Tag: ηπα

Mπλοκ του Ινδοκούς

Τετάρτη 3 Απρίλη. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να ψάχνει τώρα να δει αν το σκασμένο λάστιχο που λέγεται Guaido μπορεί να μπαλωθεί και να ξαναφουσκώσει (η μαριονέτα έχει αναγγείλει για τις 6 Απρίλη την έναρξη «λαϊκών κινητοποιήσεων»…).

Αλλά επίσης ξύνει τα νύχια της για καυγάδες. Στις 27 Μάρτη ο plus 1 της συμμορίας των 3 υπ.εξ. Pompeo συναντήθηκε στην Ουάσιγκτον με «αντιπροσωπεία των ιουγούρων» – της μουσουλμανικής μειονότητας της κινεζικής επαρχίας Xinjiang. Είναι ένα βήμα σε μια βρώμικη εκστρατεία παλαιού τύπου (του είδους «υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»…). Στο τέλος της συνάντησης ο plus 1 «πομπηίας» δήλωσε ότι … οι ηπα υποστηρίζουν τον τερματισμό της κινεζικής καταπίεσης εναντίον του ισλάμ και άλλων θρησκειών…

Η Ουάσιγκτον «υπερασπιστής του ισλάμ»; Γελάνε όχι μόνο οι πέτρες αλλά και η άμμος. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν καν και καν η πετροχούντα του Ριάντ (με τον τοξικό στην καραντίνα) θα ενδιαφερόταν να μπει στη μύτη του Πεκίνου για χάρη της Ουάσιγκτον, με «όπλο» τους μουσουλμάνους της Xinjiang. Για άλλα μουσουλμανικά κράτη, ούτε λόγος: υπολογίζεται ότι περίπου 5.000 απ’ τους ένοπλους εθελοντές του isis στη συρία ήταν ιουγούροι, και δεν είναι σίγουρα το «υποκείμενο» που θα αγαπούσαν η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ ή η Τζακάρτα…

Ακόμα και η Άγκυρα, που τον τελευταίο καιρό σήκωσε κανά δυο φορές τον τόνο της φωνής της για το θέμα, το έκανε μόνο και μόνο για να μην την προλάβει στην πατρονεία κανάς άλλος. Δεν έχει κανένα λόγο να μαλώσει με το Πεκίνο, ή να «αγκαλιάσει φανατικούς ισλαμιστές» – όπως κάνει η Ουάσιγκτον.

Αν το ψοφιοκουναβιστάν σκοπεύει να κάνει κι άλλα, πιο «πρακτικά» βήματα σε σχέση με την Xinjang, πέρα απ’ τις εύκολες και ανέξοδες διπλωματικές κινήσεις όπως αυτή της 27ης Μάρτη, είναι σα να κατουράει στη θάλασσα: θα το βρει στο αλάτι. Θα εισπράξει απλά την επιτάχυνση των σε βάρος της εξελίξεων στο αφγανιστάν…

(Κι αν σας προκαλεί κάποια ζαλάδα για το πόσο “διάσπαρτα” μπορεί να είναι τα “κτυπήματα”, αυτό οφείλεται μόνο στο ότι όσο ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται, ο πλανήτης μικραίνει…

Κι ο προσωπικός σας χώρος / χρόνος συρρικνώνεται, έμμεσα αλλά καθαρά· ακόμα κι αν κάνετε ότι δεν το καταλαβαίνετε, ή δεν καταλαβαίνετε τις αιτίες…)

Κορέες

Τρίτη 2 Απρίλη. Ενώ το μπλοκ της Αστάνα κάνει την δουλειά του στη μέση Ανατολή, το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ίσως να μην υστερεί – πάντα κάτω απ’ τα ραντάρ της δυτικής δημαγωγίας.

Το καθεστωτικό reuters έβγαλε στις 29 Μάρτη στο αφρό κάποιες λεπτομέρειες απ’ την αποτυχία της συνάντησης Trump – Kim στο Hanoi, μεταφράζοντας σωστά (γιατί πάντα υπάρχει ένας δαίμονας των μεταφράσεων, θελημένος ή όχι…) τις δηλώσεις της βορειοκορεάτισσας υπ.εξ. Choe Son-hui στις 25 Μάρτη. Σύμφωνα μ’ αυτές, ο Kim πρότεινε στο ψόφιο κουνάβι την απόσυρση των 5 αμερικανικών κυρώσεων του 2016 (υιοθετημένων απ’ τον οηε) με αντάλλαγμα το κλείσιμο του πυρηνικού συγκροτήματος στην Yongbyon. Στην τετ α τετ συζήτηση ψόφιου κουναβιού – Kim ο πρώτος φαινόταν να το σκέφτεται, με την προσθήκη όμως μιας ρήτρας επαναφοράς των κυρώσεων αν η Πγιονγιάνγκ αποδεικνυόταν ασυνεπής στις δικές της δεσμεύσεις.

