Tag: ηπα

Δευτέρα 20 Μάρτη. Το ψόφιο κουνάβι δεν παρέλειψε να το τονίσει δημόσια, παρούσης της Μέρκελ, στη διάρκεια της συνάντησής τους στην Ουάσιγκτον: η γερμανία χρωστάει έναν περίδρομο λεφτά στο νατο (δηλαδή στις ηπα) για τις “υπηρεσίες ασφάλειας” που η δεύτερη προσφέρει στην πρώτη… Στο “επιχειρηματικό στυλ” που η καινούργια αμερικανική διοίκηση των συντηρητικών αντιμετωπίζει τις συμμαχίες της, το νατο περνάει σε μια διαφορετική κατηγορία απ’ αυτήν της κατοχής: στην κατηγορία νταβατζιλίκι.

Κι ενώ η Μέρκελ είπε απ’ την Ουάσιγκτον ότι ως το 2024 το γερμανκό κράτος θα φτάσει τις “αμυντικές δαπάνες” του στο 2% του αεπ του (αυτό ζητούν οι αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες ελπίζοντας ότι θα αυξήσουν τις πωλήσεις τους…) η γερμανίδα υπ.αμ. Ursula von der Leyen δήλωσε χτες ότι «δεν υπάρχουν πουθενά καταγραμμένα χρέη του Βερολίνου προς το νατο». Για να συμπληρώσει το μάλλον απογοητευτικό για την Ουάσιγκτον ότι η μελλοντική αύξηση των στρατιωτικών εξόδων δεν θα πάει (μόνο) στο νατο, αλλά και στις «ειρηνευτικές αποστολές της ε.ε.».

Το καλό που του θέλουμε του κυρ ψόφιου κουναβιού: αφού αυτοί οι παλιογερμανοί είναι μπαταχτσήδες και δεν πλερώνουν, ας πάρει τον στρατό του από εκεί. Δόξα τω military spending υπάρχουν άλλα κράτη / μέλη της συμμορίας (συγγνώμη: της συμμαχίας…) που είναι large στις αγορές και τις πληρωμές τους. Π.χ. το ελληνικό.

Γιάνκηδες ελάτε! (Αυτό δεν προσπάθησε τις προάλλες να πουλήσει ο υπ.εξ. Nick the greek, για μια ακόμα φορά, με χάρτες και πιόνια, στη νέα διοίκηση; Δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς… ε;)

Σάββατο 19 Μάρτη. Η επίσκεψη της γερμανίδας πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον έγινε, αφού έλιωσαν οι πάγοι στα αεροδρόμια (δεν είχε την θερμότητα των σαουδαράβων για να πάει νωρίτερα). Στο βαθμό που μπορεί κανείς να συμπεράνει οτιδήποτε απ’ τις after δηλώσεις Μέρκελ και Τραμπ στους δημοσιογράφους συμφώνησαν ότι διαφωνούν.

Λόγοι συσχετισμών και μόνο αναγκάζουν το Βερολίνο (τον γερμανικό καπιταλισμό) να μην έχει ανοικτά την πρωτοβουλία επιθέσεων στον «οικονομικό» πόλεμο με την Ουάσιγκτον. Θα κρατάει μια αμυντική στάση. Ως εάν να έχει τα μαύρα σε μια παρτίδα σκάκι.

Αλλά (οι σκακιστές το ξέρουν) δεν κερδίζουν τα λευκά απλά και μόνο επειδή «ανοίγουν» πρώτα.

Δεν πρόκειται για δύο αταίριαστες μεταξύ τους πολιτικές βιτρίνες. Πρόκειται για δύο αντίπαλους καπιταλισμούς, ο ένας πρώην «μόνη υπερδύναμη» σε παρακμή, και ο άλλος πρώην ηττημένος του Α, του Β και του Γ παγκόσμου πολέμου, σε ακμή.

Και ο καθένας έχει τους «εκπροσώπους» που του αναλογούν.

