Tag: ηπα

Η εθνική διασπορά 1

Τρίτη 30 Ιούλη. Πριν από έξι χρόνια, η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή (AJC) και το Hellenic American Leadership Council (HALC) ένωσαν τις δυνάμεις τους για να υποστηρίξουν τις προσπάθειες των βουλευτών Γκας Μπιλιράκης (ρεπουμπλικανός, Φλόριντα) και Τεντ Ντόιτς (δημοκρατικός, Φλόριντα) για τη δημιουργία της συνέλευσης της «Ελληνικής και Ισραηλινής Συμμαχίας του Κογκρέσσου» (CHIA).

Έτσι ξεκινάει ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «τετραμερής συνεργασία στην ανατολική Μεσόγειο», στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Κυριακής (28/7), με τις υπογραφές δύο όχι γνωστών στα μέρη μας αλλά όχι και ασήμαντων στο αμέρικα: του David Harris (προέδρου της αμερικανικής εβραϊκής επιτροπής – AJC) και του Endy Zemenides (ceo του HALC). Αν και η πρόθεση του άρθρου είναι η επίδειξη της «σπουδαίας δουλειάς που έχουμε κάνει» (υπέρ του πολεμικού άξονα Ουάσιγκτον – Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ) εκ μέρους των συγκεκριμένων λόμπι, δίνει την ευκαιρία κριτικής έρευνας στους μηχανισμούς συγκρότησης της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας· στο αμέρικα.

Επειδή είναι πιθανό (θα έπρεπε!) στη συνέχεια να αποκτήσετε την απορία «και τι καούρα έπιασε τον Gus Bilirakis και τον Ted Deutch να φτιάξουν ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο;» μια αρχική παρουσίαση.

Ο τρίτης γενιάς ελληνοαμερικάνος Gus Bilirakis, που κληρονόμησε κατά κάποιον τρόπο την πολιτική του καριέρα στη Φλόριντα απ’ τον πατέρα του, ήταν άσχετος με οτιδήποτε αφορά την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Τα πολιτικά «ενδιαφέροντά» του ήταν η εθνική ασφάλεια (των ηπα), οι βετεράνοι και το «έξω οι ξένοι» (μετανάστες)… Αντίθετα ο τρίτης γενιάς εβραιοαμερικάνος Ted Deutch είχε την σχετική εμπειρία, αφού είχε διατελέσει πρόεδρος της υποεπιτροπής (της βουλής) διεθνών σχέσεων με αρμοδιότητα την μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική. Σταθερός υπερασπιστής του ισραηλινού απαρτχάιντ στην αμερικανική βουλή, ο Deutch είχε πολύ περισσότερο απ’ τον Bilirakis τους λόγους να κάνει λόμπι υπέρ της «ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας» στο κογκρέσσο. Χρειαζόταν, όμως, και κάποιον «έλληνα». Ο Bilirakis που έκανε καριέρα στη γειτονιά (στη Φλόριντα) προέκυψε ότι ταίριαζε για το ντουέτο.

Εν τω μεταξύ μόλις στις αρχές του 2012 είχε ανοίξει στο Σικάγο τα πρώτα του γραφεία το HALC. Με κάμποσες οργανώσεις ελληνοαμερικανικών λόμπι ήδη γνωστές (το «αμερικανο-ελληνικό ινστιτούτο», ή/και την «εθνική προσπάθεια για τους έλληνες») είναι ασαφές το τι χρειαζόταν μία ακόμα. Το ότι είχε την υποστηρίξη του «πολυδιάστατου» Alexi Giannoulias (από μπασκετμπολίστας του Πανιώνιου την χρονιά ’98 – ’99 μέχρι υπουργός οικονομικών στην πολιτεία του Illinois απ’ το 2007 ως το 2011…) δεν διευκρινίζει την αναγκαιότητα δημιουργίας του HALC.

Ωστόσο, σε μια συνέντευξή του στα «greek news» την ημέρα ανακοίνωσης της δημιουργίας του γραφείου στο Σικάγο, ο ceo Endy Zemenides (στο βιογραφικό του οποίου αναφέρονται “διαλέξεις για τις διεθνείς σχέσεις και την αμερικανική εξωτερική πολιτική” στο τμήμα πολιτικών επιστημών του καθολικού πανεπιστημίου του Σικάγο DePaul) δηλώνει ότι το HALC θα έχει ένα οργανωτικό μοντέλο επαγγελματισμού για τα στελέχη του που έχει δουλέψει πολύ καλά στο AIPAC και το AJC… To AIPAC είναι το μεγαλύτερο, σκληροπυρηνικό, υπέρ του απαρτχάιντ ισραηλινό λόμπυ στις ηπα· και το AJC είναι ένα άλλο μικρότερο παρόμοιο, με το οποίο ο Zemenides «έμελλε» να ενώσει τις τύχες του ένα χρόνο μετά. Το γεγονός πως ήξερε το μοντέλο λειτουργίας τους και το αντέγραψε σημαίνει, προφανώς, πως όλα έγιναν …. τυχαία!

