Tag: εργασία

Ο εαυτός σαν κεφάλαιο, στα καλύτερά του

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Γράφαμε πριν λίγες μέρες για τα «μαθήματα επιχειρηματικότητας»: Γίνε και συ επιχειρηματίας, μπορείς!!! Ξεκινώντας απ’ την «αξιοποίηση του Κεφαλαίου του Εαυτού σου».

Στις ηπα (στην αγγλία σε μικρότερο βαθμό) για να γίνει κανείς (αξιόλογο) «Κεφάλαιο του Εαυτού του», έχει ουσιαστικά δύο δρόμους. Ο ένας είναι να καταταχτεί (σαν μισθοφόρος) στο στρατό· και να πάει να σκοτώνει κάπου στον πλανήτη. Αν ζήσει (και δεν αυτοκτονήσει όταν αποστρατευτεί) θα έχει συγκεντρώσει ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό για να πληρώσει τα δίδακτρα ανώτατων σπουδών.

Ο άλλος τρόπος είναι ο φοιτητικός δανεισμός. Το δάνειο σπουδών ξεπληρώνεται όπως κάθε άλλο· και η ελπίδα είναι (ήταν πιο σωστά) ότι με κάποιο πτυχίο αυτός / αυτή που υποθηκεύτηκε για να σπουδάσει, θα καταφέρει να βρει μια «καλή δουλειά» ώστε να ξεχρεώνει τα επόμενα χρόνια.

Μια τέτοια «επιδότηση σπουδών» είναι, στην πραγματικότητα, αεροπλανάκι. Ανάλογα με τον όγκο των πτυχιούχων κάθε χρονιάς είναι δύσκολο έως αδύνατο «η αγορά καλοπληρωμένων εργασιών» να τους απορροφά συνέχεια με μισθούς τέτοιους που αφενός να τους προσφέρουν το πολυπόθητο status αφετέρου να έχουν και ένα περιθώριο αποπληρωμής του φοιτητικού δανείου. Η «κρίση των φοιτητικών δανείων» εξελίσσεται σταθερά και αθόρυβα τα τελευταία χρόνια (πάνω από μια δεκαετία) με τα απλήρωτα δάνεια να αυξάνουν. Το συνολικό «φοιτητικό χρέος» το 2018 (εξυπηρετούμενο ή μη) στις ηπα είχε φτάσει σχεδόν το 1,5 τρισεκατομύριο δολάρια (τώρα είναι 1,6 τρις): διπλασιάστηκε απ’ το 2008. Και ο αριθμός εκείνων που δεν μπορούν να ξεχρεώσουν (επειδή δεν βρίσκουν δουλειές που να τους το επιτρέπουν) είναι ήδη πολλές χιλιάδες.

Αν και αυτό γίνεται «ψυχο-συναισθηματικό» πρόβλημα για τον κάθε αυτο-υποθηκευμένο οφειλέτη, στο σύνολό του είναι πρόβλημα ισολογισμών για τις τράπεζες. Δεν μπορούν να απαλλοτριώσουν τους υποθηκευμένους I gonna be· όχι, οπωσδήποτε, σε καιρό ειρήνης και με τις τρέχουσες συνθήκες (το ιδανικό για τις τράπεζες θα ήταν να δουλεύουν σαν δούλοι, αλλά αυτό προϋποθέτει στρατόπεδα συγκέντρωσης για λευκούς. Εναλλακτικά μπορεί να επιστρατευτούν – δια – της – βίας αν η πατρίς τους χρειαστεί, σαν αντάλλαγμα για την διαγραφή των χρεών τους….)

Εν τω μεταξύ ο καπιταλισμός πάντα βρίσκει τρόπους…

Το Κεφάλαιο του Εαυτού σαν «επένδυση τρίτων»

