Tag: ηπα

Το καρφί και το πέταλο

Κυριακή 4 Αυγούστου. Ο ιρανός υπ.εξ. Mohammad Javad Zarif βρέθηκε στη Ν. Υόρκη στα μέσα του περασμένου μήνα, για δουλειές στον οηε. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν τον υποδέχτηκε με κόκκινα χαλιά – το αντίθετο: επέβαλε περιορισμούς στις μετακινήσεις του…. Χοντράδα· αλλά για ψόφια κουνάβια το πράγμα είναι «λογικό».

Όμως στη διάρκεια της παραμονής του στην πόλη, και συγκεκριμένα στις 15 Ιούλη, ο καταραμένος υπ.εξ. συναντήθηκε με τον δεξιό γερουσιαστή Rand Paul, μετά από αίτημα του δεύτερου. Τα είπαν για καμιά ώρα. Ο Rand Paul θεωρείται του «περιβάλλοντος» του ψόφιου κουναβιού ενώ συμμετέχει στην «επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων» του κογκρέσσου· και σύμφωνα με προχθεσινό ρεπορτάζ του “the new yorker”, το ραντεβού έγινε με τις ευλογίες του. Όχι μόνο αυτό όμως… Ο Paul μετέφερε στον Zarif πρόσκληση (του ψόφιου κουναβιού) για συνάντηση (μεταξύ τους) στο άσπρο σπίτι! Με φωτογράφους και όλα τα λούσα!!!

Για την περίπτωση που έχετε λάθος ιδέα για το ιρανικό καθεστώς: ο Zarif δεν είναι “αγιατολάχ”! Είναι αμερικανοσπουδαγμένος για κάμποσα χρόνια, έχει διατελέσει πρεσβευτής της Τεχεράνης στον οηε για κάποια χρόνια, ξέρει από μέσα τα δυτικά κόλπα, και έχει φίλους στο αμέρικα στα «υψηλά κλιμάκια» του καθεστώτος. Το ότι το ιρανικό καθεστώς του εμπιστεύεται την “εξωτερική πολιτική” του έχει, προφανώς, σχέση και μ’ αυτά τα προσόντα. Και ενώ το ραντεβού του Paul θα μπορούσε να θεωρηθεί κλασσικό τμήμα «διπλωματίας», η πρόσκληση του ψόφιου κουναβιού είναι άλλης τάξης ζήτημα. Πολύ περισσότερο που ο Zarif δεν την απέρριψε (!) αλλά κομψά απάντησε ότι «πρέπει να πάρει οδηγίες επ’ αυτού απ’ την Τεχεράνη» – τον Χαμενεΐ δηλαδή…

Και τι έγινε μετά; Το ψοφιοκουναβιστάν πριν 3 ημέρες έβαλε «τιμωρία» τον Zarif («κυρώσεις») με βασικό πρακτικό μέτρο εναντίον του το ότι «θα εξετάζει κατά περίπτωση» αν θα του δίνει visa για να πηγαίνει στις συνελεύσεις του οηε… Η «κατηγορία» εναντίον του είναι ότι …. «υπηρετεί την ατζέντα του Χαμενεΐ, και είναι ο βασικός εκπρόσωπος τύπου του καθεστώτος σε όλο τον κόσμο»! Με δυο λόγια: η κατηγορία κατά του Zarif είναι ότι είναι ο υπ.εξ. του ιράν… (Εδώ σπάνε όλα τα κοντέρ!)

