Tag: ηπα

Μεσίτες

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Παρότι το bloomberg δεν του το αναγνωρίζει, το ψόφιο κουνάβι δεν είναι ένας τεμπέλης μαφιόζος. Δεν είναι, απ’ την άλλη, «βασιλιάς των δρόμων». Έχει άλλες έγνοιες, άλλες προτεραιότητες: η προεδρία ταΐζει την ματαιοδοξία του και η ματαιοδοξία του την προεδρία. Αλλά ίσως να μην χρειάζονται άλλο τα προσόντά του σ’ αυτό το πόστο…

Φαίνεται πως αυτή τη φορά οι “δημοκρατικοί” έπιασαν πράγματι το ψόφιο κουνάβι με την γίδα στην πλάτη. Η αμερικανική θεσμική παράδοση (και η νομοθεσία;) απαγορεύει ρητά σε οποιονδήποτε κυβερνητικό αξιωματούχο να συζητάει με τρίτους (άλλων κρατών) οτιδήποτε σχετικό με πολιτικούς αντιπάλους του· αδιάφορο αν μιλάει υπέρ ή κατά. Είναι τα “εν οίκω μη εν δήμω” ο κανόνας που στηρίζεται, προφανώς, σε μια λογική “εθνικής ασφάλειας”: όσο κι αν παρατηρεί ο οποιοσδήποτε τρίτος την εσωτερική πολιτική ζωή στις ηπα, είναι εντελώς διαφορετικό το να του πιάνει κουβέντα ένας αξιωματούχος (πολύ περισσότερο ο πρόεδρος) ζητώντας του «χάρες» εσωτερικής χρήσης.

Το ψόφιο κουνάβι το έκανε αυτό το “αμάρτημα” κουβεντιάζοντας τηλεφωνικά με τον φρέσκο ουκρανό πρόεδρο Volodymyr Zelensky στις 25 του περασμένου Ιούλη. Αυτό είναι δεδομένο και τεκμηριωμένο απ’ την δημοσίευση της επίσημης απομαγνητοφώνησης του τηλεφωνήματος: η αναφορά στον Biden και στον γυιό του σε σχέση με ουκρανικό «σκάνδαλο», όταν έχει ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος και ο Biden έχει ακούσει ήδη διάφορα υποτιμητικά (απ’ το ψόφιο κουνάβι) είναι, απ’ αυτήν την άποψη, κάννη που καπνίζει. Γιατί είναι λογικό πως όταν ένας προέδρος μιλάει για έναν αντίπαλό του σε κάποιον τρίτο, δεν το κάνει επειδή θέλει, απλά, να βγάλει κάπου τα σώψυχά του.

Το ψόφιο κουνάβι ζητάει απ’ τον Zelensky να “του κάνει μια χάρη” εναντίον του Biden – αυτό επίσης είναι ξεκάθαρο. Αν τον εκβίασε κιόλας, αυτό είναι επόμενο ερώτημα. Μπορεί να το έκανε, μπορεί να αποδειχθεί, μπορεί όχι. Αλλά την αρχική παραβίαση του «κώδικα εθνικής ασφάλειας» του ψοφιοκουναβιστάν την έχει κάνει· και έχει ζητήσει «μια χάρη» από έναν ξένο εναντίον ενός πολιτικού του αντιπάλου. (Δεν είναι καν η πρώτη φορά που «υπερβαίνει τα εσκαμμένα». Είναι ήδη χρεωμένος ότι πριν κάτι μήνες του ξέφυγε και αποκάλυψε στον Lavrov κάποια πληροφορία της οποίας η προέλευση μόνο απ’ τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες θα μπορούσε να είναι· με άλλα λόγια κάποιον πράκτορα «έκαψε»… Όμως αυτή τη φορά υπάρχουν στοιχεία – και μια δύσκολη ιστορικά περίοδος για την αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη.)

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς για το τι σόι τύπος είναι αυτός (το ψόφιο κουνάβι) που κάνει τέτοια νταραβέρια αυτοπροσώπως. Ξέμεινε από μπιστικούς, από παρατρεχάμενους, που είναι αρμόδιοι για τις βρωμοδουλειές της εξουσίας έτσι ώστε ακόμα κι αν αποκαλυφθούν να μην φτάσουν τα ίχνη στην κορυφή; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Είτε δεν εμπιστεύεται κανέναν, είτε νομίζει ότι είναι πάντα μεσίτης, πλυντήριο· και συμπεριφέρεται ανάλογα. Είπαμε: “βασιλιάς των δρόμων” δεν υπήρξε ποτέ… Των γραφείων και των τηλεφώνων ναι.

Αλλά η ιδιοσυγκρασία του ψόφιου κουναβιού είναι δευτερεύον ζήτημα. Ως τις εκλογές του επόμενου Νοέμβρη απομένουν 14 μήνες από τώρα. Αν το ψόφιο κουνάβι αναγκαστεί σε παραίτηση μέσα σ’ αυτό το διάστημα, θα αντικατασταθεί απ’ τον Pence. O τωρινός αντιπρόεδρος είναι καθαρόαιμος φασίστας, πολύ χειρότερος σε όλα. Και, κυρίως, χωρίς τις αναστολές του ψόφιου κουναβιού.