Η εθνική διασπορά 2

Τρίτη 30 Ιούλη. Συνεχίζει το άρθρο των δύο: Το σκεπτικό μας ήταν απλό: σε μια αυξανόμενα ασταθή Ανατολική Μεσόγειο, οι ΗΠΑ χρειάζονταν αξίοπιστους συμμάχους. Το 2013, η αναδυόμενη συνεργασία μεταξύ της Κύπρου, της Ελλάδας και του Ισραήλ προσέφερε στην Ουάσιγκτον τη δελεαστική επιλογή να δουλέψει με συνεταίρους οι οποίοι μοιράζονταν τόσο τα αμερικανικά συμφέροντα όσο και τις αμερικανικές αξίες.

Δεν τα λένε καθόλου καλά τα δύο φιλαράκια! Το 2013 η Άγκυρα ήταν σύμμαχος της Ουάσιγκτον στο συριακό πεδίο μάχης, και δεν υπήρχαν σπουδαία προβλήματα στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις (κυβέρνηση Obama)… Δεν υπήρχε, άρα, «αμερικανική ανάγκη» για αξιοποίηση μιας «αναδυόμενης συνεργασίας…», σαφώς αντιτουρκικής! (Μπορεί να υπήρχε ισραηλινή ή/και ελληνική ανάγκη όμως… )

Συνεχίζουν: Επιπλέον, πιστεύαμε πως η χάραξη της αμερικανικής πολιτικής δεν ήταν δομημένη σωστά ώστε να αξιοποιήσει τις θετικές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι υπηρεσίες του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών και οι υποεπιτροπές Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσσου ήταν οργανωμένες με τέτοιον τρόπο, που η Ευρώπη αποτελούσε μια δικαιοδοσία και η Μέση Ανατολή / Βόρεια Αφρική μια άλλη. Προβλήματα που ταλάνιζαν την Κύπρο – η οποία απέχει λιγότερο από μία ώρα πτήση από το Τελ Αβίβ – αντιμετωπίζονταν από τις επιτροπές που ήταν υπεύθυνες για τη Φινλανδία και τη Γαλλία αντί από εκείνες που ασχολούνταν με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Η μόνη χώρα που συνέδεε αυτά τα διαφορετικά κομμάτια της γραφειοκρατίας της χάραξης εξωτερικής πολιτικής ήταν η Τουρκία.

Αυτό μάλιστα! Είναι αληθινό και έχει ενδιαφέρον! Πράγματι ο τρόπος που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μοιράσει την «διοίκηση» του πλανήτη ήταν (και εν πολλοίς παραμένει) τέτοιος που η ανατολική Μεσόγειος ήταν / είναι «σύνορο» ανάμεσα σε διαφορετικές διοικήσεις και όχι κάποιου είδους «κέντρο». Και πράγματι ο ενοποιητικός παράγοντας αυτών των διαφορετικών διοικήσεων ήταν η τουρκία. Αυτά θα πρέπει να τα ήξερε και να τα είχε αξιολογήσει ο Ted Deutch· λογικά όχι μόνος του. Ποιό, όμως, ήταν το ζητούμενο της συνεργασίας ελληνοαμερικανικών και ισραηλινοαμερικανικών λόμπυ μέσω της “συμμαχίας τους στο Κογκρέσσο”; Προφανώς η “μετατόπιση” της οργάνωσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έτσι ώστε να στηρίζει εκείνο που έχουμε ονομάσει περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου (από το Τελ Αβίβ, την Λευκωσία, την Αθήνα και το Κάιρο – εναντίον της Άγκυρας).

Να πως το περιγράφουν αμέσως μετά τα δύο φιλαράκια: Ευτυχώς, η CHIA και ο γερουσιαστής Μπομπ Μενέντεζ (δημοκρατικός, Νιου Τζέρσεϊ), έβαλαν στόχο να πιέσουν για τη δημιουργία μιας νέας αμερικανικής στρατηγικής στην Ανατολική Μεσόγειο. Πλέον έχουν μαζί τους τον γερουσιαστή Μάρκο Ρούμπιο (ρεπουμπλικανός, Φλόριντα) και τον βουλευτή Νταβίντ Σίσιλιν (δημοκρατικός, Ρόουντ Άϊλαντ) προκειμένου να προχωρήσουν ένα βήμα παρακάτω, δημιουργώντας πρόσφατα το Eastern Mediterranean Security and Energy Partnership Act (East Med Act).

