Tag: ηπα

Αποπληροφόρηση – όπως αποβλάκωση

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. Ένα χαρακτηριστικό διεθνές παράδειγμα τώρα. Διάφορα κράτη της ε.ε. καταγγέλουν την τουρκική εισβολή. Πράγματι, για εισβολή πρόκειται… Αλλά που; Τυπικά και ουσιαστικά ένα είναι το κράτος που υφίσταται την εισβολή, κι αυτό είναι το συριακό. Με μια συγκεκριμένη εξουσία, τον Άσαντ. Δηλαδή, για να το πούμε με άλλα λόγια, αυτά τα ευρωπαϊκά κράτη (ανάμεσά τους και το ελληνικό) καταγγέλλουν την τουρκική εισβολή στην επικράτεια του καθεστώτος Άσαντ; Υπερασπίζονται, δηλαδή, αυτό το καθεστώς; Από πότε; Πώς τους διέφυγε ότι και ο αμερικανικός στρατός έχει κάνει εισβολή; Πού χάζευαν και δεν το πρόσεξαν αυτό, να το καταγγείλουν με αγανάκτηση;

Χα!!! Καταγγέλουν, αλλά δεν υπερασπίζονται! Σίγουρα δεν υπερασπίζονται τον Άσαντ απ’ την εισβολή του τουρκικού στρατού! Τότε ποιόν υπερασπίζεται η καταγγελία τους; Τα αμερικανικά σχέδια για την μέση Ανατολή; Τους αμερικανικές βάσεις στη συρία; Τί;

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο: το μόνο που υπερασπίζονται είναι το δικαίωμα του γαλλικού ιμπεριαλισμού να έχει λόγο για την συρία· εναντίον του μπλοκ της Αστάνα που δεν έχει ζητήσει την άδεια του Παρισιού απ’ το 2015 και μετά… Τόσο απλά… Φυσικά η υπεράσπιση του γαλλικού “δικαίωματος” γίνεται στα λόγια – κανείς δεν πρόκειται να τα βάλει με τον εισβολέα στρατό!

Εν τω μεταξύ (άλλο επεισόδιο αποπληροφόρησης, δηλαδή αποβλάκωσης) τα σημεία εισβολής του τουρκικού στρατού είναι προσεκτικά επιλεγμένα: σε μια ζώνη περίπου 120 έως 150 χιλιομέτρων, όπου οι σύριοι κούρδοι είναι μικρή μειοψηφία σε σχέση με τον ντόπιο συριακό αραβικό πληθυσμό. Μ’ άλλα λόγια σ’ αυτή τη φάση το σχέδιο της Άγκυρας είναι να κόψει τις χερσαίες επικοινωνίες ανάμεσα στα ανατολικά και στα δυτικά της θρυλικής “ζώνης” σε φιλικές, συρο-αραβικές περιοχές, χωρίζοντας μεταξύ τους τις δύο παραδοσιακά πιο πολυκατοιμημένες από σύριους κούρδους περιοχές του συριακού βορρά, το Kobane και την Hasakah.

Καταγγέλουν λοιπόν, αλλά δεν λένε καθαρά τι υπερασπίζονται… Μήπως πρόκειται για ίδια κράτη που έτρεξαν λαχανιασμένα να αναγνωρίζουν σαν “πρόεδρο της βενεζουέλα” έναν καραγκιόζη ονόματι Guaido; Μπααα. Για σύμπτωση θα πρόκειται…

Ίσως πρέπει να σπεύσουν στο μέτωπο μερικές εκατοντάδες «άσπρα κράνη»… Τι λέει το Λονδίνο επ’ αυτού;

Συρία 1

Πέμπτη 10 Οκτώβρη. Αν έχετε την απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να αναγκάσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη:

Α) Παραχώρηση στη Δαμασκό όλων των εδαφών που δεν κατοικούνται από κούρδους, δηλαδή το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του 1/3 της συρίας που ελέγχουν τώρα.

Β) Αφοπλισμός από όλα τα βαριά όπλα, τα οχήματα, κλπ. Πιθανότατα να τους επιτραπεί να κρατήσουν αυτό που λέγεται «ατομικός οπλισμός» στην προοπτική σχηματισμού μελλοντικά μιας «τοπικής αστυνομίας» στις κουρδικές περιοχές. (Αυτό βρίσκεται εδώ και πολύ καιρό μέσα στις προτάσεις του μπλοκ της Αστάνα, αλλά φυσικά η φιλία με τους αμερικάνους και τους σαουδάραβες και το λαθρεμπόριο των πετρελαίων της ανατολικής όχθης του Ευφράτη είναι πιο προσοδοφόρα…)

Γ) Απόδοση όλων των συνοριακών περασμάτων και ελέγχων, και προς την τουρκία και προς το ιράκ, στο συριακό καθεστώς.

Δ) Κλπ κλπ.

Γιατί η ασταμάτητη μηχανή τολμάει να κάνει τέτοιες υποθέσεις / εκτιμήσεις; Επειδή δίνει μεγάλη σημασία στην ως τώρα στάση της Δαμασκού. Με μεγάλη καθυστέρηση έβγαλε μια «καταδικαστική» ανακοίνωση της εισβολής, αλλά παράλληλα χρέωσε τις ypg γι’ αυτήν την εξέλιξη:

Η συριακή αραβική δημοκρατία θεωρεί υπεύθυνες κάποιες κουρδικές οργανώσεις γι’ αυτό που συμβαίνει τώρα, εξαιτίας της συνεργασίας τους με το αμερικανικό σχέδιο. Στην διάρκεια προηγούμενων πρόσφατων συναντήσεων μαζί τους τις προειδοποιήσαμε για τους κινδύνους αυτού του σχεδίου, και για το να μην γίνουν εργαλεία της αμερικανικής πολιτικής ενάντια στην πατρίδα τους, αλλά αυτές οι οργανώσεις επέμειναν να είναι εργαλεία στα χέρια των ξένων.

