Tag: ευρωζώνη

Τρίτη 13 Μάρτη. Το θυμάστε; Θα έπρεπε: γινόταν πριν μόλις 3 χρόνια. Μόνο που δεν πρέπει να το θυμάστε “αχνά” (αυτό μπορεί να είναι σοβαρό πρόβλημά σας). Πρέπει να το ανακαλέσετε με όλη την δραματικότητα και την ελπίδα που κουβαλούσε.

Πριν, λοιπόν, μόλις 3 χρόνια, το “ξανθό γένος” των ρώσων και ο Πούτιν προσωπικά ήταν “η μεγάλη ελπίδα του έθνους”, την ώρα που ετοιμαζόταν να τινάξει την ευρωζώνη στον αέρα, με “μπουρλοτιέρη” τον κυρ Γιάνη. Ήταν η εποχή που ο κυρ Παναγιώτης ο ελευθερωτής έλεγε ότι έχει κλείσει το deal του αιώνα: να φτιάξει η gazprom αγωγό φυσικού αερίου που να διατρέχει την βόρεια ελλάδα, πληρώνοντας μια γερή προκαταβολή για το έργο πριν πιάσει δουλειά ο πρώτος τοπογράφος… Λεφτά που θα τα έτριβε στη συνέχεια ο κυρ Παναγιώτης στα μούτρα των καταραμένων δανειστών, για να καταλάβουν ότι για τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια!

Κι αν χαζογελάτε τώρα που θυμηθήκατε αυτό το κατόρθωμα, υπάρχει κι άλλο, που ήταν δουλειά του ίδιου του ψόφιου κοριού (του πολυχρονεμένου πρωθυπουργού): η ένταξη στις θρυλικές BRICS! Χάρη στην προσωπική γοητεία που άσκησε στον ρώσο πρόεδρο (Πούτιν) αλλά και στις καλές γνωριμίες του άλλου “άσσου στο μανίκι” του ελληνικού βαθέος κράτους, του ογκόλιθου Nick the greek, και του σταλινομουλαρέ πολιτικού παρελθόντος του.

Σ’ εκείνον τον όχι-και-τόσο-παλιό ελληνορωσικό έρωτα δεν ήταν πρωταγωνιστής μόνο ο παροπλισμένος πια από κοινοβουλευτική άποψη κυρ Παναγιώτης. Αλλά και οι ακμαίοι νυν πρωθ και υπ.εξ. Σύμφωνα, λοιπόν, με την ελληνική εκδίκηση (απέναντι στους πάνκακους) που κάλπαζε τότε στις ρωσικές στέπες, οι BRICS θα δέχονταν το ελλαδιστάν σαν ισότιμο μέλος στην τράπεζά τους χωρίς να βάλει λεφτά αλλά, αντίθετα, για να το δανείσουν σα συνεταίρο! Μάλιστα ο ίδιος ο ψόφιος κοριός είχε ενημερώσει για τον επερχόμενο «σεισμό» στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό γαλαξία (κάποιος γίνεται συνεταίρος στην τράπεζα χωρίς να βάλει λεφτά και μετά η τράπεζα στην οποία είναι συνιδιοκτήτης τον δανείζει… Κάτι σαν «σκάνδαλο Κοσκωτά / τράπεζα Κρήτης» αλλά στο global του!!..), μετά απ’ την θερμή υποδοχή που του έγινε σε μια συνάντηση των brics στην αγία Πετρούπολη (αν δεν κάνουμε λάθος)…

Αααααάχ… Τι ωραία εποχή; Σαν χτες φαίνεται….

(Η φωτογραφία είναι πρόσφατη. Μόλις τον περσινό Μάη: ο δεξιά λέει στον αριστερά ένα απ’ τα αγαπημένα του ανέκδοτα. “Ξέρεις τι είναι πολυ-διάστατη πολιτική; Μια καμήλα με πολλές ουρές! Χο χο χο!!!”

