Tag: εξωτερική πολιτική

Η άλλη Astana

Τετάρτη 7 Ιούνη. Τις επόμενες μέρες της βδομάδας πρόκειται να συμβεί κάτι που θα αξίζει να θεωρηθεί «τεκτονική αλλαγή» στις παγκόσμιες καπιταλιστικές ισορροπίες· αλλά, επειδή δεν βολεύει τους αμερικάνους και τους φίλους τους (όπως το ελλαδιστάν) είτε δεν θα το ακούσετε, είτε θα το ακούσετε διαστρεβωμένο: το Νέο Δελχί και η Ισλαμαμπάντ θα γίνουν μόνιμα μέλη του «συμφώνου της Σαγκάης» (Shanghai Cooperation Organization – SCO). Και σύντομα πρόκειται να γίνει μόνιμο μέλος και τη Τεχεράνη.

Νέο Δελχί και Ισλαμαμπάντ έχουν κάμποσες «ιστορικές» διαφορές μεταξύ τους. Έχουν φτάσει και στα πρόθυρα πολέμου, που εμπόδισαν (λένε…) οι ηπα. Από ιστορική άποψη είναι «διαφορές» που κληρονόμησε και συντήρησε η αγγλική αποικιοκρατία μετά την επίσημη αναδίπλωσή της απ’ την περιοχή. Φυσικά τα τοπικά αφεντικά άλλο που δεν ήθελαν. Έχουν, άλλωστε, πυρηνικά όπλα…

Μέχρι τώρα και για κάμποσα χρόνια τα δύο κράτη είχαν καθεστώς παρατηρητή στο SCO. Την μόνιμη ένταξη του Νέου Δελχί προωθούσε η Μόσχα· της Ισλαμαμπάντ το Πεκίνο. Για να μπουν και οι δύο στην ίδια (στρατιωτική) συμμαχία σημαίνει ότι Μόσχα και Πεκίνο έχουν δουλέψει πολύ για να εξασφαλίσουν «πολιτικοοικονομικούς» ορίζοντες για τα δύο νέα μέλη τέτοιους που να μην συγκρούονται μεταξύ τους.

Η επίσημη υποδοχή των νέων μελών θα γίνει στη σύνοδο της SCO στην Astana. Την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή. Με δεδομένο πως ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο έχουν φήμη «επιπόλαιων» η διεύρυνση της συμμαχίας που, πλέον, θα καλύπτει το 60% της «ευρασίας» (αυτής που φοβόταν ο Μπρεσίνσκι), θα αλλάξει εντελώς τα δεδομένα – κατ’ αρχήν στην ασία. Και, μετά στην ευρώπη. (Το project europe για παράδειγμα πρέπει να επιταχυνθεί άμεσα…)

Συσχετίστε αυτήν την εξέλιξη με τα περιληπτικά που γράφαμε χτες για τις σχέσεις πακιστάν – σαουδικής αραβίας (: Ισλαμαμπάντ). Συσχετίστε την με την αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβική λύσσα για τις απώλειες τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ. Και αφήστε την νωχελική συνήθεια του «καλά μωρέ, αυτά είναι μακριά».

Ο πλανήτης είναι μεγάλος και μικρός! Ταυτόχρονα! Και ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος είναι σε εξέλιξη!

(Α, by the way: μεγάλη διπλωματική επιτυχία και γεωπολιτική αναβάθμιση το γεγονός ότι το ελλαδιστάν έγινε «μεσάζοντας» της αιγυπτιακής χούντας στη διένεξη με το κατάρ! Ας κοιτάξει ο μετρ και “διανοούμενος της δημοκρατίας” Nick the Greek μήπως υπάρχει καμία άλλη δικτατορία στον πλανήτη όπου μπορεί να πουλήσει τις υπηρεσίες του. Για φραγκοδίφραγκα; Ναι – αλλά σημασία έχει να μην χάνεις την γεωπολιτικο-προσοδική σου φόρμα!

Η Ιστορία θα κρατήσει για δαύτον, τους πολιτικούς του «συναδέλφους» και, επιπλέον, τα αφεντικά που είναι πίσω τους όχι μόνο μια «χρυσή σελίδα»… «Χρυσό τόμο», ολόκληρο!!!)

