Tag: ηπα

Συνεργασίες όλο ασφάλεια και σταθερότητα…

Παρασκευή 9 Αυγούστου. …Ο Gamal al-Qalyubi, καθηγητής μηχανικής ενέργειας και πετρελαίου στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Καίρου, είπε σε τηλεοπτική του δήλωση στις 15 Γενάρη ότι το gas forum σκοπεύει να εμποδίσει το όνειρο της Άγκυρας να γίνει περιφερειακή πηγή ενέργειας , συγκεντρώνοντας και επανεξάγοντας φυσικό αέριο μέσω του αγωγού ΤΑΝΑP, από το Αζερμπαιτζάν μέσω Ανατολίας στην Ευρώπη. Αυτό επιπλέον του turksream που θα μεταφέρει ρωσικό αέριο μέσω Τουρκίας προς την ανατολική και νότια Ευρώπη. Αυτός ο τελευταίος θα είναι έτοιμος να λειτουργήσει στο τέλος του χρόνου…  (από το προηγούμενο άρθρο).

Τα πράγματα είναι απλά. Από το ανατολικομεσογειακό gas forum λείπουν η Άγκυρα, η Βηρυττός και η Δαμασκός (είναι, όμως, πηγή αισοδοξίας το ότι συμμετέχει η…. “παλαιστινιακή αρχή”!!!!). Το τετράγωνο του διαβόλου (Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ, Κάιρο) μπορεί να ονειρεύεται ότι θα συγκρατήσει την Άγκυρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για όνειρο-μπουρμπουλήθρα. Αν τα τουρκικά γεωτρύπανα κτυπήσουν γκάζι, τότε κάπου δίπλα τους θα βρίσκεται η ρωσική gazprom. Μόνη της, ή παρέα με την γαλλική total – γιατί όχι; Συνεργάζονται κι αλλού…

Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είναι σαφείς και γνωστοί. Αν, όμως, η ιδέα είναι ότι “θα φωνάξουμε τον σερίφη να καθαρίσει για πάρτη μας” τότε, πολύ απλά, θα σκάσουν πολλοί σερίφηδες. Κι όποιος πυροβολεί γρηγορότερα…

Μένει να δούμε (και να νοιώσουμε στο πετσί μας) όχι μόνο την ένταση αλλά και την αδιαλλαξία αυτών των ανταγωνισμών.

Πάνω απ’ όλα η εμπιστοσύνη…

Πέμπτη 8 Αυγούστου. … Το αποτέλεσμα είναι ότι τα χρέη των αμερικάνων, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα στεγαστικά δάνεια, ανέρχονται πλέον σε 4 τρισ. δολάρια και καταγράφουν ιστορικό υψηλό…. Υπό μία έννοια η αύξηση του δανεισμού αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης στην οικονομία… Παράλληλα όμως η συσσώρευση χρεών είναι συνώνυμο του οικονομικού κινδύνου…

Είναι γνωστό ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός είναι “οικονομία χρέους”. Και ότι αν δεν δανείζεσαι και δεν χρωστάς θεωρείσαι από ανυπόληπος μέχρι ύποπτος. Όταν, όμως, σου πετάνε στα μούτρα ότι η “ψήφος εμπιστοσύνης” είναι, ταυτόχρονα, “οικονομικός κίνδυνος” τότε θέλουν να σε κάνουν τόσο ηλίθιο όσο το να τραβάς selfie πάνω στην τροχιά ενός μαγνητικού τραίνου την ώρα που επιταχύνει.

Παίζει το ίδιο έργο εκεί, όπως εδώ και 2 ή 3 δεκαετίες: συντήρηση της κατανάλωσης (και άρα της καπιταλιστικής ιδεολογικής κυριαρχίας) μέσω της υποθήκευσης του μέλλοντος. Ξέρουν οι αμερικάνοι κάποια περίπτωση στην ιστορία που, όταν ήρθε η ώρα του ξεχρεώματος, να νίκησαν οι οφειλέτες και όχι οι δανειστές; Δεν ξέρουν – γιατί δεν υπάρχει…

Let’s go hell λοιπόν…

Σφαίρες στο ψαχνό – η ομολογία

Πέμπτη 8 Αυγούστου. Κάποτε η Hannah Arendt  έγραψε για την “κοινοτοπία του κακού”. Οι εθνοφασίστες του Τελ Αβίβ την αποκήρυξαν σαν “μειωμένης συνείδησης”, αυτήν, μια εβραία διανοούμενη, που είχε το θάρρος (ή μήπως το θράσος;) να δει την πραγματικότητα του φασισμού πίσω απ’ την ομίχλη των βολικών δαιμονοποιήσεων που φτιάχνουν ακόμα και οι φασίστες μεταξύ τους.

