Tag: ευρώπη

Το ζήτημα της εξουσίας 3

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.27)>> Όσοι / όσες υποστήριξαν και υποστηρίζουν ότι η 11η/9ου ήταν inside job έχουν κατηγορηθεί και κατηγορούνται ως «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι», ακόμα και «ακροδεξιοί»… Όσοι υποστήριξαν ότι η πιο πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν κατασκευασμένη ως «εκτόξευση στον ουρανό» για τον έλεγχο σωμάτων, σχέσεων και αντιλήψεων απ’ το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα κατηγορήθηκαν επίσης ως «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι», ακόμα και «ακροδεξιοί». Γιατί υπάρχει αυτή η σταθερή επιμονή εδώ και 2,5 δεκαετίες τουλάχιστον να υποδεικνύονται οι βασικές «απιστίες» στις αλήθειες του συστήματος ως «ακροδεξιές»; Έχει αναρωτηθεί κανείς;

Στις πολύ αρχές της δεκαετίας του 1990, μαζί με τις θριαμβολογίες για την «οριστική νίκη» της δύσης, των πολιτικών της, της ιδεολογίας της (νεοφιλελευθερισμός) και των ιμπεριαλισμών της, προέκυψε και μια ανησυχία – που έμεινε διακριτικά στα παρασκήνια, ως όφειλε. Κάποιοι δυτικοί ειδικοί, πιο έξυπνοι και πιο διορατικοί απ’ τον συνηθισμένο μέσο όρο, έκαναν αυτόν τον συλλογισμό:

Πράγματι νικήσαμε… Όμως αυτό που νικήσαμε ήταν η σοβιετική εκδοχή περί κομμουνισμού. Που δεν είναι η μοναδική! Ξέρουμε ότι στα μέρη μας (στις δυτικές επικράτειες) υπάρχουν κι άλλες εκδοχές, οι οποίες δεν είχαν τα ιερά και όσιά τους στη Μόσχα: η εκδοχή της Ρόζας Λούξεμπουργκ, και η εκδοχή των ιστορικών αναρχικών… Τώρα που ηττήθηκε η σοβιετική εκδοχή δεν υπάρχει άραγε ο σοβαρός κίνδυνος αυτές οι άλλες εκδοχές να αποκτήσουν μεγαλύτερα περιθώρια και πεδία επικαιρότητας, πειθούς και δράσης; Τώρα που ηττήθηκε η σοβιετική εκδοχή δεν είναι αρκετά πιθανό να βρεθούμε μπροστά στην απειλή της μαζικοποίησης αυτών των άλλων εκδοχών, τις οποίες δεν θα μπορούμε να προβοκάρουμε με τον «παραδοσιακό» τρόπο; («Ναι» ήταν η εύλογη απάντηση!!!) Άρα θα πρέπει να κινηθούμε κατάλληλα…

Θα σας φανεί «περίεργο» που τέτοιες ανησυχίες ανταλλάχτηκαν και στα «πλαίσια του νατο»; Δεν θα έπρεπε! Το γεγονός είναι αυτό: ενώ το (ιστορικό) φασισταριό είχε αξιοποιηθεί / ενσωματωθεί οργανικά στις δεκαετίες του αντικομμουνισμού / αντισοβιετισμού στον 20ο αιώνα (: η επιχείρηση / δίκτυο stay behind…) στις καινούργιες συνθήκες, και μπροστά στο ενδεχόμενο μιας σοβαρής πολιτικής (και διανοητικής) αναδιοργάνωσης του (και ευρωπαϊκού) προλεταριάτου στις γραμμές της Λούξεμπουργκ ή/και της θεωρητικά αναβαθμισμένης αναρχίας, το παλαιο- και, κυρίως, το νεο-φασισταριό (ουσιαστικά: συγκεκριμένες ιδέες) θα έπρεπε να αξιοποιηθεί / ενσωματωθεί / κινητοποιηθεί… Αυτή τη φορά στο φως της ημέρας, ως «κοινωνικό / πολιτικό φαινόμενο»∙ όχι απλά (ή όχι μόνο) ως υπόγεια δίκτυα προβοκατόρων. (Για την θέση αυτών των τελευταίων οι δυτικές υπηρεσίες και οι συνεργάτες τους στην άκρη της αραβικής χερσονήσου έφτιαξαν τους «τζιχαντιστές»…).

Αυτό μεθοδεύτηκε… Ήταν μόλις στο τέλος της δεκαετίας του 1990, το 1999 για την ακρίβεια, που το όνομα (και η προσωπικότητα…) Jorg Haider και το κόμμα του («κόμμα ελευθερίας») έδειξαν ότι πράγματι ήταν πλέον εφικτό να διαμορφωθούν, μέσα στις ώριμες κοινωνίες του Θεάματος, μαζικές μορφές κοινωνικο/πολιτικού είδους, που απ’ την μια να καταγγέλλονται ως ακροδεξιές και απ’ την άλλη να αποτελούν οργανικό και ελκυστικό μέρος της κρατικής / καπιταλιστικής εξουσίας. Παραφράζοντας την εύστοχη παρατήρηση του Guy Debord:

… Αυτή η Θεαματική δημοκρατία κατασκευάζει τους εχθρούς της αφού προτιμάει να κρίνεται σε σχέση μ’ αυτούς παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά της…

Χρειάζονται αποδείξεις επ’ αυτού; Είναι πάμπολλες και, κυρίως, σε δημόσια θέα!!! Όταν, για παράδειγμα, ξέσπασε το πιο πρόσφατο κύμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, μιας κρίσης που είχε τέτοια και τόσα χαρακτηριστικά ώστε να «ανοίξουν τα μάτια» των υπηκόων για τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κανονικότητας οδηγώντας σε ανεξέλεγκτη πραγματική και πραγματικά χειραφετική ριζοσπαστικοποίηση, συγχρονισμένοι όλοι οι δυτικοί δημαγωγοί (με σπάνια ετοιμότητα!!!) άρχισαν να χαρακτηρίζουν τα όποια ακροδεξιά μορφώματα ως «αντισυστημικά», και την εκλογική τους ενίσχυση ως, επίσης, «ανησυχητική» έκφραση της … «κοινωνικής αντισυστημικότητας»!!! Πώς; Γιατί; Από που ως που; Δεν χρειάζονταν εξηγήσεις!!! Τα μεγάφωνα ξερνούσαν «διαπιστώσεις» που στην πραγματικότητα ήταν υποδείξεις: αν δεν σας αρέσουν τα σκατά που τρώτε, να πάτε εκεί, μ’ αυτούς… Χάρη στη συντριπτική «νηπιοποίηση» (αλλά και ενσωμάτωση…) της υποτιθέμενης «αριστερής άποψης» το πεδίο ήταν ελεύθερο.

