Τα κουνάβια, ψόφια ή όχι

Πέμπτη 2 Μάρτη. Έχει γίνει ντεμοντέ να συσχετίζονται αυτό που λέγεται “εξωτερική πολιτική” και η οικονομική κατάσταση των κρατών / αφεντικών. Κι όμως έτσι ακριβώς συμβαίνει πάντα. Η αναμφισβήτητη “πυρηνική υπεροχή” που προωθεί η Ουάσιγκτον είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την “οικονομική πολιτική” που σχεδιάζουν οι συντηρητικοί. Πρόκειται για τις δύο όψεις του νόμισματος “η αμερική πρώτη και πάνω απ’ όλους”.

Οι καθεστωτικοί financial times έγραψαν χτες ότι η κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού προετοιμάζει γραπτά το πλαίσιο της «εμπορικής πολιτικής» της, το οποίο θα καταθέσει για έγκριση στο Κογκρέσσο την Παρασκευή. Βάση αυτής της πολιτικής είναι η ουσιαστική αποχώρηση των ηπα απ’ τον π.ο.ε.! Για την ακρίβεια εκείνο που σκοπεύει να κάνει η Ουάσιγκτον είναι να ΜΗΝ εφαρμόζει οποιεσδήποτε αποφάσεις του «παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου» δεν την συμφέρουν. Αυτό σερβιρισμένο σαν πράξη «εθνικής ανεξαρτησίας»… Όμως κάτι τέτοιο, φυσικά, σημαίνει bye bye WTO…

Οι antiglobal θα πανηγυρίσουν… Μόνο που σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που δεν θα ισχύουν καν και καν τα προσχήματα των διεθνών συμφωνιών και όπου, άρα, οι ανταγωνισμοί θα μπορούν να εκφράζονται «ελεύθερα», τα πυρηνικά και λοιπά οπλοστάσια θα πάρουν τον πρώτο λόγο…

Κανόνια και κανόνια· όχι μαρμελάδες

Τρίτη 28 Φλεβάρη. Να που το ψόφιο κουνάβι και η καραβανο-χρηματοπιστωτική συντηρητική κυβέρνησή του, παρά τις δυσκολίες και τις έριδες που προκαλούν, προχωρούν σε κάτι που αφενός θα βρεί κατ’ αρχήν σύμφωνους και τους αντιπάλους του (τους “δημοκρατικούς”), αφετέρου είναι ένας απ΄τους κύριους σκοπούς θα έπρεπε να υπηρετήσει κάθε αμερικάνος πρόεδρος εν έτει 2017. Άσχετα αν ειναι ψόφιο κουνάβιο ή παρδαλό κατσίκι.

Όπλα κύριοι! Περισσότερα (και καλύτερα) όπλα! Η ανακοίνωση λέει ότι ο φετεινός “αμυντικός” προϋπολογισμός των ηπα θα αυξηθεί κατά το εντυπωσιακό 10%, ή 54 δισ. δολάρια. Και βλέπουμε. Οι βλέψεις των συντηρητικών δεν αφορούν μόνο την έρευνα και την κατασκευή νέων όπλων, ή την συντήρηση παλιότερων, αλλά και, όπως διεκρινίζει η ίδια ανακοίνωση “… την πιο δυναμική παρουσία σε κεντρικά διεθνή σημεία, όπως τα στενά του Ορμούζ και η νότια θάλασσα της Κίνας…|

Αυτή η θηριώδης αύξηση (στον έτσι κι αλλιώς μακράν μεγαλύτερο στρατιωτικό προϋπολογισμό του κόσμου, κοντά στα 600 δις δολάρια) θα πάει, φυσικά, με περικοπές αλλού. Που; Εεεε… Δεν καταλαβαίνετε;

Αν, τώρα, βρούμε ιστορικές αναλογίες θα γίνουμε δυσοίωνοι, έτσι δεν είναι; Πάντως η προηγούμενη ανάλογου εύρους και βάθους (και παρόμοιων αιτίων) παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, εκείνη της δεκαετίας του ’30, αφού πρώτα μισοαντιμετωπίστηκε στις ηπα με ένα γιγάντιο πρόγραμμα κατασκευής υποδομών (από δρόμους μέχρι φράγματα και εξηλεκτρισμό), στη συνέχεια, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’30, βρήκε ένα καινούργιο αλάνθαστο γιατρικό: όπλα, όπλα, όπλα. Παρόμοια μαζικά προργάμματα εξοπλισμού ακολούθησαν την ίδια εποχή κι άλλα καπιταλιστικά κράτη (“μεγάλες δυνάμεις” της εποχής), κτυπημένα επίσης απ’ την κρίση, που δεν είχαν υιοθετήσει ακόμα την Κεϋνσιανή προσέγγιση: η αγγλία, η γαλλία, η ιταλία. Εννοείται πως το ίδιο φανατικά ήταν σ’ αυτήν την “ιδέα” η ναζιστική γερμανία.

