Tag: ηπα

Το μπλοκ της Αστάνα (ξανά…)

Δευτέρα 19 Δεκέμβρη>> Πριν 4,5 μήνες (1 Αυγούστου, «το μπλοκ της Αστάνα») γράφαμε μεταξύ άλλων:

Η διήμερη συνάντηση στην Τεχεράνη των Putin, Erdogan και Raisi στις 19 και 20 Ιούλη ήταν απ’ αυτά που «δεν χωνεύονται»… Υπήρξε … μια κοινή δήλωση των 3, σχετική με την συρία, που προκάλεσε βλακώδη ευωχία μεταξύ των «ενσωματωμένων» ειδικών, κι όχι μόνο στα μέρη μας: Επιβεβαιώνουμε την αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε την συνεργασία μας με σκοπό να καταστείλουμε τους τρομοκράτες, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για ομάδες, μαζί με τις υποδομές τους… Όποια κι αν είναι η ειδική αξιολόγηση για το ποιοι είναι οι «τρομοκράτες» στη συρία, και οι 3 (μαζί με το καθεστώς Άσσαντ) ξέρουν πολύ καλά και συμφωνούν ότι ο εχθρός που εμποδίζει την πολιτική ομαλοποίηση στη συρία, ο «στρατηγικός τρομοκράτης», είναι η Ουάσιγκτον.

Η απόδειξη βρίσκεται σ’ αυτό που οι δυτικοί δημαγωγοί «έπνιξαν» κυριολεκτικά. Αμέσως μετά το τέλος της συνάντησης των 3 στην Τεχεράνη, στις χωριστές απαντήσεις τους σε δημοσιογράφους, η ανεγκέφαλη αλεπού δήλωσε ότι οι ηπα πρέπει να σταματήσουν να κλέβουν το πετρέλαιο του συριακού λαού, και ότι πρέπει να πάρουν τον στρατό τους και να σταματήσουν την παράνομη κατοχή της περιοχής ανατολικά του Ευφράτη, όπως επίσης να σταματήσουν τις κυρώσεις που επιδεινώνουν την ανθρωπιστική κρίση στη συρία… Αυτή είναι η κοινή μας θέση συμπλήρωσε…

Τότε (στις αρχές Αυγούστου) δεν ξέραμε (δεν μπορούσαμε να ξέρουμε) αν, πότε και πως θα αρχίσει η «πίεση» κατά της κατοχής του 1/3 της συρίας απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του (ypg). Όμως αυτούς τους 4,5 μήνες έχουν υπάρξει εξελίξεις που δείχνουν ότι το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι καθόλου «παγωμένο» ή «ξεχασμένο».

Το πρώτο στοιχείο είναι ότι έχουν αρχίσει επιθέσεις με ρουκέτες εναντίον αμερικανικών στρατοπέδων στην ανατολική όχθη του Ευφράτη άλλοτε πολύ κοντά τους και άλλοτε κατευθείαν (η πιο πρόσφατη ήταν χτες στο «green village» μέσα στο πετροκοίτασμα al-Omar). Οι επιθέσεις γίνονται απ’ την δυτική όχθη του Ευφράτη (ελέγχεται απ’ το καθεστώς Άσσαντ) από ένοπλους που έχουν εκπαιδευτεί (και πιθανότατα διοικούνται) απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης»… Σαν απάντηση (για λογαριασμό δικό του αλλά και του υπόλοιπου άξονα) το Τελ Αβίβ βομβαρδίζει όλο και περισσότερο την συριακή επικράτεια απ’ τα δυτικά.

Το δεύτερο στοιχείο είναι οι τουρκικοί (αεροπορικοί) βομβαρδισμοί κατά των ypg στη συνοριακή ζώνη με την τουρκία∙ και οι απειλές για χερσαία εισβολή εναντίον τους. Προφανώς «δεν τρώγεται», αλλά στη διάρκεια αυτών των τουρκικών επιθέσεων βομβαρδίστηκαν εγκαταστάσεις εξόρυξης στο πετροκοίτασμα al-Omar του Deir ez-Zor, στην ανατολική μεριά του Ευφράτη, «βαθιά» μέσα στην αμερικανο-ypg-κρατούμενη συρία∙ ένα απ’ τα συριακά κοιτάσματα που «αξιοποιούν» (μέσω λαθρεμπορίου) οι ypg για την χρηματοδότησή τους. Ας σημειωθεί ότι ακριβώς απέναντι, στη δυτική πλευρά του Deir ez-Zor, έχουν εγκαταστάσεις οι ιρανοί «φρουροί». Το τρίτο στοιχείο είναι οι ιρανικοί (αεροπορικοί) βομβαρδισμοί στους ομοϊδεάτες των ypg (και υποστηριζόμενους απ’ τον «άξονα») κούρδους ένοπλους στα ανατολικά του ιράκ, κοντά στα σύνορα με το ιράν.

Το τέταρτο στοιχείο είναι ότι η αναμενόμενη εδώ και μερικούς μήνες συνάντηση του Ερντογάν με τον Άσσαντ γίνεται όλο και πιο βέβαιη. (Όσες / όσοι διαβάζουν συστηματικά αυτές εδώ τις σελίδες θα θυμούνται ότι κόντρα στην «εθνική» σοφία η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει εδώ και χρόνια ότι η Δαμασκός είναι «άτυπο» μεν αλλά ουσιαστικό μέλος του «μπλοκ της Αστάνα», και ότι η όποια κόντρα εμφανίζεται με την Άγκυρα είναι απλά και μόνο για λόγους τακτικής…).

Στις 15 Δεκέμβρη, επιστρέφοντας από επίσημη επίσκεψη στο τουρκμενιστάν, ο Ερντογάν έκανε μια ακόμα, συγκεκριμένη δήλωση υπέρ της επαναπροσέγγισης:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Baerbock

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>>

… Πρέπει να αρπάξουμε αυτήν την διατλαντική στιγμή. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για να κτίσουμε έναν δυνατότερο, μόνιμο διατλαντικό συνεταιρισμό για τον 21ο αιώνα.

Το 1989 ο πρόεδρος των ΗΠΑ George Bush προσέφερε στη γερμανία έναν «συνεταιρισμό για την ηγεσία». Τότε δεν υλοποιήθηκε. Ήταν μια ιδέα πολύ προχωρημένη εκείνη την στιγμή. Στις αρχές των ‘90s η χώρα μου ήταν πολύ απασχολημένη για να κάνει την επανένωση πραγματικότητα για όλους τους πολίτες της. Δούλευε για να θεμελιώσει μια επανενωμένη γερμανία μέσα στην ε.ε.

Αλλά σήμερα, στον κόσμο μιας νέας εποχής, αυτό έχει αλλάξει ριζικά. Το βλέπουμε καθαρά: Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να ασχοληθούμε με τον συνεταιρισμό της ηγεσίας.

(Annalena Baerbock, υπ.εξ. της τρικολόρε γερμανικής κυβέρνησης, σε ομιλία της στο New School της Ν. Υόρκης, στις 2 Αυγούστου 2022)

Το να είσαι ανιστόρητος είναι κακό. Το να είσαι αγεωγράφητος είναι επίσης κακό. Το να είσαι και τα δύο μαζί είναι στα όρια της πολιτικής ηλιθιότητας, τα οποία ξεπερνάει αν είσαι βιτρίνα καπιταλιστικού κράτους πρώτης γραμμής. Φυσικά η αγαπημένη μας Annalena έγινε με αθέμιτα μέσα πρώτα επικεφαλής του πιο φιλομιλιταριστικού, φιλονατοϊκού και πολεμοκάπηλου κόμματος αυτή τη στιγμή στην ευρώπη (των «πράσινων» στη γερμανία) και ύστερα υπ.εξ. Σκαρφάλωσε καριερίστικα σαν στέλεχος λέγοντας ψέματα για το βιογραφικό και τις σπουδές της, κρύβοντας απ’ το «πόθεν έσχες» της μερικές χιλιάδες ευρώ που είχε πάρει σαν έξτρα αμοιβή απ’ το κόμμα της (για άγνωστους λόγους) όταν ήταν βουλευτίνα: αυτά είναι προσόντα για να κάνει κάποιος πολιτική καριέρα στο ελλαδιστάν… αλλά και στο Βερολίνο;

(Έτσι φαίνεται πια…)