Με δυο λόγια ο Pence είναι ικανός να κάνει αυτό που αποφεύγει ως τώρα το ψόφιο κουνάβι: «να δείξει τι πάει να πει the army of united states»… Είναι αυτός που τελικά θα προτιμούσαν στην προεδρική καρέκλα όχι οι δημοκρατικοί αλλά οι «σωματοφύλακες» του ψόφιου κουναβιού.

Δεν κάνει εκτίμηση η ασταμάτητη μηχανή για το πως θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία. Αν, πάντως, το ψόφιο κουνάβι απολυθεί και αντικατασταθεί, θυμηθείτε αυτό: δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που κάποιοι (εν προκειμένω οι δημοκρατικοί) δουλεύουν σαν «μπροστινοί» των αντιπάλων τους…

(Με τους οποίους, ωστόσο, μπορεί και να συμφωνούν σε ορισμένα «δια ταύτα»)

(φωτογραφίες, από πάνω προς τα κάτω: Το ψόφιο κουνάβι ξεκινάει γλύφοντας τον Zelensky, καμαρώνοντας ότι «έχουμε κάνει πολλά για την ουκρανία». Τα έκαναν, βέβαια, οι προηγούμενοι, που τους μισεί, αλλά δεν έχει σημασία εδώ. «Σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά κράτη που δεν έχουν κάνει τίποτα για εσάς». Η αναφορά στο Βερολίνο δείχνει ψυχωσούλα…

Στη συνέχεια ζητάει την χάρη, και «χώνει» τον προηγούμενο γενικό εισαγγελέα – τον Mueller. Και μετά γίνεται πιο συγκεκριμένος, ότι θέλει αυτή την βοήθεια για να πάρει το κεφάλι του Beiden…

Χμμμ. Και πρόεδρος ομάδας της τρίτης εθνικής να ήταν, δεν θα περνούσε εύκολα με τέτοιες κουβέντες…)

Νικητές

Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη. Καθόλου συμπτωματικά, εκπρόσωποι των τριών του μπλοκ της Αστάνα, συναντήθηκαν πριν λίγες ημέρες στη Ν. Υόρκη με τον γ.γ. του οηε, ο οποίος ανήγγειλε την δημιουργία της «επιτροπής για το συριακό σύνταγμα» – με τις προδιαγραφές του μπλοκ και υπό την αιγίδα του.

Παρότι η αφετηρία αυτής της πολιτικής διαδικασίας για το μέλλον της συρίας δεν εξασφαλίζει ένα αίσιο και σχετικά σύντομο τέλος, από μόνο του το γεγονός είναι μια επίσημη επισφράγιση της νίκης του μπλοκ της Αστάνα στο συριακό πεδίο μάχης. Πιο σωστά της «σχετικής» νίκης, αφού το ¼ της συριακής επικράτειας κατέχεται ακόμα απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του ypg.

Σύμφωνα με όσα έχει συμφωνήσει το μπλοκ της Αστάνα (και αποδέχτηκε ο γ.γ. Guterres) 150 σύριοι επιλεγμένοι απ’ τον Άσαντ, την αντιπολίτευση (εκτός εκείνων που συνεχίζουν τον πόλεμο στο Idlib) και διάφορες οργανώσεις πολιτών (από 50 κάθε πλευρά) θα αποτελέσουν το σώμα της επιτροπής. Κάθε 50άδα θα επιλέξει σύντομα 15 άτομα (συνολικά 45) που θα αρχίσουν την συγγραφή του νέου συντάγματος. Αξιωματούχοι των κρατών του μπλοκ της Αστάνα και του οηε θα υποστηρίζουν συμβουλευτικά την διαδικασία.

Δεν αποκλείεται το “συριακό” να “λυθεί” πριν το “κυπριακό”…

Την λύση θα δώσει το ρομπότ

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Καταλαβαίνουμε το γιατί η δικαστική απόρριψη του κλεισίματος του house of commons στο London απασχολεί σήμερα τόσο πολύ: επειδή έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον οι πιρούεττες του παρακμιακού αγγλικού πολιτικού συστήματος και κανείς δεν προσέχει τον βρετανικό λέοντα που έχει φρακάρει εδώ και 3,5 χρόνια, κάθεται ακίνητος και περιμένει· και στο τέλος θα πεθάνει από πλήξη, είτε έτσι είτε αλλιώς.

Είναι μια συντηρητική στάση. Η λύση θα έρθει (από πού αλλού;) απ’ την τεχνολογία. Αν η boston dynamics φτιάξει έναν ρομποτικό βρετανικό λέοντα τόσο καλό (ή ακόμα καλύτερο) όσο το Atlas, τότε η ασταμάτητη μηχανή πιστεύει πως όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.

Αυτά που ξέρετε, κάτι μωριουδιακά για «κωλοτούμπες» κλπ, ξεχάστε τα! Προσέξτε σε ποιο σημείο έχει φτάσει το Atlas μέσα από διαδοχικές βελτιώσεις… Και αναρωτηθείτε που θα βρισκόταν σήμερα ο βρετανικός λέοντας και η πολιτική σκηνή / ουρά του αν, just if, ο αγγλικός καπιταλισμός είχε αναπτυχθεί όπως έπρεπε, κι αν όλα αυτά τα ενοχλητικά ήταν ρομπότ. Ποιά ε.ε. θα μπορούσε να παίξει pressing:

(φωτογραφία: Καταλαβαίνετε; Τόσο καιρό σφηνωμένος ο βρετανικός λέοντας, η κοινωνία και η πολιτική σκηνή του, κλωσσάνε το αυγό της εξόδου. Κυκλοφορούν κι όλας τα αναμνηστικά… Ο άλλοτε βασιλιάς της ζούγκλας έχει γίνει βρετανική όρνιθα· και κανείς δεν δίνει σημασία….)

