Tag: ηπα

Area 51

Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Η σημερινή συγκέντρωση / πάρτυ έξω απ’ την θρυλική area 51 (μια αμερικανική στρατιωτική βάση για την οποία οι «φίλοι των ufo» υποστηρίζουν ότι σ’ αυτήν το κράτος κρύβει τα στοιχεία που έχει για alien πολιτισμούς) δεν θα είναι το extraterrestrial Woodstock – απ’ την άποψη του πλήθους. Είναι, ίσως, η αρχή. Θα μπορούσε όμως να θεωρηθεί μια συγκέντρωση για την επί γης ειρήνη.

Διότι το ίδιο το αμερικανικό κράτος, ο στρατός του συγκεκριμένα, στα τέλη του περασμένου Ιούλη, άφησε να του διαφύγουν 3 πολύ πρόσφατα video από πολεμικά του αεροπλάνα, στα όποια φαίνονταν «άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα» που είχαν πιάσει τα ραντάρ τους.

Στο video πιο κάτω, απ’ το γνωστό καθεστωτικό fox news, ένας βουλευτής εκδηλώνει την ανησυχία του για το περί τίνος πρόκειται, ενώ τα πλάνα απ’ τα video παίζουν στο πλάι. (Υπάρχει καθυστέρηση στην εμφάνιση των υπότιτλων).

Η ανησυχία του εκπροσώπου του αμερικανικού λαού είναι δικαιολογημένη. Κι αν αυτά τα «α.τ.ι.α.» δεν είναι εξωγήινοι αλλά προχωρημένα μυστικά όπλα της Μόσχας ή του Πεκίνου; Πώς να το αντέξει αυτό το ψοφιοκουναβιστάν; Συνεπώς χρειάζονται εξηγήσεις – και διαφάνεια…

Να γιατί οι «φίλοι των ufo», έχοντας απαντήσει στο θέμα, είναι ειρηνόφιλοι: Ούτε ρωσία, ούτε κίνα· wellcome aliens!

(Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν στα σοβαρά ότι αυτοί οι τεχνολογικά υπερεξελιγμένοι πολιτισμοί κάπου στο σύμπαν θα πρέπει να είναι σίγουρα κομμουνιστές, αφού έχουν φτάσει στο ανώτατο σημείο ανάπτυξης του καπιταλισμού τους, που είναι η ικανή και αναγκαία φάση για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία.

Χμμμ… Αν είναι έτσι μήπως έχουν δώσει κάποια τεχνικά τους μυστικά στην κίνα, σαν πρωτόγονη μεν αλλά κομμουνιστική; Ή στον Putin, σαν πρώην καγκεμπίτη, υπηρέτη δηλαδή του υπανάπτυκτου σοβιετικού κομμουνισμού; Μήπως, τελικά, οι «φίλοι των ufo» είναι undercover κόκκινοι;

Απ’ την άλλη μεριά τι σχέση έχουν με τους συμπατριώτες τους flat earthers; Θα τα έβρισκαν «κάπου στη μέση», στην άποψη ότι η γη είναι κι αυτή ένας ιπτάμενος δίσκος;)

Οι καλές ιδέες

Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Αν έχεις καλές ιδέες δεν θα πάνε χαμένες. Εσύ μπορεί να χαθείς· αυτές όχι! Στις 6 Μάρτη του 2015, τότε που το φαιορόζ γκουβέρνο παρίστανε το «αριστερό» και ανέμιζε το «νωπή λαϊκή εντολή» στα μούτρα των καταραμένων εταίρων μέσω του Γιάνη του Εξολοθρευτή, ο υπ.εξ. ογκόλιθος Nick the Greek Κοτζιάς απειλούσε την ευρώπη ότι «θα πλημμυρίσει με τζιχαντιστές» αν δεν κάνει τα χατήρια στο ελλαδιστάν.

Αυτοί οι τρισκατάρατοι έκαναν ότι δεν άκουσαν. Έτσι ένα μήνα μετά, στις 7 Απρίλη, ο υπ.αμ. ψεκασμένος επανέλαβε την απειλή.

Και οι δύο, πρωτοκλασσάτα κυβερνητικά στελέχη της μασκαρεμένης καραδεξιάς «πρώτης φοράς», προφανώς εννοούσαν ότι αυτοί οι άθλιοι τζιχαντιστές βρίσκονταν ήδη σε ελληνικό έδαφος, σε ικανή ποσότητα και ποιότητα… Γιατί αλλιώς πως θα τους εκσφενδόνιζαν στην ευρώπη;

Ή, αν η πιο πάνω διαπίστωση δεν σας αρέσει, εκείνο που ούρλιαζαν σαν ξεφτιλισμένα πιόνια του ελληνικού εθνοφασισμού / ιμπεριαλισμού ήταν η συνοριακή θέση του ελλαδιστάν (σε σχέση με την ευρώπη) και το πόσο ακριβά θα έπρεπε να πληρωθεί. (Για περισσότερα επί του «συνοριακή θέση» σας παραπέμπουμε στα χθεσινά σχόλια).

Η ελληνική απειλή «αμολάω εναντίον σου τζιχαντιστές» θα πρέπει να καταγράφτηκε στο παγκόσμιο βιβλίο των μεγάλων, έξυπνων, σημαντικών ιδέων. Αυτό το ευρετήριο σοφίας και μαγκιάς (μαφιόζικου είδους) δεν χάνει ποτέ την αξία του. Ούτε παλιώνει.

Πέρασαν λοιπόν 4,5 χρόνια, αλλά το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού ξεφυλίζοντας την βίβλο βρήκε εκείνες τις ανατριχιαστικές στιγμές της ευρωπαϊκής ιστορίας. Κι έτσι:

Με μια μικρή αλλά σημαντική χωροτακτική διαφορά. Το ψόφιο κουνάβι δεν θα στείλει τους χιλιάδες τζιχαντιστές κατευθείαν στην «καρδιά» της ευρώπης· ίσως δεν έχει τους καταπέλτες που είχαν ο ογκόλιθος, ο ψεκασμένος και όλο το κυβερνοπαρεάκι τους. Θα τους στείλει στα σύνορα της ευρώπης…

«Σύνορα»; «Σύνορα της ευρώπης»; Ποιά «σύνορα»; Που είναι τα «σύνορα της ευρώπης» που βολεύουν το ψόφιο κουνάβι; Ελάτε ρε παιδιά, μια κουβέντα είπαμε…(Για περισσότερα επί του «συνοριακή θέση» σας παραπέμπουμε κλπ, κλπ…) Είπαμε ότι το ελλαδιστάν δίνει τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο, αλλά αυτό το ψόφιο κουνάβι δεν είναι απλά φίλος, δεν είναι απλά σύμμαχος· είναι αδελφός! Πάει να βγάλει το μάτι του ελλαδιστάν! (Με την «λάμπα του ελληνικού πολιτισμού» βέβαια…)

Παλιόκαιρος, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία!

