Tag: ηπα

Σκυλοπαρέα, τρελή ή όχι

Παρασκευή 21 Απρίλη. Η επίσκεψη του αμερικάνου υπ.αμ. «τρελού σκύλου» James Mattis στο Ριάντ και οι «θερμές», στα όρια της ωμής κολακείας, δηλώσεις του για το ολοκληρωτικό καθεστώς της σαουδικής αραβίας, επιβεβαιώνουν τις βασικές γραμμές εκείνου που έχουμε προσδιορίσει σαν την ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μέσω της ικανοποίησης των τοπικών ιμπεριαλισμών επιλεγμένων συμμάχων της Ουάσιγκτον.

Το Ριάντ και τα υπόλοιπα σεϊχάτα της αραβικής χερσονήσου, μαζί με το Τελ Αβίβ, έχουν τώρα πια μια ξεκάθαρη αποστολή και ρόλο. Ο «τρελός σκύλος» μίλησε έξω απ’ τα δόντια, απ’ το σαουδαραβικό παλάτι: …Φροντίζουμε για την ενίσχυση της αντίστασης της σαουδικής αραβίας απέναντι στις προκλήσεις του ιράν, για να την κάνουμε πιο αποτελεσματική στρατιωτικά, καθώς δουλεύουμε μαζί σαν εταίροι. Δεν πρόκειται να φύγουμε απ’ την περιοχή… Και ο όχι «τρελός» αμερικάνος υπ.εξ. Tillerson έσπευσε να συμπληρώσει απ’ την Ουάσιγκτον: … Έχουμε μια ισχυρή σχέση με την σαουδική αραβία για πάνω από 80 χρόνια και η στήριξή μας στην ισχυρή οικονομική συνεργασία παραμένει το ίδιο ισχυρή όπως πάντα…

Συνεπώς οι υποστηρικτές, χρηματοδότες κλπ της «ισλαμικής τρομοκρατίας» και, κυρίως, αυτή καθ’ εαυτή η «τρομοκρατία», θα συνεχίσουν να είναι ακόμα εντονότερα εργαλεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Και όχι μόνο στη μέση Ανατολή.

(φωτογραφία: Ποιος δαγκώνει ποιον; Ποιος είναι ο πιο λυσσασμένος;)

Ασία

Παρασκευή 21 Απρίλη. Στις ίδιες δηλώσεις του ο Tillerson έβαλε στη θέση του και το βορειοκορεατικό καθεστώς: σκοπεύουμε να το ξαναβάλουμε στη λίστα των κρατών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία… με σκοπό να αναγκάσουμε την Pyongyang να συμβιβαστεί μαζί μας… Οι απειλές του αμερικάνου υπ.εξ. συμπλήρωσαν εκείνες του αντιπροέδρου Pence (ο «τρελός σκύλος» ήταν απασχολημένος αλλού…) που πήγε να ευλογήσει την αμερικανική βάση στην ιαπωνική Yokosuka, και το αεροπλανοφόρο Roland Reagan…

Αυτά, την ώρα που η θρυλική «αρμάδα» (με επικεφαλής ένα ακόμα αεροπλανοφόρο, το Carl Vinson) βρίσκει τον δρόμο της, τελικά, προς τη βόρεια κορέα… Την ώρα, επίσης, που Πεκίνο (κυρίως) και Μόσχα (σε προς το παρόν μικρότερο βαθμό απ’ ότι το Πεκίνο) συγκεντρώνουν στρατό με όλα τα απαραίτητα στα σύνορά τους με την βόρεια κορέα.

Οι αμερικανικές απειλές και η συγκέντρωση στρατών δεν σημαίνουν υποχρεωτικά έναν πόλεμο αύριο. Δεν γίνεται απ’ την άλλη να σημαίνουν … «ειρήνη»!

Μόνο που μας δημιουργείται ένα (τολμηρό…) ερώτημα, που προς το παρόν δεν έχουμε στοιχεία ούτε να το απαντήσουμε ούτε να το απορρίψουμε. Θα ήταν δυνατόν Ουάσιγκτον και Πεκίνο, αφήνοντας προς στιγμή στην άκρη την στρατηγική αντιπαλότητά τους, να συμφωνήσουν μυστικά, μαζί με την Σεούλ φυσικά (και την ανοχή της Μόσχας) την μοιρασιά της βόρειας κορέας μεταξύ νότιας (κατά κύριο λόγο) και κίνας;

Η τακτική της «διάλυσης» δεν έχει χρησιμοποιηθεί ακόμα στην ανατολική ασία. Το βορειοκορεατικό καθεστώς απ’ την άλλη μεριά, εσωτερικά τυρρανικό απέναντι στον ίδιο του τον πληθυσμό, δεν είναι απαραίτητο σε κανέναν, εκτός απ’ τον εαυτό του.

