Tag: ηπα

Πρώτες ύλες

Πέμπτη 30 Μάη. Χτες (στη μακρινή Ανατολή) σημειώναμε αυτό που θεωρείται ένα απ’ τα «όπλα μαζικής καταστροφής» του Πεκίνου στον «εμπορικό πόλεμο» που του έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον: το σχεδόν «φυσικό» μονοπώλιο στις σπάνιες γαίες. Περισσότερες λεπτομέρειες που δημοσιοποιούνται δείχνουν το γιατί το Πεκίνο έχει την άνεση να διασκεδάζει και μόνο με τις φήμες ότι μπορεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο των αμερικανικών εταιρειών με την 4η βιομηχανική επανάσταση· και να αφήσει την Ουάσιγκτον πρακτικά χωρίς νέα παραγωγή όπλων.

Έχει έξοδο κινδύνου ο αμερικανικός καπιταλισμός απέναντι σε τέτοια απειλή; Άμεσα και κοντοπρόθεσμα όχι. Ορισμένοι αναφέρουν, σαν εναλλακτική, πολύ μεγάλα κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί στην ιαπωνική αοζ, κοντά στο νησί Minamitori, 1850 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Τόκιο. Οι εκτιμήσεις δίνουν στην εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων χρονική διάρκεια αιωνιότητας: με τα σημερινά επίπεδα ζήτησης, υπάρχει εκεί ύτριο που μπορεί να καλύψει τις παγκόσμιες ανάγκες για 780 χρόνια, δυσπρόσιο για 730 χρόνια, ευρώπιο για 620 χρόνια και τέρβιο για 420. (Το που χρησιμοποιούνται τα παράγωγα αυτών των υλικών μιαν άλλη φορά).

Έχει λόγους να ελπίζει η Ουάσιγκτον και να ανησυχεί το Πεκίνο γι’ αυτά τα κοιτάσματα; Όχι και στα δύο! Βρίσκονται θαμμένα σε βάθος 6.000 στον βυθό του Ειρηνικού, κι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει εμπορικά αξιοποιήσιμη τεχνολογία εξόρυξης για τέτοια βάθη! Αν εφαρμόζονταν τεχνικές που έχουν δοκιμαστεί στα 5.000, για την εξόρυξη 1000 τόνων σπανίων γαιών θα έπρεπε να εξορυχθούν περισσότεροι από ένα εκατομύρια τόνοι βυθού. Κάπου να αποθηκευτούν για να γίνουν αντικείμενο διαλογής, και ύστερα να κουβαληθούν και να ξαναριχτούν στη θάλασσα. Ακόμα χειρότερα: από την στιγμή που θα βρεθεί ένα κοίτασμα σπανίων γαιών στη στεριά, χρειάζονται 10 χρόνια μέχρι να αναπτυχθούν οι εργοστασιακές υποδομές για να παραχθεί αξιοποιήσιμο υλικό… Αυτό στην ξηρά.

Ακόμα και στις καλύτερες των περιπτώσεων λοιπόν, θα χρειαστούν κάμποσα χρόνια για να φτάσει η ιαπωνική παραγωγή στο σημείο να σπάσει το κινεζικό μονοπώλιο. Για να επιτευχθεί τι όμως; Αντί η αμερικανική τεχνολογική βιομηχανία να εξαρτιέται απ’ το Πεκίνο να εξαρτιέται απ’ το Τόκιο. Που, μην έχετε καμμία αμφιβολία, θα εξαντλήσει τις δυνατότητες αξιοποίησης αυτής της υπεροχής· και δεν εννοούμε μόνο τις οικονομικές.

Για τις ηπα, που φρόντισαν να «απεξαρτηθούν» σχεδόν απ’ τις εισαγωγές πετρελαίου, το ότι δεν ευλογήθηκαν απ’ τον θεό να είναι ανεξάρτητες (με τα ως τώρα δεδομένα) και στις νο 1 στρατηγικές πρώτες ύλες είναι πραγματική κατάρα. Απο που ως που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν τσαμπουκάδες στο Πεκίνο δεν το ξέρουμε.

Δεν αποκλείεται όμως να μην έχουν πάρει ως τώρα σοβαρά το ζήτημα. Συμβαίνει κι αυτό: το team των αμερικάνων πολεμοκάπηλων έφτιαξε τις ιμπεριαλιστικές του απόψεις την εποχή του πετρελαίου…

Παλιά πιόνια

Πέμπτη 30 Μάη. «Εμπορικός» πόλεμος εναντίον του Πεκίνου. «Εμπορικός» πόλεμος εναντίον της Μόσχας. «Εμπορικός» πόλεμος εναντίον της Τεχεράνης. Στρατιωτικές κινήσεις εναντίον και των τριών. Φαίνεται ότι το ψοφιοκουναβιστάν κινείται μονοδιάστατα με βάση την μεγάλη σκακιέρα (the grand chessboard: american primacy and its geostrategic imperatives) του γνωστού Zbigniew Brzezinski. Εκδόθηκε το 1997, για να αποτραπεί εκείνο που συμβαίνει ήδη: η συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης… Μάλιστα ο Brzezinski δεν είχε προβλέψει ότι στην «ευρασιατική συμμαχία» θα μπορούσαν να συγκλίνουν η Άγκυρα και η Ισλαμαμπάντ…