Το πράγμα έδειχνε να κυλάει, μέχρι που έβαλαν «κόφτη» οι Pompeo (της γνωστής συμμορίας των 3+1, θα το θυμίσουμε μόνιμα αφού έχει γίνει «δικός μας άνθρωπος»…) και Bolton – πάντα κατά την κυρία Choe Son-hui, που φαίνεται να είναι ακριβής. (Κατά την δημοσιογραφική ερμηνεία, η διατύπωση του ψόφιου κουναβιού “θα μπορούσα να έχω υπογράψει μια συμφωνία” αφορούσε, ακριβώς, αυτό το deal – που δεν έγινε. Καθότι οι σωματοφύλακες έχουν τον τελευταίο λόγο…)

Στη δημαγωγική επιφάνεια των ερμηνειών, η υπόδειξη μιας κάποιας αντίθεσης μεταξύ του ψόφιου κουναβιού αυτοπροσώπως και των σωματοφυλάκων του σε ότι αφορά την βόρεια κορέα, θα μπορούσε να έχει στόχο το υπονοούμενο «μωρέ αυτός είναι καλός, οι άλλοι δεν τον αφήνουν – τι καλά αν μπορούσε να τους ξεφορτωθεί…». Αυτά είναι σύννεφο καπνού. Και είναι γνωστά ήδη από τότε που το ψόφιο κουνάβι συμφώνησε για το πρώτο ραντεβού του με τον Κίμ – στις αρχές καλοκαιριού του 2018. Το δίπολο «καλό ψόφιο κουνάβι – κακοί σωματοφύλακες» βολεύει την προπαγάνδα του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Δεν δείχνει, όμως, την τακτική του.

Είναι, ίσως, πιο διαφωτιστικό το γεγονός ότι ο νοτιοκορεάτης Kim Hyun-Chong, δεύτερος τη τάξει στο γραφείο εθνικής ασφάλειας της Σεούλ, βρέθηκε στη Μόσχα (εντελώς συμπτωματικά, υποθέτουμε) την ίδια μέρα, στις 27 Μάρτη, με τον βορειοκορεάτη Kim Chang-Son, «προσωπάρχη» του little rocket man Kim. Εκείνο που εικάζεται (για το οποίο η ασταμάτητη μηχανή σας έχει ενημερώσει έγκαιρα) είναι ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ κουβεντιάζει τον τρόπο που θα παρακάμψει κομψά την Ουάσιγκτον – χωρίς, if possible, να ερεθίσει το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως. Ας θυμώσουν μόνο οι σωματοφύλακες…

Ακόμα κι αν το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχει κατά νου να διευρύνει, όσο περισσότερο γίνεται, την αντίθεση ανάμεσα στην ματαιοδοξία του ψόφιου κουναβιού και τον ιμπεριαλιστικό πραγματισμό των σωματοφυλάκων του, τα περιθώρια δεν είναι μεγάλα. Η σωματοφυλακή εισηγήθηκε πρόσφατα νέες κυρώσεις κατά της Πγιονγιάνγκ, τις οποίες το ψόφιο κουνάβι ακύρωσε, λέγοντας ότι «ο λαός της βόρειας κορέας υποφέρει απ’ τις κυρώσεις, ας μην βάλουμε κι άλλες». Αυτό είναι πράγματι ένα μικρό ρήγμα, που πέρασε απαρατήρητο. Αλλά το κόλπο των ενδοεξουσιαστικών αντιθέσεων στην Ουάσιγκτον έχει όρια. Τόσο ο Kim όσο και ο Moon επείγονται για άμεση ορατή πρόοδο στην κορεατική χερσόνησο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους), και τα «μπρος πίσω» της Ουάσιγκτον δεν βοηθούν.

