Tag: ηπα

Συρία

Τρίτη 11 Ιούλη. Ερώτηση: είναι η Μόσχα ικανή να διαχειρίζεται την “δημιουργική ασάφεια” της Ουάσιγκτον; Απάντηση: αν δεν είναι ικανή γι’ αυτό (και όχι μόνον αυτή, ούτε μόνο γι’ αυτό) τότε για τι είναι; Υπάρχουν καθεστώτα που έχουν πολύχρονη συνέχεια στους σχεδιασμούς και στις τακτικές τους. Υπάρχουν άλλα που, χάνοντας λίγο ή περισσότερο έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, ξεπέφτουν σε κωμικοτραγικούς αυτοσχεδιασμούς και σε θεατρινίστικους εμφύλιους.

Η πιο πρόσφατη συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον, Μόσχας και Αμμάν για “ζώνη αποκλιμάκωσης” στη νοτιοδυτική συρία, γύρω απ’ την στρατηγικής σημασίας Dera’a, είναι μια επιτομή αυτής της ασύμμετρης αντίθεσης. Η συμφωνία δουλεύτηκε στο μεσαίο στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα με το κεντρικό πολιτικό, και είχε γίνει πριν το ψόφιο κουνάβι συναντήσει τον Πούτιν στο Αμβούργο.

Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν αρέσει σε διάφορους στο αμερικανικό καθεστώς, όπως φαίνεται ότι δεν αρέσει ούτε στο Τελ Αβίβ. Τι σημαίνει αυτό; Η Ουάσιγκτον δεσμεύεται απ’ την συμφωνία, τουλάχιστον τυπικά· γιατί, άλλωστε, η αλεπού της kgb να ψήσει το ψόφιο κουνάβι να την ξεστομίσει ο ίδιος από κοτζάμ περιθώριο των g20; Για να της δώσει βάρος! Ταυτόχρονα διάφορα επίπεδα δράσης (στην αυλή του ψόφιου κουναβιού), δηλαδή μυστικές υπηρεσίες, πεντάγωνο, κλπ, νοιώθουν την δέσμευση σαν θηλειά. Σα να λέμε: η ρωσική διπλωματία πέρασε το σκοινί στο λαιμό του ψόφιου κουναβιού, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι αυτό κάνει, και τώρα χαζεύει τον χορό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που δεν έχει συνοχή στην τακτική του, γύρω απ’ το σκοινί…

Την ίδια στιγμή ο φιλοΆσαντ στρατός (δηλαδή: και ο ρωσικός) αξιοποιεί την ευκαιρία της «έκπληξης» (για την συμφωνία) των αντιπάλων του στην ευρύτερη περιοχή για να τους επιτεθεί, έξω απ’ τα όρια της συγκεκριμένης «ζώνης αποκλιμάκωσης» αλλά μέσα σε μια προηγούμενη, που είχε αποφασιστεί στην Astana. Όμως δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει την Μόσχα ότι παραβιάζει την συμφωνία της με την Ουάσιγκτον: παραβιάζει μια άλλη, στην οποία η Ουάσιγκτον δεν υπήρχε. Ε, τότε, γούστο της καπέλο της!!!

Ψάξτε και μελετήστε την περίπτωση. Δεν είναι τα δυνατά χαρτιά στα χέρια της Μόσχας επειδή το ψόφιο κουνάβι είναι η βιτρίνα που ξέρουμε. Είναι, ουσιαστικά, επειδή το αμερικανικό καθεστώς δυσκολεύεται να αποφασίσει εναντίον ποίου θα κηρύξει αργά ή γρήγορα τον πόλεμο (εναντίον της Μόσχας ή εναντίον του Πεκίνου;) μιας και δεν θέλει και δεν μπορεί να το κάνει εναντίον και των δύο ταυτόχρονα. «Σκίζεται» έτσι, ανάμεσα σε δύο αντίπαλες εκδοχές «ρεαλισμού», καμία απ’ τις οποίες δεν νοιώθει τόσο σίγουρη για την προοπτική της ώστε να γίνει κυρίαρχη. Η μία προτείνει «να τα βρούμε με τους ρώσους μπας και παρατήσουν τους κινέζους», και η άλλη προτείνει «να έχουμε βαρύ μέτωπο με τους ρώσους και πιο light με τους κινέζους, μπας και ξεκολήσουν απ’ την Μόσχα».

