Tag: ηπα

Τα δικά τους καθάρματα

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να κάνει στην άκρη τις ανησυχίες περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «ελευθεριών» και να δώσει στρατιωτική «βοήθεια» 1,3 δις δολαρίων στην αιγυπτιακή χούντα. Δεν είναι βέβαια ηθικά σωστό – είναι όμως αναγκαίο.

Εντοπίσαμε επ’ αφορμή αυτής της κυοφορούμενης γενναιοδωρίας το πιο πάνω εξώφυλλο – του καλοκαιριού του 2015. Κι ύστερα θαυμάσαμε την αρμονία που υπάρχει μεταξύ των φίλων της «ελευθερίας» και της «δημοκρατίας», δεξιών κι αριστέρων.

Γιατί ο χασάπης του Καΐρου δεν είναι (πάντα ως ένα σημείο) «Our man in Cairo» μόνο για τα αμερικανικά αφεντικά. Είναι και για τα ελληνικά, μην το ξεχνάτε. Θα έπαιζε κι αυτός στην «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», αν και…

Μόνο που – κι αυτή είναι μια διαφορά – τα αμερικανικά αφεντικά έχουν την άνεση να δείχνουν τι τύπος είναι ο «their man». Ενώ τα ελληνικά σφυρίζουν.

Έκαστος στο είδος του.

(φωτογραφία κάτω: Αν ο ρημαδοΚούλης και το ρημαδογκουβέρνο του συνεχίσει την παθιασμένη “μεσογειακή πολιτική” των προηγούμενων, τότε ο παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος πρώην πρωθ. Τσίπρας θα έχει δίκιο να τον κατηγορήσει ότι “τρώει απ’ τα έτοιμα”!)

Χάνονται τα σήματα

Κυριακή 8 Σεπτέμβρη. Βρέθηκε όμως το πλοίο. Αυτή η ιστορία με το Adrian Darya 1, το καταραμένο τάνκερ, είναι το πιο «βαρύ» ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων. Ένας δορυφόρος το ανακάλυψε (είχαν αραιώσει κάπως τα σύννεφα) να κάθεται ανέμελα δυο μίλια απέναντι απ’ το λιμάνι της Tartus (και που να πήγαινε το έρμο;) και υποθέτουμε ότι έχει ξεφορτώσει. Οπότε;

Σ’ αυτόν τον ζόρικο κόσμο, οι παλιολαμαρίνες έβγαλαν ακόμα κι αυτές την γλώσσα στον Pompeo: αν ήθελε να πείσει ότι το ψοφιοκουναβιστάν “ελέγχει” την Μεσόγειο (είτε γενικά είτε ειδικά την ανατολική) τότε απλά απέτυχε. Πράγμα που ήταν και το πιθανότερο – γιατί, λοιπόν, όλη η φασαρία; Άγνωστο. (Μπορεί να μην ξέρει ούτε το ψοφιοκουναβιστάν. Γαυγίζει επειδή αυτό μπορεί και ξέρει να κάνει…)

Κι ένα άλλο σήμα έχει χαθεί: καμμία γεώτρηση απ’ αυτές που η Λευκωσία θα ήθελε να γίνονται δεν προχωράει. Τα μόνο γεωτρύπανα που τρυπάνε όπου κρίνουν γύρω γύρω είναι τα τουρκικά. Αντίθετα οι εταιρείες στις οποίες το νοτιοκυπριακό καθεστώς παραχωρεί οικόπεδα το έχουν ξεκαθαρίσει: καμμία τρύπα (και καμμία εκμετάλλευση) χωρίς σταθερότητα για τα επόμενα χρόνια. Αλλιώς “γκάζι γιοκ”!

Η αποτυχία όλου εκείνου του φοβερού σχεδίου που προωθούσαν οι φαιορόζ εκφράζεται τώρα με την εκκωφαντική σιωπή για όσα φοβερά και τρομερά θα πάθαινε η Άγκυρα αν τολμούσε να…

Έχοντας και τα προσωπικά του προβλήματα (με τα ξεπλύματα) ο έρμος πλέον Αναστασιάδης αιωρείται πλέον ανάμεσα στην αναγνώριση της πραγματικότητας (και άρα την επίσημη διχοτόμηση) και σε μάλλον ατέρμονες συζητήσεις για μια κάποια “λύση” που έχει απορριφθεί ήδη απ’ το ελληνοκυπριακό φασισταριό: είναι γνωστό ότι δεν σκοπεύει να μοιραστεί τίποτα. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις; (Προσφέρεις παρασκηνιακά το 30% των εσόδων απ’ την εκμετάλλευση του αερίου στους τουρκοκυπρίους και τους παρακαλάς γονατιστός να μεσολαβήσουν στην Άγκυρα μπας και αρχίσουν οι δουλειές… Αυτό γίνεται. Αλλά ΔΕΝ πιάνει η δωροδοκία…)

Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή εμφανίστηκε διακριτικά κι αθόρυβα στην ελληνική καθεστωτική “καθημερινή” (στις 3 Σεπτέμβρη) ο πάνω χάρτης. Τον συνοδεύει μια “βαριά” υπογραφή: του προφέσορα Άγγελου Συρίγου, που τώρα δεν είναι μόνο πατριώτης καθηγητής παντειακής γεωπολιτικής και μηντιακός μαϊντανός αλλά και κυβερνητικός βουλευτής.