Η συνταγή, λοιπόν, είναι γνωστή από παλιά, ακόμα κι αν έχει αλλάξει ο ιδεολογικός χάρτης του κόσμου (η αμερικανική κυβέρνηση είναι φασιστική, η γερμανία όαση καπιταλιστικής δημοκρατίας, η ρωσία δεν είναι μπολσεβίκικη, και η κίνα έχει αναδυθεί σαν ο “κομμουνιστικός” φάρος του παγκόσμιου ελεύθερου εμπορίου…). Ο στρατιωτικός εξοπλισμός έχει, μάλιστα, δύο προτερήματα σε σχέση με την κατασκευή παραδοσιακών υποδομών. Πρώτον μετακινείται, και δημιουργεί “εκμεταλλεύσιμες αξίες” εκεί που ξεδιπλώνει τις ικανότητές του. Και δεύτερον, μπορεί κανείς να φτιάχνει ανεμπόδιστα όπλα σε μεγάλες ποσότητες (αρκεί να έχει βάλει χέρι στις απαραίτητες πρώτες ύλες), αρκεί να καταστρέφει αρκετά απ’ αυτά σε καλούς ρυθμούς – αντιμετωπίζοντας, εννοείται, τους οχτρούς.

Ναι, ξέρουμε, αυτά δεν είναι ευχάριστες εξελίξεις. Και λοιπόν; Να προσευχηθούμε για την «παγκόσμια ειρήνη»; Κάτι τέτοιο;

Πύραυλοι

Τρίτη 28 Φλεβάρη. Σχετικό με την αξία των όπλων και της “δημιουργικής καταστροφικότητάς” τους, σχετικό επίσης με την συνέχεια πολιτικής μεταξύ της προηγούμενης και της τωρινής αμερικανικής διοίκησης: η εγκατάσταση του αμερικανικού αντιπυραυλικού συστήματος THAAD στη νότια κορέα. Πρόκειται για σύστημα ραντάρ και πυραύλων που «κτυπάνε» άλλους πυραύλους, χωρίς να έχουν οι ίδιοι εκρηκτική (ή πυρηνική) κεφαλή, για να μην πυροδοτηθεί (κατά τους κατασκευαστές του THAAD) η πυρηνική κεφαλή που ίσως κουβαλάει ο εχθρικός πύραυλος. Η κατάρριψη γίνεται μέσω κινητικής ενέργειας. Κατά τους αμερικάνους το σύστημα έχει περάσει με επιτυχία κάμποσα τεστ – εναντίον δικών τους πυραύλων, προφανώς…

Πρόκειται για μια ιστορία που έχει ξεκινήσει απ’ το 2014 με συμφωνίες μεταξύ Σεούλ και Ουάσιγκτον, και τώρα μπαίνει στην τελική φάση της. Υποτίθεται ότι η νότια κορέα είναι καλό οικόπεδο για τους THADD (με τωρινό βεληνεκές 200 χιλ.) εναντίον των βαλιστικών πυραύλων της βόρειας. Αλλά το Πεκίνο έχει διαφορετική γνώμη· και όχι άδικα. Θεωρεί ότι το σύστημα στρέφεται εναντίον των δικών της πυραύλων.

Το ίδιο σύστημα ήθελε και το Τόκιο. Αλλά τελικά προτίμησε να φτιάξει ένα δικό του ανάλογο, μάλλον επειδή δεν θέλει να ανακατευτούν ακόμα περισσότερο οι αμερικάνοι στα ιμπεριαλιστικά πόδια του.

