Tag: ηπα

Θυματοποίηση;

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Το να αυτο-προβάλλεται κάποιος ατομικά – κι ακόμα χειρότερα συλλογικά – σαν «θύμα» συνωμοσιών, προδοσιών, κλπ είναι εύκολο. Και βαθιά δεξιό, συντηρητικό, για να μην πούμε τίποτα χειρότερο.

Στην ιστορία τους οι κούρδοι έχουν πολύ αιματηρές εμπειρίες του πως οι «πολιτικές ηγεσίες» τους έδειξαν έπαρση και αλλοφροσύνη – και ύστερα επικαλέστηκαν σαν δικαιολογία την «προδοσία». Συγκεκριμένα των αμερικάνων.

Όταν το αμερικανικό ιμπέριουμ αποφάσισε πως, αξιοποιώντας το τέλος του 3ου («ψυχρού») πολέμου και την εξαφάνιση της εσσδ, μπορεί και πρέπει να εγκατασταθεί στρατιωτικά αυτοπροσώπως στην πετρελαϊκή μέση Ανατολή, οργάνωσε την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» τον Γενάρη του 1991. Ήταν η πρώτη επίθεση κατά του ιράκ, του ως τότε συμμάχου των ηπα Saddam Hussein. Για να διευκολύνει την αποδιάρθρωση του ιρακινού καθεστώτος η Ουάσιγκτον υποδαύλισε μια εξέγερση των κούρδων του βόρειου ιράκ. Όσο κι αν βολεύει η λήθη ήταν ο ίδιος ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Bush ο Α που μέσω δημόσιων ομιλιών του την 15η Φλεβάρη και την 1η Μάρτη του 1991 κάλεσε σε εξέγερση κατά του Hussein στο ιράκ. Όταν κοτζάμ αμερικάνος πρόεδρος, αφεντικό της μόνης υπερδύναμης του πλανήτη, σου λέει να εξεγερθείς … κάνεις τι;

Στοιχειώδης λογική και, ας μας επιτραπεί, στοιχειώδης αξιοπρέπεια απ’ την μεριά των «ηγετών» (φεουδαρχών…) των κούρδων του ιράκ (δεν ήταν το pkk) θα επέβαλε μια σειρά απλών συλλογισμών. Ο Hussein είχε υπάρξει για χρόνια στρατηγικός σύμμαχος των ηπα, ειδικά στη διάρκεια του πολέμου κατά του ιράν. Όταν αποφάσισε να εισβάλει στο κουβέιτ ζήτησε πριν την αμερικανική συγκατάθεση – και την πήρε. Μόνο που αμέσως μετά η Ουάσιγκτον τον κήρυξε εχθρό· και του επιτέθηκε…

Όταν βλέπεις την «μόνη υπερδύναμη» να μετατρέπει τους συμμάχους της σε «χαλάκι για να σκουπίσει τα πόδια της», οφείλεις να σκεφτείς (και το οφείλεις πρώτα και κύρια σ’ αυτούς που «καθοδηγείς») ότι είναι ένα κράτος που κάνει τις δουλειές του με όποιον τρόπο το βολεύει, και όχι ο «πρωτοπόρος της ελευθερίας» σου. Η ηγεσία των κούρδων του ιράκ το είδε αλλιώς όμως: ο Μπους της έταζε κράτος. Και εξεγέρθηκε τον Μάρτη του 1991… Ο Houssein έπνιξε την εξέγερση στο αίμα, με χιλιάδες νεκρούς… Χρησιμοποίησε τα χημικά αέρια που του είχαν πουλήσει οι αμερικάνοι και οι ευρωπαίοι για χρήση κατά του ιράν· του είχαν περισσέψει ποσότητες… Κανένας αμερικανικός στρατός δεν έτρεξε να βοηθήσει εκείνους που ο Bush ο A είχε αυτοπροσώπως καλέσει να εξεγερθούν.

Ήταν «προδοσία» εκ μέρους των αμερικάνων; Όχι. Ήταν υποδειγματικός τρόπος για το πως τα ιμπεριαλιστικά κράτη, και σίγουρα άλλοτε το Λονδίνο και σαν διάδοχός του η Ουάσιγκτον, κάνουν τις δουλειές τους. Η ηγεσία των ιρακινών κούρδων δεν έπαθε τίποτα· αυτοί που σφάχτηκαν ήταν οι πληβείοι… Θα ήταν ωστόσο αρκετή η αιώνια μνήμη της άνοιξης του 1991 για να «απαγορεύεται» οποιαδήποτε καινούργια συμμαχία κούρδων (και οποιουδήποτε άλλου) με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ – για να μην πούμε τίποτα για την πετροχούντα του Ριάντ…

Όχι όμως: ο καιροσκοπισμός είναι πάντα γλυκός… Και αποδοτικός…

(φωτογραφία: Ιρακινές πετρελαιοπηγές που καίγονται και σε πρώτο πλάνο ένα κατεστραμμένο ιρακινό τανκ, απ’ την «καταιγίδα της ερήμου» το 1991. Ένας παγκόσμιος πόλεμος που ξεκίνησε τότε, αμέσως με την λήξη του 3ου, και συνεχίζεται κλιμακούμενος…

Τότε, το 1991, στα μέρη μας γίνονταν διαδηλώσεις κατά της αμερικανικής επίθεσης στο ιράκ. Τώρα γίνονται σχεδόν υπέρ μιας αμερικανικής επίθεσης στην τουρκία· απλά δεν τολμάει κανείς να το πει καθαρά…

Πέρασε καιρός, ε; Άλλαξαν τα “κόλπα”…)

Συρία

Δευτέρα 14 Οκτώβρη. Πριν 4 ημέρες (Πέμπτη 10), λίγο μετά την εκκίνηση της τουρκικής εισβολής στη βόρεια συρία, γράφαμε:

Αν έχετε απορία: ναι, ο τουρκικός στρατός φυσικά θα σταματήσει την εισβολή του στην ypg/αμερικανοκρατούμενη βόρεια συρία κάποια χρονική στιγμή. Και θα την ξαναρχίσει και θα την ξανασταματήσει… Ενόσω ο τουρκικός στρατός (και, κυρίως, το f.s.a. πεζικό του) θα κάνει αυτό το κομμάτι της «δουλειάς», το «βρώμικο», η Δαμασμός και η Μόσχα θα πρέπει να φέρουν σε πέρας το βασικότερο, το «καθαρό»: να πείσουν τις ypg ότι δεν έχουν να περιμένουν άλλο απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ, και να πείσουν την ηγεσία του pkk να υπογράψει μια συμφωνία που τα βασικά της σημεία τα καταλαβαίνουμε ήδη:

Α) Παραχώρηση στη Δαμασκό όλων των εδαφών που δεν κατοικούνται από κούρδους, δηλαδή το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του 1/3 της συρίας που ελέγχουν τώρα.