Ο Αρτέμης στην Αφροδίτη (και το ανάποδο)

Δευτέρα 5 Ιούνη. Φανταστείτε ένα κράτος που λέγεται tadeland. Το πολιτικό προσωπικό του κράτους χρηματοδοτεί (απ’ τον προϋπολογισμό του) επι δεκαετίες μια ορισμένη συμμαχία κρατών και μάλιστα έχει δώσει το μεγαλύτερο μέρος απ’ τα 165 δισεκατομύρια ευρώ (καθαρή δωρεά) που έχουν πάει σ’ ένα άλλο μικροσκοπικό κράτος, που λέγεται nothingland, επί 3 δεκαετίες. Αλλά το πολιτικό προσωπικό, οι αφέντες και οι κοινωνικοί τους σύμμαχοι στην nothingland είναι αχόρταγοι. Θέλουν κι άλλα, πάντα θέλουν κι άλλα, πάντα απλώνουν το χέρι, γιατί δεν μπορούν να διανοηθούν ότι δεν πρέπει να χατζιλικώνονται απ’ το σύμπαν. (Όλα αυτά είναι καπιταλισμός, εντάξει; Το ότι δεν τον μελέτησε ο Μαρξ δεν λέει κάτι…)

Φανταστείτε επιπλέον ότι υπουργός οικονομικών στην tadeland είναι ο Stephen Hawking. Όταν αποφασίζει ότι «αρκετά» (πάντα από καπιταλιστική άποψη!) με το άπατο βαρέλι της nothingland γίνεται ο πιο μισητός εχθρός του «λαού» της. Σακάτη τον ανεβάζουν, κατεστραμμένο τον κατεβάζουν· κομπλεξικό τον ανεβάζουν, διεστραμμένο τον κατεβάζουν.

Ένα απ’τα πολλά χαρακτηριστικά της «γαμάμε» nothingland είναι ότι οι ανάπηροι (που κατ’ ευφημισμό και όχι επειδή είναι βαθιά δεκτό ονομάζονται αμεα) είναι ανύπαρκτοι. Ανθρώπους σε καροτσάκια πάρα πολύ σπάνια θα δεις στα πεζοδρόμια· που είναι ζόρικα ακόμα και για όσους έχουν δύο κανονικά πόδια. Δεν μιλάμε για περπάτημα με πατερίτσες, δεν μιλάμε καν για παιδικά καροτσάκια· και φυσικά δεν μιλάμε για ιδιωτικά και δημόσια κτίρια, σκάλες, κλπ…

Αν τύχει, τους λυπούνται αυτούς τους ανθρώπους – επειδή «δεν γαμάνε», και επειδή οι «γαμιάδες» στη nothingland (άντρες και γυναίκες) έχουν «μεγάλη καρδιά». Δεν τους περνάει απ’ το μυαλό ότι αυτοί που φαίνονται «μισοί άνθρωποι» μπορεί να είναι (και συχνά είναι) διπλάσιοι και τριπλάσιοι άνθρωποι. Τεράστιοι. Και πως να τους περάσει; Το ιδεώδες των μικροαστών είναι το στομάχι τους και τα γεννητικά τους όργανα, αρσενικά και θηλυκά. Είναι βέβαια οι πεποιθήσεις τους μια τιποτένια σμίκρυνση του τι είναι ο Άνθρωπος… Αλλά αν είναι κυρίαρχες είναι … πραγματικότητα!

Συνεπώς, αν ο Stephen Hawking τολμούσε να πει στις βιτρίνες και στον λαό της nothingland ότι «τους εφοπλιστές σας τους έχετε στα πούπουλα και δεν τους φορολογείτε» (το ίδιο θα συνέβαινε αν αναφερόταν στους παπάδες) τότε θα άκουγε όσα δεν έχουν περάσει απ’ το μυαλό του. Το ίδιο και ο Σόιμπλε.

Οι έλληνες είναι δομικά και ιστορικά διπολικοί, από τότε που έφτιαξαν κράτος. Υποφέρουν ταυτόχρονα από σύνδρομο μεγαλείου («το σύμπαν μας χρωστάει: δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού»…) και από κόμπλεξ κατωτερότητας («ελεήστε τον αόμματο»…) Μέσα σ’ αυτήν την ιστορική διπολική αιώνια περιδίνηση πιάνονται απ’ όπου μπορούν. Μεταξύ άλλων εδώ και σχεδόν 30 χρόνια πιάνονται και απ’ τα γεννητικά τους όργανα.

Επίσης φχαριστιούνται να προσωποποιούν τα πάντα: απ’ την πορεία της ομάδας τους μέχρι την αποτυχία τους σαν γονείς· και απ’ την «ελπίδα που έρχεται» μέχρι την «κατάρα που ήρθε».

Με μεγάλη τους χαρά θα αποκαλούσαν την γερμανίδα πρωθυπουργό «πουτάνα», «καριόλα», «αγάμητη» και άλλα πολλά απ’ αυτά που ξέρουν και λένε συνέχεια μεταξύ τους. Δεν χρειάζεται. Επειδή μπορούν να στραφούν εναντίον του «σακάτη» δίπλα της. Για τον ελληνικό μικροαστικό φασισμό υπάρχει κάτι ακόμα πιο κάτω απ’ τις γυναίκες: οι “σακάτηδες”. Είναι απλό. Για το ελληνικό μικροαστικό φασισταριό όλες οι γυναίκες είναι «πουτάνες». Αλλά οι ανάπηροι είναι κάτι χειρότερο. «Αγάμητοι» – και άρα «διεστραμμένοι». Το ελληνικό μικροαστικό φασισταριό ψώνισε φροϋδισμό απ’ το πανέρι (χάρη στο εμπόρευμα και τον Κωστόπουλο) και συμπέρανε ότι τα φράγκα και το “γαμήσι” είναι το στέμμα του. Ακόμα κι αν αυτή η πεποίθηση γεμίζει συνέχεια απογοητεύσεις, απορρίψεις και δυστυχία τους πιστούς της (έτσι γίνεται με τις θρησκείες!), όποιον θεωρούν πως είναι εκτός σεξουαλικότητας λόγω “σακατέματος” το έχουν για «εκφυλισμένο» από κάθε άποψη…