Σάββατο 13 – Κυριακή 14 Απρίλη. Ένα καινούργιο μοντέλο «φοιτητικού δανεισμού» που έχει αρχίσει να εμφανίζεται στις ηπα είναι το να αντιμετωπίζεται με χρηματιστηριακούς όρους η τριτοβάθμια εκπαίδευση του ενός ή του άλλου, σαν επένδυση για τρίτους. Σ’ αυτό το μοντέλο εμφανίζεται να προσφέρεται μεγαλύτερη «ευελιξία» στους δανειζόμενους: υπογράφουν ένα συμβόλαιο δανεισμού όχι με σταθερό επιτόκιο (όπως συμβαίνει παραδοσιακά) αλλά με δόσεις ανάλογες του μισθού που (θα) λαμβάνουν μετά την αποφοίτηση. Αν ο μισθός μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι δόσεις. Υπάρχει κι ένα «όριο ασφαλείας»: αν πέσει (ο μισθός) κάτω από αυτό (ή προκύψει ανεργία), η αποπληρωμή «παγώνει» (επίσημα). «Ξαναζεσταίνεται» όταν βρεθεί δουλειά με μισθό πάνω απ’ το όριο. Το μοντέλο αυτό εφαρμόζεται ήδη απ’ το πανεπιστήμιο Purdue (στην Indiana). Δανειστής μπορεί να είναι το ίδιο το πανεπιστήμιο· ή και οποιαδήποτε εταιρεία “εκτιμήσει τα προσόντα” κάποιου / κάποιας.

Υπάρχουν, όμως, τρία επιπλέον στοιχεία σ’ αυτό το κόλπο. Πρώτον, οι δανειστές, κάνοντας εκτίμηση της «αγοράς εργασίας» και των πραγματικών προοπτικών κάθε δανειζόμενου φοιτητή σ’ αυτήν, διαφοροποιούν τα επιτόκια (και τις δόσεις) ανάλογα με την περίπτωση. Για παράδειγμα (αφορά το Purdue) για τους χημικούς μηχανικούς το επιτόκιο είναι 2,57% (και ο χρόνος αποπληρωμής 7 χρόνια)· ενώ για άλλες ειδικότητες μπορεί να φτάσει έως και 4,52% (με 10 χρόνια αποπληρωμής).

Το δεύτερο στοιχείο: το δάνειο μπορεί να πουληθεί σε άλλον δανειστή! Δημιουργείται έτσι μια καινούργια «αγορά φοιτητικών δανείων» αφού τα συμβόλαια (δανεισμού) θα πουλιούνται και θα αγοράζονται σαν εμπορεύματα. Ας την πούμε με τ’ όνομά της: μια «δευτερογενής αγορά» για το Κεφάλαιο του Εαυτού….

Τρίτο στοιχείο: η χρονική διάρκεια της αποπληρωμής δεν έχει σχέση με το ποσό δανεισμού…. Είναι δεδομένη και προσυμφωνημένη (εκτός αν υπάρξει διακοπή / «πάγωμα», που θεωρείται «νεκρός χρόνος»).

Έτσι, για παράδειγμα, ένα σπουδαστής οικονομικών μπορεί να χρειάζεται 10.000 δολάρια. Αν δανειστεί από τράπεζα, θα πληρώνει στάνταρ 146 δολάρια τον μήνα, πράγμα που σημαίνει ότι σε 10 χρόνια θα έχει πληρώσει 17.576 δολάρια. Με το νέο, πιο ευέλικτο και χρηματιστηριακά αξιοποιήσιμο κόλπο, αν αποφοιτήσει το 2020 και βρει δουλειά με αρχικό ετήσιο μισθό 47.000 δολάρια, θα πληρώσει συνολικά 15.673. Μοιάζει να συμφέρει… Αν, όμως, βρει δουλειά με ετήσιο μισθό 60.000 δολάρια θα πληρώσει πάνω από 20.010 δολάρια…

Ο δανειστής / χρηματοδότης γίνεται «συνεταίρος» στην εργασία «εισπράτωντας μέρισμα» ανάλογα με το ύψος του μισθού!… Κι αυτό είναι που (με χρηματιστηριακούς όρους) κάνει «ελκυστική την επένδυση» (μ’ αυτά τα νέα κόλπα) στα υπό διαμόρφωση Κεφάλαια του Εαυτού.

Αν ο δανεισμός είναι πάντα ένα είδος υποδούλωσης και ο ατομικός δανεισμός για την διαμόρφωση “γνωσιακού κεφαλαίου” μια απ’ τις πιο σκληρές «δημοκρατικές» εκδοχές αυτής της υποδούλωσης, έχουμε την εντύπωση πως διαμορφώνεται (μέσα απ’ αυτές τις πατέντες) κάτι ακόμα χειρότερο…

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 1

Τετάρτη 10 Απρίλη. Τα ψέμματα, τα παραμύθια και οι μικρότερες ή μεγαλύτερες βρωμίτσες των πολιτικών βιτρινών είναι εύκολο να εντοπίζονται (και εύκολο να συνηθίζονται…). Αλλά κανένα σύστημα εκμετάλλευσης και εξαχρείωσης δεν θα μπορούσε να μακροημερεύσει στηριζόμενο μόνο στη δημαγωγία των πολιτικών βιτρινών του. Χρειάζεται άμεση δράση. Χρειάζονται ψέμματα, παραμύθια και όλο το βρώμικο οπλοστάσιο της προπαγάνδας, που να εκτοξεύονται και να πετυχαίνουν τον στόχο τους έξω απ’ την όποια “πολιτική σκηνή”.