Αν, λέμε «αν», καβαλώντας στην ψοφιοκουναβική καλή θέληση (λέμε τώρα…) κάποιες κυρώσεις παραβιάζονταν; Μήπως το έχει ξεκινήσει η Μόσχα και το Πεκίνο αυτό;

Το λευκό χριστιανικό κτήνος

Τρίτη 2 Απρίλη. …Έχω καλύτερη εκπαίδευση απ’ αυτούς, είμαι εξυπνότερος απ’ αυτούς, πήγα στα καλύτερα σχολεία· αυτοί όχι. Έχω πολύ πιο όμορφο σπίτι. Όλα μου είναι πολύ πιο όμορφα. Και είμαι πρόεδρος ενώ αυτοί όχι…

Είναι το ψοφιοκουναβικό παραλήρημα σε χτεσινή συγκέντρωση οπαδών του στο Michigan. Κι ας μην υπάρχει αμφιβολία: αποθεώθηκε. Μετά το τέλος των εναντίον του ερευνών (για πιθανά μεμπτές σχέσεις του με τη Μόσχα), το κτήνος απελευθερώνεται· για να αποθεωθεί απ’ αυτήν την δυστυχισμένη μάζα που θέλει ένα είδωλο (έχει ήδη αρκετά), όμως πια με εξουσία. Ή, έστω, μ’ αυτό που αναγνωρίζεται σαν εξουσία: την «ανωτερότητα» της βίας.

Εδώ βρισκόμαστε, και το ξέρουμε. Το πλήθος που το φτύνει ο ηγέτης (του) κι αυτό παραληρεί γιατί είναι μικροαστικό πλήθος, είναι ένας εσμός κομπλεξικών που θέλει να πιαστεί από κάποιον «αληθινά δυνατό», να νοιώσει ότι θα πάρει ένα μέρισμα δύναμης από δαύτον, για να αναπληρώσει τα κενά του.

Και ύστερα λέτε πως δεν έχει κηρυχτεί πόλεμος; Μιλάτε για “συμβιβασμούς”, για “αναγνώριση της πραγματικότητας”, για “καιρούς που δεν σηκώνουν πολλά”;

Όχι δα!!! Τώρα, περισσότερο από ποτέ, όχι δα: όσοι / όσες έχουν κότσια, μόνο μπροστά! Κι ας είμαστε μια χούφτα, αν τέτοιοι είναι οι συσχετισμοί: δεν κάνουμε ούτε εμπόριο ούτε δημόσιες σχέσεις!!

Ίσως δεν καθαρίσει…

Τρίτη 2 Απρίλη. …Είμαι ένας απ’ τους τυχερούς. Το ότι εγκαταλείπω μια ζωή στο στρατό με μια μέτρια σύνταξη και όλα τα χέρια και τα πόδια μου στη θέση τους μοιάζει με πραγματική απόδραση. Κι ο στρατός και εγώ το ξέραμε ότι ήταν καιρός να φύγω. Κουράστηκα να κουβαλάω νερό για την αυτοκρατορία, κι αυτοί έχουν σίγουρα πρόβλημα με τα αιρετικά μου άρθρα και με το να πληρώνουν τους λογαριασμούς για την κατά τα φαινόμενα ατελείωτη “μετατραυματική” ψυχολογική μου θεραπεία. Τώρα πια είμαι πρόβλημα της κοινωνίας, καθώς οδεύω σ’ έναν κόσμο πολιτών που ποτέ δεν αντίκρυσα με τα μάτια ενός ενηλίκου…

Ο ταγματάρχης του αμερικανικού στρατού Danny Sjursen φεύγει – συνταξιοδοτημένος πρόωρα, στα 35 του. Και, φυσικά δεν είναι του γούστου μας ή του γούστου σας κάποιος που έμεινε στον αμερικανικό στρατό σχεδόν 18 χρόνια, υπηρετώντας (όπως λέει ο ίδιος) σε 11 θέσεις, κυρίως σε «ζώνες πολέμου», στο ιράκ και στο αφγανιστάν.

Ο Sjursen λέει (και δεν έχουμε λόγο να τον αφισβητήσουμε) ότι 18 χρόνια θητείας μετέτρεψαν τον πολεμόκαβλο πιτσιρικά που ήταν στα 17 του όταν κατάχτηκε, σε ειρηνιστή – με μια καλή δόση αντι-ιμπεριαλισμού.

Σας φαίνεται (και μας φαίνεται…) εντελώς ξένος! Όμως ο πρώην ταγματάρχης Danny Sjursen, που στην επιστολή του λέει ότι έγινε από σκληροπυρηνικός νεοσυντηρητικός αδιαπραγμάτευτα προοδευτικός, θα κατέβει ξανά και ξανά σε αντιπολεμικές και αντι-ιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις στο ψοφιοκουναβιστάν. Και θα το εννοεί – δεν έχουμε καμμία αμφιβολία.