… Για “να σπάσει τον πάγο” που θάλεγε κι ο θρυλικός Γκουσγκούνης… Δεν πρέπει να έπιασε· ο αριστερά ξέρει από πάγους…)

Δευτέρα 8 Γενάρη. Είναι κωμικοτραγικό (περισσότερο το δεύτερο παρά το πρώτο) το πως οι έλληνες φαντάζονται το περιβόητο “τέλος των μνημονίων”. Σαν κάτι ανάμεσα στο “τέλος των εξετάσεων” και στο τέλος της “περιπλάνησης στην έρημο”. Η φαντασίωση, πάνω στην οποία τζογάρουν και οι φαιορόζ (αλλοίμονο: σ’ αυτήν οφείλουν τους μισθούς τους…), είναι μιας “εθνικής απαλευθέρωσης”. Έχει, έστω, κάποιον κόκκο αλήθειας αυτό το παραμύθι;

Όχι. Είναι συνεπές βέβαια με όλο τον μύθο, απ’ τον Μάη του 2010 και μετά: ότι “δεν είχαμε κανένα πρόβλημα – τα προβλήματα μας τα δημιούργησαν οι ξένοι”. Όμως αν ρίξει κανείς καινούργια σκουπίδια πάνω στα προηγούμενα δεν φτιάχνει κέικ.

Οι “αγορές” λοιπόν, δηλαδή το διεθνές εμπόριο χρήματος, που παρουσιάζεται (και προσλαμβάνεται) τώρα σαν “η γη της Χαναάν”, ήταν που πέταξε στα σκοινιά το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο τότε. Στις αρχές του 2010. Γιατί οι έμποροι χρήματος δεν κάνουν ούτε “διαπραγματεύσεις” ούτε παζάρια για μεταρρυθμίσεις. Ένα μέσο έχουν μόνο (για να διασφαλίσουν την “απόδοση των κεφαλαίων που δανείζουν”, δηλαδή τα κέρδη τους) κι αυτό είναι το επιτόκιο. Όταν οι διεθνείς έμποροι χρήματος έκριναν (αδιάφορο αν ήταν δικαιολογημένο αυτό ή όχι) ότι ο δανεισμός στο ελληνικό κράτος είναι μια ριψοκίνδυνη έως αβέβαιη “επένδυση” απλά, πολύ απλά, άρχισαν να ανεβάζουν τα επιτόκια δανεισμού. Όταν αυτό το μαγικό νούμερο, το επιτόκιο, πλησίασε ή ξεπέρασε το 6% (αν δεν κάνουμε λάθος) το άλογο (το ελληνικό κράτος σαν δανειστής) έσκασε…

Η πραγματική σχέση της περιόδου του πολιτικού δανεισμού απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη (αυτό που ονομάστηκε “μνημόνια”) με την εικαζόμενη “απελευθέρωση” της “επιστροφής στις αγορές” είναι αυτή ανάμεσα στην προετοιμασία και τα φιλικά μιας ποδοσφαιρικής ομάδας και την έναρξη του πρωταθλήματος! Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, απ’ αυτό που φαντασιώνεται η μκροαστική μάζα και οι κυβερνήτες της…

Δευτέρα 8 Γενάρη. Από συγκεκριμένες απόψεις το ελληνικό κράτος έχει βελτιώσει το προφίλ του σαν δανειζόμενος σε σχέση με εκείνο του 2009: έχει περιορίσει δραστικά τα ελλείματά του και, με κάποιες λογιστικές ταχυδακτυλουργίες, μπορεί να εμφανίζει ακόμα και πλεονάσματα (αν και αυτά τα κόλπα δεν προορίζονται να κρατήσουν πολύ). Μοιάζει σα να έχει “νοικοκυρέψει” τον λογαριασμό εσόδων – εξόδων του, πράγμα που οπωσδήποτε λαμβάνει υπόψη του κάθε έμπορος χρήματος / αγοραίος δανειστής.

