Tag: ηπα

Κορεατική χερσόνησος

Σάββατο 25 Μάη. Με τόσα που έχει στο κεφάλι του το ψόφιο κουνάβι, δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί με τον “φίλο” Κim – όσο αυτός κάθεται ήσυχος… Για την ακρίβεια: οι σωματοφύλακες κέρδισαν τελικά τον περσινό γύρο, «παγώνοντας» την επίθεση ειρήνης του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· και έπεισαν το ψόφιο κουνάβι ότι αυτά τα νόμπελ ειρήνης είναι βλακείες (είχε πάρει ένα ο μισητός Obama…), οπότε στην τελευταία συνάντηση του με τον Κim στο Ηanoi τον περασμένο Φλεβάρη, «σφύριξε» τη λήξη οποιασδήποτε συζήτησης.

Έτσι όπως είναι τώρα η κατάσταση, μπορεί μεν το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ να έχει εξασφαλίσει κάποια στρατιωτική ύφεση γύρω απ’ την χερσόνησο· ωστόσο αυτό ήταν μόνο η αρχή του σχεδιασμού του. Και παρά την «εγκατάλειψη» του θέματος απ’ το ψοφιοκουναβιστάν, όχι μόνο ο Ειρηνικός παραμένει το νο 1 μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, αλλά επιπλέον το «κορεατικό ζήτημα» παραμένει προνομιακό για ένα σοβαρό στρίμωγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Για μια πιο επίσημη “έξωσή” του, κατ’ αρχήν τυπικά.

Τίποτα δεν φαίνεται να κουνιέται αυτή τη στιγμή. Ενστικτώδικα υποθέτουμε ωστόσο ότι οι 4 του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ έχουν τα περιθώρια να προχωρήσουν πανηγυρικά στο επόμενο στάδιο της επίθεσης ειρήνης· προσκαλώντας το ψόφιο κουνάβι (και υπολογίζοντας ότι θα αρνηθεί): η επίσημη υπογραφή ειρήνης μεταξύ Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ με την εγγύηση της Μόσχας και του Πεκίνου θα είναι κάτι πολύ περισσότερο από κίνηση εντυπώσεων. Σε σχέση, ακόμα, και τους υπόλοιπους “μπελάδες”…

(φωτογραφία: Ενδο-κορεατική συνάντηση πανεπιστημιακών πριν 3 ημέρες.)

Παλιές ιστορίες

Σάββατο 25 Μάη. Πριν “πολλά χρόνια”, στα τέλη του 1979, ένας άλλος συντηρητικός Donald, o Reagan, κέρδιζε τις προεδρικές εκλογές στις ηπα. Μερικούς μήνες νωρίτερα, στις αρχές Μάη της ίδιας χρονιάς, η συντηρητική Μargaret Thatcher, είχε εκλεγεί πρωθυπουργός της βρετανίας.

Το δίδυμο Τhatcher – Reagan έμεινε στην καπιταλιστική ιστορία σαν οι πολιτικοί που ξεκίνησαν (για λογαριασμό των αφεντικών που εκπροσωπούσαν) μια παγκόσμια «επανάσταση»: το ξήλωμα της μεταπολεμικής κεϋνσιανής ορθοδοξίας στην καπιταλιστική πολιτική οικονομία, και την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων δογμάτων.

Τα αρχικά κίνητρα του τότε άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνου ήταν η αντιμετώπιση του εργατικού ανταγωνισμού στις επικράτειές τους. Όμως ο ριζοσπαστικός, ο καινοτόμος τρόπος που τον αντιμετώπισαν «απελευθέρωσε» τα αγγλικά και αμερικανικά αφεντικά όχι μόνο απ’ την εργατική αρνησικυρία στο εσωτερικό των επικρατειών τους, αλλά και από την πίεση των (διεθνών) ανταγωνιστών τους. Παρότι ο «νεοφιλελευθερισμός» εμφανίστηκε σαν μια καινούργια (τότε) παγκόσμια αλήθεια (και έτσι υιοθετήθηκε) έδινε ένα στρατηγικό προβάδισμα στον αγγλικό και στον αμερικανικό καπιταλισμό. Για παράδειγμα το οutsourcing των «βρώμικων» επιχειρήσεων του δευτερογενούς τομέα (τα μεγάλα εργοστάσια ήταν η ραχοκοκκαλιά του μεταπολεμικού φορντικού καπιταλισμού) στη νοτιοανατολική ασία έγινε εφικτό και χάρη στην μεταπολεμική ηγεμονία της Ουάσιγκτον σε διάφορες περιοχές του κόσμου.

Η «χρυσή εποχή» της αμερικανικής και αγγλικής (καπιταλιστικής) παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας ήταν τα ‘90s: πάνω στα ερείπια του «ανατολικού μπλοκ», χωρίς ορατό αντίπαλο στον ορίζοντα… Είχε τελειώσει η Ιστορία; Πολλοί ήθελαν να το πιστεύουν και είχαν μεθύσει με την ιδέα αυτή.