Υπάρχει, όμως, κάτι ενοχλητικά οικείο αν κάποιος αναλογιστεί πιο σοβαρά το θέμα. Είναι οικείο επειδή δεν χρειάζεται αρβύλες για να έχει λόγο. Και είναι ενοχλητικό επειδή αφορά αυτό που έγινε μια λέξη ευκαιρίας (και στα μέρη μας, στους «επαναστατικούς κύκλους» ακόμα χειρότερα): την συνείδηση.

Πόσα χρόνια χρειάζεται ο πρωτοκοσμικός, με στολή ή όχι, για να συνειδητοποιήσει τι υπηρετεί είτε σαν κατοχικός, είτε σαν επιμελητεία στα μετόπισθεν, είτε σαν «λαός μάζα» – που κοιτάει την δουλειά του – και στηρίζει τους φόνους μέσω της αδιαφορίας του, ώστε να καταλάβει πόσο αίμα χρειάζεται καθημερινά για να την βγάζει; Πόσα χρόνια (ή μήπως αιώνες;) χρειάζεται η συνείδηση για να είναι αντάξια του ονόματός της;

Έναν αμερικάνο καραβανά τον ξεφορτώνεται κανείς για πλάκα! Ένας έλληνα «επαναστάτη» μικροαστό που είναι ο ίδιος τέτοιος (πάνω απ’ όλα μικροαστός!) όχι. Στο βάθος, στα βαθιά, πούναι όμως και πολύ φανερά, είτε σκοτώνεις αυτοπροσώπως είτε αναθέτεις σε άλλους να σκοτώνουν για λογαριασμό σου, η διαφορά μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλη.

Ενοχλητικό. Αφόρητα ενοχλητικό. Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, την πάρτη μας – κι ας αφήσουμε τους Άλλους. Κουραστήκαμε να ασχολούμαστε (;;;) μαζί τους.”Μην το παραχέσουμε”…

(Προφανώς και θα θεωρηθεί ότι είναι σκάνδαλο να πάρουμε στα σοβαρά έναν «μετανοιωμένο» καραβανά. Βλέπετε: οι «μετανοιωμένοι» είναι μόνο δικό μας «δικαίωμα». Μπορεί και «προνόμιο».

Κι αν δεν έχουμε δει και δεν έχουμε δει…)

Η «νέα μέση Ανατολή» 3

Δευτέρα 1 Απρίλη. Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών. (Ο χάρτης βοηθάει να φανταστείτε αυτές τις “γραμμές”…)

Χρειάζεται, άραγε, να το θυμίσουμε; Η κατασκευή (και η εκμετάλλευση) των αγωγών θα είναι δουλειά της αρμόδιας εταιρείας: της gazprom. Όσο για το σύνολο των project έχουν κάτι πολύ περισσότερο απ’ τις ευλογίες του Πεκίνου, σαν τμήμα των «δρόμων του μεταξιού». Έχουν, εύλογα, και τις προοπτικές της απαραίτητης χρηματοδότησης. Στις 19 Μάρτη του 2019 ο κινέζος υπουργός εμπορίου Zhong Shan δήλωσε ότι «το ιράν είναι στρατηγικός εταίρος της κίνας στη μέση Ανατολή»… Συμμπληρώνοντας ότι «… Η κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος και εισαγωγέας ιρανικού πετρελαίου» – η έσχατη “αμαρτία”, αυτό που προσπαθεί να μπλοκάρει η Ουάσιγκτον… Το Πεκίνο όμως δεν κάνει δωρεάν φιλοφρονήσεις.

Εννοείται πως άμεσα ή έμμεσα η Μόσχα είναι παρούσα σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις. Είναι απαραίτητη, καθώς, μετά από έναν πόλεμο με τόσο αίμα στο ιράκ και στη συρία (που δεν έχει τελειώσει) στη βάση των αμερικανικών – ισραηλινών – σαουδαραβικών σχεδιασμών, κανείς δεν είναι αφελής: η ανατροπή των δεδομένων, και αυτή η «σπονδυλωτή» επέκταση του μπλοκ της Αστάνα, αργά ή γρήγορα θα ξαναοδηγήσει σε σύγκρουση· αυτή τη φορά ίσως πολύ χειρότερη.

Λέμε «άμεσα ή έμμεσα» η Μόσχα είναι παρούσα σ’ αυτές τις εξελίξεις. Για παράδειγμα στις 19 Μάρτη, ενώ συνεχιζόταν η συνάντηση των αρχικαραβανάδων ιράκ, ιράν και συρίας στη Δαμασκό, ο ρώσος υπ.αμ. Sergei Shoigu ταξίδεψε κι αυτός στη Δαμασκό. Εκτός απ’ τον Άσαντ και τους ρώσους καραβανάδες στη συρία, συναντήθηκε με όλο το συριακό επιτελείο. Και δεν κουβέντιασαν για τις προόδους των παιδιών τους στο σχολείο – το λέμε κατηγορηματικά.