Θα φανεί…

Βόρεια κορέα γιοκ!

Πέμπτη 20 Απρίλη. Μοιάζει με αστείο. Η αρμάδα που το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του είχε αναγγείλει ότι κατευθύνεται στα μούτρα του βορειοκορεατικού καθεστώτος τελικά έπλεε αντίθετα. Προς αυστραλία και μετά προς ινδικό ωκεανό μεριά. Μήπως το ψοφιοκουναβιστάν έχει χεσμένη τη γεωγραφία; Μήπως δεν ξέρει που πέφτει η κορεατική χερσόνησος;

Όχι. «Έπρεπε να τελειώσουμε μια προγραμματισμένη άσκηση» λένε τώρα οι αμερικάνοι επιτελείς. «Και τώρα τραβάμε ξανά προς την δόξα: βορειοκορεάτες ερχόμαστε!».

Δεν αποκλείεται να είναι και έτσι. Ίσως το ψόφιο κουνάβι να έχει ένα προφητικό χάρισμα που έχει παρεξηγηθεί. Να λέει, δηλαδή, για χθεσινό ή αυριανό κάτι που θα συμβεί μετά από ένα μήνα. Μην ξεχνάτε: μαζί με το αγαπημένο του fox news είχε «δει την τρομοκρατική ενέργεια» στη Στοκχόλμη ενάμισυ μήνα νωρίτερα… Όταν οι άλλοι έπαιζαν χιονοπόλεμο…

Συρία…

Παρασκευή 14 Απρίλη. Ενόσω το ψόφιο κουνάβι αποδεικνύεται καλό στο να σπέρνει την σύγχυση (σε όσους νομίζουν ότι θα καταλάβουν την αμερικανική ιμπεριαλιστική τακτική κοιτώντας τον στο στόμα!) υπάρχουν στην Ουάσιγκτον κάμποσοι που έχουν σταθερούς προσανατολισμούς. Να ένα μικρό απάνθισμα από κουβέντες τους, όλες υπό τον όρο της ανωνυμίας:

Α): Ο μόνος τρόπος να λύσουμε το συριακό πρόβλημα είναι με 200.000 πεζοναύτες που θα καταλάβουν την Δαμασκό, θα ρίξουν τον Άσαντ και θα προσπαθήσουν να ξαναφτιάξουν το κράτος. Έχε υπόψη σου ότι στο ιράκ δεν υπήρχε ρωσία. Πρέπει να σκεφτούμε προσεκτικά: αυτό το σχέδιο δεν δούλεψε καλά το 2003 και δεν πρόκειται να δουλέψει ούτε τώρα.

Β): Ένα μόνο κράτος κερδίζει όσο βομβαρδίζουμε την συρία· και σίγουρα όχι η συριακή αντιπολίτευση ή οι αθώοι άνθρωποι που πεθαίνουν εκεί. Κι αυτό το κράτος είναι η κίνα.

Γ): Η συρία θα μπορούσε να γίνει ο τάφος της αμερικανικής δύναμης· και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για να αλλάξουμε το αποτέλεσμα εκεί. Έχουμε χαλάσει πολύ αίμα και χρήμα στη μέση Ανατολή. Απ’ το αφγανιστάν ως το ιράκ και την συρία. Που θα τελείωσει αυτό;

Δ): Το μέλλον του πλανήτη διαμορφώνεται στην περιοχή της ασίας και του Ειρηνικού. Πρέπει να αφιερωθούμε στο να εξασφαλίσουμε ότι η κίνα θα αναπτυχθεί ειρηνικά και δεν θα μετατρέψει την περιοχή σε δική της σφαίρα επιρροής. Πρέπει να σιγουρέψουμε ότι η βόρεια κορέα δεν θα συνεχίσει να αναπτύσει ακόμα πιο αποτελεσματικά όπλα. Πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε έξυπνες στρατηγικές επιλογές. Οι διεθνείς υποθέσεις είναι σκληρή δουλειά, και μια προσέγγιση σε στυλ μπουφέ, κάνουμε κάτι λίγο εδώ και κάτι λίγο εκεί, δεν οδηγεί πουθενά. Είναι μια στρατηγική καταστροφής.