Η μοναξιά ενός τοξικού

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. …Έχουμε μείνει μόνοι… και πρέπει να πορευτούμε ανάλογα. Οι χθεσινοί σύμμαχοι δεν είναι πια οι ίδιοι όπως ήταν… Οι κουβέντες τους ότι θα είναι δίπλα μας σε καιρούς κρίσης αποδείχθηκαν κενές… Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θα ανακατευτεί για να σταματήσει το ιράν…

Πικρά μαύρα δάκρυα απ’ την εντελώς καθεστωτική εφημερίδα του Ριάντ Okaz. Που δεν καταγγέλει για «εγκατάλειψη βασιλείου» μόνο την Ουάσιγκτον και το Πεκίνο, αλλά ακόμα και τον γειτονικό τοξικό, των εμιράτων. … Δεν έχει μείνει κανένας… καταλήγει το άρθρο, μ’ έναν λυγμό. Μπορούμε να το φανταστούμε: η απέραντη σαουδαραβική έρημος κι ένας τοξικός πάνω σ’ ένα τανκ, μέσα στον ντάλα ήλιο, δεν ξέρει από που θα τούρθει… Εκεί έφτασαν τα πράγματα. Οπότε, θέλοντας και μη, μια αντιπροσωπεία της υποστηριζόμενης απ’ τον τοξικό πλευράς βρίσκεται στο Oman από προχτές, για διαπραγματεύσεις με τους Houthis. Τους ίδιους Houthis που ανέλαβαν την ευθύνη για τις μεγάλες ζημιές στις πετροεγκταστάσεις…

Βέβαια το ψόφιο κουνάβι έστειλε (ή θα στείλει) λίγες εκατοντάδες επιπλέον πεζοναύτες, μαζί με όλα τα απαραίτητα, για να παριστάνουν ότι προστατεύουν τα ανατολικά παράλια σύνορα του «βασιλείου» – εννοείται ότι τα έξοδά τους θα τα πληρώνει το παλάτι. Αλλά ο τοξικός δεν δείχνει να ψήνεται. Καταλαβαίνει ότι είναι «παρηγοριά στον άρρωστο». Ήθελε περισσότερα: στη «φάση» του μέσα ονειρευόταν καπνούς να υψώνονται απ’ τα ιρανικά παράλια, αμερικανικά πολεμικά να σκίζουν τον αέρα, κι αυτός, σε μια ταράτσα, να απολαμβάνει το θέαμα σα Νέρωνας.

Τώρα, μέσα στα σκονάκια του, περιμένει να ακούσει την επίσημη ιρανική πρόταση για «μια συμμαχία των κρατών του περσικού που θα εξασφαλίσει την ειρήνη», (homuz peace initiative / hope) που θα κάνει σήμερα ο Ruhani στην γενική συνέλευση του οηε. Ακόμα και μόνο του το γεγονός ότι το ιρανικό καθεστώς μπορεί να εμφανίζεται διεθνώς σαν ειρηνοποιό μετά τις επιθέσεις των Houthis στις πετροεγκαταστάσεις του (κι ας λένε ότι θέλουν διάφοροι εις τα ευρώπας) ενώ η aramco του αγοράζει πετρέλαιο απ’ το ιράκ για να μισοκαλύψει τους πελάτες της, είναι πολύ πικρό ποτήρι.

Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα: χωρίς συμμάχους πια που να του προσθέτουν ισχύ, ηττημένος παντού ο τοξικός, τσακισμένος στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, είναι στην πιο ετοιμόρροπη φάση της καριέρας του. Και είναι πολλοί και ισχυροί εκείνοι που ο τοξικός είχε κρεμάσει ανάποδα στο Ritz Carlton Hotel, το Νοέμβρη του 2017, για να τους πάρει τα λεφτά… Όσο και νάναι «κάτι του χρωστάνε» από τότε…

(φωτογραφία: Θα μείνει, φυσικά το μουσείο. Εδώ η αίθουσα με τίτλο «τα απομεινάρια μιας νύχτας»…)

Η μοναξιά ενός άξονα

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Δεν είναι όμως, τα βάσανα του τοξικού, αποκλειστικά εσωτερική υπόθεση του βασιλείου του. Ένας τοξικός “νικηφόρος” ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητος στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, για παραπάνω από έναν λόγους. Ένας τοξικός ηττημένος κόβει μεγάλο μέρος της λειτουργικότητας αυτής της συμμαχίας.

