Tag: ηπα

Εκατομμύρια βλήματα

Πέμπτη 25 Απρίλη. Τα δεδομένα της περίοδου είναι ζόρικα, ειδικά σε σχέση με την «μέση» διανοητική, ηθική, συνειδησιακή και πολιτική κατάσταση των πρωτοκοσμικών κοινωνιών.

Οι μυστικές υπηρεσίες των καπιταλιστικών κρατών, δρώντας είτε κατόπιν επίσημων εντολών είτε ακόμα και χωρίς τέτοιες (μέσω «μεσαζόντων»), γράφουν με αίμα την ιστορία. Η σύγχρονη εργατική κριτική θα τις συμπεριελάμβανε εύκολα στην εχθρότητα απέναντι στη μορφή κράτος· πού είναι όμως τα πολιτικά ίχνη της;

Το γεγονός ότι οι διακρατικές αντιπαλότητες εκφράζονται πλέον ανοικτά και καθαρά· το γεγονός μεγάλων προγραμμάτων πολεμικού εξοπλισμού (σε κίνα, ρωσία, αγγλία και ηπα απ’ τις ιστορικές «μεγάλες δυνάμεις»)· και το γεγονός ότι οι στρατιωτικές «ασκήσεις» έχουν γίνει ρουτίνα σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη (μεταξύ των οποίων και η ανατολική Μεσόγειος), είναι ένα ακόμα σετ προειδοποίησεων.

Θα υπάρξουν κι άλλες; Ποιος βασίζεται στον απεριόριστο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας;

Έχουν και οι μαριονέτες εκπροσώπους

Τετάρτη 24 Απρίλη. Είναι γεγονός ότι καμμία κυβέρνηση, συνεπώς ούτε η φαιορόζ, δεν θα μπορούσε να απαγορεύσει το ταξίδι του Francisco Sucre στην Αθήνα. Ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών αντι-Μαδούρο «εθνικής συνέλευσης» της βενεζουέλα ήρθε προχτές. Το ερώτημά μας, λοιπόν, δεν είναι γιατί τον δέχτηκε η φαιορόζ κυβέρνηση (σε επίπεδο ανάλογο του δικού του: συναντήθηκε με τον Κ. Δουζίνα, πρόεδρο της κοινοβουλευτικής επιτροπής άμυνας και εξωτερικών). Αλλά γιατί έκανε τόσο κόπο να έρθει ως εδώ.

Δεν έχουμε απάντηση. Όταν ο Sucre πετάχτηκε στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη στη Ρώμη, είχε στόχο: ο φασίστας Salvini υπστηρίζει τον Guaido (αντίθετα απ’ το συγκυβερνόν «κίνημα των 5 αστέρων»). Συνεπώς ο Sucre ήθελε να επιβεβαιώσει από κοντά στην υποστηρίξη της «λίγκας του βορρά» και να μάθει τι προοπτικές υπάρχουν η φιλία του Salvini να γίνει επίσημη ιταλική θέση.

Στην Αθήνα όμως; Η προθυμοποίηση της φαιορόζ κυβέρνησης να παίξει ρόλο «μεσολαβητή» δεν είναι πειστική εξήγηση. Πρώτον επειδή ο Guaido δεν ψάχνει για ειρηνοποιούς· και δεύτερον επειδή αν έψαχνε υπάρχουν άλλοι καλύτεροι για τέτοια δουλειά.

Η πειστικότερη απάντηση είναι ότι ο Sucre ήθελε να συναντηθεί με τους ρημαδοΚούληδες, που (σύμφωνα με τιτίβισμα πριν 3 μήνες) συμμετέχει και υποστηρίζει την πρωτοβουλία του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος και του ευρωκοινοβουλίου για να αναγνωρίσει τον Χουάν Γκουαϊδό ως προσωρινό πρόεδρο της βενεζουέλας….

