Tag: ευρώ

Κυριακή 30 Ιούλη. Το κόμμα της δραχμής ανακαλύπτει «το κόμμα της δραχμής»; Το 2011, το 2012, το 2013, το 2014, το 2015 τι συνέβαινε άραγε στα θολά μυαλά των απανταχού ελλήνων μικροαστών; Οι «αγανακτισμένοι» τι επεδίωκαν;

Ναι, είμαστε ίσως οι μοναδικοί σ’ αυτήν την επικράτεια που δείξαμε συστηματικά, όταν έπρεπε, περί τίνος επρόκειτο. Ναι, επιμείναμε ιδιαίτερα στον ρόλο της φαιορόζ κυβέρνησης – και των εσωκοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών συμμάχων της.

Αλλά να είμαστε δίκαιοι: το κύμα που καβάλησε δεν το έφτιαξε αυτή. Σίγουρα δεν το έφτιαξε μόνη της. Η ρητορική της «εθνικής νομισματικής απελευθέρωσης» ένωσε τον κάθε πυροβολημένο μικροαστό με τους φαρμακοβιομήχανους, με τους εμπόρους τουρισμού (αν και οι πιο επώνυμοι κρατούνταν διακριτικά σε απόσταση), τους εξαγωγείς πρώτων υλών και αγροτικών εμπορευμάτων, τους μηχανικούς, τους έμπορους διασκέδασης… Την δεύτερη, νομισματική αυτή τη φορά, μαζική υποτίμηση της εργασίας (και των παγίων) δεν την εφηύρε η Κουμουνδούρου· αυτή ανέλαβε μόνο να την υπηρετήσει έναντι μισθών που τα στελέχη της δεν είχαν δει ούτε στα καλύτερά τους όνειρα. Όχι. Αυτήν την υποτίμηση, την δεύτερη στη σειρά, τη νομισματική, την επεδίωκαν (και κατά την ταπεινή γνώμη μας την επιδιώκουν ακόμα…) όλοι οι πιο πάνω συν τους όχι αμελητέους και άγνωστους στον αριθμό που έχουν παρκάρει τα ευρώ τους σε τράπεζες εκτός ελλάδας.

Κι αν αυτό το σάλτο μορτάλε αποφεύχθηκε το 2015, όχι στο παραένα αλλά στο καιένα, είναι μόνο επειδή όλη αυτή η μάζα των οπαδών της δραχμής δεν μπορεί να βάλει ούτε ένα ράφι ίσιο στον τοίχο· όχι να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μια τόσο δύσκολη, σύνθετη και κοινωνικά οδυνηρή μετάβαση, από ένα σκληρό σε ένα μαλακό νόμισμα.

Η ανικανότητα φρέναρε, όσο και όπως έχει φρενάρει ως τώρα, το νομισματικό γκρεμοτσάκισμα / «εθνική απελευθέρωση»· όχι η διαφωνία. Γι αυτό ακριβώς η ουσιαστική απόφαση για το grexit αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να ληφθεί, μαζί με όλη την ευθύνη πρακτική και ηθική που της αντιστοιχεί, εντός ελλαδιστάν.

Δεν μπορεί να παρθεί αυτή, αλλά δεν μπορεί να παρθεί και καμία άλλη! Η μικροαστική πανούκλα plus ανικανότητα γεννάει την προσδοκία των «απο μηχανής θεών», των «σωτήρων». Οι φαιορόζ προθυμοποιήθηκαν να παίξουν αυτόν τον ρόλο επειδή ήταν ανέκαθεν, μετά το ’74, αριβίστες· ή έγιναν μέσω της πασοκοποίησής τους μετά το ’81. Και επειδή θεωρούσαν ότι «τους χρωστάει η ιστορία». Απέτυχαν, και από πολλές απόψεις αυτό είναι προτιμότερο απ’ το να πετύχαιναν. Θα αποτυγχάνουν και σε οτιδήποτε άλλο διαφορετικό εκτός απ’ τον πολιτικό προσοδισμό: μ’ αυτόν μεγάλωσαν, μ’ αυτόν ζούν, αυτόν ξέρουν, αυτόν εμπιστεύονται. Όπως και οι προηγούμενοι και οι επόμενοι. Από καταβολής νέου ελληνικού κράτους.