… Για πολύ καιρό, μόλις μία χώρα διεθνώς είχε στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ – οι ΗΠΑ. Πλέον, η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν προστεθεί σε αυτή τη λίστα, ανεβάζοντας τον αριθμό των συνεργαζόμενων χωρών με το Ισραήλ σε αυτόν τον τομέα στις τρεις. Το «East Med Act» μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες συγκλίσεις μεταξύ των δυνάμεων των τεσσάρων αυτών κρατών, και τελικώς σε μία σταθεροποιημένη συμμαχία ασφαλείας στην περιοχή.

Δύσκολα συγκρατούν οι δύο φίλοι / συνεργάτες την ικανοποίησή τους που χάρη στις προσπάθειές τους αυξήθηκαν οι στρατιωτικοί σύμμαχοι του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ από «μόνο έναν» (το ψοφιοκουναβιστάν) σε «τρεις» (με την προσθήκη της Λευκωσίας και της Αθήνας)! Αλλά δεν είναι μόνο το Τελ Αβίβ κερδισμένο – ή, έστω, στα σχέδια όλοι θα κέρδιζαν το κάτι τις τους.

Αν ήταν αλλιώς δεν θα έτρεχε και θα ξανάτρεχε μόλις ανέλαβε καθήκοντα το ψόφιο κουνάβι, στις αρχές του 2017, ο ογκόλιθος Nick the Greek στην Ουάσιγκτον, με τους χάρτες της ανατολικής Μεσογείου παραμάσχαλα. Έπρεπε να πεισθούν οι αμερικάνοι για το πόσο χρειάζονται τα ελληνο-ισραηλινά σχέδια για την ανατολική Μεσόγειο. Δεν ήταν αρκετή η δουλειά στο αμερικανικό κογκρέσσο· χρειαζόταν και η «προσπάθεια κορυφής»…

Η εθνική διασπορά 3

Τρίτη 30 Ιούλη. Εναντίον ποίων όλα αυτά είπαμε; Ο David Harris και ο Endy Zemenides το ξεκαθαρίζουν – με τον γνωστό δημαγωγικό τρόπο:

… Συγχρόνως, το «East Med Act» θα μπορούσε να θεωρηθεί επείγουσα ανάγκη. Οι επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου από την Τουρκία είναι ιδιαίτερα προκλητικές. Η Ρωσία έχει επεκτείνει τη ναυτική παρουσία της στην περιοχή και, παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ, απειλεί να τοποθετήσει συστήματα πυραύλων S-400 στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή, η υποστήριξη του Ιράν προς τις τρομοκρατικές ομάδες της Μεσογείου συνεχίζεται ακάθεκτη…

(Σιγά μην δεν το ξέραμε: τα σύνορα των γιουνάιτεντ στέιτς είναι παντού!) Ως εδώ η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πως υπάρχουν κάμποσα βασικά δεδομένα (ιστορικά και πολιτικά) για τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο τα τελευταία 6 – 7 χρόνια.

α) Το αργότερο γύρω στο 2011, όταν το εθνικό σπορ στο ελλαδιστάν ήταν τα ατελείωτα μπινελίκια στην Μέρκελ, στη γερμανία και στην ε.ε., Αθήνα και Τελ Αβίβ (με τίνος την πρωτοβουλία; αυτό δεν το ξέρουμε…) θεώρησαν ότι πρέπει να αναβαθμίσουν την ως τότε συνεργασία τους σε κανονική συμμαχία, περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν την Λευκωσία και το Κάιρο, με σκοπό να «ρυμουλκήσουν» την Ουάσιγκτον προς την μεριά τους και όσο το δυνατόν μακρύτερα απ’ την Άγκυρα.

β) Δεδομένης της αβεβαιότητας που είχε αυτή η επιχείρηση, τα λόμπι που ανέλαβαν την δουλειά στο αμέρικα δεν ήταν τα πιο διάσημα. Η κατασκευή του HALC πιθανόν να είχε αυτό τον στόχο απ’ την αρχή: την ανοικτή συνεργασία με τους ισραηλινούς (τα λόμπι του Τελ Αβίβ είναι σαφώς ισχυρότερα!) – και βλέπουμε.

γ) Η επίσημη αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική δεν φαινόταν να «τσιμπάει». Ειδικά η «γραμμή» των δημοκρατικών επί Obama κάθε άλλο ευνοϊκή ήταν: στις 14 Ιούλη του 2015 (μια μέρα πριν, ας θυμηθούμε την εντόπια ιστορική συγκυρία, στις 13 Ιούλη, ο π.ε.τ. Τσίπρας είδε τον χάρο της εξόδου απ’ την ευρωζώνη με τα μάτια του και υπέγραψε το «3ο»…) ανακοινώθηκε η συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν, που απελευθέρωνε την Τεχεράνη (οικονομικά και στρατιωτικά…) απ’ τις χρόνιες αμερικανικές απειλές· κάτι που έκανε έξαλλο το Τελ Αβίβ.