Δεν πρόκειται καν για ζήτημα «υπεροπλίας», ποιότητας όπλων και στρατού, και τα λοιπά. Πρόκειται, μάλλον, για εφαρμογή διάφορων τεχνικών των κινέζικων πολεμικών τεχνών: αυτό που ο αντίπαλος νομίζει για δύναμη της υπεροχής του να το γυρνάς εναντίον του…

Πως λέγεται αυτό; Ζίου ζίτσου; Κάπως αλλιώς; Δεν ξέρουμε.

Μοσούλη

Δευτέρα 10 Ιούλη. Η ιρακινή πόλη “απελευθέρωθηκε”… Μέσω της καταστροφής της, των δολοφονιών εκατοντάδων αμάχων, και του εξανδραποδισμού δεκάδων χιλιάδων κατοίκων της.

Η ευκολία με την οποία ο isis είχε καταλάβει την πόλη πριν 3 χρόνια, μέσα σε μία βδομάδα (στις αρχές Ιούνη τότε), οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι ο σουνιτικός πληθυσμός της πόλης προτιμούσε τους σκληροπυρηνικούς ουαχαβίτες (με αξιωματικούς σουνίτες, απ’ τον διαλυμένο στρατό του Χουσεΐν) παρά την κεντρική φιλο-σιϊτική κυβέρνηση της Βαγδάτης. Θα μιλούσε κανείς για «θρησκευτικό σεχταρισμό» αν δεν είχε προηγηθεί η συστηματική δουλειά του κατοχικού αμερικανικού στρατού και ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον και του Τελ ΑΒίβ για διάλυση (και) της ιρακινής κρατικής επικράτειας.

Αυτό σημαίνει ότι η καταστροφή της Μοσούλης δεν πρόκειται να είναι αρκετή – όχι για την κατάρρευση του isis (οι πατρόνες του στο Ριάντ και αλλού δείχνουν συμβιβασμένοι με την ιδέα ότι αυτό το «κόλπο» στη μέση Ανατολή έφτασε στο τέλος του· καιρός για κάποιο καινούργιο) αλλά για να ξαναγυρίσουν στη ζωή τους όσοι έχουν επιζήσει απ’ την «μάχη της Μοσούλης». Στρατόπεδα προσφύγων (σαν αυτό της φωτογραφίας) δεν είναι ζωή· μόνο επιβίωση.

Τίποτα δεν δείχνει ως τώρα ότι το σχέδιο για την διάλυση μεγάλου μέρους της μέσης Ανατολής σε αλληλοϋποβλεπόμενα καντόνια / ημικράτη έχει εγκαταλειφθεί. Το αντίθετο. Απ’ το 2003, όταν ο αμερικανικός στρατός άναψε την φωτιά εισβάλλοντας στο ιράκ, το αίμα προστίθεται στο αίμα, και ακόμα περισσότερο αίμα ποτίζει το χώμα και τους χάρτες. Είναι ήδη σχεδόν 14 χρόνια: μια γενιά έχει μεγαλώσει θρηνώντας. Θα πρέπει να επιθυμήσει με πάθος μια άλλη ζωή για να υψώσει το ανάστημά της κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Και όχι, η Μοσούλη δεν θα προστεθεί στα νεκροταφεία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Είτε επειδή την ιστορία την γράφουν οι νικητές· είτε επειδή οι επιζώντες έχουν πιο επείγοντα πράγματα να κάνουν…

Πύραυλοι 1

Κυριακή 9 Ιούλη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία: οι πύραυλοι, με πυρηνικές ή διαφόρων ειδών (συχνά ισοδύναμης καταστροφικότητας) «συμβατικές» κεφαλές, είναι ένα όπλο που στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου φτιαχνόταν και αποθηκευόταν, αλλά στον 4ο θα χρησιμοποιηθεί. Χρησιμοποιείται ήδη και όχι μόνο στο αφγανικό και στο συριακό πεδίο μάχης.