Απ’ την άλλη μεριά το νόημα της τόσο μακρόχρονης παραμονής στη θερμοκοιτίδα του πολιτικού δανεισμού, η δυσανάλογα μακρόχρονη “θεραπεία των μνημονίων” σε σχέση με παρόμοιες περιπτώσεις άλλων ευρωπαϊκών κρατών, δεν διαφεύγει από κανέναν – και οι έμποροι χρήματος δεν είναι ηλίθιοι. Μπορεί το ελλαδιστάν σαν σύμπλεγμα κράτους / κεφαλαίου / κοινωνικών – ταξικών σχέσεων να περιόρισε τα συμπτώματα της αποτυχίας του (με καπιταλιστικά κριτήρια πάντα) αλλά δεν διόρθωσε τις αιτίες της. Κι ο λόγος γι’ αυτήν την αδυναμία είναι τόσο δομικός ώστε καμία φαιορόζ ή άλλου χρώματος δημαγωγία δεν μπορεί να τον κρύψει: δεν υπάρχει στα μέρη μας ούτε μια ηγεμονική αστική τάξη ούτε κάποιος υποκατάστατος της απουσίας της συμμαχικός σχηματισμός τάξεων ή κοινωνικών στρωμάτων που να μπορεί να σχεδιάσει και να πετύχει τον μετασχηματισμό (την αναδιάρθρωση) που θα ήταν απαραίτητη. Κι αν η τάξη μας, η εργατική, ήταν σε οργανωτική και πολιτική θέση να επιχειρήσει έναν τέτοιο κοινωνικό μετασχηματισμό θα έπρεπε να ήταν έτοιμη, στην κορύφωση αυτής της προσπάθειας, να κάνει και να κερδίσει έναν εμφύλιο πόλεμο· και όχι έναν πόλεμο κατά των πολιτικών δανειστών…

Μπορεί να φαίνονται ιερόσυλα αυτά που υποστηρίζουμε, και από “εθνική” άποψη είναι! Και με το παραπάνω. Η άποψή μας είναι, ωστόσο, ότι απέναντι στις νεοφιλελεύθερες συνταγές της “δομικής προσαρμογής” (που έγιναν δεκτές απ’ τα ντόπια αφεντικά μόνο σε ότι αφορούσε το άμεσο και έμμεσο “κόστος της εργασίας”…) υπήρχε, λόγω των χαρακτηριστικών του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, σημαντικός χώρος για λειτουργικες “αριστερές” μεταρρυθμίσεις, που θα είχαν αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα. Αναδιάρθρωση μεν, όχι αντι-εργατική όμως. Αυτά στη θεωρία, και με την αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση μιας μαζικής, συνειδητής, αδιάλλακτα αντι-προσοδικής και μαχητικής εργατικής τάξης. Όνειρα – δηλαδή…

Δεν υπήρξε το κοινωνικό / ταξικό υποκείμενο για να τις επιβάλλει· ή, πιο σωστά, να ματώσει (κυριολεκτικά) επιχειρώντας το. Και η ιστορία απεχθάνεται τα κενά και τα “α, δεν ήμουν έτοιμος…” Ο (αντιεργατικός) πολιτικός προσοδισμός, το ιστορικό μοντέλο όχι μόνο της τελευταίας αλλά όλων των χρεωκοπιών και όλων των “θριάμβων” στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, δεν βγήκε ηττημένος απ’ τα “χρόνια των μνημονίων”. Βγήκε νικητής.

Κι αυτός είναι που θα μας σύρει, στην κατά τα λεγόμενα των φερεφώνων του, κυβερνητικών και μη, “γη της επαγγελίας” του διεθνούς εμπορίου χρήματος…

Δευτέρα 8 Γενάρη. Οι ταξικοί συσχετισμοί δύναμης, αυτό που σαν αυτόνομοι ονομάζουμε “πραγματικό σύνταγμα των ταξικών σχέσεων”, χειροτέρεψαν δραματικά όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο (ή όχι τόσο) επειδή τα ντόπια αφεντικά είχαν το νομοθετικό στα χέρια τους. Όσο, κυρίως, επειδή το μοντέλο έντασης και υποτίμησης της εργασίας, αυτό που τους επέτρεψε στα χρόνια της ευδαιμονίας να συγκεντρώσουν και να εξάγουν σε “ασφαλή καταφύγια” εκτός συνόρων τα μυθικά ποσά στα οποία μεταφράστηκε η απόσπαση της υπεραξίας, αυτό λοιπόν το μοντέλο βγήκε απ’ την ως τώρα διαχείρηση της κρίσης α λα ελληνικά όχι μόνο ατσαλάκωτο αλλά τροπαιούχο! Και η τάξη μας δεν πρόβαλε καμία αντίσταση σ’ αυτό. Ούτε καν πήρε χαμπάρι. Μάλλον το αντίθετο…