Προσέξτε, λοιπόν, σε ποιές περιοχές ο πατριώτης (αλλά και ρεαλιστής…) προφέσορ βλέπει τις “ακραίες διεκδικήσεις”, α) της τουρκίας σε βάρος του ελλαδιστάν (μόνο νοτιοανατολικά της Κρήτης) και β) των τουρκοκυπρίων σε βάρος των ελληνοκυπρίων (νότια της Κύπρου). Οι “δήθεν” διεκδικήσεις είναι στο βορρά, οπότε αφορούν την τουρκία.

Αν αυτά ήταν «προδοτικά», τότε θα είχε σηκωθεί κουρνιαχτός κατά του κυβερνητικού βουλευτή και “οργανικού” προφέσορα· θα είχε φάει επίπληξη, μπορεί και διαγραφή. Τίποτα δεν έγινε… Cool. Έτσι, πολύ απλά, ο προφέσορ φαίνεται να εκφράζει μια κάποια (ελληνική) ευρύτερη παραδοχή ότι τα υπόλοιπα – το κόκκινο χρώμα – δεν είναι “ακραίες διεκδικήσεις” της Άγκυρας. Δηλαδή ότι δικαιούται αυτήν την αοζ. (Εννοείται: ποια “αοζ του Καστελόριζου” οέο;)

Ας συνοψίσουμε λοιπόν τα “σπασμένα σήματα” σ’ αυτήν την ιστορική φάση: Η ανατολική Μεσόγειος ΔΕΝ είναι μια ελληνο-ισραηλινο-αμερικανική λίμνη· η ελληνική αοζ ΔΕΝ έχει σύνορα με την ελληνοκυπριακή· καμμία ιδιωτική εταιρεία ΔΕΝ βασίζεται σε πολεμικά για να κάνει τρύπες και δουλειές στην περιοχή· και η όποια μοιρασιά στην κύπρο αφορά τους νοτιοκύπριους (που ας ξεμπλέξουν όπως μπορούν).

Σημαίνουν αυτά “ειρήνη στην περιοχή”; Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι…

(φωτογραφία πάνω: στα αριστερά ίσα που διακρίνεται κάτω απ’ τα σύννεφα κάτι που μπορεί να είναι το καταραμένο τάνκερ· στα δεξιά είναι σίγουρα η καταραμένη Tartus…)

H 18η επέτειος του φόβου

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Τελικά υπάρχουν και πεισματάρηδες αμερικάνοι· τύποι και τύπες που θα μπορούσαν να είναι παράδειγμα προς μίμηση.

Κάποιοι/κάποιες απ’ αυτήν την κατηγορία, συγκροτούν την επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη. Πριν μερικές ημέρες ανακοίνωσαν το αποτέλεσμα μιας έρευνας που κράτησε 4 χρόνια, και έγινε σε συνεργασία μ’ ένα πανεπιστήμιο στην Αλάσκα – σχετικά με την θρυλική κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του WTC 7, που δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τρομοκράτη.

Οι αναγνώστες / αναγνώστριες του (χάρτινου) Sarajevo έχουν υπόψη τους τα στοιχεία που έχουμε αναδημοσιεύσει (15 χρόνια μετά: ο νανοπόλεμος στα τέλη του 2001) Το πόρισμα αυτής της πιο πρόσφατης τετράχρονης έρευνας ειδικών στις κατασκευές, είναι το αναμενόμενο: …Η κατάρρευση του WTC 7 δεν οφείλεται σε φωτιά, κόντρα στα συμπεράσματα του «εθνικού ινστιτούτου τεχνολογίας» (NIST)… Επιπλέον, συμπέρασμα της έρευνάς μας είναι ότι η κατάρρευση του WTC 7 οφείλεται στην ταυτόχρονη, γενική και όμοια αστοχία κάθε κολώνας του κτιρίου….

Οι ερευνητές στη συγκεκριμένη περίπτωση σταματούν ελάχιστα πριν απ’ αυτό που έχει γίνει δεκτό από πολλούς παρόμοιους ειδικούς κατασκευών και κατεδαφίσεων σ’ όλο τον καπιταλιστικό πλανήτη: ότι έγινε οργανωμένη κατεδάφιση του WTC 7, μέσω τοποθέτησης εκρηκτικών στα υποστυλώματά του… Αυτό, φυσικά, δεν το έκαναν οι «τρομοκράτες του bin Laden»… To έκαναν κάποιοι εντελώς διαφορετικοί.