(Υ.Γ. Εδώ που τα λέμε το ψόφιο κουνάβι έχει τα δίκια του. Δεν μπορεί, λέει, να τους πάει όλους στο Γκουαντανάμο, όχι επειδή είναι καλόκαρδος, αλλά επειδή η φυλάκισή τους θα στοιχίσει έναν περίδρομο λεφτά. Απ’ την άλλη δεν μπορούν να μείνουν φυλακισμένοι στη ζώνη που του έχουν εξασφαλίσει οι σύμμαχοί του ypg στη βόρεια και ανατολική συρία, επειδή κι εκεί στοιχίζουν. Οπότε λέει: «αν είναι υπηκοοί σας πάρτε τους πίσω».

Αλλιώς θα πρέπει να τους στείλει στο αφγανιστάν, στη νοτιοανατολική ασία, στην υποσαχάρια αφρική· κάπου, τέλος πάντων, να κάνουν κανά μεροκάματο. Αλλά τότε θα εκτεθεί…)

Το κλίμα…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Αν υπάρχει σήμερα βεβαιωμένα μια περιοχή «υπερθέρμανσης του πλανήτη» αυτή είναι η ευρύτερη μέση Ανατολή. Η «θερμότητα» εδώ δεν αφορά μόνο όσα συμβαίνουν. Όσο, κυρίως, ότι διαρκώς συσσωρεύονται όλο και περισσότερες «εκκρεμότητες». Η σύγκρουση των περιφερειακών ιμπεριαλισμών (Τελ Αβίβ και Ριάντ απ’ την μια μεριά, Άγκυρα και Τεχεράνη απ’ την άλλη) εγγράφεται στη σύγκρουση πλανητικών ιμπεριαλισμών (Ουάσιγκτον απ’ την μια, Μόσχα και Πεκίνο απ’ την άλλη) σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου…. Αλλά ως τώρα δεν προκύπτουν «νέες ισορροπίες» απ’ αυτήν την σύγκρουση, εξαιρετικά φονική εδώ και 18 χρόνια. Αντίθετα συσσωρεύονται οι «ανισορροπίες». Ας θυμίσουμε επιγραμματικά:

– Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ επιδιώκει να επεκταθεί και, ταυτόχρονα, να καθιερωθεί σαν “μεγαλύτερο ισραήλ” – σε βάρος των παλαιστίνιων (αλλά και της συρίας). Δεν το έχει πετύχει, αλλά στηρίζεται στην ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον· σχεδόν αποκλειστικά. Και θα συνεχίσει.

– Η συρία του Άσαντ θα ήθελε να ξαναγίνει ένα κανονικό κράτος, εφόσον το σχέδιο isis ηττήθηκε. Αλλά δεν μπορεί. Δεν είναι μόνο ο θύλακας του Idlib που εμποδίζει. Είναι και η υβριδική κατάσταση στα βόρεια και ανατολικά του Ευφράτη όπου η Ουάσιγκτον διατηρεί στη ζωή μια ψευδοκρατική οντότητα (τους ypg/pkk) χωρίς, φυσικά, να την αναγνωρίζει επίσημα. Η Άγκυρα προσπαθεί να εμποδίσει αυτήν την εξέλιξη, αλλά ακόμα μπαλατζάρει ανάμεσα σε μια εισβολή (που θα της στοιχίσει πολύ) και σε μια «συνεννόηση» με την Ουάσιγκτον – που έχει εντελώς αντίθετους στόχους.

– Το ιράκ θα ήθελε να ξαναγίνει κανονικό κράτος, αλλά δεν μπορεί. Το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει απο κεί τον στρατό του, επειδή εξακολουθεί να υπάρχει κίνδυνος «τρομοκρατίας». Εννοώντας την Τεχεράνη.

– Η Τεχεράνη είναι ένα «τζίνι» που έχει βγει εδώ και καιρό απ’ το μπουκάλι, και δεν πρόκειται να ξαναμπεί εκεί παρ’ εκτός ύστερα από μια γενική στρατιωτική ήττα σ’ όλη την ζώνη απ’ τον λίβανο ως το αφγανιστάν. Κανείς αντίπαλος της Τεχεράνης δεν μπορεί να επιβάλει τέτοια ήττα· και επιπλέον υπάρχουν δύο σύμμαχοι (η Μόσχα και το Πεκίνο) που κάνουν το αδύνατο ακόμα πιο αδύνατο.

– Το Ριάντ (και τα εμιράτα) προσπάθησαν να αναδειχθούν σε «περιφερειακή δύναμη» και απέτυχαν πανηγυρικά. Ηττήθηκαν. Ωστόσο δεν το παραδέχονται, και για όσο καιρό διαθέτουν χρήμα δεν θα το παραδεχτούν. Πιθανότερο είναι να καταφεύγουν σε όλο και πιο τυχοδιωκτικές και ριψοκίνδυνες ενέργειες.

Μια εύλογη ερώτηση θα ήταν η εξής: αν η συσσώρευση τέτοιων και τόσων «περιφερειακών» εκκρεμοτήτων στην ευρύτερη μέση Ανατολή προμηνύει κάποιου είδους «αλλαγή συνόρων» – μέσω πολέμων φυσικά. Στην πραγματικότητα τέτοιο ήταν στο σχέδιο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (μέσω, κυρίως, του isis) – που ηττήθηκε. Απ’ την απέναντι μεριά η επιλογή του ευρασιατικού μπλοκ (που περιλαμβάνει το μπλοκ της Αστάνα, το μπλοκ του Ινδοκούς, και όλο τον σινικό και σινορωσικό σχεδιασμό για τους «δρόμους του μεταξιού») υπέρ της ενίσχυσης των υπαρχόντων συνόρων δεν είναι (κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής) ένα «ιερό ζήτημα αρχής». Είναι, μάλλον, η υποχρεωτική τακτική επιλογή απέναντι στον σχεδιασμό της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της για την ρευστοποίηση των συνόρων και την δημιουργία μόνιμων εστιών αποσταθεροποίησης.