Αυτά μετέφερε το συριακό καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο sana, σαν λόγια «ανώνυμου αξιωματούχου». Εντάξει, συνεννοηθήκαμε… Η Άγκυρα, μέσω του Cavusoglu απ’ το Αλγέρι, δήλωσε ότι θα ενημερώνει την Δαμασκό για κάθε στάδιο της επιχείρησης… Το είχε ξανακάνει: το 2018 είχε ενημερώσει για την εισβολή της στον θύλακα της Afrin… (Κατά τα άλλα υποτίθεται ότι είναι πάντα «εχθροί».)

Εν τω μεταξύ (κανείς δεν πρόκειται να το υποδείξει), η Άγκυρα έχει παραλείψει να ασχοληθεί με την ypg/αμερικανοκρατούμενη περιοχή δυτικά του Ευφράτη. Την περιοχή της Manbij, που είχε στο στόχαστρο για πολύ καιρό! Γιατί την «ξέχασε»; Γιατί δεν έκανε επίθεση εκεί, που είναι και ευκολότερο;

Υπάρχουν πληροφορίες ότι ο συριακός στρατός συγκεντρώνεται στα νότια όρια του «θύλακα της Manbij», και ετοιμάζεται να εισβάλει εκεί! Φυσικά το «εισβάλει» είναι καταχρηστικό. Θα πρόκειται για μια πρώτη συμφωνία των ypg να παραδώσουν την περιοχή στον συριακό στρατό και τους συμμάχους του, «εναντίον της τουρκίας» (που δεν επιτίθεται εκεί…)

Αν συμβεί αυτό, αν δηλαδή το καθεστώς Άσαντ αποκαταστήσει τον έλεγχό του πάνω στην Manbij (κάτι που από καιρό ζητούσε απ’ τις ypg, οι οποίες απλά αδιαφορούσαν κρυμμένες πίσω απ’ τους αμερικάνους πεζοναύτες) θα έχουμε χειροπιαστό το πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής: την ενδυνάμωση του συριακού καθεστώτος…

(φωτογραφία πάνω: Στην συρο-κουρδική Ras al-Ayn οι ypg καίνε λάστιχα για να εμποδίσουν τα τουρκικά drones απ’ την αναγνώριση στόχων).

Πλερέζες…

Πέμπτη 10 Οκτώβρη. Με τούτα και με τ’ άλλα διάφοροι εντόπιοι δημαγωγοί και θύματα (μεταξύ των οποίων και αποφασισμένοι υποστηρικτές της ελληνικής συμμετοχής στον άξονα) τα έχουν βάψει μαύρα. Όσο το ψόφιο κουνάβι απέκλειε την Άγκυρα απ’ την αγορά των f-35, ήταν ένα καλό, μαλλιαρό, γλυκούλι ψόφιο κουναβάκι… Μόλις επέτρεψε την τουρκική εισβολή στη βόρεια συρία, έγινε ένας μισότρελος κωλόγερος που δεν ξέρει τι του γίνεται… Και όπως παλιότερα ίσχυε το «η ψυχή μας είναι το όνομά μας» έτσι και τώρα, κατευθείαν απ’ τα ονειρικά ‘90s, αναθερμάνθηκε ξαφνικά εκείνη η παλιά αγάπη για το pkk, που είχε φτάσει τότε στο επικό σύνθημα «η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στα βουνά του κουρδιστάν»! Αναθερμάνθηκε ψόφια βέβαια: τώρα το ελλαδιστάν δεν μπορεί να κάνει κάτι σπουδαίο για τα βουνά του κουρδιστάν.

Με το να αποδίδουν στην «αστάθεια» του ψόφιου κουναβιού την αιτία της πίκρας τους, όλοι αυτοί οι δημαγωγοί και τα εντόπια θύματά τους (πάμπολλα) κάνουν διάφορα. Για παράδειγμα εγκρίνουν την αμερικανική κατοχή του 1/3 της συρίας – τι σύμμαχοι είμαστε διάολε;;!

Δεν βλέπουν (ή κάνουν πως δεν βλέπουν), κυρίως οι ντόπιοι «ειδικοί», ότι στην Ουάσιγκτον ξετυλίγονται οι τελευταίες πράξεις μιας εσωτερικής σύγκρουσης ιμπεριαλιστικών «γραμμών», μιας σύγκρουσης που οξύνθηκε απ’ την αποτυχία να ανασχεθεί τόσο η Τεχεράνη όσο και το Πεκίνο με την «γραμμή των οικονομικών κυρώσεων». Η ελληνική εθνική μυωπία είναι βολική: τώρα οι πατριώτες και όλοι οι λακέδες του ντόπιου ιμπεριαλισμού (παρακμιακού μεν αλλά σίγουρα εγκληματικού) θα ψήφιζαν Pence αν είχαν κάποιο δικαίωμα.

Η πρόσφατη «συμφωνία αμυντικής συνεργασίας» δεν υπογράφτηκε με το ψόφιο κουνάβι. Με το κράτος και, κυρίως, το μιλιταριστικό σύμπλεγμα των ηπα υπογράφτηκε. Συνεπώς το μελόδραμα Βρε τον κερατά που προδίδει τους κούρδους είναι η μπροστική όψη του Άντε να τον διαδεχτεί κανάς «νταής», μπας και κάνουμε ταμείο!

Προδοσία;

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να αχρηστευτεί μια “παραγγελιά” απ’ την κορυφή μιας κάποιας εξουσίας που δεν ελέγχει το κύκλωμα στα πόδια της. Στα μέρη μας είναι κοινοτοπία: “γράφεις” σαν διοίκηση κανονικά την “παραγγελία” (ένα νόμο για παράδειγμα) και βρίσκεις τρόπους για να την ακυρώσεις στην πράξη.

Το ψόφιο κουνάβι υφίσταται τις συνέπειες της αλήθειας πως είναι, απλά, μια βιτρίνα “περιορισμένης ευθύνης” κάθε φορά που αναγγέλει ότι παίρνει τον στρατό του από ‘δω ή εκεί. Αυτό συμβαίνει τώρα με την ypgκρατούμενη βόρεια και ανατολική συρία. Δεν φεύγουμε λένε κάποιοι επί τόπου αμερικάνοι καραβανάδες. Απλά μας είπαν να πάμε πιο κει. (Α, εντάξει. Γιατί νόμισε ο κόσμος ότι…)

Ποιοί τους «είπαν»; Οι ανώτεροί τους. Προφανώς δεν είναι οπαδοί της απαράμιλλης προεδρικής σοφίας που βαριέται αυτούς τους tribal wars… Και επειδή υπάρχει άπλα στα κατεχόμενα εδάφη της συρίας, το “πιο κεί” έχει τα περιθώριά του.