Παρασκευή 17 Μάρτη. H Wall Street Journal είδε (στα αποτελέσματα των ολλανδικών εκλογών) την «πολυδιάσπαση του κοινοβουλίου». Φυσικά αυτό είναι κανόνας εκεί, αλλά τι να πουλήσει και το αμερικανικό καθεστωτικό μήντιο; Την ήττα μιας απ’ τις ελπίδες για την διάλυση της ε.ε./ευρωζώνης; Άστο να πάει…

Διάφοροι έλληνες πατριώτες, απ’ την μεριά τους, είδαν στις ίδιες εκλογές τον καταποντισμό του κόμματος του Ντάιζεμπλουμ…. «Αφού δεν θα διαλυθεί (ακόμα) η ευρωζώνη, ας μιλήσουμε για τα τροχαία στην ευρώπη»: απώθηση / μετάθεση, συνηθισμένα πράγματα…. Άστο να πάει.

Κακό πράγμα η απογοήτευση. Α, επί τη ευκαιρία: είχαμε μείνει στο ότι αυτός ο παλιάνθρωπος ο Πούτιν θα έβαζε χέρι στις ευρωπαϊκές εκλογές (όπως έκανε, λένε, στις αμερικανικές), προωθώντας τους φασίστες, επειδή θέλει κι αυτός (λένε) να γίνει στάχτη και μπούρμπερη το project europe.

Τι έγινε; Τι έπαθαν οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες; Γιατί δεν έχουμε διαρκή ενημέρωση για το θέμα; Κεφαλοκλειδώθηκαν οι ρώσοι χάκερς; Πείτε μας κύριοι των (καθεστωτικών και δημαγωγικών) δυνάμεων!

Άστο να πάει κι αυτό…

(Άλλες εποχές, τότε που ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν είχε αγριέψει, η «είδηση» των εκλογών θα ήταν η αξιοσημείωτη άνοδος των GroenLinks – των “πρασινοκόκκινων”. Για να μην πούμε ότι ο 30άρης επικεφαλής τους Jesse Klaver (φωτο) έχει όλα τα προσόντα για να προβληθεί σαν το «νέο πρόσωπο» της ολλανδικής και, γιατί όχι, της ευρωπαϊκής πολιτικής: baby-faced, με νεολαιίστικο ντύσιμο – όχι σικέ σαν του Γιάνη – πρώτη φορά βουλευτής στα 24 του, με πατέρα μαροκίνο και μητέρα με καταγωγή απ’ την ινδονησία, «κάτι από Ομπάμα» σα να λέμε, κατάφερε σε δύο χρόνια να αυξήσει κατά μερικές χιλιάδες τα μέλη του κόμματος…. Και, επιπλέον οι GroenLinks ήρθαν πρώτοι στην πρωτεύουσα της ολλανδίας, ψηφισμένοι και από χιλιάδες μετανάστες… Τι άλλο χρειάζεται για να μπει κανείς στο κέντρο της προσοχής;

Τίποτα! Αλλά, ας μιλήσουμε καλύτερα για το κόμμα του Ντάιζεμπλουμ, ή για το ότι χρειάζονται 4 κόμματα για να γίνει κυβέρνηση στην ολλανδία, ή για το ότι η θάλασσα έξω απ’ τα φράγματα ανέβηκε ένα χιλιοστό… Ενώ αν είχαν έρθει πρώτοι οι φασίστες; Ωωωωω! Εκεί να βλέπατε τη φάτσα του φασιστόμουτρου πρώτο πλάνο για κανά δυο βδομάδες, και τις προφητείες για κανά δίμηνο!…

Ε, μπορεί το θέαμα να είναι θέαμα, αλλά έχει και ιδιοκτήτες…)

Τετάρτη 15 Μάρτη. Μπορεί να είμαστε «μικροί» (με την έννοια της πολιτικής δύναμης) για την χειραφέτηση της τάξης μας, αλλά απορίες μπορούμε να έχουμε, έτσι δεν είναι; Είτε σαν «μικροί», είτε σαν «τρελοί».