Όμως το σενάριο της δραχμής δεν το έγραψαν αυτοί! Όχι! Ο κυρ Γιάνης, ο κυρ Παναγιώτης, ο κυρ Αλέκος νωρίτερα, και όλοι οι «αριστεροί» του κόμματος της δραχμής, ήταν απλά τα φτηνά ενεργούμενα, πιο «καθαρά χέρια» απ’ τους προηγούμενους. Εξού και η εύκολη συνύπαρξή τους στο Σύνταγμα ως «αγανακτισμένοι» και ύστερα η κυβερνητική συνλειτουργία τους με τους φασίστες (οι οποίες συνυπάρξεις και συνλειτουργίες και πολιτικές συμπτώσεις, κανέναν δεν ενόχλησαν και κανέναν δεν προσέβαλαν…)

Σ’ ότι αφορά την δική μας εργατική οπτική τα πραγματικά αφεντικά του ελληνικού κεφάλαιου / κράτους / παρακράτους δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω απ’ τις πολιτικές τους βιτρίνες. Όσα καραγκιοζιλίκια κι αν κάνουν αυτές.

Η ιστορία που γράφουν τα αφεντικά, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι μυθολογία!

Δευτέρα 24 Ιούλη. Δεδομένου ότι ο Nick the greek υπηρετεί πιστά την «εθνική γραμμή» στο τομέα του, δεν κινδυνεύει απ’ τις αποκαλύψεις του κυρ Γιάνη. Άλλοι, συμπεριλαμβανόμενου του εξοχότατου / ασχετότατου, ίσως γελοιοποιούνται. Η σκηνή, για παράδειγμα, που (τι έπιναν εκείνο το βράδυ;) διαδραματίζεται σαν φαντασίωση, με τον πρωθυπουργό της χώρας να σέρνει ουρλιάζοντας τον κεντρικό τραπεζίτη, τον αντ’ αυτού να κάνει κάτι πιο δυναμικό σε βάρος του (τι άραγε;) και έναν πρώην “αστυνομικό συντάκτη” (γραφείο τύπου των υπηρεσιών δηλαδή…) να φωνάζει απ’ το βάθος “και μια βόμβα στα πόδια δεν θα ήταν άσχημη ιδέα!”, αυτή η σκηνή λοιπόν θα ήταν πολύ δραματική σα νούμερο της επιθεώρησης· πριν 50 ή 60 χρόνια. Το 2014 δεν ήταν καν b.

Το άσχημο είναι κάτι τέτοιους “τσαμπουκάδες”, θεωρούμενους ως (καθεστωτική) “πολιτική”, τους περιγράφει ένας (πρώην) asset που λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος, εδώ και πολλά χρόνια, απ’ το πόπολο, ένας «σχεδόν επαναστάτης» δηλαδή· κι όχι κανάς μνησίκακος αντίπαλος.

Η φαιδρότητα των ατόμων και των αντιλήψεών τους στη φαιορόζ διοίκηση είναι, όμως, η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι το γεγονός ότι τα «υποκειμενικά χαρακτηριστικά» των ανθρώπων ήταν εύκολα εντοπίσιμα πολύ νωρίς· πριν καν φτάσουν στις κυβερνητικές καρέκλες. Σαν (χάρτινο) Sarajevo κάναμε τότε καινούργιους εχθρούς επειδή αναλύαμε, κόντρα στο εθνοπατριωτικό ρεύμα, την επικινδυνότητα (για την τάξη μας) του κόμματος της δραχμής· έστω, των συγκεκριμένων εκπροσώπων του.