Ο κοινός τόπος αυτών και άλλων παρόμοιων παρατηρήσεων είναι αυτός: το κύριο και το αποφασιστικό μέτωπο για το παρόν και το μέλλον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού βρίσκεται στην ανατολική ασία και στον ειρηνικό. Οποιαδήποτε σοβαρή (στρατιωτική) ενασχόληση με τη μέση Ανατολή είναι κάτι παραπάνω από «σπατάλη δυνάμεων»: είναι παγίδα! Όσο περισσότερο «κολλάει» εκεί η Ουάσιγκτον τόσο περισσότερο αδυνατίζει στο κυρίως μέτωπο…

Συμφωνούμε, δεν είναι δύσκολο. Με μια διαφορά όμως. Αν η Ουάσιγκτον «χάσει» την αλυσίδα αφγανιστάν – ιράκ – συρία πάνω στην οποία έχει επενδύσει στρατιωτικά / κατοχικά εδώ και πάνω από 15 χρόνια, τότε θα χάσει και στο κυρίως μέτωπο! Και τώρα βρίσκεται μπροστά στη σοβαρή ανάγκη να προσπαθήσει να κρατήσει αυτήν την αλυσίδα, «σπαταλώντας» σημαντικές δυνάμεις…

Η παγκόσμια (αμερικανική) ηγεμονία έχει γίνει πολύ δύσκολη υπόθεση. Και θα γίνει ακόμα δυσκολότερη αν οι επιμέρους αντιπαλοί της ενώσουν τις δυνάμεις τους· ή, απλά, παραμερίσουν τις διαφορές τους μπροστά στην Ουάσιγκτον.

Αμερικανικός ιμπεριαλισμός

Παρασκευή 14 Απρίλη. Πριν αλλά και στη διάρκεια της διοίκησης του Μπους του Β (μέχρι λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’00) ακουγόταν τακτικά το στρατιωτικό δόγμα της Ουάσιγκτον: οργάνωση και εξοπλισμός έτσι ώστε να μπορεί να κάνει ταυτόχρονα 2 πολέμους. Σύντομα οι «2» έγιναν «1,5». Μπορεί κανείς να δει στον χάρτη τι θα σήμαινε «1,5» πόλεμος: ένας στην ανατολική ασία και μισός κάπου αλλού· στη μέση Ανατολή για παράδειγμα.

Όμως έχει φανεί καθαρά τα τελευταία χρόνια της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης ότι η συντήρηση της αμερικανικής ηγεμονίας απαιτεί την «ετοιμότητα» διεξαγωγής «μισών» πολέμων (που δεν αποκλείεται να γίνουν και ολόκληροι)… σε περισσότερα του ενός πεδία ενδοκαπιταλιστικού διακρατικού ανταγωνισμού. Η αφρική; Η κεντρική / ανατολική ευρώπη; Τίποτα πια δεν είναι πεδίο «ειρηνικής» αναμέτρησης.

Η προηγούμενη αμερικανική διοίκηση (Ομπάμα) προσπάθησε να κάνει εξοικονόμηση δυνάμεων «δουλεύοντας με εργολάβους και υπο-εργολάβους»· και δεν εννοούμε τους καθαρά ιδιωτικούς στρατούς του είδους blackrock. Φαινόταν να πετυχαίνει τους στόχους τους· μέχρι την στιγμή που η μικρή πλην καίρια εμπλοκή της Μόσχας στο δευτερεύον πεδίο μάχης που λέγεται συρία / ανατολική Μεσόγειος άλλαξε τα δεδομένα. Όχι μόνο και όχι τόσο σ’ αυτή καθεαυτή την συριακή επικράτεια. Όσο στο γενικό αμερικανικό σκεπτικό: εκεί που η Ουάσιγκτον θα προτιμούσε “μισούς” πολέμους (τους οποίους να κερδίζει) το ίδιο ακριβώς μπορούν να κάνουν και οι αντίπαλοί της, στερώντας της τις όποιες νίκες. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την συρία. Αφορά και το αφγανιστάν. Αφορά και την βόρεια αφρική (π.χ. την λιβύη). Οπότε;