Το ιδεολογικό πνεύμα της 11ης/9ου και της «αντιτρομοκρατίας» ήταν εύκολο να μετακινηθεί ελαφρά. Όσο για το (κατά την ταπεινή μας γνώμη…) «κλειδί»; Παρέμενε στη θέση του… (Θέλετε να αναφερθούμε στο εντόπιο παράδειγμα, στα βοθρολύματα, στους εφοπλιστές που τα χρηματοδοτούσαν, στους μηχανισμούς του βαθέος κράτους που ήταν ο σκελετός τους; Ή μήπως στους συγκυβερνητικούς “ανεξάρτητους έλληνες”;)

Κομμάτια και θρύψαλα; (1)

Δευτέρα 24 Απρίλη>> To Council on Foreign Relations είναι απ’ τα πιο παλιά αμερικανικά think tanks του αμερικανικού imperium, ηλικίας ενός αιώνα. Παλιό και «επιδραστικό». Εμφανίζεται σαν «ανεξάρτητο» αλλά φυσικά χρηματοδοτείται από «φιλάνθρωπους» του είδους Rockefeller foundation, κλπ.

Η κυρία Christine Lagarde, πρόεδρος της ΕΚΤ (: «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα») έδωσε εκεί πριν μια βδομάδα μια διάλεξη για τον επερχόμενο κατακερματισμένο κόσμο – για το «τέλος της παγκοσμιοποίησης» θα μπορούσε να πει… Κανονικά όλοι εκείνοι που διαδήλωναν (πιο σωστά: παρήλαυναν…) πριν 24, 23, 22, 21, 20 χρόνια «κατά της παγκοσμιοποίησης» θα έπρεπε να παρακολουθούν με χαρούμενο πάθος τέτοιου είδους «τοποθετήσεις» των τεχνικών της εξουσίας… Απίθανο να το κάνουν, το έχουν ξεχάσει το θέμα. Ευτυχώς που υπάρχει η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή για να προσφέρει την άχρηστη (;;, μάταιη;;) αντιπληροφόρηση.

«Και τι μας νοιάζει τι λένε και τι κάνουν οι αρχιτραπεζίτες;» θα πουν κάποιοι. «Έχουμε τα προβλήματα και τα βάσανα μας…» (Έχουμε και εκλογές!) Χμμμ… Κι άλλες φορές ήταν αδιάφορο το τι λένε και τι κάνουν τα αφεντικά και οι τεχνικοί τους – πράγμα που έκανε τα προβλήματα και τα βάσανα ακόμα πιο μυστηριώδη, ακόμα πιο αφόρητα… (Ας μην θυμίσουμε πόσες και ποιες ήταν αυτές οι «άλλες φορές» τα τελευταία 25 χρόνια∙ δεν θα πείσουμε: όταν η (διανοητική…) μιζέρια ποτίζει ως το μεδούλι, η έξοδος γίνεται πολύ δύσκολη.)

Η ομιλία της κυρίας ΕΚΤ, ακόμα και μέσα στην (μέτρια) αργκώ της, ήταν μια ακόμα μαρτυρία της διαρκούς όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού – του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Δεν ήταν μεγάλη η ομιλία. Μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να την διαβάσει (στα αγγλικά) εδώ. Για τις ανάγκες της εργατικής κριτικής (μας) θα μεταφέρουμε μεταφρασμένα μερικά αποσπάσματα:

Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε μια περίοδο μετασχηματιστικών αλλαγών. Μετά την πανδημία, τον αδικαιολόγητο πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, την οπλοποίηση της ενέργειας, την ξαφνική επιτάχυνση του πληθωρισμού, καθώς και τον εντεινόμενο ανταγωνισμό ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα, οι τεκτονικές πλάκες της γεωπολιτικής μετατοπίζονται γρηγορότερα.

Είμαστε μάρτυρες ενός κατακερματισμού της παγκόσμιας οικονομίας σε ανταγωνιζόμενα μπλοκ, με το κάθε μπλοκ να προσπαθεί να τραβήξει όσο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου γίνεται κοντύτερα στα στρατηγικά του συμφέροντα και στις κοινές αξίες. Κι αυτός ο κατακερματισμός μπορεί να συσσωματωθεί γύρω από δύο μπλοκ υπό την ηγεσία των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου.

Όλα αυτά μπορεί να έχουν εκτεταμένες επιπτώσεις σε πολλούς τομείς της ασκούμενης πολιτικής. Και σήμερα με τις παρατηρήσεις μου θα ήθελα να εξερευνήσω τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρχουν για τις κεντρικές τράπεζες.

Εν συντομία, μπορεί να δούμε δύο σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον της ασκούμενης πολιτικής των κεντρικών τραπεζών: πρώτον, μπορεί να δούμε μεγαλύτερη αστάθεια καθώς η ελαστικότητα της παγκόσμιας προσφοράς μειώνεται∙ και δεύτερον, μπορεί να δούμε μεγαλύτερη πολυπολικότητα καθώς οι γεωπολιτικές εντάσεις συνεχίζουν να οξύνονται.

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος επωφελήθηκε από ένα αξιοσημείωτα ευνοϊκό γεωπολιτικό περιβάλλον. Κάτω απ’ την ηγεμονική ηγεσία των ΗΠΑ, οι βασισμένοι σε κανόνες διεθνείς οργανισμοί άνθησαν και το παγκόσμιο εμπόριο επεκτάθηκε. Αυτό οδήγησε σε ένα βάθεμα των παγκόσμιων αλυσίδων [παραγωγής] αξίας και, καθώς η Κίνα εντάχθηκε στην παγκόσμια οικονομία, σε μια μαζική αύξηση της παγκόσμιας προσφοράς εργασίας.

Σαν αποτέλεσμα, η παγκόσμια προσφορά έγινε πιο ελαστική στις αλλαγές της εγχώριας ζήτησης, οδηγώντας σε μια μακρά περίοδο σχετικά χαμηλού και σταθερού πληθωρισμού. Αυτό, με τη σειρά του, στήριξε ένα πλαίσιο πολιτικής στο οποίο οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στη σταθεροποίηση του πληθωρισμού κατευθύνοντας την ζήτηση χωρίς να χρειάζεται να δίνουν μεγάλη προσοχή σε διαταραχές της προσφοράς.

Αλλά αυτή η περίοδος σχετικής σταθερότητας μπορεί τώρα να δίνει τη θέση της σε μια διαρκή αστάθεια, με αποτέλεσμα χαμηλότερη ανάπτυξη, υψηλότερο κόστος και πιο αβέβαιες εμπορικές εταιρικές σχέσεις. Αντί για την πιο ελαστική παγκόσμια προσφορά, μπορεί να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους επαναλαμβανόμενων σοκ στην προσφορά…

Αυτό έχει γίνει περισσότερο ορατό στην Ευρωπαϊκή ενεργειακή κρίση, αλλά εκτείνεται επίσης σε άλλες κρίσιμες προμήθειες. Σήμερα οι ΗΠΑ εξαρτώνται απόλυτα από εισαγωγές τουλάχιστον 14 κρίσιμων ορυκτών. Και η Ευρώπη εξαρτάται από την Κίνα για το 98% των αναγκών της σε σπάνιες γαίες. Οι διακοπές εφοδιασμού σ’ αυτά τα μέτωπα θα μπορούσαν να επηρεάσουν κρίσιμους τομείς της οικονομίας, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία και η μετάβασή της στην παραγωγή ηλεκτρικών οχημάτων.