Το έδαφος…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Τα σύνορα, λοιπόν, δεν έχουν αλλάξει (εκτός απ’ την προσπάθεια του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να επεκταθεί σε βάρος της συρίας – υψώματα του Golan – και των παλαιστινίων). Ακόμα και το τουρκικό καθεστώς, που έχει καταλάβει στρατιωτικά ένα τμήμα της συριακής επικράτειας, δεν την διεκδικεί για δικό του έδαφος. Δεν το χρειάζεται. Θα ήθελε να ελέγχει τις κινήσεις σ’ αυτό.

Ταυτόχρονα όμως, και χωρίς αλλαγή συνόρων, η αναμέτρηση της ηγεμονίας (και των υλικών βάσεών της) οξύνεται. Ορισμένα τεχνικά μέσα (αεροπλάνα, πύραυλοι, drones, δορυφόροι, συστήματα γεωεντοπισμού) επιτρέπουν αυτή η όξυνση να εξελίσσεται ως τώρα χωρίς μετακινήσεις στρατών επί του εδάφους. Το Τελ Αβίβ βομβαρδίζει στόχους / σημεία χιλιάδες χιλιόμετρα απ’ τα σύνορά του (στη συρία και στο ιράκ) ή δίπλα (στον λίβανο). Οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» έχουν απλωθεί σ’ όλη αυτή τη ζώνη, σε επιλεγμένες θέσεις· αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι η Τεχεράνη διεκδικεί έδαφος απ’ τον λίβανο, την συρία, το ιράκ ή την υεμένη. Οι υεμενίτες Houthis είναι σε θέση να κάνουν σοβαρές ζημιές πολύ μακριά απ’ τις βάσεις επιδιώκοντας, ουσιαστικά, την δημιουργία ενός χωριστού κράτους, περίπου στα όρια του άλλοτε κράτους της βόρειας υεμένης. Ίσως η μόνη «εδαφική» κρατική κίνηση μεγάλου μεγέθους σε εξέλιξη να είναι στη θάλασσα: η Άγκυρα διεκδικεί την αοζ της στην ανατολική Μεσόγειο (ενάντια στους ελληνο – ελληνοκυπριακούς σχεδιασμούς). Παράδοξο ή όχι οι βυθοί έχουν αποκτήσει την «plane» αξία που κάποτε είχαν οι στεριές…

Η σύγκρουση δεν έχει την τυπική μορφή «διεκδίκηση / κατάληψη εδάφους» (του είδους, π.χ., ο ιρακινός στρατός καταλαμβάνει το κουβέιτ). Όχι ακόμα, όχι στην έκταση που θα μπορούσε να περιμένει κανείς. Γίνεται, όμως, σαν χαράξεις επί του εδάφους· με την μορφή της εξασφάλισης, του ελέγχου και της προστασίας ροών. Χερσαίων ή/και θαλάσσιων. Ροών καυσίμων, ροών εμπορευμάτων, ροών εργασίας, ροών νομισμάτων…

Μοιάζει οξύμωρο, αλλά δεν είναι. Ο μεν άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ επεδίωξε να ρευστοποιήσει τα τυπικά, υπάρχοντα σύνορα (και διεθνείς θεσμούς συγκροτημένους πάνω σ’ αυτά), για να εξουδετερώσει αυτές τις ροές (ακόμα και τις χρηματικές!) μεταξύ ασίας απ’ την μια και ευρώπης και αφρικής απ’ την άλλη· το δε ευρασιατικό μπλοκ επιδιώκει να εξασφαλίζει αυτά τα τυπικά, υπάρχοντα σύνορα, για να διευκολύνει αυτές τις ροές. Οι πρώτοι επιχείρησαν (και ίσως δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα την προσπάθεια) να εδαφικοποιήσουν την αποσταθεροποίηση των επικίνδυνα ανταγωνιστικών ροών· οι δε δεύτεροι επιδιώκουν την σταθεροποίησή τους οργανώνοντας την τυπική εδαφική μορφή «μπλοκ». Αγωγοί, τραίνα, δρόμοι, θαλάσσιες πλεύσεις: αυτές είναι οι γραμμές που ξανά και ξανά εικονογραφούν τα επίδικα της σύγκρουσης.

Η γεωμετρία…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Τοπικοί ιμπεριαλισμοί εναντίον τοπικών ιμπεριαλισμών… Πλανητικοί ιμπεριαλισμοί εναντίον πλανητικών ιμπεριαλισμών… Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο επίπεδο, αόρατο δια γυμνού οφθαλμού, και πιο καθοριστικό. Είναι η κλιμακούμενη σύγκρουση ανάμεσα στη «λογική» της εδαφικής διακράτησης / συσσώρευσης / εξουσίας (στην οποία περιλαμβάνεται και η δημιουργία «ζωνών αποσταθεροποίησης») και στη «λογική» της ροϊκής συσσώρευσης / εξουσίας. Ίσως πρώτη η Hannah Arendt έκανε τη δομική διάκριση ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο “λογικές”, που συνυπάρχουν μεν στην καπιταλιστική συσσώρευση· όμως σε περιόδους κρίσης / αναδιάρθρωσης και Αλλαγής Παραδείγματος μπορούν να “υποκειμενικοποιηθούν” σαν διαφορετικές κρατικές / καπιταλιστικές τακτικές.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί το έσχατο σχέδιο της Ουάσιγκτον (και των συμμάχων της) στη μέση Ανατολή είναι η καμμένη γη. Επειδή υποχωρεί, υποχωρεί, υποχωρεί. Ανάλογα δεν είναι δύσκολο να καταλάβει το γιατί το ευρασιατικό μπλοκ, και ειδικά το Πεκίνο, επιδιώκει (εδαφική) σταθερότητα: επειδή αυτή είναι η προϋπόθεση της ασφάλειας των ροών. Το πιο δύσκολο είναι να προσέξει κανείς ότι ενώ το αποσταθεροποιημένο έδαφος (η αμερικανική τακτική) είναι αποσταθεροποιημένο ομοιόμορφα, συνεπώς έχει παντού την “ίδια τιμή αποσταθεροποίησης”, το σταθεροποιημένο έδαφος δεν έχει παντού την “ίδια τιμή σταθεροποίησης”. Εννοούμε: στη δεύτερη περίπτωση υπάρχουν σημεία υψηλής αξίας (π.χ. λιμάνια, ένας σιδηροδρομικός άξονας, μια διέλευση αγωγού) και άλλα μικρότερης ή ελάχιστης. Το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο, για την δική του επικράτεια, φροντίζει να μην συμβαίνει έτσι. Όμως οπουδήποτε αυτή η διακύμανση “εδαφικής αξίας” μπορεί να ισχύει (και υπάρχουν διάφοροι λόγοι γι’ αυτό) η εξασφάλιση της ροϊκής συσσώρευσης / εξουσίας μπορεί να σημαίνει την προστασία μόνο των σημείων υψηλής αξίας.