Υπάρχει σύγκρουση στα υψηλά κλιμάκια του ψοφιοκουναβιστάν σε ότι αφορά την «αντιμετώπιση του ιράν»; Ας πούμε: η «τιμωρία» του Zarif επιβλήθηκε στο ψόφιο κουνάβι απ’ τους σωματοφύλακες; Ή παίζει το έργο «καλός μπάτσος / κακός μπάτσος»; Στην πράξη αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να συμβαίνει ακόμα και χωρίς να είναι σχεδιασμένο. Στη γεωμετρία λέγεται συνισταμένη· στην κρατική πολιτική μπορεί να λέγεται “δεν ξέρουμε τι να κάνουμε”…

Είναι γνωστό ότι το ψόφιο κουνάβι για μέχρι «ξέπλυμα» είναι ικανό (επιχειρηματικά) – και πιθανόν να κάνει την ίδια δουλειά, θέλει δεν θέλει, σαν βιτρίνα των σωματοφυλάκων. Πολύ θα τους βόλευε να δημιουργηθεί κάποια «εσωτερική κρίση» στο ιρανικό καθεστώς, με τον Zarif να είναι ο «καλούτσικος» της ιστορίας και οι υπόλοιποι οι «τρομοκράτες». Η πρόσκληση στο άσπρο σπίτι θα μπορούσε να είναι τέτοια δηλητηριώδης προσφορά· αλλά ο Zarif είναι παλιά καραβάνα…

Συνεπώς βρισκόμαστε πάντα στο τετραγωνάκι νο 1: το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν ψάχνει να βρει τον πιο εύκολο και ανώδυνο τρόπο για να κάνει επίδειξη δύναμης· και δυσκολεύεται.

Κι ο καιρός περνάει…

Κόλλυβα 1

Κυριακή 4 Αυγούστου. Εδώ κι εκεί μπορεί να βρει κανείς κουβέντες «μεγάλων ανδρών» (της δύσης) που μπορεί να μην προορίζονται να κρατήσουν καλή θέση στην Ιστορία, δείχνουν όμως την απελπισία τους.

Ο Bruno Le Maire είναι υπ.οικ. της γαλλίας· και το γαλλικό κράτος απλώνει όσο μπορεί τον ιμπεριαλισμό του (στην αφρική) για να σταθεροποιήσει μια θέση στην «α εθνική» των καπιταλιστικών κρατών στον 21ο αιώνα. Μιλώντας στα μέσα του περασμένου Ιούλη στην επέτειο των 75 χρόνων απ’ τις συμφωνίες του Bretton Woods, ο (ανιστόρητος;) κυρ Le Maire δήλωσε με κάθε σοβαρότητα:

… Η τάξη του Bretton Woods όπως την ξέραμε έφτασε στα όριά της… Ή θα μπορέσουμε να ξαναεφεύρουμε το Bretton Woods, είτε οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού θα γίνουν η νέα παγκόσμια τάξη. Και τα κινεζικά στάνταρς… θα γίνουν παγκόσμια…

Είναι δύσκολο για την ασταμάτητη μηχανή να μπει στο μυαλό ενός γάλλου υπ.οικ., ειδικά όταν τον πιάνουν τέτοιες νοσταλγίες. Είναι επίσης δύσκολο να εξηγήσουμε απο εδώ (σε όσους / όσες δεν γνωρίζουν) τι ήταν και τι σημασία είχαν εκείνες οι διεθνείς συμφωνίες (που μεταξύ άλλων έφτιαξαν το δντ και την παγκόσμια τράπεζα· κυρίως, όμως, έκαναν το αμερικανικό δολάριο νόμισμα των διεθνών συναλλαγών διώχνοντας για πάντα την αγγλική στερλίνα). Το σίγουρο είναι ότι εκείνον τον Ιούλη του 1944, πριν τελειώσει επίσημα ο Β παγκόσμιος, οι εκπρόσωποι των 44 κρατών που μαζεύτηκαν σ’ ένα ξενοδοχείο του New Hampshire αναγνώρισαν την πολιτική και οικονομική (για την στρατιωτική δεν υπήρχε θέμα!) ηγεμονία των ηπα – σ’ όλο τον πλανήτη εκτός απ’ το μετέπειτα «ανατολικό μπλοκ».