Στις «τοπικές αντιπαλότητες» της μέσης Ανατολής, η Μόσχα ως τώρα κρατάει μια στάση παρόμοια μ’ εκείνη απέναντι στο Τόκιο, σαν μέλος του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ: προσπαθεί είτε να «αποσπάσει» είτε να «ουδετεροποιήσει» το Τελ Αβίβ. Με δεδομένο ότι εκτός απ’ τις ypg (και από στρατιωτική άποψη πολύ περισσότερο απ’ αυτές) η άκρη του αμερικανικού μιλιταριστικού βραχίονα στην μέση Ανατολή (όπως την κοιτάει κανείς απ’ την μεριά της Μεσογείου) είναι το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς, η Μόσχα ξέρει (και οι πάντες καταλαβαίνουν) πως έχει μεγάλη σημασία οι όποιες συμμαχίες, επενδύσεις και εξελίξεις να προχωρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς περιττές «προκλήσεις» σε βάρος του Τελ Αβίβ. Φυσικά όλοι καταλαβαίνουν και το ανάποδο: ότι αυτές οι «προκλήσεις» έρχονται απ’ την μεριά του ισραήλ και των ηπα…

Εν τέλει, αυτές οι εξελίξεις, έχουν ηχηρές συνέπειες και στο Ριάντ. Ο πατέρας βασιλιάς Salman έχει μισο-απολύσει τον διάδοχο τοξικό γυιό του (και κολλητό του αμερικάνου σώγαμπρου Kushner), αφαιρώντας του κρίσιμες αρμοδιότητες… Και φαίνεται να ψάχνει τον τρόπο για να κάνει μια κάποια στροφή προς τη «νέα πραγματικότητα», χωρίς να διακινδυνέψει την οργή τόσο του Τελ Αβίβ όσο και της Ουάσιγκτον…

Τοξικό θα ψάχνουμε και τοξικό δεν θα βρίσκουμε… Αλλά όλο και περισσότερα γίνονται τοξικά!

Η «νέα μέση Ανατολή» 4

Δευτέρα 1 Απρίλη. Οι συμμαχίες είναι συμμαχίες και τα σχέδια είναι σχέδια. Οι πρώτες έχουν ωριμάσει αρκετά· τα δεύτερα όμως δεν θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει σα να έχουν υλοποιηθεί. Το γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ωστόσο (ή, αν το προτιμάτε, αυτή είναι η δική μας άποψη) είναι αυτό: η ανατολική Μεσόγειος κάθε άλλο παρά για μια περιοχή «για κρουαζιέρες» προαλείφεται.

Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση, που είχε ήδη την μορφή «πόλεμος στη συρία» (πράγμα που σημαίνει ότι είναι αδίστακτη, σίγουρα απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ), τα γάντια έχουν βγει. Επιμένουμε ότι πρόκειται για δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου… «Δευτερεύον», όμως, καθόλου δεν σημαίνει «αναίμακτο»! Μάλλον το αντίθετο. Σημαίνει «φτηνό αίμα» – των άλλων.

Θα είναι ηλίθιος όποιος νομίζει ότι ένας πόλεμος που αρχίζει με το «φτηνό αίμα των άλλων», ας πούμε σαν proxy war,  σταματάει με έναν κάποιον «ειρηνικό» συμβιβασμό.

Δυστυχώς ζούμε σε συνθήκες υπερπαραγωγής ηλιθίων… Που νομίζουν ότι είναι τέρατα ευφυίας.

(φωτογραφία: Η επανάληψη του χάρτη γίνεται μπας – λέμε: μπας – και γίνει κατανοητό σε ποιο μέρος του κόσμου ζούμε. Καμμία σχέση με την γεωγραφία της φαντασίας του καθενός…)

Παιχνίδια με τον διάολο 1

Κυριακή 31 Μάρτη. Αν θα ήταν δυνατόν – είναι; Η Ουάσιγκτον κάνει σε διάφορα ταμπλώ τις ιμπεριαλιστικές κινήσεις της· και η «ενεργειακή ασφάλεια» είναι ένα απ’ τα βασικά. Το «σχέδιο Guaido» στη βενεζουέλα είναι η τελευταία απόδειξη, σε μια σειρά από πρόσφατες, που πυκνώνουν γρήγορα.