Σαν αντίδραση, οι κυβερνήσεις νομοθετούν για να αυξήσουν την ασφάλεια των προμηθειών, ειδικά με τον Inflation Reduction Act στις ΗΠΑ, και την ατζέντα στρατηγικής αυτονομίας στην Ευρώπη. Όμως αυτά μπορεί, με τη σειρά τους, να επιταχύνουν τον κατακερματισμό, καθώς οι εταιρείες προσαρμόζονται περιμένοντας. Πράγματι, μετά την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, το ποσοστό των παγκόσμιων εταιρειών που σχεδιάζουν να περιφερειοποιήσουν τις προμηθευτικές τους αλυσίδες διπλασιάστηκε – περίπου στο 45% – σε σύγκριση με ένα χρόνο πριν.

… Μια πρόσφατη μελέτη βασισμένη σε στοιχεία απ’ το 1900 διαπίστωσε ότι οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι έχουν οδηγήσει σε υψηλό πληθωρισμό, χαμηλότερες οικονομικές δραστηριότητες και πτώση του παγκόσμιου εμπορίου. Και η ανάλυση της ΕΚΤ εκτιμάει παρόμοια αποτελέσματα μπορεί να αναμένονται για το μέλλον. Αν οι παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες κομματιαστούν κατά μήκος γεωπολιτικών γραμμών, η παγκόσμια αύξηση των τιμών καταναλωτή μπορεί να κινείται μεταξύ του 5% βραχυπρόθεσμα και σχεδόν 1% μακροπρόθεσμα. Αυτές οι αλλαγές δείχνουν ότι μια δεύτερη αλλαγή βρίσκεται σε εξέλιξη στο περιβάλλον των κεντρικών τραπεζών: μπορεί να δούμε τον κόσμο να γίνεται περισσότερο πολυπολικός.

Κατά την διάρκεια της Pax Americana μετά το 1945, το αμερικανικό δολάριο ενισχύθηκε σταθερά ως το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και μέσο συναλλαγών, και πιο πρόσφατα το ευρώ ανέβηκε στη δεύτερη θέση. Αυτό είχε μια σειρά από – κυρίως ευεργετικές – επιπτώσεις για τις κεντρικές τράπεζες. Για παράδειγμα η ικανότητα των κεντρικών τραπεζών να δρουν ως «ο μαέστρος της διεθνούς ορχήστρας» όπως σημειώνει ο Keynes, ή το να μπορούν οι εταιρείες να τιμολογούν στα εγχώρια νομίσματά τους, έκανε τις τιμές των εισαγωγών πιο σταθερές.

Παράλληλα, οι δυτικές δομές πληρωμών απέκτησαν έναν αυξανόμενο παγκόσμιο ρόλο. Για παράδειγμα, την δεκαετία μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο αριθμός των κρατών που χρησιμοποιούσαν το δίκτυο εκκαθάρισης πληρωμών SWIFT υπερδιπλασιάστηκε. Και το 2020 πάνω απ’ το 90% των διασυνοριακών συναλλαγών γινόταν μέσω του SWIFT. Αλλά τώρα τα καινούργια εμπορικά πρότυπα μπορεί να έχουν συνέπειες στις πληρωμές και στα διεθνή συναλλαγματικά αποθέματα.

Τις τελευταίες δεκαετίες η Κίνα έχει αυξήσει πάνω από 130 φορές το διμερές εμπόριο αγαθών με τις αναδυόμενες αγορές και τις αναπτυσσόμες οικονομίες, και η χώρα αυτή έχει γίνει επίσης ο κορυφαίος εξαγωγέας στον κόσμο. Μια πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι υπάρχει σημαντική συσχέτιση ανάμεσα στο εμπόριο μιας χώρας με την Κίνα και στα αποθέματα που διατηρεί σε γουάν. Τα νέα εμπορικά πρότυπα μπορεί επίσης να οδηγήσουν σε νέες συμμαχίες. Μια μελέτη διαπιστώνει ότι οι συμμαχίες μπορεί να αυξήσουν το μερίδιο ενός νομίσματος στα αποθεματικά κάθε εταίρου του κατά περίπου 30%.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια ευκαιρία για ορισμένες χώρες που επιδιώκουν να μειώσουν την εξάρτησή τους απ’ τα δυτικά συστήματα πληρωμών και τα νομισματικά πλαίσια, είτε για λόγους πολιτικής προτίμησης, οικονομικών εξαρτήσεων, είτε λόγω της χρήσης των οικονομικών κυρώσεων την τελευταία δεκαετία.

Μη δημοσιευμένα στοιχεία και επίσημες δηλώσεις δείχνουν ότι ορισμένες χώρες σκοπεύουν να αυξήσουν τη χρήση εναλλακτικών λύσεων για την τιμολόγηση του διεθνούς εμπορίου σε μεγάλα παραδοσιακά νομίσματα, όπως το κινεζικό γουάν ή η ινδική ρουπία. Βλέπουμε επίσης αυξημένη συσσώρευση χρυσού ως εναλλακτικού αποθεματικού ενεργητικού, που πιθανά καθοδηγείται από χώρες με στενούς γεωπολιτικούς δεσμούς με την Κίνα και την Ρωσία. Υπάρχουν επίσης προσπάθειες να δημιουργηθούν εναλλακτικές λύσεις στο SWIFT. Από το 2014 η Ρωσία έχει αναπτύξει ένα τέτοιο σύστημα για εσωτερική και διασυνοριακή χρήση, με περισσότερες από 50 τράπεζες σε 12 χώρες να το χρησιμοποιούν το 2022. Και από το 2015 η Κίνα έχει δημιουργήσει το δικό της σύστημα εκκαθάρισης πληρωμών σε γουάν.

Αυτές οι εξελίξεις δεν υποδηλώνουν επικείμενη απώλεια κυριαρχίας του δολαρίου των ΗΠΑ ή του ευρώ. Μέχρι στιγμής τα στοιχεία δεν δείχνουν ουσιαστικές αλλαγές στη χρήση των διεθνών νομισμάτων. Ωστόσο υποδεικνύουν ότι το καθεστώς νομίσματος διεθνούς χρήσης δεν μπορεί πια να θεωρείται δεδομένο.

…

Το ψοφιοκουναβιστάν κάνει βόλτες στο ρίνγκ

Τρίτη 21 Μάη. Εν τω μεταξύ στην Ουάσιγκτον ασχολούνται με το ποιος καυγάς τους θα είναι ο επόμενος. Το ψόφιο κουνάβι έδωσε μεν μια εξάμηνη παράταση στην επιβολή δασμών στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων, αλλά ετοιμάζεται να επιβάλει τιμωρίες στις εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του nord stream 2. Το Βερολίνο είναι ήδη με το δάκτυλο στην σκανδάλη – φραστικά μόνο…

Στην “πίσω αυλή” του το ψοφιοκουναβιστάν περνάει μια ασυνήθιστη περίοδο που δεν θυμίζει καθημερινά ότι «all the options are on the table» – κατ’ αρχήν για το Καράκας. Ο λόγος; Βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ του «αυτοανακηρυγμένου» Guaido και του καθεστώτος Μαδούρο, μέσω εκπροσώπων, στο Όσλο, μετά από μεσολάβηση της σουηδίας. Το πιθανότερο είναι ο πρώτος γύρος (τέλειωσε προχτές) να μην είναι face to face επικοινωνία, αλλά μέσω τρίτων.