Όμως το πραγματικό τέλος εκείνης της «παγκόσμιας τάξης» δεν έρχεται τώρα· ούτε το προκαλεί ο κινεζικός καπιταλισμός… Το τέλος των συμφωνιών του Bretton Woods ήρθε στα μέσα Αυγούστου του 1971 όταν οι ηπα, με πρόεδρο τον Νίξον, κατάργησαν τον βασικό σκελετό τους: την σταθερή σχέση του δολαρίου με τον χρυσό (35 δολάρια η ουγκιά). Ο Νίξον ήθελε επειγόντως να τυπώσει και να ξανατυπώσει δολάρια άσχετα με την ποσότητα του χρυσού που είχε η κεντρική του τράπεζα, για να χρηματοδοτήσει ακόμα περισσότερο έναν πόλεμο που έχανε: στο βιετνάμ. Αυτό σήμαινε πως απο εκεί και μετά όλα τα νομίσματα θα είχαν «ανταλλακτική αξία» με βάση μόνο τις μεταξύ τους χρηματιστηριακές σχέσεις (και τα σχετικά «παιχνίδια»…). Ωστόσο απο εκείνο το χρονικό σημείο και μετά το δολάριο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί (και χρησιμοποιήθηκε, με μεγαλύτερη ένταση στις μέρες μας) σαν όπλο· αντί για άξονας περιστροφής μιας «σταθερής μέτρησης της αξίας» στον καπιταλιστικό κόσμο.

Με δυο λόγια το τέλος του Bretton Woods δεν τον φέρνουν οι κινέζικοι “δρόμοι του μεταξιού”. Το έφερε πριν σχεδόν μισό αιώνα το μονοπάτι Χο Τσι Μινχ των βιετκόνγκ! Να γιατί ο κυρ Le Maire είναι ανιστόρητος! Και οι ανιστόρητοι, όσο «μεγάλοι» κι αν δείχνουν, είναι χαμένοι…

Κόλλυβα 2

Κυριακή 4 Αυγούστου. Η αποσύνδεση του δολαρίου απ’ τον χρυσό και, άρα, η αποσύνδεση όλων των νομισμάτων από μια κοινή άγκυρα / μέτρο, επέτρεψε την ανάπτυξη εκείνου που ονομάστηκε «καπιταλισμός καζίνο». Η χρηματιστηριοποίηση έγινε βέβαια καπιταλιστική αναγκαιότητα (κερδοφορίας) απ’ τα τέλη των ‘80s και μετά· και συμβάλει στη δημιουργία διαδοχικών «κυμάτων κρίσης» που κρύβουν μεν τις πραγματικές τους αιτίες απ’ τα μάτια των πολλών. Όχι, όμως, και απ’ τους «διαμορφωτές της πολιτικής» σαν τεχνικής της εξουσίας.

Ωστόσο ο κυρ Le Maire έχει δίκιο να ανησυχεί για την κινεζική επέκταση. Οι «δρόμοι του μεταξιού» είναι ένα τεράστιο, παγκόσμιο σχέδιο καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης / ανάπτυξης που έχει βγει απ’ τα καλύτερα εγχειρίδια Κευνσιανισμού· ένα σχέδιο όμως, που αντίθετα απ’ το «σχέδιο Marshal» που η “αναγνωρισμένη” αμερικανική ηγεμονία έβαλε σε εφαρμογή το 1948, δεν έχει πρωτεύουσα την Ουάσιγκτον, δεν περιορίζεται σε μια ήπειρο, και δεν ξεδιπλώνεται μετά από έναν καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο. Ξεδιπλώνεται παράλληλα με την εξέλιξη αυτού του 4ου παγκόσμιου, ξεδιπλώνεται παγκόσμια, πριονίζοντας (στις «πολιτικές» διαστάσεις του) τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά… Οποιοσδήποτε κι αν αμφισβητούσε την “παλιά τάξη” θα έπρεπε να κινείται global…

Ο καπιταλισμός σαν απρόσωπο σύστημα εκμετάλλευσης δεν έχει καμμία ιδιαίτερη προτίμηση σε αμερικάνους αντί για κινέζους, σε γάλλους αντί για νοτιοκορεάτες, σε ολλανδούς αντί για τούρκους, σε γενοβέζους αντί για βενετσιάνους. Κι ο κυρ Le Maire βλέπει έντρομος αυτό που συμβαίνει: το απρόσωπο καπιταλιστικό «κύμα» του 21ου αιώνα δεν έχει στο κέντρο του ούτε την ευρώπη ούτε την «δύση».