Το “america first” των συντηρητικών υπό το ψόφιο κουνάβι, πέρα απ’ τον οικονομικό προστατευτισμό (που έχει γίνει αναγκαίος με μαθηματική ακρίβεια) ήταν ασαφές ως προς τι σημαίνει (αν σημαίνει κάτι) στην παγκόσμια μιλιταριστική διάταξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Γεμίζοντας αμερικάνους πεζοναύτες την κουρδοκρατούμενη ζώνη της συρίας και βομβαρδίζοντας (έστω και συμβολικά) κατευθείαν τον στρατό του Άσαντ, η καινούργια αμερικανική διοίκηση δίνει – προς στιγμήν – την εντύπωση ότι ρισκάρει ένα μεγαλύτερο «βούλιαγμα» σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου.

Όμως αυτό δεν (μας) φαίνεται λογικό. Υπάρχει κι άλλη εναλλακτική: να αναλάβουν δράση, στο ευρύτερο συριακό πεδίο μάχης, άμεσα και καθαρά πια, οι συνοδοιπόροι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού: το Τελ Αβίβ, το Ριάντ… Ακόμα ακόμα: να πεισθεί η Άγκυρα ότι υπάρχει και γι’ αυτήν «κάτι» αν ουδετεροποιήσει τον (λόγω κούρδων) αντιαμερικανισμό της…

Δεν είναι, φυσικά, εύκολο αυτό – τώρα πια. Σχεδόν δεν εξαρτιέται πια ούτε απ’ τα (σοβαρά) ανταλλάγματα που (ίσως…. ίσως…) θα μπορούσε να προσφέρει η Ουάσιγκτον στην Μόσχα ώστε να «αποσυρθούν αμοιβαία» απ’ το συριακό πεδίο μάχης. Για πολλούς λόγους. Η Μόσχα, για παράδειγμα, δεν έχει κανέναν μα κανέναν λόγο να διευκολύνει την Ουάσιγκτον να «συγκεντρωθεί» στο κυρίως μέτωπο, αυτό του Ειρηνικού… Επιπλέον το project europe, όποια μορφή κι αν πάρει τα επόμενα χρόνια, δεν έχει κανέναν λόγο να υποστεί τις συνέπειες των αμερικανικών «πρωτοβουλιών» οπουδήποτε στον πλανήτη… Ύστερα ο κινεζικός καπιταλισμός βρίσκεται ήδη στην αφρική καλά εδραιωμένος…

Με δυο λόγια: άσχετα απ’ αυτούς καθ’ αυτούς τους στρατιωτικούς συσχετισμούς (που ποτέ δεν φαίνονται παρά μόνο στην πράξη) η Ουάσιγκτον θα έπρεπε να αφιερώσει πολύ κόπο και να δώσει πολλά ανταλλάσματα σε πολλούς προκειμένου να πετύχει ένα ικανοποιητικό «διαίρει και βασίλευε» που θα της επέτρεπε να κάνει άξια λόγου «οικονομία δυνάμεων» εδώ κι εκεί.

Αλλά έτσι θα παραδεχόταν ότι δεν μπορεί πια να είναι first… (Πράγμα που ισχύει είτε έτσι είτε αλλιώς: όταν μια «μικρή» δύναμη σαν την βόρεια κορέα βρίσκεται μισό βήμα πριν την τεχνική δυνατότητα να κτυπήσει με πυρηνικά όλη την αμερικανική επικράτεια, τότε ποια «κορυφή»;)

Δημαγωγία και α-πληροφορικός βομβαρδισμός

Παρασκευή 14 Απρίλη. – Η ρωσία έβαλε βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, σε πρόταση για έρευνα για τους δράστες της επίθεσης με χημικά στην Khan Sheikhoun…

– Χμμμμ… Κάτι προσπαθούν να κρύψουν οι ρώσοι…

Το πρώτο είναι χτεσινή είδηση, που θα μπορούσε να την διαβάσει κανείς (πανομοιότυπη) σε δεκάδες ευρωπαϊκά και αμερικανικά media πρώτης γραμμής. Το δεύτερο είναι το συμπέρασμα του πρώτου, που δεν γράφτηκε συστηματικά· αφέθηκε στη «νοημοσύνη» των πελατών… Αντίθετα, γράφτηκε (πάλι πανοποιότυπα): … Είναι η όγδοη φορά που η Μόσχα βάζει βέτο σε αποφάσεις σχετικά με την συρία που είναι εναντίον του Άσαντ… Οπότε; «Ο νοών νοείτω»…