Αλλά όχι! Η πολιτικο-ιδεολογική νίκη του νεοφιλελευθερισμού (σίγουρα των βασικών εφαρμογών του) κατέληξε σε ήττα των πρωτοπόρων του, που αχνοφάνηκε τελικά μέσα απ’ το πιο πρόσφατο ως τώρα ξέσπασμα της μόνιμης κρίσης, το 2007 – 2008. Μέσα σε δέκα χρόνια από τότε ο κινεζικός καπιταλισμός αναδείχθηκε σε παγκόσμια υπερδύναμη στα πρώτα της βήματα· ο ρωσικός καπιταλισμός ολοκλήρωσε την «αναγέννησή» του· και η γεωμετρία της αμερικανικής πλανητικής ηγεμονίας όχι απλά μπήκε σε αμφισβήτηση, αλλά άρχισε να συρρικνώνεται σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο προσπαθούν πλέον να διαχειριστούν την παρακμή τους (δηλαδή την απώλεια των παλιών πλεονεκτημάτων τους…). Το ψοφιοκουναβιστάν δείχνει, όλο και πιο επίμονα, ότι ένας μόνος τρόπος έχει απομείνει: η βία, και τελικά ο πόλεμος. Σ’αυτό το ταμπλώ το Λονδίνο δεν έχει να προσφέρει πολλά· και σίγουρα δεν μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από συνεταιράκι της Ουάσιγκτον. Το «brexit» ήταν η φαντασίωση της πανινόρθωσης του βρετανικού «οικονομικού μεγαλείου»· η εθνικιστική οικονομίστικη νοσταλγία της (πολιτισμικής) cool britannia των ‘90s. Εξατμίζεται παρασέρνοντας οπαδούς και μη στη δίνη…

Όπως μεσοπρόθεσμα θα ηττηθεί και ο αμερικάνος σερίφης – αφού πρώτα θα έχει βουλιάξει τον πλανήτη στην καταστροφή. Ο αγγλο-αμερικανικός κύκλος που άνοιξε στα early ‘80s έχει κλείσει. Αλλά τέτοιου είδους δυσάρεστα απωθούνται απ’ τα εν δυνάμει εξαίσια θύματα, ακόμα κι όταν έχουν γίνει αναπόδραστα….

Η βία επιταχύνεται 1…

Σάββατο 25 Μάη. Είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό: μια σειρά εταιρείες αιχμής “κόβουν τις πωλήσεις” τους κατόπιν διαταγής. Η διαταγή προέρχεται απ’ το ψοφιοκουναβιστάν· σημαδεύει σ’ αυτή τη φάση την κινεζική ναυαρχίδα επικοινωνιακών τεχνολογιών αιχμής (την Huawei) αλλά καθόλου μόνον αυτή· και υιοθετείται όχι μόνο από αμερικανικές αλλά και από αγγλικές· έως και ιαπωνικές (toshiba) επιχειρήσεις. Είναι αξιοπρόσεκτα παράδοξο: όχι το που θα βρει η κινεζική εταιρεία ανταλλακτικά, αλλά που θα πουλάνε όλες αυτές οι επιχειρήσεις όλα όσα αγόραζε ως τώρα η γιγάντια Huawei; Που θα πουλάνε όταν απαγορευτούν κι άλλες κινεζικές (ή και ευρωπαϊκές…) εταιρείες / πελάτες τους; Υπακούοντας δεν προχωρούν άραγε σε μια “κρίση πραγματοποίησης” (της υπεραξίας που αποσπούν, δηλαδή) των “κερδών” τους; Γιατί αποδέχονται μια κρατική διαταγή χωρίς, σχεδόν, να βγάλουν κιχ;

Θα μπορούσαν να δοθούν διάφορες απαντήσεις. Π.χ. ότι οι ceo τους ελπίζουν ότι αυτός ο «εμπορικός πόλεμος» θα κρατήσει λίγο, και όλα θα επιστρέψουν σύντομα στην «εμπορική ειρήνη»… Ή ότι θα βρουν «ανεπίσημους» τρόπους να συνεχίσουν κανονικά τις πωλήσεις τους, μέσω τρίτων…

Το δεύτερο πράγματι μπορεί να συμβεί· έχει γίνει ακόμα και στις πιο αιματηρές περιόδους κανονικών πολέμων μεταξύ υποτιθέμενα αντίπαλων («εθνικά») αφεντικών. (Φυσικά τέτοιες λύσεις – μέσω – εμπορικών – proxies είναι υποδεέστερες απ’ τις κανονικές εμπορικές σχέσεις).

Το πρώτο, όμως, είναι απλή απώθηση: όλοι οι πόλεμοι αρχίζουν για να «κρατήσουν λίγο», επειδή εκείνοι που τους ξεκινούν θεωρούν δεδομένο ότι ο αντίπαλος θα ηττηθεί πολύ γρήγορα. Αν, όμως, αποδειχθεί ικανός και ανθεκτικός; Μα τέτοιος θα αποδειχθεί! Αν δεν ήταν, θα είχε ηττηθεί χωρίς πόλεμο!

Η ιστορική γνώση (το προηγούμενο σχόλιο ήταν μια ελάχιστη περίληψη) δείχνει το γιατί ο «εμπορικός πόλεμος» που έχει κηρύξει το ψοφιοκουναβιστάν, στον οποίο «μπαίνουν» (για τον α ή β λόγο) όχι μόνο οι αμερικανικές εταιρείες, είναι δρόμος χωρίς γυρισμό. Η άλλοτε σημαιοφόρος της «παγκόσμιας απελευθέρωσης του εμπορίου» (που ήταν τέτοια όσο θεωρούσε πως έχει τον απόλυτο έλεγχο των κλάδων αιχμής) υποχωρεί προσπαθώντας να σηκώσει τείχη και να «περιφρουρήσει» τμήματα της παγκόσμιας αγοράς αποκλειστικά για λογαριασμό της. Επιτίθεται κτίζοντας τείχη, αλλά ταυτόχρονα δέχεται την αντεπίθεση, που προς το παρόν είναι «αργή» (νομισματική, γεωπολιτική) αλλά μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή ακόμα και ακαριαία (πρώτες ύλες: σπάνιες γαίες, αμερικανικά κρατικά δάνεια…)