Β) Αφοπλισμός από όλα τα βαριά όπλα, τα οχήματα, κλπ. Πιθανόν να τους επιτραπεί να κρατήσουν αυτό που λέγεται «προσωπικός οπλισμός» στην προοπτική σχηματισμού μελλοντικά μιας «τοπικής αστυνομίας» στις κουρδικές περιοχές.

Γ) Απόδοση όλων των συνοριακών ελέγχων, και προς την τουρκία και προς το ιράκ, στο συριακό καθεστώς.

Δ) Κλπ κλπ.

….

Εν τω μεταξύ (κανείς δεν πρόκειται να το υποδείξει), η Άγκυρα έχει παραλείψει να ασχοληθεί με την ypg/αμερικανοκρατούμενη περιοχή δυτικά του Ευφράτη. Την περιοχή της Manbij, που είχε στο στόχαστρο για πολύ καιρό! Γιατί την «ξέχασε»; Γιατί δεν έκανε επίθεση εκεί, που είναι και ευκολότερο;

Υπάρχουν πληροφορίες ότι ο συριακός στρατός συγκεντρώνεται στα νότια όρια του «θύλακα της Manbij», και ετοιμάζεται να εισβάλει εκεί!!! Φυσικά το «εισβάλει» είναι καταχρηστικό. Θα πρόκειται για μια πρώτη συμφωνία των ypg να παραδώσουν την περιοχή στον συριακό στρατό και τους συμμάχους του, «εναντίον της τουρκίας» (που δεν επιτίθεται εκεί…)

Αν συμβεί αυτό, αν δηλαδή το καθεστώς Άσαντ αποκαταστήσει τον έλεγχό του πάνω στην Manbij (κάτι που από καιρό ζητούσε απ’ τις ypg, οι οποίες απλά αδιαφορούσαν κρυμμένες πίσω απ’ τους αμερικάνους πεζοναύτες) θα έχουμε χειροπιαστό το πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής: την ενδυνάμωση του συριακού καθεστώτος…

Αυτό το «χειροπιαστό πρώτο αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής» διαγράφεται ήδη καθαρά: μετά από «συμφωνία μεταξύ ypg και Δαμασκού» o συριακός στρατός θα αναλάβει το έλεγχο της Manbij (ίσως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να βρίσκεται ήδη μέσα στην πόλη) και, μαζί, το έλεγχο ολόκληρου του ως χθες ypg/αμερικανοκρατούμενου θύλακα δυτικά του Ευφράτη. Υπάρχουν ορισμένες πληροφορίες πως το ίδιο θα γίνει (με το ίδιο deal) και για το συνοριακό Kobani. Μάλλον πρόκειται για μια επιμέρους συμφωνία· εκκρεμεί η γενική τέτοια…

Αυτό που εμφανίζεται σαν άμεση προοπτική στη κεντρική / δυτική μεριά της «ζώνης» που είχε παρουσιάσει ο Erdogan, είναι μια μοιρασιά μεταξύ του επίσημου συριακού στρατού και του «εθνικού συριακού στρατού» (πρώην free syrian army) που είναι το συριακό πεζικό της Άγκυρας στη συγκεκριμένη εισβολή. Καθώς ο ε.σ.σ. έχει κόψει τον βασικό δρόμο (M4) ανατολής / δύσης στη βόρεια συρία (αυτός ο δρόμος είναι το νότιο όριο της «ζώνης») περίπου τα 2/3 αυτής της «ζώνης» θα περάσουν τις επόμενες ημέρες στον έλεγχο της Δαμασκού είτε άμεσα είτε έμμεσα, μέσω Άγκυρας: πρακτικά είναι η αρχή του τέλους της δημιουργίας «κουρδικού κράτους» σε συριακό έδαφος…

Φυσικά είναι πάμπολλοι εκείνοι που περιμένουν (ελπίζουν είναι η πιο σωστή λέξη…) πως ο συριακός και ο τουρκικός στρατός θα αρχίσουν να πολεμούν μεταξύ τους… Poor minds… Μπορεί μερικές κανονιές να πέσουν απ’ την μια και την άλλη μεριά, ίσια για το μελοδραματισμό του πράγματος. Μερικές epic δηλώσεις θα γίνουν επίσης, όπως οι χθεσινές, για παράδειγμα, που προέρχονται από έναν κούρδο καραβανά (στρατηγός;), τον Ismet Sheikh Hasan: συριακός και ρωσικός στρατός θα μπουν στο Kobani και στην Manbij για να προστατέψουν αυτές τις πόλεις απ’ την τουρκική εισβολή…

Σαν περιθώριο, η ασταμάτητη μηχανή οφείλει απλά να θυμίσει πως τουρκικός και συριακός στρατός βρίσκονται ήδη ο ένας απέναντι στον άλλον στον θύλακα του Idlib – και ΔΕΝ πολεμούν μεταξύ τους… Κάνει ο καθένας την δουλειά του, στον καταμερισμό που έχει συμφωνηθεί… Επιπλέον κάπου χρειάζεται να παίξει τον ρόλο της και η Μόσχα: τι καλύτερο απ’ το ότι «μεσολαβεί ανάμεσα στην Δαμασκό και την Άγκυρα (συμμάχους της δηλαδή) για να μην τσακωθούν μεταξύ τους»; Πολύ συγκινητικό… Δυστυχώς ο Putin έχασε το φετεινό νόμπελ ειρήνης…

Εν τω μεταξύ ο αμερικάνος υπ.αμ. Mark Esper ανακοίνωσε ότι θα «αποσύρει ηθελημένα» άλλους 1000 πεζοναύτες του απ’ την βόρεια συρία, για να μην βρεθούν σε διασταυρούμενα πυρά. Δεν είπε που θα τους παρκάρει. Υποθέτουμε νοτιότερα, μέσα στην κατεχόμενη ανατολική συρία.

(Σε κάθε περίπτωση, εκείνο το βλήμα που έσκασε καμμιά 500αριά μέτρα από ένα αμερικανικό φυλάκιο στο Kobani, το οποίο στα μέρη μας παρουσιάστηκε σαν «επίθεση του τουρκικού στρατού στον αμερικανικό» καθότι η βλακεία και η προπαγάνδα δεν έχουν όρια…, αυτό λοιπόν το βλήμα δικαιολόγησε το έξοδό του. Έπεισε το αμερικανικό υπ.αμ. ότι κινδυνεύει από «διασταυρούμενα πυρά»…)

Ένα αδέσποτο ψόφιο κουνάβι;

Κυριακή 13 Οκτώβρη. Η πιθανότητα ένας αμερικάνος πρόεδρος να βγαίνει “εκτός γραμμής” και να συμπεριφέρεται “κατά βούληση” θα ήταν αδιανόητη· εκτός, ίσως, από εκείνη την ιστορική φάση όπου η άλλοτε “μόνη υπερδύναμη” παρακμάζει, δεν έχει σχέδιο συντεταγμένης υποχώρησης, οπότε οι μηχανισμοί του βαθέος κράτους που άλλοτε δούλευαν στοιχειωδώς συγχρονισμένοι έχουν αρχίσει τώρα να “διασπώνται”. Αυτό υπονοεί έμμεσα ο Tom Luongo, ένας απ’ αυτούς τους αμερικάνους δημοσιο-λόγους που είναι μόνιμα εχθρικός με τον αμερικάνικο μιλιταρισμό αλλά και, συνήθως, καλά πληροφορημένος.

Μεταφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα προχθεσινού άρθρου του με τίτλο “Pompeo can’t blame iran for attacking itself”, με αφορμή τις μυστηριώδεις εκρήξεις σε ιρανικό τάνκερ στην Ερυθρά Θάλασσα. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσει κανείς (ειδικά η ιδέα της «εξάρτησης» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απ’ τον ισραηλινό μας φαίνεται χοντροκομμένη το λιγότερο)· έχει, όμως, την λογική του. Επιπλέον δεν θα διαβάζετε ποτέ κάτι τέτοιο από ντόπιους «ειδικούς». Ο τονισμός με bold στο πρωτότυπο:

… Η πραγματικότητα είναι ότι η διάλυση της συρίας είναι ένα αμερικανικό νεοσυντηρητικό σχέδιο απ’ την έναρξη του εμφύλιου πολέμου εκεί. Το ισραήλ έδωσε βοήθεια και επιμελητεία στους ένοπλους του isis γύρω απ’ τα υψώματα του Γκολάν. Όμως αυτά δεν είναι καινούργια νέα μάγκες.

Και η αξιοποίηση των κούρδων για να αποσταθεροποιηθεί όχι μόνο η συρία, αλλά και το ιράκ, το ιράν και η τουρκία από εξωτερικούς παίκτες, όπως οι ηπα, η σαουδική αραβία και ΝΑΙ, το ισραήλ, είναι επίσης καλά τεκμηριωμένη.

Ο Pompeo βοήθησε πολύ στέλνοντας στους κούρδους πάνω από 30.000 φορτία όπλων. Ποιός πλήρωσε γι’ αυτά, παρεπιπτόντως;

Εμείς.

Πόσοι απ’ αυτούς τους ένοπλους του sdf είναι κάτι παραπάνω από ξένοι μισθοφόροι που πληρώνονται από εμάς για να κατέχουν στρατηγικές περιοχές της συρίας – τα πετρελαιοπήγαδα και τα συνοριακά περάσματα – ώστε να ρίξουν τον Άσαντ;

Είναι εδώ και καιρό παραδεκτό ότι η αμερικανική παρουσία στη συρία δεν μπορεί να διατηρηθεί. Αλλά ποιός εξακολουθεί να πιέζει τον Trump πολιτικά για να διατηρηθεί αυτή κατάσταση; Το ισραήλ.

Έρχεται λοιπόν μια στιγμή όπου οι αποδείξεις της επιρροής είναι υπερ-αρκετές και όπου η κατάσταση του ταμπλώ όπου παίζονται τα παιχνίδια τόσο διαλυμένη ώστε κάποιος πρέπει να βάλει τις φωνές και να αλλάξει τακτική.

Αν οι νεοσυντηρητικοί και οι οπαδοί του «το ισραήλ πρώτο» στο κογκρέσσο (ακόμα και στο υπουργικό του συμβούλιο) έχουν στραφεί εναντίον του Trump ως το σημείο να αρχίσουν την διαδικασία της καθαίρεσής του επειδή δεν κάνει πόλεμο με το ιράν, τότε ο Trump είναι ελεύθερος να τα τινάξει όλα στον αέρα…. Γεμίζουν το όπλο της καθαίρεσης. Αλλά έτσι δεν εξουδετερώνουν τον Trump· έτσι τον αμολάνε. Επειδή, πολύ απλά, δεν έχει τίποτα να χάσει πια…

Διαλυτικά φαινόμενα;

Κυριακή 13 Οκτώβρη. Η ασταμάτητη μηχανή έχει εκθέσει και εξηγήσει την άποψή της ότι η διαδικασία καθαίρεσης του ψόφιου κουναβιού (με σκοπό να τον οδηγήσει σε παραίτηση και σε αντικατάστασή του απ’ τον πολύ πιο hard core αντιπρόεδρο Pence), παρότι είναι πράγματι θεμελειωμένη, δείχνει μια «εσωτερική σύγκρουση» στις ηπα, μετά την αποτυχία της μεθόδου «κυρώσεις / δασμοί / τιμωρίες» να φρενάρει το Πεκίνο, την Τεχεράνη και την Μόσχα. Η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι ήταν, το θυμάστε, η επίθεση στην aramco…

Το ψόφιο κουνάβι, για όσο παραμένει στην καρέκλα του, ελπίζει πως μπορεί να επιδείξει επιτυχίες της μεθοδολογίας του, ειδικά στους κοκκινόσβερκους ψηφοφόρους του. Για παράδειγμα είναι αναγκασμένος να δείξει σαν επιτυχία μια μερική εμπορική συμφωνία με το Πεκίνο (στη θέση μιας πλήρους και γενικής την οποία ανέμιζε ως πρόσφατα), μιας συμφωνίας της οποίας το μενού καθόρισε όχι η δική του απαράμιλλη σοφία αλλά οι κινέζικες επιλογές. Πρόκειται για ήττα του ψοφιοκουναβικού μαξιμαλισμού· αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Το ψόφιο κουνάβι πανηγυρίζει με τον γνωστό, αμίμητο τρόπο του: “η μεγαλύτερη συμφωνία ever” – για την σόγια και τα μπιζέλια. (Ευτυχώς θα ανέβουν και τα χρηματιστήρια…)

Θα ήθελε, επίσης, απο κάπου «να φέρει πίσω τον στρατό». Η συρία ήταν πρώτη επιλογή, που την είχε εκφράσει ήδη πέρυσι· τον φρέναραν τότε οι σωματοφύλακες. Το γεγονός πως τώρα την ξανάβαλε στον πάγκο υποστηρίζοντας με κατηγορηματικότητα ότι «νικήσαμε τον isis, τα υπόλοιπα ας τα βρουν μεταξύ τους τα κράτη της περιοχής» είναι, όντως, εντελώς «εκτός γραμμής». Κι ενώ θα έπρεπε να χαιρετιστεί από οποιοδήποτε «αντιπολεμικό / αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα» (αν υπήρχε τέτοιο…) έχει εκνευρίσει αφάνταστα όχι μόνο τους εσωτερικούς υποστηρικτές της «γραμμής» (οι οποίοι, ωστόσο, δεν ξέρουν πως και πότε θα την τραβήξουν ως τα όριά της…) αλλά και τους συμμάχους τους. Το Τελ Αβίβ σίγουρα. Και, απ’ όσο καταλαβαίνουμε, τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Γιατί αν το ψόφιο κουνάβι λέει «βρείτε τα μεταξύ σας» για την συρία, τότε λέει το ίδιο και για όλη τη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο.