Όλα αυτά τα πιο πάνω τα ξεστόμισε συμπυκνωμένα και φεϊσμπουκικά (ποιος ξέρει τι άστρο την φώτισε;) η τραγουδοποιός Αφροδίτη Μάνου. Μικρή φαινόταν ότι θα γινόταν άλλη. Εν τω μεταξύ μεγάλωσε. Κι έγινε ένα ακόμα επώνυμο στοιχείο της γενικής μικροαστικής προστυχιάς. Ας πρόσεχε.

Δεν είναι η πρώτη «που βρίσκει τον στόχο»! Έχουν προηγηθεί άλλοι. Το χαρακτηριστικότερο είναι ότι έχει προηγηθεί, μιλώντας γενικότερα για τους «σακάτηδες», ο κύριος 600 δισεκατομύρια. Με μια «αθώα» έκρηξη κυνισμού και βλακείας, λοιπόν, η Αφροδίτη βρήκε τον Αρτέμη… Τι ωραία! Έτσι αναπαράγεται το σύμπαν!

Τα σκοτάδια του πολιτισμού…

Χωρίς πάτο

Σάββατο 3 Ιούνη. Πριν κάτι χρόνια ο κυρ Αβραμόπουλος, τότε δήμαρχος της Αθήνας (τώρα επίτροπος στην ε.ε. – μεγαλεία!) είχε υπογράψει με τον τότε δήμαρχο της Σπάρτης την λήξη του Πελοπονησιακού πολέμου… Συνεχιζόταν, και δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι…

Πριν ενάμισυ χρόνο, πάλι, τέλη Σεπτέμβρη του ’15, ο ψεκασμένος υπ.αμ. (πάνω φωτό: ο “κύριος Πάνος” ετοιμάζεται να φτύσει στη θάλασσα, για να το βρει στο αλάτι…) απέδωσε τιμές «στους νεκρούς της ναυμαχίας της Σαλαμίνας» – τους Αθηναίους φυσικά… Όχι τους πέρσες… Οι ψυχές τους δεν ησύχαζαν τόσους αιώνες που δεν τις είχε τιμήσει ένας υπουργός άμυνας, και μάλιστα τέτοιου βεληνεκούς…

Η εθνικιστική αυτοϊκανοποίηση (κομψή λέξη…) δεν έχει όρια. Πάντα μπορεί να σε στείλει όχι έξω απ’ τον γαλαξία αλλά έξω και απ’ το υπάρχον σύμπαν· είναι ένα άλλο σύμπαν μόνη της. Συνεπώς τι θα λέγατε αν ο μεγΑλέκος συναντούσε τον Χο-Τσι-Μινχ;

Παράνοια; Ναι, αλλά μην το πείτε. Ο δήμαρχος της Έδεσσας υποδέχτηκε την πρέσβειρα του βιετνάμ τις προάλλες, και την τίμησε (από τοπικό ρεπορτάζ, thanks G.):

… με την πολιτιστική ξενάγηση στα βήματα του Χο Τσι Μινχ και ένα πρόγραμμα με τίτλο «Ο Μέγας Αλέξανδρος συναντά τον Χο Τσι Μινχ»…

Μην το ψάξετε – είναι βαριά περίπτωση. Αλλά στην ελλάδα αυτά περνάνε light. Όπως η υπογραφή της λήξης του Πελοπονησιακού πολέμου… Όπως οι τιμές στη ναυμαχία της Σαλαμίνας…

Μήπως πρέπει να γιορτάζεται και η φορτωμένη χρυσάφι επιστροφή των πολεμιστών grekopithikus protogonus απ’ την μισθοφορική αποστολή τους εναντίον των πολιτισμένων Υκσώς στην αίγυπτο, πριν περίπου 3.000 χρόνια;

Κανονικά θα έπρεπε: κάπως έτσι άρχισε η μεγάλη εποποιΐα των γεωπολιτικών προσόδων!!! Ψεκασμένε και λοιποί φαιορόζ: δέστε την συμμαχία σας με τον Σίσι με τα κατάλληλα (προ)ιστορικά υλικά!!!