Η παρακμή, της παρακμής, ω παρακμή! Όταν το 1989 ο Bush ο Α πρότεινε συνεταιριλίκια στη Βόννη η αγαπημένη Annalena ήταν μόλις 9 χρονών. Δεν γινόταν να ασχοληθεί. Δυστυχώς, μεγαλώνοντας, δεν φρόντισε να μάθει τι είδους πρόταση ήταν εκείνη. Δεν έμαθε λοιπόν ότι η πρόταση έγινε επειδή η Ουάσιγκτον φοβόταν την ενοποιημένη γερμανία. Δεν έμαθε ότι η ενοποίηση ήταν ένα μεγάλο οικονομικό και γεωπολιτικό δώρο του Γκορμπατσώφ προς την Βόννη, που τρόμαξε ταυτόχρονα εκτός απ’ την Ουάσιγκτον τόσο το Λονδίνο όσο και το Παρίσι. Πάλι ενιαία γερμανία στο κέντρο της ευρώπης; Ο συνεταιρισμός ηγεμονίας ήταν, για να το πούμε έτσι, μια σπασμωδική «πρόταση αντιπερισπασμού», που δεν προχώρησε (ούτε αυτό ξέρει η αγαπημένη Annalena) όχι επειδή το ενοποιημένο γερμανικό κράτος ήταν απασχολημένο με τα εσωτερικά του, αλλά επειδή σχεδίαζε την δική του ηγεσία / ηγεμονία (κι όχι μόνο στην ευρώπη) ενάντια στις ψυχροπολεμικές δεκαετίες της αμερικανικής ηγεμονίας! Με την οποία βρέθηκε πολύ σύντομα σε proxy σύγκρουση στα δυτικά βαλκάνια. Πρώτα με την διάλυση της γιουγκοσλαβίας και ύστερα στο κόσοβο…

Ούτε βέβαια θυμάται η πλούσια σε φιλοδοξίες και φτωχή στο μυαλό Annalena πως όταν ήταν 23 χρονών, το 2003

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Schröder

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>>

… Επίσης παράξενο – και σημαντικό – ήταν το ότι στις 15 Σεπτέμβρη, ο πρώην γερμανός καγκελάριος Schroeder μπήκε απρόσκλητος στο γραφείο του Scholtz όπου βρίσκονταν μόνο ο καγκελάριος και ο αντικαγκελάριος Robert Habeck. Ο Schroeder έριξε δυνατά πάνω στο γραφείο μια μακροπρόθεσμη πρόταση προμήθειας φυσικού αερίου απ’ την Gazprom, κάτω απ’ τα μάτια του Scholtz.

O καγκελάριος και ο πρώην καγκελάριος κοιτάχτηκαν για μια στιγμή – χωρίς να πουν κουβέντα. Ύστερα ο Schroeder άπλωσε το χέρι του, πήρε πίσω το ντοσιέ, γύρισε την πλάτη και έφυγε απ’ το γραφείο. Δεν ειπώθηκε τίποτα.

Στις 26 Σεπτέμβρη (11 μέρες αργότερα) έγινε το σαμποτάζ στον αγωγό nordstream. Έκπληξη (ναι ή όχι);

(Μια μικρή λεπτομέρεια της εποχής: απ’ το Necessary Illusions (…) του Alastair Crooke, στις 5 Δεκέμβρη του 2022)

Τι να σκέφεται άραγε ο Schroder για την «κρίση ειλικρίνειας» (;) της κυρίας Μέρκελ ότι υπέγραψε μια, δυο, τρεις συμφωνίες για να δώσει την ευκαιρία στους ουκρανοφασίστες να προετοιμαστούν καλύτερα παραβιάζοντάς τες; Τι θα της πει όταν συναντηθούν στο σύλλογο συνταξιούχων γερμανών πρωθυπουργών; Δεν ξέρουμε. Το γεγονός ωστόσο ότι ο σοσιαλδημοκράτης πρώην καγκελάριος πήρε το πόστο του ceo της εταιρείας του Nord stream 1 μετά την πρωθυπουργική και κομματική αποστρατεία του το 2006 (τυπικά παραιτήθηκε λόγω κατακραυγής τον Μάρτη του 2022) δεν οφειλόταν στο ότι δεν θα εύρισκε αλλού τέτοιου είδους καλοπληρωμένο πόστο. Είχε βρει. Ήταν συνέπεια, μάλλον, της “ostpolitik” του, που κι αυτή ήταν μέρος του γενικού και σταθερού γερμανικού προσανατολισμού προς-τα-ανατολικά ήδη απ’ την εποχή του Willy Brandt, την δεκαετία του 1970. Κατά τη γνώμη του Schroder (και, υποθέτουμε, του συνόλου των γερμανών βιομηχανιών τότε) η μακρόχρονη, σταθερή παροχή φτηνού ρωσικού φυσικού αερίου μέσω υποθαλάσσιων αγωγών, αλλά και άλλων κρίσιμων πρώτων υλών, ήταν μέρος και μαζί απόδειξη της στρατηγικής σχέσης μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας. Αυτό έλεγε…

Η σταθερή ανάπτυξη του ευρασιατικού project (και η θρυλική «μετατόπιση του κέντρου βάρους του παγκόσμιου καπιταλισμού στην ασία») είχε μια καλή θέση για το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο, μια θέση την οποία μπορούσε να προτείνει στο Βερολίνο και να διαχειριστεί (και προς το δικό της όφελος) η Μόσχα. Γιατί η Μόσχα; Αν και στρατιωτικά σαφώς πολύ ανώτερη σε σχέση με το Βερολίνο, αυτή η ανωτερότητά της θα μπορούσε να είναι μέρος της «ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας» απέναντι σε πιθανούς αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς-μέσα-στην-παρακμή. Ταυτόχρονα, επειδή το ρωσικό κεφάλαιο δεν ήταν επικίνδυνος βιομηχανικός ανταγωνιστής του γερμανικού, Μόσχα και Βερολίνο θα μπορούσαν να σχηματίσουν ένα συνεργατικό δίπολο μέσα στο ευρασιατικό project, όχι ακριβώς αντίβαρο αλλά σίγουρα «εξισορροπιστή ισχύος» απέναντι στο εκτοξευόμενο καπιταλιστικά, παραγωγικά και τεχνολογικά Πεκίνο. Η γερμανική ostpolitik θα έφτανε έτσι στην ωριμότητά της, αν και όχι υποχρεωτικά σαν «πολιτική της ε.ε.» εφόσον χάρη στον γαλλικό τυχοδιωκτισμό η ε.ε. διευρύνθηκε στα ‘90s (προς τα πρώην κράτη του «ανατολικού μπλοκ», γνωστά τα περισσότερα για τον εθνικιστικό / νεοναζί αντιρωσισμό τους…) πριν εμβαθύνει σοβαρά και αξιόπιστα τους πολιτικούς θεσμούς της προς κάποιου είδους ομοσπονδιοποίηση.

Εννοείται πως η δημιουργία ενός τέτοιου διπόλου μέσα στο ευρασιατικό project θα σήμαινε (και θα επέβαλε) σημαντικό περιορισμό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Η ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) ποτέ δεν έκρυψε ότι η αμερικανική κυριαρχία θα φάει τα ψωμιά της και ότι ο καπιταλιστικός πλανήτης θα πάψει να είναι «μονοπολικός» αργά ή γρήγορα. Η διάσημη ομιλία του στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου» το 2007 ήταν κάτι παραπάνω από σαφής∙ και, το 2007, το ευρασιατικό project ήταν κάτι που οι δυτικοί υπολόγιζαν ότι θα χρειαστεί καμμιά 50αριά χρόνια το λιγότερο για να ευδοκιμήσει, οπότε ήταν ήσυχοι… Συνάντησε φυσικά τότε τους ειρωνικούς μορφασμούς των αμερικάνων και άλλων δυτικών στις πρώτες γραμμές του ακροατηρίου: η ρωσία (ήταν σίγουροι) θα μείνει για πάντα ένας νάνος-με-πυρηνικά, και μερικές «χρωματιστές επαναστάσεις» θα την αποτελειώσουν.

Ήταν αυτή η άποψη της κυρίας Μέρκελ που ήδη κυβερνούσε στο Βερολίνο; Υποθέτουμε πως όχι. Στην πράξη, τουλάχιστον, έδειχνε κάποιον ρεαλισμό.