Μαζί με την ένταση εργασίας “την γλύτωσε” ο πολιτικός προσοδισμός: η κατανομή απ’ το κράτος “ευεργημάτων”, χρηματικών ή θεσμικών, ανάλογα με την θέση της πρόσφυσης των οργανωμένων ή λιγότερο οργανωμένων, των “κρίσιμων” εκλογικά ή λιγότερο “κρίσιμων” υποκειμένων, στην ιεραρχική δομή της ντόπιας εξουσίας.

Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι, πλέον, “εθνικό μυστικό”. Το 2008, το 2009, ή στις αρχές του 2010, οι διεθνείς έμποροι χρήματος (αλλά και οι “εταίροι” στην ευρωζώνη) μπορεί να μην ήξεραν, στ’ αλήθεια· ή να παρίσταναν ότι δεν ξέρουν. Το 2018, πια, ξέρουν οι πάντες, και ξέρουν καλά: οι επιτροπές ευρωπαϊκής (και δντ…) επιτήρησης χώθηκαν στα σωθικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους, οι δαιμόνιοι διεθνείς ρεπόρτερ έγραψαν, σχολίασαν και ξαναέγραψαν για το ελληνικό failed state· έλληνες πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, κάθετοι και εγκάθετοι, απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, παρήλασαν επί τουλάχιστον 8 χρόνια σαν “διαχειριστές” και σαν οι κλόουν του “να σου πω εγώ”.

Αυτά τα ξέρουν οι διεθνείς έμποροι χρήματος – μαζί με το είδος και την προέλευση των μυθικών “πλεονασμάτων”. Όταν, λοιπόν, τελειώσει η πολιτική επιτροπεία των πάνκακων δανειστών, που ξεκίνησε σαν πολιτική προστασία ακριβώς κατά της μονοδιάστατης, “κερδοσκοπικής” ηθικής των “αγορών” για να εξελιχθεί, αναπόφευκτα, σε πολιτικό συμβιβασμό διαχείρισης ενός μπελά ανεπίδεκτου σοβαρών διορθώσεων· όταν θα επιστρέψει το ελλαδιστάν στην αρμοδιότητα και την σκληρότητα του ελεύθερου εμπορίου δανείων· όταν το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου ξαναμετρήσει και σαν δανειζόμενος το πραγματικό του μπόι μέσα στον διεθνή καταμερισμό· όταν δεν θα υπάρχουν “διαπραγματεύσεις” και “δόσεις” αλλά μόνο επιτόκιο, ξερό και αριθμητικό, τότε το ελλαδιστάν θα ξαναμπεί στην τροχιά της επόμενης χρεωκοπίας του.

Δεν είναι, υποχρεωτικά, ζήτημα μηνών· ή ενός ή δύο χρόνων. Ούτε, όμως, για τον 22ο αιώνα. Σε τελευταία ανάλυση είναι, απλά, ζήτημα καπιταλιστικής λειτουργίας. Διότι μπορεί κανείς να βρίζει την όποια Μέρκελ και τον όποιο Σόιμπλε· αλλά μαζί τους, εν τέλει, μπορούσε να κάνει συμβόλαια χωρίς χρηματικά σκαμπανεβάσματα.

Οι “αγορές χρήματος” δεν ξέρουν από τέτοια. Κι όταν θεωρήσουν ότι έχουν απέναντί τους αναξιόπιστους, είτε είναι αλήθεια είτε όχι, κτυπάνε.

Χωρίς έλεος.