Στη φωτογραφία αριστερά είναι το ψόφιο κουνάβι (αναγνωρίζεται) και δεξιά είναι ο διάδοχος του θρόνου στο Ριάντ και υπ.αμ. (….) Mohammed bin Salman. Κάθονται, μαζί με τις ακολουθίες τους, για δείπνο, στο άσπρο σπίτι, στην Ουάσιγκτον. Χτες. Τρίτη, 14 Μάρτη του 2017.

Για το ταξίδι του σαουδαραβικού παράσιτου ξέραμε από χτες, όταν γράφαμε (όλο υπονοούμενα ακατανόητα) για τον «χιονιά στην Ουάσιγκτον». Που ανέβαλε, λόγω ψύχους, το ταξίδι της γερμανίδας πρωθ. Μέρκελ.

Ο.Κ. Αλλά το σαουδαραβικό αεροπλάνο πώς προσγειώθηκε ενώ το γερμανικό δεν μπορούσε; Χμμμ… Μήπως ο πρίγκηπας πήγε με τραίνο ή με υποβρύχιο; Μπααα… Αν είναι αλήθεια ότι πήρε τηλέφωνο το γραφείο της Μέρκελ κάποιος απ’ το γραφείο του ψόφιου κουναβιού, για να παραγγείλει «μην έρθετε, έχει σκατόκαιρο», προκύπτει ένα θεματάκι, έτσι δεν είναι; Σκατόκαιρος για την Μέρκελ, μια χαρά όμως ο καιρός για τον διάδοχο του σαουδαραβικού θρόνου;…

Σημειώστε το: η Ουάσιγκτον απώθησε την επίσκεψη της Μέρκελ, και ο χιονιάς ήταν το πρόσχημα… (Σημειώστε το, γιατί αργότερα μπορεί να το διαβάσετε και από «έγκυρους αναλυτές»…)

Τρίτη 14 Μάρτη. Η (αναμενόμενη) έντονη κακοκαιρία στα βορειο-ανατολικά των ηπα ήταν η αιτία ακύρωσης του ταξιδιού της γερμανίδας πρωθ. και της συνάντησής της με το ψόφιο κουνάβι. Λογικό, αν η Μέρκελ δεν θέλει να αποκλειστεί στην Ουάσιγκτον (και δεν θέλει).

Υπάρχει κάτι ύποπτο; Όχι φυσικά. Κάτι συμβολικό ίσως; Ας μην επιμένουμε. Έτσι κι αλλιώς δεν θα αγκαλιάζονταν για να ζεστάνει ο ένας τον άλλον… Οπότε ας περιμένουν, καλύτερα, να λιώσουν τα χιόνια.

Άλλωστε η καινούργια αμερικανική διοίκηση δεν έχει αρχίσει ακόμα να κτίζει το κυριότερο τείχος της, το εμπορικό, απέναντι στην ε.ε. γενικά, την ευρωζώνη ειδικά και την γερμανία ειδικότερα. Αλλά οι καπιταλισμοί και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι με το δάκτυλο στην σκανδάλη.

Πολύς πάγος αναμένεται (παρά το «φαινόμενο του θερμοκηπίου»…)

Κυριακή 12 Μάρτη. Ακόμα κι αν θεωρηθεί λογικό ότι οι δυτικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν θέλουν στο έδαφός του προεκλογικές εκστρατείες από βιτρίνες άλλων κρατών (πράγμα που γενικά δεν ισχύει…) το να απαγορεύεται να περάσει τα σύνορα πολιτική βιτρίνα άλλου κράτους (το οποίο δεν βρίσκεται επίσημα σε «διεθνή απομόνωση») είναι, κατά την ταπεινή εργατική μας γνώμη, too much. Αυτό έκανε η ολλανδική κυβέρνηση σε βάρος του τούρκου υπ.εξ. Cavusoglu. Και, για να γίνει το πράγμα ακόμα πιο χοντρό, η ολλανδική αστυνομία απαγόρευσε την είσοδο στο τουρκικό προξενείο στο Άμστερνταμ στην “υπουργό οικογένειας” Fatma Betul Sayan Kaya. Με δύο λόγια: οι ολλανδικές βιτρίνες έστειλαν την αστυνομία τους να απαγορεύσει σε μια τουρκάλα υπουργό να πάει σε τουρκικό έδαφος (οι διπλωματικές αποστολές κάθε κράτους οπουδήποτε αλλού θεωρούνται έδαφος αυτού του κράτους).