Οι βαλιστικοί πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς ήταν ένας απ’ τους βασικούς λόγους που δεν έγινε «θερμός» ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος, ο επονομαζόμενος «ψυχρός»: ξεπερνούσαν το γεωγραφικό πλεονέκτημα που έχουν οι ηπα, τους δύο μεγάλους ωκεανούς που χωρίζουν την ενδοχώρα τους από οποιονδήποτε αντίπαλο. Γι’ αυτό και από νωρίς, απ’ τα 70ς αν δεν κάνουμε λάθος, «φαγώθηκαν» να φτιάξουν ένα αποτελεσματικό αντιπυραυλικό σύστημα. Γι’ αυτό και φυτεύουν τέτοια (ή σχεδόν τέτοια) συστήματα όσο κοντύτερα μπορούν στα σύνορα αντιπάλων τους (ρωσία, κίνα).

Είναι πράγματι αποτελεσματικά; Υποθέτουμε πως το αμερικανικό πεντάγωνο θα ήθελε να είναι απόλυτα σίγουρο (για να ρίξει το σύνθημα «τώρα τους έχουμε!») αλλά δεν είναι. Ίσως όχι ακόμα. Γιατί δεν ξέρει (;) τι «αντίμετρα» (για να μην είναι εύκολοι στόχοι οι πύραυλοί τους) έχουν στην κατοχή τους η Μόσχα και το Πεκίνο – προφανώς δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια.

Δεν βλέπουμε όμως σε τέτοιους ανταγωνισμούς κάποια ευκαιρία καθησυχασμού. Η Ουάσιγκτον έχει καταφέρει, με το ένα ή το άλλο πρόσχημα, να σπείρει τους «αντιπυραύλους» της στην ανατολική ευρώπη, κοιτώντας προ ρωσία μεριά. Παλεύει το ίδιο και προς κίνα μεριά. Το τι είναι όντως αποτελεσματικό θα φανεί μόνο στην πράξη. Που θα την πληρώσουμε, όπως και νάχει, εμείς· και πολλοί σαν εμάς.

Οι καλοί φίλοι

Δευτέρα 27 Φλεβάρη. …Από την πλευρά της Αθήνας γίνονται προσπάθειες να αξιοποιηθούν δίαυλοι επικοινωνίας με τον Λευκό Οίκο μέσω τρίτων. Υψηλόβαθμες διπλωματικές πηγές – εντός και εκτός Ελλάδος – πιστοποιούν ότι Αθήνα και Ιερουσαλήμ βρίσκονται σε πολύ στενή επαφή προκειμένου να διευκολύνουν αρχικά την επικοινωνία και μετέπειτα την προσέγγιση ανάμεσα στην κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα και του προέδρου Τραμπ. Οι Ισραηλινοί φαίνεται ότι επιθυμούν να βοηθήσουν την ελλάδα να αποκτήσει πρόσβαση στο περιβάλλον του κ. Τραμπ, με το οποίο – όπως φάνηκε από την πρόσφατη εγκάρδια συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου – οι σχέσεις είναι αγαστές. Ένας δεύτερος, λιγότερο εμφανής δίαυλος της Αθήνας προς τον κ. Τραμπ είναι και η Αίγυπτος.

Ο πρόεδρος Αμπντέλ αλ Σίσι έχει πολύ καλές σχέσεις με τον κ. Τραμπ, ο οποίος – λόγω και των εγκάρδιων σχέσεων που διατηρεί με τον κ. Νετανιάχου – θεωρεί την Αίγυπτο μέρος του συστήματος ασφαλείας της περιοχής. Υπενθυμίζεται ότι το Ισραήλ και η Αίγυπτος συνεργάζεται πολύ στενά στη Χερσόνησο του Σινά και αλλού. Η Αθήνα, με δεδομένη την πολύ καλή σχέση που διατηρεί με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, μέσω τριμερών σχημάτων συνεργασίας και με τις δύο χώρες, έχει εξαρχής τοποθετηθεί στο νέο επιτελείο του Λευκού Οίκου με αυτή ακριβώς την ιδιότητα. Ως, δηλαδή, μια χώρα που μαζί με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο αποτελούν ένα τετράγωνο σταθερότητας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο…

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων η καθεστωτική “καθημερινή” στις 25-26 Φλεβάρη: χαρές και πανηγύρια για τις ελληνικές φιλίες με τους χασάπηδες της ανατολικής Μεσογείου. Και για τα “καλά λόγια” που θα πουν στο ψόφιο κουνάβι.