Αν η Ουάσιγκτον έκανε μια πραγματική προσπάθεια για να εμποδίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτή ήταν ο προληπτικός πόλεμος (κατά της τρομοκρατίας)· «προληπτικός», όμως, όχι κατά της «τρομοκρατίας» αλλά κατά της πιθανότητας να προκύψει κάπου στην ευρασία ένας ισχυρός ανταγωνιστής. Ήταν λοιπόν το 2001 (με την εισβολή στο αφγανιστάν) και το 2003 (με την εισβολή στο ιράκ). Το γεγονός ότι εν έτει 2019 δεν έχει καταφέρει να αποτρέψει την δημιουργία του βασικού «εχθρικού» τριγώνου απομονώντας μεταξύ τους τις κορυφές μπορεί να ξεπεραστεί με επίθεση στο σύνολό του;

Το αντίπαλο στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό (επίσης ιμπεριαλιστικό) μπλοκ έχει ήδη διαμορφωθεί – δεν μπορούμε να κάνουμε τους ανήξερους. Η τωρινή φάση της όξυνσης μοιάζει σα να έχει έναν έσχατο στόχο για την Ουάσιγκτον και τους δικούς της (ελάχιστους δηλωμένους ανοικτά, προς το παρόν) συμμάχους: το να αφαιρέσουν συμμάχους απ’ το «ευρασιατικό» μπλοκ, καθυστερώντας, εμποδίζοντας, προβοκάροντας την οικονομική του βάση. Κάνοντας την συμμετοχή τους στα ευρασιατικά project οικονομικά δυσβάστακτη (αυτό αφορά και την ε.ε.)

Δεν είναι βέβαιη η απόδοση αυτού του αμερικανικού σχεδιασμού (στο βαθμό που υπάρχει και έχει κάποια συνοχή). Σε κάθε περίπτωση, επειδή τις επιθετικές πρωτοβουλίες της αναλαμβάνει η Ουάσιγκτον, έχει κάνει και την μεγαλύτερη (σχετικά) χρήση των όπλων της· χωρίς ως τώρα να έχει επιτύχει οτιδήποτε που να μπορεί να θεωρήσει σταθερή νίκη.

“Σας βλέπουμε!”

Πέμπτη 30 Μάη. Το αμερικανικό καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων bloomberg αποκάλυψε χτες ότι στις 7 Μάη η γραμματεία του αμερικανικού υπ.οικ. που είναι υπεύθυνη για την τρομοκρατία και την οικονομική κατασκοπεία έστειλε ένα τελεσίγραφο στις Βρυξέλες, με θέμα το (χρηματοπιστωτικό) «όχημα ειδικού σκοπού» που έχει κατασκευαστεί (Instex) για να παρακάμπτονται οι αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν στις συναλλαγές ευρωπαϊκών εταιρειών ή/και κράτων με την Τεχεράνη.

«Σας προειδοποιώ να λάβετε σοβαρά υπόψη τις πιθανές κυρώσεις για το Instex” έγραψε η γραμματέας Sigal Mandelker. «Η συμμετοχή σε δραστηριότητες που αντιτίθενται στις αμερικανικές κυρώσεις μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες, συμπεριλαμβανόμενης της απώλειας της πρόσβασης στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Σύμφωνα με ανώνυμο αμερικάνο αξιωματούχο, η Ουάσιγκτον αποφάσισε να προχωρήσει σ’ αυτό το τελεσίγραφο (- «Τι είναι αυτό; Απειλή;» – «Όχι. Προειδοποίηση» – «Α!») επειδή μέσω κατασκοπείας συμπέρανε ότι ενώ επίσημα διάφοροι ευρωπαίοι καθησυχάζουν το ψοφιοκουναβιστάν ότι «ντάξει μωρέ, δεν είναι τίποτα σπουδαίo», εννοούν πολύ σοβαρά να χρησιμοποιήσουν – το Instex.

Όντως, λένε ψέμματα οι ευρωπαίοι… Προσανατολίζονται κι αυτοί στο να παρακάμψουν την χρήση του δολαρίου (αλλά, κυρίως, τους αμερικανοκρατούμενους μηχανισμούς διεθνών πληρωμών) σε εμπόριο με «τιμωρημένα» κράτη – πράγμα που σημαίνει αυτό που ξέρετε ήδη (αν παρακολουθείτε σταθερά αυτές τις γραμμές): περιορισμό του διεθνούς κύκλου κυκλοφορίας / αξιοποίησης του νομίσματος που «κόβει» η αμερικανική κεντρική τράπεζα. Το εμπόριο και οι ευρωπαϊκές επενδύσεις στο ιράν είναι βέβαια ένα θέμα· αλλά είναι και case study για τις τεχνικές παράκαμψης (στην «παρανομία»…) του δολαρίου και των μηχανισμών του.

Τα αμερικανικά αφεντικά, και οπωσδήποτε οι τωρινές πολιτικές βιτρίνες τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να στρίψουν το λαρύγγι των ευρωπαίων ομοίων τους. Απ’ την μια μεριά δασμοί και απειλές δασμών, κυρώσεις και απειλές κυρώσεων στις δι-ατλαντικές οικονομικές σχέσεις. Απ’ την άλλη απαγόρευση συναλλαγών με όποιον δεν αρέσει στην Ουάσιγκτον.