Όμως αυτό που δεν ξεστόμισε (τώρα) η επιτροπή αρχιτεκτόνων και μηχανικών υπέρ της αλήθειας για την 11 Σεπτέμβρη το έκαναν άλλοι. Οι πυροσβέστες δύο περιοχών της Ν. Υόρκης (της πλατείας Franklin και της Munson, έξω απ’ το Queens) ζήτησαν πρόσφατα νέα έρευνα για τις αιτίες κατάρρευσης και των 3 πύργων, επειδή …Υπάρχουν πολλές αποδείξεις ότι εκρηκτικά που είχαν τοποθετηθεί από πριν προκάλεσαν την κατάρρευση και των τριών πύργων του παγκόσμιου κέντρου εμπορίου…

Είναι η δεύτερη φορά μετά από εκείνην την προβοκάτσια πριν 18 χρόνια που επίσημοι, δημόσιοι θεσμοί στις ηπα όχι απλά ζητούν νέα έρευνα, όχι απλά αμφισβητούν τις επίσημες εξηγήσεις, αλλά μιλούν ανοικτά για «απ’ τα μέσα δουλειά», υπονοώντας ότι στη συνέχεια οι επίσημες έρευνες και τα πορίσματα χειραγωγήθηκαν για να κρύψουν την αλήθεια.

Το περασμένο Δεκέμβρη η επιτροπή δικηγόρων υπέρ της αλήθειας για την 11η Σεπτέμβρη πέτυχε την ανάθεση σε ειδικό ομοσπονδιακό ανακριτή έρευνας των αποδείξεων ότι χρησιμοποιήθηκαν εκρηκτικά για να γκρεμιστούν και οι 3 πύργοι. Η συγκεκριμένη επιτροπή κατέθεσε και μια λίστα προσώπων που σύμφωνα με τις δικές της έρευνες έχουν πληροφορίες για την τοποθέτηση των εκρηκτικών. Οι δικηγόροι αξιοποιούν στοιχεία απ’ τα πορίσματα των αρχιτεκτόνων / μηχανικών· αλλά και από διάφορες άλλες πηγές.

Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες τέτοιοι πεισματάρηδες, που δεν τσιμπάνε ούτε με τις επίσημες «εξηγήσεις»/κουκούλωμα, ούτε με τις θεωρίες συνωμοσίας που γέμισαν έκτοτε την παγκόσμια δημόσια σφαίρα, για να προκαλέσουν και να διατηρήσουν την σύγχιση. Έχουν τους λόγους τους. Για παράδειγμα οι μηχανικοί δεν μπορούν να δεχτούν την εξήγηση της «φωτιάς», επειδή πολύ απλά πολλές (και συχνά μεγάλες) φωτιές έχουν ανάψει σε ουρανοξύστες, αλλά ποτέ δεν κατέρρευσε ο ατσάλινος σκελετός κανενός. Όσο για τους δικηγόρους; Όταν αποδειχθεί ότι επρόκειτο για δουλειά κάποιας φράξιας του αμερικανικού κράτους / παρακράτους (και των συμμάχων του…) θα ξέρουν από που θα ζητήσουν τις μεγάλες αποζημιώσεις για τους νεκρούς.

Ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουν 10 ή 20 χρόνια.

H καμμία επέτειος

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο έχουμε εμπειρία από πρώτο χέρι. Κι αυτό είναι πολιτικό, με την τρέχουσα πρακτική και ανταγωνιστική έννοια της λέξης.

Σαν Sarajevo έχουμε υποστηρίξει όχι μόνο για την 11η/9ου αλλά και για άλλες «σφαγές στο ψαχνό» στην ευρώπη και όχι μόνο ότι ήταν / είναι δουλειές μυστικών υπηρεσιών. Κάθε φορά το κάναμε αξιοποιώντας τα διαθέσιμα στοιχεία τοποθετημένα στη θέση τους με αυστηρή λογική. Κι ωστόσο έχουμε κατηγορηθεί όχι μόνο για διασπορά «θεωριών συνωμοσίας» αλλά και για κάτι παράδοξο. Ό,τι, δηλαδή, αποδίδοντας διάφορες «σφαγές στο ψαχνό» σε πρωτοκοσμικές υπηρεσίες υποτιμάμε την «αγωνιστική δυνατότητα» διάφορων· ας πούμε των «τζιχαντιστών»…

Αν το σκεφτεί κανείς στα σοβαρά είναι τρομακτικό το να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε πως η «αγωνιστική δυνατότητα» οποιουδήποτε υποκειμένου, οποιασδήποτε ιδεολογίας, κρίνεται και αποδεικνύεται απ’ το πόσους άσχετους μπορεί να σκοτώσει… Σύμφωνα μ’ αυτόν τον συλλογισμό ούτε οι ζαπατίστας ούτε οι παλαιστίνιοι έχουν αγωνιστικό potential, αφού δεν γαζώνουν καφενεία στο Παρίσι, ούτε βάζουν βόμβες σε μετρό ή σε πολυκατοικίες εδώ ή εκεί.