Ωστόσο ο «νοών» θα έπρεπε να αναρωτηθεί για το πρώτο, την είδηση περί ρωσικού βέτο: Γιατί; Γιατί η Μόσχα έβαλε βέτο σε μια απόφαση για έρευνα των αιτίων (και των αυτουργών) της επίθεσης με τα χημικά, ειδικά όταν η ίδια έλεγε ότι αυτό είναι που πρέπει να γίνει;

Τα καθεστωτικά μήντια μιας μεγάλης γκάμας «εθνικοτήτων» δεν θεώρησαν απαραίτητο να δώσουν μια κάποια εξήγηση για την ρωσική άρνηση. Το σερβίρισμα της «είδησης» έγινε έτσι ώστε να υπάρχει, επίτηδες, ένα λογικό κενό. Αυτό το λογικό κενό, ύστερα, θα μπορούσε να γεμίσει εύκολα με υπονοούμενα και ασκήσεις συνωμοσιολογίας. Πράγμα που έγινε.

Κάτι βρώμαγε (για την μύτη μας). Ψάξαμε (με δυσκολία) και βρήκαμε τι είχε συμβεί. Η πρόταση (στην οποία έβαλε βέτο η Μόσχα αλλά δεν έπεισε κι έναν μικρό αριθμό κρατικών αντιπροσώπων απ’ τα 15 μη μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε) ΔΕΝ πρότεινε την σύσταση μιας επιτροπής έρευνας, αλλά:

– Κατηγορούμε το καθεστώς Άσαντ για την επίθεση με τα χημικά, και
– Απαιτούσε απ’ αυτό να συνεργαστεί στη διεξαγωγή μιας έρευνας στην Khan Shekhoun…

Αυτό ΔΕΝ λέγεται «πρόταση για έρευνα»! Και έγινε για να απορριφθεί, έτσι ώστε μετά να πουληθεί κατάλληλα «ο ύποπτος ρόλος της Μόσχας στην υπόθεση των χημικών του Άσαντ». Απ’ την μεριά της Μόσχα το βέτο ήταν λογικό: δεν είναι δυνατόν να κατηγορείται κάποιος σαν ένοχος και, ύστερα, να του ζητιέται να συνεργαστεί για την έρευνα…

Πρόκειται για ένα τελευταίο κατόρθωμα… Το είπαμε πριν 2 μέρες, θα το ξαναπούμε: η συστηματική παραπληροφόρηση απ’ τα καθεστωτικά μήντια (όχι μόνο τα δυτικά, αλλά και τα ρωσικά, τα κινέζικα, κλπ) και απ’ τον πυκνό γαλαξία των «εναλλακτικών cyber μήντια» που είναι δορυφόρος τους, έχει αποκτήσει πολεμική πυκνότητα και καθολικότητα. Είναι συστηματικό, δομικό στοιχείο της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία.

Προετοιμαζόμαστε για να βρεθούμε απέναντι σε καταστάσεις που θα είναι φρικιαστικές από διανοητική και ηθική άποψη: συλλογικές παράνοιες, εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας λογικής αναζήτησης αιτίων και λογικής συσχέτισης με αποτελέσματα, πλήρη διανοητική, ηθική, και ψυχοσυναισθηματική παράδοση των πληθυσμών, θεωρίες συνωμοσίας σαν απάντηση στα προηγούμενα, άλλες παράνοιες εκεί, κλπ κλπ.

Εσείς;

Συμφώνησαν ότι διαφωνούν

Πέμπτη 13 Απρίλη. Οπωσδήποτε οι γριές αλεπούδες (πρώτα ο Lavrov και μετά το Putin) είχαν την ευκαιρία «να πάρουν τα μέτρα» live του ψοφιοκουναβικού υπ.εξ. Tillerson, που μπορεί να ήταν «πετυχημένος ceo», αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τις ικανότητες του στον πόλεμο με άλλα μέσα – αυτός δεν είναι ένας ορισμός της (καθεστωτικής) πολιτικής;

Το τι και πως κουβέντιασαν δεν θα το μάθουμε. Οι δηλώσεις προς τα μήντια ας μπουν σε παρένθεση. Το ενδιαφέρον (και δείγμα της τρικυμίας στο κρανίο του) ήταν το ότι ο Tillerson δήλωσε ότι «έχει τεκμηριωθεί ο ρόλος της Μόσχας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές»!