Ο θείος από το Παρίσι

Πέμπτη 1 Ιούνη. Ιστορικά, τα τελευταία 45 χρόνια, ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «έπαιζε ελλάδα» σαν μια «μη γερμανική» (και αμερικανική μεν, αλλά “που τσινάει” δε) επιρροή μέσα στις διάφορες φάσεις της εξέλιξης του project europe. Πρώτα με την ένταξη στην εοκ· ύστερα – στα τέλη των ‘80s – με το «υπόγειο» δάνειο του Ντελόρ που γλύτωσε την Αθήνα από χρεωκοπία· στη συνέχεια με την ένταξη στην ευρωζώνη…

Όλη αυτή η «γαλλοελληνική φιλία» υπήρχε, φυσικά, χωρίς να χρειάζεται το Παρίσι να βάζει χοντρά το χέρι στην τσέπη. Γινόταν, σα να λέμε, με έξοδα της κεντρικής και βόρειας ευρώπης, και πάντα στο βαθμό που τα κεντρο-βορειο-ευρωπαϊκά κράτη (με πρώτη την Βόννη / Βερολίνο) έκριναν ότι θα ήταν προτιμότερο να δεχτούν τις γαλλικές ανατολικομεσογειακές φαντασιώσεις αντί να τα «σπάσουν» με το Παρίσι για ανθυποπεριπτώσεις σαν την ελληνική.

Από κεκτημένη ταχύτητα, επειδή έτσι βολεύει, και επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο για να κάνει παιχνίδι, η φαιορόζ Αθήνα ελπίζει σε «γαλλική βοήθεια» για να αποφύγει το γκρεμοτσάκισμα που διαγράφεται καθαρά στον ορίζοντα… Είναι όμως ίδια, as usual, τα δεδομένα; Για να το θέσουμε διαφορετικά: το ελλαδιστάν αξίζει τόσο για τον γαλλικό ιμπεριαλισμό ώστε το Παρίσι να ρίξει την Αθήνα στη ζυγαριά του συνόλου των σχέσεων του στην υπό αναβάθμιση ευρωζώνη;

Χλωμό μας φαίνεται. Ο γαλλικός καπιταλισμός έχει σοβαρά προβλήματα (: υστέρηση) απέναντι στον γερμανικό στους τομείς που συγκρούονται μεταξύ τους. Έτσι ώστε θα ήθελε ένα deal· και σ’ αυτό το deal το ελλαδιστάν δεν είναι σοβαρός παράγοντας. Δεν είναι καν «αγορά» άξια λόγου πλέον… Ύστερα, το Παρίσι, χαρούμενο που (σαν ε.ε.) ξεφορτώθηκε το Λονδίνο, θέλει να επωφεληθεί επιχειρηματικά, με μετεγκαταστάσεις επιχειρήσεων (πράγμα που επίσης απαιτεί συμφωνία / μοιρασιά με Βερολίνο, Άμστερνταμ, και Λουξεμβούργο) – μια διαδικασία στην οποία μια παραδοσιακά φιλοαγγλική και φιλοαμερικανική πρωτεύουσα, όπως η Αθήνα, δεν έχει να προσφέρει κάτι. Τέλος, το Παρίσι θέλει να ζεστάνει τις σχέσεις του με την Μόσχα· αλλά με δεδομένο ότι ο ρωσικός ιμπεριαλισμός κάνει deal με την Άγκυρα, δεν θα πούλαγε (το Παρίσι) «αντιτουρκισμό» σε ποσότητα που να βολεύει την Αθήνα. Μάλλον το αντίθετο.

Αν τα πιο πάνω ισχύουν, το συμπέρασμά μας είναι αυτό: ναι μεν το Παρίσι δεν θα ξεφορτωθεί («αδειάσει») με χοντροκομένο τρόπο την Αθήνα, αλλά έχει κάθε συμφέρον να βρει την πιο φτηνή λύση για να διατηρήσει την, ας την πούμε έτσι, ιστορικά «φιλική» σχέση. Συνήθως οι φτηνές λύσεις για βιτρίνες που ζουν μέσα στο δράμα (όπως οι ελληνικές) συνίστανται σε λόγια συμπάθειας χωρίς περιορισμούς, φιλικά κτυπήματα στην πλάτη, και δάκρυα στα μάτια.

Με μια λέξη θα μπορούσε κανείς να τις ονομάσει «Μοσκοβισί»: άφθονες και δωρεάν «φιλελληνικές» δηλώσεις, αλλά στην πράξη… Στην πράξη, αυτό που πρότεινε χτες ο Μοσκοβισί σαν πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής για την «εμβάθυνση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης» θα μπορούσε να είναι ρεαλιστικό μόνο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ελληνικό δημόσιο χρέος!!!! Διάολε! Αν το χρόνιο ελληνικό δημόσιο χρέος γίνει ευρωπαϊκό, αυτό θα είναι σα να γίνεται ευρωπαϊκό κουσούρι ο πολιτικός προσοδισμός κάθε επαρχίας και κάθε φύλαρχου!

