Tag: ηπα

Παλαιστίνη 1

Δευτέρα 8 Απρίλη. Το τέλος της τραγικής φάρσας (δυστυχώς και οι δύο λέξεις αποδίδουν μαζί την πραγματικότητα) περί “δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους” δεν πρόκειται να έρθει όταν το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ θα προσαρτήσει την “περιοχή Γ” (area C) της κατεχόμενης δυτικής Όχθης. Αυτό το τέλος ήρθε όταν ο Αραφάτ έβαζε την υπογραφή του στις «συμφωνίες του Όσλο», το 1993 και το 1995. Γιατί με την συγκατάθεση μιας «παλαιστινιακής αρχής» και με αντάλλαγμα τα λιλιά μιας “προεδρικής καρέκλας” και τις πολιτικές προσόδους μιας κλίκας που παριστάνει την “αρχή”, το Τελ Αβίβ εξασφάλισε τις προϋποθέσεις για την εξέλιξη και την ολοκλήρωση του απαρτχάιντ.

Με τις «συμφωνίες του Όσλο» η δυτική Όχθη χωρίστηκε σε τρεις «περιοχές» (την Α, την B, και την C) ανάλογα με το νομικό καθεστώς που θα ίσχυε στην κάθε μία. Η area C αφορά το 61% της έκτασης της δυτικής Όχθης, περιλαμβάνει και την ανατολική Ιερουσαλήμ, και σ’ αυτήν κατοικούν ήδη περίπου 400.000 έποικοι (και ακόμα περίπου 300.000 παλαιστίνιοι). Είναι υπό την απόλυτη δικαιοδοσία του Τελ Αβίβ – εκτός απ’ τα ζητήματα εκπαίδευσης και υγείας, που τα διαχειρίζεται η «παλαιστινιακή αρχή». Είναι σαφές ότι το φασιστικό κατοχικό καθεστώς άφησε το κόστος της «κοινωνικής αναπαραγωγής» των παλαιστινίων πληβείων στην «παλαιστινιακή αρχή» (δηλαδή στους χορηγούς της και στην ανθρωπιστική βοήθεια του οηε) ώστε να κάνει οικονομία· και ανέλαβε όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή τον αστυνομικό, στρατιωτικό και χωροτακτικό / πολεοδομικό έλεγχο.

Στην πρώτη απ’ τις εκδηλώσεις του project Παρασκευές για την Παλαστίνη / ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό του «συμβουλίου για την εργατική αυτονομία», στις 23 Νοέμβρη του 2018, προβάλαμε video με ομιλία του ισραηλινού εξόριστου αντιφασίστα ιστορικού Ilan Pappe. Η ομιλία είχε γίνει κάποια στιγμή το 2017, στην Ουάσιγκτον. Εκεί ο Pappe, πολύ καλός γνώστης της ρατσιστικής πολιτικής του Τελ Αβίβ και των κρατικών σχεδίων, το είχε διατυπώσει όχι σαν δυσοίωνη πρόβλεψη αλλά σαν βεβαιότητα: η area C θα προσαρτηθεί απ’ το ισραηλινό κράτος. Ο Pappe το ήξερε (ή το τεκμηρίωνε) απ’ το 2017 – το πότε θα ολοκληρωνόταν και πρακτικά ήταν γι’ αυτόν, απλά, ζήτημα χρόνου.

Γι’ αυτό «κομματιάστηκε» η κατεχόμενη δυτική Όχθη απ’ τα ‘90s. Για να προχωρήσει το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς την επέκτασή του· αφήνοντας στην «παλαιστινιακή αρχή» ένα μπαντουστάν γύρω απ’ τη Ραμάλα, και ίσως λίγες ακόμα περιοχές της area A…

(φωτογραφία: Ο χάρτης δείχνει την area C: οι περιοχές με σκούρο μπλε είναι απαγορευμένες για τους παλαιστίνιους, και με το θαλασσί υπάρχουν περιορισμοί· ημι-απαγορεύσεις. Οι λευκές περιοχές είναι οι areas A και B. Θύλακες αποκλεισμένοι (τα «μπαντουστάν» του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ) όπου δεν μπορεί κανείς παλαιστίνιος να μετακινηθεί απ’ τον ένα στον άλλο χωρίς την άδεια της ισραηλινής στρατο/αστυνομίας).

