Tag: ηπα

Παρασκευή 10 Μάρτη. Θα διακινδυνεύσουμε μια διαφορετική εκτίμηση, εν είδει «άσκησης σκέψης». Για τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της η ουσιαστική ήττα των σχεδίων τους μετά την ανακατάληψη του Aleppo απ’ τον Άσαντ και την επίσημη συμμαχία της Άγκυρας με την Μόσχα και την Τεχεράνη, επιβάλλει την «αυτοπρόσωπη στρατιωτική εμπλοκή, επί του εδάφους» στο πεδίο μάχης συρία. Πράγμα που εκφράζει βέβαια η «αλλαγή γραμμής» της διοίκησης των συντηρητικών…. Διαφορετικά; Αναγνώριση της ήττας και οριστική απόσυρση.

Αυτό το ξέρουν καλά στο τετράγωνο Μόσχα – Τεχεράνη – Άγκυρα – Δαμασκός. Θα μπορούσαν να το εμποδίσουν πρακτικά; Όχι. Εκείνο που μπορούν να κάνουν είναι να το δεχτούν…. αλλά «να ΜΗΝ πάει καλά» αυτή η εμπλοκή. Και υπάρχουν διάφοροι τρόποι «να ΜΗΝ πάει καλά» αυτή η «αυτοπρόσωπη εμπλοκή επί του εδάφους». Να δημιουργηθούν δηλαδή «προβλήματα» ή/και εντυπώσεις που κατάλληλα δουλεμένες στα μετόπισθεν (στον «αμερικανικό λαό») να την υπονομεύσουν.

Το ένα είδος προβλημάτων αφορά την αντοχή των ενόπλων του isis στη Raqqa. Πρέπει να θυμήσουμε ότι τόσο στο ανατολικό Aleppo όσο και στην al-Bab οι ισλαμιστές (που δεν ήταν καν του isis) αποδείχθηκαν εξαιρετικά σκληροτράχηλοι απέναντι στους επιτιθέμενους, προκαλώντας τους απώλειες. Και ότι ο πληθυσμός της Raqqa, στην πλειοψηφία του, στήριξε και στηρίζει τον isis και την διοίκησή του.

Το άλλο είδος προβλημάτων εικονίζεται ενδεικτικά στις πιο κάτω φωτογραφίες. Αυτές αφορούν την «απελευθέρωση της Μοσούλης», δεν κυκλοφορούν ιδιαίτερα, και πάντως, δεν αποτελούν έργο του αμερικανικού στρατού. Όταν, όμως, θα είναι αποτέλεσμα των δικών του βομβαρδισμών, πως θα αντιδράσει η κοινή γνώμη στις ηπα (με το κατάλληλο μασάζ…); Το «τι δουλειά έχει ο στρατός μας εκεί;» αφού είπαμε ότι θα σταματήσουμε να ανατευόμαστε στα σκατά των άλλων (υπόσχεση, κι αυτή, του ψόφιου κουναβιού) δεν θα το χρησιμοποιήσουν, άραγε, οι «δημοκρατικοί» (που επέμεναν τα προηγούμενα χρόνια στο no boots on the ground) για τους δικούς τους εσωτερικούς λόγους;

Κι εκείνο το «δεν θέλουμε πρόσφυγες» πόσο θα στέκεται όταν θα τους παράγει μαζικά το αμερικανικό πυροβολικό;

Ας το θυμίσουμε κι αυτό. Όταν ο ρωσικός στρατός μπήκε στο συριακό πεδίο μάχης τα επιτελεία της τότε διοίκησης Ομπάμα ευχήθηκαν (και μεθόδευσαν όσο μπορούσαν) έναν βάλτο γι’ αυτόν, κάτι σα «νέο αφγανιστάν». Φυσικά η Μόσχα δεν έπεσε στην παγίδα. Αλλά η διοίκηση του ψόφιου κουναβιού, με τα χάλια που έχει, θα την γλυτώσει;

Αν όχι αυτό πράγματι συμφέρει! Και την Μόσχα, και την Τεχεράνη, και την Δαμασκό, και την Άγκυρα….