Χμμμμ… «Στον κουβά» και ο ρημαδοΚούλης: αναγνώρισε έναν «πρόεδρο», έστω και προσωρινό· αλλά έχει τώρα έναν (συζητήσιμο) «ηγέτη της αντιπολίτευσης». Και, μα τα χίλια blackout, ακόμα κι αν βγει απ’ τη μέση ο Μαδούρο (απ’ την αντιπολίτευση…), θα πέσει τέτοιο σπρώξιμο για τον διάδοχό του ώστε ο Guadio έχει όλα τα προσόντα να καταλήξει σε προεδρικό χαλάκι…

 

Εξηγήσιμη παράλειψη!

Τετάρτη 24 Απρίλη. Ο Gerard Araud είναι αρκετά γνωστός στο ισραηλινό καθεστώς. Ήταν πρώτος γραμματέας της γαλλικής πρεσβείας στο Τελ Αβίβ απ’ το 1982 ως το 1984, και πρεσβευτής απ’ το 2003 ως το 2006.

Τώρα, κλείνοντας την θητεία του σαν πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον, είπε να μιλήσει πιο «ελεύθερα» (όση «ελευθερία» έχουν οι ανώτατοι καθεστωτικοί υπάλληλοι). Συνεντευξιαζόμενος στο εντελώς καθεστωτικό περιοδικό Atlantic πριν 5 ημέρες είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

…Ο Kushner (ο αμερικάνος βασιλογαμπρός, που «χειρίζεται» το «deal του αιώνα» για την εξαφάνιση της Παλαιστίνης, με τον οποίο ο Araud είπε ότι έχει αρκετά κοντινή σχέση και ότι τον συμπαθεί) είναι τόσο ορθολογιστής και επίσης τόσο φιλο-ισραηλινός, ώστε μπορεί να παρακάμπτει το γεγονός πως αν προτείνεις στους Παλαιστίνιους να διαλέξουν είτε να παραδοθούν είτε να αυτοκτονήσουν, θα αποφασίσουν το δεύτερο. Κάποιος σαν τον Kushner δεν το καταλαβαίνει αυτό…

… Δεν έχω δει το «σχέδιο», μου έχουν πει όμως ότι είναι περίπου 50 σελίδες και πολύ «ακριβές»…. Το σχέδιο βασίζεται σε 3 προϋποθέσεις ή «στοιχήματα» του Kushner. Η πρώτη είναι ότι ο Trump θα είναι μοναδικά ικανός να πιέσει τους ισραηλινούς, επειδή είναι τόσο δημοφιλής στο ισραήλ. Η δεύτερη είναι ότι οι παλαιστίνιοι θα πεισθούν ότι αυτή είναι η τελευταία τους ευκαιρία να αποκτήσουν μια περιορισμένη κυριότητα. Το τρίτο στοιχείο του σχεδίου είναι ότι ο Kushner θα σπρώξει λεφτά στους παλαιστίνιους….

… Είναι καταδικασμένο να αποτύχει; Θα έλεγα ναι κατά 99%. Αλλά υπάρχει και το 1%, δεν πρέπει να το ξεχνάμε…

… Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει τέτοια ανισότητα δύναμης ανάμεσα στις δύο πλευρές ώστε η ισχυρότερη μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν έχει λόγο να κάνει παραχωρήσεις… Η σημερινή κατάσταση είναι εξαιρετικά βολική για το ισραήλ. Γιατί εκεί έχουν το κέικ και μπορούν να το φάνε…

… Το ισραήλ έχει την δυτική Όχθη, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλει να πάρει την οδυνηρή για τους παλαιστίνιους απόφαση, είτε να τους κάνει εντελώς χωρίς κράτος είτε να τους κάνει πολίτες του ισραήλ…

… Δεν πρόκειται να κάνουν τους παλαιστίνιους πολίτες του ισραήλ. Οπότε πρέπει να επισημοποιήσουν την κατάσταση που ξέρουμε, που είναι το απαρτχάιντ. Θα γίνουν επίσημα ένα κράτος απαρτχάιντ. Στην πράξη είναι ήδη…

Ένας γάλλος ανώτατος αξιωματούχος, μιλώντας σ’ ένα tres καθεστωτικό αμερικανικό περιοδικό, λέει το πράγμα με το όνομά του: το ισραηλινό κράτος είναι ήδη απαρτχάιντ. Το μόνο που απομένει είναι να το πει και επίσημα!