Άγνωστη η κατάληξη, αλλά σαν ελιγμός εκ μέρους του καθεστώτος Μαδούρο είναι λογικός και βολικός. Σχεδόν 4 μήνες μετά την «διεθνή αναγνώριση» του «αυτοανακηρυγμένου» (που τότε είχε τον τίτλο «πρόεδρος»…), μετά από 4 αποτυχημένες προσπάθειες πραξικοπήματος, και μετά απ’ την άρνηση φασιστοσυμμάχων της Ουάσιγκτον (όπως η Μπραζίλια) να εμπλακούν σε κανονικό πόλεμο στη βενεζουέλα, ο Μαδούρο έχει κρατήσει την θέση του και έχει το πάνω χέρι απέναντι είτε στην αντιπολίτευση γενικά είτε στον Guaido ειδικά. Χρειάζεται όμως ακόμα χρόνο μπας και διορθώσει κάποιες απ’ τις δικές του αμαρτίες.

Στο στόμιο του περσικού κόλπου το μεν ψοφιοκουναβιστάν και οι σύμμαχοι του συγκεντρώνουν στρατό (όχι, ωστόσο, σε ποσότητα τέτοια που να προϊδεάζεται εισβολή), επαναλαμβάνουν δε μονότονα το «είμαστε ειρηνιστές».

Βγάζει γλώσσα όμως το «ειρηνικότατο» καθεστώς του τοξικού. Ο υπουργός του επί της «άμυνας» μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κατηγορεί την Τεχεράνη ότι κατευθύνει τους Huthis· και ότι το ιρανικό καθεστώς ήταν πίσω απ’ την εντυπωσιακή επίθεση με drones στον βασικό αγωγό πετρελαίου στη μέση της ερήμου.

Ενοχοποιώντας την Τεχεράνη, με τα αμερικανικά όπλα και τις ανάλογες δηλώσεις περί «προστασίας των συμμάχων απ’ την ιρανική aggression» σε απόσταση βόλτας με τζετ σκι, είναι πιθανό ότι το Ριάντ θέλει να αποφύγει τα πολύ χειρότερα. Οι Huthis επέδειξαν, με την επίθεσή τους στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της σαουδικής ααβίας 1000 χιλιόμετρα μακριά, πως έχουν το know how να κτυπήσουν και το Ριάντ, και τον άλλον τοξικό (των εμιράτων), και οτιδήποτε πολύτιμο σ’ όλο το πλάτος του νότου της αραβικής χερσονήσου – χωρίς εμπόδια. Χάλια – και προφανώς οι «φρουροί της επανάστασης» έχουν φροντίσει γι’ αυτά…

Αλλά ο πόλεμος στην Υεμένη ήταν ως τώρα μια χωριστή (και “περιθωριακή”) υπόθεση. Το ότι το Ριάντ προσπαθεί να τον χρησιμοποιήσει (τώρα που κινδυνεύει να ηττηθεί) σαν «ασπίδα» κατά της Τεχεράνης, σε συνδυασμό με τον τυχοδιωκτισμό των χουντοπετροσεΐχηδων που θεωρούν πως έχουν εξασφαλίσει την αμερικανική προστασία και είναι το ίδιο ισραηλινοί όσο ο Netanyahou και το υπόλοιπο καθεστωτικό φασισταριό στο Τελ Αβίβ, δεν μας επιτρέπει να αποκλείσουμε το να επιχειρήσουν να «τιμωρήσουν» αυτοί το ιράν. Δηλαδή; Να κάνουν «κάτι» για να αναγκάσουν την Τεχεράνη είτε να απαντήσει (και όλοι ξέρουν τι θα σήμαινε αυτό), ή να κάνει πίσω (επίσης σαφές).

Μόνοι τους δεν θα μπορούσαν ούτε να το διανοηθούν. Αλλά με τους 100.000 plus τόνους «αμερικανικής διπλωματίας» δίπλα τους plus plus μερικά αμερικανικά «στρατηγικά βομβαρδιστικά» ποιος ξέρει τι διανοούνται;

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλιά του πιάνεται – και η εποχή έχει όλο και περισσότερους πνιγμένους.

Europe 1

Παρασκευή 17 Μάη. Η αδυναμία του project europe να σταθεί σαν ενιαίο μπλοκ μέσα στις οξυνόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι ολοφάνερη – και, ταυτόχρονα, προς δόξα της καθεστωτικής πολιτικής (σαν τεχνικής της εξουσίας) έξω από οποιαδήποτε συζήτηση ενόψει της «ετυμηγορίας του λαού». Των «λαών» σωστότερα…

Παρότι το project europe έχει διαμορφώσει ένα πυκνό πλέγμα νόμων και θεσμών «οικονομικού περιεχομένου» απ’ το οποίο ούτε η βρετανική αλαζονεία δεν μπορεί να βγει χωρίς να υποστεί σοβαρές απώλειες, αυτό που λέγεται «πολιτική ολοκλήρωση», δηλαδή η διαμόρφωση μιας πολιτικο-οικονομικής ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, έχει καθηλωθεί εδώ και χρόνια. Και είναι αδύνατο να προχωρήσει μέσα στις συνθήκες «πίεσης από παντού», καθώς ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος εξελίσσεται.

Η αυξανόμενη «επιρροή» των εθνικοφασιστικορατσιστικών απόψεων στους «λαούς» είναι, κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής, μάλλον το αποτέλεσμα της αποτυχίας της πιο δυναμικής φράξιας των ευρωαφεντικών πριν πάνω από 10 χρόνια παρά η ξαφνική αιτία μιας μελλοντικής «ευρωκρίσης». Η “ευρώπη των λαών” (δηλαδή η “ευρώπη του εργασιακού ντάμπινγκ”) ήταν πάντα αυτό που η μεγάλη πλειοψηφία των αφεντικών ήθελε. Η ιστορική στιγμή που αντιστοιχούσε σε μια γρήγορη προώθηση της πολιτικής ολοκλήρωσης του project europe ήταν (πάντα κατά τη γνώμη μας) η δεκαετία 1995 – 2005. Η πιο κρίσιμη στιγμή εκείνο το διάστημα ήταν η διαμόρφωση της «ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης» – και η απόρριψή της βασικά απ’ το εθνικιστικό γαλλικό κεφάλαιο και τους κοινωνικούς λακέδες του (μέσω δημοψηφίσματος). Το “ευρωσύνταγμα” ήταν πρόωρο ή ένα πραξικοπηματικό εγχείρημα εκ μέρους των πιο διορατικών μερίδων των ευρω-αφεντικών, ειδικά μετά από όσα έκανε η Ουάσιγκτον σε βάρος του project europe το 2003 – οπότε λογικά απέτυχε; Κάθε απάντηση δεκτή…

Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι μια πολιτικά ενοποιημένη ομοσπονδιακή ευρώπη θα ήταν ένας υπολογίσιμος ιμπεριαλιστικός πόλος σ’ αυτήν την συγκυρία. Όμως δεν υπάρχει επίσης καμμία αμφιβολία ότι τα επιμέρους ευρωπαϊκά κράτη ήταν και παραμένουν ιμπεριαλιστικά «από μόνα τους». Τόσο εκτός όσο και εντός συνόρων. Όσοι «ανακουφίστηκαν» απ’ την αποτυχία της πολιτικής ενοποίησης του project europe το 2005 βρίσκονται τώρα αμήχανοι μπροστά στην ενδυνάμωση των ευρωπαϊκών εθνικισμών / φασισμών, που είναι το πιο βολικό (αν και ότι το μοναδικό) όχημα των εθνικών ιμπεριαλισμών.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια ιμπεριαλιστικά ενιαία ευρώπη (που δεν υπάρχει, αυτό είναι ολοφάνερο) και στους ευρωπαϊκούς εθνικούς ιμπεριαλισμούς (που υπάρχουν και παραϋπάρχουν); Στο βαθμό που αυτοί οι τελευταίοι είναι αδύναμοι στο να προχωρήσουν «με εθνική ανεξαρτησία» μέσα στο παγκόσμιο τεραίν του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα σε μεγέθη σαν τις ηπα, την κίνα και την ρωσία, θα επιλέξουν τις συμμαχίες τους με κάποια απ’ αυτά τα κράτη…

Υπάρχει περίπτωση, μ’ αυτόν τον τρόπο, να δημιουργηθούν πολεμικές εντάσεις και στην γηραιά ήπειρο; Θεωρητικά δεν θα πρέπει κανείς να το αποκλείσει… Το σίγουρο είναι πως (αν κάτι τέτοιο συμβεί στη διάρκεια του 4ου παγκόμιου) δεν θα είναι το ευρωπαϊκό έδαφος το μέρος όπου θα αναλαμβάνονται οι κεντρικές πρωτοβουλίες, όπως έγινε στον 1ο και στον 2ο….

Ήδη μοιάζει περισσότερο σαν εκείνη η περιοχή του πρώτου κόσμου που «αντανακλούν» οι ευρύτερες αναμετρήσεις – και καθόλου το κέντρο του πλανήτη…

Europe 2

Παρασκευή 17 Μάη. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα σχολιάσουν οπωσδήποτε το ότι κάμποσα εκατομμύρια υπηκόων 28 κρατών μελών του project europe, εν έτει 2019, πήγαν να ψηφίσουν σε κάτι που ονομάζεται “ευρωεκλογές”, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία τους ψήφισε για οτιδήποτε άλλο εκτός από “ευρωπαϊκά ζητήματα”. Παρότι, για παράδειγμα, υπάρχουν “ιδεοπολιτικές” συγγένειες μεταξύ των εθνικών κομμάτων δεν υπάρχουν ενιαία ευρωπαϊκά κόμματα με ευρωπαϊκά προγράμματα – μετά από τόσες δεκαετίες. Δεν υπάρχουν καν μαζικές αντάρτικες εργατικές “διεθνείς” με αξιώσεις σοβαρής κριτικής. Και οι “ιδεοπολιτικές” συγγένειες έχουν πάντα εθνικές σημαίες στις καμπούρες τους. Έτσι ώστε ανάμεσα, για παράδειγμα, στη γερμανική και στη γαλλική σοσιαλδημοκρατία το σημαντικότερο σε μια σειρά ζητημάτων είναι το “γερμανική” και το “γαλλική” – και όχι το “σοσιαλδημοκρατία”.

Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της οικονομικής όσμωσης με πολιτικό (σαν τεχνική της εξουσίας) κατακερματισμό στο project europe είναι ότι δεν διαμορφώθηκε έγκαιρα μια ευρωπαϊκή εργατική / ταξική συνείδηση, απόλυτα εχθρική όχι στον καπιταλισμό γενικά αλλά (και) ειδικά απέναντι στο «εργασιακό ντάμπινγκ» εντός (και, άρα, εκτός) ε.ε. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ότι οι φασίστες μπορούν να εμφανίζονται σαν «φίλοι του λαού», με άλλη τιμή εργατοώρας εδώ και με άλλη εκεί. Αλλά και ότι ανεμίζοντας την «εθνική ανωτερότητα / αποκλειστικότητα» των εργατών εδώ κι εκεί, μπορούν όλο και πιο εύκολα να πετάνε τους μετανάστες / πρόσφυγες στη θάλασσα. Και, από δίπλα, να εγγυώνται τον παροξυσμό της εκμετάλλευσης της νέας εργατικής τάξης μέσα στα σύνορά τους. Η αυστρία είναι ο φάρος. Ο Σαλβίνι και κάθε παρόμοιός του είναι αυθεντικό γέννημα του ενδοευρωπαϊκού ντάμπινγκ.

Αυτό είναι μέρος του 4ου παγκόσμιου πολέμου, απ’ όποια μεριά κι αν το δει κανείς. Έτσι ώστε να αποδεικνύεται πως η βαρβαρότητα της «ευρώπης φρούριο» δεν έγκειται, τελικά, στην πολιτική / καπιταλιστική ενοποίησή της που δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά στο αντίθετο: στο γεγονός, δηλαδή, ότι κάθε κράτος / κοινωνία, απ’ το ελλαδιστάν ως τη γαλλία, απ’ την ουγγαρία ως τη δανία και απ’ την πολωνία ως την ιταλία, μπορεί να εμφανίζεται σαν “συνοριακό” και να ανεμίζει τις εθνικιστικές του σημαίες εμφανιζόμενο σαν «προστάτης» μιας πολιτικά ανύπαρκτης ευρώπης, σε βάρος της πραγματικά πολυεθνικής ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.