Δεν είναι ψοφιοκουναβικό καπρίτσιο ο «εμπορικός πόλεμος»! Είναι υποχρεωτική κίνηση μιας άλλοτε υπερδύναμης που υποχωρεί, υποχωρεί, υποχωρεί, στο πεδίο που θεωρούσε πως είναι ανίκητη: στην παγκόσμια αγορά εμπορευμάτων και υπηρεσιών! Στην υποχώρησή της είναι ικανή ακόμα και να αφήνει πίσω και γύρω της «καμμένη γη» – αρκεί να μην επωφελούνται οι ανταγωνιστές της. Στην πράξη έχει προσπαθήσει ήδη να κάνει κάτι τέτοιο (στη μέση Ανατολή…).

Η βία επιταχύνεται 2…

Σάββατο 25 Μάη. Η ερώτηση εξακολουθεί να ισχύει: γιατί υπακούουν εταιρείες παγκόσμιου βεληνεκούς στην κρατική διαταγή με τρόπο που “κόβει τα χέρια” τους; Η μόνη λογική απάντηση είναι αυτή: επειδή διαβλέπουν ότι μεσοπρόθεσμα έτσι κι αλλιώς τα χέρια τους θα κοντύνουν!

Πράγματι: οι αμερικανικές αιτιάσεις στον «εμπορικό πόλεμο» που έχει ξεκινήσει το ψοφιοκουναβιστάν (και όχι μόνο κατά του Πεκίνου) είναι ολοφάνερα γελοίες αν τις πάρει κανείς τοις μετρητοίς; Θα «εξαρτηθεί ενεργειακά η ευρώπη απ’ την Μόσχα» μέσω του nord stream 2; Και τι παριστάνει η Ουάσιγκτον; Τον με το ζόρι «απελευθερωτή»; Η Τεχεράνη έχει απλώσει την επιρροή της ως τον λίβανο; Και γιατί η Ουάσιγκτον δεν αγοράζει ή δεν διαβρώνει αυτές τις «επιρροές» όπως έκανε κατά του ανατολικού μπλοκ στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου, όταν δεν μπορούσε να επιβάλει εμπορικές απαγορεύσεις; Θα κάνει η Huawei κατασκοπεία μέσω των 5G δικτύων της; Ίσως – αλλά αυτό δεν κάνουν και οι αμερικανικές αντίστοιχες; Αγοράζει η Άγκυρα ρωσικά όπλα πρώτης γραμμής «υπονομεύοντας» το νατο; Ναι – αλλά γιατί δεν της επιτράπηκε να αγοράσει αμερικανικά, σε λογική τιμή, όταν τα ζήτησε; Κι άλλωστε ποιο νατο;

Πίσω από τέτοιες γελοίες «δικαιολογήσεις» δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς επιχειρηματικά συμφέροντα· άλλοτε επείγοντα εδώ και τώρα, και άλλοτε επείγοντα μεσοπρόθεσμα. Είναι προφανές ότι για να πουλάνε αμερικανικές εταιρείες σχιστολιθικό πετρέλαιο και αέριο διεθνώς, σε μια περίοδο που αναμένεται η γρήγορη μείωση της ζήτησης (ειδικά για το πρώτο), κάποιοι άλλοι δεν πρέπει να πουλάνε. Είναι επίσης προφανές ότι με την ταχύτητα που εξελίσσεται ο κινεζικός καπιταλισμός σε όλες τις τεχνολογίες αιχμής, σε συνδυασμό με το χαμηλότερο (εργασιακό, ερευνητικό) κόστος, είναι απλά ζήτημα χρόνου να στριμώξει στα σκοινιά τα περισσότερα απ’ τα παγκόσμια «άνθη» της silicon valley. Είναι τέλος προφανές ότι η “εξαγορά” επιρροών γίνεται ακριβότερη όταν εκείνος που δωροδοκεί δεν μπορεί να κρύψει την εντεινόμενη αδυναμία του. Ακόμα και στην πολεμική βιομηχανία, όταν αμερικανικά project αιχμής (όπως τα f-35) αποδεικνύονται όχι μόνο πανάκριβα αλλά και πολύ ευαίσθητα (λόγω τεχνολογικής συνθετότητας) είναι λογικό ότι θα βρεθούν άλλοι κατασκευαστές με φτηνότερες και πιο αξιόπιστες λύσεις. (Η boeing και τα πολιτικής χρήσης «αναβαθμισμένα συστήματα ασφαλείας» της είναι μια πρόσφατη απόδειξη…).