Δεν βρισκόμαστε στο τέλος της συγκεκριμένης ιστορίας. Βρισκόμαστε στην αρχή της…

Ούτε Ουάσιγκτον ούτε Άγκυρα!

Τετάρτη 9 Οκτώβρη. Είναι επιλογή του pkk/ypg να γίνει μισθοφόρος και proxy της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ – όχι κάποια θεόσταλτη μοίρα! Είναι επιλογή αυτής της κομματικής νομεκλατούρας και των υποτακτικών της η γεωπολιτική πρόσοδος – όχι κάποια κατάρα της Ιστορίας. Κι αν αυτή η κουρδική εξουσία πουλάει σε όποιον είναι βολικός (μακριά…) και πρόθυμος να τα αγοράσει διάφορα παραμύθια περί «μπουκτσινισμού» και περί «κομμούνας», τα πλυντήρια στα μέρη μας και στη νότια κύπρο δείχνουν την ωμή πραγματικότητα.

Ας θυμήσουμε λίγα απ’ τα πολλά αυτής της πραγματικότητας. Όταν ο συριακός στρατός ‘n’ friends (δηλαδή: Χεζμπ’ Αλλάχ, ιρανοί των «φρουρών της επανάστασης» αλλά και μισθοφόροι και ρώσοι μισθοφόροι) ξεπέρασαν το εμπόδιο της Palmyra νικώντας τον isis και άρχισαν να προχωρούν προς τα ανατολικά, προς την στρατηγικής σημασίας πόλη Deir ez-Zor στα δυτικά του Ευφράτη, την άνοιξη του 2017, οι ypg βρίσκονταν στην al-Hasakah, πολύ βόρεια, στα εδάφη τους – έχοντας απέναντί τους τον isis σ’ όλη την νότια συρία, στα ανατολικά του Ευφράτη.

H συριακή προέλαση φαίνεται ότι προκάλεσε ηλεκτροσόκ στα αρμόδια κέντρα, που το μετέφεραν στους «πρόθυμους». Κι έτσι, «ξαφνικά», οι ypg άρχισαν έναν αγώνα δρόμου καθόδου προς το νότο, κατ’ αρχήν στο ανατολικό παρόχθιο τμήμα απέναντι απ’ την Deir ez-Zor. Κανονικά, αν έπρεπε να πολεμήσουν τον isis, η βιασύνη των ypg θα ήταν άχρηστη: ο μεν συριακός στρατός ‘n’ friends προέλαυνε στην έρημο, ενώ αυτοί θα είχαν να αντιμετωπίσουν ισχυρή συγκέντρωση πολέμαρχων του isis…

Αμ δε! Εξίσου «μυστηριωδώς» όλοι αυτοί οι πολέμαρχοι του isis, αντί να πολεμήσουν τις ypg και τους αμερικάνους συμμάχους τους, συνθηκολόγησαν χωρίς να ρίξουν ούτε μια σφαίρα. Για να το πούμε απλά: εξαγοράστηκαν (ή διατάχτηκαν). Έτσι οι ypg έφτασαν έγκαιρα στα πετρελαιοπήγαδα της Deir ez-Zor (που βρίσκονται κυρίως στα ανατολικά του Ευφράτη…), τα κατέλαβαν, και εμπόδισαν τον συριακό στρατό να προχωρήσει προς αυτά. Παράξενο; Όχι. Ούτε «κομμούνες» ούτε «εθνικοαπαλευθερωτικός αγώνας». Σκέτη, καθαρή εργολαβία. Και αμοιβή με λαθρεμπόριο του πετρελαίου (εξού και η ανάγκη των πλυντηρίων…)

Η εργολαβία δεν τέλειωσε εκεί. Μη μπορώντας να φτάσει στα ανατολικά σύνορα της επικράτειας (αφού θα έπρεπε να συγκρουστεί με τις αμερικανοκρατούμενες ypg) ο συριακός στρατός ‘n’ friends άρχισε να κατεβαίνει νότια, πάντα στη δυτική όχθη του Ευφράτη, πολεμώντας χωριό χωριό και κωμόπολη κωμόπολη τον isis. Και πάλι έγινε το «θαύμα». Με ένα sprint πρωτοφανές ως προς την άνεσή του, οι ypg «ξεμπέρδεψαν» με τον isis στην απέναντι, ανατολική μεριά του Ευφράτη με τον ίδιο τρόπο όπως πριν, κάλυψαν τα χιλιόμετρα σε χρόνο dt, και έφτασαν στα συρο-ιρακινά σύνορα, απέναντι στην συνοριακή συριακή πόλη Abu Kamal, πριν καταφέρει ο συριακός στρατός ‘n’ friends να περάσει εκεί το ποτάμι.

Αφού δεν ελευθέρωναν κουρδικά χωριά απ’ την κατάρα των “τζιχαντιστών” τι ακριβώς έκαναν σ’ όλη αυτή την επική πορεία τους οι ypg; Κάτι απλό: «Έκοψαν» το 1/3 της συριακής επικράτειας απ’ το μπλοκ της Αστάνα, παραδίδοντάς το στην Ουάσιγκτον. Κι όχι τυχαία. Η πόλη Abu Kamal είναι στρατηγικό σημείο ελέγχου των συνόρων συρίας / ιράκ, πάνω στη βασική διαδρομή που σκοπεύει να χρησιμοποιήσει το μπλοκ της Αστάνα για να συνδέσει χερσαία την Τεχεράνη και την Βαγδάτη με την Δαμασκό, την Βηρυτό και την Μεσόγειο. Όταν στα τέλη του 2018 ο αμερικανικός στρατός έφτιαξε βάση ακριβώς σ’ αυτό το σημείο απ’ την μεριά των ypg και με την συγκατάθεσή τους, το πράγμα έγινε ωμά ξεκάθαρο ως προς την εργολαβία.