Η συμμαχία των νο 1 ντόπιων αφεντικών, των εφοπλιστών, με τις «βρώμικες» κινήσεις της Ουάσιγκτον είναι δεδομένη: έχουν στους στόλους τους και τάνκερ και γκαζάδικα LPG. Συνεπώς δεδομένη είναι και η «σκληρή» πρόσδεση του ελληνικού ιμπεριαλισμού στους αμερικανικούς σχεδιασμούς (στα ζητήματα «εξωτερικής πολιτικής» δεν αποφασίζει ο «λαός»… Αυτός χορταίνει με την “πολιτική tittytainment”…). Έχει, βέβαια, τις ιδιαίτερες δικές του ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες το ελλαδιστάν. Όμως ακόμα κι αν αυτές δεν βγουν, η συμμαχία Αθήνας – Ουάσιγκτον (με τις όποιες προεκτάσεις της), όπως κατά συνέπεια και η συμμαχία Αθήνας – Τελ Αβίβ δεν θα αλλάξουν. Ή, αν το θέλει κάποιος, είναι πολύ αργά για να αλλάξουν· εκτός αν η ντόπια ριζοσπαστική (και εργατική) συνειδητοποίηση του τι συμβαίνει αποκτήσει έγκαιρα εύρος και βάθος. (Το «παλεύουμε» αλλά τα εμπόδια είναι πολλά).

Το υποστηρίζαμε ήδη απ’ την εποχή της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ, το 2001: η Ουάσιγκτον δεν θέλει τα ιρακινά πετρέλαια για τις εταιρείες της – θέλει να τα «θάψει» για όσο περισσότερο καιρό μπορεί… Η άποψή μας ήταν οικτρά μειοψηφική – αλλά έχει αποδειχθεί σωστή. Αυτό επιβεβαιώνεται σταθερά από τότε, σε διάφορες περιπτώσεις: λιβύη, βορειοανατολική συρία, βενεζουέλα – και προσπάθειες «αποκλεισμού» των ιρανικών υδρογονανθράκων απ’ την παγκόσμια αγορά. Το ανάλογο ισχύει με το nord stream 2 και το ρωσικό φυσικό αέριο.

Το σχέδιο έχει ως τώρα μερικές επιτυχίες, απέχει όμως απ’ το ιδανικό. Επειδή, δε, έχει γίνει σαφές απ’ τους ανταγωνιστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, είναι καθόλα πιθανό ότι θα απαντήσουν με το ίδιο νόμισμα! (Στους πολέμους δεν υπάρχει «ιδιοκτησία των μέσων / όπλων»!).

Οι wonna be “σεΐχηδες” της ανατολικής Μεσογείου θα βρεθούν μέσα στη φωτιά – αλλά ξέρουν: εμείς είναι που θα καούμε. Τα “εξαίσια θύματα”…

Παιχνίδια με τον διάολο 2

Κυριακή 31 Μάρτη. Να τι αποδεικνύει ένα μόνο πρόσωπο (υπάρχουν, φυσικά, πολύ περισσότερα!): ο αμερικάνος υπ.εξ. Mike Pompeo. Ο καλοδιαφημισμένος στα μέρη μας plus 1 της συμμορίας των τριών (Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ).

Πριν γίνει υπ.εξ. ο «πομπηίας» είχε περάσει για ενάμισυ χρόνο απ’ το πόστο του διευθυντή της c.i.a. (τον προσέλαβε το ψόφιο κουνάβι τον Γενάρη του 2017 – ως τον Απρίλη του 2018). Αλλά δεν είναι αυτό το βασικό προσόν του. Η «προίκα» του είναι η επαγγελματική σταδιοδρομία του: για πολλά χρόνια υποδιευθυντής της Sentry International, μιας εταιρείας που φτιάχνει εξοπλισμό άντλησης πετρελαίου και αερίου, θυγατρικής του μεγάλου αμερικανικού ομίλου Koch – με ακροδεξιές πολιτικές προτιμήσεις (η οικογένεια Koch). Ο «πομπηίας» είναι «άνθρωπος» του Koch, πράγμα που του εξασφάλισε και την εκλογή του σαν βουλευτή. Ο «πομπηίας» ανέλαβε με την υπουργοποίησή του την διαχείριση / διεκπεραίωση εκείνου που είχε αναλάβει πριν απ’ αυτόν ο επίσης «πετρελαιάνθρωπος» Rex Tillerson σαν υπ.εξ., αλλά είτε δεν μπορούσε είτε δεν ήθελε να το κάνει.