Αν οι επιτροπές μηχανικών ή δικηγόρων καταφέρουν να αποδείξουν ότι η 11η Σεπτέμβρη του 2001 ήταν inside job, αυτό θα έχει αξία. Ακόμα κι αν το καταφέρουν το 2030 ή το 2040. Απ’ την άποψη της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας μισός ή ένας αιώνας δεν μειώνει κάτι…

Απ’ την άποψη, όμως, της τρέχουσας, ανταγωνιστικής πολιτικής, αυτή η αποκατάσταση είναι πρακτικά αδιάφορη. Ο ιστορικός χρόνος έχει κυλήσει, η αντίληψη των καταστάσεων έχει οργανωθεί με επιτυχία απ’ τα αφεντικά και τους ειδικούς τους (τώρα τρώμε τα ακόμα περισσότερα σκατά αυτής της επιτυχίας….), συνεπώς μια τέτοια αποκατεστημένη αλήθεια απ’ το παρελθόν είναι άχρηστη. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ώστε αυτή η (καθυστερημένη) αλήθεια να αξιοποιηθεί κινηματικά / ανταγωνιστικά όπως θα έπρεπε.

Το πολιτικό καθήκον που είχαμε σαν εργάτες (δεν τολμάμε να πούμε σαν «εργατική τάξη»…) ήδη απ’ την στιγμή που κατακαθόταν η σκόνη των πύργων στη Ν. Υόρκη (και από τότε πάμπολλες ακόμα φορές) ήταν να καταπολεμήσουμε με κάθε αυστηρά λογικό και συνεκτικά κριτικό τρόπο την «πειστικότητα» των καθεστωτικών / κρατικών «αφηγήσεων». Είχαμε καθήκον να αμφισβητήσουμε τις κρατικές «αλήθειες», όχι για αφηρημένα ιδεολογικούς λόγους, όχι από «συνήθεια», αλλά επειδή οφείλαμε να συνειδητοποιήσουμε α) την ανανεωμένη γενική (και εμπόλεμη) φονικότητα των πρωτοκοσμικών κρατών, και β) το γεγονός ότι σκότωναν και τους δικούς τους υπηκόους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την συναίνεση για να σκοτώνουν ελεύθερα εκτός συνόρων…. Οφείλαμε όχι ασκήσεις ύφους αλλά την έγκαιρη επίγνωση του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου…

Αυτό ήταν επείγον πολιτικό έργο ξανά και ξανά, από τότε μέχρι σήμερα. Δεν θα μπορούσε να περιμένει ούτε να βασιστεί στη σημαντική μεν αλλά υποχρεωτικά αργή δουλειά της αποκάλυψης της αλήθειας της προβοκάτσιας από μηχανικούς ή δικηγόρους. Αντίθετα θα έπρεπε να ακονίσει και να χρησιμοποιήσει τα όπλα της αντι-καπιταλιστικής και αντι-κρατικής κριτικής, μέσα στην κάθε φορά «συγκυρία»… Και, αρέσει δεν αρέσει ισχύει: αυτά τα όπλα ήταν (και παραμένουν) υπεραρκετά. Δεν χρειάζεται να γίνουμε ντετέκτιβς! Ποτέ δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο στην ιστορία του εργατικού ανταγωνισμού.

Ακόμα κι αν, λοιπόν, η αλήθεια για την 11η Σεπτέμβρη αποδειχθεί αύριο εμφατικά και χωρίς περιθώρια αμφισβητήσεων, δεν θα έχουμε λόγο να γιορτάσουμε. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», αυτό το διεθνές ιμπεριαλιστικό σχέδιο υπό την ηγεμονία των ηπα, προχώρησε κανονικά· και πάντως δεν το φρέναρε κανένα επίκαιρο και σωστά προσανατολισμένο ανταγωνιστικό κίνημα. Προχώρησε κανονικά δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά· εξανδραποδίζοντας ακόμα περισσότερους. (Αυτούς τους τελευταίους τους μετέτρεψε σε «πρόβλημα» και σε «ροές»).