Ούτε αυτή είναι όλη η ιστορία. Στις αρχές Φλεβάρη του 2018, ο συριακός στρατός ‘n friends, σε συνεννόηση με άραβες που βρίσκονταν υπό κουρδική / αμερικανική κατοχή στα ανατολικά της Deir ez-Zor και του Ευφράτη, προσπάθησε να ανακαταλάβει πετρελαιοπηγές που είχαν στην κατοχή τους οι ypg. Τι ακολούθησε; Μιας και οι ypg δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την επίθεση, σηκώθηκαν αιφνιδιαστικά τα αμερικανικά ελικόπτερα και κτύπησαν τους «εισβολείς» σκοτώνοντας δεκάδες σύρους στρατιώτες αλλά και άγνωστο (όχι μικρό) αριθμό ρώσων μισθοφόρων. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η αμερικανική αεροπορία αναλάμβανε να σταματήσει την προέλαση του συριακού στρατού και των συμμάχων του… Ήταν, όμως, η πρώτη φορά που δήλωσε καθαρά την αιτία: «προστασία των ypg» …

Ούτε αυτή είναι όλη η ιστορία! Τους τελευταίους μήνες του 2019 από κοινού οι ιρακινές pmu (πολιτοφυλακές εκπαιδευμένες απ’ τους «φρουρούς της επανάστασης») και ο συριακός στρατός ενισχύουν την φύλαξη του χερσαίου περάσματος ιράκ-συρίας, μεταξύ της ιρακινής al Qaim και της συριακής Abu Kamal. Το Τελ Αβίβ έχει κτυπήσει τουλάχιστον δυο φορές αυτές τις εγκαταστάσεις. Από πού ξεκίνησαν τα αεροπλάνα του ή τα drones του για να μην γίνουν αντιληπτά απ’ τα ρωσικά ραντάρ στα δυτικά; Από αμερικανική βάση στην ypgκρατούμενη βόρεια συρία….

Θα το πούμε λοιπόν, κι ας είναι άχρηστο: ούτε Ουάσιγκτον ούτε Άγκυρα!! Αλλά για να έχει νόημα αυτό θα έπρεπε οι κούρδοι να ξεφορτωθούν χωρίς παζάρια τους «πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες τους», που τους πουλάνε και τους αγοράζουν με το κιλό, εδώ και χρόνια. Οι χθεσινές και αυριανές τρίπλες της ηγεσίας του pkk, που τώρα παρακαλάει για την μεσολάβηση της Μόσχας και για διαπραγματεύσεις με την Δαμασκό δεν είναι ούτε παρηγοριά ούτε εγγύηση.

Ο οππορτουνισμός έχει πάντα στόχο την διάσωση των καπάτσων… Και οι καπάτσοι είναι τόσο ύπουλοι ώστε…

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Κι έτσι στα ξαφνικά χτες οι έλληνες πατριώτες, δεξιοί κι αριστεροί, ξύπνησαν με την “είδηση” πως το ψόφιο κουνάβι είναι πολύ πιο σύμμαχος με τον Erdogan απ’ ότι με το ελλαδιστάν. Είναι τόσο σύμμαχος που επιτρέπει στον τουρκικό στρατό να εισβάλει στην ypgκρατούμενη περιοχή της συρίας, αποσύροντας τον δικό του στρατό… Όμως το τι νομίζουν οι έλληνες είναι τριτεύουσας σημασίας.

Μιας και πριν 10 μέρες (Κυριακή 29 Σεπτέμβρη, η ζώνη) υποστηρίξαμε ότι το σχέδιο του τουρκικού κράτους για την βόρεια συρία είναι από δύσκολο έως αδύνατο να πραγματοποιηθεί (πέρα απ’ το είναι απόλυτα άδικο, αν αυτό έχει κάποια σημασία) πριν απ’ όλα ρίξτε μια ματιά στους δύο χάρτες επάνω.

Στον πάνω χάρτη είναι οι περιοχές που κατοικούνται από κούρδους στη μέση ανατολή – προσέξτε το τμήμα που αφορά την συρία. Στον κάτω χάρτη είναι η περιοχή της συρίας που έχουν καταλάβει οι ypg μαζί με τους αμερικάνους (το κίτρινο χρώμα). Είναι ξεκάθαρο ότι το 1/3 της συριακής επικράτειας, ανατολικά του Ευφράτη, βρίσκεται υπό κουρδική / αμερικανική κατοχή – καμμία σχέση, ούτε καν προσχηματική, με “εθνική απελευθέρωση”.

Και τώρα μερικές ιστορικές υπενθυμίσεις. Ένα μέρος των κουρδικών πληθυσμών της συρίας ανήκαν και ανήκουν στο pkk, ένα κόμμα που τυπικά μεν εμφανίζεται σαν «πατριωτικό / μαρξιστικό / λενινιστικό», όμως ήδη απ’ τα ‘80s άρχισε να μετατρέπεται σε μια προσοδοθηρική οργάνωση, που συμμαχούσε με διάφορα οφέλη με οποιονδήποτε είχε συμφέροντα κατά του τουρκικού καθεστώτος. Σ’ αυτές τις συριακές περιοχές είχε το pkk τις επιμελητειακές του βάσεις στη διάρκεια του πολέμου μέσα στην τουρκία, ως το 1999.

Παρ’ όλα αυτά, απ’ το 2001 (όταν εκλέχτηκε για πρώτη φορά πρωθ. ο Erdogan) και μετά, χάρη στην μη-εθνικιστική πολιτική των ισλαμοδημοκρατών, το «κουρδικό πρόβλημα» – κυρίως στην τουρκία – θεωρούνταν λυμένο. Μ’ αυτή την έννοια ούτε το 2002, ούτε το 2005, ούτε το 2010 υπήρχε ένταση είτε μεταξύ τουρκικού καθεστώτος και κούρδων της συρίας, είτε μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού. Το αντίθετο: Άγκυρα και Δαμασκός είχαν αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις.