Έτσι εξηγούνται οι αφροί που βγάζουν πολλά στόματα στα μέρη μας… Τα οποία, παρεπιπτόντως, ελεεινολογούν τώρα το ψόφιο κουνάβι επειδή θέλει να κάνει στη συρία το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που έκανε ο Κλίντον, τον οποίο επίσης ελεεινολογούσαν σαν «φονιά των λαών», τότε, σχετικά με το κόσοβο…

Δεν βγάζεις άκρη, όμως, με τις θείες Λίτσες…

(φωτογραφία: Πού είναι ο στιβαρός ηγέτης που θα τσακίσει το «κακό»; Μόνο στα παραμύθια; Να γιατί απ’ τo «V for Vendetta» ως το «Joker» τα άλλα παραμύθια, της ατομικής τρομοκρατίας, συγκινούν τόσο πολύ τις μικροαστικές μάζες… Αλλά όχι. Τα σοφά αφεντικά δεν θα αφήσουν ανεκμετάλλευτο αυτό το συσωρευμένο κεφάλαιο θανάτου…)

Τα ζόρια του καπιταλισμού

Κυριακή 13 Οκτώβρη. Η Καλιφόρνια είναι μια αμερικανική πολιτεία με μεγάλα προβλήματα δασικών πυρκαγιών. Κάθε χρόνο καίγονται χιλιάδες στρέμματα· αλλά πάντα υπάρχουν ακόμα περισσότερα για το επόμενο καλοκαίρι.

Ένας απ’ τους παράγοντες πρόκλησης πυρκαγιών είναι τα παλιά εναέρια ηλεκτρικά σύρματα και οι μετασχηματιστές εδώ κι εκεί. Η παροχή ηλεκτρισμού είναι και στην Καλιφόρνια μπίζνα ιδιωτικής εταιρείας· φαίνεται ότι η ανανέωση αυτού του εξοπλισμού έχει τέτοιο κόστος ώστε το κουβεντιάζει μεν, αλλά δεν το κάνει (παρότι έχει μπει καπέλο στους λογαριασμούς ρεύματος γι’ αυτόν τον σκοπό).

Πριν μια βδομάδα η καλιφορνέζικη Pacific Gas and Electric, με την έγκριση του κυβερνήτη της πολιτείας, άρχισε πολύωρες διακοπές ρεύματος (σε περίπου 2,5 εκατομμύρια πελάτες της) ώστε να καταπολεμηθεί η πρόκληση πυρκαγιών: πέρυσι ένας σπινθήρας από πυλώνα της εταιρείας προκάλεσε φωτιά που κατέληξε στον θάνατο 85 ανθρώπων.

Φαίνεται αναγκαστικό σαν μέτρο· αλλά είναι σουρεαλιστικό. Στην άλλοτε «πρωτεύουσα» του παγκόσμιου καπιταλισμού, στις ηπα, κι ακόμα πιο συγκεκριμένα στη Καλιφόρνια (για την οποία η δόξα έλεγε πως αν ήταν χωριστό κράτος θα ήταν το 4ο πλουσιότερο στον κόσμο…) η δασοπροστασία συνεπάγεται επιστροφή μεγάλου μέρους του πληθυσμού σε συνθήκες 19ου αιώνα: ούτε οικιακές συσκευές, ούτε μηχανήματα επιχειρήσεων, ούτε κινητά, ούτε φανάρια στους δρόμους, ούτε φώτα, ούτε αντλίες βενζίνης, ούτε σχολεία, ούτε pos – τίποτα… Μόνο τα οχήματα, για όσο έχουν βενζίνη… Και, φυσικά, όσοι έχουν γεννήτριες…

Την περασμένη Πέμπτη ο Rob Calmark, υπεύθυνος μετεωρολογικών ειδήσεων σ’ ένα τοπικό κανάλι, κελαηδούσε στο social μήντιο: …Οι δυνατοί άνεμοι θα συνεχίσουν… και τα αποθέματα νερού, φακών και βενζίνης για τις γεννήτριες τελειώνουν… Ο κόσμος βρίσκεται στο χείλος της απόγνωσης … κανείς δεν ξέρει πότε θα ξαναρθεί το ρεύμα…

Κόβεται και στη Silicon Valley το ρεύμα; Υποθέτουμε όχι. Θα ήταν επίδειξη της παρακμής επικών διαστάσεων πάντως!

Περί προδοσίας και παγκοσμίου πολέμου 1

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Η κατηγορία ότι «ο Trump προδίδει τους κούρδους» έχει πιάσει: είναι πολύ βολική και πολύ μελό, ώστε να παρακάμπει συγκινησιακά οτιδήποτε σοβαρό στο συριακό πεδίο μάχης (του 4ου παγκόσμιου). Όποιος πιστεύει πως η καπιταλιστική ιστορία και οι διακρατικές σχέσεις είναι μια αλληλουχία «βαθιών συναισθημάτων» είναι τόσο ηλίθιος ώστε καλύτερα να βρει κάποια τρύπα να κρυφτεί απ’ τις συνέπειες της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Αν υπάρχει κάτι προδοτικό, αυτό αφορά την επιλογή του pkk/ypg να γίνει το «πεζικό» του αμερικανικού πενταγώνου στο συριακό πεδίο μάχης. Αυτή η επιλογή επισφραγίστηκε με την μάχη για την ανακατάληψη της Raqqah το καλοκαίρι του 2017.

Οφείλουμε να θυμίσουμε τα πραγματικά περιστατικά, και άρα να φωτίσουμε αυτήν την “συμμαχία”. Γιατί δεν ήταν μια “συμμαχία στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας”! Ήταν μια συμμαχία για την κατάληψη εδαφών της συρίας…

Όλα ξεκίνησαν από την πετυχημένη κατάληψη του ανατολικού Aleppo απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends, που ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβρη του 2016. Ως τότε ο isis (το «κρυφό» παιδί της συμμαχίας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) έμοιαζε ανίκητος ή, έστω, πολύ δύσκολος αντίπαλος, ειδικά σε συνθήκες urban πολέμου. Και ήταν. Η τότε κυβέρνηση Obama και όλο το επιτελείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που είχαν ανησυχήσει σοβαρά με την εμφάνιση του ρωσικού στρατού στο συρία τον Σεπτέμβρη του 2015, έτριβαν τα χέρια τους τον Ιούλη του 2016 όταν ξεκίνησε η επίθεση για την ανακατάληψη του ανατολικού Αleppo, που βρισκόταν στα χέρια του isis και άλλων μικρότερων αντικαθεστωτικών οργανώσεων. Θεωρούσαν (ήλπιζαν) ότι στο Aleppo η Μόσχα (και όλη η συμμαχία…) θα σπάσει τα μούτρα της, θα ηττηθεί, κι έτσι η συρία θα μετατραπεί σε «νέο αφγανιστάν» για την Μόσχα.

