι τα «fiat» νομίσματα (η ναυαρχίδα των οποίων είναι το δολάριο), τότε η υποτίμηση του δολαρίου θα επιταχυνθεί.

Η ιστορική καπιταλιστική περίοδος που άρχισε το 1971 κλείνει και απ’ αυτήν την άποψη…

Επιτέλους σφουγγάρισμα!

Δευτέρα 10 Αυγούστου. Πετάτε τα κυβερνοσκουπίδιά σας όπου νάναι, και δεν σας νοιάζει! Βέβαια: ο κυβερνοχώρος είναι “άυλος”, οπότε φτύνουμε και λερώνουμε κατά βούληση! Έτσι νομίζετε;

Αμ δε! Ευτυχώς βρέθηκε μια νοικοκυρεμένη κυβέρνηση να βάλει τάξη, και ένας προκομένος υπουργός να ξε-καθαρίσει τα πράγματα. Θα σου πούμε το όνομα του υπουργού, την κυβέρνηση βρείτε μόνοι σας: Πομπηίας (Pompeo)…

Το πρόγραμμα Clean Network είναι μια συνολική προσέγγιση της κυβέρνησης Trump για να διαφυλαχτεί η ιδιωτικότητα των πολιτών μας και οι πιο ευαίσθητες πληροφορίες των επιχειρήσεών μας απ’ την επιθετική εισβολή κακόβουλων παραγόντων, όπως το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (CCP). Σήμερα ανακοινώνω την παρουσίαση 5 νέων γραμμών προστασίας των κρίσιμων τηλεποικοινωνιών και τεχνολογικών υποδομών της Αμερικής.

  • Καθαροί πάροχοι…
  • Καθαρή αποθήκευση…
  • Καθαρές εφαρμογές…
  • Καθαρό cloud…
  • Καθαρά καλώδια….

Το momentum για το Καθαρό Διαδίκτυο μεγαλώνει. Περισσότερες από 30 χώρες και περιοχές είναι τώρα Καθαρές Χώρες, και πολλές απ’ τις μεγαλύτερες τηλεπικοινωνιακές εταιρείες του κόσμο είναι Καθαρές Τηλεπικοινωνιακές…. Η ΗΠΑ καλούν τους συμμάχους και τους εταίρους τους στις κυβερνήσεις και στη βιομηχανία να πάρουν μέρος στην αυξανόμενη παλίρροια προστασίας των δεδομένων απ’ το κράτος επιτήρησης του ΚΚΚ και άλλων κακόβουλων παραγόντων. Κτίζοντας ένα Καθαρό φρούριο γύρω απ’ τα data των πολιτών μας θα εξασφαλίσουμε την ασφάλεια του έθνους μας.

Τάδε έφη ο Πομπηίας πριν 5 ημέρες, και αξίζει να τα πάρουμε σοβαρά υπόψη. Όχι επειδή κατηγορεί αυτούς τους κινέζους (δήθεν) κομμουνιστές ότι δεν έχουν τρόπους, ότι είναι βρωμιάρηδες (σίγουρα έχουν αγροτική καταγωγή!), και ότι δεν βγάζουν ούτε τα παπούτσια τους όταν μπαίνουν στο διαδίκτυο. Αυτές είναι αναμενόμενες καταγγελίες απ’ τους δανδήδες του ψοφιοκουναβιστάν. Το σημαντικό είναι ότι (μέσα στην απελπισία τους;) όχι οι κινέζοι αγροτικής καταγωγής αλλά οι πιονιέροι της ελευθερίας του διαδικτύου θέλουν τώρα να φτιάξουν «εθνικό φρούριο» στον κυβερνοχώρο.