Να πως εξέθεσε την αποστολή του μιλώντας σε αμερικανικό κοινό πριν 2 βδομάδες (στις 12 Μάρτη του 2019) στο ετήσιο ενεργειακό συνέδριο CERAweek στο Huston του Τέξας (η δική μας «αποκωδικοποίηση» στη συνέχεια):

… Βρισκόμαστε πια σε μια νέα εποχή ανακαλύψεων, που η ιστορία θα την θυμάται σαν μεγάλη κοινωνική αλλαγή, και παγκόσμια αλλαγή. Αντί να πλέουμε σε μακρινές περιοχές, κάνουμε ανακαλύψεις εδώ ακριβώς, στις ηπα, κάτω απ’ τα πόδια μας. Η «επανάσταση του σχιστολίθου» [σ.σ.: της εκμετάλλευσης του σχιστολιθικού πετρελαίου και αερίου] αλλάζει την ζωή των αμερικάνων και όλου του κόσμου…. Μόλις πριν μια δεκαετία ζούσαμε σ’ έναν κόσμο απ’ όπου έπρεπε να εισάγουμε το 60% των αναγκών μας σε πετρέλαιο, και τώρα έχουμε ξεπεράσει το όριο της ενεργειακής ανεξαρτησίας… και υπάρχει ένα ακόμα πιο λαμπρό μέλλον μπροστά μας.

… Κι έτσι θέλω να έρθω στο βασικό θέμα, στο τι σημαίνει η καινούργια μας ενεργειακή αφθονία για την αμερικανική εξωτερική πολιτική… Είναι πολύ απλό: η αφθονία μας σε πετρέλαιο μας επιτρέπει να βοηθήσουμε τους φίλους μας να έχουν ενεργειακή διαφοροποίηση. Δεν θέλουμε οι ευρωπαίοι σύμμαχοί μας να εξαρτώνται απ’ το ρωσικό αέριο του nord stream 2 όπως δεν θέλουμε να εξαρτιώμαστε εμείς απ’ το πετρέλαιο της βενεζουέλας…

… Η αλήθεια είναι, κι εδώ βρίσκεται το κουμπί: δεν εξάγουμε απλά αμερικανική ενέργεια, εξάγουμε το εμπορικό μας σύστημα στους φίλους και εταίρους μας… Το μοντέλο μας έχει σημασία τώρα, στ’ αλήθεια, περισσότερο από ποτέ στην ιστορία του ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων…

… Η κυβέρνηση Trump δουλεύει σκληρά, στηριγμένη στη βαθιά πεποίθηση ότι πρέπει να απλώσουμε τα αμερικανικά συμφέροντα βελτιώνοντας τα εργαλεία των διπλωματών μας, ειδικά τα εργαλεία της αμερικανικής ενεργειακής αφθονίας…

Είπε κι άλλα ο «πομπηίας» στις 12 Μάρτη. Για την κίνα, την ρωσία, το ιράν, την συρία, την βενεζουέλα: οι «κακοί προμηθευτές» (ή, στην περίπτωση του Πεκίνου, ο «κακός» που εμποδίζει τους γειτονές του να αναθέσουν σε αμερικανικές εταιρείες την εκμετάλλευση υποθαλάσσιων κοιτασμάτων). Τι είναι, όμως, αυτό που εννοεί; Πρόκειται, απλά, για ένα ακόμα επεισόδιο «εμπορικού πολέμου», όπως ας πούμε η αμερικανική σόγια ή τα αμάξια;

Παιχνίδια με τον διάολο 3

Κυριακή 31 Μάρτη. Όχι… Σε πρώτο χρόνο η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «πετρελαϊκή αυτάρκεια» των ηπα – μια εκστρατεία που ξεκίνησε σταδιακά απ’ τα ‘00s – και, στη συνέχεια, η «ενεργειακή αφθονία» (που άρχισε να κορυφώνεται απ’ το 2012 και μετά, όταν ο Obama ανακήρυξε την εκμετάλλευση των σχιστολιθικών κοιτασμάτων σε «εθνική προτεραιότητα») είναι, κυρίως, ζήτημα γεωπολιτικής ηγεμονίας.