Πρόκειται για ασφυξία – που δεν γίνεται να λυθεί «συναινετικά»… Τα ήξεραν αυτά οι προχτεσινοί ψηφοφόροι για την ευρωβουλή;

(φωτογραφία: Τι να σου κάνει και η δόλια κυρά Mogherini τώρα που έχουν βγει τα πιστόλια;)

Κελαηδούν τα παπαγαλάκια;

Πέμπτη 30 Μάη. Την ευχή του «να μη γίνει πόλεμος» εξέφρασε, χθες, ο υπουργός εθνικής άμυνας της τουρκίας Χουλουσί Ακάρ, αναφερόμενος στη συγκέντρωση πλοίων που παρατηρείται «κάπου κάπου στην ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο». Η σταθερά «πολεμική» ρητορική που χρησιμοποιεί ο κ. Ακάρ έχει ως στόχο τη διατήρηση της έντασης, ενόψει και των επόμενων βημάτων που σχεδιάζει η τουρκία, κυρίως στην κυπριακή αοζ…

Μ’ αυτά ξεκινούσε χτες ένα δημοσίευμα της καθεστωτικής «καθημερινής» με τίτλο: η Άγκυρα «εύχεται να μη γίνει πόλεμος». Μπορεί ο συντάκτης (απ’ τους υπεύθυνους δημαγωγίας του ελληνικού ιμπεριαλισμού) να πάσχει από τρικυμία στο κρανίο, ή μπορεί να έχουν σοβαρά προβλήματα τα αφεντικά του. Πάντως «η ευχή να μην γίνει πόλεμος», με αναφορές μάλιστα σε μια έκταση θάλασσας που αρχίζει απ’ τα μέρη μας και φτάνει ως τον περσικό, δεν συνιστά «πολεμική ρητορική». Εκτός κι αν αποδείξει κανείς ότι εννοεί το αντίθετο.

Το ζήτημα είναι ότι ο καραβανάς υπουργός πολέμου της Άγκυρας βλέπει ως τον ινδικό. Μ’ αυτόν τον ορίζοντα έχει ένα κάποιο νόημα η κουβέντα του, όχι σαν «ευχή» αλλά μάλλον σαν προειδοποίηση: προσέξτε, γιατί μπορεί και να γίνει. Ο έλληνας ομόλογός του (και το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος) προτιμούν να παριστάνουν ότι «δεν βλέπουν» τίποτα πέρα απ’ τα τουρκικά πολεμικά. Ή, έστω, έτσι καθησυχάζουν τους δουλοπρεπείς υπηκόους τους. Και, μα τα χίλια βουλιαγμένα υποβρύχια, το πόπολο ζει και μιζεριάζει στην κοσμάρα του.

Συνεπώς δεν θα ανησυχήσει με κάτι ακόμα που γράφτηκε σε τουρκική καθεστωτική εφημερίδα (την yeni safak) και ο έλληνας δημαγωγός ανέλαβε να το κάνει λιανά στο ίδιο δημοσίευμα:

… Έφερε μάλιστα [σ.σ.: η yeni safak] ως παράδειγμα την Αλεξανδρούπολη που, όπως είπε, «εξοπλίζεται» εναντίον της Τουρκίας και πρόσθεσε ότι «αυτοί που περιορίζουν την τουρκία στη συρία και στην ανατολική Μεσόγειο, τώρα προσπαθούν να την περιορίσουν στο Αιγαίο, στη δυτική Θράκη, στη βουλγαρία και στη ρουμανία».

Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται, βεβαίως, στην προ ημερών χρήση του λιμένα της Αλεξανδρούπολης από τις αμερικανικές δυνάμεις, για την προώθηση στρατιωτών και οπλικών συστημάτων προς τη ρουμανία και τη βουλαγαρία, όπου θα διεξαχθούν τους επόμενους μήνες ορισμένες μεσαίας και μεγάλης κλίμακας ασκήσεις.

Μάλιστα. Εθνικό καμάρι: υπάρχει αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη· δεν σκάνε εκεί τα φέρυμποτ και ξεφορτώνουν backpackers με ποδήλατα, ε; Ο αμερικανικός στρατός έχει σούρτα φέρτα συνέχεια απ’ το λιμάνι και το αεροδρόμιο· συνεπώς χρειάζεται και κάποιο «μόνιμο προσωπικό», για λόγους ασφάλειας και επιμελητείας – σωστά;

Σωστά. Στα μέρη μας, λοιπόν, ποια είναι η «πρόταση ειρήνης»; Τι ψηφίζουν εκεί στο νομό Έβρου είπαμε;

(φωτογραφίες. Πρώτον: αν εκεί που λιαζόσαστε σε κάποια παραλία δείτε τίποτα γορίλλες να τρέχουν προς την μεριά σας, κάντε στην άκρη να περάσουν· και μαζέψτε το αντιηλιακό να μην το πατήσουν. Κάποια άσκηση στρατιωτική θα είναι, με συμμετοχή συμμάχων του ελληνικού κράτους, που θέλουν να μάθουν από άμμο. Για τέτοιες περιπτώσεις masterchef της εξαπάτησης προτείνουν μια ανακουφιστική συνταγή: «μην ασχολείστε με τέτοια, μόνο με τις μεταξύ σας σχέσεις». Ο.Κ. Θα γαργαλιόμαστε.

Δεύτερον: Κι αναρωτιόμασταν «γιατί βγαίνει και ξαναβγαίνει ο κυρ Αχιλλέας δήμαρχος… μωρέ γιατί βγαίνει και ξαναβγαίνει…» Ε, να η χρησιμότητα της κατάλληλης (εθνικής) τοπικής αυτοδιοίκησης!