Φυσικά η λέξη «πύραυλος» από μόνη της δεν λέει πολλά. Τι βεληνεκούς, με τι τροχιά, με τι φορτίο, εκτοξευμένος από που, σημαδεύοντας τι είδος στόχου, με τι ακρίβεια: αυτά είναι βασικά. Μια σειρά κρατών «αναπτύσσουν» το σχετικό know how και κάνουν δοκιμές με διάφορα βεληνεκή, σε διάφορες τεχνολογικές αναβαθμίσεις. Όλα, φυσικά, γίνονται για την προστασία της ειρήνης…

Να, για παράδειγμα, μια ενδεικτική καταγραφή τέτοιων δοκιμών απ’ τις αρχές του 2017 ως τώρα:

  • H ινδία δοκίμασε έναν agni-2 μεσαίου βεληνεκούς, έναν βαλλιστικό agni-3 μεγάλου βεληνεκούς (από 3.000 έως 5.500 χιλιόμετρα) και έναν διηπειρωτικό βαλλιστικό agni-5 (από 5.500 χιλιόμετρα και πάνω – ICBM). Υποθέτει κανείς ότι με τέτοια πυραυλικά προσόντα το Νέο Δελχί «κάνει ειρήνη» με το Πεκίνο…
  • Το πακιστάν έκανε δοκιμή ενός ababeel μεσαίου βεληνεκούς, με πολλαπλές κεφαλές. Η Ισλαμαμπάντ «κάνει ειρήνη» με το Νέο Δελχί, και το ανάποδο.
  • Η κίνα και η ρωσία έκαναν δοκιμές διηπειρωτικών, και
  • Η Ουάσιγκτον δικές της, πυραύλων minuteman 3 και trident (αυτοί οι τελευταίοι εκτοξεύονται από υποβρύχια). Εδώ μιλάμε γενικά για «επι γης ειρήνη»…

Μετά απ’ αυτά ποιο είναι το πρόβλημα με την βόρεια κορέα (αλλά και με το ιράν – γι’ αυτό μια άλλη φορά…);

Πύραυλοι 2

Κυριακή 9 Ιούλη. Το βορειοκορεατικό καθεστώς μπορεί να είναι άθλιο για τους υπηκόους του (αν και πάντα υπάρχουν αρκετοί που βολεύονται). Όμως το να προβάλλονται πανηγυρικά και παγκόσμια οι όποιες πυραυλικές δοκιμές του είναι, από μόνο του, δημαγωγία.

Όσοι είναι «ειδικοί» αλλά όχι δημαγωγοί υποστηρίζουν ότι οι τελευταίες «μαζεμένες» δοκιμές της Πγιονγκγιάνγκ δείχνουν μεν μια τεχνολογική εξέλιξη, ένα τεχνολογικό βήμα· αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα τέτοια βήματα μέχρι να φτάσει το βορειοκορεατικό καθεστώς σε πραγματική θέση να απειλεί την αμερικανική ενδοχώρα. Θα χρειαστούν κάποια χρόνια, μπορεί και δέκα, και πολλές δοκιμές ακόμα για να έρθει αυτή η στιγμή· τόσο χρειάστηκαν κι άλλες στρατιωτικές «υπερδυνάμεις» για να βελτιώσουν την προώθηση, την ακρίβεια και την δυνατότητα μεταφοράς «βαριών» πυρηνικών κεφαλών για τους δικούς τους πυραύλους. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία διεθνής συμφωνία που να απαγορεύει τέτοιου είδους δοκιμές· ή, διαφορετικά, όλοι είναι «παράνομοι» και όχι μόνο το βορειοκορεατικό καθεστώς.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αυτό που δείχνεται, δηλαδή «ένας τρελός με πυραύλους και πυρηνικά»… Είναι ελαφρά διαφορετικό, και μάλιστα σε δύο επίπεδα. Α) Ένα ακόμα κράτος (φιλικό προς το Πεκίνο) που αμφισβητεί την αμερικανική ηγεμονία στον δυτικό Ειρηνικό / ανατολική ασία, ή/και Β) ένα ακόμα κράτος που θα μπορούσε να «τα βρει» με το άλλο του μισό, τη νότια κορέα, και τότε…

