Tag: ηπα

Πέμπτη 1 Ιούνη. Ιστορικά, τα τελευταία 45 χρόνια, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «έπαιζε ελλάδα» σαν μια «μη γερμανική» (και αμερικανική μεν, αλλά “που τσινάει” δε) επιρροή μέσα στις διάφορες φάσεις της εξέλιξης του project europe. Πρώτα με την ένταξη στην εοκ· ύστερα – στα τέλη των ‘80s – με το «υπόγειο» δάνειο του Ντελόρ που γλύτωσε την Αθήνα από χρεωκοπία· στη συνέχεια με την ένταξη στην ευρωζώνη…

Όλη αυτή η «γαλλοελληνική φιλία» υπήρχε, φυσικά, χωρίς να χρειάζεται το Παρίσι να βάζει χοντρά το χέρι στην τσέπη. Γινόταν, σα να λέμε, με έξοδα της κεντρικής και βόρειας ευρώπης, και πάντα στο βαθμό που τα κεντρο-βορειο-ευρωπαϊκά κράτη (με πρώτη την Βόννη / Βερολίνο) έκριναν ότι θα ήταν προτιμότερο να δεχτούν τις γαλλικές ανατολικομεσογειακές φαντασιώσεις αντί να τα «σπάσουν» με το Παρίσι για ανθυποπεριπτώσεις σαν την ελληνική.

Από κεκτημένη ταχύτητα, επειδή έτσι βολεύει, και επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο για να κάνει παιχνίδι, η φαιορόζ Αθήνα ελπίζει σε «γαλλική βοήθεια» για να αποφύγει το γκρεμοτσάκισμα που διαγράφεται καθαρά στον ορίζοντα… Είναι όμως ίδια, as usual, τα δεδομένα; Για να το θέσουμε διαφορετικά: το ελλαδιστάν αξίζει τόσο για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό ώστε το Παρίσι να ρίξει την Αθήνα στη ζυγαριά του συνόλου των σχέσεων του στην υπό αναβάθμιση ευρωζώνη;

Χλωμό μας φαίνεται. Ο γαλλικός καπιταλισμός έχει σοβαρά προβλήματα (: υστέρηση) απέναντι στον γερμανικό στους τομείς που συγκρούονται μεταξύ τους. Έτσι ώστε θα ήθελε ένα deal· και σ’ αυτό το deal το ελλαδιστάν δεν είναι σοβαρός παράγοντας. Δεν είναι καν «αγορά» άξια λόγου πλέον… Ύστερα, το Παρίσι, χαρούμενο που (σαν ε.ε.) ξεφορτώθηκε το Λονδίνο, θέλει να επωφεληθεί επιχειρηματικά, με μετεγκαταστάσεις επιχειρήσεων (πράγμα που επίσης απαιτεί συμφωνία / μοιρασιά με Βερολίνο, Άμστερνταμ, και Λουξεμβούργο) – μια διαδικασία στην οποία μια παραδοσιακά φιλοαγγλική και φιλοαμερικανική πρωτεύουσα, όπως η Αθήνα, δεν έχει να προσφέρει κάτι. Τέλος, το Παρίσι θέλει να ζεστάνει τις σχέσεις του με την Μόσχα· αλλά με δεδομένο ότι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός κάνει deal με την Άγκυρα, δεν θα πούλαγε (το Παρίσι) «αντιτουρκισμό» σε ποσότητα που να βολεύει την Αθήνα. Μάλλον το αντίθετο.

Αν τα πιο πάνω ισχύουν, το συμπέρασμά μας είναι αυτό: ναι μεν το Παρίσι δεν θα ξεφορτωθεί («αδειάσει») με χοντροκομένο τρόπο την Αθήνα, αλλά έχει κάθε συμφέρον να βρει την πιο φτηνή λύση για να διατηρήσει την, ας την πούμε έτσι, ιστορικά «φιλική» σχέση. Συνήθως οι φτηνές λύσεις για βιτρίνες που ζουν μέσα στο δράμα (όπως οι ελληνικές) συνίστανται σε λόγια συμπάθειας χωρίς περιορισμούς, φιλικά κτυπήματα στην πλάτη, και δάκρυα στα μάτια.