Εν τω μεταξύ γιατί δεν τα προβάλει όλα αυτά τα ωραία που έχει κάνει το ροζ γκουβέρνο, να μαζέψει εκατομμύρια κουκιά; Ντρέπεται;

Ώχου τα μωρέ μωρέ! Η σεμνότητα και η μετριοφροσύνη θα τα φάει αυτά τα λεβεντόπαιδα της «αριστέρας και της προόδου»….)

Στην μακρινή Ανατολή

Τετάρτη 29 Μάη. Ενώ την προσοχή (όχι άδικα) έχει τραβήξει η όξυνση του «οικονομικού πολέμου» των ηπα κατά του Πεκίνου (με τωρινό κέντρο την Huawei…), μια άλλη πλευρά αυτής της ενδο-καπιταλιστικής σύγκρουσης έχει περάσει απαρατήρητη: η στρατιωτική.

Μια διακομματική πρωτοβουλία στο αμερικανικό κογκρέσσο (ότι ένας απ’ τους πρωτόβουλους είναι ο γνωστός φασίστας Marco Rubio είναι εγγύηση για το «πνεύμα» της πρωτοβουλίας) προωθεί την ψήφιση νόμου για επιβολή κυρώσεων κατά του Πεκίνου για τις δραστηριότητές του στη νότια θάλασσα της κίνας. Ο προτεινόμενος νόμος, που είναι κλιμάκωση ενός προηγούμενου (του 2017) προβλέπει κυρώσεις σε 25 κινεζικές επιχειρήσεις πρώτης κατηγορίας: στη λίστα περιλαμβάνονται η κινεζική εταιρεία πετρελαίων, η εταιρεία εκμετάλλευσης off shore υδρογονανθράκων, η china mobile, η china telecom και η china aerospace science and industry corporation. Επιπλέον υποδεικνύει την εντατικοποίηση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στη νότια θάλασσα της κίνας, για “την προστασία της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας”…

Έχει πραγματική βάση το να θεωρεί το Πεκίνο ότι δέχεται πολύπλευρη επίθεση απ’ την Ουάσιγκτον. Και είναι εύλογο ότι θα πρέπει να απαντήσει, με τρόπους που είτε θα μειώνουν αισθητά την συνολική αμερικανική “πίεση”, είτε θα ανεβάζουν πολύ το κόστος της για το ψοφιοκουναβιστάν.

Κάποιοι έχουν αρχίσει να μνημονεύουν το γεγονός ότι το Πεκίνο είναι, σήμερα, το παγκόσμιο φυσικό (σχεδόν) μονοπώλιο των “σπανίων γαιών” – πρώτων υλών που είναι κρίσιμες για όλη τη γκάμα των νέων τεχνολογιών. Η κίνα διαθέτει απ’ το 85% ως το 95% των παγκόσμιων αποθεμάτων σε “σπάνιες γαίες”, και έχει εντοπισμένα και εκμεταλλεύσιμα αποθέματα 44 εκατομυρίων τόνων, ενώ παράγει 120.000 τόνους τον χρόνο. Οι ηπα έχουν αποθέματα 1,4 εκατομύρια τόνους, και παράγουν 15.000 τόνους τον χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι μια απότομη απαγόρευση των εξαγωγών προς τις ηπα θα προκαλέσει μεγάλου μεγέθους κρίση στις αμερικανικές κατασκευαστικές του οτιδήποτε υψηλής τεχνολογίας, πολιτικής ή στρατιωτικής χρήσης. Με κατ’ αρχήν κόστος (για το Πεκίνο) την απώλεια εσόδων.

Σ’ αυτή τη φάση το Πεκίνο μπορεί να δοκιμάζει τις συνέπειες των φημών για το τι μπορεί να κάνει, χωρίς να χρειάζεται να το κάνει. Αλλά είναι απίθανο το ψοφιοκουναβιστάν να κάνει πίσω σε πιο συμβιβαστική στάση. Όλα δείχνουν το αντίθετο: κουρντίζει το ελατήριο…

Μέση Ανατολή – μέσω μακρινής

Τετάρτη 29 Μάη. Ευρισκόμενο στο Τόκιο το ψόφιο κουνάβι έκανε κάποιες δηλώσεις σε σχέση με το ιράν. Του είδους «εμείς δεν θέλουμε πόλεμο, ούτε να αλλάξουμε το καθεστώς θέλουμε – μόνο ειρήνη και να μην υπάρχουν πυρηνικά». Για να προσθέσει «το ιράν είναι σπουδαίο έθνος, μπορεί να κάνει πολλά… Αλλά…»

Το ότι αναλώθηκε λέγοντας μερικές κουβέντες για το ιράν απ’ το Τόκιο δεν είναι ανεξήγητο για το ψόφιο κουνάβι. Το ιαπωνικό καθεστώς (που αγοράζει πετρέλαιο απ’ το ιράν αλλά τώρα πρέπει να ζητάει την αμερικανική άδεια…) εμφανίζεται διατεθειμένο να κάνει τον μεσολαβητή μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον για να «αποκλιμακωθεί η ένταση». Ο ιρανός υπ.εξ. Zarif πέρασε απ’ το Τόκιο στις 16 Μάη, στην τουρνέ που κατέληξε στο Πεκίνο και στη Μόσχα. Αυτός ο συνδυασμός γεγονότων (η μεσολαβητική διάθεση του Τόκιο και οι έπαινοι του ψόφιου κουναβιού για το οικονομικό potential της Τεχεράνης) θυμίζουν έντονα την ψοφιοκουναβική στάση απέναντι στην Πγιονγκγιάνγκ. Και θεωρείται «θετική εξέλιξη».