Καλώς ήρθατε, λοιπόν, σ’ ένα ακόμα «πανόραμα επιχειρηματικότητας και σταδιοδρομίας» – το 9ο στη σειρά, πριν λίγες μέρες, στο «Μέγαρο». Πάνω απ’ την κεντρική του είσοδο γράφει (νοερά) μικροαστική αθωώτητα – (κάπου στο βάθος υπάρχει τυράκι «επιτυχίας»).

Wellcome!

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 2

Τετάρτη 10 Απρίλη. Πάνω από 6.000 επισκέπτες μέσα σ’ ένα τριήμερο (στην συντριπτική τους πλειοψηφία κάτω από 35 ετών)· 110 «workshops»· 280 «διακεκριμένοι» γκουρού του επιχειρείν: αν είχε διαφορετικό αντικείμενο θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια πετυχημένη μαζική πολιτική υπερπαραγωγή.

Όμως τέτοια ακριβώς ήταν! Όχι, βέβαια, με την έννοια του κομματικού χάπενινγκ. Ήταν πολιτική επιτυχία επειδή άνοιξε την καρδιά των καπιταλιστικών προσταγών των τελευταίων 40 χρόνων για να την επιβεβαιώσει σαν μια ζεστή αγκαλιά: «Γίνε κι εσύ επιχειρηματίας, μπορείς! Ξεκίνησε απ’ τον Εαυτό σου σαν Κεφάλαιο!»

Τι είναι, λοιπόν, που μαγνητίζει τόσες χιλιάδες νεαρών ντόπιων μικροαστών (πέρα, προφανώς, απ’ τον χαβαλέ) σ’ ένα event «σταδιοδρομίας και επιχειρηματικότητας»; Κατ’ αρχήν η πεποίθηση ότι τους αφορά. Έχουν σπουδάσει εδώ ή εκεί, άρα έχουν «προγραμματιστεί» να ανέβουν στα μεσοστρώματα· μπορεί και ψηλότερα. Ο προγραμματισμός τους είναι εν μέρει οικογενειακός και εν μέρει γενικευμένα ιδεολογικός / κοινωνικός. Γιατί να σπουδάζεις αν δεν πρόκειται να «πετύχεις»; Και πως θα «πετύχεις» αν δεν αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο σαν μια «αγορά» που θα την «κατακτήσεις» στον ένα ή στον άλλο βαθμό ξεδιπλώνοντας τις ικανότητές σου σαν επιχειρηματίας; Μπορεί να ξεκινήσεις την καριέρα σου σα σολίστας· αλλά σύντομα (κι αυτό είναι βασικό μέτρο της επιτυχίας) θα έχεις κόσμο στη δούλεψή σου… (Θα αποσπάς υπεραξία…)

Θέλουν να πάρουν ιδέες; Θέλουν να δουν τι παίζει; Θέλουν να δούν πόση απόσταση χωρίζει την καρέκλα ενός μαθητευόμενου – μάζα (περί το επιχειρείν) απ’ την σκηνή του πετυχημένου γκουρού; Σίγουρα θέλουν να φανταστούν τον εαυτό τους στο μέλλον που τους προβάλλουν αυτοί οι σίγουροι ιερείς: δυναμικό, πετυχημένο, με κύρος και φράγκα – παράδειγμα προς μίμηση.

Κανένα «πανόραμα» δεν πρόκειται να τους διδάξει ότι η επιχειρηματική επιτυχία σημαίνει να πατάνε και να σκαρφανώνουν σε πτώματα. Όχι επειδή οι γκουρού τους λυπούνται. Καθόλου. Αλλά επειδή το «όνειρο της επιτυχίας» για όλους αυτούς κι αυτές θα πρέπει να παραμείνει φωτεινό.