Λέει τέτοια πράγματα και το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς ΔΕΝ του επιτίθεται με νύχια και με δόντια κατηγορώντας τον για «αντισημιτισμό»!!! Να διαμαρτυρηθούμε επίσημα στην ισραηλινή πρεσβεία; Γιατί όλοι οι υπόλοιποι στον πλανήτη που λένε το ίδιο είναι «αντισημίτες» (και όσοι είναι εβραίοι είναι «άρρωστοι») και ο κυρ Araud δεν είναι;

Για έναν απλό, πολύ απλό, απίστευτα απλό λόγο. Επειδή ο απερχόμενος γάλλος πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον απλά ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ αυτό που ήδη συμβαίνει· ενώ όλοι οι υπόλοιποι ΤΟ ΠΟΛΕΜΑΜΕ!!! Ο Gerard Araud φέρεται γνωστός στη διεθνή διπλωματική σκηνή για την ωμότητα και τα «to the point» δυσάρεστα σχόλιά του. Και λέει δυνατά εκείνο που ξέρουν (και λένε μεταξύ τους) όλοι οι πρωτοκοσμικοί καθεστωτικοί. Επ’ αυτού no problem για τον ισραηλινό φασισμό.

Υπάρχει πρόβλημα, από αλλού, που θα γίνει ακόμα πιο δυνατό: αφού ένα ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς «αναγνωρίζεται» επίσημα σαν τέτοιο, τότε η αντίσταση εναντίον του είναι απόλυτα νόμιμη!

Κι αυτό δεν περιλαμβάνεται στα «στοιχήματα» ούτε του αμερικάνου βασιλογαμπρού ούτε κανενός άλλου…

Οι δηλώσεις του Araud γύρισαν όλο τον πλανήτη πολλές φορές. Αναμεταδόθηκαν, σχολιάστηκαν, ξανασχολιάστηκαν – είναι ήδη μέρος της εννόησης της πραγματικότητας (και) στη μέση Ανατολή.

Γι’ αυτό θα επανέλθουμε…

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Τρίτη 23 Απρίλη. Χωρίς τις φανφάρες των συναντήσεών του με το ψόφιο κουνάβι, ο βορειοκορεάτης Kim θα συναντηθεί την ερχόμενη Παρασκευή με τον Putin, στο Βλαδιβοστόκ. Είναι η πρώτη τέτοια συνάντηση των δυο – ίσως η ιστορία την κρίνει σαν ένα «ραντεβού της νεμέσεως» – απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν. Επειδή, ως τώρα, δεν έλειψαν οι μακριά απ’ τα φώτα συναντήσεις αξιωματούχων απ’ τα δύο καθεστώτα, είτε στη Μόσχα είτε στην Πγιονγκγιάνγκ.

Συνεπώς η «συνάντηση κορυφής» έχει (εκτιμάμε) έχει επιφανειακά συμβολικό χαρακτήρα· αλλά στην πράξη δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με μια ορισμένη κλιμάκωση των σχέσεων που ήδη υπάρχουν. Τα χερσαία σύνορα της βόρειας κορέας με την ρωσία (17 χιλιόμετρα) και την κίνα (1420 χιλιόμετρα) είναι αυτά που δεν ελέγχουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί τους. Με δεδομένο ότι η Μόσχα (όπως και το Πεκίνο) θεωρούν τις αμερικανικές τιμωρίες κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος από «υπερβολικές» ως «παράνομες», υπάρχουν κοινά συμφέροντα για την παραβίασή τους. Εκκρεμεί ένας ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου προς την Πγιονγκγιάνγκ, η σταθερή μονιμοποίηση των σιδηροδρομικών δρομολογίων μεταξύ τους, και η οργανωμένη μετανάστευση βορειοκορεάτικης εργασίας προς την βιομηχανική περιοχή του Βλαδιβοστόκ. Αυτά είναι λίγο πολύ τα φανερά. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν και άλλα.