Προσέξτε, επιπλέον, το «… Αθήνα και Ιερουσαλήμ…». Για τους ρεπόρτερ της «καθημερινής» η ισραηλινή προωτεύουσα έχει ήδη μετακομίσει… Ας στείλουν, λοιπόν, το απόσπασμα στον Λευκό Οίκο, με ταχυδρόμο κάποιον ισραηλινό ή αιγύπτιο «φίλο».

Θα τους αγαπήσει κι αυτούς το ψόφιο κουνάβι…

Περισσότερες αρβύλες προσεχώς.

Κυριακή 26 Φλεβάρη. Έφαγε κανείς το παραμύθι ότι το ψόφιο κουνάβι και η διοίκησή του θα “αποσυρθούν”, δήθεν, στρατιωτικά απ’ τα “βάσανα του πλανήτη” για να ασχοληθούν με τα του οίκου της;

Την τελευταία εβδομάδα έχει γίνει κυριολεκτικά παρέλαση αμερικάνων πολιτικών και στρατιωτικών αρμόδιων στον κουρδοκρατούμενο βορρά της συριακής επικράτειας. Πρώτος πήγε στο Kobani ο McCain, με την ιδιότητα του προέδρου της επιτροπής της (αμερικανικής) γερουσίας για τον στρατό. Για όσους δεν ξέρουν ή ξεχνούν ο McCain είναι ένας απ’ τους γνωστούς «ανθρώπους για τις βρωμοδουλειές» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού: ήταν αυτός που είχε συναντηθεί και ξανασυναντηθεί με στελέχη του isis στην φάση της δημιουργίας του…

Η επίσημη αμερικανική ανακοίνωση του γραφείου του McCain περιέγραφε ότι «… ο γερουσιαστής ταξίδεψε στην βόρεια συρία για να επισκεφτεί τις αμερικανικές δυνάμεις που βρίσκονται εκεί και για να συζητήσει την εκστρατεία κατά του isis και την επίθεση για την ανακατάληψη της Raqqa… ήταν μια σημαντική ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την δυναμική των δεδομένων της μάχης στη συρία…” Σε αντίθεση με τον ρωσικό και τον ιρανικό στρατό που έχουν προσκληθεί απ’ την (ακόμα) διεθνώς αναγνωρισμένη σαν την επίσημη κυβέρνηση της συρίας, το καθεστώς Άσαντ δηλαδή, οι αμερικάνοι έχουν στείλει τα κομμάντα τους «απρόσκλητοι». Περίπου: είναι «καλεσμένοι» των κούρδων ενόπλων. Που είναι ανοικτά και καθαρά ο “κυριλέ αντιπρόσωπος” της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στο συριακό πεδίο μάχης. Η επίσκεψη του McCain στην κουρδοκρατούμενη περιοχή (που στα αμερικανικά media περιγράφεται καθαρά σαν “U.S. base for special forces operations”) είναι η πρώτη τέτοιου επιπέδου απ’ την αρχή του πολέμου στη συρία…

Ύστερα, στις 24 Φλεβάρη, έκανε επίσκεψη στα ίδια μέρη ο αμερικάνος στρατηγός Joseph Votel, επικεφαλής της «κεντρικής διοίκησης» (centcom) του αμερικανικού πενταγώνου. Ο στρατηγός είχε πολύωρη συζήτηση με τους επικεφαλής των κουρδικών ypg, και σύμφωνα με δική τους ανακοίνωση …συζητήθηκε η επέκταση της συνεργασίας και της υποστήριξης των ηπα…

Ενδιάμεσα σ’ αυτές τις δύο επισκέψεις είχε ανακοινωθεί στην Ουάσιγκτον η πρόθεση του αμερικανικού υπ.αμ. (και του ψόφιου κουναβιού φυσικά…) να στείλει περισσότερο στρατό και όπλα στη βόρεια συρία (στην τυπικά κουρδοκρατούμενη ζώνη δηλαδή). Για αντιτρομοκρατικούς λόγους φυσικά…

Μοιρασιά;

Κυριακή 26 Φλεβάρη. Εκτός απ’ τον “φιλειρηνισμό” του ψόφιου κουναβιού υπάρχουν κι άλλα παραμύθια, μερικά απ’ τα οποία έχουν οπαδούς και στα μέρη μας… Όμως η μαύρη αλήθεια είναι αυτή: στο συριακό πεδίο μάχης έχουν συγκεντρωθεί, όχι σε μεγάλες ποσότητες αλλά με “όλα τα απαραίτητα”, στρατοί από μισή ντουζίνα καπιταλιστικά κράτη: ρωσία, τουρκία, ηπα, ιράν, αίγυπτο, ισραήλ – χώρια οι “εκπρόσωποι”.