Η ηθική, συναισθηματική και διανοητική καταστροφή, των Άλλων (αλλά και των Ιδίων), είναι απλά «παράπλευρη απώλεια». Τα φράγκα μετράνε…

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 3

Τετάρτη 10 Απρίλη. Η ιδέα ότι ο “Εαυτός μου είναι το Κεφάλαιό μου” (εννοημένο σαν σπουδές, κοινωνικές σχέσεις / άκρες και το “γεμάτο χαρίσματα” Εγώ) έχει υπάρξει η θριαμβευτική επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού, σ’ όλο τον “δυτικό κόσμο”, εδώ και 30 με 35 χρόνια. Αυτοί κι αυτές που τρέχουν στα “πανοράματα” τέτοιου είδους (όπως άλλοι ή μπορεί και οι ίδιοι τρέχουν να προσκυνήσουν τις “θαυματουργές εικόνες”..) μεγάλωσαν μέσα σ’ αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο: του μεγάλου, του τεράστιου Εγώ. Αυτό έφαγαν, αυτό ήπιαν, πάνω σ’ αυτό περπάτησαν. Ο κόσμος είναι πια μόνο ό,τι φωτίζει αυτό το (έτσι το νομίζουν) Απαστράπτον Εγώ του καθενός και της καθεμιάς – όλα τα υπόλοιπα είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι αδιάφορος έως ενοχλητικός θόρυβος.

Απ’ τους γονείς και τους δασκάλους μέχρι τους διαφημιστές και τους “ειδικούς της καριέρας”, όλοι τους είπαν πόσο ψηλά θα ανέβουν αν “επενδύσουν” στο προσωπικό τους Κεφάλαιο, κι αν το αξιοποιήσουν σωστά. Κανείς δεν τους είπε πόσο χαμηλά θα πέσουν έτσι! Κανείς δεν τους είπε ότι το σύστημα που έμαθαν να λατρεύουν έχει σχήμα πυραμίδας. Κι ότι μόνο με τέτοιο σχήμα μπορεί να υπάρχει. Κανείς δεν τους είπε ότι κάθε “επίπεδο επιτυχίας στην αξιοποίηση του ατομικού κεφαλαιου” χωράει όλο και λιγότερους. Και ότι οι εκπίπτωντες είναι όλο και περισσότεροι.

Κανείς δεν τους είπε ότι είναι απόλυτα βέβαιο πως προσπαθώντας να “ανέβουν σαν επιχειρηματίες” το συντριπτικά πιθανότερο είναι ότι θα πέσουν – όση “αξία” κι αν νομίζουν πως έχουν. Κανείς δεν τους είπε ότι τρώγοντας απ’ τις καπιταλιστικές φιλοδοξίες θα πεθάνουν σίγουρα από κατάθλιψη…

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 4

Τετάρτη 10 Απρίλη. Αυτοί που διαφημίζουν το “γίνε κι εσύ επιχειρηματίας, μπορείς!” ξέρουν την αλήθεια. Δεν είναι απλά απατεώνες επειδή την κρύβουν. Είναι ειδικής κατηγορίας απατεώνες: διαδίδουν την φαντασμαγορία και την ιερότητα της “επιτυχίας του αφεντικού” για να κρατήσουν υπόδουλες τις μάζες των ξεπεσμένων. Υπόδουλες στο “όνειρο” του Και ως Κεφάλαιο Έσεσθε! Να τους κρατήσουν υπόδουλους στον θαυμασμό για τα αφεντικά τους, αύριο, μεθαύριο, κι ως το τέλος της γεμάτης απαγοητεύσεις ζωής τους. Υπόδουλους, ακόμα, στους ψυχο-συντηρητές και στα φάρμακα.

Όντως “τεράστια μαζική πολιτική επιτυχία” τέτοιες πολεμικές εκστρατείες! Όχι επειδή φτιάχνουν (στο ελλαδιστάν ή οπουδήποτε αλλού) στρατιές “πετυχημένων επιχειρηματιών” – όχι βέβαια! Επειδή υπνωτίζουν τις μάζες των φιλόδοξων Εγώ με την πειθαρχία της προσδοκίας… Επειδή συντηρούν τον δηλητηριώδη μικροαστικό εγωϊσμό, προκειμένου να επιστρατευτεί και να αξιοποιηθεί αλλού: δεν γίνεσαι φασίστας αν δεν είσαι μνησίκακος· και μόνο μνησίκακος μπορείς να είσαι αν νοιώθεις σαν ένα Κεφάλαιο που δεν αναγνωρίστηκε…