Το από πρώτη ματιά παράδοξο ξεκαθαρίζει! Υπακούουν αδιαμαρτύρητα διάφορα αφεντικά στην κρατική διαταγή περιορισμού του κύκλου εργασιών τους (και των κερδών τους) όχι επειδή ελπίζουν να ρεφάρουν με λαθρεμπόριο· αλλά επειδή η μορφή κράτος (και όχι αυτές οι ίδιες οι επιχειρήσεις), η μορφή κράτος που είναι το δικό τους «γενικό επιτελείο», έχει τα μέσα να καταστρέψει τον όποιο ανταγωνιστή τους. Προσοχή: να τον καταστρέψει· όχι απλά να τον φρενάρει για λίγο…

Στις «ειρηνικές» περιόδους του καπιταλισμού ο ανταγωνισμός μεταξύ των αφεντικών για απόκτηση ή αύξηση «μεριδίων αγοράς» γίνεται με τους γνωστούς τρόπους. Η «φιλελευθεροποίηση» του παγκόσμιου εμπορίου είχε νόημα για όσο καιρό φαινόταν ότι οι δυτικές επιχειρήσεις θα κατακτούν τον πλανήτη (ίσως και άλλους…) με μόνο ζήτημα τον μεταξύ τους ανταγωνισμό· «ήπιο» για όσο θα υπήρχαν «νέες ήπειροι» (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) προς κατάκτηση…

Τώρα που αυτό έληξε, αυτές οι ίδιες επιχειρήσεις (οι αμερικανικές σ’ αυτή τη φάση) δέχονται να χάσουν δια της (κρατικής) βίας αγορές που έτσι κι αλλιώς θα έχαναν, υπό τον όρο όχι απλά ότι οι ανταγωνιστές τους θα μείνουν έξω απ’ τις «δικές τους» αγορές («προστατευτισμός») αλλά ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα καταστραφούν.

Γιατί (δεν το ξέρετε;) ο καπιταλισμός είναι δυναμικό σύστημα εκμετάλλευσης που σπάει παντού και πάντα τα όρια, τους περιορισμούς, τους φραγμούς που συναντάει, όταν «αναπτύσσεται». Δεν «αναπτύσσεται» σε περιφραγμένους χώρους / χρόνους, παρά μόνο, ίσως, σε κάποια πολύ αρχική φάση. Δεν είναι σύστημα ενυδρείου… Δεν είναι ένα σύστημα όπου τα αφεντικά μπορούν να μοιράσουν μεταξύ τους ειρηνικά, όμορφα και for ever τις αγορές εργασίας, εμπορευμάτων και πρώτων υλών… Μόνο ανταγωνιστικά, άρα επιθετικά μπορεί να «αναπτύσσεται».

Γι’ αυτό ο ιμπεριαλισμός είναι οργανικό, αναπόσπαστο στοιχείο του καπιταλισμού· και όχι κάτι δευτερεύον, που εξαρτιέται απ’ τα ήθη της μιας πολιτικής βιτρίνας ή της άλλης, του ενός στρατηγού ή του άλλου.

(φωτογραφία: Τα στενά του Ορμούζ).

Παιχνίδια με τις λέξεις;

Παρασκευή 24 Μάη. Το ξέρετε (υποθέτουμε) καθώς το έχουμε επισημάνει απ’ το καλοκαίρι του 2016. Ακόμα κι αν τα δίκτυα των «social media» έχουν γίνει το αγαπημένο πεδίο της μαζικά και κρατικά / παρακρατικά οργανωμένης παραπληροφόρησης / αποβλάκωσης, τα «επίσημα» media, με βαριά ονόματα και ιστορία, είναι εξίσου βασικοί πυλώνες των προπαγανδιστικών εκστρατειών στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Αν είναι σχετικά εύκολο να αποδώσει κανείς την απόλυτη ανυποληψία στο σύνολο των «social» δικτύων, η αντιμετώπιση των επίσημων και κυριλέ καθεστωτικών ψεμμάτων είναι πιο δύσκολη. Εδώ δεν πρέπει κανείς να διαγράφει εντελώς «τις γραμμές», αλλά να μπορεί να διακρίνει πίσω από αυτές.

Οι δύο πιο κάτω εικόνες έχουν διαφορά μόλις έντεκα ώρες – και οι δύο σαν τίτλοι για το ίδιο (ηλεκτρονικά αναρτημένο) ρεπορτάζ, των καθεστωτικών new york times. Στον πρώτο τίτλο η μαριονέτα Guaido χαρακτηρίζεται «σκασμένο λάστιχο» – και εξαιτίας αυτού να σκέφτεται να διαπραγματευτεί με τον Μαδούρο… Έντεκα ώρες μετά έγινε η διόρθωση: η μαριονέτα είναι ξανά «ηγέτης της αντιπολίτευσης», οπότε η διαπραγμάτευσή του με τον Μαδούρο μπορεί να εννοηθεί σα να γίνεται από θέση ισχύος….

Το ρεπορτάζ, παραμένοντας το ίδιο, δεν δίνει πόντους στη μαριονέτα. Σαν αποτυχημένος χαρακτηρίζεται. Αλλά ποιος κάθεται να διαβάσει τόσα πολλά γράμματα; Ο τίτλος (οποιοσδήποτε τίτλος) μεταφέρει συμπυκνωμένο το «νόημα» πολύ πιο αποτελεσματικά. Συνεπώς, σ’ αυτό το μικρό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα, η δουλειά βρίσκεται στα bold και μεγάλα γράμματα. Αλλού (κι αυτό είναι το συνηθισμένο) προχωράει και στα plain και πολλά…

Αυτή είναι μόνο μια μεταβατική βάση του προπαγανδιστικού πολέμου. Θα έρθουν πολύ χειρότερα…

O Bannon πήρε το όπλο του

Πέμπτη 23 Μάη. Ο αμερικάνος φασίστας Steve Bannon έχει αναθέσει στον εαυτό του καθήκοντα «ιεραπόστολου». Μπορεί να απολύθηκε από σύμβουλος στρατηγικής του ψόφιου κουναβιού, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει (με την κατάλληλη χρηματοδότηση…) να δρα σαν «παράλληλος υπουργός εξωτερικών» του αμερικανικού παρακμιακού imperium: πως θα απονευρωθεί εντελώς το project europe (απ’ τους ευρωπαίους φασίστες) μένοντας απλά μια οικονομική ζώνη στην οποία η Ουάσιγκτον θα κάνει πετυχημένους εκβιασμούς· πως τα φασιστόμουτρα τύπου Bolsonaro θα ισχυροποιηθούν και θα επεκταθούν στη νοτιοαμερικάνικη «πίσω αυλή» του ψοφιοκουναβιστάν· και, last but not least, πως θα γίνει επειγόντως ένας πόλεμος κατά της κίνας.