Είναι λογικό (αλλά πρέπει να δούμε, αν δούμε, τις μορφές που θα πάρει) ότι η Μόσχα και το Πεκίνο θα πρέπει να εξασφαλίσουν τον βασικό στόχο του Kim, την καπιταλιστική ανάπτυξη του καθεστώτος του· αυτόν που προσπαθεί να «πνίξει» το ψοφιοκουναβιστάν με τις “κυρώσεις”… Απ’ τη μεριά του νότου ωστόσο, αν ο Moon θέλει να πείσει (κατ’ αρχήν το εσωτερικό κοινό του) ότι μπορεί όντως να μεθοδεύσει την ενδο-κορεατική συνεννόηση ακόμα και χωρίς την άδεια της Ουάσιγκτον, θα πρέπει να κάνει κάποια δικά του, ειδικά βήματα.

Αυτός είναι διαφορετικός λογαριασμός.

Σφαγές στο ψαχνό

Τρίτη 23 Απρίλη. Όποιος, μετά την σφαγή πρώτα στο τζαμί στη νέα ζηλανδία και πρόσφατα στις χριστιανικές εκκλησίες στη Σρι Λάνκα, σκέφτεται «ευτυχώς, δεν ήμουν εκεί» νομίζοντας ότι καθαρίζει, κάνει τραγικό λάθος.

Η σκληροπυρηνική «θρησκειοποίηση» διάφορων πληθυσμών δουλεύεται απ’ την δεκαετία του ’90. Σαν συστατικό στοιχείο της postmodern δυτικής καπιταλιστικής κυριαρχίας – ή, έστω, σαν η ύστατη «ελπίδα» της. Κοντεύει, δηλαδή, να είναι 30 χρονών συστηματική δουλειά. Ο κίνδυνος και, κυρίως, το πως θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί απ’ την εργατική, ανταγωνιστική μεριά, δεν έγιναν κατανοητά ούτε μετά την 11η/9ου στο αμέρικα, ούτε μετά τις διαδοχικές βόμβες / σφαγές στο ψαχνό στην ευρώπη (αγγλία, ισπανία, γαλλία, γερμανία). Τα στοιχειωδώς αντιρατσιστικά τμήματα των κοινωνιών είτε στις χριστιανικές είτε στις μουσουλμανικές κοινωνίες προσπάθησαν τίμια να αντιμετωπίσουν την θρησκευτική δαιμονοποίηση – «τρώγοντας», όμως, τα δικά τους αποθέματα πολιτισμικής ανοχής.

Το ζήτημα εξ αρχής, όπως το καταλάβαμε εμείς σαν αυτόνομοι εργάτες, ήταν αυτό: αν δεν θες να υποδείξεις με ένταση, μαζικότητα και διάρκεια τους πραγματικούς ενόχους αυτών των σφαγών, τους καθεστωτικούς μηχανισμούς δηλαδή (μυστικές υπηρεσίες, μήντια, δημαγωγούς γενικά), τότε, ελλείψει πραγματικού υπεύθυνου και ένοχου σαν εχθρού απέναντι, περιορίζεσαι – στην καλύτερη των περιπτώσεων – στην ανθρωπιστική άμυνα του give tolerance a chance.