Σημαντικό ζήτημα: το «deal του αιώνα» που προσπαθεί να πουλήσει εδώ και 1,5 χρόνο το ψοφιοκουναβιστάν, μέσω του βασιλογαμπρού Jared Kushner, για να “νομιμοποιηθεί” το ισραηλινό απαρτχάιντ. Βασικό στοιχείο του σχεδιασμού ήταν / είναι ότι με τα φράγκα του τοξικού (και ίσως ακόμα μερικών σαν δαύτον) θα “αγοράζονταν η συναίνεση” των παλαιστίνιων στην υποδούλωσή τους. Ένα τμήμα της παραδοσιακής “μεσαίας τάξης” που περιστρέφεται γύρω απ’ το καθεστώς του Abbas («παλαιστινιακή αρχή») άνετα θα ξεπουλιόταν· όχι όμως οι παλαιστίνιοι πληβείοι… Κανένα πρόβλημα: ο άξονας θα μπορούσε να φωνάζει ότι οι «εξτρεμιστές» σαμποτάρουν την προκοπή των παλαιστινιακών μπαντουστάν.

Για τον τοξικό και το σόι του, η συμμετοχή στο «deal του αιώνα» ήταν έτσι κι αλλιώς ριψοκίνδυνη επιλογή· απέναντι στους αραβικούς πληβειακούς πληθυσμούς, ακόμα και μέσα στο «βασίλειό» του. Αλλά ένας κραταιός πρίγκηπας, που θα είχε επιβληθεί / νικήσει στην υεμένη και θα συμμετείχε σ’ ένα αντι-ιρανικό «αραβικό νατο», θα είχε περισσότερες ελπίδες και δυνατότητες να κρατήσει τον θρόνο και τις πόζες του.

Όχι πια! Αν η Τεχεράνη και η Άγκυρα λένε με κάθε ευκαιρία ότι η Ιερουσαλήμ / al Quds δεν θα γίνει ποτέ πρωτεύουσα του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους, δεν μπορεί πια το «βασίλειο» να υπονοεί το αντίθετο. Αν η Δαμασκός και η Μόσχα λένε ότι τα υψώματα του Golan δεν είναι ισραηλινό έδαφος, δεν μπορεί ο τοξικός να λέει ότι είναι. Κι αν έχει γίνει αξιολύπητος διεθνώς, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η εξαγορά των Παλαιστίνιων (οι «μεγάλες επενδύσεις» στα μπαντουστάν…) είναι ο.κ. για τους αιχμάλωτους του απαρτχάιντ.

Ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ χάνει, λοιπόν, την μία ρόδα του – σίγουρα με τα σημερινά δεδομένα. Και αδυνατίζει στρατηγικά. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα υποστηρίξουν ότι το μπλοκ της Αστάνα έκανε υποδειγματική δουλειά, «αθόρυβη» στο μεγαλύτερο μέρος της, θορυβώδη εκεί που έκρινε ότι «μας παίρνει», ουσιαστική τελικά για να φτάσει σ’ αυτήν την επιτυχία. Που έχει έρθει, ας το σημειώσουμε, χωρίς κάποιο απ’ τα κράτη του μπλοκ να κηρύξει πόλεμο στο «βασίλειο» του τοξικού. Αποδείχθηκε αρκετό για την αποτελεσματικότητα της τακτικής και για το βάρος των τελευταίων κτυπημάτων το να μετατραπεί η εισβολή στην υεμένη σε παγίδα.

(φωτογραφία: Την μία μέρα – την περασμένη Δευτέρα – δηλώνει ότι η Τεχεράνη είναι υπεύθυνη για τις επιθέσεις στο «βασίλειο»· πράξη απρόκλητου πολέμου δηλαδή… Την επόμενη ημέρα – χτες – συναντιέται με τον Rouhani, για να κουβεντιάσουν πως θα μειωθούν οι εντάσεις στην περιοχή. Υπό οποιοδήποτε κοινό λογικό κριτήριο θα χαρακτηριζόταν απατεώνας. Αλλά όχι: είναι η κεντρική πολιτική βιτρίνα του Παρισιού, και «κάνει διπλωματία»…

Τώρα: το που περνάνε αυτά τα κόλπα και που όχι θα το δείξει η νεκροψία…)

Το ξεχαρβάλωμα;

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Το αδυνάτισμα, η γεωπολιτική χρεωκοπία του “βασιλείου” της σαουδικής αραβίας, έχει κόστος τόσο για το ισραηλινό καθεστώς όσο και για το ψοφιοκουναβιστάν – αν και με διαφορετικό τρόπο. Τυπικά το Ριάντ παραμένει σύμμαχος του Τελ Αβίβ, και εξακολουθεί να έχει γεμάτο το θησαυροφυλάκειό του. Όμως ο τοξικός είναι “με αναστολή” αφεντικό. Πέρα απ’ αυτόν (και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων, που όμως κάνει πια δεύτερες σκέψεις) το Τελ Αβίβ δεν έχει άλλο σύμμαχο στην ευρύτερη μέση Ανατολή – εκτός απ’ το ελλαδιστάν και τους ypg. Δείτε τα γύρω κράτη: τουρκία, λίβανος, ιορδανία, συρία, ιράκ, ιράν, κουβέιτ, κατάρ, σαουδική αραβία, αίγυπτος: ποια αφεντικά έχουν συμφέροντα (όχι οικονομικά αλλά γεωπολιτικά) συγχρονισμένα με εκείνα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού / ρατσισμού; Κι αν δεν υπάρχουν αποτελεσματικοί σύμμαχοι αλλά μόνο αντίπαλοι και εν δυνάμει αντίπαλοι, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο του “μεγάλου ισραήλ” πώς θα ευωδοθεί;

Για την Ουάσιγκτον αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται “ευρύτερη μέση Ανατολή” είχε (και έχει) αξία κυρίως υπό το πρίσμα του γενικότερου 4ου παγκόσμιου. Ο σκοπός ήταν να εμποδιστεί η επιρροή (σ’ αυτήν την ζώνη) της Μόσχας και του Πεκίνου. Η Μόσχα είναι ήδη στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου· και το Πεκίνο έχει φτάσει στην οροσειρά του Zagros (και στην Ερυθρά Θάλασσα, μέσω τζιμπουτί) και στον μιχό του περσικού κόλπου επίσημα.