Για να το πούμε παραδειγματικά: στη χειρότερη των περιπτώσεων 5, 10 ή 15 χιλιάδες κινέζοι στρατιώτες δεν θα προστατέψουν το σύνολο της ιρανικής επικράτειας· αυτό είναι δουλειά του ίδιου του ιρανικού καθεστώτος. Θα αρκεστούν στην προστασία των (ιρανικών) σημείων υψηλής αξίας, όποια είναι αυτά.

Η κρατική πολιτική…

Παρασκευή 20 Σεπτέμβρη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο, προσπαθώντας να αναβαθμίσει το μόνο που ξέρει ιστορικά, τις γεωπολιτικές του προσόδους, απ’ την μια μεριά έχει προσπαθήσει να «ενωθεί» με την (παγκόσμια) ροϊκή συσσώρευση / εξουσία, μέσω του λιμανιού του Πειραιά και της cosco. Απ’ την άλλη μεριά όμως, ακόμα πιο έντονα, έχει προσπαθήσει να ενταχθεί στην (συντηρητική) εδαφική διακράτηση / συσσώρευση / εξουσία, πουλώντας την επικράτειά του σα συνοριακή ζώνη. Το ότι «η ελλάδα είναι το σύνορο της ευρώπης» (στη μέση Ανατολή) είναι κοινοτοπία. Το ότι «η ελλάδα είναι το σύνορο των ηπα» στην ανατολική Μεσόγειο είναι μια διαφορετική κοινοτοπία, που εντατικοποίησε πρακτικά και ιδεολογικά η προηγούμενη φαιορόζ κυβέρνηση.

Η πρώτη «συνοριακή ταυτότητα» αφορά την ανάσχεση (και την κακοποίηση) των «ροών» ανθρώπων, εργασίας – των μεταναστών και των προσφύγων. Η δεύτερη αφορά την διασπορά συνοριακών ή/και επιμελητειακών υποδομών για την πρώην «μόνη υπερδύναμη».

Σα συνοριακή ζώνη, σαν ζώνη απαγόρευσης, ανάσχεσης ή/και στρατιωτικής χρήσης και όχι σαν hub (εμπορευματικών, χρηματικών, πολιτιστικών) ροών (αντίθετα απ’ αυτά που κατά καιρούς διαδίδει…) το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει προσπαθήσει να συνδέσει τον δικό του ιμπεριαλισμό με εκείνον της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ· συμπληρωματικά του Ριάντ. Ίσως τώρα μαθαίνουμε καλύτερα, για παράδειγμα, για το που προορίζονταν εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα ή ένα μέρος τους, γιατί ήθελαν να πουλήσουν (με όλη την κυκλωματική / παρακρατική διαδικασία που εξασφαλίζει μαύρο χρήμα) οι φαιορόζ στη σαουδαραβική χούντα. Για τον ίδιο σκοπό που προορίζονται τα ανάλογα σερβικά βλήματα: για τις σφαγές στην υεμένη….

Παρότι το Πεκίνο (και όχι μόνον αυτό…) καταλαβαίνει πολύ καλά τις ελληνικές τακτικές και την εγγενή αντιφατικότητά τους, και παρότι καταλαβαίνει ότι η «γενική ιδέα» του ελλαδιστάν είναι αντίπαλη, μπορεί να συμβιβαστεί με την διατήρηση του «σημείου αξίας» που ελέγχει· του λιμανιού του Πειραιά. (Φυσικά έχει φροντίσει για εναλλακτικές, in case of…). Απ’ την άλλη μεριά όμως η ένταξη του ελλαδιστάν στην εδαφική διακράτηση / συσσώρευση / εξουσία υπό την διεύθυνση της Ουάσιγκτον (ή, ίσως, του Τελ Αβίβ…) τοποθετεί υποχρεωτικά το ελλαδιστάν στη «ζώνη υπερθέρμανσης», πέρα και πάνω απ’ την γεωγραφική εγγύτητα. Δεν είναι η θάλασσα «όριο» σε τέτοιες περιπτώσεις – μόνο ηλίθιοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο.

Με τα τωρινά δεδομένα εξαρτιέται αποκλειστικά απ’ τους συμμάχους του και τα έργα τους το αν φωτιά που συντηρούν εδώ κοντά ξέρει κολύμπι… Το σίγουρο είναι αυτό: τα ντόπια αφεντικά αποφάσισαν ότι το ελλαδιστάν είναι ένα μεσανατολικό κράτος.

Στην ευρώπη το ξέρουν όλοι…

Οι αήττητοι (και ο φόβος του στρατηγού) 1

Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη. Γράφαμε χτες πως η υποτίμηση του αντιπάλου είναι οργανικό, εσωτερικευμένο στοιχείο των πολεμοκάπηλων· σίγουρα των δυτικών· και οπωσδήποτε των αμερικάνων. Γράφαμε επίσης ότι παρότι διάφοροι δυτικοί «αναλυτές» λανσάρονται σαν προφήτες του ασύμμετρου πολέμου, όταν τον βλέπουν μπροστά τους θυμούνται πόσο πρωτοκοσμικοί είναι και προσπαθούν να τον απωθήσουν. Να τώρα μια χειροπιαστή (και γνωστή διεθνώς) απόδειξη αυτής της κατάστασης – που έχει προεκτάσεις.