Απ’ την άλλη μεριά ο Obama, ως το τέλος της θητείας του το 2016, και παρά τα παρακάλια του Τσίπρα και την πίεση των «συμμαχικών» λόμπι, αρνήθηκε να τον καλέσει στην Ουάσιγκτον.

δ) Στις 24 Νοέμβρη του 2015 ένα τουρκικό f 16 κατέρριψε ένα ρωσικό su 24 στα συρο-τουρκικά σύνορα. Επρόκειτο για ένα «πέπλο καπνού» απ’ το οποίο, λίγους μήνες αργότερα, αναδύθηκε η στρατηγική συμμαχία Άγκυρας – Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης. Μ’ αυτήν την εξέλιξη (προσθέτοντας την συμμετοχή της Τεχεράνης) το αμερικανικό σχέδιο για την «εύφορη ημισέληνο» έμοιαζε να τρίζει· αλλά εκείνος που πραγματικά λυσσούσε με την ανατροπή ήταν το Τελ Αβίβ.

ε) Ακριβώς ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας 5 + 1, στις 15 Ιούλη του 2016 και λίγο μετά την εμφάνιση της ρωσο-τουρκικής “συνενόησης”, έγινε απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία. Το είχαμε υποστηρίξει από τότε: ήταν η πιο προβοκατόρικη (αλλά και βιαστική) προσπάθεια να εμποδιστεί η αλλαγή των δεδομένων στο συριακό πεδίο μάχης· και, κατά συνέπεια, στην ανατολική Μεσόγειο. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε (με το δικαίωμα της κριτικής κατανόησης της ιστορίας) ότι διάφορες μυστικές υπηρεσίες (σίγουρα οι αμερικανικές, οι ισραηλινές και οι σαουδαραβικές…) είχαν βάλει το χέρι τους σ’ εκείνη την απόπειρα. (Για τον ρόλο των ελληνικών σιγουρευτήκαμε μετά το πανηγυρικό άσυλο που δόθηκε σε 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

στ) Το πραξικόπημα απέτυχε· και τους δημοκρατικούς του Obama διαδέχτηκαν οι συντηρητικοί του ψόφιου κουναβιού, απ’ τις αρχές του 2017. Ούτε κι αυτοί, ωστόσο, φαίνονταν διατεθειμένοι να παίξουν ανοικτά τον αντιτουρκικό ρόλο (που ήθελε το ελλαδιστάν) – σε αντίθεση με τον αντιιρανικό (που θέλει το Τελ Αβίβ). Ήταν όμως τέτοια η ελληνική αγάπη (για τον αμερικανικό στρατό) όπως γλαφυρά την εκδήλωσε και την ξαναεκδήλωσε ο ψεκασμένος υπ.αμ. των φαιορόζ ώστε το ψοφιοκουναβιστάν άρχισε να μελετάει τις δυνατότητες και τις υπηρεσίες που του προσφέρονταν απ’ την Αθήνα.

ζ) Ακόμα και σήμερα, και παρά το γεγονός ότι ο κατάλογος των «τριβών» μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον μεγαλώνει, το ψοφιοκουναβιστάν δεν είναι διατεθειμένο να «χάσει» την Άγκυρα! Αυτό έχει ανατρέψει εντελώς τις ελληνικές ελπίδες για αποκλεισμό της απ’ την ανατολική Μεσόγειο… (Πρακτικά, ακόμα και για το προς την ευρώπη εμπόριο του όποιου φυσικού αερίου της περιοχής, το τουρκικό έδαφος είναι η πιο αξιόπιστη και φτηνή λύση…)

Ενώ, ταυτόχρονα, οι ίδιες πολιτικές περσόνες που προώθησαν την «ελληνο-ισραηλινή συμμαχία στο κογκρέσσο» πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση του “east med act” που είναι δρακόντιος υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων χωρίς να προσφέρει κάτι «στρατηγικά σημαντικό» στον ελληνικό ιμπεριαλισμό.

Η περιληπτική εξιστόρηση που κάναμε είναι αντίθετη με το δακρύβρεχτο «η ελλάδα θύμα» (του αμερικανικού ιμπεριαλισμού). Όμως αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα – είναι πρόβλημα των εθνικιστών! Δεξιών και αριστερών…

Σ’ αυτό το χρονικό σημείο (μ’ αυτό το ιστορικό) βρισκόμαστε τώρα…

Γκούχου γκούχου (ξερόβηχας…)

Τρίτη 30 Ιούλη. Πριν λίγες μέρες (Παρασκευή 19 Ιούλη, «ανομολόγητο σοκ και δέος») γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Θα πρέπει (το ελληνικό βαθύ κράτος και όλα τα κάθε είδους τσιράκια του) να παρακαλάνε να μην βρουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα… Γιατί τότε (δεν είναι καθόλου απίθανο) θα κατέβει και η gazprom στη θαλάσσια γειτονιά που ήθελαν να απαλλοτριώσουν…