Έχει γίνει επίσημη και οριστική μοιρασιά της συριακής επικράτειας; Με δεδομένο ότι πρόκειται για δευτερεύον μέτωπο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι δεν είναι αδύνατο “κάπως να τα βρουν”. Όμως ακριβώς επειδή είναι δευτερεύον το μέτωπο οποιαδήποτε “συμφωνία” , ακόμα κι αν έχει υπάρξει, μόνο σαν προσωρινή θα μπορούσε να θεωρηθεί. Ειδικά αν υπολογίσει κανείς ότι τουλάχιστον απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, που είχε την πρωτοβουλία για την “δημιουργική αστάθεια” στην ευρύτερη περιοχή (πλην ισραήλ…), οι διακυβεύσεις στη μέση Ανατολή (όπως και στην Αφρική) σχετίζονται άμεσα με τα δύο κύρια μέτωπά της: την ανατολική ασία (κίνα) και την ευρώπη.

Συρία 2

Παρασκευή 24/2/2017. Είναι σαφές ότι το τρίγωνο Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας έχει το πρακτικό μονοπώλιο της “αντιτρομοκρατικής” δράσης στο συριακό έδαφος. Με αξιοσημείωτες επιτυχίες, χωρίς να κινητοποιηθεί σε μέγιστο βαθμό. Αυτό έχει στενέψει δραματικά τα φανερά περιθώρια του άλλου (δήθεν) “αντιτρομοκρατικού συνασπισμού”, δηλαδή της συμμαχίας Ουάσιγκτον, Ριάντ, Τελ Αβίβ. Το αν θα υπάρξει αντίδραση απ’ την μεριά του και ποια θα είναι μένει να το δούμε.

Αντι-ιράν (και όχι μόνο)

22/2/2017. Δύο μέρες πριν (20/2, φρικτή συμφωνία…) γράφαμε για τον «άξονα» Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ εναντίον του ιράν… Δεν είχαμε υπόψη ένα λίγο προγενέστερο ρεπορτάζ της αμερικανικής καθεστωτικής Wall Street Journal για το θέμα. Το μάθαμε.
Στις 15/2 η WSJ έγραψε για μια στρατιωτική συμμαχία που προωθούν από κοινού Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ, «για να αντιμετωπίσουν τον κοινό τους εχθρό, το ιράν που στηρίζει την τρομοκρατία», με προοπτική να συμπεριληφθούν σ’ αυτήν η σαουδική αραβία, τα ενωμένα αραβικά εμιράτα, η αίγυπτος και η ιορδανία. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ:
…Για τα αραβικά κράτη που εμπέκονται σ’ αυτήν, η συμμαχία θα πρέπει να έχει έναν χαρακτήρα αμοιβαίας αμυντικής υποστήριξης όπως το νατο, οπότε η επίθεση σε ένα κράτος μέλος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν επίθεση σε όλα…
… Οι ηπα θα συμβάλλουν με υποστήριξη στρατού και πληροφοριών, πέρα απ’ την περιορισμένη μορφή υποστήριξης που έχουν ήδη προσφέρει σε έναν συνασπισμό υπό την σαουδική αραβία που πολεμάει στην υεμένη τους υποστηριζόμενους απ’ το ιράν αντάρτες houthi…

Σαν αντάλλαγμα για την συμμετοχή τους στη συμμαχία αυτή, τα σεϊχάτα (ειδικά η σαουδική αραβία και τα ενωμένα αραβικά εμιράτα) ζητούν απ’ την κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού να καταργήσει τον (πρόσφατο) νόμο που επιτρέπει στις οικογένειες των θυμάτων της 11ης Σεπτέμβρη να κάνουν μηνύσεις κατά του Ριάντ για υποστήριξη εκείνων των επιθέσεων. Ο Τραμπ υποσχέθηκε ότι θα το μεθοδεύσει.