Το καλοκαίρι του 2002 ο αμερικανικός στρατός είχε ήδη εισβάλει (και «νικήσει») στο αφγανιστάν· και ετοιμαζόταν να εισβάλει (και να «νικήσει») στο ιράκ. Θα ακολουθούσε, με το τέμπο του blitzkrieg που εξασφάλιζε η απαράμμιλη τεχνική / τεχνολογική υπεροχή του αμερικανικού στρατού (και η «επανάσταση στη στρατιωτική οργάνωση» που προωθούσε ο Rumsfeld…), η εισβολή, η νίκη και η «τακτοποίηση» διαδοχικά του ιράν, της συρίας, της λιβύης και της βόρειας κορέας. Ήταν ο “άξονας του κακού” και η μοίρα του είχε αναγγελθεί ήδη απ’ τον πρόεδρο Μπους τον Β…

Καλού κακού, και για την χαρά της προετοιμασίας της εξαφάνισης των rogue states από προσώπου γης, το αμερικανικό γενικό επιτελείο οργάνωσε απ’ τις 14 Ιούλη ως τις 15 Αυγούστου του 2002 μια μεγάλη άσκηση / προσομοίωση της εισβολής, νίκης και «τακτοποίησης» του ιρανικού καθεστώτος. Η άσκηση είχε το βαρύγδουπο τίτλο millennium challenge 2002 (MC02) και είναι εύκολο στον καθένα να αναζητήσει τα βασικά που έγιναν στη διάρκειά της στο διαδίκτυο. Έγινε κυρίως με ηλεκτρονικές προσομοιώσεις, αλλά περιλάμβανε και πραγματική άσκηση (απόβασης), φυσικά σε αμερικανικό έδαφος.

Ο αμερικανικός στρατός τέθηκε υπό την ηγεσία του στρατηγού Peter Pace (ήταν οι “μπλε”), και ο αντίπαλος (που δεν αναφερόταν ρητά σαν ιράν) υπό τον απόστρατο αμερικάνο στρατηγό Paul Van Riper (ήταν οι «κόκκινοι»).

Με την έναρξη του πολέμου / άσκησης οι «μπλε» (ο αμερικανικός στρατός) έστειλε τελεσίγραφο στους «κόκκινους» να παραδοθούν μέσα σε 24 ώρες. Αντιδρώντας οι «κόκκινοι» υπό τον Riper αποφάσισαν να ακολουθήσουν τακτικές ασύμμετρου πολέμου. Χρησιμοποίησαν για την διαβίβαση των εντολών τους κήρυκες στα τζαμιά και ταχυδρόμους με δίκυκλα (και τα δύο άφθονα στο ιράν…) ώστε να μην μπορούν να υποκλέψουν ή να μπλοκάρουν τις επικοινωνίες οι «μπλε». Με μια επίθεση με πυραύλους cruise που υπερφαλάγγισαν τα ηλεκτρονικά συστήματα ανίχνευσης και ανάσχεσης των «μπλε» οι «κόκκινοι» βούλιαξαν σε λίγες ώρες 17 πολεμικά πλοία των «μπλε»: ένα αεροπλανοφόρο, δέκα φρεγάτες και έξι αμφίβια. (Σε πραγματικές συνθήκες αυτό θα σήμαινε 20.000 νεκρούς απ’ την μεριά των επιτεθέμενων «μπλε») Αμέσως μετά οι «κόκκινοι», χρησιμοποιώντας μικρά ταχύπλοα που έκαναν συμβατικές επιθέσεις και επιθέσεις αυτοκτονίας βούλιαξαν κι άλλα πλοία των «μπλε»…

Αυτά έγιναν μόλις την πρώτη ημέρα της άσκησης / προσομοίωσης MC02. Ο στόλος των “μπλέ” είχε πιάσει πάτο, και μαζί του όλη η επίθεση… Κανονικά η άσκηση θα έπρεπε να τελειώσει εκεί, με πανηγυρική και χωρίς προηγούμενο ήττα των «μπλε», δηλαδή του αμερικανικού στρατού….

Αμ δε!!! Μετά απ’ αυτήν την φρικιαστική πρώτη ημέρα, το αμερικανικό πεντάγωνο σταμάτησε για λίγο την άσκηση… Και: α) «ξεβούλιαξε» τον κατεστραμμένο στόλο, ενώ β) άλλαξε εντελώς τους κανόνες του «παιγνίου»… Για παράδειγμα οι «κόκκινοι» (το ιράν σα να λέμε) υποχρεώθηκαν να έχουν συνέχεια ανοικτά τα ραντάρ τους για να τα εντοπίζουν οι πύραυλοι των «μπλε» και να ισοπεδώνουν, ενώ τους απαγορεύτηκε να καταρρίψουν οποιοδήποτε αεροπλάνο (των «μπλε») θα συμμετείχε στην χερσαία αποβίβαση. Απαγορεύτηκε στον Riper να ξαναχρησιμοποιήσει «ανορθόδοξες» τακτικές, του απαγορεύτηκε να χρησιμοποιήσει συγκεκριμένα όπλα, και του επιβλήθηκε να δηλώσει τις θέσεις όλων των μονάδων του, ώστε να διευκολυνθεί η εξόντωσή τους. Οι «κόκκινοι» θα έπρεπε, ουσιαστικά, να ακολουθούν τις εντολές των «μπλε» και να κάθονται μπροστά τις κάνες τους – ώστε να ηττηθούν…

Με δυο λόγια: ο αμερικανικός στρατός ο ίδιος μετέτρεψε μια άσκηση / προσομοίωση (για κάτι που σκόπευε να κάνει πραγματικά) κόστους 250 εκατομυρίων δολαρίων σ’ έναν στημένο μονόλογο ικανοποίησης του ναρκισσισμού του, απλά «δένοντας» τον αντίπαλο (στην άσκηση) χειροπόδαρα… Και, φυσικά, έτσι “νίκησε”!… Εννοείται ότι ο Van Riper παραιτήθηκε στη μέση της άσκησης· και την κατήγγειλε ανοικτά σαν αυτό που ήταν. Φιάσκο.