Σ’ ένα πρόσφατο (αρχές Μάη) άρθρο του στην καθεστωτική washington post ο στρατηγός Bannon εξήγησε γιατί η αναμέτρηση των ηπα με την κίνα είναι «ιερά» αναπόφευκτη. Θα μπορούσε κανείς να προσπεράσει το κατά Bannon ευαγγέλιο του 4ου παγκόσμιου πολέμου σαν πόνημα ενός (έστω διάσημου) «περιθωριακού» φασίστα. Ωστόσο, από επαγγελματικό καθήκον, ο Bannon υποδεικνύει τα σημεία εκείνα που μπορούν, πρέπει, και είναι σχετικά εύκολο να ξεσηκώσουν την «ιερή» αγανάκτηση του «ελεύθερου κόσμου»:

– η κίνα προωθεί τον κρατικό καπιταλισμό που ευνοεί την κομματική νομεκλατούρα νομιμοποιώντας την κλοπή της (ατομικής / επιχειρηματικής) «πνευματικής ιδιοκτησίας»…

– η κίνα είναι ένα ολοκληρωτικό, στρατοκρατικό κράτος, με «εκατομμύρια κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης»…

– η κίνα είναι ένα αυταρχικό κράτος που καταπιέζει τους υπηκόους του…

– εξαιτίας των πιο πάνω η κίνα απειλεί την ευημερία των αμερικάνων, σε βαθμό που να είναι (έτσι γράφει) «η μεγαλύτερη υπαρξιακή απειλή που αντιμετώπισαν ποτέ οι ηπα»…

Ελπίζουμε να έχετε την επίγνωση (ή, έστω, την διαίσθηση) να καταλάβετε το γιατί τα πιο πάνω μπορούν και να πουληθούν μαζικά, και μαζικά να αγοραστούν. Αν έχετε την απορία πως είναι να ζει κανείς στους αρμούς και στις πυκνώσεις της Ιστορίας (ειδικά εκείνης που καθορίζεται από τα καπιταλιστικά / ιμπεριαλιστικά συμφέροντα) έχετε, μέσω Bannon, την απάντηση: έτσι διαμορφώνεται η επιστράτευση των πληθυσμών, έτσι συγκροτούνται τα εμπόλεμα μπλοκ των υπηκόων. Τώρα, στον 21ο αιώνα: ο Bannon, σε αντίθεση με εκείνους που σημαδεύει, δεν είναι ηλίθιος. Κάθαρμα ναι, σκουλήκι ναι, ηλίθιος όχι!

Τα υπόλοιπα πέρα απ’ την προπαγάνδα του είναι δουλειά των αφεντικών του…

(φωτογραφία: Το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Carl Vinson πλέει στη νότια θάλασσα της κίνας. Το ηλιοβασίλεμα όπως φαίνεται απ’ το κατάστρωμα, ανάμεσα σε πολεμικά και πύργους ελέγχου, θα μπορούσε να θυμίζει κάτι στίχους του είδους:

… Ο καιρός θάταν όμορφος στο δάσος, θάταν όμορφος στο δάσος

αν δεν κουφαίνονταν τα φύλλα απ’τον κρότο, αν δεν πάγωνε ο ήλιος απ’ τον κρότο…

Τα παιδιά αν δεν τρώγανε σκουπίδια, τα αεροπλάνα αν δεν καίγανε καλύβια…

… Φο Μι Τσιν… Α! Το κορίτσι σου θα ‘παιρνες για βόλτα χέρι χέρι,

στο δάσος για βολτίτσα χέρι χέρι,

τα αεροπλάνα αν δεν καίγανε καλύβια…)

Πριν την αρχή του κόσμου

Πέμπτη 23 Μάη. Στην κινεζική μυθολογία Hongmeng είναι το όνομα της κατάστασης του σύμπαντος πριν την δημιουργία του. Το γεγονός ότι Hongmeng λέγεται το λειτουργικό σύστημα της «παγκόσμιας πέτρας των σκανδάλων» κινεζικής Huawei που πρόκειται να αντικαταστήσει το android της google πριν καν η αμερικανική εταιρεία (και το πεντάγωνο πίσω της) καταλάβουν τι έγινε, ίσως συμβολίζει την κινεζική καπιταλιστική έπαρση: και έτσι, μ’ αυτό το λειτουργικό, αρχίζει η δημιουργία του σύμπαντος!..