Και επειδή το Βερολίνο, το Παρίσι, και αρκετές ακόμα θετικά διακείμενες πρωτεύουσες, κουβεντιάζουν ήδη (και προοπτικά θα θεσμίσουν) μια ορθολογικότερη πολιτική συγκρότηση της ευρωζώνης, το να σέρνεται διαρκώς πίσω τους η ανίατη «μικρή ασθενής» δεν είναι αυτό που θα προωθούσε τις εξελίξεις. Μόνο σαν μια περιθωριακή case study· και πάντως χωρίς να επιβαρύνει διαδικαστικά τον πυρήνα του project europe.

Αν υπάρχει μια υλική, χειροπιαστή απόδειξη του πόσο διατεθειμένο είναι το Παρίσι να «μοιραστεί» τους καϋμούς της Αθήνας, αυτό είναι οι πρόσφυγες. Ο γαλλικός θεσμικός ρατσισμός κάνει τουμπεκί για τις υποχρεώσεις του Παρισιού να υποδεχτεί το ποσοστό του σε σύριους και ιρακινούς πρόσφυγες· κι ας βογγάει ο Μουζάλας και κάθε παρεμφερές καθίκι για το θέμα…

«Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» λοιπόν, όπως έλεγε ο Καραμανλής ο Α (ο και «εθνάρχης» επονομαζόμενος) στα ‘70s; Οι τελευταίοι που τα τρώνε αυτά είναι οι καραμανλο-πασόκοι. Δηλαδή οι φαιορόζ.

Αλλά τα κουκιά (όχι τα εκλογικά…) είναι μετρημένα… Κοντός ψαλμός αλληλούια που θα ψιθύριζε στο αυτί του εξοχότατου πρωθυπουργού ο αρχιτράγος φίλος του…

(Α, και κάτι που μπορεί να φανεί ασχέτο αλλά δεν είναι. Κατά το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού η ουκρανία – και ασφαλώς ξέρετε την αμερικανική επένδυση εκεί! – είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και η Ουάσιγκτον δεν θα πρέπει να συνεχίσει να χαλάει πόρους γι’ αυτήν. Η cia, φυσικά, θα βρει τους τρόπους της, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι – δεν γίνεται να σηκωθεί να φύγει! Αλλά πόσο εύκολο είναι το να πει το ψοφιοκουναβιστάν ότι και η ελλάδα είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, κι ας κόψουνε το λαιμό τους εκεί;)

Πελαγωμένοι σε σκατοθάλασσα

Τετάρτη 31 Μάη. Μπορεί να είναι προσωρινό, μπορεί και όχι (λέμε το δεύτερο). Πάντως όσο περνούν οι μέρες η φαιορόζ κυβέρνηση συμπεριφέρεται όλο και εντονότερα σαν ψάρι που αγκιστρώθηκε. Χτυπιέται από ‘δω, χτυπιέται από ‘κει, αλλά…

Η διαφορά με οποιοδήποτε άλλο κανονικό ψάρι, είναι ότι το αγκίστρι και το δόλωμα το έφτιαξαν μόνοι τους. Οι φαιορόζ. Φυσικά το να χρεώνουν άλλους δεν είναι καν τέχνη· είναι εθνικός αυτοματισμός. Αλλά (όπως θα άρεσε στους ροζ να λένε όταν ήταν στο 3,5% και λιάζονταν ανέμελοι στις παραλίες) στην πολιτική δεν μετράνε οι δικαιολογίες· το αποτέλεσμα μετράει.

Και στην πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας το ίδιο ισχύει…

(Το ότι βρυκολακιάζει, ανεπίσημα προς το παρόν, το ένδοξο ιδίωμα του κυρ Γιάνη, του πρώτου μισού του 2015, το «αν δεν μου κάτσεται θα πηδήξω απ’ την ταράτσα και θα κλαίτε» επιβεβαιώνει αυτό: ότι ήταν τότε ο κατάλληλος άνθρωπος (ή ο κατάλληλος «θεός» για το κοινό…) στην κατάλληλη θέση μιας ορισμένης τακτικής.

Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι θα ήθελαν οι φαιορόζ να τραβήξουν μακριά, ξανά, το ίδιο έργο. Και μάλιστα χωρίς «θεό». Αλλά, απ’ την άλλη, έχουν και πολύ μικρό ρεπερτόριο…)

“Καιρός να δω την δικιά μου ζωή”…

Δευτέρα 29 Μάη. …Η εποχή που μπορούσαμε να στηριζόμαστε εντελώς σε άλλους έχει φτάσει στο τέλος της από συγκεκριμένες απόψεις… Το έζησα τις τελευταίες ημέρες. Εμείς οι Ευρωπαίοι στ’ αλήθεια πρέπει να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας… Η γερμανία και η ευρώπη πρέπει να επιδιώξουν να κρατήσουν καλές σχέσεις με τις ηπα, την βρετανία και άλλες χώρες, ακόμα και με την ρωσία… Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι πρέπει να πολεμήσουμε για το δικό μας μέλλον, για την μοίρα μας σαν ευρωπαίοι…