Γιατί ναι μεν θα αργήσει αρκετά η Πνιονγκγιάνγκ να απειλήσει πραγματικά … την Αλάσκα! Αλλά για την αμερικανική βάση στο Guam, στα ανατολικά των φιλιππίνων, κάπου στα δυτικά του Ειρηνικού, δεν ισχύει το ίδιο. Αυτή απέχει γύρω στα 3.000 χιλιόμετρα απ’ την βόρεια κορέα. Και, προφανώς, είναι hot spot για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό…

Πύραυλοι 3

Κυριακή 9 Ιούλη. Πριν λίγους μήνες διάφοροι «ειδικοί» έβαζαν στοίχημα ότι θα γίνει αμερικανική επίθεση στην βόρεια κορέα· εμείς λέγαμε «όχι», ή «όχι ακόμα». Τώρα πάλι το ψοφιοκουναβιστάν “έχει θυμώσει”. Όμως την αμερικανική θαλάσσια ηγεμονία στον Ειρηνικό δεν την απειλεί (σοβαρά…) η βόρεια κορέα· την απειλεί όμως, πολύ σοβαρά, το Πεκίνο. Και δεν είναι μόνο του. Ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν να εμπλακεί άμεσα η Μόσχα, με μεγάλη χαρά θα έβλεπε (και βλέπει) τις πρακτικές πλευρές μιας τέτοιας αμφισβήτησης.

Η βόρεια κορέα, λοιπόν, τόσο για τις ηπα όσο και για τους συμμάχους της στην περιοχή (Τόκιο…;) είναι το σαμάρι. Που το βαράει κάποιος για να ακούσει το γαϊδούρι. Πόσο πολύ όμως μπορεί να βαρέσει κανείς το «σαμάρι» αν το ουσιαστικό πρόβλημά του είναι το «γαϊδούρι»;

Ακόμα και το επιτελείο ενός ψόφιου κουναβιού καταλαβαίνει την συνθετότητα του ζητήματος. Ενώ μια επίθεση στη βόρεια κορέα θα ήταν μια “βολική” ιστορία από στρατιωτική άποψη, θα μπορούσε να σημάνει όχι “πόνο” για το “γαϊδούρι” αλλά απώλεια της νότιας κορέας.

Μια τέτοια επίθεση δεν θα εμπόδιζε αλλά μάλλον θα επιτάχυνε τη διαρκή τεχνολογική αναβάθμιση του «λαϊκού στρατού» του κινεζικού καθεστώτος, πολύ πιο απειλητική απ’  τους βορειοκορεάτικους Hwasong-14 και Hwasong-7.

Ανησυχεί η Ουάσιγκτον… Χωρίς να το φωνάζει (πολύ).

G2

Σάββατο 8 Ιούλη. Είναι μερικά πράγματα που «γράφουν» στους φακούς. Ειδικά όταν επαναλαμβάνονται σταθερά. Ένα απ’ αυτά: το ψόφιο κουνάβι δεν ξέρει τι να κάνει τη φάτσα του και τα χέρια του στα επίσημα ραντεβού του. Παίρνει μόνιμα στάσεις «βαριέμαι».

Πέρα απ’ αυτό. Το ότι η συνάντησή του με τον Πούτιν ήταν προγραμματισμένη να κρατήσει μισή ώρα (;;;;;) και τελικά κράτησε δύο, δεν είναι, υποχρεωτικά, δείγμα της σοβαρότητας όσων κουβεντιάστηκαν. Ίσως ο Πούτιν έπρεπε να λέει δύο και τρεις φορές κάτι μέχρι να καταλάβει το ψόφιο κουνάβι περί τίνος πρόκειται.

Ή, ίσως, θυμήθηκαν παλιές καλές εποχές. Τότε με τα καλλιστεία στη Μόσχα…

(Η συμφωνία για την «ζώνη αποκλιμάκωσης» στην Dera’a, στη νότια συρία, είχε γίνει ήδη. Γιατί αν ρωτήσει κανείς το ψόφιο κουνάβι που είναι η συρία μπορεί να την μπερδέψει με την μοζαμβίκη…)

Το σύμπαν κρατάει την ανάσα του

Παρασκευή 7 Ιούλη. Με αφορμή (πιο σωστά: με προκάλυμα…) την εθνική γιορτή των ηπα, εκπρόσωπος της παλιάς διαστημικής υπερδύναμης (ο πρεσβευτής στην Αθήνα) συναντιέται με εκπρόσωπο της νέας, ανερχόμενης, διαστημικής αυτοκρατορίας… με σκοπό; Τι άλλο; Να τον εξευμενίσει.

Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα για τους αμερικάνους; Ναι, είναι πολύ άσχημα! Σκεφτείτε μόνο το ενδεχόμενο εκείνος που τους έδωσε την αρχαιοελληνική υπερδιαστημική τεχνολογία (ο κύριος 600 δις) να έχει περάσει (κρυφά και πατριωτικά, undercover φυσικά!) στις διαταγές του εξοχότατου αντ’ αυτού! Και να έχει παραδώσει στον αρμόδιο υπουργό τα “άμπρα κατάμπρα” των μυκηναίων, με τα οποία αποίκησαν όχι μόνο τον εδώ γαλαξία αλλά και καμιά δεκαριά γύρω γύρω… Χαμός θα γίνει!

Άρα το καλόπιασμα και ο εξευμενισμός της διαστημικής Αθήνας είναι μια σοφή στάση εκ μέρους της Ουάσιγκτον…

Δημιουργική ασάφεια

Τετάρτη 5 Ιούλη. Ο πιο πρόσφατος πύραυλος που δοκίμασε το βορειοκορεατικό καθεστώς είναι άραγε εντελώς ICBM (δηλαδή με ακτίνα πάνω από 3.400 μίλια) ή περίπου; Μπορεί να φτάσει το βόρειο κομμάτι της αμερικανικής ηπείρου ή κτυπάει μόνο τα νησιά / βάσεις του ειρηνικού; Θα μπορούσε να σκάσει στην Αλάσκα και στους φίλους της κυρίας Πέιλιν ή θα έφτανε και στο L.A.;

Αυτά είναι ερωτήματα. Εκείνο που είναι επίσης ερώτημα είναι τι θα κάνει η Ουάσιγκτον, όχι για να προστατέψει τον εαυτό της, αλλά για να δείξει στους συμμάχους της στην ανατολική ασία και στον ειρηνικό ότι “εγώ είμαι εδώ, μην ανησυχείτε”.

Ο “φυσικός” προστάτης του βορειοκορεατικού καθεστώτος είναι το νοτιοκορεατικό. Και όχι από καλωσύνη. Αλλά μόνο επειδή η Σεούλ είναι μέσα στην ακτίνα των κρυμμένων σε σπηλιές κανονιών της Πγιονκγιάνγκ. Και η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να θυσιάσει τη νοτιοκορεατική πρωτεύουσα για να πείσει το Τόκιο ότι “είμαι εδώ”. Θα έχει συνέπειες αν το κάνει.

Το ψόφιο κουνάβι ζητάει διαρκώς απ’ το κινεζικό καθεστώς να μαζέψει το βορειοκορεατικό. Αυτό δείχνει ένα είδος βραχυκυκλώματος ασυνήθιστο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ειδικά μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001: ζητάει από έναν βασικό του ανταγωνιστή του να βγάλει τις ηπα απ’ την δύσκολη θέση.

Είναι βιώσιμη αυτή η τακτική, όταν ταυτόχρονα συνοδεύεται από στρατιωτική πίεση στα τεχνητά νησιά που έχει φτιάξει το Πεκίνο στη νότια θάλασσα της κίνας; Δεν μας φαίνεται, αλλά δεν είναι και η αρμοδιότητά μας να ξέρουμε. Καταλαβαίνουμε όμως πως για όσο καιρό η Ουάσιγκτον θα έχει “τα χέρια της δεμένα” στη Σεούλ, η Πγιονκγιάνγκ θα κάνει δοκιμές. Όλο και πιο ICBM.

Όπως αυτούς τους τελευταίους μήνες.