Europe 3

Παρασκευή 17 Μάη. Υπήρξε (ή υπάρχει ακόμα) μια εργατική θεωρητική και πρακτική κριτική στάση στο project europe; Κατά την άποψή μας ναι, υπήρχε και υπάρχει. Με μία κρίσιμη προϋπόθεση: ότι δεν υποκαθιστά (στο όνομα οποιασδήποτε «εθνικής ανεξαρτησίας» με οποιοδήποτε «επαναστατικό περιτύλιγμα») την εκπροσώπηση των συμφερόντων των μικροαστών και των πιο καθυστερημένων τμημάτων των «εθνικών» κεφαλαίων! Η εργατική στάση, σαν έκφραση της συνείδησης της θέσης της τάξης μας, είναι εξ ορισμού global, universal – και ξέρει καλά να μην μπερδεύεται με τις εκφάνσεις του όποιου «διεθνισμού των αφεντικών», όπως κι αν εκφράζεται αυτός. Ξέρει καλά, για παράδειγμα, ότι πρέπει να επιτίθεται διαρκώς στα όποια σύνορα που αποκόβουν την γεωγραφική / πολιτική / πολιτισμική συνέχεια της ηπείρου απ’ την εργατική αφρική ή/και την μέση Ανατολή… Κι άρα ξέρει να είναι αντι-ιμπεριαλιστική…

Λέμε «ξέρει καλά»… Ξέρει; Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι εγκαταλείποντας το ταξικό της μίσος η τάξη μας ξέχασε τα πάντα. Για παράδειγμα η ελευθερία της εργατικής κίνησης, μ’ άλλα λόγια η καταστροφή των συνόρων και των «εθνικών χειραγωγήσεων» και κατακερματισμών, ήταν πάντα συμφέρον της τάξης μας· όχι των αφεντικών όπως με μανία προπαγανδίζουν τα φερέφωνα του συστήματος. Ο νεοφιλελευθερισμός και οι οπαδοί του, κήρυκες της «ελευθερίας», δεν παρέλειψαν τυχαία απ’ τα δόγματά τους την ελευθερία κίνησης των εργατών. Ούτε τυχαία στέλνουν τις στρατοαστυνομίες τους να φυλάνε τα σύνορα…

Ακόμα περισσότερο η παγκόσμια κυκλοφορία της εμπειρίας των αγώνων ήταν και είναι ο δικός μας πλούτος: ο διεθνισμός του προλεταριάτου πάντα, πάντα, πάντα, ήταν ο τρομακτικός εχθρός της «παγκοσμιοποίησης» του κεφάλαιου. Δεν ήταν κατά λάθος η πολεμική ιαχή «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» (απέναντι στο κεφάλαιο που μόνο σαν παγκόσμια συνθήκη μπορεί να κυριαρχεί) – ούτε ήταν τυχαίο πως αυτή ένωση γινόταν πρακτικά «απ’ τα κάτω» ήδη απ’ τον 19ο αιώνα: στην απεργία των ναυτεργατών της Μπονμπάι συμπαραστέκονταν οι ναυτεργάτες του Λίβερπουλ – και το ανάποδο…

Εκεί που ο ιταλός, ο έλληνας ή ο ολλανδός εργάτης συναντά τον σύριο ή τον αφγανό εργάτη ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι η ξενέρωτη «πολιτισμική ανοχή». Αλλά η εκπαίδευση του πρωτοκοσμικού απ’ τον Άλλο πάνω στην βίαιη global πραγματικότητα του κεφάλαιου· η συνειδητοποίηση της παγκόσμιας αλυσίδας της εκμετάλλευσης και της κερδοφορίας. Τα αφεντικά βρέθηκαν ξανά και ξανά, ήδη απ’ τον 19ο αιώνα, μπροστά στην πολεμική έκρηξη αυτής της πολυεθνικής εργατικής σύντηξης / συνείδησης. Και έμαθαν να την ελέγχουν με διάφορους τρόπους.

Συνεπώς, η αυθεντικά εργατική κριτική στάση απέναντι στο project europe δεν θα μπορούσε να είναι το αν και πως αυτό θα προχωρήσει· αλλά “μόνο”, τόσο λίγο τόσο πολύ, το πως θα γίνει ταξικό βίωμα η ανταλλαγή και ο εμπλουτισμός των εργατικών αρνήσεων, μέσα και έξω απ’ το ευρωπαϊκό «φρούριο». Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι «ξένοι»! Είναι οι κυνηγημένοι προλεταριοποιημένοι του διπλανού «τμήματος» στο παγκόσμιο εργοστάσιο!! Το χειροπιαστό παράδειγμα το έδωσαν οι εργάτες μιας αμερικανικής βιομηχανίας που εξαγοράστηκε πριν χρόνια από μια ευρωπαϊκή εταιρεία. Δεν καταδέχτηκαν να «πάρουν θέση» ούτε υπέρ ούτε κατά της εξαγοράς… Απλά, κάνοντας μια προειδοποιητική απεργία, διεμήνυσαν στα νέα αφεντικά να μην τολμήσουν να επιδεινώσουν τις εργασιακές σχέσεις… Κι αυτό είναι το σωστό: δεν μας ενδιαφέρει η εθνικότητα των αφεντικών – πολεμάμε ενάντια στις σχέσεις εκμετάλλευσεις, χωρίς «εθνικές» υποχωρήσεις, παραχωρήσεις, συμβιβασμούς και συμψηφισμούς!

Λέμε (μάταια…;;) ότι τα εργατικά συμφέροντα ήταν και είναι άσχετα με τις επευφημίες είτε των «μέσα» είτε των «έξω» απ’ το project europe – επειδή (θα έπρεπε να) είναι πάντα και μόνο ενάντια την εκμετάλλευση / πειθάρχηση, με όποια μάσκα κι αν εμφανίζονται! Τα «μέσα» και τα «έξω» αφορούν σύνορα, άρα αφορούν τις εθνικές ή/και τις υπερεθνικές φράξιες των αφεντικών. Για μας, εμάς σαν «ντόπιους» εργάτες ή/και σαν «μετανάστες» εργάτες, δεν υπάρχει συνοριακό, «εθνικό» μέσα / έξω που να πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στις αρνήσεις μας. Στις σχέσεις εκμετάλλευσης το μόνο που ξέρουμε (στην αστραφτερή στιγμή της εργατικής συνείδησης) είναι η άρνηση στις καπιταλιστικές / κρατικές προσταγές.

Φυσικά οι εκπρόσωποι του μικροαστισμού κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν ότι «μικρότερες» κρατικές εξουσίες είναι βολικότερες για τον ταξικό ανταγωνισμό! Ωιμέ! Τότε θα πρέπει η μάλτα είναι το ιδανικό της ταξικής πάλης, όπως άλλωστε και η νότια κύπρος – ενώ η γαλλία είναι χαμένη περίπτωση… Κι ας μην μιλήσουμε για τις ηπα ή, ακόμα χειρότερα, για την κίνα!!!

Απεριόριστη βλακεία του στυλ «το μικρό είναι πιο όμορφο»; Όχι. Δόλος! Αντί να οπλίσουμε την ταξική μας συνείδηση μέσα απ’ την άμεση ή έμμεση εμπειρία της διαρκούς κίνησης της εργατικής μας δύναμης, συνθηκολογήσαμε στο να μας κάνουν δούλους / εργάτες ασφαλτόστρωσης του δρόμου των εθνικο-φασιστών της ευρώπης!

Κι έτσι; Έτσι τα κοπάδια των υπηκόων, που δεν ενδιαφέρονται για το project europe σαν αντιστροφή, άρα σαν την δυνατότητα ενός εργατικού, διεθνιστικού πολέμου μεγάλης κλίμακας, θα πάνε να ψηφίσουν διαλέγοντας ανάμεσα σ’ έναν φασισμό / ιμπεριαλισμό τοις μετρητοίς, κι έναν φασισμό / ιμπεριαλισμό επί πιστώσει…

Η υπεράσπιση των συνόρων για το καλό της “εθνικής ανάπτυξης”ήταν πάντα και θα είναι πάντα αντιδραστική! Όποια επιχειρήματα κι αν επιστράτευε.