Οι αήττητοι (και ο φόβος του στρατηγού) 2

Πέμπτη 19 Σεπτέμβρη. Στην άσκηση millennium challlenge 2002 έτσι όπως παραμορφώθηκε, ο αμερικανικός στρατός νίκησε· όμως ούτε λόγος ότι θα πετύχαινε το ίδιο σε πραγματικές συνθήκες. (Θυμίζουμε ότι η άσκηση έγινε το καλοκαίρι του 2002, με τα όπλα που διέθετε τότε η Ουάσιγκτον και τα όπλα που δεν διέθετε η Τεχεράνη…). Κάποιοι θυμήθηκαν ότι παρόμοιου είδους “νικηφόρες ασκήσεις” γίνονται και στη διάρκεια του πολέμου στο βιετνάμ – το τι έκαναν όμως στην πράξη οι βιετκόνγκ ήταν διαφορετική ιστορία. (Σίγουρα δεν πολέμησαν υπό αμερικανικές διαταγές και οδηγίες!)

Για να το πούμε απλά: στρατός που “στήνει” τους αντιπάλους του ακόμα και τις ασκήσεις που κάνει, είναι καταδικασμένος να διασυρθεί “χωρίς στήσιμο”! Βέβαια στη διεθνή “λαϊκή φαντασία” των δυτικών (και στην οργανωμένη δημαγωγία) έχει μείνει η ιδέα ότι ο αμερικανικός στρατός είναι ανίκητος· επειδή έχει, λένε, τρομερή τεχνολογική υπεροπλία… Πράγματι όλα τα πολεμόκαβλα μέσα επαινούν και ξαναεπαινούν τις φονικές τεχνολογικές δυνατότητες των ηπα (και όχι μόνο αυτών)· ως εάν οι μηχανές κάνουν ήδη μόνες τους πολέμους, και μάλιστα μόνο με ισάξιές τους…

Κανείς, ωστόσο, δεν “προσέχει” ότι στον μεν β παγκόσμιο η Ουάσιγκτον ανήκε στους νικητές χάρη στον σοβιετικό στρατό· ενώ από κει και μετά ΔΕΝ έχει κερδίσει κανέναν πόλεμο απ’ αυτούς που έκανε (και ήταν στοιχειωδώς πόλεμοι· εξαιρούνται, δηλαδή, η εισβολή στον παναμά και στη γρενάδα…). Αυτό σημαίνει ότι εδώ και 65 χρόνια (σχεδόν 3 γενιές) το αήττητο του αμερικανικού στρατού είναι σκέτος μύθος· ενώ η τεχνολογική του αιχμή έχει σχετική αξία. Το μόνο που μπορεί βεβαιωμένα να κάνει είναι να βομβαρδίζει· υπό την προϋπόθεση ότι ο αντίπαλος δεν διαθέτει αξιόμαχη (ή δεν διαθέτει καν) αεροπορία ή/και αντιαεροπορική άμυνα. Όμως αυτό δεν είναι καθόλου αρκετό για να στεφτεί κανείς νικητής. Το αφγανιστάν και το ιράκ είναι οι πιο πρόσφατες και αδιαμφισβήτητες αποδείξεις.

Όλα αυτά έχουν σχέση με το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει το ψοφιοκουναβιστάν εναντίον του ιράν, με αφορμή τις επιθέσεις των Houthis στις πετροεγκαταστάσεις του τοξικού. Το βέβαιο είναι ότι ΔΕΝ μπορεί να νικήσει με καμμία έννοια. Θα μπορούσε, ίσως, να δοκιμάσει να βομβαρδίσει· αλλά η ιρανική αεράμυνα δεν είναι για αστεία· είναι άγνωστων αλλά υψηλών δυνατοτήτων· και σε καμμία περίπτωση εδώ και δεκαετίες δεν έχει βρεθεί η αμερικανική αεροπορία αντιμέτωπη με πραγματικό και ικανό αντίπαλο για να δει πόσα απίδια βάζει ο σάκος…

Ακόμα χειρότερο: όσο περισσότερο επιμένει το ψοφιοκουναβιστάν ότι η επίθεση ήταν δουλειά της Τεχεράνης τόσο περισσότερο ενισχύει διεθνώς την πεποίθηση ότι πράγματι οι «φρουροί της επανάστασης» ή/και οι σύμμαχοί τους (οι Houthis είναι τέτοιοι αν και όχι οι μόνοι) είναι ικανοί να δράσουν κατά βούληση «κάτω απ’ την μύτη» του ψοφιοκουναβιστάν, χωρίς να συναντήσουν εμπόδιο. Αν αυτό ήταν που έγινε το περασμένο Σάββατο προς Κυριακή, τι θα μπορούσε να συμβεί σ’ έναν πιο «κανονικό» πόλεμο;

Όλοι καταλαβαίνουν ότι το βαρύ χαρτί μιας πλήρως εμπόλεμης Ουάσιγκτον είναι τα πυρηνικά της. (Εκεί τίποτα δεν είναι σίγουρο ως προς την έκβαση). Κατά τα υπόλοιπα δεν μπορεί να εισβάλει στο ιράν (ούτε το σκέφτεται)… Η ιδέα της «τιμωρίας» από αέρα γαργαλάει φυσικά. Όμως θα έπρεπε πρώτα να εξασφαλίσει ότι τα στρατόπεδα και οι βάσεις που έχει γύρω γύρω θα την γλυτώσουν· όχι για μια μέρα ή για μια βδομάδα, αλλά για πάντα. Όμως αυτό το τελευταίο δεν δείχνει εφικτό: η «υπερεπέκταση» του αμερικανικού στρατού έχει γίνει στρατηγικό μειονέκτημα για έναν «περιορισμένο» πόλεμο εκ μέρους του…

Συνεπώς; Mπορεί να δοκιμάσει μερικές (οικονομικές) κυρώσεις ακόμα… Kαι να ψάχνει, παρέα με τις υπηρεσίες του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, ακόμα πιο λυσσασμένα, τρόπο για να σκοτώσει τον Soleimani…

(φωτογραφία: Κέφια! Παλιά η φωτογραφία, απ’ τον Μάρτη του 2018 – αλλά επίκαιρη…)