Αν επιμένει να ονειρεύεται ένα καινούργιο «Βretton Woods» θα πρέπει να περιμένει: να κορυφωθεί ο 4ος παγκόσμιος και να τελειώσει… Αλλά τότε η γαλλική καρέκλα μπορεί να είναι ένα απλό παρτσακλό σκαμνάκι, στη γαλαρία των συζητήσεων των «νέων συμφωνιών»…

Heavy Silk

Κυριακή 4 Αυγούστου. Ένα παράδειγμα (μόνο παράδειγμα) για το πόσο φοβίζουν οι εξελίξεις και για το τι δεν μπορεί να χωρέσει ο νους κανενός κυρ Le Maire. Το παράδειγμα λέγεται «πακιστάν»: πυρηνικό κράτος, με ισχυρές κοινωνικές αντιθέσεις – κάπου στην έξω απο δω Ανατολή, κάπου στην Ασία…

Η ασταμάτητη μηχανή είναι σίγουρη ότι ακόμα και ρατσιστές να μην είστε θα θεωρείτε το πακιστάν σαν «κατεστραμμένο μέρος». Λοιπόν, απ’ την στιγμή που το καινούργιο πολιτικό αφεντικό στην Ισλαμαμπάντ (ο Imran Khan) επιβεβαίωσε την εθνική γραμμή «Πεκίνο και πάλι Πεκίνο», ο κινεζικός καπιταλισμός ορμάει με «μεγάλα έργα». Πέρα απ’ το (διπλής χρήσης, εμπορικής / στρατιωτικής) στρατηγικής σημασίας λιμάνι του Gwadar, θα φτιάξει μια αεροπορική βάση, μια καινούργια πόλη για 500.000 κατοίκους, και θα βελτιώσει διάφορους δρόμους και σιδηροδρομικές γραμμές (για “υψηλές ταχύτητες”). Όλα μαζί υπολογίζονται στα 60 δισ. δολάρια – δεν το λες και “ψίχουλα”. (Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι έχει δώσει κι αυτή “πολλά δισ.” στο πακιστάν, στα πλαίσια του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”. Ακόμα κι αν τα ποσά είναι αληθινά, εκείνο που σκόπευαν ήταν να ελέγξουν το μιλιταριστικό σκέλος του πακιστανικού κράτους. Το Πεκίνο το βλέπει αλλιώς: ορθολογικά από καπιταλιστική άποψη…)

Και δεν είναι έργα “στατικά”. Πέρα απ’ το όφελος που θα υπάρξει για τον κινέζικο και τον πακιστανικό καπιταλισμό από τέτοια “μεγάλα έργα υποδομών”, θα ωφεληθεί και το γειτονικό ιράν, κατ’ αρχήν στη μεταφορά πετρελαίου προς τα ανατολικά. Προφανώς υπάρχει στο σχεδιασμό του Πεκίνου η καπιταλιστική δυναμική των πραγμάτων. Και δεν μιλάμε ακόμα ούτε για 5G ούτε για Huawei και internet of things…

Δείτε τώρα, λοιπόν, την πολιτική βιτρίνα του «κατεστραμμένου» πακιστάν δίπλα στην πολιτική βιτρίνα των ηπα – από πρόσφατη επίσκεψη του Khan στην Ουάσιγκτον. Ακόμα κι αν αυτά τα πλάνα έχουν μόνο συμβολική σημασία, συμβολίζουν συγκεκριμένα πράγματα…

Ο «ιερός» ιμπεριαλισμός

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν χορταίνει με τις επιθέσεις που κάνει στο συριακό έδαφος. Άρχισε να απλώνεται: πριν 2 ημέρες έκανε δύο πυραυλικές επιθέσεις στο βόρειο ιράκ, σε «θέσεις φιλοϊρανικών» ιρακινών οργανώσεων. Επίσημα, φυσικά, δεν ανακοινώθηκε τίποτα· αλλά τέτοιος είναι ένας απ’ τους τρόπους που το φασιστικό καθεστώς κάνει τις δουλειές του: παριστάνοντας το «ανήξερο» και το «άσχετο»…