Το Hongmeng αναπτύσσεται στο πανεπιστήμιο Jiao Tong της Σαγκάης απ’ το 2012 – εδώ και πολλά κινεζικά χρόνια δηλαδή. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν εκ των προτέρων αμφιβολίες για την αξιοπιστία του. Είναι «κτισμένο» πάνω στο Linux, είναι συμβατό με όλες τις εφαρμογές του android σε οποιαδήποτε συσκευή, του μοιάζει, θα υιοθετηθεί εύκολα και, επιπλέον, επιτρέπει την δημιουργία νέων εφαρμογών.

Επειδή ο κινεζικός καπιταλισμός είναι αυτό που καταγγέλει ο σερίφης Bannon, κρατικά διευθυνόμενος δηλαδή, οι εκτιμήσεις για το πόσο χρόνο θα χρειαστεί η υιοθέτηση του Hongmeng απ’ όλες τις κινεζικές κατασκευαστικές είναι «μια σύντομη μονάδα χρόνου», κάτι σαν ρεκόρ: το πολύ έξι μήνες. Έξι μήνες είναι αρκετός χρόνος για την απώλεια ποσοστών στην παγκόσμια αγορά· όχι, πάντως, μεγαλύτερος απ’ τον χρόνο που έχασε η νοτιοκορεατική Samsung όταν άρχισαν να ανατινάζονται οι λεπτές μπαταρίες κάποιου μοντέλου smart phone της σειράς galaxy· για να τον κερδίσει γρήγορα αμέσως μετά.

Εκείνο που είναι άγνωστο, και θα επηρεάσει πολλά, είναι ότι εκτός απ’ το να αναπτύσσει το Hongmeng απ’ το 2012, παραμένει άγνωστο τι άλλο έκανε παράλληλα είτε το συγκεκριμένο κινεζικό πανεπιστήμιο είτε άλλα ερευνητικά συγκροτήματα. Πόσες εφαρμογές 5G είναι ήδη έτοιμες πάνω σ’ αυτό το λειτουργικό, για να το κάνουν παγκόσμια μόδα;

Όπως και νάχει, ισχύει κι αυτό, παρμένο απ’ τα βασικά του μεταμοντερνισμού: η Ουάσιγκτον, ποινικοποιώντας, επικηρύσσοντας την Huawei, έχει αναλάβει (με δικά της έξοδα) την μεγαλύτερη ever εκστρατεία διαφήμισής της! Όπως είχε παρατηρήσει κάποτε ο Umberto Eco, το ιδανικό που θα ήλπιζε μια περιθωριακή παρέα βλάσφημων του βατικανού θα ήταν να τους κάνει μήνυση ο πάπας…

Η Huawei, σαν κινεζική καπιταλιστική επιχείρηση, είναι μ’ έναν τρόπο βλάσφημη, αλλά όχι περιθωριακή. Ωστόσο το ψοφιοκουναβιστάν ανέλαβε να την κάνει κάτι άλλο από κινεζική καπιταλιστική επιχείρηση. Ανέλαβε να την κάνει παγκόσμιο σύμβολο του αντιαμερικανισμού.

Αργά ή γρήγορα η κατοχή ενός 5G κινητού της Huawei θα είναι σα να πετάς ένα παπούτσι στα μούτρα του ψόφιου κουναβιού και των σωματοφυλάκων του…

Ποιός θα το περίμενε ότι μια σκληρή σύγκρουση μέσα στην παγκόσμια αγορά θα έδινε σε ένα εμπόρευμα, σε μια φίρμα, τέτοιον έξτρα φετιχισμό;

Ο σοφός γέρων

Πέμπτη 23 Μάη. … Πολύ αίμα χωρίζει έλληνες και τούρκους. Όμως, όπως και στη γαλλογερμανική περίπτωση, τα οφέλη από μιαν ενδεχόμενη στενή συνεργασία θα ήσαν τεράστια. Τα ελληνικά και τα τουρκικά εδάφη ελέγχουν από κοινού ένα σημαντικό παγκόσμιο σταυροδρόμι. Αυτή η γεωγραφική θέση εξασφάλισε την ισχύ και την αίγλη της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας, πριν οι εμπορικές ροές στραφούν προς τον Ατλαντικό. Σήμερα, η ραγδαία άνοδος της κίνας στο παγκόσμιο στερέωμα ανανεώνει τις παλαιές γεωοικονομικές λογικές. Μπορούν, άραγε, η ελλάδα και η τουρκία να ακολουθήσουν τη γαλλογερμανική εμπειρία, ώστε να συν-αξιοποιήσουν τις νέες δυνατότητες;

… Ο γεωπολιτικός ορίζων της περιοχής μας είναι σκοτεινός. Η ελλάδα δεν μπορεί να επηρεάσει τις μεγάλες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τις συνέπειες των οποίων υφίσταται αναγκαστικά. Μπορεί, όμως, να εξασφαλίσει το εθνικό οικοδόμημα, καλλιεργώντας σχέσεις καλής γειτονίας.

Ανάλογα είναι και τα τουρκικά συμφέροντα. Πρέπει να κινητοποιηθεί η διπλωματία προς την κατεύθυνση της συνδιαλλαγής, όχι μόνο για να αντιμετωπιστούν οι άμεσοι κίνδυνοι, αλλά και για να διατηρηθεί η ελπίδα για μια ελληνοτουρκική συνεννόηση, στο πρότυπο της γαλλογερμανικής.

Είναι πολλά τα μακροπρόθεσμα εθνικά διακυβεύματα για να θυσιαστούν στον βωμό κάποιων, κυρίως ξένων, οικονομικών συμφερόντων. Δεν πρέπει οι υδρογονάνθρακες να γίνουν και στα καθ’ ημάς πηγή δεινών.