Το θέμα είναι ότι το ψόφιο κουνάβι είναι τόσο βιτρίνα όσο δεν γίνεται. Θεωρητικά εξακολουθεί να λέει τον Kim «φίλο» του, και εξακολουθεί να κοκορεύεται για την «σπουδαία σχέση» τους. Στο Hanoi όμως δεν έπαιξε τάβλι μαζί του. Ακολούθησε, την στιγμή που χρειάστηκε, τις οδηγίες του «πομπηία» και των υπόλοιπων: αναποδογύρισε το τραπέζι και «πάγωσε» κάθε διαπραγμάτευση. Τα «καλά λόγια» έχουν μείνει· όπως και όλες οι κυρώσεις / απαγορεύσεις, παρά τις μεσολαβητικές προσπάθειες της Σεούλ…

Αν το ψόφιο κουνάβι είχε τον έλεγχο κι αν εννοούσε τον «θαυμασμό του για το σπουδαίο ιρανικό έθνος και τις εξαιρετικές οικονομικές του δυνατότητες» δεν θα επέβαλε ποινές και τιμωρίες σε οποιονδήποτε συναλλάσσεται μαζί του· και δεν θα προκαλούσε επιπλέον τριβές με τους «ευρωπαίους συμμάχους» γι’ αυτό το θέμα.

Στον πόλεμο που έχει κηρύξει μονομερώς η Ουάσιγκτον στην Τεχεράνη η κύρια αφορμή είναι το γεγονός ότι η επιρροή της δεύτερης (μέσω και του μπλοκ της Αστάνα) έχει φτάσει ως τις όχθες της ανατολικής Μεσογείου. Εκείνοι που έχουν εξοργιστεί μ’ αυτήν την εξέλιξη (επειδή μεθόδευσαν στη συρία τα αντίθετα) είναι κυρίως το Τελ Αβίβ και το Ριάντ – γι’ αυτά τα καθεστώτα η ήττα στη συρία είναι πολλαπλάσια οδυνηρή. Και τα δύο αυτά κράτη – μέλη του άξονα έχουν οργανική συμμετοχή στην τωρινή αμερικανική επιθετικότητα· και δεν τρέφουν κανένα θαυμασμό για το «σπουδαίο ιρανικό έθνος». Το αντίθετο.

Όταν το ψόφιο κουνάβι μαζί με τους σωματοφύλακες προωθεί (χωρίς επιτυχία ως τώρα) ένα «αραβικό νατο κατά του ιράν» μπορεί να έχει κυρίως στο μυαλό του να πουλήσει ακόμα περισσότερα όπλα. Ωστόσο απευθύνεται σε συμμάχους· που για να αγοράσουν τα αμερικανικά όπλα θέλουν ανταλλάγματα και δεσμεύσεις της Ουάσιγκτον. Σ’ αυτό το νταραβέρι το ψόφιο κουνάβι δεν γίνεται ψόφιο κουνέλι.

Το μέγιστο που μπορεί να κάνει το ψόφιο κουνάβι (και αυτό είναι που κάνει) είναι να κοροϊδεύει όσους μπορεί, για όσο καιρό μπορεί. Ως εκεί φτάνουν οι «πολιτικές ικανότητες» ενός μεσίτη / πλυντηριά! Αυτό που του είπε ο Abe, ότι δηλαδή ο ιαπωνικός καπιταλισμός είναι πελάτης του ιρανικού πετρελαίου και θίγεται απ’ τις απαγορεύσεις, μπορεί να το καταλάβει. Δεν μπορεί όμως να το απαντήσει με τίποτα περισσότερο από «καλά λόγια» και υποσχέσεις ότι «δεν είμαι παλιάνθρωπος, είμαι ειρηνοποιός».

Ο Abe σχεδιάζει να πάει στην Τεχεράνη κάποια στιγμή τον ερχόμενο Ιούνιο, για μεσολαβητής. Όσες κυρώσεις κι αν επιβάλει η Ουάσιγκτον κάτι τέτοια δεν μπορεί να τα εμποδίσει. Μπορεί, μόνο, να παραστήσει “στο καλό και με τη νίκη!”

Πριν ξεσπάσει η καταιγίδα τα σύννεφα κουνιούνται· μπορεί ακόμα, εδώ ή εκεί, να τρυπώσει και λίγος ήλιος…

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι με τον ιάπωνα ακροδεξιό πρωθυπουργό στις 26 Μάη, στο Τόκιο)

Ασπασμοί των αγγέλων προς τα άστρα

Τρίτη 28 Μάη. Ο δεξιά είναι ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Pyatt, πρώην στο Κίεβο, συνδιοργανωτής της προβοκατόρικης σφαγής στην πλατεία Maidan το Φλεβάρη του 2014· και της επίσημης ανάληψης της εξουσίας στην ουκρανία απ’ τους φασίστες. Ο αριστερός είναι ο αρχιτράγος Instabul, που ευλόγησε την απόσχιση των τράγων ουκρανίας απ’ την αρμοδιότητα του αρχιτράγου Μόσχας, αφού πρώτα συμβουλεύτηκε έναν ογκόλιθο στην Αθήνα (τότε υπ.εξ.). Η γραμμή που ακολούθησε είναι η παλιά αγγλική: ζήτω οι «εθνικές εκκλησίες»… Και ο ογκόλιθος υπ.εξ. της αγγλικής γραμμής ήταν (για λόγους ελληνικού “εθνικού συμφέροντος” φυσικά).