Δεν έγινε έτσι… Παρά την σθεναρή αντίσταση των «τζιχαντιστών», χάρη σε τολμηρούς ελιγμούς των επιτιθέμενων, το ανατολικό Aleppo «έπεσε» τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς. Το κυριότερο: έπεσε χωρίς να ισοπεδωθεί αδιάκριτα, χωρίς δηλαδή να δοθεί ευκαιρία για την γνωστή προπαγάνδα περί «αθώων ζωών που χάνονται απ’ την συριακή και την ρωσική βαρβαρότητα». (Είναι πιθανό πως μέσα στους αιχμαλώτους «τζιχαντιστές» που πιάστηκαν μετά την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης, ήταν και κάμποσοι «σύμβουλοι»: γάλλοι, άγγλοι και ισραηλινοί…)

Η νίκη εκείνη ήταν, για τα μέχρι τότε δεδομένα, ένα πολύ δυνατό χαστούκι στους σχεδιασμούς του άξονα για τη «νέα μέση Ανατολή». Η «πτώση του Aleppo» αποδείκνυε ότι εξαιτίας της ρωσικής συμμετοχής και, επιπλέον, της σημαντικής βοήθειας τόσο απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης» και τους μισθοφόρους τους όσο και απ’ την λιβανέζικη Χεζμπ’ Αλλάχ, το κόλπο isis θα τέλειωνε αργά ή γρήγορα· και θα τέλειωνε στρατιωτικά και αδιαμφισβήτητα. Κάτι έπρεπε να κάνει ο άξονας.

(φωτογραφία: Αμερικάνος καραβανάς ανάμεσα σε καραβανάδες του pkk, στην Hasakah).

Περί προδοσίας και παγκοσμίου πολέμου 2

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Αυτό που έκανε ο άξονας, με αιχμή την Ουάσιγκτον, είναι πολύ πρόσφατο για να έχει ξεχαστεί. Αλλά, φυσικά, για τους ηλίθιους (και είναι εκατομμύρια αυτοί) ούτε μνήμη υπάρχει, ούτε γνώση, ούτε ιστορία…

Μετά την «πτώση του Aleppo» και εξαιτίας της, η Ουάσιγκτον (υπό διοίκηση Obama…) αποφάσισε ότι αν ήθελε να πετύχει κάτι στο συριακό πεδίο μάχης θα έπρεπε να αλλάξει τακτική. Ως τότε ο αμερικανικός στρατός περιοριζόταν σε σποραδικούς και συμβολικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς θέσεων του isis (από βάσεις στο ιράκ και την ιορδανία) έτσι ώστε να παριστάνει ότι «πολεμάει την τρομοκρατία».Το έδαφος αφηνώντας διακριτικά στον isis – που είχε απλωθεί εξαιρετικά. Όταν, μετά την «μάχη του Aleppo» αποδείχθηκε ποιοί και πως πολεμούν πραγματικά και αποτελεσματικά τον isis, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι θα πρέπει να δώσει κι αυτή χερσαίες «αντιτρομοκρατικές» μάχες – κατά του ίδιου isis… Με δυο λόγια τον “πρόδωσε”!

Πώς, όμως, θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό χωρίς να αρχίσουν να φτάνουν κατά δεκάδες τα φέρετρα πίσω στο αμέρικα; Χρειαζόταν επειγόντως ένας (καινούργιος) «εργολάβος», ένας καινούργιος proxy, για να ξελασπώσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, για να ανοίξει έναν δρόμο εγκατάστασης στη συριακή επικράτεια, κόντρα στη διαφαινόμενη πετυχημένη εκστρατεία του συριακού στρατού ‘n’ friends.

Χρειαζόταν ένας «εργολάβος» και ένας «στόχος». Αφού το “κόλπο isis” είχε μπει σε τροχιά αποτυχίας, χρειαζόταν επειγόντως ένα ίδιων στόχων “κόλπο αντι-isis” – και φυσικά μια ευκαιρία για να επιδειχθεί και να κατοχυρωθεί… Βρέθηκαν και τα δύο: το pkk/ypg και η «πρωτεύουσα του χαλιφάτου» Raqqah.

Δεν ήταν τόσο απλή κίνηση. Οι σύριοι κούρδοι αρνήθηκαν αρχικά να γίνουν το «πεζικό» του αμερικανικού πενταγώνου για μια μάχη στην οποία θα είχαν εκατοντάδες νεκρούς. Η άρνησή τους ήταν σωστή και δίκαιη… Δεν είχαν όπλα για τέτοια δουλειά· κυρίως, όμως, δεν είχαν κανένα know how, καμμιά οργάνωση και καμμία εμπειρία πολιορκίας και κατάληψης πόλης. Δεν είχαν, επίσης, κανένα λόγο να εμπλακούν σε τόσο πολύπλοκη και αμφίβολης διάρκειας και κατάληξης εκστρατεία. Η Raqqah, μια αραβική πόλη 200.000 ανθρώπων, δεν είχε επιλεγεί τυχαία σαν «πρωτεύουσα» απ’ τα επιτελεία του isis (και των διεθνών συμμάχων του). Θα γινόταν πράγματι η μελλοντική πρωτεύουσα του «σουνιτικού κράτους» μόλις ο άξονας αναγνώριζε την «πραγματικότητα επί του εδάφους», καθώς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε αποδεχθεί την ουαχαβίτικη διοίκηση. Η απόπειρα ανακατάληψής της θα ήταν ένας πολύ σκληρός πόλεμος, στον οποίο ο πληθυσμός θα ήταν με την μεριά των αμυνόμενων. Οι επιτιθέμενοι θα είχαν βαριές απώλειες. Και μπορεί να αποτύγχαναν…

Ταυτόχρονα όμως, και καταλαβαίνοντας τι επιχειρεί να κάνει η Ουάσιγκτον με τη «νέα τακτική» της, ο συριακός στρατός ‘n’ friends άρχισε να μετακινεί δικές του δυνάμεις, προσπαθώντας να φτάσει (και να κυκλώσει) την Raqqah πριν φτάσουν εκεί οι αμερικάνοι και οι αμερικανοκίνητοι ypg. Δεν πρόλαβαν.