(Αναφέρεται, στα σοβαρά, ότι είναι ακόμα ανοικτό το αν στη Raqqa θα μπουν οι ypg υπό την προστασία των ηπα ή ο στρατός του Άσαντ και οι δικοί του, υπό την προστασία της ρωσίας, με την σύμφωνη γνώμη της τουρκίας. Αυτή τη στιγμή οι πρώτοι απέχουν λιγότερο από 10 χιλιόμετρα απ’ την άκρη της πόλης, και οι δεύτεροι πάνω από 100 … όπου μεσολαβούν μερικές κωμοπόλεις υπό τον isis. Σηκώνει συζήτηση το θέμα;)

Σάββατο 4 Μάρτη. Στη φωτογραφία είναι η ίδια φάλαγγα τεθωρακισμένων μεταφοράς προσωπικού των ypg («δωρεά» της Ουάσιγκτον) με εκείνη της χθεσινής φωτογραφίας (συρία 1).

Δεν ξέρουμε πόσοι και ποιοι στα μέρη μας έφαγαν το παραμύθι με την (υποτιθέμενη) «κομμούνα της Rojava”. Δεν ξέρουμε αν το έκαναν από άγνοια (που δεν δικαιολογείται) ή σκοπιμότητα. Όμως οι αμερικανικές σημαίες στην κουρδοκρατούμενη βόρεια συρία έχουν ακριβώς την ίδια αξία με τις αμερικανικές σημαίες στο Κίεβο.

Ακριβώς την ίδια!… (Επιπλέον συμβαίνει κι αυτό: στα ανατολικά αυτής της περιοχής ο αμερικανικός στρατός διαθέτει αεροπορική βάση.)

Εν τω μεταξύ, και ενώ οι καθεστωτικοί στην Άγκυρα επαναλάμβαναν ως προχτες την απαίτησή τους προς την Ουάσιγκτον να αποσύρει τις ypg απ’ τα δυτικά του Ευφράτη (δηλαδή απ’ την Manbij), όπως έχει «δεσμευτεί», εμφανίστηκε κάποιος άλλος να εγγυάται ότι αυτό θα γίνει. Ο ρώσος στρατηγός Sergei Rudskoy!Σε χθεσινή συνέντευξη τύπου διαβεβαίωσε ότι η διοίκηση της Manbij θα περάσει σύντομα στον Άσαντ και τον στρατό του, ύστερα από συμφωνία που έγινε με την μεσολάβηση της Μόσχας.

Δεν είπε τίποτα ο κυρ Sergei για τα αμερικανικά κομμάντα που υπήρχαν στην πόλη ως πρόσφατα. Μετακόμισαν στο Kobani; Αλλού; Θα μείνουν undercover;

Για να δούμε τι θα δούμε…

Σάββατο 4 Μάρτη. Στην ξεχασμένη απ’ την διεθνή δημοσιότητα / δημαγωγία ανατολική ουκρανία μικρές αλλά καθοριστικές εξελίξεις: η Μόσχα “αναγνώρισε τα διαβατήρια” των δύο αυτονομημένων επαρχιών, του Luhansk και του Donetsk. Το ίδιο έκανε με όλη την γραφειοκρατική χαρτούρα (πιστοποιητικά γέννησης, απολυτήρια σχολείου, κλπ) που συνήθως σχετίζεται με την λειτουργία οποιουδήποτε δημόσιου / κρατικού συστήματος διοίκησης. Με άλλα λόγια η Μόσχα αναγνώρισε ουσιαστικά τις δύο επαρχίες σαν «ημικράτη». Κατά τους ρώσους αξιωματούχους αυτό έγινε καθαρά για «ανθρωπιστικούς λόγους», για να μπορούν δηλαδή οι κάτοικοι του Donbass να ταξιδεύουν και να σπουδάζουν άνετα στη ρωσία. Κατά τους ίδιους αυτές οι διευκολύνσεις θα ισχύουν έως ότου εφαρμοστεί η «συμφωνία του Μινσκ» (δηλαδή μέχρι του αγίου ….)

Μετά απ’ αυτά, έχει ανακοινωθεί ότι σύντομα το ρούβλι θα κυκλοφορεί σαν επίσημο νόμισμα στις δύο επαρχίες. Υποθέτουμε ότι κι αυτό θα γίνει για καθαρά «ανθρωπιστικούς λόγους»: για να μπορούν να ψωνίζουν στη ρωσία…

Αφού για «ανθρωπιστικούς λόγους» ο ρωσικός στρατός υποστηρίξε ανεπίσημα τους αντάρτες, τώρα για τους ίδιους λόγους ολοκληρώνεται το σενάριο της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας: περιοχές άτυπα προσαρτημένες στην ρωσική επικράτεια. (Και για το Donbass είχαν σερβιριστεί διάφορα περί «ανατέλλοντος κομμουνισμού»…)

Δεν μας προκαλεί έκπληξη. Ωστόσο αυτά δεν σημαίνουν ότι η Μόσχα παραιτείται απ’ το μέλλον της ουκρανίας, όπως άλλωστε δεν έχει παραιτηθεί απ’ το μέλλον της γεωργίας. Μπορεί όμως να σημαίνει ότι αν χρειαστεί, οι φασίστες του κιέβου θα αντιμετωπίσουν στο Donbass τα ρωσικά όπλα, καθαρά και κανονικά.