Πριν 4 ημέρες, συνεντευξιαζόμενος στο «επίσημο» τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων anadolou, ο ρώσος υπ. ενέργειας Alexander Novak είχε χαρμόσυνα νέα (και για το ελληνικό βαθύ κράτος):

… Οι ρωσικές εταιρείες έχουν εμπλακεί με επιτυχία σε ενεργειακά projects στη Μεσόγειο. Για παράδειγμα η rosneft συμμετέχει στην αξιοποίηση του zohr (αιγυπτιακό κοίτασμα αερίου). Αν αυτά τα projects οφελούν όλες τις πλευρές από εμπορική άποψη, οι ρωσικές εταιρείες μπορεί να αποφασίσουν την συνεργασία τους με την τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο…

Τόμπολα! Ο Novak είναι υπουργός, και σίγουρα καταλαβαίνει τι λέει. Η οικονομική διάσταση μιας τέτοιας συνεργασίας είναι το ένα θέμα. Η γεωπολιτική είναι το άλλο – κι αυτό δεν διαφεύγει κανενός! Αυτό που είπε μπορεί να χρειάζεται, από οικονομική άποψη, να κτυπήσουν τα τουρκικά γεωτρύπανα κάποιο κοίτασμα για να πραγματοποιηθεί, άρα αφορά το μέλλον· από γεωπολιτική άποψη όμως είναι παρόν. Και είναι σκληρό παρόν επειδή

α) δεν αναφέρθηκε καθόλου σε «αμφισβητήσεις» και «παραβιάσεις», αναγνωρίζοντας σιωπηλά αλλά σαφέστατα τη νομιμότητα των τουρκικών γεωτρήσεων·

β) αυτό το έκανε σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, και σε ότι αφορά την παραλαβή των S 400 απ’ την Άγκυρα, και σε ότι αφορά το «κυπριακό», και σε ότι αφορά τον αμερικανικό «east med act»…

Με δυο λόγια εκείνο που είπε ο Novak είναι αυτό που δεν θα ήθελε να ακούσει κανένας ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Λευκωσία, ούτε στην Ουάσιγκτον. Είπε: είμαστε κι εμείς εκεί (στην ανατολική Μεσόγειο…) μαζί με τους φίλους μας (την Άγκυρα εν προκειμένω).

Πρακτικά, τεχνικά, η ρωσο-τουρκική συνεργασία στην εκμετάλλευση πιθανόν κοιτασμάτων μέσα στην τουρκική αοζ δεν είναι κάτι που θα συμβεί αύριο – εκτός αν πρόκειται για κοινές έρευνες…. Σε κάθε περίπτωση το ρωσικό καθεστώς αποκλείεται να αφήσει τους αντιπάλους / εχθρούς του να αλωνίζουν στην ανατολική Μεσόγειο «κρυμμένοι» γύρω από γεωτρύπανα. Μπορεί να κάνει το ίδιο – και θα το κάνει με εμφατικό τρόπο, αξιοποιώντας οποιαδήποτε ευκαιρία.

Υποθέτουμε (αν μας επιτρέπεται) πως όταν το ελληνικό βαθύ κράτος λιγουρευόταν την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» με εγγύηση του 6ου στόλου δεν είχε υπόψη του το ενδεχόμενο να γίνει ροντέο όλη η θαλάσσια ζώνη απ’ το Αιγαίο και προς το νότο… Ε;

Κι όταν παραμύθιαζε με τον θρυλικό αγωγό “east med” (για να κρύψει την πολεμική συμμαχία του με το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς) δεν περίμενε τέτοιες ρωσικές δηλώσεις… Ε;

Είμαστε όλο περιέργεια (πέρα απ’ τα σαφή πολιτικά μας καθήκοντα!) για την συνέχεια…

Το βόρειο πέρασμα

Σάββατο 27 Ιούλη. Όσα γίνονται, όσα υπονοούνται και όσα θα γίνουν στο μέλλον στην ανατολική ασία, ειδικά στην «ακτίνα δράσης» του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, σχετίζονται και με τις θαλάσσιες μεταφορές. Αυτό πρέπει να λαμβάνεται υπόψη, εφόσον το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν εξακολουθεί να ελέγχει (ή να προσπαθεί να ελέγξει) τις διαδρομές του θαλάσσιου εμπορίου σ’ όλο τον πλανήτη. Βασικό μέρος αυτού του ελέγχου είναι, άλλωστε, η πρόσφατα ανακοινωμένη «στρατηγική Ινδικού – Ειρηνικού»…

Την ίδια ώρα που ο αμερικανικός «αεροναυτικός» ιμπεριαλισμός ή/και αμφισβήτησή του παράγουν εντάσεις σε διάφορα σημεία των γνωστών θαλάσσιων δρόμων μεταξύ ασίας, ευρώπης και αφρικής (στενά του Ορμούζ, κόλπος του Άντεν, στενά της Μάλακκα…) ένας καινούργιος θαλάσσιος δρόμος έχει ανοίξει, έξω από οποιονδήποτε αμερικανικό έλεγχο. Το βόρειο πέρασμα που διευκολύνεται απ’ την μερική τήξη των πάγων στην ευρύτερη περιοχή.