Αυτά είπε ανάμεσα σε άλλα η κυρά Μέρκελ σε προεκλογική συγκέντρωση στο Μόναχο. Δεν απευθυνόταν σε έλληνες, εννοείται. Ούτε μόνο σε γερμανούς, ψηφοφόρους της ή όχι· επίσης εννοείται. Όπως θα το έλεγε και κάποιος Joschka Fischer (Sarajevo 113a, 6/1/2017…) αυτό είναι το τέλος του «ατλαντισμού» – σε αργή κίνηση. Άλλωστε, μπορεί το ψόφιο κουνάβι να φαινεται καραγκιόζης, αλλά είναι μόνο ο Mike Pence ντυμένος καραγκιόζης· ποιος δεν το έχει καταλάβει;

Οπωσδήποτε το γερμανικό καθεστώς δεν περίμενε ούτε την σύνοδο του νατο ούτε εκείνη των g7 για να βγάλει τα συμπεράσματά του. Όμως στην πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) η στιγμή που λες ή δεν λες κάτι, η στιγμή που κάνεις ή δεν κάνεις κάτι, το timing που λένε, έχει σημασία· και όχι μόνο συμβολική.

Ο καπιταλισμός στην (ηπειρωτική) ευρώπη τραβάει τον δικό του, ισχυρά ανταγωνιστικό (μέσα στις παγκόσμιες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις) δρόμο εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Κάποτε αυτό θα αναγνωριζόταν καθαρά και επίσημα· έγινε τώρα. Μπορεί να συνεχίσει μόνο αν γίνει ευρωπαϊκός. Πρώτα η Βόννη και μετά το Βερολίνο είχαν πάντα στο νου τους αυτήν την πορεία. Γι’ αυτό και η ευκαιρία της προεδρίας του ψόφιου κουναβιού είναι, από ιστορική άποψη, μια ώριμη στιγμή.

Όσοι ψάχνουν να πουλήσουν τις γεωπολιτικές τους συντεταγμένες σε «καλή τιμή» πάνω στον πάγκο της εντεινόμενης ενδοκαπιταλιστικής έριδας έχοντας υπ’ όψη τους τα δεδομένα του 20ου αιώνα, βρίσκονται στο κενό – κι ας μην το καταλαβαίνουν… Για πρώτη φορά στην ιστορία (τους) η ανερχόμενη παγκόσμια (και) θαλάσσια δύναμη δεν είναι λευκή και χριστιανική. Και επιπλέον, «δεν αγοράζει» με το στρέμμα, αλλά μόνο ό,τι ακριβώς την ενδιαφέρει.

Σ’ ότι γίνεται και θα γίνει στο project europe το ελλαδιστάν μοιάζει όλο και περισσότερο σαν μια περιθωριακή ανορθογραφία. Τι να κάνουν όμως και οι ντόπιοι «πατριώτες»; Πόσες βάσεις (ή τι άλλο…) να δώσουν ακόμα στην Ουάσιγκτον μπας και τους δώσει μια κάποια σημασία;

Το χρέος!!!

Κυριακή 28 Μάη. Όταν «αρχιστράτηγοι» έχουν αυτοχρηστεί, κατά καιρούς, ο κυρ Βαρουφάκης, ο κυρ Λαπαβίτσας, ο κυρ Λαφαζάνης, ο κυρ Αλαβάνος, και τόσοι άλλοι παρόμοιου «βεληνεκούς», τότε τι άλλο περιεχόμενο θα μπορούσε να έχει η λέξη «φάρσα»;

Αυταπάτες…

Παρασκευή 26 Μάη. Έκανε την «διαγραφή του χρέους» κύριο έως αποκλειστικό στόχο της… Συμμάχησε με το καταραμένο δντ πάνω σ’ αυτόν αγνοώντας ότι το δντ δεν είναι «χθεσινό»…

Και τώρα, πιασμένη στα δίκτυα που νόμιζε ότι έστηνε για τους άλλους, η φαιορόζ κυβέρνηση παριστάνει ότι μπορεί ακόμα να διαπραγματευτεί. Όχι κάτι σοβαρό: την διάσωση της πολιτικής της asshole. Πως ελπίζει να το πετύχει αυτό;

Κατά το site του κυβερνητικού ευρωβουλευτή Κούλογλου …. σ’ αυτά τα «όπλα» η κυβέρνηση εντάσσει την ενίσχυση των συμμαχιών με Γαλλία, Ιταλία και Πορτογαλία όπως αυτή αποτυπώθηκε και στο τελευταίο Eurogroup, την ανοιχτή στήριξη του νέου προέδρου της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν – που, πάντως, μένει να επαναβεβαιωθεί και το επόμενο διάστημα – , καθώς και την απομόνωση και στοχοποίηση του Σόιμπλε από τον ευρωπαϊκό αλλά και γερμανικό Τύπο…