Πρόκειται για όξυνση, με απρόβλεπτες συνέπειες. Απ’ τη μια μεριά ο αμερικανικός στρατός που προσπαθεί να κρατήσει βάσεις μέσα στο ιράκ δεν βολεύεται ιδιαίτερα με το να κτυπιούνται τμήματα του ιρακινού στρατού (αφού τυπικά όλες οι ένοπλες οργανώσεις υπάγονται σ’ αυτόν). Είναι ο εύκολος στόχος, όχι επιθέσεων αλλά απαίτησης (απ’ την Βαγδάτη) να ξεκουμπιστεί. Απ’ την άλλη μεριά το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να αυτοσυγκρατείται διαρκώς αν πράγματι χτυπιούνται εγκαταστάσεις του, αξιωματικοί του, ή (έστω) «φίλοι» του.

Προφανώς το ισραηλινό καθεστώς υπολογίζει ότι μπορεί να το «χοντραίνει» ως εκείνο το σημείο που η ιρανική αυτοσυγκράτηση θα αντέχει. Εν μέρει τέτοιες επιθέσεις προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση: η ραγδαία φασιστικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας δείχνει αντεστραμμένα ότι το «εθνικό ηθικό» της δεν είναι σπουδαίο.

Απ’ την άλλη αυτό που λέγεται «ασύμμετρος πόλεμος» είναι απ’ τα «αγαπημένα» του ιρανικού καθεστώτος – που ξέρει καλά τόσο τις στρατιωτικές δυνατότητες όσο και τις αδυναμίες του.

(φωτογραφία: Χάρτης με τα σημεία / στόχους των ισραηλινών πυραύλων. Too much, όπως και να το δει κανείς…)

Οι κατάλληλοι άνθρωποι….

Παρασκευή 2 Αυγούστου. Δικό τους είναι το μαγαζί, ό,τι θέλουν το κάνουν. Ωστόσο το γεγονός ότι ο νέος εθνικός αρχιασφαλίτης (διοικητής της ευπ…) είναι α) πρώην στέλεχος της group4 και, β) με άκρες στο Τελ Αβίβ και στην Ουάσιγκτον, ότι τέτοια είναι λοιπόν τα προσόντα του, αυτό θα πρέπει να σημειωθεί.

Οι ανταγωνιστές του στην αρένα των ιδιωτικών εταιρειών security, που τον ξέρουν καλύτερα, «έδωσαν» ήδη έναν λεκέ στο κουστούμι του: μια καταδίκη· μικρή μεν αλλά καταδίκη. Δεν έχει, σα να λέμε, το προσόν του «πρότερου σύννομου βίου»… Και οι «υπηρεσίες» είναι ένας λαβύρινθος από κυκλώματα, φράξιες, κλαν, κλπ, που έχουν τις δουλειές τους (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και δεν χαίρονται με τους άσχετους που κάθονται καπέλο.

Αλλά είναι και οι διεθνείς «άκρες» – πρώτης γραμμής… Τι μπορεί να πει γι’ αυτές μια εργατική ασταμάτητη μηχανή εκτός απο το ότι ακονίζει την περιέργειά της; Ίσως ο ρημαδοΚούλης αποδειχθεί περισσότερο «ρημαδο» απ’ ότι του φαίνεται…

Hong Kong 1

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Παρακολουθώντας από μακριά είχαμε κάνει την συσχέτιση (χωρίς να την δημοσιοποιήσουμε…). Αλλά το ότι την ομολογούν, απ’ την μεριά τους, οι καθεστωτικοί financial times, έχει την δική του αξία.