Παρασκευή 14 Ιούλη. «Μόνο πολιτική σκοπιμότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες… εξυπηρετεί αυτή τη στιγμή η έξοδος στις αγορές» εκτιμά ο Γιώργος Σταθάκης, σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Επικαλείται τρεις λόγους που δεν πρέπει να γίνει τώρα η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές: «Πρώτον, αποδυναμώνει την αναγκαιότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους το οποίο παραμένει εξόφθαλμα μη βιώσιμο. Δεύτερον, προσθέτει αντί να αφαιρεί στο δημόσιο χρέος, καθώς κάθε ευρώ με το οποίο θα δανειστεί γίνεται με επιτόκιο πολύ υψηλότερο από το επίπεδο δανεισμού, το οποίο έχει αυτή τη στιγμή η χώρα. Το τρίτο μειονέκτημα αυτής της επιλογής είναι ότι δημιουργεί την εντύπωση, αν όχι την ψευδαίσθηση, ότι η αξιολόγηση του ελληνικού δημόσιου χρέους έχει πάψει να είναι αυτό που θεωρούν και εξακολουθούν να θεωρούν ως μη βιώσιμο οι οίκοι αξιολόγησης, που το αξιολογούν στην κατώτερη βαθμίδα ακόμη και σήμερα».

Όχι, ο κυρ Σταθάκης δεν βάζει φουρνέλο στην φαιορόζ κυβέρνηση. Αυτά τα έλεγε πριν 3 χρόνια, το 2014. Τότε ήταν βουλευτής της αντιπολίτευσης. Φυσικά θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς ποιος απ’ τους 3 λόγους που επικαλέστηκε τότε δεν ισχύει σήμερα. Ισχύουν όλοι.

Αλλά τώρα είναι υπουργός. Άλλο πόστο, άλλος μισθός, άλλη χάρη…

Τρίτη 11 Ιούλη. Ο ντόρος για τα υποτιθέμενα σχέδια του πρώτου κυβερνητικού εξάμηνου της “πρώτης φοράς αριστεροακροδεξιάς”, το 2015, υπηρετούν, ολοφάνερα, το φτηνό ρεπερτόριο μιας σικέ αντιπολίτευσης· τόσο σικέ όσο χρειάζεται η “εθνική υπευθυνότητα” των ντόπιων αφεντικών. Εύκολη δουλειά στη χώρα των λωτοφάγων, ευκολότερη αφού οι ιθαγενείς καραγούσταραν τον Μεγάλο Νάρκισσο και τα κόλπα του, άσχετα από ιδεολογία. (Στο 70% είχε φτάσει η αποδοχή των φαιορόζ κυβερνοβιτρινών την άνοιξη του 2015 – το ξεχάσανε ε;).

Όλα όσα δήθεν αποκαλύπτονται τώρα ήταν ήδη από τότε γνωστά. Τα έγραφαν ρεπόρτερ διεθνών (και καθεστωτικών) μήντια… Μπορούσαν επίσης να τεκμηριωθούν λογικά απ’ τις πορδές που οι τότε φαιορόζ άφηναν νομίζοντάς τες για εξάτμιση καύσης στερεών καυσίμων. Στο χάρτινο Sarajevo τα είχαμε γράψει και αναλύσει τόσο εξονυχιστικά ώστε φτάσαμε να αναρωτιόμαστε μπας και το παρακάνουμε ενασχολούμενοι με τα κυβερνητικά.

Όμως τώρα προκύπτει ένα άλλο ζητηματάκι. Το να αποδίδεται στους φαιορόζ νάρκισσους και στο κόμμα της δραχμής που υπηρετούσαν (και συνεχίζουν να υπηρετούν, άλλο που δεν τολμάνε να φτάσουν ξανά στο χείλος…) ότι είχαν «σχέδιο» (όποιο κι αν ήταν) είναι εξαιρετικά βρώμικο. Γιατί οι μεν φαιορόζ όχι «σχέδιο» δεν είχαν, αλλά αγνοούσαν και αγνοούν τι σημαίνει σχεδιασμός στην κλίμακα της κυβερνο-εξουσίας στον 21^ο αιώνα, ακόμα και για ένα κράτος με συνολικό πληθυσμό τα 2/3 εκείνου της Istanbul. Η λιλιπούτεια καπιταλιστική εσθονία θα μπορούσε να τους κάνει φροντιστήριο, αλλά και πάλι θα έγραφαν πολύ κάτω απ’ την βάση.