Αν η αφορμή είναι ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτικός κύκλος εδώ κι εκεί, οι εκλογές δηλαδή, τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο χυδαία. Ο νυν πρωθ. της ολλανδίας Mark Rutte είναι ξανά υποψήφιος στις εκλογές της ερχόμενης Τετάρτης, και παρότι το φασιστικό βοθρόλυμα Geert Wilders δεν πρόκειται να κυβερνήσει, ο δεξιός Rutte παριστάνει ότι «ενεργεί υπό πίεση». Παρότι στους μεταμοντέρνους και εμπόλεμους καιρούς που ζούμε ο καθένας μπορεί να κάνει και να ξεκάνει, εδώ πρόκειται για διεθνείς σχέσεις. Είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι καμία ολλανδική κυβέρνηση δεν θα απαγόρευε σε κάποιο αντίπαλο του βορειοκορεατικού καθεστώτος να κάνει «πολιτικές εκδηλώσεις» στο έδαφός της, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν βορειοκορεάτες στο κοινό του.

Τελικά είναι παράπλευρο, αλλά ισχύει. Με αυτά τα κόλπα, στη γερμανία (1,4 άτομα τουρκικής καταγωγής έχουν δικαίωμα ψήφου στο δημοψήφισμα της 16^ης Απρίλη) και στην ολλναδία (400.000 αντίστοιχα) οι οπαδοί του Ερντογάν θα πάνε να ψηφίσουν ως τον τελευταίο. Κι αν ο Ερντογάν κερδίσει, η επόμενη ολλανδική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να ζητήσει συγγνώμη απ’ τον «πρόεδρο της τουρκικής δημοκρατίας»…

Μήπως ο ψοφιοκουναβισμός είναι κάτι σαν η «γενική ιδέα» (δηλαδή η γενική πρωτοκοσμική κατάσταση) αυτής της απροσδιόριστης σε διάρκεια παρακμιακής περιόδου όπου «το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα»… Ε;;

(Να θυμήσουμε ωστόσο ότι τον Ιούλη του 2013 Παρίσι και Λισσαβώνα απαγόρευσαν το προεδρικό αεροπλάνο του Έβο Μοράλες, εκλεγμένου προέδρου της βολιβίας, να πέρασει απ’ τον εναέριο χώρο τους και πάρει καύσιμα σε αεροδρόμιά τους, προερχόμενο απ’ την Μόσχα καθ’ οδόν προς την Λα Πας. Στο αεροπλάνο του Μοράλες επιβλήθηκε αναγκαστική προσγείωση στη Βιέννη, όπου έγινε «αστυνομικός έλεγχος», κάτι που με βάση τους κανόνες της διεθνούς διπλωματίας είναι κάτι παραπάνω από «χοντρό». Γιατί όλα αυτά; Επειδή το ζήτησε η Ουάσιγκτον: είχε υποψίες ότι στο αεροπλάνο του Μοράλες ταξίδευε ο νο 1 σύγχρονος κατάσκοπος, ο Snowden… Και η Ουάσιγκτον του Ομπάμα, το 2013, ξέρουμε πια ότι ήταν ήταν απλά ο πρόδρομος της Ουάσιγκτον του Τραμπ…)

Κυριακή 12 Μάρτη. Τα πιο σοβαρά της συνάντησης και των πολύωρων συζητήσεων μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν τις προηγούμενες μέρες (στις 9 και 10) δεν θα τα μάθουμε – εννοείται. Οι εφτά υπουργοί (συν τον υπ.εξ. Cavusoglu) που συνόδευαν τον πρώτο για συζητήσεις με τους ρώσους ομολόγους τους μπορεί και να μην είναι το σημαντικότερο γεγονός στον πλανήτη. Όλα αυτά, όμως, στη συγκεκριμένη συγκυρία;