Ο χάρτης πάνω δείχνει με μπλε χρώμα μια κλασσική διαδρομή απ’ την ανατολική ασία προς την ευρώπη (ως το στρατηγικής σημασίας ρωσικό λιμάνι του Murmansk) και με κόκκινο το βόρειο πέρασμα. Στον κάτω πίνακα φαίνεται η διαφορά σε χιλιόμετρα και μέρες ταξιδιού για μια εμπορική διαδρομή απ’ την Shanghai, ή το λιμάνι του Busan στη νότια κορέα ή/και την Yokohama ως το ρωσικό Murmansk και το νορβητικό Kirkenes.

Πρακτικά αυτή η σύνδεση των κινεζικών λιμανιών με την βόρεια ευρώπη έχει να διαχειριστεί μόνο δύο «εύφλεκτα» σημεία: την περιοχή ανάμεσα στην κορεατική χερσόνησο και την ιαπωνία (όπου βρίσκονται οι αμφισβητούμενες νησίδες Dokdo… δες χθεσινή αναφορά…) και την περιοχή των κουρίλων (όπου η ιαπωνία αμφισβητεί την ρωσική κυριότητα). Απο εκεί και μετά, κι ως τα νορβηγικά λιμάνια, η διαδρομή είναι ασφαλής: σε ρωσικά νερά…

Μπορεί λοιπόν οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και την όξυνσή τους, να «βάλει πάνω στον χάρτη» τα εξής:

Πρώτον, την γεωπολιτική σημασία του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ και, πιο ειδικά, τους λόγους για τους οποίους η Σεούλ θα είχε συμφέρον μεσοπρόθεσμα να «απαλλαγεί» απ’ την αμερικανική στρατιωτική «συμμαχία»…

Δεύτερον, τους λόγους για τους οποίους το ιαπωνικό καθεστώς θα μπορούσε στο κοντινό μέλλον να αναθεωρήσει (ή να μετριάσει) την «έντονη» σχέση του με το ψοφιοκουναβιστάν· ή να μην το κάνει…

Τρίτον, την στρατηγική σημασία που έχουν οι χερσαίοι δρόμοι του μεταξιού, που το Πεκίνο χρηματοδοτεί και κατασκευάζει σε μεγάλο μέρος της ευρασίας: άλλοτε συνδέοντας και άλλοτε παρακάμπτοντας λιμάνια στην (ακόμα) αμερικανοκρατούμενη ζώνη «ινδικός / ειρηνικός»…

Οι χάρτες, σαν τέτοιοι, δεν δίνουν καμία απάντηση στο ερώτημα «και τι θα γίνει;»… Μορφοποιούν όμως, δίνουν υλική υπόσταση, στις ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις. Αυτή η περιστρεφόμενη πέτρα που λέγεται «γη» είναι πεπερασμένη. Και οι καυγάδες για έλεγχο και επιρροή είναι εντελώς located…

Καλοί πελάτες

Σάββατο 27 Ιούλη. … Ενώ δεν μας δίνουν τα f 35, εμείς αγοράζουμε 100 boeing, είναι μια συμφωνία που έχει υπογραφτεί… Είμαστε καλοί πελάτες. Αλλά αν συνεχίσει αυτή η σύγκρουση μπορεί να ξαναδούμε αυτό το θέμα…

Αυτά δήλωσε χτες ο Erdogan μιλώντας στο κόμμα του. Οι τουρκικές αερογραμμές (εταιρεία παγκόσμιας εμβέλειας), στις οποίες το τουρκικό κράτος έχει το 49% των μετοχών, παρήγγειλε το 2013 75 boeing 737 max, και το 2018 άλλα 25 boeing 787-9 dreamliners. Τα 737 max είναι αυτά που δεν πετάνε πλέον, μιας και έπεσαν δύο (σκοτώνοντας κόσμο) εξαιτίας λαθών στο αναβαθμισμένο λογισμικό «ασφάλειας»… Η boeing βρίσκεται ήδη σε μεγάλα ζόρια… Θεωρητικά η Άγκυρα θα μπορούσε να κάνει αυτό που έχουν κάνει και άλλα κράτη: να παγώσει αυτήν την παραγγελία (των 75 737 max) επικαλούμενη τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα του μοντέλου.