Αν αξίζει να διαβάσετε το “μανιφέστο” του δολοφόνου στο wallmart του Τέξας (κυριολεκτούμε: να το διαβάσετε, όχι να το σκανάρετε με το βλέμμα) δεν είναι για να ανακαλύψετε το πόσο φασίστας είναι… Αλλά για να δείτε το πόσο κοινότοπος είναι ο φασισμός σήμερα… Πόσο “ορθολογικά επιχειρήματα” φτιάχνει… Πόσο εύκολο είναι να τον συναντήσετε όχι στο ψοφιοκουναβιστάν αλλά στο ελλαδιστάν – οπλισμένο όχι με πολυβόλο αλλά λίγο πριν… Εν τέλει: πόσο κοινότοπο είναι να παραστήσετε ότι είναι ακίνδυνος, μέχρι να αρχίσει να σκοτώνει όχι μετανάστες αλλά Παύλους…

Δυο μονάχα φράσεις απ’ το “μανιφέστο” θα μεταφέρουμε εδώ: …. Ο ισχυρισμός ότι οι μαζικές δολοφονίες είναι ο.κ. όταν είναι εγκεκριμμένες απ’ το κράτος είναι γελοίος. Η κυβέρνησή μας έχει σκοτώσει πολύ περισσότερο κόσμο με πολύ μικρότερα αποτελέσματα… Που σημαίνει: αν είναι εφικτή μια “κριτική αποτελεσματικότητας για την φονικότητα του κράτους”, πρέπει να υπάρχει χώρος και για την “ιδιωτική πρωτοβουλία”. (Γιατί όχι και σ.δ.ι.τ.;) Αυτή είναι η αγνή εκκλησία του νεοφιλελευθερισμού…. Για τους στόχους φροντίζει η εδαφοκυριαρχία…

Την διαλεκτική του θανάτου ανάμεσα στην κεντρική εξουσία και την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν την ανακαλύψαμε στην αμερική… Την μάθαμε εδώ, στα ’90s. Mετά από σχεδόν 3 δεκαετίες, ούτε εδώ, ούτε εκεί, ούτε παραπέρα έχει γίνει σαφές αφενός το πόσο κοινότοπος είναι ο φασισμός (ακόμα κι αν είναι σε βάρος των ανδρών και των γυναικών στην Παλαιστίνη…) και αφετέρου ότι αυτή η κοινοτοπία δεν ξορκίζεται με μαγικά.

Σφαίρες στο ψαχνό 1

Τετάρτη 7 Αυγούστου. Αν το δει κανείς σαν “ατομικό περιστατικό” τότε κάποιος που βγαίνει οπλισμένος και γαζώνει τους συντοπίτες του είναι “παράνοια”. Αν ακούσει, ωστόσο, τον πρόεδρο να λέει “θα μπορούσα να σκοτώσω 10 εκατομύρια να ξεμπερδεύω, αλλά δεν θέλω”, ίσως συμπεράνει… “συμπόνοια”.

Η αμερικανική κοινωνία είναι μακράν η παγκόσμια πρωταθλήτρια στα mass shootings. Με βάση τον ορισμό της οργάνωσης gun violence archive (όπου “mass shooting” θεωρείται οποιοδήποτε περιστατικό στο οποίο πυροβολούνται τουλάχιστον 4 άτομα άσχετα με τον αριθμό των νεκρών) τέτοιου είδους εκκαθαρίσεις άρχισαν να γίνονται ρουτίνα απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα. Από το 2013 γίνεται τουλάχιστον μία τέτοια επίθεση κάθε μέρα – οι συμπλοκές των συμμοριών δεν συνυπολογίζονται. Το 2015 έγιναν 355 mass shootings σε 365 ημέρες. Για το 2019 η g.v.a. κατέγραψε ως τις 4 Αυγούστου 251 τέτοιου είδους επιθέσεις. Σε 216 ημέρες.