Μ’ όλη της την καλωσύνη, αυτή η γραμμή άμυνας δεν μπορεί να αντέξει επ’ αόριστον τις διαρκείς εκατόμβες που προκαλεί ένας αντίπαλος που έχει σχέδιο, πόρους, και συγκεκριμένους σκοπούς. Ενώ είναι γνωστό ότι την “ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση” σε όλη την ζώνη των μουσουλμανικών πληθυσμών, απ’ το μαρόκο ως τις φιλιππίνες, την οργάνωσε και την χρηματοδότησε απ’ την δεκαετία του ’90 το ουαχαβίτικο σαουδαραβικό καθεστώς (στέλνοντας, μεταξύ άλλων, τους κατάλληλα εκπαιδευμένους παπάδες σε πάμπολλα τζαμιά), σε συνεργασία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, και πιθανότατα το Παρίσι και το Λονδίνο, καμμία μα καμμία σφαγή στο ψαχνό δεν είχε (για το μυαλό της μάζας των υπηκόων…) κρατικό αυτουργό. Αν, όμως, βγάλεις το “βασιλικό ζευγάρι” από μια παρτίδα σκάκι, εκείνο που απομένει είναι η ανεξήγητη αλληλεξόντωση των πιονιών, των αλόγων και των “αξιωματικών”… Κι αυτό το “ανεξήγητο”, που προκαλεί ζωώδικες αντιδράσεις (ή ζωώδικη υποστηρίξη σε ζωώδικες αντιδράσεις) ήταν απ’ την αρχή το επιδιωκόμενο!…

Δεν θα έπρεπε κανείς να αγνοεί το από που προήλθε η θεωρία “πόλεμος πολιτισμών”. Απ’ το αμέρικα ήρθε… Ούτε θα έπρεπε να αγνοεί κανείς τι επεδίωκε (από κάθε άποψη) εκείνη η θεωρία. Εμφανίστηκε σαν “διαπίστωση” – αλλά ήταν προκαταβολική υπόδειξη. Που τώρα έχει ξεχαστεί επειδή αφομοιώθηκε, ενσωματώθηκε μαζικά, έτσι ώστε να μην χρειάζεται πια η υπενθύμισή της. Ακόμα και για την θεωρία της “πολιτισμικής ασυμβατότητας” στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες δεν θα έπρεπε να ξεχνάει κανείς την προέλευση και τους στόχους της.

Ήταν και είναι τα πρωτοκοσμικά καπιταλιστικά συμφέροντα που κατασκεύασαν, αμέσως μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου (και του “κομμουνιστικού κινδύνου”) αυτό το πεδίο “ερμηνειών” και πρακτικών, που προέρχεται κατευθείαν απ’ τις καλύτερες παραδόσεις της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας: ανώτεροι πολιτισμοί εναντίον κατώτερων. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός (μεγάλη παράδοση του χριστιανισμού) αποδείχθηκε το καλύτερο, πιο εύκολα καλλιεργίσιμο και πιο εύκολα αξιοποιήσιμο “πολιτιστικό στοιχείο αντίθεσης / σύγκρουσης”, σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο καταναλωτικά (και συμβολικά) περιβάλλον όπου άλλα ιδεολογικά σημεία μπορούσαν να διαχεόνται, να συμπλέκονται· και πάντως δεν προσφέρονταν για την οργάνωση σταθερών και μεγαλομοριακών μετώπων αναμέτρησης. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον “θρησκευτικό φονταμενταλισμό” των “κατώτερων πολιτισμών” – αλλά, κυρίως, στον “θρησκευτικό φονταμενταλισμό” των “ανώτερων πολιτισμών” της δύσης· δηλαδή στον χριστιανισμό, και μάλιστα σε διάφορες σκληροπυρηνικές εκφάνσεις του.

Επειδή αυτό το σχήμα δουλεύτηκε και χρηματοδοτήθηκε συστηματικά εδώ και 30 χρόνια, ίσως δεν χρειάζεται πια να είναι οι δράστες των “θρησκευτικών πολέμων” (ασχέτως “πίστης”) πράκτορες της μίας ή της άλλης υπηρεσίας· αν και προφανώς είναι προτιμότερο να είναι τέτοιοι, για διάφορους λόγους. Η πίεση στην αμυντική γραμμή της tolerance είναι αθροιστική, σωρευτική. Ακόμα και μια τυχαία πυρκαγιά στη Νotre Dame μπορεί εύκολα να εγγραφεί στο κατακάθι της θρησκευτικής πόρωσης. Μαζί με τις εύκολα διαδόσιμες “θεωρείες συνωμοσίας”. Η “ανοχή” δεν θα εξαφανιστεί. Ξεδοντιάζεται όμως πολιτικά με συστηματικό τρόπο· ώσπου να γίνει (αν δεν έχει γίνει ήδη) εντελώς γραφική…