Οι συρο-τουρκικές σχέσεις άλλαξαν δραματικά μετά το 2011, όταν το τουρκικό καθεστώς εντάχτηκε στο αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο περί «νέας μέσης Ανατολής», το οποίο περιλάμβανε την δημιουργία ενός καθαρά σουνιτικού κράτους στη συρία και στο ιράκ: ήταν η επιχείρηση isis. Ωστόσο ούτε το 2012 ή το 2013 υπήρχε ένταση μεταξύ Άγκυρας και κουρδικών περιοχών της συρίας. Το 2014, όταν ο isis κατέλαβε το κουρδικό Kobani, οι κούρδοι ολόκληρης της περιοχής βρήκαν καταφύγιο στη γειτονική τουρκία. Και, παρότι το τουρκικό καθεστώς υποστηρίζε ακόμα τότε τον isis, επειδή οι σύριοι κούρδοι δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν, επέτρεψε σε αρκετές εκατοντάδες ένοπλους κούρδους του ιράκ (πεσμεγκρά) να περάσουν απ’ το εδαφός του, για να ανακαταλάβουν το Kobani. Με την βοήθεια του τουρκικού πυροβολικού και αμερικανικών βομβαρδισμών, το Kobani απελευθερώθηκε… Οι κούρδοι κατοικοί του επέστρεψαν στα σπίτια τους…

Μέση Ανατολή 2

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Αυτή η μάλλον ήρεμη σχέση του τουρκικού καθεστώτος με τους κούρδους της συρίας άλλαξε άρδην απ’ το καλοκαίρι του 2015 και μετά. Σημειώστε προκαταβολικά ότι ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στο συριακό πεδίο μάχης τον Σεπτέμβρη του 2015. H προετοιμασία και η συνεργασία με την Τεχεράνη είχε ξεκινήσει λίγους μήνες νωρίτερα. Οι χρόνοι (και οι “συμπτώσεις”) έχουν την σημασία τους…

Το καλοκαίρι του 2015 «μυστηριωδώς» το pkk, ορμώμενο απ’ την συρία, άρχισε μετά από 16 χρόνια ένοπλη δράση στη νότια τουρκία. Μάλιστα προσπάθησε να υιοθετήσει την τακτική του isis: κατάληψη αστικών περιοχών, έστω και λίγων οικοδομικών τετραγώνων σε κάποιες πόλεις ή κωμοπόλεις, και σταδιακή επέκτασή της. Αυτό που δεν έκανε στα ’80s και στα ’90s, το pkk βρέθηκε να το κάνει το 2015: τακτική “δημιουργίας κράτους” α λα isis…

Τις επιχειρήσεις αυτές μέσα στην τουρκική επικράτεια δεν τις υποστήριζε ο τουρκικός / κουρδικός πληθυσμός… Αυτή η νέα φάση ένοπλης δράσης σε βάρος του τουρκικού καθεστώτος δεν είχε καμμία αιτία σχετική με την κατάσταση των κούρδων στην τουρκία· ήταν σαφώς «εισαγόμενη»… Από ποιούς; Γνωρίζοντας (εκ των υστέρων) ότι η στρατιωτική εμπλοκή της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης τον Σεπτέμβρη του 2015 άλλαξε εντελώς τους συσχετισμούς και ότι δύο τουλάχιστον κράτη που ως το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς υποστηρίζαν τον isis (ή παρόμοιες αντικαθεστωτικές «τζιχαντιστικές» οργανώσεις), δηλαδή η τουρκία και το κατάρ άλλαξαν θέση, είναι εύλογο για την ασταμάτητη μηχανή να εκτιμήσει ότι η «μυστηριώδης» και «απρόκλητη» επίθεση του pkk στην τουρκία ήταν παραγγελία του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Εν όψει του ενδεχόμενου (προφανώς οι μυστικές υπηρεσίες του άξονα είχαν τις πληροφορίες τους) τουρκικής στροφής στο συριακό πεδίο μάχης...

Το Νοέμβρη του 2015 ένας αριθμός πόλεων και περιοχών στην ανατολική τουρκία είχαν καταληφθεί απ’ τους ένοπλους του pkk, που είχαν τις βάσεις τους στη συρία. (Ο χάρτης επάνω, με την κίτρινη διαγράμμιση, δείχνει την κατάσταση τον Γενάρη του 2016). Το γεγονός είναι αυτό: από το καλοκαίρι του 2015 και μετά, με επιλογή του συριακού pkk (που αργότερα βαφτίστηκε απ’ την Ουάσιγκτον ypg…) και των συμμάχων του, το τουρκικό καθεστώς ξεκίνησε άμεσο ή έμμεσο πόλεμο κατά των κούρδων της συρίας· βασικά εναντίον των ypg. Θεωρώντας τους, όχι άδικα, proxies άλλων…

Πρέπει να το τονίσουμε: ένα μεγάλο μέρος των κούρδων της συρίας (υπάρχουν και κάποιες άλλες αισθητά μικρότερες οργανώσεις εκεί, που δεν υιοθετούν την πολιτική του pkk/ypg, ωστόσο δεν έχουν περιθώρια κινήσεων) επέλεξαν το καλοκαίρι του 2015 να ανοίξουν πόλεμο με την Άγκυρα, υπηρετώντας τους σχεδιασμούς των «μεγάλων» συμμάχων και χρηματοδοτών τους: της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ.

Στις αρχές του 2016 ο τουρκικός στρατός «καθάρισε» την νοτιοανατολική επικράτειά του – με τον αιματηρό τρόπο που καταλαβαίνετε. Τον Ιούλη του 2016, αφού είχαν αποτύχει αυτά τα μέσα, έγινε μια απόπειρα πραξικοπήματος στην τουρκία. Απέτυχε κι αυτή – προς μεγάλη στεναχώρια πολλών και διάφορων (συμπεριλαμβανόμενου του ελλαδιστάν).