Αλλά όχι. Σε μια επίδειξη «εμπορικού πνεύματος» απ’ αυτό που αρέσει ιδιαίτερα στο ψόφιο κουνάβι, συνδυάζοντας εμπορικές και διακρατικές σχέσεις, ο Erdogan κτυπάει εκεί που πονάει. Δεν λέει (ακόμα) “ακυρώνουμε την παραγγελία”. Λέει σας δίνουμε χρόνο να το ξανασκεφτείτε… Είμαστε καλοί πελάτες…

Το γράψαμε έγκαιρα: με την τακτική των “τιμωριών” και των “κυρώσεων” το ψοφιοκουναβιστάν έχει αρχίσει να πυροβολεί τα πόδια του. Δεν έχει, όμως, περιθώρια να αρχίσει τις εξαιρέσεις – ειδικά όταν οι “καλοί πελάτες” αγοράζουν ρωσικά όπλα πρώτης γραμμής…

(φωτογραφία: Ο Erdogan υπογράφει το 2018 στη Ν. Υόρκη την επιπλέον παραγγελία).

Δικέφαλα κοτόπουλα 2

Σάββατο 27 Ιούλη. Ξαφνιασμένο το αμερικανικό καθεστώς απ’ την προχτεσινή γελοιοποίηση του ψόφιου κουναβιού, «πνίγει» το θέμα με τα παραποιημένα σήματα, σαν «τεχνικό λάθος». Τι σόι «τεχνικό λάθος»;

Η καθεστωτική washington post βρήκε τον σχεδιαστή του πλαστού (πλην εύστοχου!) σήματος, έναν ρεπουμπλικάνο γραφίστα που δεν γουστάρει το ψόφιο κουνάβι. Το σήμα το έφτιαξε το 2017, το ανέβασε στο διαδίκτυο και το πούλησε (είπε). Του έκανε (είπε) εντύπωση που κάποιος το ανέσυρε και το χρησιμοποίησε τόσο χοντρά.

Και ποιος ήταν αυτός, για να έχουμε καλό ερώτημα; Άγνωστο. Η εταιρεία που ετοίμασε τα σκηνικά της ομιλίας του ψόφιου κουναβιού εικάζει ότι κάποιος υπάλληλός της έψαχνε βιαστικά να βρει το σήμα – και κατέβασε «κάτι» απ’ το internet. Ενδιαφέρουσα άποψη: πριν το προχθεσινό εντυπωσιακό ντεμπούτο του, το παραποιημένο σήμα είναι απίθανο να βρισκόταν μέσα στα 10 πρώτα σε μια σχετική αναζήτηση.

Ο σχεδιαστής, πάντως, είχε γεμίσει την δική του παραλλαγή με τόσες διαφορές που μόνο κάποιος πολύ βιαστικός (και μισότυφλος) δεν θα έβλεπε ότι «κάτι δεν πάει καλά εδώ». Εκτός απ’ τα δύο κεφάλια, τα μπαστούνια του μπέιζμπολ και τα χαρτονομίσματα, είχε αλλάξει και λατινικό ρητό πάνω απ’ το κεφάλι (τα κεφάλια). Το πρωτότυπο λέει E pluribus unum, που σημαίνει «από τους πολλούς, ένας». Το αντίγραφο γράφει το ισπανικό 45 es un titere, δηλαδή «ο 45 είναι μαριονέτα». 45ος πρόεδρος των ηπα είναι το ψόφιο κουνάβι.

Μισότυφλοι ήταν, σίγουρα, οι εκατοντάδες νέοι που παρακολούθησαν την ομιλία του ψόφιου κουναβιού. Τους τύφλωσε η λάμψη της προσωπικότητάς του; Ή, μήπως, η διαρκής ενασχόληση με τις οθόνες των smart phones έχει φτιάξει ένα καινούργιο είδος βαριάς μυωπίας;

Στ’ άρματα!

Σάββατο 27 Ιούλη. Το αμερικανικό κράτος ψάχνει «εθελοντές» (για κατάταξη…) Και σκέφεται να κατεβάσει το όριο ηλικίας ψήφου στα 16 για να νομιμοποιείται να ρίξει πίσω τους τους στρατολόγους του. Τα 16 είναι ηλικία σχολείου ακόμα, αλλά … Δεν παίρνεις από γράμματα; Πάρε τ’ άρματα! Θα βγάζεις λεφτά και, επιτέλους, θα σκοτώνεις κανονικά· όχι όπως στα video games…

Κάτι έρευνες που δείχνουν ότι οι πρωτοκοσμικοί ενηλικιώνονται πλέον στα 30 (καθόλου παράξενο!…) ίσως αποενοχοποιούν το κατέβασμα του ορίου ηλικίας για επαγγελματίες δολοφόνους: αν είναι να περιμένουμε να μεγαλώσουν και να το σκέφτονται και να το ξανασκέφτονται πριν πατήσουν την σκανδάλη ή το “fire” κάποιου control, πάει η αυτοκρατορία…

Πως το λέμε αυτό; Τουρμπομιλιταρισμό ίσως;

Δικέφαλα κοτόπουλα

Παρασκευή 26 Ιούλη. Χαριτωμένο μεν, αλλά συγγνώμη: αυτά δεν είναι αστεία. Δεν είναι καθόλου αστεία!