Αυτό έκανε ακόμα πιο αναγκαίο το σετάκι «Τελ Αβίβ – Ριάντ» plus· όχι, όμως, για να ανακατευτεί επίσημα ο αμερικανικός στρατός σ’ έναν πόλεμο κλίμακας στην περιοχή. Μάλλον για να λειτουργεί απειλητικά / αποτρεπτικά. Τώρα; Μετά την αποτυχία του σχεδίου των αμερικάνων «δημοκρατικών» (Obama) που είχε κεντρικό εργαλείο τον isis, αποτυγχάνει πια και το σχέδιο των «συντηρητικών» (Trump) που είχε κεντρικό εργαλείο μια διακρατική συμμαχία γύρω απ’ το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Το plan B μαστορεύτηκε μέσα απ’ την ήττα του plan A. Μπορεί τώρα απ’ την ήττα του plan B να προκύψει κάποιο plan C; Με άμεση αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή; Υπάρχει χώρος και χρόνος για ένα plan C ροντέο; Ακόμα κι αν υπάρχει έντονη φαγούρα για κάτι τέτοιο εδώ ή εκεί, πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει αυτό το «ροντέο»;

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα.

(φωτογραφία: Μπορεί ο τοξικός να λείπει απ’ τις χαιρετούρες, αλλά σίγουρα ήταν ωσεί παρών – η φωτο είναι πρόσφατη, 20 του περασμένου Μάρτη. Τώρα ο δεξιά είναι πρώην· αλλά πως τον βλέπετε τον άξονα των κρατών τους;)

Ευρωπαϊκά νήπια

Τρίτη 24 Σεπτέμβρη. …Καταδικάζουμε με μεγάλη αποφασιστικότητα τις επιθέσεις που είχαν σαν στόχο πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στο σαουδαραβικό έδαφος, στις 14 Σεπτέμβρη του 2019, στο Abqaiq και στο Khurais, και ξαναεπιβεβαιώνουμε την πλήρη αλληλεγγύη μας στο βασίλειο της σαουδικής αραβίας και στον λαό του… Είναι σαφές σ’ εμάς ότι το ιράν είναι υπεύθυνο για την επίθεση. Δεν υπάρχει άλλη εύλογη εξήγηση. Στηρίζουμε τις εν εξελίξει έρευνες… Είναι καιρός να αποδεχθεί το ιράν ένα μακροπρόθεσμο πλαίσιο διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό του πρόγραμμα, όπως επίσης για ζητήματα περιφερειακής ασφάλειας, που περιλαμβάνουν το πυραυλικό του πρόγραμμα…

Αυτά υπογράφουν ο Macron, η Merkel και ο Bor-Duk (Johnson). Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς αν ήπιαν κάτι ληγμένο. Αλλά όχι. Αφού αυτά τα τρία ευρωπαϊκά κράτη σιγουρεύτηκαν ότι η Ουάσιγκτον δεν θα επιτεθεί στην Τεχεράνη· αφού άφησαν να περάσουν 9 μερόνυχτα, βγήκαν να πουλήσουν «αλληλεγγύη» στο βασίλειο που η μόνη του χρησιμότητα είναι να αγοράζει τα όπλα τους για να σκοτώνει, όπου μπορεί. Και επειδή αυτή η «έκφραση αλληλεγγύης» δεν τους φάνηκε αρκετή, κάλεσαν και την Τεχεράνη να επαναδιαπραγματευτεί το πυρηνικό της πρόγραμμα (κι εκείνη η συμφωνία που στηρίζουν; αααα, ναι! έτσι κι αλλιώς θα λήξει το 2025…) plus το πυραυλικό της πρόγραμμα… (Κάτι που η Τεχεράνη έχει αποκλείσει προ πολλού).

Είναι μια οφθαλμοφανώς φτηνή προσπάθεια να δηλώσουν «παρών» σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου· όταν τα δικά τους συμφέροντα είναι αντίπαλα και εκεί! Ποιός δεν ξέρει ότι το Παρίσι και το Λονδίνο συμμετέχουν στον πόλεμο κατά των Huthis; Και ποιός, άραγε, δεν καταλαβαίνει ότι το καθένα απ’ αυτά τα κράτη, για τους δικούς του λόγους, προσπαθεί να βγει «πιο εξτρέμ» απ’ το ψοφιοκουναβιστάν, υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι δεν θα κάνει τίποτα κατά του «υπεύθυνου της επίθεσης»;