Υποθέτουμε πως αυτή η αλληλουχία γεγονότων σας δείχνει κάτι…

(φωτογραφία κάτω: Λαϊκή υποδοχή εκ μέρους του pkk/ypg του αμερικανικού στρατού. Τέτοιους “ελευθερωτές” ποιος ξαναείχε;)

Μέση Ανατολή 3

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Με αυτά τα δεδομένα το γεγονός ότι ο Erdogan θέλει να «ασφαλίσει» τα συρο-τουρκικά σύνορα δεν είναι ανεξήγητο. Εκείνο που είναι γκροτέσκο είναι ο τρόπος με τον οποίο λέει ότι θα το κάνει (η «ζώνη», η στρατιωτική απομάκρυνση των κούρδων απ’ τις περιοχές στις οποίες ζούν εδώ και πάμπολλες γενιές, η εγκατάσταση εκεί ενός ή δύο εκατομμυρίων σύρων αράβων προσφύγων, δηλαδή η αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης με την βία). Ισχύουν όλα αυτά;

Η ασταμάτητη μηχανή έχει σοβαρές επιφυλάξεις. Αν ξαναδείτε τον χάρτη με τις κατεχόμενες απ’ τις ypg και τον αμερικανικό στρατό εκτάσεις της συρίας, μπορείτε να σκεφτείτε ότι το πραγματικό πρόβλημα της Άγκυρας (και, από άλλες αφετηρίες, της Δαμασκού, της Τεχεράνης και της Μόσχας· δηλαδή του μπλοκ της Αστάνα) δεν είναι αυτή καθεαυτή η “στρατιωτική δύναμη” των ypg, αλλά η υποστήριξή τους απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο. Πράγματι: χωρίς την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην συριακή επικράτεια, ούτε τα λεφτά του Ριάντ ούτε η καθοδήγηση και η εκπαίδευση από το Τελ Αβίβ είναι ικανά άμεσα ή μεσοπρόθεσμα να κάνουν τους κούρδους της συρίας μη αντιμετωπίσιμη απειλή για οποιονδήποτε. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η ψευδής αίσθηση δύναμης που προσφέρει ο αμερικανικός στρατός στις ypg· με αντάλλαγμα τις βάσεις του σε συριακό έδαφος.

Μια απαραίτητη παρένθεση εδώ. Όταν οι εκπρόσωποι του μπλοκ της Αστάνα συμφώνησαν με τον γ.γ. του οηε, στην πρόφατη συνέλευση του θεσμού στη Ν. Υόρκη, την έναρξη της διαδικασίας για την δημιουργία καινούργιου συριακού συντάγματος, στην «επιτροπή» που συμφωνήθηκε να φτιαχτεί υπήρχαν αντιπρόσωποι του Άσαντ, αντιπολιτευτικών οργανώσεων και οργανώσεων της «κοινωνίας των πολιτών» – όχι, όμως, αντιπρόσωποι των κούρδων της συρίας. (Δείτε εδώ: Πέμπτη 26 Σεπτέμβρη, Νικητές). Αυτή η εξαίρεση (του pkk/ypg) συμφωνήθηκε από το μπλοκ της Αστάνα παρότι τόσο η Μόσχα όσο και η Τεχεράνη ήταν μέχρι σχετικά πρόσφατα «φιλικές» προς τις ypg ως προς το θέμα της συμμετοχής τους σε μια τέτοια διαδικασία.

Το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα έχει σοβαρούς λόγους να συμφωνεί ότι ο αμερικανικός στρατός θα πρέπει να τα μαζέψει απ’ την συρία. Στο βαθμό, όμως, που βρίσκεται εκεί με την «άδεια» των ypg, το «μάζεμα» μεταφέρεται τελικά στην κουρδική οργάνωση. Που σημαίνει: μόνο αν το pkk / ypg αναγκαστεί να συμφωνήσει με το καθεστώς Άσαντ ότι επιστρέφει όλες τις εκτάσεις που παράνομα κατέχει ανατολικά του Ευφράτη και ότι επιστρέφει στις «πατρώες εστίες»· μόνο αν το άτυπο κράτος του pkk/ypg διαλυθεί και τα συρο-τουρκικά σύνορα επανέλθουν στην ευθύνη του κεντρικού συριακού κράτους (αντί των κουρδικών πολιτοφυλακών, όπως ισχύει τώρα)· μόνο τότε οι κούρδοι της συρίας μπορούν να γίνουν μέτοχοι της πολιτικής ανασυγκρότησης του συριακού κράτους. Και μόνον τότε το τουρκικό κράτος μπορεί να θεωρήσει ότι ελέγχει την κατάσταση στα νότιά του.

Αυτό είναι ένα ζήτημα που απασχολεί το μπλοκ της Αστάνα εδώ και περίπου 2 χρόνια. Και φαίνεται πως, μετά από διάφορες προσπάθειες «διαλόγου» (τις οποίες ακύρωσε είτε το σαουδαραβικό χρήμα είτε η ισραηλινή / αμερικανική στήριξη προς τις ypg, είτε και τα δύο μαζί), τώρα η «λύση» (πιθανή αλλά και επικίνδυνη) που έχει επιλεγεί είναι η στρατιωτική πίεση προς το pkk/ypg.

Αν οι συλλογισμοί και οι εκτιμήσεις μας είναι σωστά, τότε η εισβολή του τουρκικού στρατού ανατολικά του Ευφράτη είναι το plan B και όχι το plan A του μπλοκ της Αστάνα. Προτιμότερο θα ήταν το pkk να λογικευτεί και να «χειραφετηθεί» απ’ τους προστάτες και χρηματοδότες του. Δύσκολο βέβαια για μια οργάνωση που εδώ και πολλά χρόνια δωροδοκείται, σίγουρα στην κορυφή της… Αν όχι…

(φωτογραφία πάνω: Στα τέλη του 2018 το ψόφιο κουνάβι ξαναήθελε να πάρει τον στρατό του απ’ την συρία… φωτογραφία κάτω: χθεσινό ρεπορτάζ· μένει να δείξει…)

Μέση Ανατολή 4

Τρίτη 8 Οκτώβρη. Απομένει το βασικό: και ο αμερικανικός στρατός τι θα κάνει; Ή, πιο σωστά, η Ουάσιγκτον τι θα κάνει; Εδώ είμαστε μάρτυρες ενός είδους χειρουργικής διπλωματίας. Όπως είναι γνωστό το ψόφιο κουνάβι είχε ξανα-αναγγείλει την αποχώρηση των πεζοναυτών του απ’ την συρία, στα τέλη του 2018. Είχε, μάλιστα, προσδιορίσει και τον χρόνο: σε δύο βδομάδες (είχε πει). Τον σταμάτησαν τότε οι σωματοφύλακες.