Με τέτοια κοινά ενδιαφέροντα ήταν λογικό να συναντηθούν (που αλλού;) στην Αθήνα. Με θέμα την επίσκεψη του αρχιτράγου στο ψοφιοκουναβιστάν… Ο Pyatt δήλωσε ενθουσιασμένος:

…Είναι πάντα μεγάλη τιμή για μένα να συναντώ την αγιότητά του. Ήταν ιδιαίτερα σημαντική η συζήτηση μεταξύ μας, γιατί μπορέσαμε να κουβεντιάσουμε τα σχέδια για την υποδοχή της αγιότητάς του στην Washington, αυτό το φθινόπωρο… Θα είναι η πρώτη επίσκεψη του οικουμενικού πατριάρχη στις ηπα περίπου σε μια δεκαετία, και θα γίνει σε μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή στη ζωή της εκκλησίας…

Καταλαβαίνουμε την σημαντικότητα των στιγμών, ειδικά για το ψοφιοκουναβιστάν και την ζωή της εκκλησίας. Απ’ την μια οι έλληνες έστειλαν με την ψήφο τους στις Βρυξέλλες τον γραμματοκομιστή του γυιού του θεού – ξέρετε ποιον. Απ’ την άλλη, όπως το έθεσε ο κυρ Pyatt:

… Συζητήσαμε και για τον πολύ σημαντικό ρόλο που παίζει ο οικουμενικός πατριάρχης σαν θρησκευτικός ηγέτης σε μια γκάμα άλλων ζητημάτων, στη μέση Ανατολή, και φυσικά στην ουκρανία όπου η φωνή της αγιότητάς του είναι τόσο σημαντική, και σ’ όλον τον ευρύτερο ορθόδοξο κόσμο…

Το πιάσαμε το υπονοούμενο: το ερειπωμένο κύρος του πατριαρχείου Ιεροσολύμων και η πιθανότητα να «σκουπίσει» τους ορθόδοξους χριστιανούς αιχμάλωτους παλαιστίνιους / άραβες η χαζή αλεπού (ο Putin) μέσω του δικού πατριάρχη – και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς…

Λοιπόν, κυρ Pyatt μην ανησυχείτε. Με μια καλή τιμή θα τα βρείτε με την αγιότητά του. Απ’ τη θέση του και μόνο θα σας στοιχίσει όμως παραπάνω απ’ τους μισθοφόρους της Maidan.

(επεξήγηση τίτλου: Οι άγγελοι είναι του big αφεντικού. Τα άστρα είναι της αμερικανικής σημαίας. Τι δεν καταλαβαίνετε;)

Εντελώς ειρηνικά

Kυριακή 26 Μάη. Ε, ναι λοιπόν, είναι επίσημο, είναι βέβαιο, είναι μια αλήθεια με μακρύ φυτίλι! Με επίσημη ανακοίνωσή του το αμερικανικό πεντάγωνο, δια του ναυάρχου Michael Gilday, γνωστοποίησε ότι πιστεύει με υψηλό βαθμό βεβαιότητας ότι οι ιρανοί κτύπησαν τα 4 τάνκερ πρόσφατα, όπως επίσης οι ιρανοί κτύπησαν τον σαουδαραβικό αγωγό – μέσω των proxies τους στην υεμένη. Πιστεύει επίσης (το αμερικανικό πεντάγωνο) πάντα με υψηλό βαθμό βεβαιότητας, ότι οι διαταγές προήλθαν απ’ τα ανώτατα κλιμάκια του ιράν…

Εννοείται πως οι με μεγάλο βαθμό βεβαιότητας δεν έδωσαν καμία απόδειξη των ισχυρισμών τους. Ελάτε όμως στη θέση τους: κάθε φορά που πρέπει να δώσουν αποδείξεις, κάτι σκαρώνουν που ύστερα αποδεικνύεται μαϊμουδιά – και εκτίθενται. Δεν είδατε τι χαμός γίνεται πλέον με τις δήθεν «αποδείξεις» για την επίθεση με χημικά του Άσαντ στη Douma; (Αποδείχθηκε, αυτή τη φορά κυριολεκτικά, πως κάπου «χάθηκε» η έκθεση συγκεκριμένων επί τόπου ερευνητών που πιθανολογούσε ισχυρά και με στοιχεία ότι η επίθεση έγινε απ’ τους αντικαθεστωτικούς). Καλύτερα, λοιπόν, να μείνουν στην άκρη οι αποδείξεις. Αρκεί η «πίστη» των αμερικάνων καραβανάδων. Στο κάτω κάτω ο θεός κρίνει…

Αλλά δεν είναι μόνο η «πίστη» για όσα έχουν γίνει ήδη… Ακόμα σημαντικότερη είναι η «πίστη» τους για τα μελλούμενα: έχουμε πολλαπλές αξιόπιστες αναφορές ότι ιρανικές proxie ομάδες σκοπεύουν να επιτεθούν σε αμερικάνους στρατιώτες στη μέση Ανατολή είπε ο αρχικαραβανάς Gilday.