Άλλαξε λοιπόν κάτι τα τελευταία χρόνια;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Analysis

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Αν, μιλώντας για το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο, η ασταμάτητη μηχανή κάνει μια (ευκαιριακή) νύξη σε πολιτικές βιτρίνες του είδους Annalena Baerbock, Gerhard Schroder, Angela Merkel ή/και Olaf Scholz, μήπως πέφτει στο εύκολο αλλά και βαρύ αμάρτημα της προσωποποίησης (του κράτους και του κεφάλαιου); Δεν εκπροσωπούν όλοι / όλες συμφέροντα λιγότερο ορατά; Δεν θα έπρεπε αυτά και μόνον αυτά να μας απασχολούν;

Ναι, κάπως έτσι είναι… Ως ένα σημείο κανένας απ’ τους πιο πάνω και κανένα παρόμοιο πρόσωπο δεν αποφασίζει ερήμην. Έχουμε άλλωστε μιλήσει ξανά και ξανά στο κοντινό παρελθόν γι’ αυτά τα συμφέροντα, πιθανολογώντας τους προσανατολισμούς τους∙ έτσι ώστε να μην χρειάζεται να «μετανοήσουμε».

Υπάρχει όμως κάτι που μόνο υπαινικτικά θα θίξουμε αμέσως τώρα. Για κάθε mainstream «αναλυτή» (εντός ή εκτός εισαγωγικών…) τα αφεντικά είναι τέρατα ορθολογισμού∙ δρουν και αποφασίζουν με την ακρίβεια αλγορίθμων∙ έχουν μια εντελώς τετράγωνη αντίληψη για τα συμφέροντά τους και το τι πρέπει να κάνουν για να τα υπερασπίσουν… Πράγμα που σημαίνει ότι η δουλειά αυτού του είδους ανάλυσης είναι το να αποκαλύψει αυτήν την λίγο πολύ υπερανθρώπινη φύση των αφεντικών, τον άψογο ορθολογισμό τους, τα κίνητρα και τους σκοπούς τους. (Ας μην φανεί περίεργο πως μόλις αυτή η «ανάλυση» τελειώσει την επίδειξη της υπερανθρωπινότητας των αφεντικών ακολουθεί συχνά μοιραλατρεία για τους χύμα, ξεμοναχιασμένους υποτελείς. Κάπως έτσι άλλωστε γεννιούνται οι «θεωρίες συνωμοσίας»: απ’ την προβολή του υπερανθρωπισμού των αφεντικών…).

Δεν ισχύουν αυτά! Ασφαλώς και κάθε αφεντικό έχει αντίληψη των συμφερόντων του∙ οι ιδέες, όμως, για το πως θα τα υπερασπιστεί και θα τα προωθήσει είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Υπάγονται (ακόμα κι αν κανένα δεν θα το παραδεχόταν) στα ιδεολογικά, θεσμικά, τυπικά δεδομένα της απρόσωπης γενικής καπιταλιστικής κίνησης. Υπάγονται, ακόμα ακόμα, και στις «συνήθειες», στις ελπίδες και στις ψευδαισθήσεις κάθε αφεντικού χωριστά (περισσότερα δεν λέμε…)

Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάνουν λάθη∙ είτε όταν και όποτε έχουν να αντιμετωπίσουν τον καλά οργανωμένο και αποφασισμένο ταξικό εφιάλτη τους (την εργατική τάξη), είτε όταν έχουν να αντιμετωπίσουν το ένα το άλλο στις μεταξύ τους ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις. Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάνουν λανθασμένες εκτιμήσεις… Γι’ αυτό ακριβώς τα αφεντικά κάποτε (κι όχι σπάνια) φοβούνται…

Οι φόβοι των κάθε είδους αφεντικών και τα παράγωγά τους (η αναίδεια, η τυφλότητα, η σύγχυση ή η δειλία) ποτέ δεν λαμβάνονται υπόψη απ’ τις κλασσικές, ακαδημαϊκές, φιλόδοξες «αντι- αναλύσεις». Φόβοι; Δειλία; Διανοητική σύγχυση; Αυτά ισχύουν μόνο για τους υποτελείς!!…

Τα αφεντικά είναι άλλη κατηγορία – ή αυτό υπονοεί η ανάλυση που δεν αφήνει ποτέ και πουθενά περιθώριο για «αδυναμίες των καπιταλιστών». Εν μέρει επειδή είναι δύσκολο να εντοπιστούν, σε σχέση (ας πούμε) με το τάδε ή το δείνα υλικό συμφέρον. Εν μέρει επειδή οι «αναλυτές» υπερανθρωποιώντας τα καπιταλιστικά αφεντικά, απαλλάσσοντάς τα «εξ ορισμού» από κάθε αδυναμία ως προς την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, νοιώθουν υπεράνθρωποι και οι ίδιοι. Αυτό πάντως καθόλου δεν σημαίνει ότι οι φόβοι, οι αδυναμίες, η σύγχυση κορυφής είναι ασήμαντοι παράγοντες της Ιστορίας. Και τα λάθη το ίδιο.

Αν έχει λοιπόν κάποια αξία η σύντομη αναφορά σε πρόσωπα / πολιτικές βιτρίνες είναι επειδή σ’ αυτά είναι ευκολότερο να ανιχνευτεί η αβεβαιότητα που, εφόσον εκπροσωπούν συμφέροντα, είναι ως ένα σημείο αβεβαιότητα στην υποστήριξη αυτών ακριβώς των πρακτικών, υλικών, καπιταλιστικών συμφερόντων απ’ τα αφεντικά ως τάξη. Αν αυτές οι βιτρίνες δεν είναι στιβαρές, αν κάνουν μπρος-πίσω ή αν είναι επιεικώς γελοίες, αυτό οφείλεται στο ότι τα υποκείμενα υλικά συμφέροντα δεν έχουν διαθέσιμο κάτι καλύτερο για να τα αντιπροσωπεύσει∙ ή στο ότι συγκρούονται μεταξύ τους στα παρασκήνια χωρίς (ακόμα) να υπάρχει καθαρός νικητής∙ ή στο ότι «ψάχνονται» για το τι και πως.

Δείτε, για παράδειγμα, την κυρία Μέρκελ. Σαν πρωθυπουργός ήταν ιδιαίτερα αποφασιστική όταν αναπαρήγαγε ακόμα και τα σκουπίδια των πραγματικών προαγωγών της υγεινιστικής τρομοεκστρατείας∙ σε τέτοιο ακραίο και προσβλητικό βαθμό ώστε να χρειαστεί κανά δυο φορές να την διορθώσουν οι «ειδικοί» εκθέτοντας τον υπερβάλλοντα ζήλο της. Ξέρουμε γιατί: υπερασπιζόταν τα συμφέροντα και τις προοπτικές των γερμανικών φαρμακομαφιών και της made in germany γενετικής μηχανικής σ’ όλο της το εύρος, και είχε επιλέξει επ’ αυτού τους κατάλληλους «συμβούλους», δημαγωγούς, κλπ.

Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως είτε αυτή είτε ο θλιβερός Scholz μπορεί να δείχνει την ίδια «καθαρή» αποφασιστικότητα αν, σαν πολιτική βιτρίνα, αιωρείται ανάμεσα στα συμφέροντα των βιομήχανων «πράσινης πυρηνικής ενέργειας» ή/και όπλων (που μια χαρά εκπροσωπεί η αγαπημένη Annalena και η κομματική της γραφειοκρατία) και σ’ εκείνα της βιομηχανίας λιπασμάτων και του αγροβιομηχανικού τομέα∙ συμφέροντα που σ’ αυτή την ιστορική φάση δεν είναι συμβατά μεταξύ τους. Ένα παράδειγμα: ακολουθώντας τις γενικές οδηγίες της ε.ε. και τις υποδείξεις της ομοσπονδιακής γερμανικής κυβέρνησης, το κρατίδιο του Βόρειου Ρίνου / Βεστφαλίας θα επιβάλει δελτίο στα λιπάσματα που χρησιμοποιούνται στην αγροτική παραγωγή (κατ’ αρχήν στο 1/3 των καλλιεργήσιμων εκτάσεων του κρατιδίου) ώστε να μειωθούν κατά 20%. Πράγμα που αν τελικά ισχύσει (υπάρχουν απ’ τις αρχές του φθινοπώρου μεγάλες αντιδράσεις) θα σημαίνει μείωση της παραγωγής…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα σε τέτοιους καιρούς όχι μόνο καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης αλλά και «μετατόπισης της ισχύος μακριά απ’ τη δύση», οι (δυτικές) πολιτικές βιτρίνες (και όχι τα αφεντικά αυτά καθ’ αυτά) έχουν το καθήκον του ελέγχου των πληθυσμών. Των πληθυσμών, ειδικά των πληβειακών τάξεων / στρωμάτων (εργατικών ή/και μικροαστικών), που θίγονται σοβαρά απ’ την «αλλαγή παραδείγματος». Επ’ αυτού η γερμανική (ή η όποια) βιομηχανία όπλων, τ’ αφεντικά της δηλαδή, δεν θα κάνει κάτι άμεσα∙ τα κάστανα απ’ τη φωτιά θα πρέπει να τα βγάλει, να τα βγάζει διαρκώς, το όποιο γκουβέρνο. (Γι’ αυτό πληρώνεται…).