Το ψόφιο κουνάβι (με την «απαράμιλλη σοφία» του….) θέλει κάτι τις χειροπιαστό για να επιδείξει ότι εκπληρώνει τις προεκλογικές του υποσχέσεις του 2016. Αλλά αυτό που θέλει είναι «εκτός γραμμής». Ήταν τέτοιο στα τέλη του 2018, και εξακολουθεί να είναι τέτοιο τον Οκτώβρη του 2019. Αν κάποιος πρέπει να φύγει (σύμφωνα με τους αμερικανικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς) αυτός δεν είναι ο αμερικανικός στρατός απ’ την συρία αλλά (πια) το ψόφιο κουνάβι απ’ την προεδρία των ηπα…

Όσο βρίσκεται όμως εκεί μπορεί να εγκρίνει μια κάποια «αποχώρηση» (που πρακτικά θα μπορούσε να είναι «αναδίπλωση» λίγο μακρύτερα απ’ τα συρο-τουρκικά σύνορα – και πάντα με έλεγχο του αέρα…) – κι αυτό φαίνεται πως έχει εξασφαλίσει ο Erdogan. Το εξασφάλισε, όμως, για ποιον λόγο; Μήπως σκοπεύει να πολιορκήσει και να καταλάβει το Kobani, την κουρδική πόλη που, έστω έμμεσα, συνέβαλε ο ίδιος στο να επιστρέψει στους κατοίκους της το 2014; Ποιά «ζώνη ασφαλείας» όπως την δείχνει στους χάρτες του μπορεί να υπάρξει χωρίς την «εκκένωση» του Kobani και όλων των κουρδικών χωριών και κωμοπόλεων σ’ αυτήν την περιοχή; H «αξιοποίηση» μερικών χιλιάδων fsa σαν δύναμης εισβολής δεν απαντάει σε τίποτα απ’ αυτά.

Η εκτίμησή μας είναι ότι το τουρκικό καθεστώς δεν τρώγεται για το δικό του «αφγανιστάν» στα ορεινά της βόρειας συρίας. Επιδιώκει μάλλον (με την διακριτική υποστηρίξη των υπόλοιπων μελών του μπλοκ της Αστάνα) να αναγκάσει το pkk/ypg σε μια οριστική, τελική διαπραγμάτευση με την Δαμασκό, στην επιστροφή τους στα σπίτια τους, στον αφοπλισμό τους – και στην τελική είτε αποχώρηση είτε συρρίκνωση της αμερικανικής ένοπλης παρουσίας στη συρία.

Είναι κόλπο δύσκολο και σύνθετο. Ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι λέει για τον στρατό του «φεύγουμε», το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και οι σωματοφύλακες στην Ουάσιγκτον λένε στο pkk / ypg «μην κουνηθείτε απ’ τις θέσεις σας». Όλοι, απ’ τις αντίπαλες θέσεις τους, καταλαβαίνουν ότι έχουν δύο, τρεις ή τέσσερεις μήνες στη διάθεσή τους. Για να αλλάξουν την κατάσταση στην βόρεια και ανατολική συρία· ή για να την κρατήσουν όπως είναι τώρα χειροτερεύοντάς την στο κοντινό μέλλον.

Αν το ψόφιο κουνάβι βρει στη σύνταξη, κι αν πάρει την καρέκλα του ο “προφήτης” Pence, κάποια πράγματα στην Ουάσιγκτον θα αλλάξουν…

(φωτογραφία: Απαράμιλλη σοφία ψόφιου κουναβιού. Στην ανάγκη την βάζει στην αυτοβιογραφία του με τίτλο “κουνάβια στην έρημο”, βρίσκει κι έναν καλό σκηνοθέτη, και γίνεται σουξέ…)

Η total λείπει για δουλειές

Δευτέρα 7 Οκτώβρη. Ο Macron, όπως ήταν αναμενόμενο, «καταδίκασε τις έκνομες ενέργειες της τουρκίας». Και ζήτησε «να τερματιστούν οι επεμβάσεις που εκφεύγουν του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου»… Αυτά τα έκανε τηλεφωνικά, κατευθείαν στο αυτί του Αναστασιάδη… Με το τουρκικό γεωτρύπανο να είναι πια στη θέση του στα βορειοδυτικά του «οικοπέδου 7» (δες χθεσινούς χάρτες), πού είναι όμως το τρυπάνι της total; Δεν θα έπρεπε να έχει τρέξει, να σπρώξει το παλιοτρύπανο το έκνομο και το έκφυλο, να το πετάξει πάνω στα αγκαθωτά συρματοπλέγματα του οικοπέδου;

Χμμμμ… Το αρμόδιο τρυπάνι της total λείπει για δουλειές. Όχι μακρυά: αυτή την εποχή τρυπάει στη λιβανέζικη αοζ. Προβλέπεται να τελειώσει κάπου τον Δεκέμβρη. Μετά θα φρεσκαριστεί (πρέπει να παίρνουν και καμμιά άδεια οι εργαζόμενοι, ειδικά καθώς θα πλησιάζουν χρονιάρες μέρες – ε;), θα πλυθεί, θα λουστεί, θα στολιστεί, και θα κινήσει για τα νοτιοκυπριακά οικόπεδα· ας πούμε κάπου στις αρχές ή στα μέσα Γενάρη.

Το yavus (δηλαδή η Άγκυρα) έχει ανακοινώσει ότι θα μείνει στο “7” μέχρι τέλη Γενάρη (εκτός να βρει κοίτασμα, οπότε “κλάφτα Χαραλάμπε”!). Αν συμπέσουν, το total τρυπάνι μπορεί να παρκάρει με την ησυχία του κάπου απέναντι στο yavus, ή μπορεί να πάει παραδίπλα· έχει και γι’ άλλα οικόπεδα άδειες, εξουσιοδοτήσεις κλπ. Μπορούν επίσης να παίξουν κρυφτό μεταξύ τους: το ένα να πηγαίνει από δω, το άλλο απο ‘κει… Γύρω – γύρω όλοι.