Με μια λέξη θα μπορούσε κανείς να τις ονομάσει «Μοσκοβισί»: άφθονες και δωρεάν «φιλελληνικές» δηλώσεις, αλλά στην πράξη… Στην πράξη, αυτό που πρότεινε χτες ο Μοσκοβισί σαν πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής για την «εμβάθυνση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης» θα μπορούσε να είναι ρεαλιστικό μόνο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ελληνικό δημόσιο χρέος!!!! Διάολε! Αν το χρόνιο ελληνικό δημόσιο χρέος γίνει ευρωπαϊκό, αυτό θα είναι σα να γίνεται ευρωπαϊκό κουσούρι ο πολιτικός προσοδισμός κάθε επαρχίας και κάθε φύλαρχου!

Και επειδή το Βερολίνο, το Παρίσι, και αρκετές ακόμα θετικά διακείμενες πρωτεύουσες, κουβεντιάζουν ήδη (και προοπτικά θα θεσμίσουν) μια ορθολογικότερη πολιτική συγκρότηση της ευρωζώνης, το να σέρνεται διαρκώς πίσω τους η ανίατη «μικρή ασθενής» δεν είναι αυτό που θα προωθούσε τις εξελίξεις. Μόνο σαν μια περιθωριακή case study· και πάντως χωρίς να επιβαρύνει διαδικαστικά τον πυρήνα του project europe.

Αν υπάρχει μια υλική, χειροπιαστή απόδειξη του πόσο διατεθειμένο είναι το Παρίσι να «μοιραστεί» τους καϋμούς της Αθήνας, αυτό είναι οι πρόσφυγες. Ο γαλλικός θεσμικός ρατσισμός κάνει τουμπεκί για τις υποχρεώσεις του Παρισιού να υποδεχτεί το ποσοστό του σε σύριους και ιρακινούς πρόσφυγες· κι ας βογγάει ο Μουζάλας και κάθε παρεμφερές καθίκι για το θέμα…

«Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» λοιπόν, όπως έλεγε ο Καραμανλής ο Α (ο και «εθνάρχης» επονομαζόμενος) στα ‘70s; Οι τελευταίοι που τα τρώνε αυτά είναι οι καραμανλο-πασόκοι. Δηλαδή οι φαιορόζ.

Αλλά τα κουκιά (όχι τα εκλογικά…) είναι μετρημένα… Κοντός ψαλμός αλληλούια που θα ψιθύριζε στο αυτί του εξοχότατου πρωθυπουργού ο αρχιτράγος φίλος του…

(Α, και κάτι που μπορεί να φανεί ασχέτο αλλά δεν είναι. Κατά το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού η ουκρανία – και ασφαλώς ξέρετε την αμερικανική επένδυση εκεί! – είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και η Ουάσιγκτον δεν θα πρέπει να συνεχίσει να χαλάει πόρους γι’ αυτήν. Η cia, φυσικά, θα βρει τους τρόπους της, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι – δεν γίνεται να σηκωθεί να φύγει! Αλλά πόσο εύκολο είναι το να πει το ψοφιοκουναβιστάν ότι και η ελλάδα είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, κι ας κόψουνε το λαιμό τους εκεί;)

Τετάρτη 31 Μάη. Είναι απ’ τα θέματα που αποκλείεται να απασχολήσουν έναν ικανό αριθμό ανθρώπων στα μέρη μας – έγκαιρα! Όμως αλλού το κουβεντιάζουν ήδη: χωρίς την αμερικανική (πυρηνική) ομπρέλα «πόσα πιάνει» το project europe από στρατιωτική άποψη;

Το ερώτημα δεν αφορά «ειρηνευτικές αποστολές» – ολοφάνερο! Δεν αφορά, επίσης, «αντιτρομοκρατικές εκστρατείες», όπως αυτές καθιερώθηκαν σαν μοντέλο απ’ την Ουάσιγκτον, μετά το 2001. Αφορά την πλήρη «ανάπτυξη» του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, στρατιωτικές αναμετρήσεις δηλαδή μεταξύ αναπτυγμένων «καπιταλιστικών δυνάμεων». Εκεί, λοιπόν: «πόσα πιάνει» η ευρώπη;

Η απάντηση είναι γνωστή: λίγα. Όμως αυτό ακριβώς το «λίγα» από στρατιωτική άποψη, για έναν σχηματισμό που είναι ιμπεριαλιστικός έτσι κι αλλιώς (το project europe), ανοίγει σ’ εμάς (την σύγχρονη εργατική τάξη) ένα μοναδικό χρονικό «παράθυρο» – αν θα θέλαμε να το αναγνωρίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε πριν κλείσει.