Δηλαδή είπε: δουλέψατε για να βγει ο Τραμπ… Αυτός που με έκανε υπουργό εξωτερικών (!!!!)

Τι του λες, δηλαδή, ενός τέτοιου τύπου;

America, america

Τετάρτη 12 Απρίλη. Υπάρχουν κάποιοι που, στα σοβαρά, υποστηρίζουν ότι η πρόσφατη αμερικανική επίθεση (ή, έστω, μισο-επίθεση…) στη συρία είναι «στροφή 180 μοιρών» στην εξωτερική πολιτική που είχε υποσχεθεί προεκλογικά το ψόφιο κουνάβι. Δεν είμαστε σίγουροι αν κοροϊδεύουν συνειδητά ή έχουν κάψει τα εγκεφαλικά τους κύτταρα. Το “america first” είναι αδιανόητο και αδύνατο αν δεν είναι ηγεμονικό! Κατά συνέπεια ο πυρήνας του «america first» είναι το «america everywhere»! Παντού όπου αμφισβητούνται ή διακυβεύονται τα αμερικανικά συμφέροντα, όπως αυτά εννοούνται κάθε φορά.

Η πρόσφατη σύνοδος των g7 την ιταλία έμοιαζε, περισσότερο από ποτέ ως τώρα, σαν απομίμηση (ή φάρσα) πολεμικού συμβουλίου. (Να θυμίσουμε ότι οι g7 ήταν g8, με την συμμετοχή και της Μόσχας. Η οποία «διώχτηκε» απ’ το σουαρέ, τον Μάρτη του 2014, λόγω της προσάρτησης της Κριμέας. Στους g7 συμμετέχουν γαλλία, ιταλία, γερμανία, ηπα, καναδάς και ιαπωνία· συν την ε.ε….). Ο υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν Rex Tillerson δήλωσε ότι «οι ηπα θα τιμωρούν οποιονδήποτε εγκληματεί κατά αθώων οπουδήποτε στον πλανήτη». Και ότι η Μόσχα θα πρέπει να συνετιστεί και να σταματήσει τα κολλητιλίκια με την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Είναι βέβαια πιθανό ότι δεν πρέπει να παίρνει κανείς στα σοβαρά τις δηλώσεις του συγκεκριμένου αμερικάνου αξιωματούχου· λέει και ξε-λέει σε ρυθμούς που θα ζήλευε και ο κυρ Γιάνης. Ωστόσο οι υπόλοιποι υπ.εξ. του τραπεζιού, ειδικά οι ευρωπαίοι, έκαναν ότι τον ακούνε. Απ’ την μια δεν ήθελαν να του χαλάσουν τα κέφια, απ’ την άλλη όμως δεν ήθελαν ούτε να τον ενθαρρύνουν. Τελικά κατέληξαν όλοι μαζί στο ότι “Assad must go” και στο ότι “θα ήταν αντιπαραγωγικές καινούργιες κυρώσεις στη Μόσχα για τον ρόλο της στη συρία” (;;) – παρά την πρόταση του “global Britain” Boris Johnson – αλλά, επίσης, στο ότι “ο Πούτιν θα πρέπει να σταματήσει την υποκρισία του στη συρία”… (Το γεγονός ότι αυτό το τελευταίο το “έσπρωξε” ο γάλλος υπ.εξ. Jean-Marc Ayrault, με τις πάντα υπαρκτές υπόγειες σχέσεις με το καθεστώς Άσαντ, δείχνει τι σημαίνει να ξέρει κανείς καλά από υποκρισία!!!)

Ειδωμένη σαν «πολεμικό συμβούλιο» η τελευταία σύνοδος των g7 ήταν συναυλία λυκοφιλίας.