Εν τω μεταξύ αυτές οι «λεπτές» (;) κινήσεις, που θα μπορούσαν να έχουν γίνει οποτεδήποτε στο παρελθόν, γίνονται τώρα, με την καινούργια αμερικανική διοίκηση να ψάχνει πρώτα την σύνθεσή της και μετά την δράση της. Αποκλείεται να διαφύγουν της προσοχής της Ουάσιγκτον. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν «επιθετικούτσικες», απ’ την μεριά της Μόσχας, σε βάρος της ιδέας ότι το ψόφιο κουνάβι θέλει να είναι light (αλλά δεν το αφήνουν) στις αμερικανορωσικές σχέσεις; Ή είναι έκφραση κάποιας ρωσικής άνεσης ότι δεν θα υπάρξουν άλλες «κυρώσεις» πια;

Παρασκευή 3 Μάρτη. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, 9 και 10 Μάρτη, ο Ερντογάν θα βρίσκεται στη Μόσχα. Η προπαρασκευή της επίσκεψης (: δηλαδή η επεξεργασία των θεμάτων που θα συζητηθούν εκεί) έχει ήδη ξεκινήσει. Απ’ την άλλη μεριά επίσημα δηλωμένη θέση της Ουάσιγκτον για την συρία δεν υπάρχει· όμως στην πράξη, στο έδαφος, δημιουργεί δεδομένα υπέρ της. Βασικό εργαλείο; Οι κούρδοι ένοπλοι.

Ούτε η Τεχεράνη ούτε η Άγκυρα διασκεδάζουν μ’ αυτό. Η Δαμασκός, όμως, που επίσης δεν διασκεδάζει, πρέπει να πεισθεί. Και να πάρει πολύ σοβαρές εγγυήσεις. Απο που; Απ’ την Μόσχα. Μέσα στην “δημιουργική ασάφεια” της τωρινής αμερικανικής διοίκησης, μια από κοινού (Δαμασκός, Τεχεράνη, Άγκυρα) επιχείρηση κατά των ypg είναι πολύ «λεπτή» υπόθεση.

Κανείς δεν διασκεδάζει, αλλά δεν είναι καθόλου απλό να στραφούν ανοικτά κατά των αμερικάνων και των proxies τους στη συρία….

(Προς το παρόν ο Άσαντ και οι σύμμαχοί του μπορούν να γιορτάσουν την δεύτερη απελευθέρωση της Palmyra… Ο proxy isis, έχοντας χάσει ήδη αρκετά στη συρία και στο ιράκ, ετοιμάζει τα της μετακόμισής του ανατολικότερα… )

Πέμπτη 2 Μάρτη. Είναι γνωστό στη διεθνή πολιτική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών (αν και είναι απίθανο να βρείτε κάτι της προκοπής googlάροντας): ονομάζεται τακτική του τρελού σκύλου. Η πατρότητα της ιδέας αποδίδεται στους καθεστωτικούς του Τελ Αβίβ· δεν έχει, ίσως, σημασία. Τι είναι αυτή η τακτική; Το εξής: ενόσω η κεντρική πολιτική βιτρίνα εμφανίζεται «ήπια» σε διάφορες διεθνείς σχέσεις, υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπηρετήσει παρά μόνο εν μέρει αυτήν την ηπιότητα, επειδή στο (κυβερνητικό) δωμάτιο υπάρχει κι ένας τρελός σκύλος… Κάποιος που είναι πολύ σκληρός και ωμός, κάποιος που εκφράζει κι αυτός ένα μέρος της κοινωνίας, κάποιος που θα επιτεθεί στον «μετρημένο» αν εκδηλωθεί.