Οποιαδήποτε σοβαρή «μιλιταριστική ανάπτυξη» του project europe, τέτοια που να φέρει την ήπειρο (και τα κράτη μέλη της όποιας update προοπτικής) σε σημείο να μπορεί να ανταγωνιστεί αυτοτελώς στρατιωτικά τις ηπα, ή την ρωσία ή την κίνα, δεν μπορεί να γίνει κρυφά. Κι εκεί είναι η «Ρόδος» για μας: είτε σαμποτάρουμε τέτοιες εξελίξεις, δίνοντας μια global εργατική αντικαπιταλιστική προοπτική, είτε αυτές περνάνε πάνω απ’ τους τάφους μας.

Σε αδρές γραμμές λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το θέμα, δύο «κινήσεις» θα ήταν προς το συμφέρον της τάξης μας, και όχι μόνο στην ευρώπη. Πρώτα το πλήρες σπάσιμο των (και) στρατιωτικών σχέσεων ηπα – ευρώπης· η πλήρης αποχώρηση όλου του αμερικανικού στρατού, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται σε ευρωπαϊκό έδαφος· η εξαφάνιση κάθε μικρής, μεσαίας ή μεγάλης αμερικανικής βάσης στην ήπειρο. Άρα η «χειραφέτηση» απ’ την αμερικανική μιλιταριστική ομπρέλα και η «ξεγύμνωση» της στρατιωτικής αδυναμίας του project europe. Και αμέσως μετά το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε ευρωπαϊκής στρατιωτικής αναβάθμισης.

Οι δημαγωγοί των αφεντικών θα πουν φυσικά: μα αν δεν το κάνουμε, χωρίς τους αμερικάνους και την «προστασία» τους και χωρίς την δική μας αναβάθμιση, θα μας φάνε οι ρώσοι! Το λένε ήδη – βλακείες! Υπάρχουν αντεπιχειρήματα, όπως υπάρχει και μια καλή αντι-πολεμική αντι-μιλιταριστική κινηματική παράδοση στην ευρώπη, που αναμετρήθηκε με επιτυχία στο παρελθόν και με τέτοιες απόψεις…

Ιδού η Ρόδος λοιπόν…

(Το είπαμε απ’ την αρχή: αυτά δεν απασχολούν εδώ… Καλό; Μια μαλακία και μισή· αλλά δεν είναι η πρώτη φορά…)

Τρίτη 30 Μάη. … Δεν πρόκειται να περιμένουμε για έναν πόλεμο που θα γίνει στο έδαφος της σαουδικής αραβίας. Θα φροντίσουμε ώστε ο πόλεμος θα γίνει στο ιρανικό και όχι στο σαουδαραβικό έδαφος…

Αυτά δήλωσε ο «αντιβασιλέας» υπ.αμ. του Ριάντ πρίγκηπας Mohammad bin Salman τις προάλλες, παρόντος του ψόφιου κουναβιού. Πρόκειται για τον γνωστό γιάπη με τα προβλήματα στη μύτη: ψοφάει για πόλεμο, το αποπνέει κάθε πόρος του πετσιού του, και ελπίζει στην πρακτική βοήθεια των “φίλων και συμμάχων”. Όχι οπωσδήποτε της Ουάσιγκτον (αυτή μπορεί να κάτσει σε κάποια απόσταση in case of emergency…) αλλά σίγουρα του Τελ Αβίβ. Πάντως οι ευλογίες της διοίκησης του ψόφιου κουναβιού έχουν την αξία τους.