Παλαιστίνη 2

Δευτέρα 8 Απρίλη. Η ανατολική Ιερουσαλήμ που το ψοφιοκουναβιστάν παραχώρησε στο ισραηλινό κράτος περιλαμβάνεται στην area C. Τόσο αυτή η παραχώρηση όσο και εκείνη των συριακών (και κατεχόμενων απ’ τον ισραηλινό στρατό) υψωμάτων του Golan είναι επίδειξη της κλιμάκωσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου: «νομιμότητα» είναι ό,τι αποφασίζει ο ισχυρότερος… Συνεπώς βρισκόμαστε ήδη στην αρένα της καθολικής σύγκρουσης όπου θα πρέπει να αποδειχθεί παγκόσμια, και χωρίς αμφισβήτηση (άρα με στρατιωτικά μέσα) ποιός / ποιοί είναι εκείνοι που θα καθορίσουν τις επόμενες δεκαετίες τη διεθνή νομιμότητα – με βάση τα δικά τους κατ’ αρχήν συμφέροντα.

Σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα, η προσάρτηση της area C θα γίνει επίσημα μέσα απ’ την μεθόδευση αυτού που το ψοφιοκουναβιστάν ονομάζει «deal του αιώνα». Η «παλαιστινιακή αρχή» θα το απορρίψει, αφού μεταξύ άλλων προβλέπει αποχώρηση των παλαιστινίων απ’ την δυτική Όχθη και «αυτο-εξορία» τους στην ιορδανία, όπου υποτίθεται θα τους παραχωρηθεί γη για να φτιάξουν «κράτος» (με αντάλλαγμα για το καθεστώς του Αμμάν την παραχώρηση ίδιας έκτασης απ’ την σαουδική αραβία…) Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτό το «deal» θα απορριφθεί και απ’ το Αμμάν και απ’ το Ριάντ (ο τοξικός έχει παροπλιστεί απ’ τον βασιλιά πατέρα του), αλλά Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον δεν χολοσκάνε. Το deal είναι πρόσχημα, και η απόρριψή του θα χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία: Ε, αφού δεν σας αρέσει το σχέδιό μας, τι να κάνουμε; Θα προσαρτηθούν τα κατεχόμενα…

Είναι προφανές πως όλα αυτά προχωρούν με βιασύνη, μιας και πρέπει να ολοκληρωθούν πριν ζεσταθεί η προεκλογική περίοδος στις ηπα (το 2020). Όμως τι σημαίνει να «ολοκληρωθούν»; Όλα αυτά (και στην πράξη η με κάθε τρόπο βία και κατοχή της Παλαιστίνης εδώ και 70 χρόνια) βρίσκονται υπό την αίρεση των ευρύτερων συσχετισμών δύναμης όπως αυτοί εξελίσσονται ήδη· καθώς και των αποτελεσμάτων του 4ου παγκόσμιου στην ευρύτερη περιοχή επί του εδάφους.

Είναι, όμως, δυνατόν να δεχτούμε ότι η δικαίωση της παλαιστινιακής αντίστασης θα γίνει μέσα από ένα γενικευμένο αιματοκύλισμα; (Όσοι υποστηρίζουν ότι την «απελευθέρωση» της Παλαιστίνης θα την φέρει ο συριακός, ο ιρανικός (ή και ο ρωσικός) στρατός θα πρέπει να σκεφτούν στα σοβαρά και σαν ενήλικες αν μετά από ένα τέτοιο μακελειό θα έχουν μείνει ζωντανοί για να απελευθερωθούν…)

Λέμε κατηγορηματικά όχι!!! Μπορεί να είμαστε αυτή τη στιγμή λίγοι και αδύναμοι, ωστόσο μέσα στα επείγοντα αντι-ιμπεριαλιστικά καθήκοντά μας και σε απόλυτη συνέπεια με τις πολιτικές μας αρχές και την πολιτική μας καταγωγή, είναι όχι μόνο η υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης όπως εξελίσσεται μέσα απ’ την «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής», αλλά κι αυτό: η υποστηρίξη του αγώνα για ένα και μόνο ένα δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη, για εβραίους και παλαιστίνιους άραβες απο κοινού, με ελεύθερη την επιστροφή των παλαιστίνιων προσφύγων. Η υποστήριξη του αγώνα ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ!

