Tag: εργασία

30/1/2017. Δικηγορικό γραφείο. Ο ιδιοκτήτης του “απασχολεί” 2, 3 ή 4 νεαρούς / νεαρές πτυχιούχους της νομικής. Που αναλαμβάνουν και δίκες, πελατών του γραφείου βέβαια (δηλαδή δικών του) και όχι δικών τους. Όμως τα “γραμμάτια προείσπραξης”, απαραίτητα για κάθε δίκη, κόβονται στα ονόματα των υπαλλήλων του. Όχι στο δικό του. Έτσι, αν και οι “απασχολούμενοι/ες” πληρούν όλα τα κριτήρια σχέσης εξαρτημένης εργασίας (είναι υπάλληλοι κανονικοί δηλαδή) φαίνονται να έχουν παραπάνω από 2 “προσωπικούς πελάτες” κάθε χρόνο. Ο ιδιοκτήτης του δικηγορικού γραφείου δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί για τον υπουργικό νόμο.
Σαφές; Σαφές…

30/1/2017. Όταν ο υπουργός (ο “κόκκινος Κατρού”!) έφτιαξε το νόμο που αναγνώριζε σχέση εξαρτημένης εργασίας στις περιπτώσεις “μπλοκάκηδων” με έως 2 “πελάτες” τον χρόνο, υποχρεώνοντας αυτούς τους 1 έως 2 “πελάτες” να πράξουν σαν εργοδότες (όπως είναι) πληρώνοντας σημαντικό μερίδιο στις ασφαλιστικές εισφορές των “απασχολούμενων” τους, εκείνοι που θορυβήθηκαν ήταν αυτοί οι (κρυμμένοι) εργοδότες. Που δεν είναι καθόλου λίγοι. Κάθε άλλο.
Ο νόμος είχε τρύπες και κενά· τα δύο πιο πάνω παραδείγματα είναι ενδεικτικά. Ωστόσο ήταν η πρώτη φορά (αν δεν κάνουμε λάθος) που μια πολιτική / καθεστωτική απόφαση (και στη συνέχεια νόμος) αναγνώριζε το πασίγνωστο: ότι ένα μεγάλο μέρος απ’ τα “μπλοκάκια” είναι στην πραγματικότητα μισθωτή σχέση· συσκευασμένη έτσι ώστε να βολεύει απόλυτα τα αφεντικά. Και μόνον αυτά.
Θα περίμενε κανείς (;) ότι οι ουσιαστικά (κατά βούληση των εργοδοτών) εξαρτημένοι εργαζόμενοι (οι “μπλοκάκηδες”) δηλαδή, θα αντιμετώπιζαν αυτόν τον γεμάτο τρύπες και κενά νόμο περί “υποκρυπτόμενης εξαρτημένης εργασίας” σαν ένα καλό πάτημα. Και σαν βάση κινητοποιήσεων, ζητώντας ουσιαστικές (και κρίσιμες) βελτιώσεις του. Ώστε να αντιμετωπιστούν οι εργοδοτικοί χειρισμοί που δείξαμε στα δύο πιο πάνω παραδείγματα, και άλλοι παρόμοιοι.
Δεν έγινε έτσι. Καθόλου έτσι δεν έγινε. Κι αφού δεν έγινε έτσι, έγινε το ανάποδο: τα αφεντικά άρχισαν να ξηλώνουν υπόγεια αλλά αποτεσματικά τον συγκεκριμένο νόμο. Πώς; Όπως συμβαίνει α λα ελληνικά: στην εφαρμογή του. Μια πρόσφατη “εγκύκλιος” διευκρινίζει ότι ναι μεν αυτοί οι 1 ή 2 εργοδότες (για κάθε “μπλοκάκια”) οφείλουν να πληρώνουν το μερίδιό τους στις ασφαλιστικές εισφορές των “απασχολούμενών” τους… Όμως αν δεν το κάνουν, τότε το μερδικό τους το πληρώνει ο ίδιος ο “μπλοκάκιας”… Και το διεκδικεί αργότερα… Ζήσε Μάη μου…
Αυτή η “διευκρίνιση” είναι ευφημισμός της γνωστής γραφειοκρατικής πανούκλας που κάνει τους νόμους (αυτούς που ενοχλούν τα αφεντικά….) αόρατους. Το πραγματικό σύνταγμα (των ταξικών σχέσεων) έχει ελάχιστους ορατούς και εφαρμόσιμους νόμους, που έχουν όλοι το ίδιο όνομα: βία.