Μ’ άλλα λόγια: ενώ έπρεπε επειγόντως να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο πέτυχε ως τώρα, κάνοντας μια εύκολη (αν και αιματηρή) παρέλαση… Αυτή η ήττα μας – σαν παγκόσμια τάξη αλλά και σαν άτομα και συλλογικότητες παντού – δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ξεχαστεί· αν και, δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει… Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί επειδή έχει συν-διαμορφώσει τους όρους της μαζικής υποτέλειας και μοιλατρείας.

Αν και όποτε αποκτήσει αξία η ερώτηση πως φτάσαμε εδώ, οφείλουμε να ξέρουμε, να έχουμε σημαδέψει με σιγουριά, τα μονοπάτια της απάντησης.

Είμαστε Ιστορικά χρεωμένοι φίλε – μην σηκώνεις τους ώμους…

Διαφορετικές τακτικές

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Ενώ η κυρία Merkel (με «πολυμελή επιχειρηματική αντιπροσωπεία») βρίσκεται στο Πεκίνο για δουλειές, ερευνητές της Deutsche Bank ανακαλύπτουν κομμάτια της «κινέζικης φιλοσοφίας» στην καπιταλιστική της αναβάθμιση, με φόντο τον «εμπορικό πόλεμο» που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον:

… Πιστεύουμε ότι η κίνα ούτε επιδιώκει να επιτευχθεί γρήγορα μια εμπορική συμφωνία, ούτε προσπαθεί να απαντήσει στις ηπα όσο σκληρά μπορεί… Μάλλον φαίνεται πως έχει εσωτερικεύσει τον εμπορικό πόλεμο θεωρώντας τον δεδομένο, και επιδιώκει να διατηρήσει την ευελιξία της σε συνθήκες αυξανόμενων δασμών…

Αυτό που αρχίζουν να αναγνωρίζουν ορισμένοι (ευρωπαίοι) «παρατηρητές» είναι ότι ενώ το ψοφιοκουναβιστάν επείγεται για άμεσα αποτελέσματα (δηλαδή «νίκες») ο κινεζικός καπιταλισμός δίνει αισθητά μικρότερη σημασία σ’ αυτά και πολύ μεγαλύτερη στον μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό και στις ανάλογες επιτυχίες του. Ο ένας πυροβολεί κουτάκια, ο άλλος παίζει σκάκι…

Η αμερικανική «βιασύνη» (στα όρια του «άγχους») σ’ αυτήν την αναμέτρηση αποδίδεται στον αμερικανικό εκλογικό κύκλο και στην ανάγκη του ψόφιου κουναβιού να επιδείξει νίκες στους ψηφοφόρους του εν όψει των εκλογών του 2020. Τίποτα πιο λαθεμένο: το ψόφιο κουνάβι είναι ένα σύμπτωμα της παρακμής, αλλά η βιασύνη είναι η έκφραση της ανομολόγητης συνειδητοποίησής της. Γιατί όντως, αν ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο καπιταλισμούς (αμερικανικό και κινεζικό) κάποιος έχει τον χρόνο με την μεριά του, αυτός είναι ο κινέζικος. Αν μέσα σε δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια πέτυχε να κάνει (και να ξεπεράσει) αυτά που σε άλλους χρειάστηκαν πενήντα, τότε είναι στ’ αλήθεια σε θέση να προχωράει «περιμένοντας» χωρίς να χάνει χρόνο σε μια «αναμέτρηση» στην οποία ο αμερικανικός καπιταλισμός δίνει ουσιαστικά μάχες οπισθοφυλακών καθώς υποχωρεί και υποχωρεί.

Τα νούμερα λένε ότι το 80% του κινέζικου αεπ προκύπτει «εσωτερικά», απ’ τις δημόσιες επενδύσεις και την κατανάλωση. Κι εκεί υπάρχει ακόμα μεγάλο περιθώριο… Απ’ το υπόλοιπο 20% που οφείλεται στις εξαγωγές και στο διεθνές εμπόριο, περίπου το ένα τέταρτο σχετίζεται με τις εξαγωγές στις ηπα. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν το ψοφιοκουναβιστάν έκοβε εντελώς τις εισαγωγές απ’ την κίνα (κάτι αυτοκτονικό σε βάρος των υπηκόων / καταναλωτών…) και πάλι το Πεκίνο θα μπορούσε να το αντέξει μεσομακροπρόθεσμα, εν μέρει αυξάνοντας τις εσωτερικές επενδύσεις (τα «μεγάλα» και «μεσαία» έργα – μεσαία και μεγάλα στην κινέζικη κλίμακα… και τον στρατιωτικό εξοπλισμό) και την κατανάλωση, και εν μέρει με εξαγωγές εμπορευμάτων και χρήματος για επενδύσεις αλλού.