Φαίνεται αντιφατικό απ’ την μια να διαπιστώνουμε την όξυνση του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, και απ’ την άλλη να αναθέτουμε στους εαυτούς μας τέτοιου είδους καθήκοντα; Όχι. Όπως αντι-ιμπεριαλισμός δεν σημαίνει να διαλέγει κανείς εκείνους που νομίζει σαν «φιλικούς» ιμπεριαλισμούς (!!!), έτσι και ο τερματισμός του απαρτχάιντ και η αποκατάσταση των βασικών αστικών ελευθεριών για όλους, απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα, είναι ο μόνος έντιμος προσανατολισμός που δεν βρωμάει αίμα (ό,τι και να λέει το ισραηλινό φασισταριό).

Τρομοκράτες

Κυριακή 7 Απρίλη. Είναι γελοίο: ποτέ ως τώρα ένα κράτος δεν ανακήρυξε τον στρατό ενός άλλου “τρομοκρατική οργάνωση”! Αλλά για την “πολιτική” του ψοφιοκουναβιστάν η γελοιότητα είναι οργανικό στοιχείο. Πολύ περισσότερο που υπάρχει τεράστια δυσκολία να κατασκευαστούν καινούργιες λέξεις / έννοιες που να δαιμονοποιούν τον εχθρό.

Συνεπώς, κατά πάσα πιθανότητα αύριο Δευτέρα (8 Απρίλη) το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών, δηλαδή ο “πομπηίας” (θα το θυμίζουμε: είναι ο plus 1 της συμμορίας των 3, σύμμαχος του ελλαδιστάν…), θα ανακηρύξει τους ιρανούς φρουρούς της επανάστασης «τρομοκρατική οργάνωση». Γιατί, στη βάση «υπολογισμών» που έγιναν μόλις το 2019, το ιράν – μέσω των φρουρών της επανάστασης – είναι υπεύθυνο για τον θάνατο τουλάχιστον 608 αμερικάνων στρατιωτών στο ιράκ, απ’ το 2003 ως το 2011…

Υπονοείται ότι η Τεχεράνη παρείχε υποστήριξη σε κάποιες ένοπλες αντικατοχικές ιρακινές οργανώσεις; Ναι. Αλλά δεν χρειάζονται συγκεκριμένες αποδείξεις· ας αφήσουμε το γεγονός ότι η ένοπλη αντίσταση εναντίον κατοχικού στρατού ως τώρα θεωρούνταν «τρομοκρατία» βασικά απ’ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ (οι παλαιστινιακές οργανώσεις) και τους συμμάχους του.

Δεν χρειάζονται συγκεκριμένες αποδείξεις, όπως δεν χρειάζονταν το 2001 ότι ο bin Laden είχε οργανώσει την επίθεση με τα πολιτικά αεροπλάνα, ή το 2003 ότι ο δικτάτορας του ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν είχε πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα. Η Ουάσιγκτον τραβάει την τελειωμένη πολιτικά «δικαιολογία της αντι-τρομοκρατίας» πέρα απ’ τα όριά της. Ενισχύοντας το πολεμικό, ιμπεριαλιστικό «πλαίσιο δράσης» της.

Σίγουρα ο διοικητής των επίλεκτων «Guds Force» Qasem Soleimani έχει γίνει μεγάλος μπελάς για όλο τον άξονα, όχι σκέτα σαν στρατιωτικός αλλά (αυτό είναι το χειρότερο) σαν στρατιωτικός / στρατηγικός διπλωμάτης. Και θα τον «καθάριζαν» με μεγάλη ευχαρίστηση, αν μπορούσαν να τον πλησιάσουν… κάπως…

Τώρα που θα ανακηρυχτεί «επικεφαλής τρομοκρατικής οργάνωσης» θα μπει επίσημα στη λίστα προς εξόντωση…

Ίσως και να επικηρυχτεί.

Η γκλίτσα του τσοπάνη

Κυριακή 7 Απρίλη. Μέχρι να “τελειώσει το νατο” ο κόκκινος Κατρού προλαβαίνουν τα αφεντικά του θα δείξουν την συμμαχική τους πειθαρχία και προσήλωση… Που; Στη μαύρη θάλασσα. Η νατοϊκή άσκηση “θαλάσσια ασπίδα 2019” ξεκίνησε εκεί προχτές και θα διαρκέσει ως τις 13 Απρίλη.