Έρευνες και ερευνητές ασχολούνται με τις αιτίες. Η ευρεία διαθεσιμότητα των όπλων δεν μπορεί να είναι η κύρια αιτία, αφού είναι παμπάλαιο “έθιμο” στις ηπα. Στις 20 πιο αιματηρές επιθέσεις στην αμερικανική ιστορία μετά το 1949, οι 14 έχουν γίνει μετά το 2000. Η σφαγή στο λύκειο Columbine το 1999 (13 νεκροί, 21 τραυματίες) είχε προκαλέσει σοκ. Τότε. Από τότε και μετά το “13 νεκροί” τείνει να γίνει “ευτύχημα”…

Προφανώς έχει αυξηθεί κατά πολύ από τεχνική άποψη η κατά κεφαλήν “φονική παραγωγικότητα”. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό…

Σφαίρες στο ψαχνό 2

Τετάρτη 7 Αυγούστου. Η “κοινωνική παρακμή” είναι σαφής. Αλλά στην ιστορία του είδους μας έχει πάρει κατά καιρούς διάφορες μορφές. Στην μορφή “σκάβω τους τ άφους σας” υπάρχει κάτι επίμονα κοινωνικό, επίκαιρο και δυσοίωνο. Θα πρέπει να μιλήσουμε για τον (ελεύθερο) εξοπλισμό του κράματος νεοφιλελευθερισμού και νεοσυντηρητισμού. Την σκοτεινή πλευρά του αμερικανισμού, που ανθεί και κάπου κοντά στα μέρη μας…

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η εκκλησία του αμοραλισμού και του κυνισμού. Ο νεοσυντηρητισμός είναι η εκκλησία του φθόνου και της μνησικακίας. Κι αλλού στον κόσμο αυτός ο συνδυασμός είναι γενική νόρμα. Αλλά μόνο στις ηπα το “πάτημα της σκανδάλης” είναι πολιτικά νόμιμο.

Τι σημαίνει “πολιτικά νόμιμο”; Ο μέσος λευκός αμερικάνος, πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε παρόμοιο στον κόσμο σαν φύλο και κουλτούρα, είναι φορέας μιας επίσημης ιδεολογίας και πολιτικής “δολοφονιών για καλό σκοπό”. Το λεγόμενο “φορτίο του λευκού άνδρα” (η αποστολή να “σώσει τον κόσμο” καταστρέφοντάς τον…) χαρακτηρίζει σχεδόν όλες τις πρωτοκοσμικές, δυτικές, χριστιανικές κοινωνίες. Η διαφορά του σκοτεινού αμερικανισμού είναι ότι στον δημόσιο λόγο το “έχουμε καθήκον να σκοτώνουμε για…”, είτε αφορά την αστυνομία είτε τον στρατό, είναι μόνιμα παρόν. Και καθόλου μεμπτό. Αυτό οφείλεται στη θέση των ηπα, σαν κράτος και σαν κοινωνία, στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Αποδίδεται στην υπ.εξ. του Κλίντον (δεκαετία του ’90) Madeleine Albright η διάσημη φράση “τι νόημα έχει να έχουμε αυτόν τον σπουδαίο στρατό αν δεν μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε;” Αυτή είναι η “χοντρική” του μιλιταρισμού, όπου δύο πράγματα υπάρχουν μόνο: τα όπλα, και ο κίνδυνος να σκουριάσουν λόγω αχρηστίας… Το ίδιο δόγμα στη “κοινωνική λιανική” είναι “τι νόημα έχει να οπλοφορώ αν δεν μπορώ να σκοτώσω;”

Εκείνο, λοιπόν, που στην  κορυφή του κράτους εμφανίζεται σαν η λειτουργικότητα της λευκής κυριαρχίας, στην κοινωνική βάση εκδηλώνεται αναδιπλωμένο σαν “αποστολή αυτοκτονίας: όσους περισσότερους φάω τόσο το καλύτερο!!”