Ακόμα κι αν ματαιοπονούμε, θα το επαναλάβουμε και θα επιμείνουμε όσο μπορούμε: αν δεν μπορεί ή δεν θέλει ο καθένας να καταλάβει ποιοί οφελούνται και, κατά συνέπεια, ποιοί είναι οι οργανωτές αυτού του Θεάματος “θρησκευτικών σφαγών”, τότε καθόλου δεν την έχει γλυτώσει.

Είναι, απλά, ζήτημα ιδεολογίας. (Και πράγματι πολλοί περισσότεροι σκοτώνονται από τροχαία στον πλανήτη παρά από σφαγές στο ψαχνό. Από που, όμως, παράγεται η ιδεολογία του εμπόλεμου κοινωνικού μπετοναρίσματος; Απ’ την άσφαλτο ή απ’ τις εκκλησίες;)

(φωτογραφία: Αυτό το πλάνο απ’ την καμμένη Notre Dame ήταν σκόπιμα το μακράν πιο δημοφιλές των δυτικών καθεστωτικών μήντια, που σπρώχτηκε από άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη. Προκειμένου για την καταστροφή ενός κτιρίου, δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε το γιατί προβλήθηκε αυτό (ενώ τα μήντια των μουσουλμανικών κοινωνιών ήταν το μόνο που δεν “έπαιζαν”): ο «σταυρός» εδώ δεν είναι απλά «κάτι που διασώθηκε» (υπάρχουν πολύ περισσότερα και σημαντικότερα στο συγκεκριμένο κτίριο!). Είναι το «απόλυτο σύμβολο» – η θρησκευτική εκδοχή του θριαμβευτή φοίνικα που ορθώνεται πάνω απ’ τις στάχτες! Το “θαύμα της χριστιανικής πίστης”! Προβάλλεται «υπεράνω της καταστροφής», φωτισμένος κατάλληλα, καθαρά σαν απειλή, σαν ο μελλοντικός εκδικητής…

Αυτή η φωτογραφία έχει γίνει ήδη το «φυλαχτό» των πρωτοσμικών φασιστών / “στραυροφόρων”… Και γι’ αυτό, ακριβώς, κατασκευάστηκε και κυκλοφόρησε…)

Χάχανα στο Κίεβο

Δευτέρα 22 Απρίλη. Αν ο μέσος κοκκινόσβερκος αμερικάνος ψηφοφόρος δικαιούται να εκλέξει σαν πρόεδρό του μια τηλεπερσόνα (που έγινε διάσημη με το show «the apprentice») γιατί οι πελαγωμένοι ουκρανοί να μην εκλέξουν πρόεδρο τον επικεφαλής του συνδυασμού «υπηρέτης του λαού» Volodymyr Zelensky; Ο.Κ.: ο Zelensky είναι κωμικός, και το όνομα του συνδυασμού του ήταν το ίδιο ακριβώς με το όνομα του σήριαλ στο οποίο πρωταγωνιστούσε. Υπόθεση του τηλεοπτικού «ο υπηρέτης του λαού»; Ένας δάσκαλος τυχαία γίνεται πρόεδρος του κράτους, και προσπαθεί να ασκήσει την εξουσία του εις όφελος του λαού… (Στην πραγματικότητα ο εκλεκτός του λαού Zelensky είναι μαριονέτα ενός τουλάχιστον απ’ τους περιβόητους «ολιγάρχες», του Kolomoisky).