Σ’ αυτό το καθήκον, ειδικά σε συνθήκες κοινωνικής δυσθυμίας έως εκνευρισμού (που είναι προϊόντα, άμεσα και έμμεσα, μιας αυτο-ακυρωτικής εξωτερικής πολιτικής ενός κράτους / κεφάλαιου που πάντα είχε, στον 20 αιώνα, σοβαρό θέμα με πολλές απ’ τις πρώτες ύλες του…) είναι που παίζουν τον ρόλο τους κατάλληλες διαφημίσεις της «αντι-συστημικότητας», του είδους «ο Ερρίκος το τάδε και οι οπαδοί του ετοίμαζαν πραξικόπημα»∙ και οι σχετικές κυβερνητικές / κρατικές ενέργειες για την «διάσωση της δημοκρατίας». Παραμύθι… αλλά πόσο βολικό, ε;

(Τα γερμανικά καθεστωτικά μήντια είχαν ενημερωθεί για την συγκεκριμένη «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση ΠΡΙΝ αυτή γίνει, και τους είχαν δοθεί αρκετές πληροφορίες σχετικά ΠΡΙΝ γίνει οποιαδήποτε σύλληψη… Επειδή κάτι τέτοιο είναι ανάθεμα σε πραγματικές αστυνομικές εφόδους κάποιος γερμανός συνταξιούχος πρώην διευθυντής μεγάλης καθεστωτικής εφημερίδας παρατήρησε: είναι άβολη αλήθεια, αλλά αν όλα τα μήντια της χώρας ξέρουν για μια μυστική επιχείρηση πριν αυτή γίνει, τότε δεν πρόκειται για μυστική επιχείρηση αλλά για εκστρατεία δημόσιων σχέσεων… Η βουλευτής του die linke Martina Renner, όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη στο κανάλι N-TV πότε έμαθε για πρώτη φορά για την «μυστική επιχείρηση» απάντησε μεταξύ άλλων:

Εγώ το ήξερα απ’ τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας (30 Νοέμβρη) και ξέρω επίσης ότι διάφορα μήντια ήταν ενημερωμένα σχετικά μια βδομάδα νωρίτερα από εμένα (στις23 Νοέμβρη). Ήταν γνωστά τα ονόματα των κατηγορούμενων, οι διευθύνσεις τους και το timing της επιχείρησης… Ο νοών νοείτω…)

Θα πείτε: πόσοι θα το φάνε το παραμύθι του «κινδύνου για το πολίτευμα»; Δεν ξέρουμε. Το ίδιο, όμως, δεν έγινε με το παραμύθι του «υπερφορτωμένου» δημόσιου συστήματος υγείας και των «υπερπλήρων εντατικών» το 2020 και το 2021∙ πού; στο κράτος με το πληρέστερο δημόσιο σύστημα υγείας στην ευρώπη! Στη γερμανία… Το τρανταχτό ψέμα αποκαλύφθηκε κάποια στιγμή, με στοιχεία κι αποδείξεις∙ εν τω μεταξύ όμως η (επιχειρηματική) «κοινωνική ευθύνη» είχε δουλέψει… Και η αναδιάρθρωση αυτού ακριβώς του δημόσιου συστήματος επιταχύνθηκε για τα καλά…

Εν τω μεταξύ ένα τουλάχιστον τμήμα των γερμανικών αφεντικών δείχνει να φοβάται ότι θα υπερφαλαγγιστεί και θα αχρηστευτεί / ξεπεραστεί απ’ την ορμή της εξέλιξης του ευρασιατικού project. Και γι’ αυτό δέχεται ή/και αναζητεί την όποια προστασία μπορεί να του πουλήσει η Ουάσιγκτον.

Ίσως ελπίζουν ότι θα τους αφήσει κάτιτις….  

Αποτελεσματικά και ασφαλή; 1 (Όταν ΔΕΝ τα λένε μόνοι τους…)

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Δεν μας εκπλήσσει. Και δεν χρειάζεται να γίνουμε «μυστικοί πράκτορες»! Στοιχειώδη γνώση του καπιταλισμού του 21ου αιώνα αν έχει κάποιος (η τρέχουσα «επαναστατική σοφία» αφορά, με το ζόρι, το πρώτο μισό του 20ου…), και εργατική κριτική ενασχόληση μ’ αυτόν ακριβώς τον καπιταλισμό και εναντίον του, καταλαβαίνει έγκαιρα.

Έχουν ωστόσο σημασία οι έγκυρες (από επιστημονική άποψη…) αποκαλύψεις που ξεδιπλώνονται πολύ γρηγορότερα και πολύ πιο πυκνά απ’ ότι νομίζουν οι ignorants σχετικά με την καθεστωτική βρωμιά της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και της μαζικής επιβολής της εγκληματικής γενετικής μηχανικής ως «σωτηρίας». Είναι εκ των υστέρων, κι αυτό πονάει: υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες πρωτοκοσμικοί που αφού έμειναν μεθοδικά στο σκοτάδι για 2,5 τουλάχιστον χρόνια σχετικά με τις αλήθειες αυτού του πολέμου εναντίον τους , τώρα υποφέρουν από τις mRNA «βόμβες» – πληρώνουν πάνω στα κορμιά τους το «πείραμα»… και αυτοενοχοποιούνται…

Στις 16 Νοέμβρη του 2022, πριν 2 βδομάδες και κάτι δηλαδή, δημοσιεύτηκε (φωτογραφία επάνω) στην αξιοσέβαστη διεθνώς ιατρική επιθεώρηση British Medical Journal ένα άρθρο με τίτλο Η επίβλεψη των κλινικών δοκιμών από τον FDA ήταν «εξαιρετικά ανεπαρκής» λένε οι ειδικοί… (Πού ήταν αυτοί οι ειδικοί το 2020, όταν οι φαρμακομαφίες και οι κάθε είδους λακέδες τους εξοπλίζονταν -ως-τα-δόντια; Δεν ξέρουμε…) Να οι πρώτες παράγραφοι αυτού του κειμένου (ο τονισμός δικός μας):

Στις 25 Σεπτέμβρη του 2020 η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) έγινε αποδέκτης μιας καταγγελίας απ’ την Brook Jackson που δούλευε για την Ventavia Research Group, μια εταιρεία με έδρα στο Τέξας, που είχε προσληφθεί από την Pfizer για να κάνει κλινικές δοκιμές του εμβολίου mRNA για την covid-19. Η Jackson, περιφερειακή διευθύντρια της Ventavia, είχε διαπιστώσει προβλήματα σε τρία μέρη όπου γίνονταν αυτές οι δοκιμές και τα οποία επέβλεπε, και κατήγγειλε σ’ έναν επιθεωρητή του FDA μια σειρά προβλημάτων, στα οποία περιλαμβάνονταν παραπλανητικά δεδομένα, συμμετέχοντες στο πείραμα που ήξεραν ότι έπαιρναν το κανονικό εμβόλιο ή το placebo (: unblinded patients) και ανεπαρκώς εκπαιδευμένοι εμβολιαστές που καθυστερούσαν στην παρακολούθηση παρενεργειών. «Νόμιζα ότι ο FDA θα έκανε έφοδο και θα φρόντιζε για όλα. Αυτό που ανέφερα ήταν πολύ σημαντικό» είπε η Jackson στην BMJ. O FDA όμως δεν έκανε έλεγχο σ’ αυτά τα τρία σημεία.

Αυτή η έλλειψη επίβλεψης δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση όπως έμαθε η BMJ. Τα ντοκουμέντα σχετικά μ’ αυτό το θέμα δείχνουν ότι μόνο τα 9 απ’ τα 153 κέντρα κλινικών δοκιμών της Pfizer ελέγθηκαν πριν δοθεί η άδεια στο mRNA εμβόλιο. Ομοίως, ελέγθηκαν μόνο 10 απ’ τα 99 κέντρα κλινικών δοκιμών της Moderna και 5 απ’ τα 73 για το Remdesivir [σ.σ.: της Gilead. Το συγκεκριμένο ιδιαίτερα τοξικό «αντι-ιικό», παλιότερης κατασκευής και αποδεδειγμένα επικίνδυνο, εγκρίθηκε με αστραπιαία ταχύτητα απ’ τον FDA στην αρχή της τρομοεκστρατείας έτσι ώστε να «ξεστοκάρει» η συγκεκριμένη φαρμακομαφία τις ποσότητες που είχε στις αποθήκες της αφού δεν είχε καταφέρει να το πουλήσει τα προηγούμενα χρόνια, ακριβώς εξαιτίας της τοξικότητάς του. Και έτσι σκότωσε πολύ κόσμο στο πρώτο μισό του 2020. Εγκρίθηκε με την ίδια ταχύτητα και απ’ τον ευρωπαϊκό ΕΜΑ και παραμένει ακόμα σε – περιορισμένη – χρήση….]