Αν και είναι καθιερωμένη ετήσια άσκηση, φέτος γίνεται μετά την απόφαση του νατο “να ενισχύσει την ουκρανία και την γεωργία”. Έτσι, παρότι το Κίεβο και η Τυφλίδα δεν ανήκουν στο νατο, θα συμμετάσχουν λιγάκι στη «θαλάσσια ασπίδα 2019». Αυτό είναι καινούργιο – και προβοκατόρικο.

Το θίξαμε στο παρελθόν, ας το θυμήσουμε: η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η μαύρη θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα.

Έχει ξαναπάρει μέρος ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σε τέτοια κόλπα. Ήταν το 1919 και η «εκστρατεία της Κριμαίας» ήταν μέρος της δυτικής επίθεσης κατά των μπολσεβίκων. Αν και η πρωτοβουλία ερχόταν απ’ το Παρίσι, ο γίγαντας Βενιζέλος χάρηκε τόσο πολύ που (αρχικά) προσέφερε περισσότερο στρατό απ’ όσο θα έβαζαν οι γάλλοι…. Τελικά συμβιβάστηκε να στείλει περίπου τον ίδιο (2 μεραρχίες, συν 4 πολεμικά). Ο ελληνικός στρατός, όμως, αποδείχθηκε πιο πορωμένος απ’ τον γαλλικό: κάμποσες εκατοντάδες γάλλοι ναύτες στασίασαν και σηκώνοντας την κόκκινη σημαία ενώθηκαν με τους μπολσεβίκους της Σεβαστούπολης. Ποιοι ανέλαβαν να τους «συνετίσουν»; Ένας ελληνικός λόχος…

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα εκείνης της «περιπέτειας»; Ατυχές λέει η επίσημη ιστορία, λέξη που είναι ο ευφημισμός της δεινής ήττας – και δεν περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη της σχολικής ιστορίας… Ήταν «συντριβή μετ’ ιμπεριαλιστικών συμμαχικών επαίνων» – αλλά οι σχεδόν 400 (απ’ τον ελληνικό στρατό) που άφησαν τα κοκκαλάκια τους για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν το γιόρτασαν.

Εκατό χρόνια μετά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι υπηρέτες του συνεχίζουν να τρίβονται… Εύκολο: ποιός τους εμποδίζει;

Λατάκεια 1

Σάββατο 6 Απρίλη. Γράφαμε μόλις πριν 5 ημέρες, την Δευτέρα 1 Απρίλη (η “νέα μέση Ανατολή”) μεταξύ άλλων:

…Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι στόχοι αυτής της «συνεννόησης»; Αφενός να εξουδετερωθεί η αμερικανική επιρροή (και έδραση) στην ευρύτερη περιοχή – κι αυτό αφορά τις ypg… Αφετέρου η εξασφάλιση του ότι ο καταριανό και το ιρανικό φυσικό αέριο, μαζί με το πετρέλαιο του ιράν, του ιράκ και της συρίας, θα φτάσουν μελλοντικά, μέσω αγωγών, που θα διατρέχουν ιράν, ιράκ, συρία (και θα διακλαδώνονται προς τουρκία μεριά, προς τα βόρεια, για να συναντηθεί το καταριανό και το ιρανικό γκάζι με το ρωσικό στον turk stream…), ως τις συριακές (ή και τις λιβανέζικες) όχθες της Μεσογείου. Πρώτη επιλογή λιμανιού η Λατάκεια… Οι αγωγοί αυτοί (έτσι πάει ο σχεδιασμός) θα συνοδεύονται στην χάραξή τους από δίκτυα ηλεκτρισμού και υποδομές χερσαίων μεταφορών, οδικών και σιδηροδρομικών…

Συνεπώς δεν ξαφνιαστήκαμε (το ίδιο ευχόμαστε και σ’ εσάς!) με την χθεσινή ανακοίνωση: η Δαμασκός νοικιάζει ένα τμήμα του λιμανιού της Λατάκειας στην Τεχεράνη – για εμπορική χρήση. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, κάτι παραπάνω: το λιμάνι είναι δίπλα στην ρωσική αεροπορική βάση στο Hmeimin, και λίγο νότια απ’ την ρωσική ναυτική βάση στην Tartus…