Αυτό το «θέλω αλλά δεν μ’ αφήνουν», σε όποια παραλλαγή κι αν εφαρμόζεται, θεωρείται μια «καλή τακτική» επιθετικότητας: δημιουργεί την ψευδαίσθηση «δύο πόλων» μέσα στο Α ή Β καθεστώς, καλλιεργώντας «ασάφεια» για τις κινήσεις του. Η καλλιέργεια ασάφειας είναι ιδιαίτερα χρήσιμη παντού όπου ανθούν οι προσωποκεντρικές αντιλήψεις περί καθεστωτικής πολιτικής: η συνύπαρξη «φρόνιμων» σκύλων με «τρελούς» δημιουργεί μια ορισμένη σύγχυση σε όσους περιμένουν να καταλάβουν, κάθε φορά, ποιος κάνει κουμάντο στην αγέλη…

Ξέρετε, υποθέτουμε, ότι οι δικές μας αναλύσεις δεν είναι καθόλου τέτοιες. Μπορεί να ασχολούμαστε ή να μην ασχολούμαστε με τις Χ και Ψ πολιτικές βιτρίνες, μπορεί να τις κοροϊδεύουμε ή όχι, αλλά σε ότι αφορά τις «πολιτικές», τις τάσεις και τις κατευθύνσεις δράσης των κρατών, αυτές τις αντιλαμβανόμαστε σαν παράγωγα ευρύτατων συμφερόντων των αφεντικών – και καθόλου σαν έργα της «αγαθότητας» ή της «τρέλας» των σκύλων που έχουν στις αυλές τους.

Πέμπτη 2 Μάρτη. Διάφοροι, “ειδικοί” ή μη, δηλαδή διαχειριστές ή καταναλωτές του θεάματος, “πήραν στα σοβαρά” τις προεκλογικές υποσχέσεις του ψόφιου κουναβιού περί “καλών σχέσεων” με την Μόσχα. Εμείς, πάλι, τις περιγελάσαμε. Αλλά το παραμύθι συνεχίζει να δουλεύει: ο καϋμένος ο δισεκατομμυριούχος πρόεδρος υποφέρει απ’ τις δολοπλοκίες των αντι-ρώσων δημοκρατικών και συντηρητικών, του αμερικανικού establisment, που δεν τον αφήνει να εφαρμόσει την «αγαθή» διεθνή πολιτική του. Ω μωρέ μωρέ!….

Η πρόσφατη δήλωση του ψόφιου κουναβιού, ότι θα μεγαλώσει και θα βελτιώσει το πυρηνικό οπλοστάσιο των ηπα έτσι ώστε να έχει την αδιαμφισβήτητη υπεροχή στον πλανήτη, δεν είναι, όμως, αποτέλεσμα καμία συνωμοσίας! Στα λόγια είναι η κατευθείαν συνέπεια του «θα κάνουμε ξανά την αμερική μεγάλη». Στην πράξη ικανοποιεί την «ανάγκη» τόσο του στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος όσο και πολλών καπιταλιστικών τομέων των ηπα, που χάνουν συνέχεια έδαφος στην παγκόσμια αγορά απ’ τους διεθνείς ανταγωνιστές τους. Και φυσικά ο στόχος της Ουάσιγκτον δεν είναι οι 200 πυρηνικές κεφαλές του συμμαχικού Τελ Αβίβ. Είναι οι πολύ περισσότερες της Μόσχας και του Πεκίνου.

Αν τέτοιες ιμπεριαλιστικές ανάγκες είναι ο πραγματικός κινητήρας της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας των ηπα, μήπως αυτές είναι που καθόρισαν (και υπάρχουν διάφοροι τρόποι γι’ αυτό, καθόλου συνωμοτικοί!) ότι ο καταλληλότερος για πρόεδρος / βιτρίνα ήταν ο Τραμπ και όχι η Κλίντον; Αυτό ακριβώς έχουμε υποστηρίξει! Η υποψήφια των δημοκρατικών ήταν (και είναι) πολύ βεβαρυμένη απ’ τις θητείες της σε διάφορα πόστα· και γι’ αυτό ιδιαίτερα εκτεθειμένη. Το ψόφιο κουνάβι ήταν «καθαρό» από κυβερνητικές αμαρτίες και ευθύνες· και γι’ αυτό πολύ πιο «απρόβλεπτο» (δήθεν) μέσα στο πολιτικό θέαμα. Έχει έτσι κι αυτό το επιπλέον τακτικό πλεονέκτημα: μπορεί να εφαρμόζει την τακτική του «τρελού σκύλου», π.χ. απέναντι στη Μόσχα: θέλω αλλά δεν μ’ αφήνουν… μην τους δίνετε όμως κι εσείς αφορμές…