Αυτό το «εγώ δεν κοιτάω, εσείς επιχειρηματίες της βιομηχανίας της υγείας κάντε ό,τι θέλετε και πείτε ό,τι θέλετε, θα το προσυπογράψω» απ’ την μεριά του FDA ο οποίος, υποτίθεται, προστατεύοντας την δημόσια υγεία (στις ηπα…) είναι υποχρεωμένος να ελέγχει εξονυχιστικά την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια οποιουδήποτε σκευάσματος, είναι η πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες∙ κι αυτή η πραγματικότητα είναι γνωστή, δυστυχώς κυρίως μεταξύ των σχετικών. Στην εκδήλωση που έκαναν τα κόκκινα μαντήλια στις 12 Γενάρη του 2022 με κύριο θέμα την videoπροβολή μιας συνέντευξης του Robert Malone, αυτός (: υψηλόβαθμο στέλεχος των βιοτεχνολογικών ερευνητικών στις ηπα και εφευρέτης της mRNA τεχνολογίας – «μετανοιωμένος» πλέον…) το είπε όσο πιο καθαρά γινόταν: οι φαρμακομαφίες έχοντας πείσει το αμερικανικό κογκρέσσο ότι δεν αξίζει να χρηματοδοτείται ο FDA απ’ το δημόσιο ταμείο ανέλαβαν οι ίδιες την χρηματοδότησή του∙ με δυο λόγια τον αγόρασαν εδώ και χρόνια.

Το 2007 μια έρευνα του τμήματος παροχής υπηρεσιών του αμερικανικού ομοσπονδιακού υπουργείου υγείας σε σχέση με το τι κάνει (και τι δεν κάνει) ο FDA απέδειξε ότι είχε ελέγξει / επιβλέψει την διεξαγωγή λιγότερο απ’ το 1% του συνόλου των κλινικών ερευνών / δοκιμών που είχαν γίνει απ’ το 2000 ως το 2005, και δεν είχε καν μια λειτουργική βάση δεδομένων για το που γίνονται αυτές οι κλινικές δοκιμές. Μια άλλη έρευνα, του 2015, δημοσιογραφική αυτή, για τους ελέγχους / τις επιβλέψεις του FDA ανάμεσα στο 1998 και το 2013 έδειξε ότι δεκάδες «εγκεκριμένες» ως προς τα αποτελέσματά τους κλινικές δοκιμές είχαν σε ποσοστό 40% παραπλανητικά δεδομένα, 25% είχαν κρύψει παρενέργειες, και πάνω απ’ τις μισές είχαν αδιαφορήσει για την προστασία της υγείας και της ζωής των ανθρώπινων πειραματοζώων.

Η Jackson απολύθηκε απ’ την Ventavia – δεν έπρεπε να μιλήσει… Ο κτηνίατρος CEO δεν απολύθηκε. Αφού ανακοίνωσε τα τεράστια κέρδη της επιχείρησης, βρήκε λίγο χρόνο να δηλώσει κάτι απ’ αυτά τα ακατάληπτα που αρέσουν στους δημαγωγούς υπαλλήλους του: «δεν ξέρω», «τι είναι αυτά;», «ψέματα λέει», «δεν ξέρει τι της γίνεται»… Ο FDA αποδείχθηκε άλλη μια φορά σαν αυτό που είναι: ένα βουτηγμένο στα σκατά «πρότυπο», «πιλότος», καθοδήγηση για όλους τους δυτικούς ανάλογους οργανισμούς. Αν ο ελεγκτικός μηχανισμός μιας τόσο «αναπτυγμένης δημοκρατίας» σαν την αμερικανική λέει «ναι» (στις αμερικανικές φαρμακομαφίες) δεν μπορεί παρά να είναι έγκυρο – σωστά; (Κι ο Αλ Καπόνε το ίδιο θα έλεγε). Αν κάτι το εγκρίνει ο FDA θα το εγκρίνει οπωσδήποτε και ο αγγλικός MHRA∙ και, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θα ακολουθήσει ο ευρωπαϊκός EMA.

Με δυο λόγια ο FDA είναι το υπόδειγμα του κρατικού σκέλους των φαρμακομαφιών, το «χρυσό στάνταρ» του μπάτε-σκύλοι-αλέστε. Απ’ την σκοπιά των αφελών πιστών υπηκόων του κρατικού πατερναλισμού στην όποια εκδοχή του αυτό είναι σκάνδαλο!… Απ’ την σκοπιά όμως της αντικαπιταλιστικής κριτικής, κάτι τέτοιο είναι από αναμενόμενο έως αυτονόητο. Εκτός αν έχει μείνει κάποιος στις αρχές του 20 αιώνα όπου πράγματι, τέτοιοι κρατικοί μηχανισμοί δημιουργήθηκαν για να βάλουν χαλινάρι στην ασυδοσία (ήδη από τότε!) των (τότε…) βιομηχανιών τροφίμων και φαρμάκων. Ναι, είναι αλήθεια, τότε έπρεπε να μπει φρένο στην ανεξέλεγκτη διαφήμιση (ήταν η πρώτη περίοδος της «ρεκλάμας»…) μαγικών και σωτήριων θεραπειών από επιτήδειους∙ και τα αστικά κράτη θεώρησαν καθήκον τους να προστατέψουν αφενός τους πληθυσμούς τους απ’ τους αναδυόμενους βιομηχανικούς απατεώνες και αφετέρου την φαρμακολογία απ’ την κοινωνική δυσπιστία έως καχυποψία εξαιτίας των «παράπλευρων απωλειών».

Αλλά ο καπιταλιστικός 20ος αιώνας πέρασε από πολλά στάδια και τελικά έχει όλους τους αέρηδες στα πανιά του στον 21ο. Οι φαρμακομαφίες γιγαντώθηκαν ειδικά μαζί με τον post ’60s υγιεινισμό αγοράζοντας επιρροή στα media∙ δωροδοκώντας γιατρούς∙ παραγγέλνοντας με το κιλό βολικές έρευνες και μελέτες∙ αγοράζοντας πανεπιστήμια και ινστιτούτα∙ εκβιάζοντας, απειλώντας και συκοφαντώντας αντιρρησίες∙ εξαπατώντας τους πάντες. Το να αγοράσουν, τελικά, τους ελεγκτές τους (εδώ και πολλά πολλά χρόνια) ήταν από αναμενόμενο έως αυτονόητο – πάντα απ’ την σκοπιά της εργατικής, αντικαπιταλιστικής αντίληψης των πραγμάτων. Όπως σωστά παρατήρησε ο (συντηρητικός) Malone, δεν είναι μόνο ο FDA παράρτημα των φαρμακομαφιών. Είναι και ο IATA παράρτημα των αεροναυπηγικών εταιρειών. Ο Π.Ο.Υ. πάλι των φαρμακομαφιών. Και ούτω καθεξής…

Αποτελεσματικά και ασφαλή; 2

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Ως εδώ έχουμε το εξής: οι (κρατικοί, δημόσιοι, πείτε τους όπως θέλετε) ελεγκτικοί μηχανισμοί της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας φαρμάκων, εμβολίων, «εμβολίων» κλπ, κάνοντας χρήση της κοινωνικής ανάμνησης ότι κάποτε (πολύ «κάποτε»…) ήταν εντεταλμένοι να προστατεύουν την δημόσια υγεία, όντες όμως πλέον εδώ και χρόνια εξαρτήματα της βιομηχανίας (της βιομηχανίας νοσηρότητας λέμε…) εγκρίνουν κατασκευές (που κανονικά θα έπρεπε να οδηγήσουν τους κατασκευαστές και τους εμπόρους τους σε βαθιά μπουντρούμια, ισόβια) δίνοντάς τους την ευκαιρία να πουλήσουν και να ξεπουλήσουν. «Έγκριση» – ως εδώ περί αυτού πρόκειται. «Έγκριση», όπως για παράδειγμα η πρόσφατη (στα μέσα του 2021) έγκριση του Aduhelm – φωτογραφίες πάνω και κάτω.