Δεν ξαφνιαστήκαμε ούτε με τις οιμωγές που άρχισαν να ακούγονται (δημαγωγικά) με το άκουσμα της είδησης: η Τεχεράνη (λένε οι ατζέντηδες του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) θα χρησιμοποιήσει το λιμάνι για στρατιωτικούς σκοπούς. Είναι, απλά, γελοίο: για να πηγαινοέρχονται ιρανικά πολεμικά στη Λατάκεια θα πρέπει να πλέουν σ’ όλη την Ερυθρά Θάλασσα, να διασχίζουν την διώρυγα του Σουέζ (υπό τον έλεγχο του εχθρικού προς την Τεχεράνη χουντοκαραβανά Sisi…), να περνάνε στα ανοικτά του ισραηλινού κράτους… Που σημαίνει: άστο!!!

Δεν θέλει, λοιπόν, στρατιωτική βάση στη Λατάκεια η Τεχεράνη (και, σίγουρα, δεν μπορεί να την αποκτήσει). Ούτε το μπλοκ της Αστάνα έχει ανάγκη μια τέτοια βάση εκεί. Φτάνουν οι ρωσικές. Όμως…

Λατάκεια 2

 

Σάββατο 6 Απρίλη. Όμως, καθώς ο άξονας είναι μπροστά σε εξελίξεις που δεν μπορούσε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του να φανταστεί πριν από 4 χρόνια, θα “αρρωστήσει” ακόμα πιο βαριά. Ο νο 1 υποψήφιος υψηλού πυρετού με καντήλες είναι το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, και οι επόμενες (μετά τις εκλογές σε 3 μέρες) πολιτικές του βιτρίνες. Μπορεί να είναι ο αναγνωρισμένα φασίστας Netanyahou. Μπορεί να είναι ο «κεντρώος» φασίστας στρατηγός Gantz. Όποιος και νάναι, τους ίδιους αφρούς θα βγάζει.

Τον Μάη του 2018, σε μια απ’ τις γνωστές συναντήσεις της συμμορίας των 3 στη Λευκωσία, ο Netanyahou είχε προφητέψει ότι:

… Το ιράν ελπίζει να φτιάξει ναυτική βάση στη Μεσόγειο, για τα πολεμικά του και τα υποβρύχιά του, που θα αποτελούν «χειροπιαστή απειλή» για τους πάντες… Εννοείται (με τον Τσίπρα και τον Αναστασιάδη δίπλα του) ότι συνέχισε με το πόσο αποφασισμένος είναι να το εμποδίσει…

Αυτή θα είναι η «γραμμή» που θα παίξει ο άξονας, για να δικαιολογήσει τα «μέτρα» που θα πάρει (μέτρα στρατιωτικά προφανώς…), παρότι θα λέει ψέμματα: η συμφωνία Δαμασκού – Τεχεράνης μιλάει για την ενοικίαση μιας ζώνης του λιμανιού με 23 αποθήκες για οικονομικούς λόγους. Και εξηγήσαμε το γιατί δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο. Όμως – αυτή είναι η διακύβευση – αν εδραιωθεί η εμπορική χρήση του λιμανιού με ιρανική συμμετοχή και υπό την ρωσική στρατιωτική προστασία, απλά θα διευκολυνθεί να φτάσει εκεί κάποιος αγωγός. Πετρελαίου, αερίου… Όταν υπάρξει “ειρήνη”…
Δείτε, λοιπόν, τον χάρτη: η στιγμή που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα κληθεί να δώσει πρακτικά (δηλαδή: πολεμικά) τα διαπιστευτήριά του στους συμμάχους του, πλησιάζει. Και τα επείγοντα πολιτικά καθήκοντα που μας αφορούν γίνονται, και θα γίνουν, ακόμα πιο σημαντικά.