Σε χτεσινή ομιλία του ψόφιου κουναβιού πίσω του, στο φόντο, δεν υπήρχε το γνωστό αμερικανικό σήμα με τον αετό που κρατάει βέλη αλλά ένα παραποιημένο, με δικέφαλο αετό, που κρατάει στο ένα πόδι μπαστούνια του γκολφ και στο άλλο χαρτονομίσματα. Το τραγικότερο για την άλλοτε μόνη υπερδύναμη; Δεν το πήρε χαμπάρι κανένας. Ούτε η ασφάλεια του ψόφιου κουναβιού, ούτε το κοινό που τον παρακολουθούσε να μιλάει ανάμεσα στους δικέφαλους αετούς… Το αποκάλυψε εκ των υστέρων η washington post…

Λοιπόν, αυτά δεν είναι αστεία. Όποια μυστική υπηρεσία θέλει να πει πόσο κοντά (και πόσο εύκολα) στο ψόφιο κουνάβι βρίσκεται, να βγει και να το πει καθαρά! Ντάξει; Όχι τέτοια γελοιοποίηση: θα βάλουμε τα κλάματα!!! Το επόμενο θα είναι να δούμε το ψόφιο κουνάβι με κανά αλφάδι (με σπρέι φυσικά) στο σακάκι του, πίσω στην πλάτη! Δεν υπάρχει πια ούτε ιερό ούτε όσιο;

(Κι όποιος θέλει να κατηγορήσει την Μόσχα – γιατί σ’ αυτήν παραπέμπει ο δικέφαλο κοτόπουλο… – ότι έχει κατακτήσει το united states και βρίσκεται παντού, να βγει και να αρχίσει “εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα”…)

No no japan!

Παρασκευή 26 Ιούλη. Το ζήτημα της αποζημίωσης / αποκατάστασης των φυλακισμένων κορεατισσών γυναικών στα ιαπωνικά joy division στη διάρκεια του Β παγκόσμιου δεν είναι ασήμαντο. Οι τρόποι που κοινωνικοποιείται ωστόσο η κατ’ αρχήν διακρατική κόντρα γι’ αυτό το θέμα μεταξύ Σεούλ και Τόκιο, δείχνει πόσο εύκολα ο εθνικισμός μπορεί να γίνει κύμα που κατακτάει την δημόσια σφαίρα.

Την αντιπαράθεση περιγράψαμε πριν 11 ημέρες (Δευτέρα 15 Ιούλη> Περιφερειακοί (εμπορικοί) πόλεμοι). Από τότε ένα ικανό μέρος της νοτιοκορεατικής κοινωνίας έχει πάρει την υπόθεση στα χέρια της: μέσα από συνεχείς διαδηλώσεις έξω απ’ την ιαπωνική πρεσβεία στη Σεούλ (που ωστόσο είναι υπό επισκευή και δεν χρησιμοποιείται) και μέσα από κάθε είδους μποϋκοτάζ σε ιαπωνικά εμπορεύματα. Από βενζινάδικα που αρνούνται να γεμίσουν τα ρεζεβουάρ γιαπωνέζικων ι.χ. (με νοτιοκορεάτες ιδιοκτήτες…) μέχρι μποϋκοτάζ σε διάφορα ιαπωνικά είδη: φαγώσιμα, ρούχα, κλπ.

Η νοτιοκορεατική βιομηχανία μικροτσίπς έχει αποκτήσει, πάντως, πρόβλημα – απ’ την ιαπωνική απαγόρευση εξαγωγής 3 χημικών που της είναι απαραίτητα. Οι δημαγωγοί στη Σεούλ (παντού υπάρχουν τέτοιοι!) παρουσιάζουν αυτήν την απαγόρευση σαν την ιαπωνική επίθεση στο Pearl Harbor – χωρίς, πάντως, να ζητούν ακόμα κήρυξη πολέμου στο Τόκιο.

Σα να μην έφτανε αυτός ο μπελάς (και το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον έχει καταφέρει να «παγώσει» τις εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο), ο γνωστός σωματοφύλακας John Bolton ζήτησε προχτές (24 Ιούνη) συμμετοχή της Σεούλ στη «νηοπομπή των προθύμων» προς τα στενά του Ορμούζ. Ή, έστω, να ρίξει παράδες για τα έξοδα: θεωρεί έτσι το ψοφιοκουναβιστάν ότι η Σεούλ θα ενταχθεί στην «στρατηγική του για τον ινδικό – ειρηνικό»…

(φωτογραφία: Νοτιοκορεάτες εθνικόφρονες σκίζουν μια ιαπωνική σημαία κοντά στην πρεσβεία, στις 20 Ιούλη).