Τι θα κάνει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον; Ακριβώς αυτό που υποσχέθηκε το ψόφιο κουνάβι: θα σπρώξει, θα κλωτσήσει, θα πατήσει σε σβέρκους και, κυρίως, σε πτώματα· προσπαθώντας να μείνει «πάνω πάνω» στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

(Επειδή το θέαμα δεν έχει όρια: το τελευταίο που κυκλοφορεί στην global δημαγωγία είναι ότι το ψόφιο κουνάβι βομβάρδισε το αεροδρόμιο στη συρία … επειδή αυτό του εισηγήθηκε η κόρη του!.. Πριν κάτι δεκαετίες έγινε της μόδας μια άλλη θεωρία: ότι ο Κλίντον έριξε παρόμοιους πυραύλους στο σουδάν για να «καθαρίσει» κάτι λεκέδες στο παντελόνι του…

Πλάκα έχουν αυτά τα οικογενειακά των ενοίκων του άσπρου σπιτιού. Απλά η αναγωγή τους σε αιτίες έχει στόχο, κρυφό ή φανερό αδιάφορο, να νομίζουμε ότι ζούμε τα καπρίτσια και τα βίτσια των δωματίων κάποιου παλατιού… Τόλμη και γοητεία ένα πράμα… )

Άντε, λοιπόν, να δούμε τι θέλει η κυρά Ιβάνκα για την βόρεια κορέα… Επίσης ας μαθευτεί ποιες οικογενειακές σχέσεις διαμορφώνουν τις σκέψεις και τις αποφάσεις του επιτελείου του ψόφιου κουναβιού… Καπιταλισμός; Μπααααα…. Αναβίωση της αριστοκρατίας!!!)

Πολεμική αποπληροφόρηση

Τετάρτη 12 Απρίλη. Είναι ένα ζήτημα στο οποίο θα επανερχόμαστε τακτικά: παρά τις ρητορείες περί «ελεύθερης πληροφόρησης» και «αντικειμενικής δημοσιογραφίας» ακόμα και τρανταχτά ονόματα των παγκόσμιων media κάνουν πλέον άγρια αποπληροφόρηση / παραπληροφόρηση· πέρα απ’ ό,τι «είχαμε συνηθίσει» εδώ και χρόνια. Η εκτίμησή μας είναι ότι αυτό συμβαίνει επειδή πράγματι ο καπιταλιστικός κόσμος μπαίνει βαθύτερα στα σκοτάδια της πολεμικής διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης.

Συνεπώς ένα απ’ τα πολλά που κρύφτηκαν σε σχέση με την αμερικανική επίθεση στη συρία ήταν οι «αντιδράσεις της άλλης πλευράς» – πέρα απ’ την αναμετάδοση λίγων δηλώσεων, για να διασωθούν τα προσχήματα.

Ενδεικτικά λοιπόν: μετά την επίθεση εντατικοποιήθηκαν οι επαφές μεταξύ Μόσχας, Τεχεράνης, Δαμασκού και Χεζμπ’ Αλλάχ. Την Κυριακή το πρωί ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani τηλεφωνήθηκε με τον Assand. Ύστερα τηλεφωνήθηκε με τον Putin. Παράλληλα, την προηγούμενη ημέρα, είχαν επικοινωνήσει ο ιρανός αρχηγός του στρατού Mohammad Hossein Baqeri με τον ρώσο Valeri Gerasimov, αλλά και οι επικεφαλής των συμβουλίων εθνικής ασφάλειας Ali Shamkhai και Ratrushev. Ξαναμίλησαν και την Κυριακή. Οι υπ.αμ. ρωσίας, συρίας και ιράν μίλησαν μεταξύ τους χτες.

Το τι κουβεντιάζουν βάσιμα το υποθέτει κανείς. Το ότι υπάρχει κι αυτή η πλευρά είναι σκόπιμο να παραλείπεται. Απ’ τα μάτια του κοινού: αφού πάντα (πάντα!) γίνεται ένας πόλεμος του «καλού» με το «κακό» (όπου το «καλό» είναι στην δική μας μεριά) το να προβάλλεται το «κακό» σαν σκιώδες και αμφίβολο είναι μέρος της απόδειξης … της κακίας του….

Προβοκάτσια στη συρία: μια πρώτη αποτίμηση

Δευτέρα 10 Απρίλη. Απ’ την στενά εννοημένη γεωπολιτική άποψη, απ’ την σκοπιά δηλαδή του ζητήματος σε ποιο βαθμό η Ουάσιγκτον κατάφερε με την πρόσφατη πυραυλική επίθεση να ξαναεδραιωθεί στο συριακό πεδίο μάχης, δεν θα βιαστούμε να δώσουμε οριστική απάντηση. Κι αυτό το πεδίο, όπως επίσης το ιρακινό, το αφγανικό και το υεμενίτικο, είναι «ανοικτό» εδώ και χρόνια: θέατρα ενός αργού, φονικού και μακρόσυρτου πολέμου όπου μπορούν να συμβαίνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες αλλαγές συσχετισμών…

Από «ψυχο-πολιτική» άποψη όμως η προβοκάτσια / επίθεση ήταν, κρίνουμε, επιτυχημένη. Κι αυτό φαίνεται απ’ το πως μπορεί να δουλέψει σαν «προηγούμενο» για μια (ευρύτερη) απειλούμενη ή πιθανή επίθεση στη βόρεια κορέα (για παράδειγμα…).