Σε ότι αφορά την ασταμάτητη μηχανή; Όσα έχουμε πει από εδώ τα τελευταία χρόνια, τηλεγραφικά ή αναλυτικά, ισχύουν…

Το τέλος του νατο…

Σάββατο 6 Απρίλη. Ο γνωστός plus 1 της συμμορίας των 3, ο αμερικάνος υπ.εξ. «πομπηίας», σβήνοντας τα 70 κεράκια της νατοϊκής συμμαχίας (στην ηλικία της ένα κάποιο αλτσχάιμερ είναι δικαιολογημένο…) ξαναζήτησε απ’ τους συμμάχους να ενωθούν απέναντι στους αναδυόμενους κινδύνους, που είναι η ρωσική επιθετικότητα, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, οι κυβερνοεπιθέσεις, οι απειλές στην ενεργειακή ασφάλεια, ο κινεζικός στρατηγικός ανταγωνισμός συμπεριλαμβανόμενης της τεχνολογίας και των 5G δικτύων, και πολλά άλλα θέματα… (Είναι λογικό που με τόσες και τέτοιες απειλές και «πολλές άλλες» ακόμα γύρω του, ο «πομπηίας» δηλώνει πιστός ευαγγελιστής: η «δευτέρα παρουσία» είναι η μόνη του ελπίδα…)

Όμως, ο δυστυχισμένος, δεν ελέγχει πια ούτε τι συμβαίνει πίσω απ’ την πλάτη του – και την πλάτη του πιστού Jens Stoltenberg. Ένας επιτήδειος (και επικίνδυνος) κομμουνιστής κατάφερε να παρεισφρήσει σ’ αυτήν την «σπουδαία και επετειακή σύνοδο», φτάνοντας ως και στην οικογενειακή φωτογραφία. Σαν άλλος «δούρειος ίππος» μασκαρεύτηκε εδώ και χρόνια με τέτοια επιτυχία ώστε έφτασε, πια, σε «απόσταση βολής»…

Δόλιε «πομπηία»! Ο κόκκινος Κατρού παραμονεύει πίσω σου χαμογελώντας, όπως κάθε ψυχρός δολοφόνος!!! «Ο μόνος υπ.εξ. που μπήκε στο νάτο με έντιμες προθέσεις» για να παραφράσουμε μια πολύ παλιά αφίσα αναρχικών για τον Guy Fawkes…

This is the end dear Pompeo!!!

Μπλοκ του Καράκας

Παρασκευή 5 Απρίλη. Έχει ένα ενδιαφέρον, και το σημειώνουμε: ενώ η Ουάσιγκτον δείχνει να λυσσάει για την “απόβαση” 100 ρώσων πεζοναυτών (ή, πιο σωστά, στρατιωτικών τεχνικών) στη βενεζουέλα, δεν βγάζει τους ανάλογους αφρούς για τους 120 κινέζους όμοιούς τους. Υπάρχει εξήγηση;

Ίσως. Αν πράγματι και οι μεν και οι δε είναι στρατιωτικοί τεχνικοί, τότε αποσπάστηκαν στη βενεζουέλα για να ελέγξουν, να συντηρήσουν, να επιδιορθώσουν και να φροντίσουν γενικά τα οπλικά συστήματα του καθεστώτος Μαδούρο ρωσικής ή κινεζικής κατασκευής. Κι εκεί μπορεί να είναι το πρόβλημα της Ουάσιγκτον: απ’ όλα τα όπλα τα πιο επίφοβα είναι οι S-300 που έχει εγκατεστημένους το καθεστώς: πολύ θα ήθελαν τα κυβερνοεπιτελεία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να τους «τυφλώσουν», αλλά η παρουσία ρώσων τεχνικών μπορεί να το κάνει από δύσκολο έως αδύνατο.

Κι έτσι ο plus 1 «πομπηίας» συνεχίζει να εκτοξεύει τις αγαπημένες πύρινες απειλές του, του είδους «ο πρόεδρος Trump ξεκαθάρισε ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να διώξει τους ρώσους».