Αυτά έγραφε ανάμεσα σε άλλα σ’ ένα μικρό άρθρο του στην καθεστωτική «καθημερινή», στις 19 Μάη, ο Γιώργος Πρεβελάκης. Δεξιός πατριώτης (αλλά όχι φασίστας!) ο 70χρονος σήμερα Πρεβελάκης, καθηγητής γεωπολιτικής στη Σορβόνη, ένας απ’ τους ελάχιστους δεξιούς διανοούμενους που αξίζουν προσοχή για τις απόψεις τους (συμπεριλαμβανόμενης, πάντα, της κριτικής προς αυτές), ομολογεί έμμεσα αλλά καθαρά ότι το «βλέπει το έργο»: η ελληνική ιδέα της ιμπεριαλιστικής αντιτουρκικής «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της ελληνο-ισραηλινο-αμερικανο-αιγυπτιακής συμμαχίας θα γίνει «πηγή δεινών». Δεν λέει καθαρά ούτε υπονοεί ποιά θα είναι αυτά· χρειάζονται, όμως, ικανότητες προφήτη για να καταλάβει κανείς;

Ο δεξιός καθηγητής Πρεβελάκης προτείνει σχεδόν ανοικτά αυτό που είναι το ανάθεμα για κάθε ντόπιο πατριωτικοφασίστα, δεξιό ή αριστερό: την συνδιαχείριση (με την Άγκυρα) των όποιων κοιτασμάτων· και μια στρατηγική συνεργασία / συμμαχία ανάμεσα στα δύο κράτη. Θεωρεί μια τέτοια στρατηγική συνεργασία σαν τον μόνο παράγοντα «σταθεροποίησης» στην ευρύτερη περιοχή… Θα μπορούσε να το θέσει και διαφορετικά: μόνο έτσι θα μπορούν να πουλήσουν και τα δύο κράτη / κεφάλαια (ειδικά όμως το ελληνικό) πολύ ακριβά το τομάρι τους στον εντεινόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

(Το γιατί ο ηθικός αυτουργός και υποστηρικτής της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κίεβο αμερικάνος πρεσβευτής Pyatt έχει αγαπήσει τόσο το φαιορόζ γκουβέρνο, το έχει εξηγήσει ο ψεκασμένος “εταίρος”, μέσα απ’ την θητεία του σαν υπ.αμ….

Ας πάει, όμως, το κοπάδι να ψηφίσει, χωρίς να ζητήσει εξηγήσεις από πουθενά και από κανέναν…)

H δική μας τύφλα

Πέμπτη 23 Μάη. Εκείνο που προφανώς ξέρει (αλλά δεν μπορεί να πει ανοικτά) ο δεξιός καθηγητής γεωπολιτικής Πρεβελάκης, είναι πως η πρότασή του απαιτεί απ’ τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες την ρήξη τους με τα συμφέροντα των δύο βασικότερων πυλώνων τους, των δύο βασικότερων στηριγμάτων τους: της εκκλησίας και του εφοπλισμού!! Ειδικά τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» είναι τόσο καθοριστικά (αναμενόμενο!!!) σ’ αυτό που ονομάζεται «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού failed state ώστε ούτε καν μια λογική διαχείριση του «κυπριακού προβλήματος» δεν μπορούν να διανοηθούν οι πολιτικές βιτρίνες.

Κι αν δεν μπορείς να «λύσεις επίσημα» ένα «πρόβλημα» που δημιούργησες και είναι ουσιαστικά λυμένο απ’ το 1974, πως να τολμήσεις να γυρίσεις την πλάτη σε «παραδοσιακούς συμμάχους» όπως το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον; Αφού, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, η στρατηγική συνεργασία της Αθήνας με την Άγκυρα, πέρα απ’ την εσωτερική εθνικιστική μυθολογία, θα είχε αυτούς σαν εχθρούς.

Αυτό που απλώνεται μπροστά μας, σαν σύγχρονη εργατική τάξη εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια, είναι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και η διαχείρισή του, που δεν πρόκειται να αναιρεθούν από μια έκλαμψη στα μυαλά των ντόπιων αφεντικών! Με Πρεβελάκη ή χωρίς… Οι συμμαχίες τους (ελληνο-ισραηλινή, ελληνο-αμερικανική, ελληνο-αιγυπτιακή) είναι συγκεκριμένη συστράτευση μέσα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, για συγκεκριμένους λόγους και για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων (πρώτα απ’ όλα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου).

Είναι κωμικοτραγικό το ότι ένας δεξιός, συντηρητικός, «πατριώτης» πανεπιστημιακός σαν τον Πρεβελάκη βλέπει εκείνα που απωθεί η τάξη μας (άσχετα με τις προτάσεις του). Είναι κωμικό επειδή μοιάζει σαν «η φωνή της λογικής» που είναι τέτοια επειδή βρίσκεται μακριά, εκτός συνόρων. Είναι ταυτόχρονα τραγικό επειδή τα «δεινά» απ’ τους προσανατολισμούς του ελλαδιστάν δεν κατανέμονται με ταξική αναλογία, περισσότερα προς τα πάνω της κοινωνικής ιεραρχίας· μοιράζονται ανάποδα. Προορίζονται για τις δικές μας καμπούρες.

Τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τις πληρώνουμε ήδη: ηθικά, διανοητικά, συναισθηματικά! Τις πληρώνουμε πολύ λιγότερο από άλλους εδώ γύρω, ωστόσο τις πληρώνουμε. Κι αυτές οι «πληρωμές» μοιάζουν τόσο εδραιωμένες, ώστε οι επόμενες “δόσεις” είναι πολύ κοντύτερα απ’ ότι οι μικροαστικές απωθήσεις εννοούν.

Όχι, η ασταμάτητη μηχανή δεν προωθεί την εγκατάλειψη των μετώπων της εργατικής αντίστασης με μια βαλίτσα για κάποιο κρησφύγετο αλλού· στο αντίθετο προσβλέπει, γι’ αυτό χτικιάζει. Αλλά χρειάζονται κότσια και απόδραση απ’ όλες τις αδράνειες και τις υπεκφυγές που μας έχουν επικηρύξει, σαν αυτόνομους εργάτες, σαν πολιτικό «ταμπού».

Ιστορικός χρόνος…

Τετάρτη 22 Μάη. Υπάρχουμε εδώ και 5.000 χρόνια. Γιατί όχι άλλα 5.000; Η κατακλείδα των χθεσινών δηλώσεων του Zhang Ming, πρεσβευτή του Πεκίνου στις Βρυξέλες (στην ε.ε.), για τις τελευταίες επιθετικές κινήσεις της Ουάσιγκτον (αύξηση δασμών στις κινεζικές εισαγωγές, απαγορεύσεις σε βάρος της Huawei) δίνει μια διάσταση ασύνηθιστη στις διεθνείς σχέσεις / αντιπαλότητες. Τα 5.000 χρόνια συνεχούς ύπαρξης της κίνας (εννοημένης τόσο σαν διαδοχικές κρατικές μορφές όσο και σαν κοινωνία) δεν έχουν καμμία σχέση με το παρανοϊκό / φαντασιακό «3.000 χρόνια μακεδονία ελληνική». Αντίθετα, απ’ την μια μεριά αυτές οι 5 χιλιετίες κινεζικής ιστορίας είναι ουσιαστικά άγνωστες (και, κατά συνέπεια, ανερμήνευτες) απ’ την δύση· αφετέρου, όταν η δύση (με την έννοια που είναι δεκτή ως σήμερα) «ανακάλυψε» την κίνα, στη διάρκεια του 13ου μ.χ. αιώνα, η κινεζική αυτοκρατορία είχε ήδη πάνω από 4.000 χρόνια ιστορίας και εξέλιξης… Ήταν μάλιστα σε τέτοιο σημείο ανάπτυξης (συμπεριλαμβανομένης και της διοίκησής της) ώστε οι μεν ευρωπαίοι έπαθαν ένα διαρκές σοκ θαυμασμού· η δε «ουράνια πόλη» δεν ενδιαφερόταν να αγοράσει τίποτα απ’ τους ευρωπαίους, επειδή είχε τα πάντα και αρκετά παραπάνω…. Τότε (πολύ πρόσφατα από ιστορική άποψη…) η δύση όχι «εμπορικό πόλεμο» δεν μπορούσε να διανοηθεί με την κίνα· ούτε καν εμπόριο με την έννοια να πουλήσει κάτι…

Αν ήταν η υπανάπτυκτη δύση και όχι η αναπτυγμένη κίνα που κατέκτησαν τον πλανήτη από ένα (σχετικά πρόσφατο) χρονικό σημείο και μετά, αυτό οφειλόταν σε μια κινεζική εφεύρεση. Την οποία στην κινεζική αυτοκρατορία χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά σαν (φαντασμαγορικό) παιχνίδι αν και ήξεραν τις φονικές της δυνατότητες· αλλά στη δύση έκαναν όπλο: την πυρίτιδα. Τα πυροβόλα όπλα πέτυχαν εκείνο που δεν ήθελαν να κάνουν τα πυροτεχνήματα· ωστόσο, ακόμα κι έτσι, η κίνα δεν κατακτήθηκε ποτέ από δυτικούς (που έκαναν ό,τι μπορούσαν: πόλεμος του οπίου…). Παρήκμασε (πάντα σε σύγκριση με άλλες περιοχές του πλανήτη, συμπεριλαμβανόμενης της ιαπωνίας) απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα και για τις επόμενες δεκαετίες, μόνο και μόνο επειδή καθυστέρησε να υιοθετήσει και να ενσωματώσει την καπιταλιστική δυναμική.

Ωστόσο 100 ή 150 χρόνια, σε μια συνεχή ιστορία 5.000, είναι ένα μικρό, ελάχιστο διάστημα. Αν αυτό το χρονικό διάστημα (του ενός αιώνα) είναι για άλλα ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως οι ηπα, ο «χρυσός αιώνας τους», για την κίνα είναι απλά ένα μικρό, ελάχιστο διάλειμμα στην ισχύ της.

Απ’ την στιγμή που υιοθέτησε για τα καλά την καπιταλιστική δυναμική σε όλο το εύρος και βάθος της, προσαρμόζοντάς την στον έλεγχο του κόμματος / κράτους, το κινεζικό καθεστώς έχει κάθε ιστορικό δικαίωμα να απαιτεί τουλάχιστον σεβασμό – απ’ τους «μικρούς» και τους «περαστικούς» του πλανήτη, ακόμα κι αν έχουν μερικές χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές…

Γιατί να μην υπάρχουμε άλλα 5.000 χρόνια; Αυτό δεν είναι μια ερώτηση από αμερικανικά στόματα. Δεν μπορούν να την διανοηθούν καν και καν…