Όμως στην περίπτωση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και των mRNA πλατφορμών γενετικής μηχανικής, δεν υπήρξε απλά «έγκριση», δεν υπήρξε απλά το «εγώ δεν κοιτάω, εσείς επιχειρηματίες της βιομηχανίας της υγείας κάντε ό,τι θέλετε και πείτε ό,τι θέλετε, θα το προσυπογράψω» απ’ την μεριά των διάφορων FDA. Έγινε κάτι ανώτερης τάξης: εκβιασμοί, επιβολή, βία, απαγορεύσεις, καταναγκασμοί, τιμωρίες, ελεεινολογίες – για κάτι στο οποίο οι «ελεγκτές» είχαν ανοίξει απλά την πόρτα, αδιαφορώντας (ακόμα κι όταν έγινε σχετική καταγγελία έγκαιρα, τον Σεπτέμβρη του 2020, ΠΡΙΝ την έγκριση!), κουκουλώνοντας παραπλανητικά δεδομένα και αδιαφορία για τις παρανέργειες. Μ’ άλλα λόγια η «έγκριση» δεν ήταν μόνο «έγκριση». Ήταν επιπλέον βίαιο σπρώξιμο εκατομμυρίων αιχμαλώτων «στο δρόμο της σωτηρίας» εν γνώσει του ότι ήταν γκρεμός. Αν η «έγκριση», χωρίς καμία αυστηρή τήρηση των προϋποθέσεων ασφάλειας και αποτελεσματικότητας, είναι από μόνη της μαζικό έγκλημα, το να αξιοποιηθεί αυτή η «έγκριση» για την επιβολή τι είναι; Πώς λέγεται; Οι ναζί (γιατροί και μη) των «πειραμάτων» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα συγχαίρουν ο ένας τον άλλο στους τάφους τους: να, επιτέλους, οι άξιοι διαδοχοί τους!

Το ότι συνεργάστηκαν πολλοί και διάφοροι σ’ αυτό το σπρώξιμο, ότι οι συνένοχοι είναι πολλοί, αυτό είναι βέβαιο. Η κοινοτοπία του κακού!!! Όμως αν κληθούν όλοι αυτοί να απολογηθούν για την συνέργειά τους θα ντύσουν την αθωότητά τους μ’ αυτό το επιχείρημα: αφού είχε εγκριθεί σαν αποτελεσματικό και ασφαλές απ’ τους αρμόδιους! Σωστό (και νόθο! Πολλοί απ’ αυτούς τους «εμείς δεν ξέραμε» συνένοχους ήταν πληρωμένοι εγκάθετοι!!!). Συνεπώς η έγκριση-που-πρόκειται-να-γίνει-βία (και εκτελεστικό απόσπασμα για πολλές χιλιάδες αιχμαλώτων) είναι ένας άλλη τάξης έγκλημα.

Ξανά: για τους ignorants που παγιδεύτηκαν και εσωτερίκευσαν τις προσταγές (καθόσον οι Εαυτοί-Κεφάλαια μετά από 30-40 χρόνια νεοφιλελευθερισμού δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο απ’ το να εσωτερικεύουν τις καπιταλιστικές προσταγές) αυτό το διπλό, πρώτης και δεύτερης τάξης έγκλημα, είναι τόσο σοκαριστικό ώστε θα μπορούσαν ακόμα και να το αμφισβητήσουν (γινόμενοι έτσι συνήγοροι των ίδιων των δολοφόνων τους…): Αποκλείεται! Δεν είναι να δυνατόν να έγινε έτσι! Δεν το πιστεύω!…  Απ’ την αντίθετη μεριά για την εργατική, αντικαπιταλιστική κριτική όχι μόνο «αυτό είναι δυνατό», όχι μόνο αυτό είναι η καπιταλιστική κανονικότητα 4.0∙ επιπλέον είναι καινούργιο μεν ως προς την μορφή του (: γενετική μηχανική) αλλά παλιό και σταθερό ως προς την λειτουργικότητά του. Λειτουργικότητα που την έμαθαν πολύ καλά πάνω στο πετσί τους οι πληβείοι στην αφρική και στην ασία, απ’ τα «ιατρικά / φαρμακευτικά πειράματα» των ίδιων ακριβώς δυτικών, πρωτοκοσμικών φαρμακομαφιών και των ίδιων ακριβώς κρατικών «ελεγκτικών» βραχιόνων τους.

Μέχρι που η βιομηχανική παραγωγή νοσηρότητας επέστρεψε στην έδρα της, στους τόπους καταγωγής της: στις πρωτοκοσμικές καπιταλιστικές μητροπόλεις…

Τα ρομποτικά σκυλιά δεν γαυγίζουν

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Μπορούμε να είμαστε ήσυχοι, και πάντως όχι επειδή βρισκόμαστε μακριά (: τα καινούργια κόλπα έρχονται γρήγορα και στα μέρη μας, χάρη φυσικά στις συμμαχίες): η αστυνομία του Σαν Φραντσίσκο αποφάσισε ότι θα χρησιμοποιεί ρομποτικά «σκυλιά» για να εξουδετερώνουν επικίνδυνους παραβάτες του νόμου, αλλά δεν θα είναι εξοπλισμένα με πυροβόλα… Θα έχουν μόνο χειροβομβίδες. Εντάξει τότε…

Είναι μια εξέλιξη που την θεωρούμε «αναμενόμενη» – επιεικώς:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Πλαφόν

Δευτέρα 28 Νοέμβρη>> Ενώ οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες σπρώχνονται μεταξύ τους γύρω απ’ το ποια θα ήταν η συμφέρουσα ανώτατη τιμή με την οποία θα αγόραζαν ρωσικό φυσικό αέριο (αλλά και ρωσικό πετρέλαιο…), η δημαγωγία αφήνει στο σκοτάδι τα πιο σημαντικά ζητήματα σχετικά. (Έτσι είναι η δημαγωγία!)

Κατ’ αρχήν οι ορισμοί. Αν ένας (μια επιχείρηση ας πούμε) και μόνο ένας είναι ο πωλητής ενός εμπορεύματος, τότε πρόκειται για μονοπώλιο. Αν οι πωλητές είναι λίγοι (ας πούμε 3, 4 ή 5) και το εμπόρευμα έχει μαζική ζήτηση, τότε πρόκειται για ολιγοπώλιο. Αν ο αγοραστής είναι ένας και μόνο ένας, τότε πρόκειται για μονοψώνιο. Αν οι αγοραστές είναι λίγοι, πρόκειται για ολιγοψώνιο.

Εύκολα κατανοητό πως τόσο το μονοπώλιο/ολιγοπώλιο όσο και το μονοψώνιο/ολιγοψώνιο παίζουν σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των τιμών του Χ ή του Ψ εμπορεύματος που εμπίπτει σ’ αυτήν την κατηγορία είτε πώλησης είτε αγοράς. Τα αφεντικά του μονοπωλίου (: αν είναι ιδιωτικό) ή του ολιγοπωλίου (ειδικά αν γίνει καρτέλ, κάτι που είναι συνηθισμένο…) επιδιώκουν να αυξήσουν την τιμή και τα κέρδη τους. Τα αφεντικά του μονοψωνίου / ολιγοψωνίου επιδιώκουν το αντίθετο.

Ως τώρα, σε ότι αφορά το πετρέλαιο, υπάρχει ο ΟΠΕΚ+ (ο ορισμός του καρτέλ) που καθορίζει τις τιμές έμμεσα μέσα απ’ την διαθέσιμη στο εμπόριο ποσότητα πετρελαίου. Για το φυσικό αέριο δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, αν και η Μόσχα με την Τεχεράνη (τα μεγαλύτερα γνωστά κοιτάσματα φυσικού αερίου παγκόσμια) ετοιμάζουν κάτι τέτοιο, με την συμμετοχή και της Ντόχα (επίσης πολύ μεγάλα κοιτάσματα). Απ’ αυτή την άποψη η προσπάθεια είτε των G7 είτε των Βρυξελών να οριοθετήσουν κάποια ανώτατη τιμή στον Χ ή στον Ψ υδρογονάνθρακα (ρωσικής προέλευσης…) θα μπορούσε να ανήκει στο εύλογο συμφέρον των αφεντικών ενός ολιγοψωνίου – αν όντως οι δυτικοί καπιταλισμοί ήταν οι μοναδικοί ή μακράν οι μεγαλύτεροι καταναλωτές αυτών των εμπορευμάτων.