Σφαίρες στο ψαχνό 3

Τετάρτη 7 Αυγούστου. Το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε κάτι περί “τρομοκρατίας” μετά τις τελευταίες σφαγές. Η αλήθεια είναι (και δεν εκδηλώνεται πρώτη φορά στην ιστορία..) πως υπάρχει μια διαλεκτική θανάτου ανάμεσα στην κορυφή και στη βάση των πολεμοχαρών, ιμπεριαλιστικών σχηματισμών. Το “εσωτερικό δυναμικό θανάτου” εξάγεται – ή/και επαναεισάγεται.

Η πιο στενή, εστιασμένη απόδειξη αυτής της διαλεκτικής: οι αυτοκτονίες “βετεράνων πολέμου” του αμερικανικού στρατού. Εδώ και χρόνια αυτοκτονούν κατά μέσο όρο 20 κάθε μέρα…

Το βάρος του λευκού άνδρα…

Τετάρτη 7 Αυγούστου. Μήπως θα πρέπει το ψοφιοκουναβιστάν να εσωτερικεύσει την τακτική των “κυρώσεων / τιμωριών” που έχει κάνει ρουτίνα της εξωτερικής πολιτικής του; Μήπως για κάθε αμερικάνο τρομοκράτη θα πρέπει να ισοπεδώνεται η πόλη του;

Μπααα… Οι “κυρώσεις” και η “αντιτρομοκρατία” είναι εξαγώγιμα είδη. Για παράδειγμα, ο οριτζινάλ ακροδεξιός αντιπρόεδρος Pence ετοιμάζεται να επιβάλει κυρώσεις κατά κινέζων αξιωματούχων, για “παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων” στην επαρχία Xinjiang.

Ώσπου να ετοιμάσει τη λίστα και τα έγγραφα, θα έχουν προστεθεί και οι παραβιάσεις στο Χονγκ Κονγκ….

(φωτογραφία: Οι κινέζοι μπάτσοι προετοιμάζονται. Αλλά η κατάσταση στο Χονγκ Κονγκ θυμίζει κάτι από Maidan…)

Σφαίρες από χαρτί

Τρίτη 6 Αυγούστου. Δεν είναι σοφία (τα έχουμε πει σχετικά). Ένα από τα μέσα του Πεκίνου στον “εμπορικό πόλεμο” με την Ουάσιγκτον είναι η ισοτιμία του γουάν.

Μιας και το εθνικό κινεζικό νόμισμα έχει προδιαγραφές και φιλοδοξίες διεθνούς καριέρας, δεν μπορεί να είναι φτερό στον άνεμο. Η κεντρική τράπεζα ελέγχει την διεθνή ισοτιμία του ώστε να κινείται σε ένα φάσμα + – 2% σε σχέση με την επίσημη ως προς το δολάριο.

Στην πράξη κάπως έτσι έγινε και χτες.Με επίσημη ισοτιμία 1 δολάριο προς 6,9225 γουάν, στην διεθνή αγορά πήγε στο 1 προς 7,1085. Όχι κάτι συνταρακτικό. Αλλά υπάρχουν και οι τζογαδόροι που φυτεύουν “ψυχολογία” στις καπιταλιστικές σχέσεις. Γι αυτούς έγινε κάτι φοβερό: “έσπασε το φράγμα του 1:7!”… Που μεταφράζεται σε “το Πεκίνο αντεπιτίθεται”!!!!

Έτσι κι έτσι… Έτσι που εξελίσσονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, οι ανταγωνιστικές υποτιμήσεις είναι ένα όπλο – αλλά όχι ΤΟ όπλο! Η αποδολαριοποίηση των διεθνών συναλλαγών που προωθείται από διάφορες μεριές έχει κάτι πολύ πιο “πυρηνικό”. Αλλά δεν έχει “στιγμή έκρηξης”. Κι αυτό δεν αφήνει περιθώριο για ψυχολογικοποίηση.

Απλό βούλιαγμα…

Όχι και τόσο Ειρηνικός…

Τρίτη 6 Αυγούστου. Νησιά Marshall, Μικρονησία, Palau: δεν σας λένε κάτι, αλλά θα μπορούσε. Διάσπαρτα στον Ειρηνικό και (τυπικά) “ανεξάρτητα κράτη”, με πληθυσμό κωμοπόλεων, είναι σημαδούρες του αμερικανικού κυρίως συνόρου. Απέναντι στην ανατολική Ασία.