Ένας τρόπος οχυρωματικών έργων είναι να πετάς άκαυτο ασβέστη στον εχθρό. Έχει ξεκινήσει. Ένας άλλο τρόπος είναι να χύνεις καυτό λάδι στις apps του εχθρού. Κι αυτό έχει ξεκινήσει. Με το cloud όμως; Ο παστρικός υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν, με την σφουγαρίστρα στο χέρι, λέει:

Σκοπός του Καθαρού Cloud είναι να εμποδίσουμε την αποθήκευση των πιο ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων των πολιτών μας και της πιο πολύτιμης πνευματικής ιδιοκτησίας των επιχειρήσεών μας, συμπεριλαμβανόμενης της έρευνας για το εμβόλιο του covid-19, σε συστήματα του cloud στα οποία έχουν πρόσβαση οι ξένοι ανταγωνιστές μας, μέσω εταιρειών όπως η Alibaba, η Baidu και η Tencent.

Αμάν! Το ψοφιοκουναβιστάν θα φτιάξει ένα φρούριο ίσαμε τον ουρανό για τον εαυτό του και τους συμμάχους του, θα βάλει κι ένα σταυρό νοσοκομείου απέξω (ελέω covid-19), θα κλειστεί μέσα, θα βάλει και κουρτινάκια στις πολεμίστρες για να μην βλέπει κανείς ούτε από ‘κει, θα κάνει τις άλλοτε κραταιές hi tech εταιρείες του γελαδάρηδες (αφού οι αντίπαλοι δεν θα δέχονται ούτε το όνομά τους να ακούσουν – σαν αντίποινα) και…

Τι θα κάνετε κύριε cleaner μέσα στο φρούριο; Θα κρατάτε ομπρέλες για τους πυραύλους; Και με τα υποβρύχια καλώδια; Μήπως είναι καλύτερα κυρ Πομπηία να τα κόψετε μόνοι σας, από τώρα, νάχετε το κεφάλι σας ήσυχο; Και με τους δορυφόρους σας; Δεν τους ρίχνετε πριν σας τους ρίξουν; Ας πάνε στην ευχή – μπελάς είναι… Καλύτερα τα ταχυδρομικά περιστέρια: δεν μπορεί να τα κλέψει το κομμουνιστικό κόμμα κίνας!

Έτσι είναι όμως και στη ζωή! Όταν απογοητευτείς από μια σχέση, όταν νοιώσεις απορρίψη, κλείνεσαι στον εαυτό σου… Και δεν ακούς κουβέντα…

Reset or not reset? (2)

Τετάρτη 29 Ιούλη. Στην άλλη μεριά του κόσμου όμως, οι ανατολικές τεκτονικές πλάκες, κινούνται με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αυτό που για τον δυτικό κόσμο είναι η “μεγάλη απειλή”, ο κινέζικος καπιταλισμός, για πολλά καθεστώτα (αλλά και μεγάλα τμήματα των πληθυσμών…) είναι το αντίθετο. Από “μεγάλη λύση” μέχρι “μεγάλο παράδειγμα”. Η εξάμηνη ως τώρα “ιστορία της μόλυνσης” στις ανατολικές τεκτονικές πλάκες έχει εντελώς διαφορετική “ανάγνωση”. Η σχετική ταχύτητα με την οποία ο κινεζικός καπιταλισμός και μια σειρά άλλοι (απ’ τον νοτιοκορεάτικο ως άλλους μικρότερους) “ξεμπέρδεψαν” έχει προσθέσει στο μεγάλο σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού» ένα έξτρα άρωμα βιοασφάλειας. Κι ενώ οι παρακμιακοί του δυτικού κόσμου προσπαθούν να φρενάρουν το αναπόφευκτο, οι «αναπτυσσόμενοι» του ανατολικού υποδέχονται το Πεκίνο σαν «στυλοβάτη». Ειδικά εφόσον το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο έχει αρκετά περιθώρια να είναι «γενναιόδωρο», που σημαίνει ότι δεν ζητάει απ’ τους εταίρους του περισσότερα απ’ ό,τι μπορούν πράγματι να του δώσουν.