Στα σοβαρά πιστεύουν στην Αθήνα ότι στο Παρίσι, στη Ρώμη ή στη Λισσαβώνα πεθαίνουν απ’ την αδημονία να της χαρίσουν λεφτά; Ή ότι θα “αναγκάσουν” το δντ να αλλάξει καταστατικό; Ή ότι θα αναγκάσουν την συντηρητική αμερικανική κυβέρνηση να μην κοιτάει στραβά; Σοβαρά πιστεύουν ότι οι μηχανισμοί προπαγάνδας είναι “με την μεριά” τους; Αν τα πιστεύουν αυτά γιατί δεν φωνάζουν απ’ την εφεδρεία και τον κυρ Γιάνη; Είναι μανούλα σε τέτοια games!

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται.

Αναμνηστικό

Παρασκευή 26 Μάη. Λένε ότι το ψόφιο κουνάβι έχει το «πλούσιο λεξιλόγιο» του twitter. «Εντυπωσιακό», «φοβερό», «αίσχος» και καμιά δεκαριά λέξεις ακόμα.

Ε, το ότι ο εξοχότατος καμαρώνει που το (αληθινό;) ψόφιο κουνάβι του πέταξε τις «καλές» θα πρέπει να οδηγήσει την κυβέρνησή του να καθιερώσει την 25η Μάη σαν εθνική επέτειο. Αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον γι’ αυτόν: ποιος ξέρει σε ένα χρόνο που θα βρίσκεται ο καθένας τους;

(Τα ίδια επίθετα χρησιμοποιεί το ψόφιο κουνάβι για όλους που τους έχει, ας πούμε, «για τα μπάζα». Δεν πειράζει. «Οι αμερικάνοι είναι φίλοι μας». Ρωτήστε τους ψεκασμένους υπ.αμ. και υπ.εξ. Ρωτήστε κι οποιονδήποτε άλλο εξοπλίζεται by united states army, everywhere in this world…)

Τόσο δυσνόητο είναι;

Πέμπτη 25 Μάη. Ξεχάστε τα περί «εκλογών», γερμανικών ή οτιδήποτε άλλο. Πρόκειται όχι απλά για αντιστροφή αλλά για διαστροφή της πραγματικότητας! Εκεί που έχει φτάσει, μετά από εφτά χρόνια, το χάλι της «μικρής ασθενούς» το πρόβλημά της μεταχείρισής της είναι πολιτικό – όμως με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό το ξέρουν οι πάντες, τόσο στην ε.ε. και στην ευρωζώνη, όσο και στο δντ και την εκτ· πέρα και άσχετα απ’ το αν κάποια «πολιτική» του ενός ή του άλλου είδους είναι στην αρμοδιότητά τους ή όχι· υπάρχουν και «τεχνοκράτες» γαρ.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι με τα τωρινά δεδομένα, με το είδος του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού που η μεγάλη πλειοψηφία τόσο του «λαού» όσο και των «αρχόντων» ΔΕΝ θέλει να κάνει, η Αθήνα είναι μάλλον απίθανο να μπορεί να πληρώνει δόσεις και τόκους των (πολιτικών) δανείων που έχει ήδη πάρει, ενόσω θα συνεχίζει να δανείζεται, απ’ τις «αγορές» ή απ’ τον Δ του Κενταύρου. Αυτό συνεπάγεται ότι «σήμερα ή αύριο» θα πρέπει να «σβήσει» ένα κάποιο μέρος του υπάρχοντος χρέους. Για δεύτερη φορά· η πρώτη ήταν το 2012…

Οι τεχνοκράτες του δντ, οχυρωμένοι όπως όπως πίσω απ’ τις οικονομοτεχνικές προσεγγίσεις τους, έχουν δίκιο επ’ αυτού. Βάζουν κάτω τα νούμερα, τα ζυγίζουν έτσι, τα ζυγίζουν αλλιώς, τα προεκτείνουν στον χρόνο, τα διαιρούν, τα πολλαπλασιάζουν, τα προσθέτουν και τα αφαιρούν· αλλά ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Εκεί διασπώνται μεταξύ τους και το έχουν δείξει. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των τεχνοκρατών (πιθανόν όχι απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη) αποφαίνεται ότι μια είναι η λύση: το χάρισμα χρεών. Το μικρότερο μέρος λέει ότι «δεν χρειάζεται».

Υπάρχει, ωστόσο και άλλη πλευρά στο θέμα. Τι σημαίνει να χαρίζονται χρεωστούμια σε κράτη; Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο θα συμβεί στην παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία· ούτε και η τελευταία. Πάντα, όμως, τέτοιες χάρες γίνονται υπό συγκεκριμένους όρους· αυστηρούς, ανάλογα με την περίπτωση.