Κάτω απ’ τον τίτλο: To Hong Kong είναι ένα σημείο ανάφλεξης στον νέο ψυχρό πόλεμο οι f.t. έγραφαν προχτές:

Το Hong Kong έχει παίξει κεντρικό ρόλο στις δύο μεγάλες ιστορίες της εποχής μας – την άνοδο της Κίνας και την παγκοσμιοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας. Πριν περισσότερο από 30 χρόνια πριν, η ανάδυση της Κίνας σαν εργοστάσιο του κόσμου ξεκίνησε ακριβώς απ’ τα σύνορα με το Hong Kong, τροφοδοτημένη απ’ το χρήμα της περιοχής, την πείρα και τις διεθνείς διασυνδέσεις. Σήμερα το Hong Kong συνεχίζει να λειτουργεί σαν κρίσιμη πύλη ανάμεσα στην Κίνα και την δύση.

Αλλά ο κόσμος τώρα μπαίνει στην εποχή της μετα-παγκοσμιοποίησης που χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικες αναταραχές και αυξανόμενες εντάσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Και για μια ακόμα φορά το Hong Kong είναι κεντρικό στην ιστορία.

Επί σχεδόν δύο μήνες, η περιοχή των 7,4 εκατομυρίων ανθρώπων, έχει κτυπηθεί από ένα κύμα διαδηλώσεων. Ξεκίνησαν σαν διαμαρτυρία ενάντια σε μια πρόταση νόμου που επέτρεπε την έκδοση υπόπτων για κάποια αδικήματα στην Κίνα. Αλλά τώρα έχει προχωρήσει σε ευρύτερες διαμαρτυρίες εναντίον της αστυνομικής βίας και απαιτήσεις για πλήρως δημοκρατικές εκλογές.

… Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς την σύνδεση ανάμεσα στην αταξία στο Hong Kong και την ευρύτερη σύγκρουση ανάμεσα στη Washington και στο Beijing. Βλέποντας ακόμα μια χαοτική και ώρες ώρες βίαιη διαδήλωση τις προάλλες, μου έκανε εντύπωση ένας αριθμός διαδηλωτών που κουβαλούσαν την αμερικανική σημαία – κάτι που η Κίνα θα το χρησιμοποιήσει σαν απόδειξη του ισχυρισμού της ότι το «μαύρο χέρι» της Αμερική χειραγωγεί τις διαμαρτυρίες.

Όντως, οι διαδηλώσεις στο Hong Kong συνεχίζονται επί δύο μήνες, αν και η αρχική αιτία (ο νόμος για τις εκδόσεις στην κίνα) δεν ισχύει πια. Τι συμβαίνει εκεί;

(φωτογραφία: Μία απ’ τις πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις, στις 12 Ιούνη)

Hong Kong 2

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Η εμφάνιση των αμερικανικών σημαιών στις διαδηλώσεις δείχνει, κατ’ αρχήν, τον φιλοαμερικανισμό ενός καλού μέρους (τουλάχιστον) των διαδηλωτών· σε μια εποχή που το ψοφιοκουναβιστάν δεν διαθέτει κάτι που ν’ αξίζει να το θαυμάζει κανείς. Κι ωστόσο οι (κινέζοι) διαδηλωτές / υπήκοοι του Hong Kong φαίνεται να θαυμάζουν το ψόφιο κουνάβι, σαν «υπερασπιστή της δημοκρατίας».

Ας θυμίσουμε: το Hong Kong είναι τμήμα της κινεζικής επικράτειας, που καταλήφθηκε ουσιαστικά απ’ την αγγλία το 1842, στο τέλος του «πρώτου πολέμου του οπίου». Μετά την αγγλική νίκη και στον «δεύτερο πόλεμο του οπίου» (ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και οι δύο…), ο τότε κινέζος αυτοκράτορας υποχρεώθηκε να υπογράψει μια «συμφωνία ενοικίασης» του Hong Kong στην βρετανική αυτοκρατορία, για 99 χρόνια, με εκκίνηση το 1898. Το 1997 που τέλειωσαν τα 99 χρόνια το Λονδίνο (που είχε πάψει προ πολλού να είναι αυτοκρατορία…) αναγκάστηκε να επιστρέψει την εξαιρετικά αναπτυγμένη από καπιταλιστική / χρηματιστηριακή άποψη πόλη στο Πεκίνο. Έκτοτε το Hong Kong είναι μια τυπικά «αυτοδιοικούμενη» ζώνη του κινεζικού κράτους, κάτω απ’ την ταμπέλα «ένα κράτος / δύο συστήματα».