Συνδικαλιστικές ευγένειες…

Παρασκευή 5 Απρίλη. Είχαμε την εντύπωση (βεβαιότητα για να το πούμε πιο σωστά, θεμελιωμένη στην ιστορία της τάξης μας) ότι αν κάποιοι “θέλουν να ξεμπερδέψουν εδώ και τώρα απ’ την σαπίλα και την σήψη της εργοδοτικής μαφίας, σπάζοντας το απόστημα των νόθων και ανύπαρκτων συνδικάτων” δεν κάνουν έφοδο στα “χειμερινά ανάκτορα” αυτής της μαφίας. Είχαμε την βεβαιότητα ότι η σωστή και καθαρή στάση (η μόνη τέτοια) είναι η αποχώρηση απ’ τα συνδικαλιστικά σχήματα “της συνδικαλιστικής μαφίας, των μπράβων και των ανθρώπων της νύχτας”. Η καθαρή και χωρίς περιστροφές και τσαμπουκάδες διάσπαση της γσεε δηλαδή. Διότι αν ζητάς απ’ τους “μαφιόζους” να “κάνουν πίσω”, αυτό σημαίνει πρώτον ότι  “διαπραγματεύεσαι” μαζί τους “στη γλώσσα τους” (δια της βίας…), και δεύτερον ότι ίσως δεν είναι τόσο “μαφιόζοι” όσο τους κατηγορείς…

Η ελληνική συνδικαλιστική ιστορία, από ένα χρονικό σημείο και μετά (εδώ και δεκαετίες, σίγουρα απ’ την μεταπολίτευση και μετά) είναι φρικαλέα από κάθε άποψη. Έχει όμως κι αυτήν την ιδιαιτερότητα – σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά και μη παραδείγματα: την εμμονή στο ενιαίο της ιεραρχικής συνδικαλιστικής πυραμίδας. Μία “γενική συνοσπονδία εργατών”, ένα εργατικό κέντρο ανά πόλη, κλπ κλπ.

Δεν έχουμε βρει εξήγηση της προκοπής γι’ αυτήν την κατάσταση, είτε παίζουν κλωτσιές είτε όχι. Πιθανόν μια στέρεα και καθόλου τιμητική εξήγηση να είναι οι κρατικές χρηματοδοτήσεις προς αυτήν την ενιαία πυραμίδα, σε όλα τα (κομματικά) συστατικά της.

Όσοι νομίζουν πως αν γίνει “της Παιανίας” θα κερδίσουν τα εργατικά συμφέροντα απλά αυταπατώνται – για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται…

Γιατί άλλοι δεν σταυρώνουν τα χέρια τους…

Τρίτη 5 Φλεβάρη. Ναι, ήταν η εργατική επιτροπή που απαίτησε την ακύρωση της συμμετοχής της Construcciones y Auxiliar de Ferrocarriles στην κατασκευή της δεύτερης γραμμής του απαρτχάιντ τραμ στην Ιερουσαλήμ / al Quds. Συμβαίνει οι εργάτες να είναι βάσκοι:

… Συμφωνήσαμε ότι το έργο είναι παράνομο. Τόσο λόγω της διαδρομής του τραμ (μέσα από παλαιστινιακή γη), όσο και επειδή θα εξυπηρετεί τους εποίκους….

Ο πιο πάνω τίτλος είναι σαφής: «Οι εργάτες της μεγαλύτερης εταιρείας τραίνων της Βασκίας [Euskadi] δεν θέλουν να κατασκευάσουν το τραμ της Ιερουσαλήμ».

Αυτοί ανέλαβαν τις ευθύνες τους.

Σκέτα λεφτά; Σκατά λεφτά…

Τετάρτη 30 Γενάρη. Είναι η πολιτική δέσμευσή μας (όχι εύκολη και καθόλου ευχάριστη) σαν αυτόνομων εργατών ότι πρώτα θα κοιτάμε τα χάλια της τάξης μας, για την “αποδοχή” της μαζικής υποτίμησής της, και ύστερα θα ρίχνουμε την ευθύνη σε άλλους γι’ αυτά τα χάλια – είναι αυτή η δέσμευση, λοιπόν, που μας απαγορεύει να πούμε για την “αύξηση του κατώτατου μισθού” όσα θα μπορούσαμε.