Μέσα στα υπόλοιπα είχαμε θυμίσει, ωστόσο, και κάτι που θεωρούμε πως έχει στρατηγική σημασία για τις επιλογές του ντόπιου βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Η ασχετοσύνη επιδείχθηκε πανηγυρικά τα 2,5 χρόνια που η Κουμουνδούρου ήταν αξιωματική αντιπολίτευση. Πριν ανέβει στο γκουβέρνο. Ξέρει ή έμαθε ποτέ κανείς οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια, εκείνο το διάστημα, να «εγκλιματιστούν» τα χωρίς καμία εμπειρία στελέχη της στα πραγματικά δεδομένα, εντός και εκτός συνόρων, στα δεδομένα με βάση τα οποία θα κυβερνούσαν; Όχι!

Γιατί, λοιπόν, το βαθύ κράτος / κεφάλαιο έδωσε τις ευλογίες του σ’ αυτήν την υποτιθέμενη «αλλαγή φρουράς» τον Γενάρη του 2015; Προφανώς τα πραγματικά αφεντικά είχαν τους λόγους τους να εγκρίνουν τύπους που θα τα έκαναν σκατά ακόμα και σε διαχείριση περίπτερου.

Αυτό είναι που διαφεύγει και διαστρέφει (κατά την γνώμη μας) την ιστορική πραγματικότητα. Οι φαιορόζ εμφανίστηκαν σαν «τομή» στην α λα ελληνικά διαχείριση της κρίσης, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μόνο «αλλαγή σκυτάλης»· και μια φτηνή λύση θεαματικής ανανέωσης της βιτρίνας. Που ευλογήθηκε προκαταβολικά απ’ όλους τους μηχανισμούς. Παπάδες, εφοπλιστές, παρακρατικούς, αφεντικά διαφόρων ειδών…

Όμως αυτό κρύβεται, ακόμα και πίσω από «αποκαλύψεις» που μπορεί να κάνει ένας Γιάνης. Οπότε η πραγματική συνέχεια της καθεστωτικής πολιτικής μένει αόρατη. Και, υποθέτουμε, όταν υπάρξει καινούργια «αλλαγή», πάλι θα είναι πολλοί που θα φάνε το όποιο παραμύθι την συνοδεύσει. (Ή την αφοδεύσει. Διαλέγετε και παίρνετε!)

Κυριακή 23 Ιούλη. Το ότι διάφοροι «επώνυμοι» επιμένουν ότι μια χούφτα ηλίθιες ιδέες (τους) συνιστούσαν «σχέδιο», το 2015, δεν αφορά μόνο τους ίδιους. Δεν αφορά μόνο τους ψηφοφόρους τους. Αφορά και την μέση εθνική φαντασίωση για το τι σημαίνει «σχέδιο», και μάλιστα τέτοιας έκτασης και συνθετότητας όσο η μετάβαση από ένα «σκληρό» σε ένα «μαλακό» νόμισμα.

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο έδαφος αντιλήψεων (για τον κόσμο, για τους Άλλους, για τους Εαυτούς) που διαπερνά ιδεολογίες που δείχνουν αντίθετες μεταξύ τους. Θα μπορούσε να ονομαστεί μικροαστική βουλισιοκρατία: θέλω αυτό, και είναι αρκετό το ότι το θέλω για να γίνει. Οτιδήποτε με εμποδίσει είναι, απλά, μια συνωμοσία σε βάρος μου!