Όμως η απόδοση «σχεδίου» σ’ αυτούς που ήταν «ποτέ στο καρφί και εκατό στο πέταλο» έχει δόλιο στόχο: οι δεξιο/φιλελευθερο/λαϊκοφασίστες κάνουν την χάρη στους αντιπάλους τους να τους παρουσιάζουν αναδρομικά, εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, ικανούς να «σχεδιάσουν» μόνο και μόνο για να αναμετριούνται μαζί τους. Και να αποδεικνύονται, κι αυτοί, ικανοί να «σχεδιάσουν». Τρίχες μαλλοβάμβακες, επινικελωμένες – που έλεγε κι ένας παλιός κλωστοϋφαντουργός.

Είναι σα να λέει ο ομάδα της Άνω Πετρομαγούλας ότι η ομάδα της Κάτω Πετρομαγούλας είναι σκέτη Μπάρτσα! Ε, κατά συνέπεια, το ματς Άνω και Κάτω είναι το el clasico!.. Το ντέρμπι της χρονιάς σου λέω!!!

Κάποιος γόνος την έχει δει “σοσόνιας”…

Σάββατο 8 Ιούλη. Κατά την γερμανική καθεστωτική handelsblatt … Η χώρα θεωρείται εδώ και χρόνια κραυγαλέα αναξιόπιστη και απρόθυμη να τηρήσει όσα έχει συμφωνήσει με τους δανειστές της… Επίσης … οι ευρωπαίοι διπλωμάτες που ασχολούνται διαρκώς με την διάσωση της Ελλάδας είναι απλά και μόνο εκνευρισμένοι… Τελικά η γνώμη τους είναι ότι ... στην ελλάδα δεν πρόκειται μάλλον ποτέ να υπάρξει ομαλότητα [στις σχέσεις της με τους δανειστές]…

Όμως: η «δόση θα εκταμιευτεί». Με περιορισμούς, με όρους, στο παραπέντε… αλλά το ελλαδιστάν δεν θα χρεωκοπήσει τώρα, ξανά. Και θα συνεχίσει να συμμετέχει στην ευρωζώνη…

Είχαμε θεωρήσει πολύ πιθανό η συγκεκριμένη ιστορική φάση να ήταν εκείνη που το project europe θα κτυπούσε φιλικά στην πλάτη την Αθήνα – βάζοντάς την στη θέση της. Είχαμε θεωρήσει, επίσης, ότι αυτό θα γινόταν σα συνέπεια μιας «αναθεωρητικής» στάσης των ηπα στο δντ. Παρότι αυτό το τελευταίο εκκρεμεί, εφόσον η τωρινή δόση του πολιτικού δανεισμού δοθεί, δεν υπάρχει κάτι επείγον σαν «χρηματοδοτική ανάγκη» για το ελλαδιστάν ως το τέλος του 2018. Συνεπώς, ακόμα κι αν το δντ αποσυρθεί επίσημα απ’ την ελληνική διάσωση τους επόμενους μήνες, το μέλλον της (σαν ευρωπαϊκή υπόθεση) θα κουβεντιαστεί χωρίς τον κίνδυνο μιας (έστω τυπικής) ελληνικής χρεωκοπίας.

Από μια άποψη καλύτερα που δεν επιβεβαιωθήκαμε. Απ’ την άλλη: προς τι η συνεχιζόμενη «ευρωπαϊκή καλωσύνη»; Μπορεί τα μέλη του eurogroup να εξασφαλίζουν κάμποσους μήνες «άδεια απ’ το ελληνικό πρόβλημα», αλλά δεν ξέρουν τι θα γίνεται τον ερχόμενο ενάμισυ χρόνο με τις «δεσμεύσεις της Αθήνας»;

Προφανώς και ξέρουν… Ίσως βολεύονται με το ότι η αναξιοπιστία και η απροθυμία των επόμενων μηνών θα μείνουν σε επίπεδο «τεχνικών κλιμακίων»….