Αυτή είναι η υλική βάση της «αντοχής στο χρόνο» του κινεζικού καπιταλισμού, σίγουρα για το ερχόμενο διάστημα. Συν αυτά που προκύπτουν από δημοσιεύσεις και αναδημοσιεύσεις μη εμπορικού περιεχομένου. Όπως αυτή, για παράδειγμα, της δεξιάς γερμανικής die welt, που λίγο πριν την αναχώρηση της Merkel αναδημοσίευσε (κάτω απ’ τον τίτλο «η στρατηγική χρεωκοπία της αμερικής»…) μια πολύ πρόσφατη έκθεση ενός think tank του πανεπιστημίου του Σίδνευ. Σύμφωνα με την οποία οι κινεζικοί πύραυλοι μπορούν να καταστρέψουν όλες τις στρατηγικές αμερικανικές εγκαταστάσεις στην ασία μέσα σε λίγες ώρες, αφού το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει τρόπο να τους αντιμετωπίσει.

Time is not just today’s money…

…αλλά και μία γνωστή

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Προσέξτε λοιπόν, για τους πιο πάνω και άλλους προφανείς λόγους, το πως έχει αρχίσει (κυρίως στις ηπα αλλά, εν μέρει, και στην ευρώπη, μέσω διάφορων μήντια…) η κατασκευή του αντι-σινισμού…

Όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί

Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή δεν συμφωνεί με διάφορες «εκτιμήσεις» ότι ο Bor-Duk έχει «καταστραφεί πολιτικά». Αυτά που περιγράφονται σαν «ήττες» του (από ένα κοινοβούλιο που έτσι κι αλλιώς είχε μεν μια τυπική πλειοψηφία συντηρητικών + dup αλλά στραπατσάρισε άνετα την δόλια κυρά May) δουλεύουν μια χαρά για μπετονάρισμα της κομματικής του βάσης. Κι αυτό είναι το πρώτο και βασικότερο που τον ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή.

Δεν είναι, λοιπόν, τα πράγματα μαύρα για τον Bor-Duk. Όμως το να τον αντιμετωπίζει ο φίλος του Netanyahou σαν βιτρίνα, αυτό ναι. Είναι κτύπημα κάτω απ’ την μέση!

Ο ισραηλινός φασιστοπρωθυπουργός έκανε χτες ένα «ταξίδι αστραπή» στο Λονδίνο, με προειδοποίηση μιας μονάχα ημέρας, για να αποφύγει τις εναντίον του διαδηλώσεις. (Που δεν απέφυγε τελικά, φωτογραφία κάτω). Το «φωτογραφείστε μας» γεγονός ήταν βέβαια η συνάντησή του με τον Bor-Duk. Αλλά κράτησε μόνο ένα μισάωρο· κι ένα μισάωρο ήταν ίσια ίσια όσο χρειαζόταν για να πει ο Netanyahou «αυτός ο Macron είναι για πολλές κλωτσιές που αβαντάρει τους ιρανούς» και ο οικοδεσπότης του να του πει «ναι, ναι… Τι άλλα; Έχετε εκλογές ε; Κι εμείς θα κάνουμε…».

Φαίνεται πως ο πραγματικός λόγος της ισραηλινής επιδρομής (με την διπλωματική έννοια) στο Λονδίνο ήταν η συνάντηση του Netanyahu με τον αμερικάνο υπ.αμ. Mark Esper, που διορίστηκε στο πόστο πολύ πρόσφατα, και βρισκόταν επίσης στο Λονδίνο. Είχε προηγηθεί τηλεφωνική τους κουβεντούλα πριν 3 ημέρες, και ο Esper κάλεσε τον ισραηλινό φασιστοπρωθυπουργό να τα πουν από κοντά, κι όσο δυνατόν στο πιο «ξεκάρφωτο» και δήθεν τυχαίο. Έτσι προέκυχαν σαν αναγκαίες οι χαιρετούρες και οι φωτογραφίες με τον Bor-Duk…

Τώρα το τι θα μπορούσαν να κουβεντιάσουν ο επικεφαλής ενός ρατσιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος και ο υπ.αμ. του ψοφιοκουναβιστάν, δεν μπορούμε να το φανταστούμε… Ίσως ο πρώτος ρώτησε αν ο φετεινός χειμώνας θα είναι βαρύς… και τότε ο δεύτερος του απάντησε «έτσι φαίνεται, οι ινδιάνοι κόβουν από τώρα ξύλα»…

Τί άλλο;

Δροσερά επιχειρηματικά νέα (ή περί “τριχών”) 1

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Να μια ωραία ιστορία: Το νοτιοκυπριακό δικηγορικό γραφείο «Νίκος Αναστασιάδης και Συνεργάτες», απ’ τα πιο γνωστά στο νησί και όχι μόνο, ίδρυσε το 2000 δύο θυγατρικές εταιρείες. Την Imperium Services ltd, και την Imperium Nominees ltd. Και στις δύο η κυρά Έλσα, θυγατέρα του κυρ Νίκου, εμφανιζόταν σαν κάτοχος του 60% των μετοχών. Το άλλο 40% μοιράζονταν στα ίσια οι partners του γραφείου. Good job…