Υπάρχει, όμως, κάτι που μας είναι σκληρά εχθρικό. Η άποψη ότι “λεφτά είναι, λίγα είναι, αλλά ας τα πάρουμε”. Ναι, αυτοί κι αυτές που τους αφορούν θα τα πάρουν. Όμως αυτό το “λεφτά είναι” αποτελεί καρφί στην εργατική συνείδηση. Δεν πρόκειται για “λεφτά”! Πρόκειται για το χρηματικό αντάλλαγμα μιας σχέσης. Κι αυτή η σχέση δεν είναι η ανταγωνιστική ανάμεσα στους εργάτες και στα αφεντικά, στην οποία πετύχαμε μια (μικρή έστω) νίκη ανατίμησης. Αυτή η σχέση είναι ο κρατικός πατερναλισμός – και η αποδοχή του.

Πιο λιανά. Δέχεται ο καθένας / η καθεμιά μας να δωροδοκηθεί; Η δωροδοκία, κι αυτή, “λεφτά είναι”! Οπότε; Αν το αφεντικό (ή ο μπάτσος…) θέλει να με κάνει ρουφιάνο του (δίνοντάς μου “λεφτά” βέβαια) θα γίνω; Η σοφία του “λεφτά είναι, ας τα πάρουμε”, που δεν βλέπει τις σχέσεις αλλά μόνο τις πενταροδεκάρες, θα έπρεπε να απαντήσει ναι. Θα ήταν συνεπής από “χρηματική άποψη”. Από ηθική; Οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι είναι για κλωτσιές…

Μισούμε, και θεωρούμε βαθιά αντιεργατική την ιδέα “λεφτά είναι”. Ποτέ δεν είναι λεφτά, τελεία και παύλα. Πάντα υποκρύπτεται (ή είναι ολοφάνερη) κάποια σχέση δύναμης – που μεταφράζεται σε λεφτά. Όταν το αφεντικό δώσει αύξηση μετά από μια απεργία είναι επειδή αναγκάστηκε να το κάνει· ένοιωσε ότι χάνει έδαφος στους συσχετισμούς δύναμης απέναντι στους εργάτες του. Όταν η πολιτική βιτρίνα των αφεντικών δίνει αύξηση χωρίς καμία πίεση στο καθεστώς που υπηρετεί κάνει μια πατερναλιστική χειρονομία. Μαζεύει ψήφους, εξαγοράζει υποστήριξη. Δείχνει large. Με μια λέξη: δωροδοκεί.

Είναι πιθανό πως αν κάποιος αρχίσει να ζητιανεύει θα βγάλει ένα “καλό μεροκάματο”. “Λεφτά είναι”… Όμως οι περισσότεροι / ες, ακόμα κι αν έχουν ανάγκη, ντρέπονται να ζητιανέψουν. Όχι επειδή “δεν τους συμφέρει”. Αλλά επειδή νοιώθουν πολύ άσχημα. Σωστό ή λάθος, αφορά την στάση τους απέναντι στη σχέση. Στη σχέση “ελεήστε με!”.

Ο τενεκεδένιος θέλησε να προσθέσει λάμψη στον εαυτό του και ανακοίνωσε αυτά που έπρεπε να ανακοινώσει η υπουργός του. Δική της δουλειά ήταν, δική της αρμοδιότητα. Την κλώτσησε στην άκρη, αφού τα φώτα έπρεπε να πέσουν επάνω του αποκλειστικά. Αυτός είναι που λανσάρεται σαν “πατερούλης”, αυτός πρέπει να εισπράξει το μαζικό “ευχαριστώ” μιας τάξης (της δικής μας) τόσο άγρια υποτιμημένης αλλά και μικροαστικοποιημένης που προτιμάει να ξεχνάει το μίσος για την εκμετάλλευση και την υποτίμησή της και να ξεπέφτει στη θέση του “ελεήστε με! – ευχαριστώ καλέ κύριε…”. Ζητιανεύουμε; Ζητιανέψαμε;

Τα κόλπα του τενεκεδένιου και του συναφιού του είναι βρώμικα. Αλλά αυτό χάνει κάθε σημασία όταν “λεφτά είναι”. Τι είναι, όμως, τα “λεφτά”; Τίνος το γενικό ισοδύναμο είναι; Της οριακής κατανάλωσης; Ή της χωρίς όρια υποτέλειας;