Οι σχέσεις τουρκίας – ρωσίας είναι μεν ουσιαστικές και με προοπτική, αλλά δεν θα πρέπει να μυθοποιούνται. Δείκτης κρίσιμος είναι οι σχέσεις Άγκυρας – Ουάσιγκτον· και στη Μόσχα αυτά τα ξέρουν «απ’ έξω κι ανακατωτά». Όσο καιρό ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έμενε, με την «φυσική έννοια» (των πεζοναυτών), μακριά απ’ το συριακό πεδίο μάχης, που είναι κομβικό για τα τουρκικά συμφέροντα, η Άγκυρα μπορούσε να φωνάζει. Μπορούσε να φωνάζει, ας πούμε, για την μη έκδοση του Γκιουλέν, προσπαθώντας να εκβιάσει (;) μια κάποια αποστασιοποίηση της Ουάσιγκτον απ’ τις ypg.

Όταν, όμως, ο αμερικανικός στρατός, αποφασίζει ότι πρέπει να αναλάβει αυτοπρόσωπη παρουσία δίπλα στις ypg, τα περιθώρια της Άγκυρας περιορίζονται· στο βαθμό που δεν σκοπεύει να κηρύξει πόλεμο στις ηπα. Πρέπει να αναζητήσει μήπως υπάρχει και «φιλικός τρόπος» για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της στο νότο· «φιλικός» απέναντι στην ψιφιοκουναβική διοίκηση.

Πούτιν και Ερντογάν γνωρίζονται καλά εδώ και πολλά χρόνια. Είναι και οι δυο σκληρά, ωμά πραγματιστές. Ο ρώσος πρόεδρος δεν μπορεί να ζητήσει απ’ τον τούρκο κάτι που θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση σε σχέση με τα περιθώρια ελιγμών που πρέπει να έχει. Μάλλον το αντίθετο. Μπορεί να τον βοηθήσει.

Αυτό σημαίνει πως ενώ το τι κουβέντιασαν και συμφώνησαν είναι «απόρρητο», προς τα έξω μπορούν να εμφανίζονται φίλοι μεν, αλλά όχι και αδέλφια. Σα να λέμε: η ρωσία παίρνει πίσω τις εμπορικές κυρώσεις της στην τουρκία (για την κατάρριψη του Su-24 τον Νοέμβρη του ’15) με το σταγονόμετρο.

Κι ίσως χρειαστεί μελλοντικά να ξανακάνουν τους τσακωμένους…

Παρασκευή 10 Μάρτη. Το έχουμε χαρακτηρίσει (όλη τη μέση Ανατολή) δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου. Δεν έχουμε κανένα δεδομένο για να αλλάξουμε την εκτίμησή μας. Τότε τι συμβαίνει τώρα που αμερικάνοι, ρώσοι και τούρκοι καραβανάδες «κουβεντιάζουν για την αντιτρομοκρατική εκστρατεία κατά του isis;» Τι συμβαίνει τώρα που το αμερικανικό πεντάγωνο διπλασιάζει (σε πρώτη φάση…) τους πεζοναύτες και τα κομμάντα του στην κουρδοκρατούμενη ζώνη της συρίας, με την έγκριση (υποθέτουμε) τόσο της Μόσχας όσο και της Άγκυρας; Τέλειωσε η ενδικαπιταλιστική αναμέτρηση με την μορφή της «αντιτρομοκρατίας»; Είναι όλοι στην ίδια μεριά, στη μεριά του «καλού»;

Έχουμε αναφερθεί κάμποσες φορές απ’ τις σελίδες του Sarajevo στις διπλές και τριπλές «ατζέντες» όσων εμπλέκονται στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτό πρέπει να το ξαναθυμίσουμε. Γιατί η «ενσωματωμένη δημοσιογραφία» (δημαγωγία) που αυτές τις ημέρες παρουσιάζει σαν κάτι «φυσικό» το να θέλουν όλοι την ανακατάληψη της Raqqa απ’ τον isis, αύριο ή μεθαύριο θα πουλάει κάτι άλλο. Με την ίδια φυσικότητα.