Θα το τολμήσει; Η παρατήρηση και η λογική δείχνουν ότι επειδή οι χούντες της αραβικής χερσονήσου δεν έχουν πεζικό ή ναυτικό ούτε για τα όνειρά τους, ελπίζουν σε κάποια υπεροχή στον αέρα: βομβαρδίζουμε, βομβαρδίζουμε, βομβαρδίζουμε…. και έτσι «νικάμε». Η παρατήρηση μόνη της δείχνει ότι αυτή η δήθεν υπεροχή έχει αποτύχει ήδη στην υεμένη· και θα καταστραφεί συντριπτικά απ’ την πολεμική μηχανή των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», αν προκύψει θέμα. Μια μηχανή που και υψηλή τεχνολογία έχει, και εκπαίδευση έχει, και ανορθόδοξη εφευρετικότητα διαθέτει αποδεδειγμένα (κάπως έτσι ηττήθηκε το ιράκ στα ‘80s) και όλο το δίκιο με το μέρος θα έχει αν δεχτεί επίθεση.

Γρήγορα, πολύ γρήγορα, ο πόλεμος που ονειρεύεται ο κοκκαλωμένος πρίγκηπας, όπου κι αν ξεκινήσει, θα γίνεται σε σαουδαραβικό έδαφος. Η κορυφαία αποτυχία αυτών των πολεμο-γιάπηδων της αραβικής χερσονήσου είναι πως οι σύμμαχοί τους, είτε για το ισραήλ πρόκειται είτε για τις ηπα, θα έχουν μεν μέτωπο με την Τεχεράνη· αλλά καθόλου δεν θα στεναχωρηθούν αν τα πετρελαιοπήγαδα των σεΐχηδων σκεπαστούν απ’ την άμμο της χερσονήσου – και με άφθονο αίμα μισθοφόρων και μη. Και γιατί θα έπρεπε να στεναχωρηθούν άραγε; Τα δικά τους πετρέλαια και γκάζια θα ανατιμηθούν σε τέτοια περίπτωση· οπότε;

Μωραίνει ο αλλάχ ον βούλεται απολέσαι…

Τρίτη 30 Μάη. Μακριά απ’ την mainstream πρωτοκοσμική δημοσιότητα, στον συριακό νότο, εξελίσσεται «σπρώξιμο» πολύ σημαντικότερο απ’ την τουρκική εισβολή στο βορρά. (Ίσως γι’ αυτό οι δημαγωγοί σωπαίνουν).

Ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του, με την πάντα κρίσιμη συμβολή της ρωσικής αεροπορίας, καταλαμβάνουν εδάφη, ουσιαστικά εκτάσεις ερήμου, σε βάρος αντικαθεστωτικών ενόπλων που υποστηρίζονται τόσο φανερά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο ώστε μπορεί να αναρωτηθεί κανείς μήπως δεν είναι «τζιχαντιστές» αλλά χριστιανοί φονταμενταλιστές γελαδάρηδες του Τέξας.

Το ότι πρόκειται για έρημο θα μπορούσε να κάνει το θέμα αδιάφορο. Εκτός αν προσέξει κανείς τον χάρτη. Τέτοιες εκτάσεις στην χειρότερη περίπτωση θα γίνουν buffer zones, ελεγχόμενες απόλυτα απ’ τον αέρα, ημέρα και νύχτα, αν τα απ’ το καθεστώς Άσαντ ελεγχόμενα αστικά κέντρα στο νότο δεχτούν επίθεση. Είναι το «μάθημα της Palmyra”: αν θες να κρατήσεις συγκεκριμένες θέσεις εξασφάλισε και μια ακτίνα δεκάδων χιλιομέτρων γύρω τους, ακόμα κι αν το μόνο ζωντανό σ’ αυτές είναι καχεκτικοί θάμνοι. Η αεροπορία θα φροντίσει να γίνουν αυτά τα χιλιόμετρα αδιαπέραστα, προσθέτοντας κόκκαλα δίπλα στους θάμνους.