(φωτογραφίες: Όλες απ’ το φιλμ Europa, του Lars Von Trier, 1991)

Ιμπεριαλιστικοί πονοκέφαλοι

Τρίτη 12 Φλεβάρη. Έχουμε υποστηρίξει πως το κυβερνοσκαρφάλωμα των αμερικάνων συντηρητικών υπό το ψόφιο κουνάβι ήταν υποχρεωτικό αφού η τακτική ηγεμονίας των δημοκρατικών (υπό το Obama) αποτύγχανε πια τόσο στον ειρηνικό όσο και στη μέση Ανατολή. Φυσικά οι αμερικάνοι ψηφοφόροι δεν ρίχνουν τα κουκιά με βάση την εκτίμησή τους για τις τακτικές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού· παρότι το «θα πάψουμε να ασχολούμαστε με τον κόσμο» (του ψόφιου κουναβιού), το πίστεψαν, εννοώντας το σαν «μεγαλύτερο ενδιαφέρον» για τους ίδιους. Αν θα ήταν ποτέ δυνατόν η «ευημερία» του μέσου αμερικάνου να είναι άσχετη με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό!

Να, τώρα, πως βλέπει τα πράγματα ο Ben Rhodes, απ’ τους βασικούς συμβούλους του Obama, συνεντευξιαζόμενος χτες στο καθεστωτικό γερμανικό spiegel online:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κ. Rhodes, θα συμφωνούσατε ότι η εξωτερική πολιτική του Donald Trump είναι πολύ καλύτερη απ’ την φήμη του;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι. Η προσέγγιση του Trump επιταχύνει γρήγορα την συρρίκνωση της επιρροής της αμερικής, την εξάπλωση των αντιδημοκρατικών αξιών και την αυξανόμενη δυσκολία στην επίλυση σύνθετων πολιτικών προβλημάτων, όπως η κλιματική αλλαγή.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αλλά δεν είναι μάλλον αποτελεσματικός σε άλλα ζητήματα; Πίεσε τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τους αμυντικούς προϋπολογισμούς τους. Είναι σκληρός με την κίνα, κάτι που θα είναι ωφέλιμο όχι μόνο για τις ηπα αλλά επίσης και για την ευρώπη. Και εμποδίζει τις στρατιωτικές φιλοδοξίες του ιράν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν θα σας εκπλήξει το ότι διαφωνώ. Στη νοτιοδυτική Ασία και στον Ειρηνικό οι κινέζοι γίνονται κυρίαρχη δύναμη μ’ έναν τρόπο που θα γινόταν μετά από 20 με 30 χρόνια. Αντί γι’ αυτό, συμβαίνει μέσα σε 4 χρόνια, και συμβαίνει έτσι επειδή ο Trump αποσύρθηκε απ’ την περιοχή. Δεν είναι αξιόπιστος πια. Σε σχέση με το ΝΑΤΟ, μπορεί να πετύχαμε μερικά ευρωπαϊκά κράτη να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες, αλλά το κάνουν επειδή θέλουν να έχουν μια πιο ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας απ’ τις ηπα. Έχει βάλει ερωτηματικό σ’ αυτήν καθ’ αυτήν την βιωσιμότητα της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Έχει κάνει πολύ περισσότερα για να διευκολύνει τους σκοπούς των ρώσων απ’ όσα έχουν κάνει οι ίδιοι οι ρώσοι.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ωστόσο ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg έχει μόνο επαίνους για τον Trump. Λέει ότι τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ θα ξοδέψουν επιπλέον 100 δις για την άμυνα ως το τέλος του 2020.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Γιατί οι ευρωπαίοι ξοδεύουν περισσότερα για την άμυνα; Εν μέρει για να έχουν μια κάλυψη απέναντι στις ηπα. Αν δείτε τη γαλλία και σε μικρότερο βαθμό στη γερμανία, κουβεντιάζουν απροκάλυπτα για χωριστές αμυντικές συμμαχίες με άλλα κράτη εκτός ΝΑΤΟ. Ο Trump αντιμετωπίζει τα πάντα σαν απόδειξη της δύναμής του, συμπεριλαμβανόμενης της εξωτερικής πολιτικής, αλλά δεν έχει στρατηγική. Ο Obama προσπαθούσε να διατηρήσει την αμερικανική επιρροή και ηγεσία, και ένα συγκεκριμένο είδος διεθνούς τάξης ρυθμίζοντας τον τρόπο με τον οποίο οι ηπα δρούσαν σ’ όλο τον κόσμο, κι αυτό αποδεικνύεται από διεθνείς συμφωνίες όπως η συμφωνία του Παρισιού, η ΤPP, η TTIP και άλλες. Ο Trump τα κατεδαφίζει όλα αυτά, και τσακώνεται με τον κόσμο…

Σύμφωνα με την δική μας ανάγνωση (του συνόλου της συνέντευξης) ενώ η ψοφιοκουναβική μέθοδος είναι «επίδειξη δύναμης» («και βλέπουμε»), η αντι-ψοφιοκουναβική μέθοδος (των αμερικάνων δημοκρατικών) είναι, στην καλύτερη περίπτωση, «βλέποντας και κάνοντας». Παρότι το δεύτερο παρουσιάζεται σαν «ρεαλισμός» (μπορεί και να είναι) σε αντίθεση με το πρώτο που παρουσιάζεται σαν μιλιταριστική ιδεολογία, η Ιστορία (καπιταλιστική είναι…) τρέχει πίσω απ’ τις πλάτες των πάντων.

Και υποδεικνύει πως όταν μια «μεγάλη δύναμη» αρχίσει να πέφτει εξαιτίας της εφόδου ικανών αντιπάλων (με όποιον τρόπο κι αν γίνεται αυτή η έφοδος) από ένα πράγμα θα προσπαθήσει να κρατηθεί, αργά ή γρήγορα: τα όπλα της.

Paris burning!

Τρίτη 18 Δεκέμβρη. Είναι απίστευτο ότι με ένα πολύ ισχυρό δολάριο και, πρακτικά, χωρίς πληθωρισμό, με τον απ’ έξω κόσμο γύρω μας να ανατινάζεται, με το Παρίσι να καίγεται και την Κίνα να γονατίζει, η fed [η ομοσπονδιακή αμερικανική τράπεζα] συνεχίζει ακόμα να σκέφτεται μια αύξηση των επιτοκίων. Αδράξτε την νίκη!!!

Είναι το ψόφιο κουνάβι που θριαμβολογεί, τιτιβίζοντας – ως συνήθως. Ο προκάτοχός του (απ’ τους συντηρητικούς) αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β είχε κάνει τον (ελάχιστο) κόπο να ανέβει στο κατάστρωμα ενός αεροπλανοφόρου, την πρωτομαγιά του 2003, για να διακηρύξει θριαμβευτικά ότι «αποστολή εξετελέσθη» αναφορικά με την εισβολή στο ιράκ. Άλλαξαν οι καιροί: ο τωρινός αμερικάνος πρόεδρος πανηγυρίζει για τη «νίκη» με τις πιτζάμες του, τιτιβίζοντας…

Νίκησαν οι united states of america στο ιράκ το 2003; Το 2018 δεν το λέει κανείς ούτε για αστείο… Νίκησαν οι united states of america το 2018; Δεν χρειάζεται να περάσουν όχι χρόνια αλλά ούτε καν ώρες: σε διάφορα σημεία του πλανήτη καγχάζουν.