Προς τα τέλη του 2006, η ιδιοκτησίας του δικηγορικού γραφείου Imperium Nominees ltd ίδρυσε μια άλλη εταιρεία, την Matias Co ltd. Η οποία το 2007 αγόρασε την μεγαλύτερη ρωσική κατασκευάστρια ηλεκτρονικών δικτύων και μονάδων παραγωγής ενέργειας ονόματι Energostroyinvest Holding, έναντι μόνο 220 εκατομυρίων ευρώ. A very good job εκ μέρους του δικηγορικού γραφείου “Nicos Anastasiades ‘n’ Partners LLC”, αν ληφθεί υπόψη πως η πραγματική αξία της εταιρείας ήταν τουλάχιστον δεκαπλάσια.

Αλλά όχι. Ο πραγματικός αγοραστής ήταν ένας ρώσος δισεκατομμυριούχος («ολιγάρχες» αποκαλούνται στην δύση), πελάτης του γραφείου, ο Alexander Abramov. Το νοτιοκυπριακό δικηγορικό γραφείο «Νίκος Αναστασιάδης και Συνεργάτες» μέσω των «εταιριών κελύφη» που διέθετε ήταν απλά ο «ενδιάμεσος»· σ’ αυτήν την λογιστική / χρηματιστηριακή διαδικασία που λέγεται ξέπλυμα. Ο δε Abramov θα πρέπει να ήταν πολύ καλός πελάτης: τιμήθηκε με «χρυσό διαβατήριο» (νοτιοκυπριακό…), δηλαδή «τιμητική υπηκοότητα» το 2010, μετά από αίτημα του δικηγορικού γραφείου προς τον τότε νοτιοκύπριο πρόεδρο Χριστόφια…

Τα πιο πάνω αποκάλυψε στα μέσα του περασμένου Αυγούστου το OCCRP. Το «organized crime and corruption reporting project» είναι μια διεθνώς γνωστή αμερικανική δημοσιογραφική / νομική οργάνωση (δημιουργήθηκε το 2006) που ασχολείται με το ψάξιμο παγκόσμιων «εγκληματικών δικτύων». Προσέχοντας να μην πατήσει καμμιά μπανανόφλουδα: οι έρευνες του occrp προσανατολίζονται στον «μετασοβιετικό» χώρο, στη μέση Ανατολή, στην ασία, και στη λατινική Αμερική. Σε κάθε περίπτωση: μπορεί μεν το occrp να προσέχει μην πέσουν οι ερευνητές του κατά λάθος σε τίποτα σαν το “iran – contras”, αλλά τα στοιχεία που βρίσκει για άλλες περιπτώσεις είναι πραγματικά. Όπως, για παράδειγμα, η «Nikos Anastasiades ‘n’ Partners» case. Που προέκυψε σαν υποσύνολο μιας πολύ ευρύτερης έρευνας για το ξέπλυμα χρήματος ρωσικής προέλευσης μέσω τραπεζών της βαλτικής και λοιπών «μεσαζόντων»…

Μετά την αρχική σιωπή στη Λευκωσία άρχισε ένας μικρός και καθόλου κομψός χαμούλης. Πάντως το θέμα δεν έφτασε ως την Αθήνα: ο «ενιαίος εθνικός γκαζο-χώρος» έχει, τελικά, πολλούς γκρεμούς – ειδικά όταν πρόκειται για κακά νέα…

Δροσερά επιχειρηματικά νέα (ή περί “τριχών”) 2

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Το δικηγορικό γραφείο του νυν νοτιοκύπριου προέδρου ήταν / είναι απ’ τα πιο γνωστά (και πλούσια) στη νότια κύπρο· όχι επειδή ασχολείται με διαζύγια ή «εργατικά»… Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του νοτιοκυπριακού δικηγορικού κλάδου (και των σημαντικότατων πολιτικών προεκτάσεών του…) είναι διεθνώς γνωστό ακριβώς γι΄αυτές τις δραστηριότητές του: το ξέπλυμα. Συνεπώς καμμία έκπληξη.