Ο αμερικανικός στρατός έχει μεταφέρει, λοιπόν, απ’ τις βάσεις του στην αραβική χερσόνησο (μπαχρέιν) στην κουρδοκρατούμενη ζώνη μια χιλιάδα «σκληροπυρηνικούς» κομμάντο, καθώς και κάμποσα βαριά όπλα (πυροβολικό, τεθωρακισμένα)· αλλά (λέει…) δεν θα εμπλακεί σε μάχες σώμα με σώμα για την ανακατάληψη της Raqqa. Αυτό θα τον κάνουν οι ypg. Οι οποίες, όμως, (λέει…) δεν θα μείνουν στην πόλη… Η διοίκησή της θα δοθεί σε άραβες (σύριους), που επίσης θα συμμετάσχουν, με πολύ μικρότερα μεγέθη, στην επιχειρήση. Η δουλειά των αμερικάνων θα είναι να βομβαρδίζουν από απόσταση και εκ του ασφαλούς…. Με άλλα λόγια: αν «όλα πάνε καλά» κάποιοι θα ματώσουν κυριολεκτικά, οι «τρομοκράτες» θα ηττηθούν, και θα νικήσουν … οι αμερικάνοι! Που θα έχουν να περηφανεύονται ότι δεν ήταν μόνο οι ρώσοι που «απελευθέρωσαν» το Aleppo, αλλά και αυτοί που «απελευθέρωσαν» τη Raqqa.

Ερώτηση κρίσεως τώρα: τι συμφέρον έχουν η Μόσχα, η Άγκυρα, η Δαμασκός, η Τεχεράνη (ακόμα και το μακρινό Πεκίνο) να «πάνε όλα καλά» για τον αμερικανικό στρατό στην επιχειρήση Raqqa;

Παρασκευή 10 Μάρτη. Μπορεί να είμαστε ανόητοι, αλλά δεν μπορούμε να βρούμε ένα τέτοιο συμφέρον. Πολύ περισσότερο που αν “όλα πάνε καλά”, το αμερικανικό πεντάγωνο θα έχει ένα (έστω σιωπηλό) o.k. απ’ τον πληθυσμό στις ηπα να παραμείνει (για «αντιτρομοκρατικούς» λόγους πάντα) στο συριακό έδαφος. Συμφέρει αυτό την Δαμασκό; Συμφέρει την Τεχεράνη; Συμφέρει την Μόσχα (που έχει ήδη τις δικές τις απώλειες στο συριακό έδαφος); Συμφέρει την Άγκυρα;

Δεν το βλέπουμε. Αντίθετα συμφέρει το Τελ Αβίβ και το Ριάντ… Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, ο isis (και όχι μόνο) ήταν βιτρίνα του σχεδίου για την διάλυση (και) της συρίας. Αν αντί για τον isis κατέχει (έστω έμμεσα και ανεπίσημα) εδάφη (και, προφανώς, βάσεις) ο αμερικανικός στρατός, ποιο το πρόβλημα για το σχέδιο; Κανένα! Ας το θυμήσουμε, δεν είναι ακριβώς λεπτομέρεια: ο αμερικανικός στρατός ΔΕΝ έχει προσκληθεί απ’ την νόμιμη κυβέρνηση της συρίας. (Όπως και ο τουρκικός άλλωστε). Τυπικά είναι εισβολέας.

Ορισμένοι αναλυτές τονίζουν ότι η άμεση εμπλοκή αμερικανικού πεζικού στον «αντιτρομοκρατικό πόλεμο» (και) στη συρία δείχνει ότι το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του ήταν ειλικρινείς όταν έλεγαν ότι «αλλάζουν γραμμή», και ότι δεν τους ενδιαφέρει πλέον η αλλαγή καθεστώτος στη συρία αλλά μόνο η συντριβή της «τρομοκρατίας». Χμμμμ… Πολύ γλυκούλι ακούγεται! Τι παρεξήγηση είχε γίνει τόσα χρόνια, ε;