Εν τω μεταξύ οι ypg «πείσθηκαν». Η ηγεσία τους δηλαδή… Το πως και γιατί θα το βρουν ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος. (Όταν το ψόφιο κουνάβι λέει “τους πληρώσαμε” ξέρει τι εννοεί…) «Πείστηκαν» πάντως για μια στρατιωτική επιχείρηση που ήταν έξω και ενάντια στα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της κουρδικής αυτοδιοίκησης…

Η «μάχη της Raqqah» άρχισε στις 6 Ιούνη και τέλειωσε στις 17 Οκτώβρη του 2017. Ήταν τυπική εκδοχή του πολέμου πόλης που θα μπορούσε να γίνει απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο και υπό την καθοδήγησή του: η πόλη ουσιαστικά ισοπεδώθηκε. Τα 4/5 της έγιναν, απλά, ακατοίκητα. Σκοτώθηκαν 2.000 άμαχοι. Έχοντας να αντιμετωπίσουν περίπου 2.000 ένοπλους του isis οχυρωμένους στην πόλη, οι ypg είχαν μεγάλες απώλειες. Τουλάχιστον 700 νεκρούς· και πολύ περισσότερους τραυματίες.

Ο αμερικανικός στρατός; Είχε το ιδεώδες. Μηδέν νεκρούς, μηδέν τραυματίες… «Καθαρή», αναίμακτη νίκη! Η «πτώση της Raqqah» ήταν η ευκαιρία που ήθελε ο άξονας για να περάσει απ’το “κόλπο isis” στο “κόλπο αντι-isis” νομιμοποιώντας την δήθεν «αντιτρομοκρατική» χερσαία κατάληψη συριακού εδάφους. Το pkk/ypg ήταν συνειδητά το όχημα γι’ αυτήν την αμερικανική επιτυχία· και τα μέλη του ήταν που σκοτώθηκαν υπέρ των ανανεωμένων σχεδίων της Ουάσιγκτον.

Αν αυτό δεν είναι προδοσία, απ’ την μεριά της ηγεσίας του pkk/ypg προς την κουρδική βάση, τότε τί νόημα έχει αυτή η λέξη; Γιατί είναι βέβαιο πως απ’ την μεριά της η Ουάσιγκτον ποτέ δεν έκρυψε ούτε τα συμφέροντά της στο συριακό (και στο μεσανατολικό) πεδίο μάχης, ούτε τα σχέδιά της. Δεν θα χρειαζόταν πολιτική σοφία για να τα καταλάβει ο οποιοσδήποτε.

Το πότε και πως έδρασε, δρα ή θα δράσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν το συμφώνησε ποτέ με κανέναν πραιτωριανό. Στους πραιτωριανούς δίνονται ανταλλάγματα και διαταγές – και τέλος. Η φράση του ψόφιου κουναβιού «πολέμησαν μαζί μας, αλλά τους πληρώσαμε και τους εξοπλίσαμε, οπότε δεν τους χρωστάμε τίποτα» είναι η ωμή πραγματικότητα κάθε μιλιταρισμού.

(φωτογραφία πάνω: Θυμίζοντας το Βούκοβαρ, που ισοπέδωσε ο σερβικός στρατός, αυτό είναι ένα πλάνο απ’ την κατεστραμμένη Raqqah. Προφανώς ο στόχος ήταν να γίνει ακατοίκητη…

φωτογραφία κάτω: Το κέντρο της Raqqah…. Στη μέση του πλάνου δεσπόζει η εικόνα του Οτζαλάν, ενώ δεξιά ένα μεγάλο πανί δείχνει έναν παράξενο χάρτη της συρίας: η γραμμή στη μέση δεν είναι  ο Ευφράτης, αλλά το σύνορο ανάμεσα στην συρία του Άσαντ και στο “κουρδικό κράτος”…

Όσο για τον Οτζαλάν; Ο πολιτικός επίτροπος του αμερικανικού στρατού στην βόρεια συρία δασκάλεψε το pkk να μην λέει ότι είναι το pkk, επειδή ακόμα και η Ουάσιγκτον το θεωρεί “τρομοκρατική οργάνωση”. Γι’ αυτό κατασκευάστηκαν άλλα ονόματα – δημόσιες σχέσεις γαρ… Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει τα μέλη της οργάνωσης να δείχνουν που ανήκουν).

Δεν είναι όλα μαύρα!

Σάββατο 12 Οκτώβρη. Μπορεί διάφοροι τόσο εντός ψοφιοκουναβιστάν όσο και στην περιορισμένη έτσι κι αλλιώς παγκόσμια “αμερικανόσφαιρα” να βρίζουν εν χορώ το ψόφιο κουνάβι, αλλά το αμερικανικό υπ.αμ. ανακοίνωσε την ενίσχυση της “φύλαξης” της πετροχούντας του Ριάντ. Δύο συστοιχίες patriot, ένα σύστημα ανάσχεσης βαλλιστικών πυραύλων, δύο μοίρες πολεμικών και πάνω από 1.500 αμερικάνοι πεζοναύτες στέλνονται για αμμόλουτρα στη σαουδική αραβία. Συνολικά (λέει το ψοφιοκουναβικό υπουργείο πολέμου) 3.000 «forces (οι καινούργιοι μαζί με μια δόση που προηγήθηκε τις προηγούμενες εβδομάδες) θα αντιμετωπίζουν τις συνεχιζόμενες απειλές στην περιοχή» απ’ την οπτική γωνία του σαουδαραβικού παλατιού. Προφανώς το παλάτι πληρώνει…

Αυτές οι «μετακινήσεις» του ψοφιοκουναβιστάν, λίγο λιγότεροι πεζοναύτες εδώ και λίγο περισσότεροι εκεί, αλλάζει την κατάσταση στη μέση Ανατολή; Εκείνο που έχει μια κεντρικότητα είναι η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη συρία, επειδή είναι πειρατική· μόνο με την «άδεια», αν μπορεί κανείς να μιλήσει έτσι, μιας «μη κρατικής οντότητας», όπως είναι το pkk/ypg. Συνεπώς, παρότι σαν αριθμητικό σύνολο ο αμερικανικός στρατός δεν φεύγει απ’ τη μέση Ανατολή, το να φύγει απ’ την συριακή επικράτεια είναι σημαντικό…

(Απαραίτητη διόρθωση. Γράψαμε ότι πριν δυο ημέρες, στις 10 Οκτώβρη, ο Putin επρόκειτο να πάει στο Ριάντ. Η ημερομηνία ήταν λάθος. Προκύπτει πως αυτή η επίσκεψη θα γίνει την ερχόμενη Δευτέρα, 14 Οκτώβρη).