Α) Το καθεστώς της Δαμασκού, για ελάχιστο ιστορικό χρόνο, φάνηκε ότι βγαίνει απ’ το στόχαστρο της Ουάσιγκτον. Αντίθετα εκείνο της Pyongyang είναι κηρυγμένο επίσημα και μόνιμα σαν «στόχος», απ’ την εποχή του Μπους του Β, αν όχι νωρίτερα. Συνεπώς η ιδεολογική προεργασία (για τη νομιμοποίηση μιας επίθεσης) εναντίον του δεύτερου είναι υπερώριμη, σε αντίθεση με την συριακή περίπτωση.

Β) Το καθεστώς της Δαμασκού κατηγορήθηκε για «χρήση χημικών» στο πόδι, και χωρίς καμία απόδειξη. Αντίθετα εκείνο της Pyongyang κατηγορείται για κατοχή πυρηνικών, και υπάρχουν αρκετές αποδείξεις γι’ αυτό. Συνεπώς δεν χρειάζεται «σκηνοθεσία της επικινδυνότητας».

Γ) Το καθεστώς της Δαμασκού δεν έχει στοχοποιήσει αμερικανικό «πολεμικό υλικό» (ζωντανό ή «πάγιο»…). Αντίθετα εκείνο της Pyongyang αναπτύσσει σταθερά την πυραυλική του τεχνολογία (χωρίς να το κρύβει) και θεωρείται πως έχει ήδη στην ακτίνα δράσης του αμερικανικές βάσεις στην ιαπωνία, στη νότια κορέα, και στον ειρηνικό. Θεωρητικά θα μπορούσε, κάνοντας ένα άλμα, να αποκτήσει βαλιστικούς πυραύλους που να φτάνουν στο σύνολο της αμερικανικής επικράτειας. Συνεπώς ενώ το συριακό καθεστώς είναι αντίπαλος δεύτερης ή τριτης σειράς για την Ουάσιγκτον, το βορειοκορεατικό είναι πρώτης.

Δ) Τέλος η βόρεια κορέα ανήκει στο «μέτωπο του ειρηνικού», που είναι το βασικό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Αφού, λοιπόν, το ψοφιοκουναβικό καθεστώς κατάφερε το ελάσσον (την επίθεση στη συρία) με απόλυτα καουμπόικο τρόπο και, παρ’ όλα αυτά, είχε την χαρά να απολαύσει απλόχερα υποστήριξη ή, έστω, συμπάθεια, τι εμπόδιο θα συναντήσει αν επιδιώξει το μείζον (μια επίθεση στην βόρεια κορέα);

Αυτό είναι το εμπόδιο: εκεί, στον Ειρηνικό, στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, είναι κι άλλοι «με το όπλο παρα πόδα». Όχι αμελητέοι: το Πεκίνο και η Μόσχα. Δεν επιδιώκουν, βέβαια, μια μετωπική αναμέτρηση με την Ουάσιγκτον· πόσο αδρανείς όμως μπορούν να μείνουν στις πολεμικές «πρωτοβουλίες» της; Στον Ειρηνικό ο 4ος παγκόσμιος είναι κυριολεκτικός: διακρατικός, χωρίς proxies, χωρίς προσχήματα.

Σε κάθε περίπτωση, το «ψυχοπολιτικό» κέρδος της Ουάσιγκτον μεταξύ των «δυτικών πληθυσμών» αποτελεί ένα είδος ιδεολογικού κεφαλαίου. Το πως και πότε ακριβώς θα επιχειρήσει να το αξιοποιήσει (ή, απλά, να το φρεσκάρει) είναι κάτι που μένει να το δούμε. Ωστόσο δεν θα το αφήσει να πάει χαμένο…

(φωτογραφία: Δικέ μου τους βλέπεις αυτούς τους τομαχώκ που ρίχνω στη συρία; Έχω και καλύτερους για τη γούνα σου!…)