Την προηγούμενη φορά, στην εισβολή στο ιράκ, η Ουάσιγκτον προσπάθησε να τους κοροϊδέψει· το Λονδίνο δεν ήθελε βοήθεια, ήταν «πρόθυμο». Αυτή τη φορά είναι απλά οι διπλωματικοί ελιγμοί τους που γεννάνε ιδέες και δηλώσεις…

Όπως, για παράδειγμα, όταν αναγνώρισαν τον Guaido σαν «πρόεδρο»…. Έξυπνη διπλωματία, με προοπτικές…

Κρίση ειλικρίνειας

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. …Έχουμε όλοι την εμπειρία αυτού του κόσμου, κι εσείς ξέρετε περισσότερα από εμένα. Αλλά η διεθνής τάξη διαταράσσεται μ’ έναν τρόπο χωρίς προηγούμενο, με μια μαζική αναστάτωση ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία μας, σχεδόν σ’ όλους τους τομείς και σε μια ιστορική κλίμακα. Είμαστε ίσως μάρτυρες του τέλους της Δυτικής ηγεμονίας στον κόσμο. Συνηθίσαμε σε μια διεθνή τάξη που βασιζόταν στη Δυτική ηγεμονία απ’ τον 18ο αιώνα… Τα πράγματα αλλάζουν. Και έχουν επηρεαστεί βαθιά απ’ τα λάθη που έκαναν οι Δυτικοί σε συγκεκριμένες κρίσεις, και απ’ τις Αμερικανικές αποφάσεις των τελευταίων χρόνων, αποφάσεις που δεν ξεκίνησαν απ’ την τωρινή διοίκηση, που μας έχουν οδηγήσει στο να επανεξετάσουμε συγκεκριμένες εμπλοκές σε συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και αλλού, και να ξανασκεφτούμε βασικά στοιχεία της διπλωματικής και στρατιωτικής στρατηγικής μας, και σε ορισμένες περιπτώσεις στοιχεία της αλληλεγγύης που την θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτη… Συμβαίνει επίσης η ανάδυση νέων δυνάμεων των οποίων την επίδραση είχαμε υποτιμήσει για πολύ καιρό.

Πρώτα η Κινεζική και επίσης η Ρωσική στρατηγική, πρέπει να το παραδεχτούμε, έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένες τα τελευταία χρόνια…

Λόγια του γάλλου σοσιαλφιλελεύθερου Macron σε μια δημόσια ομιλία του προς του γάλλους πρεσβευτές ανά την υφήλιο πριν ένα περίπου μήνα. Η κεντρική γαλλική πολιτική βιτρίνα ανησυχεί· όχι τόσο και όχι έτσι, ωστόσο, ώστε να ανακαλέσει τον στρατό της απ’ την αφρικανική ζώνη του Sahel· ή να σταματήσει την «εμπλοκή» της στον πόλεμο στην υεμένη, στο πλευρό των σαουδαράβων μισθοφόρων και του τοξικού… Μ’ άλλα λόγια ο Macron ανησυχεί μεν, αλλά ο γαλλικός ιμπεριαλισμός χαίρει άκρας υγείας – προς το παρόν.

Η ανησυχία του, παρ’ όλα αυτά, δεν είναι γενική. Ή, πιο σωστά, στη συγκεκριμένη ομιλία, εστίασε σ’ ένα συγκεκριμένο ζήτημα: στις σχέσεις της ευρώπης με την ρωσία. Διαβλέπει σωστά ο Macron (και δεν είναι ο μόνος, ούτε άλλωστε η εξέλιξη αυτή είναι καινούργια…) ότι η Ουάσιγκτον ευχαρίστως θα έκανε την ευρωπαϊκή ήπειρο πεδίο μάχης της ίδιας και των όποιων συμμάχων της κατά της Μόσχας. Κι αν όχι σε έναν all out πόλεμο, σίγουρα σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργεί διαρκείς τριβές και να βάζει συστηματικά τρικλοποδιές σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μοιάζει με «κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική».

Ο Macron λέει καθαρά ότι «η Ουάσιγκτον δεν είναι σύμμαχος πλέον» (ήταν, όμως, ποτέ;). Τελεία. Γιατί αν η συνταγή του για την σωτηρία της γηραιάς ηπείρου είναι η επαναπροσέγγιση με την Μόσχα (μέσα, για παράδειγμα, απ’ την κατάργηση διάφορων κυρώσεων που έχουν επιβληθεί και απ’ την ε.ε. στη ρωσία εξαιτίας της «προσάρτησης» της Κριμαίας και της αυτονόμησης του Donbass στη νοτιοανατολική ουκρανία) τότε απλά μασκαρεύει την αδυναμία του: δεν μπορεί καν να “τραβήξει” τ’ αυτιά της Βαρσοβίας, των βαλτικών κρατών και των «εταίρων» του Βίτζεγκραντ…. Η γαλλία είναι, πια, η σκιά των φαντασιώσεων των αφεντικών της.