Ακριβώς γι’ αυτό η Ουάσιγκτον και το ελαφρύ πεζικό της νοιώθουν άβολα απ’ την συστηματική προώθηση του Άσαντ και των συμμάχων του (μια προσπάθεια χερσαίας αντεπίθεσής τους απέτυχε). Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο απ’ την μεριά του ιράκ. Πολιτοφυλακές ιρακινών σιιτών, εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες απ’ την Τεχεράνη, επιτίθενται με επιτυχία σε θέσεις του isis στην ιρακινή έρημο, προωθούμενες στα ιρακινοσυριακά σύνορα. Η αποκατάσταση μιας ελεγχόμενης απ’ τον Άσαντ και τους συμμάχους του χερσαίας σύνδεσης της συρίας με το ιράκ δεν είναι μεν αυριανή υπόθεση… Αλλά…

Αλλά, με τα ως τώρα δεδομένα (οι ανατροπές είναι πάντα ένα ενδεχόμενο) Μόσχα, Τεχεράνη, Δαμασκός και Βαγδάτη έχουν το πάνω χέρι επί του εδάφους· σε βάρος της Ουάσιγκτον, του Ριάντ, του Τελ Αβίβ και των «τζιχαντιστών» μισθοφόρων τους.

Δεν έχει λήξει η αναμέτρηση. Καθόλου. Πολλά μπορεί να συμβούν. Θα συμβούν όμως;

Τρίτη 30 Μάη. … Η Μέρκελ, ηρωΐδα του παρατημένου και εκτροχιασμένου ευρωπαϊκού τραίνου, λέει ότι «δεν μπορεί να στηρίζεται στον Donald Trump». Εντυπωσιακό. Είναι αντίθετος με την τρελή βλακεία σας…

Αυτό «τιτίβισε» ένας απ’ τους «επώνυμους» αμερικάνους ακροδεξιούς (δημοσιογράφους), οπαδός του ψόφιου κουναβιού, μετά τις δηλώσεις της κυρα Μέρκελ περί «ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας».

Αν το αναδημοσιεύουμε είναι γι’ αυτό τον λόγο: δείχνει ότι το «έλληνας» δεν είναι απλά ένας εθνικός χαρακτηρισμός (είναι κι αυτό!) αλλά ένα διεθνές, και οπωσδήποτε «δυτικό», trademark νοημοσύνης. Ο Bill Mitchell είναι αυθεντικός έλληνας! Είναι κι αυτός πάνω στη «χρυσή βίδα»!!! Όπως θα έλεγε και ο Ρασούλης «έχει τον κόσμο στ’ αρχίδια του γραμμένο»! Καταριέται τους bad, very bad γερμανούς, πράγμα τόσο τετριμμένο στα μέρη μας!

Δεν είμαστε σίγουροι αν κρατάει κατευθείαν απ’ τον «γκρεκοπίθηκο». Αλλά τι φταίει κι αυτός ο έρμος ο ελληνοπίθηκας; Απλά επέζησε ως τις μέρες μας, ενώ άλλα συνομήλικά του είδη εξαφανίστηκαν…

Δευτέρα 29 Μάη. …Η εποχή που μπορούσαμε να στηριζόμαστε εντελώς σε άλλους έχει φτάσει στο τέλος της από συγκεκριμένες απόψεις… Το έζησα τις τελευταίες ημέρες. Εμείς οι Ευρωπαίοι στ’ αλήθεια πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας… Η γερμανία και η ευρώπη πρέπει να επιδιώξουν να κρατήσουν καλές σχέσεις με τις ηπα, την βρετανία και άλλες χώρες, ακόμα και με την ρωσία… Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε για το δικό μας μέλλον, για την μοίρα μας σαν ευρωπαίοι…

Αυτά είπε ανάμεσα σε άλλα η κυρά Μέρκελ σε προεκλογική συγκέντρωση στο Μόναχο. Δεν απευθυνόταν σε έλληνες, εννοείται. Ούτε μόνο σε γερμανούς, ψηφοφόρους της ή όχι· επίσης εννοείται. Όπως θα το έλεγε και κάποιος Joschka Fischer (Sarajevo 113a, 6/1/2017…) αυτό είναι το τέλος του «ατλαντισμού» – σε αργή κίνηση. Άλλωστε, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να φαινεται καραγκιόζης, αλλά είναι μόνο ο Mike Pence ντυμένος καραγκιόζης· ποιος δεν το έχει καταλάβει;

Οπωσδήποτε το γερμανικό καθεστώς δεν περίμενε ούτε την σύνοδο του νατο ούτε εκείνη των g7 για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Όμως στην πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) η στιγμή που λες ή δεν λες κάτι, η στιγμή που κάνεις ή δεν κάνεις κάτι, το timing που λένε, έχει σημασία· και όχι μόνο συμβολική.