Ελάτε και πάλι στη θέση τους. Έχουν λίγους αλλά εκλεκτούς στρατηγικούς συμμάχους στην περιοχή, με πρώτο και καλύτερο το Τελ Αβίβ (παρεπιπτόντως είναι στρατηγικός σύμμαχος και του ελλαδιστάν, για να μην ξεχνιόμαστε). Οι οποίοι σύμμαχοι έχουν «αξιόπιστες πληροφορίες ότι…» Να πεις ότι είναι ψεύτες; Δεν γίνεται. Άρα..

Άρα, για εντελώς “ειρηνικούς” λόγους, και για να φοβηθούν οι ιρανοί proxies (ε;) το ψόφιο κουνάβι αποφάσισε να στείλει έξτρα 1.500 πεζοναύτες στη μέση Ανατολή. Δεν διευκρίνισε που, αλλά φαίνεται ότι θα είναι “κάπου στην αραβική χερσόνησο” – δεδομένου ότι η αποστολή πλασσάρεται σαν “προστασία κατά της ιρανικής επιθετικότητας”.

Ο αριθμός είναι όντως μικρός. Αλλά δεν είναι η μόνη κίνηση με δηλωμένο στόχο το ιράν απ’ τους “εμείς δεν θέλουμε πόλεμο”. Είναι μία ακόμα, στη σειρά. Που συνοδεύεται απ’ την αποστολή μιας δεκάδας πολεμικών αεροπλάνων επιπλέον, καθώς και άγνωστου αριθμού drones. Παρεπιπτόντως: το αμερικανικό πεντάγωνο έχει ήδη 70.000 πεζοναύτες στην περιοχή, κυρίως σε βάσεις στο μπαχρέιν και στο κατάρ. Λίγο παραπάνω από 5.000 βρίσκονται στο ιράκ, και περίπου 2.000 στη συρία (όπου κάθονται μέχρι να φύγουν…)

Μια παλιά καθεστωτική κοινοτοπία έλεγε ότι “όποιος θέλει ειρήνη ας ετοιμάζεται για πόλεμο”. Κι όποιος θέλει πόλεμο για τί να ετοιμάζεται;

Τεχεράνη

Kυριακή 26 Μάη. Απέναντι σ’ αυτήν την «βήμα βήμα» επιχείρηση του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, που περιλαμβάνει όχι μόνο την συγκέντρωση όπλων και ενόπλων αλλά και την κατασκευή επιπλέον «ενοχής» της, τι μπορεί να κάνει η Τεχεράνη;

Η χθεσινή απειλή ότι θα βουλιάξει τα αμερικανικά πλοία (αν κάνουν καμμιά βλακεία…) χάρη σε «μυστικά όπλα» που διαθέτει, μπορεί να είναι χρήσιμη στο εσωτερικό, αλλά κατά τα άλλα είναι βλακώδης. (Αν θέλεις να αποτρέψεις κάποιον του δείχνεις από τι κινδυνεύει· αλλιώς μπλέκεις στον πόλεμο που θες να αποφύγεις).

Η ταπεινή άποψή μας είναι ότι το ιρανικό καθεστώς δεν κινδυνεύει από χερσαία εισβολή: ο αμερικανικός στρατός ούτε θέλει ούτε μπορεί κάτι τέτοιο. Αντίθετα κινδυνεύει από αεροπορικές / πυραυλικές επιθέσεις, και μάλιστα από απόσταση. Κινδυνεύει, επίσης, να γίνει «πειραματόζωο» για την χρήση απ’ την μεριά του ψοφιοκουναβιστάν κάποιου καινούργιου «εντυπωσιακού» όπλου, όπως για παράδειγμα οι βόμβες ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Στην περίπτωση του ιράν η Ουάσιγκτον φτιάχνει συστηματικά τον «ιδανικό κακό», όπως έκανε και κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος. Σε αντίθεση, όμως, με την Πγιονγκγιάνγκ, η Τεχεράνη δεν διαθέτει πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές που να μπορούν να κτυπήσουν το αμερικανικό έδαφος· και οι αμερικανικοί στόχοι στη μέση Ανατολή είναι μεν υπαρκτοί, αλλά (αν το ψοφιοκουναβιστάν αποφασίσει να…) έχουν «προϋπολογιστεί» απ’ το πεντάγωνο.

Το βασικότερο, σχεδόν το μοναδικό που χρειάζεται η Τεχεράνη, είναι να αποτρέψει μια επίθεση εναντίον της. Και γι’ αυτό μία μόνο απάντηση διακρίνεται: να ενισχύει και να επισημοποιήσει τις (στρατιωτικές) σχέσεις της και με το Πεκίνο, και με την Μόσχα και με την Άγκυρα. Το μπλοκ της Αστάνα είναι υποχρεωμένο να “διευρύνει” κατά κάποιον τρόπο την εμβέλειά του.

Δεν είναι ότι αυτοί οι στρατοί θα τρέξουν να φυλάξουν το ιρανικό καθεστώς αν δεχθεί αμερικανική επίθεση. Είναι κάτι ελαφρά διαφορετικό: ότι οι φασίστες στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ θα ξανασκεφτούν μία, δυο, τρεις, πολλές φορές ποιές θα μπορούσαν να είναι οι όποιες ρωσικές, τουρκικές ή κινεζικές «απαντήσεις» σε μια τέτοια επίθεση. Επιπλέον μια σειρά άλλων κρατών (π.χ. το Βερολίνο ή το Παρίσι) θα αποκτήσουν ένα περιθώριο να «καταγγείλλουν» προληπτικά μια επίθεση (στο ιράν) που θα μοιάζει με επίσημη κήρυξη παγκόσμιου πολέμου.