Είναι; Το Πεκίνο ακολουθεί μια πολιτική “επιθετικής φιλίας” απέναντί τους, καθόλου τσιγγούνικη. Κατασκευές δημόσιων έργων και δημόσιων κτιρίων, τουριστικές εγκαταστάσεις από ξενοδοχεία μέχρι γήπεδα γκολφ, εκατοντάδες χιλιάδες κινέζοι τουρίστες, καζίνο, χορηγίες για σπουδές σε κινεζικά πανεπίστημια – και ευνοικά δάνεια. Η διακρατική φιλία δεν είναι δωρεάν, ακόμα κι αν είσαι το κράτος του Palau…

Το πρόβλημα είναι ότι στα ίδια μέρη η Ουάσιγκτον έχει νοικιασμένη γη για βάσεις και βασούλες. Κι έχει αρχίσει να ανησυχεί γι αυτήν την απρόσμενη γειτνίαση με το Πεκίνο, καταμεσής της θάλασσας…

Πετώντας προς αυστραλία ο usa  υπ.αμ. Mark Esper έκανε παράκαμψη χτες προς πολυνησία. “Είμαι εδώ για να επιβεβαιώσω ότι οι ηπα θα υπερασπιστούν την ελευθερία και την ασφάλειά σας” είπε. Συγκινητικό… Και συνέχισε: “Για το καλό σας όμως πρέπει να βάλουμε κάτι πυραύλους, που θα κοιτάνε προς Ασία μεριά”…

Ζόρικο ακούγεται. Δεν ταιριάζει και με μαγευτικά ακρογυάλια…

(φωτογραφία κάτω: Οι ωραίες εποχές, τότε που οι ηπα έκαναν τις πυρηνικές τους δοκιμές χωρίς ευγένειες και μα – μου… Εδώ η ατόλη Bikini, στα νησιά Marshall, το 1946.)

Της κορέας

Δευτέρα 5 Αυγούστου. Το Τόκιο το “χοντραίνει” απέναντι στη Σεούλ. Απόδειξη, αν χρειαζόταν κάποια, ότι η διακύβευση δεν είναι οι αποζημειώσεις στις κορεάτισσες “γυναίκες της χαράς” των κάτεργων του Β παγκόσμιου…

Μετά την απαγόρευση της εξαγωγής προς τις κορεατικές τεχνοβιομηχανίες 3 βασικών χημικών, πριν 3 μέρες η κυβέρνηση Abe ανακοίνωσε ότι θα βάλει διάφορα γραφειοκρατικά εμπόδια στις εξαγωγές άλλων 1100 ειδών (από εργαλεία και μηχανές μέχρι εξαρτήματα) επιδιώκοντας να κάνει τη νοτιοκορεατική παραγωγή υψηλής τεχνολογίας όμηρο του Τόκιο.

Η Σεούλ μιλάει για “πόλεμο” εναντίον της. Δείχνει διατεθειμένη να σηκώσει το γάντι με ανάλογα εμπορικά αντίποινα. Ωστόσο λίγο πιο πίσω διακρίνεται το βασικό: το μέλλον της κορεατικής χερσονήσου και η διάταξη των δυνάμεων απέναντι στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Ο νο 2 στο “συμβούλιο εθνικής ασφαλείας” στη Σεούλ κατηγόρησε ήδη τον Abe ότι προσπαθεί να βάλει εμπόδια στην ειρήνη στη χερσόνησο, κάνοντας υπόγειο παιχνίδι με την Ουάσιγκτον. Βάσιμες ή όχι οι κατηγορίες, είναι ενδεικτικές.

Το Τόκιο κάνει απέναντι στη Σεούλ ότι κάνει η Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο και την Μόσχα. Μόνο στραβοί δεν βλέπουν ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ είναι για καλά στο στόχαστρο. Διαισθανόμαστε ωστόσο πως όσο περισσότερο χρησιμοποιούνται όπλα “εμπορικού πολέμου” τόσο περισσότερο τρώνε τα ψωμιά τους…