Συρία – και πέριξ

Τετάρτη 5 Ιούλη. Ο 5ος γύρος των «διαπραγματεύσεων της Astana» ξεκίνησε χτες· τα δυτικά μήντια δεν ασχολούνται γενικά με τέτοιες λεπτομέρειες. Σύμφωνα με δηλώσεις ρώσων καθεστωτικών, Μόσχα, Τεχεράνη και Άγκυρα συμφωνούν στην εγκατάσταση ρωσικού στρατού στις 4 «ζώνες αποκλιμάκωσης» στο συριακό έδαφος. Μία απ’ αυτές είναι ειδικού ενδιαφέροντος: στα νοτιοδυτικά, πάνω στο δρόμο μεταξύ Δαμασκού και Αμμάν, στην ευρύτερη περιοχή της Dara’a. Είναι η περιοχή που δρα το Τελ Αβίβ, προσπαθώντας να καταλάβει (σε βάρος της συριακής επικράτειας) μερικές χιλιάδες στρέμματα επιπλέον των υψωμάτων του Γκολάν…

Εγκατάσταση ρωσικού στρατού δεν σημαίνει κοιτώνες πεζοναυτών. Σημαίνει εγκατάσταση διάφορων όπλων και γκάτζετ, απ’ αυτά που κάνουν την ζωή δύσκολη σε αντίπαλα αεροπλάνα, πυραύλους ή πυροβολικό.

Το ότι η Μόσχα (σαν εκπρόσωπος και της Δαμασκού), η Τεχεράνη και η Άγκυρα έχουν μονιμοποιηθεί (πάντα με την παρουσία του ειδικού απεσταλμένου του οηε για την συρία Staffan de Mistura) σαν οι “υπεύθυνοι” της “αντιτρομοκρατίας” στη συρία, θα έπρεπε κανονικά να προβάλλεται σαν μείζον ζήτημα της διεθνούς καθεστωτικής πολιτικής και του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθόλου. Για την δύση η συρία “υπάρχει” μόνο όταν τιτιβίζει γι’ αυτήν το ψόφιο κουνάβι ή απειλεί η κυβέρνησή του. Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι ο δυτικός κόσμος ζει ήδη σε συνθήκες πολέμου: όπου είναι εύλογο ότι δεν μεταδίδονται “ειδήσεις” που αφορούν τον “εχθρό”, εκτός από (πραγματικές ή φανταστικές) ήττες και αποτυχίες του.

Σε ότι αφορά τους ντόπιους φασίστες, δεξιούς κι αριστερούς; Γι’ αυτούς είναι αδιανόητο ότι η τουρκία δεν διαλύεται· έχει κολλήσει το γραμμόφωνό τους στις ελπίδες των ‘90s. Το γεγονός είναι ωστόσο ότι το τουρκικό καθεστώς έχει εγκατασταθεί προσεκτικά, με ζόρια, αλλά στέρεα στην πρώτη σειρά του ιμπεριαλιστικού στερεώματος του 4ου παγκόσμιου πολέμου (σίγουρα σε ότι αφορά τη μέση Ανατολή, αν και όχι μόνο), με όλες τις διακυμάνσεις και τα μπρος – πίσω που απαιτεί ή προκαλεί η συγκυρία και η ρευστότητά της. Δεν απειλεί άμεσα το ελλαδιστάν· δεν ασχολείται καν· δεν κοιτάει εκεί. Κοιτάει πολύ μακρύτερα. Γι’ αυτό φτιάχνει ευρύτερες συμμαχίες, πρακτικές. Που να επιβεβαιώνονται επί του εδάφους.

Ε, μεθαύριο που ο Ερντογάν θα είναι στo Αμβούργο, σαν g20, στην Αθήνα ο εξοχότατος (και πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα) θα πρέπει να δει τι θα κάνει με το «άνοιγμα του επαγγέλματος των μηχανικών». Για να πέσει, με το καλό, η θρυλική δόση· μην έχουμε τίποτ’ άλλα.

Για καθεστωτικό που μόλις πέρυσι βρέθηκε μπροστά σε ένα εναντίον του πραξικόπημα δεν είναι άσχημα τα πράγματα. Για καθεστωτικό που πόλις πριν ένα μήνα πανηγύριζε ότι «πήραμε αυτά που θέλαμε» (απ’ το eurogroup) δεν θα έλεγε κανείς «όλα καλά»….

Τα υπόλοιπα πατριωτικά και ψυχωσικά τα κρίνει η ιστορία.