Οι ουκρανοί ψηφοφόροι είναι βαθιά πρωτοκοσμικοί, όπως άλλωστε και οι αμερικάνοι. Και οι μεν και οι δε είναι παντελώς ανίδεοι για το τι είναι η πραγματική εξουσία, η φαινομενική εξουσία, οι δομές εξουσίας, τα συμφέροντα εξουσίας, ο καπιταλισμός κι όλα τα υπόλοιπα πολύπλοκα και κουραστικά. Τι θέλουν οι άνθρωποι (αν τους πούμε «ανθρωπάκοι» θα τους μειώσουμε;) κι εκεί, κι εδώ, κι αλλού; Ένα Ζορρό. Έναν V for Vendetta. Θέλουν κάποιον «καθαρό» για να «καθαρίσει», ακόμα κι αν η «καθαρότητα» του ήρωά τους βρωμάει. Θέλουν, απλά, να τον πιστέψουν. Για τώρα. Ίσως και να αγκιστρωθούν πάνω στο «ηθικό πλεονέκτημά» του – ακόμα κι όταν το χάσει (αν το είχε ποτέ…).

Ναι, είναι μια εποχή παρακμής. Όχι στις πολιτικές βιτρίνες. Κυρίως στις μάζες. Όταν οι μικροαστοί καταφέρνουν να κάνουν την παρακμή τους εξουσία, αυτό είναι η ιστορική επιβεβαίωση ότι δεν έχουν την εργατική απειλή πάνω απ’ τα κεφάλια τους.

Τα επόμενα, δυστυχώς, είναι δυσάρεστα. Τα αναλαμβάνουν, με επαγγελματισμό, οι «σύμβουλοι» (της όποιας πολιτικής βιτρίνας…)

Ατυχείς εμπνεύσεις

Δευτέρα 22 Απρίλη. Αύριο κάποιος έχει γενέθλια. Ο baby προβοκάτορας Guaido κλείνει 3 μήνες «μεταβατικός πρόεδρος» της βενεζουέλα (κάπου στο σύνθετο το σπιτιού του θα πρέπει να έχει και τα παράσημα που μάζεψε εκείνη την ημέρα του Γενάρη, πρώτα απ’ την Ουάσιγκτον και μετά από κάμποσους πρόθυμους ευρωπαίους…) Αλλά δεν τον θυμάται πια σχεδόν κανείς – τον καϋμένο…

Αλλά όχι. Το παλεύει – τόσα φράγκα έχει πάρει, καταλαβαίνει ότι πρέπει να δείχνει ότι το παλεύει, για να μην απολυθεί με τον τρόπο που κάνουν τις απολύσεις οι μαφίες (μια σφαίρα στο κεφάλι). Το έψαξε από ‘δω, το έψαξε από ‘κει, και το βρήκε: καλεί στη «μεγαλύτερη στην ιστορία» συγκέντρωση κατά του Μαδούρο. Ανακοίνωσε το «κάλεσμα» ενώπιον «μερικών εκατοντάδων οπαδών του» (αυτή είναι η διατύπωση των διεθνών δημαγωγικών πρακτορείων, όχι η δική μας…) στο Καράκας.

Και πότε σκέφτηκε ο μπαγάσας πως είναι η καλύτερη ημερομηνία για να γίνει η «μεγαλύτερη στην ιστορία»; Ε; Την πρωτομαγιά! Ναι: η απελπισμένη μαριονέτα ονειρεύται καρβέλια, με την μορφή «τελικού στο champion league», και φαντάζεται ότι θα κατεβάσει την «υπερομάδα» του την ημέρα που το Καράκας (και όχι μόνο) θα πλημμυρίσει απ’ τα (κάθε άλλο παρά δικά του) συνδικάτα!