Λένε ότι το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι. Στις εθνικές φαντασιώσεις πάντως το ψάρι βρωμάει από παντού…

Σάββατο 17 Ιούνη. Υπάρχει άλλο ένα θέμα, που στα γενικά του χαρακτηριστικά είναι πολύ σοβαρότερο απ’ το προηγούμενο: η στάση του δντ και ειδικά η άποψη της Ουάσιγκτον γι’ αυτήν· σε σχέση με την «μικρή ασθενή». Μιλώντας ψυχρά και ιστορικά δεν ανήκει στις αρμοδιότητες του δντ το να διαπραγματεύεται με διάφορους συν-πιστωτές τις αναγκαιότητες των εκλογικών τους κύκλων και να παίρνει «δημιουργικά ασαφείς» αποφάσεις με βάση αυτούς τους κύκλους. Ωστόσο αυτό κάνει πλέον, μέσω της επικεφαλής του Christine Lagarde: “ναι, μεν, το ελληνικό χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, οπότε το δντ θα έπρεπε να αποκλείσει την χρηματοδοτική συμμετοχή του στο πρόγραμμα διάσωσης· αλλά μπορεί κάποια στιγμή να γίνει διαχειρίσμο, οπότε συνεχίζει να συμμετέχει (χωρίς λεφτά, σε αναμονή), εντός, εκτός και επί τα αυτά”.

Αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση δημιουργεί όντως προβλήματα σε έναν καπιταλιστικό οργανισμό που φτιάχτηκε για να έχει παγκόσμια εμβέλεια, αλλά χάνει σταθερά την κεντρικότητά του εδώ και χρόνια: μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν “προηγούμενο”. Διαφωνίες (και απόψεις υπέρ της αποχώρησης απ’ το “ελληνικό πρόγραμμα” μετά το 2012) υπήρχαν και πριν· αλλά ο “μεγαλύτερος μέτοχος”, η Ουάσιγκτον, επί διοίκησης Ομπάμα, έριχνε το βάρος του υπέρ της παραμονής, μ’ όλο αυτό το ασαφές καθεστώς.

Είναι στην ίδια φάση και η συντηρητική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού; Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις (του είδους δηλώσεις στελεχών του συντηρητικού κόμματος) που δείχνουν ότι η «business λογική» του ψόφιου κουναβιού (και όσων βρίσκονται πίσω του) είναι αντίθετη. Η ελλάδα είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, κι ας το λύσουν οι ευρωπαίοι· δεν θα πηγαίνουν εκεί τα λεφτά των αμερικάνων φορολογούμενων ήταν η άποψή του· πριν εκλεγεί.

Μετά την εκλογή η απόφαση (για τον ρόλο ή τον μη ρόλο του δντ) εκκρεμεί. Μπορεί να συνεχίσει να εκκρεμεί για πολύ. Όμως η Lagarde εισηγήθηκε σήμερα (ή θα το κάνει πολύ σύντομα) στο δ.σ. του δντ την έγκριση του «είμαι και δεν είμαι μέχρι να…». Το προς έγκριση σχέδιο είναι ότι το δντ θα δανείσει την Αθήνα κάτι λιγότερο από 2 δισεκτομμύρια δολάρια, αλλά όχι ακόμα. Αργότερα. Όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν…

Αυτό δεν είναι «καπιταλιστική τεχνοκρατία». Πιθανόν οι συσχετισμοί στο δ.σ. να είναι ήδη κανονισμένοι, υπέρ. Πρέπει ωστόσο να περιμένει κανείς την τελική απόφαση· ψόφιο κουνάβι είναι αυτό, δεν έχει και τα καλύτερα φιλοευρωπαϊκά αισθήματα. Είναι σ’ όλους σαφές ότι αυτά τα σχεδόν 2 δισεκατομμύρια είναι ασήμαντη χρηματική συνεισφορά· έχει μόνο «πολιτική» σημασία, για να συνεχίσουν τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια να δανείζουν τα πολύ περισσότερα. Ε, δεν χρειάζεται μεγάλη δόση ψοφιοκουναβίνης για να πει μια αμερικανική πολιτική βιτρίνα «Ρε, μας δουλεύετε; Αν έχετε προβλήματα με τα κοινοβούλιά σας λύστε τα· το δντ δεν θα παριστάνει τον φερετζέ!»

(Προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ευρωπαϊκές κοινοβουλευτικές ανάγκες, η Lagarde έχει καταφύγει στην αναβίωση μιας τακτικής του δντ στα ‘80s, που ονομάζεται «κατ’ αρχήν συμφωνία»: σήμαινε ότι γινόταν μια συμφωνία «διάσωσης μέσω δανείων και μεταρρυθμίσεων» αλλά το χρηματοδοτικό σκέλος της έμπαινε σε εφαρμογή μετά από 1 ή 2 μήνες, αφού πρώτα οι ιδιώτες πιστωτές του ενδιαφερόμενου κράτους συμφωνούσαν σε κάποιο «κούρεμα» – έτσι ώστε το χρέος του να είναι διαχειρίσμο.

Το πρόβλημα τώρα είναι πολλαπλό. Πρώτον, δεν υπάρχει σαφές χρονικό όριο για να γίνει, αν γίνει, κάποια «διευθέτηση» – το Βερολίνο δηλώνει σταθερά ότι δεν θα χρειαστεί. Δεύτερον, οι πιστωτές είναι κράτη. Τρίτον, και σημαντικότερο, πρόκειται για μέλη μιας νομισματικής ένωσης στην οποία ανήκει και το ελλαδιστάν, που έχουν ήδη έναν καλό κουμπαρά για «διάσωση»· τον esm. Το τρικ της Lagarde μπορεί, λοιπόν, να είναι τυπικά εντάξει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα ψήσει την Ουάσιγκτον.

Αν το δντ αποφασίσει σύντομα ότι δεν θα ξαναβάλει λεφτά στο ελληνικό πρόγραμμα, όχι – μόνο – επειδή ακόμα το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, αλλά επιπλέον – σημαντικότερο – επειδή δεν χρειάζεται να το κάνει – ο esm έχει λεφτά – κι όσο συνεχίζεται το ήξεις αφήξεις διακυβεύεται τσάμπα το όποιο κύρος του, αν λοιπόν προκύψει κάτι τέτοιο, τότε κάποια ευρωπαϊκά κοινοβούλια πιθανότατα να φρενάρουν την εκταμίευση της δόσης…

Θεωρητικά η φαιορόζ κυβέρνηση ίσως έχει βάλει στην άκρη το ποσό που χρειάζεται, για να γλυτώσει την χρεωκοπία. Όμως αυτό δεν θα είναι πήραμε αυτό που θέλαμε· εκτός αν κάποιος σκέφτεται σεξιστικά.

Λίγη υπομονή, λοιπόν, εξοχότατε και αυλή του παλατιού. Μακάρι όλα να πάνε κατ’ ευχήν. Αλλά ας πάνε πρώτα μέχρι το τέλος· και μετά κάνετε το πάρτυ…

Δεν χάθηκε ο κόσμος!)

Δευτέρα 8 Μάη. Ναι μεν η (αναμενόμενη, έτσι κι αλλιώς) νίκη του σοσιαλφιλελεύθερου Μακρόν είναι καλή για το project europe, όμως η ισχυροποίηση του ευρώ (έναντι του δολαρίου), συνέπεια αυτών των καλών νέων, είναι κακή.

Χρειάζονται, επειγόντως, κάποια «κακά νέα» για να ξαναπέσει η ισοτιμία. Κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτήν την ευρωζώνη…

(Αλήθεια, μια απορία: εκείνα τα ντόπια τσακάλια της αριστέρας και της προόδου που πόνταραν σε εκλογικές επιτυχίες των φασιστών στην ολλανδία και την γαλλία ώστε «να φοβηθεί το Βερολίνο» και να κάνει χάρες στην Αθήνα ασχολήθηκαν με το ανάποδο ενδεχόμενο; Το ενδεχόμενο, δηλαδή, να αποτύχουν τα φασιστρόνια; Θα μπορούσε κάτι τέτοιο να έχει «αρνητικές συνέπειες» για το ελλαδιστάν, κατά συμμετρία των «θετικών» στις ακροδεξιές φαντασιώσεις τους;