Το τζίνι και το μπουκάλι

Τρίτη 4 Ιούλη. Μια διακομματική επιτροπή της αμερικανικής βουλής των αντιπροσώπων ψήφισε ομόφωνα την επαναφορά των αποφάσεων σχετικά με την αμερικανική στρατιωτική δράση (σε συρία, ιράκ, αφγανιστάν και αλλού) στις αρμοδιότητες του κογκρέσσου. Αυτή η απόφαση, στο βαθμό που εφαρμοστεί, μοιάζει ότι αντιστρέφει τυπικά τη νόρμα που καθιερώθηκε μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, όταν δόθηκε το «ελεύθερο» στον κάθε φορά αμερικάνο πρόεδρο να αποφασίζει (με το επιτελείο του) εκστρατείες και κατακτήσεις.

Εκείνοι που κατέκριναν τον προεδρικό μονοπώλιο μιλούσαν για μετα-συνταγματική κατάσταση· όπου το «εκτελεστικό» δεν δεσμεύεται απ’ το «νομοθετικό». Πρόκειται για μια εκδοχή της μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης αλλά δεν είναι η μοναδική. Ο αμερικανικός patriot act (και οι έκτακτες νομοθεσίες σε διάφορα πρωτοκοσμικά κράτη), πάντα στο όνομα της αντιτρομοκρατίας, έχουν γίνει κοινοτοπία τις 2 τελευταίες δεκαετίες· και με την έγκριση των κοινοβουλίων.

Συνεπώς μας φαίνεται αδύνατο να ξαναμπεί «το τζίνι στο μπουκάλι». Ορισμένοι βλέπουν την επανα-κοινοβουλευτικοποίηση των αμερικανικών αποφάσεων πολέμου σαν αντιστροφή των κρατικών τακτικών των τελευταίων 25 χρόνων. Όμως αυτός ο πόλεμος, ο 4ος παγκόσμιος, γίνεται σε πολλά επίπεδα. Όχι μόνο σαν δράσεις των «πενταγώνων». Αλλά και σαν επίσημα εγκεκριμένες ενέργειες ειδικών δυνάμεων ή/και των μυστικών υπηρεσιών· μη επίσημα εγκεκριμένες ενέργειες των ίδιων· δράσεις φανερές ή κρυφές ιδιωτών εργολάβων πολέμου· δράσεις «εταιρικών» κρατών, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι, που αναλαμβάνουν τις βρωμοδουλειές· κυβερνοεπιθέσεις άγνωστης προέλευσης· εκστρατείες ψυχολογικού πολέμου γνωστής ή άγνωστης προέλευσης· εξωδικαστικές εκτελέσεις «εχθρών»· κλπ κλπ.

Αυτή η πολυεπίπεδη δομή των πολεμικών επιχειρήσεων του 4ου παγκόσμιου ξενίζει τις μεγάλες μάζες των υπηκόων. Δεν μοιάζει με τον 2ο – λογικό: έλκει την καταγωγή της απ’ τον 3ο. Το σίγουρο είναι ότι ο χαρακτηρισμός «μετα-συνταγματική» (ή «παρα-συνταγματική») τάξη είναι τόσο κοινότοπος ώστε είναι ανιστόρητο να ελπίζει κανείς σε κάτι σαν προ-ιστορία. Μια επιστροφή στα παλιά…

Εκεί, λοιπόν, που διάφοροι βλέπουν το συμμάζεμα της αυθαιρεσίας κάθε ψόφιου κουναβιού, εμείς βλέπουμε κάτι διαφορετικό. Την σταδιακή υποχώρηση (αν και όχι εξαφάνιση: στη νοτιοανατολική ασία “φτιάχνεται ψωμί”…) του πολέμου εναντίον «μη κρατικών πρωταγωνιστών», κοινώς «αντιτρομοκρατία», (που, σερβίροντας τις στρατιωτικές εκστρατείες σαν υπερ-αστυνομικές επιχειρήσεις δημόσιας τάξης, επέτρεπε την παράκαμψη του αμερικανικού «νομοθετικού»…) και την εξίσου σταδιακή μετατόπιση σε εξελισσόμενους ή πιθανούς πολέμους εναντίον (μεταξύ) κρατών… Όπου πράγματι χρειάζεται μια ευρύτερη συναίνεση των «εκπροσώπων του έθνους» και όχι η παράκαμψή τους.

Θα φανεί…