Αν υπήρξε ένα ευρωπαϊκό κράτος που επεδίωξε έγκαιρα πράγματι (και έντιμα, όσο μπορεί να μιλάει κανείς για τιμιότητα στον καπιταλισμό…) μια ομοσπονδιακή συγκρότηση του project europe αυτό ήταν το γερμανικό. Κι αν υπήρξε ένα άλλο κράτος που βούλιαξε αυτήν την προσπάθεια, αυτό ήταν το γαλλικό. Όταν το Βερολίνο ζητούσε εμβάθυνση των θεσμών της τότε ε.ε. το Παρίσι απαντούσε με μεγέθυνση. Κάπως έτσι μπήκαν στην ε.ε. (σε μια ε.ε. θεσμικά μισοφτιαγμένη) με διαδικασίες express τα ευρωπαϊκά κράτη του πρώην “ανατολικού μπλοκ”: η γαλλική εθνική πολιτική θεωρούσε πως μ’ αυτόν τον τρόπο, αυξάνοντας τα μέλη της ε.ε., θα μπορούσε να ελέγξει τον γερμανικό καπιταλιστικό δυναμισμό. Τελικά έστρωσε τον δρόμο για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό…

Τώρα; Τώρα δεν μπορεί (ούτε ο Macron ούτε οποιοσδήποτε άλλος) να πείσει τις διάφορες ακροδεξιές κυβερνήσεις να φιλοξενήσουν έστω και εκατό μετανάστες / πρόσφυγες… Από πολιτική άποψη η διάσπαση που φοβάται ο Macron έχει γίνει στην ευρώπη. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο εύκολο για την Ουάσιγκτον να παρκάρει στρατό και όπλα όπου την βολεύει στην περίμετρο της ρωσίας…

Ρεαλισμός;

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. Ενδιαφέρουσα βρίσκει η ασταμάτητη μηχανή την γερμανική στάση μέσα σ’ αυτές τις εξελίξεις. Το Βερολίνο έχει υπάρξει ιστορικά σταθερός υποστηρικτής της πολιτικής ολοκλήρωσης του project europe. Το λεγόμενο «ευρωσύνταγμα» ήταν δική του πρωτοβουλία (και η αποτυχία του γαλλική δουλειά). Θα υπέθετε κανείς ότι καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται, και καθώς απ’ την μια μεριά το ψοφιοκουναβιστάν και απ’ την άλλη το ευρασιατικό μπλοκ «πιέζουν», το Βερολίνο θα έκανε ακόμα πιο έντονα και συστηματικά ενέργειες υπέρ αυτής της ολοκλήρωσης…

Αλλά όχι! Το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο δείχνει να έχει παραιτηθεί από την προσπάθεια μιας θεσμικής πολιτικής, οργανωτικής αναβάθμισης της ε.ε., για την οποία πιθανότατα κρίνει ότι δεν υπάρχουν πια ούτε οι (εσωτερικοί) συσχετισμοί, ούτε ο χρόνος. Αυτό που διεθνώς περιγράφεται σαν «η Merkel έχει δώσει χώρο στον Macron» για την ασταμάτητη μηχανή μεταφράζεται σε ένα συγκρατημένο και διακριτικό «η γερμανία πρώτα»: το Βερολίνο, ειδικά στις σχέσεις του με την Μόσχα και το Πεκίνο (αλλά ακόμα και σε ότι αφορά την μέση Ανατολή…), δείχνει να κινείται ανεξάρτητα απ’ το τι κάνει και τι δεν κάνει η ε.ε. Χωρίς θόρυβο, αλλά και χωρίς μπαλατζαρίσματα.

Η επιλογή μοιάζει να είναι «κρατάμε όσα έχουν επιτευχθεί θεσμικά στην ε.ε., προχωράμε επιλεκτικά σε πολύ συγκεκριμένους τομείς, αλλά δεν ελπίζουμε πια σε ένα ενιαίο μπλοκ κρατών, με κεντρική εξωτερική πολιτική και στρατό – η ε.ε. θα μείνει πολιτικός νάνος στην παγκόσμια αρένα». Κι έχει το ενδιαφέρον του ότι (ως τώρα, αλλά και για το ορατό μέλλον) το Βερολίνο αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να παίξει μιλιταριστικά χαρτιά. Ο στρατός της γερμανίας θεωρείται απ’ τους πιο «παραμελημένους» στην ευρώπη (και στον κόσμο)· παρόλα αυτά το Βερολίνο αρνείται κάποιο χρηματοδοτικά γενναίο πρόγραμμα επανεξοπλισμού, σαν αυτά που τρέχουν το Λονδίνο ή/και το Παρίσι.

Το γερμανικό κράτος ηττήθηκε σε δύο (παγκόσμιους) πολέμους που επεδίωξε (τον Α και τον Β). Και νίκησε σ’ έναν που του επιβλήθηκε, δεν τον διάλεξε και δεν ήταν «θερμός» στα εδάφη του ή στα πέριξ (τον Γ, τον «ψυχρό»). Δεν θα ήταν σπάνια σοφία αν τα γερμανικά αφεντικά έχουν βγάλει το συμπέρασμα ότι στην εντεινόμενη ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση, με στρατιωτικά μεγέθη του είδους ηπα, ρωσία, κίνα στην αρένα, το μέλλον του στον παγκόσμιο καταμερισμό εξουσίας και κερδών αποκλείεται να κριθεί μέσω των όπλων του… Και πως, αντίθετα, οποιαδήποτε μιλιταριστική νοσταλγία θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για μια ακόμα φορά…

Αντίθετα το γαλλικό κράτος, απ’ την μια «ανησυχεί» για το πως κινούνται οι ηπα, απ’ την άλλη όμως εξακολουθεί να πιστεύει ότι με τα όπλα θα κερδίσει έστω κάποιες ζώνες ελέγχου, εν μέρει χάρη και στην αμερικανική εύνοια…

Μάθε παιδί μου γράμματα

Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη. Ήταν γνωστό εδώ και χρόνια. Αν αρκετοί νεαροί αμερικάνοι κατατάσσονται σαν μισθοφόροι στον αμερικανικό στρατό για κάποιο διάστημα για να συγκεντρώσουν τα λεφτά που χρειάζονται για να σπουδάσουν, υπάρχουν αρκετές νεαρές αμερικάνες φοιτήτριες που εκδίδονται για τον ίδιο σκοπό.