Η υποτίμηση του αντιπάλου

Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη. Ένας απ’ τους βασικότερους λόγους (αν όχι ο βασικότερος) που ο αμερικανικός τεχνομιλιταρισμός είναι υποχρεωμένος να δείχνει προς την μεριά της Τεχεράνης για την πρόσφατη επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ είναι η “αξία του στόχου”, σε συνδυασμό με την τεχνοφετιχιστική υποτίμηση του “τι μπορούν να κάνουν” ένοπλοι σαν τους Houthis. Οι οποίοι παρουσιάζονται, περίπου, σαν τσούρμα γενιοφόρων ατάκτων· ενώ η αλήθεια είναι ότι μαζί τους πολεμάει, με τους ίδιους στόχους, κι όλος ο τακτικός στρατός της υεμένης… Το σκεπτικό πάει ως εξής: έναν τέτοιας “αξίας” στόχο “τόσο μακρυά” απ’ τα εδάφη τους, αποκλείεται να μπορούσαν να το κτυπήσουν με τέτοια ακρίβεια αυτοί οι μισο-άγριοι, όση βοήθεια κι αν είχαν…

Αν όμως ρίξει κάποιος μια ματιά στις επιθέσεις των Houthis σε σαουδαραβικό έδαφος το 2019 θα διαπιστώσει τα μικρά ίσως αλλά σταθερά “βήματα προόδου” που έχουν κάνει. Ήδη στα μέσα του περασμένου Μάη είχαν τινάξει με drones έναν αγωγό της aramco στη μέση της απόστασης μεταξύ ανατολικής και δυτικής σαουδαραβικής ακτής, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ τις θέσεις τους στην υεμένη. Το να πετύχεις με drones έναν σωλήνα μέσα στην έρημο 600 χιλιόμετρα μακριά απαιτεί, υποθέτουμε, τεχνολογία υψηλής ακρίβειας… Τρεις μήνες μετά και πάλι με drones κτύπησαν πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στα ανατολικά παράλια της σαουδικής αραβίας· αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις δεν αμφισβήτησε κανείς την προέλευση των επιθέσεων. Ούτε κάποιος λογικός, απ’ την άλλη μεριά, θα αμφισβητούσε ότι οι τεχνικοί των Houthis και του υεμενίτικου στρατού έχουν βοήθεια από ιρανούς τεχνικούς. (Ωστόσο το «δίκαιο του πολέμου» δεν το απαγορεύει αυτό, ε;).

Παρότι οι δυτικοί «θεωρητικοί» μιλούν εδώ και πολλά χρόνια για ασύμμετρους πολέμους, για πολέμους δηλαδή στους οποίους η πλευρά των «αδυνάτων» αξιοποιεί την εφευρετικότητά της για να κτυπάει την πλευρά των «δυνατών» αιφνιδιαστικά και αποτελεσματικά, με τρόπους απρόβλεπτους και με μέσα όχι υψηλής οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου αλλά μάλλον υψηλής συν-εργασίας, όταν φτάνει η στιγμή των πραγματικών περιστατικών είναι αρκετά δύσκολο να καταπιούν οι πρωτοκοσμικοί αυτήν την πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, ένας μαζικός ένοπλος σχηματισμός που και είναι τεχνικά υποδεέστερος και αναμετριέται με τεχνικά σαφώς ανώτερο αντίπαλο, μπορεί να κάνει καινοτομίες, «πατέντες», που πολλαπλασιάζουν αξιόπιστα και εκτός προβλέψεων τις δυνατότητές του. Κι ωστόσο τέτοια είναι η «τεχνική» ιστορία πετυχημένων ένοπλων επαναστάσεων του 20ου αιώνα ή και κανονικών πολέμων (π.χ. στο βιετνάμ): οι πληβείοι μπορεί να μην είχαν τα όπλα των αφεντικών / εχθρών τους, είχαν όμως πολύ πιο γόνιμη συλλογική διάνοια, έτσι ώστε να υπερκαλύπτουν τις όποιες ελλείψεις τους.

Αν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που, κατά την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής, συνηγορεί στο ότι οι επιθέσεις έγιναν από υεμενίτες και όχι απ’ το έδαφος του ιράν, είναι ακριβώς αυτός: για όποιον κάνει (ή μπορεί να χρειαστεί να κάνει) ασύμμετρο πόλεμο από θέση αδυναμίας σημασία δεν έχει μόνο ο «στόχος» αλλά και το know how να τον «πετύχεις» ενόσω οι αντίπαλοί σου σε θεωρούν ανίκανο για κάτι τέτοιο.

Μια επίθεση απ’ το ιρανικό έδαφος θα ήταν, απ’ αυτή την άποψη, πολύ απλή και εύκολη, και γι’ αυτό αδιάφορη. Δεν θα προσέθετε χρήσιμη γνώση ευρύτερης χρήσης. Αντίθετα, μια επίθεση απ’ την μεριά της υεμένης, «τόσο μακριά» και με «τέτοια ακρίβεια» ήταν (τεχνική) πρόκληση. Που σημαίνει ότι θα ήταν σημαντική σα know how ακόμα κι αν αποτύγχανε· ακόμα περισότερο αν πετύχαινε.

Το κίνητρο «να καταστρέψουμε τον στόχο» σαν μοναδικό είναι υπερβολικά «αμερικάνικο»: στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι «έτσι κι αλλιώς έχουμε τα μέσα για κάθε περίπτωση». Οι μισθοφόροι του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι έτσι δρουν έχοντας εισβάλει στην υεμένη: έχουν άφθονα μέσα κάθε είδους· και καταστρέφουν – σκοτώνουν – καταστρέφουν – σκοτώνουν. Ωστόσο ηττώνται, σε κάτι που αρχικά θεωρούνταν μια εύκολη «ένοπλη παρέλαση» λίγων ημερών.

Ηττώνται… Γιατί; Επειδή η υεμενίτικη αντίσταση είναι υποχρεωμένη να βελτιώνει διαρκώς τα όποια μέσα της, να «ξεπερνάει τα όρια» που οι εισβολείς θεωρούν πως έχει, να τους εκπλήσσει και να τους τρομάζει όχι με την φονικότητα αλλά με την εξέλιξή της. Πρέπει να βελτιώνει την ακρίβεια και την ακτίνα δράσης των πυραύλων και των drones της – για παράδειγμα – αφού δεν έχει αεροπορία (αντίθετα απ’ τους εισβολείς).