Μέσα στο μήνα που τελειώνει σε λίγο, ο ιρανός υπ.εξ. έκανε τις επαφές του και με την Μόσχα και με το Πεκίνο (αλλά και με την Ισλαμαμπάντ) – υποθέτουμε όχι μόνο για το «απαγορευμένο» πετρέλαιο. Ας ευχηθούμε ότι ο άξονας έχει θορυβηθεί…

Εντελώς φυσιολογικά…

Kυριακή 26 Μάη. Το πιο πάνω ρεπορτάζ είναι απ’ την σαββατοκυριακάτικη έκδοση της καθεστωτικής «καθημερινής» (ίσως το έχετε διαβάσει σε χαρτί). Πώς σας φαίνεται; Ίσως διακριτικά φιλαοαμερικανικό – αλλά πάντως «άρτιο», με μια πρώτη ματιά.

Κι όμως. Αυτό το (ανυπόγραφο) ρεπορτάζ είναι υπόδειγμα παραπληροφόρησης. Όχι με την χοντροειδή μορφή των ψεμμάτων, αλλά με την πιο λεπτεπίλεπτη μορφή των «μισών αληθειών», που έχουν την ίδια λειτουργικότητα με τα χοντρά ψέμματα.

Αυτό που μπορεί να διαβάσει κανείς είναι ότι οι μυστικές υπηρεσίες πέντε κρατών (ηπα, αγγλία, καναδάς, αυστραλία, νέα ζηλανδία) «ανησυχούν» για τα smpartphones της κινεζικής Huwaei, μήπως μέσω αυτών το Πεκίνο κάνει κατασκοπεία… Αυτό που δεν λέει σ’ αυτό το ύπουλο ρεπορτάζ είναι:

– πρώτον ότι αυτά τα 5 κράτη συγκροτούν την περιβόητη διεθνώς συμμαχία παγκόσμιας κατασκοπείας ήδη απ’ τα μέσα του 20ου αιώνα, με το όνομα «5 eyes»·

– δεύτερον ότι αυτή η κατασκοπεία στρέφεται κατά των πάντων·

– τρίτον ότι δουλειά αυτών των μυστικών υπηρεσιών που ανησυχούν ήταν το περιβόητο σύστημα κατασκοπείας και επιτήρησης echelon που κατασκόπευε και την ευρώπη (αποκαλύφθηκε, και προφανώς έχει αντικατασταθεί με κάτι καλύτερο…)·

– τέταρτον, ότι το κινητό της Μέρκελ (και του Καραμανλή του Β, και όχι μόνο…) το παρακολουθούσε η cia και όχι οι κινεζικές μυστικές υπηρεσίες·

– και πέμπτον ότι οι ανησυχίες αφορούν τα 5G δίκτυα και τηλέφωνα της Hauwei και όχι «γενικά και αόριστα» τα κινητά της.

Η απουσία όλων αυτών, ακόμα και ως σύντομη αναφορά, επιτρέπει την διαμόρφωση της ιδέας ότι το κινεζικό κράτος επιτίθεται κατασκοπευτικά μέσω της Hauwei, και οι καϋμένες οι 5 μυστικές υπηρεσίες αμύνονται. Σπρώχνει συνειδητά το συγκεκριμένο ρεπορτάζ υπέρ των μυστικών υπηρεσιών των «5 eyes» και κατά του Πεκίνου…

Αν, όμως, περιέγραφε έναν πόλεμο κατασκόπων; Αν έλεγε (ή, έστω, άφηνε να εννοηθεί) ότι το πρόβλημα των «5 eyes» δεν είναι ότι απλά θα γίνεται κατασκοπεία απ’ το Πεκίνο (πράγμα πιθανό…) αλλά ότι θα εμποδιστεί, για τεχνολογικούς λόγους, η δική τους κατασκοπεία; Αν έλεγε ότι διάφορες δυτικές μυστικές υπηρεσίες κάνουν ήδη εκτεταμένη, μαζική παρακολούθηση όχι μόνο των συσκευών, αλλά και των περιεχομένων τους;

Αν τα έλεγε όλα αυτά το ρεπορτάζ τότε η εχθρότητα δεν θα στρεφόταν προς το Πεκίνο και την μελλοντική κατασκοπεία του, αλλά προς τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες (είτε των «5 eyes» είτε άλλων) και την ήδη γνωστή παραβίαση κάθε έννοιας ιδιωτικότητας στις επικοινωνίες. Για τους πάντες.

Δεν είναι, λοιπόν, αυτό οργανωμένη παραπληροφόρηση που μπορεί να περάσει εύκολα απαρατήρητη; Δεν είναι δόλια πλαστογράφηση της πραγματικότητας με συγκεκριμένους σκοπούς – και με το βαμβάκι; Είναι και παραείναι..

Όμως αυτό το μοντελάκι, πουλιέται και θα συνεχίσει σαν «όχι fake δημοσιογραφία», απέναντι στις «ψευδείς ειδήσεις» που περιστρέφονται γύρω απ’ τον πλανήτη (και μέσα στα κεφάλια των υποτελών) με την ταχύτητα του φωτός. Εν τέλει τα χοντροκομμένα ψέμματα και οι λοιπές ψηφιακές βλακείες επιτρέπουν στους επαγγελματίες του ψέμματος να εμφανίζονται σαν έντιμοι…

Απέναντι στα δικά τους “5 μάτια” και όλα τα συναφή χρειαζόμαστε όχι 14 αλλά 114…