Το πρώτο και πιθανότατα το σημαντικότερο που θέλει να κρατήσει η Ουάσιγκτον είναι τον διεθνή κύκλο κυκλοφορίας του δικού της «εθνικού» νομίσματος, του δολαρίου, ως πετρο-δολαρίου· με (προτιμώμενη) συμμετοχή του Ριάντ και των υπόλοιπων πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου· αλλά εν ανάγκη και χωρίς αυτές. Καθώς η «ενέργεια» είναι βασικό καπιταλιστικό εμπόρευμα, το νόμισμα με το οποίο γίνονται οι αγοραπωλησίες υδρογονανθράκων είναι de facto νόμισμα γενικών διεθνών συναλλαγών· αλλά και αποθεματικό νόμισμα.

Μεσοπρόθεσμα (αυτή είναι η διατυπωμένη από καιρό γνώμη μας) η «ενεργειακή χειραφέτηση» της Ουάσιγκτον απ’ την αραβική χερσόνησο μπορεί να εξελιχθεί και σε «γεωπολιτική χειραφέτηση» (αν συμφωνήσει και το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ): τότε οι πετροχούντες θα ξαναγίνουν αμμόλοφοι… Εν τω μεταξύ όμως το ψοφιοκουναβιστάν ασκεί μια επιθετική έως βίαιη «εξωτερική πολιτική» εξαγωγών του πετρελαίου και του (υγροποιημένου) φυσικού αέριου του προκειμένου να κρατήσει το δολάριο σε όσο μεγαλύτερη διεθνή κυκλοφορία γίνεται. Κι αυτό, πέρα απ’ αυτές καθεαυτές τις αμερικανικές εξαγωγές, μπορεί να ενισχυθεί και από οποιαδήποτε «συμμαχική παραγωγή» υδρογονανθράκων τιμολογείται σε δολάρια… Απ’ την στιγμή, πάντως, που η Ουάσιγκτον “επαν-εθνικοποίησε” ουσιαστικά τόσο την εξόρυξη υδρογονανθράκων  όσο και την προώθηση της κυκλοφορίας των πετροδολαρίων, ένα είναι το βέβαιο σύνθημα: θάνατος στους ανταγωνιστές!

Τον Οκτώβρη 2011 η τότε διοίκηση Obama δημιούργησε το «γραφείο ενεργειακών πηγών» (bureau of energy resources, ΒΕR), με 6 υποδιευθύνσεις, εκ των οποίων η μία αφορά την ευρώπη, το “δυτικό ημισφαίριο” και την αφρική (θεωρώντας τα, προφανώς, μια ενιαία ενεργειακή ενότητα), μια ακόμα αφορά την μέση Ανατολή και την ασία, ενώ μια τρίτη την προπαγάνδα και τις προβλέψεις. Θεωρείται κάτι σαν “στρατηγείο”, κάτι σαν “ενεργειακό πεντάγωνο” των ηπα.

Ωστόσο δεν υπάρχει κανένας νόμος της φύσης ή του καπιταλισμού που να εξασφαλίζει ότι αυτή η τακτική, που συμπυκνώνεται στο «καταστρέφω ή μπλοκάρω τις ενεργειακές εξαγωγές των ανταγωνιστών μου – ενισχύω τις δικές μου και των στενών συμμάχων μου» είναι και θα παραμείνει μονοπώλιο της Ουάσιγκτον!!! Μπορούν, κάλιστα, να την εφαρμόσουν (για τα δικά τους συμφέροντα) και οι ανταγωνιστές της… Και αυτό ακριβώς κάνουν. Προς το παρόν με μισο-ήπιο τρόπο…

Παιχνίδια με τον διάολο 4

Κυριακή 31 Μάρτη. Ερχόμαστε έτσι στην επικίνδυνη γελοιότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των «ενεργειακών φαντασιώσεών» του – συμπεριλαμβανομένης εκείνης περί “regional stability” την οποία καθε τόσο οι πολιτικές βιτρίνες μας φτύνουν στα μούτρα.

Πρώτον: από πότε ενεργειακά εμπορεύματα τιμολογημένα σε ευρώ είναι συμβατά με τα αμερικανικά συμφέροντα;

Δεύτερον: από πότε οι ανταγωνιστικοί ιμπεριαλισμοί είτε προς τον αμερικανικό είτε προς τον ισραηλινό και τον ελληνικό, θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια;

Τρίτον: από πότε η σταδιακή μείωση της ζήτησης για υδρογονάνθρακες (κατ’ αρχήν πετρέλαιο) είναι η βασιλική οδός για την εμπορικά πετυχημένη αύξηση της προσφοράς; Και πως μεθοδεύεται στον καπιταλιστικό κόσμο το να μειωθεί με το ζόρι η προσφορά – για να κρατηθούν ψηλά οι τιμές;

Όλο το κόλπο του «ενεργειακού eldorado» βρωμάει πόλεμο!