Για παράδειγμα ένας άλλος διάσημος νοτιοκύπριος πρόεδρος, που ανακηρύχτηκε «εθνικός ήρωας», ο Τάσσος Παπαδόπουλος, επίσης με φημιστό δικηγορικό γραφείο, ήταν ο «φύλακας» (δηλαδή ο διαχειριστής) των πολύ μεγάλων κλοπών και των εσόδων από διάφορα λαθρεμπόρια της οικογένειας Μιλόσεβιτς· ενός θρυλικού φίλου της ελλάδας. Ήταν τόσο γνωστός ο Τάσσος Παπαδόπουλος σαν «ταμίας» του Μιλόσεβιτς, ώστε παρότι έγινε πρόεδρος της νότιας κύπρου, όταν άλλαξε το καθεστώς στη Σερβία, οι καινούργιες πολιτικές βιτρίνες στο Βελιγράδι, στην προσπάθειά τους να ανακτήσουν ένα τουλάχιστον μέρος απ’ τα κλεμμένα, έφτασαν σχεδόν στο σημείο να παραπέμψουν τον «εθνικό ήρωα» πρόεδρο στα διεθνή δικαστήρια. Όμως κάποιο «αόρατο χέρι» τους εμπόδισε… Κι έτσι ο «εθνικός ήρωας» πέθανε σαν τέτοιος, κι όχι σε κάποιο βαθύ μπουντρούμι – όπως έπρεπε.

Αλλά και του νυν προέδρου ο επαγγελματικός βίος και η πολιτεία δεν είναι καθόλου άγνωστα. Για παράδειγμα, όταν ο Nicos Anastadiades ήταν ακόμα υποψήφιος πρόεδρος, το 2013, αποκαλύφθηκαν κάτι περίεργες δοσοληψίες του γραφείου του, και κάτι περίεργα (και μεγάλα) δάνεια από μια ρωσική τράπεζα (ονόματι Sobibank) με ενέχυρο μετοχές «εταιρειών / άχυρα» (ασήμαντης αξίας δηλαδή). Η Sobibank ήταν επίσης γνωστό γρανάζι στο ξέπλυμα ρωσικού χρήματος…

Και πάλι κάποιο αόρατο χέρι προστάτεψε τον Nicos… Κι έτσι αυτός πρόκοψε πολιτικά, φτάνοντας στο σημείο να είναι «κεντρικό σημείο» του υποάξονα Αθήνας – Λευκωσία – Τελ Αβίβ… Και, εν δυνάμει, ο απελευθερωτής του φυσικού αερίου της ανατολικής Μεσογείου….

Με τούτα και με τ’ άλλα τα «αόρατα χέρια» και η «προστασία» τους έγιναν κάτι σαν η στάνταρ καβάτζα για το νοτιοκυπριακό καθεστώς. Ήταν η «αίσθηση της υψηλής γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου» που είχε λειτουργήσει τόσο προστατευτικά ως πρόσφατα, και που επιπλέον επέτρεπε όλα αυτά τα όνειρα με τα αμερικανικά (ή, έστω, τα γαλλικά) πολεμικά που θα έρθουν να φυλάνε τα τρυπάνια στην (υποτιθέμενη) «κυπριακή αοζ» πετώντας στα βράχια τους παλιοτούρκους… Ήταν η ίδια «αίσθηση της υψηλής γεωπολιτικής αξίας του οικοπέδου» που είχε οδηγήσει τον ογκόλιθο έλληνα τότε φαιορόζ υπ.εξ. Κοτζιά, χέρι χέρι με τον Αναστασιάδη, να βουλιάξουν τις διαπραγματεύσεις «για την λύση του κυπριακού» στο Κραν Μοντανά· γιατί «έχουμε το πάνω χέρι και έτσι γουστάρουμε»…

Δροσερά επιχειρηματικά νέα (ή περί “τριχών”) 3

Πέμπτη 5 Σεπτέμβρη. Η νότια κύπρος απέλαυσε επί δεκαετίες σημαντικές γεωπολιτικές προσόδους λόγω θέσης και διάφορων γενικά πετυχημένων ισορροπιών μεταξύ «δύσης» και «ανατολής». Η «ανατολή» ήταν η εσσδ και οι ειδικές σχέσεις που είχε η Λευκωσία με την Μόσχα… Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι είχε μόνο αγγλικές βάσεις στο έδαφός της και όχι αμερικανικές / νατοϊκές, τύγχανε ιδιαίτερης εκτίμησης απ’ τους σοβιετικούς.

Οι σοβιετικοί παρήλθαν, ακολούθησε η δεκαετία Γιέλτσιν, η δεκαετία της τεράστιας λεηλασίας (‘90s) στα ερείπια της διαλυμένης εσσδ, και η Λευκωσία αναδιοργάνωσε εύκολα τις σχέσεις της με τους βαρώνους των ρωσικών μαφιών. Ακόμα κι όταν ανέλαβε την εξουσία η kgb μέσω Putin, η «μαύρη» σχέση Λευκωσίας – Μόσχας δεν διαταράχτηκε ιδιαίτερα, αφού το μεγαλύτερο μέρος των βαρώνων, με το καλό ή το κακό, προσαρμόστηκε στην καινούργια κατάσταση.

Αλλά οι καιροί αλλάζουν…