Ο.Κ.. Όποιος / όποια είναι στη θέση να πάρει αυτό το 1,5 ευρώ την μέρα παραπάνω, ας το πάρει. Αν, όμως, δεχτούμε ότι αυτές οι πενταροδεκάρες δείχνουν την μεγαλοψυχία μιας πολιτικής βιτρίνας, μιας βιτρίνας των αφεντικών, δεν παραμένουμε, άραγε, βαθιά υποτιμημένοι ηθικά, συναισθηματικά, διανοητικά – τελικά, και χρηματικά;

Αν και όποτε συνειδητοποιήσουμε ότι αξίζουμε πολύ περισσότερα, σα σύγχρονη εργατική τάξη, κανένας καραγκιόζης δεν θα μας πουλήσει σα γενναιοδωρία του το “μέχρι τόσο”!!! Οι τσατσορούφιανοι θα φάνε τις κλωτσιές που τους αναλογούν!

Όταν ένα καθεστώς είναι ρατσιστικό δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μακρυά μπορεί να πάει!

Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Η ισραηλινή “αρχή πληθυσμού και μετανάστευσης” απαγορεύει την δημιουργία σχέσεων και ζευγαριών μεταξύ των μεταναστών εργατών / εργατριών στο ισράηλ. Ναι: για να μην “αναπαραχθούν” και αλλοιωθεί ο ντόπιος πληθυσμός (η πλειοψηφία των πιστών υπηρετών του απαρτχάιντ) από “ξένα στοιχεία”.

Με βάση τη νομοθεσία του ρατσιστικού κράτους του ισραήλ, για τους μετανάστες / στριες εργάτες / εργάτριες που έχουν νόμιμη (πάντα συγκεκριμένης διάρκειας, με δυνατότητα ανανέωσης) άδεια παραμονής και εργασίας, ισχύει πως αν το κράτος “μάθει” ότι έχει δημιουργηθεί ζευγάρι, ο ένας απ’ τους δύο θα πρέπει να φύγει απ’ το ισραήλ. Αυτός είναι ο όρος για να ανανεωθεί η άδεια – για τον άλλον / την άλλην.

Έτσι είναι ο νόμος. Γίνονται ενστάσεις στα δικαστήρια από ενδιαφερόμενα ζευγάρια. Σύμφωνα με μια οργάνωση εργατικών δικαιωμάτων, σε 13 τέτοιες ενστάσεις που έγιναν το 2018 η “αρχή” δεν εμφανίστηκε σαν αντίδικος, και έτσι επιτράπηκε και στα 13 ζευγάρια να παραμείνουν στο ισράηλ.

Αλλά στην τελευταία ένσταση, πριν μια βδομάδα, η “αρχή” άλλαξε τακτική. Η ένσταση έγινε από ένα ζευγάρι μεταναστών απ’ την ινδία, που δουλεύουν σα νοσοκόμοι. Την ένσταση κατέθεσε η 28χρονη ινδή Chanel, ζητώντας να της επιτραπεί να ταξιδέψει για λίγες ημέρες πίσω στην ινδία, για να αφήσει το μωρό της στους γονείς της. Το δικαστήριο, μετά από παρέμβαση της “αρχής” εκτίμησε ότι:

… η αιτούσα και ο πατέρας του μωρού τους ζουν σαν ζευγάρι και σαν οικογένεια στο ισραήλ, πράγμα που είναι αντίθετο με τους νόμους…

Στο αίτημα που κατέθεσε η Chanel (νόμιμη μετανάστρια) το δικαστήριο απάντησε τελικά ότι ο σύντροφός της (επίσης νόμιμος μετανάστης…) θα πρέπει να φύγει απ’ το ισραήλ. Αυτός είναι ο όρος για να δωθεί στην Chanel (και στο μωρό της) δικαίωμα επανόδου στο ισραήλ.

Υπάρχουν κι άλλα κεφάλαια στη «νομοθεσία σκλαβιάς» για τους μετανάστες / μετανάστριες που δουλεύουν στον ισραηλινό καπιταλισμό.

Αλλά όχι… Δεν είναι ένα ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς το ισραηλινό…. Καθόλου…. Μην περάσει απο κανενός το μυαλό τέτοιο πράγμα… Η Χαμάς φταίει, που είναι τρομοκρατική οργάνωση… Κι αυτοί οι άθλιοι παλαιστίνιοι που διαδηλώνουν… ενάντια στη «μόνη δημοκρατία»… Όχι στη μέση Ανατολή, σ’ όλο το ηλιακό σύστημα…