Αλλάζουν οι καιροί… Ίσως ο επόμενος νικητής να αυτοανακηρυχτεί τέτοιος εκεί που ακόμα και οι αυτοκράτορες πήγαιναν μόνοι τους… Χωρίς καν να τιτιβίσει: οι αισθητήρες του «είδους υγιεινής» στο οποίο θα κάθεται θα αντιληφθούν την διάθεσή του, και θα την κοινοποιήσουν…

Ο αιώνιος «Νιαγάρας» της Ιστορίας θα φροντίσει για τα υπόλοιπα…

Οι καταστροφείς 1

Τρίτη 24 Απρίλη. Αφού ο πρόεδρος Trump είναι σε θέση να μιλήσει face to face με τον μέχρι πρότινος “rocket man» της βόρειας κορέας Kim Jong-un, γιατί δεν μπορεί να κάνει το ίδιο με το ιρανικό καθεστώς; Αυτή είναι η απορία του Khaled Hroub, γνωστού διεθνώς παλαιστίνιου καθηγητή σε πανεπιστήμιο του Κατάρ. Η απορία θυμίζει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η σύνδεση της μέσης Ανατολής με την ανατολική Ασία δεν είναι παραξενιά της ασταμάτητης μηχανής (παρότι τέτοιες συσχετίσεις δεν είναι υποχρεωτικά ίδιες μεταξύ τους στις αναλυτικές προϋποθέσεις και στα συμπεράσματά τους).

Ο καθηγητής Hroub δίνει την απάντηση στο ερώτημά του. Ο πρώτος λόγος είναι ότι η αμερικανική πολεμική βιομηχανία θέλει να τα «πάρει» απ’ τον οίκο των Σαούντ, ακόμα και να τον στραγγίξει (προς όφελός της) μέχρι το τελευταίο δολάριο· συνεπώς έχει συμφέρον να υπάρχει μια «ιρανική απειλή» στην περιοχή. Ο δεύτερος λόγος είναι χειρότερος: υπάρχουν αρκετοί αμερικάνοι καθεστωτικοί, συνδεδεμένοι με (ή και ελεγχόμενοι από) τις σκληροπυρηνικές ισραηλινές «ομάδες πίεσης» που θέλουν οπωσδήποτε να «τσακίσουν» το ιράν.

Μ’ όλο τον σεβασμό στον καθηγητή Hroub (τι είναι, άλλωστε, η ασταμάτητη μηχανή; μια μαθήτρια είναι…) οι εξηγήσεις του φαίνονται ελλειπείς. Πρώτον επειδή και στην ανατολική ασία πουλάει όπλα η αμερικανική βιομηχανία: στην ιαπωνία, στη νότια κορέα, στο βιετνάμ… Ίσως όχι στην ποσότητα (και στην προοπτική αχρηστίας) όπως στα παρανοϊκά σεϊχάτα της αραβικής χερσονήσου· ωστόσο όπως στη μέση Ανατολή έτσι και στην ανατολική Ασία η «ειρήνη» δεν είναι τρόπος για να πουλάς όπλα. Δεύτερον, επειδή όσο έντονη κι αν είναι η επιρροή των ανθρώπων του Τελ Αβίβ στην Ουάσιγκτον καταντάει γελοίο να υποστηρίζει κανείς ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ενεργούμενο του ισραηλινού!

Όχι! Χωρίς την ραγδαία καπιταλιστική ανάπτυξη της κίνας (που συμπαρασέρνει ή θα συμπαρασύρει μεγάλο μέρος της ασίας) η μέση Ανατολή θα ήταν άχρηστη για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Απ’ το πετρέλαιο της μέσης Ανατολής η Ουάσιγκτον έχει χωρίσει, γινόμενη πετρελαϊκά ανεξάρτητη. Οπότε;

Η ανάπτυξη του κινεζικού καπιταλισμού και η συμμαχία του με τον ρωσικό, έχει βάλει στην ημερήσια διάταξη ένα ενδεχόμενο εφιαλτικό για την παγκόσμια ιμπεριαλιστική ηγεμονία των ηπα: την πρόσφυση της ευρώπης (ή ενός μεγάλου μέρους της) στο ευρασιατικό καπιταλιστικό project. Η «μεγάλη σκακιέρα» του Zbignies Brzezinski στοιχειώνει πάντα, ομολογημένα ή ανομολόγητα, τα μυαλά των αμερικανικών αφεντικών.

Και ακριβώς επειδή η «αμερικανική νίκη» στον ειρηνικό / ινδικό / ανατολική ασία γίνεται όλο και πιο δύσκολη (χωρίς «πλήρη πόλεμο» σίγουρα…), η ανατολική Μεσόγειος και η ανατολική ηπειρωτική Ευρώπη, είναι ένα είδος «τελευταίας γραμμής άμυνας», για να ανακοπεί το ευρασιατικό project, πριν ξεχυθεί στην πρώην “δυτική Ευρώπη” και φτάσει ως τις ανατολικές όχθες του Ατλαντικού.

Μοιρασιά;

Κυριακή 26 Φλεβάρη. Εκτός απ’ τον “φιλειρηνισμό” του ψόφιου κουναβιού υπάρχουν κι άλλα παραμύθια, μερικά απ’ τα οποία έχουν οπαδούς και στα μέρη μας… Όμως η μαύρη αλήθεια είναι αυτή: στο συριακό πεδίο μάχης έχουν συγκεντρωθεί, όχι σε μεγάλες ποσότητες αλλά με “όλα τα απαραίτητα”, στρατοί από μισή ντουζίνα καπιταλιστικά κράτη: ρωσία, τουρκία, ηπα, ιράν, αίγυπτο, ισραήλ – χώρια οι “εκπρόσωποι”.

Έχει γίνει επίσημη και οριστική μοιρασιά της συριακής επικράτειας; Με δεδομένο ότι πρόκειται για δευτερεύον μέτωπο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι δεν είναι αδύνατο “κάπως να τα βρουν”. Όμως ακριβώς επειδή είναι δευτερεύον το μέτωπο οποιαδήποτε “συμφωνία” , ακόμα κι αν έχει υπάρξει, μόνο σαν προσωρινή θα μπορούσε να θεωρηθεί. Ειδικά αν υπολογίσει κανείς ότι τουλάχιστον απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, που είχε την πρωτοβουλία για την “δημιουργική αστάθεια” στην ευρύτερη περιοχή (πλην ισραήλ…), οι διακυβεύσεις στη μέση Ανατολή (όπως και στην Αφρική) σχετίζονται άμεσα με τα δύο κύρια μέτωπά της: την ανατολική ασία (κίνα) και την ευρώπη.