Τα διπλωματικά, οικονομικά και εμπορικά ραντεβού σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου πυκνώνουν, καθώς – με επικέντρο τον κινέζικο καπιταλισμό – η «ανάπτυξη» έχει ξαναμπεί στις ράγες. Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα. Για να μπουν κοινωνίες με ισχυρές εσωτερικές / ταξικές αντιθέσεις (και καπιταλισμούς όλων των προηγούμενων εποχών) έστω και σαν «συμπληρώματα» στον κινέζικο 21ο αιώνα θα χρειαστούν μετασχηματισμούς που δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχουν. Αλλά το convoy μεγαλώνει και προχωράει.

Κι έτσι, την ώρα που το ψοφιοκουναβιστάν θα βουλιάζει στα εκλογικά του αδιέξοδα και η ε.ε. θα προσπαθεί να μοιράσει δανεικά και επιδοτήσεις στα μέλη της, το Πεκίνο θα απλώνει την εμβέλεια του ψηφιακού γουάν…

Αγώνας θανάτου

Τρίτη 28 Ιούλη. Αφού κατασκεύασαν από κοινού τον τρόμο, τώρα σπρώχνονται για το ποιά κυβέρνηση αγαπάει περισσότερο τους υπηκόους της. Τα φάντασμα της κίνας έχει τεράστια σκιά. Και το γεγονός ότι η (παγκόσμια) καπιταλιστική αναδιάρθρωση εξελίσσεται τόσο ταυτόχρονα με την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού έχει (και θα έχει) φονικές συνέπειες πρωτοφανείς στην ιστορία των 2 τελευταίων αιώνων.

Στις αρχές Απρίλη το ψοφιοκουναβιστάν με το στόμα του ίδιου του ψόφιου κουναβιού ανακοίνωσε την “Operation Warp Speed”. Είναι μια παραλλαγή της 101 αερομεταφερόμενης μεραρχίας πεζοναυτών (ο μιλιταρισμός εκτός από γεγονότα είναι και τρόπος σκέψης) στο πεδίο της δημόσιας υγείας: ο στόχος αυτής της “operation” είναι να υπάρχουν 300 εκατομμύρια δόσεις ενός αντιcovid εμβολίου, στη διάθεση των ηπα, τον Γενάρη του 2021.

Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος το ψοφιοκουναβιστάν (όταν δεν προσπαθεί να κλέψει) παραγγέλνει, πληρώνει και αγοράζει προκαταβολικά εκατομμύρια δόσεις εμβολίων που απλά βρίσκονται υπό δοκιμή, από διάφορες εταιρείες, άγνωστο αν είναι ικανά και ασφαλή, προκειμένου να έχει καβάτζα. Το ίδιο κάνει το Λονδίνο αλλά και η ε.ε.

Ερώτηση απλής λογικής, επιχειρηματικής ή και όχι: αν σας έχουν προπληρώσει την παραγωγή του Α (ότι κι αν είναι αυτό…) υπάρχει περίπτωση εσείς να μην κάνετε ό,τι μπορείτε, πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι, για να επιβεβαιώσετε ότι το Α είναι εμπορεύσιμο; Κι αν πρόκειται για «φάρμακο» (που είναι φαρμάκι…) και ο κριτής της εμπορευσιμότητας είναι μια υπηρεσία την οποία μπορείτε να «σπρώξετε», όπως η αμερικανική FDA, θα κάτσετε με σταυρωμένα χέρια και το τρέμουλο της αναμονής μιας απόφασης;

Έτσι, πίσω απ’ τις πλάτες των υποτελών, συμβαίνει αυτό το μάλλον πρωτοφανές στην καπιταλιστική ιστορία: διάφορες πολιτικές βιτρίνες, προκειμένου αφενός να στηρίξουν τις «εθνικές» φαρμακοβιομηχανίες τους κατ’ αρχήν αλλά και, αφετέρου, την κυβερνητική «αποτελεσματικότητά» τους, αφού κάνουν όλη την βρωμοδουλειά της τρομοπαραγωγής προαγοράζουν σε μεγάλες ποσότητες ανύπαρκτα φάρμακα άγνωστης ποιότητας, «πουσάροντας» της big pharma (και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα) θα έχουν «αποτέλεσμα» (δηλαδή εμπόρευμα, stuff) … χτες!

Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σ’ αυτήν την περιδίνηση (που μόνο θάνατο σ’ όλες τις μορφές του προκαλεί) ακόμα και φαρμακευτικές εταιρείες φαντάσματα κάνουν παιχνίδι. (Όχι ότι οι άλλες είναι καλύτερες!). Παράδειγμα η αμερικανική moderna. Πρόκειται για βιοχημική εταιρεία που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΤΙΑΞΕΙ ΠΟΤΕ ΕΜΒΟΛΙΟ – η τύχη, όμως, της χαμογελάει τώρα! Ανακοίνωσε χτες ότι προχωράει στην τρίτη και τελική φάση δοκιμών του mRNA-1273 κατασκευάσματός της, με τον εμβολιασμό 30.000 εθελοντών, που είναι κατ’ αρχήν υγιής. Αλλά θα μολυνθούν για ερευνητικούς σκοπούς, για να φανεί αν δουλεύει το κατασκευάσμα… Η moderna έρχεται απ’ το πουθενά. Αλλά υπόσχεται πως αν εγκριθεί το mRNA-1273 μπορεί να παράξει 500 εκατομμύρια δόσεις, ακόμα και 1 δις, μέσα στο 2021… Αυτό ναι! Σ’ έναν «πόλεμο κατά αόρατου εχθρού» που χρειάζονται εκατομμύρια οβίδες το να λες ότι μπορείς να τις φτιάξεις είναι προσόν!

Απ’ τις 7 υποψήφιες δυτικές «φαρμακευτικές / πολεμικές» έρευνες και εταιρείες (ή κοινοπραξίες) τουλάχιστον οι 3 (moderna, pfizer/biontech se, johnson & johnson) έχουν μπει στην αρένα με ανοικτά προπαγανδιζόμενα mRNA εμβόλια. Οι άλλες 4 (novavax, astrazeneca/oxford university, merk & co, sanofi) επίσης χρησιμοποιούν βιοτεχνολογίες, τις οποίες όμως δεν έχουμε ψάξει… Με τέτοιο συναγωνισμό το να μην πετύχει ο Χ να “πάρει την δουλειά” – σίγουρα την αμερικανική αγορά και όχι μόνο – δεν θα οφείλεται καθόλου σε ενδοιασμούς ή ενστάσεις για την ασφάλεια· εκεί φαίνεται να υπάρχει καθολική συμφωνία, ότι “όσο το γρηγορότερο τόσο το καλύτερο”. Η αποτυχία του Χ θα οφείλεται μόνο στις τρικλοποδιές που θα βάλει ο Ψ ή ο Ζ ανταγωνιστής.

Γιατί “όσο το γρηγορότερο τόσο το καλύτερο”; Το έχουμε υποστηρίξει. Το πιθανότερο είναι ότι σε λίγους μήνες αυτή η συγκεκριμένη “φονική πανδημία” δεν θα υπάρχει, σίγουρα στον πρώτο κόσμο. Με τα χίλια ζόρια κρατάνε την τρομοπαραγωγή ανεμίζοντας τα κρούσματα – των – ασυμπτωματικών!… Χώνουν και κανά θάνατο στην “κοινή δεξαμενή”, μπορεί από τροχαίο, μπορεί από overdose, μπορεί από… Αλλά η βιομηχανία δεν μπορεί να περιμένει να ξεπεραστεί από τον κύκλο ζωής ενός τσαχπίνη που ως τώρα αξιοποιήθηκε τόσο καλά!