Μπορεί το timing να ήταν δικιά του ιδέα, μπορεί να κατέβηκε στη γεροκούτρα του Bolton· ποιος ξέρει; Άλλη μια ήττα, άλλη μια συντριβή – αλλά ποιος νοιάζεται πλέον; Ο Guaido και όσα επενδύθηκαν πάνω του έχουν βουλιάξει προ πολλού. Σαν κομματάρχης της αντιπολίτευσης μπορεί να δοκιμάσει ό,τι θέλει – μέχρι να τον φάνε οι ανταγωνιστές του (στην αντιπολίτευση) και να πάει σπίτι του. Αγκαλιά με τα παράσημα του «μεταβατικού»…

Λιβύη

Κυριακή 21 Απρίλη. Οποία τιμή! Κοτζάμ ψόφιο κουνάβι επικοινώνησε τηλεφωνικά πριν λίγες ημέρες με ποιον; Αυτόν τον τρομοκράτη, τον στρατηγό Khalifa Haftar της λιβύης, που βρίσκεται στα περίχωρα της Τρίπολης (αν και προς το παρόν δυσκολεύεται να την καταλάβει…). Μα δεν είναι ο Haftar asset του Παρισιού, και της Μόσχας (και του Καΐρου, και του Ντουμπάι), ε; Πως είναι δυνατόν κοτζάμ αμερικάνος πρόεδρος να τηλεφωνεί σ’ έναν τύπο που δεν είναι τίποτα επίσημα, δεν λέγεται καν Guaido, και τα έχει βρει με τους εχθρούς (προκειμένου για την Μόσχα);

Είναι και παραείναι! Το ψόφιο κουνάβι (και οι σωματοφύλακες πίσω και γύρω του) προσπαθούν να κάνουν παιχνίδι διεθνούς ηγεμονίας με βαρέλια πετρελαίου. Αν ο Haftar μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή ροή του λιβυκού oil στη διεθνή αγορά, ίσως και μια κάποια αύξησή της, τότε η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει ότι θα επιβάλει ακόμα περισσότερες τιμωρίες («κυρώσεις») στις εξαγωγές της Τεχεράνης και του Καράκας. Χωρίς να ανέβουν οι τιμές του πετρελαίου – κάτι που καθόλου δεν θέλει.

Φαίνεται παρακμιακή σαν εξωτερική πολιτική – και είναι. Το Καράκας και η Τεχεράνη παρακάμπτουν τις «τιμωρίες» τους, μέσω Μόσχας και Πεκίνου. Στα αδιέξοδά του το ψοφιοκουναβιστάν, μην μπορώντας πια να συγκρατήσει συμμάχους και να εμποδίσει εχθρούς μέσω «κυρώσεων», φτάνει στο σημείο να ευλογεί έναν τύπο (τον Haftar) που αύριο θα δώσει «διευκολύνσεις» στον ρωσικό στρατό.

Ουαί τοις ηττημένοις!

Τίνος αιώνα το deal;

Παρασκευή 19 Απρίλη. Ήταν πριν ένα χρόνο ή μήπως πριν ενάμισυ; Προς τα πίσω ο χρόνος της αποκάλυψης του περιβόητου «deal του αιώνα» που μαστορεύει η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί τους, χάνεται μέσα στην ομίχλη. Η πανηγυρική αναγγελία του έχει ανακοινωθεί τουλάχιστον 4 φορές ως τώρα (μπορεί και παραπάνω, έχουμε χάσει στο μέτρημα) και πάντα αναβάλλεται. Φυσικά οι αιώνες δεν τελειώνουν. Και έχουν απεριόριστη υπομονή και κανένα φθόνο μεταξύ τους…

Η πιο πρόσφατη αναγγελία για το “deal” ήταν «αμέσως μετά τις εκλογές, για να μην τις επηρεάσουμε». Τις (ας πούμε) εκλογές στο Τελ Αβίβ, στις 9 Απρίλη – συγκινητική η δημοκρατική ευαισθησία του βασιλικού γαμπρού Jared Kushner…

Αλλά το «μετά τις εκλογές» φτάνει μέχρι «πριν τις επόμενες». Ο βασιλογαμπρός ξανα-ανέβαλε την ανακοίνωση για κάπου τον Ιούνη. Τι του λείπει απ’ το σχέδιό του; Νέος είναι, πλούσιος είναι, άτυπος υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν είναι, τι του λείπει;

Χάνει λάδια;