Όλος ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα το πως θα τα καταφέρει το ψοφιοκουναβιστάν – πριν οι ρώσοι στρατιωτικοί τεχνικοί (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στη βενεζουέλα πολλαπλασιαστούν…

Mπλοκ του Καράκας 1

Τετάρτη 3 Απρίλη. Τι ήταν να το πει, ο Bolton, εκείνο το «κάτω τα χέρια απ’ το ημισφαίριό μας»; Τι ιδέα ήταν να τρίξει τα δόντια στη Μόσχα; Πριν καλά καλά στεγνώσει το σάλιο στο στόμα του «συμβούλου εθνικής ασφάλειας», και το Πεκίνο έστειλε (προχτές) 120 πεζοναύτες του στο Καράκας…

Επίσημη εξήγηση; Συνοδεύουν ένα φορτίο 65 τόνων ανθρωπιστικής βοήθειας προς το καθετώς Μαδούρο. Παλιά τέτοιες δουλειές τις έκαναν καλόγεροι – αλλά οι καιροί άλλαξαν. Κι αυτό είναι το χειρότερο: η αμερικανική κυριότητα επί του «δυτικού ημισφαιρίου» (το παλιό «δόγμα Monroe») αμφισβητείται πρακτικά, όχι από μία «αναθεωρητική δύναμη» αλλά από δύο, οι οποίες συνεργάζονται και σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα του σε εξέλιξη παγκόσμιου πολέμου.

Το ότι τόσο ρωσικές όσο και κινεζικές (κρατικές) εταιρείες έχουν μεγάλα συμβόλαια αγοράς πετρελαίου απ’ τη βενεζουέλα ή/και επενδύσεων στον τομέα, είναι γνωστό. Η εκτίμηση, όμως, ότι Μόσχα και Πεκίνο στέλνουν στρατό στο καράκας απλά για να προστατέψουν τις επενδύσεις τους, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι «προστατεύουν τις επενδύσεις τους» με στρατό για να αφήσουν, όσο πιο κοντά στην πόρτα της Ουάσιγκτον («μπροστά» ή «πίσω» δεν έχει σημασία), ένα φάκελο. Με 5 λέξεις: προσέξτε, γιατί δεν σας παίρνει!

Υπάρχει μια παλιά φωτογραφία (πάνω), απ’ το καλοκαίρι του 2008, του τότε γεωργιανού προέδρου Saakashvili, που τρώει την γραβάτα του την ώρα που μπαίνουν τα ρωσικά τανκς στην γεωργιακή επικράτεια, στη νότια οσετία. Ο Saakashvili ήλπιζε ότι η Μόσχα θα φοβηθεί τις νατοϊκές «φιλίες» του – αλλά δεν…

Ίσως τώρα κάποιος Bolton κάπου στην Ουάσιγκτον να τρώει τα μουστάκια του. Τι άλλο να κάνει ή να πει αφού το «δυτικό ημισφαίριο είναι δικό μας» δεν ισχύει;

Mπλοκ του Καράκας 2

Τετάρτη 3 Απρίλη. Αξίζει να το τονίσουμε. Σε αντίθεση με την Μόσχα που άλλοτε φανερά (συρία, κεντρική αφρική) και άλλο όχι και τόσο φανερά (λιβύη) στέλνει στρατιώτες ή μισθοφόρους (ελεγχόμενους απ’ το ρωσικό κράτος) εκεί που τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά της το απαιτούν, η αποστολή στρατού (έστω και 120 πεζοναυτών) στη βενεζουέλα, είναι μια ασυνήθιστη ενέργεια του Πεκίνου – για τα ως τώρα δεδομένα. Κι αν το Καράκας αποδεικνύεται “όχι τόσο μακριά” για το κινεζικό καθεστώς, ίσως είναι η αφετηρία μιας πιο ανοικτής ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής εξάπλωσής του.

Αβάνα, Μόσχα, Πεκίνο, στο χακί, στη βενεζουέλα. Έγινε η αμερικανική «πίσω αυλή» ξέφραγο αμπέλι; Όταν ο τοξικός Bolton διακήρυξε ότι «το δυτικό ημισφαίριο είναι δικό μας», η ειρωνική κυρία Zaharova (εκπρόσωπος τύπου του ρωσικού καθεστώτος) απάντησε κάτι του είδους «και τι δουλειά έχετε στο ανατολικό ημισφαίριο»; Το Πεκίνο κάνει την ίδια αναιδή ερώτηση με πρακτικό τρόπο: αν ο αμερικανικός στρατός (υποστηρίζει ότι) προστατεύει την «ελεύθερη ναυσιπλοΐα» στη νότια θάλασσα της κίνας, τότε ο κινεζικός στρατός προστατεύει την σταθερότητα και την δημοκρατία στη λατινική αμερική….

Και βλέπουμε…