Το δεύτερο γινόταν, γενικά, “κρυφά”. Όχι πια. Η πλατφόρμα SeekingArrangement προσφέρει την δυνατότητα αμοιβαίας επιλογής· εισάγεται έτσι και η «προσωρινή – ή soft – πορνεία» στις ευκολίες του ψηφιακού διαμοιρασμού.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται προσιτά τόσο τα μεγέθη όσα και τα προφίλ. Τόσο των ενδιαφερόμενων φοιτητριών, όσο και των πελατών τους. Περίπου 2,7 εκατομμύρια φοιτήτριες («sugar babies») αμερικανικών πανεπιστημίων (μερικά απ’ τα οποία είναι πρωτοκλασσάτα) έχουν εγγραφεί στην πλατφόρμα προς αναζήτηση κάποιου «εραστή – χορηγού» («sugar daddies») για να πληρώνουν τα δίδακτρα και τα υπόλοιπα έξοδά τους. Παγκόσμια ο αριθμός των φοιτητριών που έχουν εγγραφεί στη SeekingArrangement είναι 4,5 εκατομμύρια. Άλλα περίπου 16 εκατομμύρια (παγκόσμια) είναι νεαρές γυναίκες που δουλεύουν. Όσο για τις πόλεις όπου η SeekingArrangement έχει την μεγαλύτερη πελατεία, είναι κατά σειρά η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Τορόντο, το L.A., το Σύδνεϋ, το Μαϊάμι και το Παρίσι.

Το ζητούμενο δεν είναι ευκαιριακές σχέσεις, περιστασιακά “μεροκάματα”. Αλλά μισθωτές σχέσεις (χωρίς ένσημα και φορολόγηση…) πιο σταθερές και μεσοπρόθεσμες· σίγουρα για όσο διαρκούν οι σπουδές. Εφόσον τέτοιοι διακανονισμοί γίνονται μεταξύ ενηλίκων συναινετικά, έχουν την νομιμότητα ιδιωτικών εμπορικών συναλλαγών. – Τόσα δίνω… – Πόσα θες; – Στα campus θα βρεις αυτό που θες… Άλλωστε είναι γνωστό πως η άλλη λύση στις οικονομικές απαιτήσεις των σπουδών στις ηπα (και όχι μόνο) είναι τα φοιτητικά δάνεια. Κάποιοι θα χαρακτήριζαν τέτοια χρέη (που σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς είναι αδύνατο πλέον να πληρωθούν) χειρότερη εκπόρνευση.

Γίνεται, όμως, πράγματι εθελοντικά αυτή η επιλογή της «μισθωμένης ερωμένης» απ’ τις νεαρές αμερικάνες; Είναι, για να το πούμε αλλιώς, επιλογή ζωής; Το να προβάλεις, σε μια πλατφόρμα, μαζί με τα διανοητικά σου ενδιαφέροντα (τις σπουδές) και τα σωματικά σου προσόντα, σ’ ένα παζάρι “λευκής σαρκός plus” (όπου το «plus» σημαίνει ότι δεν είσαι του πεζοδρομίου αλλά του αμφιθεάτρου), αντέχει τον χαρακτηρισμό “επιλογή”; Δεν θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για οικονομική βία που αναγκάζει νεαρές γυναίκες να μοστράρονται σε κάθε φραγκάτο γιάπη; Τι θα συμβουλέψουν, άραγε, αυτές οι γυναίκες τις κόρες τους όταν τους ανακοινώσουν μελλοντικά ότι μπήκαν σε μια ανάλογη πλατφόρμα για να αγοράσουν ένα πανάκριβο ιπτάμενο ι.χ.; Τι θα έλεγε επ’ αυτού ο “παλιός” φεμινισμός, και τι ο “καινούργιος”;

Υποθέτουμε ότι ο σημερινός δεν θα έλεγε τίποτα· ειδικά αν ασχολείται με την “απελευθέρωση” των μουσουλμάνων γυναικών απ’ τους συντηρητικούς dress codes…

Κάτι τέτοια βλέπουν στο Πεκίνο ή στην Τεχεράνη και τα ανεμίζουν στην επικράτειά τους σαν αποδείξεις της δυτικής παρακμής. Αφού, με μαντήλια ή χωρίς, το να σπουδάζουν οι γυναίκες εκεί θεωρείται κρατική υποχρέωση· και δικαίωμά τους.

(φωτογραφία κάτω: Η άποψη ότι τα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν γίνει μπουρδέλα έχει τώρα μια κάποια τεκμηρίωση. Η λίστα του SeekingArrangement δεν επιτρέπει παρανοήσεις.)