Τόσο οι «φρουροί της επανάστασης» όσο και οι της Χεζμπ’ αλλάχ (που είναι βάσιμο ότι βοηθούν τους Houthis) είναι ζυμωμένοι μ’ αυτήν την αντίληψη. Γιατί ξέρουν ότι όποτε χρειάστηκε και όποτε ξαναχρειαστεί στο μέλλον, θα έχουν να αντιμετωπίσουν αντιπάλους (το ισραήλ ή/και τις ηπα) με ολοφάνερη τεχνική στρατιωτική υπεροπλία. Γι’ αυτούς η “ανάπτυξη των μέσων” είναι το ίδιο σημαντική με την “επίτευξη των στόχων”· σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα σημαντικότερη.

Το υεμενίτικο πεδίο μάχης για την μία πλευρά (τους επιτιθέμενους) είναι απλά ένα χασάπικο· για την άλλη όμως (τους αμυνόμενους) είναι ένα εργαστήριο αποτελεσματικότητας στα περιορισμένα μέσα και στις μεθόδους τους· σαν όρος πρώτα επιβίωσης και μετά νίκης. Είναι γι’ αυτό τον πολύ σοβαρό λόγο που η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί πως η Τεχεράνη δεν θα «χάριζε ένα καλάθι ψάρια» (ένα καμμένο διυλιστήριο…) στους υεμενίτες· αλλά θα «τους μάθαινε να ψαρεύουν» οι ίδιοι…

Άλλωστε έτσι, σαν αποτελεσματικά εξελισσόμενους, θα τους χρειαστεί στο μέλλον…

Μπορεί πάντως να είναι ένα τέλος

Τρίτη 17 Σεπτέμβρη. Υποτίθεται ότι το παλάτι της πετροχούντας του Ριάντ είχε ξεκινήσει να σκέφτεται κάποιου είδους “συμφωνία” με τους Houthis… Ένα απ’ τα βασιλικά παράσιτα, ο πρίγκηπας Khalid, συναντήθηκε με τον plus one Pompeo στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, για να συμφωνήσουν σ’ ένα πλάνο σχετικών διαπραγματεύσεων με αμερικανική μεσολάβηση. Όμως ακόμα κι αν αυτό ξεκινούσε (κι ακόμα περισσότερο τώρα) ο τοξικός θα βρισκόταν στη θέση του ηττημένου. Που, το λιγότερο, θα πρέπει να πληρώσει για τις καταστροφές που προκάλεσε.

Υπάρχουν, ωστόσο, χειρότερα στον πάγκο. Εσωτερικά και εξωτερικά. Ένας απόλυτα ηττημένος τοξικός θα κινδυνεύει να ανατραπεί αργά ή γρήγορα απ’ τους αντιπάλους του ακόμα και μέσα στο παλάτι. Ακόμα και το «ειρηνικό» σχέδιό του για ιδωτικοποίηση ενός ποσοστού της aramco είναι αδύνατο θα δουλέψει στο ορατό μέλλον, και σίγουρα για όσο θα διαρκούν οι όποιες «διαπραγματεύσεις ειρήνης» – τις οποίες οι Houthis θα μπορούσαν να τραβήξουν όσο χρειάζεται. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνει ακόμα πιο δικτατορικός, ακόμα πιο μανιακός…

Ακόμα χειρότερα, ο τοξικός είναι βασικό στοιχείο του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ· αυτό τον έχει προστατέψει ως τώρα, μετά την δολοφονία του Khashoggi. Η Ουάσιγκτον μπορεί να είχε μικρότερο πρόβλημα, αλλά το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ θα είχε πολύ μεγάλο αν ο τοξικός είτε ανατραπεί είτε, απλά, αναγκαστεί να «κάτσει στ’ αυγά του».

Για το Τελ Αβίβ ο τοξικός ήταν στρατηγικά αναγκαίος για να εμφανίζεται μια «σοβαρή» αραβική υποστήριξη στα σχέδιά του σε βάρος των παλαιστινίων και όχι μόνο. Η στρατηγική αναγκαιότητα δεν αφορούσε μόνο τα λεφτά του, αλλά και ένα «ρωμαλέο» καθεστώς που μπορεί να επιδεικνύει πυγμή· και να εκβιάζει την όποια «παλαιστινιακή αρχή». Ένας κλαμμένος και δαρμένος τοξικός, ή ένας αντίπαλος της «γραμμής» του που τον διαδέχεται, είναι από άχρηστες έως επικίνδυνες εκδοχές – για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό. Κυρίως επειδή το «ξύλο» στον τοξικό πέφτει από μια συγκεκριμμένη μεριά: από μια συμμαχία μεσανατολικών κρατών (ιράν, ιράκ, συρία, κατάρ, τουρκία) που, για τους δικούς τους λόγους (και πάντως όχι επειδή θέλουν να σώσουν τους παλαιστίνιους…) είναι ανταγωνιστικά στα αμερικανο-ισραηλινά σχέδια για την ευρύτερη περιοχή. Κι έχουν ήδη καλούς συμμάχους σ’ αυτήν την αντίθεση: ρωσία και κίνα.

Η γεωπολιτική υποτίμηση του σαουδαραβικού καθεστώτος είναι δεδομένη, και είναι άμεση συνέπεια των ηττών του παντού. Είναι, όμως, «κολλητική»: αποτελεί έναν ακόμα δείκτη της γεωπολιτικής υποτίμησης του ισραηλινού καθεστώτος.

(φωτογραφία κάτω: Το ψόφιο κουνάβι δηλώνει «δεν χρειαζόμαστε το μεσανατολικό πετρέλαιο και αέριο…». Μια τέτοια κουβέντα, αυτήν την στιγμή, ακούγεται σαν επικήδειος «για το μεσανατολικό πετρέλαιο και αέριο».

Θυμηθείτε όμως την χθεσινή αναφορά: το δυσάρεστο ερώτημα που απομένει να απαντηθεί είναι το ποιος θα κλάψει πρώτος ποιον…)