Αντίπαλα μπλοκ

22/2/2017. Παρότι ο σχηματισμός αυτής της (αβέβαιης ως προς την τελική σύνθεσή της αλλά σαφέστατης ως προς τους σκοπούς της) “περιφερειακής συμμαχίας” / δεκανίκι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού στη μέση Ανατολή δεν είναι πρωτότυπη ιδέα, η συγκυρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και η εξέλιξη της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης την διαφοροποιούν από παρόμοια μπλοκ του παρελθόντος. Η Τεχεράνη “θυμίζει” την συμμαχία της με την Μόσχα· και η Μόσχα ανταποδίδει. Υπάρχει και ένας τρίτος στην “τριπλή συνεννόηση”: η Άγκυρα. Η συριακή, η ιρακινή και πιθανόν και η λιβανέζικη επικράτεια είναι στον πάγκο του χασάπη. Το Πεκίνο έχει στρατηγικά συμφέροντα επενδυμένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή: ο ένας απ’ τους δύο κλάδους του χερσαίου “δρόμου του μεταξιού” και ο μοναδικός θαλάσσιος σχετίζονται άμεσα με την περιοχή.
Αν το Τελ Αβίβ, με τις πλάτες της Ουάσιγκτον και του Ριάντ, αποφασίσει να επιτεθεί στην Τεχεράνη (λέμε: “αν”) αυτός ο πόλεμος θα περιοριστεί σαν “περιφερειακός”;
Δύσκολο… Όχι αδύνατο, αλλά οπωσδήποτε δύσκολο…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

22/2/2017. Με τσακισμένα τα φτερά, φάντασμα του εαυτού του των ‘90s (και από οικονομική άποψη των ‘00s), ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (δηλαδή τα αφεντικά και οι λακέδες του) προσπαθούν να βρουν μια θέση, ας είναι και θεσούλα, στις κινούμενες τεκτονικές πλάκες της μέσης Ανατολής· μπας και ανεβάσουν την γκρεμοτσακισμένη γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου.
Οι κινήσεις τους δείχνουν την κατεύθυνση: συμμαχία με το Τελ Αβίβ και διαδοχικές κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (στην πράξη: προσφορά στο Τελ Αβίβ «χώρου» για να προπονεί την αεροπορία του..)· συμμαχία με την χούντα του Καΐρου και κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (όχι πάντως, απ’ όσο ξέρουμε, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος)· αναζήτηση «επενδυτών» στις χούντες της αραβικής χερσονήσου.
Όλα αυτά είναι τόσο εναρμονισμένα με την ιμπεριαλιστική πολιτική του Λονδίνου και, ακόμα περισσότερο, της Ουάσιγκτον, ώστε αποτελεί ανοικτό δωσιλογισμό το γεγονός ότι διαφεύγουν της προσοχής των συνηθισμένων ντόπιων «αντιϊμπεριαλιστών».
Φυσικά υπάρχει η εξήγηση: δεν τους περισσεύει καιρός απ’ το «εθνικοαπελευθερωτικό» ο Σόιμπλε και η Μέρκελ είναι οι εχθροί μας. Όχι, δεν τους περισσεύει…

(φωτογραφία: ο έλληνας πρόεδρος απ’ την μια, ο νονός βασιλιάς απ’ την άλλη, στη μέση κάτι που μοιάζει με καλαμπόκια, και στο καπάκι η ελληνική εξωτερική πολιτική μέσω των δηλώσεων του κυρ Παυλόπουλου: “σ’ αυτήν τη νέα περίοδο των σχέσεων με την Σαουδική Αραβία, η Ελλάδα προσέρχεται ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που βρίσκεται στην τόσο ευαίσθητη περιοχή της Μεσογείου. Το τονίζω αυτό, γιατί αυτή η συνεργασία δεν είναι μόνον οικονομική. Κάθε άλλο. Η Σαουδική Αραβία είναι ένα κράτος το οποίο διαδραματίζει κομβικό ρόλο στο πλαίσιο των Αραβικών Χωρών. Επιπλέον δε, ο ρόλος της ενισχύεται από την σταθερότητα η οποία την διακρίνει. Έτσι, μπορεί να διαδραματίσει επίσης σημαντικό ρόλο και στην εμπέδωση της ειρήνης στην περιοχή και κυρίως στην πάταξη της τρομοκρατίας. Και δη μιας τρομοκρατίας η οποία διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.)