Υπάρχει βέβαια ο Πομπηίας, που κι αυτός «καταδίκασε». Υπάρχει και ο υπ.εξ. ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας που τρέχει σήμερα στη Λευκωσία, για να πει στ’ αυτί του Αναστασιάδη τα «εθνικά μυστικά» που προέκυψαν απ’ τον Πομπηία, και δεν πρέπει να λέγονται φωναχτά, να μην τα μάθουν οι οχτροί.

Ο τρωϊκός πόλεμος δεν έγινε για την ωραία Ελένη· και ο 4ος παγκόσμιος δεν θα κλιμακωθεί για τα ωραία (και μάλλον δυσεύρετα) νοτιοκυπριακά αέρια. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός (και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι) όταν ασχολούνται με την ανατολική Μεσόγειο δεν έχουν πόνο γι’ αυτά τα αέρια (μια ματιά στις δουλειές της total παγκόσμια είναι αρκετή για να το δείξει). Ο Macron έχει πολλές και διάφορες φούριες· το “κυπριακό” δεν είναι ανάμεσά τους. Στη μέση Ανατολή, έχοντας χάσει την παραδοσιακή “επιρροή” του στη συρία, έχει το ένα μάτι στον αμερικανικό και το άλλο μάτι στον αγγλικό ιμπεριαλισμό στην περιοχή. Θέλει να είναι παρών ανάμεσά τους με κάποιον, οποιονδήποτε τρόπο· όχι να μπλέξει σε καυγάδες.

Κατά τον νοτιοκυπριακό καθεστωτικό τύπο προχτές: …Οι φρεγάτες Ορούτς Ρέις και Γκαζιάντεπ καθώς και υποβρύχια, τορπιλάκατοι, κορβέτες, drones και περιπολικά αεροσκάφη συνοδεύουν το Φατίχ και Γιαβούζ στην ανατολική Μεσόγειο, αναφέρει σε ανακοίνωσή του το τουρκικό Υπουργείο Άμυνας…. Σαν “αντικίνητρο” για τσαμπουκάδες ακούγονται αυτά… Εξάλλου το Παρίσι έχει σοβαρότερες διαφορές με την Άγκυρα, ας πούμε στη λιβύη, όπου η εκστρατεία του στρατηγού Haftar για την κατάληψη της πρωτεύουσας Τρίπολη έχει μπλοκαριστεί χάρη στην τουρκική βοήθεια προς την «επίσημα αναγνωρισμένη κυβέρνηση» εκεί. Αλλά είναι proxy διαφορές, οπότε χρειάζεται μια κάποια λεπτότητα…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά το ηθικό στη νότια κύπρο είναι πεσμένο. Πολύ πεσμένο. Ενδεικτικά απο χθεσινό άρθρο:

…Αυτό που προκύπτει από την κατάσταση ενώπιόν μας είναι πως τα όπλα στην κυπριακή φαρέτρα, προκειμένου η Τουρκία να αποχωρήσει από την κυπριακή ΑΟΖ και τα πράγματα να επιστρέψουν σε συνθήκες ομαλότητας, είναι περιορισμένα. Στην κυπριακή δημόσια σφαίρα, τα αφηγήματα κατέρρευσαν το ένα μετά το άλλο. Η Τουρκία και τρυπάνια βρήκε, και κατόρθωσε να τα στελεχώσει με προσωπικό (από τον drilling supervisor μέχρι αυτόν με το… τσιμέντο) και, όπως τέλος πάντων το έπραξε, προέβη σε γεωτρήσεις δυτικά (Fatih) και πέριξ της Καρπασίας. Οι εμπλεκόμενες εταιρείες κολοσσοί – όπως η Total και η ΕΝΙ – μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές δεν λειτούργησαν αποτρεπτικά ως προς τις ακυρωτικές κινήσεις της Τουρκίας που εισέβαλε στο – πρόσφατα αδειοδοτημένο στη γαλλοϊταλική κοινοπραξία – «7», ενώ η πολιτική των Τριμερών με τα κράτη της περιοχής δεν απέδωσε (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές, το Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ, βασικής χώρας του σχήματος με Αίγυπτο κι Ελλάδα, δεν έχει εκδώσει επίσημη ανακοίνωση για τις παραβιάσεις, από τον Μάιο, των τουρκικών γεωτρύπανων στην κυπριακή ΑΟΖ)….

Σα να μην έφταναν αυτά, το ψόφιο κουνάβι, ο σύμμαχος και αδελφός, κάλεσε χτες τον Erdogan στην Ουάσιγκτον, το Νοέμβρη, να τα πουν από κοντά. Το ψόφιο κουνάβι λογικά θα είναι ακόμη στο πόστο του, και ο Πομπηίας είναι δεμένος τώρα πια πάνω του. Ε, αυτή η πρόσκληση δεν μοιάζει με παγίδα σε επικηρυγμένο, όπως θα ήθελε η Λευκωσία και η Αθήνα – έτσι δεν είναι;

(Εκείνος ο ογκόλιθος της πολιτικής και της διπλωματίας, ο πρώην υπ.εξ. Nick the Greek, πού έχει κρυφτεί και δεν ακούγεται; Φαιορόζ δουλειά δική του, παρέα βέβαια με τον Αναστασιάδη, δεν ήταν το βούλιαγμα των διαπραγματεύσεων για την “λύση του κυπριακού” στο Κραν Μοντανά; Δική του σατανική ιδέα δεν ήταν όλο το σχέδιο “να στριμωχτεί η τουρκία”; Αυτός δεν έτρεχε και ξανάτρεχε στην Ουάσιγκτον με τους χάρτες της ανατολικής Μεσογείου παραμάσχαλα για να πείσει το καινούργιο τότε ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο; Γιατί δεν εμφανίζεται τώρα να παρηγορήσει το νοτιοκυπριακό συνεταιράκι του, να του πει μια καλή κουβέντα, να κατεβάσει καμμιάν άλλη “εθνική ιδέα”;)