Ο καπιταλισμός στην (ηπειρωτική) ευρώπη τραβάει τον δικό του, ισχυρά ανταγωνιστικό (μέσα στις παγκόσμιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις) δρόμο εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Κάποτε αυτό θα αναγνωριζόταν καθαρά και επίσημα· έγινε τώρα. Μπορεί να συνεχίσει μόνο αν γίνει ευρωπαϊκός. Πρώτα η Βόννη και μετά το Βερολίνο είχαν πάντα στο νου τους αυτήν την πορεία. Γι’ αυτό και η ευκαιρία της προεδρίας του ψόφιου κουναβιού είναι, από ιστορική άποψη, μια ώριμη στιγμή.

Όσοι ψάχνουν να πουλήσουν τις γεωπολιτικές τους συντεταγμένες σε «καλή τιμή» πάνω στον πάγκο της εντεινόμενης ενδοκαπιταλιστικής έριδας έχοντας υπ’ όψη τους τα δεδομένα του 20^ου αιώνα, βρίσκονται στο κενό – κι ας μην το καταλαβαίνουν… Για πρώτη φορά στην ιστορία (τους) η ανερχόμενη παγκόσμια (και) θαλάσσια δύναμη δεν είναι λευκή και χριστιανική. Και επιπλέον, «δεν αγοράζει» με το στρέμμα, αλλά μόνο ό,τι ακριβώς την ενδιαφέρει.

Σ’ ότι γίνεται και θα γίνει στο project europe το ελλαδιστάν μοιάζει όλο και περισσότερο σαν μια περιθωριακή ανορθογραφία. Τι να κάνουν όμως και οι ντόπιοι «πατριώτες»; Πόσες βάσεις (ή τι άλλο…) να δώσουν ακόμα στην Ουάσιγκτον μπας και τους δώσει μια κάποια σημασία;

Σάββατο 27 Μάη. Μήπως τον έχουμε παρεξηγήσει; Μήπως είναι ο Ένας ο Αναμενόμενος; Μήπως είναι αυτός που περίμενε (μάταια) η παγκόσμια αριστέρα τα χρόνια του «ψυχρού πολέμου»;

Έκανε καλή περφόμανς το ψόφιο κουνάβι στη σύνοδο του νατο στις Βρυξέλες. ‘Επεισε άνετα ότι μπορεί να το διαλύσει· αν και από κάποιες απόψεις η διαλυτική δουλειά γίνεται εδώ και χρόνια. Έστω: προσπάθησε να βάλει ένα ακόμα καρφί στη συμμαχία… Έβγαλε (στα 23 απ’ τα 28 κράτη / μέλη) τον λογαριασμό. Ότι χρωστάνε πολλά, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. (Και κατ’ ιδίαν σιχτίρισε άλλη μια φορά τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες…)

Είναι η στιγμή που θα πρέπει να μπει στη σκηνή, με δυναμισμό, το ελλαδιστάν. Πρώτον σαν «καλός μαθητής» (του νατο) και δεύτερον σαν «ειδικός στις διαπραγματεύσεις για το χρέος»…

Θα πάει μετά απ’ αυτά το νατο, σα νατο, να καλύψει την Ουάσιγκτον και τους τοπικούς συμμάχους της στη συρία και στο ιράκ; Περίπου. Τελικά (κατά τον γραμματέα της συμμαχίας Jens Stoltenberg) «θα εκπαιδεύει τοπικές δυνάμεις αντιτρομοκρατικά». Θα δώσει και τα «ιπτάμενα ραντάρ» του…

(Εν τω μεταξύ το Βερολίνο, φτιάχνει μεθοδικά και αθόρυβα κάτι που δεν είναι ακόμα «ευρωπαϊκός στρατός», είναι όμως μια σταθερή «πολυεθνική» ευρωπαϊκή δύναμη. Τάγματα της ρουμανίας, της τσεχίας και της ολλανδίας εντάσσονται οργανικά στον γερμανικό στρατό.

Δεν είναι κάτι σπουδαίο. Ακόμα. Αναμένεται η γαλλία…)

(φωτογραφία: φυσιογνωμιστές δεν είμαστε… αλλά κι αυτοί δεν δείχνουν να πεθαίνουν από κέφι…)