30/1/2017. Γιατί αυτό το έστω μικρό (αλλά καίριο αν υπολογιστεί η εργασιακή ζούγκλα) “παράθυρο” που άνοιξε ο υπουργικός νόμος δεν ερμηνεύτηκε σωστά και δεν έγινε βάση παραπάνω διεκδικήσεων και βελτιώσεών του απ’ τους άμεσα ενδιαφερόμενους; Μπορούμε να φανταστούμε τους λόγους:
Α) Ο νόμος ήταν του συριζα που είναι μια κυβέρνηση του σκοινιού και του παλουκιού. Σωστό. Αλλά έστω και “κατά λάθος”, έστω για να “συγχωρεθούν τα πεθαμένα του”, ο συγκεκριμένος νομοθέτης έκανε κατ’ αρχήν κάτι κοντά στο σωστό. Στο κάτω κάτω δεν χρειαζόταν κανείς ούτε να χειροκροτήσει, ούτε να αποθεώσει, ούτε να κάνει φίλο τον “κόκκινο Κατρού” (στο συνολό της η σχετική νομοθεσία του έχει άλλα αντεργατικά σημεία, τα οποία επίσης πέρασαν στο ντούκου). Θα ήταν αρκετό μόνο, ΜΟΝΟ, να γίνει ένα το κρατούμενο η αναγνώριση της εξαρτημένης εργασίας· και η βάση για τα επόμενα μαχητικά, διεκδικητικά βήματα.
Β) Το να ασχολούμαστε με νόμους είναι ρεφορμιστικό (πράγματι). Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια: βρισκόμαστε προ των πυλών της επανάστασης (ε;)

Είναι καλύτερα τώρα που δόθηκε το περιθώριο και ο χρόνος στα αφεντικά να διαβρώσουν (και ουσιαστικά να ακυρώσουν στην πράξη) αυτό το έστω μικρό, έστω ανεπαρκές, αλλά πάντως πραγματικό πάτημα για τα συμφέροντα της τάξης μας;
Αν το δίκιο της σύγχρονης εργατικής τάξης πρόκειται να γίνει νόμος στη δευτέρα παρουσία, κι αν μέχρι τότε είμαστε υποχρεωμένοι / ες, για λόγους “επαναστατικής ορθότητας”, να τρώμε τις κλωτσιές την μία πίσω απ’ την άλλη, τότε (υποψιαζόματε βάσιμα) ότι τα αφεντικά χειροκροτούν με ενθουσιασμό την μεταφυσική μας. Πιο χριστιανική δεν γίνεται!
Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις που να μην είναι του σκοινιού και του παλουκιού. Τόχουμε σίγουρο. Και καμία δεν χειροκροτήσαμε ποτέ· όπως έκαναν διάφοροι “μετανιωμένοι” (εκ των υστέρων) με την τωρινή. Αναρωτιόμαστε όμως: υπάρχουν στα μέρη μας τμήματα έστω της σύγχρονης εργατικής τάξης που να ενδιαφέρονται για συγκεκριμένες, απτές (και καθαρά εργατικές) νίκες σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς· και για συγκεκριμένο, απτό (και καθαρά εργατικό) ανταγωνισμό ώστε να επιτευχθούν, δια πυρός και σιδήρου (και σίγουρα όχι δια περιπάτου!), αυτές οι νίκες;

Έχουμε μια επαναστατική πρόταση: μην περιμένετε κανένα επαναστατικό θαύμα! Είναι οι ζωές μας, και τις έχουμε παρατήσει να τις κάνουν (τα αφεντικά) ό,τι θέλουν. Πληρώνουμε ακόμα και το σκοινί απ’ όπου μας κρεμάνε· ενώ έπρεπε να συμβαίνει το ανάποδο!
Αξίζουμε περισσότερα· και τα αξίζουμε τώρα!