Εκείνο που είναι πρωτοφανές είναι ότι η ελληνική περίπτωση ΔΕΝ είναι κάποιου «μεμονωμένου κράτους», αλλά ενός μέλους μιας νομισματικής ένωσης. Οι τεχνοκράτες του δντ ΔΕΝ ζητάνε απ’ το ταμείο «τους» να χαρίσει χρωστούμια. Το ζητάνε απ’ τα υπόλοιπα μέλη της νομισματικής ένωσης. Τον esm σίγουρα. Λογικά, λοιπόν, ή αναπόφευκτα κλείνουν και το μάτι: … κάντε το βάζοντας και τους όρους σας…
Αυτή η “πίεση” δεν θα έπρεπε να αρέσει στην Αθήνα. Εκτός αν το κόμμα της δραχμής κάνει πάντα κουμάντο, απ’ το παρασκήνιο.

Ποιοι είναι αυτοί οι όροι; Όχι μόνο ο γερμανός υπ.οικ. αλλά σίγουρα αυτός εκ μέρους της μεγάλης πλειοψηφίας των κρατών / μελών της ευρωζώνης, έχει πει τον βασικό, εδώ και 5 χρόνια: έλληνες, φεύγετε απ’ την ευρωζώνη (όπου δεν έπρεπε καν να έχετε μπει…) και εμείς σας «κόβουμε» αξιόλογο μέρος του ως τώρα χρέους σας. Θα έχετε διπλό «όφελος»: θα χρωστάτε λιγότερα και θα έχετε και την δραχμούλα σας, ώστε να υποτιμήσετε ακόμα περισσότερο τόσο την εργασία όσο και τα πάγιά σας, μπας και καταφέρετε να γίνεται στοιχειωδώς «ανταγωνιστικοί» μέσα στη διεθνή αγορά εμπορευμάτων και υπηρεσιών…

Υπ’ αυτόν τον όρο (της «έξωσης») το ζήτημα του χαρίσματος μέρους των ελληνικών χρεών μπορεί, πράγματι, να ξανακουβεντιαστεί στα κοινοβούλια των καταραμένων δανειστών· ακόμα και να εγκριθεί. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, το θέμα “τι θα γίνει με τον ελλαδιστάν που δεν μπορεί να πληρώσει;” (θα) είναι κουβέντα «ανθρωπιστικού τύπου», με θέμα τον ίδιο, γνωστό ζητιάνο… Και την αναπόφευκτη εχθρότητα στις τακτικές του.

Το να ξανακουβεντιαστεί το θέμα “ελληνικό χρέος” στα κοινοβούλια των κρατών που (με κοινοβουλευτικές αποφάσεις) δανείζονται και με την σειρά τους δανείζουν την Αθήνα υπό τον όρο της «έξωσής» της, δεν θα ήταν μια συζήτηση «τιμωρητική» ή «προτεσταντικής ηθικής». Στην ιστορική φάση που τα ίδια κοινοβούλια (των κρατών / μελών της ευρωζώνης) θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις για το update της ε.ε. και της ευρωζώνης, μια τέτοια συζήτηση για το «ελληνικό ζήτημα» θα αφορούσε την δυνατότητα ενός (καπιταλιστικού) club «να διορθώνει τα λάθη του». Να ξεφορτωθεί τα βαρίδια του. Ή έτσι θα νομιμοποιούνταν.

Το ότι το club θεώρησε πριν κάτι χρόνια πως το ελλαδιστάν άξιζε μια θέση στην «α κατηγορία» του project europe είναι τέτοιο λάθος· κυρίως του Βερολίνου και ακόμα περισσότερο του Παρισιού.

Όμως όλα αυτά είναι προς το παρόν δύσκολο να ειπωθούν ρητά· περισσότερο απ’ ότι έχουν ειπωθεί ως τώρα. Οπότε καταστρώνονται διάφορα στραμπουληγμένα deal, όπως αυτό μεταξύ δντ (;) και ευρωζώνης· εκείνο που απέρριψε μεν ο εξοχότατος και οι σύμβουλοί του, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει και κάτι καλύτερο να διαλέξει…

Είναι ασκήσεις επί χάρτου· έχουμε σοβαρές αμφιβολίες αν θα τις διάλεγαν ακόμα κι εκείνοι που, για λόγους ελιγμών, τις προτείνουν. Ίσως περιμένουν κάτι. Ή ίσως ελπίζουν στην famous “ελληνική παραφορά”…

(Εν τω μεταξύ, για άγνωστο λόγο, έχουν περισσέψει δυο ντουζίνες «προαπαιτούμενα». Τι είδους να είναι, άραγε, και κατάφεραν να ξεγλυστρίσουν απ’ τις 900 τόσες σελίδες που ψηφίστηκαν τις προάλλες; Πάλι πήγαν να κοροϊδέψουν οι ντόπιες βιτρίνες;)