(φωτογραφία. Την προηγούμενη φορά ήταν ο τοξικοπατέρας βασιλιάς που πήγε ως την Μόσχα. Πριν 2 χρόνια, στις 5 Οκτώβρη του ’17. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε…)

Μπλοκ της Αστάνα 1

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. … Πιέζουμε για την έναρξη ενός διαλόγου μεταξύ Τουρκίας και Συρίας. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι αυτό ταιριάζει στα συμφέροντα και των δύο κρατών. Επίσης προωθούμε επαφές μεταξύ της Δαμασκού και Κουρδικών οργανώσεων που αποστασιοποιούνται απ’ την εξτρεμισμό και τις τρομοκρατικές μεθόδους δράσης…

… Εδώ και χρόνια προειδοποιούμε για τον εξαιρετικό κίνδυνο του πειράματος που κάνουν οι Αμερικάνοι εκεί, προσπαθώντας να ρίξουν τις Κουρδικές και τις Αραβικές φυλές εναντίον αλλήλων με κάθε δυνατό τρόπο. Έχουμε προειδοποιήσει εναντίον του να παίζει κανείς το χαρτί των Κούρδων, γιατί αυτό δεν θα βγάλει κάπου καλά, πράγμα για το οποίο έχουμε προειδοποιηθεί και από τους εταίρους μας από άλλες χώρες της περιοχής που έχουν μεγάλες Κουρδικές κοινότητες…

Αυτά τα είπε χτες… ποιός; Κάποιος αμελητέος, που η δυτική αποπληροφόρηση μπορεί να αγνοεί: ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov. Παρότι είναι προφανές ότι κάθε κρατική προπαγάνδα μπορεί να ευνοεί ή να αγνοεί ό,τι γουστάρει, είναι εξαιρετικά ανθυγιεινό να τρώει κανείς αυτά τα σκατά. Συνεπώς η ασταμάτητη μηχανή μπορεί (και πρέπει) να αποκωδικοποιήσει στοιχειωδώς τα λεγόμενα ενός κρατικού αξιωματούχου που έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με τις εξελίξεις στη μέση Ανατολή σε σχέση, ας πούμε, με τον κάθε ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και τους τσατσορούφιανούς του.

Πρώτο που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Η Μόσχα ανήκει σε μια «διπλωματική παράδοση» στην οποία οι ανακοινώσεις που αναφέρονται σε μελλοντικό χρόνο αφορούν πράξεις και κινήσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει και προχωρήσει. Όταν η Μόσχα λέει «θα» αναφερόμενη σε κάτι μελλοντικό, έχει φροντίσει ήδη για τα θεμέλιά του. Απλά για να μην διαψεύδεται – απ’ – τα – γεγονότα…

Συνεπώς, κι αυτό είναι το επόμενο, αυτό που ο Lavrov ονομάζει «διάλογο μεταξύ τουρκίας και συρίας» δεν αφορά κάτι που δεν συμβαίνει ήδη (εδώ και κάποια χρόνια λέμε), αλλά την ανοικτή, δημόσια και επίσημη επίδειξή του. Οι παλιοί φίλοι / φίλες της ασταμάτητης μηχανής θα πρέπει να θυμούνται αυτήν την άποψή μας: η Άγκυρα και η Δαμασκός θα «παραδεχτούν» ανοικτά την πρακτικά συμμαχική τους σχέση όταν θα έχουν ξεδοντιαστεί οι επιρροές του Ριάντ (και όχι μόνο…) στους σουνίτες αντικαθεστωτικούς στη συρία, σύρους ή και όχι. Πριν ξεδοντιαστούν αυτές οι επιρροές η Άγκυρα είναι υποχρεωμένη δημόσια να εκδηλώνεται φραστικά σαν «αντιΆσαντ» (για να έχει και να αυξήσει τις επιρροές της σ’ αυτούς τους αντικαθεστωτικούς) – την ίδια στιγμή που είναι ανοικτά συμμαχική με την «φιλοΆσαντ» Μόσχα και Τεχεράνη. Θέλετε να το πείτε “διπρόσωπη πολιτική”; Έστω.

Το τρίτο, και σχετικό με αυτό που συμβαίνει τώρα στη βόρεια συρία: όχι μόνο η Δαμασμός αλλά και η Μόσχα (εκτιμάμε και η Τεχεράνη) είχε προειδοποιήσει έγκαιρα το pkk/ypg για το οικτρό τέλος που θα έχει η άθλια επιλογή του να δουλεύει για την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Δεν είναι μόνο η συρία που έχει κουρδικό πληθυσμό (συγκριτικά τον μικρότερο). Δεν είναι μόνο η τουρκία. Είναι επίσης το ιράκ και το ιράν. Η προσπάθεια δημιουργία «κουρδικού κράτους» (ενός κράτους που, παρεπιπτόντως, αν ποτέ δημιουργούνταν η γεωγραφία θα το ανάγκαζε να έχει καλές σχέσεις και με την Τεχεράνη, και με την Βαγδάτη, και με την Δαμασκό, και με την Άγκυρα – γιατί αυτοί θα ήταν οι γειτονές του… όχι το Κάνσας, η Οκλαχόμα και το Μισσούρι…) αφορά όχι ένα αλλά τέσσερα κράτη στη μέση Ανατολή. Και σπονσονάρεται η δημιουργία αυτού του κράτους από την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ εδώ και χρόνια… Όχι από καλωσύνη και ενδιαφέρον για την «ανεξαρτησία των λαών» – οι Παλαιστίνιοι ξέρουν με το αίμα τους. Αλλά επειδή θα ήταν ένα κράτος εξαιρετικά αδύναμο οικονομικά, που θα στηριζόταν αιώνια στους «ευεργέτες» του… Και θα τους προσέφερε άφθονες στρατιωτικές βάσεις και λοιπές εξυπηρετήσεις…

Μπλοκ της Αστάνα 2

Παρασκευή 11 Οκτώβρη. Είναι παράδοξο από πρώτη ματιά ότι την «εργολαβία» για την δημιουργία τέτοιου κράτους την ανέλαβε τελικά το συριακό pkk, με μακράν τον μικρότερο κουρδικό πληθυσμό (τόσο σαν ποσοστό στον συριακό πληθυσμό, όσο και σαν ποσοστό στον συνολικό κουρδικό στην περιοχή), σε βάρος του συριακού κράτους, και με τσαμπουκά αναντίστοιχο με τις πραγματικές του δυνατότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι για να ελέγχει στοιχειωδώς την συριακή περιοχή που έχει στην κατοχή του κάνει τακτικά βίαιες στρατολογήσεις νεαρών αράβων· προκαλώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες εξεγέρσεις εναντίον του. Αυτή η παραδοξότητα του “μικρομεγαλισμού” ξεδιαλύνεται μόλις συνυπολογίσουμε ότι:

Α) Αντίστοιχη κίνηση, υπό την εποπτεία και την υποστηρίξη της Ουάσιγκτον, επιχείρησαν να κάνουν οι σαφώς περισσότεροι ιρακινοί (“πεσμεργκά” λέγεται ο στρατιωτικός τους βραχίονας) κούρδοι, με ένα δημοψήφισμα ανεξαρτησίας που έγινε στις 25 Σεπτέμβρη του 2017. Το αποτέλεσμα ήταν 92,7% υπέρ της δημιουργίας αυτού του κράτους, και το Τελ Αβίβ άναψε καπνογόνα: το ιράκ διαλύεται!!! Μετά ήρθε η πραγματικότητα: η φιλική προς τους κούρδους του ιράκ Τεχεράνη, η θυμωμένη Βαγδάτη και η επίσης θυμωμένη Άγκυρα ενημέρωσαν τους φιλόδοξους φεουδάρχες / αφεντικά του «νέου κράτους» πως απλά θα κλείσουν τα σύνορά τους – και δεν θα μπαίνει ούτε θα βγαίνει τίποτα. Μια σειρά πρωτοκοσμικά κράτη ανακοίνωσαν επίσης ότι δεν θα αναγνωρίσουν τέτοιο κράτος – δεν θα αναγνώριζαν ούτε καταλανικό… Μετά απ’ αυτά οι φεουδάρχες του ιρακινού κουρδιστάν ξέχασαν το δημοψήφισμα και αναγνώρισαν ότι είναι μια αυτοδιοικούμενη επαρχία του ιράκ… Η δημιουργία νέων συνόρων στην περιοχή με αμερικανική παραγγελία δεν είναι καθόλου καλή ιδέα…

Β) Το πολύ πιο ισχνό και αδύναμο απ’ την άποψη τόσο του πληθυσμού όσο και της όποιας στρατιωτικής ισχύος συριακό pkk αδελφοποιήθηκε με τον αμερικανικό στρατό, εκπαιδεύτηκε απ’ την mossad και χρηματοδοτήθηκε απ’ το Ριάντ… Έγινε εργολάβος, proxy – η αδυναμία του δηλαδή οδήγησε στο να την δει μισθοφόρος. Τα αφεντικά του θεώρησαν ότι μπορούν να φτιάξουν ένα de facto «κουρδικό κράτος» στο 1/3 της συριακής επικράτειας, προσφέροντάς το στην Ουάσιγκτον για τις βάσεις και τον μιλιταρισμό της. Το να γίνει αυτή η συριακή ζώνη «αμερικανική επαρχία» διοικούμενη από κούρδους φεουδάρχες / μιλιταριστές, αυτό ήταν το «ανεξάρτητο κράτος» που βόλευε τον εθνικιστικό ναρκισσισμό του pkk… Ποτέ δεν ήταν καταπιεσμένοι οι κούρδοι απ’ το συριακό καθεστώς· ποτέ δεν είχαν κάποιο πρόβλημα. Δεν έχει σημασία…. Η προσοδοθηρία είναι γλυκειά. Το pkk προειδοποιήθηκε, και προειδοποιήθηκε φιλικά, τόσο απ’ την Μόσχα και την Δαμασκό όσο και απ’ την Τεχεράνη, ότι μ’ αυτές τις επιλογές σκάβει τον λάκο του. Αλλά…

Υπάρχει κάτι ακόμα στις δηλώσεις του Lavrov, που μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Αναφέρεται σε …επαφές μεταξύ της Δαμασκού και Κουρδικών οργανώσεων που αποστασιοποιούνται απ’ την εξτρεμισμό και τις τρομοκρατικές μεθόδους δράσης… Έμμεσα η αναφορά σε “αποστασιοποίηση” παραπέμπει στην συμφωνία των Αδάνων, του 1998, μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού, σύμφωνα με την οποία η δεύτερη αναλάμβανε την υποχρέωση να αναγνωρίσει το pkk σαν «τρομοκρατική οργάνωση» και να πάρει τα κατάλληλα μέτρα εναντίον του. Το 1998 ήταν η χρονιά του τέλους της υποστήριξης προς την ένοπλη δράση του pkk όχι μόνο απ’ την Δαμασκό αλλά απ’ το σύνολο των μέχρι τότε υποστηρικτών του: την Μόσχα, την Ουάσιγκτον, την ε.ε – και την Αθήνα… (Το γιατί έγινε αυτή η “αλλαγή γραμμής” τότε το έχουμε γράψει στο χάρτινο Sarajevo – ξεπερνάει τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής). Η επαίσχυντη λιποταξία και η περιπλάνηση του Οτσαλάν για να σώσει το τομάρι του στη Μόσχα, μετά στη Ρώμη και τελικά στην Αθήνα που τον παρέδωσε στην Άγκυρα μέσω Ναϊρόμπι, δηλαδή η αναζήτηση εκ μέρους του κρυψώνας σε πρώην συμμάχους του που όμως τον είχαν διαγράψει πια, είναι η πιο εμβληματική πράξη εκείνης της περιόδου… Από τότε, πάντως, οι κούρδοι της συρίας άφησαν τα όπλα – και ζούσαν ειρηνικά και ήσυχα…

Στην εξέγερση του 2011 δεν πήραν μέρος. Δεν είχαν κανένα σοβαρό πρόβλημα απ’ το καθεστώς Άσαντ, ούτε κάποιο λόγο να στραφούν εναντίον του ζητώντας – όπως έκαναν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές – οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.

Μετά ήρθαν τα λεφτά…

Το γεγονός είναι τώρα ότι η Άγκυρα θεωρεί (με την συμφωνία όλου του μπλοκ της Αστάνα) ότι η Δαμασκός δεν είναι πρακτικά σε θέση να εφαρμόσει την συμφωνία των Αδάνων – οπότε, προς το παρόν, πρέπει να αναλάβει δράση η ίδια. Έως ότου το συριακό καθεστώς ξανα-αναλάβει αποτελεσματικά τον έλεγχο των συνόρων του με το τουρκικό…

Οι χθεσινές δηλώσεις του Lavrov αποσαφηνίζουν την πραγματικότητα: δεν είναι «μόνη» της η Άγκυρα αλλά είναι το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα, που αφού προσπάθησε «με το καλό» να πείσει τους φεουδάρχες των σύρων κούρδων να μην κάνουν παιχνίδια παγκοσμίου πολέμου, κατέληξε ότι δεν καταλαβαίνουν «έτσι». Το να είσαι μισθοφόρος της (πρώην) «μόνης υπερδύναμης» σου δίνει την αίσθηση της … υπερδύναμης… Οπότε… Οπότε το «αλλιώς» έπεσε φυσιολογικά στην Άγκυρα.