Μια ερώτηση κάνουμε… Απάντηση δεν θα πάρουμε: οι «Όλυμποι» της ντόπιας πολιτικής διανόησης είναι πολύ ψηλά για να ασχοληθούν…)

8/2/2017. Να τώρα ένα παράδειγμα των προηγούμενων, “βγαλμένο απ’ τη ζωή”. Οι ντόπιοι φίλοι της δραχμής και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι έχουν ψηθεί: έξω απ’ το ευρώ με ένα εθνικό νόμισμα σε ισοτιμία 1 προς 1 με το (σκληρό και καταραμένο) ευρώ….
Καίγονται τα φαιά κύτταρα, αλλά όλοι απολαμβάνουν την εθνική ψησταριά. Περιμένουν να φάνε. Πως και γιατί μια τέτοια ισοτιμία; Ποιος την ορίζει; Όποιος θέλει; Ο Λαπαβίτσας; Ο Λαφαζάνης; Έτσι ορίζονται (διεθνώς) οι ισοτιμίες των νομισμάτων; Όποιος μιλήσει τελευταίος περνάει το δικό του; Όποιος ξυπνήσει με ορέξεις κόβει μονέδα; Και με τα άλλα νομίσματα του πλανήτη έτσι γίνεται; Μπορεί, για παράδειγμα, να ξυπνήσει ο φίλος και αδελφός Σίσι και να πεί: λοιπόν, τέρμα οι μαλακίες…. 1 αιγυπτιακή λίρα είναι όσο 10 ευρώ! Και γιατί, λοιπόν, 1:1 και όχι 1 δραχμή όσο 100 ευρώ, να τους τσακίσουμε τους παλιοευρωπαίους;
Εξτρεμιστικά βλακώδες! Έχει όμως συγκεκριμένα κίνητρα. Κάποιος στοιχειωδώς ορθολογικός θα έλεγε “ας ξεκινήσουμε με 1:1 για να γίνει εύκολα η δουλειά, το πέρασμα, η μετάβαση, σε ότι αφορά τις τιμές. Να μην παίξει μπέρδεμα”. Αλλά αμέσως κάποιος ακόμα πιο ορθολογιστής θα του απαντούσε: “Μα το ίδιο γίνεται με ισοτιμία 1 (ευρώ) : 10 δραχμές, ή 1:100 ή 1:1000. Τα μηδενικά δεν είναι πρόβλημα, θα προστίθενται στο τέλος…”
Αυτό, λοιπόν, το δήθεν πρακτικό επιχείρημα δεν στέκει. Το μόνο δημαγωγικό κίνητρο που στέκει είναι … ψυχολογικό. Αν, δηλαδή, οι ιερείς της επιστροφής της δραχμής αρχίσουν να μιλάνε για ισοτιμίες 1:340,75 (όπως ήταν η ισοτιμία της ένταξης στην ευρωζώνη) ή 1:247, ή 1:462, ή 1:793 θα σχηματιστεί τέτοιο (λογιστικό) χάος στα μυαλά των οπαδών του εθνικού νομίσματος, που θα ξενερώσουν. Ενώ το 1:1 είναι απλό, κομψό, πειστικό. Και τερατωδώς εκτός πραγματικότητας! Ούτε καν παιδικό όνειρο· εφιάλτης σε επικάλυψη σοκολάτας!