Απ’ αυτήν την άποψη η προοπτική έκδοσης χονγκονέζων στα δικαστήρια της κίνας θα μπορούσε, πράγματι, να θεωρηθεί παραβίαση της αυτοδιοίκησης. Προκύπτει όμως απ’ την εξέλιξη των πραγμάτων ότι ένα μεγάλο μέρος των διαδηλωτών πάσχει από μίσος για το Πεκίνο – όχι βέβαια φυλετικό, αφού είναι επίσης κινέζοι. Φαίνεται ότι υποστηρίζουν τις αμερικανικές τιμωρίες κατά του κινεζικού καπιταλισμού (που δεν αγγίζουν το βασικά χρηματοπιστωτικό Hong Kong) και, επιπλέον, επιδιώκουν να γίνει αμερικανικός νόμος οι απειλές για «κυρώσεις» και στο Hong Kong αν χάσει την αυτοδιοίκησή του. Μ’ άλλα λόγια καλούν την Ουάσιγκτον να γίνει ο αυστηρός πατέρας / προστάτης τους…

Εν τω μεταξύ το γεγονός είναι ότι ο κινεζικός καπιταλισμός χρησιμοποιεί / αξιοποιεί ήδη το διεθνούς εμβέλειας χρηματιστήριο του Hong Kong, στην φάση της παγκόσμιας επέκτασής του. Μ’ άλλα λόγια η λειτουργία (και ο πλούτος) του μέρους όχι μόνο δεν έχει απειληθεί απ’ τα σφυροδρέπανα του Πεκίνου αλλά, αντίθετα, έχει ενταχτεί δυναμικά στον κινεζικό καπιταλισμό. Οι πλούσιοι κινέζοι (και δεν είναι λίγοι) έχουν ακίνητα και λογαριασμούς σε τράπεζες του Hong Kong – οπότε;

(φωτογραφία: 28 Ιούλη)

Hong Kong 3

Πέμπτη 1 Αυγούστου. Υπάρχει κάτι που διαφεύγει της προσοχής των διαδηλωτών, συμπεριλαμβανομένων των φιλο-ψοφιοκουναβικών (αν είναι σκέτοι εθελοντές…): στον εξελισσόμενο «οικονομικό πόλεμο» μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, είναι η πρώτη και καθόλου το δεύτερο που έχει συμφέρον στην «διεθνή υποτίμηση» του χρηματιστηρίου του Hong Kong. Διότι είναι μέσα απ’ αυτό που το Πεκίνο προωθεί το γουάν σαν διεθνές νόμισμα· και είναι, επίσης, μέσα απ’ αυτό που τραβάει «διεθνείς επενδυτές» για τις μεγάλες επιχειρηματικές φίρμες, τύπου Huawei· αυτές, δηλαδή, που έχει στο στόχαστρο το ψοφιοκουναβιστάν. Αν, λοιπόν, υπήρχε ζήτημα «αμερικανικής προστασίας» αυτή θα ήταν του γνωστού είδους (πάντα στο όνομα της «ελευθερίας»): στάχτη και μπούρμπερη!