Όμως δεν είναι. Και το ξέρουν. Οπότε δημιουργούνται σοβαρές «παρενέργειες».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Σφαίρες, σφαίρες, σφαίρες

Δευτέρα 14 Νοέμβρη>> …Ένα πρωινό του 1789 ο μηχανικός και εφευρέτης Eli Whitney μπήκε στο αμερικάνικο κογκρέσο κουβαλώντας μαζί του δέκα όπλα. Ο λόγος αυτής της ιδιότυπης εισβολής ήταν η ζωντανή επίδειξη της απάντησης σε ένα κεντρικό πρόβλημα κάθε στρατού εκείνης της εποχής. Μέχρι τότε τα όπλα ήταν κατασκευασμένα από χειροτέχνες μάστορες, το καθένα ήταν μοναδικό και σε περίπτωση βλάβης έπρεπε είτε να επιστραφούν στον αρχικό κατασκευαστή τους για επιδιόρθωση, είτε να πεταχτούν σαν άχρηστα. Ο Whitney μπροστά στα μάτια των γερουσιαστών, διέλυσε τα όπλα, ανακάτεψε τα κομμάτια τους σε ένα κουβά και στη συνέχεια τα επανασυναρμολόγησε, χωρίς ούτε ένα να χάσει σε λειτουργικότητα και αξιοπιστία. Τα όπλα αυτά είχαν κατασκευαστεί με τη χρήση μηχανών από ανειδίκευτους εργάτες που είχαν δουλέψει κάτω από τυποποιημένες οδηγίες και τα εξαρτήματά τους ήταν ταυτόσημα και γι’ αυτό εναλλάξιμα μεταξύ τους. Το κογκρέσο, εντυπωσιασμένο από την καινοτόμο τεχνολογία, ανέθεσε στον Whitney να αναπτύξει ένα πρότυπο μοντέλο παραγωγής βασισμένο σε πρωτόκολλα οδηγιών, την τυποποίηση των ανταλλακτικών, τον διαχωρισμό της κατασκευής από την συναρμολόγηση, και την εκτεταμένη χρήση μηχανών. Δέκα χρόνια αργότερα το “american system of manufacturing” ξεκίνησε να εφαρμόζεται σε κάθε παραγγελία της αμερικάνικης κυβέρνησης και ο Whitney, έχοντας εντωμεταξύ αναπτύξει ένα πλήθος μηχανών με σκοπό τον περιορισμό στο ελάχιστο την ειδικευμένη εργασία, έγινε ο πρώτος που εφάρμοσε έναν νέο καταμερισμό της εργασίας και μια πρωτόλεια μορφή της σύγχρονης παραγωγής σε αλυσίδα.
Στην πραγματικότητα, η αρχική σύλληψη της ιδέας για ένα τέτοιο σύστημα παραγωγής δεν ανήκει στον Whitney, αλλά κατάγεται από την Γαλλία, όπου είχε προταθεί για την κατασκευή των όπλων από τον Honore le Blanc, στα μέσα του 18ου αιώνα. Έμεινε όμως στο στάδιο των σκέψεων και των σχεδιασμών, χωρίς να εφαρμοστεί στην πράξη. Ο Thomas Jefferson, που τότε υπηρετούσε ως πρέσβης των ΗΠΑ στο Παρίσι, είναι που μετέφερε την ιδέα στην άλλη πλευρά του ατλαντικού, στον Whitney, που την ανέπτυξε και την εφάρμοσε στην πράξη.

…Εκατόν δεκατέσσερα χρόνια μετά τον Whitney και το σύστημά του παραγωγής, την 1η/12ου 1913 μπαίνει σε λειτουργία η πρώτη κινούμενη αλυσίδα συναρμολόγησης. Ο Henry Ford, αγνοώντας πιθανά το ιστορικό βάθος των καταβολών του, επηρεασμένος από την οργάνωση της παραγωγής στα σφαγεία του Σικάγο, οργανώνει την μαζική παραγωγή των εργοστασίων του με τους εργάτες σε σταθερές θέσεις και τις μηχανές σε μια συνεχή κίνηση ανάμεσά τους. Την ίδια εποχή, στα 1911, ένας άλλος αμερικάνος μηχανικός, ο Frederick Winslow Taylor, εκδίδει την μονογραφία The Principles of Scientific Management. Το θέμα που πραγματεύεται είναι επιστημονική μελέτη των χρόνων και των κινήσεων της εργασίας με στόχο την επαναπειθάρχηση των εργατών στις απαιτήσεις της μοντέρνας βιομηχανίας…

… Οι νέες τεχνολογίες -όντας τεχνολογίες που αναπτύσσονται μέσα στη κρίση- είναι και οι ίδιες σε κρίση και ταυτόχρονα είναι παράγοντες όξυνσης της κρίσης. Από την μία γίνονται εργαλεία αποδόμησης του προηγούμενου μοντέλου, επιταχύνοντας την καταστροφή του και τη κατασκευή ενός “καθαρού” πεδίου ώστε να αναπτυχθούν πλήρως. Από την άλλη, ταυτόχρονα, βρίσκουν εμπόδια να αναπτυχθούν “ασφυκτιώντας” μέσα σε κοινωνικές σχέσεις που αντιστοιχούν ακόμη σε ένα παλιότερο μοντέλο οργάνωσης. Η διάχυτη αίσθηση, που διακατέχει ακόμη και τα αφεντικά, της “αφηνιασμένης” τεχνολογίας που τρέχει σε μια δική της κούρσα, εγκαταλείποντας πίσω της όλο και περισσότερους “λειτουργικά αναλφάβητους και τεχνολογικά πρωτόγονους”, είναι σύμπτωμα ακριβώς αυτής της συνθήκης. Του χάσματος, δηλαδή, που χωρίζει την τεχνική από τις κοινωνικές σχέσεις. Ένα χάσμα που δεν θα καλυφθεί με την χαλιναγώγηση των νέων τεχνολογιών, αλλά την (βίαιη αν χρειαστεί) ανατροπή του υφιστάμενου πλέγματος σχέσεων. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η νέα τεχνο-λογική δεν έχει ακόμη πατήσει στέρεα στα μυαλά με την επιβολή του δικού της τρόπου θέασης του κόσμου, σε αντίθεση με το προηγούμενο μοντέλο που είχε την δύναμη να καθορίζει ακόμη και την εργασιακή και καταναλωτική ηθική που του αντιστοιχούσε. Αλλά, όπως ακριβώς στο παρελθόν, έτσι και τώρα τα αφεντικά δεν μπορούν παρά να διαχειριστούν το καινούργιο “χάσμα” με τέτοιο τρόπο ώστε η τεχνολογική αναδιάρθρωση να ολοκληρωθεί με το κατάλληλο “βιο-πληροφοριακό” κοινωνικό υπόδειγμα. Η καταστροφή της γνώσης μέσω της μετατροπής της σε πληροφορία, η αλγοριθμική ανασύνθεση της εργασιακής διαδικασίας, η ανακατασκευή του σώματος, είναι ακριβώς αυτές οι διαδικασίες σύνθεσης που στο όνομα των αφεντικών δοκιμάζουν να κατευθύνουν την ανθρωπότητα στη συνάντηση με το μέλλον της.

Στο επίκεντρο της νέας τεχνολογικής αναδιάρθρωσης (το επαναλαμβάνουμε) δεν βρίσκεται απλά η “εισαγωγή νέων μηχανών”. Η τεχνική επανάσταση των αφεντικών έχει μία μοναδική σκοπιμότητα: να επιβάλλει την πειθαρχία και να επιβεβαιώσει την κυριαρχία τους πάνω στους ταξικούς τους αντιπάλους, τροποποιώντας σχέσεις και περιεχόμενα. Η επινόηση του Turing δείχνει ακριβώς αυτό: η νοητή λογική μηχανή του είναι στην πραγματικότητα μια μηχανή παραγωγής νοημάτων ενσωματωμένη στην λογική. Αγνοούμε αν το μέλλον που προδιαγράφει η επόμενη γενιά των υπολογιστών και η παρέμβαση στο dna ανήκει στους cyborgs ή σ’ οποιοδήποτε άλλο υβρίδιο ανθρώπου και μηχανής, όπως εξάλλου το αγνοούν κι όσοι ήδη προκαταλαμβάνουν τις εξελίξεις μεταφέροντάς τις έξω από το πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού. Αλλά αν έτσι πρόκειται να συμβεί, αν οι νέες τεχνολογίες επιδεικνύουν ήδη με σαφήνεια την δυναμική τους, γνωρίζουμε ήδη καλά πως θα έχουμε να κάνουμε με μια νέα εκρηκτική διαστολή της καπιταλιστικής σχιζοφρένειας. Που σημαίνει ότι η κατασκευή των “υβριδικών καταστάσεων” θα πρέπει έγκαιρα να αναμετρηθεί με την άγρια προλεταριακή κριτική.