Γιατί είναι τερατωδώς εκτός πραγματικότητας; Επειδή η (ανταλλακτική αξία) των νομισμάτων ΔΕΝ ορίζεται όπως καβλώσει (συγγνώμη για την έκφραση) στον καθένα. Είτε λέγεται Λαπαβίτσας, είτε Λαφαζάνης, είτε μπαρμπαΚώστας, είτε Φου Μι Τσου! Αν ήταν έτσι θα είχαμε βγάλει, σαν Sarajevo, το δικό μας χαρτοπετσετονόμισμα ήδη! Υπάρχουν βασικά οικονομικά μεγέθη, όπως η αποτίμηση του αεπ σε «σκληρό νόμισμα», η ποσότητα του χρήματος σε κυκλοφορία με διάφορες μορφές, οι εμπορικές σχέσεις, και άλλα που αγνοούμε (και δεν είναι καθόλου απλά!), που προσδιορίζουν κάθε στιγμή ένα κάποιο εύρος συναλλαγματικής ισοτιμίας στα εθνικής και στα διεθνούς χρήσης νομίσματα. Συνεπώς, ακόμα κι αν εντελώς αυθαίρετα (και χωρίς καμία συνεννόηση με την εκτ) μια ελληνική «εθνικοαπελευθερωτική» κυβέρνηση αποφάσιζε ότι η δραχμή της είναι το ίδιο «σκληρή» με το ευρώ, επειδή τα βασικά οικονομικά μεγέθη πίσω απ’ το ευρώ και πίσω απ’ την δραχμή ΔΕΝ έχουν καμία σχέση μεταξύ τους (δεν είναι, δηλαδή, καν και καν της «ίδιας τάξης») μια ώρα ή μια μέρα μετά την ανακοίνωση του 1:1 η δραχμή θα είχε αρχίσει να κατρακυλάει. 1 (ευρώ) προς 2 (δραχμές). 1:3. 1:4. 1:8. Κλπ κλπ.

Κάτι απλό. Αφού η ισοτιμία ένταξης στο ευρώ, στα τέλη της δεκαετίας του ’00, ήταν 340,75 (τότε) δραχμές προς 1 ευρώ, μπορεί στα σοβαρά ακόμα και κάποιος λιώμα απ’ το μεθύσι της «εθνικής νομισματικής ανεξαρτησίας» να υποστηρίξει ότι τα τωρινά οικονομικά δεδομένα του ελλαδιστάν είναι τόσο πολύ καλύτερα απ’ ότι το 2000, ο «εθνικός πλούτος» είναι τόσες φορές πολλαπλάσιος, ώστε η ισοτιμία 1 (ευρώ) :1 (δραχμή) είναι σωστή; Και το 1 (δραχμή) : 1 (δολάριο) κι αυτό σωστό; Τους φάγαμε και τους αμερικάνους; Τι είναι ο ελληνικός καπιταλισμός; Αγέλη από τίγρεις που ετοιμάζεται να κατασπαράξει τον κόσμο όλο;
Πρόκειται, λοιπόν, για μια ιεροτελεστία. Σπονδή στο Ίδιο. Στο «Ίδιο» που βολεύει ψυχοσυναισθηματικά, χωρίς να έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Ειδικοί (δηλαδή ιερείς) βγαίνουν με τις αγιαστούρες τους και το προσκυνάνε. Πιστοί κάνουν τον σταυρό τους και «πιστεύουν» – επειδή έτσι τους βολεύει. (Κι ας μην αναρωτιέται κανείς από που ξεφύτρωσε ο κύριος “600 δισ.”, ο Σώρρας. Είναι γνήσιο παιδί του μαζικού παραλογισμού που επιβεβαιώνεται σαν αλήθεια μέσα στους καθρέφτες του.)
Και επιβεβαιώνονται όλοι μηντιακά. Λίγο με τα παλιά, πολύ με τα καινούργια, τα “social media”. Όπου αν ψάχνεις το εντελβάις, το βρίσκεις on demand. Χωρίς να κουραστείς.
Κι όπως επιβεβαιώνονται, έτσι γίνονται ακόμα πιο αλαζόνες, πιο επιθετικοί…