Δεν είναι καθόλου πρωτότυπο, αφού συμβαίνει στον καπιταλιστικά αναπτυγμένο κόσμο εδώ και χρόνια (τουλάχιστον απ’ την εποχή εκείνης της θρυλικής “αντιπαγκοσμιοποίησης”): μαζικές κινητοποιήσεις, με φανερό ή υπόγειο εθνικιστικό «άρωμα», υπηρετούν συχνά (εν γνώσει ή εν αγνοία είναι άλλο θέμα) συμφέροντα και συγκρούσεις που ξεπερνούν κατά πολύ την «αντίληψη» των διαδηλωτών. Και ο υποτιθέμενος “αυθορμητισμός των μαζών” απαγορεύει το να ζητηθούν ευθύνες για τον αποπροσανατολισμό… Όλοι είναι “αθώοι” – εν τη αφελεία τους…

Η πραγματική ιστορία περνάει πίσω απ’ τις πλάτες τους· και δεν τους σκουντάει καν…

(φωτογραφία: Ο «θείος Trump» στο Hong Kong στις 27 Ιούνη…)

Το ψόφιο κουνάβι βρυχάται

Τετάρτη 31 Ιούλη. Η κίνα πάει πολύ χάλια, είναι η χειρότερη χρονιά της τα τελευταία 27 χρόνια. Υποτίθεται ότι θα άρχιζε να αγοράζει τα αγροτικά προϊόντα μας – δεν υπάρχουν σημάδια ότι θα το κάνει. Αυτό είναι το πρόβλημα με την κίνα, δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς. Η οικονομία μας είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερη απ’ όσο είναι η κινέζικη τα 3 τελευταία χρόνια.

Η ομάδα μου διαπραγματεύεται μαζί τους τώρα, αλλά αυτοί συνέχεια αλλάζουν την συμφωνία στο τέλος, προς όφελός τους. Μπορεί να περιμένουν τις εκλογές για να δουν αν θα βγάλουμε κάποιο απ’ τα πτώματα των δημοκρατικών όπως ο κοιμισμένος Joe. Ύστερα θα μπορέσουν να κάνουν μια ΜΕΓΑΛΗ συμφωνία, όπως τα τελευταία 30 χρόνια, και να συνεχίσουν να κλέβουν τις ηπα, ακόμα περισσότερο και καλύτερα απ’ οποτεδήποτε στο παρελθόν. Το πρόβλημα τους με το να βαράνε καθυστέρηση είναι ότι αν και όποτε κερδίσω, η συμφωνία που θα τους προτείνω θα είναι πολύ πιο σκληρή απ’ αυτήν που διαπραγματευόμαστε τώρα… ή δεν θα υπάρξει καθόλου συμφωνία. Έχουμε όλα τα χαρτιά στα χέρια μας, οι προηγούμενοι ηγέτες δεν τα είχαν ποτέ!

Το ότι το ψόφιο κουνάβι βρυχάται τιτιβίζοντας είναι κωμικό από μόνο του. Δείγμα μιας παρακμιακής εποχής (σε μια παρακμιακή πρώην υπερδύναμη): το ψόφιο κουνάβι κάνει προεκλογική εκστρατεία διαφημίζοντας πόσο πιο «σκληρός» θα είναι (απέναντι στο Πεκίνο) «αν και όταν» ξαναεκλεγεί, στα τέλη του 2020… Στην καλύτερη περίπτωση είναι συμπεριφορά συφοριασμένης πολιτικής βιτρίνας που αδιαφορεί για το ότι τον ακούνε (τον διαβάζουν) και οι «εθνικοί» εχθροί…

Υπάρχει ωστόσο και μια ομολογία στον βρυχηθμό: η εκτίμηση ότι το Πεκίνο δεν βιάζεται να συνθηκολογήσει στους εμπορικούς εκβιασμούς της Ουάσιγκτον. Στην πραγματικότητα κάνει το αντίθετο: οχυρώνεται και αντεπιτίθεται. Συνεπώς η απειλή «θα τα πούμε σε 1,5 χρόνο» (αν και όταν επανεκλεγώ!) είναι άλλη μια φορά κωμική: το ότι, για παράδειγμα, δεν αγοράζει (το Πεκίνο) την αμερικανική σόγια και τα μπιζέλια που είχε υποσχεθεί, έχει συγκεκριμένο υπολογισμό: να κτυπήσει την αγρο-βιομηχανική βάση των υποστηρικτών του ψόφιου κουναβιού….

Γχουάου!! (Άλλη μια φορά ψόφιο κουνάβι: γχουάου!!!)