Το πιο πάνω είναι απόσπασμα απ’ το 2ο τεύχος του έντυπου δρόμου System Failure Acceleration – έκδοση των εργατών του αρνητικού για τον προλεταριακό ανταγωνισμό, που κυκλοφόρησε τον Μάρτη του 2005 στη Σαλονίκη. Τότε, ακόμα, η εργατική κριτική αναδυόταν μέσα απ’ τον βάλτο του μεταμοντερνισμού και εναντίον του∙ δεν ήταν απαγορευμένη όπως τώρα. Τότε, ακόμα, η εργατική αντι-καπιταλιστική κριτική ήταν έγκαιρη και έγκυρη∙ όχι «καταγέλαστη» και «ψεκασμένη» όπως λένε τώρα οι κάθε είδους λακέδες.

Τότε, ακόμα, τα παρακάτω λόγια του Walter Benjamin άστραφταν σε μια στιγμή κινδύνου και παρακινούσαν σε αντίσταση:

…Οι εκάστοτε κυρίαρχοι είναι οι κληρονόμοι όλων όσων νίκησαν κατά το παρελθόν. Έτσι η ταύτιση με τον νικητή αποβαίνει κάθε φορά προς όφελος των εκάστοτε κυρίαρχων. Ο ιστορικός υλιστής ξέρει τι σημαίνει αυτό. Όποιοι μέχρι σήμερα αναδείχτηκαν νικητές βαδίζουν στη θριαμβευτική πομπή μαζί με τους σημερινούς κυρίαρχους πάνω από τους υποταγμένους. Τα λάφυρα συνοδεύουν, όπως συνέβαινε πάντοτε, τη θριαμβευτική πομπή. Ονομάζονται όλα αυτά πολιτιστική κληρονομιά και στο πρόσωπο του ιστορικού υλιστή θα συναντήσουν έναν αποστασιοποιημένο παρατηρητή. Γιατί, χωρίς εξαίρεση, οτιδήποτε εξετάζει από αυτά έχει μια καταγωγή που δεν μπορεί να τη σκεφτεί δίχως φρίκη. Χρωστάνε την ύπαρξή τους όχι μόνο στον κόπο των μεγαλοφυών που τα δημιούργησαν, αλλά και στην ανώνυμη βαριά δουλική εργασία των συγχρόνων τους. Δεν έχει υπάρξει ποτέ τεκμήριο πολιτισμού που να μην είναι ταυτόχρονα τεκμήριο βαρβαρότητας. Κι όπως ένα τέτοιο τεκμήριο δεν στερείται βαρβαρότητας, το ίδιο ισχύει και για τη διαδικασία μεταβίβασης, με την οποία πέφτει από το ένα χέρι στο άλλο. Γι’ αυτό ο ιστορικός υλιστής απομακρύνεται από αυτό όσο γίνεται περισσότερο. Θεωρεί καθήκον του την κάθαρση της ιστορίας ενάντια στο ρεύμα.

Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένας λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί.

Σε κάθε περίπτωση η επικαιροποίηση του «τι», «πως» και «ποιος» της εξέλιξης ακόμα και με άλματα της τεχνοκρατίας και της μαζικής μηχανοποίησης είναι αδιάψευστη:

Ουκρανικό πεδίο μάχης

Τριακόσες σαράντα χιλιάδες στρατιώτες μόνοι κι έρημοι να αγναντεύουν τον Ατλαντικό…

Δευτέρα 14 Νοέμβρη>> Στα μέσα Μάη του 1940, ύστερα απ’ την θυελλώδη και πετυχημένη κατάληψη της γαλλίας απ’ τον γερμανικό στρατό, ένας πολύ μεγάλος αριθμός γάλλων, βέλγων και κυρίως άγγλων στρατιωτών βρέθηκε απομονωμένος και περικυκλωμένος στην ακτή της Δουκέρνης στη βορειοδυτική γαλλία, πολύ κοντά στα σύνορα με το βέλγιο. Ήταν σχεδόν 340.000 χιλιάδες (!) και βρίσκονταν αβοήθητοι και με ελάχιστα εφόδια στο έλεος του γερμανικού στρατού (και οπωσδήποτε της αεροπορίας του). Έμοιαζε για την απόλυτη καταστροφή (για τους “συμμάχους”).

Για λόγους που έχουν σχέση με την εμμονή του Χίτλερ ότι, τελικά, το Λονδίνο θα συμμαχήσει μαζί του, το Βερολίνο διέταξε τον στρατό του να μην κτυπήσει αυτές τις 340.000 εχθρικών στρατιωτών. Αυτό έδωσε την ευκαιρία στο Λονδίνο (και στον φασίστα πρωθυπουργό του Τσώρτσιλ) να οργανώσει μια τεράστια επιχείρηση απομάκρυνσης τους μέσω θαλάσσης με περισσότερα από 800 πλοία κάθε είδους, μια επιχείρηση που κράτησε 10 ημέρες χωρίς να εμποδιστεί (παρότι ήταν «κρέας για κανόνια») απ’ την luftwaffe. Η αγγλική εθνικιστική μυθολογία θεώρησε την εκκένωση της Δουκέρνης «νίκη» και από τότε δεν έχει πάψει να την «γιορτάζει σα νίκη»: η τεχνική της αντιστροφής των εννοιών στα καλύτερά της!

Η πρόσφατη αναδίπλωση / υποχώρηση 20.000 ρώσων στρατιωτών και του εξοπλισμού τους απ’ το βόρειο τμήμα της περιφέρειας της Χερσώνας δεν γιορτάστηκε βέβαια επίσημα σα «νίκη», αν και οι φιλορώσοι στρατηγοί των πληκτρολογίων από διάφορα σημεία του πλανήτη (όσο μακρύτερα απ’ το πεδίο της μάχης τόσο το καλύτερο!) έκαναν ότι περισσότερο μπορούσαν για να την παρουσιάσουν σχεδόν έτσι, υιοθετώντας τις αμφίβολης πειστικότητας επίσημες εξηγήσεις της Μόσχας… (Και για ποιόν λόγο θα έπρεπε να ειπωθεί η αλήθεια απ’ τους ρώσους καραβανάδες; Δεν βρίσκουμε κανέναν!) Απ’ την άλλη μεριά δεν μπορεί να θεωρηθεί «ήττα» με την στενή έννοια της λέξης: ο ουκρανικός στρατός ήταν πολλά χιλιόμετρα μακριά απ’ τον σε αναδίπλωση / υποχώρηση ρωσικό∙ δεν είχε πετύχει καμιά σοβαρή έστω και επιμέρους νίκη επί 2 μήνες παρά τις καθημερινές επιθέσεις του κατά τις οποίες αιμορραγούσε∙ και στο Κίεβο δεν το πίστευαν καν και καν ότι στ’ αλήθεια ο ρωσικός στρατός εγκαταλείπει μια περιοχή την οποία είχε καταλάβει σχεδόν αμαχητί στην αρχή της εισβολής. Επιπλέον (σε αντίθεση με τον αποκλεισμό στη Δουκέρνη), ο ρωσικός στρατός υποχώρησε / αναδιπλώθηκε υποδειγματικά, συντεταγμένα, χωρίς να χρωστάει καμία χάρη στους αντιπάλους του. (Αλλά οι ρώσοι δεν είναι άγγλοι, από πολλές και κρίσιμες απόψεις).

Η ασταμάτητη μηχανή δεν (γουστάρει να) κάνει πολεμικές ανταποκρίσεις εκ του ασφαλούς. Και δεν ξέρει τι σκέφτεται το ρωσικό επιτελείο, το οποίο παρότι έχει συγκεντρώσει στρατό και όπλα σε διάφορα σημεία των ρωσο-ουκρανικών συνόρων (και στα σύνορα ουκρανίας – λευκορωσίας) δεν τον χρησιμοποιεί. (H Μόσχα υποστηρίζει ότι είχε σοβαρά προβλήματα επιμελητείας στην Χερσώνα. Δεν μπορούμε να το δεχτούμε έτσι, εύκολα, εφόσον υπάρχουν μεταγωγικά ελικόπτερα… Αλλοίμονο αν η τροφοδοσία των στρατών στον 21ο αιώνα γινόταν αποκλειστικά με χερσαίους τρόπους…)

Πρέπει να θυμίσουμε όμως ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια οξυνόμενη ενδοκαπιταλιστική αναμέτρηση, και ότι αν αυτή γίνει αντιληπτή στην πραγματικά παγκόσμια έκτασή της και στα πολλαπλά της επίπεδα, τότε η Χερσώνα είναι μια μικρή λεπτομέρεια. Τόσο μικρή ώστε να «χωράει» ακόμα και απλούς τακτικούς ελιγμούς, όποια αιτία κι αν έχουν.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.